Klassement

Scouten door middel van teamverslagen Inmiddels zijn we al wat verder in de save. Seizoen 1 zijn we doorgekomen, zoals ik al eerder zei vind ik seizoen 1 altijd lastig. Geen budget en welke spelers moet je in hemelsnaam halen zonder enige kennis? Nu hebben we wat meer geld en ook wat meer tijd. We gaan dus gericht zoeken naar goede spelers en daar heb ik een hele handige snelle manier voor. In Football Manager wordt vaak realiteit geopperd, ook door de makers zelf. Echter een stuk of 100 spelers verhuren aan andere clubs is niks realistisch aan, een club uit Malta dat de Champions League wint... Daar is niks realistisch aan. Malta dat 1e wordt op de coëfficiëntenlijst... Daar is niks realistisch aan. You get the message. Dus gaan we voor efficiëntie Wij zijn dus op zoek naar (relatief) goedkope spelers die wij op kunnen pikken en eventueel kunnen verhuren. Daarnaast willen we ook spelers die goed zijn maar net niet goed genoeg voor hun nationale team zodat we ze kunnen naturaliseren voor het Maltese nationale team. Daarom is er 1 land dat ideaal is om mee te beginnen, wij gaan naar Brazilië! Wij hebben genoeg scoutingsbudget om over de hele wereld te scouten. Hierdoor kunnen we een teamrapport opvragen van clubs uit Brazilië Aanpassen van de view Maar eerst gaan we de view of gewoon in het Nederlands de weergave aanpassen. De makkelijkste manier is om bovenaan een kolom te gaan staan met je muis en op de rechtermuisknop te klikken. Dan gaan we naar kolom invoegen -> scouting -> niveau en potentieel voegen we toe in de view. Hieronder zie je hoe het er dan uit ziet Zo pas je de view/weergave aan Maar hier heb ik toch helemaal niks aan? Dat is wat je misschien denkt maar het mooiste gedeelte moet uiteraard nog komen. We hebben geen kennis van deze spelers. Dat is ook niet zo gek want mijn scouts zijn nog nooit in Brazilië geweest. Toch heb ik binnen 4 dagen van al deze spelers een idee hoe goed ze zijn. Kijk ook eens naar de datum rechtsboven Teamverslag Nu gaan we naar de volgende stap. We nemen onze beste scout en laten hem een teamverslag doen van het team dat je wilt scouten, dat doe je via teamverslagen zoals je hierboven ziet In dit geval wil ik het B team van Fluminense scouten. In dit stadium van de save zijn spelers van het eerste van Fluminense voor ons nog onhaalbaar. We wachten een paar dagen en in de inbox krijgen wij bovenstaande bericht. Dit is het teken dat het rapport klaar is. Zit je er klaar voor want onderstaande kan je wel eens gaan verbluffen Kijk even naar de datum rechts bovenin. 4 dagen zijn voorbij en ik heb van alle spelers in dit team het scoutingsverslag. Ik kan ook in 1 oogopslag zien welke van deze spelers interessant zijn. Dit is mijn view zoals ik die heb opgeslagen. Linksboven zie je wel dat ik deze view heb opgeslagen als scouting. Ik heb hier alles wat ik nodig heb. Hoe goed ze zijn, hun salaris, transferwaarde en ook kan ik zien of de contracten aflopen. *Note: Het eerste teamverslag duurt 4 dagen, daarna krijg je elke dag ingame een rapport als je meerdere teams achter elkaar hebt gescout op deze manier. Vervolgens kun je ze op de shortlist zetten. Ik zal eens een klein inkijkje geven naar mijn eigen scoutingssysteem, dat is ouderwets via een word documentje Zo ga ik alle clubs langs en binnen 2 maanden heb ik heel Brazilië gescout. Daarna kan ik direct door naar het volgende land dat ik wil scouten. Dat is overigens Colombia en daarna is Mexico aan de beurt, mocht je het jezelf afvragen Belangrijk om nog te weten: - Je kunt alleen een teamverslag doen daar waar je kan scouten, dit heeft te maken met het pakket wat je aan hebt staan bij je scoutingsgebied. Ik heb het wereldpakket dus ik kan dit overal ter wereld doen - De verslagen zijn niet permanent, de sterren verdwijnen na een maand weer. Zet de spelers dus op je shortlist voordat je ze kwijtraakt. Of zet ze in je Excel document (Ja, ik weet dat sommige van jullie die hebben) - Je kunt alleen een team scouten en niet een hele club. Dat wil zeggen dat je een eerste elftal of hun -19 apart van elkaar moet scouten - Je krijgt maar 1 teamverslag per dag. Laat je beste scout dit dus doen en de andere scouts kunnen zich bezig houden met het reguliere scouten @Djurovski Ja helaas wel maar Europa League is ook leuk @Marius Dat wel maar ik prefereerde liever het de miljoenen die je krijgt in de Champions League @DemoN Vooral de club tot nu toe, de anderen komen de voorrondes nog niet door @Mordurette Het hadden nog meer miljoenen kunnen zijn in de Champions League, maar dat komt waarschijnlijk nog te vroeg @Kyrill Dankje @delichris Levert wel aardig wat op maar de CL had natuurlijk nog meer opgeleverd @Sven @KayDeManaager @Kyrill @keano77 @De Raam @Fantasy @Gert @delichris @Mordurette @Djurovski @mannie510 @Marius @DemoN @MNie @Jotew @Lensherr @Michaelinho* @ElMarcos @MisterX @iamforce1 @Rob1981

Hoeft niet, de komende weken geen sneeuw.

Kon het wel weer een keer proberen. Het shirtje bevalt me wel!

Dat verwacht je niet, na een 3-0 ruststand. Sowieso gaat het erg lekker. De resultaten zijn allemaal goed en dat valt me alleszins mee, omdat ik de meeste duels in een zelfgemaakte 4-4-2 speel of een soort zelfgemaakte 5-2-3. Kan ook niet anders, met twee Targetmen, van 198 en 206 cm . Afgelopen zomer aardig wat transfers gedaan. Flink betaalt voor Stockley, omdat hij qua statistieken niets onder deed voor de inmiddels vrij oude Matt Smith en ik een back-up Targetmen nodig had. Dat was voor Kyle Hudlin op de radar kwam, de 206 cm lange spits die er ooit bij mij in een andere game 100 scoorde in San Marino in één seizoen. Publiek was niet blij met de transfers. Meeste spelers kregen een D of C- toen ze gepresenteerd werden, dus dat beloofde niet veel goeds. Ik moest echter uit gaan van de data die ik had geselecteerd en daar heb ik achteraf geen spijt van. Als ik al ergens spijt van heb is het van Stockley, omdat Smith gewoon nog niet aan het aftakelen lijkt. Hudlin speelde nog niet heel veel, maar dat kwam door een vervelende blessure. Weet niet of je het goed kan zien . Anyway, Wood speelt nog het minste van de aankopen. Flinke luchtmacht wel hoor trouwens. Dat is echt een wapen. Voorlopig werkt het ook allemaal zoals voorzien. En zelfs beter: @Nom de Guerre @rich ruzzian @bas huijsmans

Beginnen met luisteren in Spotify en denken dat er wel heel veel bekende namen tussenstaan en zelfs een eerdere winnaar, om vervolgens erachter te komen dat je de Spotify-lijst met winnaars aan het luisteren bent.

Sinds Taylor vinkjes met Jade Anna zet is hij wel lekker aan het ballen.

Die verdiende Henderson wel na dat lafhartige schreeuwtje een halve minuut eerder. Jammer dat het niet harder was, want daar komt Ajax ook al de hele avond mee weg.

Timber wordt weer afgetroefd door Taylor. Verongelijkt gezicht. Denkt ook dat die heel wat is die timber. Krijgt weer een vrije bal cadeau

- 9. More cup drama - Mister Miranda was niet meer teruggekomen op ons gesprek vlak voor Kerst. Ik had hem zelfs nog amper gezien of gehoord. Natuurlijk waren er gelukwensen geweest voor het nieuwe jaar, en hij zat ook trouw in de tribunes voor onze eerste competitiewedstrijd na de winterbreak, maar verder was er radiostilte. Zijn woorden hadden me echter niet koud gelaten. Meer zelfs, ik had mijn slaap er voor gelaten. Zijn plannetje had me verontrust. Ik vroeg me vooral af of hij er ook zonder mij zou mee doorgaan. Als de scheidsrechter betrokken werd in het verhaal kon het ons immers wel eens heel moeilijk gemaakt worden. De drang om te winnen en door te stoten was er in ieder geval alleen maar groter op geworden. Dat bleek al enkele dagen geleden toen ik had gekozen om volop te roteren tijdens onze eerste competitiewedstrijd na de winterbreak. Geen enkele basisspeler, op onze doelman na, speelde meer dan 45 minuten. We stonden dan ook volledig fit aan de aftrap voor onze bekerwedstrijd tegen Pevidém, die in een andere reeks dan de onze uitkwamen, maar even goed actief waren op het vierde niveau. Ook zij deden het goed. Van onderschatting mocht dus geen sprake zijn en dat had ik ook opgedragen aan mijn spelers. Ik had zelfs wat overdreven in mijn speech voor de wedstrijd. Natuurlijk konden we geschiedenis schrijven met een plek bij de laatste 8, maar de tegenstander van vandaag was geen eersteklasser zoals in de vorige ronde. En voor hen was er bovendien exact dezelfde opportuniteit als voor ons. Toch moeten mijn woorden indruk gemaakt hebben. De jongens hadden een kans geroken en waren vastberaden om die met beide handen te grijpen. Er was eerst nog een obligatoir verkennisrondje maar na dik twintig minuten vond Paulo Grilo het gaatje en werd Niang diep gestuurd. Alleen voor de doelman twijfelde hij niet. Met een schot in de rechter beneden hoek fusilleerde hij de keeper van Pevidém. Het gejuich op de tribunes was nog niet uitgedoofd of het was opnieuw van dat. De bezoekers wilde meteen reageren maar liepen op een tegenstoot. Via snel samenspel tussen Grilo, Lassana en Sérginho kwam de bal terecht bij onze andere spits. Ook Ribeiro bewees zich trefzeker en knalde de bal hoog in doel. Daarmee was de kermis nog niet afgelopen. Luttele minuten waren we daar immers weer. Via een snelle ingooi kwam de bal bij Sérginho, die op wandel ging in de zestien. Hij deed alsof hij zou schieten maar via een venijnige pass kwam de bal terecht bij Niang. Vanuit de kleine rechthoek was het voor hem kinderspel om de 3-0 op het bord te zetten. Kon het nog beter? Blijkbaar wel. We waren immers nog maar net uit de kleedkamers of we konden eens een actie maken langs de andere flank. Ivandro bezorgde op die manier de bal aan Ribeiro en zo kwam hij qua doelpunten in evenwicht met zijn aanvalsmaatje. De rest van de partij werd een maat voor niets. Ik had de luxe om enkele andere jongens tussen de lijnen te brengen. De kwalificatie mocht immers niet meer in gevaar komen, en binnen enkele dagen stond er wel weer gewoon een competitiewedstrijd op het programma. Al die wissels blijven wel niet helemaal zonder gevolg. Vlak voor het verstrijken van de 90ste minuut en diep in blessuretijd dienden we immers nog twee identieke doelpunten te slikken na een hoekschop. Het belangrijkste was natuurlijk de kwalificatie. Terwijl de spelers en de staf mekaar om de hals vlogen toen de scheidsrechter affloot, speurde ik de tribunes af, op zoek naar een glimp van Mister Miranda. Ik trof hem snel aan, op zijn vertrouwde plekje. Toen hij mij in het oog kreeg, stak hij zijn duim op. Niet voor het eerst, en hopelijk ook niet voor het laatst. Toen ik enkele minuten de kleedkamer betrad, trof ik geen feestende menigte aan. Integendeel. In verschillende hoeken stonden spelers bij mekaar, voorover geboven naar het schermpje van een smartphone te staren. Nog voor ik iets kon vragen, weerklonk plots een kreet: 'Braga! Our next game is against Braga. At home!' Reacties

Teken voor een 0-1 90+5 Berghuis.

De homosensuele medemens kan gerust ademhalen; nee, ik kom niet uit de kast. Wat ik wel doe, is uit de kast komen over mijn bewondering voor de trainer Dick Schreuder. En ik bedoel, wie kan het me kwalijk nemen? Schreuder is niet zomaar een coach. De man heeft een visie, een manier van denken en kijken naar het spel die je niet vaak ziet, een soort stille tovenaar in het trainersvak. Ik loop al een tijdje rond met het idee om zijn aanpak, zijn methoden, om te zetten naar Football Manager. Want hoe zou het zijn om die strategische vondsten, die verfijnde analyses en die scherpzinnige inzichten te vertalen naar een game? Dus hier zijn we dan, vastberaden om het experiment aan te gaan. Dit is meer dan zomaar een projectje; het is een poging om een stukje van Schreuder’s voetbalfilosofie te vangen, een veld vol details om met chirurgische precisie aan te passen. Uiteindelijk vond ik een gelijkgestemde in de persoon van @WesselSCC, dit topic is onze brainstorm als het gaat om de ideeën van Schreuder om te zetten naar een aantal FM-tactieken en -toepassingen. Over Dick Dick Schreuder’s verhaal begint niet zoals dat van vele andere coaches. Opgegroeid als de jongere broer van een bekende voetballer, schoof hij zijn ego opzij en koos voor een eigen weg. Het was geen carrière bezaaid met directe successen of glorieuze trofeeën. Schreuder leerde coachen vanuit het instinct van een geduldige vakman, die voetbal benaderde als een ambacht en niet als een Hollywood-spektakel. Hij omarmde het detail, observeerde elk schijnbaar triviaal moment. Van het ritme waarmee een speler opwarmt tot de subtiele frons als de bal niet zoals gepland beweegt. Voor hem was elke beweging, elke keuze op het veld een kans om zijn spelers en zichzelf beter te begrijpen. Zo bouwde hij aan een filosofie die wars is van oppervlakkigheid; hij wilde geen held zijn, maar een meester van de kunst van het spel. Zijn reis bracht hem in obscure trainingsfaciliteiten en eenvoudige kantoren waar de geur van gras en kleedkamers de enige luxe waren. Van daaruit ontwierp hij zijn eigen speelstijl, een die draait om structuur en discipline, zonder het speelse genie van voetbal te verliezen. Tactische principes Dick Schreuder’s filosofie is niets minder dan een stille revolutie. Geen gepredikte idealen, geen theatrale preken in de kleedkamer, maar een onwrikbare overtuiging dat voetbal gedijt op structuur, ritme, en de stille kracht van samenwerking. Zijn kernprincipe? Elk teamlid moet een tandwiel zijn, niet in de schaduw van het geheel, maar in perfecte harmonie met het geheel. Voor hem draait het niet om ego’s, maar om de kunst van precisie, waarin elke speler een rol heeft die subtiel doch cruciaal is. In zijn visie zijn tactiek en strategie geen abstracte begrippen; ze zijn net zo tastbaar als het gras onder de voeten. Een van zijn stokpaardjes is geduld: hij weet dat elke speler een meester kan worden in zijn vak, mits hij niet constant wordt voortgejaagd. Dick hanteert een systeem waarbij spelers zich aan het geheel moeten aanpassen zonder hun eigen flair te verliezen. Zijn teams ademen precisie, alsof iedere aanval en iedere verdedigingslinie een perfect uitgestippelde choreografie zijn. Voor hem is een geslaagde opbouw niet het resultaat van brute kracht of toevallige snelheid, maar het resultaat van millimeterspel, spelers die posities kiezen, elkaar observeren, en op exact het juiste moment handelen, zoals dansers die een onzichtbare maat volgen. Als we dit alles willen samenvatten, dan zijn er een aantal kernprincipes. Flexibiliteit qua formaties Schreuder past zijn formaties flexibel aan op basis van de tegenstander en de dynamiek van de wedstrijd. Hij ziet een formatie niet als een vaststaand gegeven, maar als een gereedschap dat aangepast moet worden aan de omstandigheden. Afhankelijk van de zwakke punten van de tegenstander kan hij wisselen tussen formaties, bijvoorbeeld door van een 3-4-1-2 over te schakelen naar een 3-5-2, waarbij hij ruimtes benut en het speelveld maximaal opent. Deze aanpassing vraagt om strategisch inzicht en discipline van zijn spelers om de flexibiliteit soepel te hanteren. Schreuder kiest graag voor een driemansverdediging omdat het zijn team meer controle biedt in het middenveld en bij balbezit, zonder dat de defensieve stabiliteit verloren gaat. Met drie verdedigers kan hij extra middenvelders of aanvallers inschakelen om hoger druk te zetten en de bal snel te veroveren. Deze opstelling stelt zijn team in staat om compact te spelen, tegelijkertijd breedte en diepte in het spel te creëren en flexibel te schakelen tussen verdedigen en aanvallen, afhankelijk van het wedstrijdverloop. Schreuder speelt het liefst in formaties zoals 3-4-1-2, 3-5-2 of 3-3-3-1, omdat deze opstellingen zowel stabiliteit achterin bieden als flexibiliteit voorin. Met drie centrale verdedigers creëert hij een solide basis in de verdediging. Tegelijkertijd kan hij meer spelers naar het middenveld en de aanval schuiven, wat balcontrole en creativiteit bevordert. In een 3-4-1-2 en 3-5-2 kan hij variëren met breedte en druk op het middenveld, terwijl de 3-3-3-1 structuur meer aanvallende vrijheid geeft zonder defensieve kwetsbaarheid. Hoog druk zetten Schreuder maakt gebruik van een hoge press om de tegenstander direct onder druk te zetten bij balverlies en om de controle over het speelveld te behouden. Door vroeg in het veld druk te zetten, dwingt hij tegenstanders tot snelle beslissingen en fouten, vaak in gevaarlijke posities dichtbij hun eigen doel. Deze tactiek, ondersteund door intensieve samenwerking en positionering van spelers, maakt het voor de tegenstander moeilijk om effectief op te bouwen en vergroot de kans op balverovering in een aanvallende positie. Bij PEC Zwolle gebruikte Schreuder een hoge press om dominant balbezit te creëren, vooral tegen sterkere teams. Zijn spelers zetten vroeg druk op de opbouw van de tegenstander, wat leidde tot snelle balveroveringen en kansen in de tegenaanval. Dit tactische plan leidde vaak tot doelpunten of gevaarlijke situaties net buiten het strafschopgebied van de tegenstander. Bij Castellón zag je een vergelijkbare aanpak, waarbij de voorhoede en middenvelders gezamenlijk druk zetten op de verdedigers, met name in cruciale wedstrijden. Schreuder's formatie wisselde snel in structuur tijdens de press, wat de tegenstanders beperkte in het opbouwen van aanvallen. Overloads Schreuder gebruikt overloads (numerieke overtalposities) om tegenstanders in specifieke zones te overrompelen en ruimte te creëren voor aanvallende mogelijkheden. Door extra spelers in één gebied te brengen, vaak op de vleugels of op het middenveld, dwingt hij tegenstanders tot keuzes: ofwel schuiven zij extra spelers door naar deze zone, waardoor elders ruimte ontstaat, of ze laten de overload ongemoeid, wat balcontrole en dynamiek in Schreuder’s voordeel vergroot. Hierbij kiest hij vaak voor twee methodes. Vleugeloverload – Door extra spelers naar de zijkant te trekken, ontstaat er vaak ruimte centraal of op de tegenoverliggende flank. Diepte door overload op middenveld – Schreuder zorgt ervoor dat middenvelders en aanvallers zich zodanig positioneren dat ze in een compact blok kunnen opbouwen. Dit biedt steun aan de baldrager en maakt snelle passing mogelijk om zwakke punten in de verdediging van de tegenstander te vinden. Deze tactiek vraagt om goede communicatie en positiespel, omdat het team constant in beweging moet blijven om de balans niet te verliezen, terwijl de tegenstander gedwongen wordt te reageren. Rotaties Schreuder past rotaties toe door spelers voortdurend van positie te laten wisselen, vooral in het middenveld en de aanval, om verdedigers uit hun posities te trekken en nieuwe aanvalslijnen te openen. Deze rotaties geven zijn teams een vloeiende, onvoorspelbare speelstijl en stellen hen in staat om ruimtes te creëren in de verdediging van de tegenstander. Zijn rotaties zijn niet willekeurig; ze worden uitgevoerd met een duidelijk doel, waardoor de spelers door constante beweging altijd een passoptie hebben en de dynamiek van de aanval behouden blijft. Bronnen Dick4.pdf Dick3.pdf Dick2.pdf Dick1.pdf Videocollege @WesselSCC

Waar hebben we het over jongens? Geneuzel over wie de fout maakt. Pak een biertje erbij en geniet van de overwinning (of troost jezelf, voor de Feyenoorders).

Gefeliciteerd hier. Mogen wel iets meer lof krijgen voor Farioli, want die heeft goed werk geleverd tot nu toe. Niet oogstrelend, maar op de resultaten is niets af te dingen voorlopig. Grote favoriet voor plek 2 nu.

5 minuten Voor het eindresultaat had het niks uitgemaakt, maar dat dit geen +8 is is schandalig.

Aueda

Verder wel fijn om te zien dat Ajax zonder bal echt goed staat. Feyenoord komt niet echt aan voetballen.

In de vorige post lazen jullie dat Alex er warmpjes bij zat tijdens Kerstmis, maar hoe heeft dit zover kunnen komen? De start van het seizoen was niet per sé om over naar huis te schrijven. Wat is er in de maanden voorafgaand aan kerst veranderd? Stress vliegt hen om de oren Het was een vroege maandagochtend toen de selectie van NEC zich verzamelde op Schiphol voor hun vlucht naar Noorwegen. Iedereen was gespannen, want overwinning op Bodø/Glimt zou een cruciale stap zijn in hun Europese campagne. De sfeer was geladen met een mengeling van anticipatie en zenuwen. Alexander Iversen stond aan het hoofd van de groep, met zijn rustige doch strenge blik die altijd een bepaalde mate van discipline uitstraalde. Hij wist echter dat dit team, ondanks hun ervaring, nog steeds bestond uit jonge spelers voor wie dit soort reizen bijzonder waren – en stressvol. Op weg naar de incheckbalie ging er meteen al van alles mis. Kento Shiogai ontdekte tot zijn afgrijzen dat hij zijn paspoort kwijt was. Zijn gezicht werd lijkbleek toen hij zijn tas binnenstebuiten keerde, terwijl zijn teamgenoten in een cirkel om hem heen stonden, net zo bezorgd. "Kento, blijf rustig. We lossen dit op," zei Alexander, die zelf probeerde kalm te blijven ondanks de stijgende druk. Uiteindelijk vond Kento het paspoort, onderin een vakje van zijn trainingsjack. Zijn opluchting was bijna tastbaar. Terwijl ze zich door de beveiligingscontrole begaven, liep het volgende probleem op hen af: Miguel Lopes en Weiper ontdekten dat hun koffers niet met de rest van de bagage waren meegekomen. Een medewerker van de luchtvaartmaatschappij vertelde hen dat de koffers waarschijnlijk nog bij de incheckbalie stonden en dat ze wellicht niet op tijd zouden arriveren. "Dit meen je niet…" mompelde Weiper gefrustreerd, terwijl hij zijn handen door zijn haar haalde. Lopes keek nerveus naar Alexander, die de situatie met een gefronste blik observeerde. Hij schudde zijn hoofd, probeerde zijn irritatie in te slikken en richtte zich tot de spelers: "Laten we nu focussen op de reis. Zonder die koffers redden jullie het ook wel. Vooruit, doorlopen." Ze vervolgden hun weg naar de gate, maar de sfeer was duidelijk gespannen. De gesprekken onderling waren gefragmenteerd en kortaf, spelers keken om zich heen in de hoop dat de verloren koffers alsnog zouden opduiken, maar ze wisten dat dit niet het geval was. Iversen probeerde de sfeer een beetje te verbeteren door met wat grapjes de aandacht af te leiden, maar het mocht niet baten. Toen ze eindelijk bij de gate aankwamen, moesten ze meteen instappen. In het vliegtuig hing er een vermoeide, prikkelbare sfeer. Kento had zijn muziek op maximaal volume staan en zat met zijn ogen gesloten, duidelijk nog geërgerd door de eerdere chaos. Naast hem zat Sverre, die rusteloos in zijn stoel zat te wiebelen en zijn been ongeduldig heen en weer bewoog. Weiper was verdiept in een tijdschrift, maar staarde al snel verveeld uit het raam. Fredrik Smits, die ook mee was om Iversen te ondersteunen, probeerde de groep moed in te praten. "Heren, dit hoort erbij," zei hij met een halve glimlach. "Wees blij dat jullie nog niet met de bus hoeven – dit is nog luxe." Een paar jongens lachten zwakjes, maar het ongemak was voelbaar. Na een vlucht van enkele uren landden ze in het grauwe en koude Bodø. De temperatuur was een onaangename verrassing, want ondanks dat het nog maar oktober was, voelde het hier al als winter. Bij de uitgang van het vliegveld stond een bus te wachten, waarvan de chauffeur hen met een nors gezicht begroette. Het team stapte in, hun adem veranderde in witte wolkjes in de kille lucht. Toen de bus eindelijk vertrok, was het landschap buiten een eindeloze, woeste uitgestrektheid van rotsen, met de zee in de verte, donker en dreigend. Het gaf een surrealistische sfeer aan de reis en de spelers zaten stil, elk in hun eigen gedachten verzonken. Eenmaal aangekomen bij het hotel, hoopten ze wat rust te vinden, maar de problemen bleven zich opstapelen. Bij de receptie ontstond er verwarring over de kamerverdeling. Het personeel leek niet op de hoogte te zijn van de boeking, en het duurde een eeuwigheid voordat alles eindelijk geregeld was. Alexanders geduld werd danig op de proef gesteld. Hij liep heen en weer door de lobby, zijn gezicht strak en zijn kaken gespannen. "Is dit allemaal echt nodig?" vroeg hij scherp aan de receptionist, die nerveus knikte en verontschuldigingen stamelde. Uiteindelijk kregen ze hun kamers toegewezen, maar de frustratie was duidelijk merkbaar bij iedereen. Fredrik, die de spelers wilde opvrolijken, besloot om met enkele van de jongens naar de lounge te gaan en daar wat snacks te halen. "Kom op, een hapje eten doet wonderen," zei hij terwijl hij Hansen en Sano aanspoorde om hem te volgen. In de lounge zat de groep stil aan een tafel, met een bord vol Noorse gerechten voor zich, maar de stemming was lauw. Sontje Hansen, die normaal altijd het hoogste woord had, was stil. Hij prikte in zijn eten, zijn gedachten duidelijk ergens anders. "Wat is er, Sontje?" vroeg Fredrik. Hansen haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet, man. Gewoon... alles. Die reis, die verloren koffers en nu dit hotelgedoe. Het voelt alsof niets vandaag goed gaat." Fredrik knikte begrijpend. "Ik snap het. Maar luister, dit soort dagen zijn er ook. En weet je, dit zijn vaak de dagen die je uiteindelijk sterker maken." Hansen keek hem even aan, en ondanks zijn bezorgdheid was er een twinkeling van herkenning in zijn ogen. "Ja, misschien heb je gelijk." Ondertussen zat Alexander op zijn hotelkamer met de wedstrijdnotities voor hem uitgestald op het bed. Hij voelde de stress van de afgelopen uren in zijn schouders en probeerde zich te focussen op de tactische voorbereidingen voor de wedstrijd van morgen. De deur ging zachtjes open en Fredrik stapte binnen. "Hoe gaat het, Alex?" vroeg hij. Alexander zuchtte en liet de notities zakken. "Om eerlijk te zijn? Dit is niet de voorbereiding die ik voor ogen had. De jongens voelen de druk en dat merk ik aan alles." Fredrik zette zich neer op een stoel en knikte. "Maar ze kijken naar jou. Als jij kalm blijft, blijven zij dat ook. Ze hebben vertrouwen in je, Alex." Alexander glimlachte flauwtjes. "Laten we hopen dat dat vertrouwen morgen in drie punten resulteert." De volgende ochtend, na een gebroken nachtrust, stond de groep vroeg op om naar het stadion te gaan. De lucht was grijs en de kou beet door hun kleding heen terwijl ze in de bus naar het stadion reden. Alexander liep langs de rijen stoelen, sprak iedereen kort toe en herhaalde de instructies die hij de avond ervoor had voorbereid. Bij aankomst in het stadion, een klein en intiem veld omringd door de imposante bergen van Noorwegen, merkte hij hoe de spanning van de reis langzaam wegsmolt. Ze waren er klaar voor. De mannen keken naar hun trainer, en in die blik was een hernieuwd vertrouwen zichtbaar. Het vliegveldgezeur, de verloren koffers, het hotelgedoe – alles viel even weg. Nu was het tijd om te laten zien wat ze konden.

Seizoen 2023 - 2024 Ik ben zeer tevreden over de afgelopen maand. We hebben veel punten gepakt en dat mogen wij wat mij betreft wel zo doortrekken. Ik weet dat dit waarschijnlijk niet gaat gebeuren, maar als manager mag je altijd dromen. We spelen deze maand tegen Randers FC, Lyngby, Hvidovre FC en Odense Boldklub. Ik hoop dat wij punten pakken tegen de oude club van @Marius. Randers FC - Silkeborg Superliga Hvidovre - Silkeborg IF Superliga Oktober Stand Superliga Overzicht manager Financien Antwoorden op posts van users @Mordurette Ik ken die club niet. Ik ben tevreden over de afgelopen maand. @Marius De stagair had andere kwaliteiten en heb haar meteen weggestuurd. We staan er goed voor in de stand. @Djurovski We hebben mooie stappen gezet als club. @Thymen Het was een heerlijke overwinning van ons. @MNie @Lensherr @Djurovski @Satioz @Michaelinho* @keano77 @KayDeManaager @Netzwerk

Lekker debuutseizoen zo. Santos zal wel helemaal leeggeplukt worden.

[FM24] Journeyman - #MaloneBall Screenshot 14 We gingen op dezelfde voet door als het eerste deel van het seizoen en werden, net als vorig jaar, al enkele wedstrijden voor het einde kampioen. Screenshot 15 En ook op de voetbalschool deed Kevin Malone goed zijn best. Een 2e diploma is behaald. De maanden hierna mocht hij niet verder leren van de club. Dat is wel teleurstellend. Screenshot 16 En we behaalden weer de finale van de Coupe FLF. Alleen dit jaar verloren we die wedstrijd. Na penalty's ging het ditmaal mis. Screenshot 17 Na twee promoties achter elkaar merk je dat de club ongekend populair is. 55 seizoenskaarthouders en 36 nieuwe volgers op de socials als resultaat. Grote klasse. Screenshot 18 Op naar het tweede niveau van Luxemburg. Waar we dus weer wat nieuwe spelers moesten aantrekken om het niveau op te trekken. Deze jonge Belg bleek wel onze topaankoop. Echt een doelpuntenmachine en momenteel topscoorder. Momenteel is het alweer december in seizoen 3 en is hij topscoorder met 23 doelpunten in 18 wedstrijden. De nieuwe Lukaku denk ik. Screenshot 19 Het is dus alweer December en we staan weer eerste. Gedeeld eerste want US Rumelange dat zijn geen koekenbakkers. We worden dus veel meer uitgedaagd door deze ploeg, dan door de concurrentie de twee seizoenen ervoor. Maar verder lijkt er wat betreft kwaliteit niet heel veel verschil te zitten tussen het tweede, derde en vierde niveau. Allemaal amateurs met een minimaal verschil. Doel is wel om weer kampioen te worden, dus dat wordt het komend half jaar wel een uitdaging nog. En het liefste krijg ik eens een uitnodiging van een profclub uit Nederland, België of Duitsland. Want Kevin doet het nu nog allemaal voor niks. @De Raam, @Marius, @Nom de Guerre, @Oldskool, @Djurovski, @KayDeManaager

MetalMichael = Kyrill confirmed Komt wel goed vanavond denk ik. De netten zijn weer opgehangen voor de zekerheid, maar het gaat qua supporters al tijden overwegend goed op Rotterdam Zuid.

Mooi dit, is toch weer een gemiddeld jaarsalaris.

CCCLXXXVI. Een plezierige vlucht Met de boardingpas in de hand slenterde ik richting de juiste gate. Het had allemaal iets mechanisch, iets uitgekauwds. Het vliegveld volgde zijn ritme, net zoals een fabriek die dag in, dag uit dezelfde producten uitspuwt. Maar ik had betaald voor een beetje luxe, een tikje status, en dat betekende priority boarding. Wie betaalt, die bepaalt. Geen wachtrij voor mij. Terwijl de massa zich ophoopte en haastig om zich heen keek alsof er iets te winnen viel, stapte ik langs hen heen, mijn pas kalm en bedachtzaam. Ik moest toegeven, er zat iets bevredigends in die onzichtbare grens. Terwijl ik mijn boardingpas aan de grondstewardess gaf, die nauwelijks opkeek en mechanisch “Enjoy your flight, sir” mompelde, zag ik de rij verderop met iets wat bijna medelijden zou kunnen zijn. Zij zouden straks opgepropt in economy class zitten, de geur van goedkope snacks en zweet als hun gezelschap, terwijl ik in een comfortabele stoel werd geïnstalleerd en me kon voordoen als iemand die het voor elkaar had. Ik betrad het vliegtuig en voelde de verkoelende luchtstroom die me tegemoet kwam, zoals altijd die mix van airco en desinfectiemiddel, alsof ze probeerden het apparaat schoon en onaangetast te laten lijken. Maar het vliegtuig had zijn kilometers al gemaakt, en dat voelde je. Elke stoel, elk gangpad droeg het gewicht van duizenden passagiers die hier voor mij waren geweest. En toen, alsof het lot met me speelde, stond ze daar. De stewardess van eerder. Haar blik bleef even rusten op mijn gezicht, misschien omdat ik iets bekends had, misschien omdat ze zich herinnerde dat ik haar had nagekeken in de terminal. Ze herkende me, dat was duidelijk. Of ze het waardeerde of verachtte, daar viel niet aan af te lezen. Diezelfde zelfverzekerde onverschilligheid lag nog altijd over haar gezicht als een perfect aangebrachte laag make-up. Het was alsof ze al lang geleden had besloten dat elke blik, elk gesprek, gewoon deel was van de routine, niets persoonlijks, slechts werk. "Good evening, sir," zei ze, haar stem zonder enige hapering, zonder ook maar een spoortje van iets wat op betrokkenheid leek. Haar hand wees me de weg naar mijn stoel, een vlekkeloze beweging die ze ongetwijfeld duizend keer had uitgevoerd. Ze was een sculptuur van professionaliteit, een symbool van de luchtvaartmaatschappij die mij en mijn geld allang hadden ingepalmd. Ik knikte kort, meer zat er niet in, dacht ik althans. Dit was geen moment voor groots drama of stiekeme flirt. Zij was een passant, net als ik, iemand die op deze vlucht slechts een rol speelde in een groter geheel dat ons allebei koud liet. Maar toch, terwijl ik langs haar liep en mijn stoel zocht, voelde ik even die vlaag van bewondering terugkomen, die flits van iets onbenaderbaars. Wie niet waagt, wie niet wint… De deuren sloten zich, de mensen namen plaats, en de stewardess verdween naar haar post. Het spel was begonnen. De vlucht van Istanbul naar Heathrow zou net geen vier uur duren, wat me genoeg tijd gaf om me op mijn gemak te installeren in mijn first class stoel. Nou ja, "stoel" was eigenlijk een understatement. Dit was meer een luxe capsule, een mini-kantoor in de lucht, een bubbel van comfort die met een beetje fantasie aan een moderne gevangeniscel deed denken, maar dan eentje waar ze je de hele vlucht wijn blijven aanreiken. De zetel was breed, met donkerleren bekleding die ergens tussen strak en stijlvol balanceerde. Het soort zwart dat niet bedoeld is om op te vallen, maar om een statement te maken van ingetogen luxe. De zijkanten van het zitgedeelte waren hoog opgetrokken, alsof ze me wilden beschermen tegen de schamele blikken van mensen die zich nog in economy moesten wurmen. Voorzien van een scherm dat zo groot was dat het een klein televisietoestel leek en een tafeltje dat uitklapte met de precisie van een Zwitsers uurwerk, werd ik omringd door alle technologie en luxe die je je kunt voorstellen voor een vlucht van vier uur. De details waren bijna overdreven in hun perfectie. Een vakje voor je schoenen, een compartiment waar ik een tijdschrift kon stallen (hoewel de ironie was dat ik het al lang had opgegeven om de tijdschriften van luchtvaartmaatschappijen te lezen). Naast me, binnen handbereik, lag een glanzend menukaartje waarop cocktails stonden beschreven alsof het edelstenen waren. Een schakelaar om de stoel te verstellen, uiteraard elektrisch, zodat ik met één druk op de knop mijn zithoek kon veranderen. Zelfs het lampje boven mijn hoofd was verstelbaar met een kalmerende tint, het soort verlichting dat je eerder in een chic restaurant zou verwachten dan in een vliegtuigstoel. En terwijl ik daar zat, het dekentje half over mijn schoot geslagen en een glas champagne in mijn hand, kon ik niet anders dan de ironie proeven. Dit was comfort, ja, maar het was ook afstand. Een zetel waar je je in kon opsluiten, weg van de wereld, onzichtbaar voor iedereen die in economy naast zijn buurman probeerde te overleven. Het leek allemaal op een spel, een parade van luxe die je zou vergeten zodra je weer met beide voeten op de grond stond. Ik installeerde me en voelde de ruggengraat van het vliegtuig zachtjes trillen toen de motoren begonnen te draaien. Hier zat ik dan, eerste klas, omringd door chroom, leer en glas. De cabine was stil, de wereld even vergeten, en ik zat vast in een comfortabele gevangenis, een plek die veel te mooi was om eerlijk te zijn. Meestal zijn er maar een handjevol first class stoelen in een vliegtuig, en meestal staan die stoelen leeg. Want wie legt er nu 700 euro of meer neer voor een paar uur comfort op een vlucht waar je, als je eerlijk bent, prima economisch zou kunnen zitten? Mensen zijn uiteindelijk rationeel als het om geld gaat, en het idee om je halve maandloon op te offeren voor wat extra beenruimte en een glas champagne werkt voor de meesten niet bepaald uitnodigend. First class is er vooral om er te zijn, een statussymbool, een soort showroom van luxe voor die enkeling die zich op zijn gemak wil wentelen in een gevoel van exclusiviteit. In dit geval was ik de enige passagier in de hele sectie, alsof ik het vliegtuig persoonlijk had afgehuurd. Ik installeerde me met alle tijd van de wereld, mijn tas onder de stoel, mijn jas netjes opgevouwen naast me. De stilte was tastbaar, bijna onaangenaam, alsof de hele cabine met zijn gepolijste oppervlakken me aanstaarde en zich afvroeg wat ik hier in mijn eentje deed. Een kale bedoening, al die lege stoelen. Luxe was een stuk minder indrukwekkend als je de enige was om er getuige van te zijn. Het hele idee van exclusiviteit gaat namelijk verloren als er niemand is om jou te zien genieten van je exclusieve status. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn, zette hem netjes in vliegtuigmodus, zoals de regels dat voorschreven, en begon een beetje te scrollen. Geen internet, geen contact met de buitenwereld, maar gelukkig had ik alle documentatie van Mister K van tevoren gedownload. De vluchtinformatie, contactgegevens, een halfslachtige briefing over wat me in Guatemala te wachten stond. Niets spectaculairs, niets wat de gemiddelde reisgids je niet ook kon vertellen, maar het was iets om mijn gedachten aan op te hangen. De map die ik van Mister K had gekregen was, zoals te verwachten, een rommelig samenraapsel van halve instructies en vage doelen. Er stond iets over "snel resultaten boeken" en "de situatie stabiliseren", maar wat dat in godsnaam betekende in de context van Guatemala werd nergens uitgelegd. Het hele verhaal leek eerder een noodplan dan een serieus project. Ik las de woorden, maar vond nergens een hint van logica of strategie. Mister K was nooit een man van details geweest; hij was meer het type dat je in het diepe gooide en verwachte dat je zou blijven zwemmen, hoe woest de zee ook was. Ik hoorde haar naderen en keek op, en ja hoor, zij was het. Alsof het lot me niet genoeg had getest vandaag, stond ze daar, met diezelfde zelfverzekerde uitdrukking, diezelfde blik van subtiele onverschilligheid. Ze trok één wenkbrauw op, een fractie van een seconde, nauwelijks merkbaar, maar net genoeg om haar verbazing te verraden. Alsof ze werkelijk niet had verwacht dat iemand zoals ik in staat zou zijn om een first class ticket te betalen. In haar ogen las ik iets van een berekening, een snelle scan van mijn kleren, mijn houding, alsof ze aan het peilen was of ik per ongeluk op de verkeerde stoel was beland. “Would sir care for a drink?” Haar stem klonk professioneel, neutraal, met een lichte ondertoon van Engelse beleefdheid die altijd net iets te formeel overkomt. Het soort toon waarmee je mensen te woord staat die je eigenlijk liever niet zou hoeven aanspreken, maar het hoort erbij, dus je doet het. Haar blik was strak op me gericht, haar handen sierlijk gevouwen voor haar lichaam, het dienblad in haar hand net buiten mijn bereik. Afwachtend, zoals een kat die een muis observeert, klaar om in actie te komen. Ik grijnsde. "Whisky, single malt, no ice." De woorden rolden traag uit mijn mond, bijna genietend van het moment, alsof ik wilde laten zien dat ik hier niet zomaar was. Geen grapje, geen twijfel, gewoon een simpele, duidelijke bestelling die geen ruimte voor interpretatie liet. Haar gezicht bleef onbewogen, een geoefend masker dat nergens doorheen liet schemeren wat ze werkelijk dacht. Misschien had ze iets minder verrast moeten kijken toen ze me op deze plek aantrof, maar ik kon haar dat kleine moment van verbazing niet kwalijk nemen. Dat hoorde bij het spel. Ze knikte kort, professioneel, zonder een spoor van emotie, alsof ik haar net had gevraagd om een glas water. "Right away, sir," zei ze, haar stem een perfect afgemeten toon van beleefdheid, precies voldoende om dienstbaar te klinken zonder echt betrokken te zijn. Ze draaide zich om en verdween in de smalle gang van de cabine, haar stappen nauwelijks hoorbaar op het tapijt, alsof ze zichzelf had getraind om zo weinig mogelijk geluid te maken, om een schaduw te zijn in een wereld vol lawaai. Ik bleef achter met een flauwe glimlach op mijn gezicht, kijkend naar de lege stoelen om me heen. De whisky zou komen, en ik zou haar opnieuw in de ogen kijken, met datzelfde gevoel van amusementswaarde dat je alleen krijgt als je jaagt op prooi die eigenlijk te hoog gegrepen is. Ze kwam terug met mijn whisky, het glas precies gevuld tot dat ene punt waar de vloeistof net niet over de rand lijkt te gaan, perfect afgemeten, alsof elke druppel van tevoren was berekend. Haar hand was stil, stevig, zonder enige trilling, en terwijl ze het glas voor me neerzette, gleed er een flauwe glimlach over haar gezicht. Het was het soort glimlach dat net genoeg vriendelijkheid bevatte om beleefd te zijn, maar niet genoeg om iets persoonlijks los te laten. Professioneel en ondoorgrondelijk, zoals het een stewardess betaamt die al te veel mensen van allerlei slag heeft bediend om zich nog te laten verrassen. Ik knikte kort, nam een slok, en voelde de warme scherpte van de whisky door mijn keel glijden. Het was goed spul, net genoeg turf, net genoeg diepte om je even te laten vergeten dat je in een metalen koker op 30.000 voet zat. Toen ik het glas weer neerzette, merkte ik hoe ze al weggleed, haar glimlach alweer verdwenen, haar gezicht opnieuw dat perfecte masker van onverschillige beleefdheid. De vlucht ging verder, het vliegtuig zoefde in een rechte lijn door de duisternis, en zij verdween naar een andere sectie van de cabine, zoals een schaduw die geruisloos opgaat in de omgeving. Maar de tijd ging langzaam, en een uur later verscheen ze opnieuw, opnieuw met diezelfde glimlach die meer decorum was dan oprechte vriendelijkheid, opnieuw met dat perfecte glas whisky in haar hand. Ze boog zich net iets dichter naar me toe dan strikt noodzakelijk, het glas balancerend in haar hand alsof het een kunstobject was dat je slechts in het Louvre zou mogen aanraken. “Another one, sir,” zei ze, haar stem even onberispelijk als haar glimlach, haar ogen snel en professioneel mijn kant op, zonder dat ik daar iets in kon lezen. Ik nam het glas aan, voelde opnieuw de warmte van de whisky in mijn hand, een kleine luxe in deze zee van afstandelijkheid. De vloeistof glansde in het zachte licht van de cabine, een gouden baken in de wereld van chroom en leer die mijn zitplek was. Het was alsof zij en ik een onuitgesproken akkoord hadden bereikt: zij zou de drank blijven brengen, en ik zou blijven genieten, zonder dat er ooit iets dieper of persoonlijker zou gebeuren. Tegen het einde van de vlucht bracht ze me nog een derde whisky, opnieuw met diezelfde flauwe glimlach die niets weg gaf, die niet zei dat ze het oprecht meende of er ook maar iets van zichzelf in legde. Het was een glimlach zoals de rest van deze cabine: gepolijst, perfect, en volkomen leeg. Ik nam een laatste slok, en voelde hoe de vlucht zijn einde naderde, terwijl zij, net als de rest van deze vlucht, opging in de vluchtigheid van een moment dat nooit echt zou blijven hangen. Op dat punt verraste ze me. Terwijl ik net een laatste slok van mijn whisky nam, boog ze zich plots dichter naar me toe, haar blik scherp, een onderdrukte glimlach die op de rand van ironie balanceerde. "I noticed you watching me," zei ze zacht, haar stem zonder enige trilling, vast en zelfverzekerd, alsof ze al jaren precies wist wat ze met dit soort momenten moest doen. "Like I'm prey, something you hunt or conquer." Ik keek haar verbaasd aan, een fractie van een seconde uit balans. Dit was geen standaard stewardess-gedrag, en ik voelde de whisky nog warm branden in mijn keel terwijl ik uitbracht: "Excuse me?" Ze zuchtte, kort, alsof ze hier allang over na had gedacht en dit moment al vaker had meegemaakt. Haar blik was strak op me gericht, diezelfde ogen die me de hele vlucht als decoratie hadden aangekeken, maar die nu ineens iets scherps en ongemakkelijks hadden. “You heard me,” zei ze met een lichte trek van haar mondhoek, iets wat bijna op een glimlach leek, maar net niet. "It’s normal in my line of work, but sometimes, I like to turn the tables." Haar ogen hielden me vast, geen spoor van die beleefde afstandelijkheid meer, maar een soort spel waarin zij ineens de controle nam. "Guess this is your lucky day." Haar stem was laag, vol zelfvertrouwen, en ze liet een stilte vallen, genoeg om me ongemakkelijk te maken, genoeg om de rollen ineens volledig om te draaien. Ik voelde dat ik mijn blik niet wilde afwenden, maar haar ogen dwongen het bijna af, alsof ze ineens de jager was en ik degene die niets anders kon doen dan afwachten. Het hele toneel van luxe, die sfeer van onaanraakbaarheid die ze de hele vlucht had uitgestraald, was in één beweging verdwenen. Hier stond geen stewardess, geen glimlachende serveerster van drankjes op 30.000 voet, maar iemand die de regels van het spel even opnieuw definieerde. Ze stond daar, ergens halverwege de dertig, het soort leeftijd waarop een vrouw een zekere zekerheid uitstraalt die jongere versies van zichzelf alleen maar zouden kunnen imiteren. Haar lange, blonde haren vielen in golven over haar schouders, perfect verzorgd, zonder een enkele lok die zijn eigen weg koos. Het was het soort blonde tint waar mensen honderden euro’s voor neerleggen in de kappersstoel, een kleur die balanceerde tussen natuurlijk en stijlvol verzorgd, alsof ze wist dat elk detail telde. Haar ogen waren groen, niet het doorsnee groen dat je afdoet als "mooi," maar een diepe, bijna betoverende kleur, als een bos in de schemering, vol belofte maar met een randje dat je beter niet kon onderschatten. Ze hadden die scherpe blik, alsof ze elke beweging, elke blik, en elk woord van haar passagiers kon ontleden, zoals een roofdier zijn omgeving scant. Het soort ogen waar je niet zomaar in wegdwaalt, want ze trokken je aan, maar ook op een afstand hielden. In dat groen lag iets wat altijd net buiten bereik bleef, iets wat je kon blijven proberen te begrijpen maar nooit helemaal zou doorgronden. Haar figuur was wulps, een lichaam dat zich niet liet wegstoppen, hoe keurig het uniform van British Airways ook gesneden was. Het donkerblauwe stof spande net genoeg om haar vormen te accentueren zonder onfatsoenlijk te worden, alsof het precies was ontworpen om grenzen op te zoeken zonder ze te overschrijden. De getailleerde jas, met gouden knopen die in het zachte licht van de cabine een rustige glans afgaven, viel strak om haar taille en liep uit in een smalle rok die net boven de knie eindigde. Klassiek, stijlvol, en tegelijkertijd onvermijdelijk verleidelijk. Het soort verleidelijkheid dat net formeel genoeg is om onschuldig te lijken, maar aan alles liet merken dat het weloverwogen was. Haar handen, slank en verzorgde nagels zonder enige opsmuk, rustten bijna nonchalant langs haar zij. Haar houding was rechtop, zelfverzekerd, maar met een lichte ontspanning in haar heupen die haar een natuurlijke, bijna nonchalante elegantie gaf. Ze was iemand die wist hoe ze haar lichaam moest inzetten, zonder dat het er dik bovenop lag. Iedere beweging was gecontroleerd, ieder gebaar een klein stukje theater in een uniform dat zowel bescherming als wapen was. Dit was geen stewardess zoals je die in reclames ziet, geen glimlachende serveerster in de lucht. Nee, zij was iets anders. Ze was een mix van allure en afstand, een belichaming van professionaliteit en speelse verleiding. Je zou haar het liefst observeren zonder dat ze het doorhad, maar diep vanbinnen wist je dat ze elk ogenblik opving, elk detail doorzag. Ze kwam naast me staan, zo dicht dat ik haar parfum kon ruiken, een subtiele, bloemige geur met een ondertoon die iets mysterieus had. Een geur die je niet zomaar vergeet, die blijft hangen, zich vastzet in je herinnering als een spoor dat je niet kunt uitwissen. Ze keek me aan met diezelfde scherpe blik, een vleug van amusement in haar ogen, alsof ze precies wist wat er in mijn hoofd omging. "Okay, mister hunter," zei ze, haar stem laag en bijna spottend, "I'll be your prey. I'll give you what you want, but it'll cost you." Ik knikte, zwijgend, zonder een woord uit te brengen, alsof dat al genoeg was. Er hing iets in de lucht tussen ons, een geladen stilte die niemand hoefde te verbreken. Ze bleef een paar tellen recht voor me staan, geen beweging, geen woord, slechts die vastberaden blik die dwars door me heen leek te kijken. Ze trok haar blouse strak, een kleine, achteloze beweging, maar net genoeg om de ronde vorm van haar borsten te accentueren. De stof spande zich precies op het punt waar haar borsten de blouse vulden, en in dat moment leek de wereld kleiner te worden, gefocust op dat ene detail. Haar handen gingen naar mijn schouders, slank en krachtig, en ze trok me langzaam naar haar toe, alsof ze alles op haar eigen tempo deed en mij geen keuze gaf. Mijn neus raakte net niet haar borsten; ik voelde de warmte, de nabijheid, alsof er een onzichtbare grens was die ik niet mocht overschrijden. In die houding bleef ze staan, zwevend op het randje van aanraking, een stilte die even intens was als de afstand die ons nog scheidde. Ze keek schuin naar beneden, haar ogen naar mijn gezicht gericht, een keurend blik, als een roofdier dat zijn prooi bestudeert, maar zonder haast. Haar mondhoeken trokken heel lichtjes omhoog, een flinterdunne glimlach, genoeg om aan te geven dat zij de controle had. Ik voelde mijn ogen groter worden, mijn ademhaling veranderen, een mengeling van opwinding en verwarring die ik niet helemaal kon beheersen. Ze had me precies waar ze me wilde, en elke seconde die verstreek, versterkte dat alleen maar. Zonder er verder woorden aan vuil te maken, liet ze haar hand afdwalen, een stoutmoedige beweging die even abrupt als onverwacht kwam. Ze greep stevig maar zorgvuldig, haar vingers bedreven en doelgericht door de stof van mijn broek. Er ontsnapte een zacht kreun uit mijn keel, een reflex op de onverwachte sensatie. Ze maakte behendig mijn gulp open, haar blik nooit afwijkend van de mijne, alsof ze daarmee de stilzwijgende regels van ons spel bepaalde. Haar handen waren zelfverzekerd, de bewegingen nauwkeurig. "Trust me, I've done this before," murmelde ze met een flauwe glimlach die haar woorden een speelse lading gaf. Voorzichtig, met een bijna theatraal gebaar, duwde ze mijn knieën iets verder uit elkaar, een duidelijk teken van haar intentie om de controle volledig in handen te nemen. Haar vingers begonnen langzaam, methodisch te werken, terwijl haar ogen de mijne vasthielden, intens en doordringend. Ik kon de intensiteit bijna niet verdragen en mijn blik dwaalde af, naar beneden, waar ik een glimp opving van haar borsten die zachtjes tegen haar uniform aandrukten, benadrukt door haar licht voorovergebogen houding. De spanning in de lucht was bijna tastbaar, een mengeling van nervositeit en anticipatie. Elk moment was geladen met een suggestieve kracht die meer zei dan woorden konden uitdrukken. Het was een spel van verleiding, gespeeld op de randen van wat nog net toelaatbaar was, een dans geleid door haar vingers en ondersteund door onze gedeelde stilte. In de intieme stilte van de first class cabine werd haar handeling bijna een verlengstuk van de sfeer, ingetogen, maar geladen met een stille intensiteit. Ze keek me indringend aan, haar ogen vast in de mijne geankerd, en begon langzaam, bijna onmerkbaar af te trekken. De wereld leek zich te verkleinen tot de ruimte tussen ons, een zwijgende dialoog in blikken en subtiele bewegingen. Ik wist even niet waar ik moest kijken, overweldigd door de directheid van haar starende ogen. Met een aarzelende beweging brak ik ons oogcontact, mijn blik naar beneden afwijkend. Daar, door de kleine verstoring veroorzaakt door haar voorovergebogen houding, kwamen haar borsten zacht tegen de stof van haar truitje aan, een subtiele contouren die net iets te nadrukkelijk aanwezig waren. Elk detail van haar uniform leek strategisch ontworpen om te verleiden, van de strakke lijnen tot de zorgvuldige plaatsing van elke knoop. De zachte druk van haar vingers was deskundig, met een ritme dat zowel geruststellend als opwindend was. De stilte werd enkel doorbroken door het zachte geruis van de cabine en het incidentele geluid van de vliegtuigmotoren op de achtergrond. Ze onderhield de spanning, haar techniek feilloos, elk gebaar zowel uitnodigend als afstandelijk. Ze wist wat ze deed, en dat deed ze met een efficiëntie die zowel verrassend als enigszins ontnuchterend was. Terwijl ze behendig door bleef gaan, knoopte ze met haar linkerhand haar blouse open, haar bewegingen nonchalant maar precies. Elke knoop die losging onthulde een beetje meer van de mooie, effen zwarte, zijdeachtige beha die strak om haar borsten zat. "Just relax and enjoy the show," fluisterde ze, haar stem een mengeling van belofte en provocatie. Terwijl haar handen hun werk deden, bewogen haar borsten zachtjes van links naar rechts binnen de grenzen van haar beha, op het ritme van haar langzame, doelbewuste trekkingen. Het subtiele bewegen was hypnotiserend, een zachte dans die mijn adem stokte. Ik voelde hoe mijn opwinding steeds verder toenam, ondanks de vreemdheid van de situatie. Een zacht kreun ontsnapte aan mijn lippen. "Very well," reageerde ze, en haar handelingen versnelden iets, de bewegingen werden zekerder, krachtiger. "Look at me." De woorden kwamen als een commando, enigszins aarzelend bracht ik mijn blik weer naar de hare. Ze gaf een klein glimlachje, en toen maakte ze haar lippen nat door er met haar tong langs te likken, een gebaar dat zowel uitnodigend als gevaarlijk was. Vervolgens begon ze zachtjes op haar onderlip te bijten, een actie die het schijnbaar onschuldige in haar uitstraling deed verdwijnen. Haar handelingen werden langzaam krachtiger, haar greep steviger, elke beweging meer geladen met intentie. Met grote ogen keek ik haar aan, mijn ademhaling werd zwaarder terwijl ik verder kreunde. De koele, berekende gezichtsuitdrukking die ze bij onze eerste ontmoeting had, was nu langzaam aan het verdwijnen. Haar ogen kneep ze een beetje dicht, een teken van focus, misschien zelfs van genot, terwijl ze kracht zette in haar trekkende bewegingen. Ze keek me strak aan, een intensiteit in haar ogen die ik niet eerder had gezien. "Come on, be a good boy," haar stem was niet langer vriendelijk, maar resoluut, bijna dwingend. De toon was veranderd; het was duidelijk dat ze niet meer alleen het spel speelde, ze maakte de regels. Opnieuw ontsnapte er een kreun uit mijn mond terwijl ze het tempo opvoerde, een zinderende energie die door mijn lijf schoot. Ze ging op haar knieën voor me zitten, een beweging vol van doelgerichtheid. Terwijl ze naar voren leunde, sloeg ze haar linkerarm om mijn onderrug heen, een stevige greep die geen tegenspraak duldde. Haar rechterhand bleef haar werk doen, nu met langzamere, maar dieper en krachtiger bewegingen, elke trekbeweging een manifestatie van haar controle. "I want you to feel who is in control. Don't close your eyes, look at me. I want to see your eyes." Haar bevel was scherp, onontkoombaar. Ze verhoogde het tempo nogmaals, haar techniek perfect, elke beweging precies en krachtig. De manier waarop ze sprak, hoe ze bewoog, het was allesomvattend. Ze was niet meer de stewardess, ze was de dirigent van dit orkest, en ik was slechts een instrument. Haar ogen hielden de mijne gevangen, een diepe, doordringende blik die zowel uitdagend als overweldigend was. Het was een spel van macht, een dans waarin zij volledig de leiding had. Elke beweging, elke nuance van haar stem, haar lichaamstaal, het was een directe uitdrukking van haar dominantie. Het moment was gespannen, alsof elk deeltje in de lucht om ons heen elektrisch geladen was. Ze was nu onmiskenbaar dichtbij, haar lichaam tegen het mijne gedrukt op een manier die elke lijn van decorum overschreed die men normaal in een publieke ruimte zou bewaren. "Are you nearly there? I want to feel you spray all over me," fluisterde ze, haar stem een mengeling van bevel en verleiding, ruw en toch zacht. Ik voelde de druk, letterlijk, toen mijn gevoeligste deel tegen haar aan tikte. Haar borsten vormden een zachte barrière, elke beweging versterkt door het warme contact met haar lichaam. Ze beet haar kaken strak op elkaar, haar blik intens, bijna roofzuchtig, terwijl haar ogen niet van mijn gezicht weken. De intensiteit van haar starende, groene ogen liet me bijna de ruimte om ons heen vergeten. "Do it for me!" siste ze, haar tanden nog steeds op elkaar geklemd, haar stem gedempt maar doordringend. Ze hief haar kin op, waardoor de lijnen van haar slanke nek zichtbaar werden, een uitnodiging om de zachte, kwetsbare huid te aanschouwen terwijl haar linkerhand langzaam over haar hals en verder omlaag naar haar decolleté gleed. De beweging was zowel uitnodigend als hypnotiserend, bedoeld om de laatste barrières van terughoudendheid te doorbreken. Mijn adem stokte, mijn hele lichaam gespannen in anticipatie terwijl een ontlading diep vanuit mijn onderbuik begon te groeien. Ik kreunde, overmand door het moment, de controle volledig uit handen gevend. "Do it. Do it now!" Haar stem was nu een commando, dringend en onontkoombaar. Ik voelde hoe het onvermijdelijke naderde, een hoogtepunt dat zich opbouwde als een onstuitbare golf. Het was een crescendo van sensaties, geleid door haar vastberaden handelingen en de prikkelende woorden, alles verpakt in een scenario dat zowel de grenzen van het toelaatbare als de grenzen van fantasie tartte. De cabine rondom ons vervaagde tot een verre achtergrond, terwijl de focus strak bleef op de intensiteit en intimiteit van onze interactie. Ik kreunde zachtjes, overweldigd door de spanning die zich opbouwde. Ze leunde nog dichter naar me toe, haar blik strak op mijn gezicht gericht. "Keep going," fluisterde ze met een lage, beheerste stem, haar handen zorgvuldig hun werk doend. Terwijl ze doorging met haar handwerk, voelde ik mijn hoogtepunt naderen als een vloedgolf, die culmineerde in een ontlading die tegen haar kin en hals aansloeg. Ze stopte langzaam, maar hield me nog steeds vast, haar ogen niet van mij afwijkend. Een tweede golf van mindere intensiteit volgde snel, nu tot net boven haar decolleté. Ze trok nog een paar keer zachtjes, zorgzaam ervoor zorgend dat elk moment de moeite meer dan waard was. Haar handen, bekwame instrumenten, voltooiden hun taak met de nauwkeurigheid van een kunstenaar en persten de laatste restjes naar buiten op haar bh, witte parels op zwarte zijde. Toen alles voorbij was, liet ze haar hand rusten op mijn onderbuik, een zachte, bijna troostende aanraking. Ze keek omlaag, haar ogen analyserend wat ze had bereikt, een mengeling van professionaliteit en een flauwe glimlach van tevredenheid over haar efficiëntie. Het contrast van de situatie, gemengd met een subtiele verleiding, maakte het moment zowel bizar als onvergetelijk. Ze stond op, een flauwe glimlach spelend op haar lippen, alsof alles wat er net gebeurd was, niets meer betekende dan een routineklus. "I'm sure you can leave me a nice tip at the end of the flight. For services rendered," zei ze met een spottende ondertoon, haar stem een mengeling van speelsheid en zakelijke afstand. Er was geen spoortje nervositeit of schaamte te bekennen; haar blik was kalm, zelfverzekerd, alsof ze hier elke dag stond. In haar hand had ze ineens een doekje, God weet waar ze dat vandaan had getoverd, dat ze nonchalant gebruikte om zichzelf schoon te maken. Haar bewegingen waren precies en gecontroleerd, geen haast, alsof het deel uitmaakte van een ingesleten routine. Ze veegde haar kin en hals af, inspecteerde de stof zorgvuldig, en streek vervolgens de laatste sporen weg van haar blouse met een haast chirurgische precisie. Ze keek me aan, diezelfde flauwe glimlach op haar gezicht, alsof er een onuitgesproken grap tussen ons in de lucht hing. "I hope you enjoyed your flight," zei ze, haar toon inmiddels volledig teruggekeerd naar die van de perfecte, onberispelijke stewardess. "I hope you will choose to fly with British Airways in the future." En met die woorden draaide ze zich om, het doekje elegant in haar hand geklemd, en verdween ze weer naar de achterkant van de cabine. Haar stap was vastberaden, zelfverzekerd, alsof ze net niet betrokken was geweest bij iets ongewoons. Reacties en dergelijke.

Aan de hand van @Kyrill Despodov.

IT'S MATCHDAY

de Eredivisie is tijdelijk passe, momenteel is Portugal een pre Eerlijk is eerlijk, vanmiddag voor de wedstrijd, toen ik erop werd gewezen dat er 2 Portugeze spelers onder 21 jaar in de basis moesten staan, werd ik een beetje paniekerig en voelde mij als ‘lul de behanger’ met het schaamrood op de kaken. Gelukkig hebben wij deze match kunnen winnen en de spelers vonden het achteraf niet erg, omdat ik in hun ogen vanaf nu ook tot het maken van fouten in staat bleek te zijn. Pas in 10 dagen, dus op oudejaarsdag, spelen wij de volgende competitiewedstrijd en wel uit in en tegen SC Farense, een Portugese voetbalclub uit Faro, in de Algarve. Bij regen en natte sneeuw en voor slechts 2.769 toeschouwers (en dat voor een wedstrijd in de hoogste Portugese divisie) arriveerden wij in Faro in de puur aanvallende 4-2-4 opstelling. Farense kwam in een 4-1-2-2-1 formatie het natte deels witte veld op en scheids is Antonio Nobre. Ofschoon wij een beetje stroef uit de startblokken kwamen, werd het beslist geen moeilijke wedstrijd. Wel was er een flutambiance, want het stadion was maar voor 1/5de bezet. Hoe dan ook, bij rust stond het 0 : 2 en was deze match als het ware al gespeeld. Nadat het al 1 : 3 stond, begon ik te wisselen. In de 75ste minuut haalde ik Oliveira, de geblesseerd geraakte Al Musrati en Zalazar naar de kant en bracht Fonte, Carvalho en Moutinho. El Ouzzani zorgde in de 80ste minuut voor 1 : 4 en een minuut later haalde ik Horta en Marin eraf en bracht R. Fernandes en Ribeiro. Het bleef 1 : 4 en de punten gaan mee naar huis. -------- @DGremlin @MNie @Keeza @Djurovski @Daniell @Oerlie @dimihuyghe @Vlonkie @bigtukker @John Terry 2.0 Bedankt voor jullie aandacht en mogelijke reacties.

Back in Greece @Thierryvane

Nieuw spitsje, Tavares kwam voor 32 miljoen over van Vitoria Guimaraes. Machado is voor de breedte en gaat uitgeleend worden en later proberen door te verkopen met winst. 9,5 miljoen kostte hij ons.

Natuurlijk, was even benieuwd of je ging happen. Maar je leest weer niet. Ik zei heel bewust 'allerlei'. Ik had er namelijk nog veel meer in gedachten. Maar goed, ik voel niet echt de behoefte dat allemaal te droppen. 'Leven en laten leven' denk ik dan maar. Nu ben je al genuanceerder. In je vorige posts presenteerde het alsof jouw waarheid de waarheid zou zijn. Daar sloeg ik even op aan.

Hahahahahahhahahaha niks verwachten van deze pot en dan dit doen. Echt ouderwets genieten dit jongens.

Zo begin je graag aan de competitie.

We deelden Celtic een tik uit.

Je kan ook gewoon de felicitatie en het compliment voor jullie verdediging/trainer accepteren in plaats van zo'n domme-open-deur-opmerking te geven.

Vind nou niet dat Ajax zich heel verdedigend opstelt. Zetten het gewoon op onze eigen zestien vast. Daar heeft Feyenoord gewoon nog niets op gevonden. De hele linkerkant komt niet in het spel voor

Maar dan had Feyenoord nu dus 30 meter kunnen overbruggen

Seizoen 2 - Levski Sofia Competitie Eerste wedstrijd Champions League Beste Spelers

Gert zal doelen op aanstekers / spreekkoren etc. En daar kan ik hem alleen maar gelijk in geven.

In mijn save om met Haïti een WK te winnen is er een Haïtiaanse club overgenomen door een tycoon. Hij is lekker geld erin aan het pompen en faciliteiten aan het upgraden. zit er pas 2 jaar dus hopelijk kan hij het niveau opkrikken van de competitie langere termijn. In de tussentijd hoop ik dat ik een gevestigde naam ben in Brazilië en dan een satelliet club kan kiezen om zo Haïti te helpen

Wat ik dit seizoen van Ajax heb gezien was tamelijk belabberd. Ze krijgen echter wel minder makkelijk goals tegen en ik verwacht dan ook dat ze ultradefensief gaan spelen vanavond. Alles voor een punt, een beetje zoals AZ dat ook vaak doet in de Kuip. Niet voetballen maar tegenhouden. Daarmee kan Feyenoord het best lastig hebben, al verwacht ik zeker niet dat Ajax ver genoeg is om de pot negentig minuten dicht te houden. En, als één schaap over de dam is, volgen er meer: 3-0.

Braga is een ander soort koekje

Pas in 6 dagen spelen wij de volgende competitiewedstrijd en wel in en tegen TSG 1899 Hoffenheim, een Duitse sportvereniging uit Hoffenheim (stadion in Sinsheim), in de deelstaat Baden-Württemberg. Het voetbalelftal speelde in het seizoen 2001/2002 voor het eerst in de Regionalliga Süd, toen het derde niveau in Duitsland. In 2007 werd promotie naar de 2. Bundesliga behaald. In het seizoen 2007-2008 werd op de laatste speeldag, na een 5-0 tegen SpVgg Fürth, wederom promotie veilig gesteld, ditmaal naar de 1. Bundesliga. Naast voetbal is er een turn- en atletiekafdeling. Geteisterd door regenbuien en voor 29.952 toeschouwers arriveerden wij in Sinsheim in de puur aanvallende 4-3-3 opstelling. Hoffenheim kwam in een 5-1-2-2 formatie het natte veld op en scheids is helaas Frank Willenborg. Wij hadden dik 20 minuten nodig, om aan te wennen aan de weersomstandigheden, het gedrag van de scheids en het zeer fysieke spel van de tegenstander. In de 23ste minuut was het Lemperle, die de openingstreffer binnen schoot. 6 minuten later kregen wij, met instemming van de VAR, een penalty, die Selke voor zijn rekening nam en feilloos verzilverde. 0 : 2 werd ook de ruststand. In de 54ste minuut zorgde Maina voor de 0 : 3 en toen ging het gas eraf en beperkten wij ons tot controle van deze match. Onze topscorer Selke werd in de 71ste minuut brutaal uit de wedstrijd geschopt en zoals zo vaak, had de scheids weer niets gezien. Behalve de geblesseerde Selke haalde ik ook Martel eraf en bracht Tigges en Christensen. 6 minuten later haalde ik ook Paqarada eraf, die al geel had en op wie de scheids zat te loeren. Voor hem kwam Krätzig. Eveneens uit voorzorg haalde ik in de 84ste minuut Sponsel naar de kant en bracht Arthur. 6 minuten later zorgde ene Moerstedt voor het slotakkoord door de 1 : 3 binnen te tikken. ---------- @Whitewolf345 @DutchDoofus @stef1978 @DemoN @Ostumapetojk37 @Djurovski @keano77 @Thomassje123 @Daz @Rikkert90 @Total Football Alvast bedankt voor jullie aandacht en reacties.

Alle massage therapeuten maken zich zorgen.

Luchthavens i love it. Of het nu is om zelf op vakantie te gaan , iemand wegbrengen of gewoon spotten, zoon vliegtuigen ik meer naar bv de stewardessen . Dan ff een Starbucks erin en gaan

#8 - Doelstellingen & Uitdagingen Na al die geschiedenislessen snappen jullie wellicht beter waar mijn uitdagingen vandaan komen. Om geïnteresseerd te blijven in een langlopende savegame, heb ik doelstellingen en uitdagingen nodig. Meestal neem ik ruim de tijd om een mooi lijstje samen te stellen. Doe ik dit niet, dan houd ik het maar enkele seizoenen vol. Inmiddels spelen we Football Manager 2024 al ruim een jaar en daardoor kennen we de ins en outs van het spel. Om het uitdagend te houden, zijn er dan ook ambitieuze doelen nodig om de aandacht erbij te houden. Volgens mij is het me opnieuw gelukt om tot een bizarre lijst te komen! In een eerdere update haalde ik al twee uitdagingen aan. Namelijk de Big Brother Challenge en de Build a Nation Challenge. Er is echter meer… Big Brother Challenge Mijn clubkeuze is mede gebaseerd op deze uitdaging. Boedapest kent namelijk meerdere voetbalclubs die tegenwoordig - of in het verleden - zeer succesvol zijn. Qua landstitels en nationale bekerwinsten voert Ferencváros de lijst aan. Zij werden 34 keer landskampioen en hielden 24 maal de beker in de lucht. Daarnaast wonnen ze twee keer de Mitropa Cup en een keer de Europa League. Ook werd er twee keer een niet meer bestaande Ligabeker gewonnen en vijf keer een niet meer bestaande Supercup. De volgende op de lijst is MTK Budapest. Zij veroverden 23 keer de landstitel, twaalf nationale bekertoernooien, twee niet meer bestaande Supercups en twee Mitropa Cups. De nummer drie van Boedapest, Újpest, werd twintig keer landskampioen, won de nationale beker elf keer, veroverde de niet meer bestaande Supercup drie keer en heeft tevens twee Mitropa Cups op haar naam staan. De club die ik onder mijn hoede neem is qua landstitels de vierde club van de stad. Honvéd werd namelijk veertien keer landskampioen, won acht keer het nationale bekertoernooi en heeft één Mitropa Cup in haar prijzenkast. Om de uitdaging nog wat te vergroten neem ik ook Vasas mee. Deze club werd slechts zes keer gekroond tot landskampioen en won maar vier keer de beker. In Europees opzicht is dit de meest succesvolle club uit Boedapest, zij wonnen namelijk zes keer de Mitropa Cup! Meer landstitels dan Ferencváros (momenteel 34) - Honvéd: 14 Meer nationale bekers dan Ferencváros (momenteel 31) - Honvéd: 8 Meer Europese bekers dan Vasas (momenteel 6) - Honvéd: 1 Meer seizoenkaarthouders dan Ferencváros (momenteel 6.500) - Honvéd: 1.000 Stadion groter dan Ferencváros (momenteel 22.000) (wellicht daarna nog groter dan het nationale stadion (momenteel 68.156)) - Honvéd: 8.428 Building a Nation De Building a Nation challenge is een simpel principe, maar lang traject. Het uiteindelijke doel van deze savegame zal dus zijn om Hongarije op de eerste plek van de coëfficiëntenlijst te krijgen. Hongarije begint het spel op de 24ste plek. Prototype: Puskás Dit is meer een sidequest en het is geen keiharde vereiste om deze te voltooien. Ik haalde in de introductie al eens aan dat ik een focus op de jeugdopleiding zou houden, maar dat dit iets anders zou zijn dan voorheen. Het gaat er dit keer niet om, om een elftal vol jeugdspelers te krijgen. Ik wil graag de nieuwe Ferenc Puskás opleiden. Daarvoor heb ik een lijstje met vereisten opgesteld, hier kom ik in een latere update op terug! WM & MM Formaties De Mighty Magyars zijn onlosmakelijk verbonden met de WM formatie die in het voetbal jarenlang gebruikt werd. Die tijden zijn inmiddels al lang vervlogen en het moderne voetbal is verder geëvolueerd. Het zal dan ook een uitdaging worden om een WM formatie werkend te krijgen. Dit is één van de linkjes naar de historische nationale ploeg van Hongarije, die in de jaren vijftig furore maakte. Na het maken van een succesvolle WM formatie, wil ik deze laten evolueren naar een werkende MM formatie. In de jaren vijftig maakte de nationale ploeg de overstap naar die tactiek, waardoor zij onder andere de legendarische wedstrijd van Engeland wisten te winnen! Mede daardoor bleven de Mighty Magyars meer dan zes jaar lang ongeslagen. Enkele tactische uitdagingen dus ook in deze novelle. Ook hierover later meer, in een separate update.

Competitie vervalsing