Nom de Guerre

Een kameel

CDXLIII. Negatief na een 7-0 Na afloop zat ik niet in de dug-out. Niet in de kleedkamer. Niet op kantoor. Niet bij Miguel. Niet eens bij Gloria, al was ze ongetwijfeld ergens een fles aan het openmaken voor een dorstige klant. Nee. Ik zat op een gammel plastic stoeltje achter de kantine, met een halve liter goedkoop lokaal bier in mijn knuist en de geur van vers gemaaid gras, uitgeperste sportzweet en halve trauma’s om me heen. Ik voelde me leeg. Niet euforisch. Niet voldaan. Leeg. Want wat betekent een overwinning als de tegenstander niet eens kwam opdagen, bij wijze van spreken? Dit was niet het resultaat van briljante tactiek of geslepen rotzooispel. Dit was een auto die honderd kilometer per uur reed over een veld vol slapende kippen. Je hoeft geen Max Verstappen te zijn om dan aan te komen met een kippenbot tussen je banden. 7-0. José López drie goals. Libero of niet, de man speelde alsof hij tijdelijk bezeten was door de geest van Franz Beckenbauer met ADHD. En toch. Ik wist dat hij het volgende duel net zo makkelijk weer als een houten paal zou staan jengelen, op zoek naar het gaatje dat er niet was. Ik nam een slok. Het bier smaakte naar warmte die was afgekoeld tot lauwwarm, met een hint van iets metaligs en spijt. Santi kwam even later uit de kleedkamer gestrompeld, met een sigaar in zijn mondhoek, alsof hij Fidel Castro was na een geslaagde coup. “Coach,” riep hij. “Muy bien, no?” Ik knikte. “You did well, Santi.” “Maybe tonight we go celebrate, jefe?” Ik grijnsde. Niet omdat ik dat een goed idee vond, maar omdat ik wist dat ik het niet zou doen. En soms is het makkelijker om mensen blij te maken met iets dat je niet doet, dan ze teleur te stellen met wat je wel doet. “Nah, not tonight.” Santi haalde zijn schouders op en verdween. Gloria was in de periferie van mijn blikveld verschenen. Klaarblijkelijk had ze de wedstrijd ook gekeken. Ze leek gematigd enthousiast, maar met een blik van ‘kom je nou nog of moet ik het zelf doen?’. Miguel stond verderop met een glas cola, nippend alsof het whisky was en zijn hele leven daarvan afhing. Ik bleef zitten. Want ergens wist ik: dit was nog maar het begin. Als je met 7-0 wint van een stel sukkels, verwachten mensen dat je de volgende keer weer wint. En daarna. En daarna. De lat was omhooggeschopt en ik stond eronder met een krakkemikkige ladder van tactiek, hoop en halfdronken inspiratie. Ze kwam eraan zonder zich aan te kondigen, zoals altijd. Gloria had geen entrée nodig. Ze was het soort vrouw dat zich niet aanmeldde, maar verscheen. Haar voeten, bloot en met de nagels in een vurige kleur die niet in woorden paste, lieten nauwelijks geluid achter op de betonnen vloer van ons stadionnetje.. Ik keek niet op. Nog niet. Want soms is kijken toegeven. En ik was daar nog niet, in dat stadium van de avond waarin je toegeeft aan alles wat je al weet. Mijn blik bleef op de grasmat, of wat daarvoor moest doorgaan, hangen, waar het licht van de lichtmasten elke oneffenheid letterlijk aan het licht bracht. Ze zuchtte zacht, zoals alleen vrouwen zuchten als ze weten dat je weet dat ze er zijn. Ik rekte me uit. De avond lag loom over Guastatoya als een zware deken van vochtige dromen en half afgemaakte beloftes. Muggen dansten hun gebruikelijke dodendans rond de rand van het zwembad, waarin mijn voeten traag hun weg vonden tussen het drijvende stof en de reflecties van sterloos duister. In mijn rechterhand: een flesje Gallo, koud genoeg om de damp op het glas als een mislukte poëet te laten trillen. In mijn hoofd: zeven argumenten, allemaal even ongelijk, maar stuk voor stuk met de brutaliteit van een straathond die je eten probeert te stelen. "Is warm," zei ze, alsof dat niet al vijf uur lang het geval was. "Heat’s the least of our problems," bromde ik, en nam een slok die net te groot was om beschaafd te zijn. Ze plofte naast me neer, knieën tegen elkaar, de schouders recht, maar haar blik alweer bij de fles in mijn hand. "You drink cuando estás feliz. You drink cuando estás triste. Is like, eh... football tactic?" "Balanced. Always in motion," grijnsde ik. "Unlike our midfield." Ze snoof. "You joke, pero I watch the game. One midfielder? Uno? Es loco." Ik haalde mijn schouders op. "It worked. Seven goals. No goals against. That’s the only argument that matters." Gloria draaide haar hoofd naar me toe. In het halfduister zag ik haar ogen glinsteren, niet van bewondering, eerder van ongeloof. Misschien een zweem van vermaak. "Is Russian roulette, John. Solo takes un rival con midfield fuerte, and you drown." Ik haalde mijn schouders op. "That one guy in the middle, he’s not just a midfielder. He’s a fuckin’ maestro. He conducts the chaos. He fills the gaps before they’re gaps. He reads the game like I read people’s lies." Gloria spreidde haar armen. "And what if he gets tired? Or una lesión? What then, huh? You play with dreams, not with bones and blood." Ik zweeg even. Nam een slok. De muggen leken het ook stil te houden, alsof ze haar argument afwogen. "Maybe. But football isn’t about safe. It’s about control through chaos. That guy is my lighthouse in the storm." Ze gromde. "Tu ego is bigger than your tactic." "I have seven reasons why I’m right," zei ik, en begon op mijn vingers te tellen. Gloria legde haar hand op mijn arm. Niet teder. Meer alsof ze een spin zag en hem even plat wilde drukken. "No me digas que vas contar." “One.” Ik negeerde haar. “We win.” Gloria rolde met haar ogen zoals alleen latina’s dat kunnen, alsof ze eeuwen van onderdrukking in één oogbeweging verwerkten. “Two. We win big.” “Infantil,” mompelde ze. “Three. Santi scored.” "Ah, the drunk toro who only runs when is angry." “Four. Niño scored. Twice.” She snorted. “Niño is good. He smart. He hide your tactical sins.” “Five. Ortega did not fuck up.” Gloria lachte luid. “Now you pushing it.” “Six. Cuadros didn’t even have to jog. The system carries him.” “Lazy genius,” fluisterde ze. “Reminds me of you.” Ik zweeg even. "Seven. We looked good doing it." Ze hief een wenkbrauw, traag, dreigend. "Vanity. Muy peligroso." Ik keek haar aan. "You asked. I answered." Ze tikte met haar wijsvinger op mijn voorhoofd. "No, you defend. Like all men, with numbers y bravado. You no listen. You explain." "Then explain to me, Gloria. Why does everyone assume risk is stupidity, and safety is intelligence?" Ze zuchtte. "Porque most people... tienen miedo. You? You no have miedo. That’s scary. Más scary than losing." Ik draaide mijn flesje langzaam tussen mijn vingers. "And yet you’re still here." Ze keek naar het water, dan weer naar mij. "Because maybe... maybe I want to see how far you fall before you fly." De woorden bleven even in de lucht hangen, alsof ze met plakband aan een lantaarnpaal waren bevestigd, zo eentje waar ook vermiste honden op staan, of aankondigingen voor volksdansavonden waar niemand onder de veertig op afkomt. Ik keek naar Gloria, die haar voeten nu in het zwembad liet zakken, met de precisie van iemand die niet wist of ze ging zwemmen of vluchten. “You don’t trust me,” zei ik, meer constaterend dan verwijtend. “I trust you...” Ze trok haar voeten weer uit het water, alsof ze zich bedacht had. “...to do loco shit.” “Calculated loco shit,” mompelde ik. “There’s a difference.” Ze draaide haar hoofd naar me toe, haar gezicht half verlicht door het schamele terraslampje. “Explain.” Ik zuchtte, wreef met de palm van mijn hand over mijn voorhoofd en zette het flesje Gallo naast me neer. “Look. Every coach builds their plan on what they’ve got. You build with bricks, I build with whatever’s left in the garage after the war. I don’t have midfielders who can cover ground and control the game. So I build bypass roads. I skip the traffic.” Gloria fronste. “And what if los enemigos, they wait for you at the bypass?” “Then I drive through them.” Ze lachte nu, een lage, warme lach die ergens tussen sarcasme en bewondering in hing. “You think football is like, eh... Mad Max?” I grinned. “Exactly. Every game is the wasteland. I got my war rig, Santi’s my engine, Cuadros is the guy in the back playing the flamethrower guitar.” Ze keek me even stil aan. “And me?” Ik aarzelde. “You’re the voice in my head telling me not to crash into a wall.” Ze schoof dichterbij, pakte mijn flesje bier, nam een slok, trok een vies gezicht alsof ze net azijn had gedronken en gaf het flesje terug. “You’re loco, pero charming. Like un perro callejero who thinks he’s a lion.” “Is that a compliment?” “Is what it is.” We zwegen even, allebei starend naar de rimpels in het water, waarin het oranje licht van de bar zich vermengde met het zwart van de lucht. Een kakkerlak rende over het beton, alsof hij ook iets wilde zeggen maar zich bedacht halverwege de zin. “Anyway,” zei ik. “You didn’t answer my question.” Gloria trok een wenkbrauw op. “Which one?” “Why do you care?” Ze keek weg, plukte wat aan de zoom van haar korte broek. “Porque... I don’t like watching people burn who think they fly.” Ik slikte. “That’s poetic.” Ze stond op, klopte haar handen af en keek op me neer, haar blik hard maar ergens ook teder. “And you are combustible, John. Muy, muy combustible.” Ze draaide zich om en verdween in de richting van de bar, haar heupen wiegend als een metronoom op een vuile tango. Ik bleef achter met het gevoel dat ik iets gewonnen had, of verloren. Of allebei tegelijk. Reacties en dergelijke.

De communicatie binnen het team laat te wensen over. Welke stappen gaan jullie zetten om dit te verbeteren?

Heb ik verdomme de verkeerde de hele tijd de schuld gegeven. En @neva zat erbij in sommige van die opnames en zei helemaal niks. Wat is deze, man? 95 trouwens.

"Laten we er 250 van maken," opperde hij. "Dat wordt vast leuk," meende hij.

94.

Salut!

Azerion ben ik geen fan van, maar Gün heeft de club nog nooit benadeeld.

Die van Azerion of Gün?

Het zou niet logisch zijn om het hier over andere verhalen te hebben.

De nog immer durende nasleep van dat Azerionverhaal. Dat wordt trouwens een saga waar weer een nieuw hoofdstuk aan wordt toegevoegd. Een broer van een van de Azeriontopmensen is de opvolgers van Pfennings als algemeen directeur en Azerion is vrijgesproken van marktmanipulatie, dus die komen wellicht weer opnieuw in Sittard terecht. Luchtkastelen bouwen of de basis voor structurele groei, wie het weet mag het zeggen...

93....

Verhalen met diepgang zijn cool.

We gaan het zien. Bij Fortuna is alles mogelijk 😅

En toen doofde het seizoen als een nachtkaars. Lekker dan.