Zoals gezegd was Djurgårdens tegen Pafos slechts een vermakelijk opwarmertje voor het weekend dat komen zou, want zaterdagochtend zat ik 's ochtends al vroeg op Arlanda Airport om naar Londen Stansted af te reizen. Na een korte overstap en een welhaast hartkloppingen veroorzakende sprint aldaar haalden we toch nog de overstap naar Edinburgh. Gelukkig maar, want diezelfde avond zou het nachtleven van Glasgow ontdekt moeten worden. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat de Schotten bij de karaoke kennis maakten met enkele Nederlandse klassiekers was het wel weer genoeg Bloed, Zweet en Tranen voor de zaterdag en keerden we terug naar ons hostel. Er was immers ook nog een hevige jetlag te verslaan.
Flash forward naar zondagochtend: de dag van de Old Firm. Na een stevig ontbijt moest er immers haast gemaakt worden omdat de Schotten waar we mee waren het lumineuze idee opgetuigd hadden om de volle 5 kilometer naar het mythische Celtic Park te wandelen Toch had het wel wat; het grauwe Glasgow waar naarmate je dichterbij Celtic Park komt je steeds meer buitengewoon uitbundige groen-witte pubs passeert. Zo lelijk, maar zo typisch UK. Vermakelijk.
Dan het stadion. Ik zat apart van de rest van de Schotten en mijn Nederlandse vriend en nam direct naast het 2,500 zielen tellende uitvak plaats. Al vanaf het moment dat je door de bakstenen turnstiles heenloopt is Celtic Park imposant. Van de omroeper die nog voor de aftrap 517x omroept dat Celtic écht de beste club van Schotland is was ik niet zo'n fan (toch dat geen woorden maar daden hé) maar gelukkig was het na een indrukwekkend YNWA al snel tijd voor de wedstrijd.
Met een Schot links van mij die uit spanning steeds aan me zat en een Schot rechts die ik zo slecht verstond dat hij als oplossing maar steeds harder in m'n oor begon te schreeuwen had ik het op m'n vak in ieder geval goed getroffen, al was de zeer vroege 0-1 een flinke tik voor eenieder met een groen-wit hart. De provocaties vanuit het uitvak waren dan wel weer mooi. Vanuit Celtic stond er als tegenreactie onder meer een volwassen man constant op z'n Europacup I spandoek te wijzen: het "Wij wel, jullie niet, lekker puh eikel!" spatte er vanaf. Mooi, shithousery.
Nadat Rangers de thuisploeg met een 0-2 ruststand gedesillusioneerd de koffiepauze in had gestuurd kwam Celtic na rust een stuk energieker voor de dag. Dit leverde al vrij snel de 1-2 op en het leek er eigenlijk op alsof de ploeg van Brendan Rodgers er vervolgens overheen zou walsen. Niets was echter minder waar. De 2-2 een kwartier voor tijd bracht de hoop nog tot een hoogtepunt, maar door een ongekende inschattingsfout + glijpartij achterin bij Celtic wist de kort daarvoor ingevallen Hamza Igamane Celtic Park - een mannetje of 2,500 uitgezonderd - in absolute rouw te dompelen.
Dit was met het oog op de rest van de dag absoluut niet het gehoopte resultaat - de stad schijnt echt helemaal uit te lopen bij een thuisoverwinning - maar desondanks was het wel echt genieten op Celtic Park. Zowel de thuis- als uit ploeg was buitengewoon luid aanwezig en het galmde dus geheel synchroon met het voetbal heen en weer. Enfin, gelukkig hadden we de Irish Pub nog na de wedstrijd. De Schotten drinken er immers niet minder om, zo bleek na de wedstrijd
Idyllisch Glasgow
Na een lange wandeling doemt 'ie plotseling op: Celtic Park
Het zicht vanaf mijn vak
"When you walk through a storm.."
Eén van de spaarzame gevaarlijke momenten van de thuisploeg voor rust
Is dit dan de Stairway to Heaven?
"Als je wint, heb je vrienden." gold duidelijk niet in Schotland.
Maar, gelukkig is er altijd nog..
So long, Scotland!