Klassement

https://clips.twitch.tv/BoringColdChickpeaEagleEye-L0nCF4g6x2RDFKE9 Weer even genieten voor de liefhebbers!

Inmiddels zijn we al een seizoen twee aangekomen, helaas werden er heel wat managers ontslagen. De keerzijde van die medaille was dat de managers die wel mochten aanblijven algemeen gezien prima resultaten boekte. We beginnen seizoen twee dan ook in de derde klasse ditmaal. Rod Berger - Millwall FC (England) @Blom Rod Berger wist als enige van al onze managers vorig seizoen meteen te promoveren naar de derde klasse met de beruchte Engelse club Millwall. Daar de vierde klasse nog acht subgroepen had met elks 24 teams zijn dat er in de derde klasse maar vier subgroepen met elk 24 teams. Met andere woorden er is een pak meer niveau in deze divisie, en dat zal Rod Berger geweten hebben. De competitie start dan ook rampzalig voor Millwall: er komen eerst zes nederlagen voor de eerste punten worden gepakt, een 2-0 overwinning op The Den tegen het Franse FC Nantes. Helaas komt er dan weer een reeks van zeven competitienderlagen op rij. Na een 4/45 is het een 'win or die' match tegen landgenoten Crystal Palace die helaas verloren gaat. De overwinning in de tweede ronde van de FA Cup ten spijt besluit het Amerikaanse bestuur van de Londense club om Rod Berger op straat te zetten, amper vier maanden na de gedroomde promotie. De Duitse Christian Titz zal de opvolger worden, en ondanks af en toe eens een gelijkspel meer blijft Millwall troosteloos laatste. Beste wedstrijd: Millwall (ENG) 2 - 0 FC Nantes (FR) Slechtste wedstrijd: Le Havre (FR) 3 - 1 Millwall (ENG) Clubfinanciën: Oké Beste transfer: Amario Cozier-Duberry (AMR / Arsenal / Huur) Slechtste transfer: Ovie Ejeheri (DM / Vrije transfer) Ingaande transfers aanvang seizoen: Uitgaande transfers aanvang seizoen: Stand in de competitie: 24e/24 Verwachting bestuur: Handhaving FA Cup: Uitgeschakeld in 4e ronde door Krylja Sovetov (4e klasse) --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Stefano Demora - Standard Luik (BEL) @DemoN Na het slechte nieuws over het ontslag van Rod Berger gaan we weer naar de vierde klasse, meerbepaald in groep B. Stefano Demora had vorig seizoen een stabiel seizoen met het Belgische Standard Luik, met zelfs in het verre vooruitzicht promotie. Dit seizoen vinden we 'De Rouches' verrassend terug op de eerste plaats, boven teams als Al-Ittihad en Dynamo Kiev. Het geheim voor deze goede resultaten is misschien nog wel het meest verrassend: De Luikenaren speelden namelijk geen enkel oefenduel! Desondanks het gebrek aan ritme kende Demora en de zijne wel een prima competitiestart met een 13/15 en zelfs een zege tegen rijke olieclub Al-Ittihad. Verder nog een opvallende statistiek is dat maar liefst achttien van de negentien zeges met amper één doelpunt verschil gewonnen werd. De tweede seizoenshelft zal uitwijzen of dit geluk of kunde is. Het enige minpunt dit seizoen was de vroege uitschakeling in de beker. Beste wedstrijd: Standard Luik (BEL) 1 - 0 Al ittihad (KSA) Slechtste wedstrijd: Standard Luik (BEL) 1 - 2 Albacete Balompié (SPA) Clubfinanciën: Wankel Beste transfer: Hevertton (VR / Estrela da Amadora / Gratis) Slechtste transfer: Mikael (SC / Salernitana / Gratis) Ingaande transfers aanvang seizoen: Uitgaande transfers aanvang seizoen: Stand in de competitie: 1e/24 Verwachting bestuur: Subtop FA Cup: Uitgeschakeld in 2e ronde door SV Darmstadt (3e klasse) --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- @FlyD @Oerlie @chrisje1993 @Kyrill @keano77 @MNie @nasje92 @Copywriter @Rykjvk1 Gezien de vele ontslagen zal bij een eventuele volgende keer de manager zeker voor drie jaar vastgezet worden bij zijn club en de managersreputatie wat omhoog gezet worden.

50% is van ons!

Met het allerkleinste budget net weten te overleven en de finale te halen van de FA Cup mag een wonder heten

Ook weer terug na een weekend vol met voetbal. 4x een ploeg in het blauw-wit mogen aanschouwen en zonder een iets te ijverige VAR in Gelsenkirchen was het ook 4x winst voor de thuisploeg geworden. Bochum op de vrijdagavond was toch wel het hoogtepunt. Een heerlijk lelijk stadion, vriendelijke fans en een goede biergarten op loopafstand. Een zogenaamde ‘flutlichtspiel’ en dat kwam de sfeer ten goede. Enkele mooie goals en uiteindelijk wint Bochum met 3-2 van Hoffenheim (waarbij Wout Weghorst overigens 70 minuten lang in de clinch lag met de arbiter van dienst). Op zaterdagmiddag in de 3. Liga naar MSV Duisburg tegen Sandhausen. Het al praktisch gedegradeerde Duisburg pakte de laatste strohalm en won met 3-1. Opzich een mooi stadion, maar veel te groot voor de club (beetje Vitesse vibes). Dat kwam de sfeer niet echt ten goede. Ook weer genoten van een veel te ijverige scheidsrechter die alleen al 4x geel trok wegens praten (eindstand: 8 gele kaarten). Duisburg wint overigens de strijd om de beste curryworst. En dan op zaterdagavond nog Schalke 04 tegen Düsseldorf vanaf de Nordkurve. Een belevenis opzich, al vond ik het ten opzichte van Dortmund wat tegenvallen. Wel genoten van de sfeer en wederom vrienden voor het leven gemaakt. De nodige gratis biertjes van onze buren gehad (für die holländer!) die overigens amper meer op hun benen konden staan. Niet heel veel van de wedstrijd gezien en nadat de VAR in de 96ste minuut een penalty ongedaan maakte werd het uiteindelijk 1-1. Oh en PEC op de zondag was natuurlijk een fijne afsluiter Nog enkele foto’s:

Dat is net zoiets als die Japanse porno met blur.

Met Ajax begonnen met de volgende tactiek: Dubbel gepakt en Europa League tegen Liverpool in de halve finale eruit gevlogen. Tactiek doet het meer dan aardig.

#5. De topper, transfers en belangrijk ander nieuws! December. De decembermaand begon met een topper tegen nummer 3 Atletico Madrid. Het werd een spannende pot, waar wij door Muniain op voorsprong kwamen. Kort na rust werd het gelijk. Vivian zorgde voor de verdiende voorsprong en in de 95e minuut scoorde Dani Rodriguez de bevrijdende 3-1 door een afgeslagen corner in een leeg doel te schieten. Keeper Oblak was namelijk mee naar voor gegaan bij de corner en lukte het niet om snel genoeg terug te zijn. Ook Almeria en Valencia werden aan de zegekar gebonden (resp. 4-0 en 3-0) en tegen Las Palmas leken we van de roze wolk te worden gesmeten. Het stond lang 0-2 voor Las Palmas, tot in minuut 80 Perrone een rode kaart kreeg. We vochten ons terug en dankzij Muniain en De Marcos konden we alsnog een puntje binnen slepen. Voor de poorten van de hel zoals dat heet. We herhaalden dit kunstje tegen Real Mallorca, waar we makkelijk met 2-0 voorkwamen, het helemaal weg leken te geven toen zij in minuut 80 de 2-2 scoorden. Gelukig was daar Unaí Gomez die zorgde voor een 2-3 eindstand. De laatste wedstrijd was een bekerpotje tegen San Fernando dat een klasse lager speelt. Met alleen maar reserves blammeerden we ons nét niet. We wonnen met 1-0 in de verlenging. Doordat Real Madrid ook punten verloor in december gingen we met hetzelfde puntenaantal de kerst in, maar wel als nummer 1! Iets om trots om te zijn. Wederom een topmaand, de wedstrijd tegen Atletico is helaas weggevallen, ik probeer dit vanavond te herstellen. Januari. Door met 6-2 van Betis te winnen lieten we zien dat we tijdens kerst geen gekke dingen hadden gedaan. Ook in Girona werd gewonnen (1-2). Daarna boekten we een 8-0 bekeroverwinning tegen Tenisca en wonnen we ook de derde ronde van de Copa del Rey door na penalties Real Zaragoza uit te schakelen. Toen stond dé topper op het programma. Real Madrid had in het nieuwe jaar al een keer verrassend verloren en onze voorsprong was daardoor 3 punten. In Bernabeu speelden we een prima pot die erg gelijk op ging. Toch was het De Koninklijke die op 1-0 kwam in de 61e minuut door een doelpunt van Valverde. Ik bracht een aantal verse krachten in en ging "vol op de aanval" spelen. Normaal gesproken levert dit wel wat extra kansen op, maar ook grote kansen aan de tegenstander. Toen er in minuut 93 een hoogtepunt in beeld werd gebracht vreesde ik dan ook het zelfde. Echter waren wij in balbezit. Met een intikker was het invaller Oscar de Marcos, meestal rechtsachter maar nu ingevallen als rechtsbuiten, die de stand op 1-1 bracht. Een grote stunt in Bernabeu: we nemen een punt mee naar huis en blijven 3 punten voor op Madrid: 4 dagen later stond een de 4e bekerronde op het programma. We speelden uit tegen rivaal Sociedad. Het werd een slijtageslag, waar wij al na 17 minuten een penalty misten. Die tegenslag bleek fataal want na 90 minuten én een verlenging stonden er penalties op het menu, die wij door een misser van Inaki Williams helaas verloren. Zo eindigden we de maand januari in mineur. Februari. In februari hadden we een op papier makkelijk programma. De eerste wedstrijd tegen Alaves werd het dan ook 4-1. Daarna moesten we tegen de nummer laatst Granada. Na 39 minuten kreeg Yeray rood en toen zij op het uur op 1-0 kwamen vreesde ik het erste. Echter dachten mijn spelers daar anders over. Nico Williams maakte gelijk en in minuut 94 was daar Muniain met de winnende goal: 2-1! Een week later tegen Getafe gingen we ook met 0-1 achterstand rusten. Onze grote vriend Oscar de Marcos draaide de wedstrijd eigenhandig om. Na de gelijkmaker in minuut 80 zorgde hij ook nog voor de 2-1! Wederom werd deze gescoord in minuut 94. Geluk van een toekomstig kampioen? Ik hoop het maar. De laatste wedstrijd van dit blok was een regelmatige overwinning (2-0) op Osasuna. Zo stomen we door! De stand na het blok van februari: Real heeft nog een keer gelijk gespeeld waardoor het gat nu 5 punten is. Overigens spelen we nog wel ongeveer alle topwedstrijden. Een aantal spelers had óf een contract met een lage afkoopsom óf een kortlopend contract. We zijn er ingeslaagd er een groot aantal voor langer vast te leggen: doelman Simon (contract tot 2025), spelmaker Sancet (wilde nieuw contract), Yeray (vaste rechtsback, contract tot 2025) en de door alle topclubs begeerde Nico Williams tekenden bij, met allen een hoge vaste afkoopsom. Ik hoor jullie denken. En Vivian dan? Hij kreeg een aanbieding van Bayern die ik op een manier vanuit de podcast van @Nom de Guerre probeerde te laten klappen. Dus: eerst vertragen, dan accepteren, dan uitstellen en dan annuleren. Echter kreeg ik na enkele weken dit bericht: De tactiek toepassen was dus niet nodig. Vervolgens vroeg ik of hij alsjeblieft bij wilde tekenen. En dat wilde hij, eindelijk! Mijn topper achterin blijft voor lange tijd aan de club verbonden: Het laatste contractnieuws was het feit dat ik zelf ging verlengen. Ik heb een nieuw contract getekend tot 2028! Wat een goed nieuws show weer! Enkel wat overbodige spelers vertrokken. Herrara speelde niet veel en had een salaris van € 500.000,-/maand. Hij vertrok gratis naar Tigres. Middenvelder Dani Garcia vertrok voor € 750.000,- naar New York en Ruiz de Galaretta vertok voor € 8.250.000,- naar Marseille. Inkomende transfers bleven uit. Ik heb besloten mijn budget te bewaren voor de toekomstige jeugdspelers. Dat het bestuur tevreden is bleek uit enkele toezeggingen die het gedaan heeft. Dit zijn geweldige ontwikkelingen voor de club. Als laatste misschien wel het belangrijkste, de voorbeschouwing op de jeugdinstroom. Heel erg benieuwd waar dit toe gaat leiden. Er staan helaas geen verdedigers bij, maar wie weet worden we verrast: Nu zijn jullie weer bijgepraat. Misschien een wat lange update, als deze te lang is, laat het me dan even weten, dan houd ik er in het vervolg rekening mee. In de volgende update gaan we in elk geval kijken of we onze vorm vast kunnen houden en weten we of de jeugdinstroom ons verder gaat helpen!

Hier gaat het wel erg lekker met de Pentagon challenge: Nu maar opzoek naar een club in Zuid-Afrika om CL nummer 5 proberen te behalen.

De competitiestart was verre van denderend met de laatste plaats op de rangschikking na 7 speeldagen. Hoog tijd om ons te herpakken dus. Oktober beloofde een heel moeilijke maand te worden met wedstrijden tegen Arsenal, Liverpool en Manchester United in de competite. Tussendoor moesten we ook nog tegen Bayern in de Champions League en naar Sunderland voor de League Cup. Geen eitje dus. Wonder boven wonder pakten we maar liefst 9/9 tegen de topteams!! Een fantastische prestatie als hekkensluiter. Je zou denken dat dit veel vertrouwen en moed geeft voor de rest van de competitie. Niets was minder waar. Er volgde een 2/12 tegen Nottingham Forest, Brighton, Aston Villa en Leeds United. Hier hoopte ik toch een paar puntjes meer tegen te pakken. Door de magere maand november konden we dus helaas niet doorpakken in onze goede flow. Het blijft zwoegen om een lekker ritme te vinden in de competitie. In de Champions League gaat het daarentegen niet onaardig met 7 punten uit 5 wedstrijden. Niet verkeerd voor een eerste deelname aan dit tornooi. Door de 11 op 21 schoven we een aantal plaatsen op naar de 14de stek. We zitten nu in de lage middenmoot met 4 punten voorsprong op een degradatieplek. Iets veiliger dus, maar nog steeds oppassen geblazen... De komende maanden worden dus weer heel cruciaal!

Eerste doorverkoopclausule is geactiveerd! Echeverri heeft me nu in totaal €28,75M opgeleverd en is daarmee de speler die tot nog toe de meeste inkomsten heeft gegenereerd @rich ruzzian

Etappe 5 Hans. 120 Lenstra 110 aron24 60 Elano 60 michael16 60 rich ruzzian 50 chrisje1993 0 Justin 0 FlyD 0 Viktor 0 007mark 0 Srangaman 0 Eindklassement Hans. 1630 Elano 1570 Viktor 1510 chrisje1993 1470 FlyD 1460 Srangaman 1430 007mark 1420 Justin 1420 rich ruzzian 1420 aron24 1380 michael16 1340 Lenstra 1230

Dan stem ik deze week ook op @Marius. En ik sluit me blind aan bij de motivatie van Nom Nee zonder dollen. Keer op keer kunstige stukjes kwalitatieve tekst en originele clubkleuzes. Dat verdient een pluim. Als het even kon had ik weer op @Jónstærke gestemd ook trouwens. Maar die is natuurlijk al eens IDS geweest. Wat niet uitsluit dat je eenzelfde jaargang niet nog eens In De Schijnwerpers kan komen, maar ik gun een ander ook wat

Seizoen 2025 - 2026 De kruitdampen van de transfers zijn weg. We mogen nu er een team van maken en lekker de wedstrijden gaan spelen. In de voorbereiding spelen we eerst tegen wat lokale teams. Er is een trainingskamp georganiseerd en we spelen tegen drie Belgische clubs. Om daarna nog twee relatief makkelijke teams te treffen. Na onze voorbereiding gaan we spelen tegen Ajax om de Johan Cruijff Schaal. Na deze wedstrijd gaan we spelen in de Eredivisie. We gaan spelen tegen Go Ahead Eagles, Excelsior, Ajax en FC Twente. Voorbereiding Johan Cruijff Schaal ADO Den Haag - Go Ahead Eagles Augustus Stand Eredivisie Overzicht manager Financien Antwoorden op posts van users @MNie Dankje. Ik ben aardig trots op wat wij gehaald hebben. @Djurovski Aha jij hebt die bonnetjes ingeleverd bij Mark. Ik wilde juist ervaring binnen halen. @Marius Ik wilde ervaring binnen halen, want die gasten weten precies wat ik van ze verlang. @Rossini' @MarcFM1 @Lensherr @KayDeManaager @xJordinosaur @ElMarcos @Genkie_06 @Boyzone @keano77 @DemoN

Football Manager 2024 2024-04-29 15-03-44.mp4 Dankjewel

Vind het doek ergens wel grappig (fans onderling) maar echt niet handig van hem om dit te doen. Als Theo dit zou doen, dan is de wereld te klein en wordt direct de racisme kaart getrokken. Mooi dat die kampioen is maar dit is echt dom. Dat wordt nog ‘leuk’ op het EK.

Ondanks de harde wind gisteren echt genoten van een lange solo rit. Vanwege ZW-wind naar Namen gereden. Daar de Citadel over en met de wind vol in de rug naar huis. Bij momenten +40 per uur op het vlakke bijna zonder dat ik het door had (op de heenweg soms ook niet boven de 20 komen door de harde tegenwind in open velden).

Het is weer zomer in Ecuador!

Okeeeeeeeeej

Op tijd vertrokken bij de opleidingsploeg van Antwerp Door de degradatie van Antwerp zelf is Young Reds ook al even zeker van degradatie.

Het is dat enkelen nog een potje moeten spelen, maar die 28 punten is wel een populair getal... EDIT: En halverwege de competite ziet het er zo uit (League One). Eigenlijk absurd, wederom in de race om het kampioenschap, na 3 achtereenvolgende titels en dito promoties.

De Albanese Maffia was niet gebaat bij de eerste inzending die ik hier poste. Een afgehakte varkenskop lag dan ook op mijn voeteneinde. Maar snel de juiste ingestuurd voordat Roprop verdere actie zou ondernemen. Het moest dus Bad Meets Evil met Fast Lane zijn en bestaat uit de twee rappers Royce Da 5"9 en ene rapper genaamd Eminem. En komen dus hoe verrassend uit de VS. Ze werden bekend met het gelijknamige nummer in 1999 dat uitkwam op het album The Slim Shady LP van Eminem. Een ander bekend nummer is Renegade waar Jay-Z een cover van heeft gemaakt. In 2002 gingen ze uitelkaar maar sinds 2010 zijn ze weer samen. De dood van een vriend van beide ( Proof ) zorgde ervoor dat de oneinigheid tussen beide mannen weer geklaart werd en ze dus ook weer samen gaan zijn werken. Het nummer wat nu ten gehore wordt gebracht komt uit 2011. De punten uit Albanië @chrisje1993 @bas huijsmans @Steels @Djordison @Urbeto @Kyrill @Bogatyr @Satyr @Tim' @Roprop @neva @ivago @xanderoo @Titan @Rykjvk1 @nasje92 @ElMarcos @Badmuts

Gaan vol voor kampioenschap #2 op rij. Scoren nog niet mega veel maar achterin staat het weer wat beter. Losssss geht's! Jammer dat scout @Kyrill voorlopig nog niet online komt maar nog 'ff snel een eervolle vermelding voor supersub Van Persie. Heeft ons al meerdere keren gered in de laatste minuten.

Ze is nog aan het streamen dus kan het hier wel neergooien maar dan heeft Arezo geen kijkers meer

Geen idee, viel in het interview, herkende de beste man niet.

Anders wordt mijn vriendin wakker. Terwijl ik zo'n lekker zacht bescheiden stemmetje heb.

Wij hebben wel ervaring met CV’s die vaak en/of langdurig geblesseerd zijn ja

Wat een successen, op het veld als buiten het veld met het contractnieuws.

Iets gestegen in de stand, maar de resultaten zijn nog wel wat minder. Misschien ook wel door dat je CL voetbal speelt.

En tijdens Nederland - Frankrijk de deksel weer dubbel zo hard op de neus krijgen..

Mogen we al voorzichtig het woord "kampioenschap" in de mond gaan nemen? Je draait echt een prachtig seizoen!

Ach wat matig in Romandië. Dan maar snel Eschborn-Frankfurt, deze staat klaar! @Srangaman @michael16 @FlyD @Justin @aron24 @Hans. @Viktor @Lenstra @007mark @Elano @chrisje1993 @Kelvin @Satyr @delichris @rich ruzzian @Rykjvk1 @Erwin. @Gert @capelle1212 @Richarð. @JorisvdMeer @Djurovski @neva @Michaelinho* @Le Saux @Laki

Always look on the bright side of life

Die dagen heb je wel eens, niet te veel aan hangen. Komende zaterdag staat de vierde en laatste editie van de Randstad Relay op het programma. Met een team van 3 in estafettevorm van Delft naar Amsterdam rennen. Twee fietsers, één loper, continu afwisselen. Enkel begin- en eindpunt zijn bepaald, de rest mag je echt helemaal zelf weten zolang er steeds maar één iemand rent (en je natuurlijk niet de trein pakt ofzo). Kilometertje of 70, dus dat zal voor mij tussen de 20-25km rennen worden.

Met vertrouwen richting de Giro! Dank voo4 het tellen @Srangaman

Je eerste maanden mogen er zijn, want je staat zeer knap tweede en hoeft eigenlijk alleen Real Madrid voor je te dulden. Daarmee mag je toch wel spreken van een hele knappe prestatie.

The Velvet Underground - I'll Be Your Mirror

Dit klinkt niet al te positief voor John

Toen Tim besloot zich bij ons illustere gezelschap te voegen—een groepje zo exclusief dat zelfs de Illuminati ons notitieblokjes zou sturen met "Leer van deze jongens"—wist hij niet helemaal waar hij aan begon. Maar goed, dat wist niemand van ons. Het begon allemaal als een eenvoudige estafettegame, maar al snel werd het een soort hypercompetitieve sport waarbij de inzet steeds hoger werd en de grappen in de groepsapp steeds slechter. Het was een nobele poging om onze estafette weer tot leven te wekken. Maar zoals alle grote verhalen—en enkele van de echt verschrikkelijke—begon het met een simpele, goedbedoelde actie. En net als bij de meeste dingen in het leven, was het alleen maar een kwestie van tijd voordat het hilarisch uit de hand liep. Maar dat is een verhaal voor een andere keer. Als ik terugkijk op dit seizoen, voel ik een mengeling van trots en pragmatisme die waarschijnlijk alleen managers in mijn positie echt kunnen begrijpen. Daan heeft een koers uitgezet die zowel voorzichtig als ambitieus was, en eerlijk gezegd was het aan mij en Tim om die koers te volgen zonder het schip op de rotsen te laten lopen. Ik heb besloten om de tactiek te benaderen zoals ik boodschappen doe wanneer ik honger heb—snel, efficiënt en zonder me te laten verleiden door de dure kaasjes. We hebben ons gericht op goedkope krachten, spelers die potentie hebben maar die niet de bank breken. Het is een beetje als winkelen in de koopjeshoek; je weet nooit helemaal wat je krijgt, maar soms vind je een verborgen juweeltje. De spelers die boven zichzelf uitstijgen, plaatsen we prompt in de etalage. Het voelt soms een beetje als een ouder die trots hun kinderen laat zien op de schoolmusical—je weet dat ze niet perfect zijn, maar je hoopt dat iemand anders hun potentieel ziet en denkt: "Ja, dat is precies wat ik nodig heb." En wereldtoppers? Die hebben we niet. Nog niet. Het is een realiteit waar ik vrede mee heb. We zijn niet in de positie om sterren vast te houden als ze niet echt van ons afhankelijk zijn. In plaats daarvan richten we ons op wat we kunnen beheersen: opbouwen, uitverkopen en hopen dat we onderweg niet struikelen over onze eigen ambities. Dus terwijl ik deze update schrijf, besef ik dat onze aanpak misschien niet glamoureus is, maar het is wat nodig is. We bouwen langzaam maar zeker, en misschien, heel misschien, zal dat genoeg zijn om volgend seizoen iets groots te bereiken. Kijkend naar het grotere plaatje, moet ik zeggen dat we best wel slimme moves hebben gemaakt op de transfermarkt. We hebben minder dan twee ton uitgegeven aan nieuwe spelers, wat in de voetbalwereld zowat het equivalent is van de wisselgeld vinden in de bank van je oude auto. Maar de verkoopcijfers? Meer dan twee miljoen. Ja, dat lees je goed. Het lijkt wel alsof we in de magische bonen business zitten, en geloof me, deze bonen zijn goud waard. Het meeste geld kwam binnen door de verkoop van onze buitenlandse nieuwkomers. Het blijkt dat mijn voorgangers een soort zesde zintuig hadden voor het spotten van onontdekt talent. Ze konden een ruwe diamant vinden in een berg van steenkool. Dankzij hun vooruitziendheid hebben we nu wat financiële ademruimte—genoeg om ons niet bij elke uitgave zorgen te maken over of we de lichten aan kunnen houden. Het was alsof we een lot hadden gewonnen in het internationale talentenspelletje. Laat me je vertellen over het gouden kwartet: Ndiaye, Hernandez, Rizki, en Hamrouni. Stuk voor stuk waren ze het soort spelers dat je doet denken dat er misschien toch een voetbalgod bestaat die goedgunstig naar je club kijkt. Ndiaye was een meesterzet, geheel gratis binnengehaald. Een jaar lang was hij onze rots in de branding, en toen zwaaiden we hem uit terwijl hij bijna een half miljoen euro waard was, op weg naar de zandbak bij Al-Ittihad Kalba. Ik kon bijna de woestijnwind voelen toen hij vertrok. Dan Hernandez—onze Panamese krachtpatser. Hij speelde een jaar voor ons, verspreid over twee seizoenen, wat een mooie boekhoudkundige truc was als je erover nadenkt. Ook hij vond zijn geluk in het Arabisch schiereiland. Al-Okhdood had meer dan vier ton over voor zijn diensten. Dat was een afscheid dat we niet konden weigeren, zelfs als we wilden. Rizki en Hamrouni, ons Franse duo, kwamen er in de National niet echt aan te pas, maar bloeiden onder de vleugels van Tim en mij op. Toen ploegen uit hun thuisland kwamen roepen, konden we niet anders dan hen laten gaan—de roep van het vaderland, en de knisperende eurobiljetten hielpen natuurlijk ook. Voor een Ligue 2 team is een paar ton misschien een koopje, maar voor ons was het alsof we de jackpot hadden geraakt. Elke deal was een verhaal op zich. Ndiaye, de onverwachte held; Hernandez, de reizende krijger; Rizki en Hamrouni, de verloren zonen van Frankrijk die hun waarde in goud bewezen. Samen hebben ze ons niet alleen een mooie transfersom opgeleverd, maar ook een legende om te vertellen. En als je in de voetbalbusiness zit, zijn dat de verhalen die je warm houden tijdens de koude wintertransfers. Nu komt de echte uitdaging: het is aan Thomas, mijn opvolger, om dit nieuw verworven kapitaal wijselijk te gebruiken. Geen druk, Thomas, maar het is een beetje alsof je de loterij hebt gewonnen en nu moet beslissen of je een huis koopt of allemaal kleine eilanden. Slim investeren is van essentieel belang. We hebben de fundering gelegd; nu is het tijd om te bouwen. Bouw iets dat blijft staan, zelfs als de stormen komen. En in deze business, geloof me, komen de stormen altijd. Sportief gezien zaten we op een roze wolk. Tim had een formidabele eerste seizoenshelft achter de rug met een strikerless formatie—een tactiek zo onconventioneel dat je zou denken dat het uit een sciencefictionroman kwam. Maar hé, dit is voetbal, geen intergalactische oorlog, al kunnen de emoties soms even intens zijn. Toen ik het roer overnam, was ik als een kind met een nieuwe speelset; ik kon niet wachten om mijn eigen draai te geven aan Tims briljante opzet. Met een paar subtiele tweaks hier en daar, voelde het alsof ik de laatste stukjes van een bijna perfecte puzzel op hun plaats liet klikken. En ik moet zeggen, de puzzel zag er verbluffend uit. De resultaten begonnen binnen te stromen alsof iemand de kraan vol open had gedraaid. Voor het eerst in deze estafette speelde een team in de stijl die ik adoreer. Elke wedstrijd was een demonstratie van tactische finesse, een ballet van passen zonder dat een traditionele spits nodig was. Het was alsof we een geheim recept hadden ontdekt in een oud, stoffig kookboek, en plotseling kookten we sterren van de hemel. De euforie in het digitale stadion was tastbaar; je kon de opwinding bijna snijden met het plastic bestek uit de kantine. Fans begonnen wedstrijden bij te wonen met een verwachtingsvolle twinkeling in hun ogen, alsof ze wisten dat ze getuige waren van iets speciaals, iets historisch. En eerlijk gezegd, ik voelde hetzelfde. Dit was het voetbal dat ik liefhad, dat ik ademde. En het leek erop dat iedereen het eindelijk begon te snappen. Aan het einde van het seizoen, met een mix van kunst, vliegwerk en misschien een snuifje puur kosmisch geluk, lukte het ons om de landstitel te grijpen. Het was alsof we eindelijk het laatste level hadden gehaald in een bijzonder moeilijk videospel—en geloof me, Željezničar speelde de rol van de eindbaas met verve. Goražde, ons team, onze trots, stond daar aan de top. Voor het eerst in de geschiedenis van de club konden we ons de beste van het land noemen. De vreugde in de groepsapp was overweldigend, alsof we niet alleen een voetbalcompetitie hadden gewonnen, maar de sleutel tot eeuwige voetbalglorie hadden gevonden. De strijd was intens. Elke wedstrijd voelde als een schaakspel waarbij elke zet kon leiden tot triomf of tragedie. En Željezničar? Ze waren formidabele tegenstanders, meesters in het opvoeren van de druk, maar op een of andere manier—door tactische slimmigheid, doorzettingsvermogen en de onwankelbare geest van onze spelers—bleven we ze net een stapje voor. Toen het laatste fluitsignaal van de slotwedstrijd klonk en de realiteit begon door te dringen, voelde ik een mix van ongeloof en euforie. We hadden het echt geflikt. Het kleine Goražde, tegen alle verwachtingen in, had de groten van Bosnië verslagen. Het was een overwinning die niet alleen op het scorebord stond, maar ook in de harten van iedereen die ooit had gedroomd dat David Goliath kon verslaan. En oh, wat was het zoet. In de bekercampagne die net zo episch was als een Hollywood-blockbuster, bleef het kleine Goražde wonderen verrichten, keer op keer de verwachtingen tarten. In deze ongelijke strijd tegen Željezničar, die zich opnieuw profileerde als de eindbaas van onze voetbalavonturen, schreven onze helden een script dat niemand zag aankomen. Elke ronde van het toernooi voelde als een nieuw hoofdstuk in een spannend boek waarvan je de laatste pagina niet wilt bereiken. Het kleine Goražde, met een moed die alleen wordt overtroffen door hun vaardigheden, nam het op tegen grotere en technisch beter uitgeruste teams. Maar zoals het vaak gaat in de beste verhalen, is het niet altijd de grootste of rijkste die wint. Nee, het is degene die speelt met hart en ziel, en met de durf om te dromen van het onmogelijke. In onze eerste Europese uitstapje sinds lange tijd, waagden we ons op het pad van de Conference League, een toernooi dat zowel uitdagend als verhelderend bleek te zijn. Onze ploeg, het dappere Goražde, vol hoop en dromen, vond zichzelf snel in een reeks van David versus Goliath-scenario's—alleen waren we dit keer niet altijd David met de slinger. Onze eerste grote test kwam in de vorm van het Belgische Zulte Waregem. Zij waren de eerste 'reus' die we tegenkwamen, en tot ieders verrassing, de eerste reus die viel. Het was een wedstrijd die herinnerde aan de beste momenten van een underdogverhaal. Met strategische precisie en een vleugje brute kracht die je zou verwachten van een team dat niets te verliezen heeft, slaagden we erin om hen te overmeesteren. Het was alsof we niet alleen tegen een team speelden, maar tegen de hele geschiedenis van Europese voetbalconventies. De vreugde was echter van korte duur. De volgende ronde bracht ons Čukarički, een team uit Servië dat snel liet zien dat ze een paar maten te groot waren voor ons. Onze slinger was niet genoeg; we hadden misschien een katapult nodig gehad. Het was een confrontatie die ons zowel letterlijk als figuurlijk op onze plaats zette. Hun spel was snel, hun tactieken waren scherp, en hun ervaring in Europese competities was evident. Dus daar stonden we dan, de realiteit indrinkend als een bitter medicijn. We hadden misschien een reus verslagen, maar de weg naar voetbalglorie bleek bezaaid met nog grotere reuzen. Maar zoals elke goede underdogverhaal, was het niet het einde van onze reis, maar slechts een hoofdstuk. Elk verlies, elke uitdaging was een les, en elke les maakte ons sterker, slimmer, klaar om weer op te staan en het opnieuw te proberen. En dus, terwijl de Conference League voorlopig misschien nog een brug te ver was, wisten we dat elke nederlaag slechts de opmaat was voor toekomstige overwinningen. Met elke wedstrijd groeide onze vastberadenheid, onze vaardigheid, en ons geloof dat, op een dag, geen enkele reus te groot zou zijn voor ons. @Nom de Guerre, @Glenn08, @Bogatyr @FlyD @Djurovski @neva @bas huijsmans @Arezo @De Raam @Lensherr @KayDeManaager @Kyrill @timpy00 @bigtukker

Zwart gat.

CXI. Say hello to my little friend Terwijl de rest van de ploeg zich als een stel uitgelaten schoolkinderen op weg naar een schoolreisje richting het appartementencomplex begaf voor de afterparty, zat ik nog verzonken in het papierwerk dat bij de dopingcontrole hoorde en beantwoordde ik een paar mailtjes over mogelijke versterkingen voor het team. Mijn bureau was een slagveld van papieren en openstaande digitale vensters, een testament van de chaos die de voetbalwereld soms kan zijn. Ik hoorde voetstappen bij de deur en zonder op te kijken, reageerde ik, veronderstellend dat het Vassilis was die waarschijnlijk kwam zeggen dat ik me moest opschieten. "I will be right along, Vass, mate." Mijn stem had de nonchalance van iemand die gewend is aan late avonden. De reactie die volgde was echter niet de joviale bevestiging die ik verwachtte. "No, you will not," kwam het antwoord terug, in een Oostblokaccent zo dik dat je het kon doorzagen en als brandhout verkopen. Het accent liet mijn haren overeind staan, een onaangenaam voorgevoel kriebelend in mijn maag. "We will have a word with you, mister John." De woorden waren geladen met een dreiging die de temperatuur in de kamer leek te doen dalen. Ik draaide me langzaam om, mijn hartslag versnellend, niet zeker wetend wat ik zou aantreffen maar bereid om mijn mannetje te staan. Daar stonden ze, twee bonkige figuren die meer leken op ontsnapte personages uit een Koude Oorlog film dan op iets anders. Hun blikken waren hard en koud, hun posturen zo dreigend als wolven die een gewonde hert hebben gespot. Op dat moment wist ik dat deze avond allesbehalve zou eindigen met het feestgedruis van de afterparty. De grootste van het duo, een kerel zo breed dat hij waarschijnlijk horizontaal door deuren moest, stapte naar voren. Zijn beweging was traag en bedachtzaam, alsof hij de tijd had om over elke stap na te denken en te besluiten of hij zijn energie er wel aan wilde verspillen. "Congratulations, mister John. A fine win. You can party later. Our boss, he wants a word," zei hij, zijn stem was diep en onheilspellend, het soort stem dat je verwacht bij een slechterik in een oude film noir. De manier waarop hij 'party' zei, klonk alsof het iets was wat je deed aan het einde van de wereld, niet iets om vanavond te vieren. En 'our boss, he wants a word' klonk bijna als een doodvonnis, uitgesproken met de onverbiddelijkheid van een rechter die zijn hamer neerlegt. Ik slikte, mijn keel droog. Het was duidelijk dat deze ontmoeting geen deel uitmaakte van de gebruikelijke festiviteiten van een voetbaloverwinning. De schaduwen van de kamer leken dieper te worden, de stilte zwaarder, terwijl ik nadacht over wie hun 'boss' kon zijn en waarom hij, uit alle mensen, een woord met mij zou willen wisselen. Dit waren niet zomaar bezoekers; dit was iets ernstigs, iets potentieel gevaarlijks. De avond had ineens een heel andere wending genomen, en niet ten goede. Met een theatraal, haast komisch aandoend gebaar zwaaide zijn kompaan richting de deur. Het was zo overdreven dat het bijna uit een slechte slapstickfilm leek te komen, compleet met een denkbeeldige tromroffel op de achtergrond. De grote baas maakte zijn opwachting, en wat een opwachting was dat. Ik knipperde even met mijn ogen, probeerde het beeld te verwerken dat zich voor mij ontvouwde. In de deuropening stond namelijk een lilliputter, strak in pak, met een uitstraling die zowel autoriteit als onverwachte ironie uitstraalde. Nu heb ik vaker de neiging om eerst te praten en daarna pas na te denken, een gewoonte die meer dan eens heeft geleid tot situaties die achteraf gezien beter vermeden hadden kunnen worden. Helaas was dit geen uitzondering op de regel. Zonder het te kunnen onderdrukken, en misschien ook een beetje aangemoedigd door de surrealistische situatie, floepte de woorden eruit: "What's next lads, say hello to my little friend?" Het was bedoeld als een luchtige opmerking, een referentie naar een beroemde filmscène, misschien zelfs een poging om de spanning te breken. Maar zodra de woorden mijn mond verlieten, voelde ik hoe de atmosfeer in de kamer verdichtte, de lucht zwaarder werd met een ongemakkelijke stilte die zich om ons heen wikkelde als een onzichtbare mist. De lilliputter, die tot dan toe een neutrale uitdrukking had gehouden, vernauwde zijn ogen, en de temperatuur in de kamer leek een paar graden te dalen. Het was duidelijk dat mijn poging tot humor misschien niet de beste zet was geweest in een spel waarvan ik de regels nog niet helemaal begreep. Een van de bonkige figuren, vermoedelijk een lijfwacht of misschien wel een afgezant van de onderwereld, liet zijn hand langzaam en dreigend naar de onderkant van het revers van zijn jasje glijden. Je kon bijna de soundtrack van een oude spaghettiwestern horen spelen op de achtergrond, terwijl zijn bewegingen zo bedachtzaam waren dat je tijd zou hebben om een kop koffie te zetten en die rustig op te drinken voordat hij klaar was met zijn actie. Maar voordat de situatie kon escaleren tot een scene die niet zou misstaan in een misdaadfilm, maande de lilliputter, de onbetwiste boss van dit gezelschap, hem met een subtiel maar onmiskenbaar handgebaar tot stilte. Het was het soort gebaar dat geen tegenspraak duldde, uitgevoerd met de precisie en autoriteit van een dirigent die een symfonie orkestreert. Als reactie verstijfde de lijfwacht onmiddellijk, zijn lichaam zo rigide als een oud standbeeld in het park dat meer duivenpoep dan bezoekers ziet. Hij bleef roerloos staan, een perfecte waakhond, zijn ogen vastgenageld op zijn baas, wachtend op een volgende opdracht of misschien wel de toestemming om te ademen. De spanning in de kamer was te snijden, dikker dan de bodem van een ongewassen koffiepot, en het was duidelijk dat dit spelletje nog lang niet uitgespeeld was. "Mister John, I am Grigori." De woorden kwamen eruit met de zware, onverzettelijke klank van een oude klok die middernacht slaat. "You have been asking after our business, so here I am." Grigori stond daar in de deuropening, klein van stuk maar met de aanwezigheid van een reus. Zijn stem droeg een accent zo dik dat je het met een bijl zou moeten kappen om het te begrijpen. Hij zwaaide grijnzend naar zijn twee lijfwachten, twee kolossen die meer weg hadden van gepantserde voertuigen dan van mensen. "Roman and Giorgi here are good players," zei hij, en zijn grijns was zo breed dat het leek alsof hij het hele eiland Cyprus daarmee kon opslokken. Het was duidelijk dat Grigori en zijn trawanten niet alleen maar in Cyprus waren voor de zon en de zee. "We are here also for... opportunities," vervolgde hij, zijn ogen glinsterend van de sluwe plannen die zich achter zijn kalme façade verscholen. "Smuggling, laundering... Cyprus is perfect." Zijn tong rolde bijna smakelijk om de criminele activiteiten heen die hij opsomde alsof het gerechten op een menu waren. "Spartakos could be... an interesting partner," ging Grigori verder, terwijl hij bedachtzaam een sigaret tussen zijn lippen stak. "The story with Pittaras and Maisuradze was a test, you see." Zijn blik was scherp, alsof hij door me heen kon kijken, recht mijn gedachten in. "If serious opportunities for collaboration arise, we will arrange things less... conspicuously. And maybe there's even something in it for you, sport-wise." De mogelijkheid van versterkingen klonk bijna te goed om waar te zijn, een verleidelijk aanbod dat zo uit de koker van een geniepige geest kon komen. Grigori zwaaide opnieuw naar zijn lijfwachten. "These guys, Roman and Giorgi, not only good with their fists but also on the field." Ik aarzelde, maar niet lang. Het was duidelijk dat in de wereld van Grigori het ijzer gesmeed werd als het heet was. "That sounds like a plan, Grigori. What do we do next?" Mijn stem was vastberadener dan ik me voelde, maar in dit spel moest je wel. Grigori's grijns werd zo mogelijk nog breder. "First, we celebrate our new friendship," zei hij, terwijl hij een dikke, dure fles wodka uit zijn jas tevoorschijn haalde. "Then we talk business, real business." Terwijl de fles rondging en de rook van Grigori's sigaret de kamer vulde met de geur van samenzweringen en geheime deals, wist ik dat Spartakos zich misschien wel op een heel nieuw speelveld bevond, een speelveld waar de spelregels door heel andere scheidsrechters werden geschreven. En hoe dit spel zou eindigen, was een vraag die zelfs de beste gokker niet kon beantwoorden. ===== Reacties en dergelijke.

CX. The great switch Na de wedstrijd, terwijl het zweet nog stoomde op de rug van mijn spelers en het stadion langzaam leegliep als een goedkoop biertje op een warme dag, stonden er inderdaad een paar mannetjes te wachten met trechters en bekers. "You piss here," commandeerden ze, met de autoriteit van een verkeersregelaar op een lege kruising. Hun amateurisme was zo dik dat je het kon snijden en serveren met een sausje van ongemakkelijkheid. Ze controleerden willekeurig, kozen spelers uit als een slechte quizmaster die willekeurig namen trekt uit een hoed. Maar, en hier komt het mooie, ze liepen niet mee met de spelers naar de toiletten. Amateurisme ten top, alsof ze ons op een dienblad de gelegenheid gaven om te rommelen. En daar kwam Markellos, onze dubieuze dokter en meester van de misleiding, glanzend in zijn rol als de grote Houdini van de urinetests. Ongehinderd door toezicht, voerde hij zijn grote wisseltruc uit. Het was een spektakel waardig van een podium, hoewel uitgevoerd in de schaduwen van de kleedkamers. Met de behendigheid van een goochelaar wisselde hij de echte urine voor de inhoud van nepblazen, gevuld met onberispelijk schone vloeistof. Elke beweging was minutieus gepland, elke handeling zo vloeiend dat het leek alsof hij dit al duizend keer eerder had gedaan. Misschien was dat ook zo. De nepblazen waren klein kunstwerken op zich, meesterlijk gecreëerd om elke test te doorstaan die de sportautoriteiten konden bedenken. Markellos, met zijn tas vol trucs, leek op een chef-kok die een exotisch gerecht bereidt onder de neuzen van nietsvermoedende critici. Het was kunst, het was wetenschap, het was bedrog, allemaal mooi verpakt in één onberispelijke uitvoering. Toen de spelers een voor een terugkeerden, hun gezichten een mengeling van vermoeidheid en stiekeme voldoening, wist ik dat Markellos had gezegevierd. De controleurs, nog steeds onbewust van de magie die zich recht onder hun neuzen had afgespeeld, pakten hun spullen en vertrokken, tevreden met hun 'steekproeven'. En daar stonden we dan, de lachende winnaars van niet alleen de wedstrijd, maar ook van het grote spel dat zich afspeelde achter de schermen, een spel waarin wij, met Markellos aan onze zijde, de onbetwiste kampioenen waren. Markellos stak grijzend een duim naar ons op, zijn grijns zo breed dat het bijna zijn oren raakte. Kat in het bakkie. Zijn gezicht straalde een soort triomfantelijke tevredenheid uit die je normaal alleen ziet bij mensen die net de loterij hebben gewonnen of bij een kat die stiekem de goudvis van de buren heeft opgegeten. Nooit geweten dat het zo eenvoudig was om als bedrieger de kost te verdienen. Daar stond hij, onze Markellos, alsof hij net een kindertrucje had uitgevoerd op een verjaardagsfeestje, maar in werkelijkheid had hij zojuist de sportautoriteiten om de tuin geleid met de finesse van een veteraan die nog steeds een paar goeie trucs achter de hand heeft. Zijn lach, zijn opgestoken duim, en zijn grijns waren allemaal delen van het masker van een man die zijn brood verdient in de schaduwen, waar de lijnen tussen juist en onjuist niet alleen vaag zijn, maar soms ook helemaal niet bestaan. In zijn wereld, een wereld waarin elke stap voorzichtig moet worden gezet en elke handdruk twee keer moet worden gecheckt, was Markellos een meester. En terwijl hij daar stond, trots als een pauw, besefte ik dat in de donkere hoeken van ons vak, waar de schijnwerpers zelden schijnen, mannen als Markellos niet alleen overleven, maar ook bloeien, gedijen op de randjes van wat toelaatbaar is, altijd dansend op het slappe koord van bedrog. Al met al had ik niet het gevoel dat er nu nog iets mis kon gaan. ===== Reacties en dergelijke.

CIX. De B-keuze Vlak voor de volgende wedstrijd, toen de spanning al hoog opliep als de koorts van een zieke hond, kregen we een seintje van onze dubieuze dokter, Markellos. Zijn informatie was zoals altijd even clandestien als een nachtelijke ontmoeting in een verlaten parkeergarage. Hij liet ons weten dat de controleurs, die speurneuzen van de sportrechtvaardigheid, na de wedstrijd tegen Lympia aanwezig zouden zijn om hun potjes te vullen met de urine van onze spelers. Zijn boodschap kwam binnen als een sms die je liever niet had willen ontvangen, het soort bericht dat je avond en mogelijk je hele week verpest. Maar daar stonden we dan, gewapend met de voorkennis van een geplande overval, ons voorbereidend op de nasleep van wat wel eens een zeer interessante voetbalwedstrijd kon worden. De lucht hing zwaar boven het stadion, beladen met de geur van angstzweet en vers gemaaid gras, een combinatie die in de wereld van het voetbal vaak voorkwam maar zelden zo geladen was met implicaties. We keken elkaar aan in de kleedkamer, onze blikken een mengeling van vastberadenheid en de stille vraag of we wel klaar waren voor wat komen zou. "We’ve got a plan, lads," zei ik, terwijl ik probeerde wat moed in te spreken, alsof ik een troep soldaten toesprak voor een veldslag. "Let’s focus on the game and leave the rest to Markellos and his magical pig bladders." Qua opstelling had ik wat schuifwerk verricht dat zelfs een ervaren pizzabakker duizelig zou maken. Onze Zuid-Amerikanen, die normaal gesproken met de bal dansten alsof het een hete aardappel was, waren naar de bank verbannen. Je kon aan hun gezichten zien dat ze het begrepen, maar er toch de pest in hadden, alsof ze waren uitgenodigd voor een feestje en dan te horen kregen dat ze alleen mochten helpen met de afwas. In plaats daarvan had ik wat meer reservespelers opgesteld, van die jongens die normaal net zoveel speeltijd krijgen als een ijsbeer in de Sahara. Ook enkele spelers die al een contract elders hadden getekend, kregen nu een basisplek. Dit waren gasten die al met één been buiten stonden, hun gedachten misschien al bij hun nieuwe club, waar de grasmat groener leek en de ballen ronder. De tactiek was duidelijk: mochten er problemen ontstaan met de aangekondigde dopingcontroles, dan zouden de gevolgen meer lijken op een klein krasje op een oude fiets dan een deuk in een glanzende Ferrari. Slim, misschien een beetje laf, maar in de wereld van het voetbal, waar elke schaduw kon wijzen op een valstrik, was het beter om op safe te spelen dan achteraf met gebalde vuisten naar de hemel te schreeuwen. Zo stond ik daar, langs de lijn, mijn opstelling observerend met de intense blik van een schaker die net zijn pion heeft opgeofferd in de hoop op een groter gewin. Het spel was bezig, en hoewel de bal rolde zoals altijd, was het een geheel andere partij die gespeeld werd, een partij waarvan de regels nog geschreven moesten worden. Zelfs met een B-ploeg, die meer leek op een verzameling reserveonderdelen dan op een geoliede voetbalmachine, waren we enkele maatjes te groot voor Lympia. We walsten over hen heen als een zware stoomwals over een hoop herfstbladeren, met een verpletterende 6-0 als triomfantelijk eindresultaat. Ngingi opende de score, met een doelpunt dat zo onverwacht kwam dat de keeper van Lympia erbij stond alsof hij getuige was van een UFO-landing. Hij schoot van buiten de zestien, de bal zo scherp draaiend dat het leek alsof hij persoonlijk door de hand van God was aangeraakt. Vervolgens nam Konstantinou het stokje over. Hij dartelde door de verdediging alsof hij op een zondagmiddag door een park jogde, en tikte de bal met een geniepige precisie in het net, als een postbode die een brief door de smalste brievenbus schuift. Jangveladze, niet te overtreffen, nam de derde voor zijn rekening. Zijn doelpunt was de definitie van brute kracht; hij ramde de bal in de bovenhoek, waar het met zoveel geweld insloeg dat het leek alsof het doel de volgende dag nog zou naschudden. Bajrovic deed ook een duit in het zakje met een vrije trap die zo mooi was dat het de schilderijen in het Louvre naar de kroon stak. De bal vloog over de muur, daalde neer in het doel, en liet iedereen in het stadion achter met open monden. Caetano's goal was een solonummer dat je zou verwachten in een balletvoorstelling, niet op een voetbalveld. Hij weefde door de verdediging met de elegantie van een ballerina, en zijn afwerking was zo zacht en nauwkeurig dat de bal leek te huilen van geluk toen hij het net raakte. Mura schoot de vijfde treffer van afstand binnen, de bal suizend door de lucht als een komeet. Het was zo'n schot waarvan je wist dat het doel zou treffen nog voordat het de voet verliet, bestemd om de netten te doen zwellen. En tenslotte was het Trifunovic die de kers op de taart zette. Zijn doelpunt was een listige kopbal, waarbij hij zo hoog sprong dat je zou zweren dat hij tijdelijk de zwaartekracht had afgeschaft. Zo werd het een 6-0 afslachting, een ballet van doelpunten waarbij elke treffer een ode was aan het onvoorspelbare en prachtige spel dat voetbal heet. ===== Reacties en dergelijke.

CVIII. Pissen in een potje? Het leven bij Spartakos was inderdaad nooit saai, en dat stond steviger als een paal boven water dan een oude eik in een Hollands landschap. Toen ik de dag na onze bijna mythische bekerwinst het kantoor binnenstapte, iets wat leek op een normale werkdag te worden, werd ik verrast door de aanwezigheid van een pezig, kaal mannetje met een blik die sluwer was dan een stadsrat. "Who the bloody hell are you?" vroeg ik, met de subtiliteit van een olifant in een porseleinkast. Vassilis, altijd de man om een situatie te de-escaleren, onderbrak mijn ondervraging met een kalme handgebaar, alsof hij een woeste hond probeerde te bedaren. "This is Markellos. He's a doctor, mate. The FA want to start testing us for forbidden substances. Clubs are jealous. Markellos, he knows all the tricks. He will help us," legde hij uit, zijn stem zo rustig alsof hij het over het weer had. Daar stond ik dan, oog in oog met Markellos, de vermeende dokter en meester van de duistere kunsten van dopingtests omzeilen. Het hele concept dat hij zou helpen om ons netjes binnen de lijntjes te kleuren in deze door paranoia gedreven tijden van sportieve rechtvaardigheid, was bijna ironisch. Het was als het inhuren van een pyromaan om als brandweerman te dienen. De ironie was zo dik dat je het kon snijden en opdienen bij de koffie. Maar hier waren we, in de wildernis van het moderne voetbal, waar elke dag een nieuwe absurditeit zich aandiende als een clown op een kinderfeestje. "Markellos Séfer," stelde hij zichzelf voor, met een zelfverzekerdheid die grensde aan arrogantie, alsof hij de geheime formule voor eeuwige jeugd had ontdekt, of tenminste de winnende loterijnummers wist. "I used to work for the FA, but Demetrious pays better." Zijn grijns was breed, bijna roofzuchtig, en het spreidde over zijn gezicht alsof het een scheur in een oude vaas was. "I have a few plans, contingencies." Zijn toon was die van een schaker die vier zetten vooruit denkt, zeker van zijn overwinning voordat de stukken überhaupt op het bord zijn geplaatst. "I also have contacts, so we will know when they come to check us." Hij klonk als een spion uit een Koude Oorlog-film, iemand die gewend is aan het slingeren tussen de schaduwen van geheimen en leugens. Daar stond hij, Markellos Séfer, de zelfbenoemde tovenaar van de dopingwereld, klaar om ons door het mijnenveld van sportieve rechtvaardigheid te loodsen met niets meer dan een paar goed geplaatste vrienden en een arsenaal aan slinkse plannen. Het was bijna lachwekkend, als het niet zo verontrustend was, en ik kon alleen maar hopen dat zijn zelfvertrouwen gerechtvaardigd was. Want in de wereld van het voetbal, zoals in de meeste zaken van het leven, zijn het vaak de onzichtbare draden die het krachtigst trekken. Ik leunde tegen een oud, met papieren overladen bureau dat kreunde onder het gewicht van de vergeten verslagen en verwaarloosde documenten. "Alright, so the next match, we play with mostly reserves, yeah? If they get caught, it’s no big deal." Mijn stem klonk zo nonchalant als een zondagswandelaar in het park, maar de onderliggende spanning was tastbaar, als de elektriciteit die zoemt rond een oude neonreclame. Ik keek de kamer rond, mijn blik scherp als een mes dat net geslepen was. Het was een plan dat even brutaal als noodzakelijk was, geboren uit de schoot van wanhoop en slim spel, typisch iets wat je zou verwachten in de krochten van het professionele voetbal, waar de grenzen tussen fair play en vuil spel vaak vager zijn dan de lijnen op een slecht onderhouden voetbalveld. Vassilis krabde bedachtzaam aan zijn kin, alsof hij probeerde een eeuwenoud mysterie op te lossen met niets meer dan zijn vingertoppen. "Yes, if the reserves are clean, even better. And if there are starters who are clean, they can play as usual." Zijn woorden waren bedachtzaam, gemeten, alsof hij elk woord op een weegschaal legde voordat hij het uitsprak. Het was duidelijk dat hij het spel kende, de kunst van het balanceren op het scherp van de snede, waar elke beslissing kon leiden tot glorie of naar de goot. Vassilis keek me aan met een blik die zowel vastberadenheid als de diepe vermoeidheid van dit eeuwige kat-en-muisspel toonde. Markellos keek ons fronsend aan, zijn voorhoofd gerimpeld als een versleten spijkerbroek. Hij zuchtte, een zucht zo diep en zwaar alsof het gewicht van de wereld, inclusief de maan en een paar nabijgelegen sterren, op zijn schouders rustte. "I need full disclosure. We know who's clean and who isn't, right?" Zijn stem droeg de urgentie van iemand die probeert een lekkend schip met een theelepeltje leeg te scheppen. De ernst van zijn woorden was onmiskenbaar, en het was duidelijk dat Markellos niet zomaar een figurant was in dit spel van schaduwen en geheimen, maar iemand die de touwtjes stevig in handen had, of op zijn minst dacht dat hij ze had. Ik keek bedenkelijk naar deze dubieuze sportarts, wiens voorkomen en handelingen net zo twijfelachtig waren als de kwaliteit van een broodje kebab na middernacht. "Those parties are a mess, nobody really knows what happens during those parties, who does what. What we need is a fail-safe, something solid." Mijn stem klonk sceptisch, alsof ik een tweedehands auto inspecteerde die net iets te glimmend was om betrouwbaar te zijn. Markellos, die daar stond met een uitdrukking op zijn gezicht alsof hij net een citroen had doorgeslikt of op het punt stond een bank te beroven, knikte langzaam. "Markellos, what can you do?" vroeg ik, mijn toon dringend, als een generaal die een laatste strategie bespreekt voor de allesbepalende slag. Het was duidelijk dat we op dun ijs dansten, en ik wilde zeker weten dat als we erdoorheen zakten, er tenminste reddingsboeien klaar zouden liggen. Markellos boog zich voorover naar ons toe, dichtbij genoeg dat ik de hint van samenzwering in zijn adem kon ruiken, vermengd met de onmiskenbare geur van iemand die te veel koffie heeft gedronken. Zijn stem was een fluistering, zo zacht en geheimzinnig alsof hij ons het recept voor de eeuwige jeugd verklapte. "We can switch the urine samples with a fake bladder. I’ve done it before. It’s risky, but it’s foolproof if done right." Zijn woorden hingen in de lucht als een illegale sigarettenrook in een niet-rokersruimte. Riskant maar waterdicht, als een goed geplande bankroof. Ik staarde hem aan, mijn blik doordrenkt met een mix van immoraliteit en de pure waanzin van het plan dat hij zojuist had ontvouwd. Vassilis daarentegen, leek een stuk enthousiaster, zijn ogen bijna fonkelend. "A fake bladder, huh? Sounds like something out of a spy movie." Hij leek oprecht onder de indruk, alsof hij net een trailer van een nieuwe James Bond-film had gezien. Ik kon mijn scepsis echter niet verbergen, mijn wenkbrauwen zo hoog opgetrokken dat ze bijna een eigen leven leidden. "A spy movie? You mean a slapstick comedy?" merkte ik droogjes op, de absurditeit van het geheel niet helemaal kunnende vatten. Markellos bleef echter onverstoorbaar, zijn gezicht zo neutraal alsof hij een pokerwedstrijd speelde. "Well, football these days is more espionage than sport, my friend." Zijn stem droeg een ironische ondertoon, alsof hij zelf ook besefte hoe belachelijk zijn uitspraak klonk. Vassilis knikte bedachtzaam, alsof hij de informatie net had verwerkt. "Alright, set it up. But keep it tight, only people who need to know, yeah? We can’t afford any leaks, not with this." Zijn toon was serieus, de ernst van de situatie duidelijk makend. Markellos grijnsde breed, bijna triomfantelijk. "Understood, sir. We’ll keep it under wraps. I’ll take care of the preparations. Trust me, gentlemen, you’re in good hands." Zijn vertrouwen was zo overtuigend dat het bijna besmettelijk was, alsof hij een verkoper was die je zojuist had overtuigd om een levensverzekering te kopen op de top van een brandende vulkaan. En zo werden we deelnemers aan een plan dat zo gedurfd was dat het grensde aan het krankzinnige, een verhaal dat, indien ooit onthuld, zeker als een bizarre voetnoot in de annalen van het voetbal zou eindigen. ===== Reacties en dergelijke.

https://clips.twitch.tv/FunnyHumbleBearOhMyDog-6WHjsXGEGHisy8AR Voor wie nog wil nagenieten van de bouwvakkerskunsten van Arezo van vanmiddag

CI. Spannend… De volgende wedstrijd was er een die daadwerkelijk voor onrust zorgde op de club. De nerveuze energie was zo tastbaar als het plakkerige bier op de vloer van onze lokale stamkroeg na een zaterdagnacht. In de derde ronde van de Coca Cola Cup speelden we tegen Karmiotissa, een ploeg die speelde in de hoogste divisie alsof ze daar per ongeluk terecht waren gekomen na een verkeerd genomen afslag. Bij winst zouden we in de kwartfinale staan, en dan was een topwedstrijd tegen een absolute topploeg als APOEL of Anorthosis geen vage droom meer, maar een mogelijke realiteit, zo dichtbij dat je het bijna kon ruiken, als de geur van vers gezette koffie in de ochtend. De gedachte alleen al veroorzaakte rimpels van spanning op de voorhoofden van de spelers, als golven op een anders kalm meer. De trainingssessies voor de wedstrijd waren geladen met een soort ernst die je normaal alleen ziet bij begrafenisondernemers tijdens een dienst. Spelers gingen tackles aan alsof ze vechten moesten voor hun laatste maaltijd, en de tactische besprekingen waren zo intens dat zelfs de whiteboardmarkers er nerveus van werden. "Everyone, of course, wants to play against APOEL or Anorthosis," zei ik tijdens een teambespreking, mijn stem zo stabiel als een trillende hand met parkinson. "But first, we need to get past Karmiotissa, and that's like trying to pull a lump of fat out of a drain—it's possible, but don't expect it to be a pleasant experience." Zo stonden we dan, op de drempel van iets wat misschien wel een sprookje zou kunnen worden, of een nachtmerrie, afhankelijk van hoe je het bekeek. En in die onzekerheid, die spanning van wat kon zijn, vond ik mezelf terug, lachend als een gek, altijd blijven lachen, zelfs als je mondhoeken ervan scheuren. Qua selectie had ik, op de situatie rondom de keeper na, geen problemen. Mijn sleutelspelers waren allemaal beschikbaar, fit en klaar om te vechten als straatkatten in een donker steegje. Maar ondanks deze luxe voelde ik iets wat ik als speler nooit had gevoeld; zenuwen. Ze kronkelden door mijn maag als hongerige aalwormen. Zou het ons lukken om te stunten in de beker? Die vraag zoemde in mijn hoofd als een vervelende mug op een hete zomernacht. We stonden op de rand van iets groots, iets wat misschien wel verhaald zou worden in de voetbalannalen of tenminste tot het einde van het seizoen in de kroeg zou worden besproken. De gedachte alleen al maakte dat mijn handen trilden, mijn hart bonkte alsof het probeerde te ontsnappen uit mijn borstkas. Ik liep langs het veld, keek naar het gras dat zo perfect gemaaid was dat het leek alsof het met een nagelschaartje was bijgeknipt. Ik probeerde mijn zenuwen te temmen, ze te bedwingen als een cowboy een wild paard. Maar het was moeilijk, moeilijker dan ik had verwacht. Als manager sta je aan de zijlijn, machteloos zodra het fluitsignaal klinkt. Je kunt niets anders doen dan toekijken hoe je plannen uitgevoerd worden of in duigeilsn vallen. Stunten in de beker... het klonk zo mooi, zo mogelijk, en toch zo ongrijpbaar als het vangen van de wind. Alles wat restte was hopen, hopen dat mijn team de zenuwen beter in bedwang had dan hun coach. ===== Reacties en dergelijke.

C. De stip aan de horizon Te midden van deze orkaan aan emoties en gebeurtenissen, waar liefdesperikelen en persoonlijke crises de dagelijkse routine meer verstoorden dan een luidruchtige buurman, moest er ook nog gevoetbald worden. Spartakos, die dappere kleine club die tegen de windmolens van het lot vocht, lag op promotiekoers. De titel was ons doel, een glanzend baken in de mist van onze bestaan, een symbool van hoop en overwinning in een wereld die meer wankelde dan een dronkenman op een kermis. Iedere wedstrijd was een veldslag, elke baltoets een statement, elke goal een schreeuw tegen het universum dat hier, op dit stukje gras, wij de regisseurs van onze eigen verhalen waren. Latsia bood in ieder geval bar weinig tegenstand, wat een geluk was, gezien de geestelijke toestand waarin sommige van onze spelers verkeerden. De eerste goal kwam van Caetano, die met een sluwe beweging langs twee verdedigers slalomde alsof ze kegels waren, en vervolgens de bal laag en hard in de hoek schoot, ver buiten het bereik van de verbouwereerde keeper. Zijn tweede goal was een prachtstuk van opportunistische finesse: hij pikte een slechte terugspelbal op, omspeelde de keeper met de arrogantie van een straatkat en tikte de bal zachtjes binnen. Danowski Franco, onze hoekschopspecialist, sprong hoger dan een hongerige luipaard en kopte de bal met zoveel kracht dat je zou zweren dat het net zou scheuren. Trifunovic, die een vrije trap nam alsof hij de natuurwetten wilde herschrijven, krulde de bal met een boog over de muur die doel trof, de bal zo sierlijk draaiend dat zelfs de tegenstanders even applaudisseerden. En dan Ewald, oh Ewald, met een omhaal die de geschiedenisboeken in zou gaan. Vanuit een bijna onmogelijke hoek, met zijn rug naar het doel, lanceerde hij zichzelf de lucht in en stuurde de bal met een acrobatische gratie in het net, een doelpunt dat zelfs de zwaarste harten onder ons een moment van pure vreugde bezorgde. Elk doelpunt was een klein meesterwerk, een schop tegen de sleur van alledag, een bevestiging dat ondanks alles, er nog steeds schoonheid te vinden was in het spel. Door een of andere vreemde tic van de competitieplanner, die waarschijnlijk zijn kalender had samengesteld tijdens een nacht van wilde passie met de godin van chaos, was het zo dat zo'n beetje tweederde van alle wedstrijden voor januari afgewerkt waren. Met de kerst in zicht kon ik dan ook vrij veilig constateren dat we royaal op koers lagen voor een landstitel. Professioneel gezien had ik dolblij moeten zijn, zo blij als een kalkoen die het Thanksgiving-overleeft heeft, maar in mijn hart was ik met andere zaken bezig, zaken zwaarder dan de gemiddelde soapserie. Voor de buitenwereld acteerde ik als de gelukkige manager. Ik gaf schouderklopjes alsof ik een brooddeeg was dat rijp was voor de oven, glimlachte bij elke persconferentie alsof ik net een nieuwe liefde had ontmoet en mijn leven een eindeloze reeks van gelukkige gebeurtenissen was. Altijd blijven lachen, dat was het devies. Lachen als een boer met kiespijn, lachen als een clown met een gebroken hart. Maar onder die lach lag een oceaan van onrust, van twijfels en vragen, van emotionele spaghetti die zich om mijn gedachten wond en ze verstikte als klimop rond een oude boomstam. Zo balanceerde ik op het dunne koord tussen succes en persoonlijke stilstand, een koorddanser met lood in de schoenen, voor wie elke stap zowel een overwinning als een last was. Ik was de gelukkige manager, ja, maar alleen voor wie niet keek naar de barsten onder het oppervlak. ===== Reacties en dergelijke.