Klassement

Tijd voor de eerste RoadBrock, namelijk Brock. Afhankelijk van je team kan dit de makkelijkste of de moeilijkste gym in heel Kanto zijn. Brock gebruikt 2 Pokémon, ik zal voor beide hieronder mijn strategie beschrijven, ik verwacht dat dit wel eens het lastigste gevecht in de hele run zou kunnen worden, dus een lekkere warmloper: Geodude: In gen 1 (Red, Green, Blue, Yellow) werkt de AI extreem simpel. Het kijkt naar de types die jouw Pokémon hebben, als ze een type move hebben in hun arsenaal die super effective is tegenover de jouwe, zullen ze altijd die move kiezen. Zelfs als deze move geen damage doet (de infamous Dragonite van Lance die Barrier en Agility tegen Poison types spamt) Als er geen super effective type moves zijn, wordt er willekeurig 1 van de moves die deze Pokémon bezit gekozen. Voor Geodude zijn eigenlijk beide moves helemaal niet fijn om tegen te krijgen. Tackle doet me schade en Defense Curl zorgt ervoor dat het nog langer duurt voordat ik hem kan verslaan. Daarnaast heeft Brock 5 Full Heals klaar staan voor wanneer Sleep Powder lukt. De prioriteit is in elk geval om zsm een aantal Growls te doen, aangezien Geodude een vrij hoge Attack stat heeft, daarna heb ik geen keus, maar langzaam damage doen met welke move dan ook. Onix: Tackle en Screech zijn geen probleem. Onix heeft een ontzettend lage Attack stat, dus hij zal bijna geen damage doen, indien mogelijk kan ik met een paar Growls zijn Attack stat helemaal de vernieling in helpen. Screech kan ik gewoon op switchen. Bide is wel een probleem. Bide werkt in Gen 1 compleet anders en is best wel moeilijk te omzeilen. Sleep Powder stopt de Bide niet, Fly is niet immuun tegen Bide damage en Onix is best wel snel nog. Dit is mijn team voor dit gevecht en de rollen die ik in gedachten heb: Pikachu (Tabouleh) lvl. 14: Pikachu is de enige van een hoger level dan 10 die naar me zal luisteren. Pikachu kan echter maar 1 niet-Electric move en dat is Growl. Dus Pikachu wordt mijn designated Growler, is dan ook sneller dan Onix en Geodude, dus ik kan in principe als ik goed om ga met de HP van Pikachu, op zn minst beide Pokémon minimaal 1 keer Growlen. Verder is het van levensbelang dat Pikachu in leven blijft, want die gaat ontzettend belangrijk zijn tot en met Misty. Kangaskhan (Oyakodon) lvl. 14: Kangaskhan heb ik expres tot lvl 14 getraind, om haar stats zo hoog mogelijk te maken. Kan goed dat ze ongeveer maar de helft van de tijd gaat luisteren, maar Comet Punch gaat ontzettend handig zijn, aangezien die minimaal 1x per hit 1HP damage doet. Is overigens ook sneller dan Onix! Geodude (Maltesers) lvl. 14: Ook zo hoog mogelijk geleveld, om defense en attack zo hoog mogelijk te krijgen. Al zal die waarschijnlijk maar 1hp damage per hit doen. Mogelijk 1 of 2 Defense Curls en dan maar gewoon blind met Tackle stampen, om iig wat damage te kunnen doen. Tangela (Tagliatelle) lvl. 10: Ik wil dat Tangela alles luistert, dus kan maar max tot lvl 10 gaan. Sleep Powder is heel nuttig, al heeft Brock 10 Full Heals klaar staan voor mijn in totaal 15 mogelijke Sleep Powders. Aangezien Sleep Powder op Bide niet zo heel veel nut heeft, ga ik Tangela daarom vol op Geodude focussen. Constrict is de tweede aanval, zal maar 1hp max doen. Doduo (Satay) lvl 10: Kan in elk geval ook Growlen, maar is vanwege lagere level waarschijnlijk niet sneller dan Onix. Gaat het gevecht tegen Geodude in elk geval starten, omdat ik dan meteen een Growl kan plaatsen voordat Geodude ook maar iets anders doet. Als Geodude een Defense Curl doet, doe ik meteen een tweede Growl erop, anders denk ik dat ik meteen switch naar Tangela Wens me geluk! Ik zal het nodig hebben. Daar gaan we! Waarom heeft Brock geen shirt aan? Geodude: We beginnen met Doduo die succesvol kan Growlen. Geodude mist zijn eerste tackle, wat echt gigantisch is al meteen, dit is namelijk veruit de sterkste aanval die Geodude kan doen dit gevecht. Daarna deed zijn Tackle 4 van mijn 29HP damage, dus toen dacht ik, dan gaan we vol voor die 6 growls. Na alle 6 ging hij naar 2 hp damage op mijn Doduo, die veruit de zwakste defense stat heeft. Nu ga ik Pecken totdat ik op het randje van fainten sta, hopen op veel crits, ik heb daar een veel grotere kans op dan Geodude, omdat crits gebaseerd zijn op je Base Speed Stat in Gen 1. Ik had besloten dat ik Doduo tot 3hp laat zakken voordat ik ga switchen en op het einde krijg ik daar mijn 2 crits, waardoor ook Geodude in het rood was. Een mirror match met Maltesers was zelfs na een paar disobeys een makkelijk klusje om te klaren. Onix: Omdat Geodude veel beter dan verwacht ging, heb ik Tangela volledig kunnen sparen. Eerst deed ik met Pikachu 6 Growls, heb wel wat Tackle damage moeten eten, maar dat is geen probleem omdat Pikachu verder geen functie heeft in dit gevecht. Daarna switchte ik naar Tangela en probeerde ik de 5 Full Heals die Brock op zak heeft weg te werken, aangezien mijn eerste 4 Sleep Powders misten (!), wat betekent dat ik 9 Sleep Powders nodig heb gehad om door Brock zijn Full Heals heen te komen. Tussendoor deed ik nog wat sneaky Constrict damage, wat makkelijk te controleren was, omdat ik daar altijd 1HP damage mee doe, dus zelfs gedurende Bide kon ik dat nog doen. Toen Onix sliep, switchte ik naar Kangaskhan en ging ik tekeer met Comet Punch. Gelukkig zat mijn accuracy en ook het obeyen goed mee, waardoor zonder al te veel problemen, plus nog wat mooie crits (die dus voor alle hits gelden) ervoor zorgden dat ook Onix verslagen werd. Die vuilak rekende zich al rijk. Dacht dat ik het per se met super effective moves moet doen. En nu staat die demonstratief de andere kant op te kijken en ik wilde iets te snel een foto hiervan maken, dus vandaar de vage kwaliteit. Dat is in elk geval badge numero uno in de pocket. Nog zonder dat we Pokémon hebben verloren! Nu kunnen we weer het een en ander vangen tot aan Misty. Vanaf Misty gaat het echt leuk worden, want dan gaat de obey level cap van level 10 er eindelijk af en gaat mijn Kangaskhan ook gewoon eens fatsoenlijk luisteren naar mijn orders. In de volgende update gaan we Mt. Moon door crossen en daar een heleboel dood en verderf achterlaten! Zin an!

Halve van Haarlem vandaag ging heel lekker! Niet verwacht dat dit erin zat qua tempo. Conditioneel ging het vrij makkelijk. Voeten hadden het wel zwaar na een km of 15.

Moest toch echt een keer richting de grotere afstanden om mezelf voor te bereiden op de marathon. Die is namelijk ook al over 3 weken. En had, buiten een 24km run een maand geleden, nog niet echt een idee waar ik stond. Vandaag stond de 30 van Almere op het programma. Last minute nog ingeschreven. Viel mij eigenlijk nog alles mee hoe het ging. Zelfs een negative split gelopen, waarbij de 2e ronde dua sneller was dan mijn eerste. Conditioneel hield ik het dus goed vol. Verzuring kickte de laatste 5km echter wel echt in zeg. Ellende haha. Pace zakte wonder boven wonder alleen niet in.

Het loopt allemaal wat stroever. Dat heeft een paar redenen: 1. Ik mag geen transfers doen 2. De doorstroom vanuit de jeugd is mager 3. De beste spelers zijn ontevreden, want ze hebben of willen Tilburgie verlaten 4. Ik speel nu ook Europees, maar mijn selectie is daarvoor niet breed genoeg Maar die CL-beker komt naar Tilburg hoor. Tags: @neva @Thierryvane @dimihuyghe @LouisPSV

De transferzomer is ook weer achter de rug hier. Mooiste periode van het jaar. Zeker als je wil door selecteren. Pareltjessssssssss. Eerst uit: Heel veel overbodige rotzooi via die geweldige toevoeging dit jaar met zaakwaarnemers al snel de deur uit. Salarislasten gingen gruwelijk omlaag. Marin was overbodig en stond echt al vanaf dag één te zeiken voor een grotere club. Jan Mlakar was mijn tweede topschutter vorig seizoen(21 doelpunten) en ging naar Parma, overbodig omdat ik Lucca terug had. De gebroeders Tramoni op AMR en AML gingen voor mooie bedragen weg. Allebei boven de 20 assists in de serie B, dus begrijpelijk dat daar mooie bedragen voor gevangen ging worden. Tevens voor Estevens, die ook al vanaf dag één om een transfer vroeg. Transfers in: Italianen, Italianen, Italianen. Het nationalisme blijft heersen in mijn games. Eerst ging de lijst met huurspelers open en daar kwam Bartesaghi en Lipani vandaan. Koopopties voor 5 miljoen en 7.5 miljoen. We grepen mis bij Baldanzi(Roma) en Terracciano(AC Milan) die niet wilden komen. Toen gingen wij de transfervrije markt op. Brignoli is mijn eerste doelman dit seizoen, bij gebrek aan beter. Maldini zie ik de nodige potentie in en mag het laten zien dit seizoen. Giroudo is de back-up linksback en gaat weinig spelen. Meroni is een miskoop en gaat helemaal niet spelen, komt puur omdat Gabbia en Rugani drie maand lang niet wilden komen. Gori is mijn reservekeeper op een contract voor een bos wortels. Caldara is mijn vierde CV. Van vrije markt de transferlijst bekeken. Dat was prijs schieten. Zanotti, de Sciglio, Esposito, Pobega, Zerbin, Candreva, Cancellieri komen allemaal van de transferlijst af. Rommelmarkt in Italië. Elke speler heeft wel een krasje, aan ons om deze spelers weer een beetje op te poetsen. Alleen voor Papetti en Salvatore Esposito heb ik de volle mep betaald. Allebei uit de serie B, die rustig gebracht gaan worden. De laatste transferdag blijft toch echt mijn favoriet. El Shaarawy voor een goedkoop contract, kon ik gratis ophalen bij AS Roma. Als kers op de taart kon ik mijn nieuwe centrum kopen op de laatste dag. Rugani wilde ik heel de zomer, maar komt nu op huurbasis met een koopoptie voor 1,5 miljoen en Gabbia werd ook nog op de TL gepleurd met een super laag prijskaartje. Dank u! De selectie voor komend seizoen:

Waar waren we gebleven? Coëfficiëntenlijst Te beginnen met het belangrijkste, de rode draad in deze save. De Coëfficiëntenlijst. Hoe stonden we er ook al weer voor? Weet je nog dat we 4e stonden en dat we naar Spanje keken om ze mogelijk voorbij te gaan? Ja, die tijden zijn vervlogen, iets wat de reden was om destijds te stoppen. Nu moeten we dus weer in de achtervolging. Een eerlijk... Dat heeft ook wel weer zijn charme. Dat is dus wat we gaan doen de komende 2 maanden! Folgore Dat heeft niet aan ons gelegen, wij hadden 10 seizoenen achter elkaar de Champions League gewonnen. De laatste jaren ging het wat minder dus daarin moeten we ook weer verbeteren. Tijd om de Champions League weer eens te winnen na een droogte van 3 jaar Reputaties De reputaties van de andere club zijn wel nog steeds hoog met maar liefst 9 clubs met een reputatie van 4,5 sterren. Dat het potentieel er is, is dus duidelijk Andere competities Een aantal seizoenen geleden heb ik meerdere competities weer toegevoegd. Dit was in de hoop dat de andere clubs uit zichzelf dan wat meer transfers doen. Helaas was dit niet het geval. Integendeel, het had het tegenovergestelde effect. Clubs uit andere landen toonden veel meer interesse en het werd moeilijk om de spelers bij de andere San Marinese clubs te behouden. Helaas deden onze clubs helemaal niks op de transfermarkt. Daarnaast werden de clubs in deze competities alsmaar sterker wat het verval van ons enigszins in de hand heeft gewerkt. Door deze competities weer uit te zetten hebben we weer een klein voordeel Seizoen 83 Genoeg geluld, seizoen 83 staat op het punt van beginnen @keano77 @Boyzone @Satioz @Badmuts @Dondirk @DemoN @MarcFM1 @Kyrill @erik9 @ElMarcos @JeroenW-92 @MNie @Djurovski @delichris @Michaelinho*

Niet mijn transfers dit. Maar Porto ging even met de creditcard richting Brentford

Debuut in de serie A met Pisa! #teamLucca @Thierryvane

Ook de FC mocht in maart de wei in. De jonge veulens die hopen om echte raspaarden te worden speelden vier wedstrijden in de eredivisie. Willem II en Zwolle kwamen naar de Borg en zelf mochten wij op bezoek in Amsterdam en Alkmaar. Maar het belangrijkste duel deze maand was de return in de Champions League tegen Napoli. Maar eerst treffen wij de Tilburgers in eigen huis. Beide ploegen hadden niet hun beste wedstrijd dit seizoen hoewel wij wel de sterkere waren. De bezoekers creeërden echt bijna niets en het enige schot op doel van de mannen van @Bolderbast werd goed gepakt door Seimen. Zelf waren we slordig in de afwerking en wisten ook maar drie schoten tussen de palen te krijgen. Waarvan 1 trefzeker was hoewel dat geen schot maar een kopbal was. Een korte corner deed the trick en via Reis kwam de bal de 16 in en Larsen kopte raak. Met drie toch wel verdiende punten gingen wij het in de Borg opnemen tegen Napoli. Uit wisten wij dus vorige maand met 0-1 te winnen en die was wel erg gestolen dus erg gerust was ik er niet op. En Napoli speelde wederom best sterk. De wedstrijd was vrijwel in evenwicht en de thee werd gehaald met de stand hoe we gestart waren. In de tweede helft verandere het beeld niet. Beide ploegen kregen kansen maar beide ploegen hadden ook een ijzersterke defensie. Rustig zitten doe je dan niet in zo'n wedstrijd want 1 momentje van concentratieverlies kan al dodelijk zijn. Opgelucht was ik dan ook toen de scheids affloot en de 0-0 stand genoeg was om ons te plaatsen voor de kwartfinale. En daarin treffen wij het Franse Rennes en die kennen we nog van vorig seizoen. Gezien de overige tegenstanders misschien ook wel de beste loting die wij konden krijgen. Na de twee thuiswedstrijden mochten wij afreizen naar Amsterdam. Zonder supporters want Halsema en de rest van de driehoek hadden besloten dat er ineens een verplichte buscombi was voor onze supporters na jaren vrij vervoer / autocombi's. Onze supportersvereningingen waren het hier terecht niet mee eens en dus werd de wedstrijd geboycot. Het enige wat er in het uitvak te zien was , was een groot spandoek met de tekst " Grote Club , Kleine Daden en een bekende vinger. Onze daden waren daar in tegen een stuk groter want al in de 2e minuut wist Mandic goed door te jagen , de bal af te pakken en te scoren. Guerra klinkt als de zoveelste AI aankoop maar komt uit de eigen jeugd van de Amsterdammers maakte er toch vrij onverwachts 1-1 van in de 14e minuut. Lang konden ze in Amsterdam er niet van genieten want in de 22e minuut scoort Mandic opnieuw maar nu vanuit een vrije schop. Vlak na de thee is het 1-3 wanneer Kollar de loopactie binnendoor van Danek ziet en laatsgenoemde schiet de bal strak en hard binnen. Als vijf minuten later Sauer dan ook nog de 1-4 tegen de touwen kopt is het feest compleet. De corner werd ditmaal eens niet kort genomen maar direct de 16 in geslingerd. Zwolle had de wedstrijd tegen Ajax gezien en besloot zich compleet in te graven. In de eerste wereldoorlog waren ze trots geweest op zulke loopgraven. Kom er maar eens doorheen hadden ze gedacht bij de blauwvingers. Helaas waren twee precisie bombardementen genoeg voor de drie punten. De eerste was in minuut vijfendertig wanneer Schjelderup een vrije bal mocht nemen. Hij bediende Mandic die de bal goed doorkopte en Larsen kon zo de bal goed binnen tikken. Vier minuten later werd Mandic licht getoucheerd in de 16. Scheids legde hem op de stip. En de VAR vond het geen probleem dat hij gegeven werd. Schjelderup is een ijskonijn en zorgde dus voor de 2-0 Tot slot was deze maand AZ de afsluiter en in Alkmaar ging het gelijk op. Qua kansen en Xg want qua balbezit werd de thuisploeg scheel getikt maar je moet wel wat met de bal doen. Gelukkig hebben wij Seimen op doel , die wist zijn netje schoon te houden en dan ben je dus al halverwege het doel van de dag. Hiddink kwam in de 12e minuut goed door en zijn voorzet zorgde voor een niet te missen intikker voor Mandic. Seimen liet echter wel een treffer door van Felip maar stond echter buitenspel. Boonen passte de bal naar Hiddink in de 62e minuut die liet hem even stuiteren en met een heerlijke volley zorgde hij voor de 0-2. Door divers blessureleed had ik een speler uit de eigen jeugd op de bank gezet en die mocht zelfs invallen en hierdoor mocht Ortuno zijn debuut maken voor Groningen 1. En dan ook nog eens in de kampioenswedstrijd. Want na afloop mochten wij de schaal al in ontvangst nemen, Met voor ons nog vijf wedstrijden de gaan kan Feyenoord ons niet meer achterhalen. Al lijken de Rotterdammers wel zeker van plek 2. Plek 3 lijkt een strijd te worden tussen PSV en AZ en de strijd voor de play off plekken liggen nog open. De onderste drie lijken nog steeds een zekerheid alleen de vraag is in welke volgorde. Ook kwamen de nieuwe " talenten weer binnen gedruppeld " Tja veel werd er al niet van verwacht en dat blijkt nu helaas ook zo te zijn. Misschien toch maar eens kijken naar een betere hoofd jeugdopleiding @delichris Winst is winst zullen we maar zeggen. Ja daar mag ik niet over klagen nee @Marius Misschien maar goed dat het tijdelijk verdwijnt in de nieuwe FM. Hoewel ik het wel altijd een leuke uitstap vind in een save. Maar zolang ze het niet fatsoenlijk erin hebben kan het wel eens frustererend zijn. Qua resultaten deden wat we moeten doen. En qua Goldcup hebben we het papier getroffen @Nom de Guerre Zeg dat. En stay tuned want ik 1 van de komende updates ( ergens tussen de 4e en 6e van komen gaat ) kan het nog gekker.... @Satioz thnx @Rikkert90 @Michaelinho* @Vlonkie @ElMarcos @rich ruzzian @Dender70 @KayDeManaager @Boyzone @John Terry 2.0 @seb170455 @MNie @Lenstra @Daz @Rykjvk1 @De Raam @chrisje1993 @Badmuts @Thomassje123 @broabander @Oerlie @MisterX @Cervantes @Titan @Tim' @19CH98 @Djordison @Tim Windt @FlyD @DutchClass22 @Lensherr @reibleetsak @MKLVMOND @Glenn08 Liever geen tag meer of juist wel 1 let me know

Gelimiteerde afkoopsom doordat Vitoria de Guimaraes geen CL voetbal gaat spelen. Kom maar naar de goede Vitoria dan hoor

De selectie die het afgelopen seizoen gedaan heeft. (Nice) Dickson is in de winterstop overgekokmen voor een recordbedrag. Ook heb ik voor de breedte toen Edgar Farinhas aangetrokken. Met een zwaar dubbel programma dat ik had rond de CL wedstrijden heb ik de jeugdspelers Marcos Eduardo, Tiago Brito, Handerson en Belarmino Quirino overgeheveld. Die zitten gewoon op Liga Portugal Betclic niveau en zullen komend seizoen dan ook weer bij de selectie blijven. Tiago Freitas zijn contract loopt in ieder geval af en verder ga ik nog even kijken hoe ik verder kan doorselecteren. Er komt, hopelijk, wel weer een pareltje als CAM/CM bij. Verder zal de selectie denk ik wel ongeveer hetzelfde blijven komend seizoen. Ik edit deze post wel even voor wat screens @ReneLeBlanc Laten we beginnen met de keeper. Pedro Sabino Doutel. Heerlijke naam en ook een heerlijke keeper. Voor 48 miljoen overgenomen van Sporting CP. Nog steeds maar 23 jaar jong. Dan door naar een pareltje uit de eigen jeugdopleiding. Uit de lichting van het jaar 2033. Eigenlijk door blessures bij andere backs in de tweede seizoenshelft van het jaar 34/35 in het team gekomen en daar is die nooit meer uit verdwenen. Aldo Barrigana Dan een speler die op jonge leeftijd overgenomen is van União de Leiria voor 5.75 miljoen: Francisco Lopes. Nog steeds pas 22. Een tactiek die ik deze save gebruik is zodra ik kampioen ben ik eigenlijk de grote talenten die van Liga Portugal niveau zijn gewoon de laatste x aantal wedstrijd laat spelen. Die groeien dan eigenlijk heerlijk door die laatste weken van het seizoen en die sluiten het jaar erop vaak aan bij de eerste selectie. Eigenlijk door Barrigana ontdekt dat die goed werkt en Lopes is daar ook weer een lekker voorbeeld van. Dan door naar twee spelers waarvoor ik flink de portomonnee heb getrokken. Miguel Dickson is de eerste. Een hele goede naam en hij kan nog met een bal overweeg ook. Voor 66 miljoen heb ik hem opgePIKt bij Benfica, maar dan heb je ook een dick euh dijk van een speler. Mohamed Boulay is ook een speler waar een aardig bedrag voor neergelegd werd. Door een clausule was hij voor 47 miljoen over te nemen van Vitoria de Guimaraes. De laatste die ik voor nu nog even uit wilt lichten is Gustavo Alves. Eigenlijk het eerste grote talent dat ik aan wist te trekken deze save en voor 4.4 miljoen is het echt een koopje geweest. Arouca zal nog steeds spijt hebben dat ze hem zo makkelijk hebben laten gaan. 212 competitiewedstrijden inmiddels en heeft daarin 91 doelpunten gemaakt en 47 assists afgeleverd. Vorig seizoen 28 doelpunten en 16 assists in 45 wedstrijden. Op dit moment zijn er weer 3 talenten die op de deur aan het kloppen zijn, maar die zal ik later nog wel een keer uitlichten.

De voorrondes zitten er ondertussen op. De finalisten zijn: @Jónstærke, @Willem en @Marius uit de ene groep, en @Nom de Guerre, @De Raam en @Thomassje123 uit de andere groep. Een poll voor de finale opent weldra, maar ondertussen ben ik ook nog op zoek naar juryleden. Aanmelden kan via PM. Enige voorwaarde: zelf geen finalist zijn voor de Novelle van het Jaar 2024 verkiezing.

Tim doet in deze editie namens België mee aan het MU Worldvision, samen met de band School is Cool en hun hit 'Close'. Het kleine landje, beter bekend als Zuid-Limburg en eigenlijk zonder bestaansrecht volgens bepaalde Nederlanders, staat toch aardig zijn mannetje in het klassement. Tim maakte er tijdens de repetities nog een grap over: "Ze zeggen dat België geen bestaansrecht heeft, maar zonder die prachtige mensen zouden de Nederlanders een groot tekort aan chocolade en deftig te zuipen bier hebben!" België: De punten uit Brussel {7}

Zeg dat dan

Ziener die Farioli.

Prima laatste pot van vandaag. Over een paar dagen pakken we 'm weer op! #Luccaarmy @Thierryvane

Die moet toch wel aan 20 invalbeurten moeten kunnen komen

Als je dit tegen je krijgt gaat de laptop het raam uit, nu is het natuurlijk heerlijk

Geweldig tof dat je hem weer oppakt @Thomassje123 Dit is echt ongekend zelfs voor mijn begrippen, na 13 gespeelde wedstrijden stonden we nog 15e. Na 20 duels 10e en bleven die lulverhalen in de media rondgaan, over mogelijk ontslagen worden...En dan speeldag 24 tot en met 36 stabiel 5e om nu net 2-4 te winnen bij nummer 4 Newcastle United, met maar liefst 3 goals al in de eerste 11 minuten Ik appte mensen op whatsapp voor mijn terugkomst hier, plek 5/6 zal heel goed zijn, maar plek 4 een groot wonder. Wij moeten laatste speeldag thuis tegen Leicster en Newcastle uit bij kampioen CIty, dat ook in de finale van de CL staat, nadat het zonder Haaland 4-2 won van Leipzig(uit 2-0 verlies) en 5-3 na pingels won. Ik was vrij zeker van mijn zaak, ik wil Diomande halen komende zomer en iig Sesko, maar vind het niet per se nodig... DCL , Jesus doen het super goed, en Saliba, Timber en Gabriel ook. En met Havertz, Trossard, Martinelli en eventueel Nwaneri hebben we nog genoeg mogelijke spitsen.

Zo'n 2 maanden geleden dat ik de laatste wedstrijd in deze save heb gespeeld. En wat voelt het direct weer vertrouwd

Seizoen 2027 - 2028 Ik kan met recht zeggen dat wij heel goed in vorm zijn. Miisschien zijn we wel de te kloppen ploeg in Italië. In Europa durf ik het niet te zeggen, maar qua uitslagen doen we het wel heel goed. Deze maand hebben wij geen Europese verplichtingen en kunnen wij ons concentreren op de Serie A en de Copa Italia. We spelen tegen Internationale in de Copa Italia en ik kan zeggen dat wij hun weten te verslaan. We spelen daardoor in de halve finale tegen Sassuolo. In de Serie A gaan we spelen tegen Internationale, Sampdoria, Pisa, Udinese en Salernitana. Als wij Internationale weten te verslaan dan delen wij een hele grote tik aan hun uit. Bologna - Internationale Serie A Bologna - Sassuolo Copa Italia Februari Stand Serie A Manager van de maand Overzicht manager Financien Antwoorden op posts users @Marius We zijn heel goed in vorm en ik denk dat we wel favoriet zijn in deze ronde van de CL. Vooral gezien de uitslagen die we neer hebben gezet. @Total Football Normaal gesproken moeten wij Arsenal wel weten te verslaan. @Djurovski Het team is heel goed in vorm op dit moment. Alles lijkt gewoon te gaan lukken. @Rikkert90 @Michaelinho* @John Terry 2.0 @MNie @'Jochem @Genkie_06 @chrisje1993 @KayDeManaager @Glenn08 @Satioz @keano77 @DemoN

Titan, die Argentinië vertegenwoordigt tijdens MU Worldvision, brengt met zijn nummer 'Under The Sun' een zwoele zomervibe naar het podium. Met zijn unieke mix van Argentijnse ritmes en zomerse beats, weet hij het publiek moeiteloos in te pakken. Maar wat deze editie extra bijzonder maakt, is dat Argentinië zich met trots herdoopt heeft tot 'Argentitan', een knipoog naar de ster van deze zondagochtend. Met 'Under The Sun' hoopt Titan zowel zon als muziek te laten stralen in de harten van de kijkers. Of zoals hij zelf wel zal dromen: "We gaan voor goud... of in dit geval, voor een beetje Argentitanium!" Argentinië: De punten uit Buenos Aires {6}

Deze mag je doorsturen naar Casa Pia. Geen enkel probleem.

Kon zomaar de Legendarische FM held @Kyrill opvolgen toch verkocht ik ze een harde NEE

Ik start deze save week op voor het eerst sinds een maand of 2. Ga beginnen aan een nieuw seizoen en de loting van de Champions League begint. Kijk eens bij wie ik in de groep kom @neva

Kon minder

Ik denk dat dit de eerste Nationale treble is die ik win in deze save. In de CL wil het nog steeds niet echt lukken helaas.

Wel een mooie club dat Herfolge. In 2000 nog landskampioen

Daar heb ik weinig over te zeggen gehad.

Hier na wat maanden geen FM, de game ook maar weer opgestart afgelopen donderdag. Inspiratie natuurlijk met onze PES avondjes @ElPrincipito en natuurlijk als ik mijn favoriete duo @ReneLeBlanc en @Thierryvaneweer volop zie posten in het FM gedeelte. Pisa dus. Geen transfers gedaan. Gewoon lekker gespeeld. Met de gebruikelijke tactiek. Kampioenschap is binnen. Eitje. Laatste 8 potjes met wat jeugdtalenten gaan spelen, om te kijken wat er nodig is in de serie A. De pechweek zat in de laatste week van januari en februari waar er twee keer niet werd gewonnen dit seizoen. Eerst bij Inter, uit in de beker. Eerdere rondes ging serie A ploegen Torino en Lazio eraan. Hier ging het gebruikelijk mis in blessuretijd. Lekker FM. Vier dagen later moest het echt voorbij zijn met mijn winning streak. Voor volgend seizoen is het bidden dat Udinese het geld niet heeft om Lucca over te kopen. Anders wordt het de serie A in met mijn topspitta. Verder mag iedereen weg in de selectie. Ik ga weer lekker Italiaantjes kopen.

@keano77 @Boyzone @Satioz @Badmuts @Dondirk @DemoN @MarcFM1 @Kyrill @erik9 @ElMarcos @JeroenW-92 @MNie @Djurovski @delichris Fancy a reboot? Zit er aan te denken om deze nog even verder te doen tot FM 25 uit komt om die tijd te overbruggen Nu nog een nieuwe save beginnen met FM 24 is ook een beetje meh

Ik vind Fitz-Jim wel echt verfrissend spelen. Jaagt aan, zoekt de combinatie. Niet alles lukt, maar is wel echt een positieve kracht in dit team.

Best of luck, amice.

Berghuis als hij ooit weer fit is kan nog op rechts ook. Maar ja een creatieve middenvelder en minstens een buitenspeler zijn wel handig om er bij te krijgen.

Onderschat #BolderArmy niet.

3e van onderen. vinden jullie het echt zo slecht?

Heel leuk dat je hem weer oppakt.

Gecondoleerd, wat een vervelend nieuws… FM als bijzaak hoor. Ik zou morgen ook kunnen, no worries.

Ander leuk voorbeeldje is dat er in het stadion van de maar nummer 17 26000 mensen kunnen. In Nederland kan er in Almere 4300 mensen naar binnen bij de nummer 17. Bochum zou in Nederland gewoon het 6e stadion hebben

@Kyrill Had je al gezien wat er in mijn save gebeurde? Ze speelde uiteindelijk League 2!!

Leuke uitdaging

De Laatste Sprint naar de Eindstreep Het was eind mei en de geur van vers gemaaid gras hing zwaar boven ‘De Goffert’. NEC had zich herpakt na een moeilijke start in het nieuwe jaar. Met de laatste acht wedstrijden voor de boeg, wisten Alexander Iversen en zijn team dat er nog veel te winnen viel. De teleurstellingen in de KNVB Beker en de Conference League waren verwerkt, en nu was het tijd om zich volledig te richten op de Eredivisie. In de eerste van die acht wedstrijden werd er gewonnen van AZ, een solide én terechte 3-2 overwinning die het team weer vertrouwen gaf. De spelers leken weer op scherp te staan, hun bewegingen synchroon en doelgericht. Dit was het NEC zoals Alexander het voor ogen had. FC Groningen-uit was vervolgens echter geen makkelijke prooi, de ploeg won met 2-1 en gaf slechts kleine kansjes weg. De sneeuw die in de vroege maanden voor zware voeten had gezorgd, was inmiddels volledig verdwenen, en NEC bloeide weer op. Maar het waren niet alleen de prestaties van het team die het seizoen nieuw leven inbliezen. Koki Ogawa, de Japanse spits die al eerder had laten zien over een neusje voor de goal te beschikken, begon zijn jacht op de topscorerstitel. In de laatste acht wedstrijden vond hij zes keer het net, een bewonderenswaardige prestatie, hoewel hij uiteindelijk tweede zou eindigen achter Dylan Vente van PEC Zwolle. Ogawa speelde met een vastberadenheid die symbool stond voor de opmars van NEC: niet altijd de favoriet, maar altijd strijdend. 10 mei 2024 - Alexanders Dagboek "Het is gek, hoeveel dit seizoen me heeft gevraagd en gegeven. De start van 2024 voelde als een langzaam wegglijden in een richting die ik niet kon controleren. We verloren potten die we moesten winnen, raakten achterop. Maar nu, met nog maar één wedstrijd te gaan, voel ik de hernieuwde kracht in dit team. We hebben zes van de laatste acht wedstrijden gewonnen. Vandaag, op het veld, zag ik weer het vuur in hun ogen. Ogawa is een monster voor de goal. Het is jammer dat hij de topscorerstitel niet heeft kunnen pakken, maar ik ben trots op hem. Zes goals in acht wedstrijden—dat zegt genoeg over zijn kwaliteit. En dan is er Amar Pasic… Wat kan ik over hem zeggen? Hij is pas vijftien jaar oud, maar hij speelt alsof hij al jaren op dit niveau staat. Twee wedstrijden in de basis, drie goals en een assist. Ik wist dat hij talent had, maar ik had niet verwacht dat hij zo snel zou doorbreken. Het voelt alsof we iets heel speciaals in handen hebben." Amar Pasic’s Doorbraak De jonge Oostenrijkse middenvelder Amar Pasic was hét gesprek van de dag. De eerste keer dat Alexander hem zag spelen in de jeugd, was hij meteen onder de indruk. Pasic had een verfijnde balcontrole, een natuurlijk inzicht in het spel en vooral een rustige vastberadenheid, die je normaal niet zag bij een jongen van zijn leeftijd. De staf en het bestuur van NEC hielden hem al langer in de gaten, maar niemand had verwacht dat hij zó snel door zou breken. In de laatste twee wedstrijden van het seizoen mocht hij starten tegen FC Twente en FC Utrecht. En hij maakte het meer dan waar. In de thuiswedstrijd tegen Twente maakte Pasic twee doelpunten: één na een slimme loopactie in de zestien, de ander met een harde knal van buiten het strafschopgebied. De fans in De Goffert scandeerden zijn naam. In de uitwedstrijd tegen Utrecht gaf hij een assist en scoorde opnieuw. Alexander voelde trots. De toekomst van NEC leek opeens een stuk rooskleuriger. Na de wedstrijd tegen Utrecht bleef Alexander in het stadion achter, wachtend op Pasic. De jongen kwam binnen, zijn gezicht straalde van vreugde, maar hij hield zijn houding bescheiden. "Amar," begon Alexander met een glimlach, "weet je wel wat je hebt gedaan?" De jongen keek onzeker op, niet wetend wat te zeggen. "Je hebt niet alleen jezelf op de kaart gezet, maar je hebt een hele stad, een hele club hoop gegeven. Dit is nog maar het begin." Amar bloosde, maar bleef rustig. "Ik doe gewoon mijn best, coach. Ik wil het team helpen." Alexander knikte. "En dat doe je. Maar onthoud dit, Amar: de druk gaat alleen maar groter worden. Je hebt nu laten zien wat je kunt, en vanaf nu zullen mensen steeds meer van je verwachten. Maar vertrouw op jezelf. Je hebt het talent. Ik zie het, en iedereen ziet het nu ook." Pasic knikte serieus. "Dank u, coach. Ik zal blijven werken." Alexander klopte hem op de schouder. "Dat is alles wat ik van je vraag." Reflectie en Tevredenheid Terugkijkend op het seizoen, had Alexander gemengde gevoelens. NEC had het linkerrijtje gehaald, een vierde plek, een prestatie waar hij blij mee was. Ze hadden laten zien dat ze zich konden meten met de topclubs in Nederland. Maar er waren ook teleurstellingen. De KNVB Beker was nooit een serieus avontuur geworden en de doelen om vijf jeugdspelers door te laten breken waren net niet gehaald. Vier jongens hadden de magische grens van 500 minuten gehaald, maar Amin Soultana en Kas de Wit waren net tekort gekomen. "We hebben dit seizoen gebouwd aan iets moois," schreef Alexander in zijn dagboek. "De jeugd is goed onderweg, we hebben veerkracht getoond en we hebben een sterke basis voor de toekomst. Maar er is nog zoveel werk te doen. Volgend jaar moet alles op zijn plek vallen. Europees voetbal is wederom het doel en daar gaan we alles voor geven." In de kleedkamer, na de laatste wedstrijd, keek Alexander naar zijn team. Hij zag de vermoeide, maar trotse gezichten van zijn spelers. Dit was een seizoen van groei, van vallen en opstaan. NEC had zich herpakt en eindigde sterk. Maar de echte uitdaging zou volgend seizoen komen. Met Amar Pasic in opkomst en de kern van zijn team intact, wist Alexander dat de toekomst van NEC helder was. Hij voelde de opwinding weer opborrelen—het seizoen was voorbij, maar het echte werk was nog maar net begonnen.

Onbegrijpelijk dat Vlonkie met Superhenkie net buiten de boot vist

CCXCVI. Een beladen diner 's Avonds moest ik dus naar Gökhan thuis, alsof ik zin had in een gezellig onderonsje met de vrouw die ik eerder die dag publiekelijk had afgeblaft en haar zus die niets liever deed dan mij het leven zuur maken. In zijn oneindige wijsheid dacht Gökhan dat een etentje wel zou helpen om de boel te sussen. Want ja, wat kon een goed diner nu niet oplossen? Toen ik binnenkwam, voelde de spanning in de lucht als dikke mist die je bijna met een mes kon snijden. Gökhan begroette me met een veel te brede grijns, maar zijn ogen spraken boekdelen. Hij wist dondersgoed dat dit geen ontspannen avond zou worden. "John, welcome, good to see you," zei hij, zijn stem iets te joviaal. Zijn handdruk was slap, maar zijn klamme hand drukte net iets te lang de mijne. Mel zat aan de eettafel, haar ogen boorden zich in me met de intensiteit van een roofdier dat op het punt stond zijn prooi te verscheuren. Ze had haar lippen strak op elkaar, haar gezicht een masker van ingehouden woede. Alex zat ernaast, ontspannen, een flauwe glimlach om haar lippen alsof ze naar een toneelstuk keek waarvan ze het einde al kende. "Let's sit down, shall we?" stelde Gökhan voor, zijn stem hoger dan normaal, een nerveuze trilling eronder die hij tevergeefs probeerde te verbergen. We namen plaats, ik tegenover Mel, die me nog steeds geen blik waardig had gegund. Alex tuitte haar lippen en speelde achteloos met haar vork, haar ogen speels en ondeugend, genietend van het tafereel. Ik zat als een marionet aan de tafel, nauwelijks in staat om de touwtjes van mijn eigen mond te besturen. Mijn gedachten tolden. Mel's mondhoeken trilden lichtjes, alsof ze elk moment wilde ontploffen. En daar was het: "So, John," begon ze, haar stem ijzig, "have you thought about our little... conversation earlier?" Haar ogen fonkelden van ingehouden boosheid. "Well," begon ik aarzelend, "I did apologise, didn't I?" Ik probeerde een luchtige toon aan te slaan, maar het klonk zwak, zelfs in mijn eigen oren. Mel snoof en leunde naar voren, haar handen met witte knokkels op de tafel gedrukt. "You humiliated me. In front of everyone!" Haar stem begon te trillen. De spanning in haar schouders was zichtbaar, ze zat stijf rechtop alsof ze elk moment de tafel omver kon werpen. Alex zat met een sluw lachje te toekijken, alsof ze popcorn zat te eten tijdens een spannende film. Gökhan keek ongemakkelijk naar zijn bord, roerde wat in zijn eten, terwijl zijn lippen strak op elkaar geknepen bleven. Ik kon zien dat zijn kaak spande en ontspande, alsof hij elk moment kon exploderen, maar hij hield zich in. Hij wilde de vrede bewaren, koste wat kost. Gökhan, die tot dat moment ongemakkelijk naar zijn bord had gestaard alsof er een schatkaart onder zijn salade verstopt zat, schoof plotseling zijn stoel met een krachtig geluid naar achteren. Zijn ogen waren bloeddoorlopen, en je zag de ader op zijn voorhoofd pulseren. "Enough," zei hij, zijn stem laag en dreigend, maar met een scherpte die dwars door de ruimte sneed. Mel hield meteen haar mond, alsof ze een standje van een schoolmeester kreeg. Zelfs Alex, die normaal niet bang was om olie op het vuur te gooien, verstijfde even. Hij keek ons één voor één aan, zijn blik rustte net iets te lang op mij voordat hij zich weer op Mel richtte. "I'm sick of this shit, Mel. Constantly nagging, whining, pushing your son into a spot he’s not ready for. Do you think I don’t see what’s going on?" Zijn stem werd steeds harder, terwijl hij met zijn hand op de tafel sloeg. Het glas voor hem rammelde kort, alsof het op het punt stond te barsten. "All I hear these days is complaints. From you. From Alex. From John. I can’t take it anymore!" Hij haalde diep adem, zijn borstkas op en neer gaand alsof hij net een marathon had gelopen. Zijn ogen schoten naar Alex, die hem nu aanstaarde met een blik die even uitdagend als verveeld was. "All this intrigue, all these games, it needs to stop!" ging hij verder, zijn stem nu iets zachter maar nog steeds geladen met frustratie. "I want to enjoy my life. I want to run this club without feeling like I’m stuck in the middle of a soap opera." Zijn blik verstrakte en richtte zich weer op mij. "And you, John, you need to control your temper. I don’t care what Mel says or how much she pushes you, you don't yell at my family in public again. Understand?" Ik knikte langzaam, terwijl ik ongemakkelijk in mijn stoel schoof. Gökhan’s ogen waren donker, zijn gezicht rood aangelopen. Ik kon zien dat hij op de rand van instorten stond, alsof hij elk moment van zijn stoel zou springen en de boel kort en klein zou slaan. Mel, die normaal nooit terugdeinsde voor een confrontatie, leek nu klein en kwetsbaar. Ze haalde diep adem, haar ogen glanzend alsof ze elk moment in tranen uit zou barsten. "I just want the best for Abdullah," fluisterde ze, haar stem trillend. Haar handen friemelden nerveus aan de servet voor haar, alsof ze de kracht zocht om verder te praten. Gökhan liet een zware zucht ontsnappen, zijn schouders zakten en voor het eerst die avond leek hij even de spanning los te laten. "I know, Mel," zei hij iets zachter, "but this… this constant pressure, it’s driving me insane. We will work it out. But for now, stop pushing. Laat John zijn werk doen." De stilte die volgde was beklemmend. Mel staarde naar haar bord, alsof ze elk moment door de grond wilde zakken. Alex, die net nog genoot van het spektakel, keek nu met een serieuze blik naar haar man, alsof ook zij zich realiseerde dat ze te ver waren gegaan. Gökhan liet zijn hoofd in zijn handen zakken, zijn stem nu nauwelijks meer dan een fluistering: "I need some fucking rest! Is that too much to ask?" Het enige geluid dat de kamer vulde was het zachte getik van Gökhan’s vingers op de tafel, als een metronoom die langzaam zijn tempo verloor, net als zijn geduld. Alex, die tot dan toe nog stil was gebleven, besloot haar kans te grijpen. Ze sloeg haar armen over elkaar, een zelfvoldane glimlach krulde om haar lippen terwijl haar ogen Gökhan fixeerden als een roofdier dat zijn prooi in het vizier heeft. "Oh, you need rest, do you?" begon ze, haar stem doordrenkt met sarcasme. "Maybe you should stop shoveling coke into your nose and making dodgy deals with criminals from Georgia!" De woorden hingen in de lucht als een dreigend onweer. Gökhan verstijfde onmiddellijk, zijn hoofd langzaam omhoog komend, ogen donker en zijn kaken zo strak dat ik dacht dat hij misschien zijn tanden zou breken. "What was that?" vroeg hij zacht, zijn stem zo vol spanning dat zelfs Mel ineen kromp. "You heard me," sneerde Alex. "Everyone's walking on eggshells around you. No one dares to say anything, but I will. You're destroying yourself with that shit, Gökhan. While you're sitting here pretending like all the problems in this family come from us, you're the one who's ruining everything." Haar vingers tikten ritmisch op de tafel, haar ogen nog steeds vastgeklemd op hem. "The Georgians, your addiction... you're trying to hide it all, but we all know. Mel, me, even John here." Ze wees met haar vinger in mijn richting, alsof ik er deel van uitmaakte. Gökhan's gezicht werd nog roder, de aders op zijn voorhoofd zwollen aan, en je zag hoe zijn borstkas op en neer bewoog van de opgekropte woede. Zijn handen waren tot vuisten gebald op tafel, de knokkels wit uitgeslagen. "Alex... God fucking damn it... you've gone too far," zei hij, elk woord voortkomend uit een diepe strijd om zijn zelfbeheersing te bewaren. "Gone too far?" Alex schoot voorover, haar ellebogen nu op tafel, haar stem scherp als een mes. "I haven't even started! Everyone here sees what's going on, Gökhan. You're a wreck. All you do is bury your problems under a mountain of coke and get yourself into deeper trouble with those Georgians. And we... we have to sit here and watch as you drag us all down with you." Ze stond nu op, haar ogen vuurspuwend, terwijl ze met haar handen in de lucht gebaarde. "But yeah, you're right, Gökhan, I'm the problem, aren't I? Me with my 'schemes.' I'm the one trying to make sure you don't end up in a ditch because you're destroying yourself. Maybe you should take a good look in the mirror and stop blaming us for everything." Gökhan stond nu ook op, zijn stoel krakend onder de plotselinge beweging. Zijn gezicht was donker, en je kon bijna de stoom zien opstijgen van de woede die hem consumeerde. "You have no idea what you're talking about," siste hij. Zijn stem klonk als het dreunen van een naderende storm. "Do you really think I work with those Georgians for fun? Do you think I snort coke because it's a hobby? This... all of this, I do it for you! To keep this family together!" Hij sloeg met zijn vuist op de tafel, en Mel sprong van schrik op. "I haven’t got a choice!" brulde hij. "Those Georgians have us in their grip. And if I don’t deliver... if I don’t keep going... we all know how that ends." Zijn ogen waren groot, wild bijna, alsof hij op het punt stond in elkaar te storten. Alex bleef hem aankijken, haar gezicht versteend, haar ogen schoten vuur. "Excuses," zei ze koeltjes. "That's all you have. Excuses. Keep making them, Gökhan. But sooner or later, you'll end up in that ditch. And me... I'm not planning on lying there next to you." Het enige geluid dat nog in de kamer overbleef was het snelle, woedende ademhalen van Gökhan. Zijn lichaam trilde van de woede, zijn ogen donker en vol met een pijn die dieper leek te gaan dan hij ooit zou toegeven. Gökhan sloeg met een klap zijn vuist op tafel. De glazen rinkelden. "I don't want to discuss these kinds of problems with outsiders present!" gromde hij. Zijn ogen schoten woest heen en weer tussen Alex en mij. Het was duidelijk dat hij zijn uiterste best deed om niet volledig de controle te verliezen. Zijn ademhaling ging zwaar, zijn schouders spanden zich op, en het leek alsof elk moment de storm los kon barsten. Alex, echter, was niet onder de indruk. Ze sloeg haar armen over elkaar en trok één wenkbrauw op, haar lippen lichtjes krullend in een zelfingenomen glimlach. "Outsiders?" sneerde ze. "Do you really believe that she," ze wees met een priemende vinger naar Mel, "is an outsider? Family doesn't count as an outsider, Gökhan. And he..." ze boog zich iets naar voren en liet haar ogen in mijn richting glijden, "...is more or less part of the problem. Or have you forgotten that?" Ik voelde hoe Gökhan’s blik als een mes op me gericht was. Ik had geen idee hoe ik hier nog ongeschonden uit zou komen. Dit was hun strijd, maar Alex had me midden in het slagveld geworpen alsof ik een van de oorzaken was. Mijn handen jeukten om een glas wijn op te pakken en weg te lopen, maar iets in de sfeer hield me vast. Een dreiging, bijna tastbaar, hing in de lucht. "What do you mean, part of the problem?" Gökhan’s stem klonk als een donderslag. Zijn ogen boorden zich in de mijne, en ik voelde de drukkende hitte van zijn wantrouwen. "What does he have to do with this?" Alex schudde haar hoofd, een vlaag van verachting in haar blik. "Oh come on, Gökhan," begon ze, haar toon nu zachter, maar doordrenkt van bittere ironie. "He came in through the Georgians. Do you really think he's here by chance? This whole circus, your deals, your contacts... it all revolves around what's happening behind the scenes, around people like him. He knows it, you know it, and I know it." Ik voelde het bloed uit mijn gezicht trekken. Gökhan’s blik veranderde, een mengeling van verontwaardiging en onmacht verscheen op zijn gelaat. "He is here to lead the club!" schreeuwde hij, maar het klonk minder overtuigend, alsof hij de woorden zelf niet helemaal geloofde. Alex grijnsde breed, haar tanden ontbloot als die van een roofdier dat op het punt staat toe te slaan. "Leading? Sure, you can call it that. But who do you think really pulls the strings, Gökhan? You're just a puppet, and all of this;" ze maakte een dramatisch armgebaar over de tafel, naar het huis, "is a façade. A smokescreen. And the longer you keep ignoring it, the deeper we're all going to sink into this mess." De spanning in de kamer was nu om te snijden. Gökhan’s borstkas hief zich op en neer, zijn gezicht vertrokken van woede. "We're not discussing this here anymore," hijgde hij uiteindelijk, zijn stem haperend, maar nog steeds krachtig genoeg om een bevel uit te stralen. "Not here. And definitely not with others around." Alex liet zich met een luide zucht achterover zakken in haar stoel, alsof ze gewonnen had. "Too late, Gökhan. The rotten flesh is already visible. But keep fooling yourself if you think you have everything under control. We all know how this ends." Gökhan’s hand klemde zich zo strak om zijn wijnglas dat het een wonder was dat het niet brak. Zijn ogen waren vol woede, maar ergens daarachter schuilde iets anders: angst, misschien zelfs wanhoop. Het was de blik van een man die steeds verder vast komt te zitten in zijn eigen web van leugens en verplichtingen, en die geen idee heeft hoe hij eruit moet komen zonder zichzelf te verliezen. En ik? Ik voelde me gevangen tussen de linies, een pion in een spel waar ik steeds minder grip op had. Reacties en dergelijke.

CCLXXXVIII. Om te huilen Mijn zogenaamde retraite had me tijdelijk de rust gebracht waar ik zo naar hunkerde. Het was alsof de wolken in mijn hoofd even waren opgetrokken, en de wereld, al was het maar voor een paar dagen, weer helder leek. Colin en ik hadden ons vol overgave gestort in drank, vrouwen en idiote stunts, maar zodra de trein in Erzincan tot stilstand kwam, voelde ik het weer. Die verdomde spanning, als een knoop in mijn borst die steeds strakker werd aangehaald. De innerlijke vrede, die ik even had ervaren, verdween als sneeuw voor de zon, alsof ik op het perron stond en de problemen me als een stortvloed tegemoet kwamen. Mijn lichaam voelde zwaar toen ik uitstapte, alsof elk been een blok beton was. De gezichten van de voorbijgangers vervaagden, en ik merkte dat mijn handen trilden. Ik wist dat het niet zou werken, dat verzuipen van problemen. Het was een doekje voor het bloeden, een tijdelijke afleiding van de realiteit die me genadeloos inhaalde zodra de roes was uitgewerkt. Maar de waarheid bleef: ik leefde onder hoogspanning, alsof er constant een zweep boven mijn hoofd hing die op elk moment kon neerkomen. Mijn kaak verstrakte, mijn handen balden zich automatisch tot vuisten, en ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel. Het was dat gevoel van onrust, van iets dat je niet helemaal kunt benoemen, maar dat je als een schaduw volgt. Ik probeerde het van me af te schudden, probeerde mezelf voor te houden dat ik dit al vaker had meegemaakt en dat ik ook nu mijn weg wel weer zou vinden. Maar iets in me zei dat deze keer anders was. Deze keer voelde het zwaarder, zompiger, alsof ik langzaam werd ondergedompeld in een moeras waar ik niet meer uit kon klimmen. Ik haalde diep adem en schudde mijn hoofd, alsof ik zo de gedachten kon verdrijven. Het was tijd om terug te gaan naar de realiteit, naar de chaos van het voetbal en de gevaren die als onzichtbare slangen om me heen kronkelden. Mijn terugkomst in Erzincan werd niet bepaald vergemakkelijkt door het welkomstcomité dat me stond op te wachten. Nee, geen stoere mannen met ferme handdrukken of oprechte blikken. Het was Mel, met haar eeuwige gezeur en die verdomde, nasale toon die door merg en been gaat. Ze begon direct over Abdullah. "He deserves a starting spot," jammerde ze, haar lippen strakgetrokken in een klaagzang die geen enkele barmhartigheid kende. "Based on his recent performances in training, you know it's only fair." Ik keek haar aan, mijn gezicht zo uitdrukkingsloos als ik het maar kon houden, al voelde ik hoe de ergernis opborrelde. Mijn ooglid trok lichtjes. Of het nu door de vermoeidheid kwam of door de pure verveling van dit gesprek, wist ik niet, maar ik kon de irritatie nauwelijks bedwingen. "Mel," begon ik, mijn stem zo kalm mogelijk, terwijl ik met een onderdrukte zucht mijn schouders liet zakken, "training is training. It’s not the same as a match." Ze trok haar mondhoeken nog verder naar beneden. Het leek alsof ze elk moment kon gaan huilen, alsof de wereld haar iets verschrikkelijks had aangedaan door Abdullah niet meteen de hoofdrol te geven in dit drama. "He’s been working so hard! You’ve seen him! Why can’t you just give him a chance?" Het was aandoenlijk triest, werkelijk waar. Om te huilen zo triest. Dat gezicht van haar, vol verontwaardiging, alsof het lot oneerlijk had beslist om haar zoon op de bank te houden. Ik wist dat elk woord dat ik zou zeggen in dovemansoren zou vallen. Toch probeerde ik het. "Everyone works hard, Mel. I can only start 11 players and I pick the 11 players that give the team the best chance of winning. Abdullah is not one of those players right now." Ze snoof, haar ogen schoten vuur, en ik voelde een flauwe hoofdpijn opkomen. Dit was een strijd die ik al had verloren voordat hij was begonnen. Terwijl ik naar haar keek, vroeg ik me af hoe vaak ik deze zinloze discussies nog moest voeren. Het enige wat ik wilde, was haar uit mijn kantoor krijgen en een einde maken aan deze farce. Het was om te huilen. De hemel was het klaarblijkelijk met me eens, want het water kwam met bakken uit de lucht vallen tijdens de wedstrijd tegen Zonguldak Kömürspor. Het hemelvocht vormde een grijze sluier die zich vastklampte aan het stadion, terwijl de lucht dreigend boven het veld hing. De regen, het soort dat je langzaam tot op het bot doorweekte en verkilde, leek een voorbode van de ellende die Zonguldak Kömürspor te wachten stond. Het was het soort middag waarop je liever binnen bleef, maar wij waren gekomen om te vechten, om te winnen. Colin Kazim-Richards, de rots waarop we vertrouwden, verliet na veertien minuten het veld al strompelend. Hij liep alsof hij zijn lichaam moest dwingen te blijven functioneren, elke stap een pijnlijke herinnering aan wat er mis was gegaan. Zijn gezicht vertrokken van de pijn, de spieren strak gespannen in zijn kaak, zoals alleen een veteraan dat kan. Toch bleef de wedstrijd doorgaan, en we wisten dat er geen tijd was om stil te staan bij een blessure, hoe ernstig ook. De regen maakte de bal onvoorspelbaar, gleed over het gras zoals onze voorhoede door de verdediging van Zonguldak sneed. En toen kwam die fout. Enes Kayar, overmand door nervositeit, maaide volkomen mis. De bal ketste ongelukkig tegen zijn scheenbeen en verdween als in slow motion het doel in. De schouders van de jongen zakten naar beneden, alsof hij onder het gewicht van de regen zelf bezweek. Zijn blik naar de grond gericht, alsof hij hoopte dat de aarde zich zou openen en hem zou opslokken. Ziya Alkurt, het vuur in ons midden, rook bloed. Zijn scherpe bewegingen en onverzettelijke focus maakten hem een wervelwind op het veld. Na 36 minuten sprong hij omhoog, als een roofvogel die zijn prooi aanvalt. Zijn kopbal was onverbiddelijk, een mix van techniek en brute kracht. De bal raakte het net, en het was alsof er elektriciteit door het stadion schoot. Ziya’s ogen vonkten, zijn spieren strak, klaar om meer te vernietigen. Hij draaide zich naar de bank, zijn armen wijd uitgestrekt, alsof hij de overwinning al kon voelen, alsof hij het publiek wilde zeggen: "Dit is mijn dag." Zonguldak probeerde zich terug te knokken, en hun aanvoerder Hakan Çevik kreeg de kans om via een strafschop de wedstrijd wat kleur te geven. Terwijl hij klaarstond, zijn adem diep ingetrokken, voelde je de spanning in de lucht hangen. Het was een beheerste trap, recht in de hoek, en voor een moment leek Zonguldak weer te ademen. Maar iedereen wist: dit was niet genoeg. De blik in Hakan’s ogen zei alles. Er was geen vreugde, geen triomf. Hij wist dat ze nog in een storm zaten waarvan ze nooit heelhuids zouden ontsnappen. Na rust werd het een slachting. Ziya Alkurt danste langs verdedigers alsof ze slechts pionnen waren, en in de 45e minuut kwam de volgende klap. Een laag schot, van richting veranderd door een verdediger, vond zijn weg naar het doel. De regen maakte het spel chaotisch, maar Ziya bleef de meester van de chaos. Zijn gezicht was strak, geen glimlach, alleen vastberadenheid. Dit was oorlog, en hij had geen intentie om genade te tonen. Vijf minuten later krulde hij de bal in de verre hoek, alsof hij een strik om de overwinning bond. De verdediging van Zonguldak stond erbij alsof ze verlamd waren, hun gezichten vertrokken van frustratie en wanhoop. Niemand wilde in hun schoenen staan, doordrenkt van de regen, verslagen in hun eigen stadion, terwijl de wedstrijd hen door de vingers gleed. Berat Altındağ, onze tankslag voorin, zette de kroon op het werk met een denderend afstandsschot. Het was het soort schot dat je niet stopt. De bal vloog met de kracht van een kanonskogel in de bovenhoek, en de keeper? Die had alleen zijn ogen nog om het te volgen. Berat’s vuisten waren gebald, zijn kaken strak van vastberadenheid. Dit was zijn moment, zijn zegening in een wedstrijd die lang beslist was. Het slotakkoord werd gespeeld door Ziya. Zijn derde doelpunt, net zo klinisch en verwoestend als de voorgaande. Het publiek, verslagen en gedemoraliseerd, was stilgevallen. Ziya stond daar, armen in de lucht, zijn borstkas rijzend en dalend, zijn blik een mix van triomf en uitputting. Hij had de klus geklaard, Bucaspor was vernietigd, en 24Erzincanspor stond fier bovenaan. Toen het eindsignaal klonk, voelde het als een statement, een waarschuwing aan de rest van de competitie: dit team was niet te stoppen. Reacties en dergelijke. Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

CCLXXII. Soccer mom to the rescue De training bracht weinig verlichting van mijn zorgen. Mijn hoofd zat vol, als een drukke rotonde waar alle auto’s tegelijkertijd doorheen probeerden te komen. Toen ik aankwam op het trainingsveld, zag ik dat Colin en Aykut de boel al onder controle hadden. Colin stond er zoals altijd, met die brede, imposante houding van een man die weet hoe hij een groep moet leiden. Aykut ernaast, iets ingetogener, maar scherp, zijn ogen als valken gericht op elke beweging van de spelers. De mannen waren al aan het zweten, passjes geven, dribbelen, een beetje dollen, zoals het hoort. Maar mijn aandacht werd getrokken door wat er langs de zijlijn stond. Twee dames. Eén van hen kon ik meteen plaatsen: Alex. Ze stond daar, nonchalant maar met die valse zelfverzekerdheid die ze altijd uitstraalde. Haar gezicht strak, ogen verborgen achter een zonnebril die net te groot was voor haar gezicht. Ze gaf geen krimp, maar ik kon het voelen, die constante druk die ze uitoefende. Ze was hier voor haar neefje, dat wist ik. Elk gebaar van haar, hoe klein ook, leek doordrenkt met een onuitgesproken boodschap: “Hij moet spelen.” Maar de ander? Die kende ik niet. Ze leek het type Amerikaanse soccer mom dat je zo uit een sitcom kon plukken. Achter in de dertig, maar ze probeerde krampachtig vast te houden aan haar jeugdige uitstraling. Haar haar was overduidelijk geblondeerd, met die onnatuurlijke gele gloed die haar uitgroei niet kon verbergen, alsof ze zichzelf elke maand in een strijd stortte om de tijd terug te draaien. Meestal had ze het in een strakke paardenstaart, een kapsel dat bedoeld leek om strak en sportief te ogen, maar dat in werkelijkheid vooral spanning op haar gezicht trok, alsof elk haartje dat niet op zijn plek zat haar uit balans kon brengen. Ze droeg één van die strakke yogabroeken, zwart, net te strak, die bedoeld was om sportief te lijken, maar vooral haar frustraties leken in te snoeren. Haar bovenlijf was gehuld in een tanktop met een flitsende merknaam erop, maar de stof spande rond haar lichaam op een manier die duidelijk maakte dat de jaren en ten minste één kind hun sporen hadden nagelaten. Haar borsten, ooit stevig en vol van zelfvertrouwen, leken nu een voortdurende strijd te voeren tegen de zwaartekracht, ingesnoerd in een te strakke sportbeha die alles op zijn plek moest houden. Op haar gezicht droeg ze altijd een vleugje make-up, net genoeg om te laten zien dat ze moeite had gedaan, maar te weinig om het natuurlijke verval echt te verbergen. De lichte lijnen rond haar ogen en mond verrieden een leven dat net wat anders was gelopen dan ze zich had voorgesteld. Haar lippenstift was vaak net te fel, alsof ze daarmee een deel van de vurigheid probeerde terug te halen die ergens onderweg verloren was gegaan. En dan die blik in haar ogen, die constante mengeling van vermoeidheid en een onderhuidse spanning. Haar ogen stonden vaak scherp, zoals een roofdier dat zijn kans afwacht, maar tegelijkertijd was er iets dofs, iets onvervuld in die blik. Je kon het voelen: de spanning die zich had opgebouwd, de onbeantwoorde verlangens die zich tussen de dagelijkse ritjes naar het voetbalveld en het gevecht tegen de weegschaal hadden genesteld. Ze bewoog zich altijd haastig, alsof ze nooit de tijd had om even stil te staan, maar tegelijkertijd straalde ze een soort ingehouden frustratie uit. Het was alsof ze elke dag in dezelfde sleur zat, vast in een leven dat ooit vol beloften leek, maar nu vooral gevuld was met carpoolen, sportsessies en eindeloze boodschappenlijstjes. Je zag het aan haar hele houding, haar gebaren, de manier waarop ze zich door het leven bewoog: een vrouw die het gevoel had dat er meer moest zijn, dat er ooit iets was dat haar echt deed stralen, maar dat nu was weggezakt onder de laag van dagelijkse verantwoordelijkheden. Naast haar, op de grond, stond een kleine maltipoo, het soort hond dat je vooral ziet bij vrouwen die te veel tijd en geld hebben om iets anders te doen dan een beestje aankleden alsof het hun kind is. Het dier was wit, maar niet dat zuiver witte van een sneeuwvlok—eerder het wit dat na een regenbui nog net door de modder is gerold. Zijn vacht was gekruld en te lang, zoals het hoort bij dit soort schoothondjes, en het was duidelijk dat hij minstens een keer per week door een dure trimster onder handen werd genomen. Maar ondanks al die moeite zag hij eruit alsof hij elk moment kon imploderen van verwaarloosde waardigheid. De maltipoo had zo’n irritant overdreven schoothondjesgedrag dat het bijna aandoenlijk werd. Het beestje was niet alleen klein, maar ook de definitie van neurotisch. Zijn ogen, donker en glimmend als twee zwarte kraaltjes, volgden zijn baasje constant, alsof hij bang was dat ze elk moment zou verdwijnen. Elk schouderophalen, elke beweging die ze maakte, deed het diertje huppelend om haar benen draaien, piepend, opgewonden blaffend alsof het de bedoeling was dat hij zich iedere seconde opnieuw moest bewijzen. Een snikje hier, een jankje daar; pure onrust in de vorm van een pluizige wolk. Alles aan die hond schreeuwde afhankelijkheid, een overdreven adoratie die bijna lachwekkend was. Het was het soort gedrag dat je doet afvragen of het beest ooit zonder haar zou kunnen functioneren, of dat het simpelweg zou smelten als een verloren ijsklontje in de zon als ze even niet in de buurt was. Ik voelde de onrust in mijn buik toenemen. Alex en haar constante aanwezigheid waren al genoeg om me het leven zuur te maken, maar nu stond daar ineens een onbekende vrouw naast haar, als een nieuwe pion op een bord dat ik al niet meer begreep. Wat was dit nu weer? En wat moest ik ervan denken? Mijn kaken verstrakten, en ik merkte dat ik de neiging had om meteen iets te willen zeggen, iets te willen vragen, maar mijn stem bleef steken in mijn keel. De training ging door, Colin schreeuwde een paar instructies naar de jongens, zijn stem zwaar en vol autoriteit. Maar ik kon mijn ogen niet van die twee figuren langs de zijlijn afhouden. Alex stond daar nog steeds met die half verveelde, half berekenende blik. De ander... die bleef een raadsel. Maar ik voelde het al. Dit zou geen gewone training worden. Tijdens een rustmomentje, terwijl de jongens naar adem snakten en de zweetdruppels van hun voorhoofd wisten, schoot ik Aykut aan. "Wie is die chick?" vroeg ik, terwijl ik met mijn kin een knikje gaf in de richting van de zijlijn. Alex stond er nog steeds als een sfinx, maar die andere vrouw… die had mijn nieuwsgierigheid gewekt. Aykut grijnsde naar me, zijn ogen fonkelden zoals altijd als er iets te lachen viel. "Geen idee," antwoordde hij met een speelse blik in zijn ogen, "maar ik zal eens rondvragen voor je." En weg was hij, met die losse, bijna nonchalante manier van bewegen die hij altijd had. Aykut was het type dat overal en nergens informatie vandaan wist te halen, alsof hij overal oren had. Ik wist dat het niet lang zou duren voor hij met een antwoord kwam. En inderdaad, binnen een paar minuten stond hij weer naast me, zijn grijns breder dan voorheen, bijna triomfantelijk. Ik wist meteen dat hij iets had ontdekt. "Dit geloof je niet, John," zei hij, terwijl hij me van opzij aankeek, alsof hij nog even wilde genieten van het moment voor hij het nieuws zou brengen. Hij leunde iets naar me toe, alsof hij een groot geheim ging delen. "Het is de moeder van Abdullah die haar oogappeltje komt aanmoedigen." Mijn ogen sperden zich automatisch iets verder open. "Zijn moeder?" Ik liet de woorden langzaam bezinken. Dus dát was het. Alex' zus, de mysterieuze vrouw die haar zoon kwam aanmoedigen, misschien wel het laatste stukje van de puzzel. Mijn kaken spanden zich. De lucht om me heen leek ineens wat zwaarder te worden. Aykut stond er met zijn grijns, zichtbaar genietend van de situatie, maar ik voelde een golf van ongemak door me heen trekken. Dit was niet zomaar een toeschouwer. Dit was de vrouw waarvoor Alex al die druk had gezet, de vrouw voor wie Gökhan zich in bochten wrong. De moeder van Abdullah, met haar schijnbaar onschuldige blik en ongemakkelijke houding, maar tegelijkertijd een cruciaal deel van het machtsdoolhof waarin ik gevangen zat. "Mooi," bromde ik, meer tegen mezelf dan tegen Aykut. "Dat maakt het er niet eenvoudiger op." Ik wist dat het spel nu nog ingewikkelder was geworden. De lijnen tussen familie, voetbal en macht vervaagden, en ik zat er middenin, omgeven door mensen met hun eigen agenda's, hun eigen verlangens. De moeder van Abdullah, een nieuwe pion op het bord, en ik voelde dat ik het spel niet langer begreep. De rest van de ploeg had nergens last van, geen machtsstrijd, geen politiek gedoe. Voor hen was het simpel: de moeder van hun jongste ploeggenoot stond langs de lijn. En zoals je kon verwachten, werden de onvermijdelijke opmerkingen al snel door de lucht geslingerd. Flauwe grappen, lachende gezichten, een paar schouderduwtjes onderling. Abdullah, de arme jongen, zag eruit alsof hij het liefst ter plekke door de grond wilde zakken. Zijn blik was dof, zijn schouders hingen laag, alsof hij elk moment kon instorten onder het gewicht van de spot. Maar hij revancheerde zich tijdens het afsluitende partijspel. Abdullah was ingedeeld bij de reserves, maar de jongen speelde de sterren van de hemel. Serieus, het leek alsof hij iets had gevonden, een soort innerlijke kracht of trots, misschien juist door die onhandige situatie langs de zijlijn. Op een gegeven moment speelde hij twee tegenstanders uit met een finesse die niemand had zien aankomen. Hij sleepte de bal subtiel langs de eerste speler, alsof het niets was, en gaf de tweede een panna die de andere jongens op de bank deed opspringen van opwinding. Een moment van pure klasse. Maar toen kwam de onvermijdelijke klap. Een derde tegenstander, duidelijk geïrriteerd door Abdullah's show, besloot dat het genoeg was. Met een lompe tackle werd Abdullah hardhandig tegen de grond gewerkt. Hij vloog met een klap neer, en even leek het alsof de hele training stilviel. Zijn moeder, die de hele tijd gespannen langs de zijlijn had gestaan, zag het gebeuren en zonder een seconde na te denken, rende ze gillend het veld op. "Abdullah! Abdullah!" Haar stem klonk hoog, paniekerig, en de rest van de jongens hield het niet meer. De spelers barstten in lachen uit, hun ogen twinkelend van het amusement. En dan die scène… Ze stond daar over haar zoon heen gebogen, haar hand beschermend op zijn rug, terwijl ze hem haast wanhopig vroeg of hij in godsnaam nog leefde. Abdullah lag daar, duidelijk ongemakkelijk met zijn moeder bovenop hem, terwijl de rest van de ploeg met open mond naar haar derrière keek. De jongens hielden zich niet in. Fluisterende opmerkingen, ondeugende blikken, een collectieve grijns die als een golf door het veld ging. Het was pure hilariteit. Voor hen was het maar al te duidelijk: Abdullah had misschien een goeie partij gespeeld, maar de show werd toch echt gestolen door zijn moeder, die de aandacht zonder enige moeite van hem had weggetrokken. Daarnaast was er de hond nog. De maltipoo sprong direct tegen haar been aan, krampachtig in de veronderstelling dat zijn baasje in gevaar was, of misschien gewoon jaloers dat haar aandacht even niet op hem gericht was. Zijn staart zwiepte als een razende met die typische nerveuze energie, en het dier piepte continu, alsof het wilde zeggen: "Vergeet mij niet! Ik ben er ook nog!" Het leek haast alsof het beest ervan overtuigd was dat de wereld zou vergaan als zijn baasje hem niet minstens elke vijf seconden zou aaien. Nadat ze eindelijk overtuigd was dat haar zoon niets ernstigs had opgelopen, wat overigens een hele tijd duurde, keek ze ineens met vuur in haar ogen op naar zijn belager. Die jongen, onschuldig maar stevig in zijn schoenen, stond daar met een half schuldbewuste glimlach, nog een beetje verward door de tackle en de daaropvolgende paniek. Maar zij zag er geen grap in. Haar gezicht vertrok in een uitdrukking die even veel woede als verontwaardiging uitstraalde, haar lippen strak op elkaar geperst en haar ogen vernauwd tot spleetjes van pure haat. Voordat ik het goed en wel doorhad, vloog ze bijna op hem af. "Wat denk je wel niet?" schreeuwde ze, haar stem scherp en hoog, trillend van woede. Ze stapte naar voren met de vastberadenheid van een moederbeer die haar jong beschermt, klaar om verhaal te halen. De jongen, duidelijk niet voorbereid op deze menselijke storm, zette een stap achteruit, zijn handen half in de lucht, alsof hij wilde zeggen: "Rustig aan, het was maar een tackle." Het was op dat moment dat ik mijn eigen bloed begon te voelen koken. Dit kon niet langer zo doorgaan. "Genoeg!" riep ik, mijn stem harder dan ik eigenlijk van plan was. De rest van de ploeg stond erbij als versteende standbeelden, hun blikken afwisselend gericht op haar en op mij, alsof ze niet konden geloven wat er zich voor hun ogen afspeelde. "We stoppen hier," zei ik, nu iets rustiger, maar nog steeds vol frustratie. Ik keek naar het veld, waar de training in volle chaos was ontaard. De moeder stond nog steeds trillend van boosheid naast haar zoon, haar gezicht vuurrood van de adrenaline. Haar hand trilde nog lichtjes, alsof ze op het punt stond opnieuw uit te halen. En de rest van de jongens? Die stonden erbij alsof ze het liefst allemaal tegelijkertijd in de grond wilden verdwijnen. De sfeer was om te snijden, de energie totaal verpest. "Wat een clusterfuck," mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen iemand anders. De training vroegtijdig beëindigen was nu nog de enige optie. Het veld verlaten, de rust herstellen, en hopen dat dit hele gedoe snel achter ons zou liggen. Reacties en dergelijke.

CCLXXIX. Op de training Tijdens de trainingen bleek dat Abdullah op zich wel tegen een balletje kon trappen. De jongen had wat in zijn mars, dat kon je niet ontkennen. Maar al snel werd duidelijk dat hij nog lang niet klaar was om serieus mee te dingen naar een plek in de selectie. Technisch was hij zeker vaardig, dat moest ik hem nageven. Zijn voetenwerk was soepel, bijna elegant, en hij had een scherp oog voor kansen voorin. Maar daar hield het ook wel op. Zijn hele speelstijl ademde één ding: aanvallen. Verdedigen? Dat leek een concept waar hij nog nooit van had gehoord. Zodra hij of een teamgenoot de bal verloor, was het alsof iemand de stekker uit zijn controller trok. De energie stroomde weg, zijn ogen dwaalden af, en hij slenterde ongeïnteresseerd over het veld, wachtend tot de bal weer aan zijn kant kwam. Fysiek gezien had hij ook nog een lange weg te gaan. De jongen was vijftien, en dat zag je. Hij was nog een slungelige puber, die de hardheid van het profvoetbal nog niet in zijn lichaam had. De volwassen profs waar hij tegenop moest boksen, namen geen enkele moeite om hun kracht te verbergen. Ze pakten hem een aantal keren hard aan, zonder enige terughoudendheid, en elke keer dat hij de grond raakte, hield ik mijn adem in, wachtend op de onvermijdelijke klachten. Maar die kwamen niet. In Abdullah’s voordeel pleitte dat hij nooit klaagde of zeurde, hoeveel tikken hij ook te verduren kreeg. Dat was iets waar je respect voor moest hebben, zeker als je wist dat hij net zo goed had kunnen klagen bij tante Alex, die hem als een beschermengel in de gaten hield. Alex was dan ook een ander verhaal. Waar Abdullah zijn mond hield en zijn best deed, daar bleef zij ongeduldig vragen wanneer haar neefje zijn debuut mocht maken. Elke keer als ze die vraag stelde, voelde ik de druk weer toenemen. Ik kon haar geen ongelijk geven; ze zag potentieel in de jongen, en dat was er ook. Maar dat potentieel was nog ver van rijp zijn voor het echte werk. Dit was een edelsteen die moest worden bijgeslepen, een ruwe diamant die nog tijd nodig had om te schitteren. Misschien, dacht ik, misschien over een half jaartje, zou hij klaar zijn voor een invalbeurt hier en daar. Maar nu, op dit moment, was hij simpelweg niet klaar. Toch, ondanks alles, kon ik niet ontkennen dat Alex niet helemaal gelogen had over zijn talent. Abdullah had iets speciaals, iets dat de moeite waard was om in te investeren. Maar terwijl zij de waarde van de diamant al wilde zien schitteren, wist ik dat het nog flink wat polijstwerk zou vergen. Het was een lange weg, en ik moest dat haar, en vooral hem, duidelijk maken zonder hun hoop de grond in te boren. Het voelde als balanceren op een dunne draad, waarbij elke verkeerde stap kon leiden tot een val in een onpeilbare diepte van teleurstelling en misverstanden. De hele zaak kwam in een stroomversnelling, alsof iemand plotseling het gaspedaal had ingetrapt. En natuurlijk was het Alex die achter het stuur zat. Ze had haar spel subtiel gespeeld, maar nu het er echt op aankwam, wist ze precies hoe ze de druk moest opvoeren. Via Gökhan kon ze extra druk op de zaak leggen, en dat deed ze dan ook zonder aarzelen. Gökhan, altijd de man van compromissen en stille deals, voelde de spanning toenemen. Je zag het aan de manier waarop hij zich steeds vaker in zijn kantoor opsloot, de rimpels op zijn voorhoofd dieper dan ooit. Hij zat gevangen tussen zijn vrouw, die hem met elke blik duidelijk maakte wat ze wilde, en de realiteit op het veld, waar Abdullah nog lang niet klaar was voor het grote werk. En ik, ik zat daar middenin, alsof ik in een draaikolk werd meegezogen waar ik geen controle over had. Alex had haar zinnen gezet op het debuut van Abdullah, en ze zou niet rusten voordat ze haar zin kreeg. De druk voelde als een klauw die zich langzaam maar zeker om mijn keel sloot, elke dag een beetje strakker. Het was niet langer een kwestie van wat het beste was voor het team, maar van politieke spelletjes die boven mijn hoofd werden gespeeld, spelletjes waar ik geen invloed op had, maar die mijn lot zouden bepalen. Elke keer als ik Gökhan sprak, voelde ik de onuitgesproken woorden tussen ons hangen, de vraag die hij niet hardop durfde te stellen maar waarvan ik wist dat hij op het puntje van zijn tong lag. Zou ik toegeven aan de druk? Zou ik Alex haar zin geven om de lieve vrede te bewaren? Of zou ik standvastig blijven, zelfs als dat betekende dat ik mezelf in de problemen zou brengen? De emotie kolkte in me op, een mengeling van frustratie, machteloosheid en een vage angst voor wat komen zou. Want diep vanbinnen wist ik dat dit niet zomaar een kwestie was van een jongen die al dan niet klaar was voor het veld. Dit was een test, een proef op de som van hoe ver ik bereid was te gaan om mijn principes te verdedigen in een wereld waar principes vaak weinig waarde hadden. En terwijl de druk van Alex toenam, voelde ik het gewicht van elke beslissing zwaarder op mijn schouders drukken, alsof de muren om me heen langzaam dichterbij kwamen. Reacties en dergelijke.