Klassement

Dubbelpostje. Match later was de rentree van Lucca. Maar het is onze huurling die waanzinnig is.

In de Champions League gaat het toch ook wel erg lekker zeg. Dat zonder vier belangrijke basisspelers. #teamzonderLucca @ReneLeBlanc@Thierryvane@ElPrincipito

Tijd voor het verdict van jurylid 2! Drengen fra Húsavík - Aalborg BK van @Jónstærke Presentatie: 9. Dit was een erg verfrissende novelle. Heel strak, fraaie graphics, geen al te grote lappen tekst, echt heel weinig op aan te merken. Taalkundig: 8. Gewoon prima. Weinig fouten en het leest over het algemeen gewoon prima weg. Originaliteit: 8. Aalborg! Leuke club, competitie die we niet heel vaak voorbij zien komen. Het doel om een klein land groot te maken is ook leuk. Doorzetting: 6. Het ging lang en consistent goed, maar het stille einde voelt onvoltooid en kost punten. Interactie met lezers: 6. Wel een tag, maar nauwelijks verdere reacties. Geen ramp, maar dat merk je aan de score. Gemiddelde: 7,4 The San Marino project van @Thomassje123 Presentatie: 6,5. Duidelijke screens, geen grafische hoogstandjes, maar duidelijk zat allemaal. Taalkundig: 6. Hier gaat niet de aandacht naar uit, maar dat is bij een novelle als dit geen prioriteit. Originaliteit: 9. De strijd aangaan met de hele wereld, als San Marino. Een enorm lange en ontzettend zware uitdaging, heel tof. Doorzetting: 10. Hoeveel tegenslagen heb je al overwonnen? Je blijft maar gaan, ook als je al drie keer opgegeven hebt. Top. Interactie met lezers: 7. Niet al te veel interacties met lezers, maar je bent bereid vragen te beantwoorden en er is altijd wel een tag voor de vaste volgers. Gemiddelde: 7,7 De Witte Ster van @Willem Presentatie: 8,5. Strakke presentaties, mooi gebruik van graphics, geen al te lange stukken, heldere uitleg van je doelen en ontwikkelingen, goede screenshots. Niets op aan te merken. Taalkundig: 8,5. Weinig foutjes, duidelijke taal en het leest goed weg. Originaliteit: 8. Starten met een gevallen grootmacht in Polen is redelijk origineel. Leuk dat je daarna het proces beschrijft om de Poolse competitie in z'n volledigheid verbeterd te krijgen en je uitstapje naar bondscoach van het land kunnen we er ook leuk bij hebben. Doorzetting: 8. Logisch dat er een einde aan kwam. Tot die tijd heb je consistent geüpdatet en het is niet gek dat het na twintig jaar genoeg was. Interactie met lezers: 7,5. Altijd een tag, maar eigenlijk nauwelijks individuele reacties. Wel beantwoord je lezersvragen, dat pleit voor je. Gemiddelde: 8,1 Centro de Alto Rendimiento van @De Raam Presentatie: 9,5. Gebruik van AI, duidelijke screens, prima tekst met waarschuwing als het iets te lang werd allemaal. Grafisch was het eigenlijk gewoon een hoogstandje. Taalkundig: 8,5. Weinig op aan te merken en dus gewoon prima. Af en toe een klein grammaticaal foutje, maar niets dat als storend wordt ervaren. Originaliteit: 9. Niet alleen je clubkeuze, maar ook de manier van presenteren verdient pluspunten. Het gebruik van AI in je graphics is top, je lezers meenemen in het hele proces nog beter. Zeker het begin las gewoon weg alsof het een hulpgids was, echt heel sterk. Doorzetting: 6. Updates waren niet altijd even consistent en het verhaal is een stille dood gestorven. Dat is zonde en kost helaas wat punten. Interactie met lezers: 8. Vaste tags, aan het begin veel individuele reacties. Later werd dat een stuk minder, maar dat is ergens ook wel begrijpelijk. Gemiddelde: 8,2 90 Minutes van @Marius Presentatie: 8. Netjes, weinig poespas, duidelijke screenshots en een nette opmaak. Helemaal prima. Taalkundig: 9. Keurige taal, maar zonder al te veel moeilijke woorden of dat het lastig leest. Weinig op aan te merken. Originaliteit: 8. Continu met een andere club op het beginpunt starten zie je niet vaak. Toch houdt het de lezers geboeid. Enige nadeel is de uitdaging, want hoewel je niet de grootste clubs kiest gaat het je gemakkelijk af. Doorzetting: 9,5. Een van de langstlopende novellen en het einde lijkt nog niet in zicht. Enige reden dat je geen 10 krijgt is omdat ik Thomas dan een 11 moet geven. Interactie met lezers: 7. Altijd wel een tag, maar doorgaans geen individuele reacties. Gemiddelde: 8.3 Altijd blijven lachen van @Nom de Guerre Presentatie: 6. Het is praktisch alleen maar tekst. Veel tekst. Dat zou zomaar lezers kunnen afschrikken. Taalkundig: 9. Ik hoef jou niet te vertellen dat het gebruik van de Nederlandse (en Engelse) taal gewoon uitstekend is. Enige minpuntje vind ik persoonlijk dat je er soms lang over doet om een zin te beschrijven. 'Zo lang, dat mijn ogen branden als een knisperend vuurtje op een fraaie zondagavond waarbij de tune van Studio Sport door diverse huizen galmt als ware geweerschoten in een oorlog met een omvang die zijn weerga niet kent'. Een beetje overdreven, maar je snapt m'n punt denk ik wel. Originaliteit: 9,5. Tsja. Je carrierepad is vrij bijzonder, maar niet heel bijzonder. Je manier van schrijven wel. Je maakt zelfs ruimte voor users om een bepaald woord in te zenden en deze in je smeuïge verhaal te zetten. Dat is het ook hè. Het is een een absurde mix van FM, Indiana Jones-achtige avonturen en Spartacus-achtige orgieën. Doorzetting: 8,5. Een langlopend verhaal, je bent consistent met de updates. Niets op aan te merken. Interactie met lezers: 10. Zoals ik het wil zien. Iedere geïnteresseerde user krijgt een tag en iedereen die reageert krijgt een individuele reactie terug. Het toevoegen van door users-ingezonden woorden is ook absoluut een plus. Gemiddelde: 8,6

Het verlies van Soep is pijnlijk, maar we moeten door, dus dat is wat we doen! Bao hadden jullie nog te goed van me, al hebben we ontzettend weinig aan Bao, want deze leert geen nieuwe moves meer, tenzij ik TMs ga gebruiken. De route 9 roll is overigens een Ninetales, maar die kan ik pas verkrijgen zodra ik in Celadon ben, maar dat is ook al vrij vlot, dus geen reroll! Rock Tunnel zelf levert niks op, want ik kill per ongeluk de encounter daar, oeps! Route 8 maakt dan weer een hele hoop goed, want dat is een Starmie. Tussendoor nog even een Mew glitch gedaan: Hier zijn onze nieuwe vrienden! Onze nieuwe toevoegingen. Ik zou Starmie al gelijk Thunderbolt en Ice Beam kunnen geven, samen met Recover en later Surf is die dan bijna onverslaanbaar, maar daar wacht ik nog heeeeeel even mee. Ninetales is niet geweldig goed, aangezien ik die zsm moest evolven, blijft de moveset erg beperkt. Beetje hetzelfde probleem als met Bao de Wigglytuff. Rock Tunnel zijn we verder zonder problemen doorgekomen. West van Lavender Town komen we deze bijzondere man tegen. Ik heb nog steeds geen idee wat deze Gambler aan het doen is, Yahtzee? Daarna duiken we de Game Corner in: 'HOE KAN JE NU AL EEN SNORLAX HEBBEN?' hoorden omstanders hem roepen. 'DIT IS NIET EERLIJK'. Giovanni had ook niet veel betrokkenheid bij het gevecht, aangezien hij zijn Kangaskhan met de eerste move al Rage liet doen. Dit betekent dat Kangaskhan de move Rage blijft gebruiken totdat het gevecht over is. Lekkere Low IQ move is dat. Ondertussen hebben we twee nieuwe versterkingen. Golabki de Vileplume, die alleen maar kan poederen en Absorberen en Pita de Aerodactyl. Ik kan helaas de nickname van Aerodactyl niet aanpassen, aangezien deze uit m'n vorige Blue game komt. In elk geval is de Game Corner leeg gemaakt en gaan we nu terug naar Lavender Town. Dit is geniaal eigenlijk: Het gevecht zelf was niet zo heel lastig, vrij aardige clean sweep. Blue zijn Pokemon zijn qua level niet heel gebalanceerd. Alleen Exeggcute met Hypnosis + Barrage deed een beetje lastig tegen Doduo, de rest was allemaal vrij gemakkelijk verslagen. Daarna klom ik naar boven door de Pokémon Tower heen en alsof het zo moest zijn. Een van mijn Pokémon legde het loodje. Dankjewel voor het foreshadowen Flesje. Een van onze eerste Strijders is gevallen. Satay is het slachtoffer van een misclick aan mijn kant. Ik realiseer me wel gelijk dat die Lavender Tower wel eens problematisch zou kunnen zijn. Gastly met Lick zorgt voor veel paralysis, Night Shade doet telkens dezelfde schade (best veel) en Confuse Ray is ook irritant. Daarnaast werken mijn normal type moves niet wat betekent dat een aantal van mijn sterren zoals Arbok, Hitmonlee en Tangela compleet nutteloos zijn. Ben benieuwd of ik het zonder verdere slachtoffers ga redden. In de volgende update gaan jullie zien of er meer graven in de Pokémon Tower zullen komen voor mijn Pokémon.

KAMPIOENEN!

KV Mechelen is het nieuwe seizoen sterk begonnen met een overwinning in hun eerste competitiewedstrijd tegen Standard de Liège. In een spannende wedstrijd, waarin beide ploegen kansen kregen, wist Mechelen uiteindelijk aan het langste eind te trekken. Het beslissende moment kwam pas in de 79e minuut, toen Toon Raemaekers een perfect getrapte hoekschop krachtig met het hoofd in het doel werkte. Zijn kopbaldoelpunt bleek voldoende om de drie punten veilig te stellen. Raemaekers.mp4 De 1-0 overwinning is een opsteker voor Mechelen, dat na een mindere voorbereiding, met vertrouwen het seizoen verder kan aanpakken. Standard de Liège zette in de slotfase nog druk, maar de verdediging van Mechelen hield stand. Dankzij de inzet en het doelpunt van Raemaekers bleven de drie punten naar het AFAS Stadion, waar de ploeg dus met een positieve start aan het nieuwe seizoen is begonnen.

Moest deze toch alvast even delen . Prima start van het seizoen na een goede voorbereiding.

Eerste seizoen winst CL.

Een screen voor de eeuwigheid, deze pakken ze mij in ieder geval niet af

Seizoen 85: Voorrondes en groepsfase Voorronde Domagnano Hoe gek dit ook klinkt maar ik wilde dat Domagnano ging verliezen. Misschien niet in deze ronde maar ik wil ze niet in de Champions League hebben. Ik heb ze liever in de Europa League omdat ik zeker weet dat ze daar veel meer punten kunnen pakken. Gelukkig gebeurde dat ook en was Rangers te sterk. Domagnano gaat naar de Europa League en dat is meer hun niveau Voorronde Tre Fiori Maar nu naar belangrijkere zaken, de voorrondes in de Conference League. Tre Fiori en Tre Penne moeten echt de groepsfase halen. Te beginnen bij Tre Fiori dat het moest doen vanaf de 2e voorronde. Maar Tre Fiori kende echt geen problemen en ze walsten door de voorrondes heen, alles werd gewonnen Voorronde Tre Penne Tre Penne lootte Feirense uit Portugal en ik kneep hem wel een beetje. Dat is echt zo'n tegenstander waar ze er tegen uit vliegen. Maar dat gebeurde niet. Ze wonnen in Portugal al maar in eigen huis werd het zelfs 7-1. Tre Penne wint 2x en gaan door Duitsland en Spanje Maar het allerbeste nieuws kwam uit Duitsland en Spanje. Als eerste ging Hertha Berlin zeer verrassend onderuit tegen het Slowaakse Trnava. Alsof dat nog niet genoeg was haalde Villarreal ook de groepsfase van de Conference League niet omdat ze verloren van Leipzig. Daarmee heeft Spanje geen enkele club in de Conference League en wij hebben er 2. Dat is een enorm voordeel. Als we Spanje voorbij willen of in ieder geval in de buurt willen komen moet dat echt nu gebeuren! Groepsfase Folgore Te beginnen bij onszelf. Geen Champions League maar Europa League. Dus is er maar 1 eis hier op zijn plaats, 18 punten in deze poule. We zitten bij het Spaanse Zaragoza in de groep en we kunnen Spanje nog meer pijn doen door daar 2 keer van te winnen. Dat gebeurde ook want we wonnen alles. Als enorme bonus werd Zaragoza ook nog eens laatste in deze groep dus Spanje is nog een club kwijt! Faetano Faetano werd kampioen en speelt dus in de groepsfase van de Champions League en de loting was zowaar niet slecht. Wat heet... ze werden tweede mede doordat ze wonnen in eigen huis van Sporting CP en Atalanta. Daarmee pakt Faetano punten voor ons maar bovenal ook nog eens een vol bonuspunt! Domagnano Ook hier kunnen we Spanje flink pijn doen. Dat gebeurt ook maar Atletico Madrid doet vooral zichzelf pijn. Ze verloren de eerste 2 wedstrijden van Slavia Praag en Malmo FF. Maar dan zul je zien he, van Domagnano winnen we WEL, met 0-3. Maar Domagnano wint gelukkig wel in Spanje. Zoals je ziet hierboven werd na Zaragoza ook Atletico laatste in hun groep en zijn ze uitgeschakeld. Dat zijn al 3 Spaanse clubs volledig uitgeschakeld Tre Fiori en Tre Penne Tre Fiori en Tre Penne doen exact wat ze moeten doen. Ze worden beiden overtuigend groepswinnaar. Zo hebben we 4 groepswinnaars dit seizoen. Wij, Domagnano, Tre Fiori en Tre Penne en ook nog eens Faetano dat de knock-out fase van de Champions League haalde. De concurrentie heeft het moeilijk. Vooralsnog kunnen we wel spreken van een perfect seizoen Coëfficiënten na de groepsfase Dat levert heel veel bonuspunten op en dat is direct te zien in de stand. 15,100 punten hebben we al gepakt na de groepsfase. Er waren jaren dat dat de eindstand was voor ons en dan wonnen wij de Champions League. De punten delen door 5 helpt enorm. Het verval van de afgelopen seizoenen heeft ons nu juist geholpen. 2 seizoenen achter elkaar 2 clubs in de groepsfase van de Conference League, dat maakt een wereld van verschil. Als je goed kijkt zie je zelfs dat we virtueel 3e staan. Heel lang hebben we tegen de 4e plaats aangekeken maar het lijkt er op dat we nu eindelijk onze pijlen echt kunnen gaan richten op de 3e plek. Spanje kent een abominabel seizoen met slechts 10,000 punten uit de groepsfase en daarbij zijn ze ook al 3 clubs kwijt. Dit seizoen is de kans om 3e te worden, nu moet het echt gebeuren!!!! @delichris Ik ook maar we zijn wel heel erg zoekende, vooral aanvallend @Michaelinho* Heel veel werk aan de winkel, we moeten gaan doorselecteren en hopen dat de nieuwe spelers klikken zoals die generatie die 10x achter elkaar de CL @Djurovski Ja, geen CL bij Folgore, dat kan eigenlijk echt niet @ElMarcos Ik hoop het ook, gelukkig gaat in het grotere plaatje wel alles geweldig. Dan doe ik met liefde met Folgore een stapje terug @keano77 @Satioz @Badmuts @Dondirk @DemoN @MarcFM1 @Kyrill @ElMarcos @MNie @Djurovski @Michaelinho*

Heb je bewust je achternaam fout geschreven trouwens?

De FIFA goden waren me goed gezind. Bevalt me wel maar 5 potjes kwallie. 5-0, Graham uit de rewards dus ze is ook nog is tradable

Wie döt mij wat, wie döt mij wat Wie döt mij wat vandage 'k Heb de banden vol met wind Nee ik heb ja niks te klagen Wie döt mij wat, wie döt mij wat Wie döt mij wat vandage 'k zol haost zeggen, jao het mag wel zo

Wie zijn de helden die het schier onmogelijke hebben waar gemaakt. Vanuit de KKD naar de nationale top en nu ook de internationale top. Wie waren het die dit jaar er voor hebben gezorgd dat Groningen zich de beste van Europa heeft mogen noemen. In deze update gaan we dus de selectie bij langs en natuurlijk beginnen we dan met de doelmannen Met Seimen hebben we een geweldige doelman en is het dus niet vreemd dat hij keer op keer basis stond. Karius heeft 1x mogen invallen en gaat met pensioen. Kan toch maar mooi zeggen dat hij voor de FCG heeft mogen uitkomen. Hoël is er puur nog omdat hij inmiddels home grown is. Er zal komende zomer wel een goede " reserve "doelman moeten bijkomen. Truls Paulsen is inmiddels ook eigen jeugd maar is niet geheel geschikt voor de rol die ik graag als rechtsback zie. Maar bij gebrek aan beter was het toch de beste keus dit seizoen. Kasius is het net niet en zou bij een goed bod mogen vertrekken. McNamara is niet goed genoeg maar goed moeten Ierland afvincken en mag dus komend jaar nog een paar keer invallen Sauer staat buitenkijf , onze beste centrale verdediger en nog altijd erg jong. Heeft zijn contract verlengd en hopen hem nog jaren in het groen wit te zien spelen. Nyamsi begon als zijn compaan maar kwam er achter dat ik zijn nationaliteit al had afgevinkt met Justin Che dus was hij daarna vrij overbodig. Hierdoor kreeg Ravnamo zijn kans en pakte die met beide handen aan. Ook kreeg Larsen de nodige minuten en na de winterstop was daar Halil. Onze jonge Turk heeft veel talent en kreeg daarom de nodige minuten. Sanusi komt nog net te kort maar is wel talentvol Navarro paste zich snel aan en was dus al snel basisspeler. Per toeval ontdekt maar wat een heerlijke speler is dit. Onze Egyptenaar was een goede back up maar heeft gedaan wat hij moest doen en mag dus weg. Larsen kan ook hier prima uit de voeten en is dus een heerlijke 12e man voor beide posities. Reis is onze captain en Boonen het talent wat er aan zit te komen. Voor komend seizoen is de kans groot dat Boonen de plaats van Reis gaat innemen want hij is waarschijnlijk al maar kan sowieso een stuk beter worden dan Reis nu is. Maar Reis is natuurlijk een kind van de club en die passeer je niet zomaar. In ieder geval is deze positie zeer goed bezet Centraal op het middenveld was het voor de mezzala postie kiezen uit Kollar en Darvich en beide hebben het uitstekend gedaan waar Darvich wel meer wist te scoren dan onze Hongaarse vriend die voor veel geld over kwam van DKV. Beide zijn nog erg jong dus voor komend seizoen heb ik hier geen zorgen over. Beide mogen weer strijden voor een basisplaats als zal ik ze net als dit seizoen weer laten rouleren. Als carrilero was het vooral Herrera die in de basis mocht starten. En deed het net als vorig seizoen gewoon meer dan prima. Heeft echter nog een contract voor 1 jaar en veel clubs vooral uit de zandbak hebben interesse in hem. Moriba deed wat hij moest doen. Genoeg minuten maken voor de poke player en deed dat ook nog eens met prima cijfers. Bij een goed bod valt er zeker te praten want kan dan Reis doorschuiven naar zijn positie en dus Boonen en Reis opstellen. Ramaj mocht na twee jaar te zijn uitgeleend dit jaar aansluiten bij de A selectie en af en toe zijn minuten maken. Maar de concurrentie is heel hevig op zijn positie Tesic is gewoon een baas en ook dit jaar was het weer genieten van onze Belgische / Balkan vriend. Twaalf treffers en twaalf assists helaas op het einde wat vaak in de lappenmand maar gelukkig hebben we dan een Tsjechisch wonderkind genaamd Danek. Met acht treffers en twaalf assists liet hij zien dat hij een meer dan prima back up is. Ook hier zitten we komend seizoen meer dan goed. Wat slecht nieuws is voor onze poke players daar. Sanches werd al verhuurd , Dat van der Sande nog aan zes invalbeurten kwam is een gods wonder en ja onze tweede Ier Obafemi is dan het slachtoffer. Gezien de minuten voor McNamara is dat onze troef voor Ierland en mag Obafemi sowieso op zoek naar een nieuwe werkgever. Als AMC heb ik ditmaal geen screen gemaakt aangezien ik bijna niet met de tweede tactiek heb gespeeld dus gaan we door naar de AML positie Hiddink speler die in het eerste seizoen door kwam uit de jeugd is niet iemand die je snel passeert. Puur omdat hij eigen jeugd is en inmiddels ook international. En met 11 treffers en negen assists ook weer belangrijk was maar heeft wel concurrentie van een Noorse ( donder ) god. Schjelderup mislukt bij Benfica liet even zien dat hij het voetballen nog niet is verleerd. Met 21 treffers en 21 assists was het een heerlijk debuut seizoen voor hem. Ook hier zitten we dus meer dan goed voor komend seizoen. Mijatovic had vorig seizoen eindelijk het gevoel dat hij de eerste spits zou worden maar toen haalden wij Sehic. Die helaas al snel voor een paar maanden in de ziektewet zat. Als nood haalde ik Mandic maar wat heeft die zich bewezen. Nog niet eerder wist een spits zich zo te manifesteren als Mandic deed. Het betekend wel dat Mijatovic zich moet gaan schikken in een reserverol maar is wel eigen jeugd inmiddels. Maar wat een Balkan trio is dit zeg @Michaelinho* We mogen zeker niet klagen @delichris Ze zijn een lastige tegenstander maar gelukkig nemen onze mannen de pingels beter @Marius Tja de vooroordelen bleken weer eens te kloppen maar we hebben hem en dat is wat telt. @Vlonkie thnx @rich ruzzian Zag het eerlijk gezegd helemaal mis gaan na die late gelijkmaker maar gelukkig bleven ze koel @Nom de Guerre Precies de winst is er en dat is het belangrijkste @ElMarcos Precies , met goed beleid het grote geld bestrijden is altijd lekker @MNie thnx @Satioz @himan @John Terry 2.0 @seb170455 @MNie @Lenstra @Daz @Rykjvk1 @De Raam @chrisje1993 @Badmuts @Thomassje123 @broabander @Oerlie @MisterX @Cervantes @Titan @Tim' @19CH98 @Djordison @Tim Windt @FlyD @DutchClass22 @Lensherr @reibleetsak @MKLVMOND @Glenn08 @rich ruzzian @Rikkert90 @Dender70 @KayDeManaager @Boyzone

CCCXXXIV. Lont in het kruitvat Alex stond daar, gekleed in een zakelijk broekpak, zoals altijd beheerst en zelfverzekerd, alsof zij zich nergens druk om maakte. Ze opende de deur van de presidential suite zonder een woord te zeggen, maar het gebaar was veelzeggend genoeg. Alsof ze wilde zeggen: “Kijk eens aan, dit is ons territorium.” Ik stapte naar binnen en de lucht van overweldigende luxe sloeg me direct in het gezicht. De suite leek wel de belichaming van decadentie, een monument voor zij die aan de top stonden en geen idee hadden wat ze met hun geld moesten doen. De woonkamer alleen al had de omvang van een gemiddeld Turks appartement, maar de vergelijking hield daar ook direct op. Dit was geen gewone woonkamer, dit was een paleis op zichzelf. Het vloerkleed was van dik, ivoorkleurig tapijt, zo zacht en wollig dat je bij elke stap een beetje dieper leek weg te zakken. Het patroon erop? Subtiele geometrische figuren in gouden tinten, alsof een interieurdesigner het idee had gehad om de vloer te voorzien van een vleugje art deco in een moderne jas. De muren waren bekleed met dure stoffen, een mengeling van fluweel en zijde die elk geluid dempten en de ruimte een serene, bijna plechtige sfeer gaven. Het soort bekleding waar je geen vingerafdrukken op zou willen achterlaten, laat staan een kras. De enorme ramen boden een uitzicht dat rechtstreeks uit een postkaart leek te komen. De Bosporus, met zijn flonkerende lichten, zich uitstrekkend tot aan de horizon. Elk detail, van de strakke skyline tot de schepen die loom door de zeestraat trokken, leek perfect georkestreerd om indruk te maken. De lucht begon al wat te verduisteren, en de eerste schaduwen vielen speels over de stad. Vanuit dit perspectief voelde het bijna alsof je letterlijk boven alles en iedereen stond. In het midden van de kamer stond een koffietafel van zwart marmer, zo glanzend dat je erin kon verdrinken als je te lang keek. De tafel leek nauwelijks op zijn plek te staan, alsof hij niet bedoeld was voor een kopje koffie of een whiskyglas, maar eerder om bewonderd te worden. Daaromheen stonden fauteuils en een massieve, crèmekleurige bank. De stoelen leken met hun hoge rugleuningen op vorstelijke tronen, de stoffen bekleding gedrapeerd als een sierlijke, weelderige mantel. Op elk kussen prijkte een borduursel van complexe patronen in goud, zilver en diepblauw. Het soort kussens dat alleen maar bedoeld was voor decoratie en waar je absoluut niet comfortabel op kon zitten, maar dat deed er niet toe. Het ging hier om de show, om het imponeren van elke bezoeker die deze ruimte betrad. In een hoek, verscholen maar niet ongezien, stond een bar van donker ebbenhout, gevuld met rijen kristallen karaffen en glazen. Elk glas was zorgvuldig gepolijst, alsof de hotelstaf een halfuur per stuk had besteed om ervoor te zorgen dat ze perfect blonken. De flessen in de bar varieerden van gangbare labels tot exclusieve drankmerken waarvan de namen zelfs mij weinig zeiden. Er hing een zwak parfum van dure whisky, cognac en een hint van verse bloemen. Witte lelies, fris en scherp geurend, stonden in een vaas op de bar en gaven de hele ruimte een lichte, bloemige ondertoon die perfect contrasteerde met de muffe geur van dure sigaren die duidelijk nog in de lucht hing. Ik kon me nauwelijks voorstellen hoeveel tijd, geld en energie in de inrichting van deze ruimte moest zijn gestoken. Elk detail, hoe klein ook, leek te schreeuwen: dit is exclusief. Dit is niet voor iedereen. Dit is voor hen die het gemaakt hebben, voor hen die de regels dicteren. Het was overweldigend, bijna intimiderend, maar dat was waarschijnlijk precies de bedoeling. Het was geen kamer, het was een trofee. Een ruimte die niet bedoeld was om in geleefd te worden, maar om mee te pronken. Intimidatie, niets meer en niets minder. Het was een doorzichtig spelletje, bijna kinderachtig in zijn eenvoud: de financiële spierballen laten rollen en hopen dat de ander geïmponeerd genoeg is om te breken. Het soort tactiek waar de rijke elite zich graag op beroept, in de veronderstelling dat geld alles kan oplossen. Want als je alles kunt kopen, waarom zou je de moeite nemen om je gedrag aan te passen? En eerlijk is eerlijk, het werkte. Elke vezel in mijn lichaam wist dat dit gesprek verdomd onaangenaam ging worden. Dat wist ik vanaf het moment dat ik mijn voet over de drempel van die suite zette en door Alex zwijgend naar binnen werd geloodst. Die kleine glimlach om haar lippen, haar ogen die straalden van iets dat op minachting leek, alsof ze van tevoren al wist dat ik door de mand zou vallen, dat ik me zou laten overdonderen door de pracht en praal. Ze genoot ervan. Haar slanke vingers streken achteloos over de rugleuning van de fauteuil naast haar, alsof ze zich niet eens bewust was van de obscene luxe die ons omringde. Een kamer waar een normaal mens een hypotheek voor zou moeten afsluiten om er überhaupt één nacht te mogen slapen. Van het zachte tapijt dat elk voetstap dempte tot het uitzicht over de Bosporus dat zelfs de meest geharde cynicus een knoop in zijn maag zou bezorgen. Nee, dit was geen huiselijk gesprek tussen familieleden of een zakelijke discussie tussen gelijkgestemden. Dit was een krachtmeting. Een wedstrijd armworstelen waarbij zij het voordeel had van een met goud beslagen hand. En ik? Ik zat erbij, me volledig bewust van mijn positie, als een pion op een schaakbord waar de regels stiekem al in mijn nadeel waren herschreven. Gökhan zat daar met een gezicht dat het midden hield tussen ingehouden woede en iets dat verdacht veel leek op zenuwen. Zijn ogen waren bloeddoorlopen, en de rimpels op zijn voorhoofd leken dieper dan normaal. In zijn rechterhand hield hij een tumbler vast, de kostbare inhoud daarvan langzaam golvend tegen de wanden van het glas, alsof hij zich met geen mogelijkheid kon concentreren op wat er gezegd moest worden. Hij liet de amberkleurige vloeistof langzaam rondkolken, een tikje nerveus, een tikje afwezig, terwijl hij me strak aankeek. De spanning in de ruimte was tastbaar, alsof je elk moment een stroomschok kon krijgen als je je verkeerde been bewoog. Met zijn vrije hand gebaarde hij achteloos naar een lederen fauteuil die ergens tussen een kunstwerk en een martelwerktuig balanceerde. Comfortabel, maar duidelijk niet bedoeld om je op je gemak te voelen. Nee, deze stoel was ontworpen om je te laten weten dat jij de gast was, de indringer, de outsider. “Go and sit down, John.” De woorden klonken scherp, bijna sissend, en in zijn stem lag een vermoeidheid die ik niet eerder had gehoord. Dit was niet het gebruikelijke nonchalante geblaf van een zelfingenomen man. Het was feller, snijdender, alsof hij op het punt stond iets te zeggen dat hij zelf nauwelijks kon geloven. Ik bleef staan, verbijsterd, alsof ik net uit een andere dimensie was getrokken en niet precies wist waar ik was beland. Een ‘impending transfer’? Wat de fuck? Van alle mogelijke uitkomsten van dit gesprek, was dit er eentje die zelfs in mijn wildste scenario’s niet had gefigureerd. Gökhan’s lippen trokken zich samen tot een dunne streep, zijn kaken zichtbaar klemmend. De spier in zijn wang trilde lichtjes, een teken van zijn verkrampte zelfbeheersing. Zijn ogen flitsten even naar Alex, die hem een veelbetekenende blik toewierp. Daarna wendde ze zich tot mij, haar gezicht volledig in de plooi, maar haar ogen glommen van geniepig plezier. Dit spelletje speelden ze samen, en ik was het konijn dat in de val was gelopen. “We need to discuss your impending transfer,” herhaalde hij, dit keer langzamer, de woorden zwaar van implicaties. Mijn brein draaide overuren, probeerde de boodschap te decoderen terwijl de adrenaline door mijn lijf raasde. Maar alles in zijn toon, zijn lichaamshouding, zelfs de manier waarop hij zijn glas vast bleef houden, alsof hij zich aan dat stuk kristal moest vastklampen om niet uit elkaar te spatten, verraadde dat dit geen bluf was. Het voelde alsof mijn keel werd dichtgeknepen. Het gebruikelijke cynisme en de vlotte oneliners bleven achter in mijn verwarde hoofd, als kinderen die bang waren om voor het eerst het schoolplein op te stappen. Ik slikte de brok in mijn keel weg, dwong mezelf tot een soort wankel evenwicht. “What are you talking about?” probeerde ik nog, mijn stem verrassend kalm voor de chaos in mijn gedachten. Zijn mondhoeken trokken zich kort omhoog in een beweging die nog het meest weg had van een spasme. De spieren in zijn gezicht stonden strak gespannen, alsof hij met dat ene lachje een doos vol opgekropte woede en irritatie in bedwang probeerde te houden. De tandpasta-glimlach van iemand die geen flauw idee heeft hoe hij in godsnaam deze situatie onder controle moet houden, maar toch koste wat het kost de indruk wil wekken dat hij weet waar hij mee bezig is. De woorden kwamen eruit alsof hij zichzelf moest dwingen om niet in razernij uit te barsten. “You heard me the first time.” Zijn stem had diezelfde krakerige ondertoon van iemand die net te lang in de rook van een brandende hoop bladeren heeft gestaan. Hij spuugde de woorden bijna uit, het was geen uitspraak, het was een doodvonnis. Zijn blik was intussen op me gefixeerd, zijn pupillen als kleine speldenknopjes, de rest van zijn ogen bloeddoorlopen, als die van een hondsdolle hond die zijn prooi besnuffelt. Geen oogwenk, geen enkel teken van spijt. Toen, met een bijna onmerkbare beweging, kantelde hij zijn hoofd iets naar rechts, alsof hij probeerde om mijn reactie vanuit een ander perspectief te beoordelen. Zijn ogen, die eerst nog vol zelfverzekerdheid stonden, versmalden langzaam, verwachtingsvol. De stilte die viel was bijna ondraaglijk, een elastiek dat op knappen stond, terwijl zijn lippen zich vervormden tot iets wat grijnsachtig leek, maar bij de minste provocatie kon omslaan in een dodelijke blik van verachting. Een uitdrukking die zich maar moeilijk liet lezen, was het nu triomf, minachting, of een vreemd soort teleurstelling? “You will be leaving the club at the end of the season.” Zijn stem zong zachtjes door de ruimte, nauwelijks meer dan een fluistering. Geen harde woorden, geen opgelegde nadruk. Maar juist die kalmte gaf zijn uitspraak iets onheilspellends. Het was als het geluid van een langzaam dichtklappende kist, een slot dat definitief werd omgedraaid. Geen ruimte voor discussie of tegenspraak. Hij bleef me strak aankijken, wachtend op mijn reactie, alsof hij hoopte dat ik zou uitbarsten, zou gaan schreeuwen, hem misschien zelfs zou aanvliegen. Maar in plaats daarvan zweeg ik. Mijn lichaam voelde loodzwaar, mijn handen tintelden, maar ik kneep ze stevig samen om de controle te bewaren. Het voelde alsof de lucht om me heen plotseling een paar graden kouder was geworden. Zijn lach verstomde, de spanning rond zijn mond verdween even snel als ze was gekomen. Hij hief zijn glas opnieuw naar zijn lippen en nam een langzame slok. Het kristal tegen zijn lippen liet een zacht, breekbaar geluid horen, bijna alsof het glas zelf bezweek onder de druk van zijn greep. Toen hij eindelijk weer sprak, kwam zijn stem laag en kil over, alsof hij sprak tegen een vervelend insect dat hij met zijn schoen van zich af wilde schudden. “Enjoy the rest of your time here, John. Make it count.” Alex schoof naar voren, haar benen elegant over elkaar geslagen, alsof ze zich verheugde op het slotakkoord van een goed uitgevoerde opera. “You see, John, everyone at the club has his price... even you,” fluisterde ze zachtjes, haar stem doordrenkt met een vreemd soort genegenheid, alsof ze een kind uitlegde waarom het niet nog een koekje mocht. De kille blik in haar ogen zei echter genoeg. Ze waren serieus. Ze hadden een plan. En ik? Ik stond daar, als een complete dwaas, terwijl het besef langzaam over me heen sijpelde dat ik dit gesprek had onderschat. Dat ik hen had onderschat. Reacties en dergelijke.

De eerste speler bij AVS Sad wat ik een bedrag van boven de 1.000.000 voor neerleg. 1.1 miljoen wat met bonussen kan oplopen tot 1.7 miljoen. Benieuwd wat hij kan gaan doen als schaduwspitsje

Ik deel echt al alles met jou hé. Zal 'm vrijdag wederom laten zien. Zal die match wel weer 4x lat raken.

Srangaman, de rijzende ster uit Kenia, neemt met zijn band, de Koinange Street Avengers, deel aan MU Worldvision met hun nummer 'School'. Koinange Street Avengers is een Keniaans indie rock-project dat in 2010 werd opgericht door Sam Kiranga en later werd versterkt door drummer Anthony Munene. De band heeft als doel de funky soul van de jaren '80 terug te brengen, gecombineerd met het magnifieke alternatieve geluid van de jaren '90. Srangaman weet hoe hij de snaar moet raken bij zijn luisteraars, alleen lijkt het momenteel een beetje een valse snaar te zijn. Kenia: De punten uit Nairobi {19}

Goeiuh genade wat een debuut De nummer 8 Bremen thuis vs de nummer 15 Frankfurt! #EPBALL #ChaibiARMY

Een ronde verder dan vorig seizoen. We komen er wel.

In Duitsland zeggen ze meestal ich liebe dich, maar vooruit, omdat jij het bent.

(8) – Oproep na een feestje Kleedkamers 1 en 2 werden gebruikelijk gereserveerd voor het eerste elftal. Iedereen verdiende voldoende ruimte om zich om te kleden en voor te bereiden op de wedstrijd. Toen ik echter na onze eclatante 10-1 overwinning op Vorden eindelijk bij de kleedkamers was aangekomen – allerlei mensen van vroeger wilden plotseling iets te me zeggen, terwijl ze vroeger niet eens wisten wie ik was – hadden alle spelers zich in de eerste kleedkamer gewurmd. Volksmuziek knalde uit de speakers, shirtjes vlogen door de lucht en op tafel stonden Derrik en Dick uit alle macht te helikopteren. De twee middenvelders hadden geen oog voor de kleine Calvin Schouten, die in het voorbijgaan plotseling een zweterig stuk vlees tegen zijn wang voelde klappen. Het leek me het beste dat ik me niet in het kleedkamerfeestgedruis zou storten noch pogingen tot een nabespreking zou ondernemen. In plaats daarvan begaf ik me naar de kantine, waar het feest ook al goed op gang was gekomen. In afwachting van het optreden van Rooie Ronny, ’s dorps beste vertolker van het levenslied, had DJ Antilope de muzikale omlijsting opgestart. De jongeman heette in werkelijkheid Tycho Harms en ging door het leven in een rolstoel. Alle ongemakken trotserend wist hij met een gulle grijns de draak te steken met zijn beperking. “Vandaag ben ik jullie DJ Antilope, want we kenne nie lope! Put your hands up in the air, put your…” Deze club was er voor iedereen. Zonder in verdere details te treden kan ik iedereen verzekeren dat het feest nog lang doorging en dat het alle ingrediënten bevatte die een simpele dorpsvereniging kenmerkt. Als coach accepteerde ik alle felicitaties, lachte ik waar gelachen moest worden en knikte ik wanneer ik beter niet mijn eigen mening kon laten weten. Ik had met name medelijden met alle managers die de volgende dag opvallend veel ziekmeldingen vanuit dit dorp te verwerken kregen, alsof er een nieuwe pandemie was ontstaan, eentje met een ziekte die voor vermoeidheid, hoofdpijn en een opstandige maag zorgt. Die volgende ochtend werd ik opperbest wakker. Die paar biertjes hadden me er nooit onder kunnen krijgen, dat wist ik diezelfde avond al. Op mijn telefoon verscheen een aantal meldingen, waaronder een gemiste oproep van een onbekend nummer. 3:17 gaf het tijdstip van de belpoging weer. Niet veel later ontdekte ik wiens nummer het was en hoe dat mijn leven zou kunnen beïnvloeden. Van veel verandering was een week later nog geen sprake. Het was een voetbalzondag zoals iedereen die het liefst heeft: veel wedstrijden en mooi weer. Warnsveldse Boys was gewaarschuwd na onze eerste twee overwinningen. Op Het Braamveld betrok onze tegenstander de verdedigende stellingen, wat het misschien beter niet had kunnen doen. Over negentig minuten wisten de Boys geen schot op doel te lossen en zochten wij, zeker na rust, met overgave de aanval. We wonnen met 5-0. Kloppie schoot er weer eens twee in, evenals Derrik Grotenhuis, die na zijn tweede treffer een opzichtig helikoptergebaar maakte richting de bank van de tegenstanders. Het slotakkoord kwam op naam van De Grieze, onze 43-jarige aanvoerder; zowat de enige die zich nergens druk om leek te maken – een man van goud met grijs haar. image.webp

Voor zover ik weet staat The Velvet Underground hoog aangeschreven in de muziekwereld. Geen idee hoe dat in hun beginjaren was, though. Maar ik zou ze zelf niet als guilty pleasure omschrijven. Een guilty pleasure is slechte muziek die je stiekem toch leuk vind om te horen. The Velvet Underground is alles behalve slechte muziek. Dus @Kyrill, je hoeft je niet te "schamen" voor het luisteren naar The Velvet Underground.

- 168. De play-offs, deel I - Met elf punten voorsprong begonnen we aan de tien laatste speeldagen, die we zouden afwerken binnen de kampioensgroep. Halfweg blijven er nog negen over. Al hadden dat er ook gerust minder kunnen zijn. Maar de titel lijkt nu wel voor het grijpen te liggen. Toch? De championship play-offs openen deden we in eigen huis tegen FC Nordsjaelland, de ploeg die we op de slotspeeldag van de competitie nog met 0-3 versloegen. Zo'n vaart liep het ditmaal niet. Met een onthoofde aanval - Odey lag er voor 6 à 8 weken uit - kwamen we tot weinig uitgespeelde kansen. Invaller Shamoun vond echter toch nog een gaatje na meer dan driekwart wedstrijd en liet ons opgelucht adem halen. Een gevleide zege. Vervolgens begon de miserie. Uit bij Silkeborg was er aanvankelijk geen vuiltje aan de lucht. We slaagden er niet in om een vroege voorsprong, dankzij een doelpunt van Egho, verder uit te bouwen maar na een rode kaart voor de thuisploeg bij aanvang van de tweede helft, zouden we dit varkentje wel even wassen. De gelijkmaker in minuut 86 zorgde echter voor een koude douche. Tegen Midtjylland maakte Odey zijn comeback. Mede dankzij een interlandperiode had hij enkel 2 competitie- en 1 bekerwedstrijd gemist. Zijn return kwam echter veel te vroeg. Zonder matchritme kon hij nooit zijn stempel drukken op de wedstrijd. Net zoals zijn ploeggenoten. Gelukkig zweeg ook het kanon aan de overkant. Een week later trokken we naar Kopenhagen. Onze titelconcurrent was met negen op negen begonnen aan de play-offs en had de kloof terug gebracht naar zeven punten. Een overwinning van de thuisploeg zou het vuur weer helemaal aan de lont steken. Zover kwam het echter niet. Integendeel. Als er één ploeg net iets meer aanspraak maakte op de overwinning waren wij het wel. Maar scoren deden we - alweer - niet. Net zoals de thuisploeg. Met het nodige vertrouwen na het bereiken van de bekerfinale namen we het vervolgens op tegen Viborg. Het duurde even voor we de ban konden breken, en uiteindelijk waren de doelpuntenmakers voor een keertje geen usual suspects maar dankzij Agyiri, Koppelin en Enggard wonnen we wel comfortabel. De hoofdstedelingen leken ons even zenuwachtig te kunnen maken maar nadat wij ze op een gelijkspel hielden, kwamen ze ook de volgende wedstrijd niet tot een overwinning. Het gevolg is opnieuw een behoorlijk comfortabele kloof van negen punten. Dit gaat niet meer mis. Toch? Tags & reacties

V BREAKING NEWS; De spelers hebben en hadden geen vertrouwen meer in mij, het bestuur ook niet. Had vrijwel geen support meer. En moest 9 duels halen in 5 duels om aan te blijven. Het begon al met 0-3 nederlaag thuis tegen City. Erna hadden we oa Spurs nog uit en Chelsea uit, heb besloten op te stappen! En nu heb ik gesolliciteerd oa bij Fc Twente, Eintracht Frankfurt, Wrexham en Parma! Ik zou wat screens laten zien wat er nog had moeten gebeuren en hoe slecht het vertrouwen in mij is van de spelers. Chelsea en Bournemouth zijn ook beschikbaar, maar uit respect naar de club van mijn hart Arsenal, ga ik voorlopig voor nadere orde niet gelijk weer managen in de PL. Het schema dat nog had gemoeten; Waar #EpBall van @ElPrincipito bij mijn Dortmund als een tierelier gaat en ging, was het bij Arsenal helaas niet zo, alleen winst op Burnley thuis 1-0, oa verlies bij Brentford 2-1 en een keiharde 4-2 nederlaag bij Norwich. We zien wel, welke club het nu gaat worden! En met Chelsea uit nog , Everton thuis, Spurs uit en Leicster thuis, zag ik het niet echt meer goed komen, en kies ik eieren voor mijn geld. Dit is/was onze dynamiek; Hier zien we dat club atmosphere ''poor'' is en de leadership support ''Abysmal'' @Sick Blik @Nom de Guerre @Michaelinho* @Total Football @timpy00 Dankjulliewel voor de likes op vorige post, en bedankt voor het lezen en jullie aandacht. De volgende update zal ik bekend maken welke nieuwe club ik ga managen!

Bij 26-26 in de strafschoppenserie hebben we de boel op pauze gezet en afgesproken vandaag verder te gaan.

Bij de nummer 1 heb ik zelf een jaar of 15 gezeten haha

Poh wat een dik stadion

Iedereen weer dank voor de reacties, likes en uiteraard het lezen! Tijd voor Lt. Surge. Een weinig indrukwekkend team, enige wat iets van gevaar kan stichten is de 25% kans op Thunderbolt van Raichu, maar zelfs die gaat niet genoeg zijn om mijn Tangela en Snorlax te two-shotten. Dat is dan ook de combinatie die ik ga doen. Sleep Powder met Tangela, switchen, 1 Amnesia met Snorlax en dan Headbutt spammen tot het over is! Sonicboom van Voltorb is nog wel een beetje eng, aangezien dit gegarandeerd 20HP damage doet, wat momenteel best nog veel is, maar met Hitmonlee zou ik dit in 2 hits moeten kunnen afronden, waar Hitmonlee 2 hits kan overleven. Mijn team is als volgt: Ik ga niet richting level cap, omdat ik alle vertrouwen heb in een goede afloop. Daarnaast als uitdaging ook expres geen Dig geleerd aan iemand, anders was het wel heel makkelijk geworden. Deze gym puzzle heeft een glitch, namelijk er is altijd een kans dat de 2e lock linksbovenin zit, ongeacht waar de eerste zit. In dit geval zat de 1e lock linksonderin. In 1 poging gelukt, dus daar zijn we van af. Dat zullen we nog wel eens zien! Gevecht met Lt. Surge: Voltorb mocht beginnen tegen Hitmonlee. Voltorb doet een tackle voor 4-5HP en Hitmonlee doet Body Slam die Voltorb bijna in 1 klap KO legt. Tweede move van Voltorb is een gemiste Tackle en Hitmonlee maakt het af met een 2e Body Slam. Pikachu komt tegenover Arbok, Wrap van Arbok mist meerdere malen en ik krijg o.a. Quick Attack en ThunderShock tegen, incl. een Paralyze. Switch naar Kadabra en 1 Confusion maakt het af. Ten slotte Raichu tegen Tangela. 1 Sleep Powder is voldoende, maar Raichu blijft slechts 1 beurt in slaap. Wat betekent dat ik alleen kon switchen en slechts 1 Amnesia kon doen. Mijn Headbutt met Snorlax is zeker een 2 hit KO, waar Raichu slechts een Growl gebruikt, maar Raichu hit daarna een critical Thunderbolt die ook nog eens paralyzed. Dat was even schrikken! Gelukkig houd ik 25HP over en is de Body Slam die meteen daarna volgt genoeg om Raichu te laten fainten. Dit is heel nuttig, want nu kan ik Fly gebruiken. Wat betekent dat ik al kan vliegen, omdat Doduo al Fly kan! Dit gaat zeker helpen met bepaalde Pokemon vangen, zoals Jigglypuff nu. Daarna kan ik naar de Rock Tunnel, waar ik uiteraard zonder Flash doorheen zal gaan, naar Lavender Town. Veel trainer fights in de tussentijd en echt ontzettend veel encounter mogelijkheden, omdat de map van Kanto nu voor een heel groot gedeelte open gaat. We gaan hier de volgende keer goed aan beginnen. Ik wil wel alvast 1 Rock Tunnel ding tonen:

Die droom van jou en mij is écht! Het seizoen 2025-2026 was niet alleen een mijlpaal voor NEC, maar ook een diep persoonlijke overwinning voor Alexander Iversen. Wat begon als een ambitieuze droom, werd werkelijkheid toen hij het roer van de club overnam in 2023. Drie jaar later stond hij aan de top van het Nederlandse voetbal en was zijn naam voor altijd verbonden aan een van de meest opmerkelijke seizoenen in de geschiedenis van de club. Toch was dit seizoen geen eenvoudig pad naar glorie. Alexander had het gevoel dat hij voortdurend op twee fronten vocht: op het veld, waar de spanning en intensiteit van de titelrace het uiterste vergden van zijn spelers en thuis, waar hij het vaderschap van zijn dochter Luna moest balanceren met zijn verplichtingen als coach. Laura, zijn vrouw en steunpilaar, was onmisbaar in dit proces. Terwijl Alexander nachtenlang tactieken doornam en het team scherp hield, was zij degene die rust en stabiliteit bood in hun gezin. Maar de druk werd soms bijna ondraaglijk. Vaker dan hem lief was, vond hij zichzelf terug aan de keukentafel, de laptop voor hem opengeklapt, terwijl Luna boven huilde en Laura probeerde haar te troosten. Op de momenten dat hij even tijd had voor reflectie, dacht Alexander vaak terug aan zijn vader. Hun band was na het overlijden van zijn moeder alleen maar sterker geworden. Zijn vader volgde NEC op de voet, zat bij elke thuiswedstrijd op de tribune, vaak met Luna naast hem. Het was een ritueel geworden: zijn vader met een sjaal om zijn nek, Luna met een kleine NEC-shirtje, zwaaiend naar hem vanaf de tribune. Het seizoen zelf begon moeizaam, met verlies tegen Ajax in de Johan Cruijff Schaal en PSV in de competitie. Maar tegen Feyenoord keerde het tij: NEC won met 2-0 en legde daarmee de basis voor wat een onvoorstelbare reeks overwinningen zou worden. Vanaf september draaide de motor en NEC won wedstrijd na wedstrijd, zowel in de Eredivisie, de beker als in Europa. Tegen de tijd dat de winterstop aanbrak, stond NEC op de eerste plaats, met slechts twee verliespartijen. De fans begonnen te geloven in iets wat ze voor onmogelijk hadden gehouden: een eerste landstitel. Kento Shiogai, met zijn ongekende scoringsdrift en Amar Pasic, de jonge Oostenrijkse vleugelspeler, waren de sterren van het team. Shiogai sloot het seizoen af met 27 doelpunten in de Eredivisie en 11 in de Europa League, waarmee hij zowel in eigen land als internationaal de aandacht trok. Pasic was misschien wel het grootste verhaal van het seizoen. Met 12 doelpunten en 5 assists in slechts 17 basisplaatsen bewees hij dat hij klaar was om de stap naar een hoger niveau te kúnnen zetten. Zijn cijfers waren indrukwekkend, maar het was zijn kalmte en flair die Iversen het meest bewonderde. Het was alsof hij zijn eigen speelstijl weerspiegelde in deze jonge speler: beheerst, altijd op zoek naar de juiste oplossing, en nooit opgejaagd door de hectiek van het spel. Ondanks de focus op de sportieve prestaties, bleef Alexander worstelen met de balans tussen werk en privé. Het vaderschap had hem op manieren veranderd die hij nooit had voorzien. Het idee dat hij niet alleen verantwoordelijk was voor het succes van NEC, maar ook voor het geluk en de toekomst van Luna, hield hem vaak 's nachts wakker. Laura was zijn anker, maar zelfs zij voelde de stress van zijn afwezigheid. De vreugde van de overwinning was vaak vermengd met schuldgevoel over de momenten die hij thuis miste. Toch wist Alexander dat deze offers deel uitmaakten van zijn reis. Het was zijn missie om niet alleen NEC naar successen te leiden, maar ook zijn eigen demonen onder ogen te zien en verzoening te vinden met zijn verleden. Het kampioenschap was een kroon op zijn werk, maar het was de persoonlijke groei die hem werkelijk vervulde. De slotfase van het seizoen was zenuwslopend. NEC stond op de rand van geschiedenis, maar PSV bleef aandringen. De spanning bereikte zijn hoogtepunt tijdens de uitwedstrijd tegen Almere City, waarin NEC met 5-2 een overtuigende overwinning boekte en het kampioenschap veiligstelde. Met nog twee wedstrijden te gaan, waren de Nijmegenaren niet meer in te halen door de achtervolgers. Toen het laatste fluitsignaal klonk, stormde Alexander het veld op, tranen van vreugde in zijn ogen. Luna zat op haar opa's schouders. Toen Alex haar in zijn armen nam, voelde hij een ongekende golf van trots en dankbaarheid. Het was niet alleen de overwinning die hij vierde, maar ook het pad dat hij had bewandeld, met zijn familie aan zijn zijde. Met het kampioenschap op zak, de KNVB Beker in de prijzenkast en Champions League-voetbal aan de horizon, had Iversen iets bereikt wat velen onmogelijk hadden geacht. Maar voor hem was dit pas het begin. De reis ging verder en met Laura, Luna en zijn vader aan zijn zijde, wist hij dat de toekomst nog veel moois in petto had – zowel op het veld als daarbuiten.

Gisteren dit spel gehaald. Vind het weer ouderwets leuk spel. Zeker de MyGM mode vind ik super leuk om te doen!

Wat een verschil met vorig seizoen! Volgend seizoen een niveau hoger, of toch maar een andere club? Benieuwd!

Mijn theorie (en wat ik vooral gelezen / gekeken heb) is dat je bij een smaller veld makkelijker opties kunt vinden met korter passen. Dieptepasses zorgt er vooral voor dat ze in de aanval ook risicovolle ballen geven waar op gelopen kan worden. Dus in principe bijt het elkaar niet.

Gefeliciteerd, succes in de finale! Ik kan eindelijk rustig gaan slapen.

Wat is dit voor bizarre ‘cheatcode’ van een tactiek joh. Tering wat ziek

Als ik het zo zie op yt en mijn ervaring is dat het spel nog niet af is (wat bijna de standaard lijkt te zijn tegenwoordig). Ik zou een halfjaar wachten om te zien of het verbeterd is. Er zit potentie in maar er moet een hoop gebeuren om dat te fixen. edit: Ik zit nu te wachten op deze game https://store.steampowered.com/app/1442430/Storage_Hunter_Simulator/ Lekker garage boxen opkopen en zooi verkopen.

Altijd weer die vrouwen . Een errand boy voor dergelijke figuren is niet de classificatie die je graag wilt horen.

Die helikopter komt me bekend voor

Dat is alvast een voorbode op de stadion chant joh. Gooooooosseff, we love you!

Wat een update. Alles op tafel en een twist die ik niet zag aankomen. Ben benieuwd hoe dit gaan eindigen.

Een discussie die uitdraaide op leven en dood. Maar toch met de persoon waarvan je het op zich het minst zou verwachten als slachtoffer. Oftewel, nee, deze zag ik niet aankomen

CCCXXXIV. Vlucht naar voren Mijn hart sloeg op hol, alsof iemand plotseling een elastiek rond mijn borstkas had gespannen en het nu genadeloos aantrok. De stilte in de ruimte leek oorverdovend, als een zware deken die op me drukte. Mijn ogen flitsten van links naar rechts, zoekend naar antwoorden die er niet waren. Waarom? Waarom nu? Mel, Abdullah, Gökhan, Alex; iedereen leek ineens een mogelijke vijand, een verrader, een pion in een spel waarvan ik de spelregels niet kende. Was dit hun manier om me terug te pakken? Om me te straffen voor mijn eigen machinaties? Mijn gedachten draaiden als een mallemolen. Misschien had het te maken met die transfer, dat stomme contract waar Mel haar handtekening op had gezet. Had ik daarmee het wespennest opgestookt? Of ging het dieper? Was er een wisseling van de wacht gaande en zat ik aan de verkeerde kant van de tafel? De adrenaline schoot als een elektrische stroom door mijn lijf, mijn spieren spanden zich aan alsof ik elk moment op zou springen, zou schreeuwen, mijn vuisten in zijn gezicht zou planten. Fight, freeze, flight. De drie klassieke reacties op bedreiging. Mijn hoofd schreeuwde het uit, mijn lichaam stond in de startblokken, maar wat was de juiste zet? Vechten? Gökhan kon me vermoorden met een enkel telefoontje. Vluchten? Waarheen? Ik was godverdomme nog steeds contractueel verbonden aan de club. En freeze? Zitten en luisteren? Als een lammetje dat zich klaarmaakt voor de slacht? Ik voelde mijn nagels in mijn handpalm snijden terwijl ik mijn vuisten zo hard balde dat de knokkels spierwit werden. Doe iets. Doe iets nu. Mijn brein probeerde mijn lichaam aan te sturen, maar de woorden leken vast te blijven zitten in mijn keel. Gökhan zat daar, zelfverzekerd, kalm, elke beweging van hem een demonstratie van controle. Ik kon hem niet zomaar onderbreken, niet zonder iets te verraden; mijn paniek, mijn onzekerheid, mijn wanhoop. “Why?” Het woord ontsnapte mijn lippen als een klapband die plotseling knalt. Mijn stem klonk schor, rauw. Gökhan’s ogen vernauwden zich en hij leunde iets naar voren, alsof hij zich had voorbereid op een explosie, een woede-uitbarsting. De klootzak. Hij genoot ervan, dat zag ik in de subtiele trekjes van zijn gezicht, in de manier waarop zijn lippen zich net iets verder krulden. Zijn lichaamstaal ademde kalmte, maar in zijn blik zag ik dat hij elk moment op scherp stond. Waarom? Had ik iets over het hoofd gezien? Een verkeerde inschatting gemaakt? Of was dit allemaal een groter spel waarvan ik slechts een pion was? Gedachten vlogen als kogels door mijn hoofd, maar geen enkele kogel trof doel. Ik voelde mijn ademhaling versnellen, de muren van de kamer leken op me af te komen. Doe iets, verdomme! Mijn hart bonkte in mijn keel, de adrenaline golfde als een woeste rivier door mijn aderen. Elk instinct in me schreeuwde dat ik moest handelen, maar hoe? Wat was de volgende zet? De woorden verlieten mijn mond als kogels uit de loop van een pistool. Direct, hard, zonder enige omweg. Ik voelde mijn kaken zich vastklemmen, mijn borstkas zich opblazen alsof ik een moment van mijn plek zou springen. Dit was het dan. De aanval. De enige zet die ik nog kon maken zonder totaal gezichtsverlies te lijden. De vluchtroute werd afgesloten op het moment dat ik mijn lippen opendeed, het was erop of eronder. "Is it because Abdullah is leaving the club?" Elke klank doordrenkt met spanning, mijn stem net iets te luid in de stille, luxueuze ruimte. Gökhan’s reactie was onmiddellijk. Zijn hoofd schoot omhoog, zijn ogen schoten vuur, en de spieren in zijn kaken spanden zich aan. Alsof hij met een stomp in de maag werd getroffen. Voor een fractie van een seconde, amper merkbaar voor iemand die niet op de details lette, zag ik een flikkering van... was het twijfel? Verrassing? Wat het ook was, het gleed meteen weer van zijn gezicht af, als olie van een glanzend oppervlak. Hij herpakte zich razendsnel, maar ik had het gezien. Ik had die kleine, maar oh zo belangrijke glimp opgevangen. Hij liet zijn blik op me rusten, dieper, donkerder dan daarvoor. Een glimlach, ijskoud en berekend, gleed langzaam over zijn gezicht. “What did you say?” Zijn stem klonk laag, beheerst, maar ik hoorde het daarachter. Die spanning. Die felle, onstuimige energie die hij probeerde te verbergen. Het was alsof we op een koord dansten, hoog boven de grond zonder vangnet. Een verkeerde beweging, en één van ons zou vallen. Mijn handen, die ik in mijn schoot probeerde te houden, trilden lichtjes. Ik hoopte dat hij het niet zou zien. Maar mijn ogen verlieten de zijne niet, vastbesloten om niet als eerste weg te kijken. Hij liet zijn tumbler rustig op de tafel zakken, alsof hij het gesprek zojuist opnieuw overnam. De lichte tik van het glas op de tafel klonk oorverdovend. Gökhan leunde langzaam achterover in zijn stoel, zijn blik strak op die van mij gericht, zonder met zijn ogen te knipperen. “What do you mean, Abdullah is leaving my club?” Hij liet het woord ‘my’ vallen als een loden kogel, alsof het gewicht ervan de vloer zou doen beven. Mijn hart zat in mijn keel, kloppend als een op hol geslagen stoommachine. Wat was dit? Bluf? Was hij zichzelf aan het indekken? Had ik een nerveus trekje gezien in die ogen van hem of had ik dat verdomme zelf verzonnen? Ik kon het niet zeggen. Maar zijn stem… nee, die trilde niet. Hij klonk als een generaal die een nederlaag toedient aan een ondergeschikte, vol zelfverzekerdheid. Gökhan boog zich iets naar voren, zijn vingers steunden lichtjes op zijn knieën. Zijn blik was intens, zijn lichaam volledig stil. “You can’t sell Abdullah, John” fluisterde hij, de woorden als een zwoele bries in de doodse stilte. “I need to validate all outgoing deals. I learned that trick from your Cyprus playbook.” Hij trok zijn mondhoeken iets omhoog, de spieren in zijn gezicht aanspannend in die sluwe, zelfgenoegzame grijns die ik ondertussen zo goed kende. Alsof hij alles al gewonnen had, alsof elke uitkomst, hoezeer ik ook probeerde de touwtjes naar me toe te trekken, in zijn voordeel uitpakte. Mijn handpalm voelde klam aan, ik klemde mijn vingers om de leuning van de stoel alsof dat de enige reddingsboei was in een woelige zee van onzekerheid. Hij geloofde het niet, verdomme. De adrenaline pulseerde door mijn lijf, elke vezel in mijn lichaam schreeuwde om actie. Maar welke actie? Wat was de volgende zet? Reacties en dergelijke.

Ze mogen ook omgedraaid worden hoor

Heerlijk om geschiedenis te kunnen schrijven. De titel zet de kers op een hele lekkere taart! En wie weet wat er allemaal nog in het verschiet ligt voor Alexander.

Welkom German Acosta

Ik liep 5-6 update's achter maar nu helemaal bij. Wat doe je het fantastisch!! <3 Gefeliciteerd met de titel en de dubbel! En aantal prachtige zege's in Europa op oa Benfica , Fenerbache en Galatasaray, en geweldig in eigenhuis ook oa Feyenoord en AZ verslaan, super!

Arcade Fire- Put Your Money on Me

CCCXXXIII. De man van Escher in de gouden lift Natuurlijk ken ik Escher. Wie kent hem niet? De man die in staat was om ons met simpele lijnen en geometrie te laten twijfelen aan onze eigen waarneming, om ons te laten geloven in werelden die niet kunnen bestaan en toch op papier werden uitgestippeld alsof ze de realiteit zelf waren. Dit specifieke werk, die krankzinnige kluwen van trappen, leidend naar nergens en overal tegelijkertijd, met die kleine, anonimiserende poppetjes die zich blijven voortbewegen zonder ooit ergens te komen, dat sloeg precies de spijker op zijn kop. Zo voelde het namelijk om hier te zijn, vast te zitten in dit beroep, deze mallemolen van verwachtingen, verraad en dubbele agenda’s. Of ik nu op Cyprus zat, de immer vrolijk knikkende makelaars om me heen, met hun mooie praatjes en net iets te gladde contracten, of hier in Turkije, waar het geld net zo dubieus qua herkomst leek als de beloftes die werden gedaan, het maakte geen ene reet uit. De omgeving verschilde misschien, de taal en de gezichten ook, maar het patroon? Het bleef hetzelfde. Onveranderlijk, als een godvergeten Escher-tekening die me keer op keer terugbracht naar het beginpunt. Iedereen wilde wat van me, maar zonder dat ze dat ooit hardop zouden zeggen. Altijd diezelfde blik in hun ogen, alsof ik de joker in hun deck was, die ze konden inzetten wanneer ze de boel op stelten wilden zetten. En ik? Ik probeerde ze allemaal te slim af te zijn, te manoeuvreren, me een weg te banen door dit doolhof van woorden, contracten en smeergeld, in de hoop dat ik hen te grazen kon nemen voordat ze hetzelfde met mij deden. Maar wie hield ik voor de gek? Elke keer als ik dacht dat ik een deur had geopend naar een nieuwe richting, bleek het weer gewoon een trap te zijn, een volgend niveau in hetzelfde verdomde doolhof. Ja, ik kon weleens een zijpad nemen, links of rechts afslaan, maar uiteindelijk kwam ik steeds weer uit op dezelfde plek. Een gesloten cirkel waarin ik de ene deal na de andere sloot, de ene relatie na de andere verkwanselde. Of het nu Mel was die me in een ijzeren greep hield, of Mister K. met zijn vuilgebekte bravoure die me steeds verder het moeras in trok, het kwam altijd weer terug op datzelfde punt. Dat eeuwige, vermoeiende spel waarin niemand echt leek te winnen. Misschien zat ik gevangen, niet alleen door de omstandigheden, maar ook door mezelf. Want laten we eerlijk zijn: ik koos er telkens voor om deze trappen op te gaan, nietwaar? Om te blijven wandelen door die hallen en gangen die nergens toe leidden. Waarom? Omdat ik stiekem genoot van de chaos, van de spanning die het gaf. Alsof ik ergens hoopte dat ik die ene afslag zou vinden die me naar de uitgang leidde, maar zonder die ooit echt te zoeken. Nee, daarvoor was het allemaal te verslavend, die machtsstrijd, die leugens en halve waarheden. En zo bleef ik doorgaan, net als die figuurtjes op Escher’s trappen. Vooruitgang zonder vooruit te komen, een eeuwige lus waarin ik me met open ogen liet meeslepen. Ik liep, ik manoeuvreerde, ik onderhandelde en schipperde. Maar aan het eind van de dag stond ik weer op dezelfde plek. Kijkend naar een horizon die niet bestond, me afvragend of het niet eens tijd werd om van die verdomde trap af te stappen. Maar ja, zeggen dat je iets anders gaat doen en het ook daadwerkelijk doen, dat zijn twee verschillende dingen. Misschien vond ik het wel prima zo, opgesloten in mijn eigen kleine Escher-wereldje, mezelf voorhoudend dat ik nog steeds een uitweg zocht, terwijl ik ondertussen gewoon weer diezelfde trede opklom. Dit alles speelde door mijn hoofd in de lift onderweg naar het penthouse van het Conradhotel in Istanbul, waar Gökhan en Alex verbleven. Om dergelijke gedachten tegen te gaan, richtte ik me op het luxueuze interieur van de lift. Ik wilde scherp zijn voor het gesprek dat ging komen. De lift was een bewegende pronkkast, een glimmend pronkstuk van kitsch en overdaad dat meer weghad van een ordinaire etalage dan van een functionele vervoersruimte. Goudkleurige lambriseringen liepen langs de zijkanten omhoog als een soort schreeuwerige randversiering, gecombineerd met houten panelen die zo glimmend waren dat ze bijna spiegels leken. In het midden bevond zich een grote spiegelwand, een soort permanente uitnodiging om jezelf te bewonderen, terwijl je ongetwijfeld ongemakkelijk heen en weer wiebelde bij de gedachte dat je binnen enkele seconden ergens anders zou zijn. In die spiegel zag ik mijn eigen reflectie, wazig en doordrenkt met twijfels. Mijn gezicht strak, kaaklijn gespannen, alsof ik me mentaal probeerde te wapenen voor de confrontatie die ongetwijfeld ging komen. Aan mijn lippen hing een klein, wrang glimlachje, eentje die vooral misprijzen uitstraalde: hoe ironisch dat ik, van alle mensen, hier in deze lift vol luxe en façade stond. Dit was niet mijn wereld, met zijn marmeren vloeren en gelikte oppervlakken, maar toch maakte ik er deel van uit. Een troebele weerspiegeling in een wereld die glom en schitterde, maar waar onder de oppervlakte altijd rot en bederf leek te schuilen. Ik liet mijn blik afdwalen naar het plafond, een constructie van helder, fel verlichte panelen, omlijst met dunne, decoratieve gouden lijntjes. De verlichting straalde een bijna onnatuurlijke helderheid uit, alsof de ontwerper elke millimeter van deze lift een goddelijke gloed wilde geven. Bijna alsof het een poging was om te verdoezelen wat deze lift werkelijk was: een benauwde kooi die je, zonder mogelijkheid tot ontsnappen, naar een eindbestemming bracht. Maar ik wist beter. Het knoppenpaneel leek wel een schakelpaneel uit een ouderwetse sciencefictionfilm. Elk cijfer en symbool schitterde in dezelfde gouden tint, met daarboven een luidsprekertje waaruit een zacht, afgemeten muziekje sijpelde. Waarschijnlijk bedoeld om de gasten op hun gemak te stellen, maar bij mij had het een averechts effect. Elk doordringend deuntje voelde als een slag op mijn zenuwen. Die irritante, geruststellende tonen deden me juist beseffen hoe verdomd ongezellig en kil het was hier. Een metalen doos, vermomd als een paleis op een vierkante meter. Een lichte trilling kondigde aan dat we bijna boven waren. Mijn hand klemde zich onbewust steviger om de railing die als een subtiele scheidslijn langs de muren liep. Ik haalde diep adem en liet mijn ogen nog even langs het interieur glijden, alsof ik in de weelde een laatste greintje zelfvertrouwen wilde vinden. Daar stonden ze dan, die details: de geometrische patronen in de gouden lijsten, het prachtige marmer dat echter geen enkele warmte uitstraalde, en de volkomen absurde, meterslange spiegel waarin ik mezelf gevangen zag als een soort vreemde verschijning in een decor dat zijn rol beter speelde dan ik de mijne. Het zou me niet verbazen als Gökhan en Alex deze lift hadden uitgekozen. Oppervlakkig, tot op zekere hoogte kunstmatig, en toch geforceerd elegant. Alles moest perfect zijn, al was het maar een façade om anderen te imponeren. Het was een lift die meer verbeeldde dan vervoerde, meer illusie was dan realiteit. En nu zou ik uitstappen in het epicentrum van die illusie, waar Gökhan en Alex op me wachtten met een cocktail van verwijten, vragen en ongetwijfeld slinkse tegenzetten. Ik zuchtte diep en keek nog een laatste keer naar mijn eigen weerspiegeling. De gouden randen en warme houttinten vormden een wrede tegenstelling met de koude, zakelijke blik in mijn ogen. Nog even, een paar seconden nog, dan zou ik de lift uitstappen en de luxueuze façade inwisselen voor de realiteit van het penthouse. Dan zou ik tegenover ze staan. En ze zouden lachen. Maar deze keer zou ik me niet laten meeslepen in hun spel. Reacties en dergelijke.

En zo worden we door steeds meer wanstaltige nummers voorbij gestreefd. Trieste editie.

2029/2030