Klassement

HO. LY. FUCK.

De vierde titel is ook binnen. Hopelijk weet ik Europees ook wat succes te boeken de komende seizoenen zodat ik mee kan doen aan het WK voor clubs. Doel met deze club is eigenlijk om die in de wacht te slepen zodat ik de Nationalist Challenge af kan ronden en weer een nieuwe club kan gaan zoeken. Ik denk eover na om dan te proberen om met een attributeless skin de volgende club kampioen te gaan maken in Portugal. De selectie die het dit seizoen heeft gedaan is de onderstaande. Vooral Igor is helemaal ontploft dit seizoen. Vorig seizoen begon die nog als wissel en was het stuivertje wisselen met Barreira. Beiden hadden geen lekker seizoen namelijk. Aan het einde van het seizoen toen het kampioenschap zo goed als binnen was heb ik Igor opgesteld en die eindigde het seizoen best lekker. Die vorm wist die dit seizoen door te trekken en zo besloot ik ook om Barreira in de winterstop van dit seizoen te verkopen voor 45.5 miljoen en kon ik Hugo Lima voor 23 miljoen aantrekken en Pedro Sabino Doutel voor een recordtransfer (met bonussen kan het 48 miljoen worden) van Sporting CP overnemen. Prima manier om door te selecteren als je het mij vraagt. Dit seizoen heb ik dezelfde tactiek gehanteerd met Francisco Lopes. Toen het kampioenschap binnen was hem meteen opgesteld ipv André Bogalho en die ontwikkelt zich ook erg snel. Andere spelers die erg belangrijk zijn voor dit team zijn Aldo Barrigana uit de eigen jeugd, Gustavo Alves die 4 seizoenen geleden voor 4.4 miljoen opgepikt werd en de oude vedettes Goncalo Paiva en Gustavo Sa, die toch steeds minder beginnen te spelen. Maar ook hier staan alweer vervangers voor klaar in de vorm van de al eerder genoemde Hugo Lima en Minervino Besugo. Qua versterkingen komt er denk ik weinig bij omdat het budget erg laag blijft. Het blijft jagen naar koopjes.

Ja lekker hoor. Goeiemorgen

Kansen om te promoveren naar de Premier League begint toch serieuze vormen aan te nemen

0-7 winnen is lekker maar zeker met zeven verschillende doelpuntenmakers

Jajajaja

Vandaag #race-day. Het viel me niet tegen, maar ook allesbehalve mee. Had beter kunnen gaan, maar ook zeker slechter. Richttijden totaal niet gehaald, zat na het zwemmen meteen met een megahartslag op de fiets, dus durfde daar niet door te trekken. Uiteindelijk wel een wattage gereden waar ik blij mee kan zijn op een niet superdag (nu 193W, maar mikte op 200-205W), maar volgens Best Bike Split zou ik 3 à 4 minuten sneller moeten zijn dan dat ik nu heb gedaan (dat is +5%). Teken wel dat mijn positie op de fiets nog een stuk aerodynamischer kan. Iets om in de winter eens naar te gaan kijken. Die heuveltjes zijn zwaar man trouwens, zaten iets van 290 hoogtemeters in, en dat ben ik in Rotterdam echt totaal niet gewend. Bij de 2 langere wel echt een risico dat je richting stilstand komt, en dan is het wel belangrijk om gas te blijven geven. Was daar zeker de eerste ronde te terughoudend, had me nog wel tijdwinst kunnen opleveren. Met hardlopen hetzelfde verhaal. Begon oke, maar door het vele offroad (lang oneven gras en zand van het strand) was de vorm soms ver te zoeken. Liep op de asfaltstukken dan ook veel sneller, maarja, is maar mee te dealen. Hitte hielp ook niet mee, liep vorige week toen het wat kouder was nog 5:09/km over 8.7km in een pyramiderun (gem. zone 3), maar dat was nu echt niet mogelijk geweest. Totale eindtijd 2:41:40. Niet echt tevreden mee, maar gegeven de tijden die er verder zijn behaald, wellicht niet onverdienstelijk. 96e van de 337 finishers, en de snelste tijden zijn ook echt significant langzamer dan de andere races waar ik vergelijkingsmateriaal mee heb (al waren de echte kleppers er ook niet bij, maakt het ook lastig vergelijken). Uiteindelijk: - Zwemmen: ergens tussen 23:26 (Strava) en 24:22 (timing mat), afstand was grofweg 1.200 meter ipv 1.000 meter. Was erg zwaar, maar gegeven het aantal keer zwemmen na de halve in juni en mijn vakantie deze zomer, had het niet veel beter gekund. De techniektrainingen maar gaan oppakken. - Fietsen: 1:13:17. Verloor weer eens een bidon bij een gat in de weg (dit had dus wel echt sneller gemoeten, ook gegeven de dikke fiets die ik heb). - Hardlopen: 57:11 over 10.5km ipv 10 (dus 54:45 ofzo over 10). PR op 10km ongeveer 48 minuten, dus op dit terrein en de warmte best prima. - Wissels: wisselzone was echt heel groot, was ook mijn fiets kwijt, dus dit was totaal niet haalbaar 6:50 in totaal gewisseld. Volgend seizoen weer nieuwe kansen. Waarschijnlijk worden het 2 halve, maar dat is nog even te bekijken.

En hij stelt op het eerste gezicht niet teleur:

Wilhelm Friberg is één van de oprichters van Örgryte IS en tevens voorzitter tussen 1887 en 1926. Met recht een grote meneer dus. Toch was dit ook dé kans om eens een stadion naar mezelf vernoemd te krijgen in FM. Helaas!

Twee wedstrijden later tegen de nummer 1 in de League Phase (op dat moment). De bekernederlaag is vergeven

Na het vertrek van deze jongen naar Manchester City, dat met 225M op de proppen kwam moest ik op zoek naar een vervanger achterin. Eerst gekeken naar opties centraal achterin maar de beste optie zit pas een half jaar bij Atlético dus die is onhaalbaar. Uiteindelijk gekozen voor een rechtsback, zodat de speler die ik nu op rechtsachter had staan naar het centrum kan Lekker aanvallende back, dat kan ook weer een toegevoegde waarde worden. Het leuke is dat hij een van de spelers is die ik gebruikt heb om mijn competitie sterker te maken. Goedkoop halen op jonge leeftijd en dan in een ruiltransfer betrekken met een competitiegenoot.

Episode II In eerste instantie dacht ik dat het een geintje was, maar dat was helaas niet zo. Ofschoon de club mede dankzij mij kampioen is geworden en gaat promoveren, hebben wij het niet over een verbeterd contract maar gewoon een contractverlenging voor hetzelfde salaris, dat ik al had. Als deze club mijn prestatie niet wil belonen, dan stop ik bij seizoenseinde. Mijn oom was het met mijn besluit volledig eens en zal kijken, wat hij voor mij kan doen. Weliswaar heb ik geen zaakwaarnemer, maar mijn oom heeft een groot netwerk in UK en kent veel clubbesturen van clubs uit de 6de divisie en hoger. In 4 dagen spelen wij thuis tegen Whitby Town Football Club, een Engelse voetbalclub uit Whitby, Noord-Yorkshire. De club neemt deel aan de Northern Premier League, het zevende niveau van het Engelse voetbal. Whitby, opgericht in 1880, is een van de oudste clubs uit Noord-Yorkshire. Uiteraard bij regenachtig weer en voor 637 toeschouwers verschenen wij in de puur aanvallende 4-2-2-2 opstelling. Whitby kwam in een simpele 4-4-2 formatie het natte veld op en scheids is helaas Matthew Scholes, waar wij hele slechte ervaringen mee hebben. Zoals zo vaak waren wij de bovenliggende partij en bij rust stond het al 2 : 0 voor ons. Ofschoon onze keeper vandaag geen al te beste indruk maakte, speelde de rest van het team gewoon ijzersterk. En ja hoor, ook in deze wedstrijd wilde de scheids weer laten zien ‘wie de baas is’ en in de 53ste minuut kreeg Whitby een penalty, om in het zadel te blijven. Het werd 2 : 1 en in de 61ste minuut maakten wij 3 : 1, waarna wij in de 66ste minuut, wel of niet buitenspel, weer een doelpunt tegen kregen. 3 : 2 en de scheids deed zijn best, om onze tegenstander op de rails te houden. In de 72ste minuut haalde ik Ditchfield + Javaid eraf en bracht Patterson en O’Neill. 6 minuten later mocht ook Jones-Griffiths vertrekken en kwam Turner. Agho werd in de 82ste minuut in de box onderuitgehaald en de scheids kon niet anders dan ons een penalty te geven, die Bell verzilverde. 4 : 2 en dat luchtte op, kan ik u vertellen. En ja hoor, nog geen 3 minuten later gaf de scheids weer een penalty, maar nu tegen ons en ook die werd verzilverd. 4 : 3 en ik voelde nu toch wel nattigheid. Gelukkig voor ons, zorgde invaller Patterson in de 93ste minuut met een simpel intikkertje voor de 5 : 3 en was deze match gespeeld. Afsluitend wil ik nog opmerken, wij waren ‘voorin sterk en achterin shit’, omdat onze keeper vandaag zeer slappe handjes had en de drie ballen, die hij op zijn doel kreeg, allen doorliet. --------- @keano77 @delichris @Genkie_06 @Rikkert90 Bedankt voor jullie aandacht en reacties.

In november hoopte Chelsea zijn vorm opnieuw wat op te krikken dat begon in eigen huis tegen Nottingham. James, Nkunku (2x) en Palmer namen de thuisdoelpunten voor hun rekening waardoor de drie punten in Londen bleven. Ook in de Champions League werd er gewonnen ditmaal op het veld van Young Boys Bern. De thuisploeg kwam niet in de partij voor en zag Madueke en Jackson de wedstrijd beslissen. De topper tegen Tottenham was een grote test deze maand en ook nu was Chelsea de betere. Nkunku knalde de 0-1 binnen, maar een minuut later stond het al gelijk. De bezoekers bleven drukken en met een lage schuiver bezorgde Palmer zijn team de drie punten. In eigen huis tegen Fulham werd het opnieuw een doelpuntenfestival waarbij Fernandez (2x), Cucurella, Gyökeres en Dewsbury-Hall de hoofdrol speelden. Dit gaf vertrouwen voor de Europese klepper in eigen huis tegen PSG en ook nu vlogen de ballen lekker binnen. Dewsbury-Hall, Jackson (2x), Madueke en Gyökeres zette hun team op het uur op 5-0. PSG kon nog tegenscoren, maar de blamage was compleet. Chelsea reisde met vertrouwen af richting Everton, een team dat Amorim nog niet kon kloppen op verplaatsing ... en nu lukte het weer niet. Calvert-Lewin zette zijn team al snel op voorsprong na een foutje in de Chelsea defensie, maar Nkunku zette de situatie recht. Chelsea kreeg de kansen maar kwam niet tot scoren waarna Edwards kort na het uur een (lichte) penalty mocht omzetten. Everton uit ... het blijft de achilles van Amorim. Stand Premier League november: VOLGEND DEEL: - Uitslagen Premier League & Champions League december @Djurovski Het was balen dat we punten weggaven, maar in deze competitie kan dit zeker! Bedankt voor de reactie! @Marius Er zat zeker verval in onze vorm en roteren is nodig door de opeenvolging ! Bedankt voor de reactie! @Mordurette @keano77 @KayDeManaager @Svenpunt @Fantasy @DemoN @seb170455 @Boyzone @Djurovski @ROEMM @ElMarcos @nasje92 @Michaelinho* @Rikkert90 @mattihamstra

Hoofdstuk 2: Vliegende Start? De lucht was grijs boven het Yanmar Stadion in Almere, maar Alexander Iversens gedachten waren helder. De competitie begon en hoewel de verwachtingen voor NEC laag waren, voelde hij de spanning van de ongeschreven toekomst. Niemand durfde het hardop te zeggen, maar NEC had een 'gemakkelijk' programma in de openingsmaand. Almere City, Fortuna Sittard en NAC Breda – dit waren tegenstanders die NEC kon en móést verslaan om een solide basis te leggen voor het seizoen. Iversen wist dat deze wedstrijden cruciaal zouden zijn, niet alleen om vertrouwen op te bouwen, maar om een statement te maken: NEC was niet gekomen om deel te nemen; ze waren hier om te strijden, als Nijmeegse Romeinen. De eerste wedstrijd, uit tegen Almere, was een test. Met een 4-1 overwinning in de zak werd de toon gezet. Koki Ogawa opende de score al vroeg en NEC speelde met een agressie die de Almeerse verdediging simpelweg niet kon bijbenen. In de kleedkamer na afloop hing er een euforische sfeer. “Dit is wat we kunnen en dit is pas het begin,” sprak Iversen zijn mannen toe. De week daarna, thuis tegen Fortuna Sittard, werd de druk groter. Het Goffertstadion was gevuld met hoopvolle supporters die verlangden naar de eerste thuiszege van het seizoen. “...Dat zijn onze kleuren!” galmde het vanaf de tribunes toen NEC met een solide 2-0 won. Ogawa en Hansen lieten hun klasse zien en Iversen stond aan de zijlijn met zijn armen over elkaar, niet glimlachend, maar in stilte genietend. Zes uit twee. Maar hij wist dat september het echte meetmoment zou worden. De Maand van Waarheid De kalmte die in de eerste wedstrijden heerste, maakte plaats voor een groeiende spanning. September was een maand vol obstakels. Feyenoord, PSV, Ajax – drie van de sterkste teams van het land stonden op het programma. Maar in plaats van nervositeit te voelen, leek er iets te veranderen binnen de ploeg. De trainingen werden intenser, de scherpte groeide. Dit was hun kans om te bewijzen dat NEC niet alleen tegen de kleintjes kon winnen, maar dat ze konden meedoen met de groten. NEC – Feyenoord (1-0 winst) Feyenoord kwam als favoriet naar Nijmegen, maar het waren de fans die voor het echte vuur zorgden. “...dat zijn onze kleuren!” rolde als een golf over het veld terwijl NEC fel startte. De druk op Feyenoord was zichtbaar. In een felbevochten duel viel in de 15e minuut de enige en beslissende treffer. Dirk Proper, de motor van het team, schoot vanaf de penaltystip en liet het Goffertstadion ontploffen. Iversen juichte met gebalde vuisten, het voelde als een statement naar de rest van de competitie. PSV – NEC (1-3 winst) Een week later volgde de trip naar Eindhoven, waar PSV NEC met een arrogante glimlach ontving. Niemand gaf NEC een kans. Maar de mannen van Iversen voelden de energie van de Feyenoord-zege nog steeds in hun benen. Het werd een tactische masterclass. NEC drukte PSV met 1-3 in hun eigen stadion. Ogawa was wederom de held een treffer, Róber en Kas de Wit openden tevens hun rekening in de Eredivsie. Alexander Iversen liep na afloop met een mengeling van trots en vastberadenheid het veld af. Twee overwinningen tegen topclubs in één maand. Dit was ongekend. Het bestuur was al in zijn kantoor geweest met lovende woorden, maar Iversen bleef bescheiden. NEC – LASK Linz (3-0 winst, Europa League) De week daarop werd de focus verlegd naar Europa. De tegenstander: LASK Linz. Hoewel de druk van de competitie nog steeds voelbaar was, ging NEC met een zekere flair het Europese duel aan. Een comfortabele 3-0 overwinning volgde, met de jonge talenten die zich langzaam begonnen te onderscheiden. Iversens NEC bewees niet alleen op nationaal niveau mee te doen, maar ook in Europa kon NEC verrassen. NEC – Ajax (2-2 gelijkspel) Het duel tegen Ajax was misschien wel de grootste test. Ajax had al jaren een dominante positie in de Eredivisie en kwam naar Nijmegen met de verwachting te winnen. Maar NEC, gesterkt door de recente successen, weigerde zich te laten intimideren. De eerste helft was een tactisch steekspel, maar na precies een halve helft te hebben gespeeld, brak de wedstrijd open. Ogawa scoorde na amper 23 minuten en NEC nam brutaal de leiding. Er volgde een zenuwslopend schouwspel, waarbij NEC zelfs de 2-0 tegen de touwen schoot: Koki Ogawa. Het laatste kwartier werd Ajax echter gesterkt door hun ervaring: Kenneth Taylor (‘77) en Wout Weghorst (‘85) beslechtten het lot van NEC. Het fluitsignaal klonk en ondanks het gelijkspel voelde het als een overwinning. Het Goffertstadion stond op zijn kop, de spelers voelden de trots van hun supporters. Quick – NEC (2-7 winst, KNVB Beker) De maand werd afgesloten met een eenvoudige 2-7 overwinning op Quick in de KNVB Beker. NEC, hoewel vermoeid na een zware reeks wedstrijden, toonde hun klasse en liet geen twijfel bestaan over hun superioriteit. De Reactie van de Stad De stad leefde op. De woorden “...dat zijn onze kleuren!” werden de slogan van de fans. Er hing een gevoel van hoop en hernieuwde ambitie in de lucht. NEC, het team dat vorig seizoen nog werd gezien als een middenmoter, begon langzaam te geloven dat er meer mogelijk was. Iversen werd een held in Nijmegen. De pers prees zijn tactische scherpte en rustige, doch vastberaden leiderschap. Maar Alexander bleef nuchter. Hij wist dat dit pas het begin was van een lang seizoen.

Nog een maandje vamosssssssssssss!

Financieel is dit helaas niet af te slaan. Gelukkig had ik er al op voorgesorteerd door Ramos transfervrij af te laten bouwen bij ons en had ik winteraankoop Hugo Lima nog achter de hand als vervanger voor hem. Hopelijk kan ik het geld gebruiken om het stadion uit te gaan breiden en ik op die manier een betere financiele positie kan opbouwen.

Gefeliciteerd met het bereiken van de volgende ronde @jlovess. Succes in de volgende ronde

Mr 1-0 1-1

Transfervrij nog een jaartje als back up fungeren

Eerste seizoen met een eigen gebrouwen tactiek! Wel geïnspireerd op wat zaken uit andere tactieken. Tot op heden mogen we nog niet klagen met Hansa Rostock, de eerste seizoenshelft verliep beduidend beter dan in ons derde seizoen. Alleen een matig resultaat tegen Werder Bremen in de derde ronde van de beker.

Heel veel landen, grote 5, portugal, belgie, nederland, turkije, griekenland. Het is niet dat er geen transfers gebeuren ofzo hé, maar ik vind dat het te vaak gebeurt dat een type speler als Hato of een type spelers als Nico Williams gewoon hun hele carriere of grootste deel ervan bij dezelfde ploeg blijven, als ze een sterspeler zijn en die ploeg heeft vier sterren reputatie ofzo of heeft doorgaans dat europees voetbal.

Dat zijn nogal flinke interne strubbelingen. Op het voetbalveld gaat alles crescendo, maar dat is zeker niet per se een voorbode voor een goede gemoedstoestand. Aan de andere kant is het niet anders dan logisch dat Wijchen je beter laat voelen dan Nijmegen natuurlijk.

Oh oh oh John maakt weer beslissingen met iets anders dan zijn hersenen

https://manutd.nl/de-verrassende-managers-van-de-toekomst/ Zulke artikels vind ik altijd heerlijk! Helaas is enkel de screen van Vini aan te klikken om deze beter te bekijken..

Die rush gamemode is best een leuke toevoeging in FUT Ga dit jaar gewoon met een Eredivisie/KKD/Nederlands (p&p) team spelen. Zojuist Openda gepackt, komt dat ff goed uit Daarvoor een paar potjes gedaan met Gakpo, Wieffer en Dumfries in het team ipv Hancko, Lobotka en Openda. Maar dan zal ik Geertruida maar in die rechtsback evo stoppen, die kan ook centraal achterin dus da's mooi.

Voor mij is het bouwen van een team het leukste onderdeel van het spel. Bij een PSV zal het minimaal 10 jaar duren voordat je écht objectief een van de beste selecties van de wereld hebt. Bij Tottenham lukt dat binnen 3 jaar.

Hoofdstuk 10: Overwinning, uitdaging en toekomstplannen De zon scheen fel door de ramen van mijn kantoor terwijl Leon en ik de balans van maart opmaakten. Het was een maand vol pieken en dalen, maar we stonden er nog altijd sterk voor. "Die wedstrijd tegen Lyon... Wat een domper," begon Leon terwijl hij wat statistieken op de tafel legde. "We hadden hen compleet in de tang, maar toch verloren we." Ik knikte instemmend. "Ja, dat was zuur. We hebben laten zien dat we sterker waren, maar voetbal is soms oneerlijk. Gelukkig hebben we dat in de terugwedstrijd rechtgezet." Een glimlach verscheen op mijn gezicht bij de herinnering aan die wedstrijd. De sfeer, de energie, het feit dat we Lyon met 5-0 naar huis stuurden. Het was een moment van pure triomf, een bevestiging dat we ons niet zomaar lieten verslaan. "Weet je, Leon," vervolgde ik, "dit is precies wat ik bedoel met het karakter van het team. Na een tegenslag zo sterk terugkomen... Dat zegt veel over de mentaliteit van deze groep." Leon knikte. "Daar heb je gelijk in, Wim. Maar we moeten wel opletten. We zijn nu kampioen geworden, ja, maar de focus moet blijven. We kunnen ons geen moment van zwakte veroorloven, zeker niet in de Europa League." Ik grinnikte. "Daar hoef je je geen zorgen over te maken. De jongens weten wat er op het spel staat. Maar toch, die onnodige tegendoelpunten aan het eind van de wedstrijd... dat baart me zorgen." Het kampioenschap en de toekomst van Brobbey en Sutalo Op 17 maart wisten we officieel het kampioenschap binnen te halen. Een moment van euforie, een bevestiging dat het harde werk loonde. Toch was er geen tijd om stil te staan bij onze prestatie. De transfergeruchten begonnen alweer te circuleren. Naast de aanhoudende interesse van Fulham voor Brobbey, was er nu ook sprake van belangstelling voor Josip Sutalo. Real Madrid had zich gemeld, en dat had de nodige onrust veroorzaakt. "Real Madrid, dat is niet zomaar een club," zei Leon terwijl hij door de laatste transfernieuwtjes bladerde. "Denk je dat hij geïnteresseerd is?" Ik zuchtte. "Iedere speler droomt van een club als Real Madrid. Dat weet ik ook wel. Maar Sutalo is zo’n belangrijke schakel in onze verdediging. We hebben hem nodig als we volgend seizoen weer willen meedoen op het hoogste niveau. Ik heb tegen hem gezegd dat we pas aan het begin van het nieuwe seizoen gaan zitten om het te bespreken. Misschien heeft hij dan ook wat meer duidelijkheid over wat hij zelf wil." Leon knikte langzaam. "Dat is waarschijnlijk het beste wat je kon doen. En Brobbey?" "Die situatie blijft lastig," gaf ik toe. "Ik wil hem eigenlijk niet laten gaan, maar hij blijft onrustig door die interesse van Fulham. We moeten ons daar ook op voorbereiden." Focus op Europa en winst KNVB-beker April bracht nieuwe uitdagingen met zich mee, maar ook nieuwe overwinningen. We speelden de kwartfinale van de Europa League tegen Slavia Praag, en hoewel ze een stugge tegenstander waren, wisten we hen zonder al te veel problemen aan de kant te schuiven. Een 4-1-overwinning in de thuiswedstrijd gaf ons voldoende vertrouwen om het uit af te maken met een 2-1 overwinning. "Weet je wat het mooiste is van deze reeks, Leon?" vroeg ik, terwijl we samen naar de wedstrijdbeelden keken. "Dat we eindelijk de controle lijken te hebben in Europese wedstrijden. We hebben niet het gevoel dat we ons moeten aanpassen aan de tegenstander. In plaats daarvan dwingen we ons eigen spel op." "Dat is inderdaad een groot verschil met eerdere seizoenen," beaamde Leon. "We laten ons niet meer verrassen, en dat is grotendeels te danken aan de manier waarop jij het team hebt laten spelen." Toch voelde ik ook dat er iets niet klopte. “De jongens zijn moe, Leon. Onze tactiek vraagt veel van hen, zeker tegen het einde van de wedstrijd. We zijn constant aan het drukzetten, aan het aanvallen. Daardoor verslappen we en krijgen we die onnodige tegendoelpunten.” “Het is de tol van ons spel,” antwoordde Leon. “Misschien moeten we overwegen om tegen het einde van de wedstrijd wat meer op balbezit te spelen. Even de druk van de ketel halen.” “Misschien,” zei ik peinzend. “Maar dat gaat tegen mijn natuur in. Ik wil altijd aanvallen, altijd jagen. Dat is de Ajax-filosofie.” “Dat weet ik, maar soms moet je ook pragmatisch zijn,” hield Leon vol. “We willen winnen, niet alleen maar mooi voetbal spelen.” Ik lachte. “Dat is waar. Johan zou waarschijnlijk hetzelfde zeggen: ‘Winnen is het belangrijkste, maar dat moet op een mooie manier gebeuren.’” De volgende uitdaging De halve finale van de Europa League stond nu voor de deur. Het zou onze grootste uitdaging tot nu toe worden, maar ik voelde dat we klaar waren. De afgelopen maanden hadden we onszelf keer op keer bewezen. We hadden ons hersteld na tegenslagen, we hadden ons spel verbeterd, en de spelers hadden de mentaliteit die nodig was om te winnen. "Het wordt nu spannend," zei Leon terwijl hij opstond om te vertrekken. "Maar ik heb er vertrouwen in dat we dit kunnen. De jongens hebben laten zien wat ze in huis hebben, nu is het tijd om dat naar een nog hoger niveau te tillen." Ik keek hem vastberaden aan. "We gaan dit doen, Leon. We gaan geschiedenis schrijven. Maar eerst moeten we ervoor zorgen dat iedereen scherp blijft. Geen moment van verslapping, geen excuses." Toen Leon de kamer verliet, bleef ik nog even zitten en staarde naar de lege tafel voor me. Dit was het moment van de waarheid. Alles wat we hadden opgebouwd, alles waar we voor hadden gewerkt, kwam nu samen. De titel in de Eredivisie was binnen, maar dit was slechts het begin. Nu ging het om meer, om laten zien dat Ajax weer bij de Europese top hoorde. Ik pakte mijn telefoon en stuurde een bericht naar Sutalo. “We gaan praten aan het einde van het seizoen, maar voor nu is er maar één focus: winnen.” Kort daarna ontving ik een bericht terug. "Ik ben er klaar voor, coach. We gaan dit doen." Met die woorden wist ik het zeker. We waren klaar voor de volgende stap. De halve finale wachtte, en Ajax zou laten zien dat we nog altijd een kracht waren om rekening mee te houden. @Copywriter Die ga ik met eigen jeugd opvangen, indien hij vertrekt. Ik heb Kristian Nökkvi Hlynsson en na dit seizoen komt Naci Unuvar weer terug. Daarnaast lopen er in de jeugd nog genoeg pareltjes rond. @Marius @chrisje1993 @Nom de Guerre @Vlonkie @Lensherr @Djurovski @Thierryvane Bedankt voor alle likes en reacties, wordt gewaardeerd!

Heb een berichtje gestuurd of er zondagochtend nog een mogelijkheid is. Even in afwachting nog.

Gewoon überhaupt niet meer die individuele tijdritten op WK/OS/EK meer doen. Man of 40 waarvan je de helft kan afschrijven en dan maar afvragen of er genoeg jongeren meedoen.

De Verzoening met Zijn Verleden - 1 Het was een namiddag in oktober toen Alexander Iversen door de straten van zijn geboortedorp Wijchen liep. De bomen langs het dorpsplein kleurden langzaam van groen naar geel, een rustige overgang die herinnerde aan hoe de seizoenen veranderden, net als het leven. Hij had hier zijn hele jeugd doorgebracht, en nu voelde het alsof alles hetzelfde was gebleven — maar toch ook niet. Zijn jeugd was simpel geweest. Een dorpse jongen die opgroeide met voetbal in zijn bloed en de geur van vers gemaaid gras in zijn neus. De voetbalvelden waar hij als jongen speelde, lagen net buiten het dorp, dicht bij de school waar hij onderwijs genoot. Hij was er bijna elke dag te vinden. Daar, op het veld, had hij zich altijd vrij gevoeld. Het was zijn toevluchtsoord, een plek waar hij kon ontsnappen aan de verwachtingen die zijn vader — en later de wereld — van hem had. Maar de laatste tijd voelde Alexander zich gevangen in de nostalgie van die jeugd. Hij keerde steeds vaker terug naar Wijchen, alsof hij antwoorden zocht op vragen die hij zichzelf nog niet durfde te stellen. Zijn huis in Nijmegen voelde soms te groot, te stil. Het was een prachtige plek, modern en comfortabel, maar er hing een leegte die hij niet kon vullen. Zijn partner, Laura, had hem hier vaak op aangesproken. Ze voelde de afstand tussen hen groeien, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. “Je bent altijd weg,” zei ze vaak, terwijl ze in de keuken een kop thee zette. “Zelfs als je hier bent, ben je niet echt hier.” Alexander wist dat ze gelijk had. Hij was afwezig, steeds meer verloren in gedachten. Er was iets in hem dat niet kon settelen. Een deel van hem bleef hangen in zijn jeugd, zijn onschuld, de tijden dat alles simpel was. Maar hij wist ook dat hij volwassen was geworden en met die volwassenheid kwam een verantwoordelijkheid die hij niet kon ontvluchten. Die middag besloot hij zijn vader te bezoeken. Het was lang geleden dat ze echt hadden gesproken, echt hadden gezeten om samen hun verleden en toekomst te delen. Jan Iversen, een man van weinig woorden maar diepe gedachten, woonde nog steeds in het oude huis waar Alexander was opgegroeid. Een eenvoudig huis met rode bakstenen en een tuin die volstond met bloemen waar zijn moeder ooit voor had gezorgd. “Pap,” zei Alexander toen hij de voordeur opendeed. De geur van koffie en oude boeken sloeg hem meteen tegemoet, vertrouwd en warm. Zijn vader zat zoals altijd in zijn leunstoel, de krant opgevouwen op zijn schoot. Jan keek op en glimlachte. “Alex, jongen. Goed dat je er bent.” Ze zaten samen aan de eettafel, precies zoals ze dat vroeger deden, toen Alexander nog een kind was dat droomde van grootse avonturen. Maar nu, als volwassen man, voelde hij de behoefte om iets anders te bespreken. Iets diepers. “Pap,” begon hij, aarzelend. “Denk je dat ik het juiste doe met mijn leven? Niet alleen met mijn werk, maar... met alles?” Jan zette zijn koffiekopje neer en keek zijn zoon aan, zijn ogen vermoeid maar vol begrip. “Waarom vraag je dat, jongen? Wat zit je dwars?” Alexander haalde diep adem en keek naar zijn handen. “Het voelt alsof ik soms vastzit in het verleden. Alsof ik niet vooruit kan omdat ik bang ben wat ik achterlaat. De dromen die ik als kind had... ze zijn anders nu. En ik weet niet of ik nog weet wat mijn eigen dromen zijn.” Zijn vader zweeg even, alsof hij zijn woorden zorgvuldig overwoog. “Weet je, Alex,” zei hij uiteindelijk, “...dromen veranderen. Dat hoort bij het leven. De jongen die jij was, heeft je gebracht waar je nu bent. Maar je hoeft niet altijd vast te houden aan die oude dromen. Het is oké om nieuwe te vinden, nieuwe wegen te bewandelen.” Alexander knikte langzaam, de woorden van zijn vader sijpelden in. Hij wist dat hij al die tijd zo bezig was geweest met het vervullen van verwachtingen — van zijn vader, van zichzelf, van de wereld om hem heen — dat hij vergeten was wie hij werkelijk was. Wie hij buiten het voetbal om was. Later die avond, toen hij weer alleen door de straten van Wijchen wandelde, op weg terug naar Nijmegen, voelde hij zich iets lichter. De regen was opgehouden en de lucht rook fris, alsof de wereld zelf hem een nieuwe kans bood. Hij wist dat hij nog veel te verwerken had, veel om over na te denken, maar één ding was duidelijk: het was tijd om los te laten. Niet alles, maar genoeg om ruimte te maken voor nieuwe dromen, nieuwe verhalen die hij zelf zou schrijven.

Ik wil vandaag nog afwachten, daad de deadline officieel natuurlijk gewoon pas vanavond is. Daarna kom ik terug in de lucht over een vervolg

@Laki @putdus Tottenham heeft een ideaal FM-team eigenlijk. Achterin kan je gewoon minimaal 7 jaar vooruit met Udogie, Van de Ven, Romero en Porro. De rest van de posities is degelijk maar kan je vrij eenvoudig verbeteren. Guler ipv Madisson zoals de AI heeft gedaan, Gyokeres ipv Richarlison, Mikey Moore voor Son en je hebt een wereldteam. Volgende editie wordt het al helemaal smullen met Gray en Bergvall die er nieuw bij zijn en waarschijnlijk een heerlijk PA krijgen. Met de financiële status, het hypermoderne stadion en de inkomsten vanuit tv-rechten is het moeilijker om ze niet uit te laten groeien tot een topclub dan wel.

Seizoen 2027 - 2028 We gaan beginnen aan het nieuwe seizoen. We beginnen met drie thuiswedstrijden tegen wat kleinere teams. Daarna vertrekken we naar China voor vier leuke oefenwedstrijden. Daarna spelen wij weer twee thuiswedstrijden tegen kleine teams om de voorbereiding af te sluiten tegen drie teams in uitwedstrijden. Onze competitie begint tegen Fiorentina en daarna gaan we spelen tegen Sampdoria en Lazio. Kortom laat het seizoen maar beginnen. Voorbereiding Fiorentina - Bologna Serie A Augustus Stand Serie A Manager van de maand Overzicht manager Financien Antwoorden op posts users @Djurovski We moeten wel wat verdienen om niet te negatief te geraken aan het einde van het seizoen. @Marius Ik denk dat Lukaku sommigen gaat verrassen. Tenminste dat hoop ik. @Rikkert90 @Michaelinho* @John Terry 2.0 @MNie @'Jochem @Genkie_06 @chrisje1993 @KayDeManaager @Glenn08 @Satioz @keano77 @DemoN

Tsjonge, heeft Indonesië niet al eens een WK gespeeld in 1934 onder de noemer Nederlands-Indië?

16e

Leuk idee, ik heb ook eens gesimuleerd tot 2100 met vrij veel competities aan (enkele nachten laten simuleren) Laten we beginnen met Nederland voor 2112/2113 En de erelijst voor de eredivisie Ajax 3x de Europa League gewonnen SC Heerenveen, AZ Alkmaar en SC Telstar hebben elk 1x de Conference League gewonnen. Verder geen Europese successen. Enkel Ajax, PSV, Feyenoord, Volendam, SC Telstar, Excelsior en sc Heerenveen slaagden erin de eredivisie te winnen in deze save.

Gedeeltelijke P2 Meeste strafschoppen: 3

Goeieavond ramptoeristen Na mijn promotie ben ik 5e geworden. Kijk maar TILBURG GAAT EUROPA INNNNN!!!!!!11! Tags: @neva @Thierryvane @dimihuyghe @LouisPSV

Wat een vliegende start! Zeven op negen tegen de traditionele top drie is toch zeer knap te noemen.

Tottenham lekker teampje trouwens in mijn save (vijf sterren wereldreputatie door de CL te winnen in de save), en worden in de verwachtingen ook beter ingeschat dan Chelsea en Man U.

Phillips in mijn game ook niet echt denderend. Zit nog steeds bij Tottenham, nu uitgeleend aan Barcelona. Guehi zit bij mij ook bij Tottenham en zeer goed. Daar trouwens een champions league mee gewonnen. Scalvini ook een topverdediger uiteraard. Wereldklasse Colwill nog steeds Chelsea, ook zeer goed. Hincapie nog steeds bij Leverkussen, ook zeer goed Yoro nog steeds bij Little, ook zeer goed Branthwaite ook zeer goed, nog steeds bij Everton Hato ook nog steeds bij Ajax, ook zeer goed. Eigenlijk vind ik dat in FM niet genoeg transfers gebeuren imo van topkwaliteit, veel te veel van die goede spelers blijven gewoon bij hun ploeg. Nico Williams zit ook nog steeds bij Athletic. Als ik verdedigers zoek, zoek ik meestal een linksvoetige en een rechtsvoetige centrale verdediger en dan 1 of 2 backups. Romero wordt ook vaak zeer goed en die zit ook al bij Tottenham. Van de Ven kan ook wel een tijdje mee. Nog enkele andere verdedigers die ik laat vallen: Diomande, Antonio Silva, Inacio, Geertruida, Lukeba, Van Hecke Wellicht onhaalbaar maar Fofana, Gvardiol, Sailba, Cubarsi Van tweede rij: Zabarnyi, Todibo, Botman, Lacroix, Kossonou, Sutalo, Dragusin, Nianzou, Theate, Debast, Riad, Badiashile, Ndicka, Thiaw, Sangante, Doyle, Pirola, Schlotterbeck, Diakité, Robert Renan, Natan, Simakan, Nathan Collins, Mario Gila, Jakub Kiwior, Pacho, Sildillia Belocian, ... Er zijn er zeer veel die goed zijn, echt wereldklasse is zelden. Maar dat zijn zo een beetje degenen die denk ik bij de beste verdedigers in mijn spel zitten. Veel Nederlanders trouwens!

Zelfs PSG is geïnteresseerd, dan weet je dat je een absoluut toptalent in handen hebt

Sportief verloopt alles crescendo, ik ben, zoals @Marius al aangaf, vooral benieuwd naar de Europese campagne.

Dit noem ik nou originele transfers. Daarnaast erg benieuwd op hoeveel goals onze Wout al staat. Geloeiende!

Hoofdstuk 9: De goede reeks voortzetten De winterse kou hing nog in de lucht, maar er was een opwinding voelbaar binnen de club. Na een ijzersterke januari en februari, waarin we foutloos door de competitie raasden en de finale van de KNVB-beker bereikten, voelde het alsof alles op zijn plaats viel. De verdediging stond eindelijk als een huis, het aanvalsspel bleef spectaculair, en de sfeer binnen de groep was uitstekend. Toch waren er altijd nieuwe uitdagingen, zowel op als naast het veld. Ik zat op mijn kantoor met de papieren voor me van de twee nieuwe jonge doelmannen die we hadden aangetrokken. Twee veelbelovende talenten, jongens die we zorgvuldig hadden geselecteerd om op termijn onze keeperspositie te versterken. Hun potentieel was groot, maar voor nu bleef Ramaj onder de lat. Hij had zijn onzekerheden van eerder in het seizoen achter zich gelaten en toonde de afgelopen maanden solide spel. Ik staarde even naar de papieren en glimlachte. “Geen gekke dingen dit seizoen,” zei ik zachtjes tegen mezelf. “We hebben tijd.” De deur ging open en Brian Brobbey stapte binnen. Zijn lichaamstaal sprak boekdelen: gespannen, ietwat terughoudend. Het gesprek dat we zouden hebben hing al weken in de lucht. Fulham, een Premier League-club, had serieuze interesse getoond, en Brian was niet de speler om dat zomaar naast zich neer te leggen. “Brian, goed dat je er bent,” begroette ik hem terwijl ik opstond en hem een stoel aanbood. Hij ging zitten en wreef zijn handen over zijn dijen, duidelijk niet helemaal op zijn gemak. “Dank je, coach,” zei hij terwijl hij me recht in de ogen keek. “Ik wil het meteen maar zeggen: ik heb goed nagedacht over alles, en ik denk dat het voor mij tijd is om verder te kijken. Fulham wil me graag hebben, en het voelt als een mooie kans voor mij.” Ik zuchtte zachtjes en leunde achterover in mijn stoel. “Ik begrijp het, Brian. De Premier League is aantrekkelijk, en ik begrijp dat je ambitie hebt. Maar jij bent een belangrijke speler voor ons. Je doet het fantastisch, en je bent nog jong. Hier bij Ajax kun je blijven groeien, prijzen winnen. Wat maakt dat je toch zo graag weg wilt?” Brian keek naar de vloer voordat hij antwoordde. “Ik ben hier nu al een tijdje, coach. Ik hou van Ajax, echt waar. Maar de Premier League... dat is toch het hoogste niveau. De competitie, de stadions, de sfeer. En ik wil daar graag spelen, mezelf daar bewijzen.” “En waarom Fulham?” vroeg ik. “Ze zijn een stabiele club, maar niet per se een topclub. Denk je niet dat je hier bij Ajax kunt blijven ontwikkelen en dan later naar een grotere club in Engeland kunt gaan?” Brian aarzelde even. “Misschien, maar Fulham voelt als een goede stap. Ze willen me echt hebben, en ik krijg er waarschijnlijk veel speeltijd. Het is een kans om mezelf op dat niveau te laten zien.” Ik knikte langzaam. Ik begreep hem, maar dat maakte het niet makkelijker. “Kijk, Brian, ik wil je hier houden. Je bent belangrijk voor het team, en we hebben nog zoveel om voor te spelen. Maar ik wil ook niet met een ontevreden speler zitten. Dus dit gaan we rustig bekijken, maar weet dat ik je liever hier zie blijven.” Brian glimlachte flauwtjes. “Ik waardeer dat, coach. Maar ik hoop dat je begrijpt hoe ik erover denk.” “Dat begrijp ik,” antwoordde ik. “We praten er later verder over. Voor nu: blijf gefocust, blijf alles geven. We hebben nog een lange weg te gaan dit seizoen.” Nadat Brian vertrokken was, bleef ik even zitten en dacht na over de toekomst. Het was een lastige situatie. Ik wilde hem niet kwijt, maar tegelijkertijd begreep ik zijn ambitie. We zouden hier een oplossing voor moeten vinden, maar voorlopig lag de focus op het nu. Januari: onstuitbare vorm Januari was perfect geweest. Vijf wedstrijden, 15 punten. We hadden 17 doelpunten gescoord en slechts drie tegen gekregen. Onze verdediging stond eindelijk waar ik hem wilde hebben. De overwinning op Feyenoord voelde als een bevestiging dat we op de goede weg waren. PSV werd eveneens verslagen, en met elke wedstrijd groeide ons vertrouwen. Ik herinnerde me een moment na de wedstrijd tegen PSV, toen ik samen met Leon en Dennis in de kleedkamer stond. “Dit is wat we willen zien,” zei Leon enthousiast. “De verdediging is scherp, de aanval is onstuitbaar. Dit is wat kampioenen doen.” Dennis glimlachte. “Ja, maar laten we niet te vroeg juichen. We staan er goed voor, maar er is nog genoeg werk te doen. Vooral met de Europa League op komst.” Ik knikte. “Eens. Maar we moeten genieten van wat we nu hebben neergezet. Het was geen makkelijke weg hiernaartoe.” Februari: de finale lonkt Februari was niet anders. Opnieuw foutloos, opnieuw dominant. We stonden in de finale van de KNVB-beker, en die moesten we simpelweg winnen. De jongens voelden dat ook, er was een honger naar prijzen. We speelden geconcentreerd, gefocust en met een scherpte die ik aan het begin van het seizoen nog miste. Toen de laatste wedstrijd van februari gespeeld was en we ons verzekerd hadden van een plek in de finale, ging ik met Dennis aan de slag voor de voorbereiding op de Europa League. “We treffen Lyon,” begon ik. “Het is geen makkelijke tegenstander, maar ik denk dat we ze kunnen hebben.” Dennis knikte bedachtzaam. “Lyon is sterk, vooral fysiek. Ze spelen snel en kunnen gevaarlijk zijn in de omschakeling. Maar als we ons eigen spel blijven spelen, als we druk blijven zetten zoals we dat de laatste maanden hebben gedaan, denk ik dat we zeker kans maken.” Ik zuchtte even en keek naar de tactische opstellingen die voor me lagen. “We hebben de finale van de KNVB-beker gehaald, we staan ongeslagen bovenaan in de Eredivisie, en nu wacht Lyon in de Europa League. Dit is het moment waarop we onze klasse moeten laten zien.” Dennis lachte. “Het wordt spannend. Maar ik denk dat we er klaar voor zijn.” En dat was precies hoe ik me voelde. We stonden er goed voor, zowel nationaal als internationaal. De focus zou nu verschuiven naar de knock-outfase van de Europa League. Lyon zou een pittige tegenstander zijn, maar we waren in vorm en klaar voor de uitdaging. De winterstop had ons de kans gegeven om op adem te komen, maar nu begon het echte werk weer. Het zou een drukke maand worden, maar met de vorm waarin we verkeerden, kon ik niet wachten om te zien hoe ver we zouden komen. De weg naar succes lag open, en we stonden op het punt om die te bewandelen. @Marius @chrisje1993 @Nom de Guerre @Vlonkie @Lensherr @Djurovski @Thierryvane Het gaat inderdaad uitstekend en ik laat Ramaj gewoon staan. @Copywriter Welke keuze had jij gemaakt?

Omdat je soms ook gewoon plezier moet hebben in een game.

Het Opbouwen van een Nieuw Thuis Het was een frisse herfstochtend in Nijmegen toen Alexander voor de eerste keer de voordeur van hun nieuwe huis opende. De geur van pas gemaaid gras hing in de lucht, en het huis straalde een gevoel van nieuwheid en belofte uit. Het was nog leeg, op enkele dozen na die verspreid in de woonkamer stonden, maar voor Alexander voelde het als een nieuwe start — niet alleen voor hem, maar voor zijn gezin. Hij liep door de hal, zijn vingers langs de gladde muren glijdend, en dacht aan hoe snel alles was gegaan. Zijn vrouw, Laura, stond in de tuin, zachtjes glimlachend terwijl ze een hand op haar groeiende buik legde. Ze was zes maanden zwanger, en met elke dag die voorbijging, groeide bij Alexander het besef dat hij binnenkort vader zou worden. Het vooruitzicht maakte hem opgewonden, maar bracht ook een vleugje angst met zich mee. De verantwoordelijkheid die hij op het veld droeg als coach leek niets vergeleken met wat hem te wachten stond. Toch voelde hij zich klaar. Dit huis, dit nieuwe leven in Nijmegen, zou de stabiele basis zijn die hij als kind vaak had gemist. Ze hadden het huis met zorg gekozen, niet alleen vanwege de nabijheid tot het stadion en het trainingscomplex, maar ook vanwege de rustige, groene omgeving. Het was een plek waar hun kind veilig zou kunnen opgroeien, waar hij en Laura de rust zouden vinden die ze zochten. Een lange oprijlaan leidde naar de voordeur, en aan de achterkant van het huis lag een tuin die grensde aan een klein bos, perfect voor wandelingen en later misschien een potje voetbal met hun zoon of dochter. Alexander liep naar Laura toe, die met gesloten ogen van de herfstzon genoot. Hij legde zijn hand op haar schouder en keek naar haar buik. "Kun je het geloven?" vroeg hij zacht. "Over een paar maanden lopen we hier rond met een kleintje." Laura opende haar ogen en glimlachte naar hem. "Ik weet het. Het voelt nog steeds onwerkelijk." Ze draaide zich naar hem toe en pakte zijn hand. "Maar het voelt goed, Alex. Dit is waar we moeten zijn." Die woorden troffen hem diep. Laura was altijd degene geweest die hem kalmeerde, die hem hielp de wereld in perspectief te zien wanneer de druk van zijn werk hem soms dreigde te overweldigen. Terwijl hij zich in zijn hoofd bezighield met tactieken, wedstrijden en spelers, was Laura degene die hem eraan herinnerde dat er meer was dan voetbal. De verhuizing naar Nijmegen had niet alleen praktische redenen gehad. Alexander had altijd een bepaalde onrust gevoeld, een drang om zichzelf te bewijzen, om zijn plaats in de wereld te vinden. Hij had dat jarenlang op het voetbalveld gezocht, in zijn carrière als speler en nu als coach. Maar nu, met Laura aan zijn zijde en hun kind op komst, begon hij te begrijpen dat het bouwen van een thuis net zo belangrijk was als het bouwen van een carrière. Hij dacht aan zijn jeugd, aan het huis in Wijchen waar hij was opgegroeid. De warme geur van zijn moeders keuken, de geluiden van een huis gevuld met liefde en verhalen. Maar hij dacht ook aan de leegte die was ontstaan toen zijn moeder was overleden en hoe dat gevoel van verlies zijn vader en hem uit elkaar had gedreven. Dit nieuwe huis in Nijmegen voelde anders. Het was geen plek van herinneringen en verlies, maar van hoop en toekomst. Hier zou hij het beter doen, hier zou hij de warmte en liefde geven die hij zelf had gezocht. Binnen, in de woonkamer, stonden de eerste babyspullen al klaar: een kleine wieg in een hoek, een stapel ingepakte knuffels en wat babykleertjes uitgestald over de vloer. Laura had de kleuren zorgvuldig gekozen, zachte tinten van groen en beige, passend bij de rustige omgeving van het huis. Alexander had het meeste overgelaten aan haar, wetende dat haar oog voor detail altijd beter was dan het zijne. Maar toch, elke keer als hij naar die wieg keek, voelde hij een warme, maar onbekende golf van emotie. Hij zou vader worden. En die gedachte vulde hem met een gevoel dat hij moeilijk kon beschrijven. De tijd tikte langzaam weg, en terwijl de dagen korter werden en de lucht kouder, groeide de vreugde en spanning om wat komen ging. Alexander had zijn hele leven opgebouwd rond het idee van succes, rond het najagen van doelen en het behalen van overwinningen. Maar nu, in dit stille huis, besefte hij dat het grootste succes misschien wel hier lag, in het creëren van een thuis, in het verwelkomen van nieuw leven. Terwijl hij naast Laura in de tuin stond, keek hij naar de bomen die hun bladeren verloren en de lucht die helder en koud was. Hij voelde de aarde onder zijn voeten en ademde diep in. De toekomst, hoe onzeker die soms ook leek, voelde nu minder beangstigend. Hier, in hun nieuwe huis, was hij niet alleen een coach die strategieën moest bedenken of wedstrijden moest winnen. Hij was een man die zijn eigen leven aan het opbouwen was, samen met de vrouw van wie hij hield, en het kind dat ze binnenkort in hun armen zouden houden. En ergens, diep van binnen, wist Alexander dat hij alles zou doen om dit thuis te beschermen en te laten bloeien, net zoals hij dat met NEC zou doen. De twee werelden — het veld en het huis — waren onlosmakelijk met elkaar verbonden. En in beide, zo beloofde hij zichzelf, zou hij er staan.

Frans Bauer komt zo ergens uit een hoekje denk ik, heb ik het hierboven over hoe kut ik overnames vind, paar uur later het volgende; Is maar te hopen dat de deal nog klapt EDIT: DUBBEL EDIT; Uiteindelijk toch overgenomen, kut spel

Deze goal zag je van mijlenver aankomen he..