Klassement

Wat een magistrale dagen in Manchester. De dagen ansich, de mars naar het stadion waarbij we stopten voor het spelershotel. Ik denk dat we ons met 4000 man geweldig hebben laten zien. blijdschap en emotie overheerst momenteel, wat heb ik genoten!

De stemmen zijn geteld, de spanning stijgt, en het moment waar we allemaal op hebben gewacht is eindelijk aangebroken: MU-Worldvision editie nummer 51 kan beginnen! De deelnemers hebben alles op alles gezet om jullie harten te veroveren, en nu is het tijd om te zien welke landen gaan strijden om de podiumplaatsen. Zijn jullie er klaar voor? Ik alvast wel. Want traditiegetrouw, bij mijn edities toch, beginnen we met de punten van de organisator. Veel succes iedereen! Griekenland: De punten uit Athene {1}

Oké dit staat een beetje raar. Hieronder zie je enkele van mijn inkomende transfers. Ik haal overbodige spelers van de clubs in Polen die 2e t/m 7e eindigen en bied de spelers in de vorige post aan als ruil. Zo krijgen de andere clubs een sterkere selectie én een financiële boost. Onderstaand is een mooi voorbeeld hiervan. Een speler die ik goedkoop weg kon halen bij Sevilla wordt eerst verhuurd aan een competitiegenoot en dan geruild. Uiteindelijk levert de speler de club of op het veld betere resultaten op of zoals onderstaand een mooie transfersom.

Champions League baby ! Beste klassering tot nu toe in de Bundesliga. Na een 5e en een 7e plek is de vierde plek een hele mooi opsteker.

Hoofdstuk 1: Op eigen benen staan Afgelopen seizoen heb ik PSV onder 16 mogen trainen, dat heeft mij zoveel plezier gebracht dat ik volledig op eigen benen wil staan. Maar waar moet ik beginnen? Bij AZ heb ik mijn meeste wedstrijden gespeeld, maar wil ik daar wel aan de slag gaan als hoofdtrainer? Ik besluit mijn oud-trainer op te bellen. "Goedemorgen Stijn, dat is lang geleden", hoor ik aan de andere kant van de lijn. "Vanwaar het telefoontje?". "Nou, Louis.", begin ik. "Na PSV onder 16 te hebben getraind, ben ik toe aan een stap hogerop. Ik wil een Eredivisie of Keuken Kampioen Divisie, een stap naar het buitenland zie ik nog niet zo zitten." "Begrijpelijk", zegt van Gaal. "Ik was eerst als assistent begonnen en kreeg toen de kans bij Ajax na het vertrek van Leo Beenhakker. Heb je bij PSV al gepolst of je daar aan de slag kan? In de jeugd heb je laten zien over goede leiderschapskwaliteiten te beschikken, dezelfde als die je in het veld had." "Nee, daar heb ik nog niet geïnformeerd. Ik zal eens in gesprek gaan met de clubleiding.", besluit ik. "Laat me weten hoe het is gegaan en we spreken elkaar snel weer.", zegt Louis. Direct bij PSV aan de slag? Is dat iets wat ik zou ambiëren of wil ik liever beginnen op een wat lager niveau? Wat ik wel weet is dat ik het totaalvoetbal van Michels wil implementeren bij mijn nieuwe club. Michels was een tactisch meesterbrein, zijn tactiek is geweldig en haalbaar voor een hoop Nederlandse clubs. Hoe ik aankijk tegen de tactiek? Dat gaan we de komende updates zien. Bij welke club moet Stijn Schaars aan de slag gaan? https://1mfrftcwnb9.typeform.com/to/b943U7Yj

Hopen dat deze jongen nog lang bij ons wil voetballen. Even fysiek wat sterker worden en we hebben een publiekslieveling

2028/2029 Het aantal gelijke spelen is typerend voor het seizoen. Zó vaak dat we het lieten liggen en onnodig de punten deelden. Benfica was echt oppermachtig dit seizoen met Giménez (21 doelpunten) en Hyeon-Guy (30 doelpunten) dit seizoen. Al met al niet ontevreden, maar nu moeten we toch wel echt een stap gaan zetten om een gooi te kunnen doen naar het kampioenschap. Te beginnen met een topper in de spits. Daar gaan we ons eens op oriënteren nadat we de CL-finale (ja ja ja ) en bekerfinale hebben afgewerkt.

WAT GEBEURT HIER??!?!?! Halve finale CL, beginnende met een bezoekje aan Beieren. En dan de return: Zonder geluk vaart niemand wel REAL MADRID WE KOMEN VOOR JE!

Episode II Een dag voor onze laatste wedstrijd heb ik ook de complete selectie op de hoogte gebracht van het feit, dat ik de club na deze wedstrijd definitief zal verlaten. Ook hier was de verbazing bijzonder groot, maar iedereen had er wel begrip voor. In 4 dagen spelen wij thuis tegen de laatste tegenstander van deze competitie en wel Morpeth Town Association Football Club, een voetbalclub uit Morpeth, Northumberland. Ze zijn momenteel lid van de Northern Premier League Premier Division en spelen op Craik Park. Bij regenachtig weer en voor 859 toeschouwers verschenen wij voor onze laatste wedstrijd in de puur aanvallende 4-3-3 opstelling. Morpeth kwam in een 4-2-3-1 formatie het natte veld op en scheids is Will Davis. Om het verhaal kort te maken, wij waren zoals zo vaak de veel betere ploeg en ofschoon het een toch wel matige wedstrijd zonder echte hoogtepunten was, werden wij de verdiende winnaar. Wel heb ik mij ook nu weer moeten ergeren aan de scheids. ----------- @keano77 @delichris @Genkie_06 @Rikkert90 Bedankt voor jullie aandacht en reacties.

Na het onverwachte bekersucces van afgelopen seizoen en de verkoop van Luan en Martial konden we ons stevig roeren op de transfermarkt. We hebben heel veel van de transferbedragen uitgegeven verspreid over drie jaar. Screens van de meeste hieronder, Obando op aanraden van @Thierryvane

Gefeliciteerd @chrisje1993 Mooie potjes! Thanks voor je deelname ook @bas huijsmans

Proloog: Het Leven van Alexander Iversen Alexander Iversen groeide op in het rustige Wijchen, een dorp in de schaduw van Nijmegen. Zijn jeugd was doordrenkt van sport, maar voetbal was de constante factor. Zijn vader, een enthousiaste amateurvoetballer, nam hem al vroeg mee naar wedstrijden van NEC en liet hem op jonge leeftijd kennismaken met de sfeer en passie van het stadion. Hoewel hij nooit uitblonk op het veld, was het vanaf het begin duidelijk dat Alexander iets speciaals had: een scherp oog voor detail en een liefde voor het analyseren van het spel. Invloed van Familie en Omgeving Het gezin Iversen hechtte veel waarde aan studie en intellectuele ontwikkeling. Zijn moeder, een lerares, moedigde hem aan om altijd verder te kijken dan de oppervlakte van een onderwerp, een houding die later zijn aanpak als coach zou beïnvloeden. Alexander was van nature nieuwsgierig en altijd op zoek naar het 'waarom' achter beslissingen, patronen en acties – zowel op het veld als in het dagelijks leven. Zijn vader bracht hem de liefde voor het spel bij, maar zijn moeder leerde hem kritisch te denken. Als jonge jongen was hij vaak te vinden bij de amateurclub in de buurt, niet zozeer als speler, maar als toeschouwer en observator. Terwijl zijn vrienden speelden en droomden van een carrière als profvoetballer, stond Alexander vaak langs de kant, gefascineerd door hoe een team samenkwam, hoe een trainer de tactiek bepaalde en hoe spelers communiceerden, al dan niet met succes. Hij was vooral geïnteresseerd in de rol van de coach en de invloed die een goede leiding kon hebben op een team. Deze vroege observaties vormden de basis voor zijn latere carrière. Vorming van zijn Karakter Iversen was een introverte, bedachtzame jongen die liever de tijd nam om situaties te begrijpen voordat hij actie ondernam. Op school had hij een brede interesse in zowel sport als wetenschap, maar vooral psychologie trok zijn aandacht. Hij was gefascineerd door hoe mensen dachten, handelden en reageerden in verschillende situaties, zowel op als buiten het veld. In groepsverband viel hij vaak op als degene die problemen kon oplossen en conflicten kon de-escaleren, kwaliteiten die later van pas zouden komen als leider. Zijn jeugdvrienden herinneren zich Alexander als iemand die, ondanks zijn rustige aard, altijd strategisch nadacht over hoe je een spelletje kon winnen. Of het nu ging om een simpel potje voetbal op straat of een bordspel, Alexander zag overal een kans om te leren en te verbeteren. Hij stond bekend om zijn kalme aanwezigheid en zijn vermogen om anderen beter te laten presteren door hen kleine, subtiele adviezen te geven. Liefde voor Analyse Wat Iversen onderscheidde van andere kinderen was zijn vroege interesse in wedstrijdanalyses. Waar anderen tevreden waren met het kijken naar een wedstrijd op televisie, keek hij met een kritischer oog. Hij stelde vragen over waarom een team bepaalde beslissingen nam, hoe individuele spelers hun rol vervulden en hoe een formatie kon veranderen afhankelijk van de tegenstander. Deze vragen bleven hem intrigeren, en hij begon boeken te lezen over tactiek en voetbaltheorie, vaak lange avonden doorbrengend met het bestuderen van oude wedstrijden van legendarische coaches. Band met NEC Zijn liefde voor NEC was onmiskenbaar. Van jongs af aan volgde hij trouw de prestaties van de club. Zijn band met het team was meer dan die van een gewone supporter; hij zag het als een club die kansen bood voor jonge talenten en waarin groei en ontwikkeling centraal stonden. NEC vertegenwoordigde voor Iversen een cultuur van hard werken en doorzettingsvermogen, waarden die hij in zijn eigen leven en latere carrière zou omarmen. Langetermijnvisie Wat Iversen vanaf jonge leeftijd al duidelijk was, is dat succes niet alleen een kwestie is van talent, maar van strategie, samenwerking en mentale veerkracht. Dit inzicht vormde de kern van zijn visie, nog voordat hij aan zijn carrière begon. Hij begreep dat een coach meer was dan iemand die enkel een team samenstelde: een coach was een psycholoog, een mentor en een strateeg. Hoewel hij nog ver verwijderd was van zijn latere loopbaan, legde zijn jeugd de basis voor de manier waarop hij later naar coaching en teamontwikkeling zou kijken. Zijn unieke combinatie van intellectuele nieuwsgierigheid, liefde voor analyse en diepgewortelde band met NEC vormden de eerste bouwstenen voor de coach die hij uiteindelijk zou worden. Wat toen nog latent aanwezig was, zou later tot volle bloei komen in zijn carrière als een bedachtzame en innovatieve coach.

Succes in de kwartfinale @Oerlie en @chrisje1993 Voel je vrij om eventueel dit tweeluik al af te trappen voordat alle andere wedstrijden uit Ronde 2 zijn afgerond.

#FarioliBall

WIJ. STAAN. BOVENAAN.

Comeback complete

Jammer van de twee shotjes van Santa Clara

@Thierryvane We zijn overigens nog bezig op de transfermarkt, maar de taxi naar Hertha was een goede keuze

Een kans voor Godts en een bal op de paal voor Fitz Jim, maar geen reactie van Sierd. Ligt er iemand geblesseerd dan heeft die het er een minuut over...

Wat een fijn slotakkoord! Heerlijk om zo het seizoen te kunnen afronden.

Op het puntje van de stoel voor de climax

Ik zal het even vragen voor je. Ben er over twee weken.

De eerste 0 punten is binnen! Dank daarvoor! Denk dat er nog veel meer zullen komen

Helaas, maar top-5 blijft nog mogelijk!

Smaken verschillen

Iemand heeft teveel Ouzo opgedronken tijdens het stemmen...

Sjonge

Kijk aan, dat is een heerlijk begin. Tack så mycket!

5 punten reeds in de pocket. Bedankt, Griekenland!

Dat is een prima begin! Dank u

Hoppa meteen bovenaan! Wel bovenaan het rechterrijtje met 0 punten, maar ja je moet ergens hoop uit halen.

Hoppaaaa, eerste klap is een daalder waard Had wel wat verwacht van de beste man, maar 12 is erg lekker om mee te starten

Hoera, we zijn begonnen! En meteen punten. <3

Prima tip . Heb er inmiddels 3 vast gelegd voor een prikkie. Sowieso handig want ik heb nog al wat uitdagingen met de HG club selectie inschrijvingen . Daar helpen deze gasten op dat korte termijn niet bij, maar op de langere termijn hopelijk wel.

Ai, die doet pijn ja @ReneLeBlanc. Incidentje; kan gebeuren. HO EENS EVEN In Spanje 0-1, thuis 2-1

Beste vrienden en mede-FM-liefhebbers, Het is met een zwaar gemoed dat ik jullie moet mededelen dat ik, ondanks mijn diepgewortelde passie en ongekende toewijding aan Football Manager, de afgelopen tijd helaas niet de mogelijkheid heb gehad om mijn team naar glorie te leiden. De verantwoordelijkheden van het leven hebben mij in hun onverbiddelijke greep genomen, en ik ben heen en weer geslingerd tussen verplichtingen die ik simpelweg niet kon negeren. Elke dag verlangde ik ernaar om terug te keren naar de dug-out, om tactieken te perfectioneren en de Champions League-beker omhoog te houden in digitale triomf. Maar de uren van de dag zijn als zand door mijn vingers geglipt, terwijl mijn gedachten altijd bij het veld waren. Ik beloof jullie echter dit: dit is geen vaarwel. Zodra de storm van verplichtingen is gaan liggen, keer ik sterker en wijzer terug om mijn team de successen te brengen die het verdient. Met oprechte spijt en hoop op begrip, Bolderbast

Midweeks staat het eerste duel van het tweeluik tegen Barcelona in de CL op de agenda, dus ik besloot wat te rouleren. Dat zit wel goed dus, qua breedte in de selectie

Exit dat Turkse hol. Sounds like a plan Alex schaakmat zetten met dat filmpje zal wel lukken ook vermoed ik. Maar ik vraag me ook wel af hoe Colin hierop zal reageren wanneer hij er lucht van zou krijgen. Laat die climax maar komen!

Pak gelijk even de taxi naar Berlijn om daar te shoppen in de U19.

Dus... raam open, PC naar buiten flikkeren en naar bed

Uitstekende pot van Bart van Rooij zeg.

De Koude Realiteit: Strijd om Herstel en Groei Begin maart had de kou zijn greep stevig vast op Nijmegen. Het veld lag er zwaar bij, met plassen smeltende sneeuw die de harde werkelijkheid weerspiegelden waar NEC zich in bevond. Alexander Iversen, gewikkeld in zijn dikke jas, liep langs de zijlijn tijdens een vroege ochtendtraining. De afgelopen twee en een halve maand waren niet zoals hij zich had voorgesteld. NEC stond nu vierde, terwijl hij aan het begin van het nieuwe jaar nog droomde van een titelrace. Het begon vrij matig in januari, met een gelijkspel in Sittard. De machine van Iversen begon te haperen: in januari werd enkel van Almere City (6-0) gewonnen. Van de dertien wedstrijden werden er maar zes gewonnen. Drie keer moesten ze het onderspit delven en vier keer kwam NEC niet verder dan een gelijkspel. De druk op Iversen groeide. Hij was zelfkritisch en vroeg zich constant af of hij het juiste deed. Zijn team speelde nog steeds goed voetbal, maar de scherpte ontbrak. Feyenoord en PSV waren inmiddels uit zicht, en zelfs Ajax en Twente leken hen te ontglippen. De verwachtingen, die zo hoog waren aan het begin van het seizoen, begonnen te knagen aan zijn vertrouwen. De Teleurstelling in de Beker De uitschakeling in de KNVB Beker tegen Excelsior had hard aangekomen. Alexander had ervoor gekozen om jeugdspelers een kans te geven. Het was de wedstrijd waarin ze zich konden bewijzen, waarin ze konden laten zien dat ze klaar waren voor het grote werk. Maar het liep anders. NEC verloor met 1-2, in een wedstrijd waarin zijn jeugdige talenten door de ondergrens zakten. Darelas, normaal gesproken een creatieve geest op het middenveld, leek overmand door de druk. Hij verloor cruciale duels en zijn passes waren onnauwkeurig. Moslih, die defensief juist een rustpunt moest zijn, werd overrompeld door het snelle spel van Excelsior. En Ouaissa die zijn fysieke aanwezigheid moest laten gelden aan de linkerkant, verloor te vaak het gevecht met zijn directe tegenstander. Na de wedstrijd was Alexander stil in de kleedkamer. Hij keek naar de jonge gezichten om hem heen, ogen vol twijfel en onzekerheid. Hij voelde hun teleurstelling, hun schaamte. Maar in plaats van kritiek, sprak hij rustig. "Dit is een moment om van te leren. Jullie hebben fouten gemaakt, ja. Maar dat hoort erbij. Jullie zijn hier niet om meteen perfect te zijn. Het is mijn taak om jullie te helpen beter te worden." Zijn woorden waren bemoedigend, maar vanbinnen vroeg hij zich af of hij ze te vroeg in het diepe had gegooid. De Pijn van de Europese Uitschakeling De uitschakeling in de Conference League was een andere klap. FC Porto bleek net te sterk. In Nijmegen speelde NEC nog knap 2-2, maar in Portugal verloren ze nipt met 2-1. Het Europese avontuur was voorbij. Alexander had zoveel hoop gevestigd op deze campagne. Europees voetbal had altijd iets magisch, iets dat de club naar een hoger niveau kon tillen. Maar nu lag de focus volledig op de Eredivisie. Hij had zich na de wedstrijd in Porto teruggetrokken in zijn hotelkamer. Het zachte geruis van regen tegen het raam klonk als een melancholisch lied. Hij dacht terug aan zijn mentorrol, aan zijn verantwoordelijkheid om niet alleen prestaties te leveren, maar ook jonge spelers te ontwikkelen. Dit was een seizoen van vallen en opstaan. Hij had geleerd dat, ondanks zijn ambities en plannen, het groeiproces niet altijd lineair was. Soms stapte je voorwaarts, soms zakte je even weg in de modder van teleurstellingen. De Toekomst van de Jeugd en Europese Dromen De toekomst van NEC lag nu in de Eredivisie en Alexander wist dat Europees voetbal volgend seizoen het belangrijkste doel was. Hij zette zijn focus volledig op het ontwikkelen van de jonge talenten die klaarstonden om door te breken. Hij had lange gesprekken met Amar, Jeffrey en Clemens. Hij vertelde hen hoe belangrijk hun rol zou zijn in de komende maanden. "We hebben nog alles om voor te spelen," zei hij tegen hen. "Dit is jullie kans om te laten zien dat jullie kunnen groeien, niet alleen in talent, maar ook in karakter." Terwijl de sneeuw buiten verder smolt, wist Alexander dat hij zijn team moest stabiliseren. Hij voelde de verwachtingen van het bestuur, van de supporters die op de tribunes steeds luider zongen. Het was tijd om de mentale veerkracht van zijn team en zichzelf te tonen. De zware maanden hadden hen beproefd, maar er was nog genoeg ruimte om zich te herpakken. Met de wetenschap dat elke fout in deze cruciale fase fataal kon zijn, slokte Iversen zijn chocomel naar binnen om in stilte te reflecteren. De tweede helft van het seizoen zou het verschil maken en hij stond op het punt alles te geven wat hij in zich had, niet alleen als coach, maar ook als mentor voor de toekomst van NEC.

Noa Lang speelt al jaren met een hersenschudding

De Mentor en Zijn Leerlingen - I Het was een koude, mistige ochtend op het trainingscomplex van NEC. De lucht voelde zwaar en vochtig, maar er hing een gespannen energie. Iversen stond aan de zijlijn, zijn handen diep in de zakken van zijn jas gestoken. Zijn ogen volgden elke beweging op het veld. De jonge spelers, net terug van een intensieve oefensessie, namen een slok water en verzamelden zich rondom hem. Dit moment, dacht hij, was waar alles om draaide. Het opleiden, begeleiden, en klaarstomen van talenten — niet alleen voor hun eigen carrières, maar voor de toekomst van de club. En misschien zelfs zijn eigen toekomst als coach. Sano en Önal waren twee van de spelers die zijn bijzondere aandacht hadden. Sano, een Japans talent met een technisch vernuft dat zeldzaam was, had een rustige maar gedreven houding. Önal daarentegen speelde met de flair en het zelfvertrouwen van iemand die wist dat hij op het punt stond om door te breken. Toch voelde Alexander dat hun ontwikkeling een delicate balans vereiste tussen aanmoediging en druk. Ze waren jong, ambitieus, maar ook kwetsbaar. Hoeveel verantwoordelijkheid kon hij hen al toevertrouwen? “Kodai, Başar, kom even hier,” zei Alexander terwijl de rest van het team zich klaarmaakte voor de volgende oefening. Hij keek hen aan, een licht fronsje op zijn gezicht. “Ik zie jullie groeien, maar jullie moeten begrijpen dat talent alleen niet genoeg is. De mentale kant van het spel is net zo belangrijk. Hier,” hij tikte met zijn vinger op zijn slaap, “moet je net zo sterk zijn als op het veld.” Ze knikten allebei, hun ogen strak op hem gericht. Alexander voelde hun honger naar succes, maar zag ook hun onzekerheden. Sano worstelde met de taal, Önal met de druk om te presteren. En dan was er Alexander, die hen niet alleen als voetballers, maar als mensen wilde helpen. Dat was zijn belofte aan zichzelf toen hij NEC overnam: hij zou niet zomaar een coach zijn, hij zou een mentor zijn. Die avond, toen hij thuis in hun nieuwe huis aan de keukentafel zat met Laura, voelde hij de mentale vermoeidheid van de dag. Het huis was stil, op de zachte bewegingen van Laura na, die bezig was met de voorbereidingen voor de baby. Haar buik was nu duidelijk zichtbaar, en elke dag dat de geboorte naderde, voelde als een nieuwe mijlpaal in hun leven samen. Hij keek naar haar, en voor een moment vergat hij het voetbal. “Hoe gaat het met ze?” vroeg Laura zachtjes, zonder op te kijken van het lijstje dat ze aan het maken was. “Met wie?” antwoordde Alexander, terwijl hij wist dat ze het had over zijn spelers. “Je jongens. Sano en Önal. Je praat elke avond over ze.” Hij glimlachte zwak. “Ze zijn goed. Echt goed. Maar soms twijfel ik of ik niet te veel van ze vraag. Ze zijn nog jong, Laura, en ik weet hoe het is om die druk te voelen. Zeker nu het seizoen goed begint, voel ik hoe de verwachtingen stijgen. Voor hen... en voor mij.” Laura kwam naast hem zitten en legde haar hand op de zijne. “Je bent een geweldige coach, Alex, maar vergeet niet dat je meer bent dan dat. Je hebt altijd oog gehad voor je spelers als mensen. Ze zijn jong, maar ze hebben jou nodig. Net zoals onze baby straks jou nodig heeft. Je zult de balans vinden.” Alexander knikte, hoewel de knoop in zijn maag bleef. Hij voelde die verantwoordelijkheid diep. De toekomst van de club en zijn eigen carrière hingen samen met de prestaties van zijn jonge spelers. Sano had het in zich om de spil van het middenveld te worden, waar Önal de vleugelspeler kon zijn die NEC nodig had om zich te onderscheiden in de competitie. Maar wat als hij de verkeerde keuzes maakte? Wat als hij hen te vroeg pushte, of juist niet genoeg? Het was een delicaat evenwicht tussen aanmoedigen en beschermen, tussen druk en vrijheid. De volgende ochtend, tijdens een een-op-een sessie met Sano, voelde Alexander de intensiteit van dat dilemma. Ze stonden aan de rand van het veld, de zon nog net niet boven de horizon, en de kou van de nacht hing nog in de lucht. Kodai keek geconcentreerd, zijn ogen op de bal gericht. “Ik zie dat je moeite hebt om je plek te vinden in de groep,” zei Alex rustig. “Je hebt het talent, Kodai. Maar ik zie ook dat je soms terughoudend bent. Is het de taal? Of is er iets anders?” Sano aarzelde even voordat hij antwoordde. “Het is de druk, coach. Ik wil het goed doen. Ik wil niet falen. En soms… weet ik niet zeker of ik het kan.” Alexander legde een hand op zijn schouder. “Je bent hier omdat je het kunt. Ik geloof in je. Maar het is oké om het soms moeilijk te vinden. Het gaat erom hoe je daarop reageert. Gebruik de druk om sterker te worden.” De sessie eindigde met een veelbelovende glimlach van Sano. En terwijl de dagen vorderden, zag Alexander hoe zowel Sano als Önal hun plek in het team begonnen te vinden. De teamtrainingen werden intensiever, de wedstrijden belangrijker, maar de band die hij met hen opbouwde, bleef een essentieel onderdeel van hun groei. Op het veld, tijdens wedstrijden, voelde hij diezelfde verantwoordelijkheid. Sano op het middenveld, Önal die over de vleugel sprintte en Alexander aan de zijlijn, handen in zijn zakken, met zijn ogen op hen gericht. Hij gaf hen de vrijheid om te spelen, maar de begeleiding om niet te verdwalen in de druk. Dit seizoen was anders dan alle anderen. Niet alleen omdat de club beter presteerde, maar omdat Alexander zichzelf in zijn jonge spelers zag. Hij zag zijn eigen onzekerheden, zijn eigen drang om te slagen. En voor het eerst besefte hij dat zijn rol als coach niet alleen ging over winnen. Het ging over begeleiden, over het vormen van de volgende generatie — niet alleen op het veld, maar ook daarbuiten. Terwijl hij met Sano en Önal op het trainingsveld stond, dacht hij aan zijn eigen vader. De lessen die hij had geleerd, de steun die hij had gemist. Hij wist dat hij het anders wilde doen, voor zijn spelers en binnenkort ook voor zijn eigen kind. Hij zou de mentor zijn die hij zelf altijd had willen hebben.

Hoofdstuk 3: De Toekomst aan de Onderhandelingstafel De ochtendzon baande zich een weg door de hoge ramen van het kantoor, waar het geluid van het geroezemoes van Nijmegen ver buiten bleef. Het hoofdkantoor van NEC had iets sereens, iets vertrouwds. Aan de eikenhouten tafel zaten vier mannen die de toekomst van de club bespraken: Alexander Iversen, de coach die het hart van NEC had veroverd, Carlos Aalbers, de ervaren technisch directeur, Wilco van Schaijk, de algemeen directeur, en Marcel Boekhoorn, de stille, maar invloedrijke eigenaar. Iversen had de afgelopen maanden dromen gekoesterd, maar dit was het moment om ze uit te spreken. Terwijl de geur van versgezette koffie de ruimte vulde, keek hij zijn gesprekspartners aan. Het was stil, een soort spanning die niet ongemakkelijk was, maar geladen met verwachtingen. Iedereen wist dat deze bijeenkomst de weg naar de toekomst zou bepalen. “Laten we eerlijk zijn,” begon Iversen, terwijl hij zijn notitieboek voor zich opende. “We hebben een prachtige start gemaakt, maar wat we hier bespreken gaat verder dan de komende maanden. Dit gaat over de lange termijn. Dit gaat over wat NEC kan worden.” Hij liet zijn woorden bezinken terwijl hij zijn blik richtte op Boekhoorn, die kalm knikte. Korte Termijn: De Fundering “Ik denk dat we moeten beginnen met de korte termijn, de komende een à twee jaar,” vervolgde Iversen. “Ons doel is helder: we willen in het linkerrijtje eindigen. Dat betekent consistentie, stabiliteit, en de eerste stappen naar een competitiever team. Maar belangrijker nog, we moeten vertrouwen opbouwen in onze jeugd. Ik wil elk seizoen minimaal vijf jeugdspelers hebben die minimaal 500 minuten maken in het eerste elftal. Niet alleen omdat het ons DNA is, maar omdat deze club altijd bekend heeft gestaan om zijn jeugdopleiding.” Aalbers leunde naar voren. “Die vijf jeugdspelers, denk je dat ze er nu al zijn, of moeten we nog meer investeren in de academie?” Iversen glimlachte. “Ze zijn er. Het talent zit er al, maar we moeten geduld hebben en vertrouwen geven. Kijk naar de jongens die al minuten maken. Als we ze goed begeleiden, groeien ze vanzelf. En daarnaast, de kwartfinales van de beker moeten haalbaar zijn. We zijn een team dat niemand onderschatten mag.” Boekhoorn nam een slok van zijn koffie en keek over zijn bril naar Iversen. “Dat klinkt haalbaar,” zei hij met zijn zachte, maar beslissende stem. “Maar ik neem aan dat je verder kijkt dan alleen de komende twee jaar?” Iversen knikte. “Absoluut.” Middellange Termijn: Europese Dromen De sfeer in de ruimte veranderde subtiel toen Iversen verderging. Dit was waar hij echt van droomde, en hij kon het niet verbergen. “De middellange termijn, over drie tot vijf jaar, is waar we écht stappen moeten zetten,” zei hij met vastberadenheid in zijn stem. “We moeten onszelf stevig in de top zes van Nederland vestigen. Dat betekent Europees voetbal halen, jaar in jaar uit. Niet alleen voor de sportieve ambities, maar ook om financieel gezond te blijven. Spelen op het Europese toneel brengt geld binnen, maar ook aandacht. Spelers willen dan bij NEC komen, jeugdspelers willen bij ons ontwikkelen.” Van Schaijk knikte. “En wat met de concurrentie? Vitesse is altijd een factor in deze regio. Hoe denk je dat we ons ten opzichte van hen kunnen positioneren?” Er viel een korte stilte. Iversen had altijd een afkeer gevoeld voor Vitesse, de rivaal aan de overkant van de Waal. Maar nu, als coach van NEC, voelde hij het meer dan ooit. “Het is simpel,” zei hij met een vastberaden blik. “We moeten elk jaar boven Vitesse eindigen. Dat moet onze standaard zijn. Niet alleen voor het team, maar voor de fans, voor de stad. Het is een kwestie van trots.” Boekhoorn grinnikte, en de anderen volgden. “Dat is wat ik wil horen,” zei hij. “Maar als je zo ambitieus bent, wat is dan het ultieme doel?” Lange Termijn: De Toekomstige Gigant Iversen leunde iets naar voren, zijn stem lager, maar gevuld met passie. “We bouwen aan iets groters. Op de lange termijn, zes tot tien jaar, moet NEC zich ontwikkelen tot een club die meedoet om het kampioenschap. We moeten de top van Nederland aanvallen. Niet alleen dat, we moeten de Champions League bereiken. De groepsfase. We moeten dromen, heren. We moeten de naam NEC verbinden met het hoogste niveau van Europa.” Aalbers keek naar hem, sceptisch maar nieuwsgierig. “Champions League, echt?” Iversen liet zich niet van zijn stuk brengen. “Ja. Maar het begint bij de jeugdopleiding. In die tien jaar moeten we een van de drie beste jeugdopleidingen van Nederland hebben. Niet alleen talent opleiden, maar toptalent produceren dat het eerste elftal naar een hoger niveau tilt. En als we dat doen, komt de rest vanzelf. Financieel zullen we gezond zijn, we zullen attractief zijn voor grote investeerders en partners.” Boekhoorn keek naar buiten, waar de zon langzaam hoger aan de hemel klom. Hij dacht even na en sprak toen rustig. “Ik vind je ambitie geweldig, Alex. Dit is wat ik wil horen. Ik wil dat deze club over tien jaar in de top 50 van de wereld staat. Een naam die in Europa weerklank vindt. Maar weet ook: we moeten voorzichtig zijn. Het gaat om balans.” Iversen knikte instemmend. “Zeker. Het blijft een proces van bouwen. Maar als we deze route volgen, bouwen we niet alleen een team, maar een erfenis. NEC moet een club worden waar mensen niet omheen kunnen. De tijd van dromen is voorbij. Dit is de tijd om ze te verwezenlijken.” De bijeenkomst eindigde in een sfeer van ambitie en vastberadenheid. Terwijl ze opstonden van de tafel, wist Iversen dat de koers was uitgezet. NEC had een helder doel, een plan voor de toekomst. Maar het werk was nog maar net begonnen.

De Verzoening met Zijn Verleden - 1 Het was een namiddag in oktober toen Alexander Iversen door de straten van zijn geboortedorp Wijchen liep. De bomen langs het dorpsplein kleurden langzaam van groen naar geel, een rustige overgang die herinnerde aan hoe de seizoenen veranderden, net als het leven. Hij had hier zijn hele jeugd doorgebracht, en nu voelde het alsof alles hetzelfde was gebleven — maar toch ook niet. Zijn jeugd was simpel geweest. Een dorpse jongen die opgroeide met voetbal in zijn bloed en de geur van vers gemaaid gras in zijn neus. De voetbalvelden waar hij als jongen speelde, lagen net buiten het dorp, dicht bij de school waar hij onderwijs genoot. Hij was er bijna elke dag te vinden. Daar, op het veld, had hij zich altijd vrij gevoeld. Het was zijn toevluchtsoord, een plek waar hij kon ontsnappen aan de verwachtingen die zijn vader — en later de wereld — van hem had. Maar de laatste tijd voelde Alexander zich gevangen in de nostalgie van die jeugd. Hij keerde steeds vaker terug naar Wijchen, alsof hij antwoorden zocht op vragen die hij zichzelf nog niet durfde te stellen. Zijn huis in Nijmegen voelde soms te groot, te stil. Het was een prachtige plek, modern en comfortabel, maar er hing een leegte die hij niet kon vullen. Zijn partner, Laura, had hem hier vaak op aangesproken. Ze voelde de afstand tussen hen groeien, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. “Je bent altijd weg,” zei ze vaak, terwijl ze in de keuken een kop thee zette. “Zelfs als je hier bent, ben je niet echt hier.” Alexander wist dat ze gelijk had. Hij was afwezig, steeds meer verloren in gedachten. Er was iets in hem dat niet kon settelen. Een deel van hem bleef hangen in zijn jeugd, zijn onschuld, de tijden dat alles simpel was. Maar hij wist ook dat hij volwassen was geworden en met die volwassenheid kwam een verantwoordelijkheid die hij niet kon ontvluchten. Die middag besloot hij zijn vader te bezoeken. Het was lang geleden dat ze echt hadden gesproken, echt hadden gezeten om samen hun verleden en toekomst te delen. Jan Iversen, een man van weinig woorden maar diepe gedachten, woonde nog steeds in het oude huis waar Alexander was opgegroeid. Een eenvoudig huis met rode bakstenen en een tuin die volstond met bloemen waar zijn moeder ooit voor had gezorgd. “Pap,” zei Alexander toen hij de voordeur opendeed. De geur van koffie en oude boeken sloeg hem meteen tegemoet, vertrouwd en warm. Zijn vader zat zoals altijd in zijn leunstoel, de krant opgevouwen op zijn schoot. Jan keek op en glimlachte. “Alex, jongen. Goed dat je er bent.” Ze zaten samen aan de eettafel, precies zoals ze dat vroeger deden, toen Alexander nog een kind was dat droomde van grootse avonturen. Maar nu, als volwassen man, voelde hij de behoefte om iets anders te bespreken. Iets diepers. “Pap,” begon hij, aarzelend. “Denk je dat ik het juiste doe met mijn leven? Niet alleen met mijn werk, maar... met alles?” Jan zette zijn koffiekopje neer en keek zijn zoon aan, zijn ogen vermoeid maar vol begrip. “Waarom vraag je dat, jongen? Wat zit je dwars?” Alexander haalde diep adem en keek naar zijn handen. “Het voelt alsof ik soms vastzit in het verleden. Alsof ik niet vooruit kan omdat ik bang ben wat ik achterlaat. De dromen die ik als kind had... ze zijn anders nu. En ik weet niet of ik nog weet wat mijn eigen dromen zijn.” Zijn vader zweeg even, alsof hij zijn woorden zorgvuldig overwoog. “Weet je, Alex,” zei hij uiteindelijk, “...dromen veranderen. Dat hoort bij het leven. De jongen die jij was, heeft je gebracht waar je nu bent. Maar je hoeft niet altijd vast te houden aan die oude dromen. Het is oké om nieuwe te vinden, nieuwe wegen te bewandelen.” Alexander knikte langzaam, de woorden van zijn vader sijpelden in. Hij wist dat hij al die tijd zo bezig was geweest met het vervullen van verwachtingen — van zijn vader, van zichzelf, van de wereld om hem heen — dat hij vergeten was wie hij werkelijk was. Wie hij buiten het voetbal om was. Later die avond, toen hij weer alleen door de straten van Wijchen wandelde, op weg terug naar Nijmegen, voelde hij zich iets lichter. De regen was opgehouden en de lucht rook fris, alsof de wereld zelf hem een nieuwe kans bood. Hij wist dat hij nog veel te verwerken had, veel om over na te denken, maar één ding was duidelijk: het was tijd om los te laten. Niet alles, maar genoeg om ruimte te maken voor nieuwe dromen, nieuwe verhalen die hij zelf zou schrijven.

Het Opbouwen van een Nieuw Thuis Het was een frisse herfstochtend in Nijmegen toen Alexander voor de eerste keer de voordeur van hun nieuwe huis opende. De geur van pas gemaaid gras hing in de lucht, en het huis straalde een gevoel van nieuwheid en belofte uit. Het was nog leeg, op enkele dozen na die verspreid in de woonkamer stonden, maar voor Alexander voelde het als een nieuwe start — niet alleen voor hem, maar voor zijn gezin. Hij liep door de hal, zijn vingers langs de gladde muren glijdend, en dacht aan hoe snel alles was gegaan. Zijn vrouw, Laura, stond in de tuin, zachtjes glimlachend terwijl ze een hand op haar groeiende buik legde. Ze was zes maanden zwanger, en met elke dag die voorbijging, groeide bij Alexander het besef dat hij binnenkort vader zou worden. Het vooruitzicht maakte hem opgewonden, maar bracht ook een vleugje angst met zich mee. De verantwoordelijkheid die hij op het veld droeg als coach leek niets vergeleken met wat hem te wachten stond. Toch voelde hij zich klaar. Dit huis, dit nieuwe leven in Nijmegen, zou de stabiele basis zijn die hij als kind vaak had gemist. Ze hadden het huis met zorg gekozen, niet alleen vanwege de nabijheid tot het stadion en het trainingscomplex, maar ook vanwege de rustige, groene omgeving. Het was een plek waar hun kind veilig zou kunnen opgroeien, waar hij en Laura de rust zouden vinden die ze zochten. Een lange oprijlaan leidde naar de voordeur, en aan de achterkant van het huis lag een tuin die grensde aan een klein bos, perfect voor wandelingen en later misschien een potje voetbal met hun zoon of dochter. Alexander liep naar Laura toe, die met gesloten ogen van de herfstzon genoot. Hij legde zijn hand op haar schouder en keek naar haar buik. "Kun je het geloven?" vroeg hij zacht. "Over een paar maanden lopen we hier rond met een kleintje." Laura opende haar ogen en glimlachte naar hem. "Ik weet het. Het voelt nog steeds onwerkelijk." Ze draaide zich naar hem toe en pakte zijn hand. "Maar het voelt goed, Alex. Dit is waar we moeten zijn." Die woorden troffen hem diep. Laura was altijd degene geweest die hem kalmeerde, die hem hielp de wereld in perspectief te zien wanneer de druk van zijn werk hem soms dreigde te overweldigen. Terwijl hij zich in zijn hoofd bezighield met tactieken, wedstrijden en spelers, was Laura degene die hem eraan herinnerde dat er meer was dan voetbal. De verhuizing naar Nijmegen had niet alleen praktische redenen gehad. Alexander had altijd een bepaalde onrust gevoeld, een drang om zichzelf te bewijzen, om zijn plaats in de wereld te vinden. Hij had dat jarenlang op het voetbalveld gezocht, in zijn carrière als speler en nu als coach. Maar nu, met Laura aan zijn zijde en hun kind op komst, begon hij te begrijpen dat het bouwen van een thuis net zo belangrijk was als het bouwen van een carrière. Hij dacht aan zijn jeugd, aan het huis in Wijchen waar hij was opgegroeid. De warme geur van zijn moeders keuken, de geluiden van een huis gevuld met liefde en verhalen. Maar hij dacht ook aan de leegte die was ontstaan toen zijn moeder was overleden en hoe dat gevoel van verlies zijn vader en hem uit elkaar had gedreven. Dit nieuwe huis in Nijmegen voelde anders. Het was geen plek van herinneringen en verlies, maar van hoop en toekomst. Hier zou hij het beter doen, hier zou hij de warmte en liefde geven die hij zelf had gezocht. Binnen, in de woonkamer, stonden de eerste babyspullen al klaar: een kleine wieg in een hoek, een stapel ingepakte knuffels en wat babykleertjes uitgestald over de vloer. Laura had de kleuren zorgvuldig gekozen, zachte tinten van groen en beige, passend bij de rustige omgeving van het huis. Alexander had het meeste overgelaten aan haar, wetende dat haar oog voor detail altijd beter was dan het zijne. Maar toch, elke keer als hij naar die wieg keek, voelde hij een warme, maar onbekende golf van emotie. Hij zou vader worden. En die gedachte vulde hem met een gevoel dat hij moeilijk kon beschrijven. De tijd tikte langzaam weg, en terwijl de dagen korter werden en de lucht kouder, groeide de vreugde en spanning om wat komen ging. Alexander had zijn hele leven opgebouwd rond het idee van succes, rond het najagen van doelen en het behalen van overwinningen. Maar nu, in dit stille huis, besefte hij dat het grootste succes misschien wel hier lag, in het creëren van een thuis, in het verwelkomen van nieuw leven. Terwijl hij naast Laura in de tuin stond, keek hij naar de bomen die hun bladeren verloren en de lucht die helder en koud was. Hij voelde de aarde onder zijn voeten en ademde diep in. De toekomst, hoe onzeker die soms ook leek, voelde nu minder beangstigend. Hier, in hun nieuwe huis, was hij niet alleen een coach die strategieën moest bedenken of wedstrijden moest winnen. Hij was een man die zijn eigen leven aan het opbouwen was, samen met de vrouw van wie hij hield, en het kind dat ze binnenkort in hun armen zouden houden. En ergens, diep van binnen, wist Alexander dat hij alles zou doen om dit thuis te beschermen en te laten bloeien, net zoals hij dat met NEC zou doen. De twee werelden — het veld en het huis — waren onlosmakelijk met elkaar verbonden. En in beide, zo beloofde hij zichzelf, zou hij er staan.

Managers United Worldvision Contest Editie #51 We hebben maar liefst 30 inzendingen uit verschillende uithoeken van de wereld dus dit is altijd leuk voor een organisator, zeker omdat dit nu een recordeditie is. ALLE nummers zijn nagekeken op eerdere deelname en aantal views. HELAAS zijn er twee landen die zich niet aan die regel hebben gehouden. Ik heb besloten om dit voor één kaar te laten gaan, want ik wou vandaag echt alles online zetten! We gaan opnieuw geen uitgebreide intro doen want ik neem aan dat we met z'n allen heel graag weer willen gaan stemmen! Dus zonder verder oponthoud: laat het MU Worldvision#51 beginnen! Mocht er iets fout staan in Spotify of de youtube-lijst, laat het mij dan weten in PM. VEEL LUISTERPLEZIER! Deadline: 24 september 23.59u. Hieronder de inzendingen in alfabetische volgorde: Argentinië: Australië: Bangladesh: België: Bolivië: Canada: Denemarken: Duitsland: Engeland: Estland: Filipijnen: Finland: Frankrijk: Griekenland: Ierland: India: Italië: Japan: Jersey: Kenia: (STAAT NIET OP SPOTIFY - HOU HIER REKENING MEE) Maleisië: Nederland: Noorwegen: Polen: Verenigde Staten: Zambia: Zuid-Afrika: Zweden: Zwitserland: SPOTIFY-LIJST (ZONDER KENIA):

Ja als je schijnbaar geen ogen hebt kun je inderdaad tot dit lijstje komen. Maar goed, dan moet je aan het einde van het seizoen even een duim aan Farioli geven omdat hij dit wereldelftal van Feyenoord onder zich heeft gehouden.

- 152. Bekeravonturen - Naast de competitie en de Conference League werd ook de Magyar Kupa, oftwel de Hongaarse beker, natuurlijk al afgetrapt voor de winterstop. Gezien onze drukke speelkalender geen prioriteit bij aanvang, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat we graag roemloos ten onder gaan. Dat overkwam immers Ferencvaros, die er met rode wangen uitgingen tegen de ronde lantaarn van de tweede divisie in de derde ronde. Dat was eveneens het moment dat wij instroomden. We deden dat met een verplaatsing naar Gyirmót, een subtopper vanop het tweede niveau. De thuisploeg hield ons een dik uur zweten maar met twee doelpunten in vijf minuten konden we hen toch tegen het canvas slaan. Ze deden nog wel iets terug in het slotkwartier maar de overwinning bleef wel gewoon voor ons. In de vierde ronde zat de loting ons niet helemaal mee. Nog genoeg ploegen vanop een lager niveau aanwezig in het tornooi maar wij mochten op bezoek bij reeksgenoot Puskás Akadémia. Noodgedwongen traden we dan ook aan op ons sterkst. Kristián Nagy effende al vroeg het pad. Szendrei verdubbelde de score net na rust. Een klinische overwinning. Zo zijn we na de winterstop aanbeland in de vijfde ronde. We mogen opnieuw op verplaatsing aan het werk en nemen het op tegen Vasas, die verwikkeld zijn in de titelstrijd op het tweede niveau. Opvallend genoeg zijn er van de 16 overgebleven clubs trouwens maar 5 meer actief op het hoogste niveau. Twee daarvan spelen ook een onderling duel waardoor er maar maximum 3 clubs uit de OTP Bank Liga actief zullen zijn in de kwartfinales. Tags & reacties