[IDS '25] [FM24] Op weg naar de top

[ElMarcos]

Een zeer ruwe diamant, die meteen een grote schoen krijgt om te vullen. 

[Marius]

 

- 04. Speeldag 1 -

 

Op 20 augustus was het dan zo ver. Mijn grote debuut als hoofdtrainer bij een professionele voetbalploeg. Dat klinkt grootser dan het eigenlijk in werkelijkheid is. Beira-Mar treedt immers aan in het Campeonato de Portugal Prio B, oftwel de zogenaamde vierde klasse. Dat niveau telt vier reeksen met telkens 14 clubs. De twee hooggeplaatste ploegen uit elke reeks stomen door naar de eindronde voor promotie. Op een totaal van 56 clubs worden wij trouwens gezien als de op twee na sterkste ploeg.

De druk was dan ook voelbaar in aanloop naar de eerste wedstrijd. De zenuwen stonden strak gespannen bij mezelf. Na een moeilijke nacht had ik met mezelf geen blijf geweten tot ik bij het stadion aankwam. Maar ook daar werd het niet heel veel beter. We telden slechts 300 abonnementhouders, maar voor onze eerste match kwamen er nog eens 2.000 extra in de tribunes te zitten. Het nieuwe seizoen leefde ook onder de supporters.

Onder begeleiding van wat pompende beats werd de sfeer alvast aangewakkerd. Het maakte de stilte in de kleedkamer alleen maar meer voelbaar. Ongemakkelijk dan ook. Enkele jongens staarden naar de vloer, in de hoop dat die antwoorden zou bieden. Anderen zaten te frunniken aan hun veters of kousen. Onze doelman, die pas afgelopen zomer bij de club was gearriveerd, was de eerste die recht stond. Je zag enkele jongens opkijken met vraagtekens in hun ogen. Santana - dat was zijn roepnaam geworden tijdens zijn eerste weken - sloeg zijn handen heftig in mekaar. Aangezien ze zo groot als kolenschoppen waren, was dat een uiterst impressionant beeld. 'Let's get them lads' brulde hij er achteraan. Het enige wat ik zelf kon uitbrengen was een instemmende 'Yes, let's do this'.

Tijdens de eerste helft ijsbeerde ik zowat de ganse tijd voor de dug-out. Na onze voorbereiding had ik gedacht dat we er wel klaar voor zouden zijn. Maar van dat vertrouwen bleef al niet veel meer over vanochtend, laat staan na onze eerst helft. Niet dat het slecht was. Verre van. Maar scoren was ons niet gelukt. Onze tegenstander deed het niet beter. Maar zij waren wel het dichtst bij een doelpunt geweest. Santana had immers een strafschop weten te keren en ons zo van een achterstand weten te behoeden.

Een schouderklop en een welgemeende 'well done' was zijn aandeel bij het binnentreden van de kleedkamer. De andere jongens wilde ik niet schoferen maar ik wees hen er wel op dat het beter moest, zeker gezien de vele goede dingen die ik tijdens de voorbereiding had gezien.

De boodschap was in ieder geval goed aangekomen. Na nog geen vijf minuten spelen ging onze spits Ribeiro de bal ophalen op het middenveld, om die op rechts mee te geven aan Ivandro. Die ging zijn flank verder af, dook de zestien in en wist de bal perfect klaar te leggen voor onze andere spits, die van dichtbij de openingstreffer kon binnen tikken.

De ban was gebroken. We behielden het overwicht en na goed 65 minuten kwam de bal opnieuw bij Ribeiro terecht. Die ging in samenspel met zijn spitsmaatje Niang, die van aan de rand van de zestien goed wist weg te draaien en met een kruisraket de 2-0 op het bord wist te zetten. Het publiek smulde ervan en kirde van plezier. Ook bij mij waren de zenuwen weggeëbt. Het begin was moeilijker dan gedacht, en ik had mijn eigen onzekerheid misschien wel te veel afgestraald op de spelers. Maar onder impuls van onze ervaren jongens hadden we wel het laken naar ons weten te trekken. De start was geslaagd. Het kon nu écht gaan beginnen.

 

Spoiler

 

Reacties

Spoiler

@Nom de Guerre Ook een mooie vergelijking. Hopelijk kan hij zich netjes ontwikkelen en een tijdje een rol vertolken in dit verhaal.

 

@delichris Er is in ieder geval een bepaald potentieel aanwezig. Maar er zijn natuurlijk nog genoeg valkuilen onderweg. Het één en ander zal ook wel afhangen van hoe snel de club zelf stappen zet, en hij in staat is om het niveau te blijven bijbenen.

 

@Copywriter Ik heb alvast de opdracht gegeven om hem te scouten as we speak  

@Djurovski In alle opzichten. Er moet in ieder geval nog wat aan gepolijst worden ook.

 

@ElMarcos Die grote schoenen om te vullen zitten natuurlijk vooral in mijn hoofd. Ik zal William in ieder geval de kans geven om rustig te groeien. Vooralsnog krijgt hij bijvoorbeeld nog geen basisplaats.

 

Andere volgers: @Krabby @Fantasy @MNie @roeliho @DB4266 @Michaelinho* @KayDeManaager

 

24 oktober bewerkt door Marius

[Nom de Guerre]

De eerste driepunter is alleszins binnen. Ik vind deze meer verhalende stijl fijn lezen, chapeau. Waarbij ik trouwens geen afbreuk wil doen aan je andere werk, enkel dat ik dit erg fijn lezen vind.

[Djurovski]

Altijd lekker om met een driepunter te starten 

[Marius]

 

- 05. Het buitenhuissyndroom -

 

Na vijf speeldagen telden we 11 punten. Onze drie thuiswedstrijden hadden we gewonnen. Met verve. Op de openingsspeeldag werd het 2-0, op speeldag 5 werd het 3-1 en tussendoor hadden we zelfs een 7-2 pandoering uitgedeeld. In eigen huis waren we baas. Dat was duidelijk. Maar buitenshuis was een ander paar mouwen. Op speeldagen 2 en 4 bleven we telkens steken op een 1-1 gelijkspel. Zodoende was er al snel sprake van een zogenaamd buitenhuissyndroom.

Dat was ontstaan in de media maar leefde ondertussen ook binnen de club. In die mate zelfs dat onze voorzitter, Mister Miranda, me al op het matje had geroepen. Twee dagen voor onze verplaatsing naar Lamelas, liet José, onze conditietrainer me weten dat ik voor de training te starten even mocht (of beter te zeggen moest) binnen springen in zijn kantoor. José en mijn hulptrainer Tomás zouden alvast beginnen met de training.

Geïrriteerd stapte ik naar het kantoor van Mister Miranda, die alvast de deur van zijn kantoor had laten openstaan. Hij stond bij het imposante raam dat uitkeek over het veld en dus met zijn rug naar mij toe. Ik klopte dan ook maar zacht op de deur terwijl ik al langzaam binnenwandelde. 'Présidente' mompelde ik terwijl ik mijn hand uitstak. De voorzitter gebaarde echter dat ik moest gaan zitten en deed geen moeite om mijn richting uit te komen. Hij liep rechtstreeks terug naar zijn bureau en liet zich met een zucht zakken in zijn bureaustoel. Die kraakte en piepte vervolgens onder het gewicht van zijn lichaam. Dat schatte ik zelf op een goede 120 kg en dus schrok ik niet al van die geluiden.

Zoals we gewend waren op de club had hij ook ditmaal een dikke sigaar in de hand. Die bracht hij traag naar zijn lippen, trok er gedurende enkele seconden aan, en wist vervolgens de stinkende rook in mijn richting te blazen. Wellicht was het een poging tot intimidatie. Ik werd er in ieder geval bepaald ongemakkelijk van. Bovendien prikte de rook ook in mijn ogen waardoor het moeilijk was om een zelfverzekerde blik vast te houden.

Na wat een eeuwigheid leek geduurd te hebben stak hij toch van wal: 'Santos, it's time to step up your game.' Met een halfopen mond keek ik hem aan. 'Je hebt je kans hier gekregen. Het is tijd om deze met beide handen te grijpen' ging hij verder. 'Volgend jaar wil ik de ploeg een niveau hoger zien spelen en dat zal niet lukken als we alleen maar in eigen huis wedstrijden weten te winnen.' Ik schoot meteen in de verdediging: 'Maar Présidente, we hebben nog niet verloren. En statistisch kom je al een heel eind door je thuiswedstrijden te winnen.'

Nog voor ik kon verder gaan onderbrak hij me: 'Bullshit. I don't care about statistics. I care about how people look at our team. Other clubs need to fear us. And not only when they have to travel to our stadium, but also when we visit theirs.' Ik knikte om duidelijk te maken dat ik de boodschap begrepen had. Het was me duidelijk dat ik deze battle niet ging winnen.

'I want to see a reaction from our team on Sunday. And I want to see that reflected by grabbing up three points. Is that clear?' Ik knikte nogmaals. Mister Miranda keek nors. Misschien liet ik te makkelijk over me heen lopen maar ik voelde niet de kracht om er veel tegen in te brengen. Hij deed er dan nog maar een schepje bovenop. 'Don't let me regret my decision to have appointed you as our head coach. If needed, I will not hesitate to correct my own mistakes.' Met een wuivend handgebaar maakte hij duidelijk dat het gesprek erop zat. 'I won't' stamelde ik nog terwijl ik zijn kantoor verliet. 

Terwijl ik door de gangen liep, vroeg ik mezelf af wat hier net was gebeurd. Waren het de aankomende voorzittersverkiezingen? Mister Miranda was toch gewoon favoriet om zichzelf op te volgen? Of was er meer aan de hand? En had hij een punt? Elf op vijftien leek me toch niet zo'n slecht rapport? Natuurlijk was er een verschil tussen onze uit- en thuiswedstrijden. In eigen huis speelden we voor meer dan 2.000 enthousiastelingen, terwijl er verplaatsing slechts een paar honderd langs het veld stonden. Eén ding stond vast: we zouden het tij moeten keren.

 

Spoiler

 

Spoiler

 

Reacties

Spoiler

@Nom de Guerre Bedankt! Dat vat ik op als een heel mooi compliment! De eerste updates bleven trouwens nog wat op de vlakte. Vanaf hier probeer ik ook wat dieper in het verhaal te gaan. Hopelijk wordt dat door nog meer mensen gesmaakt, want het zijn natuurlijk wel wat lijvigere updates

 

@Djurovski Dat geeft toch altijd een goed gevoel inderdaad. Al is dat ondertussen misschien wel een beetje afgezwakt na onze 11/15.

 

Andere volgers @roeliho @Krabby @KayDeManaager @delichris @Copywriter @ElMarcos @Fantasy @MNie @DB4266 @Michaelinho*

 

[Djurovski]

Haha die zijn gek geworden daar. Niet verliezen en dan zo reageren? Wat een idioten

[Nom de Guerre]

There is just no pleasing some people...

[delichris]

Voorzitters in die landen zijn de ergste. Je doet het totaal niet verkeerd.

[ElMarcos]

Elf punten uit vijf wedstrijden en dan deze reactie. Het is even clownesk als treurig.

[Marius]

 

- 06. Lamelas Away -

 

José en Tomas hadden meteen door toen ik terug kwam van het onderhoud met Mister Miranda dat ik op het matje geroepen was. Zij kenden hem al langer en wisten hoe veeleisend hij kon zijn. Het uitwisselen van enkele blikken en een bescheiden schouderklopje was voldoende om mekaar te laten weten dat we elkaar begrepen. De trainingsarbeid werd gedurende de rest van de week wat opgedreven en ervaren krachten zoals onze spits Diogo Ribeiro en doelman Santana hadden ook al gauw door dat er wat aan de hand was.

Het waren dan ook zij die het voortouw namen in de kleedkamer vooraf de wedstrijd. Enkele scheldwoorden vlogen over en weer, vergezeld van enkele gebalde vuisten en stoere blikken. De jongens leken er klaar voor. Ik knikte instemmend naar Diogo en besloot het verder kort te houden. 'We have been working hard the past week lads. Now go out and show me that hard work pays off. Vamos!'

Nog geen vijf minuten waren we onderweg of Diogo wist met een rake kopslag na een perfecte corner de 0-1 op het bord te zetten. Hij vierde met een vinger richting de bank. Ik reageerde met een gebalde vuist. De opgekropte frustratie kwam naar boven en moest eruit. De thuisploeg stond aan de grond genageld en het eerste doelpunt had meteen hun zwakke plek blootgelegd. Centraal achterin wisten ze geen blijf met onze kopbalsterke jongens. Na een kleine twintig minuten hadden we dat nog twee keer weten uit te buiten en stond het al 0-3.

Daar bleef het niet bij. Vlak voor de scheidsrechter zou gaan fluiten voor de rust stond het zelfs al 0-6. De eerste vijf doelpunten waren allemaal rake kopballen. Enkel het laatste doelpunt kwam er via gewoon veldspel en kwam van de voet van Serginho. We leken wel onoverwinnelijk en de jongens keken wellicht al uit naar mijn felicitaties tijdens de rust. Dat leidde tot een moment van nonchalance waar de thuisploeg van profiteerde om toch nog voor een eerredder te kunnen tekenen.

Toch kon ik alleen maar positief zijn tijdens de rust. De jongens maakten er een galavertoning en speelden mijn positie safe. Zonder dat ze dat misschien allemaal goed en wel beseften. Maar toch. Ze verdienden één voor één een pluim. De tweede helft was logischerwijs grotendeels een maat voor niets maar toch deden we er nog twee doelpunten bij. Het eerste kwam er na een aanval uit het boekje, het tweede nadat we de vrije man vonden aan de rand van de zestien, en die verwoestend kon uithalen.

Man van de match werd uiteindelijk Diogo. Hij had niet alleen het voortouw genomen vooraf. Hij had ook het pad geëffend door de score te openen, en deed er uiteindelijk nog twee doelpunten bij. Ik voelde me dan ook meer dan gesteund door één van leiders binnen de spelersgroep. Vlak na affluiten ontving ik ook nog een Whatsapp bericht van Mister Miranda: 'You've got some big balls Santos. Class reaction.' En daarmee leek het brandje geblust.

 

Spoiler

 

Reacties

Spoiler

@Djurovski Een veeleisende voorzitter lijkt het. Volgens mij gaan we daar nog van horen

 

@Nom de Guerre Klopt. Maar als ze je baas zijn, kan je toch maar beter proberen om dat wel te doen.

 

@delichris Wellicht eigen aan de zuiderse mentaliteit ook.

 

@ElMarcos Clownesk lijkt me het meest van toepassing, en waarschijnlijk ook meteen een goede omschrijving voor deze voorzitter.

 

Andere volgers @roeliho @Fantasy @Krabby @KayDeManaager @Copywriter @MNie @DB4266 @Michaelinho*

 

[Fantasy]

Lamelas-uit, altijd lastig  

[Nom de Guerre]

Dat zijn de betere uitslagen. 

[Copywriter]

Zolang je aan de wensen van de voorzitter voldoet zal je aan mogen blijven. 

Zo niet is het daar net een bananenrepubliek. 

[ElMarcos]

Een krachtige overwinning die je voorlopig wel even rust zal opleveren vermoed ik. 

[Marius]

 

- 07. Cup Drama -

 

Het nationale bekertornooi, de Taça de Portugal, begon voor ons in de tweede ronde. Tegenstander daarin was Lusitânia Lourosa, oftewel een ploeg die een divisie hoger uitkwam dan onszelf. Bovendien draaiden ze ook bovenin mee, en waren ze dus een meer dan te duchten tegenstander. Dat we in eigen huis mochten aantreden, was wel een onmiskenbaar voordeel. Dat bleek uiteindelijk ook want in een echte cupmatch waren alle elementen om er een onvergelijke match van te maken aanwezig. Na 90 minuten stond het 2-2. In de verlengingen kwamen we aanvankelijk op achterstand maar uiteindelijk gingen we er nog op en zelfs over met een late treffer twee minuten voor het verstrijken van die verlengingen.

 

In de derde ronde wachtte ons opnieuw een tegenstander van hetzelfde niveau. Daar mochten we niet over klagen want ondertussen waren ook  de eersteklassers ingestroomd. We speelden opnieuw in eigen huis en dat hielp ons opnieuw verder. Het ging ditmaal zelfs eenvoudiger dan de vorige ronde en we wonnen relatief makkelijk met 3-1.

 

Spoiler

 

Zo stonden we in de vierde ronde en mochten we ons opmaken voor een confrontatie met Arouca, een eersteklasser die op dat moment de 10e plaats in het klassement bezette. We speelden bovendien op verplaatsing en waren dan ook ontegensprekelijk de grote underdog.

 

Eigenlijk hielden we nergens rekening mee. Tactisch wilde ik geen zelfmoord plegen en dus koos ik voor een meer behouden aanpak dan de gebruikelijke aanpak: een spits eraf en een extra middenvelder erbij. Bovendien schoven twee van de drie middenvelders ook een rij achteruit en liepen er dus eigenlijk twee stofzuigers voor de verdediging.

 

Een plannetje dat bleek te werken omdat de wedstrijdomstandigheden vooral in onze kaart speelden. Na nog geen vijf minuten kwam een ingooi vanop de linkerflank terecht bij Serginho die onbedreigd de rand van de zestien mocht afdweilen en net buiten het halve maantje nog eens mocht uithalen ook. Hij wist zijn schot net genoeg krul mee te geven om buiten het bereik van de Arouca doelman te blijven. We stonden dus zo waar op voorsprong. Van een verrassing van formaat gesproken!

 

Ik besefte meteen dat dit een unieke opportuniteit kon zijn en besloot meteen door te sturen. Terwijl de spelers nog volop aan het vieren waren, riep ik al naar onze captain dat we de bus ging parkeren en dat we volledig gingen focussen op het niet slikken van een tegendoelpunt. Onze beide flankspelers schoven dan ook meteen een rij achteruit. Met resultaat want aan de rust stonden we nog steeds op voorsprong.

Tijdens da pauze probeerde ik de voetjes van onze spelers op de grond te houden. We stonden dan wel op 45 minuten van een heroïsche stunt, maar in één speelhelft kon nog steeds heel veel gebeuren. Vooral wanneer de tegenstander van een heel ander kaliber is, en het niet eens zeker was of we het ook fysiek 90 minuten konden uitzingen tegen een eersteklasser.

Aanvankelijk lukte dat allemaal wonderwel. Ondanks de nodige druk van de thuisploeg bleef onze voorsprong lang op het bord staan. Na 20 minuten in de tweede helft was het dan toch raak voor Arouca na een stilstaande fase. We kregen een corner niet goed weggewerkt en thuisspeler Jason mocht vrijstaan aanleggen ter hoogte van de strafstopschip. Zo'n kans moest je hem geen twee keer geven en dus hingen de bordjes opnieuw gelijk.

Ik ging er vanuit dat we nu al snel een vogel voor de kat zouden vormen maar kwam bedrogen uit. Natuurlijk bleef de thuisploeg de bovenhand nemen, maar vlak voor het einde van de 90 minuten, en bijhorende verlengingen, stond de 1-1 nog steeds op het scorebord te blinken. We waren opnieuw met iets meer drang naar voren gaan spelen en dat loonde in minuut 89 toen de ingevallen Lourenço plots vrijstaand in de zestien mocht aanleggen voor een schot en de bal bovendien in doel verdween! 

Onze spelers stormden richting het vak met meegereisde supporters maar ook zowat onze ganse staf stond plots op het veld. De vreugde-uitbarsting was niet te omschrijven maar achteraf kan ik zelfs niet meer beschrijven wat er nu precies gebeurd is. Van zodra het besef er was dat we opnieuw op voorsprong stonden, probeerde ik met hand en tand duidelijk te maken aan de jongens dat ze opnieuw de bus moesten gaan parkeren. De thuisploeg trok blind ten aanval in de slotseconden en kreeg nog een - halve - kans maar tot scoren kwam het niet meer.

De scheidsrechter floot af en het mirakel van Arouca ca was vervolgens een feit. Als vierdeklasser gingen we winnen op het veld van een ploeg die uitkomt op het hoogste niveau en bereikten we de laatste zestien van de nationale beker. Dit was een verhaal voor de geschiedenisboeken en om later aan je kleinkinderen te vertellen. Twee keer wisten we te schieten op doel. Twee keer ging de bal erin. Het mirakel van Arouca.

 

Spoiler

 

Reacties

Spoiler

@Fantasy Ik kijk nu al uit naar de thuiswedstrijd

 

@Nom de Guerre Altijd leuk zo'n potjes. En het doet het beste verhopen voor de toekomst natuurlijk.

 

@Copywriter Excentrieke voorzitters. Het is wel een dingetje

 

@ElMarcos Ik heb het gevoel dat het hier zelden rustig gaat zijn   

 

Andere volgers @Michaelinho* @roeliho @MNie @Krabby @KayDeManaager @DB4266 @Djurovski @delichris

 

[Fantasy]

Cursusje stunten voor gevorderden dit. Wat een heerlijke vieze overwinning  

[Djurovski]

Zulke smerige zijn de lekkerste overwinningen

[Nom de Guerre]

De magie van de beker  

[delichris]

Arouca is gefmd  

[Marius]

 

- 08. De tussentijdse evaluatie -

 

Nadat we op 17 december onze laatste competitiewedstrijd hadden gespeeld, was het tijd voor een korte break. De spelers en de staf mochten genieten van een korte pauze. Op 7 januari stond het volgende duel gepland, en dus kreeg iedereen even vrijaf. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik nog voor kerst werd opgebeld door Tatiana. Oftewel de secretaresse van Mister Miranda. In de kleedkamer stond ze ook wel bekend als 'La Bomba'. En daar hadden vooral haar twee grootste troeven, die zowat altijd door haarzelf in de spotlights werden gezet, veel mee te maken.

Tatiana is, zoals je al kon raden, niet Portugees. Ze komt uit het Oostblok. Ik dacht Bulgarije. Maar het kan even goed Roemenië zijn. Aan de hand van haar uiterlijke kenmerken kan je het alvast niet raden. Ze verandert zowat om de haverklap van haarkleur en/of haarstijl. Ze trekt dan ook graag de aandacht. Alsof ze dat met haar strakke kleding en 26 lentes al niet genoeg doet. Hoe ze er in godsnaam in geslaagd is om een administratieve functie op de club te versieren, weet geen kat. Er wordt al lachend wel eens gezegd dat ze andere kwaliteiten heeft ingezet om Mister Miranda te overtuigen. In de kleedkamer zouden er in ieder geval niet al te veel jongens zijn die haar iets zouden weigeren.

Tatiana belde me met de vraag of het lukt om op 24 december even langs te komen bij de voorzitter. In de vroege namiddag. Niets om me zorgen over te maken. Het zou ook niet lang duren. Maar het was wel dringend. Zo dringend dat het per sé nog moest gebeuren voor de feestdagen. En zelfs vlak voor kerstavond. Weigeren was geen optie en dus stemde ik licht geïrriteerd in.

De afspraak - en vooral het waarom - hadden me toch een paar uur slaap gekost en dus was ik opgelucht toen ik eindelijk op de kantoordeur van Mister Miranda kon aankloppen. Verder was er niemand in het stadion te bespeuren geweest. Ook de stoel aan het bureau van Tatiana bleek leeg. 'Come on in Santos' had de voorzitter meteen geroepen. Het was dus wel duidelijk dat hij écht niemand anders meer verwachtte vandaag.

'Good afternoon Présidente' bleef ik kalm. Maar hij reageerde uitbundig. 'Do you fancy a drink? Some Scotch?', terwijl hij al enthousiast met de fles stond te zwaaien. Het leek erop te wijzen dat hij al langer een eerste drankje van de dag achter de kiezen had. 'Isn't that a bit too early?' reageerde ik wat afwijzend. Maar Mister Miranda wilde van geen wijken weten. 'You know it's already past noon, don't you?'

En zo klonken we een minuutje later onze glazen tegen mekaar. 'Any reason for celebrations?' vroeg ik droogweg. 'Your evaluation' was al even droog het antwoord. Ik slikte. Een evaluatie? In het midden van het seizoen? Terwijl we los op kop staan? Nadat we alle wedstrijden gewonnen hebben sinds het akkefietje rond een buitenshuissyndroom? Nadat we doorgedrongen zijn tot de laatste 16 in de beker? Wat moest ik hier nu mee?

'Relax. Het is maar een tussentijdse evaluatie. Zo veel betekent het nu ook weer niet.' Mister Miranda had meteen aan mijn gezicht gezien dat zijn brutale aankondiging mij afgeschrikt had. Hij ging dan ook meteen verder. 'Laten we er geen doekjes om winden. De ploeg doet het voortreffelijk. En jij zal daar ongetwijfeld een rol in spelen. Ik ben dan ook tevreden.' Hij had zijn woorden duidelijk gewikt en gewogen. Hij was immers tevreden over de prestaties maar wilde m'n rol ook niet groter maken dan nodig.

'Thanks Présidente. I'm glad you're happy' hield ik het kort. Maar toen kwam de aap uit de mouw. 'There's something else' en hij keek me doordringend aan. 'Right after the break we play in the Cup against Pevidém.' Die wedstrijd stond al wekenlang bij mij aangekruisd en zonder nadenken pikte ik dan ook in. 'Yeah! We can't complain about the draw. Playing against a team from the same division. I am sure we ...' begon ik te ratelen, maar Mister Miranda onderbrak me al snel. 'Wait for a second. You say we can't complain about the draw. But what if I told you we can gain some serious cash over here?' Ik keek hem vragend aan.

'I am talking about a few 100K here'. Hoe dan vroeg ik mezelf aanvankelijk af? Dit soort wedstrijd ging echt niet meer supporters trekken dan een doorsnee competitiewedstrijd. Van de recette zouden we het dus niet moeten hebben. En de nationale TV zou er zeker een andere wedstrijd uitpikken om uit te zenden. De voorzitter merkte dat ik niet mee was in zijn verhaal. 'I can't give you all the details but I know some people at Pevidém, and they do happen to know the referee.' Ik viel van de ene verbazing in de andere. Had ik het nu net goed begrepen dat Mister Miranda onze bekerwedstrijd wou verkopen?

'Watcha think? I can arrange that you also get a part of the deal.' Na die woorden nam hij een teug van zijn glas. Hij keek me verder niet eens meer aan. Ik deed dat wel en wachtte tot zijn ogen de mijne opnieuw kruisten. 'I can't do that. It's plain simple. We've got a golden opportunity over here. We'll beat those motherfuckers. We'll reach the last eight. And with a bit of luck we will draw a top class team in the next round. At home. That's how we will make some serious money.' Hij zag dat ik het meende. Zijn ogen begonnen te glinsteren. Of het nu kwam door de alcohol, of door dansende biljetten voor zijn ogen kon ik niet goed inschatten. 

Ik ging verder. 'With all respect Présidente but I suggest we pretend this talk never had place. I'll make sure that I'll do what I promised you. We'll win the game and you cash in the next round. If not, you can fire me. And now I'll go home. Merry Christmas by the way.' Zonder hem nog een blik te gunnen liep ik uit zijn kantoor. 'Merry Christmas Santos' hoorde ik nog in de verte.

 

Spoiler

 

Spoiler

 

Reacties

Spoiler

@Fantasy Een portie geluk ook wel. Maar het mag ook al eens meezitten natuurlijk  

 

@Djurovski Vooral als je zo zwaar de underdog bent  

 

@Nom de Guerre Vooral magisch als je in het winnende kamp staat  

 

@delichris Meestal ben je zelf de klos, maar des te heerlijk dat het de AI ook eens kan overkomen  

 

Andere volgers @MNie @Krabby @Michaelinho* @KayDeManaager @roeliho @Copywriter @ElMarcos

 

[ElMarcos]

Sportief gaat het zeer voor de wind zeg! 

[Copywriter]

Ik zei het je een bananenrepubliek is er niets bij.  6 punten voor en de nummer 2 verslagen moet voldoende zijn om voor de titel te gaan. 

[Nom de Guerre]

Corruptie! En whisky! #fan

[Djurovski]

Moetwillig een wedstrijd verliezen dat gaat tegen de meeste managers hun natuur in

[Marius]

 

- 9. More cup drama -

 

Mister Miranda was niet meer teruggekomen op ons gesprek vlak voor Kerst. Ik had hem zelfs nog amper gezien of gehoord. Natuurlijk waren er gelukwensen geweest voor het nieuwe jaar, en hij zat ook trouw in de tribunes voor onze eerste competitiewedstrijd na de winterbreak, maar verder was er radiostilte.

Zijn woorden hadden me echter niet koud gelaten. Meer zelfs, ik had mijn slaap er voor gelaten. Zijn plannetje had me verontrust. Ik vroeg me vooral af of hij er ook zonder mij zou mee doorgaan. Als de scheidsrechter betrokken werd in het verhaal kon het ons immers wel eens heel moeilijk gemaakt worden. De drang om te winnen en door te stoten was er in ieder geval alleen maar groter op geworden. Dat bleek al enkele dagen geleden toen ik had gekozen om volop te roteren tijdens onze eerste competitiewedstrijd na de winterbreak. Geen enkele basisspeler, op onze doelman na, speelde meer dan 45 minuten.

We stonden dan ook volledig fit aan de aftrap voor onze bekerwedstrijd tegen Pevidém, die in een andere reeks dan de onze uitkwamen, maar even goed actief waren op het vierde niveau. Ook zij deden het goed. Van onderschatting mocht dus geen sprake zijn en dat had ik ook opgedragen aan mijn spelers. Ik had zelfs wat overdreven in mijn speech voor de wedstrijd. Natuurlijk konden we geschiedenis schrijven met een plek bij de laatste 8, maar de tegenstander van vandaag was geen eersteklasser zoals in de vorige ronde. En voor hen was er bovendien exact dezelfde opportuniteit als voor ons.

Toch moeten mijn woorden indruk gemaakt hebben. De jongens hadden een kans geroken en waren vastberaden om die met beide handen te grijpen. Er was eerst nog een obligatoir verkennisrondje maar na dik twintig minuten vond Paulo Grilo het gaatje en werd Niang diep gestuurd. Alleen voor de doelman twijfelde hij niet. Met een schot in de rechter beneden hoek fusilleerde hij de keeper van Pevidém. 

Het gejuich op de tribunes was nog niet uitgedoofd of het was opnieuw van dat. De bezoekers wilde meteen reageren maar liepen op een tegenstoot. Via snel samenspel tussen Grilo, Lassana en Sérginho kwam de bal terecht bij onze andere spits. Ook Ribeiro bewees zich trefzeker en knalde de bal hoog in doel.

Daarmee was de kermis nog niet afgelopen. Luttele minuten waren we daar immers weer. Via een snelle ingooi kwam de bal bij Sérginho, die op wandel ging in de zestien. Hij deed alsof hij zou schieten maar via een venijnige pass kwam de bal terecht bij Niang. Vanuit de kleine rechthoek was het voor hem kinderspel om de 3-0 op het bord te zetten.

Kon het nog beter? Blijkbaar wel. We waren immers nog maar net uit de kleedkamers of we konden eens een actie maken langs de andere flank. Ivandro bezorgde op die manier de bal aan Ribeiro en zo kwam hij qua doelpunten in evenwicht met zijn aanvalsmaatje.

De rest van de partij werd een maat voor niets. Ik had de luxe om enkele andere jongens tussen de lijnen te brengen. De kwalificatie mocht immers niet meer in gevaar komen, en binnen enkele dagen stond er wel weer gewoon een competitiewedstrijd op het programma. Al die wissels blijven wel niet helemaal zonder gevolg. Vlak voor het verstrijken van de 90ste minuut en diep in blessuretijd dienden we immers nog twee identieke doelpunten te slikken na een hoekschop. 

Het belangrijkste was natuurlijk de kwalificatie. Terwijl de spelers en de staf mekaar om de hals vlogen toen de scheidsrechter affloot, speurde ik de tribunes af, op zoek naar een glimp van Mister Miranda. Ik trof hem snel aan, op zijn vertrouwde plekje. Toen hij mij in het oog kreeg, stak hij zijn duim op. Niet voor het eerst, en hopelijk ook niet voor het laatst. Toen ik enkele minuten de kleedkamer betrad, trof ik geen feestende menigte aan. Integendeel. In verschillende hoeken stonden spelers bij mekaar, voorover geboven naar het schermpje van een smartphone te staren. Nog voor ik iets kon vragen, weerklonk plots een kreet: 'Braga! Our next game is against Braga. At home!'

 

Spoiler

 

Spoiler

 

Reacties

Spoiler

@ElMarcos Sportief wel, maar het lijkt kwestie van ook naast het veld het hoofd koel te houden  

 

@Copywriter Het heeft er in ieder geval alle schijn van dat we goed genoeg zijn om het goed te doen in onze reeks. Maar in de Portugese piramide zijn er op dit niveau nog play-offs met ploegen uit andere reeksen om over de werkelijke promotie te beslissen.

 

@Nom de Guerre Wat hebben nog meer nodig? (Behalve meer corruptie en meer whisky  )

 

@Djurovski Gelukkig maar dat dit het geval is bij de meeste managers. En Santos lijkt daar ook bij te horen.

 

Andere volgers @MNie @roeliho @Fantasy @KayDeManaager @delichris @Krabby @Michaelinho*