[FM24] Het dorp van Bertus

[Titan]

 

(1) Bertus

Bertus was niet het type dat snel zijn handen zou wassen. Toen hij na een klein uur afwezigheid zijn zilvergrijze Mercedes uit 1983 het sportterrein weer opdraaide, tevreden terugkijkend op zijn wekelijkse bliksembezoek aan de lichtekooien in de stad, keek niemand die hem kende op of om. Voor bezoekende teams daarentegen personifieerde Bertus de vergane, louche West-Duitse machocultuur van strakke lichtblauwe jeans, grote pilotenzonnebrillen en blinkend gouden tanden. Hij stapte uit, viste een baal shag uit zijn achterzak en draaide met de nodige nonchalance een sjekkie. Uit zijn andere achterzak viste hij een verchroomde Zippo om het uiteinde van de vloei in de hens te zetten. Zo had hij zijn favoriete verslaving het liefst: net iets te veel vloei aan de voorkant, zodat het geheel goed vlam kon vatten en hij in één keer een stevige haal kon nemen. Als in een luchtcirculatiesysteem rolden de kankerverwekkende stoffen over zijn longen, waarna Bertus de rook tergend langzaam uit zijn mond liet ontsnappen. Voor even hulde hij zichzelf in nevelen. Een stevige rochel, voorafgegaan aan het geblaf en gehoest als van een hellehond – dé aanloop naar het uitspugen van een stevige zwart-gele fluim.

 

“Moi.”

 

Veel meer woorden maakte hij nooit vuil aan gasten, zeker niet op de zaterdagen en zondagen waarop het bruiste op de club. Hij wist dat hij verwacht werd. Hij wist dat de houten zetel in de bestuurskamer al sinds iets over negen onbezet was gebleven, wachtend op de terugkeer van de wedstrijdsecretaris. Wachtend op Bertus. Bij de tijd dat hij van de parkeerplaats naar de ingang van het clubgebouw was gelopen, was zijn sjekkie verworden tot niets meer dan een stompje as aan zijn geharde, gele vingers. Achteloos mikte hij de overblijfselen in de struiken, terwijl vanuit de kantine hem de volksmuziek tegemoet trad.

 

Het was half 11 in de ochtend, de eerste wedstrijden waren bijna gespeeld. Ouders hadden weer getracht hun kroost in de juiste richting te schreeuwen en de scheidsrechter – meestal een vader van een minder getalenteerd joch – had op zijn manier geprobeerd bij te dragen aan de sportieve leercurve van de pupillen op het veld. Dat hij daarbij vaker werd aangesproken met klerelijer dan met scheids, kon hem weinig deren. Thuis was het erger.

 

‘Nog anderhalf uur,’ dacht Bertus op het moment dat hij door de kantine richting de bestuurskamer liep. Precies op het middaguur werd hier de tap geopend, net op tijd om de smaak van vijf bakken lauwe, te sterke koffie weg te spoelen. Diep van binnen wist hij heus wel dat zijn functie niets om handen had; iemand anders zorgde ervoor dat de juiste papieren onder zijn neus werden gedrukt en dat de communicatie met de bond en andere verenigingen niet stokte. Bertus hoorde simpelweg bij het dorp zoals een carburateur bij een benzinemotor hoort. Ze hadden hem net zo goed de titel van mascotte kunnen geven, maar daarover was iedereen het eens dat het te oneerbiedig zou klinken. Zeker voor iemand die gerust de horecatycoon van het dorp kon worden genoemd. Horecatycoon in ruste, weliswaar. Nadat hij sinds zijn veertiende aan de betalende kant van de bar had gestaan, wist hij dat hij ooit aan de verdienende kant wilde belanden. De rest was geschiedenis. Maar daarover later meer. Bertus was hier een legende en legendes koester je, legendes houd je dicht bij je.

 

 

 

[Keeza]

Heerlijk begin en toevalligerwijs beschrijf je Bertus bijna identiek aan de voorzitter van de club waar ik een jaar of 10 geleden in het eerste speelde hier in mijn woonplaats.  

 

Ik volg dus graag!

[Marius]

Wat een intro! Dit schept wel de nodige verwachtingen natuurlijk. Maar ik ben er zeker van dat je die moeiteloos gaat inlossen. Succes verder nog!

[Nom de Guerre]

Een herkenbaar personage, al heet die van mij Sjaak. Ik denk dat elk dorp z'n eigen Bertus heeft.

[Djurovski]

Heerlijk begin

[Rikkert90]

Heerlijk begin! Ben benieuwd naar de verhalen over Bertus!

[Titan]

 

(2) Over appelbomen en rosbief

De zilvergrijze Mercedes, kortweg de pooierbak van Bertus, bleef nooit lang op één plek staan. Bezopen of niet, dag of nacht, de beste man piekerde er niet over om ergens te voet naartoe te gaan, laat staan met de fiets. Het hele dorp kneep een oogje toe; hij was de enige die ermee wegkwam. Zelfs wijkagent Tybor, een vijftiger die al twee eeuwen hier de politieman leek te zijn en in de volksmond beter bekend stond onder zijn bijnaam de Sheriff, liet het gebeuren – hij pakte zijn wekelijkse quotum aan beschonken bestuurders en foutparkeerders wel op de zaterdagavonden en zondagochtenden, dagdelen die niet geheel toevallig in het teken stonden van het ooit door Bertus opgezette café- en discoleven.

 

De legende was Bertus sowieso vooruit gesneld. Ging het op een verjaardag over Bertus, dan kwam vroeg of laat het verhaal van de toeristen naar voren die op een mooie zondagochtend hun fiets in het dorp hadden geparkeerd omdat hun oog op het bordje ‘koffie met appelgebak’ was gevallen. Opgetogen waren ze de kroeg met aangebouwd cafetaria binnen gewandeld, klaar voor hun welverdiende traktatie. Bertus, die de bestelling zelf op kwam nemen, had bij het horen van het woord appeltaart het tweetal mee naar de achtertuin genomen en gevraagd of daar een appelboom stond. Geen boom te bekennen. “Nou, dan hek ook geen appeltaart. Twee koffie dan maar?”

 

Of het ging over zijn gewoonte om de snackbar te verlaten op het moment dat er een schnitzelmenu werd besteld. Niet omdat hij geen zin had om dat klaar te maken, maar omdat hij voor een vers gepaneerde schnitzel vlug naar de supermarkt moest rijden.

 

Een ander zou ongetwijfeld het verhaal van de broodjes rosbief met zout inbrengen. Dat verliep meestal als volgt:

 

“Een broodje rosbief graag.”

 

Bertus opende een wit bolletje, smeerde er een dikke laag margarine overheen, startte de vleessnijmachine en pakte een homp rosbief uit de koeling. Het broodje werd flink belegd, daarover viel nooit iets te klagen.

 

“Zalt?”

 

Op dat moment wist een vaste klant in nuchtere toestand dat het raadzaam was hier nee op te antwoorden. Echter, in veel gevallen wat de klant ofwel geen bekend gezicht in het dorp ofwel in vergaande staat van beschonkenheid.

 

“Ja, alstublieft.”

 

Op zo’n moment draaide Bertus zich om. Bij de frituurbakken, van waaruit het vet altijd vrolijk spetterde, wachtte de grote zoutpot die normaliter wordt gebruikt voor het zouten van de versgebakken patat (nee, Bertus serveerde geen friet). Hij pakte de zoutpot en besneeuwde de rosbief rijkelijk met een laag zout waar zelfs Rijkswaterstaat van zou gaan blozen.

 

“Hier, da’s vier euro.”

 

In het aanliggende café werden alvast een paar pilsjes getapt tegen de dorst.

 

21 uur geleden zei Keeza:

Heerlijk begin en toevalligerwijs beschrijf je Bertus bijna identiek aan de voorzitter van de club waar ik een jaar of 10 geleden in het eerste speelde hier in mijn woonplaats.  

 

Ik volg dus graag!

 

Dat berust op puur toeval . Vermoedelijk heeft elk dorp zijn eigen Bertus, meestal volop betrokken bij het verenigingsleven, haha.

 

20 uur geleden zei Marius:

Wat een intro! Dit schept wel de nodige verwachtingen natuurlijk. Maar ik ben er zeker van dat je die moeiteloos gaat inlossen. Succes verder nog!

 

We gaan het meemaken! Vond het weer eens tijd om wat aan mijn hobby te gaan doen hier.

 

20 uur geleden zei Nom de Guerre:

Een herkenbaar personage, al heet die van mij Sjaak. Ik denk dat elk dorp z'n eigen Bertus heeft.

 

Oei, ik hoop niet dat ik een personage uit je verhaal aan het kopiëren ben? Ik moet nog zo'n 134 updates inhalen  .

 

19 uur geleden zei Djurovski:

Heerlijk begin

 

Thanks!

 

18 uur geleden zei Rikkert90:

Heerlijk begin! Ben benieuwd naar de verhalen over Bertus!

 

Verhalen zullen er nog genoeg volgen, niet alleen over Bertus!

 

@FMNOOB; @keano77: ik tag jullie hier vanwege de like op de eerste post. Mocht je liever niet getagd worden, laat het gerust weten!

[Djurovski]

Erg vriendelijk voor touristen is Bertus niet. 

[Marius]

In ieder geval genoeg anekdotes te vertellen over onze dorpsfiguur lijkt het  

[Rikkert90]

Haha mooi man! Lekkere schrijfstijl ook

[Copywriter]

Deze leest lekker weg. Ben benieuwd naar het vervolg. 

[Titan]

 

(3) - Verenigd

Dit hele verhaal zou uit korte anekdotes uit Bertus’ leven opgebouwd kunnen worden, ware het niet dat het dorp de hoofdpersoon is en niet Bertus zelf. Dat hij een cruciale rol heeft gespeeld in de moderne geschiedenis van het dorp staat echter buiten kijf. Heel wat relaties waren op de klippen gelopen door avonturen in één van zijn etablissementen en het is een publiek geheim dat in elke wijk minstens één kind woont dat is verwekt in de smalle steegjes achter het café en van wie de moeder tot op heden nooit heeft opgebiecht dat de biologische vader Willem van de viskraam, George van de manage of hink-stap-Spong is. Die laatste had zijn bijnaam overigens te danken aan het feit dat hij enerzijds advocaat wilde worden en anderzijds als tiener een vervelend ongeluk had gehad waardoor hij de rest van zijn leven hinkend doorbracht.

 

Zoals in ieder dorp is het verenigingsleven belangrijk: biljarters, schutters, geëmancipeerde vrouwen; voor iedereen lijkt er minstens één geschikte groep te zijn. Het zijn de plaatsen waar de roddels ontstaan en waar kleine gebeurtenissen keer op keer worden uitvergroot, totdat het een verhaal met eeuwigheidswaarde is geworden. En het mooiste is: die verenigingen zijn zelfvoorzienend in het genereren van verhalen.

 

‘De voetbal’ is in dit dorp veruit de grootste vereniging. Elke vader die ooit zelf zijn voetbaldroom zag mislukken, enigszins goed tegen een bal kon trappen of simpelweg vindt dat teleurstellingen bij het leven horen, zet zijn zoontje hier op voetbal. Sinds een jaar of tien moeten zelfs dochters eraan geloven, tot afgrijzen van de oudere leden, maar tot grote vreugde van de vele seniorenelftallen die niet kunnen wachten tot de meiden de grens van achttien levensjaren bereikt hebben en worden overgeheveld naar het zondagochtendvoetbal – de ogen hebben ook een warming-up nodig.

 

Het moment waarop het hele dorp samenkomt is de zondagmiddag. Doorgaans starten de wedstrijden van het eerste elftal tussen 14:00 en 14:30, afhankelijk van hoe snel er een grensrechter gevonden kan worden en of de kalklijnen tijdig zijn aangebracht. In het uur daarvoor begint het te bruisen: de ochtendteams drinken op hun overwinning of verdrinken hun nederlaag, het prettige geluid van spetterende frituurpannen klinkt in de hoek van de kantine en de eerste bezoekers voor het eerste elftal staan in de rij voor een bak koffie. En Bertus? Die mag altijd bij de wedstrijdbespreking zitten.

 

“’t Is een oefenpotje, dat weet ik, maar geniet ervan. Drie kratjes van mij als jullie winnen. Pak ze!”

 

En zo begon ik aan mijn eerste wedstrijd als coach van deze club.

 

Op 19-9-2024 om 10:20 zei Djurovski:

Erg vriendelijk voor touristen is Bertus niet. 

 

Vriendelijkheid is niet een van zijn kernkwaliteiten, hehe.

 

Op 19-9-2024 om 11:20 zei Marius:

In ieder geval genoeg anekdotes te vertellen over onze dorpsfiguur lijkt het  

 

Er zou een boek over geschreven kunnen worden.  

 

Op 19-9-2024 om 13:25 zei Rikkert90:

Haha mooi man! Lekkere schrijfstijl ook

 

Thnx!

 

Op 20-9-2024 om 23:37 zei Copywriter:

Deze leest lekker weg. Ben benieuwd naar het vervolg. 

 

Thnx! Vervolg duurde even vanwege een korte vakantie.

 

@Keeza @Nom de Guerre @FMNOOB @keano77: geen tag, gewoon zeggen  

[Marius]

Klinkt als een doorsnee boerendorp, nee?  

[FMNOOB]

interessant verhaal tot nu toe!

[Djurovski]

Die mooie ouwe tijd. Zondag om 10:00 voetballen om 12"00 in de kantine. Inleggen voor bier en vanuit de kantine met een ballatje mayo en een tarwesmootie het 1e bekijken

[Nom de Guerre]

George van de manege klinkt als een echte schuinsmarcheerder  

[Titan]

 

(4) De Weidebroeders

De zilvergrijze pooierbak van Bertus kwam die dag al vroeg terug op de parkeerplaats. Aangezien de man in kwestie niet van lange wandeltochten hield en hij zijn meest kwieke lichaamsbewegingen al had besteed aan ene Svetlana of Natasha (namen deden er niet zo toe), had hij via-via een mindervalidenkaart geregeld en kon hij praktisch bij de oploop naar de velden parkeren. Voor de zekerheid hield hij beide met het door een gekalkte rolstoel voorziene parkeerplekken bezet. “Ik moet er ook nog goed uit kunnen rijden straks.” Hij sorteerde graag voor op een meer moeizame terugtocht uit de kantine.

 

Ik kende hem al sinds jaar en dag, maar louter uit de verhalen. Mij kende hij niet. Toen ik in de wedstrijdbespreking het woord nam, was hij dan ook aangenaam verrast. “Wie is dit dan weer?” Ferdi, in werkelijkheid de belangrijkste man in het bestuur, vertelde hem discreet dat mijn naam Rudy Petersen is en ik dit jaar de het eerste elftal van de Weidebroeders ga leiden. Bertus haalde zijn schouders op. “Ken ik niet.” Uit zijn mond klonk het meer als kenknie, samen met heknie een van zijn favoriete woorden.

 

In mijn ogen was hij precies de karikatuur zoals ik hem via de overlevering had leren kennen; waarschijnlijk is hij er zelf gedurende de jaren ook steeds meer naar gaan handelen. Ik moest er maar snel aan wennen dat hij altijd bij de club in de buurt zou zijn. Tenzij hij een keer zou omvallen, maar dan nog: legendes sterven nooit.

 

“Goed,” begon ik, “vandaag mogen jullie het voor het eerst hier thuis laten zien. De afgelopen drie wedstrijden gingen al goed, hoorde ik. Daarvoor wil ik Ruben bedanken, die als aanvoerder de teamleiding op zich heeft genomen. Laat ik vooropstellen dat Ruben nog altijd belangrijk is voor dit team; je bent de adjudant op het veld. Ik wil niet alles veranderen en waarschijnlijk…”

 

“Goddomme, wat lult die veel.” Het was duidelijk waar die opmerking vandaan kwam. Wat nog erger was, was dat de spelers het ermee eens leken te zijn. Dave Klopping, Kloppie, trommelde met zijn handen op de donkereiken tafel en stond op. Meerdere jongens volgden het voorbeeld van de spits. Ik keek verbouwereerd om me heen. Wat ik nu al het lulletje van de club? De coach, nota bene? Ruben gaf me een knipoog en maakte een verzoenende beweging. Komt goed. Wellicht had hij gelijk. Het was maar een oefenwedstrijd en ik had nog geen een keer met de jongens getraind. 

 

 

 

18 uur geleden zei Marius:

Klinkt als een doorsnee boerendorp, nee?  

 

In principe...  

 

14 uur geleden zei FMNOOB:

interessant verhaal tot nu toe!

 

Thanks!

 

12 uur geleden zei Djurovski:

Die mooie ouwe tijd. Zondag om 10:00 voetballen om 12"00 in de kantine. Inleggen voor bier en vanuit de kantine met een ballatje mayo en een tarwesmootie het 1e bekijken

 

Och, heerlijk was dat. Met een beetje geluk lagen de balletjes al in het vet voordat je eigen wedstrijd begon.

 

1 uur geleden zei Nom de Guerre:

George van de manege klinkt als een echte schuinsmarcheerder  

 

Naar verluidt rijdt hij niet alleen elk paard dat zijn manage betreedt  .

 

@Rikkert90 @Copywriter @Keeza @keano77: liever geen tag? Geef maar aan!

 

1 oktober bewerkt door Titan

[Marius]

Svetlana, Rudy Petersen, Kloppie, ... had ik al gezegd dat ik fan ben van de namen in dit verhaal?  

[Nom de Guerre]

Character building on point. 

[Vlonkie]

Ik herken veel van dit bij 'mijn' eigen amateurclub  

[Djurovski]

Bertus weet wel raad met Oekraïnse vluchtlingen zo te lezen

[ElMarcos]

Jouw verhalen zijn altijd om van te smullen, dus graag een tag!

[Kevinreijnen]

Bertus, ouwe snoeperd! 

[KayDeManaager]

Wat een prachtig verhaal weer van je hand @TitanGraag een tag!

[Titan]

 

 

(5) – De bus parkeren

Waar hij het geld vandaan haalde, wist iedereen, maar niemand kon uitleggen hoe het precies zat. Van alleen een restaurant, café en snackbar kon hij het nooit allemaal doen: een auto die duurder is in onderhoud dan in aanschaf, enkele prachtige huizen in Nederland en het buitenland, voornamelijk Oost-Europa, minstens een keer per jaar op vakantie naar Thailand, grote artiesten van de Hollandse Hit die optreden op het plein achter de kroeg… Bertus begaf zich overduidelijk in een financiële schermwereld en niemand maalde daarom. Men profiteerde er liever van zo lang het allemaal goed ging; beschimpen zou pas beginnen als er stront aan de knikker was.

 

Toen het daadwerkelijke bestuur van de Weidebroeders in 2022 het idee had opgevat om een spelersbus te organiseren voor een uitwedstrijd in de nacompetitie van de vierde klasse wisten ze dan ook direct bij wie het aan moest kloppen. Bertus had, sjekkie op de lip, zijn schouders opgehaald toen hij het idee hoorde. “Kom, voor één wedstrijd? Ik weet iets mooiers.”

 

Een week later stond er op zondagochtend een touringcar te glimmen en ronken op het midden van de parkeerplaats. Aan beide kanten van de cabine en pontificaal op de achterkant was het logo van de club aangebracht.

 

“Mooi, onniej?” Vol trots stond Bertus naast het voertuig; hij had zijn bordeelsluipers nog aan.

 

Het had hem een zak vol geld gekost, maar de Weidebroeders waren sinds dat moment de trotse gebruiker van een Volvo B12-bus uit het begin van dit millennium. De goudzwarte kleuren zouden sowieso al genoeg hebben opgevallen, maar voor de kleurenblinden zou de bus ook te herkennen zijn aan de walm verbrande dieselolie die bij het starten van de motor via de uitlaatpijp ontsnapte. Een onderhoudsbeurt zat eraan te komen, vertelde Bertus, maar voor die ene uitwedstrijd moest het genoeg zijn. Het ding had het al 700.000 kilometer uitgehouden, een ritje naar het naastgelegen dorp moest lukken.

 

En het lukte. De club was gepromoveerd naar de Derde Klasse Zondag B Oost en om dat heugelijke feit te vieren was er voor het eerst in jaren weer een hoofdcoach aangesteld die niet tegelijkertijd de aanvoerder op het veld was: Rudy Petersen, ik dus. De oefenperiode was al zo goed als voorbij toen ik hier begon en de spelers kenden elkaar beter dan hun eigen moeders. Het dorp is er klaar voor, nu ik nog.

 

 

Op 1-10-2024 om 09:40 zei Marius:

Svetlana, Rudy Petersen, Kloppie, ... had ik al gezegd dat ik fan ben van de namen in dit verhaal?  

 

Goed nieuws, er komen nog genoeg namen aan  .

 

Op 1-10-2024 om 10:33 zei Nom de Guerre:

Character building on point. 

 

All it takes is time...

 

Op 2-10-2024 om 11:50 zei Vlonkie:

Ik herken veel van dit bij 'mijn' eigen amateurclub  

 

Ik vermoed dat iedereen daar last van heeft, haha.

 

Op 2-10-2024 om 20:58 zei Djurovski:

Bertus weet wel raad met Oekraïnse vluchtlingen zo te lezen

 

Hij geeft ze soms een zetje in de goede richting, laten we maar zeggen.

 

21 uur geleden zei ElMarcos:

Jouw verhalen zijn altijd om van te smullen, dus graag een tag!

 

Comes for the baker!

 

15 uur geleden zei Kevinreijnen:

Bertus, ouwe snoeperd! 

 

Wat moet een man van zijn statuur anders?  

 

15 uur geleden zei KayDeManaager:

Wat een prachtig verhaal weer van je hand @TitanGraag een tag!

 

Thanks! Ga ik regelen .

 

 

@Rikkert90 @Copywriter @Keeza @keano77, @FMNOOB; liever geen tag? Geef maar aan!

 

4 oktober bewerkt door Titan