[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Kyrill]

Tof en goede stukjes weer, genoten!

[Marius]

Alleen de naam van die kerel doet me al aan de maffia denken  

[ElMarcos]

Wederom twee toffe updates. John lijkt de regie weer enigszins in handen te hebben, maar voor hoe lang deze keer?

[Lensherr]

Toffe update. Er zit echt verborgen schrijverstalent achter deze leerkracht.

[Nom de Guerre]

 

LXXVII. Chalkonaras uit

 

In afwachting van mijn papieren, moest er zo af en toe ook nog gevoetbald worden. Met Statham op de bank namen we het op tegen Chalkonaras. Het was een wedstrijd die plaatsvond op wat het meest leek op een geïmproviseerd voetbalveld, ergens verloren in de rimpels van het Cypriotische landschap. Het gras was eerder een concept dan een realiteit, en de doelen leken op iets dat door een groep enthousiaste kinderen in elkaar was gezet. Maar toch, het was het toneel voor onze volgende overwinning.

 

Trifunovic opende de score al vroeg met een hard schot uit de tweede lijn. Normaal gesproken zou het een simpele vangbal voor de keeper zijn geweest, maar op deze aarden vlakte, die door moest gaan voor een veld, raakte de bal onderweg een verdwaalde graspol. Het projectiel veranderde van richting als een bezopen hommel en vloog het net in. De keeper, die tot dat moment dacht de situatie onder controle te hebben, keek verbouwereerd naar de bal die nu achter hem lag. Zo stond het al snel 1-0 voor ons.

 

Niet veel later was het Mura die onze voorsprong verdubbelde. Met een handigheid die je eerder verwacht van een straatgoochelaar dan van een voetballer, draaide hij zich vrij in de zestien en plaatste de bal in de verre hoek. De keeper van Chalkonaras, nog steeds herstellende van het eerste doelpunt, had niet eens de tijd om te reageren.

 

Caetano, die altijd opduikt waar je hem het minst verwacht, scoorde onze derde treffer. Het was een rommelig doelpunt, een soort van voetbalpingpong in het strafschopgebied, maar uiteindelijk was het zijn voet die de bal het laatste zetje gaf.

 

Trifunovic, niet tevreden met slechts één doelpunt, voegde een vierde toe aan onze score. Deze keer met zijn hoofd, uit een perfect getrapte vrije trap. Het was een kopbal die je eerder verwacht van een Scandinavische Viking dan van een voetballer uit de Balkan.

 

Pittaras, onze penalty-specialist, mocht ook niet ontbreken op het scoreformulier. Na meerdere gemiste strafschoppen in de voorgaande wedstrijden, leek het alsof hij deze keer persoonlijk iets recht te zetten had. Met een zelfverzekerdheid die grensde aan arrogantie stapte hij aan, stopte even om de keeper de verkeerde hoek in te sturen, en plaatste de bal toen koelbloedig in de andere hoek. Eindelijk weer eens een verzilverde strafschop.

 

De overwinning was onmiskenbaar, maar wat betekende het eigenlijk in de grand scheme of things? Was het niet meer dan een moment van vreugde in een zee van onzekerheid? Terwijl ik toekeek hoe de spelers het veld verlieten, overpeinsde ik mijn positie. Hier stond ik, te midden van een team dat functioneerde als een goed geoliede machine, en toch voelde ik me verloren in de bureaucratie van het Cypriotische voetbal. De strijd voor mijn papieren, de onrust rondom Statham, de invloed van Eleni, het waren allemaal factoren die de komende dagen zouden bepalen. Maar voor nu, voor dit ene moment, was er de zoete smaak van overwinning. Een zeldzaam moment van harmonie in een wereld vol chaos.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

2 uur geleden zei Kyrill:

Tof en goede stukjes weer, genoten!

 

Thanks!

 

2 uur geleden zei Marius:

Alleen de naam van die kerel doet me al aan de maffia denken  

 

Hoor je dat, @Mascini?

 

2 uur geleden zei ElMarcos:

Wederom twee toffe updates. John lijkt de regie weer enigszins in handen te hebben, maar voor hoe lang deze keer?

 

Niet voor lang, want dan wordt het een saai verhaaltje.

 

58 minuten geleden zei Lensherr:

Toffe update. Er zit echt verborgen schrijverstalent achter deze leerkracht.

 

Dank je.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

12 april bewerkt door Nom de Guerre

[ElMarcos]

Mooie update weer! Een volgend team wat aan de zegewagen gaat, maar John lijkt er nog niet echt van te kunnen genieten. Niet zo gek te midden van deze orkaan aan problemen en schandalen. 

[bas huijsmans]

Op het veld gaat alles voorspoedig. Buiten het veld spelen er interessantere zaken als je het mij vraagt. Benieuwd of John alles kan handelen

[Marius]

Sportief valt er niets te klagen. Al zal Statham daar wel anders over denken. Stel je voor dat hij momenteel een keertje zou moeten invallen  

[Dansmeister]

Echt een stille lezer hier. Ideaal voor mijn treinreizen om een paar updates te lezen. Ben weer helemaal bij. Je schrijfstijl man. Zo super makkelijk om weg te lezen. Heel knap gedaan.  Mooie afsluiter ook man. 'Een zeldzaam moment van harmonie in een wereld vol chaos.' Doet mij altijd denken aan een Engelse supporter op zondag, die de volgende dag weer de fabriek in mag.

 

 

[Nom de Guerre]

 

LXXVIII. De slangenkuil

 

In Nicosia werden we ontvangen in een kamer die zo stoffig was dat ik half verwachtte dat een van de stoelen uit elkaar zou vallen als we erop gingen zitten. De kamer ademde een ijzige sfeer uit, alsof de temperatuur met elke gespannen seconde verder daalde. Leandros, met zijn magere gestalte nog verder uitgerekt, hield zijn recorder als een zwaard in de aanslag, klaar om elk woord vast te leggen dat deze bijeenkomst zou voortbrengen. Angie daarentegen leek zijn best te doen om één te worden met het behang, hopend onzichtbaar te blijven voor het oog van de storm die ongetwijfeld zou losbarsten. 

 

Aan de ene kant van de tafel zaten de voorzitter van de bond en zijn advocaat, strak in het pak, hun gezichten strak getrokken in een grimas van schadebeperking. Hun blikken waren die van mannen die wisten dat ze op dun ijs dansten, maar vastbesloten waren niet door het ijs te zakken. Aan de andere kant zaten Vassilis en ik, vastberaden om door de façade van formaliteiten en verontschuldigingen heen te breken. We waren niet gekomen voor halve waarheden of diplomatieke dansjes. We wilden duidelijkheid, en wel nu. De onuitgesproken spanning hing als een zwaar gordijn in de ruimte, elk moment klaar om te scheuren.

 

"Mister John," begon de voorzitter op een toon die ergens tussen neerbuigend en verzoenend zweefde, "we have heard your complaints. After a serious discussion and internal review, we managed to pinpoint some discrepancies in our system."

 

Triomf gloeide warm in mijn borst toen ik mijn bondgenoten aankeek, een stille samenzwering van blikken uitwisselend die boekdelen sprak. Leandros, met zijn recorder nog steeds paraat alsof het een schild was, gaf me een bijna onmerkbare knik. Vassilis, wiens gebruikelijke bravoure nu was vermengd met een dosis tevredenheid, glimlachte breed, zijn tanden blinkend in het kunstlicht van de kamer. De voorzitter en de advocaat schoven ongemakkelijk heen en weer op hun stoelen, duidelijk overrompeld door onze standvastigheid en het vooruitzicht van het maken van een deal op onze voorwaarden. Zelfs Angie, die zich zo wanhopig had geprobeerd te verschuilen, kon de onderhuidse spanning niet negeren die nu tastbaar werd. Dit was nog maar het begin, maar wat een begin. De eerste stap naar een ongekende overwinning was gezet, en het smaakte naar meer.

 

"And that is why," vervolgde de advocaat, terwijl hij een stapel papieren schikte die voor hem op tafel lag, "we would like to offer our most sincere apologies for what happened. It was… unconventional… and unprofessional..."

 

Mijn woede kolkte, borrelde op uit de diepten van mijn wezen bij het aanhoren van deze gladde praatjes, deze verhullende termen die niets meer waren dan een armzalige poging om de scherpe randjes van de waarheid af te vijlen. Eufemismen, ja, zoetgevooisde leugens, ingepakt in het fluweel van diplomatie, maar bij mij wekten ze alleen maar een diepe, bijna fysieke afkeer. Het was alsof ik een hap bedorven vlees in mijn mond had; ik wilde het uitspugen, deze smakeloze woorden die als een goedkope parfum in de lucht hingen en probeerden de stank van corruptie en nalatigheid te verhullen.

 

"Unconventional?" onderbrak ik hem, "That is the fucking understatement of the century. The entire exam was in Greek and my bloody predecessor was present for the whole shitshow. That is a fucking disgrace!"

 

Een ongemakkelijke stilte daalde neer over de ruimte, zo dik en ondoordringbaar dat je hem bijna kon snijden met een mes. Zelfs Angie, normaal gesproken de personificatie van zelfverzekerdheid en arrogantie, leek zich ongemakkelijk te voelen onder de zware blikken die door de kamer vlogen. Hij schoof heen en weer op zijn stoel, alsof hij probeerde te ontsnappen aan de onzichtbare ketenen van de gespannen atmosfeer. Zijn blik dwaalde af, zocht iets, wat dan ook, om zich aan vast te klampen in de stille storm die was losgebarsten. Maar er was geen ontsnappen aan; de stilte was een vijand die niet verslagen kon worden met woorden of blikken.

 

"So," begon de voorzitter, duidelijk geïrriteerd door mijn onderbreking, "we are offering you a UEFA Pro degree to compensate you for your trouble."

 

Ik leunde achterover in mijn stoel, een pose aanmetend van iemand die alles al gezien heeft in dit leven, maar vanbinnen voelde ik een mengeling van verbazing en ongeloof. De kamer, zojuist nog het toneel van een gespannen stilte, leek nu ineens te klein voor de enorme omvang van mijn verrassing. Mijn ogen gleden van de ene naar de andere deelnemer aan dit absurde theater, alsof ik ergens een aanwijzing zou vinden dat dit allemaal een slecht geregisseerde grap was. Maar de realiteit is vaak vreemder dan fictie, en ik besefte dat dit één van die momenten was waarop het leven besluit om je te testen, om te zien of je wel echt zit op te letten. "So what does all of that mean?" vroeg ik, terwijl ik probeerde niet al te gretig over te komen.

 

"It means you are now eligible to coach any professional club in the world. And," voegde hij eraan toe, "we will refund the costs of your exam."

 

Vassilis fluisterde zachtjes naar me: "This is a pretty sweet deal, John."

 

Leandros knikte instemmend. "An unexpected but welcome development," zei hij met een grijns die zijn magere gezicht in tweeën spleet.

 

De advocaat, een man met het uiterlijk van een muis die net te veel aan de kaas heeft gezeten, begon nerveus met zijn papieren te rommelen. Zijn handen beefden licht, alsof de documenten die hij vasthad niet zozeer papier waren, maar bladen vol gevaarlijke geheimen, klaar om elk moment te exploderen. "In return," vervolgde hij, "we like you to refrain from pressing charges or any other legal repercussions."

 

Angie, mijn voormalige voorganger, zat daar als een vulkaan op het punt van uitbarsten. Zijn gezicht, normaal een doek van zelfvoldaanheid, was nu een grimas van woede en schaamte. Zijn ogen schoten vuur, gericht op iedereen en niemand tegelijk. Zijn knokkels waren wit van het knijpen in de armleuningen van zijn stoel. Het leek alsof hij elk moment kon opspringen en een tirade kon beginnen of juist in zichzelf kon imploderen, verslagen door de situatie. De atmosfeer rondom hem was geladen met een haast tastbare spanning, een storm die op het punt stond los te barsten. "And what about this fucknugget?" vroeg ik, knikkend in Angie's richting.

 

De voorzitter draaide zijn hoofd langzaam richting Angie, zijn ogen kil als een winterochtend. Die blik, ontdaan van alle warmte, leek dwars door Angie heen te snijden, hem te reduceren tot minder dan hij was. Het was de blik van iemand die gewend is aan macht, onverstoorbaar en afstandelijk. "Mister Papastopoulos has decided to end his career in football," zei hij, een glimlach onderdrukkend.

 

Ik leunde naar voren, mijn ogen priemden in die van de voorzitter. "And what about the apologies, eh?" Mijn toon was scherp, een mes dat door de kamer sneed. Vassilis naast me, stoïcijns als altijd, maar ik zag de knik in zijn nek, een teken van goedkeuring. Leandros, met zijn opnameapparaatje klaar, een grijns die net zo breed was als de tafel tussen ons in. Angie, die arme drommel, zakte nog wat dieper weg in zijn stoel, alsof hij door de grond kon zakken. De voorzitter wisselde een blik met de advocaat, die haastig begon te bladeren door zijn papieren. "Well," begon de voorzitter met een stem die kraakte onder de druk, "we do apologize for the... misunderstanding." Zijn woorden vielen als lood in de ruimte, maar ik wist dat dit slechts het begin was.

 

Ik draaide me naar Angie, mijn stem koud en berekend. "I want to hear it from him." Angie keek alsof hij liever ergens anders zou zijn, elke centimeter van hem schreeuwde ongemak uit. Met tegenzin en zijn kaken zo strak op elkaar dat ik dacht dat ze zouden breken, kwamen de woorden eruit. "Alright, I... I apologize." Het klonk alsof het tegen zijn zin was, elke lettergreep gesleept en vol weerzin. Vassilis gaf me een knikje, bijna onzichtbaar voor de anderen in de kamer, terwijl Leandros een brede grijns niet kon onderdrukken, zijn opnameapparaat nog altijd in de aanslag. Angie's blik, vol van woede en schaamte, ontweek de mijne. "Not just to me, Angie. To everyone you've wronged." Zijn antwoord was een gemompel, bijna onhoorbaar. "To everyone, then." De kamer was gevuld met een gespannen stilte, maar voor mij klonk het als overwinning.

 

Angie's stem was een gefluister, geladen met weerzin. "Motherfucker," ontsnapte hem, nauwelijks hoorbaar. Ik leunde naar voren, een glimlach spelend op mijn lippen. "What's that, mate? Didn't quite catch that." De spanning was voelbaar, terwijl iedereen in de kamer zijn adem inhield, wachtend op Angie's volgende zet. Met een gezicht alsof hij citroenen kauwde en ogen die vlammen leken te schieten, keek hij me aan. Zijn stem was nu harder, maar het ongemak en de tegenzin waren overduidelijk. "I apologize... to everyone." Zijn blik bleef op mij gericht, vol onuitgesproken woorden en onafgemaakte zinnen. Ik leunde achterover, mijn grijns breder wordend. "There we go, wasn't so hard, was it?" Angie's antwoord was een stille, giftige blik, maar ik had gekregen wat ik wilde. De kamer voelde plots lichter, alsof we net een beslissende slag hadden gewonnen.

 

"Very well," zei ik. "Let’s get this show on the road." Terwijl ik opstond, schoven de papieren die de advocaat nauwgezet voor me had klaargelegd mijn kant op. Met een sierlijke zwier van zijn pols presenteerde hij ze alsof het de menukaart in een driesterrenrestaurant betrof. De documenten ritselden zachtjes toen ik ze een voor een omdraaide, elk blad dikker met juridisch jargon dan een doorsnee telefoonboek. Ik krabbelde mijn handtekening eronder, elke keer weer, alsof ik een vredesverdrag ondertekende dat de wereld zou veranderen. Angie keek toe, zijn gezicht een masker van ongeloof en woede, terwijl ik met een simpele handeling mijn toekomst veiligstelde.

 

Terwijl we de statige, maar ongetwijfeld muffe kamer van het bondsbureau verlieten, wierp ik een laatste blik over mijn schouder. Angie zat daar nog, versteend en bleek, alsof de schim van zijn eigen voetbaldromen plots voor zijn neus was verschenen om hem voor eeuwig te achtervolgen. Zijn ogen volgden ons, groot en rond van verbazing, terwijl we wegglorieden, de toekomst tegemoet. De voorzitter mompelde nog wat onverstaanbaars, maar mijn aandacht lag bij Angie. Hij leek kleiner te worden naarmate de deur achter ons in het slot viel, achtergelaten met de echo’s van zijn gefnuikte ambities. Ik kon een grijns niet onderdrukken bij de gedachte dat hij misschien getuige was geweest van het overlijden van zijn laatste hoop op wederopstanding in de voetbalwereld. Karma is een bitch, en soms draagt ze voetbalschoenen.

 

Buiten sloeg de warmte van de Cypriotische namiddag als een natte handdoek in mijn gezicht. Nicosia lag erbij als een bruid in het gouden uur voor de zonsondergang, klaar om de nacht te omarmen. Met de UEFA-papieren stevig onder mijn arm geklemd, was het alsof ik de wereld aan kon. Eindelijk, na maanden van bureaucratische nachtmerries en onzekere toekomstbeelden, lag de weg open naar een heldere horizon. De voldoening was tastbaar, bijna bedwelmend. Dit was het moment waarop alles begon te kantelen, van onzekere chaos naar een beloftevolle nieuwe dageraad.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 12-4-2024 om 12:37 zei ElMarcos:

Mooie update weer! Een volgend team wat aan de zegewagen gaat, maar John lijkt er nog niet echt van te kunnen genieten. Niet zo gek te midden van deze orkaan aan problemen en schandalen. 

 

Een gezonde dosis drama, toch?

 

Op 12-4-2024 om 13:51 zei bas huijsmans:

Op het veld gaat alles voorspoedig. Buiten het veld spelen er interessantere zaken als je het mij vraagt. Benieuwd of John alles kan handelen

 

Always look on the bright side of life  

 

Op 12-4-2024 om 14:00 zei Marius:

Sportief valt er niets te klagen. Al zal Statham daar wel anders over denken. Stel je voor dat hij momenteel een keertje zou moeten invallen  

 

Dat zou een bak zijn   Heb je een glazen bol?  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

14 april bewerkt door Nom de Guerre

[Kyrill]

Wel flink fors tempo hoor iedere 1,5 uur een update zo Des al niettemin, mooi en prachtige update vooral deze laatst, maar een na laatste was ook erg tof!

[Djurovski]

Even bijgelezen. Arme statham je zal zo maar in je huis binnenkomen. Voetballend blijven de punten maar binnen druppelen en met het papiertje op zak is er iig 1 probleem uit de wereld 

[Marius]

Karma is a bitch. En voor John mag het ook al eens meezitten. Afterparty met Eleni?  

[Nom de Guerre]

 

LXXIX. Tying up loose ends  

 

Het moment dat Vassilis en ik ons neervlijden in de krappe, met posters van oude voetbalhelden behangen kantoorruimte bij Spartakos, voelde als de stilte voor de storm. Op het scherm van Vassilis’ laptop stond een mail, een aanbod voor Michael Statham. Vassilis keek me aan, zijn wenkbrauwen hoog opgetrokken, een mengeling van verbazing en opportunisme glinsterde in zijn ogen.

 

"Lincoln City, mate? That's League One. They're actually interested in our little drama king?" begon ik.

 

"Yeah, can you believe it? They must be desperate," grinnikte Vassilis. "But let's not look a gift horse in the mouth. What do you reckon, John? It's good money, and God knows we can use it."

 

Leunend achterover, mijn ogen gericht op een vergeelde poster van George Best, bedacht ik hoe voetbalgrootheden ook hun persoonlijke drama's hadden. Best, met al zijn talent en zijn tragiek, leek ineens een passend symbool voor de situatie waarin ik me bevond. Een held, maar dan wel een met flink wat bagage. "It's tempting, Vass. It's not just the money; it's the chance to get rid of the drama. The lads have been on edge ever since that... incident."

 

Vassilis knikte, een beweging zo subtiel dat het bijna leek alsof hij het zelf niet eens doorhad. Zijn blik, normaal gesproken zo doordringend als die van een roofdier op jacht, was nu zacht en nadenkend. In dat moment van stilte deelden we meer dan woorden ooit hadden kunnen uitdrukken. "True, but he's also a hell of a keeper. You sure we can cope without him? Stratilatis ain't getting any younger."

 

Er was iets in zijn toon, een lichte trilling of misschien een onzekerheid, die me deed fronsen. Vassilis, normaal de onverstoorbare rots in de branding, klonk opeens alsof hij zelf niet helemaal overtuigd was van wat hij zei. Een zeldzaam moment van twijfel, gevangen in slechts enkele woorden. "We've been doing fine without Statham in the goal, haven't we? Stratilatis might be old, but he's solid. And there's always the January transfer window if we need to find a replacement."

 

"Fair point," gaf Vassilis toe. "But think about the locker room. If word gets out we sold Statham after the tape... Might look like we're taking sides. Could ruffle some feathers, no?"

 

Een diepe zucht rolde over mijn lippen, een zucht zo zwaarbeladen dat hij bijna tastbaar in de lucht bleef hangen. De last van de aanstaande beslissing drukte op mijn schouders, een loden last. "Yeah, it's a mess. But let's face it, the situation with Statham and Eleni, it's already affected the team. Maybe it's better to cut our losses, move him on, and focus on the squad harmony."

 

Vassilis' vingers trommelden een ongeduldig ritme op het versleten hout van het bureau, een geluid dat zich mengde met de zware stilte in de kamer. Elk tikje leek een echo van de tijd die wegstroomde, terwijl we daar zaten, gevangen in het web van besluiteloosheid. "And the money would help. Maybe spruce up the facilities, get a few new faces in. Might even boost morale."

 

"Exactly," knikte ik. "It's not just about getting rid of a problem. It's about investing in the future of Spartakos. This could be the break we've been looking for."

 

We vielen even stil, verzonken in onze eigen gedachten, ieder voor zich het doolhof van potentiële consequenties van onze keuze aftastend. De kamer was gevuld met het soort spanning dat je verwacht in de laatste seconden voor een storm losbarst. Uiteindelijk doorbrak Vassilis de stilte, zijn stoel schraapte over de vloer toen hij opstond. In zijn ogen las ik een zekere vastberadenheid. "Alright, John. I'll get in touch with Lincoln City, start the negotiations. We'll get the best deal for Spartakos, and for Michael. It's time to move on, for everyone's sake," zei hij, met een stem die geen tegenspraak duldde. Het was een moment waarop de koers van onze toekomst bepaald werd, op het scherpst van de snede.

 

Ik knikte, terwijl een vreemde cocktail van opluchting en anticipatie zich meester van me maakte. Het was alsof we samen op het punt stonden uit een vliegtuig te springen, zonder te weten of onze parachutes wel zouden openen. Een sprong in het diepe, maar ergens voelde het juist. "Good. Let's tie up this loose end, then. It's high time Spartakos focused on the future, not on the past dramas."

 

Terwijl Vassilis de kamer uitliep, belofte van een nieuwe dageraad in zijn stappen, bleef ik achter, starend naar de brief. De beslissing voelde juist, noodzakelijk zelfs. Tying up loose ends, inderdaad. Voor Spartakos, voor Statham, en voor mij.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

8 uur geleden zei Dansmeister:

Echt een stille lezer hier. Ideaal voor mijn treinreizen om een paar updates te lezen. Ben weer helemaal bij. Je schrijfstijl man. Zo super makkelijk om weg te lezen. Heel knap gedaan.  Mooie afsluiter ook man. 'Een zeldzaam moment van harmonie in een wereld vol chaos.' Doet mij altijd denken aan een Engelse supporter op zondag, die de volgende dag weer de fabriek in mag.

 

 

 

Ik heb er een iets ander referentiekader bij   Die enkele kostbare momenten waarop mijn kroost, doorgaans een bron van destructie en chaos, zich onverwachts wijdt aan rustig spel. Het huis, normaal een slagveld van Duplo-blokjes waarop ik meermalen bijna het leven liet, en speelgoedauto’s die meer dan eens hebben gediend als onbedoelde valstrikken, ligt er plots verbazingwekkend vredig bij. Geen gegil, geen gehuil of het geluid van iets dat in duizend stukjes uit elkaar spat. Alleen de rustgevende geluiden van kinderlijke fantasieën die zich ontplooien, zacht en onschuldig, waardoor ik eindelijk even op adem kan komen en kan genieten van de stilte voordat de storm weer losbarst.

 

7 uur geleden zei Kyrill:

Wel flink fors tempo hoor iedere 1,5 uur een update zo Des al niettemin, mooi en prachtige update vooral deze laatst, maar een na laatste was ook erg tof!

 

Qua schrijven ga ik richting de 90 updates, dit is "pas" update 79 in het topic  

 

6 uur geleden zei Djurovski:

Even bijgelezen. Arme statham je zal zo maar in je huis binnenkomen. Voetballend blijven de punten maar binnen druppelen en met het papiertje op zak is er iig 1 probleem uit de wereld 

 

Ach, influencers zijn sowieso parasieten  

 

1 uur geleden zei Marius:

Karma is a bitch. En voor John mag het ook al eens meezitten. Afterparty met Eleni?  

 

Not quite yet  

 

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Djurovski]

Voor alle partijen de beste stap

[Marius]

Verlost zijn van Statham is één ding. Maar wat met Eleni?

[Nom de Guerre]

 

LXXX. De grote pandoering 

 

Het ging allemaal zo soepel als een mes door de boter, de verkoop van Michael Statham aan Lincoln City. De jongens in de kleedkamer waren er bijna nonchalant onder. Sommigen hadden het gevoel dat ze een realityshow van binnenuit beleefden, compleet met een plot twist die niemand echt zag aankomen, ondanks het voor de hand liggende script. Statham, nu veroordeeld tot het reservistenbestaan, leek een schim van de man die hij ooit was, een parodie op de influencer-keeper die hij dacht te zijn.

 

De wedstrijd tegen Kedros was een demonstratie van hoe voetbal gespeeld moet worden, tenminste, als je ons bent en tegen een ploeg speelt die verdedigt alsof ze liever ergens anders zouden zijn. De score opende met een doelpunt van Maisuradze, die een afvallende bal van buiten de zestien op zijn slof nam en met een verraderlijke curve de bal in de kruising joeg. De keeper van Kedros, een arme ziel die meer leek op een hert gevangen in de koplampen, kon slechts toekijken hoe de bal zijn doel trof.

 

Felix Ewald, onze kleine Duitse dynamo, verdubbelde de score met een karakteristiek staaltje blitzkrieg. Hij sneed door de verdediging alsof het warme halloumi was en schoof de bal behendig langs de keeper. Zijn viering was even minimalistisch als effectief; een simpele vuist in de lucht, alsof hij dit elke dag deed.

 

En toen was het de beurt aan Tenekedzhiev, de Bulgaarse bulldozer, die een vrije trap kreeg te nemen net buiten het strafschopgebied. Met de finesse van een balletdanser en de kracht van een stormram stuurde hij de bal over de muur, waar deze neerdaalde in het doel, net buiten bereik van de keeper. Zijn blik was staalhard, zijn viering een stille erkenning van zijn eigen grootsheid.

 

Ook Pittaras, onze Griekse god van het doelpunt, pikte zijn graantje mee in deze doelpuntenregen. Met een finesse die grenst aan het bovennatuurlijke, wist hij met een subtiel lobje de keeper, die op dat moment waarschijnlijk nadacht over het zinloze van zijn bestaan binnen de zestien meter, te verschalken. De bal beschreef een perfecte parabool over de arme man heen, om uiteindelijk zachtjes in het net te ploffen. Pittaras keek even naar de hemel, alsof hij de voetbalgoden bedankte voor dit moment van pure voetbalmagie, voordat hij zich omdraaide naar het juichende publiek, zijn armen gespreid in een gebaar van triomf en dankbaarheid.

 

Het debuut van Tommy Kögel was het sprookje van de avond. Deze jonge knul, net 17 lentes jong, verving in de tweede helft Ewald en nam zijn kans met beide handen aan. Zijn doelpunt, een geplaatst schot van net buiten de zestien, was een droom die uitkwam. Terwijl hij naar de zijlijn rende, zijn armen wijd uitgestrekt, leek hij op een jonge god die zojuist zijn stempel op de wereld had gedrukt.

 

De overige doelpunten waren een mix van technisch vernuft, puur geluk en de onkunde van Kedros om adequaat te verdedigen. Toen het eindfluitsignaal klonk en de score 10-1 in ons voordeel toonde, was het duidelijk dat deze wedstrijd meer was dan een overwinning; het was een verklaring, een belofte van wat nog komen ging. En terwijl de fans hun helden toejuichten, kon ik alleen maar denken aan de volgende stap. Wat zou de toekomst brengen, nu een van onze meest polariserende figuren zijn biezen pakte?

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

9 uur geleden zei Djurovski:

Voor alle partijen de beste stap

 

The love is gone, maar het duurt nog even vooraleer we in het volgende transferwindow zijn.

 

8 uur geleden zei Marius:

Verlost zijn van Statham is één ding. Maar wat met Eleni?

 

Ook dat wordt vanzelf duidelijk  Ik beloof dat er meer vuurwerk aan zit te komen.

 

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

13 april bewerkt door Nom de Guerre

[Kyrill]

Twee hele toffe en mooie updates weer

Genieten hoor.

[Djurovski]

Oei dat klinkt alsof Stratham nog voor ruis gaat zorgen. 10-1 wat een uitslag zeg

[Marius]

Nog maar eens een vooroorlogse score. Het kan John alleen maar deugd doen momenteel!

[Nom de Guerre]

 

LXXXI. Yum yum gimme sum

 

In de nasleep van onze glorieuze zege, die neerkwam als de hamer van Thor op het aambeeld van Kedros, en de onverwachte doch welkome doorbraak in mijn bureaucratische worstelingen, kondigde Vassilis aan dat we onze triomfen zouden vieren met een diner dat zelfs Poseidon groen van jaloezie zou maken. Het restaurant, gelegen aan de sierlijke kustlijn van Larnaca, bood uitzicht op de schuimende zee, die onder de laatste stralen van de zon leek op een zee van vloeibaar goud.

 

Met een tafel lang genoeg om een klein legioen te huisvesten, zaten wij, de krijgers van Spartakos, daar als moderne goden te smullen van de rijkdommen van de zee. Octopus tentakels zo zacht als de nacht, garnalen die leken te dansen op onze tongen, en zeebaars die zich gewillig liet verdelen onder zijn aanbidders. Vassilis, de magnifieke gastheer, hief het glas en toastte op de toekomst, die opeens een stuk minder onzeker leek. Het was een avond waarop de sterren net wat helderder leken te schijnen en de wereld ons voor het grijpen lag.

 

Terwijl we ons tegoed deden aan de vruchten van de zee op ons bord, leunde ik naar Vassilis, die net een stuk zeebaars met chirurgische precisie van de graat scheidde. "Thank fuck you didn't book a table at Yannis'," mompelde ik, de zilte lucht van de zee opsnuivend, alsof deze de zoetige geur van het onvermijdelijke schandaal kon verdringen.

 

Terwijl Vassilis zich tegoed deed aan een perfect gegrilde zeebaars, schoot hij plots in de lach bij mijn laatste opmerking, bijna stikkend in een stuk vis. Zijn ogen traanden en zijn gezicht werd rood, terwijl hij probeerde de vis in zijn mond onder controle te krijgen zonder over de hele tafel heen te spugen. "Yeah, mate, I reckon stepping foot in there might get you served as the catch of the day, head on a platter and all that jazz."

 

Met een halve grijns en een zweem van nervositeit knikte ik naar Vassilis. Het vooruitzicht om Yanis onder ogen te komen was even vermakelijk als angstaanjagend. Ik wist dat de confrontatie onvermijdelijk was, maar ergens hoopte ik nog steeds op een wonderbaarlijke oplossing voor dit naderende onheil. "Can you imagine the scene? 'Here comes the bloke who fancied my daughter more than my tzatziki!'"

 

"More like, 'Here's the man who played hide the souvlaki with my Eleni!'" Terwijl Vassilis naar de ober wuifde voor nog een fles ouzo, was zijn stem doordrenkt met een schalks vermaak. Hij leek het hele tafereel rondom Yanis meer als amusement te zien dan als een mogelijk probleem. Het was duidelijk dat hij genoot van de situatie, zich wellicht zelfs verkneukelend over de mogelijke confrontaties die nog zouden volgen.

 

"Wouldn't be the first time someone got skewered over a Greek tragedy," grinnikte ik. Grijnzend keek ik terug, het gesprek savourerend zoals de ouzo die door onze kelen brandde, even scherp en verraderlijk. Het was alsof elke slok van die anijsgedrenkte drank de absurditeit van de situatie onderstreepte, een perfecte metafoor voor de bizarre wendingen die mijn leven hier op Cyprus had genomen. Het was alsof de ouzo niet alleen mijn keel, maar ook de realiteit verzachtte, waardoor alles wat minder scherp en een beetje meer verteerbaar werd.

 

"Better stick to places where the only knives you see are for the fish, mate. At least until Yannis decides you're off the menu," adviseerde Vassilis, terwijl hij een slok nam, zijn blik dansend over de horizon.

 

Ik hief mijn glas, een glimlach spelend op mijn lippen. "To staying off menus and keeping heads attached. Cheers, mate."

 

"Cheers, to dodging culinary executions," proostte Vassilis, terwijl we klonken, de avondlucht gevuld met het gelach van mannen die het noodlot te slim af waren, voor nu.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

3 uur geleden zei Kyrill:

Twee hele toffe en mooie updates weer

Genieten hoor.

 

Dank je wel.

 

2 uur geleden zei Djurovski:

Oei dat klinkt alsof Stratham nog voor ruis gaat zorgen. 10-1 wat een uitslag zeg

 

Op dat niveau kan alles  

 

2 uur geleden zei Marius:

Nog maar eens een vooroorlogse score. Het kan John alleen maar deugd doen momenteel!

 

Het was even nodig om de burger moed te geven.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Kyrill]

 Geweldig stuk weer die Vassilis blijft een toffe peer haha.

[Nom de Guerre]

 

LXXXII. Een ongemakkelijk gesprek

 

Zoals elke man met een blaas die functioneert als een op commando leeglopende ballon op een kinderfeestje, was het onvermijdelijk dat de overvloed aan ouzo, wijn en wat voor alcoholische versnaperingen Vassilis nog meer had aangesleept, hun tol zouden eisen. Ik stond op, enigszins onvast op mijn benen door de combinatie van vis, drank en het besef dat ik me in een situatie bevond die schreeuwde om een toiletbezoek. Met de elegantie van een zeeleeuw op het droge, strompelde ik richting de kleinste kamer van het etablissement, hopend dat mijn richtingsgevoel mij niet in de steek zou laten en ik niet zou eindigen in de keuken of, erger nog, de damestoiletten. De wandeling leek een eeuwigheid te duren, elke stap een oefening in zelfbehoud, terwijl mijn blaas luidkeels haar ongenoegen uitte over de opgelopen vertraging. Bij aankomst bij mijn bestemming haalde ik diep adem, bereid me over te geven aan de verlossing die alleen een man kan ervaren wanneer hij eindelijk mag plassen na te lang gewacht te hebben.

 

Op het moment dat ik, met een voor mijn gevoel heroïsche houding, mijn hoofd tegen de koele tegels van de muur leunde, klaar om de drukkende last van de avond van me af te schudden, werd mijn kortstondige verlichting abrupt onderbroken door het geluid van een slot dat in het nachtslot viel. Het was zo'n droge, definitieve klik die je niet wilt horen als je alleen bent in een kleine, ietwat bedompte ruimte, zeker niet in een staat waarin elke kleine verstoring voelt als een groot onrecht. Met mijn broek nog op de knieën en een blik die waarschijnlijk het best omschreven kan worden als die van een betrapt konijn in de koplampen, draaide ik me om, de absurditeit van de situatie volledig in mij opnemend. Ik was ingesloten, een gevangene van mijn eigen behoefte aan verlichting.

 

Mijn verrassing bereikte een piek toen ik oog in oog kwam te staan met de imposante verschijning van Yannis, wiens figuur in het schemerige licht van het toilet een nog vettiger aura had dan gebruikelijk. Een onheilspellende grijns spreidde zich uit over zijn gezicht, terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg, op een manier die niets goeds beloofde. "Oh fuck," was het enige dat ik kon uitbrengen, mijn stem klonk vreemd gedempt in de benauwde ruimte. Het was duidelijk dat ik in een nogal penibele situatie was beland, ver verwijderd van de beschermende muren van Spartakos.

 

Yannis, breed en onverzettelijk, een standbeeld van woede, keek me aan met ogen koud genoeg om het bloed in mijn aderen te doen stollen. Hij stond daar, de belichaming van een dreigend onweer, klaar om los te barsten. "John, we need to talk," begon hij, zijn stem zwaar met emotie. "It's about my daughter, Eleni."

 

Mijn keel voelde droog, alsof ik plotseling in de Sahara was beland zonder water. Daar stond ik dan, oog in oog met Yannis, de storm die op het punt stond los te barsten. Dit gesprek zou ongetwijfeld eentje voor de boeken worden, maar zeker niet in de positieve zin. "Yannis, I understand you're upset, but..."

 

Hij onderbrak me ruw, zijn handen trillend van woede. "Upset? You think I'm just upset?" Zijn stem zwol aan tot een bulderend crescendo, de woorden ketsten tegen de kale muren. "You have no idea, John. No idea how much you've affected our family's honor. My daughter, she's made choices, influenced by you..." Zijn gezicht was rood aangelopen, aderen tekenden zich af op zijn voorhoofd.

 

Ik probeerde mijn stem zo kalm en beheerst mogelijk te houden, ik hield mijn handen open in een gebaar van vrede, hopend dat hij mijn oprechte intenties zou zien.. "Yannis, my intentions with Eleni were never dishonorable. I've always respected her, and you, and your family."

 

Yannis snoof minachtend. "Respect? Is that what you call it? My daughter, caught up in... in all this mess, on video tape too, because of you." Hij sloeg met zijn vuist op de tafel. "I had hopes for her, John. Hopes that you've dashed." Zijn armen vouwde hij over elkaar, een levend standbeeld van afkeuring.

 

Met een stap vooruit probeerde ik dichterbij deur te komen, terwijl ik de kern van Yannis' woede probeerde te vermijden, hoewel elke vezel in mijn lichaam liever de andere kant op zou rennen. Zijn ogen, twee kolen die gloeiden van woede, leken me bijna fysiek terug te duwen, maar ik hield stand, zoekend naar begrip. "Look, I'm here to make things right, Yannis. Let's find a solution that works for everyone."

 

Yannis leunde achterover, zijn armen gekruist over zijn borst. "A solution? And what might that be, John? You can't undo what's been done. The whole town is talking, whispering about my Eleni... about us."

 

Ik haalde diep adem, zoekend naar de juiste woorden. "I can't change the past, Yannis. But moving forward, I want to help. Whatever it takes to restore your family's honor and make things right."

 

Er viel een zware stilte tussen ons, enkel onderbroken door het zachte zoemen van de tl-lampen. Yannis staarde me aan, peilend, alsof hij mijn ziel probeerde te lezen. Met een wrede grijns toverde hij een sikkelvormig mes tevoorschijn, dat dreigend glom in het licht van de tl-buizen. "Oh, you will make it right, alright. This is a castrating knife. We normally use it for sheep, but you will do."

 

=====

 

Reacties en dergelijke.
 

Spoiler

21 uur geleden zei Kyrill:

 Geweldig stuk weer die Vassilis blijft een toffe peer haha.

 

Daar komt vroeger of later ook een twist  

 

Ik heb inmiddels de kaap van 100 updates geslecht. Om dat heuglijke feit te vieren, mogen vijf van jullie een gastrolletje krijgen. Ik hoor het wel wie dat wil. @Arezo en @Mascini zitten al in het verhaal, dus die hoeven zich niet nogmaals te melden.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Marius]

Er zijn van die momenten dat je gerust John's plaats wil innemen, maar dit is er geen van

 

PS: ik ben wel kandidaat voor een gastrolletje, al dan niet in een scène met Eleni  

[Willem]

Ai ai ai, dat klinkt niet heel optimistisch.