[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Kyrill]

IK heb even 3/4 updates bijgelezen, je doet het erg goed zeg! IK vind veelal de verhalen buiten het veld, interessanter dan wat er op het veld zelf gebeurt

 

[Lensherr]

Toch weer het woordje balans er in kunnen vermengen. Het stokpaardje van de coach 

[Nom de Guerre]

 

LXX. It’s a trap!

 

Ik vond Eleni terug waar ik al gedacht had haar te vinden; in de taveerne van haar vader. Ze had natuurlijk al gehoord hoe de ploeg gepresteerd had van Statham. "Congratulations on the win, mister John." Ze lachte haar aanstekelijke lach. "Are you here to celebrate with some local delicacies, mister John?" 

 

Terwijl Eleni's lach door de taveerne galmde, leek elke zorg voor een moment te verdwijnen. "Cheers, Eleni. The win's nice, but I'm actually here for a different kind of business," antwoordde ik, terwijl ik probeerde haar blik vast te houden.

 

"Oh?" Haar stem klonk geïntrigeerd, maar haar ogen verraadden een sprankje voorzichtigheid. "And what might that be?"

 

Ik schoof wat dichterbij. "About El ϸousto. You know, the drink that's slowly becoming the talk of the town."

 

Haar glimlach versmalde. "What about it, mister John? Business is booming, thanks to your... shall we say, charismatic presence in our little campaign."

 

"Yeah, about that." Ik leunde naar voren, mijn stem een octaaf lager. "It's getting out of hand, Eleni. We're not just talking drinks here; it's becoming a whole different game."

 

Eleni zette een stap achteruit, haar blik nu scherp. "A game you don't want to play?"

 

"Precies," beaamde ik. "It's one thing to push a new brand, but it's another when it starts affecting the team."

 

Eleni keek even naar de grond, peinzend, voor ze weer opkeek. "And what do you suggest we do, mister John? Just walk away from a winning formula?"

 

"Sometimes, Eleni," zei ik zacht, "the best play is to know when to fold." Haar ogen ontmoetten de mijne, een stille vraag daarin verborgen. Ik kon alleen maar hopen dat mijn boodschap was overgekomen.

 

Eleni's ogen glinsterden terwijl ze voorover leunde, haar stem een zwoele fluistering. "Listen, mister John. This drink, El ϸousto, it's not just a drink. It's becoming a brand, a lifestyle. People are loving it. You see the problem from one side, but think about the potential."

 

Ik slikte, mijn keel plots droog. "Eleni, the potential I see is for a lot of trouble. If this gets out of hand..."

 

She cut me off with a wave of her hand. "Trouble? Or opportunity? Think, mister John. We're not just selling a drink; we're selling an experience. And your... ahem, contribution has been invaluable."

 

Ik leunde achterover, probeerde haar blik te ontwijken. "An experience that could end very badly for a lot of people."

 

Eleni lachte zachtjes. "Oh, mister John. Always seeing the glass as half empty. But what if I told you there's a way to make everyone happy? To keep the party going without any of the risks?"

 

Ik trok een wenkbrauw op. "I'm listening, but I'm skeptical."

 

"Leave it to me," zei ze, staand met een zelfverzekerdheid die me zowel alarmeerde als intrigeerde. "I'll handle the details. Let's just say, I have some... connections that can ensure El ϸousto becomes synonymous with fun, not controversy."

 

Terwijl ze sprak, kon ik niet anders dan bewonderen hoe ze elke situatie naar haar hand leek te kunnen zetten. Misschien, dacht ik, was er een weg vooruit die ik nog niet had overwogen.

 

"Alright, Eleni. I'll bite. But this is your show. Any backlash, and it's on you."

 

Ze glimlachte breed, zegevierend. "Trust me, mister John. You won't regret it." Haar geruststelling voelde als een pact met de duivel, maar op dat moment, overgeleverd aan haar charmes, was het moeilijk om nee te zeggen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke

Spoiler

 

7 uur geleden zei Marius:

Aspis Pylas. Klinkt als een brand name die hand in hand kan gaan met El ϸousto.  

 

Het had zomaar gekund  

 

7 uur geleden zei Kyrill:

IK heb even 3/4 updates bijgelezen, je doet het erg goed zeg! IK vind veelal de verhalen buiten het veld, interessanter dan wat er op het veld zelf gebeurt

 

 

Dat zijn de stukken die voor mij ook leuker zijn om te schrijven.

 

5 uur geleden zei Lensherr:

Toch weer het woordje balans er in kunnen vermengen. Het stokpaardje van de coach 

 

I aim to please. Als mensen dat van me verwachten...

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

Edited April 10 by Nom de Guerre

[Willem]

Je wordt opgeslokt door El Pousto, dat dan weer wordt opgeslokt door heel veel Cyprioten zo te horen.

[Djurovski]

Dat drankje os wel echt een dingetje aan het worden 

[Nom de Guerre]

 

LXXI. Run, you fool!

 

Ze troonde me mee naar party palace, het appartementencomplex van de selectie. De afterparty was in volle gang. Het moment dat we binnenstapten, werden we overspoeld door een muur van geluid. De bas dreunde zo hard dat het voelde alsof mijn borstkas mee vibreerde. Overal om ons heen flitsten stroboscopen, waardoor de dansvloer veranderde in een zee van schokkerig bewegende schaduwen en lichtflitsen. Lichamen waren zo dicht op elkaar gepakt dat het onmogelijk was te onderscheiden waar de een eindigde en de ander begon. Het was een kakofonie van gelach, gejuich, en de scherpe geur van zweet vermengd met zoete alcohol dampen vulde de lucht. 

 

Eleni greep mijn hand steviger en trok me verder de kamer in, haar lach bijna verloren in het tumult. Het was alsof we een andere wereld waren binnengestapt, een wereld waar de nacht nooit eindigde en de zorgen van de dag vergeten werden. De party was in volle gang, en terwijl ik me liet meevoeren, kon ik alleen maar denken aan de waanzin en schoonheid van dit alles.

 

Terwijl ze haar weg baande door de meute, gaf Eleni Michael, die in de weer was met zijn GoPro, snel een kus, fluisterde wat in zijn oor waardoor zijn grijns breder werd, en draaide zich toen naar mij om. "Be right back," zei ze tegen hem met een knipoog. Ze greep mijn hand, trok me mee door de dansende massa, weg van het geraas. "Bit too crowded here, no?" Ze leidde me naar een rustiger hoekje, waar de bas van de muziek nog slechts een zachte dreun was. "Let's find somewhere a bit more quiet?" Haar stem was een mengeling van belofte en uitdaging, haar ogen twinkelden ondeugend in het flakkerende licht.

 

Terwijl Eleni zich door de menigte manoeuvreerde, hield ze mijn hand stevig vast, ons door de dansende massa leidend alsof het niets was. Overal om ons heen gingen de feestvierders op in hun eigen wereld, onbewust van alles behalve de muziek en elkaar. Michael, nu zonder de aandacht van Eleni, leek even verloren voordat hij zijn aandacht weer op zijn camera richtte.

 

Bij de deur van een appartement aangekomen, waar de muziek slechts een achtergrondrumoer werd, leunde Eleni tegen de muur. "Better, right?" Haar stem was zacht, bijna een fluistering. Ik kon enkel knikken, gevangen in het moment.

 

"Michael and I... we have been talking," begon ze, haar ogen zochten de mijne. "About El ϸousto, about you, about us... It's complicated, you know?" Haar blik dwaalde even af, alsof ze naar de juiste woorden zocht.

 

Ik was alert, nieuwsgierig naar wat ze te zeggen had, maar ook op mijn hoede. "Complicated is my middle name, Eleni." Mijn poging tot humor om de spanning te breken.

 

Ze glimlachte, maar er was een ernst in haar ogen die me vertelde dat dit gesprek allesbehalve licht zou zijn. "Let's just say, we might have found a way to help you... with the exam situation." Haar hand vond weer de mijne, een gebaar van steun of misschien iets meer.

 

Eleni's toon had de luchtigheid van een loodzware wolk, de speelsheid leek uit haar stem verdwenen. "Let's talk, mister John. Unless you want me to do other things with my mouth." Die zin landde met een dreun, zwaar en onheilspellend, alsof elk woord door haar tanden werd gewogen voor het uitgesproken werd. Ik slikte, plots bewust van de ernst die haar gebruikelijke flirterige façade had vervangen. De suggestie hing in de lucht, een aanbod dat zowel een belofte als een bedreiging leek. Het was een moment dat de rauwe werkelijkheid van onze situatie blootlegde, verstoken van de luchtigheid en het spel dat onze interacties normaal gesproken kenmerkte. Haar blik was vastberaden, doordringend, alsof ze probeerde mijn ziel te lezen, of misschien zelfs te herschrijven.

 

"Business before pleasure," mompelde ik, een poging tot zelfbehoud in een zee van verleiding. Mijn woorden, zo ferm bedoeld, leken eerder een fluistering in de storm van Eleni's aanwezigheid. Ze was de belichaming van verlangen, een onstuitbare kracht die al mijn bedenkingen en zelfopgelegde grenzen deed vervagen. Haar geur was een mengsel van zoet en zout, net als de lucht na een zomerstorm, verfrissend en opwindend tegelijk.

 

Ze keek me aan, haar ogen glinsterden ondeugend. "I will make you a counter-offer, mister John." Haar stem was zacht, maar droeg een onmiskenbare belofte met zich mee, een voorstel dat verder ging dan woorden konden beschrijven. Haar lichaamstaal was vloeiend, elke beweging was zorgvuldig georkestreerd om te verleiden, om te veroveren. Ze was als de maan die de zee beheerst, onmogelijk te weerstaan.

 

Als vanzelf bewoog ik dichterbij, getrokken door de magnetische kracht van haar aanwezigheid. Haar adem streelde mijn gezicht, warm en uitnodigend. De wereld buiten deze kamer vervaagde, irrelevant geworden. Alles wat telde was dit moment, deze belofte van vergetelheid.

 

Maar ergens, diep vanbinnen, wist ik dat deze storm, hoe verleidelijk ook, een prijs had. Een prijs die ik, op de een of andere manier, bereid was te betalen. Want in de dans van verleiding en macht, was Eleni een meesteres, en ik niets meer dan een gewillige leerling, hopend op meer lessen in de kunst van de overgave.

 

Mijn vingers verkenden voorzichtig de contouren van haar silhouet, terwijl ze zich soepel en uitdagend tegen me aan vlijde. Haar stem was zacht, een zoete melodie in het donker, die fluisterde van verlangens en beloftes. In haar nabijheid leek de tijd stil te staan, een ogenblik van pure, ongefilterde begeerte. Haar ademhaling, synchroon met de mijne, werd het enige geluid in de kamer, een stille getuige van de magnetische aantrekkingskracht tussen ons. Het was een dans van aanraking en anticipatie, waarbij elke beweging een nieuw hoofdstuk van ons samenzijn schreef.

 

"No, mister John, I am a good Christian girl." Ik grinnikte even. Was dit dezelfde sirene die mijn bloed deed kolken? "What, like no naughty stuff outside of marriage?" Het ongeloof droop van mijn stem. Bloedserieus knikte ze. "Yes, a good Christian girl."

 

Ze schudde haar ravenzwarte haren los. "Religion, mister John, it's like the backbone of Cyprus, you know?" Eleni leunde naar voren, haar stem ernstig maar zacht. "It's in everything. Festivals, families, even football."

 

Ik knikte, mijn blik dwaalde over haar lichaam. "Yeah? How so?"

 

"Well," Eleni ging verder, haar vingers speelden met het kruisje om haar nek, terwijl het tegelijkertijd een zinnenprikkelende inkijk bood in haar decolleté. "It's more than just belief. It's community, tradition. We celebrate together, mourn together. Even decisions, big ones, people often look to the church."

 

"Sounds pretty integrated," merkte ik op. "Absolutely," bevestigde Eleni. "But it's not all prayer and piety. There's a lot of questioning, a lot of debate. Like any family, we don't always agree."

 

Ik glimlachte, onder de indruk van Eleni's inzicht. "Quite the balancing act, eh?"

 

"Exactly, mister John. Always balancing. Family and appearance versus your own needs and desires." Ze zuchtte. “So about my needs and desires…”

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

12 uur geleden zei Willem:

Je wordt opgeslokt door El Pousto, dat dan weer wordt opgeslokt door heel veel Cyprioten zo te horen.

 

Het houdt het verhaal een beetje levendig.

 

11 uur geleden zei Djurovski:

Dat drankje os wel echt een dingetje aan het worden 

 

Geen rode stier, maar wel degelijk een rode draad.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

Edited April 11 by Nom de Guerre

[Djurovski]

Een echte femme fatale is Eleni. Zo lastig om zulke te weerstaan

[Marius]

Eleni heeft de touwtjes duidelijk strak in handen om de balans te behouden  

[Nom de Guerre]

 

LXXII. Fire in the hole!

 

Met een vlugge beweging duwde ze me achterover. Haar handen waren druk in de weer en ineens voelde ik dat in haar gleed en zat ze bovenop me. Haar heupen wiegden in perfecte harmonie met het ritme van mijn heupen, alsof ze geboren was om op bovenop me te zitten. Met een lichte aanraking van haar hielen gaf ze subtiel aan welk tempo ze wenste, een zachte fluistering dat zij de touwtjes in handen had. Haar handen lagen rustig op de mijn borst, stuwend en sturend als een ervaren kapitein op een woeste zee.

 

Ze voelde fantastisch aan, maar toch was ik verbaasd. “What about the good Christian girl? I thought you weren’t supposed to…” Ze plaatste een wijsvinger op mijn lippen. "There is always room to negotiate, mister John. When one road is closed down, you take a backroad," zei ze met een mysterieuze glimlach, haar ogen twinkelden van de ondeugd.

 

Ik keek haar verbaasd aan, mijn wenkbrauwen opgetrokken. "A backroad, eh?" Eleni leunde naar voren, haar stem een zachte fluistering, vol belofte. "Ah, mister John, discovering the backroads... that's part of the fun. Let's just say, it's all about creativity and... flexibility, without actually breaking any rules."

 

Ik grinnikte, onder de indruk van haar vindingrijkheid. "Right then, Eleni. Lead the way."

 

En lead the way she did, als een danseres op het ritme van de muziek. Haar lichaam volgde de natuurlijke cadans van het mijne, als een verlengstuk van mijn kracht en verlangen. Elk gebaar, elke beweging van deze sirene was doordrenkt met een serene elegantie, een onmiskenbaar teken van haar diepe verbondenheid met haar instincten om mannen zoals ik het hoofd op hol te brengen.

 

Naarmate ze het tempo van haar schokkende heupen opvoerde, gooide Eleni zichzelf meer en meer achterover als een ware amazone. Haar haren stroomden naar achteren en zwiepten om haar hoofd, als vurige vlammen die de passie van het moment symboliseerden. Met schokkende heupen en vastberadenheid hield ze me onder controle, haar blik vervuld van pure extase.

 

Elke beweging straalde een ontembare passie uit, elke kreet die ze slaakte een uiting van puur genot. Het was alsof ze één was geworden met mij, lucky me, een symbiose van mens en een ongenaakbare godin, die zich verlaagd heeft tot deze nederige sterveling. Voor even leek de wereld stil te staan, enkel gevuld met de rauwe energie en het vurige verlangen van de amazone die me berijdt.

 

In het schemerige licht van de kamer, met de fluisterende geluiden van de Cypriotische nacht en de dreundende bass als achtergrondmuziek, bereikten we samen het onvermijdelijke hoogtepunt van onze ontmoeting. Het was alsof alle sterren op dat moment juist stonden, en in een ogenblik van perfecte harmonie voelde het alsof de tijd even stilstond. Het was een explosie van sensaties, een tsunami van emoties die ons beiden meesleurde in haar krachtige stroming. En daar, in die perfecte storm van passie, vonden we een soort van extase die moeilijk te beschrijven valt. Het was een moment van absolute overgave, waarin niets anders bestond dan wij twee, verstrengeld in een dans zo oud als de tijd zelf. Toen de golven van plezier langzaam wegebden, bleef er een diepe, tevreden rust over, als de kalme zee na een storm. Niets kon dit moment verpesten.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

12 uur geleden zei Djurovski:

Een echte femme fatale is Eleni. Zo lastig om zulke te weerstaan

 

Als je dat maar weet. Ik ben er alleen nog niet over uit of het een zwarte weduwe.

 

12 uur geleden zei Marius:

Eleni heeft de touwtjes duidelijk strak in handen om de balans te behouden  

 

Niet alleen de touwtjes.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Willem]

30 minuten geleden zei Nom de Guerre:

Niets kon dit moment verpesten.

 

Weet je het zeker?

[Kyrill]

Man man die Eleni, en John blijft er steeds intrappen! Leuke laatste 3 update's weer!

[ElMarcos]

Weer even alles bijgelezen en ik kan niet anders dan concluderen dat Eleni de spindokter is van John zijn verhaal. Ze heeft hem volledig in haar macht en doet met hem wat ze wil. Het blijft een geweldig verhaal om te volgen!

[Marius]

Die laatste zin verraadt onraad 😁

[Nom de Guerre]

 

LXXIII. The shit hit the fan

 

Het lot, zo'n ongrijpbare kracht die speelt met de levens van stervelingen alsof het niets is, een goddelijke gokker die dobbelstenen werpt met onze toekomst. Ik vraag me af, geloof ik in het lot? De onvermijdelijkheid van gebeurtenissen, gepredestineerd en onontkoombaar als de zon die opkomt in het oosten en ondergaat in het westen? Het is een intrigerende gedachte, zeker nu, na de onstuimige hoogtepunten die ik recentelijk heb ervaren. Volgens de oude Grieken, die kerels die altijd naakt beelden van zichzelf maakten, is er altijd balans in alles. Na een hoogtepunt moet een dieptepunt volgen, als een soort van kosmische karma. Een balans die niet te vermijden valt, als een rekening die op het einde van de maand betaald moet worden.

 

Maar is dat werkelijk zo? Is onze toekomst een al geschreven boek waarvan de bladzijden simpelweg omgeslagen worden door de tijd? Of zijn we slechts schepen die meegesleurd worden door de stromingen van het lot, niet in staat om onze koers te wijzigen? Het is een benauwende gedachte dat alles wat we doen, elke keuze die we maken, al voorbestemd is. Misschien is het waar, misschien ook niet. Maar wat ik wel weet, is dat na elke piek een dal volgt. En na elke ongekende extase, ligt de leegte op de loer, wachtend om ons te omarmen met koude, onverschillige armen. Zo is de balans van het universum, eeuwig en onverbiddelijk.

 

Michael Statham, onze eigen kosmische engel der wrake, stormde de kamer binnen met de finesse van een Vandaal die tot zijn verbazing de poorten van Rome wagenwijd open vond staan. "Eleni, are you..." begon hij, maar zijn stem stierf weg in de broeierige Cypriotische nacht, zoals de laatste klanken van een droefgeestige symfonie die wegebt in de oneindigheid. Het was een tableau vivant van verraad en shock, waarbij ik de onwillige protagonist was, en Michael de verblufte toeschouwer wiens wereld in een fractie van een seconde in duigen viel.

 

Zijn gezicht, normaliter een open boek van jeugdige onbezonnenheid en vrolijke naïviteit, transformeerde in een nachtmerrieachtig canvas waarop de hand van Picasso in zijn blauwe periode leek te hebben huisgehouden. Bleekheid overspoelde zijn gelaat, zijn ogen werden twee bodemloze putten van ongeloof en pijn. Emoties raasden over zijn gelaat als een toendra storm, woede, ontkenning, verdriet en weer terug, totdat ze allemaal convergeerden in een uitdrukking van rauwe, ongefilterde woede. 

 

“You betrayed me,” siste hij. Eleni plaatste haar handen op haar heupen, terwijl Michael stond te sputteren. "Betrayal? Come on, Michael. We were just... talking."

 

Michael keek haar aan alsof ze hem net had verteld dat de aarde plat was. "Talking, Eleni? With half your clothes off? What kind of 'conversation' was that?"

 

Ik probeerde een stap terug te doen, uit de vuurlinie. "Uh, folks, maybe we can handle this like adults..."

 

"Adults?" Michael draaide zich om naar John. "I find you in a compromising position with my girlfriend, and you want to talk about being adults?"

 

Eleni zuchtte dramatisch. "Michael, you're overreacting.

 

Eleni, nonchalant leunend tegen de bar, wuifde met haar hand. "Overreacting, Michael? Darling, you're turning a molehill into a mountain."

 

Michael, zijn GoPro stevig vasthoudend, antwoordde geïrriteerd. "I have it all on tape, Eleni. Everything!"

 

Ik rook een uitweg. "And what exactly is 'everything', Michael?" Michael haalde zijn schouders op. “Just wait and see. Play stupid games, win stupid prizes. You’re going viral, mate.”

 

Met die woorden stapte hij terug de zwoele Cypriotische nacht in. Eleni kleedde zich verder aan. “I should be going as well.” Geen idee wat er ging gebeuren, maar het zou alleszins niet saai worden.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

3 uur geleden zei Willem:

 

Weet je het zeker?

 

Hehe, deze updates waren voor het weekend al klaar  

 

2 uur geleden zei Kyrill:

Man man die Eleni, en John blijft er steeds intrappen! Leuke laatste 3 update's weer!

 

Thanks!

 

2 uur geleden zei ElMarcos:

Weer even alles bijgelezen en ik kan niet anders dan concluderen dat Eleni de spindokter is van John zijn verhaal. Ze heeft hem volledig in haar macht en doet met hem wat ze wil. Het blijft een geweldig verhaal om te volgen!

 

Het is, hopelijk, een lekker verhaaltje.

 

32 minuten geleden zei Marius:

Die laatste zin verraadt onraad 😁

 

Je verwacht het niet he  

 

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

 

 

[ElMarcos]

De Cypriotische bom lijkt te zijn gebarsten met John zowel als leidend als lijdend voorwerp. Ik ben heel benieuwd of Eleni John hieruit gaat redden of dat ze hem keihard onder de bus gooit. 

[Marius]

Eleni zal haar plannetje wel gereed hebben, gezien de uiterst kalme reactie.

[Kyrill]

De bom valt, tof en leuk stuk weer. Ja Eleni reageert veels te kalm idd.

[Nom de Guerre]

 

LXXIV. De nabeschouwing

 

Terwijl de noten van de laatste song wegstierven in de nacht, zat ik op een stoel, starend naar het lege glas voor me. Het voelde alsof ik de regisseur was van mijn eigen ondergang, een tragikomische opera buffa zonder duidelijke plotlijn, maar met genoeg drama om de oude Grieken trots te maken. De energiedrankjes, het mogelijke seksschandaal, mijn coachingspapieren die nog ergens in de bureaucratische molen van Cyprus vermalen werden, en dan nog Angie. Angie, die zijn mes waarschijnlijk al aan het slijpen was om mij de genadeslag te geven.

 

Ik had het gevoel dat ik op de Titanic speelde, vrolijk viool spelend terwijl het schip zinkt. Maar in plaats van een ijsberg was het mijn eigen idioterie die me in deze ijskoude wateren had geloodst. De ironie wilde dat ik me nog nooit zo levend had gevoeld, zo vol adrenaline en angst tegelijk. De chaos was inderdaad compleet, een perfecte storm van persoonlijke en professionele crises die om voorrang vochten in mijn hoofd. Ik moest keuzes maken, en snel ook. Maar eerst, nog een ouzo. Misschien zou die helpen om de komende storm te doorstaan.

 

Terwijl de schemering over Larnaca viel, besefte ik dat het tijd was voor actie. Morgen, besloot ik terwijl ik nog een slok ouzo nam, zou ik het heft in eigen handen nemen. Eerst zou ik Vassilis opdragen om een afspraak te maken bij de bond, waar ik met gestrekt been de strijd aan zou gaan voor mijn coachingspapieren. Duidelijkheid, dat was wat ik nodig had, en wel onmiddellijk.

 

Maar daar zou het niet bij blijven. Ik had ook een journalist op het oog, een kerel die bekend stond om zijn scherpe pen en dito inzichten. Tijd om wat vuurwerk af te steken in de media, dacht ik grimmig. Misschien kon wat publieke druk de bureaucratische molens sneller laten draaien.

 

Wat Statham betrof, die zou voorlopig even naar de achtergrond verdwijnen. Tijd om Stratilatis te laten zien dat leeftijd slechts een nummer is. De veteraan had nog vuur in zich, dat wist ik zeker. Het was tijd om orde op zaken te stellen, te laten zien wie hier de baas was. Morgen zou een nieuwe dag zijn, een dag van actie. Maar eerst, nog een ouzo. Voor de moed.

 

Dutch courage, zo noemen de Britten het inderdaad, wanneer je jezelf moed indrinkt met een paar ferme slokken alcohol. Het lijkt een beetje op jezelf voor de gek houden, alsof je even vergeet wie je echt bent en wat je werkelijk kunt. Maar laten we wel wezen, een beetje zelfbedrog op zijn tijd heeft nog nooit iemand kwaad gedaan. Vooral niet in situaties waarin je tegenover een bureaucratisch monster staat of wanneer je in de liefde verzeild raakt in situaties waar zelfs Casanova nog een puntje aan zou kunnen zuigen.

 

Daar zit je dan, met een glas in de hand, je toevlucht zoekend in de warme omhelzing van ouzo, of welke drank dan ook die voorhanden is. Het geeft je net dat beetje extra bravoure, een tijdelijke boost in zelfvertrouwen waarmee je de wereld aan denkt te kunnen. Alsof de alcohol je een paar extra lagen pantser geeft tegen de harde realiteit.

 

Maar zoals met alles, is de werking tijdelijk. De volgende dag sta je weer met beide benen op de grond, de moed wellicht geslonken, maar met de herinnering aan die kortstondige heldenmoed. En wie weet, misschien was het net genoeg om je door die ene moeilijke beslissing heen te helpen. Zo slecht kan dat zelfbedrog dan toch niet zijn?

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

1 uur geleden zei ElMarcos:

De Cypriotische bom lijkt te zijn gebarsten met John zowel als leidend als lijdend voorwerp. Ik ben heel benieuwd of Eleni John hieruit gaat redden of dat ze hem keihard onder de bus gooit. 

 

A little bit of both.

 

1 uur geleden zei Marius:

Eleni zal haar plannetje wel gereed hebben, gezien de uiterst kalme reactie.

 

IJswater in de aderen hoor.

 

1 uur geleden zei Kyrill:

De bom valt, tof en leuk stuk weer. Ja Eleni reageert veels te kalm idd.

 

Die tante is ijskoud.

 

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Kyrill]

Leuk en tof stukje weer!!

[Marius]

Oftewel: Alcohol en een roze bril 😁

[ElMarcos]

Alcohol is doorgaans een slechte raadgever. Helemaal als je het uitvoeren van de raad pas opvolgt als de alcohol is uitgewerkt. 

[bas huijsmans]

De oplossing zal vast niet op de bodem van het glas te vinden zijn. Maar voor de zekerheid kan je toch maar beter zo veel mogelijk glazen leeg drinken.

[Nom de Guerre]

 

LXXV. Het einde van een tijdperk

 

Het voelde als het einde van een tijdperk, de thuiswedstrijd tegen Assia. Het was niet zozeer de tegenstander die dit gevoel opriep, alhoewel Assia bekend stond om hun vermogen om een wedstrijd dood te maken door een tactiek die het midden hield tussen anti-voetbal en pure obstructie. Nee, het einde van een tijdperk werd gemarkeerd door de absentie van Michael Statham onder de lat. De invloedrijke, doch enigszins onbetrouwbare, keeper was verbannen naar de bank, een slachtoffer van zijn eigen escapades en een voetbalwereld die geen ruimte laat voor afleidingen, hoe lieflijk ze ook mogen zijn.

 

De vervanging van Statham door Stratilatis was op zijn minst merkwaardig te noemen. De veteraan, met meer jaren op de teller dan de meeste van onze spelers levensjaren hadden, leek in eerste instantie meer op een relikwie uit een ver verleden dan op de redder die we nodig hadden. Maar voetbal, zoals het leven zelf, heeft een bijzondere manier om je te verrassen. Stratilatis, met zijn ervaren blik en kalme aanwezigheid, bracht een soort rust over de verdediging die we al tijden niet meer hadden gevoeld. Het was alsof zijn oude botten een laatste keer alles gaven wat ze hadden, alsof ze wilden bewijzen dat leeftijd slechts een getal is en dat ervaring een onbetaalbare schat is.

 

Wat betreft Eleni en Michael, hun relatie was veranderd in iets ondefinieerbaars. Eleni, ooit zo vastberaden om haar Michael te verdedigen tegen elke beschuldiging, leek zich nu meer op de achtergrond te houden. Misschien was het de realisatie dat sommige gevechten niet de moeite waard zijn om te vechten, of misschien was het gewoon een natuurlijke reactie op de constante chaos die hun relatie omgaf. Hoe het ook zij, hun liefdesverhaal, dat ooit zo prominent aanwezig was in de kleedkamer en daarbuiten, leek te zijn verdwenen in de nevel van onzekerheid.

 

De wedstrijd tegen Assia zelf was een weerspiegeling van de veranderingen binnen het team. Zonder de onvoorspelbare energie van Statham achterin, speelden we een wedstrijd die meer gekenmerkt werd door discipline dan door dramatiek. Pittaras, onze trouwe aanvalsleider, nam beide doelpunten voor zijn rekening in een wedstrijd die meer leek op een schaakpartij dan op een voetbalwedstrijd. Het was een Spartaanse overwinning, een die gebouwd was op de fundamenten van harde arbeid en een onverzettelijke wil om te winnen, ongeacht de persoonlijke offers die gebracht moesten worden.

 

De triomf van de avond werd enigszins overschaduwd door een moment dat in het geheugen van de fans geëtst zal blijven als een les in nederigheid. Pittaras, normaal zo zeker van zijn zaak, trad aan voor een strafschop en schoot de bal met zoveel zelfvertrouwen dat het bijna voelbaar was. Helaas voor hem, en tot verbazing van iedereen, verdween de bal niet in het net, maar suisde hij snoeihard drie meter naast het doel. Met een bijna kinderlijke schuldbewuste blik wierp hij me een handje toe, als een boefje dat betrapt is op het stelen van koekjes.

 

Zo eindigde de thuiswedstrijd tegen Assia niet alleen met een overwinning op het scorebord, maar markeerde het ook het einde van een tijdperk binnen het team. Een tijdperk waarin afleidingen buiten het veld net zo veel invloed leken te hebben als de acties op het veld. Met deze overwinning sloegen we een bladzijde om, klaar om het volgende hoofdstuk in onze geschiedenis te schrijven, ongeacht hoe onzeker of beladen met uitdagingen dat hoofdstuk ook mag zijn.

 

Na het laatste fluitsignaal, dat meer klonk als de zucht van opluchting van een man die net ontsnapt is aan de galg, verzamelde ik mijn onofficiële krijgsraad. Vassilis en Paul, beide figuren die op hun eigen manier cruciaal waren in het web van besluitvorming dat Spartakos omspande, wachtten op mij in de schemerige ruimte die doorging voor een coachkantoor. De spaarzame inrichting en de flikkerende tl-verlichting gaven de kamer meer de sfeer van een verhoorruimte dan van een plek waar toekomstplannen werden gesmeed.

 

"Lads," begon ik, mij er terdege van bewust dat de toekomst van Michael Statham - en mogelijk die van onszelf - op het spel stond. "We are faced with a conundrum."

 

Vassilis, altijd de pragmaticus, sloeg zijn armen over elkaar. "I think we all saw the video, John," sprak hij met een zucht. Paul, de stille schaduw van ons trio, knikte slechts, zijn blik gericht op een denkbeeldig punt in de verte.

 

"Don’t act like you wouldn’t have…," vervolgde ik, terwijl de gewicht van de situatie zwaar op de kamer drukte. "The question remains, what to do about Statham?" De vraag hing in de lucht, beladen met onuitgesproken consequenties.

 

De kleedkamer was nog steeds gevuld met het geluid van feestvierende spelers, maar in onze hoek heerste een bedrukkende stilte.

 

Paul keek me ongemakkelijk aan en begon in zijn gebroken Engels: "Mister John, I see... uh, how you say, video. Not look good, yes? What happen?"

 

Vassilis keek toe, zijn armen over elkaar, zonder een woord te zeggen, zijn blik strak op de grond gericht.

 

Ik zuchtte. "Paul, it's exactly what it looks like. And before you ask, yes, it's going to be a problem."

 

"Mister John, this is... how you say, bad news. We do what now?" Paul keek me vragend aan, duidelijk bezorgd over de situatie.

 

"Vassilis," zei ik, mijn stem strak van de spanning. "What's your take on this?"

 

Vassilis zweeg een moment, waarna hij eindelijk zijn stem verhief. "It's clear, John. We can't have this kind of distraction. Statham has to go."

 

Paul keek van mij naar Vassilis, zijn ogen groot van schrik. "But he good keeper, yes? We find... how you say, replacement?"

 

"Paul, it's not just about being a good keeper. It's about team integrity, about setting a standard. We can't let personal issues bleed into the team like this. It's unprofessional and it's a distraction we can't afford," legde ik uit, terwijl ik probeerde de ernst van de situatie over te brengen.

 

"But, Mister John, Vassilis, we talk to him, yes? Give chance to explain?" Paul's poging om een brug te bouwen was tevergeefs.

 

"Paul, some actions can't be undone. This is one of them," zei ik, terwijl ik opstond. "I'll handle it. We'll start looking for a new goalkeeper first thing tomorrow."

 

Paul knikte langzaam, nog steeds niet overtuigd, maar hij wist dat de beslissing vaststond. Vassilis gaf me een bevestigend knikje, zijn gezicht strak en ondoorgrondelijk.

 

Terwijl de spelers hun overwinning vierden, voelde de lucht in onze hoek van de kleedkamer zwaarder dan ooit. De beslissing was genomen, het balletje was in het roulettewiel geworpen en we hadden volle bak ingezet op rood. Er was geen weg terug.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

3 uur geleden zei Kyrill:

Leuk en tof stukje weer!!

 

Dank je!

 

3 uur geleden zei Marius:

Oftewel: Alcohol en een roze bril 😁

 

Alcohol en de naweeën van anale seks more like it.

 

2 uur geleden zei ElMarcos:

Alcohol is doorgaans een slechte raadgever. Helemaal als je het uitvoeren van de raad pas opvolgt als de alcohol is uitgewerkt. 

 

Of... Je drinkt gewoon door en ziet de problemen nooit onder ogen  

 

1 uur geleden zei bas huijsmans:

De oplossing zal vast niet op de bodem van het glas te vinden zijn. Maar voor de zekerheid kan je toch maar beter zo veel mogelijk glazen leeg drinken.

 

n=1 zegt net niks. Vanaf n=20 kun je voorzichtig conclusies beginnen te trekken.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

   

[Marius]

Brengt die nieuwe keeper soms een nieuwe schoonheid mee? Asking for a friend  

[Nom de Guerre]

 

LXXVI. Een woke oplossing

 

In de schemerige kroeg, weggestopt in een zijstraat van Larnaca, trof ik Leandros Mascinos. Zijn lange, slungelige figuur hing over de bar, terwijl hij geanimeerd converseerde met de barman. Zijn ogen lichtten op toen hij me zag binnenkomen. 

 

"Mr. John, I presume?" vroeg hij, terwijl hij zich uitstrekte om me de hand te schudden, een beweging die bijna komisch leek door zijn lengte.

 

"That's me," bevestigde ik, terwijl ik zijn knokige hand schudde. "I've got a story for you."

 

"Ah, I love stories, especially the juicy ones. What's cooking?"

 

Ik leunde naar voren, mijn stem verlaagd. "It's about my coaching exam. It was rigged."

 

Leandros trok een wenkbrauw op. "Rigged, you say? Do tell."

 

"They gave me the exam in Greek. Not a word in English. And guess who was one of my examiners?"

 

"Who?"

 

"My predecessor. The one I replaced at Spartakos."

 

Leandros fluitte zachtjes. "That's quite a setup. Smells like a classic case of xenophobia."

 

"Exactly," knikte ik. "And it's not just me. There's a pattern. The federation prefers Cypriot managers. They're suppressing foreign talent."

 

Leandros krabde aan zijn kin. "That's a serious accusation. Do you have proof?"

 

"I have a video of the whole farce. Plus, there's my testimony. And if you dig around, you'll find I'm not the only one."

 

Leandros nam een slok van zijn drankje, peinzend. "This could be big. It's not just about sports; it's about fairness, equality... discrimination, even."

 

"Exactly," beaamde ik. "I came here to coach, to bring my experience. But if this is how they treat outsiders..."

 

Leandros knikte langzaam. "I see your point. This could be a very compelling story. Let's expose them. Show the dirty underbelly of the Cypriot football federation."

 

Ik voelde een vlaag van opluchting. "That's what I was hoping you'd say."

 

Leandros stond op, zijn lange lichaam ontvouwend als een zakmes. "Let's bring them down, Mr. John. Let's show them that football, like life, should be fair."

 

Ik knikte, mijn vastberadenheid hernieuwd. "Thanks, Leandros. It's time to shake things up."

 

Leandros glimlachte, zijn tanden glinsterend in het zwakke licht van de kroeg. "That's the spirit. Now, let's get to work."

 

Terwijl we de kroeg verlieten, voelde ik voor het eerst sinds lange tijd een sprankje hoop. Met Leandros aan mijn zijde had ik misschien een kans om tegen de stroom in te zwemmen en iets te veranderen. Het zou niet gemakkelijk zijn, maar het was een strijd die gevoerd moest worden.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

13 uur geleden zei Marius:

Brengt die nieuwe keeper soms een nieuwe schoonheid mee? Asking for a friend  

 

Stratilatis is 35  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr