Klassement

Hahaha, ik heb inderdaad een mainstream smaak Jouw verhaaltje slaat ook op metal en waarschijnlijk alle andere muziekstromingen. Metal is kutherrie, maar als je daar even door heen prikt, weet je wel beter. Zoiets.

Denk dat het in zekere zin ook wel uitmaakt of je zelf actief muziek maakt of niet. Ik let bijvoorbeeld op geheel andere dingen bij het luisteren van nummers dan mensen in mijn omgeving die niet zelf muzikaal zijn. Dat heeft eigenlijk ook altijd wel invloed op de manier waarop ik bij MU de punten toeken. Het maakt niet dat ik een betere smaak heb dan anderen, maar wel dat ik gemiddeld genomen meer verschillende stijlen kan waarderen. Hoe dan ook, een ieder beleeft muziek op zijn eigen manier en heeft daarin voorkeuren. Dat hebben we te respecteren, ook als dat resulteert in een hoog mainstream gehalte in de inzendingen. Neemt niet weg dat meer diversiteit in stijlen over het algemeen de kwaliteit van de songfestivals alleen maar ten goede komt wat mij betreft.

Ik heb het nergens over 'een vastliggend iets', een nogal ongedefinieerde formulering die in geen enkele zin de door mij gebruikte woorden omschrijft. Dat iets een kwestie van smaak zou zijn wil ook nog niet het gegeven dat een smaak wel degelijk ontwikkeld kan worden tegenspreken. Smaak is altijd persoonlijk en, wanneer deze volop ontwikkeld zou worden, kom je tot een zekere kenmerkende selectiviteit. Voorts heb je ook nog, in een muzikale context, het gegeven dat muziek naast een populaire cultuur en fast-food genot ook nog een zekere kunstvorm is. Zoals bij vrijwel elke kunstvorm het geval is, is muziek in de eerste plaats iets wat je heel goed kan beoordelen op basis van de kunst opzich: muzikaliteit. Instrumenten bespelen is een kunde, muziek componeren een kunst wanneer originaliteit, creativiteit en fijnzinnigheid geboden zijn. Fuji van Moñtana een 'niemendalletje' noemen is dan ook een mooi voorbeeld van de rol van mainstream muziek anno 2019. Er is een zeker fast-food mechanisme zichtbaar: de weinig fijnbesnaarde gemiddelde burger wil 'muziek' en dat is dan al vrij snel een niet al te ingewikkeld meezingnummer of een lekker simpel dansnummer. Het moet blijven hangen en vooral: het moet direct aangenaam zijn. Dit maakt dat populaire muziek anno 2019 vrijwel allemaal op elkaar lijkt: dezelfde akkoordenschema's, dezelfde 'composities' (je zou het tegenwoordig eerder een simpel computergestuurde uitdraai kunnen noemen), dezelfde structuren en dezelfde ingrediënten om het tot populaire muziek te maken. Complexere muziek is dan ook totaal niet populair: het blijft immers niet meteen hangen en moet ontrafeld worden. Moñtana combineert daadwerkelijke technische beheersing van instrumenten met vindingrijke composities die zich laten kenmerken door creativiteit en dynamiek. Ook zoiets wat je nimmer meer hoort in populaire muziek: dynamiek. Het is vaak van A tot Z enkel en alleen vlak. Of hard. Of dansbaar. Uitzonderingen zijn er wanneer er ergens een enorme climax zit, zoals in een pakkend refrein of een enorm tempoversnelling of bassverhoging. In gelaagdheid zit de échte kunst verborgen. De meeste mensen komen echter niet verder dan de oppervlakte.