Djurovski Geplaatst 13 maart Share Geplaatst 13 maart Jazeker ben ik zeker. Het is wel een risico in een volle trein maar dat heb ik er wel voor over Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 13 maart Auteur Share Geplaatst 13 maart (bewerkt) V. The plot thickens Daar zat ik dan, met een koffie die meer leek op aangelengde modder dan op het zwarte goud dat men koffie noemt, tegenover Vassilis. Een kerel zo Cypriotisch dat als je hem uitperst, je raki krijgt in plaats van bloed. We hadden het over de Cypriotische volksaard, die blijkbaar synoniem staat voor gastvrijheid. Vassilis, met een glimlach zo breed dat het leek alsof hij alle problemen van de wereld had opgelost door simpelweg een kop koffie aan te bieden, maar een adem die rook alsof de helft van alle wereldoorlogen daarmee juist was begonnen of anderszins in ieder geval was verboden door de Geneefse conventies, begon te vertellen. "Here, on Cyprus," zei hij, terwijl hij met een handgebaar de luchthaven omvatte alsof het zijn persoonlijke woonkamer was, "we invite even our shadows to coffee. It is the polite thing to do." Ik keek naar mijn eigen schaduw, die op dat moment waarschijnlijk liever ergens anders was, gezien mijn huidige staat van zijn en de adem en lichaamsgeur van mijn gastheer. Vassilis ratelde door over hoe belangrijk het is om een goede gastheer te zijn, om de deuren van je huis en hart open te zetten voor wie dan ook. Ik knikte, voornamelijk omdat mijn lichaam te moe was om een andere reactie te geven. De ironie wilde dat ik, John Smits, een man die zijn eigen hart nog niet kon openen met een gebruiksaanwijzing, leerde over gastvrijheid van een man die waarschijnlijk zijn vijanden nog zou uitnodigen voor het diner. Het leven heeft humor, dat moet ik toegeven. Tussen het geratel van Vassilis door, dat varieerde van de superioriteit van Cypriotische halloumi tot de onfeilbare manieren om een olijfboom te planten, ving ik iets op dat mijn, laten we zeggen, semi-professionele voetbalhart sneller deed slaan. Zijn vader, Demetrious, een naam die klonk alsof de man zo uit een Griekse mythe was gestapt, bezat een eigen voetbalclub. Mijn oren spitsten zich, niet letterlijk natuurlijk, want dat zou belachelijk zijn, maar figuurlijk zeker. "A football club?" herhaalde ik, terwijl ik probeerde niet te klinken alsof ik net de loterij had gewonnen. "You are shitting me." Ik staarde die wandelende knoflookbom aan met een blik zo verward als een toerist zonder landkaart, "Your old man owns an actual football club?" Vassilis, met een grijns breder dan de kloof tussen rijk en arm, knikte. "That he does, my friend. It may not be a very large club, but it is our club and she has spirit." Dat klinkt in mijn oren een beetje als een lelijk wijf dat beweert dat ze een mooie persoonlijkheid heeft, maar het was nu ook niet zo dat ik echt betere opties had. "And how would that work? I walk in, introduce myself and I get a job?" "Well, not exactly," antwoordde Vassilis, terwijl hij een denkbeeldige vlieg van zijn koffie wuifde. "Baba is always interested in solid advise. He prefers his advisors to have seen things in life, they need to have a story, as they say. And you my friend, you have more than a story, you are a walking library of stories." Deus ex fucking machina. Mijn cynische hart, dat normaal gesproken alles met een korreltje zout neemt, voelde een ongebruikelijke sprankje hoop. Misschien, heel misschien, was dit mijn kans. Niet op roem of rijkdom, maar op iets veel belangrijkers: een tweede kans. Een kans om weer deel uit te maken van het spel dat ooit mijn hele wereld was. Toch bleef ik voorzichtig. "Most of those stories are tragedies," mompelde ik. "Ah," zei Vassilis, zijn ogen twinkelden, vervuld van een blik die iets van een samenzwering in zich had. "But every good tragedy needs a moment where the hero can challenge the gods and change his own destiny, no?" Ik nam een slok van de modder die ze hier als koffie aanprezen, peinzend. "And what if daddy dearest sees me fit to work as a mascott?" "Well," lachte Vassilis, "we will just make you the best goddamn mascott the club has ever seen." Zijn lach werkte aanstekelijk. "Given your plans usually involve more twists than a pretzel factory, I'm oddly intrigued. How will we do this?" De Cyprioot haalde een hand door zijn vettige haar, viste een pakje sigaretten uit zijn broekzak en stak er eentje op. Terwijl hij de rook uitblies keek hij me doordringend aan. "It will involve olive oil, a candle and lots of alcohol ." De verbazing straalde waarschijnlijk duidelijker van mijn gezicht af dan de stralingsziekte bij een medewerker van de kerncentrale van Fukushima. "That's either a stroke of genius or you've finally lost the plot. But considering my current predicament, I'm all ears." Vassilis boog zich naar me toe en vertrouwde mij zijn plan toe, doordrenkt met de walmen van knoflook, ouzo en ui. Deus ex fucking machina. ===== Onderstaand alle tags, reacties en andere praktijken. Spoiler Op 13-3-2024 om 09:45 zei Kyrill: Hardop lachen, geniaal. Nog geen invasie door de VS, vanwege de hoeveelheid olie in zijn haar Een ADHD-brein is in staat tot veel fraais als ik de begrenzing uitschakel. Ik kan het alleen niet te vaak doen, want dan wordt iedereen om me heen helemaal gek van me. Op 13-3-2024 om 09:46 zei ElMarcos: Ik heb een paar updates gemist zie ik al. Dus graag een tag! Je schrijft leuk en deze novelle is echt geweldig om te lezen zeg. FM of niet, maakt niet zoveel uit als je zo'n hoog niveau haalt. Alle tags zijn op eigen risico. Ik kan niet verantwoordelijk worden gehouden voor enige vorm van schade, materieel of immaterieel. Op 13-3-2024 om 10:01 zei Titan: Ik neem aan dat je schrijfplezier flink omhoog is geschoten bij het maken van deze novelle. Zo leest het nochtans wel . Puike beeldspraak, niveautje! Het moet eruit, vandaar dubbele updates. Op 13-3-2024 om 10:46 zei Marius: Een hele kunst eigenlijk om hier toch namen als Haaland en Guardiola in te zien voorbij komen. Ik val in herhaling, maar dit blijft heerlijk om lezen. Af en toe toch iets van een referentie naar het voetbal toe, moet kunnen, n'est pas? Op 13-3-2024 om 13:17 zei Djurovski: Jazeker ben ik zeker. Het is wel een risico in een volle trein maar dat heb ik er wel voor over Ik hoop dat er geen slachtoffers zijn gevallen in de trein? De olijfolie-update is klaar, die komt morgenvroeg. Ik denk dat ik een nieuw dieptepunt heb bereikt, al heb ik niet het gevoel dat de bodem reeds in zicht is. Fuck it. We gaan er voor. Mocht je nog willen stemmen op het tweede sleutelwoord, dan heb je nog tot morgenochtend. https://www.surveymonkey.com/r/53SCCBH Het is momenteel een nek-aan-nekrace (dixit @neva regarding you-know-who), al ga ik niet verklappen tussen welke woorden. Het zijn hier geen verkiezingen in een bananenrepubliek. Daarnaast of tot slot, afhankelijk van hoe je het bekijkt, de tags voor mensen die dit vermakelijk vinden. @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos Dit verhaal is zuiver fictief. Alle overeenkomsten met de werkelijkheid zijn puur toeval en zeer zeker geen karaktermoord. 9 april bewerkt door Nom de Guerre Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
neva Geplaatst 13 maart Share Geplaatst 13 maart Ik dacht al dat ik wat gemist had. Ik ga vanavond bijlezen. Hou me maar in de tags vanaf nu, dat weet ik nu al. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 13 maart Share Geplaatst 13 maart Dat klinkt al meer dan enkel een referentie naar voetbal. Maar voor hetzelfde geld wordt er over het spelletje de komende vijf updates weer geen woord meer gerept natuurlijk. Ik probeer alvast niet te veel verwachtingen te scheppen bij de verhaallijn Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Djurovski Geplaatst 13 maart Share Geplaatst 13 maart Haha nee geen slachtoffers maar in een volle trein terwijl er naast en tegenover mij 5 dames van ,18-19 zaten waar de conversatie tussen hun van hoe kan ik laten zien dat ik 18+ ben want ben mijn ID vergeten binnen no time over was gegaan naar dat ze wel een fantasie hadden om ontvoerd te worden ( wel met goede afloop ) . Terwijl ik grijnzend zowel jouw novelle als die van @Titan aan het lezen was. Dan kijken sommige wel vreemd op Deze uodate trouwens veilig thuis gelezen en is wederom een heerlijk stukje en zowaar lijkt het voetbal gedeelte er ook aan te komen. Des te meer nieuwschierig naar het vervolg Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Kyrill Geplaatst 13 maart Share Geplaatst 13 maart Heerlkj stuk weer, echt genieten maatje. Super tof. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 14 maart Auteur Share Geplaatst 14 maart (bewerkt) VI. Over olijfolie Sommige gesprekken, en geloof me vrij als ik zeg dat ik er meer dan genoeg van heb meegemaakt, zijn net als getuige zijn van een auto-ongeluk. Je ziet ze daar staan of zitten, de protagonisten van het verhaal, gewapend met hun woorden als botte messen in een gevecht dat niemand kan winnen. En jij, als een onschuldige voorbijganger, wordt meegezogen in de maalstroom van hun verbale diarree, niet in staat om weg te kijken, hoe graag je ook zou willen. Het begint vaak onschuldig, met een opmerking hier, een sneer daar, tot het escaleert en de hele boel ontspoort. Je ziet het fout gaan, elke zin, elk woord een verdere stap richting de afgrond, maar wegkijken? Dat is onmogelijk. Het is als een treinramp in slow motion, waarbij je elke seconde, elke gruwelijke botsing van ego's voelt aankomen, maar toch blijf je kijken. Waarom? Misschien is het de morbide nieuwsgierigheid, of misschien is het de stille hoop dat er ergens, in die puinhoop van woorden en verwijten, een vonkje menselijkheid te vinden is. Maar meestal eindigt het met niets meer dan een paar gekneusde ego's en een stilte die luider spreekt dan welk woord dan ook. En dat terwijl het allemaal zo voorspoedig begon. Demetrious, die halverwege de zestig was maar zo vitaal als een eik in zijn beste jaren, leek rechtstreeks uit een rots gehouwen te zijn. Maar vergis je niet, we praten hier niet over een verfijnd Grieks standbeeld dat in een museum thuishoort. Nee, Demetrious had meer weg van een soort trol, een creatuur dat je in de donkerste grotten zou verwachten, die zelfs de moedigste zielen niet durven te betreden. Zijn lichaam was een landschap van haar op plaatsen waar het absoluut niet thuishoort, terwijl de plekken waar je wel wat begroeiing zou verwachten, zo kaal zijn als de Sahara. En dan dat neushaar van hem, zo weelderig en lang dat het voorbijgangers deed twijfelen of Demetrious misschien een vergeten mode uit de jaren '70 probeerde terug te brengen. Het leek wel een snor, maar toch niet echt. Zijn stem, ach zijn stem, die klonk alsof twee rotsblokken een passionele tango dansen op een grindpad, schurend en knarsend bij elke woord dat hij uitsprak. In de wereld van Hollywood zou Demetrious geen held zijn, geen schurk, maar eerder een monument van de absurditeit van het bestaan, een levende herinnering dat de natuur een gevoel voor humor heeft, en soms besluit ze die humor op de meest onverwachte manieren te tonen. Deze Demetrious, de vader van mijn nieuwe bestie Vassilis, leunde achterover, een glinstering van sluwheid dansend in zijn ogen. Hij hield een glas vast gevuld met een vloeistof die beloofde zelfs de meest gesloten ziel te ontrafelen. Naast hem flikkerde een kaars, zijn vlam een stille bewaker van de naderende bekentenissen. "You see," begon Demetrious, zijn stem een melodie van ruwe wijsheid en onwankelbare zekerheid, "life's too short for bullshit. I've got a simple method for judging a man's character. It's not about what he says he can do, or what he pretends to be in the daylight. Nah. It's about what spills out when he's got a bit of fire in his belly and a candle burning out beside him." Hij tilde het glas op, de amberkleurige vloeistof vangt het licht. This here is truth serum. And that," he nods towards the candle, "is the timer. As we sit here, drinking, as the candle burns down, you'll start talking. And by the time that flame dies, I'll know exactly who you are." De kamer zakt weg in een comfortabele stilte, onderbroken door het occasionele geklingel van glas en het zachte geknetter van de kaars. Demetrious kijkt toe, een wetende glimlach kruipt over zijn gezicht. "So, let's talk and see where we end up when the light goes out." Uiteindelijk, na wat gekeuvel over voetbal, het weer en vrouwen, kwam het gesprek op eten. Als je in Cyprus praat over eten, dan gaat het vroeger of later over olijfolie, want dat goedje nemen ze ontzettend serieus in die contreien. Sterker nog, na een tijdje in Cyprus te hebben gewoon snap ik dat ook. Olijfolie, dat vloeibare goud, dat elixer van de goden, verdomme, het is leven. Men zegt dat het medicinale en culinaire voordelen heeft, maar laten we wel wezen, het ware wonder van olijfolie is dat het overal goed voor is. Je hebt kwaaltjes? Giet er wat olijfolie op. Je eten smaakt alsof het rechtstreeks uit de kartonnen doos komt? Olijfolie transformeert het in een culinair orgasme. Olijfolie is niet zomaar een ingrediënt, het is een levensstijl. Een fles van dit spul in je keuken hebben is als een directe lijn met de oude goden, een knipoog naar een tijd waarin men wist hoe de aarde te waarderen en haar gaven te benutten. In een wereld vol namaak en kunstmatigheid staat olijfolie daar, trots en puur, fluisterend: "Gebruik me, ik maak alles beter." En bij god, dat doet het. En laten we niet rond de hete brei draaien, het is ook een natuurlijk glijmiddel. Ja, je hoorde het goed. In tijden van nood kan deze wonderolie je avond van saai naar sensueel katapulteren zonder dat je de kleine lettertjes op de achterkant van synthetische producten hoeft te lezen. Deze ervaring heb ik overigens die avond opgedaan. Niet als lijdend voorwerp gelukkig, maar toch. Op een gegeven moment nam het voorheen onschuldige onderwerp olijfolie een onverwachte wending, de afslag richting de hel werd genomen. In die spaarzaam verlichte kamer opende Demetrious een fles olijfolie. Hij schonk wat van de goudgele godenelixir op een schaaltje, dompelde zijn brood erin en staarde peinzend naar het van olie doordrenkte stuk broodk. “You see,” begon hij, de woorden resoneerden door de kamer, als een jager op zoek naar zijn prooi. "This," hij gebaarde richting de olijfolie, "isn't just for salads and frying." Demetrious gniffelde, hetgeen in zijn geval klonk alsof iemand een pallet bakstenen van de trap had gegooid. "When you are constipated, it can cure your inner mechanics. Speaking of inner mechanics, it also has a more exotic purpose. More like... how should I put it... the art of bedroom mechanics." Toen Vassilis hoorde wat er uit de mond van zijn vader rolde, vertrok zijn gezicht in een mengeling van schok en horror die zo intens was dat het leek alsof hij net had ontdekt dat zijn lievelingsvoetbalteam naar de amateurdivisie was gedegradeerd. Zijn ogen sperden zich wijd open, als twee volle manen die plots in de donkere nacht verschenen, terwijl zijn mond een geluidloze 'o' vormde, een stille getuige van de ongelofelijke informatie en de consequenties daarvan die hij net had moeten aanhoren. Het was een expressie die schreeuwde: "Ben ik in een verborgen-camera-show beland, of is dit echt de waanzin die de wereld te bieden heeft?" Een perfect beeld van pure verbijstering, geëtst in het gezicht van een man die dacht alles al gezien en gehoord te hebben. "Yep," Demetrious knikte, zonder enige vorm van schaamte. "Sometimes, you gotta improvise. Your mother and I—" "Stop," onderbrak Vassilis zijn vader, terwijl hij beide handen smekend voor zich hield. "Baba, please, for the love of all that's holy, let's pretend this conversation never happened." Demetrious grijnsde. "Sure, son. Just remember, life—and love—often requires a bit of lubrication to run smoothly. Your mother always loved two in the pink and a fist in the stink. That doesn't just happen without some lubrication and you can only get so far by spitting on it." Vassilis maakte dat hij wegkwam uit de kamer, alsof hij zojuist had ontdekt dat zijn eigen schaduw hem al jaren bedroog. Zijn vlucht werd begeleid door het gelach van zijn vader, Demetrious, dat klonk alsof iemand bakstenen in een vleesmolen gooide – hard, rauw en onverbiddelijk. Ik, achtergelaten in de wrakstukken van dit bizarre tafereel, bevond me in zo'n ongemakkelijke positie dat zelfs een stoel van spijkers een verademing zou zijn. Daar stond ik dan, alleen met Demetrious, die kerel die meer op een mythische figuur uit een vergeten volksverhaal leek dan op een mens. Zijn snor, gemaakt van neushaar, bewoog zachtjes met elke hoorbare ademhaling, alsof het een eigen leven leidde. Zijn lachen ebde langzaam weg, terwijl hij mij aanstaarde met een blik die kon doen vermoeden dat hij net had besloten of ik het volgende onderwerp van zijn amusement zou worden of niet. De stilte die volgde was zo dik, je kon hem snijden met hetzelfde mes waarmee je normaal gesproken door sociale ongemakkelijkheden zou navigeren. Maar dit mes was bot geworden, achtergelaten door Vassilis' haastige aftocht en het gruis van zijn vaders lach. Als dit een scène in een film zou zijn, zouden de toeschouwers hun popcorn naar het scherm gooien uit pure frustratie over het ongeloofwaardige plot. "Kom op zeg," zouden ze roepen, "dit slaat nergens op!" Een vluchtende Vassilis, een vader die lacht alsof hij een betonmolen in zijn keel heeft, en ik, verloren als een paasei dat in december wordt gevonden. De absurditeit van het tafereel zou elke regisseur, die zijn zout waard is, tot waanzin drijven. Maar hier, in de wereld van John Smits, was de grens tussen het onwaarschijnlijke en het alledaagse flinterdun, en soms, net als toen, volledig onbestaande. ===== Tags, reacties, mededelingen en dergelijke in de spoiler. Spoiler Op 14-3-2024 om 00:00 zei Kyrill: Heerlkj stuk weer, echt genieten maatje. Super tof. Dank je. Op 13-3-2024 om 20:43 zei Djurovski: Haha nee geen slachtoffers maar in een volle trein terwijl er naast en tegenover mij 5 dames van ,18-19 zaten waar de conversatie tussen hun van hoe kan ik laten zien dat ik 18+ ben want ben mijn ID vergeten binnen no time over was gegaan naar dat ze wel een fantasie hadden om ontvoerd te worden ( wel met goede afloop ) . Terwijl ik grijnzend zowel jouw novelle als die van @Titan aan het lezen was. Dan kijken sommige wel vreemd op Deze uodate trouwens veilig thuis gelezen en is wederom een heerlijk stukje en zowaar lijkt het voetbal gedeelte er ook aan te komen. Des te meer nieuwschierig naar het vervolg Lijkt me een potentieel awkward situatie Op 13-3-2024 om 20:31 zei Marius: Dat klinkt al meer dan enkel een referentie naar voetbal. Maar voor hetzelfde geld wordt er over het spelletje de komende vijf updates weer geen woord meer gerept natuurlijk. Ik probeer alvast niet te veel verwachtingen te scheppen bij de verhaallijn In ieder geval heb je hier de "olijfolie". Op 13-3-2024 om 19:55 zei neva: Ik dacht al dat ik wat gemist had. Ik ga vanavond bijlezen. Hou me maar in de tags vanaf nu, dat weet ik nu al. Succes Qua sleutelwoorden gaan we nu verder met de Duitse legerhelm. Die aflevering zal voor morgen ofzo zijn. Het nieuwe sleutelwoord kunnen jullie hier bepalen. https://www.surveymonkey.com/r/RW6XZVQ Ook hier geldt dat de meeste stemmen gelden. We vergeten uiteraard de getagden niet. @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @neva 9 april bewerkt door Nom de Guerre Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Titan Geplaatst 14 maart Share Geplaatst 14 maart Ik voel een nieuwe challenge aankomen: laat @Djurovski in de stiltecoupé plaatsnemen en hem vervolgens wat updates lezen met eigenaardigheden, viezigheden en lolbroekerij . En wat ben ik dol op die flinterdunne grens tussen realiteit en onwaarschijnlijkheid; het levert de mooiste creaties op. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Djurovski Geplaatst 14 maart Share Geplaatst 14 maart En wanneer je denkt dat er over voetbal gepraat wordt krijgen we ineens dit. Niet dat ik klaag overigens @Titan vandaag komt mijn elektrische fiets dus zal de komende tijd minder met OV gaan anders was het wel leuk haha Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Kyrill Geplaatst 14 maart Share Geplaatst 14 maart Geweldig stuk weer Ik heb op dynamiet gestemd voor de volgende post. Ik heb wel te doen met Vasilis haahaha. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 14 maart Auteur Share Geplaatst 14 maart (bewerkt) VII. An offer I can't refuse Daar stond ik dan, zo onzeker over wat er ging komen als een kalkoen die op de kalender ziet dat de kerstperiode nadert. Demetrious' ogen boorden zich in de mijne, alsof hij probeerde mijn ziel te lezen, of op z'n minst een samenvatting ervan. Demetrious keek me aan, zijn blik scherper dan het mes waarmee Julius Caesar werd verraden. Nu zijn zoon, die duidelijk de zachtaardigere van de familie was, zeker als de onthullingen omtrent mama klopten, het hazenpad had gekozen, leek het alsof de oude man eindelijk ter zake komen. Na verloop van tijd ontwikkel je, door schade en schande, een instinct voor dergelijke momenten. "That son of mine," zuchtte Demetrious, "has a heart as soft as butter in the sun. But you, I like the fiber of your fabric." "Listen," begon hij, zijn stem dieper dan de Marianentrog, "what I need is someone with a bit more... how shall I put it... grit." Grit? Dat was een nette manier om te zeggen dat op straat geleerd had om voor mezelf op te komen… Ik had in tijden niet aan mezelf gedacht in termen van kenmerken zoals die geitenwollensokkenfiguren van Sociaal Werk die hanteerden, maar daar stond ik dan, op het punt te worden beoordeeld, gewikt en gewogen. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten, maar één ding was zeker: het leven stond op het punt een stuk interessanter te worden. Op dit punt was ik onzeker als een blad in de herfstwind over mijn toekomstperspectief. Die kerel, met een aura donkerder dan een pint stout op een mistige ochtend, bracht me in vertwijfeling: was dit een bedreiging of een kans? Het leven had me vaker verrast dan een kraslot dat belooft dat je wint, maar je uiteindelijk laat zitten met niks meer dan een vuile nagel. Daar stond ik dan, te turen in de ogen van een man die zowel zijn ondergang als zijn redding kon betekenen. In deze bizarre roulette van het bestaan was mijn volgende zet zo onvoorspelbaar als het weer tijdens een Nederlandse zomer. Demetrious rekte zich uit in zijn stoel als een kat die geniet van de middagzon, zijn gewrichten krakend met het geluid van een man die meer knokpartijen heeft gezien dan een doorgewinterde kroegbaas. Hij nam nog een slok, een trage, doelbewuste beweging waardoor de stilte aanhield en lichtelijk ongemakkelijk werd. Door het geflikker van de kaarsvlam heen staarde hij me aan met de intensiteit van een havik die zijn prooi in het zicht heeft. "My Vassili, my yiós," begon hij, de woorden rollend van zijn tong met het gemak van een doorgewinterde verhalenverteller, he's got a head for the game, but not the stomach for the kind of play that happens off the pitch, especially not here, with my business interests spread across this island like a spider's web. Hij pauzeerde, liet de zwaarte van zijn woorden indalen."What I need, John, is someone who can keep an eye on him. Someone who knows when to step in and when to step back. Someone who can navigate the murky waters of this business without getting their feet wet." John verschoof ongemakkelijk, het gewicht van Demetrious' verzoek drukkend op hem als de mollige dijen van een plus-sized dame tijdens een enthousiaste soixanteneufsessie. Dit was niet zomaar een werkaanbod; het was een reddingslijn, een kans om te stappen in een wereld waar de regels gemaakt worden door hen die brutaal genoeg zijn om ze te buigen. "You see, in this game, it's not about playing fair; it's about playing smart. And my son... he's smart, but he's not cunning. That's where you come in. You've got that look about you, John. The look of a man who's been through the wringer and come out the other side ready for more." Demetrious leunde achterover, zijn punt gemaakt, zijn blik nog steeds op John gericht door het kaarslicht. "So, what do you say? Are you in, or are you out?" Op dit punt was ik meer op zijn hoede dan een zwartrijder wanneer hij conducteurs ziet instappen, maar ik besloot het ijzer te smeden terwijl het heet was. "Demetrious," zei ik, mijn stem zo voorzichtig als een dief in de nacht, "what exactly do you do for a living? You play the game well, but I get the feeling you're not exactly... eh, playing with the same rulebook as everyone else." Demetrious, die tot nu toe een open boek leek – zij het in een taal die niemand kon lezen – verstrakte even. Zijn glimlach bleef, maar zijn ogen werden zo scherp dat je er diamanten mee kon snijden. "John, my friend," begon hij, zijn stem zo glad als een aal in een emmer snot, "let's just say I'm an entrepreneur. The world is my market, and I... I facilitate needs." "Needs, eh?" Ik herhaalde het woord alsof het een nieuwe smaak roomijs was die ik niet helemaal kon plaatsen. "Sounds pretty vague. You could be a politician with that kind of talk." Demetrious lachte, een geluid dat gelijktijdig zowel hartelijk als hol klonk. "Politics? No, my skin's not thick enough for that. Let's just say I'm in the business world. Investing, advising... a bit of this, a bit of that." Ik kon niet anders dan fronsen. Het was alsof ik naar een mistbank keek in de hoop er een duidelijk beeld doorheen te zien."And all these... investments and advisories," drong ik aan, "these are all kosher?" Nu boog Demetrious naar voren, zijn blik intens. "John, in my world, 'above board' is a relative term. I make sure things get done, that wheels keep turning. How I do it is my business. And my business, as you can understand, is doing well. I have to dip my fingers into a few pies every now and then. You could say I have all my fingers and toes in a lot of pies all across the island. And now I am offering you a slice." Ik realiseerde me dat ik niet verder zou komen dan deze dans rond de hete brij. Het was duidelijk dat Demetrious een man was wiens zaken zo ingewikkeld waren als de emoties van een ongestelde vrouw met een budgetbeperking tijdens een opheffingsuitverkoop. Rechtlijnigheid was niet zijn forte, en eerlijkheid, zo leek het, was meer een kwestie van moreel flexibel zijn. "So, what you're saying is you're a facilitator, a... middleman for the more complex necessities of life?"" probeerde ik, in de hoop op een sprankje waarheid. "Exactly," zei Demetrious, zijn glimlach nu breder dan het achterste van Nicki Minaj. "And let's leave it at that. Some stories are better left untold, especially in our line of work." Ik liet het onderwerp rusten, me terdege bewust van het feit dat sommige deuren beter gesloten konden blijven, zeker als de bewaker van die deuren Demetrious was, een man wiens leven leek te bestaan uit schaduwen en geruchten, waarvan de echtheid net zo ontwijkend was als zijn antwoorden. Geplaagd door twijfel zoals een puber door acne, stond ik op een kruispunt dat leek op de keuze tussen de pest en cholera. Terugvliegen naar Nederland, naar de veiligheid van het bekende, met als enige avontuur de keuze tussen kaas of ham op mijn broodje? Of het onbekende avontuur in Cyprus aangaan, met Demetrious als zijn onbetrouwbare gids door een wereld die waarschijnlijk meer schaduwen had dan een bos bij nacht? "Wat heb ik te verliezen?" mompelde ik, terwijl ik de kaarsvlam bestudeerde alsof deze de antwoorden op mijn levensvragen kon onthullen. Mijn bankrekening was toch al meer een theoretisch concept, mijn liefdesleven een reeks rampzalige anekdotes, en mijn toekomstperspectief zo wazig als de lucht in een rokerige kroeg. "Verdomme," zei ik uiteindelijk, met de vastberadenheid van iemand die besluit om toch maar die derde pizza van de avond te bestellen. "Laten we dan maar zien wat voor chaos Cyprus voor me in petto heeft." In een wereld vol onzekerheden had ik besloten dat het avontuur, hoe onvoorspelbaar ook, wellicht het enige was dat echt de moeite waard was. ===== As always, reacties, tags en dergelijke in de spoiler. Spoiler Op 14-3-2024 om 11:58 zei Titan: Ik voel een nieuwe challenge aankomen: laat @Djurovski in de stiltecoupé plaatsnemen en hem vervolgens wat updates lezen met eigenaardigheden, viezigheden en lolbroekerij . En wat ben ik dol op die flinterdunne grens tussen realiteit en onwaarschijnlijkheid; het levert de mooiste creaties op. Ik zal m'n best doen met de Duitse legerhelm. Op 14-3-2024 om 12:13 zei Djurovski: En wanneer je denkt dat er over voetbal gepraat wordt krijgen we ineens dit. Niet dat ik klaag overigens @Titan vandaag komt mijn elektrische fiets dus zal de komende tijd minder met OV gaan anders was het wel leuk haha Daar gaat de challenge. Op 14-3-2024 om 12:36 zei Kyrill: Geweldig stuk weer Ik heb op dynamiet gestemd voor de volgende post. Ik heb wel te doen met Vasilis haahaha. Momenteel gelijke stand, dus we gaan het zien. Qua getagden gaan we nu voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @neva @Mascini 9 april bewerkt door Nom de Guerre Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 14 maart Share Geplaatst 14 maart Een Cyprioot met een snor van neushaar om je vertrouwen aan te geven ... sounds like a plan Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Jónstærke Geplaatst 14 maart Share Geplaatst 14 maart Hahaha, als dat maar goed komt met die gezellige Demetrious! 😂 Weer schaterlachend door de laatste 3 posts heen gelezen! Wat een heerlijke beeldspraak continu, kom maar door met het vervolg 😁 Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 15 maart Auteur Share Geplaatst 15 maart (bewerkt) VIII. Over FC Spartakos Ik kreeg een stapel documenten in zijn handen gedrukt die dikker was dan het plot van een gemiddelde soapserie. Mijn nieuwe titel: adviseur bij de voetbalclub Spartakos Kitiou. Een titel die zo indrukwekkend klonk, dat je bijna zou vergeten dat het hier ging om een team waarvan de spelers meer passie hadden voor tzatziki dan voor tactiek. De taak was eenvoudig, zo werd me verzekerd. Houd de zittende manager in de gaten, een kerel wiens begrip van voetbaltactiek ongeveer net zo diepgaand was als mijn kennis van de kwantummechanica, en voorzie Vassilis van advies over aankopen, tactiek en het veldspel. Het niveau van de competitie stelde niet zoveel voor; de meeste spelers hadden een amateurcontract, waarschijnlijk omdat niemand met zijn volle verstand hen zou betalen voor hun 'kunsten' op het veld. Met mijn nieuwe stapel 'huiswerk' onder de arm, kon ik een glimlach niet onderdrukken. Dit was het dan, mijn intrede in de wereld van het professionele voetbal, al was het op een niveau waar zelfs de cornervlaggen leken te lachen om de pogingen die binnen de lijnen plaatsvonden. "Het zal wel goedkomen," mompelde ik tegen mezelf, met een mengeling van ironie en een sprankje hoop. In mijn hoofd maakte ik al plannen voor de eerste training, me volledig bewust van het feit dat mijn grootste uitdaging wellicht zou zijn om de spelers te herinneren aan welke kant van het veld ze moesten spelen. Met een zucht sloeg ik de documenten open, klaar om zich te verdiepen in de illustere geschiedenis van Spartakos Kitiou, in de hoop ergens tussen de lijnen door een strategie te vinden die meer inhield dan simpelweg de bal achterna rennen. Kiti was een vlek op de kaart net buiten Larnaca, en herbergde zo'n 4500 zielen die waarschijnlijk allemaal elkaars tweede neef of achternicht waren. In Kiti viel doorgaans niets te beleven, tenzij men een ontembare passie had voor kerkbezoek. De plaatselijke kerk, een gebouw dat meer aandacht kreeg dan het verdiende, diende als het culturele hoogtepunt voor wie het snoepen van hosties, het lurken aan wijn en het vermijden van de brandende zon beschouwde als een productieve dagbesteding. Daarbuiten beschikte Kiti over een handvol cafés waar de wijn rijkelijk vloeide, het bier altijd koud was en de meze genoeg knoflook bevatte om een leger vampiers op afstand te houden. Deze etablissementen fungeerden als de sociale spil van het dorp, waar roddels zich sneller verspreidden dan de griep in het hoogseizoen. Te midden van dit alles stond FC Spartakos Kitiou, de trots van het dorp, opgericht in 1958. Hun tenues waren een oogverblindende combinatie van rood en zwart, kleuren die vermoedelijk gekozen waren om de tegenstander af te leiden of om te verhullen dat de spelers voetbalden met de gratie van een drie poten hebbende ezel op een ijsbaan. De club was vernoemd naar een Thracische gladiator die moedig had gevochten tegen de Romeinen, een man die ongetwijfeld verbaasd zou zijn te ontdekken dat hij postuum de mascotte was geworden van een voetbalclub op een eiland waar hij nooit een voet aan wal had gezet. Het dorp zelf leek op een ansichtkaart die je grootmoeder je zou sturen, met de boodschap "Wens je hier te zijn", terwijl jij je bedacht dat je nergens minder zou willen zijn. De straten waren bezaaid met huizen die de tand des tijds trotseerden, of op zijn minst deden alsof, terwijl zwerfkatten de ware heersers van de buurt waren, elk met hun eigen territorium en een blik die zei: "Ik heb meer recht om hier te zijn dan jij." In Kiti verstreek de tijd met de snelheid van een slak die leed aan existentiële twijfels. De dagen waren een eindeloze cyclus van zonsopgangen en zonsondergangen, die alleen werden onderbroken door het occasionele huwelijk of doopfeest, gebeurtenissen die het hele dorp op de been brachten en meer drama veroorzaakten dan een seizoen van 'Temptation Island'. En toch, ondanks, of misschien wel dankzij, de onmiskenbare saaiheid en de absurditeit van het bestaan daar, had Kiti een bepaalde charme. Het was de plek waar iedereen je naam kende, of je dat nu wilde of niet. Waar het leven misschien niet altijd spannend was, maar wel comfortabel. Waar elke dag werd geleefd zoals de vorige, in een wereld die, voor de buitenstaander, even onbegrijpelijk was als fascinerend. Dus, als je ooit vond dat je leven te hectisch was, dat de wereld te snel ging, onthoud dan dat er een plek als Kiti bestond. Een plek waar de tijd stilstond, waar de grootste beslissing van de dag was of je nog een meze nam, en waar het leven, hoe onbeduidend ook, altijd doorging. ===== Alle randzaken staan in de spoiler. Spoiler Op 14-3-2024 om 17:42 zei Marius: Een Cyprioot met een snor van neushaar om je vertrouwen aan te geven ... sounds like a plan Ik ben een beelddenker, dus je kunt je voorstellen hoe interessant dit voor mij is geweest. Op 14-3-2024 om 20:50 zei Jónstærke: Hahaha, als dat maar goed komt met die gezellige Demetrious! 😂 Weer schaterlachend door de laatste 3 posts heen gelezen! Wat een heerlijke beeldspraak continu, kom maar door met het vervolg 😁 As you wish. Via https://www.surveymonkey.com/r/RW6XZVQ kun je nog stemmen voor sleutelwoord 3. Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @neva @Mascini 9 april bewerkt door Nom de Guerre Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 15 maart Share Geplaatst 15 maart Adviseur. Dat klinkt als van die mensen die met grote trom worden binnen gehaald en dan na korte tijd de club, die achterblijft met schulden en/of een hoop waardeloze spelers, weer door een achterpoortje verdwijnen. Maar op dit niveau draait het misschien toch anders uit Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Titan Geplaatst 15 maart Share Geplaatst 15 maart In zo'n omgeving is voetbal slechts een welkome bijzaak en zolang een club gerund wordt door personen die zich hebben gewijd aan het goede leven aldaar, zal voetbal ook nooit een hoofdzaak worden. Tenzij er een adviseur komt die iets bijzonders in zich heeft. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
ElMarcos Geplaatst 15 maart Share Geplaatst 15 maart Adviseur worden van iemand Demetrious is toch met anderhalf been jezelf in de criminaliteit plaatsen heb ik het idee. Nu lach het leven onze John toe in het saaiste dorp van heel Cyprus, maar iets zegt mij dat het niet zo blijft. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Djurovski Geplaatst 15 maart Share Geplaatst 15 maart Klinkt als een relaxe baan maar vermoed dat het toch nog wel spannend gaat worden Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Kyrill Geplaatst 15 maart Share Geplaatst 15 maart Ik had een update gemist. Nu heb ik lekker twee updates in één keer kunnen bingen en lezen Wat een heerlijke twee stukken weer, ik geniet er enorm van. Echt genieten dit Guido, precies wat ik nodig had, dankjewel. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 15 maart Auteur Share Geplaatst 15 maart (bewerkt) IX. Male bonding Vassilis en ik zaten in het schemerige licht van een van die typische cafés in Kiti, waar de tijd stil leek te staan en de meze altijd vers was. Het gesprek kabbelde voort over ditjes en datjes, tot Vassilis plotseling van koers veranderde, alsof hij besloot een donkere steeg in te slaan waarvan hij wist dat er geen terugkeer mogelijk was. "Man, my dad and his fucking olive oil," begon Vassilis, een lach onderdrukkend die meer bitterheid dan amusement bevatte. "Every single time, the same joke with a slightly different punchline. Each time I think I won’t be shocked by what he has to say, yet every single time… He thinks he's mastered the shock and awe of social interactions. Like we're in some kind of Guy Ritchie movie, where every conversation is a battlefield of wits." Ik keek op, geïntrigeerd door deze plotselinge uitbarsting. Vassilis leunde voorover, zijn stem een mengsel van frustratie en verdriet. "Since my mom passed away a few years back, he's been... different. More flamboyant, as if he has to compensate every moment with a show. I get it, grief does weird things to you, but sometimes, man, I just wish he could be... normal." Het was een onthulling die de lucht tussen hen vulde met een ongemakkelijke zwaarte, een moment waarop de grens tussen persoonlijke pijn en het alledaagse leven flinterdun werd. Ik was niet helemaal zeker hoe te navigeren door deze plotselinge diepte, dus ik koos voor een voorzichtige benadering. "Sounds like your old man is a complex character, kinda like those in Ritchie's films. All bluster and bravado on the outside, but with more layers than you'd initially think." Vassilis knikte, een glimlach spelend om zijn lippen, dankbaar voor de poging tot lichtheid. "Yeah, exactly. A man of many layers. And olive oil, apparently." Het gesprek zwenkte vervolgens terug naar veiliger terrein, maar die uitwisseling bleef hangen, een onuitgesproken erkenning van de complexiteit van familierelaties en persoonlijk verdriet. In deze werkelijkheid, waar elke dialoog een dans is van machtsvertoon en verborgen betekenissen, had dit gesprek tussen Vassilis en mij een eigen, onverwachte diepgang onthuld. Terwijl we opstonden om het café te verlaten, leek er een onzichtbare last van de schouders van Vassilis te zijn gelicht. In de schaduwrijke wereld van Kiti, waar elke dag leek te verlopen volgens een ongeschreven script, waren het deze momenten van onverwachte verbinding die het leven de moeite waard maakten. Met de nonchalance van een man die de wereld al eens gezien heeft, neem ik nog een diepe trek van mijn sigaret, alsof ik met elke teug de absurditeit van het bestaan probeert in te ademen. Mijn glas wijn, dat meer een levensgezel dan een drankje is geworden, vindt zijn einde in mijn mond, die elke druppel koestert alsof het zijn laatste zou kunnen zijn. Met een beweging die zowel bedachtzaam als impulsief is, zette ik mijn zonnebril op, een schild tegen de onverschillige zon en de nog onverschilligere wereld. "It’s about time," sprak ik met een stem die zowel resolutie als een vleugje weemoed bevat, "that we head over to the training field. Let's take a good look at the squad." Het leek alsof mijn woorden in de lucht bleven hangen, een uitdaging aan het adres van het lot en vrouwe Fortuna zelf. Vassilis, geamuseerd en enigszins verrast door deze plotse daadkracht, kan een glimlach niet onderdrukken. "Let's do that then," antwoordde hij, terwijl hij opstond, gereed om de onvoorspelbaarheid van het leven en het voetbal tegemoet te treden. Samen verlieten we het café, klaar om de talenten en teleurstellingen van Spartakos Kitiou te aanschouwen, onwetend van wat het universum voor ons in petto had. De dag lag open, een onbeschreven bladzijde in het boek van ons leven. ===== Reacties en dergelijke in de spoiler. Sorry voor het tempo, maar het moet er uit dus ik werk zelf al aan update zestien, terwijl we hier pas bij update negen zitten. Ik heb het gevoel dat ik dit gewoon allemaal eruit moet pompen, dus dat doen we ook gewoon. Let the words flow. Spoiler Op 15-3-2024 om 09:07 zei Marius: Adviseur. Dat klinkt als van die mensen die met grote trom worden binnen gehaald en dan na korte tijd de club, die achterblijft met schulden en/of een hoop waardeloze spelers, weer door een achterpoortje verdwijnen. Maar op dit niveau draait het misschien toch anders uit Dat zou je denken he? Ik werk in het onderwijs en om de zoveel tijd komt er weer eentje langs. Ik kijk dan vaak zo'n pipo, met zijn gladgestreken haar (wanneer het een man is) of haar keurige mantelpakje (wanneer het vrouw is) en eigenlijk altijd, ongeacht het geslacht een schijnheilige glimlach, en ik vraag me af: wat voor nut heeft zo'n figuur eigenlijk? Het loopt rond alsof het de wijsheid in pacht heeft, alsof het de oplossing voor al onze problemen in de broekzak heeft zitten. Maar in werkelijkheid? In werkelijkheid is het niet meer dan een opgeblazen zak lucht, een parasiet die zich voedt met de misère van anderen. Het hoeft geen rekenschap af te leggen voor daden, want het kan alles afschuiven op diens voorgangers of de werkvloer. En ondertussen strijkt het dikke gages op, alsof het niets is. Het is om misselijk van te worden, hoe het met het schijnheilige bakkes door het leven gaat, alsof het de Messias zelf is die neergedaald is om ons te redden van onze eigen incompetentie. Lekker makkelijk. Hindsight is altijd 20-20. Achteraf is het makkelijk praten, maar waar was deze adviseur toen we deze echt nodig hadden? Waar was het toen we aan het worstelen waren met de problemen die het nu zo gretig op ons af probeert te schuiven? Het is om gek van te worden, hoe zo'n figuur denkt dat het alles beter weet, terwijl het zelf nog geen deuk in een pakje boter slaat. Geen oplossingen, maar wel mensen de schuld geven. Kots. Op 15-3-2024 om 09:24 zei Titan: In zo'n omgeving is voetbal slechts een welkome bijzaak en zolang een club gerund wordt door personen die zich hebben gewijd aan het goede leven aldaar, zal voetbal ook nooit een hoofdzaak worden. Tenzij er een adviseur komt die iets bijzonders in zich heeft. Het geeft me de mogelijkheid om mijn ADHD-brein van de begrenzer te halen en mijn fantasie de vrije loop te laten. Op 15-3-2024 om 09:33 zei ElMarcos: Adviseur worden van iemand Demetrious is toch met anderhalf been jezelf in de criminaliteit plaatsen heb ik het idee. Nu lach het leven onze John toe in het saaiste dorp van heel Cyprus, maar iets zegt mij dat het niet zo blijft. In ieder geval gaan we de schimmige kant van de samenleving opzoeken. Op 15-3-2024 om 10:23 zei Djurovski: Klinkt als een relaxe baan maar vermoed dat het toch nog wel spannend gaat worden Ik durf het met zekerheid te zeggen. Op 15-3-2024 om 10:27 zei Kyrill: Ik had een update gemist. Nu heb ik lekker twee updates in één keer kunnen bingen en lezen Wat een heerlijke twee stukken weer, ik geniet er enorm van. Echt genieten dit Guido, precies wat ik nodig had, dankjewel. Je kunt je lol op, ik ga de komende dagen een schema van twee á drie updates per dag aanhouden. Via https://www.surveymonkey.com/r/RW6XZVQ kun je nog stemmen voor sleutelwoord 3. Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @neva @Mascini 9 april bewerkt door Nom de Guerre Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 15 maart Share Geplaatst 15 maart Laat die updates maar komen hoor. Dat je er nu tussendoor eentje kan lezen, of er een paar na mekaar moet inhalen, vervelen doen deze voor mij persoonlijk nooit. Dit blijft een genot om volgen. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Titan Geplaatst 15 maart Share Geplaatst 15 maart Het is maar goed dat je niet op de rollerbank wordt gezet nu je je begrenzer eraf hebt gehaald . Laat de updates inderdaad maar komen, want ze werken als olijfolie: het glijdt zo naar binnen. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Kyrill Geplaatst 15 maart Share Geplaatst 15 maart Heerlijke update weer, genieten hoor. Love it. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Djurovski Geplaatst 15 maart Share Geplaatst 15 maart Leest als een heerlijk boek dus laat die updates maar komen Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
ElMarcos Geplaatst 15 maart Share Geplaatst 15 maart Wederom een mooie en intrigerend stuk. Soms heb je een periode dat de woorden, ideeën en alles komen in een enorme flow. Gewoon lekker doorgaan dus! Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Aanbevolen berichten
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.