[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Jónstærke]

Op hoop van zege. Eindelijk nog eens zenuwen in een ander context

[Kyrill]

Spannende post en update weer, op hoop van zege, zo niet, kan gebeuren, het team blijft al heelalng erg goed spelen.

[Nom de Guerre]

 

CII. De magie van de beker

 

De wedstrijd tegen Karmiotissa was de belangrijkste van het seizoen tot dan toe. Een overwinning zou niet alleen onze deugdelijkheid voor een hoger niveau bewijzen, maar ook de poorten openen voor het aantrekken van betere spelers en financieel potigere sponsoren. Bovendien hing er nog de verleidelijke wortel van een sportief interessante loting in de volgende ronde boven ons hoofd.

 

Ons strijdplan was even simpel als een boterham met pindakaas: we zouden de tegenstander en daarmee de wedstrijd vanaf het begin bij de strot grijpen en volle bak erop klappen. Het was zo’n zeldzame situatie waarin ik, normaal gesproken zo kritisch op de consumptie van elke vorm van verstrooiing voor de wedstrijd, het drinken van El ϸousto niet alleen tolereerde maar zelfs aanmoedigde. Ik liet Paul traytjes van het goedje klaarzetten in de kleedkamer, als een soort brandstof voor de komende veldslag.

 

De jongens, opgehitst door het vooruitzicht van een echte krachtmeting en een beetje aangemoedigd door het brouwsel in hun systeem, waren als gladiatoren die wachten tot het hek van de arena openzwaait. Elk van hen wist wat er op het spel stond, en de lucht in de kleedkamer was geladen met een mengeling van zweet, anticipatie en de scherpe geur van El ϸousto.

 

"Today is the day, lads," sprak ik hen toe, terwijl ik door de kleedkamer liep, de blikken van vastberadenheid opvangend die mij van alle kanten werden toegeworpen. "Today we show the world that we are not a little tin-pot club. No, we will prove we are hungry.” Ik onderbrak mijn verhaal even om naar reservespits Konstantinou te wijzen. “Not for fried halloumi, obviously. We are hungry for victory, for success! "

 

De energie was tastbaar, als elektriciteit die je kon voelen zoemen door de ruimte. Toen we het veld opliepen, voelde ik hoe de spanning omgezet werd in een rotsvaste vastberadenheid. Dit was ons moment, en niets zou ons tegenhouden.

 

Daarnaast hoopten we een beetje op wat de Britten zo poëtisch "the magic of the cup" noemen. Dat is het fenomeen waarbij de grote ploeg het kleine broertje onderschat, waarbij één of twee spelers van de underdog plots transformeren in superhelden van het groene gras, en scènes leveren die rechtstreeks uit een goedkope, doch emotioneel geladen sportfilm lijken te komen. Dat soort overwinning waarover men in rokerige kroegen en op verregende voetbaltribunes nog twintig jaar later met een mengeling van ongeloof en ontzag zou spreken.

 

Het was het scenario waarin David Goliath niet alleen met een steentje tegen het hoofd kletst, maar hem ook nog eens een schop onder zijn achterste geeft terwijl hij neervalt. Een scenario waarin elk sprintje, elke tackle en elk schot niet gewoon een actie is, maar een deel van een episch verhaal dat nog jarenlang wordt doorverteld.

 

"Dit is onze kans, jongens," zei ik, terwijl we ons tactisch plan nog een laatste keer doorliepen. "De grote jongens denken dat we hier zijn voor de show, dat we de pauzevulling zijn voor hun overwinningstournee. Maar vandaag kunnen we ze laten zien hoe vergisbaar ze zijn. Vandaag kunnen we geschiedenis schrijven."

 

En met die hoop, dat beetje magie in gedachten, stonden we klaar om het veld op te stappen. Niet als de underdogs, maar als de potentiële legendes, klaar om in de annalen van de clubgeschiedenis te worden gegraveerd. Elk van ons droeg die droom het veld op, die stille wens om deel te worden van iets dat groter was dan ons eigen kleine verhaal.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

17 uur geleden zei Marius:

John die nog eens zenuwachtig wordt van een voetbalwedstrijd. Het is eens wat anders na al die andere stressvolle gebeurtenissen afgelopen tijd.

 

 

Verandering van spijs doet eten  

 

17 uur geleden zei ElMarcos:

Nu de zenuwen toenemen bij John is het tijd voor hem om zicht echt te bewijzen als manager. Ik kan mij zomaar voorstellen dat Demetrious toch een soort quid pro quo verwacht voor het oplossen van de problemen. 

 

Voor niets gaat de zon op, zelfs (of misschien wel vooral) op Cyprus. 

 

12 uur geleden zei Djurovski:

Oef die zag ik niet aankomen met Eleni. Op het veld gaat het gelukkig nog altijd crecendo

 

Lekkere twist toch?

 

12 uur geleden zei Jónstærke:

Op hoop van zege. Eindelijk nog eens zenuwen in een ander context

 

Voor de afwisseling eens   Ik heb nog een paar pareltjes in petto hoor, don't worry.

 

11 uur geleden zei Kyrill:

Spannende post en update weer, op hoop van zege, zo niet, kan gebeuren, het team blijft al heelalng erg goed spelen.

 

So far, so good.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Jónstærke]

Op de tonen van de intro van Rescue Rangers: ‘pa pa pa pak ze dan!!!’ 🎶

[Marius]

De spanning is in ieder geval al opgebouwd, de energie opgepompt ... nu het nog waar maken!

[Djurovski]

Zekers. Vol op de " energiedrank " ik verwacht wel wat kaarten welke kleur laat ik mij graag verrassen

[bas huijsmans]

Heerlijke updates allemaal weer hoor Guido. Om nog even terug te komen op het tempo. Wat mij betreft is het prima zo. Lees gewoon bij wanneer ik de tijd heb en dan is dat ook zo gebeurd. Qua interactie is het dan wel iets minder, maar volgens mij maakt dat voor jou ook minder uit. 

 

Daarnaast: Allemaal leuk en aardig dat het zo goed gaat op het veld, maar dat voetbal is toch allemaal maar een beetje een bijzaak in dit verhaal?

[Kyrill]

Heerlijk heerlijk, wat een cliffhanger weer. Ik zit er helemaal in!!!

 

[ElMarcos]

Wederom een mooie update en je bouwt de spanning zover op naar dit duel dat we een climax verwachten groter dan John die de nacht met Eleni doorbrengt. 

[Nom de Guerre]

 

CIII. De eerste helft

 

Vanaf het begin drukten we de favoriet achteruit, het gameplan werd perfect uitgevoerd. Vlammende tackles, agressief druk zetten; als een roedel wolven joegen we de tegenpartij over het veld. We waren ongenadig, onstuitbaar, als een onweerstaanbare natuurkracht die alles op zijn pad meesleurde.

 

Na een kleine twintig minuten mondden onze inspanningen uit in de openingstreffer. Onder de intense druk van Pittaras en Mura was de inspeelpass van achteruit slordig en onzorgvuldig, als een wanhopige poging om van een hete aardappel af te komen. Trifunovic, die kerel met reflexen als een straatkat, kwam voor zijn man, onderschepte de bal met de behendigheid van een straatgoochelaar en rukte op richting het doel. Zijn bewegingen waren vloeiend, zijn blik vastberaden.

 

Een snelle één-twee met Bajrovic, de tandem die functioneerde als een goed geoliede machine, verschafte hem extra ruimte. En daar, op een meter of twintig van het doel, zonder een greintje twijfel, drukte hij af. De bal schoot laag en hard, buiten bereik van de graaiende handen van de keeper, die zich uitstrekte met de wanhoop van een man die naar een reddingsboei grijpt, maar het was te laat. De bal sloeg in het net als een hamer op een spijker. 1-0 voor Spartakos.

 

De vijftig supporters, die trouwe zielen die de reis hadden gemaakt om ons te zien spelen, werden compleet gek. Ze begonnen een spontane pyro-actie, vlammen en rook vulden de lucht als een eerbetoon aan onze vurige prestatie. Het was een scène zo theatraal dat het leek alsof we midden in een oude oorlogsfilm waren beland, waar de helden net een onmogelijke overwinning hadden behaald. Elk gezicht in de menigte straalde, verlicht door het schijnsel van fakkels, hun schaduwen dansten op de muren van het stadion zoals alleen echte liefde voor het spel dat kan veroorzaken.

 

Op slag van rust, net toen iedereen al met één been in de kleedkamer stond en droomde van de thee, verdubbelden we onze voorsprong. Ewald, die man die dribbelt alsof hij ter plekke de regels van de zwaartekracht herdefinieert, was bezig met één van zijn karakteristieke dribbelslaloms. Met de bal aan een touwtje, sneed hij door de verdediging alsof het boter was. In het strafschopgebied werd hij echter op de hakken gelopen door een mandekker van de bezoekers. Een klassieke ‘oeps’ van de tegenstander.

 

De scheidsrechter, die tot dan toe vrij onopvallend had gefloten, aarzelde niet lang en wees resoluut naar de stip. Strafschop! Hoewel ik had aangekondigd dat de tijd van flauwe Pitta-penalties voorbij was, was het toch onze ervaren aanvalsleider die de verantwoordelijkheid op zich nam. Hij pakte de bal vast alsof het zijn laatste maaltijd was en liep vastberaden naar de stip.

 

Ik zag hoe hij oogcontact maakte met Maisuradze, die een gezicht trok alsof hij net een citroen had gegeten. Pittaras, aan de zijlijn, schudde heftig nee, alsof hij een horde bijen van zich af probeerde te slaan. Maar onze aanvalsleider leek vastberaden om zijn punt te maken.

 

Hij plaatste de bal op de stip, nam een korte aanloop – niet meer dan een paar passen – en kogelde de bal snoeihard in de kruising. De keeper dook de goede kant op, maar had net zo goed een biertje kunnen gaan drinken met de supporters; zo hard en precies was het schot. 2-0 op slag van rust.

 

De tribunes ontploften bijna, met fans die schreeuwden alsof we zojuist de loterij hadden gewonnen. De fluit van de scheidsrechter voor de rust klonk als muziek in onze oren, een symfonie die ons vertelde dat deze helft van ons was, volledig en onbetwistbaar van ons.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

2 uur geleden zei Jónstærke:

Op de tonen van de intro van Rescue Rangers: ‘pa pa pa pak ze dan!!!’ 🎶

 

 

Die bedoel je? 

 

1 uur geleden zei Marius:

De spanning is in ieder geval al opgebouwd, de energie opgepompt ... nu het nog waar maken!

 

Daar gaan we voor!

 

1 uur geleden zei Djurovski:

Zekers. Vol op de " energiedrank " ik verwacht wel wat kaarten welke kleur laat ik mij graag verrassen

 

Tot nu valt het qua discipline eigenlijk wel mee.

 

53 minuten geleden zei bas huijsmans:

Heerlijke updates allemaal weer hoor Guido. Om nog even terug te komen op het tempo. Wat mij betreft is het prima zo. Lees gewoon bij wanneer ik de tijd heb en dan is dat ook zo gebeurd. Qua interactie is het dan wel iets minder, maar volgens mij maakt dat voor jou ook minder uit. 

 

Daarnaast: Allemaal leuk en aardig dat het zo goed gaat op het veld, maar dat voetbal is toch allemaal maar een beetje een bijzaak in dit verhaal?

 

Qua tempo zal ik aan twee á drie per dag blijven zitten dan. FM is inderdaad maar een vehikel om dit verhaal te vertellen. Na seizoen 1 kijken we wel verder   

 

33 minuten geleden zei Kyrill:

Heerlijk heerlijk, wat een cliffhanger weer. Ik zit er helemaal in!!!

 

 

Nice! 

 

3 minuten geleden zei ElMarcos:

Wederom een mooie update en je bouwt de spanning zover op naar dit duel dat we een climax verwachten groter dan John die de nacht met Eleni doorbrengt. 

 

Er komen nog wat climaxen. Dat garandeer ik je.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Djurovski]

Een heerlijken1e helft 

[Marius]

Dat tweede doelpunt kon op geen beter moment vallen. Tenzij FM weer zijn kuren kreeg en de tegenstander na 1 minuut in de tweede helft al de aansluitingstreffer maakt natuurlijk.

[Jónstærke]

Haha jep, dat is em! Het heeft geholpen precies!  Dat is zo één van die helften die je als coach wilt zien. Zonder al teveel FM-Circus 'kan het toch niet meer misgaan' he?  

[Nom de Guerre]

 

CIV. De rust

 

De spelers druppelden langzaam de kleedkamer binnen, één voor één, als getraumatiseerde lemmingen die net een klif overleefd hadden. De betonnen muren van de kleedkamer echoden hun stemmen, die een mix waren van vermoeidheid, frustratie en de occasionele vloek. Het geluid van hun voetbalstuds op de tegelvloer klik-klakte ritmisch, bijna hypnotiserend, vermengd met het gedempte gejuich van het publiek buiten, dat door de dikke muren sijpelde als licht door een vuile ruit.

 

In deze ruimte, waar zweet en ambitie de boventoon voerden, lieten ze hun bezwete lijven op de banken ploffen, met gezichten die boekdelen spraken over de eerste helft van de wedstrijd. De geur van vers gras en mannelijke inspanning was bijna tastbaar, en hing in de lucht als de rook in een oude jazzclub.

 

Daar zaten ze dan, in hun eigen wereld van reflectie en herstel, wachtend op de woorden van hun coach die ongetwijfeld zouden komen als het gerommel van donder na bliksem. Elk met hun eigen gedachten en bezorgdheden, elk met hun eigen versie van de gebeurtenissen die zich zojuist op het veld hadden afgespeeld. De kleedkamer was hun toevluchtsoord, hun oorlogskamer, waar strategieën werden gesmeed en wonden werden gelikt.

 

Ik besloot de koe bij de hoorns te vatten en Pittaras en Maisuradze te confronteren. Staand, armen strak over elkaar alsof hij probeert zijn eigen ribbenkast bij elkaar te houden, probeert hij zijn woede te maskeren. Maar ondanks zijn inspanningen om koel en kalm te blijven, stijgt zijn stem, trilt van ingehouden frustratie, alsof er een oude dieselmotor in zijn borstkas draait die op het punt staat de geest te geven. Zijn ogen schieten vuur, zijn kaaklijn is gespannen, de woorden die hij uitspuwt zijn scherp en snijden door de lucht, elke lettergreep een kleine ontploffing van ongenoegen. Het is een dans op het slappe koord tussen zelfbeheersing en een vulkanische uitbarsting van emotie. “What the actual fuck were you two asshats doing out there?”

 

Maisuradze schuifelde wat rond in de kleedkamer, als een verloren ziel op zoek naar een vergeten muntstuk op de vloer. Zijn ogen waren neergeslagen, alsof de antwoorden die hij zocht daar te vinden waren, verborgen tussen de stukjes vuil en verloren tape. Hij sprak met een zwaar accent, zijn woorden rolden uit zijn mond als stenen over een hobbelige weg, ruw en ongepolijst. Elk woord dat hij uitsprak leek een kleine strijd, een gevecht tegen de onzichtbare krachten van taal en expressie. Zijn stem was diep en droeg een melancholie die alleen mannen dragen die te veel hebben gezien. “Look, boss, it is not like it seem. We try to... how you say, make good play. Not same page, maybe.”

 

Pittaras staarde verwijtend naar Maisuradze, met een blik zo scherp dat hij er bijna kaas mee kon snijden. Hij schudde zijn hoofd, een beweging die alle teleurstelling en frustratie van de wereld leek te bevatten. Zijn wijsvinger wapperde driftig in de lucht, als de dirigent van een orkest van onuitgesproken verwijten. Het was een woordeloos ballet van beschuldigingen, uitgevoerd met de precisie van een getrainde acteur. Zijn hele houding schreeuwde een stille, intense boosheid uit, die de ruimte vulde als rook in een gesloten kamer.

 

Mijn blik flitste tussen de twee mannen, scherp als een mes dat tussen twee ribben probeert te snijden. Mijn stem werd strenger, harder dan het beton waarop we stonden, doordrenkt met de kille ondertoon van een leraar die twee stoute schooljongens berispt. Elk woord dat ik uitsprak was als een hamerslag, bedoeld om de orde te herstellen in dit kleine universum van zweet en voetbalschoenen. De spanning was voelbaar, hangend in de lucht als de rook van een net gedoofde sigaret. “I don’t care what the hell the problem is right now. We will be having this discussion after the game!” 

 

Maisuradze keek op, zijn ogen groot en enigszins wanhopig, alsof hij plotseling in een rechtbank terecht was gekomen zonder enig idee van de aanklacht. Hij probeerde zich te verdedigen, zijn stem onhandig stotterend alsof het een oude motor was die moeite had om aan te slaan op een koude ochtend. Zijn woorden waren een ongecoördineerde dans van excuses en uitleg, die meer leken op het warrige gebrabbel van een dronken man die zijn weg naar huis probeert te vinden dan op een samenhangend verhaal. Hij gesticuleerde wild met zijn handen, alsof hij met gebaren kon bereiken wat zijn woorden niet konden: begrip en vergeving. “But boss, I only do what I think best at moment.”

 

Ik ademde diep in, een poging om de kalmte te bewaren in het oog van deze storm van emoties en verwijten. Mijn longen vulden zich met de bedompte lucht van de kleedkamer, die dik was van zweet en de zware ademhaling van vermoeide voetballers. Het was alsof ik probeerde rust te vinden in het binnenste van een draaiende wasmachine. Terwijl ik mijn adem langzaam losliet, voelde het alsof ik probeerde een zee van razernij te temmen met niets meer dan een ademtocht, een belachelijk onderneming, bijna komisch in zijn futiele poging tot beheersing. Maar ik hield mijn gezicht strak, een masker van rust op een podium van chaos. “Look, save it. Right now, focus on the second half. We’ll sort this mess later. And Irakli, start thinking team, not just you.”

 

De spanning in de kleedkamer was tastbaar, zo dicht en zwaar dat je het bijna kon snijden met het oude, botte mes dat nog in de keukenlade lag. Na mijn woorden viel er een zware stilte, als een oude theatergordijn dat plots neerdaalt na een tragisch toneelstuk. De spelers zaten daar, sommigen starend naar de grond, anderen met een blik die verloren leek in de verre hoeken van de kamer, ieder verzonken in zijn eigen roerige gedachten.

 

De atmosfeer was geladen met de urgentie van mijn laatste instructies, als een oude elektrische kachel die te lang op het hoogste niveau heeft gestaan en nu dreigt de hele boel in de fik te steken. Iedereen voelde de druk, als de zware deken die je grootmoeder je oplegt tijdens een winterse nacht. Ze bereidden zich voor op de tweede helft, hun bewegingen traag en doelgericht, alsof elke spier en pees strak stond van anticipatie en angst.

 

Het was een kamer vol geladen geweren, elk geluid een mogelijke trekker. En terwijl ze daar zaten, hun voetbalschoenen strikkend alsof het de laatste daad was die ze in dit leven zouden uitvoeren, kon je de stilte bijna horen schreeuwen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

4 uur geleden zei Djurovski:

Een heerlijken1e helft 

 

Yep en nu doorbijten in de tweede helft.

 

3 uur geleden zei Marius:

Dat tweede doelpunt kon op geen beter moment vallen. Tenzij FM weer zijn kuren kreeg en de tegenstander na 1 minuut in de tweede helft al de aansluitingstreffer maakt natuurlijk.

 

Met FM weet je het maar nooit en met die Britse stuntelaar tussen de palen is elke wedstrijd een soort van roulette spelen.

 

7 minuten geleden zei Jónstærke:

Haha jep, dat is em! Het heeft geholpen precies!  Dat is zo één van die helften die je als coach wilt zien. Zonder al teveel FM-Circus 'kan het toch niet meer misgaan' he?  

 

Dit is zo'n geval waar niets is wat het lijkt.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

John zet er wel druk op zeg. Maar misschien wel de ideale manier om de jongens scherp te houden.

[Kyrill]

Sorry maar ik snap er de ballen meer van....

Je staat 2-0 voor tegen een team uit de hoogste divisie, en in dit laatste stuk lees ik alleen maar ''problemen'' ik snap er helemaal niks meer van?

[Nom de Guerre]

 

CV. De tweede helft

 

Na de rust vochten de gasten zich met de energie van een ter dood veroordeelde die op miraculeuze wijze zijn executie ontloopt, terug in de wedstrijd. Uit een langlopende aanval, die meer passen kende dan een groep toeristen in een doolhof, speelden ze rechtsbuiten Malekkidis vrij. Die kerel klopte Statham met een droge knal in de korte hoek, zo scherp en onverwacht als een belastingaanslag.

 

Als zoiets gebeurt, zijn er twee scenario’s mogelijk. Het eerste scenario is dat het momentum van de wedstrijd kantelt zoals een dronkenlap in een draaimolen, de tegenstander gooit er nog een schepje bovenop en gaat op jacht naar de gelijkmaker. De andere optie is dat er geen paniek uitbreekt, alsof de eigen ploeg een kalmeringsmiddel heeft geslikt, blijft het eigen spelletje spelen en consolideert of breidt zelfs de voorsprong uit.

 

Wij gingen voor optie twee, vastberaden als een bejaarde die weigert zijn plaats in de bus af te staan. Een kwartiertje na de aansluitingstreffer, alsof hij een persoonlijke vete had met de doelman, brak Ewald door op rechts. Zijn lage teruggetrokken voorzet was zo precies en doelgericht als een chirurgische ingreep. Trifunovic, op de juiste plaats op het juiste moment zoals altijd, schoot de bal onberispelijk binnen. Kat in het bakkie.

 

De vreugde was tastbaar, als de geur van versgebakken brood in een kleine keuken. De fans juichten, de spelers omhelsden elkaar met de intensiteit van lang verloren broeders die elkaar terugvonden. Het was een moment van puur voetbalgeluk, een herinnering aan waarom we allemaal zo verdomd veel van dit spel houden.

 

Het kleine Spartakos Kitiou had het ondenkbare gedaan. We hadden Karmiotissa Pano Polemidion verslagen, alsof een kleuter een reus met een welgemikte worp van een knikker had neergehaald. En daarmee stroomden we door naar de kwartfinale van de Griekse beker, een plaats waarvan zelfs de meest optimistische fan slechts had durven dromen, alsof hij zich in een benevelde toestand bevond na het nuttigen van te veel ouzo.

 

De 50 supporters, die dappere zielen, werden compleet van de kaart gebracht door onze overwinning. Ze waren niet gewoon blij, nee, ze werden helemaal gek. Tranen van geluk stroomden rijkelijk over hun wangen, als regen in een typisch Belgisch weekend. Nog meer vuurwerk verlichtte de nacht, de knallen en flitsen weerklonken door het stadion als de soundtrack van onze overwinning. Het was een scène van pure euforie, een explosie van vreugde die je normaal alleen in films ziet of leest in goedkope romans. Maar dit was echt, ongefilterd en rauw.

 

Overal om me heen zag ik mensen elkaar omhelzen, schreeuwen, springen. Het was een chaos van vrolijkheid, een carnaval van sportieve triomf. "The works," zoals men zegt. We waren geen kleine club meer, nee, op dat moment voelden we ons de koningen van de wereld, onoverwinnelijk en ontembaar, alsof zelfs de goden van het voetbal even naar beneden keken en glimlachten.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

14 uur geleden zei Marius:

John zet er wel druk op zeg. Maar misschien wel de ideale manier om de jongens scherp te houden.

 

Je kent FM, het is vaak wel nodig.

 

9 uur geleden zei Kyrill:

Sorry maar ik snap er de ballen meer van....

Je staat 2-0 voor tegen een team uit de hoogste divisie, en in dit laatste stuk lees ik alleen maar ''problemen'' ik snap er helemaal niks meer van?

 

Sportief gezien loopt alles eigenlijk heel erg goed, maar voor het verhaal is dat natuurlijk dodelijk. Dan gebeurt er simpelweg niks spannends en dat willen we niet. Dus vandaar dat ik kunstmatig spanning injecteer. De reden waarom wordt vanzelf duidelijk, trust me.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[ElMarcos]

We verlieten de wedstrijd bij een 2-0 voorsprong, maar duidelijk is dat het daarna nog helemaal is misgegaan. Wat er is gebeurt lijkt voor ons geheim, maar ondanks alle spanningen is de ploeg opgestaan en hebben zij de overwinningen voor de poorten van de hel weten weg te slepen.

24 april bewerkt door ElMarcos

[Marius]

Als een duiveltje uit een doosje stak de tegenstander nog haar neus aan het venster. Gelukkig stonden de jongens scherp! Nu al uitkijken naar die kwartfinale.

[Kyrill]

Heerliijke 3-1 zege

Wat een 2e helft... GEweldig

[Nom de Guerre]

 

CVI. De nasleep

 

Na de wedstrijd, een heroïsche en onvergetelijke triomf, werd er uiteraard feest gevierd, en waar anders dan in het appartementencomplex van de selectie, dat voor één nacht transformeerde van een doodgewone woonstee in een broeinest van ongebreidelde vreugde en decadentie. De gehele ploeg was er, natuurlijk, uitgeput maar elektrisch van de adrenaline. De meeste fans, die trouwe zielen die ons door dik en dun steunden, waren ook van de partij, samen met de lokale party crowd, die geen excuus onbenut liet om de bloemetjes buiten te zetten.

 

De atmosfeer was geladen met dreunende housebeats, die door het complex pompten alsof elke beat een hartslag was die het gebouw levend hield. Flitsende lampen sneden door de duisternis, creëerden een stroboscopisch spektakel dat de zintuigen op scherp zette. Overal waar je keek waren drankflessen en glazen, verspreid als overblijfselen van een culinair slagveld. Het was een orgie van alcohol, een zee van ethanol die iedereen die erin dook zowel letterlijk als figuurlijk kon verdrinken.

 

Een epische wedstrijd verdiende een epische afterparty, en dat was precies wat het was. De ruimte was gevuld met gelach, gejoel, en het occasionele geluid van glas dat brak—een symfonie van chaos die perfect paste bij onze wilde overwinning. Het feest ging door tot de vroege uurtjes, een onophoudelijk festijn van vieren, alsof iedereen probeerde het moment vast te houden, bang dat het bij zonsopgang zou verdampen als een droom bij het ontwaken.

 

En daar stond ik, middenin het feestgedruis, een biertje in de hand, kijkend hoe mijn teamgenoten en supporters de overwinning vierden alsof het de laatste dag op aarde was. In deze momenten voelden ze zich onsterfelijk, onaantastbaar, verbonden door de band van een gedeelde strijd en een gedeelde glorie. Het was rauw, het was echt, en het was verdomd mooi.

 

Ondanks het wilde feest dat rondom mij losbarstte, een carnaval van zintuiglijke overbelasting waarbij elk glas bier dat werd aangereikt leek op een zoveelste poging om mij van mijn missie af te leiden, was ik niet geïnteresseerd in feesten. Mijn gedachten waren elders, voornamelijk gefocust op Irakli Maisuradze, mijn aanvoerder, wiens recente gedragingen rond de strafschop van Pittaras meer vragen opriepen dan een filosofieprofessor tijdens een existentiële crisis.

 

In het midden van het feestgedruis zocht ik naar Maisuradze, die ergens tussen de deinende massa en de knipperende lichten moest zijn. Terwijl ik door de chaos navigeerde op zoek naar Maisuradze, kwam ik taferelen tegen die zo bizar waren dat ze in mijn netvlies gebrand leken met de intensiteit van een zonnevlam. Onze Oostblokkers, Tenekedzhiev, Tsvetanov, Vanchev en Kovacecic, een kwartet zo robuust als de muren van een Sovjet-bunker, zaten gehurkt in hun trainingspakken tegen een muur geleund. Elk van hen had een peuk tussen de lippen geklemd, de rook krinkelde lui omhoog als de geest uit de lamp van Aladdin, en een fles wodka in de hand, zo groot en onheilspellend als een granaat.

 

Iets verderop in het zwembad dreef de onnavolgbare Ewald op een rubberen band, een scene die zo absurd was dat het leek alsof Dali het had geschilderd tijdens een nachtmerrie. Hij had een blikje energy drink in de ene hand en een fles ouzo in de andere, en wisselde tussen beide dranken alsof hij een wetenschappelijk experiment uitvoerde over de effecten van stimulerende middelen versus depressiva. Tussen zijn benen was het hoofd van een van de lokale meisjes zichtbaar, dat ritmisch op en neer bewoog op een manier die meer vragen opriep dan antwoorden gaf.

 

Terwijl ik Ewald in het zwembad observeerde, werd het me duidelijk dat hij daar niet gewoon een ontspannen drijfsessie hield. Nee, het was eerder een soort ceremoniële schoonmaakbeurt die plaatsvond, en Ewald speelde de hoofdrol in deze vreemde waterige rituelen. Overduidelijk kreeg hij zijn Duitse legerhelm gepolijst, en ja, dit was een metafoor voor iets anders; het was een bizarre realiteit waar je bij moest zijn om het te geloven.

 

Het hoofd van het meisje bewoog met een ritmische precisie die bijna militair aandoend was, op en neer, terwijl ze zich toelegde op haar taak met de ernst van een soldaat die een medaille polijst voor een parade. Ewald zelf had een uitdrukking van ongegeneerd genoegen op zijn gezicht, een soort extatische vervoering die je zelden ziet buiten de muren van een extreem goed bezochte club of, blijkbaar, een zwembadfeestje van Spartakos Kitiou na een overwinning.

 

Ewald en zijn vriendin.

 

Rondom het zwembad stonden toeschouwers die afwisselend geschokt en geamuseerd waren door de aanblik, hun gezichten een mengelmoes van verbijstering en onverholen vreugde over de absurditeit van het schouwspel. Dit was niet gewoon een feest, dit was een voorstelling, en Ewald met zijn helm speelde de sterrol in deze nacht vol ongepaste pracht. Het was duidelijk dat deze avond, net als de overwinning eerder, de boeken in zou gaan als iets onvergetelijks, besproken in fluistertonen en luide lachen lang nadat de zon was opgekomen.

 

En tot slot, als de kers op de taart van deze dionysische viering, stond Osei-Kuffour op de bar te dansen. Zijn lichaam was ingesmeerd met een goedje dat verdacht veel leek op honing, glanzend en plakkerig onder de flakkerende discolichten. Enkele lokale schonen, aangetrokken door de zoetigheid als bijen op een pot, probeerden de honing van zijn lijf te likken, hun bewegingen soepel en gretig.

 

Het was inderdaad zo'n soort feestje, een waar elk moment zich leek te ontvouwen als een pagina uit een slecht geschreven, maar onweerstaanbaar entertainend boek. En terwijl ik deze scènes passeerde, met een mengeling van ontzetting en amusement, vervolgde ik mijn weg door de nacht, op zoek naar een gesprek dat waarschijnlijk net zo geladen zou zijn als de atmosfeer van dit wilde festijn.

 

Toen ik Irakli Maisuradze eindelijk vond, stond hij wat afzijdig, zijn pezige, gedrongen gestalte leunend tegen een muur versierd met een goedkoop ogende reproductie van een nog goedkoper ogend schilderij. Zijn gezicht was een masker van contemplatie, alsof hij probeerde te berekenen hoeveel zandkorrels er waren in een zandloper die zijn carrière representeerde.

 

"Irakli," begon ik, mijn stem moest zich een weg banen door de kakofonie van geluiden. Hij keek op, zijn blik iets te scherp voor iemand die een avond had doorgebracht in wat leek op een scene uit een onderwereldfilm.

 

"We need to talk," zei ik, eenvoudiger kon ik het niet stellen. Zijn ogen vernauwden zich licht, niet van angst, maar van erkenning, alsof hij al wist dat dit gesprek onvermijdelijk was. Samen liepen we weg van de muziek, de lichten en het gelach, richting een lege gang waar het enige geluid onze voetstappen waren die echo'den op de koude tegels. Het was tijd om enkele dingen recht te zetten, ver weg van de chaos van het feest, in de kille duidelijkheid van een halfverlichte gang.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

6 uur geleden zei ElMarcos:

We verlieten de wedstrijd bij een 2-0 voorsprong, maar duidelijk is dat het daarna nog helemaal is misgegaan. Wat er is gebeurt lijkt voor ons geheim, maar ondanks alle spanningen is de ploeg opgestaan en hebben zij de overwinningen voor de poorten van de hel weten weg te slepen.

 

Derdeklasser versus eersteklasser  

 

5 uur geleden zei Marius:

Als een duiveltje uit een doosje stak de tegenstander nog haar neus aan het venster. Gelukkig stonden de jongens scherp! Nu al uitkijken naar die kwartfinale.

 

Toppertjes zijn. Soms.

 

2 uur geleden zei Kyrill:

Heerliijke 3-1 zege

Wat een 2e helft... GEweldig

 

En door naar de kwartfinale.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Elke reden goed genoeg voor een feestje, toch?  

[Djurovski]

Een heerlijke overwinning en een feestje dat zijn weerga niet kent. 

[ElMarcos]

Een heerlijke overwinning wordt gevolgd door een feest waar de Griekse goden trots op zouden zijn. Al heeft het complex meer weg van een moderne variant op Sodom en Gomora dan de huisvesting voor een voetbalploeg die bezig is de Cypriotische voetbalpiramide te bestormen. 

[Nom de Guerre]

 

CVII. Het begin of het einde?

 

In een schemerige steeg tussen twee gebouwen van het appartementencomplex, waar het gedempte geluid van het feest nog net hoorbaar was als het zachte gebrom van een verre snelweg, sprak ik Irakli. Het licht daar was zwak, flikkerend als de laatste adem van een stervende vlam. De muren, besmeurd met jaren van stedelijke tranen en regen, fluisterden de geheimen van vorige gesprekken en schandalen.

 

"Irakli," begon ik, mijn stem een mengsel van teleurstelling en zakelijke kalmte. Hij keek me aan, zijn ogen twee poelen van onzekere duisternis onder de zwakke straatlamp. Hij leek kleiner hier, weg van het veld, weg van zijn gebruikelijke domein van controle en kracht.

 

"We need to talk about that penalty," vervolgde ik, terwijl ik probeerde zijn blik vast te houden, die hij ontweek als een zondaar het kruis. "What was up with that, Irakli?"

 

Een goede stilte, zo'n diepe en intense stilte die zich nestelt in elke hoek van de ruimte, kan inderdaad soms meer zeggen dan duizend woorden. Het is als een onzichtbare gast op een feestje, die iedereen nerveus maakt zonder ook maar een woord te zeggen. Deze stilte hangt in de lucht, dik en tastbaar, en drukt zwaarder op de aanwezigen dan de vochtige hitte van een zomeravond.

 

In deze stilte vinden nerveuze mensen zich plotseling op een podium, onder een spotlight, voelend dat elk moment dat de stilte voortduurt, hun comfort langzaam wegsmelt als boter op een hete pan. Het drijft hen tot praten, praten om het maar te vullen, om die kwellende leegte te verdrijven met woorden, maakt niet uit hoe onbeduidend of onzinnig die ook mogen zijn. Ze stamelen, ze struikelen over hun eigen zinnen, als clowns die over hun grote schoenen struikelen, alles om maar niet alleen gelaten te worden met het oorverdovende niets.

 

En zo, terwijl ze zichzelf blootgeven in een wanhopige poging om de stilte te vullen, vertellen ze vaak meer dan ze van plan waren. Geheimen, angsten, onzekerheden, al die kleine en grote dingen die ze onder normale omstandigheden zorgvuldig verborgen houden onder lagen van sociale glimlachen en oppervlakkig gebabbel, komen tevoorschijn. De stilte, ondertussen, oordeelt niet; het luistert, absorbeert, en onthult.

 

Irakli zuchtte, een geluid zo zwaar dat het leek te concurreren met het gebrom van het feest op de achtergrond. "Mister John, I make decision I think is best," mompelde hij, zijn stem een raspende fluistering die verloren leek te gaan in de steeg.

 

"But why, Irakli?" drukte ik door, terwijl ik een stap dichterbij kwam, de geur van oude regen en vermoeid beton opmerkend. "I just don’t understand what happened."

 

Irakli knikte langzaam, zijn gezicht verhardend alsof hij de woorden probeerde te vormen om zijn acties te verdedigen of misschien om excuses te maken. Maar geen woorden kwamen. Alleen de stilte, die zwaarder werd met elk voorbijgaand moment, gevuld met de onuitgesproken spanning tussen ons.

 

Ik leunde voorover, vouwde mijn handen alsof ik een gebed opdroeg aan de god van ongemakkelijke gesprekken, en keek Maisuradze serieus aan. Mijn blik was zo scherp dat het leek alsof ik door hem heen kon kijken, recht in de warboel van zijn ziel. ”Look, Irakli, I know you’re in a tough spot, but we need to talk about this. Rumors are swirling, and I just want to clear the air.” 

 

Irakli keek me aan, zijn ogen waren vermoeid alsof hij net een marathon had gelopen, maar dan met zijn geest. "Mister John, it is difficult to speak of this," begon hij, zijn stem trillend als een oude brug in een storm. "Have you heard of Georgian mafia?" Zijn vraag hing in de lucht, zwaar als een natte jas. Het was duidelijk dat hij iets gewichtigs te delen had, iets duisters dat broeide onder het oppervlak van zijn woorden als een ondergrondse rivier.

 

Irakli schuifelde ongemakkelijk met zijn voeten, alsof hij op hete kolen stond en elk moment de vlammen zijn zolen konden likken. Zijn handen frunnikten, draaiden en wrongen alsof ze zelf een apart gesprek voerden, vol zenuwen en angst. "It’s... complex. You know back in Georgia... I have family... And... Since the time of Stalin, there’s always been... them... underground but always there." 

 

Zijn woorden kwamen eruit in stukken en brokken, als een slecht afgestelde motor die moeite heeft om op gang te komen. "My family, we never had it easy," vervolgde hij, zijn blik troebel van herinneringen aan een leven dat gekleurd was door de lange schaduw van een onzichtbare maar alomtegenwoordige macht. Elk woord dat hij uitsprak was doordrenkt met de bitterheid van een man die weet dat zijn lot nooit echt in zijn eigen handen heeft gelegen.

 

Ik zweeg, stokstijf en stil als een standbeeld in een verlaten park. Mijn lippen waren verzegeld, bang om de broze bron van zijn woorden te dichten met een onverstandig gekozen woord dat de lucht zou doen trillen. Elk woord leek zwaar genoeg om een gat in de tijd te slaan, en ik wilde niet degene zijn die de dam brak. In mijn hoofd rinkelden zijn zinnen na, als oude munten die tegen elkaar tikken in een diepe zak.

 

Irakli zuchtte weer, een geluid dat klonk als de wind die door de gaten in een oud dak fluit. "They are everywhere... Try to make money everywhere... As a footballer, you are interesting for them..." Zijn stem zakte tot een gefluister, alsof hij bang was dat de muren oren hadden. "Those guys, they pay well for certain... services... Like missing penalties, fixing matches." Hij gooide er wat handgebaren bij, als een marionet die danst aan de onzichtbare touwtjes van de noodzaak.

 

Hij keek me vertwijfeld aan, zijn ogen groot en vol onrust. "Not me, mister John! Never me! But pressure is there." Hij pauzeerde even, zijn blik naar de grond gericht alsof hij de juiste woorden uit de vloertegels probeerde te halen. "My sister, she and Pittaras..." Hij schudde zijn hoofd, een beweging die meer leek op het wiegen van een boom in een storm dan op een simpele menselijke geste.

 

Het gewicht van zijn wereld rustte zichtbaar op zijn schouders, als een oude jas die te zwaar is geworden door de regen.

 

Ik knikte begripvol, hoewel het nieuws dat Pittaras het aanlegde met de zus van Irakli mij verraste als een hartaanval tijdens een zondagse wandeling. De puzzelstukjes vielen echter langzaam op hun plek, zoals regendruppels die een weg zoeken op een raam. De truc is dat je net doet alsof je al die dingen al lang wist, dat je niet verrast bent, dat je even onverstoorbaar bent als een oude eik.

 

"I get it, you’re caught between a rock and a hard place." Mijn woorden waren ernstig, geladen met het gewicht van begrip. "But listen, Cyprus, where we are now, it’s a crossroads of trade." Ik spreidde mijn handen uit alsof ik de horizon van mogelijkheden wilde omarmen, maar mijn stem zakte een beetje. "That makes it appealing to types like... well, the people who’ve approached you."

 

Ik kreeg het woord maffia niet uit mijn strot. Het bleef steken als een te grote hap droog brood. Het woord hing onuitgesproken in de lucht tussen ons, een spook dat te gevaarlijk was om volledig te materialiseren maar te belangrijk om te negeren. We stonden daar, in de schemerige steeg, omsloten door de geluiden van een feest dat verder weg leek dan ooit, een eiland van ernst in een zee van zorgeloosheid.

 

Aarzelend, alsof hij op eieren liep die al half uitgebroed waren, hervatte Irakli zijn monoloog. "Cyprus is perfect, not just about place on map." Zijn stem was zacht, bijna zoals de bries die speelt met de bladeren van een oude, verwaarloosde boom. "Financial services here, no control... It is paradise for dirty money." Hij sprak over het geld alsof het levende, ademende wezens waren, die zich verstopten in de schaduwen van de financiële instellingen, fluisterend en giechelend over hun snode plannetjes.

 

"Everything here is... interconnected." Zijn handen maakten een gebaar dat alles en niets kon betekenen, vingers verstrengeld als oude vrienden of als gangsters tijdens een geheime vergadering. "So very hard to say no when your family back home isn’t safe." Zijn laatste woorden hingen in de lucht, zwaar als de rook in een overvolle kroeg, vol onuitgesproken angst en dreiging.

 

Irakli keek me aan, zijn ogen doorboorden de mijne alsof hij probeerde mijn ziel te lezen of misschien zelfs te stelen. De wereld van Cyprus, een paradijs dat meer op een vergulde kooi leek, draaide stilletjes door, terwijl wij daar stonden, gevangen in het web van zijn woorden, in de schaduw van geheimen die te gevaarlijk waren om volledig in het licht te trekken.

 

Ik knikte begripvol, met de ernst van een arts die net een diagnose heeft gesteld die niemand wil horen. "I understand." Mijn woorden waren zacht maar droegen het gewicht van lood. "But think about your career, what you’re building." Ik sprak met de nadruk van een vader die zijn kind waarschuwt voor de gevaren van de grote, boze wereld buiten de veilige muren van het ouderlijk huis. "One mistake, a single mistake, can wipe it all away." Ik liet de woorden hangen in de lucht, zwaar als de geur van onweer.

 

"We need to stay clean, Maisuradze. For the club, for ourselves." Mijn toon was niet zozeer beschuldigend als wel dringend, een dringendheid die je zou gebruiken om iemand te waarschuwen voor een naderende bus terwijl hij de straat oversteekt zonder te kijken. Het was een pleidooi, niet alleen voor zijn carrière, maar voor iets veel groters, iets wat onze beider levens overstijgde, verweven als ze waren met de lotgevallen van de club waarvoor we ons dagelijks inzetten. De stilte die volgde was dik, gevuld met de echo van mijn woorden en de onuitgesproken angst voor de toekomst.

 

Irakli keek naar beneden, zijn ogen gefixeerd op de onbestemde vlekken op de betonnen vloer, alsof die hem antwoorden konden bieden op de onmogelijke vragen die zijn leven hem stelde. Hij worstelde zichtbaar met zijn eigen donkere gedachten, gedachten die zwaarder leken dan de halters in een fitnesszaal na sluitingstijd.

 

"I know, I know." Zijn stem was een gefluister, bijna verslagen, alsof hij het opnam tegen een onzichtbare tegenstander die veel sterker was dan hij. "But sometimes, when you pick up the phone and it’s someone you can’t refuse... It’s not as simple as it sounds." Zijn woorden kwamen eruit als de rook uit een oude, vermoeide locomotief, langzaam en met moeite.

 

Het leek alsof hij elke lettergreep proefde voordat hij ze uitsprak, bang voor de smaak van de waarheid die ze bevatten. Zijn dilemma was als een oud zeer dat niet wilde helen, een constante pijn die opspeelde bij elke beweging, bij elk besluit dat hij moest nemen in de schaduw van dreigementen en onuitgesproken beloftes. De zware last van zijn woorden hing tussen ons in, tastbaar en dik als mist in een herfstbos.

 

Ik knikte, begripvol, met de ernst van een boeddhistische monnik die mediteert over de lijden van de wereld. "I want to help you, really. We can look into extra security, ways to make your family safer." Mijn stem droeg de warmte van een winterhaard op een bitterkoude avond. "But you have to be open with me, you have to tell me what’s going on. Can I count on you?"

 

Irakli zuchtte diep, een zucht die de diepte van de Marianentrog leek te hebben, zo vol van last en leed. "Yes, mister John. I... I do my best. For my family, for the club. I am not like that." Hij spuugde het laatste woord uit alsof het een stuk rot fruit was dat zijn mond had vergald.

 

Ik sloeg een arm om zijn schouder, een gebaar zo oud als de mensheid zelf, bedoeld om troost en solidariteit te bieden. "Good, that’s what I wanted to hear. And remember, you’re not alone. We stand behind you, the whole club. We don’t let any of us fall." Mijn woorden waren als een vangnet gespannen onder een trapezewerker, klaar om op te vangen wat ook moge vallen.

 

Daar stonden we dan, twee mannen verstrengeld in een wereld van sport en schaduwen, gebonden door een gemeenschappelijke strijd die dieper ging dan het groene gras van het voetbalveld.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

16 uur geleden zei Marius:

Elke reden goed genoeg voor een feestje, toch?  

 

Party island  

 

16 uur geleden zei Djurovski:

Een heerlijke overwinning en een feestje dat zijn weerga niet kent. 

 

Niet te zeer over the top?  

 

26 minuten geleden zei ElMarcos:

Een heerlijke overwinning wordt gevolgd door een feest waar de Griekse goden trots op zouden zijn. Al heeft het complex meer weg van een moderne variant op Sodom en Gomora dan de huisvesting voor een voetbalploeg die bezig is de Cypriotische voetbalpiramide te bestormen. 

 

Orgies zijn ook een Grieks dingetje. 

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager