[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Marius]

John weet in ieder geval zijn appeltje voor de dorst te regelen. En misschien wordt het zelfs een korf vol appels.

[Nom de Guerre]

 

CXXXVII. Exodus

 

In de dagen die volgden op de routineuze overwinning op Apsis Pylas werd mijn telefoon een verlengstuk van mijn hand. Ik verkocht spelers alsof het zoete broodjes waren die over de toonbank gingen. De meesten van hen waren voetballers die nauwelijks het groene gras roken tijdens de wedstrijden, hun bijdrage dit seizoen beperkt tot applaus vanaf de bank of, erger nog, vanaf de tribune.

 

Knecht en Hamadi speelden zo sporadisch dat hun voetbalschoenen nog nieuw leken. Hun vertrek ging geruisloos, met transfersommen die je kon vergelijken met wat je betaalt voor een degelijke stofzuiger. Bajrovic was een ander verhaal; een basiskracht, ja, maar toen het bod van 30k kwam, klonk dat als het gerinkel van munten in mijn oren - te luid om te negeren.

 

De Oostblokkers, een groep zo hecht als oud-communisten, vertrokken uiteindelijk ook. De deal die ik door Mister K. had laten bekokstoven bracht bijna een ton op. Tellen we alles bij elkaar op, dan hadden we bijna 200k binnen geharkt. Acht spelers minder om te betalen, en niet zomaar acht spelers, maar jongens die meer tijd doorbrachten met zitten dan met rennen.

 

In mijn kantoor, tussen de vier muren die getuigen waren van al mijn handelingen, voelde ik me meer een handelaar in menselijk kapitaal dan een sportdirecteur. Maar zo gaat dat in het voetbal, een wereld waar elk succes op het veld evenveel waard is als de volgende strategische zet daarbuiten. De echo van de bal tegen het net tijdens de wedstrijd was vervangen door het zachte tikken van mijn rekenmachine, terwijl ik optelde wat elke speler ons had opgebracht. Het was een spel van cijfers, en hoewel de romantiek van het voetbal altijd de boventoon zou voeren, wist ik diep van binnen dat elke euro die de club sterker maakte, het waard was en vooral mijn eigen zakken mede vulde.

 

De uitdaging die nu voor mij lag, was vergelijkbaar met het bouwen van een zandkasteel op een winderige dag aan het strand: mogelijk, maar verre van eenvoudig. Het verkopen van spelers die zich in de kijker gespeeld hadden, was inderdaad geen hogere wiskunde. Iedereen met een beetje verstand van voetbal en een telefoon kon een ster verkopen. Het vereiste natuurlijk nog steeds een zekere sluwheid en zakelijk inzicht om de best mogelijke deal te sluiten, maar het ware talent lag niet in het verkopen, maar in het vinden en opbouwen van wat nog niet ontdekt was.

 

Mijn samenwerking met mannen als Mister K, die in de duistere krochten van het voetbalnetwerk hun sporen ruimschoots verdiend hadden, maakte het proces van verkopen een stuk soepeler. Hun tussenkomst versnelde de zaken, maakte ze efficiënter en haalde soms zelfs een betere prijs uit de markt dan ik alleen had gekund.

 

Echter, nu stond ik voor een ander type test. Het was tijd om te bewijzen dat ik niet alleen een goede verkoper was, maar ook een visionair op het gebied van talentontwikkeling. Het echte kunstwerk lag in het speuren naar ruwe diamanten, het herkennen van potentieel dat anderen over het hoofd zagen, en dat op de juiste manier slijpen.

 

Ik zat urenlang achter mijn bureau, omringd door stapels scoutingsrapporten, kijkend naar videobeelden van potentiële aanwinsten. Elk rapport was een raadsel dat opgelost moest worden, elke speler een mogelijke sleutel tot toekomstig succes. Het was een spel van geduld en precisie, waarbij elke beslissing het verschil kon maken tussen een volgende seizoenstrofee of een degradatiestrijd.

 

Dit was het deel van mijn job waarbij koude logica moest samengaan met een haast intuïtief begrip van het spel en zijn spelers. Een goede scout moest ogen hebben zoals een havik, geduld als een monnik en de durf van een pokerspeler die all-in gaat. Elk nieuw talent dat ik naar de club haalde, was een gok, maar wel een berekende.

 

En zo, terwijl de avond overging in de nacht, bleef ik zoeken, evalueren en plannen. De ploeg herbouwen was mijn taak, mijn uitdaging en, misschien, mijn kunstwerk.

 

~ = = = = = ~

 

Reactie.

 

Spoiler

19 uur geleden zei Marius:

John weet in ieder geval zijn appeltje voor de dorst te regelen. En misschien wordt het zelfs een korf vol appels.

 

Het is een nijver mannetje, onze John.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

John gokt op meerdere paarden tegelijkertijd wat betreft spelershandel. Wellicht niet alleen ten voordele van de club, maar op termijn ook van zijn eigen zakken.

[bas huijsmans]

Zo de updates van het weekend weer even bij gelezen. Er is weer veel gebeurt, maar alles lijkt toch weer de goede kant op te vallen. Eleni die toch wel met bewondering naar Vassilis begint te kijken. Gaat het plannetje van John dan toch niet volledig werken? Gelukkig gaan de verdiensten dan wel weer goed.

[Nom de Guerre]

 

CXXXVIII. De prijs van succes

 

Gefixeerd op mijn schermen vol spreadsheets en spelerstatistieken, met de geur van vers gezette koffie die de lucht vulde alsof het een laatste troost was, hoorde ik Vassilis niet binnenkomen. Het was pas toen ik opkeek van mijn scherm, voornamelijk om de stekende pijn in mijn nek te verlichten, dat ik hem zag staan. Daar, in de deuropening, met zijn armen gekruist over zijn borst alsof hij een Romeinse keizer was die over zijn rijk uitkeek, zond hij een vorsende blik mijn richting uit.

 

Zijn aanwezigheid vulde de kamer plotseling met een spanning die je kon snijden. Ik had geen idee wat hij kwam doen, maar de ernst op zijn gezicht beloofde weinig goeds. Het was niet de blik van iemand die komt om te feliciteren met je harde werk.

 

"John," zijn stem brak door de stilte, kil en zakelijk. Hij leek niet blij, wat vreemd was, want over het algemeen was Vassilis iemand die de moeilijkheden en stress van zijn werk met een glimlach leek te dragen. Maar niet vandaag.

 

Ik zette mijn koffiemok weg, plaatste die naast het toetsenbord en probeerde nonchalant over te komen, hoewel mijn hart in mijn keel klopte. "Vassilis," zei ik, mijn stem wat hees, "what brings you here?"

 

Hij bleef onbeweeglijk staan, nog steeds met gekruiste armen, en zijn ogen vernauwden zich een fractie. "We need to talk, John. About the transfers," antwoordde hij, en zijn stem had de scherpte van een nieuw geslepen mes.

 

Het was duidelijk dat dit gesprek geen gezellig onderonsje zou worden. Terwijl ik hem aankeek, probeerde ik snel na te denken over welke aspecten van de transfers hem dwars konden zitten. Maar wat het ook was, de lichaamstaal van Vassilis was een duidelijk voorteken dat de storm op komst was.

 

"You must think me a fool, John. Did you think I wouldn't notice you selling half the team?" Hij grinnikte daarbij, maar het geluid was hol, zonder enige vreugde. "To be fair, I didn't notice. Baba did. He complimented me on the club turning a profit. That got my attention, had me checking the books. Why, John?" 

 

Vassilis leunde tegen de deurpost, zijn armen nog steeds over elkaar, de frons op zijn voorhoofd nu dieper dan ooit. Zijn ogen boorden zich in de mijne, zoekend naar antwoorden of misschien zelfs naar een teken van berouw. De kamer voelde plots kil aan, alsof zijn woorden de temperatuur hadden doen dalen.

 

Ik slikte, mijn keel droog, mijn gedachten racend. Het was niet de bedoeling geweest dat hij er op deze manier achter zou komen. "Vassilis," begon ik, mijn stem onvast, "I... I did what I thought was best for the club. More financial stability, room to invest in new talent."

 

Zijn lach was nu ronduit cynisch. "Financial stability? John, you’ve sold half the starting team! What if we fail to win promotion? What then? Did you think about that?" Zijn stem verhief zich nu, een zeldzaamheid voor de normaal zo beheerste man.

 

"I weighed the risks, Vassilis. And yes, I thought about everything. The players I sold, they were good, but we can get equal, if not better players for less money. That’s my job, Vassilis. To secure the future of Spartakos," probeerde ik, mijn stem nu steviger, meer overtuigd van mijn eigen woorden.

 

Vassilis en ik stonden in een slecht verlichte gang van het stadion, net buiten het zicht van de nieuwsgierige blikken van het personeel. Zijn houding was gespannen, de spieren in zijn kaak strak aangespannen terwijl hij naar mij luisterde.

 

"Vass, it's the price of success," begon ik, mijn stem laag en kalm, alsof ik probeerde een wild dier te sussen. "Those players wanted to leave and we couldn't afford a new contract. Now we make money and because of our improved reputation, I can replace them with better players who are cheaper."

 

Vassilis keek me doordringend aan, zijn ogen scherp als die van een havik. "John, are you telling me that selling our best was part of your plan all along?" Zijn stem was zacht, maar droeg een onmiskenbare hardheid in zich, een die meer zei dan zijn woorden.

 

Ik leunde lichtjes naar voren, mijn handen uitgestoken in een gebaar van openheid. "Yes, Vass. It’s a strategy. You know as well as I do, we can't keep paying top wages. We use our reputation now to attract talents who are eager to prove themselves, for less money."

 

Zijn blik verzachtte iets, maar hij was nog steeds niet volledig overtuigd. "And you’re sure these new players can fill the boots of those who left?" vroeg hij, de twijfel hoorbaar in zijn stem.

 

"Absolutely," bevestigde ik met een knik. "We’ve already scouted several who can do more than just fill those boots. They can shine in them, Vass."

 

"And the fact that you get a percentage of each deal has nothing to do with this, John? Eleni mentioned you had financial difficulties," begon hij, zijn stem geladen met een mix van scepsis en beschuldiging.

 

Ik stond recht, mijn houding open, een directe confrontatie niet schuwend. "Look, Vass, I won’t lie to you. Yes, I get a cut from the deals. It’s standard in our line of work. But this isn’t about my wallet. It’s about the club's future and sustainability."

 

Hij fronste, duidelijk nog niet overtuigd. "So you’re saying your financials are solid, then? This is all for the club, nothing personal?"

 

"Absolutely," bevestigde ik met kracht in mijn stem. "My finances are fine, Vass. This is purely a strategic move. We’re building a team that’s financially viable and competitive. That’s my top priority."

 

"But Eleni said..." begon hij, zijn stem zwaar van implicatie.

 

Ik haalde diep adem en rechtte mijn rug. "Listen, Vass, Eleni meant well, but she doesn’t have insight into my finances. It’s typical of her loyalty to friends and her trust in her fiancé to handle it like she did," legde ik uit, mijn stem kalm en beheerst, terwijl ik probeerde te verduidelijken zonder Eleni te betrekken bij onze geschillen.

 

Vassilis' ogen vernauwden zich even, alsof hij probeerde te beslissen hoeveel waarde hij aan mijn woorden moest hechten. "So you’re saying she got it wrong? That there’s no financial trouble on your end?"

 

"That’s exactly what I’m saying, Vass. There’s no trouble. My involvement in these deals is purely about moving the club forward, financially and competitively," bevestigde ik, met een nadrukkelijke knik. Mijn gezichtsuitdrukking was ernstig, hopend dat mijn oprechtheid overkwam.

 

Vassilis keek me nog een moment lang aan, peilde mijn oprechtheid, waarna hij langzaam knikte. Hij wreef over zijn kin, peinzend, zijn blik afwezig terwijl hij nadacht over mijn woorden. Uiteindelijk zuchtte hij diep en knikte langzaam. "Alright, John. I trust you. Just make sure our club comes out stronger on the other side of all these deals." Hij knikte langzaam, zijn blik nog steeds enigszins achterdochtig, maar het leek alsof hij begon te geloven wat ik zei. "I hope for both our sakes you’re telling the truth."

 

"I am, Vass. And thanks for trusting me on this," zei ik, mijn stem iets warmer nu, erkentelijk voor zijn vertrouwen.

 

Vassilis duwde zich van de muur af en stak zijn hand uit. "Let’s make this work, John. For Spartakos."

 

Ik schudde zijn hand stevig. "For Spartakos." Ik knikte vastberaden terug. "You have my word, Vass. We’re going to come out stronger." Terwijl hij wegliep, voelde ik de zwaarte van het gesprek langzaam wegebben. Ik glimlachte, een mengeling van opluchting en vastberadenheid.

 

Terwijl ik daar zo stond, in de echo's van een leeg stadion, na het gesprek met Vassilis, draaiden mijn gedachten overuren. Eleni had Vassilis dus iets verteld, maar niet alles. Slimme meid, dat wel. Een halve waarheid is vaak geloofwaardiger dan een complete leugen, en blijkbaar vertrouwde ze erop dat ik de boel wel zou sussen. Ze kende me goed genoeg om te weten dat ik mijn mannetje stond, zelfs in een storm.

 

Eleni geloofde in mijn plannen, daar was ik zeker van. Ze moest wel, anders zou ze niet haar eigen verloofde, mijn quasi-vriend en baas, tegen mij opzetten met halve waarheden. Het was een gok, een diepe gok die we namen, zij en ik. En terwijl ik daar zo liep te malen, besefte ik dat het niet enkel ging over financiën of voetbal. Nee, dit was groter. Dit was ook een beetje een liefdesverhaal, was het niet? Een verdomd ingewikkeld liefdesverhaal waarin zij en ik misschien, heel misschien, samen een toekomst hadden.

 

Maar daar stond ik dan, midden in een stadion, mijn eigen toekomst te overpeinzen alsof het een schaakspel was waarbij elke zet zorgvuldig moest worden overwogen. Vassilis was geen pion, en Eleni al helemaal niet. En toch manoeuvreerde ik hen zoals ik mijn spelers over het veld dirigeerde. Was dat manipulatief? Misschien. Was het noodzakelijk? Absoluut.

 

Eleni's vertrouwen in mij, dat voelde ik tot in mijn botten. Het was wat me 's nachts wakker hield, wat me door de dagen sleepte vol onderhandelingen en strategieën. Want als zij geloofde dat wij samen iets konden opbouwen, wie was ik dan om die droom te laten schieten? Ja, het was risicovol, maar het beste in dit leven komt altijd met een risico.

 

Dus liep ik verder, de lege tribunes echoënden mijn voetstappen, een symfonie van potentieel en gevaar. En ergens, diep van binnen, fluisterde een stem: 'Je bent gek, John. Maar misschien is gek precies wat je moet zijn.'

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

3 uur geleden zei Marius:

John gokt op meerdere paarden tegelijkertijd wat betreft spelershandel. Wellicht niet alleen ten voordele van de club, maar op termijn ook van zijn eigen zakken.

 

Het een sluit het ander niet uit.

 

2 uur geleden zei bas huijsmans:

Zo de updates van het weekend weer even bij gelezen. Er is weer veel gebeurt, maar alles lijkt toch weer de goede kant op te vallen. Eleni die toch wel met bewondering naar Vassilis begint te kijken. Gaat het plannetje van John dan toch niet volledig werken? Gelukkig gaan de verdiensten dan wel weer goed.

 

Het kan nog alle kanten uit.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[ElMarcos]

Jonh speelt hoogspel tussen de sportieve successen en lijkt voor nu Vass te hebben kunnen overtuigen, maar blijft dat zo? Iets zegt mij dat het spel verre van gespeeld is en dat Eleni misschien niet het vertrouwen heeft van John voelt. Zij lijkt zelf een sluwe vos met een eigen spel, eigen agenda en vooral haar eigen belang.

[Marius]

Het lijkt wel een schaakspel, maar ik kan alleen maar hopen voor John dat het niet Eleni is die tegenover hem zit. Anders staat hij zo schaakmat.

[Djurovski]

Even kunnen bijlezen in de bus. Veel gebeurd hoor. Mooie overwinning op Apoel en John speelt wel hoog spel met de transfers. Was mijn bijrol al langsgekomen en dus gemist of komt die ook nog?

[Nom de Guerre]

 

CXXXIX. De klad erin

 

De uitwedstrijd tegen Latsia was zo'n type wedstrijd die elke coach grijze haren bezorgt. Het begon allemaal volgens plan. We hadden ons opgesteld in een stevige formatie, klaar om de tegenstander op hun eigen helft vast te pinnen. En aanvankelijk werkte het.

 

Eristavi opende de score al in de tiende minuut. Na een prachtige voorzet van Bougafer, die de bal vanaf de linkerflank scherp voor het doel slingerde, kroop Eristavi slim voor zijn bewaker en tikte de bal in het doel. Het was een moment van pure voetbalpoëzie, waarbij de bal perfect de maat hield met de opzwepende cadans van onze aanval.

 

Ngingi verdubbelde de voorsprong kort voor rust. Een snelle counter, ingeleid door een slimme onderschepping van Maisuradze, stuurde Ngingi de diepte in. Met drie verdedigers op zijn hielen en de keeper die uit zijn doel stormde, toonde hij een koelbloedigheid die menig spits mist. Zijn schuiver, laag en precies, vond het net via de binnenkant van de paal. We gingen de rust in met een comfortabele 2-0 voorsprong, en ik voelde me redelijk ontspannen.

 

Maar na de pauze veranderde het tij. Alsof de rust een deken van lethargie over mijn team had geworpen. De klad kwam erin. Spelers die op het punt stonden over te stappen naar andere clubs, speelden alsof ze zich in bubbeltjesplastic hadden gewikkeld. Geen tackles, geen risico’s, enkel veilig voetbal. Dat was niet het Spartakos dat ik wilde zien.

 

Daarnaast waren er de spelers die nog geen deal hadden gesloten. Elk balcontact leek een sollicitatie. Schoten van afstand die meer kans hadden om een vliegtuig te raken dan het doel, egoïstische dribbels die eindigden in balverlies. Het was frustrerend om te zien hoe mijn tactische plannen verdwenen in een poel van individuele ambities.

 

Latsia scoorde tegen in de 78e minuut, een doelpunt dat even vermijdbaar was als het pijnlijk was. Een eenvoudige bal door het midden sneed door onze verdediging alsof het boter was. Onze normaliter betrouwbare Chochishvili leek verrast door de plotselinge opleving van Latsia en zijn reactie was een fractie te laat.

 

Na dat doelpunt leek de angst zich meester te maken van mijn team. In plaats van de wedstrijd professioneel uit te spelen, leken ze verlamd door de gedachte dat een gelijkmaker in de lucht hing. Ik schreeuwde instructies vanaf de zijlijn, mijn stem schor van de spanning, maar het was alsof ze door een dichte mist moesten dringen om mijn woorden te horen.

 

Terwijl ik daar stond, zag ik de laatste minuten wegtikken, mijn hart bonzend in mijn keel. De scheidsrechter floot uiteindelijk voor het einde van de wedstrijd, en hoewel we de drie punten pakten, voelde het als een Pyrrusoverwinning.

 

Terwijl de spelers langzaam het veld afliepen, met hun hoofden gebogen, reflecteerde ik op de precaire balans tussen teamspirit en persoonlijke belangen. Het was duidelijk dat ik iets moest veranderen. Ik kon niet toestaan dat de individuele doelstellingen het collectieve succes ondermijnden. Maar hoe balanceer je die twee zonder iemand zijn dromen te ontnemen? Dit was het dilemma waar ik mee worstelde terwijl ik terugkeerde naar de kleedkamer, klaar om de jongens te confronteren met de realiteit van professioneel voetbal. Het is een teamspel, en vandaag hadden we dat bijna vergeten.

 

Na de wedstrijd stond Bougafer bovendien weer bij me. Hij slofte mijn kant uit in de kleedkamer, zijn gang meer een uitdrukking van frustratie dan de relaxte manier waarop hij normaal bewoog. Hij plofte neer op de bank naast me, leunde voorover en keek me recht in de ogen. Zijn houding was die van een man die er genoeg van had.

 

"Broer, je belooft nu al een paar weken van alles, maar er gebeurt niks, vriend. Dit is gewoon disrespect, weet je." Zijn stem sneed door de kleedkamer, scherp als een nieuw mes op een oude slijpsteen. Elk woord dat hij uitsprak leek wel geladen met een uitdaging, alsof hij me met elke zin op de proef stelde, testte of ik wel echt de ballen had om mijn beloftes na te komen.

 

Ik liet me achterover vallen in de versleten bank, een meester in het maskeren van mijn innerlijke onrust. Mijn gezicht bleef onbewogen, een stilstaand meer op een windstille dag, terwijl mijn stem de rust zelve uitstraalde, elke woord zorgvuldig kiezend, als een schaker die zijn volgende zet plant. "Ilyas, luister. Ik snap dat je ongeduldig wordt, maar deze dingen kosten tijd. We zijn met je contract bezig."

 

Zijn hand kwam neer op de bank met een klap die klonk als een verre donderslag, abrupt de stilte verbrekend die zich als een dikke mist in de kamer had genesteld. De klap echoëde nog na in de ruimte, een dreigende herinnering aan zijn groeiende ongeduld. "Tijd, tijd, altijd tijd, man. Maar ondertussen zie ik anderen tekenen en dik cashen. Wanneer is het mijn beurt, huh? Ik speel elke wedstrijd alsof het mijn laatste is."

 

"En daarom zijn we ook met je aan het onderhandelen," probeerde ik hem gerust te stellen, mijn stem nog steeds evenwichtig. "Je bent een belangrijke speler voor ons, Ilyas. Geen twijfel over mogelijk."

 

Hij leunde achterover, schoof zijn stoel krakend naar achteren en sloeg zijn armen over elkaar, een vesting van vlees en bot opwerpend rond zijn borstkas. Zijn houding was die van een krijger die zich voorbereidt op de volgende aanval, vol afwachting en stil verzet. "Belangrijk, ja. Maar betalen ho maar. Ik wil paper zien, broer. Echte actie, geen woorden."

 

Hij onderstreepte zijn eisen door met een vinger zo scherp als een vers geslepen mes in mijn richting te wijzen. Het had iets van een regisseur die zijn acteurs op het podium regisseert, maar dan geladen met agressie. De rest van de ploeg kon, op Kluiters na, geen woord opvangen van ons gesprek, maar de spanning in zijn stem en de gezwollen aderen in zijn nek lieten weinig aan de verbeelding over. Hoewel niemand openlijk deelnam aan onze uitwisseling, voelde je hun ogen branden in je zij, stiekem glijdend vanuit de schaduwen van de kleedkamer. Dit was het soort moment waarop je in één verkeerde beweging het respect van je ploeg kon verliezen, of erger, hun vertrouwen. Elk woord moest nu zorgvuldig gewogen worden, alsof het hele seizoen afhing van deze ene confrontatie.

 

Ik knikte begrijpend, alsof ik zijn frustratie volledig onderkende, terwijl ik mijn woorden zorgvuldig koos, elke letter op een gouden schaal wegend. "Je bent het waard en dat weten we," begon ik, mijn stem glad als gepolijst staal. "Maar respect, Ilyas, respect kun je niet afdwingen, zeker niet op deze manier en zeker niet voor de hele ploeg. Zelfs als je de fucking Lionel Messi van Spartakos zou zijn." Mijn woorden waren kalm, maar mijn toon liet geen ruimte voor tegenspraak. 

 

"Ik wil niet respectloos zijn, maar dat ben jij nu wel, tegenover mij. Mijn baan bestaat uit meer dan alleen jouw belangen managen. Ik moet een hele ploeg bouwen, Ilyas." Ik leunde iets naar voren, mijn blik strak op de zijne gericht, onwrikbaar. "Ik heb je beloofd dat we naar je contract zouden kijken, en dat zullen we ook doen. Maar laat één ding duidelijk zijn: jij gaat me niet zo voor het blok zetten." 

 

De ruimte tussen ons was geladen met een bijna tastbare spanning, de stilte slechts doorbroken door het zachte zoemen van de fluorescerende lampen boven ons. Het was een cruciaal moment, een dans op het slappe koord van autoriteit en respect.

 

Bougafer kwam overeind, een beetje minder opgefokt nu, maar nog steeds met een soort blik in zijn ogen alsof hij verwachtte dat elk woord een nieuw gevecht kon ontketenen. "Broer, ik wil je niet disrespecten voor de groep, maar ik moet opkomen voor numero uno. Ik moet ook hosselen voor die paper, snap je." Zijn stem had iets van een bedelaar die tegelijkertijd een straathandelaar is, hard en direct. "Jij doet wat voor mij, ik doe wat voor jou, weet je."

 

Ik keek hem aan, peinzend over de waarheid die hij uitsprak. Het was de rauwe logica van de straat gemengd met de bittere noodzaak van overleven. "Ilyas, ik snap je. Echt waar," zei ik, mijn stem zacht maar vol met de ernst van een man die te veel van dit soort gesprekken heeft gevoerd. "We gaan het regelen, maar niet op deze manier. Niet nu, voor de ogen van iedereen. We doen het goed."

 

Hij knikte langzaam, zijn houding iets ontspannender nu de lucht tussen ons geklaard was. Zijn schouders zakten een beetje, alsof hij eindelijk een deel van het gewicht dat hij meedroeg had neergezet. "Oké, man. Ik vertrouw op je." En terwijl hij wegliep, voelde ik de zware last van verantwoordelijkheid die op mijn schouders rustte. Niet alleen om een team te bouwen, maar ook om deze jonge mannen te leiden in een wereld die vaak minder over voetbal ging en meer over het overleven in de jungle van het moderne voetbal.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

  

Spoiler

19 uur geleden zei ElMarcos:

Jonh speelt hoogspel tussen de sportieve successen en lijkt voor nu Vass te hebben kunnen overtuigen, maar blijft dat zo? Iets zegt mij dat het spel verre van gespeeld is en dat Eleni misschien niet het vertrouwen heeft van John voelt. Zij lijkt zelf een sluwe vos met een eigen spel, eigen agenda en vooral haar eigen belang.

 

Ik probeer het een beetje interessant te houden zo.

 

18 uur geleden zei Marius:

Het lijkt wel een schaakspel, maar ik kan alleen maar hopen voor John dat het niet Eleni is die tegenover hem zit. Anders staat hij zo schaakmat.

 

Wie weet  

 

14 uur geleden zei Djurovski:

Even kunnen bijlezen in de bus. Veel gebeurd hoor. Mooie overwinning op Apoel en John speelt wel hoog spel met de transfers. Was mijn bijrol al langsgekomen en dus gemist of komt die ook nog?

 

Die staat nog op de planning. Ik twijfel tussen een malafide piloot of een exporteur van wijn.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

Edited May 14 by Nom de Guerre

[Nom de Guerre]

 

CXL. Sportieve revanche, soort van

 

Op een typische zaterdagmiddag, waarop het weer niet kon kiezen tussen druilerige regen en zonneschijn, sloften de mannen van Spartakos het veld op, klaar om Chalkonaras te ontvangen. Het stadion, een krappe arena die meer weg had van een oude schoolgymzaal dan van een voetbaltempel, was verrassend vol. Misschien omdat de belofte van doelpunten in de lucht hing als de geur van versgebakken brood.

 

Vanaf de aftrap leek het alsof Spartakos vastbesloten was om elke herinnering aan recente defensieve misstappen uit te wissen met een stortvloed aan aanvallende brille. Ngingi, wiens dribbels soms meer weg hadden van een straatjongen die danste rond blikjes frisdrank, opende de score binnen vijf minuten. Een flitsende actie langs twee verdedigers, gevolgd door een droge knal in de verre hoek.

 

Pittaras volgde niet lang daarna, met een kopbal uit een hoekschop die hij zo hard het net in joeg dat je voor minder een whiplash overhield. Het leek alsof Spartakos met ieder doelpunt een statement maakte: "Wij zijn hier, en wij scoren, of jullie dat nou leuk vinden of niet."

 

Skyum pikte ook zijn doelpunt mee, een sluipende run gevolgd door een schuiver die de keeper slechts kon nakijken. Eristavi, normaal meer een voorbereider dan een afmaker, besloot dat ook hij deel wilde uitmaken van de scorelijst en jaste van twintig meter afstand een bal onder de lat door die je kon nomineren voor doelpunt van de maand.

 

Maar terwijl de doelpuntenmachine op volle toeren draaide, was er achterin iets raars aan de hand. Het middenveld, normaal de eerste linie van verdediging, was overgeleverd aan aanvalsdromen. Elke middenvelder leek te denken dat hij de volgende De Bruyne was, compleet gefixeerd op assists of, nog erger, op zelf scoren. Dit leidde tot gaten die groter waren dan de plotgaten in een slechte soapserie.

 

Chalkonaras profiteerde dankbaar. Eén, twee, drie keer wisten ze door de verdediging te breken. Elke keer was het een kopie van de vorige: een snelle uitbraak, een paar snelle passes en daar was het tegendoelpunt. Je zou bijna denken dat onze verdedigers betaald werden per ontvangen doelpunt.

 

Langs de zijlijn ijsbeerde ik, schreeuwend en gesticulerend alsof ik een luchtverkeersleider was die probeerde een stel blinde piloten aan de grond te krijgen. Ik probeerde de mentaliteit van mijn team om te draaien, van flashy voetbal naar solide, betrouwbaar spel. Het was een strijd, niet alleen tegen de tegenstander, maar tegen onze eigen overmoed.

 

Na de wedstrijd, terwijl de kleedkamer daverde van het geschreeuw en de high-fives, trok ik me terug in mijn kantoortje. De overwinning was zoet, maar de nasmaak was bitter. Zes doelpunten waren prachtig, maar drie tegen was een teken aan de wand. Mijn notitieboekje ging open, mijn pen kraste over het papier. "Verdedigende discipline" stond er in dikke letters. Het was tijd voor een ommekeer, tijd om deze jonge honden te leren dat voetbal meer is dan alleen maar show. Voetbal, zoals het leven, is een balans. En die balans moest hersteld worden, voor de volgende wedstrijd, voor de toekomst van Spartakos.

 

Terwijl de jongens in de kleedkamer zichzelf over de schouder klopten en luidkeels de overwinning vierden, zat ik in mijn kleine kantoortje, omgeven door de muren die meer weg hadden van een gevangeniscel dan van een werkplek. De roes van de overwinning was voor hen tastbaar, maar voor mij hing er een sluier van zorgen over. Zes doelpunten voor, drie tegen; het leest als een scorebord van een juniorwedstrijd waarbij verdedigen een optionele luxe is.

 

De teamgeest, die heilige graal waar iedere coach naar op zoek is, leek vervangen door een individuele jacht op glorie. De balans in het team, dat subtiele evenwicht tussen aanvallen en verdedigen, was zoek. Het was alsof we op een schip zaten waar iedereen naar de ene kant leunde, waardoor we dreigden om te slaan. Ik krabbelde op een vergeten kladblok, een lijst makend van wat misging en wat nodig was. 'Teamgeest herstellen. Balans terugvinden.' stond er in krasserige, haastige letters geschreven.

 

Ik peinsde over de ijdelheid van voetballers, de jonge honden die denken dat ze de wereld aankunnen zolang ze de bal aan de voet hebben. Maar voetbal is een teamsport, en geen enkele hoeveelheid individuele brille kan het belang van samenwerking, van tactisch samenspel, vervangen. Ik moest iets doen om hen te herinneren aan het 'wij' in plaats van het 'ik'.

 

Misschien was het tijd voor een training die meer leek op een militaire oefening dan op een voetbalsessie. Misschien moest ik ze uit hun comfortzone halen, ze laten zweten, niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk. Een nachtelijke sessie, een teambuildingsactiviteit in het bos, iets dat hen weer als een eenheid zou smeden. Een paar dagen weg van de glinsterende lichten van het stadion, waar ze konden leren dat je alleen zo sterk bent als de zwakste schakel.

 

De taak die voor me lag was niet gering, maar noodzakelijk. Als ik de mentaliteit binnen de ploeg niet kon keren, dan waren al die schitterende doelpunten niet meer dan voetnoten in een verhaal van gemiste kansen. Het was tijd om de fundamenten van Spartakos te verstevigen, niet met stenen, maar met wilskracht, discipline en een hernieuwd besef van wat het betekent om echt samen te spelen. Met een diepe zucht sloeg ik het kladblok dicht. De tijd van nadenken was voorbij, het was tijd om te handelen.

 

~ = = = = = ~

 

 

[bas huijsmans]

John kijkt verder dan alleen de resultaten. Dat is goed om te zien. Wanneer je alleen naar het nu kijkt en niet verder zullen de problemen alleen maar groter worden en barst de bom. Nu valt het nog te herstellen

[Marius]

Zand in de motor lijkt het wel. Maar John lijkt het niet de kans te gaan geven om al te veel te gaan sputteren.

[Nom de Guerre]

 

CXLI. Een vraag om hulp

 

Vassilis' kantoortje was een slagveld van verfrommelde notities en verspreide asbakken, alsof een tornado er doorheen was geraasd en vervolgens besloot dat het wel genoeg was. De geur van zijn laatste sigaar hing nog in de lucht, zwaar en penetrant, alsof die probeerde te compenseren voor het gebrek aan frisse ideeën. Hij keek op toen ik binnenkwam, zijn ogen als die van een schaakmeester die net een pion heeft verloren; sceptisch en enigszins geïrriteerd. De frons tussen zijn wenkbrauwen was diep, alsof hij probeerde te lezen wat ik dacht of misschien wel wat ik van plan was, een blik die duidelijk maakte dat hij zich voorbereidde op iets onaangenaams.

 

"Vass, we need to talk," begon ik, terwijl ik tegen de deurpost leunde. "It’s about the team, about the unity... or rather, the lack of it."

 

Vassilis keek op van een dossier dat waarschijnlijk net zoveel stof had verzameld als een vergeten grafsteen. Zijn ogen vernauwden zich, alsof hij probeerde te ontcijferen of ik een bondgenoot was die een reddingsboei uitwierp of een tegenstander die een verborgen mes trok. "Go on," zei hij met een stem die zowel moe als gewapend klonk, klaar om elke slag die ik misschien zou leveren te pareren.

 

Met een dramatisch gebaar dat meer thuishoorde in een slecht gespeelde theatervoorstelling dan in een voetbalkleedkamer, zwaaide ik met mijn armen. "They are all playing for themselves right now," verklaarde ik, alsof ik een doek onthulde dat een minder smaakvol kunstwerk verborg. Mijn stem droeg een mix van frustratie en theatraliteit, terwijl mijn ogen kort de rommelige kamer overvlogen, alsof ik de eenzaamheid van individuele ambities tussen de rondslingerende papieren en ongewassen koffiekopjes kon zien. "I just see that it doesn’t click, man. We score, yes, but we’re an orchestra where everyone is playing their own symphony. It doesn’t sound right. We need something... some kind of team building."

 

Hij leunde achterover in zijn stoel, een dunne rookwolk blazend naar het plafond. "Teambuilding, eh? And what did you have in mind? Paintball? Survival in the woods?"

 

"Maybe," antwoordde ik, een beetje geïrriteerd door zijn toon. "Something that really brings them together, challenges them too. Not just a day out."

 

Vassilis tikte met zijn vinger op de tafel, peinzend. "I may have an idea," zei hij plots, zijn ogen nu twinkelden van een ongetemde sluwigheid. "What about a trip to the mountains? A bit of back to basics, camping, cooking together, that kind of stuff. Real teamwork, survival style."

 

Ik knikte, mijn wenkbrauwen hoog opgetrokken in een mengsel van verbazing en stille bewondering. Vassilis had blijkbaar nog wat trucjes in zijn mouw die ik niet had verwacht. Een verrassende wending, dat zeker, en een die me stilletjes liet grijnzen om zijn sluwe inzicht."That doesn’t sound bad. Do you think that will help?"

 

"John," begon Vassilis opnieuw, nu met een zwaarte in zijn stem die je kon wegen. "If that doesn’t bring them closer together, I don’t know what will. And besides, getting away from the media, the fans, the pressure... It could do us all some good." Hij keek me strak aan, de rimpels op zijn voorhoofd werden dieper, alsof elk woord dat hij uitsprak een eigen leven leidde in de groeven van zijn gezicht.

 

Ik knikte langzaam, onder de indruk van zijn voorstel. De ruis van de buitenwereld even laten voor wat het was, de ploeg herenigen in een soort van voetbalretraite, dat kon inderdaad precies zijn wat we nodig hadden. In de stille hoeken van mijn geest maakte twijfel plaats voor iets dat leek op hoop, of was het overtuiging? Met Vassilis die daar zo stond, half in het licht van de flikkerende tl-balk boven ons, had ik bijna het gevoel dat we samen elk probleem konden tackelen. Bijna dan. "Alright," zei ik, een glimlach krullend rond mijn lippen. "Let’s arrange that then. But I want you there too, Vass. You’re just as much a part of this team."

 

Hij knikte, een brede grijns op zijn gezicht die zijn eerdere zorgen leek weg te spoelen. Zijn lach vulde de kamer, een lichtpunt in de anders zo strakke sfeer van het kantoor. Die lach, die spontane uitbarsting van vrolijkheid, voelde als een onverwachte zonnestraal op een grijze dag. "Of course, I wouldn’t miss it for the world. When do you see this happening?"

 

"As soon as possible," antwoordde ik. "Let’s take the next free period we have."

 

"We'll make it work," zei Vassilis, en stond op om zijn hand stevig in de mijne te drukken. "We'll make it work."

 

Terwijl ik de kamer uit liep, voelde ik een hernieuwd gevoel van hoop. Misschien, heel misschien, zou dit de ommekeer zijn die we nodig hadden.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties.

 

Spoiler

8 uur geleden zei bas huijsmans:

John kijkt verder dan alleen de resultaten. Dat is goed om te zien. Wanneer je alleen naar het nu kijkt en niet verder zullen de problemen alleen maar groter worden en barst de bom. Nu valt het nog te herstellen

 

Bob de Bouwer mode, we fixen die shit.

 

4 uur geleden zei Marius:

Zand in de motor lijkt het wel. Maar John lijkt het niet de kans te gaan geven om al te veel te gaan sputteren.

 

Yep. Realistisch gezien moesten we onze positionering op het veld fixen door middel van de blocks, maar dat bekt een stuk minder lekker.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

A trip to the mountains. Het zou zo maar de titel van één van de volgende updates kunnen zijn. Wie weet wat de ploeg daar te wachten staan. Iets of iemand heeft dan wellicht een verrassing van jewelste in petto  

[bas huijsmans]

What happens in the mountains, stays in the mountains?

[Djurovski]

Hmm malafide piloot met een trip naar de bergen ala turbo mc kwek

[Nom de Guerre]

 

CXLII. Feel the Bas(s)

 

Op een grijze dinsdagmiddag, na een slopende training, wenkte Vassilis me met een serieus gezicht naar zijn kantoor. "Drop by when you’re ready," zei hij, zijn stem laag en dringend. De manier waarop hij keek, deed vermoeden dat dit geen gewoon napraatje zou worden. 

 

Toen ik Vassilis' kantoor binnenstapte, stond hij daar, in volle discussie met een kolos die meer weg had van een wandelende kleerkast dan van een mens. De man leek zo groot en breed dat het me verbaasde dat hij überhaupt door de deur was gekomen. Beide mannen keken op toen ik binnenstapte, hun gesprek abrupt onderbrekend. Vassilis, met een brede grijns, kwam naar me toe en klopte me op de schouder terwijl hij naar de kolos wees. 

 

"This is Bas, an old buddy of my dad's,"  zei Vassilis, alsof hij het over een oude schoolvriend had. Daar stond hij dan, Bas, een kerel die de breedte van een kledingkast leek te hebben, en die indruk werd nog versterkt door zijn mouwloze shirt dat strak gespannen stond over wat ongetwijfeld een berg spieren was. Zijn handen, groot als kolenschoppen, hingen losjes langs zijn zijden, klaar om elk moment actie te ondernemen. Zijn gezicht, dat iets weg had van een weerbarstige rots, was grotendeels bedekt met een ruige baard, alsof hij zich al maanden niet geschoren had, wat zijn stoere uiterlijk alleen maar versterkte.

 

Zijn ogen, scherp en doordringend, leken dwars door je heen te kijken, en je kon je niet aan de indruk onttrekken dat die blikken niet alleen bedoeld waren om te observeren, maar ook om te intimideren. Onder zijn neus hing een snor, breed en wild, alsof hij ermee door de dichtste jungles had kunnen zwemmen zonder ooit verstrikt te raken. Hij droeg een oude legerbroek die getuigde van vele avonturen en misstanden, en zware laarzen die elk type terrein leken te kunnen bedwingen.

 

Het was het type man van wie je zou verwachten dat hij meer tijd in schimmige achterafkamertjes doorbracht dan in de schijnwerpers, en toch stond hij daar, in al zijn dubieuze glorie, als een monoliet van spier en mysterie. Vassilis stond erbij en keer er naar. 

 

Ik keek Vassilis sceptisch aan. "An old friend of your dad's is hardly a glowing fucking recommendation, especially when he looks like a serial killer. For all I know, he is a serial killer." Bas grinnikte, een geluid dat meer leek op het vermalen van kiezelstenen door een vuilniswagen dan op menselijk lachen. Het was niet echt geruststellend.

 

Vassilis sloeg me lachend op de rug, alsof ik zojuist de beste grap van het jaar had gemaakt. "John, don't worry, he's lost his wild hairs. Now he's more into sailing his boat and climbing mountains than... other activities." Zijn knipoog deed er niet veel aan om mijn twijfels weg te nemen.

 

Bas, die nog steeds met een grijns van oor tot oor stond, stak zijn hand uit. "Geen seriemoordenaar, beloofd," zei hij met een stem die klonk alsof hij jarenlang whisky had gedronken met een schep grind als ontbijt.

 

"That does not answer my question, Vass." Ik keek Bas aan, met een blik die de mijne aan scherpte zeker evenaarde. "No offence, big guy, maar ik weet graag welk vlees ik in de kuip heb." Bas haalde onverschillig zijn schouders op en wierp een snelle blik naar Vassilis, alsof hij toestemming zocht, of misschien medelijden.

 

"Bas is a trader, John. He just happens to trade in the kind of wares that are not quite... legal... on Cyprus," verduidelijkte Vassilis, zijn stem een mengeling van trots en voorzichtigheid.

 

Ik grijnsde breed. "So he's a smuggler. What does that have to do with us, Vass?" De manier waarop ik 'smuggler' uitsprak, gaf blijk van zowel amusement als een niet te negeren onderstroom van spanning.

 

Vassilis maakte een theatraal gebaar in de richting van Bas. "You tell him, big man." Bas keerde zich weer naar mij, zijn blik intens. "Okay meneertje nieuwsgierig... Voor ik dit werk ging doen, heb ik een aantal jaren als marinier gediend."

 

Het kwartje viel met de subtiliteit van een baksteen door een raam. Deze titaan van een man zou onze bootcamptrainer worden. Zijn stem was diep en rauw, een echo van commando's die ongetwijfeld op menig oefenveld waren geschreeuwd. De intense blik in zijn ogen, gecombineerd met een bijna tastbare aura van autoriteit, was voldoende om me te overtuigen. Dit was misschien gek, misschien zelfs gevaarlijk, maar het was precies wat Spartakos nodig had.

 

Ik keek Bas nieuwsgierig aan. “Wat had je in gedachten?” Bas leunde naar voren, zijn massieve gestalte vulde bijna de hele ruimte. "Ik dacht aan een weekje survival in het Troödosgebergte. Een beetje klauteren, zweten, elkaar uit de modder trekken. Dat soort werk." Zijn stem klonk als een diesel die warmdraait, iets onheilspellend maar ook geruststellend stevig. Ik fronste mijn wenkbrauwen. "En dat zou ons moeten helpen?"

 

Hij knikte langzaam. "Niets beter om banden te smeden dan gezamenlijk afzien in de natuur. Ik heb wat parcours uitgezet die jullie goed zullen testen."  Zijn Nederlands was vrijwel accentloos en klonk verrassend zacht voor iemand van zijn formaat, maar de manier waarop hij 'testen' zei, deed me denken aan een drillsergeant die klaarstond om rekruten te martelen. Toch klonk het verleidelijk. Echte teamwork, op de harde manier.

 

Ik wist niet precies wat ik van het plan moest denken. Een bootcamp in het Troödosgebergte, georganiseerd door een ex-marinier en huidige smokkelaar. Het klonk als het script voor een slechte actiefilm. Maar daar stonden we dan, op de rand van een avontuur dat, als ik Vassilis mocht geloven, ons team zou smeden tot een onbreekbare eenheid. Of dat was tenminste de bedoeling. Tijdens de rit naar de bergen keek ik uit het raam, de steeds ruiger wordende natuur in ogenschouw nemend, en vroeg me af of ik mijn spelers niet gewoon naar hun sportieve dood had geleid.

 

~ = = = = = ~

 

Spoiler

7 uur geleden zei Marius:

A trip to the mountains. Het zou zo maar de titel van één van de volgende updates kunnen zijn. Wie weet wat de ploeg daar te wachten staan. Iets of iemand heeft dan wellicht een verrassing van jewelste in petto  

 

Of ik gooi een curvebal en alles gaat gewoon zoals je denkt  

 

3 uur geleden zei bas huijsmans:

What happens in the mountains, stays in the mountains?

 

Alleen als het Brokeback Mountains zijn.

 

23 minuten geleden zei Djurovski:

Hmm malafide piloot met een trip naar de bergen ala turbo mc kwek

 

In de bergen zijn geen vliegvelden, dus dan wordt het een enkele reis...

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Djurovski]

Dat is voor turbo nooit een probleem geweest. Hoewel het vliegtuig vaak wel kapot was. Heerlijke drill sergeant voor het team hoor

[Marius]

Klinkt als zo'n hip survival programma waarvan er tegenwoordig meer dan één te pas en te onpas op TV verschijnen. Of dat inderdaad de beste zaak is voor de spelers, is een andere vraag  

[ElMarcos]

John gaat zijn mannen duidelijk onderwerpen aan de louche variant op Kamp van Koningsbrugge. Benieuwd of dit goed gaat of dat het team weer in situaties beland waar John en Vass spijt van gaan krijgen. 

 

Kleine nieuwsgierige vraag, is mijn rolletje al in de buurt? 

[Nom de Guerre]

 

CXLIII. Op bootcamp

 

Het begin van de bootcamp leek meer op een expeditie naar het einde van de wereld dan een teambuildinguitje. Met vijf Land Rovers volgeladen met uitrusting, proviand en een zestal voetballers per voertuig, vertrokken we naar het Troödosgebergte onder een dreigend wolkendek dat ons met regen beloofde te geselen.

 

Bas leidde de colonne, zijn Land Rover kronkelde zich een weg omhoog langs de steile paden, zijn hoofd zo nu en dan verdwijnend in een wolk van sigarenrook. Hij had een route uitgestippeld die ons diep het gebergte in zou voeren, ver weg van de bewoonde wereld en dichter bij wat hij 'de essentie van overleven' noemde.

 

De eerste oefening was een stevige bergtocht met volle bepakking. Bas liep voorop, onverstoorbaar als een tank, terwijl de rest van ons zwoegend en puffend zijn tempo probeerde bij te benen. "If you think you can’t go any further, think about the teammate you’re letting down if you give up now," donderde Bas, terwijl hij ons door een bijzonder rotsachtig stuk leidde.

 

Tegen de tijd dat we de top bereikten, waren de spelers te moe om nog te klagen, en misschien was dat wel het eerste teken van Bas' succes. We zetten ons kamp op, en terwijl de nacht viel, ontstond er een vreemd soort kameraadschap rond het kampvuur. Eerdere irritaties en ego's leken te smelten in de warmte van het vuur en de gedeelde vermoeidheid.

 

De volgende dag begon met een ochtendlijke duik in een ijskoud bergmeer. De schok van het koude water was als een wekker; kreten en vloeken vulden de lucht, maar iedereen deed mee. "Your body is stronger than you think," leerde Bas ons. "It’s your mind that needs to catch up."

 

We vervolgden de dag met touwtrekken, waarbij Bas ons verdeelde in willekeurige teams. De strijd was fel, en de inzet voelbaar. "You're not just pulling the rope," schreeuwde Bas. "You're pulling your team towards victory!"

 

Misschien was de meest onthullende oefening de vertrouwensval. Elke speler moest zich vanaf een rots laten vallen, de armen gekruist over de borst, in de armen van zijn teamgenoten. De aarzeling bij sommigen was groot, maar toen de eerste speler zich liet vallen en veilig opgevangen werd, volgde de ene na de andere. Het was een fysieke manifestatie van het herstel van vertrouwen.

 

De onzekerheid in Ewald's ogen was onmiskenbaar toen hij op de rand van de rots stond, zijn armen stevig over zijn borst gekruist. Naast hem stonden Kreubel en Pittaras, net zo gespannen, maar vastberaden om hun teamgenoot op te vangen. Bas stond een paar stappen terug, zijn armen gekruist, een scherpe blik op de drie mannen gericht.

 

"Trust, lads," sprak hij met een rustige, maar dwingende toon. "Show each other you can trust one another."

 

Ewald keek over zijn schouder naar de gespreide armen van zijn teamgenoten, slikte even, en liet zich toen vallen. De seconde van zijn val leek een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk vingen Kreubel en Pittaras hem feilloos op. Het was meer dan een oefening; het was een statement.

 

Het ijs was gebroken, en plotseling wilde iedereen deelnemen. Kreubel was de volgende. Met minder aarzeling en een brede grijns liet hij zich achterover vallen, recht in de armen van Pittaras en Ewald, die nu met vernieuwd vertrouwen de uitdaging aangingen.

 

Toen Pittaras aan de beurt was, heerste er al een sfeer van kameraadschap en gelach. Hij maakte er een show van, deed alsof hij twijfelde, en sprong toen achterwaarts met een theatrale gil die iedereen deed schateren. Zijn val werd opgevangen door Kreubel en Ewald, die ondanks hun gelach, hun taak serieus namen.

 

Dit moment, hoewel simpel, symboliseerde een keerpunt. Het was alsof de vertrouwensval de sluizen had geopend; er was nu een onmiskenbare band, een broederschap die zich niet alleen op het veld, maar ook daarbuiten manifesteerde.

 

Bas had ook een soort hindernisbaan gebouwd, met klimnetten, modderkuilen en een touwbrug. Het leek alsof elke meter van de baan ontworpen was om ons te breken, maar in plaats daarvan bouwde het ons op. We hielpen elkaar, coachten elkaar, en toen de laatste speler over de finishlijn kwam, was er een collectieve uitbarsting van opluchting en trots.

 

De bootcamp eindigde met een lange nachtmars terug naar de basis, een stille tocht waarbij iedereen verzonken leek in zijn eigen gedachten. Toen de zon opkwam en de contouren van het basiskamp zichtbaar werden, was er een gevoel van onoverwinnelijkheid. We waren meer dan een team; we waren een eenheid geworden, gesmeed in de vuren van Bas' bootcamp.

 

Terug in de kleedkamer, de dag na onze terugkeer, was de sfeer onmiskenbaar veranderd. Er werd gelachen, schouders werden geslagen, en zelfs de anders zo stille Ngingi maakte een grap. Het leek erop dat Bas’ rigoureuze regime meer had gedaan dan alleen onze conditie testen; het had iets essentieels in ons wakker gemaakt.

 

Toen ik Vassilis na afloop zag, gaf ik hem een stevige handdruk. "That was worth it," zei ik, terwijl ik een blik wierp op de groep die zich als een hechte bende gedroeg. Vassilis knikte, een tevreden grijns speelde om zijn lippen. "I told you Bas would deliver. He's changed these boys."

 

In de dagen die volgden, merkte ik dat de spelers elkaar op een nieuwe manier benaderden. Trainingen waren intensiever, met een positieve agressie die eerder ontbrak. De bal ging sneller rond, spelers coachten elkaar openlijk en er was een merkbare vermindering van de egoïstische speelstijl die ons eerder parten speelde.

 

Onze volgende wedstrijd was tegen een sterkere tegenstander, maar de nieuw verworven teamgeest was duidelijk zichtbaar. We speelden als een eenheid, met een verdediging die als een blok beton stond en een aanval die met chirurgische precisie te werk ging. Het was alsof de bootcamp niet alleen hun lichamen, maar ook hun mentaliteit had gehard.

 

In de kleedkamer na de wedstrijd, waar het gelach en het gezang weerklonken, wist ik dat we een hoek hadden omgeslagen. "Zis is vat a team should feel like," zei Ewald, terwijl hij zijn arm om de schouders van Ngingi sloeg. "As brothers." De andere spelers knikten instemmend, sommigen met een grijns, anderen met een ernstige blik die de diepte van het moment weerspiegelde.

 

En terwijl ik daar stond, omringd door mijn team, voelde ik een diepe trots. Bas had ons niet alleen fysiek uitgedaagd; hij had een ziel in Spartakos geblazen, een ziel die door elk van deze jongens werd gedeeld.

 

Vassilis sloeg me op de rug. "Looks good, doesn't it?" zei hij, terwijl zijn blik over de groep ging. Ik knikte, de geluiden van mijn team absorberend, een mengsel van vreugde en broederschap. "More than good, Vass. This is the start of something special."

 

Terwijl ik naar de uitgelaten tafereeltjes keek, wist ik dat ondanks alle uitdagingen en de schemering van mijn vorige plannen met Eleni, dit moment, deze verbinding, waarvoor ik echt hier was. Spartakos was meer dan een voetbalteam; het was een familie, en net als elke familie, hadden we onze ups en downs. Maar zoals elke familie, kwamen we sterker uit onze beproevingen.

 

En voor het eerst in een lange tijd voelde ik dat, ongeacht de uitdagingen die nog zouden komen, we ze samen als een team zouden aangaan. Met Vassilis naast me, de jongens voor me, en het echoënde gelach rondom, was het duidelijk dat Spartakos niet zomaar een club was. Het was een thuis.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

16 uur geleden zei Djurovski:

Dat is voor turbo nooit een probleem geweest. Hoewel het vliegtuig vaak wel kapot was. Heerlijke drill sergeant voor het team hoor

 

Snap ik, maar meestal overleven mensen buiten cartoons een vliegtuigcrash niet  

 

12 uur geleden zei Marius:

Klinkt als zo'n hip survival programma waarvan er tegenwoordig meer dan één te pas en te onpas op TV verschijnen. Of dat inderdaad de beste zaak is voor de spelers, is een andere vraag  

 

Een beetje vertrouwen in onze John en Vassilis, graag  

 

12 uur geleden zei ElMarcos:

John gaat zijn mannen duidelijk onderwerpen aan de louche variant op Kamp van Koningsbrugge. Benieuwd of dit goed gaat of dat het team weer in situaties beland waar John en Vass spijt van gaan krijgen. 

 

Kleine nieuwsgierige vraag, is mijn rolletje al in de buurt? 

 

Jouw rol zit in de ontknoping van seizoen 1. Ik schat dat dit nog een weekje op zich laat wachten.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[ElMarcos]

Volgens mij was dit een zeer geslaagde teambuilding, zelfs zonder incidenten. Even een moment van rust en vrede voor John. Ook weleens lekker denk ik zo. 

[Djurovski]

True haha. Het team is er sterker op geworden dus dat is mooi om te zien. Wat hard werken wel niet kan doen

[Kyrill]

Die Bas doet dat geweldig zeg, mooi hoor. Prachtige team building activiteiten!! 

[Marius]

Een geslaagde teambuilding! Maar ik vraag me af hoeveel John de club nog ziet als familie als hij ook de kans heeft om voor Eleni te kiezen