[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Glenn08]

Iets in mij zegt dat het geval Eleni de club nog wel is op z'n kop kan zetten.

 

En zoals je wel weet lees ik nooit boeken, maar ik ga dit vanaf nu benoemen als een boek. Echt knap hoe je dit kan brengen, en volhouden!

28 maart bewerkt door Glenn08

[Kyrill]

Leuk en tof stukje weer, genieten hoor.

[Jónstærke]

"Pickle in big money sandwich" das eentje om te onthouden.  Die laatste kleine babbel tussen Eleni en John zette me toch aan het denken naar misschien wel een mogelijke gezamenlijke toekomst op het continent. Een model vertoeft zo nu en dan al eens in Italië voor haar werk, misschien kom je er wel wat oude vrienden uit Palermo tegen?

[Nom de Guerre]

 

Geroskippou. Het klinkt inderdaad als iets wat je uitroept na een niesbui, misschien zelfs met een gesloten oog en een hand voor de mond. "Geroskippou!" Maar in werkelijkheid bleek het een kuststadje te zijn, genesteld ten oosten van Paphos, ver weg van de epische centra van niesaanvallen. En toevallig ook de thuisbasis van onze volgende tegenstander in de competitie.

 

In de aanloop naar deze cruciale wedstrijd riep ik mijn aanvoerder Irakli en mijn influencer-doelman, Michael, naar mijn kantoor. Irakli, een Georgische veteraan van 35 die eruitzag alsof hij zowel een beer kon worstelen als een delicate soufflé kon bakken, keek me aan met een mengeling van nieuwsgierigheid en lichte irritatie. Michael daarentegen had zijn telefoon al in de aanslag, waarschijnlijk in de hoop dit hele gesprek te kunnen vloggen.

 

In de schemerige lichten van ons bescheiden trainingscomplex verzamelde ik de mannen voor een praatje. De recente successen hadden hun ego's gevoed, maar het was mijn taak om ze geaard te houden.

 

"Mannen, ik weet dat we het seizoen goed gestart zijn, maar de focus moet niet alleen op drank en vrouwen liggen," begon ik, mijn blik strak over de groep glijdend.

 

Irakli lachte, zijn brede schouders schuddend. "In Georgia, life is less beautiful. My career is nearly at end. I enjoy every moment. Relax, Mister John," sprak hij, zijn zware accent elke lettergreep kleurend.

 

Terwijl ik hem aankeek, begreep ik de kern van wat hij zei, maar het was Michael die mijn aandacht trok. De man was alweer aan het filmen, zijn telefoon zwevend als het zwaard van Damocles boven zijn hoofd.

 

In een flits van irritatie sloeg ik de telefoon uit zijn hand. "Focus, Michael. No antics like last week," zei ik, mijn stem harder dan bedoeld.

 

De telefoon landde met een zachte plof op de grasmat, en Michael keek me geschrokken aan. "Sorry, Mister John," stamelde hij, zijn gebruikelijke bravoure verdwenen als sneeuw voor de zon.

 

Ik zuchtte, mijn frustratie wegebbend. "Listen up, lads. It's great to enjoy our victories, but remember why we're here. We're not rock stars or movie stars. We're footballers. Our legacy on the pitch is what people will remember, not how many cans of El ϸousto we can down or how many... adventures we have off the pitch."

 

Irakli knikte, serieuzer nu. "You're right, Mister John. Football first. Parties can wait."

 

Michael raapte zijn telefoon op, een blik van besef in zijn ogen. "Got it, boss. Football first."

 

Ik keek rond, ervan overtuigd dat mijn boodschap was overgekomen. "Good. Let's make this season one to remember for the right reasons. Let's put Spartakos on the map, not for our after-match escapades, but for how we dominate on the field."

 

De groep knikte unaniem, hun gezichten vastberaden. Het was duidelijk dat, ondanks de verleidingen, deze mannen wisten wat er op het spel stond.

 

"Alright, let's get back to training. We've got a match to win against Geroskippou, and I don't want to hear that name unless it's about how we crushed them on their own turf," sloot ik af, een glimlach niet kunnend onderdrukken bij de gedachte aan onze volgende overwinning.

 

Terwijl de mannen zich weer op het veld verspreidden, elk naar zijn positie, voelde ik een golf van trots. Spartakos was misschien een kleine club in een kleine stad, maar we hadden het hart en de ziel van kampioenen. En dat, wist ik, zou ons ver brengen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

3 uur geleden zei Titan:

Als dat geen aanmoediging is om het kampioenschap te winnen, weet ik het ook niet meer. Het is trouwens wachten tot jullie influkeeper 'iets' te veel van het goede op de gevoelige plaat legt en moet gaan vrezen voor zijn leven.  Mijn forumnaam heeft niets met de Griekse oudheid te maken, wel met aan Argentijnse god  .

 

When the shoe fits   

 

3 uur geleden zei Glenn08:

Iets in mij zegt dat het geval Eleni de club nog wel is op z'n kop kan zetten.

 

En zoals je wel weet lees ik nooit boeken, maar ik ga dit vanaf nu benoemen als een boek. Echt knap hoe je dit kan brengen, en volhouden!

 

Dankzij deze novelle schiet mijn eigen roman ook weer op, dus dat helpt wel. Een soort gootsteenontstopper voor writer's block.

 

3 uur geleden zei Kyrill:

Leuk en tof stukje weer, genieten hoor.

 

Thanks!

 

2 uur geleden zei Jónstærke:

"Pickle in big money sandwich" das eentje om te onthouden.  Die laatste kleine babbel tussen Eleni en John zette me toch aan het denken naar misschien wel een mogelijke gezamenlijke toekomst op het continent. Een model vertoeft zo nu en dan al eens in Italië voor haar werk, misschien kom je er wel wat oude vrienden uit Palermo tegen?

 

Ik sluit het niet uit  

 

 

https://www.surveymonkey.com/r/2V5GNPP Sleutelwoord zes.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

 

[Titan]

Aanpakken, dat tuig! Het zou me verbazen als die focus een week lang aanwezig blijft met al die gladjakkers op en naast het veld.

[Jónstærke]

Zou na zo’n oproep tot concentratie wel een typisch moment zijn dat je eigen escapades met Eleni aan het licht komen 😛

[Marius]

Of je daar nu blij van moet worden dat die wannabe influencer alles zo staat te filmen … als hij zijn rol zo goed vervult als de rol van keeper gaat hij vroeg of laat eens de verkeerde beelden filmen.

[ElMarcos]

Een duidelijke waarschuwing, maar of hij lang blijft hangen na een paar van die opwekkende blikjes? Ergens verwachten wij toch een keer dat de hamer neer komt op het succes. Of zijn de zakken van onze zakenmannen zo diep dat ze het voorkomen? 

[Djurovski]

Memphis en bevroren vistick i love it verder eens met @Jónstærke haha

[Nom de Guerre]

 

In de wonderlijke wereld van het voetbal, waar de bal rond is en het spel onvoorspelbaar, zijn er dagen die zich in je geheugen graveren als een dolle nacht in de kroeg: chaotisch, onvergetelijk en met een nasmaak van triomf. Zo’n dag was het, toen Geroskippou, een naam die klinkt als een niesbui tijdens een staatsbegrafenis, op bezoek kwam in ons stadion, dat meer weg had van een achtertuin waar legendarische veldslagen worden nagespeeld met actiefiguurtjes.

 

De uitslag, een glorieuze 5-0 overwinning, was als het neerhalen van de muren van Troje met niets meer dan een gefluister. De tegenstander, Geroskippou, leek op een groep verdwaalde toeristen die per ongeluk een marathon waren ingelopen; ze wisten dat ze ergens heen moesten, maar de finishlijn leek een mythe.

 

Onze held van de dag, Irakli, benaderde de wedstrijd alsof hij persoonlijk door Zeus was neergebliksemd met een goddelijke opdracht. Met elk doelpunt leek hij te zeggen: "Kijk naar mij, stervelingen, en aanschouw wat een man met een bal en een droom kan doen." Het was alsof hij in de voetsporen trad van Hercules, elke goal een hydra-kop die afgehakt werd.

 

Michael, onze doelman die meer volgers op Instagram heeft dan onze club aan toeschouwers trekt, stond zijn mannetje alsof het orakel van Delphi hem had ingefluisterd waar elke bal zou landen. Na zijn blunder in een vorige ontmoeting, waarbij hij meer op een dronken Bacchus leek dan op een bewaker van ons doel, was zijn wederopstanding een verhaal waardig voor de annalen van onze clubgeschiedenis.

 

De vijand, Geroskippou, dapper als ze waren, leek op een peloton van Ares' eigen krijgers die vergeten waren hun wapens mee te nemen naar het slagveld. Bij elke aanval onzerzijds kon je de echo van hun verslagen harten horen, als een Grieks koor dat het onvermijdelijke noodlot bezong.

 

Toen het eindsignaal klonk en de rook van de strijd optrok, stond Spartakos als een colossus boven het slagveld. De 5-0 score was niet alleen een getal op het scorebord, het was een boodschap aan de goden: "Kijk naar ons en weet dat wij, de kinderen van Spartakos, waardig zijn om tussen de sterren te wandelen."

 

In de kleedkamer na de wedstrijd, terwijl de echo's van de overwinning nog nagalmden in onze oren, was er een moment van stilte. Een stilte die meer zei dan duizend woorden. Het was het moment waarop elke speler, van Irakli tot Michael, besefte dat ze deel uitmaakten van iets groters dan zichzelf. Iets dat, als de verhalen van onze Griekse voorouders, van generatie op generatie doorverteld zou worden.

 

Zo zal de thuiswedstrijd tegen Geroskippou herinnerd worden; niet als een simpele voetbalmatch, maar als een episch gevecht waarbij Spartakos niet alleen de overwinning behaalde, maar ook onsterfelijkheid in de annalen van de voetbalgeschiedenis. En ergens, tussen de flessen ouzo en de schalen moussaka, lachte Hermes, de patroon van de sporters en de reizigers, ons toe. Want op die dag waren we meer dan voetballers; we waren legenden.
 

=====

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

18 uur geleden zei Titan:

Aanpakken, dat tuig! Het zou me verbazen als die focus een week lang aanwezig blijft met al die gladjakkers op en naast het veld.

 

Het zijn net stoeptegels, die focus is binnen het uur verdwenen.

 

18 uur geleden zei Jónstærke:

Zou na zo’n oproep tot concentratie wel een typisch moment zijn dat je eigen escapades met Eleni aan het licht komen 😛

 

Wie weet, wie weet...

 

18 uur geleden zei Marius:

Of je daar nu blij van moet worden dat die wannabe influencer alles zo staat te filmen … als hij zijn rol zo goed vervult als de rol van keeper gaat hij vroeg of laat eens de verkeerde beelden filmen.

 

De kans is behoorlijk aanwezig.

 

17 uur geleden zei ElMarcos:

Een duidelijke waarschuwing, maar of hij lang blijft hangen na een paar van die opwekkende blikjes? Ergens verwachten wij toch een keer dat de hamer neer komt op het succes. Of zijn de zakken van onze zakenmannen zo diep dat ze het voorkomen? 

 

Drama gegarandeerd.

 

12 uur geleden zei Djurovski:

Memphis en bevroren vistick i love it verder eens met @Jónstærke haha

 

Thanks!

 

https://www.surveymonkey.com/r/2V5GNPP

 

Sleutelwoord zes.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr 

 

[Kyrill]

Heerlijk zege!! Prachtig stuk, vorige had ik gemist vanwege werk

Niet minder de meoite waard. Ga zo door maatje, hert is echt genieten.

[Jónstærke]

Hahaha hoe je in een verslag een Cypriotisch 'voetbal'onderonsje toch als iets ongelofelijk episch kan laten uitschijnen, is niet te vatten. Het resultaat van de wedstrijd is top, maar de tekst en uitleg erbij zijn nog van een veel hoger niveau. Denk dat je me in de vorm waar je in verkeert nu zelfs zou kunnen boeien met een 100 pagina's lang boek over een VAR-interventie bij een curling-wedstrijd. 

[Nom de Guerre]

 

Het concept van de perfecte storm, in de wereld van statistieken een metafoor voor de catastrofale samenloop van onfortuinlijke gebeurtenissen, had ik altijd een fascinerende doch deprimerende gedachte gevonden. Nooit had ik gedacht dat deze term van toepassing zou zijn op de wereld van het amateurvoetbal, en al helemaal niet op de wedstrijd van Spartakos tegen Ormideia. Maar het universum, in al zijn ondoorgrondelijke wijsheid, besloot anders.

 

Die zaterdag, waarop de wolken zich als omstanders verzamelden om getuige te zijn van het schouwspel, leek alles in het teken te staan van een normale voetbaldag. Maar onder de oppervlakte borrelden de ingrediënten van een perfecte storm.

 

Eerst was er de keeper van Ormideia, die na een nacht van overmatig ouzo-gebruik – een gerucht dat door de stad gonste als een bezopen bij – meer weg had van een garnaal op het droge dan van een professionele doelwachter. Zijn prestaties die dag waren navenant.

 

Vervolgens hadden we te maken met de scheidsrechter, een man wiens visuele vermogen duidelijk niet baat had bij zijn nieuwe bril. Fouten werden over het hoofd gezien, en elk minimaal contact werd bestraft met een vrije trap voor ons, alsof de man in het geheim had gewed op een monsterzege voor Spartakos.

 

Daarbij kwam de wind, een natuurkracht die die dag besloot zich te bemoeien met het spel door elke bal die Ormideia trapte terug te blazen, alsof het lot zelf een voorkeur had voor onze kant van het veld.

 

Al deze elementen kwamen samen in wat alleen beschreven kan worden als een voetbalpartij die de geschiedenisboeken in zou gaan. Niet vanwege het sierlijke voetbal of de technische hoogstandjes, maar vanwege de onwaarschijnlijke score van 13-1 in ons voordeel.

 

Na de wedstrijd, terwijl ik een sigaret rookte en nadacht over de absurditeit van het leven en voetbal in het bijzonder, kwam de realisatie dat soms, heel soms, het universum je een glimlach toewerpt. Of in ons geval, een grijns die breed genoeg was om een dozijn tandartsen nachtmerries te bezorgen.

 

Terwijl ik stond na te genieten, dook Vassilis op. Stuiterend van de adrenaline die door zijn aderen gierde stond hij naast me, zijn blik een mengeling van verbijstering en ontzag.

 

"Mate, what the fuck just happened?" vroeg hij, zijn stem doordrenkt met ongeloof alsof hij net getuige was geweest van een mirakel.

 

Ik haalde mijn schouders op, nog steeds niet helemaal in staat te bevatten wat er zojuist op het veld had plaatsgevonden. "Fuck knows. All I know is that it's very unlikely to ever happen again."

 

Vassilis keek naar het scorebord, alsof het elk moment zijn fout kon toegeven en terug zou springen naar een meer realistische uitslag. "Mate, we demolished them. It was like every time they got the ball, they couldn’t wait to give it back, like it was a hot potato."

 

"And every time we took a shot, it was as if the ball had a magnet attached to it, drawn directly to their goal," voegde ik toe, nog steeds verbijsterd door de nauwkeurigheid van onze aanvallen. "I tell you, Vassilis, if we could bottle whatever happened today, we’d be millionaires."

 

Vassilis lachte, een diepe, hartelijke lach die de spanning van de afgelopen 90 minuten leek te doorbreken. "Millionaires, eh? Maybe we should ask the El ϸousto if they spiked their drinks today."

 

"Perhaps we'd better not," antwoordde ik grinnikend. "Who knows what other 'magical ingredients' he puts in those concoctions of his."

 

Terwijl we daar stonden, lachend en de overwinning vieren, wist ik één ding zeker: dit was een wedstrijd voor in de geschiedenisboeken. Niet alleen vanwege de uitslag, maar ook vanwege het ongelooflijke gevoel van kameraadschap en de pure vreugde van het spel dat we hadden ervaren. "Let's enjoy it, Vassilis. Who knows when we'll experience such a perfect storm again."

 

Deze perfecte storm tegen Ormideia was geen tragedie, geen verhaal van menselijk falen of goddelijke interventie. Het was een herinnering dat in het grote boek van het leven, sommige hoofdstukken geschreven zijn met de pen van de absurditeit, gedoopt in de inkt van het toeval.

 

En terwijl ik daar stond, de rook van mijn sigaret opkijkend naar de zich langzaam verzamelende sterren, kon ik alleen maar lachen. Want in een wereld waar perfecte stormen leiden tot voetbaluitslagen die meer weg hebben van een telefoonnummer, wat kun je dan nog vrezen of serieus nemen?

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

3 uur geleden zei Kyrill:

Heerlijk zege!! Prachtig stuk, vorige had ik gemist vanwege werk

Niet minder de meoite waard. Ga zo door maatje, hert is echt genieten.

 

Dank je.

 

2 uur geleden zei Jónstærke:

Hahaha hoe je in een verslag een Cypriotisch 'voetbal'onderonsje toch als iets ongelofelijk episch kan laten uitschijnen, is niet te vatten. Het resultaat van de wedstrijd is top, maar de tekst en uitleg erbij zijn nog van een veel hoger niveau. Denk dat je me in de vorm waar je in verkeert nu zelfs zou kunnen boeien met een 100 pagina's lang boek over een VAR-interventie bij een curling-wedstrijd. 

 

Dat laatste is best een leuk idee, to be fair.

 

https://www.surveymonkey.com/r/2V5GNPP

 

Sleutelwoord zes.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr 

 

 

[Marius]

Een uitslag voor de geschiedenisboeken, en het collectieve geheugen, dat staat vast!

[Kyrill]

13-1 geweldig

Pure klasse zeg, leuk en tof stuk weer!

[Djurovski]

Twee prima overwinning waarvan die laatste wel heel erg dik is

[Nom de Guerre]

 

Nadat de roes van onze monumentale overwinning was uitgewerkt, stonden we plots oog in oog met de sombere werkelijkheid. Binnen de melodieuze symfonie van onze perfecte storm, klonk een valse noot. Michael Statham, onze getalenteerde maar onvoorspelbare doelman, had weer eens gefaald. Een wanhoopsschot van ruim dertig meter afstand had hij verkeerd ingeschat. In een moment van pure slapstick was de bal over hem heen gevlogen, rechtstreeks het net in. De manier waarop hij nadien de schuld gaf aan de laagstaande zon deed denken aan een kleuter die betrapt wordt met een hand in de koekjestrommel en dan wijst naar de hond. Ik, echter, zocht de oorzaak ergens anders.

 

Het probleem met Statham was, zoals zo vaak in het leven, te vinden in een blikje. Niet zozeer in wat erin zat, maar hoeveel ervan. Onze keeper had zichzelf overgegeven aan een ongezonde affiniteit met energiedrankjes, die hij met zoveel enthousiasme nuttigde alsof het zijn enige bron van hydratatie was. De ironie wilde dat deze drankjes, die hem vleugels moesten geven, juist zorgden voor een geestelijke en fysieke lethargie wanneer het er echt toe deed.

 

De dag na de wedstrijd riep ik Statham bij me. Hij zag eruit alsof hij een nacht had doorgebracht in een centrifuge, met ogen zo rood als de blikjes die hem in deze toestand hadden gebracht. "Michael," begon ik, mijn stem doordrenkt met een mengeling van teleurstelling en bezorgdheid, "these energy drinks of yours... they're not helping. They're making you sluggish, distracted."

 

Hij keek me aan met een blik die zowel defensief als verslagen was. "Maar ze houden me scherp," probeerde hij nog, zijn stem zo overtuigend als een politicus in verkiezingstijd.

 

"Sharp as a marble," mompelde ik. "Listen, I know goalkeeping is stressful. But if you think this is helping, you're mistaken. You don't need chemical wings. You need focus. Calm."

 

Statham knikte, niet helemaal overtuigd, maar toch getroffen door mijn woorden. Het was duidelijk dat de weg naar verbetering niet gevonden zou worden in een blikje, maar in een nieuwe mindset.

 

"Michael," ging ik verder, mijn stem zo serieus dat zelfs de vogels in de nabije bomen leken te stoppen met fluiten, "to help you along, I have decided to help you get that shit out of your system."

 

Zijn ogen werden groot, bijna komisch, als een stripfiguur die op het punt staat de schok van zijn leven te krijgen. "What do you mean, boss?" Zijn stem beefde een beetje, alsof de woorden zelf bang waren om uitgesproken te worden.

 

"I must warn you," ging ik verder, terwijl ik een pauze inlaste om het dramatische effect te vergroten, "you may end up hating me for the help you are about to receive."

 

Michael slikte hoorbaar. "Hating you, boss? What are you planning? A boot camp in the Sahara? A swim across the English Channel?"

 

Ik kon het niet helpen; een kleine glimlach brak door. "Nothing so poetic, Michael. Think more along the lines of double training sessions, no sugar, no caffeine, and yes, lots of water and vegetables."

 

"Vegetables?" herhaalde hij, zijn stem vol afgrijzen alsof ik net had voorgesteld dat hij lava moest drinken. "But boss, I’m a goalie, not a fucking rabbit."

 

"Trust me, Michael, by the time I'm done with you, you'll be hopping around that goal like the Energizer bunny, but on pure, clean energy."

 

Hij keek me aan, een mix van wanhoop en realisatie in zijn ogen. "You're serious, aren't you?"

 

"As a heart attack," antwoordde ik stellig. "And if at the end of it, you still hate vegetables and me, at least you'll be hating us with a clear mind and a body that's not reliant on artificial stimulants."

 

Michael zuchtte diep, een man die zijn lot accepteert. "Alright, boss. Let's do this. But if I turn green and start sprouting leaves, I'm blaming you."

 

Dit was de start van iets groots voor Spartakos. Of Michael nu uitgroeide tot de beste keeper van de competitie of niet, één ding was zeker: de komende weken zouden voor ons beide een uitdaging worden.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

5 uur geleden zei Marius:

Een uitslag voor de geschiedenisboeken, en het collectieve geheugen, dat staat vast!

 

13-1 is inderdaad niet een score die ik wekelijks neerzet  

 

4 uur geleden zei Kyrill:

13-1 geweldig

Pure klasse zeg, leuk en tof stuk weer!

 

Dank je, dank je.

 

1 uur geleden zei Djurovski:

Twee prima overwinning waarvan die laatste wel heel erg dik is

 

Ik klaag niet, maar het bleek dus dat de tegenpartij bijna alleen maar "grijze" spelers had.

 

https://www.surveymonkey.com/r/2V5GNPP

 

Sleutelwoord zes.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr 

 

[Lensherr]

En nu in mijn beste Engels. But coach, when i quit my energy drink i got a lot boenk, boenk in the head. So when i quit i cant play for a while . Vermakelijke update!

[Marius]

Is dit een excuus om wat meer tijd alleen met Eleni te kunnen doorbrengen?  

[Kyrill]

Grappige en toffe update weer, leuk hoor. 

[Nom de Guerre]

 

Na de capriolen van Michael tegen Ormideia, een vertoning zo schrijnend dat zelfs de goden zich zouden omdraaien in hun hemelse bedden, kwamen we tot de conclusie dat Michael behoefte had aan een corrigerende actie. Zo werd op een vrije dag, die voor Michael meer in het teken stond van boetedoening dan van rust, een extra trainingssessie ingepland. Paul, de man die normaliter meer weg heeft van een sater dan van een assistent-trainer, kreeg de taak Michael een lesje te leren dat hij niet licht zou vergeten.

 

Met een ijzeren discipline die deed denken aan een drillsergeant uit een vergeten oorlogsfilm, nam Paul Michael onder zijn hoede. "Today," sprak Paul met een stem die bliksem kon splijten, "you will see if you can run away from your mistakes in the past."

 

Michael, normaliter meer bezig met het aantal likes op zijn laatste Instagram-post dan met zijn positiespel, keek alsof hij ter plekke wilde opgaan in rook. Maar vluchten kon niet meer; de training was begonnen.

 

Zo werd de vrije dag van Michael een marathon van ongenadige oefeningen, elk bedoeld om hem de ernst van zijn taken op het veld in te prenten. Het zweet gutste langs zijn wanhopige gezicht, terwijl Paul, onbewogen en streng, hem door de hel leidde.

 

Tegen het einde van deze Spartaanse sessie stond Michael te hijgen als een oververhitte hond in de zomerzon, elke ademhaling een smeekbede om genade. "This," hijgde hij, "fucking sucks."

 

En ik, stilletjes toekijkend vanaf de zijlijn, kon een gevoel van voldoening niet onderdrukken. Michael's stommiteiten zouden voortaan wellicht beperkt blijven tot het digitale domein. En Paul, de onverwachte held van dit verhaal, keerde terug naar zijn takenlijst, zijn autoriteit onbetwist en zijn reputatie als beul voor een dag gevestigd.

 

Terwijl Paul Michael zijn ongenadige straftraining gaf, kwam Vassilis naast me staan. We leunden tegen een reclamebord van de lokale bakker, een stille getuige van de Spartanen die op het veld hun limieten verkenden. Vassilis, normaal de belichaming van zelfverzekerdheid en zakelijk inzicht, leek vandaag meer op een schooljongen die op het punt stond de directeur om vergeving te vragen.

 

Hij keek me aan, zijn ogen schietend van het veld naar mij en weer terug, alsof hij in een interne strijd verwikkeld was over het wel of niet uitspreken van wat hem dwarszat. Zijn gebruikelijke gladde voorkomen had plaatsgemaakt voor iets wat je bijna als kwetsbaar zou kunnen omschrijven.

 

Uiteindelijk zei hij niets, maar in zijn blik lag een onuitgesproken vraag of misschien wel een bekentenis verborgen. Het bleef bij een nerveus geschuifel, een man verstrikt in zijn eigen web van gedachten.

 

Althans, dat zou het gebleven zijn, als mijn nieuwsgierigheid niet de overhand had gekregen. Ik keek Vassilis aan, die eruitzag alsof hij elk moment kon besluiten om zich te verstoppen achter het reclamebord. "Out with it, Vassilis." Hij keek me aan met de uitdrukking van een trieste St.-Bernhard. " You have no papers, mate."

 

Vassilis zuchtte, een geluid dat het midden hield tussen een oude deur die piept en het laatste restje lucht dat uit een ballon ontsnapt. "I got a dispensation for you until the end of the month, but we need to sort something out after that," zei hij, zijn stem een mengeling van hoop en wanhoop.

 

Ik trok een wenkbrauw op. "A dispensation? What am I, an illegal alien? Should we call Men in Black or what?"

 

Vassilis rolde met zijn ogen, een beweging zo overdreven dat ik verwachtte dat ze uit zijn hoofd zouden vallen. "No, Mister John, no aliens. It’s about the coaching papers you don’t have. Without it, well, you can stay here but you cannot work as our manager."

 

Ik zag het probleem nog niet. Wat mij betreft stelde de club een stroman aan. Ik kon een grijns niet onderdrukken. "So what you’re saying is we either have to run a bureaucratic marathon or we find some poor fool to do the work for me?"

 

"Ha-ha, very funny," mompelde Vassilis, duidelijk niet geamuseerd. "I was hoping you might have a brilliant idea, being the manager and all."

 

"Brilliant ideas are my specialty," antwoordde ik droog. "But let me think... Can’t we make Paul the new manager? It changes nothing. We still tell Paul what to do, he just gets blamed when shit goes sideways."

 

Vassilis staarde me aan, niet zeker of ik een grapje maakte of serieus was. "I really hope you’re joking. Paul is a fucking imbecile."

 

"Partially," zei ik, terwijl ik nog steeds een oplossing probeerde te bedenken. "But you know, maybe we should just try the old-fashioned way. A bit of smooth talking, some persuasion, and perhaps a little of that Vassilis charm you’re so fond of using. That should be enough to get me my papers, right?"

 

Vassilis glimlachte, zijn zelfvertrouwen langzaam terugkerend. "You’re right, Mister John. I’ll use my charm and persuasion. You will get your papers; I’ll make sure of it personally."

 

"That’s what I like to hear. And if that doesn’t work, we’ll move on to plan B: manager Paul."

 

Terwijl we terugkeerden naar onze observatie van Michael's extra training, voelde ik een vreemde mix van vermaak en bezorgdheid. Maar één ding wist ik zeker: met Vassilis aan onze zijde was alles mogelijk. Nou ja, bijna alles.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.
 

Spoiler

14 uur geleden zei Lensherr:

En nu in mijn beste Engels. But coach, when i quit my energy drink i got a lot boenk, boenk in the head. So when i quit i cant play for a while . Vermakelijke update!

 

Sounds legit. Mag ik die tekst gebruiken?

 

13 uur geleden zei Marius:

Is dit een excuus om wat meer tijd alleen met Eleni te kunnen doorbrengen?  

 

Niet gelijk, maar het kan een bijkomend voordeel zijn.

 

13 uur geleden zei Kyrill:

Grappige en toffe update weer, leuk hoor. 

 

Thanks.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr    

 

[Marius]

Even een telefoontje naar België, daar hebben ze ook wel vaker creatieve oplossingen voor trainers zonder het juiste diploma.

[Willem]

Dat in een land als Cyprus zoiets bureaucratisch bestaat is wel even schrikken. Ik weet zeker dat het goed gaat komen met dat papiertje, anders is een stroman ook geen enkel probleem lijkt me.

[Kyrill]

Men in Black 

Heerlijk stuk weer. Papiertje komt er vast wel. Paul was lekker bezig met Michael. 

[Djurovski]

Dus de tegenstander had allemaal guido's en Berry's in het elftal of bedoel je wat anders met grijze spelers 

 

Oh oh geen papiertje maar in dat soort landen is vast wel wat te fixen