FM 24 Estafette : Een ode aan de Balkan

[Aaron21]

Mooie prestaties in de EL, al was de tegenstand nu ook niet van wereldklasse.

 

Nationaal geen uitdaging meer.

[Djurovski]

Lekker bezig bas

[Nom de Guerre]

 

Same old, same old... Het is niet dat ik een hekel heb aan routine, maar op een gegeven moment ben je wel een beetje klaar met telkens opnieuw hetzelfde kunstje vertonen. In dit geval was het kunstje schoon schip maken, het kaf van het koren scheiden en nieuw, goedkoop talent aantrekken. Ja, we hadden het geperfectioneerd tot een vorm van kunst, maar zelfs kunstenaars verlangen soms naar een ander canvas.

 

Onze routine begon als altijd met de grote schoonmaak. Spelers die hun hoogtepunt al voorbij waren, of die de sprong naar het volgende niveau niet konden maken, werden vriendelijk maar beslist de deur gewezen. Het was als het onkruid wieden in een zorgvuldig aangelegd veld—je weet dat het moet gebeuren om de bloemen te laten bloeien, maar het blijft een repetitieve klus.

 

Het kaf van het koren scheiden was de volgende stap. Elke speler werd onder de loep genomen alsof ze een kandidaat waren voor een chirurgische ingreep. We analyseerden hun prestaties, hun potentieel en hun fit binnen onze strategie. Het was geen gemakkelijke taak, maar noodzakelijk. We konden ons geen luxe permitteren; elke plek in ons team moest optimaal benut worden.

 

Dan kwam het meest uitdagende deel: het aantrekken van nieuw, goedkoop talent. Dit was waar het echte werk begon, waar we ons geld waar voor moesten krijgen. Scoutingrapporten werden doorgenomen, video's bekeken en statistieken geanalyseerd. We zochten naar die ruwe diamanten, spelers die onder de radar van de grote clubs waren gebleven maar die, onder onze hoede, zouden kunnen schitteren. 

 

Elke aanwinst was een gok, een berekende risico. Sommigen zouden uitgroeien tot sterren, anderen zouden verdwijnen in de annalen van 'bijna, maar net niet'. Het was een spel van geduld en precisie, en als het werkte, voelde het alsof je een magische formule had ontdekt. Maar als het niet werkte, was het terug naar de tekentafel, op zoek naar de volgende potentiële held.

 

Maar ondanks het succes, begon de sleur in te sluipen. De herhaling van dezelfde cyclus begon te wegen. Elke nieuwe transferperiode voelde als een herhaling van het vorige, met slechts kleine variaties in het script. Het was als het bakken van hetzelfde brood, keer op keer, met alleen een beetje meer zout hier of een ander soort bloem daar.

 

Misschien was dat het lot van elke succesvolle manager: gevangen in een cyclus van zijn eigen succes, altijd op zoek naar verbetering, maar altijd vastgeketend aan dezelfde methoden die hen daar brachten. Same old, same old... maar toch, ergens diep van binnen, bleef de hoop branden dat de volgende vondst, de volgende speler, het anders zou maken. Dat er ergens een verrassing wachtte die de routine zou doorbreken en opnieuw vuur zou brengen in de vertrouwde dans van transfers en tactieken.

 

 

 

Nu kan ik wel elke deal gaan doorlopen, maar laten we eerlijk zijn, het zijn allemaal newgens, frisse digitale gezichten uit de eindeloze stroom van Football Manager’s voetbaluniversum, personages die jullie toch niet kennen. Dus je moet me hier een beetje vertrouwen op mijn scout's eer. Neem maar aan dat ik een neus heb voor talent, vooral dat soort dat door de massa wordt overzien of genegeerd. Die vergeten voetbalzielen? Ja, die haal ik binnen.

 

En wat betreft het van de hand doen van spelers, nou, laten we zeggen dat ik er vrij bedreven in ben om zelfs de meest middelmatige talenten te verkopen alsof ze de verloren zonen van Pelé zijn. Elk seizoen, elke transferperiode, wordt mijn kantoor een marktplaats waar ik die jongens voor een verrassend 'leuk bedrag' verhandel. Dus wat je op die screenshots ziet, is een stukje van die magie.

 

Nee, het zijn inderdaad geen wereldtoppers. Laten we niet doen alsof ik elke zomer de nieuwe Messi of Ronaldo binnenhaal. Maar weet je wat? Dat hoeft ook niet. Wat ik heb is een verzameling redelijke spelers—nee, laten we eerlijk zijn, soms ronduit middelmatige spelers—die binnen een slimme, goed doordachte tactiek uitgroeien boven zichzelf. En laat me je vertellen, met de juiste tactiek kun je van een groepje goedkope krachten een team maken dat in staat is om de voetbalwereld te choqueren.

 

Denk er maar eens over na: elk van deze spelers komt binnen met iets te bewijzen, elk van hen wil de wereld laten zien dat ze meer waard zijn dan wat de scouts en data-analisten zeggen. En dat is waar ik binnenkom. Met een beetje psychologie, een vleugje strategische finesse en een goede dosis old-fashioned geloof in hun potentieel, vorm ik deze verzameling individuen om tot een coherent team. Een team dat niet alleen samenwerkt, maar samen zwoegt, zweet en uiteindelijk successen boekt.

 

En ja, soms stunten we. We kloppen de groten, trotseren de odds, en schrijven koppen die niemand had verwacht. Het is niet altijd mooi, en soms is het meer een kwestie van grit dan van flair, maar het werkt. En aan het eind van de dag, wanneer we tegen de verwachtingen in trofeeën omhoog houden of de grootmachten laten wankelen, dan weet ik weer waarom ik dit blijf doen. Het is die magie, die mogelijkheid van het 'wat als', dat maakt dat de routine nooit echt oud wordt. Het is steeds hetzelfde liedje, ja, maar jongen, wat een melodie kan het zijn.

 

 

De Sloveense PrvaLiga Telemach, eens een trotse arena van competitieve strijd, was nu veranderd in onze persoonlijke speeltuin. Serieus, we hadden de competitie zo stevig in onze greep dat het leek alsof we elke wedstrijd speelden met de cheatcodes ingeschakeld. Het was een niveau van dominantie dat ergens tussen absurd en surreëel balanceerde, een soort "Groundhog Day" van overwinningen waarbij elke wedstrijd eindigde met ons als lachende winnaars.

 

En ondanks dat onze ploeg nog steeds een hart had dat klopte op het ritme van Sloveense tamboerijnen—ja, de kern was nog steeds zo Sloveens als een potica op een nationale feestdag—liepen we door onze competitieduels heen alsof we op een zondagochtend door het park wandelden. Geen tegenstander was opgewassen tegen ons. Het was alsof we speelden tegen een bende vriendelijke maar ernstig ondertalenteerde robotstofzuigers.

 

Ik had zelfs de ongekende luxe om te freewheelen en te roteren zonder dat het ons ook maar iets kostte. Sportieve zorgen? Die waren er nauwelijks. Ik kon spelers wisselen als kaarten in een kaartspel, en toch bleven de overwinningen binnenstromen. Startspelers rust geven? Geen probleem. Jonge talenten wat speeltijd geven? Ga je gang. Het was alsof we een magische formule hadden gevonden, een geheim ingrediënt dat ons onoverwinnelijk maakte.

 

Deze uitgebluste competitie was een vreemd geschenk. Enerzijds bood het ons de kans om te experimenteren, nieuwe strategieën te testen en onze speelwijze te verfijnen zonder de constante druk van de dreiging van verlies. Anderzijds misten we de scherpte die alleen echte, nagelbijtende competities kunnen bieden.

 

Maar goed, we zouden niet klagen. Terwijl we ons voorbereidden op grotere Europese gevechten, genoten we van onze onbetwiste dominantie thuis, wetende dat elke gemakkelijke overwinning ons een stap dichter bij grotere uitdagingen bracht.

 

 

 

Onze echte uitdaging? Europa. Terwijl de Sloveense PrvaLiga Telemach meer en meer leek op een wekelijkse routineklus, was het Europese toneel het wilde westen—ongetemd en bruisend van de kansen. We stoomden onze ploeg klaar met een nieuw strijdplan, een laserfocus op de standaardsituaties, en een verse lading talent dat hongerig was om zich te bewijzen tegen de continentale elite.

 

Met deze vernieuwde aanpak gingen we de strijd aan. Het was alsof we het script voor het nieuwe seizoen herschreven, van voorspelbaar naar vol onverwachte twists. Onze focus op standaardsituaties bleek een gouden greep. Elke hoekschop en vrije trap werd een potentiële nachtmerrie voor onze tegenstanders. We perfectioneerden de kunst van het ballet in de zestien, waarbij elke beweging zorgvuldig was gechoreografeerd om maximale chaos te veroorzaken waaruit wij als enigen de weg wisten.

 

Het nieuwe talent in ons team bracht een frisse wind. Deze jonge wolven waren niet geïntimideerd door grote namen of flonkerende stadionlichten. Integendeel, ze leken gevoed te worden door de kans om tegen de top te spelen. Ze injecteerden een dosis lef en durf in onze gelederen die we misschien misten.

 

De resultaten? Verbluffend. We maakten de grote clubs meer dan een beetje nerveus. In plaats van de underdog te spelen, werden we de onruststokers, het team dat niemand wilde treffen. Wedstrijd na wedstrijd, lieten we onze voetafdrukken na op het Europese landschap, en bouwden we een reputatie op die zowel gerespecteerd als gevreesd werd.

 

Dus terwijl ik mijn rol als architect van deze chaos neerleg en de fakkel doorgeef, kan ik met een gerust hart zeggen dat mijn opvolger inderdaad in een gespreid bedje terechtkomt. De basis is gelegd, de fundamenten zijn sterk, en de droom van Europees succes ligt binnen handbereik. Het is nu aan hen om verder te bouwen op wat we hebben gestart, verder te dromen, en misschien, wie weet, de ultieme prijs te claimen.

 

 

Ah, laat me je iets vertellen over de charmante bende van Maribor, of zoals de lokale fans het liefkozend noemen, het Sloveense vreemdelingenlegioen. Elk van deze spelers zou zo uit een verhaal van Scalzi kunnen stappen: een groep misfits, elk met hun eigen, unieke achtergrond, bijeengekomen onder de vlag van Maribor. Ze zijn misschien niet de eerste keus die je maakt voor een elite voetbalteam, misschien niet eens de tweede, maar ze zijn ontegenzeggelijk de onze.

 

Dit legioen bestaat uit spelers die door de meeste andere teams over het hoofd zijn gezien. Ze dragen stuk voor stuk de littekens van vorige sportieve veldslagen, of de twijfelachtige eer van niet helemaal passen in de glanzende, gepolijste wereld van het topvoetbal. Maar bij Maribor? Ze vinden een thuis, een plek waar hun eigenaardigheden niet alleen worden getolereerd, maar gevierd.

 

In hun hart dragen ze de strijdvaardigheid van de underdog, de onwrikbare overtuiging dat ze, ondanks alle odds, een verschil kunnen maken. Op het veld vormen ze een eenheid die zich door niets en niemand laat tegenhouden, gedreven door de gezamenlijke wens om iedereen die twijfelde aan hun kunnen verkeerd te bewijzen. Ja, het zijn misschien misfits, maar in Maribor zijn het onze helden.

 

@Djurovski /  @Glenn08/ @Bogatyr/ @FlyD/ @Djurovski/ @neva/ @bas huijsmans/ @Arezo/ @De Raam/ @Lensherr/ @KayDeManaager/ @timpy00/ @bigtukker/ @Michaelinho*/ @Whitewolf345

[Djurovski]

Sterke resultaten benieuwd wat we kunnen laten zien in het resterende deel van de Europese campagne 

[Arezo]

Oh god, nu moet ik een update gaan schrijven!

[Djurovski]

29 minuten geleden zei Arezo:

Oh god, nu moet ik een update gaan schrijven!

Moet je ook eens wat doen

[Aaron21]

Wat krijgt die Nom het toch weer lekker voor elkaar.

 

Arezo aan de beurt? Ok, hoef ik een maandje niet bij te lezen.

[Djurovski]

@Arezo wanneer komt de update? Ik wil die van mij ook graag posten!

 

@Aaron21 hij heeft hem al gespeeld  of die binnen een maand gepost wordt is een 2e

[Arezo]

1 uur geleden zei Aaron21:

Wat krijgt die Nom het toch weer lekker voor elkaar.

 

Arezo aan de beurt? Ok, hoef ik een maandje niet bij te lezen.

Tijd voor bezinning. 

 

Aan de update wordt gewerkt. Het spelen heb ik al een tijdje geleden afgerond.

[Arezo]

 

 

 

Zoals jullie allemaal wel weten, ben ik niet bepaald een dichter met woorden. Dat betekent niet dat ik geen ideeën heb. Nee, ze zijn er wel, net als kakkerlakken in een goedkope motelkamer: overal, altijd aanwezig, maar nooit op het moment dat je ze nodig hebt. En het probleem is, elke keer als ik een van die ideeën probeer te vangen en vast te zetten met woorden, lijkt het of ik in het luchtledige grijp. Ze zijn als zeep in de douche—net als ik denk dat ik er een te pakken heb, floept hij weg.

En dat, beste mensen, is verdomd irritant. Het maakt me gek, alsof ik probeer een kat een bad te geven, en jullie weten allemaal hoe dat afloopt. Dus stel ik het maar uit, het schrijven van deze update. Eerst een dag, dan een week, dan vergeet ik waarom ik het überhaupt wilde doen. Van uitstel komt afstel, zeggen ze, en ze hebben nog gelijk ook, die vuige pessimisten.

 

Maar hier ben ik, en ondanks alles ga ik het opnieuw proberen. Misschien sla ik de plank mis, misschien ook niet. Misschien gooi ik de woorden weer door elkaar zoals een dronken barman een cocktail schudt, en komt er iets uit dat net te drinken is. Of misschien eindig ik met een glas puur gif, wie weet? Maar dat is het risico dat ik moet nemen.

 

En dus schrijf ik dit, omdat ik wil dat jullie weten dat ik er ben, dat ik denk, dat ik voel, en dat ik—zo goed als ik kan—probeer te zeggen wat er in dat warrige hoofd van mij omgaat. Of het perfect is, doet er niet toe. Wat telt, is dat ik het probeer. Want zonder proberen, zijn we eigenlijk al opgehouden te bestaan, nietwaar?

 

In de competitie lagen we een straatlengte voor op de rest, alsof we in een marathon liepen waar de anderen nog bezig waren hun schoenen te strikken. In Europa? Ach, daar moest ik één schamel puntje halen uit twee wedstrijden om door te gaan. Eén punt! Het was alsof je een stoel voor een deur zette en hoopte dat niemand zou proberen binnen te komen. En dan was de selectie nog op volle oorlogssterkte ook—iedereen paraat, klaar om de wereld aan flarden te schieten. Wat een fijne manier om in te stromen, nietwaar?

 

Natuurlijk, het was al even geleden dat ik voor het laatst had gespeeld. Je kent het wel: de spieren stijf, het brein vol roestige scharnieren die piepen als een oude deur in een spookhuis. Maar op zo’n manier kom je er meteen weer lekker in. Het is alsof je maanden niet hebt gezwommen en je dan plotseling in een olympisch zwembad wordt gegooid. En dan maar hopen dat je het water nog weet te raken met je eerste sprong.

 

En weet je, ik zeg niet dat ik nerveus was—maar ik was nerveus. Niet dat je dat zou laten merken, natuurlijk. Nee, je lacht, zwaait naar de anderen in de groepsapp, doet alsof je de hele boel allang onder controle hebt, alsof je niet het gevoel hebt dat je bij de eerste de beste tackle in duizend stukjes zult breken. Maar hé, dat is de charme van het spel, nietwaar? Als alles soepel en zonder risico verliep, dan was het leven één lange, saaie middag in een wachtruimte. En wie wil dat nou?

Dus daar stond ik dan, klaar om erin te vliegen, net als vroeger. Of ik nu die straatlengte zou behouden, dat ene punt zou pakken of compleet door het ijs zou zakken, deed er uiteindelijk niet toe. Wat telt, is dat ik er weer was. En dat, beste mensen, is het echte spel.

 

Nu klinkt het misschien alsof ik alvast mijn excuses aan het voorbereiden was, alsof ik mijn eigen falen wilde verdoezelen voordat het überhaupt gebeurde. Maar dat, mijn vrienden, zou een grote misvatting zijn. Ik ben heus wel een capabele speler. Echt waar. Het enige probleem is dat mijn gedachten soms als een losgeslagen kudde schapen door mijn hoofd rennen, en ik de herder ben zonder hond. Maar goed, als je in een gespreid bedje terechtkomt, zoals ik deed, dan kun je het simpelweg niet verpesten—dus dat is ook niet gebeurd.

 

En wat gebeurde er toen? We werden met overmacht kampioen. Ja, met overmacht! Alsof we de andere teams niet alleen versloegen, maar ze ook nog even vriendelijk de weg naar huis wezen. Wat zeg je me daar van? Het was alsof we een kaartspel speelden waarin ik de joker had—de enige joker, trouwens. Het was een goede dag om te winnen, dat kan ik je wel vertellen. En zeg nou zelf, als je zo'n kans krijgt, dan pak je hem met beide handen. Niet omdat je bang bent om te falen, maar omdat je weet dat het niet anders kán.

 

 

We verloren een wedstrijd en speelden er een paar gelijk. De oplettende lezer had dat allang gezien, natuurlijk. Niets ontsnapt aan dat scherpe oog van jullie. Maar eerlijk gezegd, dat is geen verrassing. Want als je je vizier op Europees succes richt, dan schuif je de nationale competitie wel eens naar de achtergrond. Je gooit de B- en C-garnituur het veld in, en wat gebeurt er? Tja, dan gaat het wel eens mis.

 

Is dat een ramp? Absoluut niet. Geen paniek, geen noodsignalen. Want weet je wat? Uiteindelijk zijn wij degene die met de prijzen naar huis gaan, niet de andere sukkels. Het is een beetje zoals het spelen van een lang, ingewikkeld schaakspel waarbij je een paar pionnen verliest om de koning in te sluiten. Niemand herinnert zich die verloren pionnen, alleen de overwinning.

 

Dus ja, we struikelden een paar keer, misschien zelfs met opzet, omdat het ons gewoonweg niet zoveel kon schelen. Want als de grote prijzen in zicht zijn, dan tel je de kleine tegenslagen niet. Uiteindelijk, mijn vrienden, gaat het erom wie het laatst lacht. En geloof me, wij lachen nog steeds.

 

 

Het ging uiteindelijk om Europa. Dat was het doel, de heilige graal. Niet zoiets als het winnen van een lokaal potje bingo, nee, dit was groot. Nog nooit waren we door de groepsfase van het toernooi gekomen. Het leek wel een onneembare vesting, een mythisch beest dat iedere poging verslond. En nu, nu lag het aan mij om die vesting eindelijk te slechten, dat beest te temmen.

 

We verloren een wedstrijd tegen Liverpool, natuurlijk. Geen schande, met hun budgetten die ons doen lijken op een kringloopwinkel naast een warenhuis. Maar geen paniek—want toen was daar Gorazde. Een eenvoudige overwinning, alsof we een vlieg van onze schouder veegden, en ineens bevonden we ons tussen de beste zestien van Europa. De beste zestien! Ik bedoel, zelfs het vermelden ervan voelt bijna surrealistisch.

 

Dus ja, het doel werd bereikt. We waren doorgebroken, zoals Columbus die eindelijk dacht: "Zou er iets aan de andere kant van die oceaan zijn?" En verdomd, er was iets. We waren er, in de heilige tempel van het Europese voetbal. Misschien zouden we verder komen, misschien ook niet. Maar op dat moment, op dat glorieuze moment, hoorden we erbij. En dat, vrienden, is iets wat niemand ons meer kan afnemen.

 

Onze zegetocht was zelfs nog niet ten einde. Ook Rennes ging eraan, alsof ze struikelden over hun eigen veters. Maar toen kwam de echte uitdaging: de multimiljonairs uit Parijs. Op papier leek het een beetje alsof David het tegen een hele horde Goliaths moest opnemen—met alle verwachting dat wij als een stel figuranten zouden eindigen in hun glorieuze succesverhaal.

 

Maar de praktijk, die heeft altijd zijn eigen willetje. 0-0 in eigen huis, alsof we tegen een muur van geld aantrappen, maar die muur gaf niet toe. En dan naar Parijs, waar ze waarschijnlijk de bidons vullen met champagne. Een nipte 1-0 nederlaag daar, niet geheel onterecht, maar geenszins een monsterzege. We lagen uit het toernooi, dat wel, maar we gingen niet naar huis met gebogen hoofd.

 

Nee, we stonden daar, met opgeheven hoofd, als trotse overlevenden op een slagveld waar niemand ons een kans had gegeven. En wat nog belangrijker is: we vonden aanknopingspunten, kleine stukjes bewijs dat we volgend jaar terug kunnen komen, sterker, slimmer. Misschien winnen ze nu, die Parijse klootzakken, maar geloof me, ze hebben wel even in hun handen zitten wrijven. Volgend jaar, vrienden, zijn we weer terug, en dit keer zonder genade.

 

 

De selectie is er namelijk klaar voor. En dat, beste mensen, is het mooie van dit verhaal: ik heb er nauwelijks iets voor hoeven doen. Het was alsof ik een stoofpot op het vuur zette, de ingrediënten hun eigen gang liet gaan, en plotseling had ik een Michelin-waardige maaltijd. Een paar figuren uit de reserves verkocht—de jongens die zelfs hun eigen moeders niet konden overtuigen van hun talent—en slechts één echte transfer gedaan. Geen grote operatie, meer een routineklusje.

 

Maar toen gebeurde het onvermijdelijke: onze keeper kreeg een aanbieding van een club uit de Grote Zandbak. Je weet wel, dat deel van de wereld waar het geld uit de grond spuit en in zakken wordt geschept alsof het bladeren in de herfst zijn. Tsja, wat doe je dan als kleintje uit Slovenië? Machteloos sta je daar, met je handen in de zakken, knikkend terwijl je doet alsof je nog enige controle hebt. De waarheid? Het enige wat je kunt doen is de zaak maximaal uitmelken, elk laatste druppeltje eruit persen, herinvesteren, en dan maar doorgaan.

 

Dus onze keeper vertrok, waarschijnlijk om op gouden stranden te loungen en te zwemmen in zwembaden gevuld met dollarbiljetten. Maar geen nood! Ik gebruikte dat geld om een nog betere keeper uit Uruguay te halen. Ja, Uruguay. Je weet wel, dat kleine landje dat mysterieuze talenten produceert alsof het een tropische vruchten zijn. Deze jongen, hij heeft reflexen alsof hij een kat is met nog drie extra levens.

 

En nu, met deze nieuwe aanwinst, kijk ik naar volgend jaar en denk ik: "Waarom zouden we niet nóg hogere ogen gooien?" Want als het leven je een citroen geeft, pers je die uit, giet er wat sterke drank bij, en je hebt een cocktail die zo sterk is dat niemand je meer onderuit krijgt. Volgend jaar, vrienden, gaan we niet alleen meedoen, we gaan winnen.

 

@Djurovski /  @Glenn08/ @Bogatyr/ @FlyD/ @Djurovski/ @neva/ @bas huijsmans/ @Arezo/ @De Raam/ @Lensherr/ @KayDeManaager/ @timpy00/ @bigtukker/ @Michaelinho*/ @Whitewolf345

 

[Djurovski]

Paul die uit het niets goed weet te spelen en een update van mythische vormen weet neer te zetten . Het niveau stijgt sneller dan de zeespiegel 

[bas huijsmans]

Paul, zo'n vakantie in Limburg doet je ongelooflijk goed lees ik. Heerlijke update

[Aaron21]

Schrijf je updates eens zelf, Paul!

[Djurovski]

 

Een nieuw seizoen , nieuwe kansen. Paul heeft iedereen verbaasd met zowel de prestaties als zijn geweldige update. Ja dat mag best nog een keer genoemd worden. Aan de selectie had hij niet veel gedaan en dat betekende dat ik A best een hoog transferbudget had en B we ook een goed salarisbudget hadden. Voor een eerste ronde met een nieuwe club is dat wel eens anders geweest in het verleden. Wat ook anders is dan in het verleden is dat er zowaar inschrijfregels zijn en we dus niet blind alles kunnen halen. Er moet dus daadwerkelijk worden nagedacht of we iets wel of niet moeten doen. Als eerste ga je de selectie eens goed doornemen. Er stond een prima basis maar in de breedte konden we het wel eens lastig krijgen zeker bij schorsingen of blessure's. De balans ontbrak het leek wel of je ineens cocktailsaus op je kapsalon kreeg ipv een combi knoflook met samuraisaus. De finesse ontbrak. Ik kreeg 1 belangrijke opdracht verkoop Lenart niet. En dat heb ik dan ook niet gedaan. Sowieso was het een stuk makkelijker om nu miljoenen biedingen af te wijzen als je gewoon financieel zeer gezond bent. Toch vertrokken er wel diverse spelers

 

 

Voor Adriano had ik al een betere speler op het oog en dus mocht die wat mij betreft gaan. De vier er onder hadden imo niet het niveau die wij moeten hebben en mochten dus ook vertrekken. Ivanov was na een goede start door Paul verhuurd blijkbaar. Sterke verdediger maar was dus niet heel erg blij dat hij verhuurd was geweest. Nu stonden er centraal wel twee prima jonge spelers een Spanjaard en een Tsjech. En het bod was wel fors , hebben hem nog wel voor 1 seizoen kunnen terug huren. Edis Zivkovic is op het beste als AML maar daar heb ik Lenart en Marjan al. En puur als spits zijn er betere opties. Dus dan maar cashen. Waar spelers gaan komen er ook nieuwe jongens. En niet elke aankoop was een daverend succes helaas. Ook heb ik mij zelf ingehouden. Ondanks het grote budget ben ik niet volledig los gegaan. We hadden in de jaren hiervoor al de nodige Slovenen naar onze vorige clubs gehaald. Een aantal kon hier makkelijk mee maar die zijn geloof ik vergeten dat Maribor nog altijd een stad is in hun eigen land in plaats van ergens in de zandbak. Als je dan ineens meer dan helft meer wilt verdienen dan onze best betaalde speler dan houd het op. Ik had wat maanden voor de echte markt open ging en keek dus eerst naar de spelers met een Sloveens paspoort en wisten diverse spelers te halen

 

Matevz Kralj is een rechtsbuiten van zesentwintig jaar die wij hebben overgenomen van Domzale voor 2,6 miljoen. Achtvoudig international en gehaald als back-up aangezien we hier een goede Turk als basisspeler hebben staan. 

Lovro Vuk komt voor 400k over van Gorica. Speler die als VMC en MC kan spelen. Waar we betere spelers hebben voor in de basis maar wel een prima speler is voor de breedte. 

Grega Rudonja oud speler van de club keert terug na vele omzwervingen. Nemen hem over voor 1,2 miljoen van Rudar. Toch wist hij mij uiteindelijk niet te overtuigen. Mispeertje misschien. 

Dominik Zorec koste ons 2,6 miljoen. Manager @Chiemel van Bravo wou perse de hoofdprijs voor dit 18 jarige talent. Met de regel dat je ook een speler van U21 in je basis moet hebben was dit een no brainer om het te halen. Het is er zeker 1 voor de toekomst. 

 

Veel geld werd er overgemaakt naar Rijeka. Want daar speelde de Sloveense linksback Jure Zinko. Komt die naam jullie bekend voor? Dat kan kloppen ik haalde hem namelijk naar Gorazde. Hij was mijn belangrijkste target en dat we dan 4,3 miljoen moeten betalen is dan maar zo. 

Spoiler

Adriano mocht dus gaan en had al een Sloveense speler voor op het oog. Helaas vond hij Strasbourg een leukere bestemming. Toch moest er wel wat bijkomen en die vonden we in Peru bij Alianza Lima. Alexis Olivia is 28 jaar en komt over voor 250k een koopje dus. 

Spoiler

Iedereen was er over eens dat Paul een gouden zet had gedaan met de nieuwe keeper. Alleen daarna was er gat , een nog dieper gat , een nog veel dieper gat en dan kwam pas de reserve keeper. Ik ging dus op zoek naar een betrouwbare reserve doelman met een EU paspoort die akkoord is om als reserve keeper wil aantreden. In het Finse Llapi vonden wij een Ijslandse keeper die dit wel wou doen. Stefan Logi Brandsson is de naam. Voor de positie van het centrale middenveld was ik niet tevreden. Ik miste daar nog wel echt een speler die het verschil kon maken. Bij Juventus was Massimo Conte niet meer nodig en was zijn contract beëindigd. Konden hem dus gratis over nemen. 

Spoiler

Als echte spits kwam Jose Paz op mijn radar. Deze speler uit Venezuela die ook een Kroatisch paspoort heeft telt dus al EU speler. Al wel 30 jaar maar zie in hem wel onze nieuwe aanvalsleider. Twee miljoen moesten wij overmaken aan Varazdin. 

Spoiler

Oh en ik had het over een rechtsback die liever in Frankrijk was dan bij ons. Die stond al snel op verhuurlijst. En we wisten hem te huren en kunnen hem uiteindelijk voor 2,6 miljoen overnemen. Heb hier over de Sloveense speler en ex Gorazde speler Daniel Papez. 

Spoiler

 

 

Lenart verlengd ook zijn contract nog eens en dus zijn wij klaar voor een nieuwe seizoen in Slovenië. Op naar de voorbereiding

 

 

Drie rondes moetsen er worden overleefd om weer in het miljoenenbal te mogen spelen. Waar Lech Poznan de eerste tegenstander werd. Geen gemakkelijke horde in deze fase maar thuis waren wij met 2-0 te sterk. Uit wisten we met 2-3 te winnen. Prima dus en de volgende tegenstander werd Makedonija GP Skopje. Op papier dus een makkelijkere tegenstander maar dat was op het veld echter niet te zien. Uit wisten we maar nipt te winnen met 2-3 en ook in eigen huis was het minimaal. Een 2-1 zege is wel genoeg om ons te plaatsen voor de laatste voorronde waar Slavia Praag de tegenstander is. Een zware tegenstander maar thuis wisten we een geweldige wedstrijd neer te zetten en wisten we met 6-2 te winnen. Dat we uit dan met de B keus met 1-0 verliezen moet dan maar zo zijn

 

 

 

Een zeer zware poulefase dat mogen we dit toch wel noemen.. Maar we gaan ons best doen natuurlijk. 

 

 

De eerste negen wedstrijden gingen meer dan prima. Uit bij Koper en Olimpija lieten we punten liggen maar dat zijn dan ook de betere ploegen uit de competitie samen met Domzale waar we wel weer ruim van wisten te winnen. 

 

 

Olimpija blijft wel erg dichtbij. Gaat er dan een verrassing komen? De competitie hadden wij toch al uitgespeeld?

 

 

En wanneer je het tweede deel dan meteen begint met punt verlies geef je Olimpija wel de kans om ons echt te uitdagen. Koper en Bravo werden zonder moeite verslagen en Olimpija begon te begrijpen dat wij wel erg sterk waren. In een rechtstreeks duel waren we ook de betere en wonnen in eigen huis. Bij Domzale speelden we wel weer gelijk maar Olimpija liet wel veel punten liggen in het vervolg

 

 

In de CL openden we met een wedstrijd tegen Real Madrid. Ondanks dat wij ons kranig hadden verweerd wist Real ons in eigen huis te verslaan met 1-2. Vervolgens Juventus uit. Ja lekker hoor zo start je wel met 0 uit 2 maar niets is minder waar. We spelen sterk en winnen met 0-2. Olympiacos thuis. De Grieken kwamen naar de slachtbank en verloren met 6-0. Kunnen we dan ook stunten in München? Helaas niet wederom een nipte nerderlaag van 2-1. Uit bij Everton weten we wel te winnen. Het is zeer minimaal maar winst is winst. 

 

 

 

Staan net buiten de top 8 maar hebben meer punten dan ik verwacht had. Wie weet wat @Whitewolf345 nog kan doen in de laatste drie wedstrijden

 

 

@Djurovski /  @Glenn08/ @Bogatyr/ @FlyD/ @Djurovski/ @neva/ @bas huijsmans/ @Arezo/ @De Raam/ @Lensherr/ @KayDeManaager/ @timpy00/ @bigtukker/ @Michaelinho*/ @Whitewolf345

17 augustus bewerkt door Djurovski

[Nom de Guerre]

Europees verder gaan is gewoon een optie! Lekker bezig, Berry, ook op de transfermarkt.

[Whitewolf345]

 

Na @Djurovski mocht ik het overnemen.  Ik kwam in een redelijk gespreid bedje terecht en had toestemming om te kijken waar ik versterking nodig vond. Er was voldoende budget beschikbaar. Maar aangezien ik een groot aanhanger ben van de jeugd heeft de toekomst ga ik hier verstandig mee om. Om dan maar gelijk met de deur in huis te vallen hier onder de transfers.

 

Inkomende transfers:

 

Hier kan ik vrij kort over zijn. Mehal is aangetrokken door mijn voorganger en de huurtransfer is een speler van ons die ik terug kon huren.

 

UItgaande transfers:

 

Qua uitgaande transfers alleen Fontanils die aardig wat budget oplevert. Artaxo verhuurd zodat die even wat ervaring kan opdoen.

 

Dan nu over naar de wedstrijden. Ik doe het even in een andere volgorde en begin bij de wedstrijden van een van de dingen die we nog niet gewonnen hebben. We mochten in de 2e ronde aantreden voor de bekerwedstrijden, hierdoor heeft mijn voorganger geen wedstrijden hierin gespeeld.

 

 

Helaas kunnen we ook dit seizoen de beker niet bijschrijven op onze toch al groeiende prijslijst. Naast de beker wacht natuurlijk ook nog de competitie. Ondanks dat de competitie best een speeltuin is geworden ging het de 2e seizoenshelft niet altijd van een leien dakje. Dit ook omdat ik mijn focus toch wat had gevestigd op de Champions league

 

Zoals te zien is zijn er toch wat rode en gele bolletjes zichtbaar. Dit maakte voor de einstand niks meer uit want uiteindelijk zijn wij gewoon weer kampioen geworden.

 

Dan nu de competitie waar het allemaal om draait. De Champions league, toen ik hiervoor mocht aantreden moest ik nog voor de competitiefase spelen tegen Benfica en Villareal. In Portugal werden wij volledig van de mat gespeeld en verloren wij terecht met 3-0. De doelpunten werden allemaal in de eerste tien minuten gescoord.

 

Tegen Villareal kwamen wij beter voor de dag. We wonnen met 4-0. Hieruit blijkt wel dat als wij thuis spelen wij duidelijk het spel kunnen maken. Door deze overwinning eindigde wij op de 13e plek wat dus betekend dat we ons op mochten maken voor de playoff ronde. Hierin kregen wij gelijk een grote uitdaging in de vorm van Napoli.

 

We mochten als eerst afreizen naar Napels. Grote uitdaging natuurlijk maar niets bleek minder waar. In een heus voetbalgevecht kwamen wij als winnaar uit de strijd en wonnen wij met 3-2. Gemakzuchtig mochten wij nu natuurlijk niet worden. En gelukkig werden wij dat ook niet. In een wedstrijd waarin Napoli eigenlijk niet voor kwam, lieten wij als club zien dat er rekening gehouden moet worden met ons.

Door deze prachtige overwinning mochten wij ons op gaan maken voor de 16e finale. Hierin was OGC Nice de tegenstander. Dat de wedstrijden in Europa garant staan voor spektakel blijkt ook nu maar weer eens. In Slovenië maakten wij het Nice erg lastig. We wonnen met 4-3. Hierdoor was het natuurlijk alles behalve zeker omdat wij nog af moesten reizen naar Nice. Uit werd het een bloedeloos gelijkspel. Hierdoor mochten wij in de kwartfinale aantreden tegen Chelsea.

 

Zoals voor iedereen bekend zijn de Engelse ploegen lastig om tegen te spelen. Zo ook Chelsea. De eerste wedstrijd was uit. Als wij het hier goed dicht konden houden was er een grote kans dat wij door konden naar de halve finale. Maar zoals het in mijn hoofd gaat, ga ik uit van aanval is de beste verdediging. Ondanks dat wij flink onder druk werden gezet. Zijn we toch als winnaar uit de strijd gekomen.

Vooral de twee late doelpunten zijn natuurlijk heerlijk. Hierdoor was het een kwestie van het thuis rustig uit voetballen. Thuis kwamen wij in de 9e minuut op voorsprong. Helaas scoorde Chelsea in de 54e minuut de 1-1. Er was niks aan de hand want in de 57e minuut maakte wij er weer 2-1 van. Toch werd het nog even spannend toen in de 68e minuut Chelsea de 2-2 binnen schoot. Al met al een goed resultaat over twee wedstrijden en we mochten aantreden voor de halve finale waarin Newcastle de tegenstander was.

 

We mochten wederom als eerste afreizen naar Engeland. Waar het heel lastig leek te worden doordat wij na 18 minuten al tegen een 2-0 achterstand aankeken. In 35 minuten was dat helemaal omgedraaid en stonden wij met 2-3 voor. Helaas scoorde Newcastle in de 95e minuut alsnog de gelijkmaker en gingen wij met een 3-3 resultaat terug naar Slovenië.

 

Kwestie van het thuis afmaken. Hoe lekker is het dan dat José Paz liet zien dat hij kan scoren. Hij leverde een grote bijdragen aan de onderstaande overwinning.

 

Als je denkt zo langzamerhand alle Engelse clubs wel gehad te hebben, mag je in de finale aantreden tegen Liverpool. Ik kan hier een lang verhaal over gaan schrijven, het is natuurlijk prachtig dat Maribor zo snel al weer meedeed in de Europese top.

Helaas kwam dit sprookje hard ten einde. Ik heb de finale bijna 2 weken geleden gespeeld en ben er tot op vandaag nog ziek van. Alles leek de goede kant op te vallen, zeker toen Liverpool in de 64e minuut met tien man kwam te staan. En in de allerlaatste minuut van de verlenging, scoorde ze de 0-1. Dit betekende dus dat Liverpool de champions league omhoog mocht houden.

 

Al met al was het een mooi seizoen, maar deze wedstrijd blijft voor altijd in mijn geheugen staan. Nu wens ik @Glenn08 veel succes, hij kan er een aardig transferbudget door heen jagen.

 

 

@Djurovski /  @Glenn08/ @Bogatyr/ @FlyD/ @Djurovski/ @neva/ @bas huijsmans/ @Arezo/ @De Raam/ @Lensherr/ @KayDeManaager/ @timpy00/ @bigtukker/ @Michaelinho*/ @Whitewolf345

[Djurovski]

Basis is gelegd nu. Finale gehaald komend seizoen die beker meenemen naar huis hopelijk 

[Nom de Guerre]

So close, maar wat een prachtige cup run!

[Aaron21]

Wisselvallige resultaten, maar allemaal met een hoger doel. Net niet gelukt!

[Glenn08]

 

 

Na de schitterende prestaties van @Whitewolf345 was het mijn beurt om over te nemen, en ons klaar te stomen voor het nieuwe seizoen. De Europese finale van mijn voorganger liet me dromen van meer. En met die insteek ging ook de transfermarkt op, ik zou de ploeg enorm gaan versterken zodat we de poorten naar de Europese triomf helemaal zouden openen dit seizoen. Echter ging het niet van zo'n leien dakje, en was er niet veel interesse van de topspelers om bij ons te tekenen.

 

 

Toch is het mij gelukt om enkele transfers te doen. In mijn ogen waren het ook vooral versterkingen, ook werd er een beetje gekeken naar Sloveens talent. Ik wou screens van de spelers toevoegen in een spoiler, maar het forum doet er even moeilijk over, dus dat gaat nu even niet door

 

 

 

 

Er vertrokken ook wat spelers, maar hier waren geen noemenswaardige namen bij.

 

 

Dan gaan we door naar de wedstrijden, over de competitiewedstrijden kan ik heel kort zijn. We wonnen alles, en spelen zo de hele competitie eigenlijk kapot. Mijn opvolger gaat al van goede huize moeten zijn om de titel nog te mislopen.

 

 

In de stand zien we dat we zo riant aan de leiding gaan, en dat de titel al bijna een zekerheidje is.

 

 

Maar het draait ondertussen toch echt wel om die CL, althans toch in mijn gedachten. Ons avontuur begon in de play offs voor plaatsing voor de league fase. Hierin namen we simpel de maat van Kopenhagen. In de competitie fase was er een moeizaam begin tegen Dinamo Zagreb, maar hierna volgde er meteen een stuntzege tegen Real Madrid! De nieuwe Duitse grootmatch Braunschweig werd ook aan de kant gezet. Hierna volgde nog overwinning tegen Anderlecht en Newcastle. Enkel Inter kon punten van ons afpakken door ons op een gelijkspel te houden.

 

 

Mijn opvolger @Nom de Guerreheeft nog wedstrijden tegen Lyon en RB Salzburg om ons te plaatsen voor de volgende ronde. Maar op dit moment zijn we wel al zeker van minstens een plekje in de KO ronde.

 

 

 

Succes @Nom de Guerre

 

 

@Djurovski /  @Glenn08/ @Bogatyr/ @FlyD/ @Djurovski/ @neva/ @bas huijsmans/ @Arezo/ @De Raam/ @Lensherr/ @KayDeManaager/ @timpy00/ @bigtukker/ @Michaelinho*/ @Whitewolf345

[Whitewolf345]

Lekker bezig Glenn

[Djurovski]

Top bezig Glenn. Veel succes in Turkije Paz. Het is je gegund

[Aaron21]

Dit is een binnenkoppertje voor Nom. Wat een voorbereidend werk, Glenn, vast niet je eigen tactiek?