[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[ElMarcos]

John en Eleni blijft natuurlijk de meest intrigerende dynamiek die er is en hun verhaal lijkt nog lang niet klaar. Benieuwd of zij Vass trouw blijft of niet. Met de Georgische helden voor weinig gelden lijkt er een nieuwe elan te zijn. Al kun je vier blokken graniet weinig elan toeschrijven. Uiteraard ben ik zeer benieuwd naar mijn rol. 

[Nom de Guerre]

 

CXV. Snode plannen

 

Mijn plan was even eenvoudig als briljant, althans in mijn eigen ogen, en in de ogen van iedereen die een beetje verstand had van geniaal dubieuze plannen. Ik had, geheel legaal en zwart-op-wit vastgelegd, recht op 25% van de opbrengst van elke transfer. En alsof dat nog niet mooi genoeg was, bezat ik ook de tekenbevoegdheid voor alle inkomende en uitgaande transfers van de club. Dit stelde me in staat om, als een soort voetbalversie van een hedgefondsmanager, de hele ploeg te verhandelen gedurende het seizoen.

 

Mijn gedachten waren simpel: ik zou met een beetje mazzel en een hoop handigheid een paar ton kunnen binnenharken. En aangezien al onze nieuwe spelers gratis binnenkwamen – een cadeautje van mijn nieuwe Georgische vrienden – zou de club er financieel niet slechter op worden. Natuurlijk, op het veld zou het een ander verhaal kunnen zijn. Handhaving in de competitie het volgende seizoen zou misschien lastig worden, maar eerlijk gezegd was dat dan niet mijn probleem. Tegen die tijd zou ik ergens onder een palmboom liggen, met een cocktail in mijn hand en Eleni aan mijn zijde.

 

Eleni, die arme schat, wist nog van niks. Ze dacht waarschijnlijk dat ik nog steeds de nobele sportmanager was, iemand die zijn dagen sleet met het analyseren van voetbalstatistieken en het motiveren van spelers. Maar onder deze façade broeide een plan dat meer weg had van een financiële thriller dan van een sportbiografie. Ik zou de club transformeren in mijn persoonlijke geldmachine, de transfers als mijn bankbiljetten die netjes op een rij lagen te wachten tot ik ze plukte.

 

Deze transacties zouden subtiel gebeuren. Elk contract, elke overeenkomst zou door mijn vingers gaan, elk document zou mijn handtekening dragen, en elke speler zou een stukje van mijn toekomstige rijkdom vertegenwoordigen. Ik zag het al voor me: de spelersmarkt als mijn schaakbord, de spelers als pionnen, en ik, de grootmeester die zorgvuldig elke zet plande.

 

De tactiek was duidelijk. Gedurende het seizoen zou ik langzaam maar zeker de meest waardevolle spelers verkopen, elke transfer netjes verhuld als een strategische zet voor de toekomst van de club. De supporters zouden misschien mopperen, de pers zou speculeren, maar tegen de tijd dat iemand het grotere plaatje zag, zou ik al lang en breed op een onbekende locatie zitten, genietend van mijn welverdiende pensioen.

 

Eleni en ik, we zouden ontsnappen aan de sleur, aan de eindeloze trainingssessies en de drukkende verwachtingen. We zouden nieuwe identiteiten aannemen, misschien ergens in een tropisch paradijs waar niemand ooit had gehoord van voetbaltransfers en waar de zon elke dag scheen. Het geld zou ons vrijheid geven, de vrijheid om te leven zoals we wilden, ver weg van de voetbalvelden en de kantoorpolitiek.

 

Natuurlijk was er een risico. Er was altijd een risico. Maar in mijn hoofd was het plan waterdicht. Elk detail was overwogen, elke mogelijke hindernis was geanalyseerd en elk risico was ingecalculeerd. Dit was niet zomaar een gok; dit was een meesterlijk georchestreerde ontsnapping.

 

Zo stond ik daar, mijmerend over mijn toekomstige leven, een leven dat zo dichtbij leek dat ik het bijna kon proeven. Het zou een leven zijn vol zon, zee en vrijheid, een leven ver weg van de koude voetbalvelden en de nog koudere business deals. En Eleni, de prachtige, ongrijpbare Eleni, zij zou aan mijn zijde zijn, de medeplichtige in mijn avontuur, de Bonnie bij mijn Clyde. Samen zouden we de wereld aan kunnen, zolang de wind in de juiste richting waaide.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

12 uur geleden zei Djurovski:

Benieuwd of de Georgische sterren ook schitteren op het veld

 

Dat is wel een beetje de bedoeling  

 

34 minuten geleden zei ElMarcos:

John en Eleni blijft natuurlijk de meest intrigerende dynamiek die er is en hun verhaal lijkt nog lang niet klaar. Benieuwd of zij Vass trouw blijft of niet. Met de Georgische helden voor weinig gelden lijkt er een nieuwe elan te zijn. Al kun je vier blokken graniet weinig elan toeschrijven. Uiteraard ben ik zeer benieuwd naar mijn rol. 

 

Een sleutelrol in de ontknoping van seizoen 1, al kan het nog een weekje ofzo duren voor we daar zijn aanbeland.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Het masterplan van John. Het klinkt haast te mooi om waar te zijn.

[bas huijsmans]

Dat Eleni zo vaak benoemd wordt in het masterplan van John verbaast mij dan ook helemaal niets. Toch is het vaak zo met een (master)plan dat het niet helemaal uitkomt zoals gepland. Het blijft spannend

[Djurovski]

Het plan klinkt te mooi om waarheid te worden

[Nom de Guerre]

 

CXVI. Schimmige zaakjes

 

In de koude, klamme middag, waar de mist zo dicht was dat het leek alsof God zelf aan het dampen was geslagen met een kosmische e-sigaret, nam Spartakos het op tegen APEA. De sfeer was elektrisch, en niet vanwege de luchtvochtigheid. Het was Mura’s afscheidswedstrijd, en de jongen wilde duidelijk nog eenmaal vlammen voordat hij de club zou verlaten voor wat waarschijnlijk een obscuur team in een nog obscuurdere competitie zou zijn.

 

Het eerste doelpunt was een klassiek staaltje van Muriaanse magie. In de 22e minuut plukte hij een slappe uittrap van de tegenstander uit de lucht alsof hij een appel van een boom takte. Met de bal aan de voet danste hij langs twee middenvelders van APEA, die achterbleven met de elegantie van twee dronken neushoorns op een ijsbaan. Toen hij eenmaal in de zestien was, keek hij de keeper aan met een blik die zei 'ik ga jou nu vernederen', en schoot de bal kiezelhard in het dak van het doel. 1-0 voor Spartakos, en Mura kon zich geen mooier afscheid voorstellen.

 

Het tweede doelpunt was van Pittaras, die ergens in de 39e minuut besloot dat het tijd was om zijn statistieken wat op te vijzelen. Na een kort genomen hoekschop kreeg hij de bal onverwacht terug van Ewald. Met een draai zo sierlijk als een balletdanser op speed haalde hij uit vanaf twintig meter. De bal vloog met een sierlijke boog over de keeper heen, die alleen maar kon toekijken hoe het leer in de verre hoek belandde. De fans juichten, de tegenstander huilde, en Pittaras glimlachte alsof hij zojuist de loterij had gewonnen.

 

Na de rust was het Ewald die de show stal. In de 55e minuut, met de arrogantie van een straatkat die weet dat hij de baas is van de buurt, pikte hij de bal op van een slapende verdediger. Hij dribbelde naar het doel, deed alsof hij zou schieten, liet twee verdedigers ter aarde storten met een schijnbeweging die de zwaartekracht tartte, en schoof toen de bal onder de uitkomende keeper door. 3-0. Ewald keek rond alsof het allemaal in een dag werk was, wat het voor hem waarschijnlijk ook was.

 

Het slotakkoord was voor Trifunovic, die in de 78e minuut besloot dat het tijd was om het publiek te trakteren op iets speciaals. Na een snelle uitbraak over de linkervleugel kreeg hij de bal perfect voorgezet door Chabradze. Met de precisie van een chirurg en de brutaliteit van een straatvechter knalde hij de bal op de volley zo hard tegen de netten dat je zweren zou dat het geluid nog drie dagen later te horen was. 4-0. Trifunovic juichte alsof hij net wereldvrede had gerealiseerd, maar we weten allemaal dat het alleen maar een doelpunt was. Echter, een verdomd mooi doelpunt.

 

Zo eindigde de wedstrijd, 4-0, een score die Spartakos niet alleen drie punten opleverde, maar ook een moment van glorie voor Mura, die het veld af ging met de trots van een gladiator die zijn laatste gevecht had gewonnen. De supporters zongen, de tegenstanders dropen af, en ergens in de mist glimlachte een god van de voetbalhemel, tevreden met het spektakel.

 

Terwijl de wedstrijd werd gespeeld, smeedde ik het volgende deel van mijn meesterplan. Met de aanstormende Georgische invasie had ik de onvermijdelijke taak om plaats te maken voor de niet-EU spelers. Caetano en Kovacevic waren de aangewezen pionnen, niet omdat ze ondermaats presteerden, maar omdat ik moest jongleren met paspoorten zoals een straatartiest met sinaasappels.

 

Mijn tool? Het internet, dat duistere web waar men alles kan vinden, van UFO-theorieën tot een Tsjechische makelaar met meer connecties dan een oude Nokia. Deze makelaar, een kerel die de uitstraling had van iemand die je wellicht je horloge zou verkopen terwijl het nog om je pols zat, had besloten de wedstrijd bij te wonen. De timing was perfect; zijn komst viel samen met mijn noodzaak om de club te ontdoen van een paar overzeese contracten.

 

Hij, laten we hem meneer Karol of meneer K noemen, omdat zijn naam meer klinkers bevatte dan een Scrabble-spel aankan, had zo zijn eigen eisen. Standaard wilde hij 10% van elke deal, wat betekende dat ik moest snijden in mijn eigen vlees – of liever gezegd, in mijn eigen 25%. Nou ja, zaken zijn zaken, en soms moet je een vinger opofferen om een hand te redden.

 

Meneer Karol stond daar, langs het veld, een opvallende aanwezigheid. Meneer K, een vrolijke Slavische man met een gelaat dat een boekwerk aan verhalen kon vertellen, had zo zijn momenten van diepzinnige melancholie. Zijn expressieve ogen, vaak schitterend van sluwheid en levensvreugde, konden soms verrassend snel omslaan naar een starende blik, waarin een oceaan van Slavische weemoed schuilging. Dit maakte hem tot een figuur die even mysterieus als fascinerend was, alsof hij rechtstreeks uit een roman van Dostojevski was gestapt, of misschien had hij gewoon last van zijn sinussen, dat kon ook.

 

Zijn krullende haar droeg hij warrig, niet uit nonchalance, maar als een bewuste keuze om zijn ongetemde natuur te benadrukken. Het leek alsof hij elke ochtend, in plaats van een kam te gebruiken, gewoon met zijn vingers door zijn haar woelde terwijl hij plannen smeedde of schuldenaars opbelde.

 

Zijn kledingkeuze was al even opmerkelijk als zijn persoonlijkheid. Hij droeg meestal een zijden shirt, zo luid en kleurrijk dat het schreeuwde om aandacht. Het bloemenmotief op zijn shirt was zo overdadig dat zelfs een tropische tuin er jaloers op zou zijn. Dit shirt, gecombineerd met een paar net te strakke jeans en schoenen die glommen als de ogen van een gokker op payday, maakte hem tot een niet te missen verschijning in elke menigte.

 

Meneer K was een man van de wereld, iemand die wist hoe hij de zwakheden van het menselijk ras kon uitbuiten voor eigen gewin, maar ook iemand die, misschien diep van binnen, verlangde naar de eenvoudige dagen van zijn jeugd in een klein Slavisch dorp, waar bloemen gewoon bloemen waren en niet een patroon op een schreeuwend shirt.

 

Enfin, deze meneer K was dus present, met zijn handen in de zakken van zijn veel te dure designerjeans, terwijl hij met een kritische blik keek naar de voetbalcapriolen op het veld. Ik kon hem niet direct benaderen, zonder dat dit de aandacht zou trekken van de nieuwsgierige ogen en oren van mijn andere zakenpartners. 

 

Uiteindelijk moest ik alles digitaal afhandelen, via WhatsApp, zo onpersoonlijk als een handdruk met handschoenen aan. Het echte leven, met zijn geur van zweet en parfum, vervangen door kille, blauw oplichtende schermen. Maar goed, in deze moderne wereld kom je er uiteindelijk wel uit met de ander, zelfs als je je moet beperken tot emoticons en typefouten.

 

De berichten tussen meneer K en mij flitsten heen en weer alsof we een pingpongmatch speelden met woorden in plaats van balletjes. Percentages, namen van clubs, en de eindeloze mogelijkheden van wie waarheen zou kunnen gaan, volgden elkaar op in een hoog tempo. Het leek wel alsof we aandelen aan het verhandelen waren op de beursvloer van Tokyo in plaats van spelers in de marge van het Europese voetbal.

 

"20k for Caetano, 20% for me," typte meneer K, gevolgd door een duivel-emoji. Zijn vingers waren waarschijnlijk even glad als zijn praatjes.

 

"Make it 5% and you have a deal," antwoordde ik, terwijl ik mijn koffie slurpte en me afvroeg wanneer menselijke interacties gereduceerd waren tot het uitwisselen van digitale berichtjes.

 

“Agree to disagree. 15% or get fucked,” want onze Tsjech had weinig geduld. Toch kon ik zien dat hij meer dan bovengemiddeld geïnteresseerd was. “10% and I will bring the olive oil so you can get fucked.”

 

"Deal 😈," kwam het snelle antwoord. De zaken gingen door, snel en efficiënt, maar ergens miste ik de dagen dat je nog gewoon een biertje kon drinken met een kerel, hem recht in de ogen kon kijken en dan pas besloot of je hem wel of niet kon vertrouwen. Nu moest je vertrouwen op de eerlijkheid van zijn WhatsApp-status.

 

Zo ging het door, elk bericht een stap dichter bij de afronding van deals die de toekomst van enkele jonge voetballers zouden bepalen. En terwijl de digitale woorden heen en weer vlogen, bleef ik zitten met een gevoel van leegte. Het was efficiënt, zeker, maar het had alle charme van een belastingformulier. Wat had ik een hekel aan deze nieuwe wereld, waarin alles wat ooit tastbaar was, nu vervangen was door pixels en verzendknoppen.

 

Toch werkte het. Daar, onder de lichten van het stadion, waar het echoënde geluid van de fans als achtergrondruis diende, bespraken we de voorwaarden. Kovacevic en Caetano zouden ons verlaten, en ik zou in ruil daarvoor wat zakgeld en wat minder hoofdpijn hebben.

 

Terwijl meneer K wegslenterde, enkele deals rijker, kon ik niet anders dan lachen. Ja, het kostte me een beetje van mijn eigen winst, maar zoals elke goede kok weet, is het soms nodig om het vet weg te snijden om tot de beste biefstuk te komen. En ik, mijn beste lezers, was van plan om te dineren als een koning, zodra deze spelletjes waren gespeeld.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

59 minuten geleden zei Marius:

Het masterplan van John. Het klinkt haast te mooi om waar te zijn.

 

As always. Ik heb wel een leuke ontknoping in gedachten voor seizoen 1. Het wordt wel goor.

 

53 minuten geleden zei bas huijsmans:

Dat Eleni zo vaak benoemd wordt in het masterplan van John verbaast mij dan ook helemaal niets. Toch is het vaak zo met een (master)plan dat het niet helemaal uitkomt zoals gepland. Het blijft spannend

 

Een femme fatale kan alleen een femme fatale zijn als ze het plot vooruit drijft.

 

14 minuten geleden zei Djurovski:

Het plan klinkt te mooi om waarheid te worden

 

Echt he  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Hopelijk laten al die digitale afspraken niet te veel sporen na.

[bas huijsmans]

Die meneer K komt me wel redelijk bekend voor. Geen idee waar ik die zo van denk te herkennen. Hij lijkt wel aardig in het plan van John te passen

[ElMarcos]

Sportief blijft het goed gaan, maar daar lijkt John niet meer mee bezig na zijn ontmoeting met Eleni. Duidelijk is Eleni John heeft opgezadeld met een uitgeladen mammoettanker aan schuldgevoel. Een schuldgevoel wat hem dieper in de wereld van schimmige deals in leidt. In een oerwoud vol intriges lijkt in dit verhaal simpelweg geen happy end, maar wellicht verbaas je ons met een plottwist harder dan een wel gemikte trap van Rico Verhoeven.

[Jónstærke]

Masterplan John!! Sta volledig achter je, Eleni boven alles! Zo'n uitgedokterd plan komt er niet van vandaag op morgen, doet mij twijfelen aan het feit of John wel met de juiste sportieve bedoelingen is begonnen aan zijn avontuur bij Spartakos? 

[Djurovski]

Wat een louche zaakwaarnemer is die meneer K. Die kan zo maar eens geband gaan worden uit Cyprus 

[Nom de Guerre]

 

CXVII. Een fantastisch etentje

 

Na de klinkende overwinning tegen APEA, waarbij de tegenstander dusdanig werd verslagen dat je bijna medelijden met ze zou krijgen (maar dat deed je natuurlijk niet, want medelijden is voor amateurs), besloot Vassilis dat het tijd was voor een feestje. En niet zomaar een feestje, nee, een etentje bij Yannis, die bekend stond om zijn kookkunsten die de gemiddelde Michelin-chef in verlegenheid zouden brengen, of in elk geval tot nadenken zouden stemmen.

 

Het etentje was een combinatie van de overwinning vieren en iets wat op een bom leek: Vassilis kondigde zijn verloving aan. Dat laatste moment zorgde voor wat opgetrokken wenkbrauwen en schuine blikken. Iedereen herinnerde zich immers nog het schandalige videootje van mij en Eleni, dat rondgegaan was als een schotel hete aardappelen die niemand echt wilde vasthouden.

 

Statham, die grote kerel die binnenkort naar Engeland zou vertrekken, deed alsof hij van niks wist. Hij zat daar, spelend met zijn bestek alsof het chirurgische instrumenten waren, terwijl hij wachtte op wat er komen zou. Je kon aan hem zien dat hij in zijn hoofd al halverwege naar het vliegveld was, klaar om in een nieuw avontuur te stappen waar de Britse pers ongetwijfeld klaar zou staan om hem met open armen en flitsende camera's te ontvangen.

 

Ondertussen had Yannis echt alles uit de kast getrokken. Het eten was zo overdadig dat zelfs de meest doorgewinterde eter onder ons, Ewald, een moment van pauze inlaste om adem te halen tussen de gangen door. 

 

De tafels bogen bijna door onder het gewicht van de schotels die volgestouwd waren met gebraden lam, zijn vlees zo mals dat het leek te smelten op de tong. Naast het lam lagen grote, glanzende porties zeebaars, die nog naar de zee roken en overgoten waren met een lichte, citroenachtige olijfolie die in de mond danste als een jong meisje op een zomerfeest. Er waren ook garnalen, zo groot en roze als de vingers van een pasgeboren reus, perfect gegrild en bestrooid met grof zeezout en een scheutje ouzo, wat zorgde voor een verrassend vurige nasmaak.

 

En dan de geuren! De lucht was een kakofonie van geuren: knoflook die fel door de lucht sneed, verse peterselie die bijna zoet rook naast de robuuste geur van de zeevruchten. Oregano, die als een oude vriend de vleesgerechten vergezelde, liet zijn aanwezigheid gulzig gelden, terwijl rozemarijn subtiele hints gaf van zijn kruidige karakter.

 

De esthetiek van het geheel was al even indrukwekkend. Elke schotel was een tableau, levendig als een schilderij van Caravaggio. Het rood van de tomaten, het diepe groen van de kruiden, en het glanzende zilver van de vers gevangen vis creëerden een palet waar zelfs de meest verstokte estheet stil van zou worden. Alles was uitgestald op grote, ovale schalen van aardewerk die leken te zijn gebakken in de hete mediterrane zon zelf.

 

Tussen de gerechten door werd brood geserveerd, knapperig van buiten en zacht van binnen, perfect om de laatste restjes saus mee op te deppen. De wijn die werd geschonken, een robuuste rode uit de heuvels van Troödosgebergte, was zacht en vol, met een nasmaak die herinnerde aan zonovergoten dagen en koele nachten.

 

Het feestmaal was niet alleen een viering van de overwinning en een verloving, maar ook een triomf van de Cypriotische keuken, die zich die avond van haar beste kant liet zien, gul en zonder enige terughoudendheid, net als het leven zelf.

 

Tussen de happen door werd er gelachen, gepraat en hier en daar een grap gemaakt over Vassilis' aanstaande huwelijkse staat. "I hope you manage to score and keep a clean sheet, Vass," grapte Kovacevic, waarna hij snel een stuk brood in zijn mond stopte alsof dat hem zou beschermen tegen eventuele represailles.

 

Tussen de opeenvolgende culinaire explosies door, ergens tussen de gebraden lam en de gigantische garnalen, trok ik Eleni even mee naar een afgezonderd hoekje van Yannis’ gastronomisch paradijs. De schemerige verlichting en het zachte gebabbel op de achtergrond vormden de perfecte setting voor een gesprek dat, als ik het goed speelde, onze toekomst samen kon bepalen. 

 

"Would you like a prawn, John?" vroeg Eleni, terwijl ze met zo'n beest speelde tussen haar vingers, alsof het een klein speeltje was in plaats van een stuk zeedier dat net zo goed in de oceaan had kunnen blijven. Ik keek haar aan, de garnaal danste bijna provocerend voor mijn gezicht.

 

"No thanks, I’m allergic to shellfish," antwoordde ik. Mijn stem klonk onverstoorbaar, maar vanbinnen was ik gealarmeerd. De gedachte alleen al aan een zwelling in mijn keel groot genoeg om een kleine hond door te slikken was genoeg om me koud zweet te bezorgen.

 

Eleni lachte zachtjes, een geluid zo sardonisch dat het bijna niet paste bij de onschuld van de situatie. "Oh, that is too bad, John. You are really missing out," zei ze, en ze plopte de garnaal in haar mond, haar ogen twinkelden van plezier of misschien van schadenfreude.

 

Ik zuchtte diep, een zucht die de zwaarte van een slecht liefdeslied droeg, en keek haar recht in de ogen. Die ogen van haar, dieper dan een mijn en mysterieuzer dan de donkere zijde van de maan, leken even te flikkeren, alsof ze mijn onuitgesproken woorden probeerden te lezen. "Eleni, I need to tell you about my plan. It’s... ambitious."

 

Eleni sloeg haar armen over elkaar, een vesting bouwend van haar eigen ledematen. Haar wenkbrauwen trokken samen alsof ze probeerde een complex wiskundeprobleem op te lossen, of misschien probeerde ze gewoon uit te vogelen waarom ze nog steeds naar mijn onzin luisterde. Een echt standbeeld van scepsis, die Eleni. "Ambitious or reckless, John? Your plans tend to walk a fine line." 

 

Haar scepticisme was zo scherp als het mes waarmee Yannis de zeebaars had gefileerd, en terecht. Mijn plannen waren niet altijd even... conventioneel. Ik lanceerde mijn overtuigingsoffensief met de wanhopige energie van een straatverkoper die zijn laatste stofzuiger probeert te slijten. Mijn woorden rolden over elkaar heen, wild en chaotisch, terwijl Eleni me aankeek alsof ik probeerde haar een tweedehands luchtgitaar te verkopen. Een meesterwerk van mislukking. "I know, but this time it’s different. I’ve found a way to make a good amount of money, legally and safely. We could open a joint bank account, everything fifty-fifty."

 

Terwijl ik daar stond, mijn redevoering uitbrakend alsof het mijn laatste zou zijn, zag ik plots een vonkje in Eleni's ogen ontstaan. Het was subtiel, als een ster die flauwtjes flikkert in een anders pikzwarte nacht, een teken dat mijn woorden misschien toch ergens een snaar raakten. "A joint bank account? Sounds like a marriage proposal without the ring, John."

 

Ik grijnsde, een grijns zo breed dat het bijna pijn deed aan mijn kaken. Ik hoopte dat het vertrouwen uitstraalde, maar waarschijnlijk leek het meer op de grijns van een tweedehands autoverkoper die je net een auto met verborgen gebreken heeft aangesmeerd. Mijn grijns, een twijfelachtig spektakel. "It’s a partnership, Eleni. Think about it. We can do this together, plan together, win together. And if it goes well, who knows where we’ll end up."

 

Eleni aarzelde, ze keek me argwanend aan terwijl ze nadacht over wat ik had gezegd. Haar interesse was zo duidelijk als een neonreclame in een donkere steeg, maar overtuigd was ze nog niet. Ze keek me aan, zoekend naar antwoorden in mijn gezicht dat boekdelen sprak. Toen ze sprak, klonk er een subtiele trilling in haar stem. "And why should I get involved exactly? What if everything falls apart?" Eleni keek me aan, haar ogen peilend of ik serieus was of dat dit weer een van mijn bizarre invallen was.

 

Gedreven door een impulsieve bui, zoals een gokker die zijn laatste fiches inzet, wierp ik alle voorzichtigheid overboord. Ik legde mijn kaarten op tafel, elk woord zo bloot als een naakte waarheid in de winterkou. Eleni keek, de verrassing en berekening tegelijk dansend in haar scherpe ogen. "Because we’re stronger together. And I promise you, I’ve thought this through down to the last detail. No loose ends this time."

 

Eleni nam een slok van haar wijn, haar blik nog steeds niet helemaal overtuigd, maar ik zag iets in haar ogen glinsteren, misschien nieuwsgierigheid, misschien de berekening van een gokker die overweegt all-in te gaan. "Okay, tell me everything, every detail. If we’re doing this, we’re doing it right, together. But John, if this goes down, you’re taking me down with you."

 

Met de wanhoop van een man die zijn laatste trein ziet vertrekken, smeekte ik haar bijna. Mijn stem klonk rauw en broos, als een oude deur die piept in de wind. Eleni keek naar me, haar blik een mengsel van medelijden en amusement, alsof ze een kind zag dat om snoep bedelt. "It won’t go wrong. Trust me. This is our big break, Eleni."

 

Ze zuchtte, een geluid dat meer leek op een overgave dan op instemming, maar het was genoeg voor nu. "I trust you, John. Let's go for it. Let’s seal the deal."

 

En zo, met die woorden, werd ons lot aan elkaar geknoopt, tussen de smeulende resten van gegrilde vis en de rijke aroma's van kruidige wijn, in een Cypriotisch restaurant onder het toeziend oog van goden en garnalen.

 

Terwijl Eleni op zoek ging naar Vassilis, waarschijnlijk om hem te onderwerpen aan een soortgelijk emotioneel spervuur als ik zojuist had doorstaan, voelde ik een haast onbeschrijfelijke opluchting. Mijn binnenste was een rommelige brij geworden, elk woord en elke smeekbede had bijgedragen aan de interne chaos. Opgelucht dat ik het veld had geruimd, haastte ik me naar het toilet. Mijn behoefte om daar heen te gaan was niet alleen metaforisch van aard, want de spanning van de hele situatie had zich opgestapeld tot een dringende fysieke noodzaak. Daar stond ik dan, in de kille eenzaamheid van het herentoilet, mijzelf bevrijdend van meer dan alleen emotionele last.

 

Terwijl ik me door de menigte op het etentje probeerde te bewegen, richting de enige plek waar je even kon ontsnappen aan de kakafonie van geluid – de wc – merkte ik dat ik niet alleen was. Eleni, met haar onmiskenbare flair voor dramatische entrees en nog dramatischer acties, sloop als een schaduw achter me aan. Voordat ik de deur van het herentoilet kon bereiken, voelde ik haar hand op mijn arm. Haar aanraking was zacht, haar vingertoppen speels en uitdagend. "I got bored with Vass. Going somewhere, John?"

 

Haar stem was een zachte fluistering, beladen met een ondeugende ondertoon. Ik draaide me om, haar gezicht dicht bij het mijne, haar adem geurend naar de wijn die we eerder die avond hadden gedronken.

 

Daar stond ik dan, stamelend als een tiener die voor het eerst een bh probeert los te maken. Eleni's durf en charisma hadden me volledig uit het veld geslagen. Elk woord dat ik probeerde te vormen, verdween sneller dan mijn zelfvertrouwen op een reünie van de middelbare school. Uiteindelijk kreeg ik een antwoord naar buiten geperst. "Just trying to escape for a moment, but it seems I’ve been caught."

 

Eleni lachte, haar geluid zacht en sensueel, en haar hand gleed van mijn arm naar mijn zij, plagend en uitdagend. Ze boog zich naar mijn oor en begon de meest bizarre zaken te fluisteren. "You know, John, in ancient times, men were believed to hide secrets in their left shoe. Do you hide secrets there, John?"

 

Haar woorden waren absurd, volkomen ongerijmd, maar gezegd met zo'n zwoele stem dat ze op een vreemde manier zinnenprikkelend waren. Ik kon niet anders dan lachen, meegetrokken in haar spel. "I’m all about transparency tonight, Eleni. No secrets, just trying to find some peace."

 

Haar vingers dansten nu langs mijn hals, licht en prikkelend. Elk woord dat ze fluisterde was een uitdaging, een verleiding die moeilijk te weerstaan was. "Peace is overrated. Let's make a little chaos instead. Isn't that much more fun?" Ik keek haar aan, haar ogen glinsterden van plezier en ondeugende uitdaging.

 

Aan de ene kant was Eleni zo aantrekkelijk als een verse appel op een warme zomerdag, en ik voelde me tot haar aangetrokken als een bij tot een bloem, als een dakloze tot een verwarmde bushalte. Aan de andere kant was dit en plein public, onder de ogen van god en iedereen die maar keek, terwijl ze verloofd was met Vassilis, mijn enige vriend op dit eiland. Die vriend was niet alleen een belangrijk persoon in mijn sociale leven, hij was ook mijn baas, de man die besliste of ik mijn huur kon betalen of niet. Het was alsof ik tussen twee vuren stond, of beter gezegd, tussen een vuurwerkfabriek en een benzineopslag. Een delicate situatie, waarbij elke beweging de potentie had om mijn hele leven op te blazen, en niet op de goede manier. "Chaos with you? That could be dangerously delightful."

 

Eleni keek me aan met een glimlach die koketter was dan een Franse serveerster die flirt voor een fooi. Haar lange wimpers knipperden langzaam, alsof ze morsecode uitzonden die alleen voor mij bedoeld was, vol geheime, sensuele boodschappen. Elke keer als ze met die wimpers wapperde, leek het alsof ze een nieuwe laag van verleiding over me heen wierp, dikker dan de make-up op het gezicht van een vermoeide filmster. Haar ogen spraken boekdelen, en ik was verdorie net een bibliotheek binnen gelopen. "Dangerously delightful is just the right kind of danger, don’t you think?"

 

Met een laatste speelse knipoog trok ze zich terug, liet me daar staan met een glimlach op mijn gezicht en een hart dat net iets sneller sloeg dan normaal. Eleni was als een wervelwind, altijd klaar om je mee te sleuren in haar volgende avontuur. En hoe bizar haar woorden ook mochten zijn, ze liet altijd een indruk na die moeilijk te vergeten was.

 

Met mijn hoofd op hol door Eleni's flirtaties, begaf ik mij naar het toilet. Het was tijd om stoom af te blazen, zowel letterlijk als figuurlijk, mijn hoofd en blaas leegmaken, even weg van de chaos en Eleni's verleidelijke invloeden. Maar het universum, of beter gezegd Eleni, had andere plannen.

 

Net toen ik dacht een moment van rust te vinden, voelde ik ineens een hand die mijn mond bedekte. Ik schrok en wilde reageren, maar ineens voelde ik een hand over mijn mond. Toen ik de geur van Eleni's parfum rook, wist ik dat mijn pogingen tot eenzaamheid futiel waren. Ze stond weer achter me, dichter dan ooit, haar adem warm tegen mijn oor."Running away so soon, John?"

 

Het concept van persoonlijke ruimte beschouwde ze blijkbaar als een suggestie in plaats van een sociaal contract. Ik wilde antwoorden, maar ze plaatste een wijsvinger op mijn lippen. "Hush now, you don't want anyone to hear us," fluisterde ze, haar stem zo zacht als het geluid van een vallend blad in een stille herfstnacht. Haar woorden waren tegelijk een waarschuwing en een uitnodiging, gedrenkt in het soort geheimzinnigheid dat films en slechte romans vult met spanning.

 

Ze stond nog altij achter me en plaatste ineens haar hand over mijn mond. Ik stond daar, mijn hart kloppend als een drum op een rockconcert, terwijl haar adem warm tegen mijn wang blies. Haar nabijheid was zowel verontrustend als elektriserend, een mengsel dat mijn zenuwen deed tintelen en mijn gedachten deed racen.

"What are you doing?" Mijn stem was gedempt onder haar frêle maar sterke hand, meer een gemompel dan een vraag.

 

"Shh," was alles wat ze zei, terwijl haar andere hand zachtjes langs mijn arm streek, een gebaar dat bedoeld was om te sussen maar alleen maar meer vragen opriep. De situatie was absurd. Daar stond ik, in een toilet van een feestlocatie, met Eleni's hand over mijn mond, haar lichaam gevaarlijk dicht tegen het mijne gedrukt. Het was alsof we hoofdpersonen waren in een bizarre thriller, waar de grenzen tussen gevaar en verlangen vervagen tot ze bijna onherkenbaar zijn.

 

Haar stem was zacht en speels, vol plagerige tonen. Ze fluisterde uitdagende voorstellen in mijn oor, elk woord een belofte van chaos en plezier. "Imagine, John, the stories we could make, right here, right now. Adventures that would make even Dionysus blush."

 

Ik stond daar, vastgenageld aan de plek, mijn hart bonsde in mijn keel. Eleni’s voorstellen waren even verontrustend als verleidelijk, vol ongepaste suggesties die beter pasten in een roekeloze roman dan in de realiteit van een voetbalfeest. "Eleni, you're... overwhelming," bracht ik mompelend uit.

 

Terwijl we daar stonden, begonnen Eleni's handen een spel te spelen dat zo oud is als de mensheid zelf. Haar vingers, sluw en ongeduldig, frunnikten aan de gulp van mijn broek. Het was een subtiele beweging, maar zo geladen met intentie dat het de lucht tussen ons elektrisch maakte. "Isn’t that what life is about? Being overwhelmed in the most delicious ways?"

 

Met een hand stevig over mijn mond geklemd om mijn verraste uitroepen te smoren, begon ze zachtjes mijn nek te kussen. Haar adem was warm tegen mijn huid, en elke aanraking van haar lippen stuurde een schokgolf door mijn lijf. Haar tong streelde voorzichtig de huid van mijn nek, een zacht verkennen dat meer beloofde en tegelijkertijd de grenzen van het toelaatbare tartte.

 

Haar andere hand, die eerst niets meer dan een lichte aanraking was, gleed in mijn broek en werd een bron van wilde, haast ondraaglijke sensaties. Ze streelde me met een expertise die me gek maakte van verlangen, elke beweging zowel een belofte als een marteling.

"Hush, John," fluisterde ze, haar stem een zachte samenzwering tegen mijn zelfbeheersing. "You don’t want someone to walk in on us, do you?"

 

De situatie was absurd, een geheime dans op een plek waar elk moment iemand kon binnenlopen. Maar dat was Eleni: altijd spelend met vuur, dansend op de rand van wat sociaal aanvaardbaar was. En daar, in dat verborgen hoekje, terwijl de rest van het etentje onwetend verder ging, leerde ik een les over passie die geen enkel boek me ooit had kunnen leren.

 

Eleni’s handen dansten over mij, een soort marteling, maar dan een waar je een abonnement op zou willen nemen als het kon. Haar aanrakingen waren zinnenprikkelend, en langzaam maar zeker begon mijn verstand te smelten als goedkope boter op een hete zomerdag. Ik was weerloos, een schip zonder roer op haar oceaan van verleiding.

 

Het was een marteling, ja, maar exquis, als het nippen aan een zeldzame whisky die brandt en verzacht tegelijk. Haar adem was warm tegen mijn oor; haar stem, een zwoele wind die alleen voor mij waaide. "Let it go, John. Give yourself to me," fluisterde ze, haar woorden druppelden als honing in mijn oor, zacht en dwingend.

 

Een gargantuesk gevoel van ontlading overspoelde me, spoelde alle redelijkheid en reserve weg, terwijl haar tong subtiel mijn oor streelde, me verder meetrekkend in de diepte van ons gedeeld moment. Het was een overgave, compleet en zonder voorbehoud, een vallen in de nacht zonder angst voor de duisternis.

 

Daar stond ik dan, beroofd van mijn verstand, maar rijker dan ooit tevoren, in de armen van Eleni, ondergedompeld in een zee van gevoel waar elke golf ons hoger tilde, weg van de wereld, naar een plek waar alleen wij bestonden.

 

Toen ze uiteindelijk stopte, liet ze me achter met een gevoel alsof ik zojuist uit een droom was ontwaakt. Ze keek me aan met een blik vol ondeugende kennis, alsof ze precies wist welke chaos ze in mijn hoofd had achtergelaten. Haar hand gleed weg van mijn mond, en haar vingers streelden kort mijn nek, een gebaar dat zowel afscheid als een belofte was. Zonder een woord te spreken, draaide ze zich om en mengde zich weer onder de andere gasten, me achterlatend om mijn eigen verhitte gedachten en de koele nachtlucht die nu als een verademing voelde, te ordenen. Ze liet me achter, verward maar onmiskenbaar geamuseerd, in het besef dat Eleni een vrouw was die haar eigen regels maakte, ongeacht de setting of de gevolgen.

 

En zo, met een hoofd nog meer op hol dan voordien, probeerde ik mezelf te herpakken, wetend dat Eleni’s aanwezigheid en haar plagerige woorden nog lang in mijn gedachten zouden echoën, een zoete verstoring van de orde die ik zo wanhopig probeerde te bewaren.

 

Zo'n avond was het dus, vol goede wijn, beter eten en dubieuze grappen, onvergetelijke momenten en fantastische intrige, een avond die iedereen zich nog lang zou herinneren, niet in het minst door de onderstroom van drama die altijd aanwezig leek te zijn waar Eleni en ik zich in dezelfde ruimte bevonden. En terwijl de avond ten einde liep, was het duidelijk dat, ondanks alles, de levens van een stel voetballers veel gecompliceerder waren dan je op het veld zou zien.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

21 uur geleden zei Marius:

Hopelijk laten al die digitale afspraken niet te veel sporen na.

 

Dat is een zijstraat die ik nog niet verkend heb. Het scheelt dat dit verhaal niet geheel serieus is, anders had dit een plothole kunnen zijn.

 

21 uur geleden zei bas huijsmans:

Die meneer K komt me wel redelijk bekend voor. Geen idee waar ik die zo van denk te herkennen. Hij lijkt wel aardig in het plan van John te passen

 

Het ligt er vrij dik bovenop, ik zou zwaar teleurgesteld zijn als jullie die gastrol niet hadden opgepikt. Vooralsnog heb ik alle mogelijkheden om Mister K vaker aan bod te laten komen als ik spelers wil laten verdwijnen.

 

20 uur geleden zei ElMarcos:

Sportief blijft het goed gaan, maar daar lijkt John niet meer mee bezig na zijn ontmoeting met Eleni. Duidelijk is Eleni John heeft opgezadeld met een uitgeladen mammoettanker aan schuldgevoel. Een schuldgevoel wat hem dieper in de wereld van schimmige deals in leidt. In een oerwoud vol intriges lijkt in dit verhaal simpelweg geen happy end, maar wellicht verbaas je ons met een plottwist harder dan een wel gemikte trap van Rico Verhoeven.

 

Vrouwen...

 

16 uur geleden zei Jónstærke:

Masterplan John!! Sta volledig achter je, Eleni boven alles! Zo'n uitgedokterd plan komt er niet van vandaag op morgen, doet mij twijfelen aan het feit of John wel met de juiste sportieve bedoelingen is begonnen aan zijn avontuur bij Spartakos? 

 

Ik ben heel eerlijk, ik heb in 200 woorden de gehele verhaallijn geschetst, maar dergelijke details verzin ik tijdens het verhaal. In dit geval dankzij meneer Knutsen van Bodø. Die brave borst heeft dus ook zo'n clausule. Dit verhaal is mijn versie, oftewel wat gebeurt er als iemand met een kapot moreel kompas die ruimte krijgt...

 

16 uur geleden zei Djurovski:

Wat een louche zaakwaarnemer is die meneer K. Die kan zo maar eens geband gaan worden uit Cyprus 

 

Altijd maar tijdelijk. Ze kunnen niet zonder hem.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

 

1 mei bewerkt door Nom de Guerre

[ElMarcos]

Wederom wordt John gevangen in een spel van verleiding en verlangen door Eleni. Oprecht, belust op het geld of heeft zij andere plannen. Waarschijnlijk duurt het nog even voor we er achter komen. 

[Djurovski]

Pfoe van die omschrijving krijg je spontaan honger. En Eleni is er eentje hoor

[Nom de Guerre]

 

CXVIII. Een nieuw jaar, maar dezelfde shit

 

Toen het nieuwe jaar aanbrak, leek het alsof de club een uitverkoop hield die zelfs de meest doorgewinterde koopjesjagers zou verbluffen. Spelers pakten hun biezen en vertrokken naar clubs uit hun thuislanden, als zwanen die terugkeren naar hun geboortewateren. Het was een exodus die bijna bijbelse proporties aannam, en ik stond erbij als een dirigent die zowel de orkestleden als de noten ziet vertrekken.

 

Ondertussen kondigden Vassilis en Eleni aan dat ze na afloop van het seizoen zouden trouwen, een nieuwtje dat werd ontvangen met alles van felicitaties tot gefluisterde speculaties. Hun toekomstige huwelijk was als een soapaflevering die iedereen wilde zien, maar niemand wilde bekennen dat ze het volgden.

 

Mijn eigen kleine plannetje, snood en sluw als het was, liep nog steeds op rolletjes, of zo leek het tenminste. Ondertussen was ik drukker dan een eenarmige behangplakker met jeuk. Ik was voortdurend bezig met het aantrekken van nieuwe spelers, jongens die hopelijk niet alleen hun sporttassen, maar ook wat frisse ambitie meebrachten. Tegelijkertijd verkocht ik de spelers die ons tot nu toe zover hadden gebracht, als een oude paardenhandelaar die weet wanneer zijn paarden hun beste tijd hebben gehad.

 

Het was een constante dans van telefoontjes, onderhandelingen en het overtuigen van mensen dat ze echt wilden wat ik ze wilde verkopen. Elk verkocht speler bracht nieuw kapitaal in de clubkas, en elke nieuwe speler bracht nieuwe hoop. Maar ondanks al deze drukte, was er altijd een deel van mijn brein dat waakzaam bleef, op zijn hoede voor de mogelijke valkuilen die zich voordeden wanneer men te diep in het spel van transferpolitiek duikt. Dit leven, zo vol van tactieken en transfers, was misschien niet altijd nobel, maar het was verdomd zeker nooit saai.

 

De seizoensopener tegen Ormideia was zo explosief dat zelfs het vuurwerk tijdens oud en nieuw er een puntje aan kon zuigen. Met een ploeg die meer nieuwe gezichten telde dan een eerste schooldag, trakteerden we de fans op een doelpuntenfestijn dat zelfs de meest sceptische toeschouwer zou bekeren tot een voetbalfanaat.

 

Roman, de lijfwacht van Grigori die blijkbaar zijn vaardigheden in het beschermen van lijven net zo goed kon omzetten in het aanvallen van de tegenstander, opende de score. Twee minuten was alles wat hij nodig had om de bal met een venijnige trap in de hoek te jagen, alsof hij wraak nam op het leer voor een persoonlijke belediging.

 

Niet veel later, ongeveer na tien minuten, was het Ewald die de voorsprong verdubbelde. Met een sierlijke beweging, zo vloeiend als een rivier, liet hij drie verdedigers achter zich alsof ze standbeelden waren, en met een droge knal stuurde hij de bal het net in, wat leidde tot een uitbarsting van vreugde in het stadion.

 

De derde goal, gescoord door Fotiou na een kwartier, was een kunststukje op zich. Hij pikte de bal op het middenveld op, dribbelde alsof hij op de dansvloer stond en schoot vervolgens met de precisie van een scherpschutter. Het leek alsof de bal een eigen wil had, zo perfect krulde hij de hoek in.

 

Trifunovic maakte er na twintig minuten 4-0 van met een kopbal die zo hard was dat je medelijden zou krijgen met het net, dat dapper weerstand bood maar uiteindelijk toch het onderspit dolf.

 

De tegenstander, Kerkez van Ormideia, wist echter voor wat spanning te zorgen door na een half uur spelen een tegendoelpunt te maken. Hij schoot de bal binnen alsof hij persoonlijk verantwoordelijk was voor het terugbrengen van de hoop in zijn team.

 

Maar voordat de inkt van het scorebord droog was, herstelde Eristavi, de tweede lijfwacht, de orde door op slag van rust de 5-1 binnen te koppen. Het stadion juichte, de fans sprongen op en neer, een zee van enthousiasme en zwaaiende sjaals.

 

Na de rust was het Kerkez die direct weer scoorde, waardoor hij niet alleen de stand wat dragelijker maakte voor Ormideia, maar ook een hattrick op zijn naam schreef. Het zweet brak ons uit, want plotseling rook de tegenstander bloed.

 

Echter, een benutte strafschop van Pittaras gooide uiteindelijk de wedstrijd in het slot. Zijn trap was onberispelijk, recht in de kruising, waar geen keeper bij kon. De fans explodeerden van vreugde, alsof ze zelf de strafschop hadden genomen.

 

De tribunes waren een levend organisme, vol passie en levenslust. Het geluid was oorverdovend, elke goal werd gevierd alsof het een overwinning in een grote finale was. De geur van bier en vers gemaaid gras mengde zich met de geluiden van zingen en juichen, een symfonie die alleen bij voetbal hoort. Het was een middag waarop elke supporter zich kon wanen in een voetbalparadijs, en waar de nieuwe gezichten van de ploeg zich onsterfelijk maakten in de harten van de fans.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

10 uur geleden zei ElMarcos:

Wederom wordt John gevangen in een spel van verleiding en verlangen door Eleni. Oprecht, belust op het geld of heeft zij andere plannen. Waarschijnlijk duurt het nog even voor we er achter komen. 

 

Tot de ontknoping van het seizoen zul je geduld moeten hebben. 

 

3 uur geleden zei Djurovski:

Pfoe van die omschrijving krijg je spontaan honger. En Eleni is er eentje hoor

 

Is het te merken dat ik fan ben van de keuken aldaar?  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[ElMarcos]

Een mooi begin van het nieuwe seizoen begint direct goed, wat mooi nieuws is voor John. Het zal de aandacht afleiden van zijn reilen en zeilen achter de schermen. 

[Djurovski]

Met een hoop nieuwe jongens toch direct weer de punten. Een klein beetje maar hoor dat je de keuken daar goed vind maar het leest heerlijk weg

[Nom de Guerre]

 

CXIX. Gewetenswroeging

 

Met een selectie die zo vers was als ochtenddauw op pas gemaaid gras en vooruitzichten rooskleuriger dan de wangen van een dronken bruid, begon ik aan mijn verraderlijke arbeid. Maar ergens, diep in de krochten van mijn geweten, knaagde er iets. Het was alsof ik continu een kiezelsteentje in mijn schoen had tijdens een marathon: irritant en niet te negeren.

 

Ik stond op het punt om Vassilis, die ik ergens tussen de lijnen van zakelijke afspraken en sporadische biertjes als een vriend was gaan beschouwen, niet zomaar een mes in de rug te steken, maar een heel bestekset. Ik zou zijn voetbalclub kaalplukken alsof het een kerstboom was na de feestdagen, en zijn verloofde kapen alsof het een kunstroof betrof.

 

En dat alles voor wat? Een paar extra nullen op mijn bankrekening? Een vluchtige greep naar macht en prestige in de schimmige wereld van het voetbal? De gedachte alleen al liet een wrange smaak achter in mijn mond, bitterder dan de ochtendkoffie na een nacht doorhalen.

 

Maar wat is moraliteit in een wereld waarin iedereen uit is op eigen gewin? Is het niet gewoon een luxe, een sprookje dat we onszelf vertellen om 's nachts beter te kunnen slapen? In de jungle van het moderne leven, waar survival of the fittest de ongeschreven regel is, kon je maar beter de leeuw zijn dan de gazelle.

 

Toch, elke keer als ik Vassilis aankeek, met zijn nietsvermoedende grijns en plannen voor een toekomst met Eleni, voelde ik me meer een rat dan een roofdier. Het was een spel van schaduwen, en ik was zowel de poppenspeler als de marionet, gedreven door mijn eigen scripts.

 

Deze overpeinzingen over de dualiteit van eigenbelang versus vriendschap lieten me niet los. Ze achtervolgden me zoals alleen echte twijfels dat kunnen, onuitgenodigd en ongewenst. Uiteindelijk is het leven misschien gewoon een reeks keuzes, en elke keuze heeft zijn prijs. De vraag is alleen hoeveel je bereid bent te betalen, en of je kunt leven met de wisselgeld.

 

Naast de persoonlijke drama's en het verraad waarin ik mezelf had gewikkeld, was er natuurlijk nog de schimmige wereld waar ik met beide voeten in was gestapt. Het was een wereld die draaide om verborgen agenda's en onuitgesproken dreigingen, een wereld waarin Georgiërs met schimmige connecties en Latijns-Amerikaanse leveranciers met onpeilbare motieven de dienst uitmaakten. En dan had je nog Demetrious, wiens reactie op mijn machinaties een compleet vraagstuk op zich was.

 

Hoe zouden deze spelers reageren als ze ontdekten wat ik aan het bekokstoven was? De Georgiërs, wiens stoïcijnse blikken soms doorspekt waren met flitsen van iets dat leek op onverholen dreiging, hielden mij nauwlettend in de gaten. En de Latijns-Amerikanen, met hun hartstochtelijke temperament en onvoorspelbaarheid, waren al evenmin te onderschatten. Demetrious, die als een schaakgrootmeester de touwtjes in handen had, kon mijn plannen maken of breken met niet meer dan een gefronste wenkbrauw.

 

De keuze tussen liefde en lijfsbehoud was als kiezen tussen een gifbeker en een doodsbedreiging. Aan de ene kant was er Eleni, wiens aanwezigheid in mijn leven meer kleur gaf dan een zonsondergang op Santorini. De liefde, een gevaarlijk spel waarbij het hart zowel de inzet als de prijs was. Aan de andere kant was er de koude, harde realiteit van overleven in een wereld die geen genade kende voor de zwakken of de naïeven.

 

In mijn diepste overpeinzingen vroeg ik me af of liefde het risico waard was. Was het mogelijk om tegelijkertijd mijn hart en mijn hachje te redden, of was ik gedoemd om in deze nachtelijke escapades verslonden te worden door mijn eigen ambities? Het leven in de schaduwen bood weinig ruimte voor romantische idealen. De liefde kon een luxe zijn die ik me niet kon veroorloven in een spel waarin de inzetten zo hoog waren dat zelfs de lucht er dun van leek te worden.

 

Dus daar stond ik, balancerend op de rand van een mes dat aan beide kanten even scherp was. Een kant snijdt door mijn verlangens, de andere door mijn instincten. En ik, een tragische held in mijn eigen verhaal, kon alleen maar hopen dat ik uit deze strijd zou komen met iets meer dan alleen littekens.

 

Terwijl ik mijn gedachten liet dansen op de grens van persoonlijke hebzucht en de ijle noties van trouw en kameraadschap, bleef ik verscheurd door het besef dat elk pad dat ik koos bezaaid zou zijn met morele mijnenvelden. De strijd tussen liefde en lijfsbehoud bleef me achtervolgen als een schaduw in het felle middaglicht; niet te negeren, onmogelijk om van te ontsnappen.

 

Zelfs terwijl ik daar stond, de messen van verraad slijpend in de duisternis van mijn ambities, vroeg ik me af of de prijs voor macht het verlies van mijn menselijkheid waard was. Eleni, met haar ondoordringbare charisma, was zowel mijn verlossing als mijn ondergang. Het dilemma van haar liefhebben of haar gebruiken als springplank naar mijn eigen succes was als een Grieks drama, vol pathos en tragiek.

 

Uiteindelijk, in de eenzame uren van de nacht, terwijl de rest van de wereld zich overgaf aan dromen, bleef ik wakker, starend naar het plafond, geplaagd door de geesten van mijn keuzes. Was ik de architect van mijn eigen ondergang geworden? Zou mijn verlangen naar macht en invloed de herinnering aan de man die ik eens was uitwissen?

 

De toekomst lag open, een ongeschreven bladzijde in het boek van mijn leven, maar de inkt waarmee mijn verhaal werd geschreven was vermengd met het gif van verraad en de bitterheid van verloren vriendschappen. Misschien zou de wereld mij herinneren als een sluwe vos, een speler die speelde om te winnen, ongeacht de kosten. Of misschien, tegen alle verwachtingen in, zou er een weg zijn waarop ik zowel mijn hart als mijn hachje kon redden.

 

Hoe dan ook, de beslissingen die voor me lagen zouden mij definiëren, voor beter of slechter. In de schemerzone tussen macht en principes, tussen liefde en overleving, zou ik mijn ware aard moeten omarmen, of ik zou ten onder gaan aan de hand van de monsters die ik zelf had geschapen. En dat, dat was de conclusie van dit alles: in de wirwar van het leven is er niets zo onvoorspelbaar als het einde. Het enige wat je kunt doen, is blijven lachen. Altijd blijven lachen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

2 uur geleden zei ElMarcos:

Een mooi begin van het nieuwe seizoen begint direct goed, wat mooi nieuws is voor John. Het zal de aandacht afleiden van zijn reilen en zeilen achter de schermen. 

 

Op de korte termijn wel.

 

1 uur geleden zei Djurovski:

Met een hoop nieuwe jongens toch direct weer de punten. Een klein beetje maar hoor dat je de keuken daar goed vind maar het leest heerlijk weg

 

Daar ga ik voor, lekker te lezen.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Djurovski]

Keuzes keuzes maar uiteindelijk wil je toch het beste voor jezelf in deze wereld

[Marius]

Eleni. Altijd Eleni. Een andere keuze is zelfs niet het overwegen waard.

[ElMarcos]

John lijkt last te krijgen van zijn geweten, maar vermoedelijk is hij al te ver gegaan om terug te kunnen. Do or die, dat zijn de keuzes die hij lijkt te hebben. 

[Nom de Guerre]

 

CXX. The piss hit the fan

 

Op een dag die zo zonovergoten was dat zelfs de meest verstokte pessimisten een glimlach niet konden onderdrukken, nam Spartakos het op tegen Omonaia Psedva. De uitslag was een verbluffende 5-0, een score die de harten van de 120 meegereisde fans deed zwellen van trots.

 

De openingstreffer kwam van Chanturia, wiens voeten leken te dansen op het gras als een ballerina op het podium. Zijn eerste doelpunt was een kunststukje; hij ontving een strakke pass vanaf het middenveld, dribbelde behendig langs twee verdedigers alsof ze niet meer waren dan verkeerskegels op een trainingsveld, en schoot de bal met een precisie die de wetten van de fysica leek te tarten in de verre hoek van het net.

 

Zijn tweede doelpunt, even later, was mogelijk nog indrukwekkender. Chanturia, nu duidelijk op dreef, pikte een afvallige bal op, keek eens naar het doel en besloot toen dat een beetje theater wel op zijn plaats was. Met een spectaculaire omhaal liet hij de keeper van Omonaia kansloos, de bal klapte tegen het net alsof het boos was dat het überhaupt getest werd.

 

Bougafer, niet tevreden met alleen een bijrol, voegde zich bij het feestje met een schot van buiten de zestien dat zo hard was dat je voor minder een snelheidsovertreding zou krijgen. Het geluid van het leer dat de netten trof, klonk als muziek in de oren van de fans, een symfonie van succes.

 

Osei-Kuffour, wiens naam bijna net zo lastig is als zijn tegenstanders uit te spelen, droeg bij met een kopbal. Een perfect getimede voorzet vanaf de linkerflank vond zijn hoofd, en met de gratie van een roofvogel die duikt op zijn prooi, knikte hij de bal hard en onhoudbaar in de bovenhoek. 

 

Pittaras, good old Pittaras, wilde niet achterblijven bij de jongere garde en scoorde zijn doelpunt met een typisch staaltje doorzettingsvermogen. Na een kort genomen corner kreeg hij de bal terug, waarna hij met een draai en een laag schot de bal langs een woud van benen het doel in joeg.

 

De euforie onder de supporters was tastbaar. De 120 die de reis hadden gemaakt, zongen en dansten met een energie die je zelden ziet in deze divisie. Hun liederen vulden het stadion, een sonore backdrop die de overwinning nog zoeter maakte. Het was alsof elke goal de band tussen de spelers en de fans versterkte, elk net dat trilde onder het gewicht van een goed geplaatst schot een bevestiging van hun gedeelde passie.

 

De supporters, gedreven door een hartstocht die zo intens was dat het bijna tastbaar werd, hieven spreekkoren aan die het hele stadion deden trillen op zijn grondvesten. De woorden van hun gezang, geladen met de passie van ware voetbalfans, echoden door de arena als een belofte van trouw en opoffering: "Ypárchei énas lógos gia ton opoío zoúme, Spártako, dóse ta pánta, Méchri tin teleftaía mas pnoí, As pethánoume edó."

 

Volgens Vassilis, die altijd wel iets wist te zeggen over alles en niets, betekenden die woorden zoiets als: "Er is een zaak waar wij voor leven, Spartakos, alles geven, Tot onze laatste ademtocht, Laat ons hier sterven." Het was een soort eed, een levensmotto dat de supporters van Spartakos omarmden alsof het een heilige tekst was, met meer lading dan de accu van een elektrische auto.

 

Die woorden waren niet zomaar wat gebral; ze waren de essentie van elke ware supporter van Spartakos. Ze leefden voor de club, ademden voor de club, en als het moest, zouden ze sterven in het stadion, hun longen vol met de koude lucht die zich vermengde met de geur van vers gras en het aroma van overwinning.

 

Het was een machtig gezicht, die zee van mensen, allen één in hun liefde voor de club. Hun stemmen vormden een machtig koor, krachtiger dan welke muziekband dan ook, en zeker indrukwekkender dan het gejank van de meeste moderne popsterren. Hun toewijding was zo intens dat zelfs de meest geharde cynici onder de toeschouwers een brok in de keel zouden krijgen, tenzij ze van steen waren gemaakt.

 

Zo stonden de fans daar, zingend, schreeuwend, levend en stervend met elke beweging op het veld, hun lot onlosmakelijk verbonden met dat van Spartakos. Het was een band die dieper ging dan alleen maar fan zijn; het was bijna religieus in zijn intensiteit. En ik, middenin dit alles, kon alleen maar denken dat dit, dit precies was wat voetbal zo verdomd mooi maakte.

 

De terugreis zou ongetwijfeld gevuld zijn met verhalen over de wedstrijd, met heldendichten die nog jarenlang zouden worden herhaald op tribunes en in tavernes, een herinnering aan een middag waarop alles klopte. Voor nu, in het gloeiende licht van de namiddag, met het gras nog nat van het zweet van de strijd, was Spartakos meer dan een voetbalclub; het was een levende legende.

 

Sportief gezien kon je zeggen dat het hosanna was, alles zat mee, het team speelde alsof ze de volgende dag de Champions League moesten winnen en geen van de spelers leek ook maar iets van vermoeidheid te tonen. Ze liepen over van energie, bijna verdacht veel energie. Maar juist toen de overwinningsroes het hoogtepunt bereikte, toen de laatste zweetdruppels op de kleedkamervloer vielen en de geur van overwinning zich vermengde met die van goedkope aftershave, stond daar ineens een klein, kalend mannetje aan de deur van de kleedkamer.

 

"Marios, from the doping agency," zei hij met een stem die even dun was als zijn haardos. De sfeer in de kleedkamer, tot dan toe gelijk aan die van een carnavalsfeest, bevroor onmiddellijk. De man had de uitstraling van een belastinginspecteur die net een niet-gemelde inkomstenbron had ontdekt op je laatste aangifte.

 

Oh shit...

 

Paniek schoot door mijn aderen alsof het een nieuw gevonden sportdrank was, en de blikken die mijn spelers uitwisselden, waren niet die van onschuldige schooljongens. Markellos, die glibberige kerel die beloofd had altijd op de hoogte te zijn van deze ongelegen bezoeken, had dit keer geen waarschuwing gegeven. Was hij het vergeten? Of had hij ons verraden? Zijn gebruikelijke betrouwbaarheid was nu net zo afwezig als het haar van Marios.

 

De spelers keken naar mij, hun ogen groot van angst. Het moment van waarheid was aangebroken, sneller dan verwacht. Marios, onbewust van de interne chaos die hij had veroorzaakt, begon zijn spullen uit te pakken, instrumenten die er meer uitzagen alsof ze thuishoorden in een martelkamer dan in een sportfaciliteit.

 

In mijn hoofd flitsten alle mogelijke scenario's voorbij. Wat als de tests positief waren? Wat als ons gehele seizoen, onze dromen, onze toekomst, in rook opgingen door deze onaangekondigde controle? Ik probeerde koortsachtig een plan te bedenken, terwijl ik me vasthield aan de enige hoop die ik had: dat Markellos een achterdeur had ingebouwd in zijn plannen, een manier om deze controle te omzeilen zoals hij altijd beloofd had.

 

Terwijl Marios zich voorbereidde om zijn werk te doen, voelde ik me meer een regisseur van een tragikomedie dan een voetbalcoach. En ergens, in het diepste van mijn ziel, wist ik dat dit het moment was waarop alles wat we hadden opgebouwd, getest zou worden, niet alleen op het veld, maar ook hier, in de echokamer van onze grootste angsten.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

17 uur geleden zei Djurovski:

Keuzes keuzes maar uiteindelijk wil je toch het beste voor jezelf in deze wereld

 

De mens is een onverbeterlijke egoïst.

 

15 uur geleden zei Marius:

Eleni. Altijd Eleni. Een andere keuze is zelfs niet het overwegen waard.

 

Daar lijkt het wel op.

 

2 uur geleden zei ElMarcos:

John lijkt last te krijgen van zijn geweten, maar vermoedelijk is hij al te ver gegaan om terug te kunnen. Do or die, dat zijn de keuzes die hij lijkt te hebben. 

 

Een vriend verraden doe je immers niet zomaar.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

2 mei bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

Die Marios lijkt me maar een azijnpisser.

[Djurovski]

Ohoh trouble in paradise 

[ElMarcos]

Marios lijkt een man van de regels, zo eentje die alles volgens het boekje doet. John of Vass zal met een truc speciaal moeten komen.