[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

CDII. De analyses

 

Alle voortekenen waren, om het maar zachtjes uit te drukken, niet bepaald gunstig. Ik was aangekomen in een stad die eruitzag alsof het jaren geleden had opgegeven om ooit iets van zichzelf te maken, om te werken voor een baas die meer met zichzelf en zijn politieke ambities bezig was dan met de club. Maar goed, ik was hier nu eenmaal, en mijn salaris, naar lokale maatstaven dan toch, was alleszins vorstelijk. Dat betekende ook dat ik werd geacht iets uit te spoken, iets wat in ieder geval de schijn wekte dat ik mijn geld waard was.

 

Ik besloot met Miguel naar het trainingsveld te gaan. Niet om mezelf voor te stellen, God verhoede, maar om de selectie eerst eens van een afstandje te bekijken, zonder dat de spelers wisten dat ik hen in de gaten hield. Een onzichtbare toeschouwer, als een sluipmoordenaar in driedelig pak. Zo kon ik meteen zien hoe het met de motivatie stond, of er überhaupt iets was dat op inzet leek, en wat het niveau was van deze bonte verzameling spelers die ik in mijn handen geduwd had gekregen.

 

Miguel keek me met een half glimlachje aan, waarschijnlijk omdat hij wist dat de kans groot was dat ik meer teleurstelling dan talent zou zien. "You want to spy on them, eh?" vroeg hij, een lichte spot in zijn stem. Ik knikte, een tikje cynisch. "Call it ‘covert management,’ Miguel. If they know I'm watching, they'll probably put op een act. I want to see the real deal; the laziness, the sloppiness, the lack of discipline. All of it."

 

We stonden achter een rij oude, half dode bomen langs het veld, het soort bomen dat niet helemaal wist of het nu wel of niet de moeite waard was om te blijven groeien. Het trainingsveld zelf was ook geen hoogvlieger. De lijnen waren vaag, de doelpalen scheef, en het gras was hier en daar kaal, alsof het zelf niet veel zin had om nog langer deel uit te maken van dit alles. Een symbool voor de situatie van de club: moe, versleten en ergens onderweg de passie verloren.

 

De spelers waren aan het opwarmen, en het zag er ongeveer zo inspirerend uit als een toneelrepetitie voor een toneelstuk dat toch al afgelast was. Sommige jongens hadden zichtbaar de conditie van een kettingroker die net de trap had beklommen, terwijl anderen ronddrentelden alsof ze liever thuis op de bank lagen. Het was een chaotische dans van gebrek aan coördinatie en motivatie, en als dit hun beste poging was, dan stond me een helse taak te wachten.

 

"Motivation, huh?" mompelde ik, mijn stem vol sarcasme, terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg en naar hun gezichten keek. Miguel keek me met zijn karakteristieke scheve grijns aan, terwijl hij met een knikje naar de spelers wees. "Mira, you see that guy there?" fluisterde hij, zijn stem vol spot terwijl hij naar een man wees die half slapend tegen een doelpaal leunde. "He’s our delantero, nuestro striker. Missed más goles than he scored last season. And that one?" Hij wees naar een middenvelder met het postuur van iemand die zijn nachten liever doorbracht met liters cerveza dan met trainingsessies. "Ese tipo? He likes to party more than he likes to play."

 

Samen stonden we daar, half verborgen achter die kale bomen, en keken we naar wat men een ‘training’ durfde te noemen. Twintig mannen in iets wat vaag op een opstelling leek, maar het meer weg had van een schoolreisje naar de speeltuin dan van een serieuze oefensessie. De zon scheen fel, de lucht trilde van de hitte, en het gras, of wat er nog van over was, leek er zelf ook maar halfslachtig bij te liggen. Het was alsof het hele veld besloot dat deze dag maar gewoon op zijn beloop moest gaan.

 

De spelers sjokten wat rond, hun voetstappen dof en loom, als koeien die een beetje verdwaasd door een weiland slenteren. Geen enkel teken van urgentie of discipline. De meesten hadden handen op hun heupen of duwden hun shorts half naar beneden terwijl ze zichzelf lucht toe wuifden. Iemand had een bal, laten we die persoon voor het gemak onze spits noemen, al was dat hoogstwaarschijnlijk een belediging voor het concept ‘spits’ en hij dribbelde met een snelheid die je eerder zou verwachten van een bejaarde op weg naar de supermarkt. Zijn balbehandeling was... nonchalant, laten we zeggen. Om het beleefd uit te drukken.

 

Op een gegeven moment kwam er een pass, een waardeloze, zwabberende voorzet die bijna recht de lucht in ging. Een van de verdedigers, een lange, slungelige jongen met een blik alsof hij liever thuis een telenovela zat te kijken, liep er halfslachtig op af, maar struikelde over zijn eigen voeten en ging voluit tegen de grond. Zijn medespelers barstten in lachen uit, en in plaats van hulp te bieden, renden ze de andere kant op om de bal weer op te halen, alsof ze met kleine jongens te maken hadden die voor het eerst in hun leven een training zagen.

 

Miguel grinnikte naast me, en ik hoorde hem mompelen, "Es un chiste, no? Like... a bad joke. Mira, mira..." Hij wees naar de keeper, die een schot probeerde te pakken dat letterlijk de traagheid van een luchtballon had. De bal rolde recht op hem af, maar op de een of andere manier slaagde hij erin erlangs te duiken. Zijn zweefduik was traag en omslachtig, alsof hij zich halverwege bedacht dat hij hier misschien niet zoveel zin in had. De bal rolde over de doellijn, en de keeper bleef even liggen, zijn handen naar de hemel geheven alsof hij net een wonder had gemist.

 

 

Bij de volgende actie probeerde een van de middenvelders een steekpass te geven, maar in plaats van zijn ploeggenoot te bereiken, knalde de bal tegen het scheenbeen van een nietsvermoedende verdediger, die net een slok water aan het nemen was. De verdediger liet zijn fles vallen, greep zijn scheenbeen en vloekte luid in het Spaans, terwijl de rest van het team de andere kant op keek om hun lachen te onderdrukken. Miguel grijnsde breed en fluisterde, "¿Eso es talento? No wonder they lost so many games last season."

 

En zo ging het door. Passes die richting het niets gingen, schoten die eerder op het doel van een tenniswedstrijd leken te mikken dan op een voetbalgoal, en tackles die meer weg hadden van een soort vreemde dansroutine dan van een poging om de bal te veroveren. Een van de oudere spelers, een vent van minstens vijfendertig die eruitzag alsof hij twintig jaar geleden misschien nog enige snelheid had gehad, probeerde de bal met zijn borst aan te nemen, maar miste volledig. De bal ketste tegen zijn schouder en vloog terug de lucht in, waar niemand zin had om erachteraan te gaan.

 

Het was een triest schouwspel. Miguel zuchtte naast me, zijn hoofd schuddend, en mompelde, "Así es, señor John. Welcome to Guastatoya." Hij draaide zich naar me om, zijn gezicht een mengeling van ironie en medelijden. Ik keek hem aan, voelde een bittere glimlach opkomen, en dacht bij mezelf dat dit inderdaad een klucht van een team was. Een slapstick-opvoering van een sport die ergens onderweg het respect voor zichzelf was verloren. Maar goed, dit was mijn zooitje, mijn probleem, en het was tijd om deze komedie om te toveren tot iets wat op een voetbalteam leek.

 

Ik besloot mijn bevindingen in een mail te gieten en ze naar El Patron door te sturen. Kort en bondig, zonder omhaal: de selectie was oud, versleten en absoluut ongeschikt voor de stijl die ik in gedachten had. De kern was simpel: er moest vers bloed komen. Mijn verwachtingen? Die waren niet bepaald hoog. Ik had een flinke dosis gesputter verwacht, misschien zelfs een defensieve preek over loyaliteit en ervaring. Maar tot mijn verrassing kwam er snel een antwoord binnen, kort en direct.

 

"Agree. Mister K said you were a straight shooter. I will handle it. Within a week, you will have resources."

 

Ik staarde naar de woorden, een vleugje cynisme kriebelde op de achtergrond. Het klonk bijna te makkelijk. Een man als Raúl de Leon, die akkoord ging met een ingreep in zijn club, zomaar, zonder tegenwerking? Het had iets verdachts. Misschien een strategische move, een test om te zien hoe ver hij me kon laten gaan voordat hij zelf weer aan de touwtjes zou trekken. Toch gaf ik toe dat de toon me iets deed opveren; alsof ik hier eindelijk een kans kreeg om van deze bejaardenclub een team te maken dat niet alleen zou bestaan uit mannen die hun beste jaren achter zich hadden.

 

"Within a week, you will have resources." De woorden bleven rondspoken in mijn hoofd. Wat zou dat precies betekenen? Geld? Vrijheid om te verkopen? Of zou Raúl simpelweg enkele van zijn oude connecties aanspreken om ergens een stel goedkope spelers vandaan te trekken, het soort deals waarbij hij zelf nog wat kon verdienen? Het zou me allemaal benieuwen.

 

Ik schudde mijn hoofd en keek nog eens uit over het veld. Hier stond ik dan, verstopt achter een paar halfdode bomen, de nieuwe manager van CD Guastatoya, terwijl ik probeerde iets te maken van een stel spelers dat meer op een zondagmiddagclub leek dan op een profteam. Het cynisme kroop in me, maar de realiteit was simpel: dit was mijn taak, mijn vorstelijke salaris, en mijn probleem.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Pronostiekjes

• Marius 6-0
• Marcos 11-1
• Kyrill 8-1
• Djurovski 9-0

Andere mensen mogen natuurlijk ook nog een poging wagen.

 

19 uur geleden zei Marius:

Miguel had duidelijk zijn redenen om te verdwijnen, maar hij zal toch moeten leren Raul onder ogen te komen. Anders heeft John ook niets aan hem, zoals hij terecht aangeeft.

 

Qua prono, meteen debuteren met een droge 6-0?

 

Hij is een man, geen muis  

 

19 uur geleden zei ElMarcos:

Raúl is duidelijk geen man om mee te spotten voor John. Zijn nieuwe adjudant is misschien nog wel banger voor hem dan voor God en de Duivel zelf. Of is het allemaal een spel waar John nu alweer in gevangen zit? 

 

De prono 11-1.

 

Ik vrees voor dat laatste   Zonder intrige is er geen verhaal, enkel een verzameling resultaten.

 

19 uur geleden zei Kyrill:

Zo zwart wit zijn dingen dus niet. Ik snap Miguel zijn argumenten ook heel goed en prima. Mijn pronostiek ga ik voor 8-1

 

Af en toe een beetje ruggengraat tonen kan anders ook geen kwaad.

 

10 uur geleden zei Djurovski:

Miquel snap ik op zich wel maar toch zal hij over zijn schaduw moeten heen stappen

 

9-0 ga ik voor

 

Precies dat!

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[Kyrill]

Wat een slapstick  heerlijk 

[timpy00]

Raul is geen lieverdje. Zou toch zonde zijn als Miguel ineens definitief loesoe is. 

Als stiekeme gluurder vanuit de bosjes is er altijd wel iets te zien wat hoop geeft.

[Marius]

Het goede nieuws is dat er resources beschikbaar gesteld worden. Althans, we gaan er vanuit dat het goed nieuws is. Toch?  

[Djurovski]

Laten we van het positieve uitgaan. Laatste training of 1e training is nooit de scherpste uit de lade 

[Nom de Guerre]

 

CDIII. Pardon?!

 

Ik werd wakker van een luid gebons op mijn deur, het soort kabaal dat je hersenen doet tintelen en je ogen in hun kassen doet branden. Half kreunend, half vloekend duwde ik een halflege fles rum van me af, die met een dof geluid op de grond rolde. Alles in mijn hoofd voelde aan alsof het door een mixer was gehaald, en de laatste waar ik nu zin in had, was Miguel. Maar daar stond hij, altijd klaar om mijn dag te beginnen met een vleugje ongenode energie.

 

"Miguel, you fuckwit, what do you want?" vroeg ik, mijn stem schor, terwijl ik me met een hand tegen de deurpost overeind hield. Hij keek me zonder een spoortje medelijden aan, zoals alleen een man kan doen die elke ochtend hetzelfde ontbijt en dezelfde routine heeft. Hij zei niets, maar hield zijn telefoon voor mijn gezicht, het scherm gevuld met een nieuwsbericht in het Spaans, waar ik in mijn huidige toestand geen touw aan kon vastknopen.

 

Ik fronste, mijn ogen wazig starend naar de tekst die geen enkele zin maakte. "So? Some fucker crashed his car..." bromde ik, half gapend. Miguel zuchtte diep, de irritatie in zijn ogen duidelijk zichtbaar, alsof hij zichzelf mentaal moest voorbereiden om me het meest vanzelfsprekende nieuws ter wereld uit te leggen.

 

"Listen, John," begon hij, zijn stem laag en geduldig, zoals een leraar die een leerling voor de honderdste keer dezelfde les geeft. "Four players, all your ‘veteranos’, yes? The ones you say too slow, too old... basura, remember?" Hij rolde met zijn ogen alsof hij mijn ongeduld er alvast bij rekende. "They had un accidente, crashed car... all broken bones. All in the legs. Todos. Old men, ya sabes, they can no play now. Se acabó, finished."

 

Ik knipperde even, mijn kater bijna vergeten terwijl zijn woorden door mijn hoofd schoten. Vier spelers. De oudjes, mijn ‘betere’ en zeker ook ‘duurdere’ selectieleden, allemaal zonder uitzondering op weg naar de ziekenboeg met botbreuken. "Wait," mompelde ik, mijn stem langzaam tot leven komend, "you’re telling me... they’re all out? Just like that?"

 

Miguel knikte, en zijn gezicht vertoonde dat typische cynische glimlachje dat ik al te goed kende. "Yes, just like that. Out. No more fútbol for them, nunca más. Una casualidad, no?"

 

Ik staarde naar Miguel, de woorden langzaam in mijn katerige hoofd vallend alsof ze in cement werden gegoten. Vier van mijn spelers, mijn ouwe knarren, degenen die ik eigenlijk linea recta naar de uitgang wilde dirigeren, lagen nu ineens allemaal met gebroken benen in een ziekenhuisbed. "Just like that, huh?" herhaalde ik, meer tegen mezelf dan tegen Miguel, die stond te grijnzen alsof hij de grap al van tevoren had bedacht.

 

 

 

“Yes, John. Just like that,” antwoordde Miguel, met een knikje en die blik in zijn ogen die zei dat hij de situatie net zo verdacht vond als ik. Hij trok zijn mondhoeken op en haalde zijn schouders op, alsof hij net zo goed op zoek was naar een verklaring, maar het antwoord zich niet liet vinden. “They say car went off the road. Hit a tree. Hard. Los hombres tienen, cómo se dice, busted up legs, John. No more playing.”

 

Ik liet me achterover zakken op de rand van het bed en wreef over mijn gezicht, terwijl ik probeerde de informatie te verwerken. “So,” zei ik langzaam, “you’re telling me my most... senior players all just happened to end up in a car accident? And they all broke their legs. Every single one of them?”

 

Miguel knikte nogmaals, zijn gezicht nu een mengeling van ironie en ernst. “Sí, exactamente. Mira, maybe... an accidente, eh? Or maybe...” Hij trok zijn wenkbrauwen op, alsof hij mijn gedachten al had geraden. “Raúl, he... takes care of things. He promised you... resources. Now you have no old players, and... space for new ones, ¿entiendes?”

 

De gedachte sloeg in als een mokerslag. “You’re telling me El Patron arranged this? That he... made sure they’d be out of the picture?”

 

Miguel haalde zijn schouders op, maar ik zag een glinstering in zijn ogen die bevestigde dat dit precies was wat hij dacht. “Maybe. Who knows, eh? Raúl has power. Many connections. No one says no to him.” Hij liet een korte stilte vallen, leunend tegen de deurpost met zijn armen over elkaar, terwijl hij mijn reactie afwachtte.

 

Mijn mond werd droog terwijl ik de mogelijkheden overwoog. Vier spelers, vier bijna-pensionado’s, die ik eigenlijk zo snel mogelijk de deur wilde wijzen. En nu dit. Toeval, of een hand van boven, of in dit geval een hand van Raúl de Leon, die blijkbaar geen halve maatregelen nam. “So... they’re all done? No chance of recovery?” vroeg ik, mijn stem nog altijd wat schor van de drank, maar nu met een ondertoon van verbazing.

 

Miguel knikte, zijn gezicht strak, alsof hij precies wist wat ik dacht. “John, they are finished. No recovery for ancianos like them. Old men, they no heal so easy. Maybe they walk again, maybe... not. But they no play.”

 

Ik liet een lange adem ontsnappen en keek Miguel aan. “Well,” zei ik, bijna zonder het zelf door te hebben, “I suppose that... solves my problem, doesn’t it?”

 

Hij glimlachte, die grijns van hem vol medeplichtigheid en besef, alsof hij dit van tevoren had zien aankomen. “Yes, John. Problem solved.”

 

Miguel haalde zijn schouders op, zijn mondhoeken omhooggetrokken in een halve glimlach. "There’s no proof, claro. Nada. Police say it was an accidente, car off the road, hit a tree, simple. But… I hear... hay dinero ahora. There is budget now. El Patron, he has freed up some funds for you. Resources, just like he promised."

 

Ik leunde achterover en liet de woorden bezinken. Geen bewijs, geen vingerafdrukken, niets wat direct naar Raúl zou wijzen. Maar de timing was te perfect om toeval te zijn, en Miguel wist dat net zo goed als ik. De spelers die Raúl liever kwijt dan rijk was, waren ineens geen obstakel meer, en precies op dat moment verscheen er wat financiële ruimte. Toeval? Misschien in een andere wereld, maar niet hier in Guastatoya, en zeker niet met Raúl de Leon als je baas.

 

"Let me get this straight," zei ik, mijn stem haast bewonderend. “So now there’s... a budget. Dinero to work with. And no old-timers to complain. Just like that?”

 

Miguel knikte langzaam, zijn ogen half dichtgeknepen, alsof hij door het glas van de werkelijkheid heen probeerde te kijken. "Sí, John. Es… lo que pasa cuando Raúl is involved. Things happen, rápido. The men... desaparecen, and now you have dinero. You see how it works here, no?" Zijn stem klonk zacht, bijna samenzweerderig, en hij leunde iets dichter naar me toe.

 

Ik voelde een rilling over mijn rug. Dit was de realiteit van mijn nieuwe werkplek. Geen onderhandelingen, geen lange gesprekken over budgetten en spelerswensen, maar een ‘oplossing’ die simpelweg ruimte maakte voor nieuw bloed. "And nobody’s going to ask questions, huh?" vroeg ik, al wetend dat de vraag een grap was in zichzelf.

 

Miguel schudde zijn hoofd. "No, nadie. People know better, John. En este país, en esta ciudad, los que hacen preguntas desaparecen." Hij boog zich weer wat achterover, zijn blik vol spottende berusting. "You can thank him later... or not. Raúl... he no cares."

 

Ik liet zijn woorden op me inwerken, een vreemde mix van opluchting en ongemak in me borrelend. Raúl had op zijn manier gezorgd voor ‘carte blanche,’ alleen niet bepaald op de manier die ik in gedachten had.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

19 uur geleden zei Kyrill:

Wat een slapstick  heerlijk 

 

Dank je wel  

 

15 uur geleden zei timpy00:

Raul is geen lieverdje. Zou toch zonde zijn als Miguel ineens definitief loesoe is. 

Als stiekeme gluurder vanuit de bosjes is er altijd wel iets te zien wat hoop geeft.

 

Als je een beetje gaat teruglezen, dan merk je vanzelf dat er bij John vanalles gebeurt in de bosjes  

 

14 uur geleden zei Marius:

Het goede nieuws is dat er resources beschikbaar gesteld worden. Althans, we gaan er vanuit dat het goed nieuws is. Toch?  

 

Zeg het maar, was dit goed of slecht nieuws of een beetje van allebei?

 

10 uur geleden zei Djurovski:

Laten we van het positieve uitgaan. Laatste training of 1e training is nooit de scherpste uit de lade 

 

Dat zal een beetje aan de trainer liggen. Als je bij ons de kantjes eraf loopt, dan zit je netjes op het bankje.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[timpy00]

Geluk bij een ongeluk? Fijne werksfeer creëert dit wel en al met al een ongeluk zit in een klein hoekje natuurlijk. Benieuwd in hoeverre Raul zijn praktijken de andere ook die kant op gaan trekken.

 

Ben nog aan het twijfelen of ik wil weten wat John allemaal in de bosjes uitspookt  

[ElMarcos]

Raúl is een man die creatief omgaat met de noodzaak om resources vrij te maken zullen we maar zeggen. John is weer midden in een zwerm bijen beland waarvan hij net de de hive is gaan staan. Raúl lijkt nog erger dan Alex. Dit keer geen glock, maar een shotgun in zijn poepert? 

[Kyrill]

Wtf niet normaal dit haha. Weer leuk en grappig geschreven stuk!

[Nom de Guerre]

 

CDIV. Bescherming

 

"Is this normal around here?" vroeg ik, en ik voelde hoe mijn stem net dat kleine beetje trilde, ondanks mijn poging om stoer over te komen. Het idee dat je spelers zomaar in een "ongeluk" konden belanden, was even absurd als het was beangstigend. Niemand was omgekomen, maar het had net zo goed een paar lijken kunnen opleveren. En daar zat ik dan, op mijn bed, de kater nog half in mijn hoofd, me afvragend wat voor psychopaat je moest zijn om verkeersongevallen voor je eigen spelers te regelen alsof het een onderdeel van je managementstijl was.

 

Miguel keek me aan, zijn gezicht een mengeling van ironie en die typische apathie die je ontwikkelt als je allang gewend bent aan dit soort situaties. "Normal? Maybe not for you, John. Pero aquí... Raúl, he does what he wants. Quiere controlar todo. El club, the players, even you. You think he care if alguien gets hurt? No. For him, they’re just... piezas. Pieces. Like in a game."

 

Ik voelde de woorden zakken als stenen in mijn maag. Dit was geen spel meer, dit was geen voetbalclub met een beetje creatieve boekhouding en wat politieke manoeuvres. Dit was een club waar je carrière, je toekomst, misschien zelfs je leven afhing van de grillen van één man die zijn zin kreeg, koste wat kost. "So he just... arranges things? Gets people out of the way? Even if it means breaking a few legs?"

 

Miguel haalde zijn schouders op, een beweging die tegelijk berustend en kil was. "Sí, así es. He has... conexiones. People who do things for him. They no ask questions. Porque aquí, preguntar es peligroso. You see, John, in Guastatoya, en este país... power es todo. And Raúl tiene mucho."

 

Hij keek me aan, zijn blik doordrenkt met een soort donkere wijsheid. "Look, if you want to survive here, you learn to play his game. Or... you get played." Zijn mondhoek krulde even omhoog in een spottende glimlach. "And trust me, amigo, he no loses."

 

Ik haalde diep adem en liet mijn hoofd tegen de muur zakken, mijn gedachten een wirwar van twijfel en wantrouwen. Wat voor plek was dit eigenlijk, waar een man gewoon een ongeluk kon regelen alsof het niets was?

 

Mijn gids, tolk, assistent en vertrouwenspersoon ineen keek me onderzoekend aan, zijn ogen donker en spottend. "Is not like Europe, eh?" zei hij met een ironische glimlach. Ik knikte, nog steeds wat van mijn stuk gebracht. Het was duidelijk dat ik hier met heel andere wetten te maken had. Of eerder: met het totale gebrek aan wetten.

 

Miguel trok zijn gezicht in een ernstige plooi en leunde iets dichter naar me toe, zijn stem zakte bijna tot een fluistering, alsof hij me een verboden geheim toevertrouwde. "Aquí, John, no hay reglas. No like in Europa. Aquí, if you have money, si tienes poder, you can do... anything. This country, es como un juego de ajedrez. You move your pieces, you take out los peones, los caballos, lo que sea. If someone gets in your way, you make them... *disappear*. Es la ley del más fuerte. The law of the strongest."

 

Hij pauzeerde even, zijn ogen naar de vloer gericht, alsof hij overwoog hoeveel hij me wilde vertellen. Toen keek hij me weer aan, zijn gezicht een masker van gelaten cynisme. "You heard of Rodrigo Rosenberg?" vroeg hij, en zonder op mijn antwoord te wachten, ging hij verder. "Mira, this man... he was abogado, a lawyer. Muy conocido, from a good family, respetado. One day, he went on TV, en un video, dijo que si he died, it was because el presidente de Guatemala, Álvaro Colom, had him killed. Claro, everyone was shocked. An abogado saying this on TV, saying his own president wanted him dead? It was... una bomba."

 

Miguel keek even weg, zijn ogen leeg, alsof hij het verhaal zelf nog altijd nauwelijks kon geloven. "And you know what happened, John? A few days later, boom. They found him... muerto. Shot dead. Just like he said. And everyone went crazy, la prensa, el público. People marched in the streets, calling for Colom’s head. Decían que it was proof. Proof that the government was corrupt, that los poderosos could kill anyone they want."

 

Hij leunde naar achteren, een spottende glimlach rond zijn mond, maar zijn ogen spraken van bitterheid. "But no, John, that’s not the crazy part. They did an investigation, una investigación, and you know what they found?" Hij liet een stilte vallen, me aankijkend om te zien of ik de ernst van zijn verhaal begreep. "They found that Rodrigo... hired his own killers. He knew he was going to die. Sabía que no tenía salida, so he paid to have himself killed, just to prove his point. To show the world how dangerous, how... screwed up this country is."

 

Ik knipperde, de absurditeit van het verhaal drong maar half tot me door. "Wait... he paid to have himself killed?"

 

Miguel knikte, zijn lippen een smalle lijn. "Sí, así es. He thought... no escape. He was trapped, threatened, whatever. Entonces... he set it up. He thought, if I die, people will know. La gente se dará cuenta. But in the end, they used it to show that he was... *loco*. And nothing changed. Nada cambió. Los mismos siguen mandando, John. The same people keep ruling."

 

Hij keek me strak aan, alsof hij me wilde dwingen om de realiteit hier volledig te begrijpen. "So, you see, John, in Guatemala... life is cheap. Aquí, los ricos, los poderosos, they do what they want. They control everything. If you cross them... cuidado. You can end up like Rosenberg. You want to stay safe here? Keep your head down, play their game, y no preguntes. Don’t ask questions. Porque aquí, preguntas... they kill you."

 

Zijn stem zakte weg, en hij keek even naar buiten, zijn blik leeg, alsof hij even verdween in zijn eigen gedachten. 

 

Miguel schudde zichzelf uit zijn lethargie en keek me aan, zijn ogen even fel als altijd. “You need something to feel seguro, safe?” vroeg hij, met die karakteristieke, licht spottende blik die hij altijd had als hij zag dat ik moeite had om de Guatemalteekse realiteit te bevatten.

 

Overweldigd door de stortvloed aan informatie keek ik hem aan. “What did you have in mind?”

 

Miguel grijnsde breed en troonde me mee naar zijn taxi, waar hij met zijn hand op het binnenpaneel van de deur klopte. Het geluid dat terugkaatste was hol, alsof er iets achter zat wat daar niet hoorde. "Mira, mira," mompelde hij met een toon die meer thuishoorde bij een goochelaar die net zijn grote truc ging laten zien.

 

 

 

Voor ik kon reageren, schroefde hij het paneel los, en met een handige beweging toverde hij een M1911a tevoorschijn. Een oud, zwaar wapen, maar de metalen glans was nog steeds aanwezig. Hij draaide het in zijn hand, alsof hij iets waardevols presenteerde. “Is old, but still works,” zei hij met een grijns.

 

Ik staarde naar het pistool, een mengeling van fascinatie en afkeer borrelend in mijn maag. Herinneringen flitsten door mijn hoofd; een lichaam op de keukenvloer, een steeds groter wordende poel van bloed, het gevoel van kou in mijn hand toen ik zelf een wapen vast had. De beelden waren helder, als gloednieuwe foto’s die zomaar in mijn hoofd opdoken.

 

Miguel merkte mijn aarzeling op, maar vatte het verkeerd op. Hij schudde zijn hoofd en glimlachte alsof ik net iets belachelijks had gezegd. “Mira, John,” begon hij, terwijl hij het wapen terug in de deur plaatste en het paneel weer vastklikte. “Aquí, en Guatemala, casi todos tienen un arma. Guns, they’re like... zapatos, shoes. Everyone has them. Los permisos, las licencias? No one cares. You have enough cash, you get un arma. Simple.”

 

Hij keek me aan met een blik die half geamuseerd, half spottend was, alsof hij het bijna schattig vond dat ik me nog iets aantrok van vergunningen en papieren. "People here, they no wait for licenses. No. If you have... problemas, you get a gun. You walk down the street, John, y la mitad de los hombres, half of the men, they have un arma on them. You think it’s crazy, but aquí, is normal. It’s... cómo se dice... insurance."

 

Ik knikte langzaam, nog steeds niet helemaal overtuigd, maar begreep nu beter wat hij bedoelde. Hier gold geen geschreven wet. Het was de wet van degene met de meeste macht, of degene die het hardst kon schreeuwen, of, zoals Miguel het had laten zien, degene die het grootste pistool kon trekken.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

49 minuten geleden zei timpy00:

Geluk bij een ongeluk? Fijne werksfeer creëert dit wel en al met al een ongeluk zit in een klein hoekje natuurlijk. Benieuwd in hoeverre Raul zijn praktijken de andere ook die kant op gaan trekken.

 

Ben nog aan het twijfelen of ik wil weten wat John allemaal in de bosjes uitspookt  

 

Zo gaan die dingen in dergelijke contreien   Als je de hoogtepunten van Johns escapades wil opzoeken, dan zoek eens naar "Eleni."  

 

29 minuten geleden zei ElMarcos:

Raúl is een man die creatief omgaat met de noodzaak om resources vrij te maken zullen we maar zeggen. John is weer midden in een zwerm bijen beland waarvan hij net de de hive is gaan staan. Raúl lijkt nog erger dan Alex. Dit keer geen glock, maar een shotgun in zijn poepert? 

 

Dan hoop ik dat het geen dubbelloops is  Lijkt me vrij pijnlijk. 

 

12 minuten geleden zei Kyrill:

Wtf niet normaal dit haha. Weer leuk en grappig geschreven stuk!

 

Een zieke geest helpt wel.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[timpy00]

Tijd dat John ook een gun gaat kopen? Benieuwd of John zijn transferbudget gaat gebruiken om bepaalde zaken voor elkaar te krijgen. 

[Marius]

Een ongeval met een geurtje aan, en het weerzien met een voorwerp dat John wellicht liever niet zo snel had terug gezien na zijn ontsnapping uit Turkije. Misschien was Guatemala toch niet de ideale bestemming  

[Kyrill]

Estas muy loco aqui Miguel

[ElMarcos]

Guatamala heeft meer weg van het oude wilde westen dan van een land met een voetbalcompetitie. Een land waar eten of gegeten worden het devies lijkt. 

[Nom de Guerre]

 

CDV. Terug naar de tekentafel

 

Los van alle perikelen rondom de selectie moest ik terug naar de tekentafel, want als ik met deze ploeg ook maar iets wilde bereiken, zou het roer rigoureus om moeten. Mijn geliefde 4-4-2? Vergeet het maar. Dit elftal had ongeveer net zoveel structuur als een slecht georganiseerd familiefeest. Wat ik had, was een handvol verdedigers die allemaal in het centrum dromden, het liefst nog in een rijtje achter elkaar, alsof ze bang waren om van hun positie af te wijken. Centrumverdedigers genoeg dus, maar voor de rest? Een grote leegte.

 

Mijn backs, de zogenaamde “flankverdedigers,” hadden hun titel niet bepaald te danken aan hun verdedigende kwaliteiten. Nee, deze jongens waren allemaal gericht op aanvallen, waarschijnlijk met de gedachte dat hun werk ophield zodra ze de middenlijn over staken. Ze konden allemaal prima naar voren hollen en wat halfslachtige voorzetten de zestien in slingeren, maar zodra er ook maar een vleugje tegenaanval in de lucht hing, werd het paniekvoetbal. Defensieve discipline? Dat woord stond blijkbaar niet in hun vocabulaire.

 

En dan was er het probleem van de vleugels. De beroemde, verdomde vleugels die mijn 4-4-2 adem en ruimte moesten geven. Die stonden er gewoon niet. Ik had een stel halve wingers die meer tijd besteedden aan denken of ze wel of niet mee zouden teruglopen dan aan het feit dat ze ooit op snelheid moesten rekenen. De linksbuiten was traag als stroop en de rechtsbuiten? Die leek het eerder een avontuur te vinden om eens een duel aan te gaan. Het idee van een winger die op snelheid langs de lijn gaat, die af en toe een tegenstander passeert en dan een voorzet geeft? In dit team leek dat een verre droom. 

 

De rest van de ploeg was ook al geen verrijking voor mijn tactisch plan. Een paar slome middenvelders die net genoeg conditie hadden om de eerste helft vol te maken en aanvallers die eerder als sta-in-de-weg dienden dan als serieuze dreiging. Nee, mijn 4-4-2 had geen schijn van kans hier.

 

Daarnaast zat ik met de harde realiteit dat ik niet zomaar de hele selectie kon vernieuwen. Nee, ik kon niet even met de bezem door de kleedkamer gaan en een compleet nieuw elftal binnenhalen. Zeven, misschien acht man, dat was de max. Daarmee kon ik wat gaten opvullen, een paar posities versterken, maar het hele plaatje omgooien? Vergeet het maar. Ik moest iets bedenken dat werkte met het materiaal dat ik had – een stel uitgerangeerde veteranen, aanvallend ingestelde backs die defensieve discipline zagen als een soort exotische ziekte, en middenvelders die minder creativiteit toonden dan een doorweekte vaatdoek.

 

Ik zou met iets nieuws moeten komen, een formatie die paste bij deze kliek halfbakken profs die de basis van voetbal begrepen, maar niet veel meer dan dat. Gelukkig had ik al een paar ideeën. Geen 4-4-2, geen klassiek systeem dat iets van discipline of balans vereiste, maar een 3-3-3-1. Ja, het klonk misschien als een spaghetticode van een tactiek, maar als ik het goed neerzette, zou het misschien net genoeg structuur bieden om dit zooitje op de been te houden.

 

 

 

Drie centrumverdedigers in de rug, strak naast elkaar, als een blok dat geen kant opgaat. Ze hoefden zich nergens anders druk om te maken dan in het midden blijven, simpel en duidelijk. Geen avonturen aan de zijkant, gewoon staan waar ik ze neerzet en verder hun mond houden. Daarbuiten zou ik mijn aanvallende backs positioneren – ja, de jongens die toch niet konden verdedigen. Die konden dan rustig naar voren hollen en een voorzet proberen te geven, zonder dat het hele systeem instortte als ze weer eens verzuimden terug te lopen. Backs die niets liever deden dan zichzelf als mini-aanvallers zien, een soort gretige vleermuizen aan de flanken. Ze konden naar hartenlust de lijn op en af rennen, maar verdedigend bleef alles aan de drie heren in het midden.

 

Voor hen zou ik één controleur neerzetten. De enige speler die ik het vertrouwen gaf om zijn voet op de bal te zetten en de boel te sturen, de man die de aanvallende gekte achter zich moest zien te houden. Hij moest het veld breed houden, de gaten dichten en simpelweg zorgen dat de boel niet als een kaartenhuis in elkaar zou storten. Degene die de stokken in de wielen van de tegenstander moest steken, maar zonder de illusie dat hij ooit een kunstenaar zou worden.

 

Voor de controleur kwamen dan de drie zogenaamde creatievelingen. Het soort spelers dat ik kon laten ‘zwerven’ tussen de linies, drie man die zich een beetje vrij mochten bewegen, maar met een duidelijke opdracht: vooruit spelen, ruimte maken, en de bal in de buurt van de spits krijgen. Geen grote spelmakers, geen sterren, maar gasten die wel konden inschieten als de gelegenheid zich voordeed. Een stel kunstenaars op hun eigen niveau, maar zonder dat ze zich op het middenveld verloren voelden.

 

En dan, in de punt, de spits. Eentje die vooral rechtuit moet kunnen rennen en met wat geluk de bal in het net ramt. Geen franje, geen frivoliteiten. Het type man dat alleen maar leeft om de bal het laatste zetje te geven. De rest van de ploeg mocht zich druk maken om alles daarachter; hij zou daar staan, wachten op die ene kans, die ene bal, en het dan afmaken. De finishing touch van mijn chaotische, maar hopelijk doeltreffende systeem.

 

Het plan was simpel, ruw en eerlijk gezegd net zo geïmproviseerd als de ploeg zelf, maar als ik het goed wist neer te zetten, zou het misschien net werken.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

Op 13-11-2024 om 10:04 zei timpy00:

Tijd dat John ook een gun gaat kopen? Benieuwd of John zijn transferbudget gaat gebruiken om bepaalde zaken voor elkaar te krijgen. 

 

Welk budget? Er zijn hooguit gratis spelers haalbaar. 

 

Op 13-11-2024 om 10:30 zei Marius:

Een ongeval met een geurtje aan, en het weerzien met een voorwerp dat John wellicht liever niet zo snel had terug gezien na zijn ontsnapping uit Turkije. Misschien was Guatemala toch niet de ideale bestemming  

 

Ach, je moet er maar het beste van maken. Altijd blijven lachen.

 

Op 13-11-2024 om 10:45 zei Kyrill:

Estas muy loco aqui Miguel

 

¿Hablas bien español, Karel?

 

23 uur geleden zei ElMarcos:

Guatamala heeft meer weg van het oude wilde westen dan van een land met een voetbalcompetitie. Een land waar eten of gegeten worden het devies lijkt. 

 

Letterlijk gezien klopt dat best wel, heb ik me laten vertellen.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[ElMarcos]

Benieuwd of het nieuwe idee van John wederom een geweldige tactisch vondst is of dat de voorzitter na twee nederlagen de tactiek, formatie en opstelling op een briefje op zijn bureau legt.

[Marius]

Nood breekt wet om tactisch wel creatief te moeten zijn. Op papier klinkt het allemaal nog niet zo slecht, maar nu het ook nog omzetten naar de praktijk en in resultaten. 

[Kyrill]

Buenos updates. Si senor, yo hablamos un poqo de Espanyol. Yo estudiantes espanol dos anos en duolingo

Sorry mijn Spaans is roestig maatje. Maar wanneer Corona uitbrak heb ik het 1,5-2 jaar lang gestudeerd dagelijks, via Duolingo. Prachtige en toffe update weer, ben reuze benieuwd hoe het zal vergaan, tijdens de wedstrijden.

[Nom de Guerre]

 

CDVI. De eerste oefenpot

 

Onze eerste oefenwedstrijd was tegen wat men hier “lokaal kanonnenvoer” noemt. Sanarate, een club die nog geen schim was van een echte profploeg, maar toch besloot om een poging te wagen in onze divisie. Wij waren, in theorie althans, de gedoodverfde favorieten voor promotie. Ja, wij, de verzameling klunzen, oelewappers en wandelende rampen die bij CD Guastatoya op het veld stonden. Deze lui, die ik nog net niet aan een touwtje moest meesleuren om iets van inzet te zien, werden beschouwd als professionele voetballers. Laat dat even bezinken. In welke mate moest Sanarate dan wel niet erbarmelijk zijn?

 

Sanarate, deze semi-professionele wannabe’s, die het niveau van de vierde klasse in Nederland nog maar net zouden halen, mochten het dus opnemen tegen wat men hier ‘de grote jongens’ noemt. De grap was bijna te flauw om te vertellen. Terwijl mijn jongens op het veld wat lacherig de spieren opwarmden en elkaar halfslachtig passes toespeelden, probeerde ik me voor te stellen hoe hun tegenstanders eruit zouden zien. Kantoormedewerkers en bakkerij-assistenten die overdag de kost verdienden en ’s avonds voor de lol tegen een bal schopten? Het leek me de enige logische verklaring.

 

Miguel, met zijn eeuwige cynische grijns, stond naast me en keek op zijn beurt ook over het veld, de blik in zijn ogen vol verachting en amusement. "Sanarate, John. They think they are... profesionales ahora. But no, mira. You will see." Hij haalde zijn schouders op en gebaarde naar het andere team, dat op dat moment het veld op liep met een soort ongecoördineerde zelfverzekerdheid die meer aan een schooluitje deed denken dan aan een serieuze voetbalequipe. Een aantal van hen had niet eens voetbalschoenen aan – één had nog gewoon gympies en een ander leek met versleten sneakers te zijn op komen dagen. Het was alsof de plaatselijke bouwploeg even was overgestapt naar het voetbal, net voor een lunchpauze.

 

De warming-up van Sanarate was een spektakel op zich. Een handvol spelers probeerde iets wat op rek- en strekoefeningen leek, terwijl de rest van het team zich vooral bezighield met ouwehoeren en het knopen van hun veters. De keeper van Sanarate, een kerel met een buikje dat niet zou misstaan bij de lokale slager, stond aan de rand van het strafschopgebied en gooide wat balletjes tegen de lat, terwijl hij op zijn gemak een flesje water leegslurpte. Het leek hem allemaal weinig te schelen. 

 

Miguel schudde zijn hoofd en keek me aan met een blik die zowel spottend als lichtelijk bezorgd was. "You think maybe your team is... cómo se dice... terrible? Maybe yes, but these guys?" Hij wees naar de verzameling mannen in blauw-witte shirts die zonder enige vorm van organisatie het veld op banjerden. "They are... algo diferente. Something else entirely." 

 

Ik had het bijna met Sanarate te doen. Dit moest wel een soort parodie op professioneel voetbal zijn. De wedstrijd was, zoals verwacht, een aanfluiting. We wonnen, dat wel, en met een keurige 6-0 ook, maar elke vorm van voldoening bleef ver te zoeken. Als dit ‘winst’ was, dan was het de meest inhoudsloze die ik ooit had meegemaakt. Vanaf het begin werd duidelijk dat dit een oefenpot zou worden waar iedereen binnen tien minuten genoeg van had. Sanarate was een wandelende grap, maar eerlijk gezegd deed mijn eigen team ook z’n best om die titel te verdienen. Waar het gebrek aan kwaliteit bij Sanarate overduidelijk was, liet mijn elftal hetzelfde zien, maar dan in een iets duurdere verpakking.

 

Het eerste doelpunt viel na een minuut of tien, een simpel schot recht door het midden dat de keeper van Sanarate net zo goed met zijn ogen dicht had kunnen proberen te stoppen. De bal rolde over de lijn, en de keeper keek naar zijn eigen handen alsof hij zich afvroeg of ze nog wel functioneerden. Applaus bleef uit, zelfs onze eigen bank leek er nauwelijks van onder de indruk. De enige geluiden kwamen van Miguel, die naast me grinnikte. "Es triste, no?" fluisterde hij, terwijl hij zijn hoofd schudde. “This is supposed to be the best team in the division.”

 

Na dat eerste doelpunt zakte het niveau alleen maar verder weg. De spelers van Sanarate renden als kippen zonder kop over het veld, en aan onze kant was het niet veel beter. Onze tweede goal was een toevalstreffer; een mislukte voorzet die via een Sanarate-verdediger knullig het doel in stuiterde. Zelfs onze eigen jongens hadden niet de moeite genomen om te juichen. De blikken op het veld verraadden al genoeg: dit was een wedstrijd die je liever snel zou vergeten.

 

Halverwege de eerste helft kregen we een vrije trap op zo’n twintig meter van het doel. Een uitgelezen kans om er nog eentje in te prikken en het spektakel op z’n minst een beetje een boost te geven. De spelers van Sanarate stonden wat beduusd rond te kijken, alsof ze zich afvroegen wat er nu precies van hen verwacht werd. Na wat getrek en geduw stelden ze zich uiteindelijk op voor een muur. Nou ja, een muur... het was meer een wankele verzameling spelers die losjes naast elkaar stond, met genoeg ruimte ertussen om een bus doorheen te rijden.

 

Eentje stond iets naar voren, alsof hij geen zin had om met de rest op één lijn te staan, en de ander hing achterover, handen in de zij, alsof hij met tegenzin meedeed aan het hele concept ‘muur’. De ruimte tussen hen leek wel een uitgestoken uitnodiging voor een tegenstander om er vol doorheen te knallen. Zelfs hun gezichten verrieden geen enkele vorm van spanning of concentratie. Eén speler keek in de verte alsof hij zich afvroeg wat hij zou eten na de wedstrijd, terwijl de rest zich haast verveeld liet neerzakken in de meest slordige verdedigingspositie die ik ooit had gezien.

 

Ik keek naar Miguel, die naast me stond met zijn hand voor zijn mond om een lach te onderdrukken. "Mira eso," fluisterde hij, met een spottende grijns. "They call that... una barrera? Is more like... open door."

 

 

 

De scheids blies op zijn fluit, en onze speler nam aanloop. Het zou een eenvoudige trap moeten zijn, recht door het midden, en je zou denken dat zelfs deze verzameling vermoeide amateurs het niet voor elkaar zou krijgen om de bal te missen. Maar nee. Alsof het allemaal niet absurd genoeg was, slaagde onze schutter erin om de bal huizenhoog over het doel te jagen, met een kracht en richting die eerder op een rugbywedstrijd leek te passen dan op voetbal. Hij keek even half beschaamd rond, en het was bijna komisch hoe zelfs de spelers van Sanarate opgelucht adem leken te halen. De bal stuiterde ver achter het doel in de lege tribunes, en de ‘muur’ van Sanarate, of wat daarvoor doorging, keek elkaar even aan, alsof ze met een zucht opgelucht konden concluderen dat ze tenminste niet de schuldige waren.

 

Miguel haalde zijn schouders op en keek me met een cynische glimlach aan. "Maybe... es mejor así, John. Your team no make it look too easy."

 

Na afloop van de eerste helft stond het 3-0, en het gebrek aan beleving bij mijn team was ronduit beschamend. Passes die nergens heen gingen, kansen die simpelweg niet afgemaakt werden, en een middenveld dat het tempo liet zakken alsof ze na afloop nog een siësta gepland hadden. Onze aanvallers probeerden hier en daar nog wat technische hoogstandjes, waarschijnlijk om zichzelf het gevoel te geven dat ze iets presteerden. Maar het effect was halfslachtig en had eerder iets treurigs dan indrukwekkends.

 

In de tweede helft werd het alleen maar erger. Sanarate leek ondertussen te hebben opgegeven, maar mijn eigen spelers begonnen ook hun interesse te verliezen. Een vierde goal rolde binnen nadat de keeper van Sanarate simpelweg de bal liet vallen, en mijn spits er bij toeval tegenaan liep. Zelfs Miguel kon een grijns niet onderdrukken. "Es increíble," mompelde hij, met een mengeling van spot en medelijden. "Your team, they play like they’re asleep. And still... cuatro a cero."

 

Met nog een kwartier te gaan, zette een van onze middenvelders zijn hoofd tegen een voorzet en knikte de vijfde goal binnen. Hij leek zelfs teleurgesteld dat het was gelukt. Het was een doelpunt dat de vermoeidheid en desinteresse van het team volledig samenvatte. De zesde en laatste goal kwam dankzij een schot dat het niveau van een oefenpartij tussen jeugdspelers nauwelijks ontstijgt. De bal vloog over de keeper, die niet eens meer de moeite nam om te duiken.

 

Toen het eindsignaal klonk, stonden onze spelers te puffen alsof ze net een marathon achter de rug hadden, terwijl ik in stilte nadacht over het absolute gebrek aan kwaliteit aan onze kant. Deze wedstrijd had niets bewezen behalve dat de tegenstander nóg slechter was dan wij.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

20 uur geleden zei ElMarcos:

Benieuwd of het nieuwe idee van John wederom een geweldige tactisch vondst is of dat de voorzitter na twee nederlagen de tactiek, formatie en opstelling op een briefje op zijn bureau legt.

 

Je kent me een beetje   Wat denk je zelf  

 

17 uur geleden zei Marius:

Nood breekt wet om tactisch wel creatief te moeten zijn. Op papier klinkt het allemaal nog niet zo slecht, maar nu het ook nog omzetten naar de praktijk en in resultaten. 

 

Versterkingen zullen noodzakelijk zijn, ondanks deze zege. 

 

36 minuten geleden zei Kyrill:

Buenos updates. Si senor, yo hablamos un poqo de Espanyol. Yo estudiantes espanol dos anos en duolingo

Sorry mijn Spaans is roestig maatje. Maar wanneer Corona uitbrak heb ik het 1,5-2 jaar lang gestudeerd dagelijks, via Duolingo. Prachtige en toffe update weer, ben reuze benieuwd hoe het zal vergaan, tijdens de wedstrijden.

 

Mijn Spaans bestaat uit wat ik op vakanties heb opgepikt, dus dat zal niet heel veel beter zijn  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[Kyrill]

Gaat lekker, mooie en toffe update weer!

[Marius]

Zat ik er toch weer helemaal op met mijn prono zeg  De wedstrijd zelf leek meer weg te hebben van 90 minuten slapstick dan een échte voetbalmatch. Of dat om te lachen of net om te huilen is, kunnen we al raden  

[Djurovski]

Weer even bijgelezen. Die wedstrijd was alles behalve een wedstrijd van niveau. Dat belooft wat voor het seizoen. 

[ElMarcos]

Er werd iets gespeeld wat voor voetbal door moest gaan op een veld wat in de verte lijkt op een voetbalveld in iets wat men in Guatemala aanziet voor een voetbalstadion. Kortom, intenst genieten voor de lezer, maar voor John. 

[Nom de Guerre]

 

CDVII. Wie is daar?

 

Het was een waarheid als een koe, een gezegde dat ik tot nu toe in dit land nog niet veel relevantie had zien hebben. Koeien waren hier ver te zoeken; ik zag voornamelijk geiten, ezels die er even verslagen uitzagen als de gemiddelde inwoner, en af en toe een verdwaald schaap dat lusteloos in een stoffige weide stond te grazen. Maar goed, het punt stond nog steeds als een huis. De ploeg was niet bijster sterk, en zelfs dat was een vriendelijke manier om het te zeggen.

 

In gedachten verzonken stond ik daar, starend naar het veld waar onze glorieuze overwinning van 6-0 net had plaatsgevonden. Een overwinning die meer zei over de absolute knulligheid van Sanarate dan over enig talent aan onze kant. De jongens sjokten inmiddels van het veld, moeizaam, alsof ze net een halve marathon hadden gelopen in plaats van een oefenwedstrijd tegen een stel semi-profs die net zo goed op slippers hadden kunnen komen opdagen.

 

Miguel stond naast me, met die onvermijdelijke half spottende grijns op zijn gezicht. “Todo bien, jefe?” vroeg hij, met een toon die even onschuldig als ironisch klonk. Ik knikte traag, niet in staat om de mix van irritatie en gelatenheid die ik voelde onder woorden te brengen. In plaats van een antwoord wuifde ik hem weg met een slappe handbeweging, alsof ik een mug van me af probeerde te slaan.

 

“Fine, fine,” mompelde ik, terwijl ik mijn ogen afwendde van het trieste schouwspel voor me en me naar mijn kamer begaf. Het hotel, met z’n afbladderende muren en de geur van goedkope luchtverfrisser, had inmiddels meer aantrekkingskracht dan het veld waar mijn team zojuist had bewezen niet bepaald voor de titelstrijd gemaakt te zijn.

 

Ik was halverwege de gang toen ik het zag: de deur van mijn kamer stond op een kier. Niet open genoeg om iemand te zien, maar net voldoende om me te doen aarzelen. Mijn eerste gedachte was nog praktisch; housekeeping, natuurlijk, wie anders? Maar er stond geen karretje, geen poetsvrouw in zicht, alleen die stille, half openstaande deur die me aankeek als een uitgestoken middelvinger.

 

Ik bleef staan, mijn hand half geheven, en voelde een rilling langs mijn ruggengraat kruipen. De situatie klopte niet. Niet dat dit hotel met zijn schamele decor en licht vervaagde gangen enig vertrouwen wekte, maar ik had mijn deur vanmorgen toch echt op slot gedraaid. En waarom zou housekeeping zich hier, in dit godvergeten oord, uitgerekend vandaag hebben bedacht dat het tijd was voor een verrassing?

 

Voorzichtig zette ik nog een paar stappen richting de deur, mijn ogen op elke schaduw lettend, alsof er elk moment iets of iemand uit kon springen. Was dit een inbraak? Een domme poging om een gringo te bestelen? Ik voelde in mijn zakken, alsof daar iets van zelfverdediging in zou zitten, maar vond alleen de doffe koude van mijn sleutels en wat kleingeld.

 

Voorzichtig drukte ik mijn schouder tegen de muur, mijn adem iets te luid in de stilte. Ik tuurde door de kier, zag een glimp van de kamer, mijn tas op bed zoals ik die had achtergelaten, maar verder niets opvallends. Toch kon ik het idee niet van me afschudden dat er iets niet pluis was, een ongemakkelijk gevoel dat zich als een knoop in mijn maag had genesteld.

 

Ik haalde diep adem en duwde de deur verder open, mijn spieren gespannen alsof ik elk moment iemand van me af moest slaan. "Alright, if you’re in there, show yourself,” mompelde ik zacht, half cynisch, half nerveus.

 

Met een gedecideerde beweging stapte ik de kamer binnen en daar stond ze dan, het mysterie dat mijn kamerdeur had opengezet. Vanaf de rug gezien, een jonge vrouw, verstrikt in huishoudelijke taken. Ze had een wit T-shirt aan dat net los genoeg zat om comfortabel te zijn maar strak genoeg om te onthullen dat ze fysiek in vorm was. Haar denim shorts waren aan de randen gefranjerd, alsof ze al jaren deel uitmaakten van haar standaardgarderobe en hadden geleden onder talloze wasbeurten. Haar benen waren slank, zongebruind, eindigend in een paar stevige, onbeschofte werklaarzen die ongepast leken voor iemand die zich bezighield met de delicate kunsten van de huishouding.

 

 

 

In haar hand hield ze een emmer waarin een substantie zat die rook naar verf, al was het me niet duidelijk waarom. De muren hadden geen dringende behoefte aan een nieuwe laag verf, tenzij je de smoezelige vingerafdrukken en ondefinieerbare vlekken als onderdeel van een onbegrepen artistiek project zag. Ze was bezig de lucht te bestuderen, alsof ze daar boven mijn bed enigszins esthetisch plezier verwachtte te vinden, of misschien hoopte op een openbaring die haar zou vertellen waarom ze de kamer van een wildvreemde binnenstormde.

 

De manier waarop haar haar in perfect gevormde golven langs haar schouders viel, gaf haar een soort onbedoelde elegantie die volkomen misplaatst was in de omgeving van mijn tijdelijke, miezerige accommodatie. Het was duidelijk dat ik niet te maken had met de gewone schoonmaakster, als die al bestonden in deze uithoek van de wereld. Nee, dit moest een geval van verkeerde identiteit zijn, een verward moment in een anders zo gestructureerd leven.

 

En daar stond ik, met mijn hand nog steeds aan de deurknop, kijkend naar een vreemde vrouw in mijn kamer, me afvragend of ik boos moest worden of gewoon de absurditeit van de situatie moest lachen. "Eh, excuse me," zei ik uiteindelijk, mijn stem een mengeling van verbazing en lichte irritatie. "What exactly are you doing?" 

 

Ze draaide zich met een schok om, duidelijk niet verwachtend om mij daar te vinden, en haar gezichtsuitdrukking was een komisch schilderij van schrik en verwarring. Het leek alsof ze wilde spreken, maar de woorden vonden hun weg niet naar buiten. Het was een moment van pure, ongefilterde menselijkheid, verpakt in een verrassend aantrekkelijk visueel pakket, en alles wat ik kon doen was staan en wachten op een uitleg die waarschijnlijk net zo kleurrijk zou zijn als haar verschijning.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

23 uur geleden zei Kyrill:

Gaat lekker, mooie en toffe update weer!

 

Ik probeer er wat van te maken.

 

23 uur geleden zei Marius:

Zat ik er toch weer helemaal op met mijn prono zeg  De wedstrijd zelf leek meer weg te hebben van 90 minuten slapstick dan een échte voetbalmatch. Of dat om te lachen of net om te huilen is, kunnen we al raden  

 

Ik laat me vaak inspireren door mijn eigen matchen op de zaterdagnamiddag. Daar zie je af en toe dingen... Met geen pen te beschrijven, al moet ik zeggen dat het met een toetsenbord wel aardig lukt.

 

15 uur geleden zei Djurovski:

Weer even bijgelezen. Die wedstrijd was alles behalve een wedstrijd van niveau. Dat belooft wat voor het seizoen. 

 

Ik ben wel nog het een en ander van plan op de transfermarkt  

 

13 uur geleden zei ElMarcos:

Er werd iets gespeeld wat voor voetbal door moest gaan op een veld wat in de verte lijkt op een voetbalveld in iets wat men in Guatemala aanziet voor een voetbalstadion. Kortom, intenst genieten voor de lezer, maar voor John. 

 

4000 euro in de maand helpen wel  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[Marius]

De schoonmaakster of toch maar niet? Wat er ook van aan is, altijd opletten met een mooie verschijning. Voor je het weet, winden ze je rond hun vinger