[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Djurovski]

Voordeel van geen Hilton achtige hotels is dat er ook geen Librije achtige restaurants zijn. 

[Kyrill]

Mooie, leuke en grappige update's weer haha, enorm van genoten!

[Nom de Guerre]

 

CCCXCVII. Racisme

 

"To the club?" vroeg Miguel, en ik knikte instemmend. Het leek me verstandig om daar mijn gezicht maar eens te laten zien, zodat ik kon beginnen met de grote reorganisatie die ik in gedachten had. "Vamos!" zei ik, in een poging om mijn enthousiasme met een lokale flair te brengen. Maar Miguel verstarde meteen, en de vrolijke grijns verdween van zijn gezicht alsof iemand de stekker eruit trok.

 

Hij draaide zich langzaam naar me toe, zijn ogen samengeknepen en zijn mond in een strakke lijn. "Don’t," zei hij, zijn stem plots zwaar en vol irritatie. "Mira, you gringos, siempre pensando it’s funny to say things like ‘vamos’ or ‘olé.’ You think it makes you... cómo se dice... cool? Pero no, amigo. Es un insulto."

 

Hij leunde iets naar voren, zijn hand nog steeds op het stuur, en zijn wenkbrauwen schoten omhoog. "You come here, and you use our words like toys. Nuestra cultura isn’t some joke you can play with. You say ‘vamos’ like you’re in some cheap movie about Mexico. It’s not yours to use. Comprendes?"

 

 

 

Ik voelde mijn enthousiasme direct wegsijpelen en probeerde een beetje dommig te lachen, maar Miguel was nog niet klaar. "You think you can just... borrow our culture para sentirte especial? Wear a sombrero, say a few Spanish words, and act like you understand? No es así, señor. This is real for us, not some... cosa para turistas."

 

Zijn ogen priemden in de mijne, en ik voelde dat hij het meende. Zijn gezicht was strak van verontwaardiging, maar ik zag ook iets van teleurstelling, alsof hij dit gesprek al te vaak had gevoerd. "Lo siento," zei ik voorzichtig, mijn toon nu serieus. "Got it."

 

Hij knikte langzaam, alsof hij mijn spijt afwoog. Toen brak eindelijk weer een scheve grijns door op zijn gezicht. "Bien," zei hij, zijn stem weer wat lichter, "but next time, keep it simple, eh? Now, let’s go to the club. Y no más... ‘vamos.’" 

 

Hij startte de motor weer, en terwijl we wegreden, kon ik alleen maar glimlachen, een beetje beschaamd en hopelijk een stukje wijzer.

 

Na een korte stilte brak Miguel opnieuw de stilte, dit keer met een zachtere, bijna berustende toon in zijn stem. "My family," begon hij, terwijl hij zijn blik strak op de weg hield, "we are Mayan. People here... they no like Mayans. Never have."

 

Zijn gezicht was nu serieuzer dan ik hem ooit had gezien. Hij kneep zijn lippen samen en zuchtte, alsof hij de woorden in zichzelf moest ordenen voordat hij ze hardop kon uitspreken. "You think racism is just something you read about in libros or see in movies, pero aquí... aquí es real. Every day. Los indígenas, the Mayans... siempre seen as less, menos. People call us names, treat us like we are nothing. Even now."

 

Hij keek even opzij naar mij, zijn ogen vol een mengeling van verdriet en bitterheid. "They think we are stupid, slow. They say we have... cómo se dice... dirty blood. Some of them think we don’t even deserve to be here, en nuestra propia tierra." Hij sloeg zijn hand met een klap op het stuur, de frustratie duidelijk in zijn gezicht. "Mira, our ancestors built pyramids when the rest of the world was still figuring out how to live, but now? They treat us like we are menos que nada. Less than nothing."

 

Zijn mond trok even in een grimas, en je kon zien hoe pijnlijk dichtbij dit alles voor hem was. "You know, when a Mayan kid goes to school here, he hears ‘stupid indio’ before he hears his own name. And when we look for trabajo, the good jobs, the ones that pay enough to live? Siempre go to the ladinos, the non-indigenous. We get the trabajos no one wants, los peores, because they think we are only good for hard labor."

 

Zijn stem brak een beetje, maar hij slikte het weg, zijn kin opgestoken, alsof hij weigerde om zijn emotie de overhand te laten krijgen. "And even if you do well, even if you get educación, they never let you forget what you are. A Mayan. Different. They look at you and still see someone who doesn’t belong." Hij zuchtte diep, en zijn schouders zakten, alsof hij de last van zijn verhaal even niet meer kon dragen.

 

Ik zag een glimp van verdriet in zijn ogen, maar ook de harde realiteit van iemand die had geleerd om met die haat te leven. "That’s why I work hard," vervolgde hij, zijn stem iets luider. "To prove them wrong. To show them we are not less. Pero sabes qué? Sometimes... sometimes it feels like no matter what we do, they will never see us as equals."

 

Hij draaide zijn hoofd weer naar voren, zijn gezicht strak van berusting. "Es lo que es," zei hij zachtjes, met een vleugje cynisme, alsof hij die woorden al duizend keer had uitgesproken. "We keep going, porque that’s all we can do. Fight every day, even if the world doesn’t change." Hij haalde zijn schouders op, maar zijn ogen bleven die felle glans van woede en trots houden, een herinnering aan de strijd die nog steeds woedde, elke dag opnieuw.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

Op 7-11-2024 om 11:19 zei timpy00:

De google docs link had ik in de whatsapp al voorbij zien komen. Dus die vind ik wel. Komt goed.

Goede onderhandeling afhankelijk van de eet en drinkwensen van Miguel.

 

Je moet er wat van maken he. Stukje characterbuilding. Miguel de hustler. 

 

Op 7-11-2024 om 11:58 zei Marius:

Ik vind die Miguel elke update minder en minder sympathiek eerlijk gezegd. Op elke foto begint hij er ook steeds minder te vertrouwen uit te zien. Maar dat kan ook aan mij liggen  

 

Dat kan ook de AI zijn  

 

Op 7-11-2024 om 12:16 zei Djurovski:

Voordeel van geen Hilton achtige hotels is dat er ook geen Librije achtige restaurants zijn. 

 

Heb je iets tegen Michelinrestaurants? Ik heb geen persoonlijke ervaring met Librije overigens, wel met Da Vinci en One. 

 

Op 7-11-2024 om 13:55 zei Kyrill:

Mooie, leuke en grappige update's weer haha, enorm van genoten!

 

Dank je well, ik maak er wat van  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

10 november bewerkt door Nom de Guerre

[ElMarcos]

250 voor wat Miguel John kan brengen voelt als een goede deal, zeker met het salaris dat hem in het vooruitzicht ligt. Alleen vertrouw ik hem net zo als ik P. Diddy met mijn dochter zou vertrouwen. 

[Marius]

Miguel heeft dus ook zo zijn verhaal. Maar volgens mij kan hij eender wat vertellen  

[Djurovski]

Ik kan er niks tegen hebben als ik er nog nooit geweest ben... Maar zag van iemand die ik volg op TikTok de prijzen daar in de Liberije... Was wel een bucketlist ding van haar maar 954 euro voor 2 personen? Als er dus teveel Liberije's in Guatamala zijn en Miquel daar blijft eten had je beter die 400 in de maand kunnen betalen. Zo bedoelde ik het. Zelf dus nog niet sterrenrestaurants geweest. Wel geslapen in het Hilton. Kan dat wel aanraden opzich

 

Miquel heeft nog genoeg te melden gok ik

[Nom de Guerre]

 

CCCXCVIII. El Patron

 

Ik gooide het over een andere boeg. "My new boss, what can you tell me about him?" vroeg ik, nieuwsgierig naar wat voor type man ik nu weer als leidinggevende zou krijgen. Miguel zweeg even, alsof hij mijn vraag in zich moest opnemen, en spuugde toen met een kort en krachtig gebaar uit het raampje van zijn taxi, een kleine uiting van zijn minachting. Hij keek me met samengeknepen ogen aan, alsof hij probeerde te beslissen hoeveel van zijn gedachten hij met me zou delen.

 

"Raúl de Leon," begon hij uiteindelijk, zijn stem gedrenkt in een mix van cynisme en afkeuring. "He’s a viejo rico, si? A rich old man. Must be... sesenta años, maybe a bit older. Made all his money in la mercancía, trade, import-export, you know? Officially, he’s a big shot, a businessman with conexiones por todas partes. Un hombre de éxito, the kind who wears expensive suits and drives a big black SUV, siempre con guardaespaldas, always with bodyguards. Like he’s some kind of king."

 

Miguel’s lippen krulden in een spottende grijns, maar zijn ogen bleven serieus. "Pero sabes qué? They say he’s... shady. Rumors, claro. People talk, you know how it is. They whisper that he’s also into things... not so legal. Drugs? Maybe. Contrabando? Probably. But nadie can prove it, nobody. He’s too smart for that, muy inteligente. He covers his tracks, and if alguien gets too close, well, they suddenly forget what they were looking for."

 

Hij haalde zijn schouders op, zijn ogen weer even naar de weg gericht, en spuugde opnieuw uit het raam. "As a presidente de club, he’s... cómo se dice... dedicated. He’s put mucho dinero into CD Guastatoya. Built new facilities, paid big salaries, tried to make the team grande. But not because he loves fútbol. No, no. Raúl only loves power. La política, señor. He wants to be mayor, or maybe even más. This club, es un vehículo. A way to make people like him, respect him. If the team wins, Raúl wins. If we lose... he gets very, very angry."

 

Miguel trok een gezicht, zijn wenkbrauwen gefronst, alsof hij de herinnering aan een woedende Raúl even opnieuw beleefde. "I’ve seen him, screaming at players, yelling at coaches. He thinks he can control everything, todos. He acts like the club is his toy, and when it doesn’t work the way he wants, he loses his temper. But siempre careful, always careful. He never gets his own hands dirty, entiende?"

 

Hij snoof, een mengeling van walging en amusement in zijn blik. "He walks around the stadium, shaking hands, smiling like he’s el Salvador himself. Like he’s here to save us all from poverty, from mala suerte. And the people... they eat it up, porque they have nothing else. They see him como un héroe, porque he gives them just enough hope to hold onto. But hope is cheap, señor, muy barato. Raúl buys it in bulk and sells it back to them."

 

 

 

Hij zuchtte, de vermoeidheid van zijn woorden zichtbaar in zijn gezicht. "Raúl is dangerous, señor. People respect him because they are afraid. He smiles, shakes hands, gives speeches... but no one trusts him. They know he only wants power. And if you get in his way, pues... you better watch out."

 

Hij keek me strak aan, alsof hij mijn reactie wilde peilen, en gaf me een klein knikje, alsof hij net genoeg had verteld. "So, if you want my advice... be smart. Play the game. Or Raúl will make sure you lose." Hij zuchtte weer, en ik voelde de zwaarte van die woorden, het idee dat ik me niet alleen bezig moest houden met voetbal, maar ook met het politieke wespennest waar ik middenin was beland.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

11 uur geleden zei ElMarcos:

250 voor wat Miguel John kan brengen voelt als een goede deal, zeker met het salaris dat hem in het vooruitzicht ligt. Alleen vertrouw ik hem net zo als ik P. Diddy met mijn dochter zou vertrouwen. 

 

John heeft al vaker bewezen over slechte mensenkennis te beschikken  

 

11 uur geleden zei Marius:

Miguel heeft dus ook zo zijn verhaal. Maar volgens mij kan hij eender wat vertellen  

 

Ik heb wel het idee dat hier nog niet veel gelogen aan is.

 

9 uur geleden zei Djurovski:

Ik kan er niks tegen hebben als ik er nog nooit geweest ben... Maar zag van iemand die ik volg op TikTok de prijzen daar in de Liberije... Was wel een bucketlist ding van haar maar 954 euro voor 2 personen? Als er dus teveel Liberije's in Guatamala zijn en Miquel daar blijft eten had je beter die 400 in de maand kunnen betalen. Zo bedoelde ik het. Zelf dus nog niet sterrenrestaurants geweest. Wel geslapen in het Hilton. Kan dat wel aanraden opzich

 

Miquel heeft nog genoeg te melden gok ik

 

Michelinsterren, michelinprijzen... Al zal het om zo'n bedrag ook om een wijnarrangement gaan. 

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[timpy00]

Gaat natuurlijk tot de nodige drama leiden met deze president. Benieuwd naar hoe het ontwikkeld.

[Marius]

Voorzitters. Vaak hetzelfde liedje, toch? En John weet ondertussen maar al te goed hoe het werkt.

[Kyrill]

Ik ben weer up to date helemaal. Goede en toffe stukken weer!!

[ElMarcos]

Als wat Miguel zegt waar is, dan is dit voor John wellicht de meest slechte baas en situatie tot nu toe. Het kan niet anders of onze Mister K. moet hiervan geweten hebben.

[Nom de Guerre]

 

CCCXCIX. De eerste indruk

 

De rest van de rit verliep in een ongemakkelijke stilte. Miguel zat strak achter het stuur, zijn gezicht een mengelmoes van concentratie en bezorgdheid, alsof hij zich alvast mentaal voorbereidde op wat we zouden aantreffen. We reden door de stoffige straten van Guastatoya, waar de gebouwen steeds grauwer en armoediger werden, totdat we stopten bij een kantoorgebouw dat er in ieder geval iets beter uitzag dan de rest van de stad. "Is where the club administration is," zei Miguel, met een zweem van ironie in zijn stem, alsof het hele idee van een voetbalclub die een administratie nodig had hem lichtelijk belachelijk leek.

 

We stapten uit en liepen zonder moeite naar binnen. Geen receptioniste die ons begroette, geen klerk achter een balie die ons vroeg wie we waren of wat we kwamen doen. Het was alsof dit kantoor meer een decorstuk was dan een echt, functionerend gebouw. De gangen waren leeg en stil, met hier en daar een stofwolk die over de plavuizen vloog. De kantoren hadden half openstaande deuren, de bureaus bezaaid met papieren alsof de administratie het bijltje erbij had neergegooid na een lange dag proberen orde te scheppen in de chaos.

 

We banjerden erdoorheen, de houten vloeren kraakten onder onze voetstappen. "Dios mío," mompelde Miguel af en toe, zijn blik constant alert, alsof hij verwachtte dat de muren ons elk moment zouden aanvallen. Maar toen hoorden we het: luidkeels Spaans gevloek, knallend door de gangen alsof iemand probeerde de duivel zelf weg te schreeuwen. Het was een rauw, agressief geluid, gevuld met krachttermen die zelfs de meest doorgewinterde zeebonk zouden laten blozen.

 

Miguel stopte abrupt, zijn hand half omhoog alsof hij een heilige plek betrad. "Is him," fluisterde hij, zijn ogen groot van een mengeling van angst en respect. "Raúl de Leon." Hij sprak de naam uit met het soort ontzag dat je meestal reserveert voor een mythisch wezen dat elk moment vuur kan spuwen. Zijn lippen trokken zich samen tot een smalle streep, en ik zag zijn hand even trillen, alsof hij zich al voorbereidde op de donder die zou volgen.

 

Ik grijnsde breed, het soort grijns dat je opzet als je net hebt besloten dat je geen keus meer hebt en er maar het beste van moet maken. "So," zei ik met een opgewekte luchtigheid die totaal misplaatst was, "let’s go meet the fucker." Miguel keek me aan, zijn ogen groot van verbazing, en ik zag een nerveuze lach op zijn lippen verschijnen. Hij schudde zijn hoofd, alsof hij twijfelde aan mijn verstand, maar wist dat hij me toch moest volgen. We liepen verder, de stem van Raúl steeds dichterbij, het soort stem waarvan je wist dat hij altijd zijn zin kreeg, of je het nu wilde of niet.

 

Het was tijd om de stier bij de hoorns te vatten, of in dit geval: Raúl de Leon, de onvoorspelbare en ongrijpbare man die de scepter zwaaide over CD Guastatoya.

 

 

Met een zwaai opende ik de deur naar het kantoor, en daar zat hij: de grote baas, El Patron, Raúl de Leon. Hij zat achter een imposant, massief houten bureau dat bijna uitstraalde hoeveel hij van zichzelf hield. Het soort bureau waarop je de indruk kreeg dat er meer deals gesloten waren dan in de gemiddelde achterafkroeg. Hij was een man die je meteen ongemakkelijk maakte, alsof je net iets te dicht bij een aanstormende bulldozer stond.

 

Raúl de Leon had een gezicht dat uit rotsen gehouwen leek, met diepe groeven die zijn voorhoofd doorkliefden als de loop van een opgedroogde rivier. Zijn schedel was kaal, glad als een biljartbal en glimmend in het licht van de tl-buizen, alsof hij zijn hoofd speciaal had gepolijst voor het grote moment. Zijn wenkbrauwen, donker en onwillig, zaten als norse borstels boven ogen die je niet zomaar even aankeken. Nee, die ogen priemden, boorden zich in je ziel, en maakten er meteen een dossier van in zijn hoofd.

 

Zijn snor was een meesterwerk van ouderwetse mannelijkheid, grijs en strak geknipt, alsof elke haar een bevel had gekregen om recht te blijven staan. Hij had een pak aan dat zo strak zat dat het leek alsof de knopen elk moment konden losschieten, en de stropdas was een zilvergrijze streep die zijn macht moest benadrukken. Zijn handen, groot en ruw, hielden een pen vast alsof het een dolk was, zijn vingers gespannen terwijl hij iets ondertekende met de precisie van iemand die weet dat een handtekening zowel rijkdom als ondergang kan betekenen.

 

Raúl keek op toen ik binnenkwam, en je kon het geluid van zijn ogen bijna horen, zo intens waren die bruine irissen. Hij liet de pen rusten en legde hem langzaam neer, zijn blik niet van me afwendend. "Quién es?" vroeg hij, zijn stem een diepe brom die door de kamer rolde, een stem die niet gewend was om vragen te stellen maar bevelen te geven. Hij sprak alsof hij gewend was dat de wereld stilviel als hij sprak, en het had iets dreigends, alsof elk woord een verborgen boodschap had.

 

Ik slikte even, mijn grijns iets minder zeker dan daarvoor, maar wist dat er geen ruimte was voor twijfel. Dit was de man waar iedereen voor opzij ging, de man die clubs kon maken of breken met een knik van zijn glimmende schedel.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

23 uur geleden zei timpy00:

Gaat natuurlijk tot de nodige drama leiden met deze president. Benieuwd naar hoe het ontwikkeld.

 

Slecht, daar mag je gerust van uitgaan  

 

23 uur geleden zei Marius:

Voorzitters. Vaak hetzelfde liedje, toch? En John weet ondertussen maar al te goed hoe het werkt.

 

Hij kent het klappen van de zweep inmiddels wel, ja  

 

23 uur geleden zei Kyrill:

Ik ben weer up to date helemaal. Goede en toffe stukken weer!!

 

Dank je wel.

 

22 uur geleden zei ElMarcos:

Als wat Miguel zegt waar is, dan is dit voor John wellicht de meest slechte baas en situatie tot nu toe. Het kan niet anders of onze Mister K. moet hiervan geweten hebben.

 

Die heeft natuurlijk wel andere belangen dan alleen het welzijn van onze John.

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[Kyrill]

Spannend en leuk stuk!! Ben benieuwd. Wie is dat?

[Djurovski]

Die beste man kun je het beste te vriend houden denk ik

[Marius]

Meet 'Rudi De Leeuw'  Of iets dergelijks in het Vlaams dan. Maar dan wordt het meteen een pak minder indrukwekkend. Met deze beste man lijk je liever niet in discussie te gaan.

[Nom de Guerre]

 

CD. De missie van Guastatoya

 

Ik keek snel naast me, daarna achter me, in de hoop dat Miguel nog ergens in de buurt was om me te redden. Maar nee, hij was verdwenen, opgelost als rook in de ochtendmist. Een klassieke move, dacht ik met een cynische glimlach, om iemand net op het juiste moment in de steek te laten. Raúl zat daar, zijn vingers nu ongeduldig tikkend op het dikke hout van zijn bureau, en zijn wenkbrauwen schoten omhoog alsof hij het lef van mijn stilzwijgen maar moeilijk kon verkroppen.

 

"Quién es?" herhaalde hij, dit keer harder, met een stem die leek te bulderen zoals alleen mannen van zijn kaliber dat kunnen. Ik haalde diep adem, voelde het zweet al langs mijn ruggengraat glijden, en zette een grimas op die hopelijk op een glimlach leek. "John Smits, sir. I am your new manager." De woorden voelden hol, maar ik kon er nu niet meer op terugkomen.

 

Raúl liet zijn pen zakken, kantelde zijn hoofd een fractie naar links, en keek me aan met een mengeling van nieuwsgierigheid en minachting. Zijn wenkbrauwen sprongen nog iets hoger op, en zijn lippen trokken in een halve glimlach die op geen enkele manier vriendelijk aanvoelde. "Ah, el nuevo mister," begon hij, zijn stem zwaar en diep, alsof hij de woorden uit een put naar boven moest trekken. "John... Smits," herhaalde hij, met een uitspraak die mijn naam zo verminkte dat het bijna een belediging werd. 

 

Hij leunde achterover in zijn leren stoel, die protesterend kraakte onder zijn gewicht, en vouwde zijn grote, knokige handen voor zich. "Welcome... to mi club," vervolgde hij, en de nadruk op ‘mi’ was zo stevig dat het duidelijk maakte dat dit alles, van de scheve gordijnen tot de vlekken in het tapijt, tot zijn rijk hoorde. "You know... Guastatoya es... complicated." Hij glimlachte nu, maar het was geen warme glimlach; eerder die van een roofdier dat net zijn prooi had geroken.

 

Raúl liet een kleine stilte vallen, die allesbehalve aangenaam was, en vervolgde met een stem die hij zachter maakte, alsof hij me een groot geheim toevertrouwde. "The players... lazy. The fans... más o menos, they come only cuando we win. And the press... los bastardos, siempre watching, esperando para chismes." Hij liet zijn ogen nog even over me heen glijden, van mijn haar tot mijn schoenen, alsof hij de marktwaarde van een racepaard inschatte. "I hope... you can handle," zei hij traag, zijn stem doordrenkt van sarcasme.

 

Hij leunde naar voren, zijn gezicht nu vlak bij het mijne, en je kon de koffie en tabak in zijn adem bijna proeven. "This is not... Europe, John. Aquí, we do things... differently. You work for me, sí? You do what I say. You win... or you leave. Entendido?" Hij knipoogde, maar die knipoog voelde meer als een waarschuwing dan een vriendelijke geste. 

 

Ik knikte, mijn glimlach inmiddels volledig verstard, en voelde dat ik net officieel het nest van de adder was binnengelopen. Raúl keek me nog even aan, een uitdrukking op zijn gezicht die zei dat hij alles en iedereen doorzag. Toen gebaarde hij naar een stoel voor zijn bureau. "Siéntate, John. Let’s talk... about your new responsibilities."

 

Raúl gebaarde naar de stoel voor zijn bureau, en ik ging zitten, mijn rug recht, alsof dat me enigszins kon beschermen tegen de zwaarte van het gesprek dat ongetwijfeld zou volgen. Hij leunde weer naar achteren in zijn krakende stoel, de knopen van zijn jasje gespannen alsof ze elk moment de strijd konden opgeven. Zijn ogen boorden zich in de mijne, donker en intens, alsof hij me aan het wegen was, elk woord dat ik zei op een denkbeeldige weegschaal leggend.

 

"So, mister Smits," begon hij, zijn stem laag en beladen, alsof hij met elke lettergreep mijn kansen als manager inschatte. "You are... the man in charge. For now." Hij pauzeerde, en ik zag hoe een spottende glimlach om zijn lippen speelde. "You win, and you have... cómo se dice... carte blanche. You do what you want. Tactics, training, line-ups... todo." Hij maakte een gebaar met zijn hand, alsof hij de verantwoordelijkheid zo aan mij overhandigde. "I no care, as long as the victories... keep coming."

 

Ik knikte langzaam, de woorden als een verleidelijke belofte in mijn oren. Carte blanche klonk veelbelovend, maar ik wist beter dan te vroeg te juichen. Raúl liet zijn grijns verdwijnen en leunde voorover, zijn ellebogen op het bureau, zijn stem nu lager en dreigender. "Pero... when you lose, if you lose," corrigeerde hij zich, zijn ogen fel, "then you listen to me. Quién paga, manda. He who pays, decides. Entendido?"

 

Ik slikte even en knikte, mijn keel droog. Raúl’s blik gleed over me heen, als een roofdier dat zijn prooi nog een laatste keer inspecteert. "You no bring in extra staff," vervolgde hij, zijn stem nu bijna vermoeid, alsof hij al vaak met dit bijltje gehakt had. "Unless you pay them from your own pocket. No extra coaches, no fancy new trainers. We keep it simple, cheap. Is that clear?"

 

Ik knikte weer, en hij liet zijn vingers tegen elkaar tikken, het geluid hol en dreigend in de lege ruimte. "And transfers," ging hij verder. "There is... no budget. Nada. If you want players, you sell players. Simple as that." Hij hief zijn vinger, zijn wenkbrauwen nu dreigend gefronst. "But all sales... go through me. I no get... how do you say... scammed, otra vez. Last time, they sold my best player... behind my back. Cost me money, cost me face." Zijn mond trok in een grimmige lijn, en het was duidelijk dat dit hem nog steeds dwarszat.

 

Ik zag hoe zijn gezicht iets ontspande, maar de spanning bleef hangen. "So, John," zei hij, zijn stem nu iets luchtiger, maar het dreigement bleef voelbaar, "you win, and you get your freedom. You lose, and we do things... my way." Hij knipoogde weer, en dit keer voelde het nog minder vriendelijk aan. "Deal?"

 

 

Ik leunde iets naar voren en probeerde een zelfverzekerde glimlach op te zetten, al wist ik dat ik hier niet degene was die de touwtjes in handen had. "Deal," zei ik, mijn stem iets steviger dan ik me voelde. Raúl knikte tevreden, alsof hij net een jachthond had getemd, en liet zijn vingers rusten. De boodschap was duidelijk: mijn tijd hier zou alles of niets zijn, en de regels waren simpel. Win, en ik was de koning. Verlies, en Raúl zou de scepter weer stevig in eigen handen nemen.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

Op 9-11-2024 om 11:21 zei Kyrill:

Spannend en leuk stuk!! Ben benieuwd. Wie is dat?

 

Dit is de antagonist van dit stuk verhaal.

 

Op 9-11-2024 om 11:22 zei Djurovski:

Die beste man kun je het beste te vriend houden denk ik

 

Stereotype bad guy, toch?

 

23 uur geleden zei Marius:

Meet 'Rudi De Leeuw'  Of iets dergelijks in het Vlaams dan. Maar dan wordt het meteen een pak minder indrukwekkend. Met deze beste man lijk je liever niet in discussie te gaan.

 

Dan bekt het in het Spaans toch lekkerder, nietwaar?

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[Kyrill]

Oh ja natuurlijk sorry haha. Gaaf stuk weer! Winnnen dan maar 

[Marius]

De opdracht is in ieder geval duidelijk! Maar eenvoudig is een andere zaak  

[Djurovski]

Winnen is mijn advies

[timpy00]

Fijn zo'n werkgever die zoveel rust en vertrouwen uitstraalt in zijn personeel. Tijd om deze leeuw te temmen.

[Nom de Guerre]

 

CDI. Thanks for nothing, dipshit

 

"Thanks for nothing, dipshit," mompelde ik terwijl ik het kantoor van Raúl verliet en de deur achter me dichttrok. Ik voelde mijn spieren langzaam ontspannen, alsof ik net ontsnapt was uit de greep van een slang. Zodra ik de gang instapte, dook Miguel weer op, alsof hij uit het niets was verschenen, precies op het moment dat ik hem het hardst nodig had om Raúl’s kantoor níet in te hoeven.

 

"So where did you go when I needed you?" beet ik hem toe, terwijl ik hem met een spottende blik aankeek. "Explain that to me, amigo. I walk into that office, right into the claws of El Patron himself, and what do you do? You disappear. Gone. Like a ghost." 

 

Miguel keek naar me, met een blik ergens tussen schaamte en een verontschuldiging, maar ik ging door, mijn stem fel en doordrenkt met sarcasme. "What’s the plan, Miguel? Do you plan to vanish every time things get a little tough? Let’s get one thing straight, I may be ‘the new manager’ around here, but I’m also the guy paying your salary. Remember that? And where were you? Nowhere. Just up and vanished like you’ve mastered the art of evaporation."

 

Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar ik hief mijn hand op om hem de pas af te snijden, mijn ogen tot spleetjes geknepen. "No, no, let me finish. You said you’d have my back, didn’t you? That you’d be my eyes and ears in this hellhole of a club. But the moment things heat up, you’re gone. Like you blended into the walls, Miguel! I’m almost impressed; you must’ve practiced that move."

 

Miguel beet op zijn lip, zijn blik naar de grond gericht, en ik zag dat hij zich ongemakkelijk voelde, maar ik was nog niet klaar. "Look, I get it, Raúl’s a scary guy. He’s got more money than God and probably half the city in his pocket. But come on, man. You’re the one telling me horror stories about mysterious disappearances and the terrifying things he can do, and then you pull the disappearing act yourself when I actually need you."

 

Ik snoof en keek hem recht aan, mijn stem nu wat zachter, maar nog steeds vol spot. "So, what’s it going to be? Are you planning to leave me floundering every time I have to face Raúl? Because I can do without that kind of help. If you’re going to be my translator, driver, and guide, then I need you to actually *be there*. You understand me?"

 

Miguel knikte langzaam, zijn schouders iets ingezakt, en ik zag dat hij mijn woorden serieus nam, al was het niet duidelijk of het respect was of gewoon de drang om zichzelf te beschermen. Hij mompelde iets van een verontschuldiging, een halfzachte "Lo siento," maar ik wilde het niet horen. Ik haalde diep adem en draaide me om, klaar om verder te lopen, terwijl ik hem over mijn schouder nog een laatste blik toewierp.

 

"Next time you leave me hanging, Miguel, make sure it’s the last time. Because I might not feel like paying you for the privilege of vanishing."

 

Hij keek me aan, zijn ogen groot, en hij keek even achterom, alsof hij wilde controleren of Raúl niet toevallig in onze rug stond. Hij haalde diep adem, en ik zag dat hij zijn kaken op elkaar klemde, alsof hij moest nadenken over hoe hij het voorzichtig kon zeggen. "That man... he’s dangerous, John. Raúl de Leon... he don’t like us. Los Mayas. Me and my family... gente como nosotros. We don’t... fit in his world."

 

Miguel’s stem daalde, alsof hij iets heiligs aan het onthullen was. Zijn blik dwaalde af, alsof hij terugdacht aan dingen die hij liever vergeten had. "There have been... disappearances," fluisterde hij, de woorden met tegenzin uitgesproken, alsof hij zelfs bang was om ze hardop te denken. "People he no like... or people who stand in his way... they go missing. Desaparecidos. And nobody finds them, entiendes? Porque Raúl tiene poder. He has... power. La policía, los jueces... they all respect him. Or... fear him."

 

Hij stopte even, zijn gezicht in een sombere frons getrokken, en ik zag een glinstering in zijn ogen, alsof hij op het punt stond iets te zeggen dat hij al te lang voor zich had gehouden. "Mira, John, my family... we are Mayan. We keep to ourselves. We work, we stay quiet. But Raúl... he thinks we are... inferiores. He says it, sometimes, to his people. Indios tontos, he calls us. Stupid Indians. We are good for cheap labor, pero nada más."

 

Miguel schudde zijn hoofd, zijn ogen naar de vloer gericht. "You think he will let me stay by your side? Only because I help you. Because I’m useful. But one mistake, John... uno. And I am gone. Vanished. Like the others." Hij spuugde de woorden bijna uit, en er was iets in zijn blik dat aangaf dat dit meer dan angst was. Het was de bittere kennis van iemand die te vaak had gezien hoe het systeem tegen hem werkte, hoe mannen als Raúl boven de wet stonden.

 

Hij keek me weer aan, zijn gezicht verstijfd van onderdrukte woede en iets dat leek op wanhoop. "You, maybe you’re safe. You are extranjero. But me? I have to watch my back... every day. And now, working for you... I am even closer to him. Closer to... peligro. Danger. But I stay, because..." Hij zweeg, en een vreemde glimlach trok over zijn gezicht, half verbitterd, half trots. "Porque maybe, just maybe, this time... we show him. That he can’t control... everything."

 

Ik keek hem aan, voelde de zwaarte van zijn woorden op me neerdalen. Dit was niet zomaar een man die bang was voor zijn baas. Dit was iemand die leefde in de schaduw van macht die hij niet kon breken, een macht die hem klein hield, maar die hij uit woede en vastberadenheid toch probeerde te trotseren. Het was alsof we hier samen aan de rand van een afgrond stonden, en alleen tijd zou uitwijzen wie er als eerste zou vallen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Okay, geen plaatje dit keer. Ik kon geen leuk idee verzinnen, dus beter niks dan iets wat half-arsed is. Volgende keer beter, beloofd.

 

Daarnaast gaan we weer uitslagjes voorspellen. Binnenkort staat er een oefenpotje op het programma. We spelen tegen het kanonnenvoer van Sanarate, die net gepromoveerd zijn naar het tweede niveau. You know the drill, get it right (or close enough) en je mag een sleutelwoordje verzinnen dat ik moet verwerken.

 

23 uur geleden zei Kyrill:

Oh ja natuurlijk sorry haha. Gaaf stuk weer! Winnnen dan maar 

 

Daar gaan we wel voor, anders wordt deze voorzitter heel boos en dat willen we zeer zeker niet.

 

22 uur geleden zei Marius:

De opdracht is in ieder geval duidelijk! Maar eenvoudig is een andere zaak  

 

Zonder geld een nieuwe ploeg bouwen; ga er maar aan staan.

 

21 uur geleden zei Djurovski:

Winnen is mijn advies

 

Sowieso eigenlijk altijd wel een gouden tip, oom Berry  

 

1 uur geleden zei timpy00:

Fijn zo'n werkgever die zoveel rust en vertrouwen uitstraalt in zijn personeel. Tijd om deze leeuw te temmen.

 

Deze leeuw laten we niet in zijn hempie staan, want dat loopt verkeerd af.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[Marius]

Miguel had duidelijk zijn redenen om te verdwijnen, maar hij zal toch moeten leren Raul onder ogen te komen. Anders heeft John ook niets aan hem, zoals hij terecht aangeeft.

 

Qua prono, meteen debuteren met een droge 6-0?

[ElMarcos]

Raúl is duidelijk geen man om mee te spotten voor John. Zijn nieuwe adjudant is misschien nog wel banger voor hem dan voor God en de Duivel zelf. Of is het allemaal een spel waar John nu alweer in gevangen zit? 

 

De prono 11-1.

11 november bewerkt door ElMarcos

[Kyrill]

Zo zwart wit zijn dingen dus niet. Ik snap Miguel zijn argumenten ook heel goed en prima. Mijn pronostiek ga ik voor 8-1

[Djurovski]

Miquel snap ik op zich wel maar toch zal hij over zijn schaduw moeten heen stappen

 

9-0 ga ik voor