[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Marius]

Ik had al heel de tijd het gevoel dat het misschien niet het beste idee is van John om één of andere local die je nog maar een uurtje kent aan te nemen. Die laatste cliffhanger zorgt dan ook al voor een donkerbruin vermoeden dat er wellicht een vleugje waarheid in zit  

[Kyrill]

Leuke, toffe en grappige update haha

[ElMarcos]

Een ding is duidelijk. Guatamala is gewoon een same shit, different toilet plek waar John zich bevind. Hij is toch weer grotendeels afhankelijk van iemand anders. Iemand die in eerste instantie het beste met hem voor heeft, maar voor hoe lang? 

[Djurovski]

Die laatste zin doet nog indenken dat deze vriendelijke local wat duistere ideeën heeft

[Nom de Guerre]

 

CCCXCII. Het mysterie van Guastatoya

 

Het voordeel van een lokale handlanger is dat je snel een kijkje achter de schermen krijgt. Miguel had me al in recordtempo ingevoerd in de verborgen dynamiek van Guastatoya, waar roddels en feiten vaak even sterk verweven zijn. CD Guastatoya was vorig jaar gedegradeerd, wat op papier nogal vreemd leek voor een club die ooit ambities had om een topclub te worden. Het was alsof ze een Maserati hadden gekocht en het vervolgens lieten besturen door een dronken taxichauffeur. Iets klopte er niet, en Miguel had het antwoord klaar.

 

"Listen, señor," begon hij, terwijl hij de laatste restjes saus van zijn handen aflikte en met een hoofdschudden naar me keek alsof hij nog steeds niet kon geloven hoe het allemaal zo fout had kunnen gaan. "The club... es una broma. A joke. You see, they had un problema grande: too many old players. Los veteranos, they were tired. Slow. Playing fútbol as if they had to save energy for their afternoon nap. They couldn’t keep up, not even with los jóvenes from the other teams. They played like... como tortugas, you know? Turtles."

 

Hij trok een gezicht dat pure teleurstelling uitdrukte, zijn ogen half dichtgeknepen. "And then... los amigos de Pezzarossi," ging hij verder, zijn stem zwaarder van cynisme. "Pezzarossi, he was a hero, but he had friends; bad friends. These guys, they made money from the club. They sold the best players, los mejores talentos, to other clubs and kept un poco comisión for themselves. Under the table, of course. So, cuando los jugadores buenos se fueron, we were left with... how you say... crap."

 

Hij gooide zijn handen in de lucht, een gebaar van pure wanhoop, alsof hij het hele theater rondom de club niet meer serieus kon nemen. "And the players who stayed, they had no heart. No pasión. They didn’t fight, no se importaba. They played without ganas, without soul. It was like watching zombies on the field, just walking around, waiting for el árbitro to blow the whistle. No pride, no desire to win. They only wanted to collect their paycheck and go home."

 

Miguel’s gezicht betrok even, zijn grijns veranderde in een serieuze trek van verdriet, alsof hij het als een persoonlijke belediging voelde. "So, claro, we lost. Degraded. And everyone in Guastatoya, los fans, they watched with broken hearts. Because we know... we *should* be better. The money is there, the stadium is nice, but the people running the club? *Corruptos*. And the players? Old and lazy."

 

Hij keek me strak aan, zijn blik vol van een bittere waarheid die hij al te vaak had herhaald. "That’s why, señor, if you want to change things, you need new blood. New energy. And you need to stop those... amigos de Pezzarossi from making más dinero de mierda. Or else... you will fail, like him." Hij eindigde met een diepe zucht, alsof de woorden hem vermoeiden, en hij nam nog een grote hap van zijn laatste shuco, alsof hij daarmee de bittere nasmaak van het verleden probeerde weg te spoelen.

 

Het was een verhaal vol onrecht, corruptie, en gebroken dromen. En daar zat ik, een buitenlander met grootse plannen, terwijl het duidelijk was dat ik me midden in een wespennest van belangen had geworpen.

 

Ergens moest ik de ironie van de situatie wel waarderen. De zogenaamde vrienden van de lokale held, Pezzarossi, hadden precies hetzelfde kunstje geflikt als ik eerder had uitgehaald in zowel Cyprus als Turkije. Spelers verkopen voor een flinke som, een nette commissie in je eigen zak steken, en ondertussen doen alsof je het beste voorhad met de club. Ach ja, voetbal is een spel van belangen, en sommige mensen speelden dat spel net iets slimmer dan anderen. 

 

Maar terwijl ik Miguel met zijn vlekkerige T-shirt en zijn bijdehante grijns naast me zag zitten, besloot ik dat het misschien beter was om die details voor mezelf te houden. Geen reden om mijn nieuwe vriend te vertellen dat ik precies zo’n gladde bestuurder was geweest als de types waar hij zo op neerkeek. Zijn gezicht had net die mengeling van argwaan en oprechte frustratie, het soort blik die je krijgt als je al te vaak belazerd bent en maar blijft hopen dat het ooit anders wordt.

 

Miguel nam nog een hap van zijn inmiddels koud geworden shuco, zijn mondhoeken glimmend van de saus, en keek me aan met een knikje, alsof hij nog steeds wachtte op een teken dat ik snapte waar ik aan begon. Ik gaf hem een vage glimlach terug, een die evenveel zei als verzweeg. Want ja, ik wist hoe het spel werkte, hoe je met een beetje gesjoemel en een vlotte babbel kon krijgen wat je wilde. Maar hier, in deze nieuwe chaos van corruptie en verloren dromen, moest ik net doen alsof ik de held van het verhaal was. 

 

 

 

Ik keek naar mijn eigen broodje, de saus druipend op het plastic bordje, en zuchtte. Ergens was het allemaal niets nieuws onder de zon, dezelfde verhalen van hebzucht en bedrog, alleen in een ander decor. Maar als Miguel ooit achter mijn verleden zou komen, zou ik een stuk minder zijn nieuwe favoriete gringo zijn. Dat cynisme van hem zou zich dan ongetwijfeld tegen mij keren, en dat was een risico dat ik liever niet meteen nam.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

23 uur geleden zei Marius:

Ik had al heel de tijd het gevoel dat het misschien niet het beste idee is van John om één of andere local die je nog maar een uurtje kent aan te nemen. Die laatste cliffhanger zorgt dan ook al voor een donkerbruin vermoeden dat er wellicht een vleugje waarheid in zit  

 

Foreboding he  

 

22 uur geleden zei Kyrill:

Leuke, toffe en grappige update haha

 

Dank je.

 

22 uur geleden zei ElMarcos:

Een ding is duidelijk. Guatamala is gewoon een same shit, different toilet plek waar John zich bevind. Hij is toch weer grotendeels afhankelijk van iemand anders. Iemand die in eerste instantie het beste met hem voor heeft, maar voor hoe lang? 

 

Er zit van alles in het vat, dat heb ik wel al verklapt.

 

17 uur geleden zei Djurovski:

Die laatste zin doet nog indenken dat deze vriendelijke local wat duistere ideeën heeft

 

In ieder geval gaat er nog van alles fout  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[Kyrill]

Heftig en ontroerende stuk! Ik vind echt niet alleen maar jij zo'n bestuurder bent geweest hoor, in Cyprus en Turkije. Zkr niet in Turkije onder de machtige handen van Gokhan en Alex, je deed wat je moest doen, om te overleven. En Mehmet dat talentje en zijn moeder, waren gewoon out of control. Die moest je wel verkopen.

[Marius]

The same shit everywhere. Op het eerste gezicht wel een kolfje naar de hand van John, maar hij heeft natuurlijk al vaker op een slappe koord gebalanceerd.

[Djurovski]

Hopelijk googled onze nieuwe vriend niet te veel naar John

[ElMarcos]

Eigenlijk schetst Miguel een situatie zoals we al hadden verwacht. Een ander toilet, maar dezelfde soort uitwerpselen. Macht, bedrog en geld. Benieuwd of het John lukt zijn handen schoon te houden of dat hij wederom wordt opgeslokt door de machten rondom de club. 

[Nom de Guerre]

 

CCCXCIII. De selectie

 

Terwijl we verder reden over de hobbelige wegen van het platteland, besloot ik Miguel eens te polsen naar de selectie van CD Guastatoya. Als iemand het klappen van de zweep kende, was het hij wel, en ik verwachtte niet dat hij zijn mening zou verbloemen. Hij keek me aan, zijn gezicht strak en vermoeid, alsof hij al klaar was met de ploeg nog voordat het nieuwe seizoen überhaupt begonnen was. 

 

"Ah, la selección," zei hij met een dramatische zucht, zijn ogen even naar boven rollend, alsof hij in de lucht boven ons de namen van alle ellendige spelers kon zien zweven. "Demasiado viejo," vervolgde hij met een hoofdschuddend gebaar. "Too many old men, señor. We have jugadores... 35, 36 años, playing like their knees are made of piedra. They get paid mucho dinero, more than they deserve. They run diez minutos and then... puff, they are finished. Walking, always walking."

 

Zijn gezicht betrok even, zijn blik verstrakt van frustratie. "En la defensa? Dios mío, no hay nada. The defenders... slow. No speed, no fuerza. When the other teams attack, is like watching tortugas trying to catch a cheetah. They stand there, hoping for a miracle. No one tackles, no one fights. Just looking at the ball, like it will magically stop on its own."

 

Hij grijnsde even, maar zijn ogen bleven serieus. "And el ataque? Even worse. Lazy jugadores, señor. Muy flojos. They wait for the perfect pass, like princes who want everything served on un plato de oro. No pressing, no effort. Just standing, waiting for someone to do the hard work. If they don’t get the ball perfectly, they complain. All hands in the air, like they deserve más, siempre más."

 

 

 

Hij sloeg zijn handen dramatisch op het stuur, alsof hij zijn punt kracht wilde bijzetten. "And the midfield," vervolgde hij met een verbitterde lach. "Ni hablar. No stamina, no control. They can’t run, they can’t create, they just stand there, lost. It’s like a black hole, un agujero negro. No connection between defensa and ataque. Everyone plays their own game, no táctica, no idea what they are supposed to do."

 

Hij gooide zijn hoofd achterover, alsof hij zich even moest herstellen van zijn eigen tirade. "And the positions? Don’t get me started. We have cinco right-wingers, cinco! But only one jugador who can play on the left. Es un desastre, señor. A big mess. No balance, no plan. The whole team needs una gran limpieza, a big clean-up. You must get rid of los viejos and find players who can... cómo se dice... fight. Players with corazón."

 

Hij keek me aan, zijn ogen nu een mengeling van hoop en cynisme. "Can you do it, mister? Or will you end up like the rest, swallowed by the chaos?" Zijn mondhoeken trokken weer omhoog in die typische grijns, alsof hij het hele verhaal al lang kende, en ik was alleen maar de volgende episode in de soap die CD Guastatoya heette. 

 

Ik had geen hoge pet op van de lokale spelers. Dat was een understatement van jewelste. Het zou een zware dobber worden om uit die verzameling met het tempo van een zondagse wandelclubje daadwerkelijk versterkingen te halen. Miguel’s analyse had me daar al van overtuigd: oude knarren met knieën die het beter deden als deurstoppers en middenvelders die zo futloos waren dat je je afvroeg of ze überhaupt wisten dat je bij voetbal ook moest lopen.

 

Dus nee, mijn hoop lag niet bij de plaatselijke helden die de fans van Guastatoya al decennia lang teleurstellen. Ik moest naar het buitenland kijken, naar spelers die wél een verschil konden maken. Spelers met spieren die niet als natte washandjes aanvoelden en die een bal konden aannemen zonder meteen naar adem te happen. Het probleem was dat ik maar zes buitenlandse spelers mocht registreren en opstellen, zes plekken die je met chirurgische precisie moest invullen. Een verkeerde keuze en je zat de rest van het seizoen vast met een overbetaalde toerist die niets meer deed dan selfies maken met zijn shirt aan.

 

Maar als ik het goed deed, als ik die zes plekken slim invulde, dan konden het mijn redders worden. De spelers met echte meerwaarde, degenen die het team uit de modder zouden trekken en ons promotie zouden bezorgen. In mijn hoofd zag ik al die vergaderingen met agents, die onderhandelingen met spelers die me in gebroken Engels zouden verzekeren dat ze "hun hele ziel en zaligheid" in de club zouden steken, terwijl ik wist dat het in werkelijkheid ging om de hoeveelheid nullen op hun salarisstrookje.

 

Ik keek naar Miguel, die met een vette grijns zat te wachten op mijn volgende zet, alsof hij kon raden waar mijn gedachten naartoe gingen. Hij wist net zo goed als ik dat Guastatoya’s lokale talenten niet meer waren dan vulsel voor de bank. "It will be hard, señor," zei hij, met dat typisch veelzeggende gezicht van hem, de schouders licht opgehaald en een blik die bijna medelijden leek uit te drukken. "But... maybe los extranjeros can help." Zijn stem droop van cynisme, en ik kon het hem niet kwalijk nemen.

 

Ja, het zou moeilijk worden. Het hele project zat vol valkuilen en mogelijke fiasco's. Maar ach, moeilijk was nooit een reden geweest om het niet te proberen. Al was het maar om de uitdaging, en misschien een klein beetje om te zien hoe ver je kon komen in dit voetbalgekke oord, waar dromen snel veranderden in nachtmerries.

 

Het gaf me in ieder geval de kans om me te richten op datgene waar ik, ondanks alles, best bedreven in was: het scouten via WyScout en YouTube. De moderne technieken van het voetbalmanagement, een zegen en een vloek tegelijk. Je zit dan nachtenlang naar pixelige beelden te turen van jongens die in de meest afgelegen competities spelen, ergens in een stadion dat niet veel meer is dan een paar gammele tribunes en een grasveld vol kuilen. Maar daar, in dat digitale doolhof, kon je ze vinden: ruwe diamantjes, nog niet ontdekte pareltjes, spelers die misschien net dat beetje magie konden brengen dat ik nodig had.

 

Het cynisme kwam vanzelf. De zoveelste keer dat je een highlightvideo aanklikte en een speler zag die eruitzag als een wereldster, totdat je je realiseerde dat de beelden zo zorgvuldig waren geknipt dat zelfs ik er indrukwekkend uit zou zien. Elke pass, elke tackle, elke goal werd als een kunstwerk gepresenteerd, begeleid door dramatische muziek die je moest doen geloven dat je naar de nieuwe Messi zat te kijken. Maar in werkelijkheid wist je dat je hoogstwaarschijnlijk naar een vent keek die drie keer per wedstrijd op de grond ging liggen, wachtend op een scheidsrechter die de moeite nam om hem een penalty te geven.

 

Toch was er iets verslavends aan dat proces. Je zat daar, diep in de nacht, met een kop koude koffie en je laptoplicht dat je gezicht in een spookachtige gloed zette. Je zocht, hoopte, en soms, héél soms, vond je iets. Een speler met snelheid in zijn benen, een vleugje flair in zijn spel. Iemand die nog niet ontdekt was door de grotere clubs, die misschien nog niet de juiste kans had gehad. En als je zo’n pareltje vond, voelde je de opwinding, die kleine kick van een potentiële coup in de transfermarkt.

 

Maar voor elke parel die je vond, waren er tien teleurstellingen. Spelers die er geweldig uitzagen in een samenvatting van drie minuten, maar die in werkelijkheid meer gaten in de lucht trapten dan doelpunten maakten. Het was een spel van geduld, een voortdurende balans tussen hoop en realiteit. En ik, de gringo in Guatemala, zat hier nu, hopend dat ik met een beetje geluk en een scherp oog een team kon bouwen dat meer was dan een voetnoot in de geschiedenis van CD Guastatoya.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

8 uur geleden zei Kyrill:

Heftig en ontroerende stuk! Ik vind echt niet alleen maar jij zo'n bestuurder bent geweest hoor, in Cyprus en Turkije. Zkr niet in Turkije onder de machtige handen van Gokhan en Alex, je deed wat je moest doen, om te overleven. En Mehmet dat talentje en zijn moeder, waren gewoon out of control. Die moest je wel verkopen.

 

Gelukkig ben ik in het echt een stuk vriendelijker dan onze vriend John.

 

7 uur geleden zei Marius:

The same shit everywhere. Op het eerste gezicht wel een kolfje naar de hand van John, maar hij heeft natuurlijk al vaker op een slappe koord gebalanceerd.

 

Hij is er bijzonder bedreven in. Of ongelukkig dat hij telkens in die positie verzeild raakt, wat je wil.

 

7 uur geleden zei Djurovski:

Hopelijk googled onze nieuwe vriend niet te veel naar John

 

Ik ben er een beetje bang voor  

 

7 uur geleden zei ElMarcos:

Eigenlijk schetst Miguel een situatie zoals we al hadden verwacht. Een ander toilet, maar dezelfde soort uitwerpselen. Macht, bedrog en geld. Benieuwd of het John lukt zijn handen schoon te houden of dat hij wederom wordt opgeslokt door de machten rondom de club. 

 

Wat hoop je?  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[Djurovski]

Een blik richting Nigeria ( Afrika ) wil  wel eens helpen in dit soort landen

[Marius]

Het lijkt er dus op dat John een redelijk hopeloze selectie zal aantreffen, maar dat hij ook wel een beetje kunnen voorspellen. Niks om zich zorgen over te maken dus  

[ElMarcos]

John gaat weer doen waar hij goed in is. 100 speler uitnodigen voor een try-out in de hoop dat er zes of zeven opduiken die kunnen ballen en gek genoeg zijn om in een door god verlaten oord in Guatamala tegen een bal te komen trappen. What's not to love voor ons als lezer.  Verder hoop ik natuurlijk dat John weer langs de randen van de afgrond moet balanceren om niet weer met een 9mm glock in zijn achterwerk te eindigen. 

[Nom de Guerre]

 

CCCXCIV. Keuzes…

 

Na een rit van een uurtje of drie kwamen we eindelijk aan in Guastatoya. De stad begroette me op de manier die alleen Midden-Amerikaanse steden dat kunnen: met een klamme warmte die zich meteen als een verstikkende deken om je heen wikkelt, geuren die je neus binnendringen alsof ze een gevecht om je aandacht voeren, en een onophoudelijk geruis van geluiden die samen een kakofonie vormen.

 

De eerste indrukken waren even chaotisch als vermoeiend. Smalle straten waar alles kriskras door elkaar heen reed: bussen volgestouwd met passagiers die leken te hangen uit de ramen, oude pick-uptrucks die piepend en rokend hun laatste adem uitbliezen, en een stoet van brommertjes die zich overal en nergens doorheen wurmden. Kinderen renden achter een bal aan over een stoffige weg, alsof het leven hier niets meer nodig had dan een plukje ruimte om plezier te hebben. De geur van straatvoedsel hing zwaar in de lucht; gegrilde maïs, olie van in vet gebakken snacks en een vleugje iets dat verdacht veel op verschroeid rubber leek.

 

De gebouwen waren een mengelmoes van pastelkleurige verf die inmiddels flink was afgebladderd, beton dat scheuren vertoonde alsof het er op instorten stond, en die typische kleine winkels waar het halve assortiment op de stoep uitgestald lag. Een apotheek hier, een bar daar, en een kerk die het centrale plein overzag met een mengeling van grandeur en desillusie. Aan de andere kant van het plein zat een groep oude mannen onder een boom, al starend naar het leven dat hen allang had ingehaald.

 

 

 

Muziek klonk overal: uit auto’s, uit open ramen, uit draagbare radio’s. Die harde, opzwepende beats die zo kenmerkend zijn voor deze streek, het soort muziek dat je de hele dag achtervolgt, of je nu wilt of niet. Honden liepen doelloos rond, hun ribben zichtbaar, terwijl ze naar schaduwhoekjes zochten om zich even in te verstoppen. En ergens verderop hoorde je de roep van een verkoper die zijn waren aanprees, zijn stem schor van de hitte en het stof.

 

Guastatoya was alles wat ik had verwacht en toch weer niet. Een stad die zich met moeite leek vast te klampen aan zijn plek in de wereld, half wegzinkend in de hitte, half levendig door de chaos die er onophoudelijk heerste. En daar stond ik dan, een vreemdeling met grootse plannen in een plek die weinig grootse dromen leek te hebben. Het beloofde een interessante uitdaging te worden, dat was zeker.

 

Miguel laveerde behendig door het chaotische verkeer van Guastatoya, alsof hij een levenslange opleiding had gevolgd in het ontwijken van bussen, brommertjes, en overstekende honden. Met een zelfverzekerde draai van het stuur stopte hij uiteindelijk op een centraal plein, omgeven door een mengelmoes van mensen, straatverkopers, en geparkeerde auto’s die meer roest dan metaal leken te bevatten. Hij keek me aan met die onuitputtelijke grijns van hem, alsof hij wist dat het hier voor mij pas echt ging beginnen.

 

"To the club or to a hotel?" vroeg hij, zijn stem opgewekt, alsof hij voorstelde om naar een feestje te gaan. Het was een verdomd goede vraag, en ik moest even slikken. De mail van de club had nogal dwingend ASAP geroepen, met hoofdletters, alsof ze verwachtten dat ik rechtstreeks van het vliegtuig naar het trainingsveld zou sprinten. Maar laten we eerlijk zijn, ik zag eruit alsof ik drie dagen achter elkaar in een te kleine stoel had geslapen, en mijn overhemd had meer kreukels dan een goedkope linnen gordijn. Niet bepaald de indruk die je wilt maken als de nieuwe redder van een voetbalclub in nood.

 

Bovendien had ik zo mijn twijfels over de gastvrijheid van de club. De kans dat ze een accommodatie voor me hadden geregeld, laat staan een die de naam waardig was, leek me klein. In mijn ervaring zorgden clubs van dit kaliber er meestal voor dat hun nieuwe aanwinst zelf moest uitzoeken waar hij zijn hoofd neer kon leggen. Waarschijnlijk was er ergens een e-mail verstuurd die in een vergeten mapje was beland, en nu stond ik hier, stinkend naar zweet en vliegtuigvoedsel, met de keuze tussen direct de arena van het onbekende betreden of eerst mijn waardigheid en fatsoen herstellen.

 

Ik liet mijn blik over het plein glijden. Een groep kinderen speelde met een verwaarloosde voetbal, terwijl een oude vrouw met diepe rimpels een hoop sinaasappels verkocht. Een jongen op een brommer sjeesde voorbij, zijn uitlaat knallend, en een bedelaar met een verweerd gezicht keek me even aan voordat hij weer in zijn eigen wereld verdween. Guastatoya was levendig en slordig, en ik voelde de weemoed van een stad die zich niets aantrok van mijn dilemma’s.

 

Ik zuchtte diep, het soort zucht dat hoort bij het besef dat je altijd wel een beetje verliest, wat je ook kiest. "Hotel," zei ik uiteindelijk tegen Miguel, met een cynisch glimlachje. "Let’s make sure I look like I might actually know what I’m doing before I meet the people who think I can save their club." Miguel knikte, alsof hij die keuze allang had zien aankomen, en met een draai aan het stuur bracht hij ons in beweging.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

12 uur geleden zei Djurovski:

Een blik richting Nigeria ( Afrika ) wil  wel eens helpen in dit soort landen

 

Die spreken Engels, die komen niet snel naar een Spaanstalig land. Believe me, I tried. De blik gaat op Zuid-Amerika.

 

12 uur geleden zei Marius:

Het lijkt er dus op dat John een redelijk hopeloze selectie zal aantreffen, maar dat hij ook wel een beetje kunnen voorspellen. Niks om zich zorgen over te maken dus  

 

Redelijk business as usual  

 

11 uur geleden zei ElMarcos:

John gaat weer doen waar hij goed in is. 100 speler uitnodigen voor een try-out in de hoop dat er zes of zeven opduiken die kunnen ballen en gek genoeg zijn om in een door god verlaten oord in Guatamala tegen een bal te komen trappen. What's not to love voor ons als lezer.  Verder hoop ik natuurlijk dat John weer langs de randen van de afgrond moet balanceren om niet weer met een 9mm glock in zijn achterwerk te eindigen. 

 

Dat werkt verrassend goed. Qua drama heb ik wel wat leuks in gedachten. Spectaculair, ambitieus, we gaan zien of het van de grond komt.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

 

[Marius]

Gezellige boel daar  Eerst wat bijslapen in een, hopelijk deftig, hotel en dan maar eens een goede indruk neerzetten John!

[Kyrill]

Twee updates achter elkaar gelezen, is weer genieten haha

Prachtige verhaaltjes hoor.

[ElMarcos]

Een gemiddelde stad in dit deel van de wereld. Onder de nachtelijke hemel lijkt het wellicht nog iets, maar overdag is het grauw. 

[Nom de Guerre]

 

CCCXCV. Het hotel

 

"Do you have any recommendations?" vroeg ik, terwijl ik mijn tas nog eens rechttrok en hoopte dat Miguel niet een plek zou noemen waar de kakkerlakken al huur hadden betaald voordat ik arriveerde.

 

Hij keek me even aan, zijn gezicht strak, en ik zag de radertjes weer draaien. Hij trok een wenkbrauw op en leek me even te wegen, alsof hij zich afvroeg of deze gringo zijn woorden serieus meende. Toen kantelde zijn hoofd een beetje, zijn grijns iets schever. "How much money you got?" vroeg hij, direct en zonder enige schroom. Het was het soort vraag dat je normaal misschien onbeschoft zou vinden, maar hier, in de verstikkende hitte van Guastatoya, waardeerde ik het wel. Eerlijkheid is zeldzaam, en Miguel deed niet aan mooipraterij.

 

"Plenty," antwoordde ik met een zelfverzekerde knik. "I need a quiet place with a bit of luxury." Hij trok zijn lippen op in iets wat je cynisch zou kunnen noemen, maar wat hier waarschijnlijk gewoon zijn normale gezichtsuitdrukking was. Een zucht ontsnapte zijn mond, langgerekt en met een vleugje drama, alsof hij zich even moest voorbereiden op het feit dat ik een dure smaak had.

 

"I know a place," zei hij uiteindelijk, alsof het hem pijn deed om het uit te spreken. "But... no cheap. JK's." Zijn stem klonk alsof hij het gewicht van die letters voelde, alsof JK's een plek was die je alleen binnenstapte als je met een dikke portemonnee geboren was of net een staatslot had gewonnen. Zijn ogen keken me onderzoekend aan, op zoek naar tekenen van twijfel of spijt. Maar nee, ik bleef rustig, een glimlach op mijn gezicht die meer vermoeidheid dan vertrouwen uitstraalde.

 

"JK's," herhaalde ik, en ik voelde de ironie van het moment. De naam klonk meer als een grap dan een belofte, maar als Miguel het zei, dan was het waarschijnlijk het beste dat deze stad te bieden had. Hij haalde zijn schouders op, de beweging kort en zonder veel betekenis, en startte de motor weer. "Okay then, señor. Let’s hope you got enough, porque JK's is... muy elegante," zei hij, zijn stem doordrenkt van sarcasme, alsof hij zichzelf al zag zitten aan de bar, meeluierend naar de verhalen van rijke reizigers.

 

En zo reden we verder, met Miguel die half grinnikte en ik die me afvroeg hoeveel "luxury" Guastatoya in hemelsnaam kon bieden. Want als deze stad iets had laten zien, dan was het wel dat verwachtingen hier ten onder gingen.

 

Het hotel was een mengeling van felle kleuren en praktisch comfort, ergens tussen charme en kitsch in, zonder ooit echt een kant te kiezen. De ingang leek op een kruising tussen een tropische vakantiedroom en een geïmproviseerd achtertuinfeestje, met een zwembad dat eruitzag alsof het elk moment kon veranderen in een troebele, groene vijver. De tiki-hut ernaast, met een rieten dak en een krans van lichtjes, zag er vast gezellig uit als het donker werd, maar overdag leek het meer op een vergeten decorstuk van een goedkoop strandfeest.

 

Miguel, met zijn typische bravoure, onderhandelde met de klerk van het hotel. De klerk sprak geen woord Engels, zijn gezicht strak en onaangedaan, alsof hij precies wist hoe deze routine ging verlopen. Miguel wisselde vlot Spaans met hem uit, zijn stem vol energie, terwijl de klerk alleen maar knikte, met een blik die verried dat hij deze trucjes al vaak had gezien. Uiteindelijk kreeg Miguel het voor elkaar: zes maanden verblijf voor ongeveer 1000 dollar. "Is good deal," zei hij met een brede grijns en een knipoog, alsof hij me net een geheime schat had bezorgd.

 

De kamer zelf? Tja, die was even teleurstellend als voorspelbaar. De muren waren een grauwe grijstint, het soort kleur dat je doet afvragen of iemand ooit van verf had gehoord die vrolijkheid uitstraalt. Het plafond was van die lelijke kantoortegrips, onmiskenbaar goedkoop, en het bed had een knalrood, gepluche hoofdbord dat wanhopig probeerde luxe uit te stralen. Twee handdoeken, keurig opgerold, lagen als een soort dunne poging tot gastvrijheid op het bed.

 

 

 

Een klein houten tafeltje met twee wiebelige stoelen stond naast een raam dat uitkeek op het zwembad en de tiki-hut. Misschien, als de avond viel en de lichtjes aan gingen, zou dit uitzicht net de illusie van een tropisch paradijs kunnen oproepen. Maar nu, onder het felle daglicht, zag het er vooral een beetje vermoeid en versleten uit. "Muy elegante," had Miguel eerder gezegd, en ik voelde nu de ironie van zijn woorden als een steek in mijn ribben.

 

Ik liet me op het bed vallen, dat kraakte onder mijn gewicht alsof het de lasten van alle vorige gasten nog steeds droeg. Mijn verblijf in Guastatoya was begonnen, en het beloofde allesbehalve comfortabel te worden. Maar ach, een beetje ongemak had me nooit echt tegengehouden, en wie weet zou ik hier nog een paar verhalen verzamelen die de moeite waard waren om te vertellen.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

3 uur geleden zei Marius:

Gezellige boel daar  Eerst wat bijslapen in een, hopelijk deftig, hotel en dan maar eens een goede indruk neerzetten John!

 

Je kent John. Je weet hoe dit gaat aflopen  

 

2 uur geleden zei Kyrill:

Twee updates achter elkaar gelezen, is weer genieten haha

Prachtige verhaaltjes hoor.

 

Dank u, dank u.

 

28 minuten geleden zei ElMarcos:

Een gemiddelde stad in dit deel van de wereld. Onder de nachtelijke hemel lijkt het wellicht nog iets, maar overdag is het grauw. 

 

Een shithole toevallig? 

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[ElMarcos]

Luxe en elegantie is relatief, zo blijkt. Aan de andere kant. Duizend dollar voor zes maanden, wat verwacht een mens ook? Of dit als paradijselijk oord klinkende stadje een shithole is, lastig te zeggen. Ik zou er mijn vakantie niet willen vieren. 

[Marius]

Duizend dollar voor zes maanden lijkt een goede deal. Maar wellicht strijkt zelfs onze vriend Miguel een percentje op  

[timpy00]

Ik ga proberen aan te haken bij het verhaal. Je schrijft in elk geval erg prettig, leest goed weg.

[Djurovski]

Geen gekke prijs hoor. Maar dan kun je geen Hilton verwachten natuurlijk 

[Nom de Guerre]

 

CCCXCVI. Onderhandelen

 

Na een verfrissende, maar net iets te koude duik in het zwembad, dat inderdaad eerder een betonnen bak vol chloorwater was dan een tropische oase, trok ik in mijn kamer nieuwe kleren aan. Dit keer geen gekreukelde overhemden of bezwete, doorleefde broeken. Nee, ik voelde me zowaar fris, hoewel de hitte van Guastatoya me waarschijnlijk binnen het uur weer in een plakkerige toestand zou dwingen.

 

Beneden, aan de eenvoudige bar van het hotel, zat Miguel al op me te wachten. Hij hing half over de toog, zijn elleboog leunend op het verweerde hout, met een plastic beker cola in zijn hand. De barman, een man met een verweerd gezicht en armen vol tatoeages die ooit vast iets betekenden, schonk nauwelijks aandacht aan ons. Miguel draaide zich om toen ik aankwam en keek me met die altijd-spottende blik aan. "I said you pay for it, si?" vroeg hij, zijn stem zo nonchalant als maar kon, maar zijn ogen glinsterden van plezier, alsof hij genoot van het feit dat ik nu de portemonnee mocht trekken.

 

Ik grijnsde en haalde mijn schouders op. "Sure," zei ik, "since we didn't discuss your salary yet, and you paid for the food on the road..." Mijn stem klonk even luchtig als die van hem, maar ik wist dat hij zich al rijk rekende. Hij nam een slok van zijn cola en leunde achterover op zijn barkruk, de schroeven ervan protesterend onder zijn gewicht. "Bueno, bueno," zei hij met een brede lach. "I guess we are even now."

 

Zijn gezicht had die uitdrukking van een man die wist dat hij al een stap voor lag, zijn wenkbrauwen lichtjes opgetrokken en zijn mondhoeken naar boven getrokken in een halve glimlach die bijna spottend was. Hij wist dat ik hem nodig had, en hij speelde dat spel met een gemak dat je alleen bij iemand ziet die al zijn hele leven moet onderhandelen om iets voor elkaar te krijgen. De lucht was zwaar van de geur van gebakken vlees van een stalletje aan de overkant, en de hotelbar zat vol met mensen die je vriendelijk zouden toelachen, maar je portemonnee net zo snel zouden stelen als je even niet oplette.

 

Ik bestelde een drankje voor mezelf en voelde de ironie van de situatie door mijn aderen stromen. Hier zat ik dan, de buitenlandse manager met grootse plannen, aan een bar in een hotel dat nét luxueus genoeg was om zichzelf serieus te nemen, in gesprek met een lokale gids die waarschijnlijk meer wist van wat hier werkelijk speelde dan ik ooit zou doen. Maar ach, dat was nu eenmaal het spel. En Miguel, met zijn grijns en zijn ogen vol heimelijke pret, leek me er een waardige tegenstander voor.

 

 

 

We zaten daar, tegenover elkaar aan een wiebelig tafeltje van de hotelbar, klaar voor de eerste onderhandelingen van mijn nieuwe avontuur in Guastatoya. Miguel leunde achterover, zijn plastic beker cola bijna leeg, en trok zijn wenkbrauwen lichtjes op, alsof hij al wist dat dit een leuk spelletje ging worden. "So, señor," begon hij met een brede grijns, "I was thinking... cuatrocientos dólares. 400 per month. Is fair, no?"

 

Ik moest een lach onderdrukken en deed alsof ik serieus over zijn voorstel nadacht, terwijl ik mijn hand langs mijn kin liet glijden. 400 dollar per maand? Hij moest denken dat ik net uit een oliestaat was komen vliegen. "400? Por favor," antwoordde ik, met mijn beste cynische toon. "How about 200? Fair for a start, don’t you think?"

 

Miguel trok een gezicht alsof ik hem net persoonlijk had beledigd. Hij liet zijn beker met een dramatisch gebaar op het tafeltje zakken en spreidde zijn handen uit, alsof hij zojuist had gehoord dat ik hem wilde opzadelen met het minimumloon van een aardappelplukker. "200? Señor, no way. You know how much gasolina costs? I drive you everywhere, help you not get robbed, speak for you... mínimo 400," zei hij, zijn stem vol overtuiging en met een blik die het gewicht van de wereld leek te dragen.

 

Ik rolde met mijn ogen en leunde wat naar voren. "300," kaatste ik terug, terwijl ik mijn hand al halverwege naar de portemonnee liet glijden, alsof ik hem bijna wilde paaien. Miguel schudde zijn hoofd heftig, alsof ik had voorgesteld om zijn ziel aan de duivel te verkopen. "Señor, you insult me," zei hij met een knipoog, zijn stem half ernstig, half amusementswaarde. Hij haalde diep adem, alsof hij zich nu echt moest concentreren. "350," stelde hij voor, alsof hij nu werkelijk een compromis had bereikt.

 

Ik schudde mijn hoofd en sloeg met mijn hand plat op de tafel, waarbij het glas van de barman even trilde. "250," zei ik, met een gezicht waar geen speld tussen te krijgen was. "And I pay for the food and drinks on the road." Miguel keek me aan, zijn ogen vernauwd, en je kon zien hoe hij het voorstel woog, de raderen draaiend achter zijn voorhoofd. Toen brak zijn gezicht open in een grijns, alsof hij plotseling had besloten dat het leven te kort was om hier nog verder over te bekvechten.

 

"Okay, 250," zei hij, zijn stem nu berustend, "pero... you pay for all comida y bebidas." Hij stak zijn hand uit, klaar om de deal te bezegelen, zonder contract, zonder papieren, alleen het erewoord van een man die al zijn hele leven op vertrouwen en goede wil was aangewezen. Ik schudde zijn hand, en het voelde als het begin van een partnerschap dat net zo instabiel kon zijn als de wiebelige stoelen van het hotel. Handje contantje, en Miguel’s ogen glinsterden, tevreden dat hij zijn deel had gekregen, of in ieder geval dat hij het van me los had weten te peuteren.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

22 uur geleden zei ElMarcos:

Luxe en elegantie is relatief, zo blijkt. Aan de andere kant. Duizend dollar voor zes maanden, wat verwacht een mens ook? Of dit als paradijselijk oord klinkende stadje een shithole is, lastig te zeggen. Ik zou er mijn vakantie niet willen vieren. 

 

Uiteraard. Ik schat dat ze er niet zozeer Dubaistyle hotels hebben  

 

20 uur geleden zei Marius:

Duizend dollar voor zes maanden lijkt een goede deal. Maar wellicht strijkt zelfs onze vriend Miguel een percentje op  

 

Ongetwijfeld, hij raadt immers de locatie aan en John spreekt geen Spaans.

 

1 uur geleden zei timpy00:

Ik ga proberen aan te haken bij het verhaal. Je schrijft in elk geval erg prettig, leest goed weg.

 

Helpt het je als ik de Google Docs met je deel waarin alles op een rijtje staat?

 

23 minuten geleden zei Djurovski:

Geen gekke prijs hoor. Maar dan kun je geen Hilton verwachten natuurlijk 

 

Sowieso geloof ik niet dat ze in Guatemala veel Hiltonachtige hotels hebben buiten de hoofdstad.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[timpy00]

De google docs link had ik in de whatsapp al voorbij zien komen. Dus die vind ik wel. Komt goed.

Goede onderhandeling afhankelijk van de eet en drinkwensen van Miguel.

[Marius]

Ik vind die Miguel elke update minder en minder sympathiek eerlijk gezegd. Op elke foto begint hij er ook steeds minder te vertrouwen uit te zien. Maar dat kan ook aan mij liggen