[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[ElMarcos]

Onze favoriete Sirene lijkt het laatste stukje helderheid te hebben weggenomen met deze explosie. Duidelijk is dat Eleni het Cryptonite is van John en zij hem ondanks al zijn twijfels dieper in haar macht heeft dan hij lijkt te denken. Dit intermezzo geeft stof tot nadenken. Voor Eleni en John. Hoog spel lijkt op komst.

[Djurovski]

De finale is gehaald al weet ik niet of de wat onbekendere tegenstander gunstiger is of niet. Snap John wel dat hij pas wil verkopen na afloop van het seiZoen maar of dat nog zo is na dit avontuur met Elini is natuurlijk de vraag

[Nom de Guerre]

 

CLIX. APEP op het offerblok

 

We wilden niet dat de glans van onze recente overwinning op Omonaia Nicosia verbleekte door een slappe vertoning tegen APEP. Met een finaleplaats nog vers in het geheugen, was het de kunst om de spelers op scherp te zetten, om de focus te houden, scherp als het mes van een slager. 

 

APEP, een ploeg die meer ups en downs kende dan een lift in een wolkenkrabber, kwam met meer vechtlust uit de kleedkamer dan verwacht. Maar de troepen van Spartakos, nu een gesmeed stalen eenheid dankzij Bas’ veldtrainingen, waren niet van plan om enige vorm van complaisantie te tonen. Dit was een duel dat gewonnen moest worden, niet zozeer voor de punten, maar voor het behouden van onze mentaliteit, het ijzer dat in vuur gesmeed wordt en alleen maar sterker wordt naarmate het meer hitte verdraagt.

 

Vanaf de aftrap was het duidelijk dat mijn jongens de boodschap hadden begrepen. Ze stormden uit de startblokken als hongerige wolven, waarbij elke aanval scherper was dan de vorige. Het voelde alsof elke pass, elke beweging, elke schop tegen de bal een verlenging was van de wil om te bewijzen dat de halvefinale geen toevalstreffer was.

 

Deze wedstrijd was meer dan alleen een competitieduel; het was een statement, een voortzetting van de mars richting grootsheid die we dit seizoen hadden ingezet. Elk duel, elke tackle en elke loopactie was een bevestiging: Spartakos was hier niet om deel te nemen, maar om te overheersen.

 

Ons eerste doelpunt kwam op naam van Roman Chanturia, een klein wonder op zich, bijna een poëtische voetbalbeweging in de gure werkelijkheid van het Cypriotische voetbal. Met zijn lange, rijzige gestalte, die meer weg had van een jonge reiger dan van een geoefend voetbalgladiator, wist Chanturia de bal op te pikken rond de middenlijn.

 

Hij draaide weg van zijn tegenstander, zijn bewegingen houterig maar doeltreffend, alsof hij onverwacht de controle had over een lichaam dat nog niet helemaal wist hoe het een voetbalcarrière moest beheren. Zijn ogen flitsten over het veld, scherp als die van een roofvogel, op zoek naar ruimte en mogelijkheden.

 

Toen, met een versnelling die meer op een verrassing leek dan op een berekende actie, zette hij koers richting het vijandelijke doel. APEP’s verdedigers, getraind en geslepen, leken even te twijfelen. Die aarzeling was voor Chanturia het sein om door te drukken.

 

Met een paar lange halen naderde hij het strafschopgebied, de bal klevend aan zijn voeten alsof hij deze met magische lijm had behandeld. Toen, met een finesse die in schril contrast stond met zijn ogenschijnlijk onbeholpen aanloop, krulde hij de bal met zijn rechtervoet. Het lederen projectiel beschreef een sierlijke boog over de keeper, die zich uitstrekte maar enkel lucht hapte.

 

Het net bolde, het stadion explodeerde in een mengeling van verbazing en euforie, en Chanturia rende weg, een grijns van oor tot oor, zijn armen wijd uitgespreid alsof hij elk moment kon opstijgen. De tegenstanders stonden erbij en keken ernaar, hun gezichten een studie in ontgoocheling en ontzag.

 

Kort daarna werd onze voorsprong uitgebreid door Filippo Kreubel, de jonge verdediger. Met de lichaamshouding van een jonge Hercules, ogenschijnlijk rustig maar borrelend van potentiële energie, positioneerde Kreubel zich bij een hoekschop onopvallend aan de rand van de drukte in het strafschopgebied.

 

Toen de bal de lucht in ging, leek Kreubel te transformeren. Zijn rustige uitstraling maakte plaats voor een explosieve kracht, waarbij zijn lange benen hem de lucht in stuwden met de gratie van een gazelle en de kracht van een jonge stier. Met een scherpe blik, die de baan van de bal volgde alsof hij deze al talloze malen in zijn hoofd had afgespeeld, maakte hij zich gereed.

 

Terwijl de bal zijn weg naar het doel vond, gleed Kreubel tussen de verdedigers door, zijn bewegingen zowel vloeiend als beslist. Met een perfect getimede sprong, zijn nek ver uitgestrekt als een roofvogel die zijn prooi nadert, kopte hij de bal krachtig naar de grond. De bal stuitte met een onvermijdelijke zekerheid het doel in, waarbij de keeper van APEP alleen maar kon toekijken.

 

Levi Skyum, ons dynamische middenveldwonder, liet bij de 3-0 zien wat ware flair met de bal is. Zijn doelpunt was niet zomaar een doelpunt; het was een staaltje van pure voetbalkunst, uitgevoerd met een zekere nonchalance die alleen de echt getalenteerden zich kunnen veroorloven.

 

Vanaf het middenveld begon Skyum aan zijn solo, eerst nog aarzelend, alsof hij de tegenstander uitnodigde om hem te onderschatten. Maar toen versnelde hij plotseling, zijn lichaam laag bij de grond, bijna zwevend over het gras, terwijl hij met snelle voetbewegingen de bal strak aan de voet hield. APEP-spelers werden één voor één achtergelaten in zijn kielzog, hun pogingen om hem te stoppen niet meer dan nutteloze gebaren in de lucht.

 

Toen hij de zestien naderde, deed Skyum iets onvoorstelbaars. Zonder ook maar een moment van twijfel of aarzeling, en met een ongekende kalmte, haalde hij uit. De bal vloog van zijn voet als een komeet, strak en onverbiddelijk richting doel. De keeper, die tot dan toe een spectateur van dit hele tafereel was geweest, kon niets anders dan toekijken hoe de bal in de bovenhoek van het doel sloeg.

 

Na zijn doelpunt, waarbij de energie uit zijn tenen leek te komen, vierde Skyum met een explosie van passie. Zijn armen gespreid, een brede grijns op zijn gezicht, als een dirigent die zojuist zijn meesterwerk had voltooid, rende hij naar de zijlijn. Zijn teamgenoten sprongen op hem, een wirwar van kleuren, terwijl de supporters op de tribunes een staande ovatie gaven voor de schoonheid en de brutaliteit van het doelpunt.

 

Het was een afstraffing geweest, de wedstrijd tegen APEP, althans, dat zou het geweest zijn als onze spitsen de trekker wat vaker overgehaald hadden. Zoals het nu was, stonden we aan het eind van de wedstrijd met een 3-1 overwinning op het scorebord, wat zeker niet slecht was, maar de jongens en ik wisten dat het meer had kunnen zijn. De kansen waren er in overvloed geweest, alleen de afwerking liet ons in de steek.

 

Het doelpunt van APEP kwam uit een directe vrije trap; een prachtig schot, dat moet gezegd worden, maar uiteindelijk was het niet meer dan een voetnoot. De echte verhalen waren geschreven in de loopacties, de schoten en de schouderklopjes. Het veldspel was intens, onze jongens speelden met een verbetenheid alsof de duivel hen op de hielen zat.

 

De verbeterde teamgeest was duidelijk zichtbaar. Spelers coverden voor elkaar, er werd gelopen voor twee, en na afloop van de wedstrijd was de sfeer in de kleedkamer euforisch maar gefocust. Men sprak niet alleen over de gewonnen wedstrijd, maar ook over de wedstrijden die nog moesten komen. We waren als een ketting die elke wedstrijd sterker werd, elke schakel essentieel voor het geheel.

 

Zo'n avond waarop je als coach naar huis rijdt en denkt: "Ja, dit is waarvoor je het doet." De lichten van de stad flitsten voorbij, mijn gedachten nog steeds bij de wedstrijd, de tactieken, de jongens die elk op hun eigen manier hadden bijgedragen aan deze broodnodige overwinning. Spartakos was geen ploeg meer die men kon negeren. We waren een ploeg geworden die men moest vrezen.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

23 uur geleden zei Marius:

Vassilis werd dan wel niet gevonden, en de gedachten in John zijn hoofd zullen er ook niet helderder van geworden zijn, maar enige opluchting zal hij wellicht wel voelen na dit onverwachte intermezzo 😁

 

Even zijn hoofd leegmaken. En andere lichamelijke attributen leegmaken.

 

21 uur geleden zei ElMarcos:

Onze favoriete Sirene lijkt het laatste stukje helderheid te hebben weggenomen met deze explosie. Duidelijk is dat Eleni het Cryptonite is van John en zij hem ondanks al zijn twijfels dieper in haar macht heeft dan hij lijkt te denken. Dit intermezzo geeft stof tot nadenken. Voor Eleni en John. Hoog spel lijkt op komst.

 

Absoluut  

 

14 uur geleden zei Djurovski:

De finale is gehaald al weet ik niet of de wat onbekendere tegenstander gunstiger is of niet. Snap John wel dat hij pas wil verkopen na afloop van het seiZoen maar of dat nog zo is na dit avontuur met Elini is natuurlijk de vraag

 

Ik schat dat ze allebei wel weg willen  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[ElMarcos]

Wederom een goede overwinning. De score misschien minder hoog dan vooraf verwacht, maar het spel zelf daarom niet minder goed. 

[Marius]

Een collectieve prestatie. Soms belangrijker dan een hoog opgelopen score.

[Djurovski]

Heerlijke overwinning en fijn om even het hoofd bij voetbal te hebben

[Nom de Guerre]

 

CLX. Een nieuw team bouwen

 

Vassilis zat achterover geleund in zijn stoel, zijn blik vermoeid maar aandachtig toen ik binnenkwam. De kamer was gevuld met de nasleep van de wedstrijd; de geur van zweet en gras nog altijd subtiel aanwezig.

 

"Vass, we need to talk about the future of the team," begon ik, terwijl ik tegenover hem ging zitten.

 

Hij wreef over zijn gezicht, tekenen dat de afgelopen weken hem niet in de koude kleren waren gaan zitten. "What is it, John? Did the boys give you more grey hairs?"

 

Ik lachte kort. "Not exactly, more of an idea I had. The deals that Mister K came up with, for Ewald, Skyum, Trifunovic, and Colombier... I think we should consider them."

 

Vassilis leunde naar voren, zijn interesse gewekt. "And why do you think that? What's in it for us?"

 

"I’ve had a look at the numbers," zei ik, terwijl ik een notitieblokje tevoorschijn haalde. "We can make a ton of money. And the best part is, all deals are finalized after the cup final, during the summer. No risk to our current season."

 

Vassilis knikte langzaam, peinzend over de informatie. "And the replacements?"

 

Ik toverde een spreadsheet met name en posities tevoorschijn op mijn telefoon. "I've thought about that too. For every player we sell, I have one to two free replacements in mind. All players who cost us nothing but have potential."

 

"Free, you say?" Vassilis' wenkbrauwen gingen omhoog, duidelijk geïnteresseerd in het financiële voordeel.

 

"Exactly," bevestigde ik met een zelfverzekerde knik. "It's a chance to strengthen the club financially while also rejuvenating the team."

 

Vassilis wreef bedachtzaam over zijn kin, de wielen in zijn hoofd duidelijk draaiende. Na een lange stilte, vol met de spanning van besluitvorming, knikte hij. "Let's do it, John. I trust your judgment. Just make sure we have not only money in the pocket but also points on the board."

 

De opluchting was bijna tastbaar. "I'll make sure of it, Vass."

 

Terwijl Vassilis opstond en naar de deur liep, voelde ik de last van een enorme verantwoordelijkheid van mijn schouders glijden. De beslissing was genomen en ik kon niet meer als enige verantwoordelijk worden gehouden voor de mutaties binnen de spelersgroep.

 

Het leek wel of ik de deuren van een overvolle bus had geopend en een tsunami aan voetbaltalent over Spartakos had uitgestort. Maar liefst 28 nieuwe spelers, een bonte verzameling van jong, oud, ervaren en groen achter de oren, allemaal verenigd door één doel: het shirt van Spartakos over hun hoofden trekken.

 

Vassilis had zijn zegen gegeven en ik was losgegaan alsof ik in een voetbalversie van een snoepwinkel was beland met onbeperkt krediet. Elke positie die ook maar enigszins versterking kon gebruiken, werd dubbel en dwars ingevuld. 

 

De stoet aan nieuwe namen die ik aan de lijst van Spartakos had toegevoegd, leek wel een deelnemersveld van een internationaal voetbaltoernooi. Elk van deze jongens bracht iets unieks naar de tafel, van de ervaren goalgetter Marko Jovanovic tot de robuuste verdediger Joël Kabongo, wiens internationale ervaring met Zambia ongetwijfeld zijn gewicht in goud waard zou zijn op het veld.

 

Het aantrekken van Jovanovic was bijna te mooi om waar te zijn. De man had de netten in onze divisie zo vaak laten bollen dat hij praktisch op autopilot speelde. Zijn instinct voor de goal was ronduit fenomenaal en ik kon bijna de krantenkoppen al zien: "Jovanovic schiet Spartakos naar ongekende hoogten."

 

Kabongo aan de andere kant, was een vesting op zich. Met zijn lichaamsbouw en atletisch vermogen had hij meer weg van een tank dan van een voetballer. Zijn spel was niet subtiel, maar effectief, en zijn vermogen om aanvallers het zwijgen op te leggen was bijna poëtisch.

 

De rest van de namen vormden een bont gezelschap van talent en ambitie. Van de technische finesse van Drilon Kastrati tot de snelheid van Sergio Veces, en van de jonge belofte Maksymilian Woltman tot de ervaren verdediger Stefan Radojicic. Elk van hen had iets dat me overtuigd had van hun nut voor Spartakos.

 

Deze massale toestroom van spelers was een gok, maar als alles op zijn plaats viel, zou deze gok weleens de grootste overwinning van Spartakos kunnen betekenen. Nu was het zaak om deze bende voetbalnomaden te smeden tot een onverzettelijk team. Dat was mijn taak, mijn uitdaging. Een waar ik met zowel huivering als opwinding naar uitkeek.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

8 uur geleden zei ElMarcos:

Wederom een goede overwinning. De score misschien minder hoog dan vooraf verwacht, maar het spel zelf daarom niet minder goed. 

 

Precies dat.

 

5 uur geleden zei Marius:

Een collectieve prestatie. Soms belangrijker dan een hoog opgelopen score.

 

Een hechte eenheid smeden levert prijzen op.

 

38 minuten geleden zei Djurovski:

Heerlijke overwinning en fijn om even het hoofd bij voetbal te hebben

 

Voor de afwisseling  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Djurovski]

Een complete verandering in de selectie

[Marius]

John krijgt alle vertrouwen in ieder geval. Benieuwd of de huidige spelersgroep even enthousiast zal reageren als Vassilis. Wellicht dat nieuws toch maar even geheim houden tot na de bekerfinale  

[ElMarcos]

John krijgt heel erg veel vertrouwen om de club te transformeren. Aan de oppervlakte en mooi en nobel doel, maar is dat wel zo? En als dit uitlekt, wat gebeurt er dan met de moraal? 

[Nom de Guerre]

 

CLXI. Meester van het spel

 

In mijn kantoortje, waar de muren behangen leken met de namen van de spelers die ik net had verkocht en de nieuwkomers die nog aan de deur stonden te kloppen, broedde ik op mijn financiële strategieën als een boekhouder op amfetamine. Trifunovic, Kluiters, Ngingi, en Skyum waren de deur uit, hun transfers hadden meer dan een ton in het laatje gebracht, een bedrag waar je op Cyprus een klein paleis mee kon kopen, of een flink stuk strand.

 

Ondertussen zag ik vanachter mijn bureau hoe sommige reserves hun voetbaltassen inpakten, hun ambities achterna, weg van Spartakos waar de concurrentie nu heviger was dan een Griekse politieke verkiezing. Hun dromen van speeltijd verdwenen sneller dan de kopjes koffie die ik dagelijks doorheen jaagde.

 

De nieuwkomers, een gevarieerde groep van clubloze zwervers, trainden apart. Elk op een eigen grasmat, soms pas als de A-kern de douches al had opgezocht. Ze moesten wel, wilden ze een kans maken in mijn nieuwe rijk dat ik stukje bij beetje aan het opbouwen was. Het veld was hun arena, en ik, de keizer die vanuit de verte toekeek, wachtend op gladiatoren die de harten van de fans zouden veroveren of op hun schild naar huis gedragen zouden worden.

 

Het was een carrousel van komen en gaan, een dans van miljoenen — nou ja, duizenden — onder de hete Cypriotische zon, terwijl ik de touwtjes strak in handen had. Dit was mijn circus, en ik, de spreekwoordelijke ringmeester, zag toe hoe mijn plan langzaam werkelijkheid werd.

 

De verkopen van de oude garde hadden de clubkas gespekt tot bijna een half miljoen. Hiervan kreeg ik, zoals afgesproken, een kwart, waardoor ik persoonlijk ruim een ton rijker was. Zelfs na aftrek van de onvermijdelijke kosten voor Mister K’s onvermoeibare diensten en de abonnementen op WyScout, hield ik een smakelijk bedrag over.

 

Zittend in mijn stoel, de benen op het bureau, een sigaar brandend als een kleine viering van mijn financiële en tactische sluwheid, overwoog ik hoe bizar lucratief dit spelletje was. Gouden business, dat voetbal, en ik was een alchemist die lood in goud veranderde.

 

Met een dik pak bankbiljetten in de binnenzak en het vooruitzicht van nog meer geld dat wellicht onderweg was, begon ik me af te vragen of dit de uitgelezen kans was om alles achter me te laten. Eleni had niet onder stoelen of banken gestoken dat ze genoeg had van haar huidige leven, ingeklemd tussen de verwachtingen van haar familie en de constant aanwezige blikken van de eilanders. Geld was vaak een beperking voor mensen die wilden ontsnappen, maar nu we samen bijna een klein fortuin hadden verzameld, was dat geen obstakel meer.

 

Misschien was het tijd om serieus na te denken over een nieuwe start, ergens ver weg van Cyprus, waar niemand ons kende en we met een schone lei konden beginnen. De gedachte alleen al bracht een zekere opwinding met zich mee, een frisse bries in de zeilen van ons bestaan. Terwijl ik daar zo zat, uitkijkend over de haven van waaruit zoveel van mijn spelers waren vertrokken naar verre oorden, speelde ik met het idee om zelf ook die sprong te wagen. Een nieuw avontuur, niet alleen als manager, maar als mens.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

19 uur geleden zei Djurovski:

Een complete verandering in de selectie

 

Als je een kwart van elke transfer vangt, dan wil je er wel een paar doen  

 

8 uur geleden zei Marius:

John krijgt alle vertrouwen in ieder geval. Benieuwd of de huidige spelersgroep even enthousiast zal reageren als Vassilis. Wellicht dat nieuws toch maar even geheim houden tot na de bekerfinale  

 

De meesten gaan er financieel wel op vooruit, dus ja...

 

5 uur geleden zei ElMarcos:

John krijgt heel erg veel vertrouwen om de club te transformeren. Aan de oppervlakte en mooi en nobel doel, maar is dat wel zo? En als dit uitlekt, wat gebeurt er dan met de moraal? 

 

Dan is John weg.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Djurovski]

Daar kan ik geen nee tegen zeggen idd. Benieuwd waar de wind John gaat brengen

[Marius]

Met een pak geld en de muze met de noorderzon vertrekken, of toch nog maar wat sportief succes proberen te behalen. Maar echt keuzestress lijkt dat voor John momenteel niet met zich mee te brengen.

[Nom de Guerre]

 

CLXII. Soms zit het mee…

 

De competitiewedstrijden die nog op de rol stonden leken steeds meer op een onnodige formaliteit, een soort bureaucratische oefening in voetballen. Maar toch, je wilt niet vlak voor een bekerfinale je ploeg zien inzakken of je ongeslagen reeks zien sneuvelen door slordig spel of een verkeerd experiment met de opstelling. Dus roteerde ik met mate, waakte ik over de fitheid van de spelers als een bezorgde ouder over zijn kinderen.

 

Het was een soort koorddansen, want elke trainer weet dat er tussen rust geven en ritme verliezen slechts een dunne lijn bestaat. Elke speler wilde natuurlijk spelen, de fans verwachtten spektakel en de bestuurskamer wilde overwinningen zien die de kassa deden rinkelen. En daar stond ik dan, mijn jongens door deze voetbaldagen loodsend met hetzelfde tactische vernuft waarmee een kapitein zijn schip door stormachtige zeeën navigeert.

 

Mijn hoofd tolde soms van al het schakelen tussen deze wedstrijden en de voorbereidingen op de bekerfinale. Toch voelde het goed, want elke wedstrijd bracht ons dichter bij het einde van een seizoen dat inmiddels als legendarisch werd beschouwd. Het succes, de adrenaline, de verwachtingen; het werd allemaal een beetje veel, maar tegelijkertijd ook bevrijdend. Want zeg nu zelf, wat is er mooier dan strijden op meerdere fronten, wetende dat je elk front aankan?

 

De wedstrijd tegen Omonaia Psevda was een ware galavoorstelling. Onze ploeg leek wel bezeten door een onbedwingbare honger naar doelpunten, een honger die niet te stillen was tot het bittere einde. Al na vijf minuten knalde Pittaras de bal tegen de touwen na een uitgekiende pass van Ewald. Het leek alsof de tegenstander nog aan het indribbelen was, zo makkelijk ging het.

 

Chanturia besloot kort daarna dat het tijd was voor een demonstratie van zijn vaardigheden. Hij nam een pass aan, draaide weg bij zijn bewaker en liet een verwoestend schot los dat de keeper kansloos liet. Het net danste en het publiek gilde van verrukking.

 

Ewald, nooit verlegen om een spectaculair moment, pikte een bal op, dribbelde naar voren, en van ongeveer twintig meter haalde hij uit. De bal zwabberde onvoorspelbaar en landde prachtig in de bovenhoek, een doelpunt zo mooi dat je er een lijstje om zou willen doen.

 

Skyum was de volgende in de rij. Hij sneed door de verdediging alsof het boter was en schoof de bal onder de uitkomende keeper door, koel en berekend, een echte sluipmoordenaar.

 

Pittaras, altijd gretig om te scoren, besloot dat één doelpunt niet genoeg was. Een voorzet van Bougafer werd door hem op de slof genomen; een volley die zo hard was dat je medelijden kreeg met de bal.

 

Maisuradze, doorgaans meer verdediger dan doelpuntenmaker, zag zijn kans schoon bij een hoekschop. Hij sprong hoger dan de rest en zijn kopbal was onberispelijk, recht in de kruising.

 

Tot slot was het Bougafer die de score op zeven tegen nul bracht. Zijn solo begon op de middenlijn en eindigde met een schot in de verre hoek, het slotakkoord van een symfonie van voetbal die nog lang in de herinnering zou blijven.

 

Het was niet alleen een demonstratie van overmacht, het was bijna wreed, alsof we tegen een jeugdteam speelden en niet tegen een ploeg die serieus genomen moest worden. Maar in voetbal is mededogen soms ver te zoeken, zeker als er een ongeslagen status op het spel staat.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 1-6-2024 om 00:16 zei Djurovski:

Daar kan ik geen nee tegen zeggen idd. Benieuwd waar de wind John gaat brengen

 

Ik wil best een tipje van de sluier oplichten. Denk vanuit Cyprus aan het noorden op de kaart.

 

23 uur geleden zei Marius:

Met een pak geld en de muze met de noorderzon vertrekken, of toch nog maar wat sportief succes proberen te behalen. Maar echt keuzestress lijkt dat voor John momenteel niet met zich mee te brengen.

 

Zijn plan is duidelijk; of de andere betrokkenen meewerken, dat is de vraag.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

2 juni bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

Een roes van onoverwinnelijkheid zou je bijna beginnen voelen na dit soort resultaat.

[Nom de Guerre]

 

CLXIII. En soms blijft het meezitten…

 

Chalkonaras was simpelweg niet opgewassen tegen onze offensieve kracht, en dat werd al duidelijk vanaf het eerste fluitsignaal. Bougafer, de Marokkaanse turbo back, trapte de bal vanaf een meter of twintig met zoveel kracht en precisie over de muur dat zelfs de cameraman moeite had om de baan van de bal te volgen. Het net bolde, de keeper bleef roerloos, en het stadion ontplofte van vreugde. Een meesterwerk, een kunststukje, een demonstratie van zuivere techniek.

 

Roman Chanturia, de sluwheid zelve, vond dat het tijd was om zijn stempel op de wedstrijd te drukken. Zijn eerste doelpunt was een typisch voorbeeld van zijn sluwe aard. Hij loerde op de rand van de buitenspelval, wachtend op dat ene moment. Toen Ewald hem eindelijk bereikte met een steekpass, stond hij precies goed om de bal op te pikken en met een bekeken lobje de keeper te verschalken. Het was een goal die het instinct en de koelbloedigheid van een echte goalgetter toonde.

 

Niet veel later besloot Ewald dat het zijn beurt was om de show te stelen. Zijn eerste doelpunt was een solo die begon op eigen helft. Hij dribbelde langs twee, drie, vier tegenstanders alsof ze niet meer dan verkeerskegels waren en haalde vanaf de zestien hard uit. De bal sloeg onder de lat binnen, onhoudbaar, een doelpunt dat herinneringen opriep aan de grote solo's van voetballegendes.

 

Chanturia was echter nog niet klaar. Zijn tweede doelpunt was misschien nog wel mooier dan zijn eerste. Hij ontving de bal met zijn rug naar het doel, draaide zich vrij met een elegante pirouette die zijn tegenstander tot standbeeld reduceerde, en schoot vervolgens met links in de verre hoek. Pure klasse, een mengeling van finesse en brutaliteit die het publiek deed opveren.

 

Ewald, duidelijk in zijn element, voelde dat er meer in zat. Zijn tweede treffer was een knal van buiten de zestien, die de keeper door de vingers glipte. Misschien niet zijn mooiste doelpunt, maar wel een bewijs van zijn vermogen om op elk moment gevaarlijk te zijn.

 

Trifunovic, normaal meer de stille kracht op het middenveld, besloot dat ook verdedigers weleens in de spotlight mogen staan. Bij een hoekschop klom hij hoger dan de rest en kopte de bal met zoveel kracht naar de grond dat deze via de stuit over de lijn bonsde.

 

Het was een voetbalfeest, een orgie van doelpunten en een demonstratie van onze dominantie in de competitie. Chalkonaras was slechts figurant in ons theaterstuk, een pion in een spel dat ze niet konden winnen. Na het laatste fluitsignaal was de euforie groot, maar de focus lag alweer op de finale. Met deze vorm en dit vertrouwen konden we de beker bijna ruiken.

 

Na de wedstrijd stond ik, nagenietend, met een sigaretje en een biertje, aan de rand van het veld. Terwijl de laatste druppels zweet van mijn voorhoofd parelden, liet ik de rook van mijn sigaret langzaam uit mijn mond ontsnappen, het vormde grillige patronen die snel oplosten in de avondlucht. De geur van vers gemaaid gras mengde zich met die van mijn sigaret, een geurcocktail die zo kenmerkend was voor na de wedstrijd. Het veld voor me, nu verlaten en slechts spaarzaam verlicht door de overgebleven stadionlampen, leek een stille getuige van de strijd die zojuist geleverd was.

 

De zachte wind speelde met de as van mijn sigaret, blies deze onvoorspelbaar weg, net zoals mijn gedachten die heen en weer geslingerd werden tussen trots en onzekerheid. Elke uitdoving van een licht was als het dichtslaan van een hoofdstuk, een afsluiting van wat was en een onzekere start van wat nog komen moest.

 

De schemering wikkelde de dag in een deken van rust, maar onder die rust broeide het, zoals altijd. De stilte op het veld was bedrieglijk, een kortstondige pauze in een eindeloze serie van uitdagingen, plannen, en dromen. Ergens in die rustige chaos rookte ik door, mijn blik verloren in het halfduister, mijn geest verzonken in overpeinzingen over toekomstige strategieën en persoonlijke dilemma's. Het was een zeldzaam moment van introspectie in een leven dat meestal werd bepaald door fluitjes, geschreeuw, en het onophoudelijke geluid van botsende ambities.

 

Mijn moment van innerlijke rust en sereniteit werd onderbroken door een hand op mijn schouder. Langzaam blies ik de rook uit van de laatste trek aan mijn sigaret. Ik liet de peuk vallen en drukte deze uit met mijn voet alvorens me om te draaien.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

22 uur geleden zei Marius:

Een roes van onoverwinnelijkheid zou je bijna beginnen voelen na dit soort resultaat.

 

Roesjes komen wel vaker voor in dit verhaal  

 

We gaan eens rustig naar die finale toewerken.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

2 juni bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

Die schouderklop kon niet beter getimed zijn lijkt het  

[Nom de Guerre]

 

CLXIV. Een duivels dilemma

 

Vassilis stond voor me, een oprechte ernst tekenend in zijn gebruikelijk nonchalante houding. Hij haalde diep adem en keek me recht in de ogen. "John, my friend, I need to ask you something important," begon hij, zijn stem enigszins schor van de emotie.

 

Ik knikte, nieuwsgierig naar wat er ging volgen. Vassilis leek even naar woorden te zoeken, iets wat ongebruikelijk was voor de man die normaal zijn woorden snel en gemakkelijk vond. "It's about the wedding..." zei hij, en maakte een korte pauze.

 

"Without you, none of this would have happened. Spartakos wouldn't have won as many games as they did, we would have never partied as hard as we did and we would have never met Eleni. I owe you, my friend." Zijn stem trilde licht en zijn gebruikelijke zelfverzekerdheid leek te wankelen onder de gewicht van zijn woorden.

 

Ik was even stil, overweldigd door de openhartigheid en de zwaarte van zijn woorden. Vassilis was niet iemand die vaak zijn emoties toonde, en dit moment legde een diepe laag van onze vriendschap bloot die vaak verborgen bleef onder de lagen van voetbalspel en zakelijke afspraken.

 

"Vass," zei ik, mijn stem eveneens verstikkend door een opkomende emotie, "you know you don’t owe me anything, right? We did this together. Spartakos is our project, our challenge."

 

Hij knikte, maar wuifde mijn woorden weg alsof ze niet genoeg waren om zijn gevoelens te balanceren. "I know, but this is more. Eleni, she has changed my life, and you... you were part of that. I would like... I want you to be my best man and master of ceremonies." Zijn ogen zochten de mijne, zoekend naar een bevestiging.

 

De ernst van het moment liet een warmte door me heen stromen, een mengeling van trots en een lichte angst voor de verantwoordelijkheid die hij me aanbood. "Vassilis, I would be honoured," zei ik uiteindelijk, mijn stem sterk en vastberaden. "Really, I would want nothing more."

 

Zijn glimlach brak door, een zeldzame uitdrukking van pure opluchting en vreugde die zijn gezicht verlichtte. "Thank you, man. Really, this means a lot to me." Hij stapte naar voren en omhelsde me, een stevige, mannelijke omhelzing die meer zei dan duizend woorden.

 

We stapten terug, beiden nog steeds glimlachend. "We’re going to make this a big one, Vass. A celebration worthy of Spartakos," zei ik, de opwinding voor het aankomende evenement al voelend borrelen in mijn maag, maar niet om de redenen die Vassilis zou vermoeden.

 

"Absolutely," bevestigde hij, zijn energie terugkerend naar het gebruikelijke niveau. "And with you by my side, I know it’ll be a day to remember. For all of us."

 

Het was voor Vassilis ongetwijfeld een moment van broederschap, van onuitgesproken beloften en gedeelde toekomstdromen, gevat in de ondergaande zon die onze schaduwen lang en vervlochten over het trainingsveld wierp. 

 

Voor mij was het een duivels dilemma. Aan de ene kant had ik een solide vriendschap met Vassilis, die gestaald was door talloze veldslagen op en naast het voetbalveld. Aan de andere kant smeulde mijn verlangen naar Eleni, een verlangen dat alles verzengde op zijn pad. Het was een verlangen zo sterk, dat ik bereid was alles op te offeren, zelfs de vriendschap met Vassilis. Het was een spel van hart tegen verstand, waarbij het hart schreeuwde om Eleni en het verstand fluisterde om de status-quo te behouden. Een klassiek geval van hoofd versus hart, met mijzelf als speelbal tussen beide.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Op 2-6-2024 om 09:29 zei Marius:

Die schouderklop kon niet beter getimed zijn lijkt het  

 

Kleine cliffhanger mag wel, toch?

 

Ik ga langzaam richting de bekerfinale en de aansluitende bruiloft toewerken, daarna gaan we verder elders. Het kan zijn dat ik in de aanloop naar de finale daadwerkelijk af en toe wat tactische beslommeringen ga delen. Humour me. Na alle seks en drugs mag het ook wel eens, toch?

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Djurovski]

Twee prima overwinningen en wat lijkt me dat klote hoor. De goede vriend spelen terwijl je de bruid neemt wanneer het kan 

[ElMarcos]

Sportief gaat het goed en financieel zit John er warm bij. Toch lijkt hij tussen al het geluk slechts één echt doel te hebben. Eleni. Overigens, Vass en John doen meer samen dan onze grote Cypriotische vriend weet en dat is wellicht maar goed ook voor John.

[Marius]

Dit kan nooit goed komen toch? Volgens mij stevenen we regelrecht op een rampzalige ceremonie af  

[Nom de Guerre]

 

CLXV. En nu dan?

 

Mijn titel als ceremoniemeester was niet meer dan een sierlijke frutsel op een cadeauverpakking; fraai van buiten, maar inhoudelijk van weinig betekenis. Eleni had namelijk de touwtjes strak in handen, en hoe! Elk detail van de bruiloft was reeds tot in de puntjes uitgewerkt. De locatie was vastgelegd, de catering stond op papier, de priester was ingelicht, en zelfs de kleding van haarzelf en Vassilis hing al klaar. Tijdens een beknopt overleg, meer een monoloog van haar kant dan een dialoog, werd mij op niet mis te verstane wijze duidelijk gemaakt dat mijn rol beperkt zou blijven tot het voetbalveld. "Jij zorgt maar dat Spartakos blijft draaien, John. Ik regel wel de rest," zei ze met een air van iemand die gewend legioenen te commanderen, in plaats van aan het plannen van een bruiloft.

 

Ik knikte maar, want wat kon ik anders? Tegenspraak leek me ongepast en bovendien nutteloos. Het was duidelijk dat Eleni de lakens uitdeelde en ik slechts een figurant was in haar zorgvuldig geregisseerde voorstelling. Dit maakte me ongemakkelijk. Niet alleen omdat mijn rol als ceremoniemeester gereduceerd was tot niets, maar ook omdat het geen ruimte bood om onder vier ogen met haar te spreken over onze eventuele 'ontsnapping'. De vraag of ze überhaupt nog wilde ontsnappen met mij hing als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd.

 

Elke keer als ik probeerde een moment alleen met haar te stelen, werd dit onmogelijk gemaakt door de eindeloze reeks van taken en beslissingen die zij had opgestapeld. De voorbereidingen voor de bruiloft slokten al haar tijd op en lieten ons weinig ruimte voor wat dan ook. De momenten dat we samen waren, werden steeds schaarser en de gesprekken steeds oppervlakkiger. 

 

Het leek alsof de Eleni met wie ik had gezwommen, gedanst, en gepassioneerde nachten had doorgebracht, langzaam verdween achter een façade van bruiloftsplanning en besluitvaardigheid. Onder deze zakelijke efficiëntie vermoedde ik haar twijfels en misschien zelfs haar angsten, maar zonder een moment alleen, bleven deze vermoedens slechts speculaties.

 

In de zeldzame keren dat we samen een glas wijn dronken, probeerde ik haar blik te vangen, zocht ik naar een teken van haar verlangen om met mij weg te gaan. Maar haar ogen ontweken de mijne, alsof ze bang was dat haar blik meer zou verraden dan ze wilde. En ik, de vermeende held van dit verhaal, vond niet de moed om direct te vragen. Dus speelde ik mijn rol, applaudisseerde voor haar keuzes, en wachtte op een moment dat misschien nooit zou komen.

 

Deze situatie liet me verscheurd achter, balancerend tussen hoop en vrees, liefde en verplichting. Een deel van mij wilde schreeuwen, vechten voor wat we hadden, maar een ander deel was bang om de waarheid te horen die misschien al besloten lag in haar afwezige blikken en haar volgeplande dagen. Was onze liefde slechts een intermezzo in het drukke leven van Eleni, of was het een opening naar een nieuw leven dat we samen zouden kunnen leiden? Het antwoord bleef ongrijpbaar, verborgen achter lagen van zijde en satijn van haar trouwplanning.

 

Terwijl de bruiloftsdag naderde, had ik geen andere keuze dan me over te geven aan de wispelturigheid van het lot. Ik werd meegesleurd door de stroom van gebeurtenissen, iedere dag dichter naar een onzekere toekomst geduwd. Enerzijds hoopte ik vurig dat mijn toekomst met Eleni zo stralend zou zijn als de zon die opkwam boven de Middellandse Zee, glinsterend en vol belofte. Anderzijds was ik me pijnlijk bewust van de mogelijkheid dat ik zou eindigen in de schemerige schaduwen van wat had kunnen zijn.

 

De dagen leken te vervliegen, elk voorbijgaand uur een genadeloze aftelling naar het moment waarop Eleni ja zou zeggen tegen Vassilis, in het bijzijn van een priester, familie, en een schare aan genodigden die niets wisten van de innerlijke verscheurdheid die onder mijn rustige façade broeide. De ceremonie zou het hoogtepunt moeten zijn van mijn taken als ceremoniemeester, maar het voelde meer als een zwanenzang.

 

Mijn gedachten waren een wirwar van wat-als vragen en onuitgesproken wensen, verstrengeld met de bitterzoete realiteit van een liefde die net zo verwarrend als intens was. Zo stond ik daar, een schaduwfiguur op eigen levenstoneel, wachtend op het lot dat zich zou ontvouwen, hopend op een uitweg die mij naar Eleni zou leiden, maar voorbereid op de mogelijkheid dat ik achter zou blijven in de schaduwen.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.
 

Spoiler

23 uur geleden zei Djurovski:

Twee prima overwinningen en wat lijkt me dat klote hoor. De goede vriend spelen terwijl je de bruid neemt wanneer het kan 

 

Het lijkt me oprecht een situatie waarin er geen juiste keuze bestaat voor mensen die over een moreel kompas beschikken. Je wil zelf gelukkig zijn, maar je wil ook het juiste doen voor de mensen om je heen. In een dergelijke situatie is er hoe dan ook een verliezer.

 

19 uur geleden zei ElMarcos:

Sportief gaat het goed en financieel zit John er warm bij. Toch lijkt hij tussen al het geluk slechts één echt doel te hebben. Eleni. Overigens, Vass en John doen meer samen dan onze grote Cypriotische vriend weet en dat is wellicht maar goed ook voor John.

 

Ik kan me niet voorstellen dat het uitkomen van deze clandestiene relatie tot een happy end leidt. Aangezien papa Demetrious (remember him!) ook een onfris sujet lijkt te zijn, zou het zelfs tot ronduit ongezonde situaties kunnen leiden. 

 

14 uur geleden zei Marius:

Dit kan nooit goed komen toch? Volgens mij stevenen we regelrecht op een rampzalige ceremonie af  

 

Ik heb er zelfs al een mooie naam voor bedacht; the brown wedding (als een spoof van the red wedding uit Game of Thrones).

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Djurovski]

Ai dat laatste zal wel zuur zijn voor John

[Marius]

Het is natuurlijk algemeen geweten dat vrouwen maar al te vaak niet te begrijpen zijn, maar die Eleni lijkt me toch echt een ras apart.

[Nom de Guerre]

 

CLXVI. Als in een droom

 

Sportief gezien had ik mijn huiswerk gedaan. Ja, ik had flink wat spelers van de huidige selectie verkocht, maar voor elk vertrek was er al een nieuwkomer geregeld, wachtend in de coulissen voor het nieuwe seizoen. De competitie was zo goed als gespeeld, op één duel na, maar alle ogen waren al gericht op wat ik graag de wedstrijd van de eeuw noemde; de bekerfinale tegen Pafos FC.

 

Deze wedstrijd had iets magisch. Het was niet alleen de kans voor Spartakos om zichzelf op de kaart te zetten, het was ook een moment waarop de echte waarde van mijn maandenlange tactische en strategische plannen getoetst zou worden. Win of verlies, deze wedstrijd zou een definitief oordeel vellen over mijn capaciteiten als leider van deze bonte verzameling voetballers die ik met trots mijn team noemde.

 

De finale was gepland op een zwoele zomeravond, de lichten van het stadion zouden strijden met de sterrenhemel, een strijd tussen door mensen gemaakte pracht en de natuurlijke schoonheid van het universum. De spanning was voelbaar in de lucht, de voorbereidingen waren intens. Trainingen waren scherper, tactische besprekingen langer en de stiltes tijdens deze sessies leken dieper, bijna heilig.

 

Naast deze allesbepalende match was er nog de bruiloft van Vassilis en Eleni, die een week na de finale zou plaatsvinden. Dit sociale spektakel beloofde een extravaganza te worden, een festijn waar de hele lokale elite van zou smullen. De bruiloft zou plaatsvinden in een oude kerk, gevolgd door een feest in één van de hipste restaurants van de stad, The Enigma. Het feest zou doorgaan tot de vroege uurtjes, met een overvloed aan eten, drinken en gedans.

 

Mijn rol als ceremoniemeester was ironisch genoeg bijna lachwekkend. Eleni had werkelijk alles onder controle, van de kleinste lintjes tot de grootste logistieke uitdagingen. Mijn bijdrage was gereduceerd tot het knikken en het af en toe overhandigen van mijn creditcard voor de aanschaf van mijn pak en schoenen. Maar diep van binnen wist ik dat deze bruiloft meer voor mij betekende dan het bijwonen van een gelukkige verbintenis. Het was een markering, een scheidslijn tussen mijn huidige leven en de toekomst die ik zo wanhopig wilde met Eleni.

 

Terwijl de dagen naar de finale door iedereen werden afgeteld, leefde ik in een roes. Elke nacht droomde ik van de wedstrijd, elke ochtend werd ik wakker met gedachten aan Eleni. Het was een emotionele achtbaan, een strijd tussen professionele verplichtingen en persoonlijke verlangens.

 

Het lot had een rare manier om dingen uit te spelen, bedacht ik, terwijl ik uitkeek over het trainingsveld waar mijn spelers lachend een partijvorm speelden. Hier was ik, balancerend op het snijvlak van succes en hartzeer, tussen een bekerfinale en een bruiloft, tussen zakelijk inzicht en persoonlijke passie.

 

Wat de uitkomst ook zou zijn, de komende weken zouden ongetwijfeld bepalen hoe mijn leven er in de toekomst uit zou zien. Het was een gok, een sprong in het diepe, maar was het leven niet juist dat, een reeks van sprongen, soms in het licht, soms in het duister?

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

8 uur geleden zei Djurovski:

Ai dat laatste zal wel zuur zijn voor John

 

Je weet het maar nooit met de vrouwtjes. Of met mijn brein trouwens.

 

2 uur geleden zei Marius:

Het is natuurlijk algemeen geweten dat vrouwen maar al te vaak niet te begrijpen zijn, maar die Eleni lijkt me toch echt een ras apart.

 

Femme fatale.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager