[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

CXLIV. Een voorzichtige kentering

 

De zondagochtend brak aan met een striemende regen die het aankondigde: vandaag was een dag voor voetbal, modder en glorie. Het stadion van Spartakos, normaal gesproken een rustige haven, zoemde van anticipatie. De tribunes, bevolkt door diehards met poncho’s en paraplu’s, weerspiegelden de vastberadenheid die nu ook het team kenmerkte.

 

De wedstrijd begon met een opgejaagd Spartakos, aangevuurd door het onlangs hervonden teamgeest, die Omonoia Psevda vanaf de aftrap in de verdediging drukte. Het veld, zwaar van de regen, leek een extra tegenstander voor beide teams, maar onze jongens pasten zich snel aan.

 

Ewald, die Duitse tank, opende de score. Zijn doelpunt was een meesterwerk van wilskracht en precisie. Na een hoekschop van Bougafer, die een rebirth had ondergaan na de bootcamp, kaatste de bal van hoofd naar hoofd voordat Ewald hem, met een soort van achterwaartse kopstoot, in het net plantte. Het was niet mooi, maar zoals dat gaat in voetbal en oorlog: alles wat telt is het resultaat.

 

Eristavi verdubbelde de score kort na de rust. Deze keer was het een solo-inspanning, een dans met de bal langs twee verdedigers, gevolgd door een strak schot dat de keeper van Omonoia verbijsterd achterliet. Eristavi, zijn bewegingen vaak meer ballet dan voetbal, had de fans op de banken.

 

De wedstrijd leek beslist, totdat Omonoia in de 85ste minuut een tegendoelpunt maakte. Een snelle uitbraak, de bal laag voorgegeven vanaf de linkerflank, werd achter onze doelman geschoven door hun spits die net iets te veel ruimte had gekregen. Het was een smet op een anders onberispelijke dag.

 

Toch overheerste de tevredenheid. Na afloop, in de kleedkamer, was er geen sprake van de gebruikelijke euforie die een overwinning vaak met zich meebrengt, maar eerder een kalme erkenning van wat we hadden bereikt. "We zijn op de goede weg," zei ik, terwijl ik de kamer rondkeek, de blikken van verstandhouding vangend. De weg was misschien nog lang, de top nog ver, maar met elke stap die we zetten, werd de basis breder en de hoop levendiger. 

 

Het leek wel of de kalender zich sneller voortbewoog dan een gokker naar een onbeheerde portemonnee, zo snel naderden we het einde van de competitie. De titel van de tweede divisie was niet zozeer een vraagstuk, maar meer een uitgestelde onvermijdelijkheid. Onze voorsprong op de nummer twee was comfortabeler dan een luie zondagochtend in bed.

 

Maar het was niet enkel het gewone kampioenschap dat ons bezighield; nee, de beker bood een extra kruidenpotje aan deze toch al smakelijke maaltijd. Hier konden we, met een beetje geluk en veel zweet, stunten tegen de grote jongens. Elk bekertoernooi heeft zo zijn eigen romantiek, zijn eigen David tegen Goliath verhalen, en dit jaar zouden wij misschien wel die David zijn.

 

De dromen over een legendarisch seizoen waren niet uit de lucht gegrepen, maar gebaseerd op een mengsel van hoop, potentieel en de keiharde realiteit van onze huidige prestaties. Spartakos was op weg om meer dan een voetnoot te zijn in de geschiedenisboeken van het Cypriotische voetbal.

 

Op het veld waren de mannen getransformeerd van een verzameling individuen naar een eenheid die aan elkaar geklonken leek door onzichtbare, maar onbreekbare banden. De bootcamp, hoe onorthodox ook, had zijn vruchten afgeworpen. We speelden met een felheid die de tegenstanders vaak naar adem deed happen.

 

Elke wedstrijd leek nu een nieuw hoofdstuk in een zich ontvouwend epos, waarbij iedere speler de kans had om zijn eigen legende te schrijven. En terwijl ik vanaf de zijlijn toekeek, kon ik me niet onttrekken aan een gevoel van ongeloof en trots. Dit was mijn team, ons team, en we waren bezig iets speciaals te doen. 

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

49 minuten geleden zei ElMarcos:

Volgens mij was dit een zeer geslaagde teambuilding, zelfs zonder incidenten. Even een moment van rust en vrede voor John. Ook weleens lekker denk ik zo. 

 

Af en toe mag het ook wel eens goed gaan.

 

28 minuten geleden zei Djurovski:

True haha. Het team is er sterker op geworden dus dat is mooi om te zien. Wat hard werken wel niet kan doen

 

Hard werken is de basis voor succes.

 

17 minuten geleden zei Kyrill:

Die Bas doet dat geweldig zeg, mooi hoor. Prachtige team building activiteiten!! 

 

Ja, @bas huijsmans heeft skills hoor.

 

13 minuten geleden zei Marius:

Een geslaagde teambuilding! Maar ik vraag me af hoeveel John de club nog ziet als familie als hij ook de kans heeft om voor Eleni te kiezen  

 

Onze John wisselt nogal vaak van mening.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Fijn dat de samenhorigheid ook zijn vruchten lijkt af te werpen op het veld. Ben ik de enige die zit te wachten op een wending die dit vredige gebeuren weet te verstoren?  

[Djurovski]

Als er straks wat roebels of ander soort valuta komt op 1 van de spelers dan is het zo weer gedaan met deze vrede schat ik

[Nom de Guerre]

 

CXLV. Het onvermijdelijke etentje

 

Het was weer tijd voor de bekende teamavond bij Yannis, een gelegenheid die al bijna een ritueel was geworden in ons seizoen van sportieve hoogten en sporadische chaos. Yannis, de gulle gastheer met de eeuwig durende grijns, zweefde tussen de tafels door, gewapend met schalen vol Cypriotische lekkernijen en glazen ouzo die hij met een gulle hand uitschonk. "Everyone gets along when they are well fed," verkondigde hij met de wijsheid van een man die wist hoe hij zowel de honger als de harten van zijn gasten moest stillen.

 

De avond was een bonte verzameling van gelach, gepraat over het spel en de onvermijdelijke roddels die altijd de ronde deden wanneer de alcohol rijkelijk vloeide. De factuur die Yannis aan het einde van dergelijke avonden presenteerde was ongetwijfeld pittig, maar wat kon het ons schelen? De club betaalde toch en, eerlijk gezegd, de kosten waren een kleine prijs voor de broederschap die aan deze tafels werd gesmeed.

 

Terwijl de spelers zich overgaven aan gerechten, scheen het dat elke hap en elke slok wijn hen dichter bij elkaar bracht. Yannis, die oude sluwe vos, wist dit maar al te goed en speelde zijn rol van culinaire cupido met verve. Ondertussen hadden we, de staf, onze eigen besprekingen, meestal half luisterend naar het geklets van de spelers, half verdiept in onze eigen strategieën en zorgen. 

 

Ja, deze etentjes bij Yannis waren meer dan alleen maar een maaltijd; ze waren een essentiële olie in de goed geoliede machine die ons team was, een welkome afleiding van de druk en de verwachtingen, en een herinnering dat voetbal, net als het leven, het beste wordt genoten met een volle buik en een lach. 

 

Het eten zelf was overigens voortreffelijk. De lucht binnen Yannis' etablissement was verzadigd met een mengelmoes van kruiden en geuren die zo typerend zijn voor de Cypriotische keuken. Het was een oase van gastronomisch genot, waar de gerechten niet alleen de maag vulden maar ook de ziel susten. De avond begon met een reusachtige schaal souvla, perfect gegrild vlees dat sissend en nog nagloeiend van de houtskoolgrill werd geserveerd. De smaak was zo diep en rijk dat het bijna een zonde was om te spreken tijdens het eten.

 

Daarna volgde makaronia tou fourno, een ovengerecht dat Yannis’ versie van de Italiaanse lasagne leek te spotten met zijn rijke lagen pasta, gemengd met stukken gehakt, rijkelijk overgoten met bechamelsaus en afgewerkt met een gouden korst kaas die onder je vork knisperde.

 

Als derde gang diende Yannis kleftiko op, lamsvlees zo langzaam gegaard dat het van het bot viel bij de lichtste aanraking. Het vlees was zo mals dat het smolt op de tong, elk stukje doordrenkt met de smaken van knoflook, citroen en oregano, verpakt in zijn eigen sappige wereld.

 

De tafel werd ook versierd met koupepia, wijnbladeren gevuld met een mengsel van rijst en gehakt, elk rolletje een kleine explosie van smaak, gehuld in een jasje van zuurheid die de wijnbladeren meebrachten. Het was een delicatesse die geduld vereiste, zowel in de voorbereiding als in het eten, elke hap een les in culinaire finesse.

 

Stifado, een stoofpot van konijn, gesmoord in een saus rijk aan rode wijn, uien en kaneel, werd opgediend in een terracotta pot, borrelend van belofte. De geuren die opstegen uit de pot waren bijna tastbaar en beloofden een smaak die de complexiteit van het gerecht recht zou doen.

 

Sheftalia sloten de maaltijd af, Cypriotische worstjes, handgerold en kruidig, gegrild tot perfectie, hun buitenkant knapperig en de binnenkant verraderlijk sappig.

 

De avond was een parade van culinaire hoogstandjes, een show van Yannis’ kookkunsten, elk gerecht een dialoog tussen traditionele recepten en moderne uitvoeringen. De spelers aten en lachten, het eten een brug tussen hen, een cement van gemeenschap en broederschap. Onder het genot van deze maaltijden, tussen de happen door, smeedden zij de banden die hen op het veld onoverwinnelijk maakten. 

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

2 uur geleden zei Marius:

Fijn dat de samenhorigheid ook zijn vruchten lijkt af te werpen op het veld. Ben ik de enige die zit te wachten op een wending die dit vredige gebeuren weet te verstoren?  

 

Zoals Rowwen Hèze altijd zingt: "Het is een kwestie van geduld..."

 

2 uur geleden zei Djurovski:

Als er straks wat roebels of ander soort valuta komt op 1 van de spelers dan is het zo weer gedaan met deze vrede schat ik

 

Die kans is behoorlijk aanwezig.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Ik heb er honger van gekregen!

[Kyrill]

Ik vind de laatste update nog veel ''lekkerder'' badumm tsh dan de een na laatste update, watertanden van al dat heerlijke eten

[bas huijsmans]

Even wat updates gemist en ik begin me inmiddels wel af te vragen waar mijn gastrol blijft. Kan me haast niet voorstellen dat deze naamgenoot geBASeerd is op mij. Maar zijn methodes lijken flink aan te slaan. 

[ElMarcos]

Sportief loopt het lekker met de ploeg en Yannis lijkt ook een belangrijke spil om de gemoederen in de ploeg goed te houden. Wie had dat gedacht van de man met zijn rare sikkel. 

[Nom de Guerre]

 

CXLVI. She brings out the devil in me

 

Na het laatste rondje souvla en stifado, toen de tafels wat aan de kant geschoven werden en Yannis de muziek iets harder zette, begon het onvermijdelijke dansfestijn. Het was een schouwspel dat je van een voetbalteam misschien niet direct zou verwachten. Verdedigers die normaal als betonnen palen in de grond stonden, wiegden nu als bomen in de wind. Middenvelders, anders zo vloeiend in hun spel, hakten en zagen nu met hun voeten op de ritmes van rebetiko en populaire Cypriotische deuntjes.

 

Ewald, met zijn Duitse precisie, probeerde de sirtaki, een poging die meer weg had van een methodische oefening dan van dansen. Maar het enthousiasme waarmee hij zijn armen zwaaide en zijn voeten stapte, maakte veel goed. Ngingi, altijd de showman, spoorde iedereen aan met zijn ontembare energie, hij leek gemaakt voor deze momenten van ongedwongen plezier.

 

Dan was er natuurlijk Paul, die na enkele glazen ouzo beduidend minder gefocust was en zijn eigen, zeer unieke versie van de moonwalk demonstreerde, wat resulteerde in meer dan een paar gelach en een half geslaagde poging om Yannis' dochter ten dans te vragen.

 

Deze avonden waren cruciaal. Ze waren het menselijke aspect van het voetbal, het gedeelte dat geen tactiek of training kon bereiken. Hier, tussen de danspassen en gelach, tussen de ouzo en de muziek, tussen de misstappen en de perfect uitgevoerde moves, werd de teamgeest echt gesmeed. Zoals de avonden vorderden, vervlochten de verschillende karakters zich steeds meer met elkaar, een samenspel dat zijn weerga niet kende, zelfs niet op het veld. 

 

Uiteraard was Eleni er ook en uiteraard begon ook zij te dansen. Ze bewoog als een vis in het water op de klanken van "The Devil in Me" door Purple Disco Machine. De muziek vulde de ruimte, en zij leek er een met de bas en de synths, bijna alsof de tonen speciaal voor haar waren geschreven. 

 

“You bring out the devil in me

Girl, your loving has got me crazy”

 

Haar zilverkleurige jurkje, eenvoudig maar opwindend, kleefde aan haar lichaam als een tweede huid, en tekende de contouren van haar figuur op een manier die weinig aan de verbeelding overliet. De bandjes rustten fragiel op haar schouders, elk een belofte van wat er kon gebeuren als ze zouden besluiten af te glijden. 

 

“You bring out the devil in me

I sold my soul to be with you, baby”

 

Haar decolleté was laag uitgesneden, een gewaagde uitnodiging, terwijl ze heen en weer wiegde op het ritme. De witte sneakers aan haar voeten stonden in scherp contrast met de verder zo formele outfit, een rebelse twist die haar jeugdige energie en zorgeloze geest benadrukte. Terwijl ze danste, leek ze iedereen en niemand tegelijk te verleiden, haar bewegingen een mengeling van precisie en spontaniteit.

 

“My mama told me you would break my heart

You better run boy, you better go far”

 

Ik stond daar maar, aan de kant, en keek toe hoe ze de hele kamer voor zich won zonder ook maar één woord te spreken. Haar heupen bewogen uitdagend, haar armen golfden sierlijk door de lucht, en bij elke beweging stuurde ze een golf van elektrische spanning door de ruimte die ervoor zorgde dat mijn hart net iets sneller klopte. Het was gekmakend en betoverend tegelijk, een visueel spektakel dat mijn hele wezen op de proef stelde en mij herinnerde aan de onmiskenbare kracht van pure, ongefilterde aantrekkingskracht.

 

“Had my daddy told me, you're the girl that I need

But all you do is bring me down to my knees”

 

Eleni heerste over de dansvloer alsof het een koninkrijk was dat haar onvoorwaardelijke trouw verschuldigd was, elk beweging een decreet, elke draai een proclamatie. De zilveren jurk omhulde haar als de nacht de sterren, schijnbaar eenvoudig maar met elke lichtflits onthullend dat er meer was dan op het eerste gezicht leek. De bandjes van haar jurk waren dun, fragiel als de vleugels van een libelle, die rustten op haar schouders met de belofte van kwetsbaarheid en de dreiging van een plotselinge onthulling.

 

“I'm a good man

But you make me bad (you make me bad), ooh baby”

 

Ze bewoog met een precisie die tegelijkertijd zowel willekeurig als choreografisch perfect leek, een paradox die enkel in haar bewegingen thuis kon zijn. Elke heupbeweging was een zin, elke lach een puntkomma, elk oogcontact een punt, en ik hing aan haar lippen zonder dat ze sprak.

 

“I'm a good man

But you make me bad (you make me bad), ooh baby”

 

Haar witte sneakers tikten op de vloer van de danszaal, een staccato ritme dat het hart van de muziek leek te volgen, of misschien leidde het. De schoenen, zo eenvoudig en ongecompliceerd, waren een stille rebelse daad tegen de elegantie van haar jurk, een herinnering dat schoonheid niet in uniformiteit hoeft te liggen.

 

“You bring out the devil in me

Girl, your loving has got me crazy”

 

Terwijl ze danste, stuurde ze golven van magnetische energie door de ruimte, elk oog in de kamer op haar gericht, en toch leek het alsof ze danste alleen voor zichzelf — of misschien voor mij. Haar lichaam vertelde verhalen van vrijheid en vervoering, van nachten zonder einde en muziek die nooit stopte. Het was een hypnotiserend gezicht, en elke man, en waarschijnlijk elke vrouw, in de kamer voelde een mix van afgunst en begeerte.

 

“You bring out the devil in me

I sold my soul to be with you, baby”

 

Zo nu en dan ving haar blik de mijne, en in die momenten leek de tijd stil te staan, de ruimte om ons heen irrelevant. Eleni danste de dans van de verleiding, en ik was volkomen gewillig gevangen in het web dat ze weefde met elke beweging, elke draai, elke blik. Mijn adem stokte, mijn hart bonsde; ik was verloren in de ruimte tussen de noten van de muziek en de schittering van het licht op haar huid.

 

“You bring out the devil in me

Girl, your loving has got me crazy”

 

Eleni liet haar haren los, die wild en vrij over haar schouders vielen, alsof ze de ketens van de alledaagse soberheid afwierp. Haar handen gleden langs haar lichaam, streelden haar zijden, haar heupen, alsof ze zichzelf omarmde in een sensueel ritueel van zelfaanvaarding en provocatie. Het was een intiem schouwspel, een moment van pure zelfexpressie dat bijna voelde als een uitnodiging om deel te nemen aan een verboden dans. De manier waarop haar vingers haar eigen huid verkenden, met een soort tedere zorgzaamheid die toch beladen was met een onderliggende lading van uitdaging, maakte dat het moeilijk was om niet volledig opgeslokt te worden door haar aanwezigheid. De muziek leek enkel voor haar te spelen, en zij danste, alleen voor zichzelf, verloren in een wereld waar alleen zij de regels bepaalde.

 

“You bring out the devil in me

I sold my soul to be with you, baby”

 

Terwijl de funky grooves van "The Devil in Me" door de speakers bleven bonken, gooide Eleni er nog een schepje bovenop. Ze draaide met haar heupen in strakke, hypnotiserende figure 8 bewegingen, alsof ze iedere noot van het nummer lichamelijk wilde uitbeelden. Haar rug kromde ze op zo'n manier dat haar figuur er nog beter uitsprong, de vormen van haar lichaam schreeuwend geaccentueerd door het zilverkleurige jurkje dat zich om haar heen had gevormd als een tweede huid.

 

“You take my money and leave me out in the rain

To love you, I was asked to be insane”

 

De bewegingen waren tegelijk sierlijk en uitdagend, een dans van verleiding die niemand kon negeren. Elke draai van haar lichaam, elke buiging van haar rug, elke zwaai van haar heupen was als een visueel gedicht, geschreven in de taal van het verlangen. Ze belichaamde de muziek met een natuurlijke flair die het onmogelijk maakte om weg te kijken. Met gesloten ogen en een gezichtsuitdrukking die ergens tussen extase en concentratie balanceerde, was ze volledig in haar element, vrij van de wereld om haar heen.

 

“That is nothing that I wouldn't do

I'ma need you burn, I'm a devil with you”

 

Rondom haar vormde zich een bewonderende kring van toeschouwers, ieder gevangen in de ban van haar performance. Het licht van de discoballen boven de dansvloer spatte uiteen in schitterende stralen die haar als een halo van sterren omringden. Eleni danste niet alleen op de muziek; ze was de muziek.

 

“I'm a good man

But you make me bad (you make me bad), ooh baby”

 

Gehypnotiseerd door de wiegende bewegingen van haar heupen en de rollende contouren van haar billen, begonnen de woorden van het nummer onverwacht door te dringen tot de diepste krochten van mijn geweten. Noem het karma, noem het een goddelijke interventie, maar daar stond ik, mijn principes wegend tegen de onstuimige begeerte die Eleni in mij opwekte. Was ik echt bereid om alles waarvoor ik stond te verloochenen, enkel en alleen voor de extase die zij belichaamde? Het was een vraag die zwaarder woog dan de luchtige danspassen suggereerden, een vraag die de grondvesten van mijn morele kompas deed schudden.

 

“I'm a good man

But you make me bad (you make me bad), ooh baby”

 

Terwijl ze danste, elk deel van haar lichaam perfect in harmonie met de beat, voelde ik hoe de laatste restjes van mijn weerstand afbrokkelden. Ze was als een sirene die me lokte, en ik, een verdwaalde zeeman, was schijnbaar machteloos tegen de verleiding. Maar ergens, achter de nevel van verlangen en de roes van de muziek, klonk een zacht, aanhoudend alarm. Was dit de manier waarop ik mijn leven wilde leiden? Balancerend op de rand van morele afgrond, alles op het spel zettend voor een moment van genot? Het was een strijd tussen hart en hoofd, tussen lust en logica. En terwijl ik haar daar zag, vrij en onbezorgd, besefte ik dat deze dans misschien wel symbolisch was voor de dans die ik met mijn eigen demonen voerde.

 

“You bring out the devil in me

Girl, your loving has got me crazy”

 

Wie A zegt, moet inderdaad B zeggen. Daar stond ik dan, aan de rand van een besluit dat mijn leven zou kunnen omgooien. Ik had Eleni een toekomst beloofd, een gezamenlijk pad door het leven, weg van de turbulentie en het schemergebied waarin we ons nu bevonden. Kon ik het nog maken om mijn aanbod in te trekken, terug te krabbelen als een laffe hond? Of was ik al te diep verstrikt in het web dat rond haar persoon geweven was? De vraag stellen was inderdaad het antwoord al weten.

 

“You bring out the devil in me

I sold my soul to be with you, baby”

 

Ik wilde een toekomst met Eleni, de sirene van Cyprus, de vrouw die mijn hart sneller deed kloppen en tegelijk mijn ziel in verwarring bracht. Er was iets aan haar, een ongrijpbare magie die verder ging dan louter fysieke aantrekkingskracht. Ze had iets wilds, iets ontembaars dat perfect resoneerde met de onrust in mijn eigen geest.

 

“You bring out the devil in me

Girl, your loving has got me crazy”

 

Terwijl ik daar stond, verloren in gedachten, keek ik naar haar dansende gestalte, en ik wist dat mijn lot onlosmakelijk met het hare verbonden was. Dit was geen simpele verliefdheid meer; dit was een pact met het lot zelf. 

 

“You bring out the devil in me

I sold my soul to be with you, baby”

 

Hoewel een deel van mijn verstand schreeuwde dat ik op moest passen, dat ik mezelf moest beschermen, was het mijn hart dat de overhand had. Ik was klaar om alles te riskeren, om elke storm te trotseren, zolang ik maar aan haar zijde kon blijven. Dat was de ware essentie van liefde, niet waar? Onvoorwaardelijk, roekeloos en absoluut.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Eigenlijk hoort deze clip er een beetje bij.

 

 

7 uur geleden zei Marius:

Ik heb er honger van gekregen!

 

Missie geslaagd. Ik ben overigens groot fan van de Grieks-Cypriotische keuken  

 

6 uur geleden zei Kyrill:

Ik vind de laatste update nog veel ''lekkerder'' badumm tsh dan de een na laatste update, watertanden van al dat heerlijke eten

 

Benieuwd wat je van deze update vindt dan  Leidt dit ook tot watertanden?

 

4 uur geleden zei bas huijsmans:

Even wat updates gemist en ik begin me inmiddels wel af te vragen waar mijn gastrol blijft. Kan me haast niet voorstellen dat deze naamgenoot geBASeerd is op mij. Maar zijn methodes lijken flink aan te slaan. 

 

Je vormde de BASis voor het persoontje. Heb jij geen gespierde torso en vierkante kaaklijn dan?

 

56 minuten geleden zei ElMarcos:

Sportief loopt het lekker met de ploeg en Yannis lijkt ook een belangrijke spil om de gemoederen in de ploeg goed te houden. Wie had dat gedacht van de man met zijn rare sikkel. 

 

Sikkel, snikkel, een lettertje meer of minder...

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[ElMarcos]

Oh oh oh John, wat doe je jezelf aan. Eleni mag een sirene zijn, maar wel een uit verhalen van zeelieden die weten dat hun verleiding nooit goed kan aflopen. 

[Djurovski]

Het water liep als een waterval uit mijn mond hoe het eten weer beschreven. Al is de lofzang voor Eleni ook prachtig?

[Marius]

Na zo'n maaltijd krijg je nog even deze Eleni op je bord. Dan moet je toch even slikken.

[Nom de Guerre]

 

CXLVII. Een gunstig vooruitzicht

 

De zondagmiddag in APEA's kleine stadion bood een schouwspel dat zelfs de meest cynische voetbalfan niet had kunnen voorspellen. Spartakos, onze ploeg, voelde zich als een vis in het water, een haai in een vijver van goudvissen, om precies te zijn. Het was niet alleen de score die de boeken in ging, maar vooral de manier waarop deze score werd bereikt.

 

Het eerste doelpunt kwam van Maisuradze, onze stoere Georgiër, die zich door de verdediging van APEA wrong alsof het een bijeenkomst van verkeerskegels was. Na een een-tweetje met Ewald, die terug was naar zijn vorm van voor de crisis, sloeg Maisuradze toe met een schot dat zo hard was dat je medelijden kreeg met het net dat het moest tegenhouden.

 

Niet lang daarna was het Chanturia die de bal in de kruising joeg. Vanaf ongeveer vijfentwintig meter afstand nam hij een afvallende bal op de slof, en de bal beschreef een perfecte boog over de doelman, die alleen maar kon toekijken hoe het leer zijn domein onschendbaar maakte. Chanturia's viering was ingetogen, bijna sierlijk, een bescheiden knikje van zijn hoofd naar het publiek, alsof het allemaal in een dagwerk was.

 

Mister K, een figuur die zo mysterieus was als een koude mistbank in een Britse thriller, had zich ook weer gemeld. Hij stond gepositioneerd op een strategisch punt op de tribune. Zijn ogen flitsten van het veld naar zijn telefoon en terug, terwijl zijn vingers een soort van flamenco dansten op het touchscreen. Elke speler op het veld was voor hem niet zozeer een atleet, maar meer een wandelend prijskaartje, klaar om verhandeld te worden op de internationale markt van menselijk talent.

 

Zijn grijze, bijna spookachtige aanwezigheid werd onderstreept door de manier waarop hij gekleed ging: altijd in het zwart, met een lange jas die wel van een of ander spionagedrama geleend leek te zijn. Terwijl hij daar zo stond, een schaduwfiguur tegen de betonnen achtergrond van het stadion, ontving ik een van zijn fluisterberichten.

 

"John, your boys are hot stuff. They are on everyone’s radar after that stunt versus APOEL," typte hij, de woorden zo snel vormend dat het leek alsof hij ze rechtstreeks zijn toestel in wist te denken. "We can make some serious cash here."

 

Ik keek naar het veld, waar onze jongens als wolven op jacht waren, niet wetende dat ze zelf ook bejaagd werden, zij het op een heel andere manier. Ik voelde een vreemd mengsel van trots en paranoia. Trots op wat we bereikt hadden, paranoia over wat we konden verliezen als ik Mister K carte blanche gaf.

 

Achter me, in de schaduw van de tribune, kon je bijna de radertjes in Mister K’s hoofd horen draaien, terwijl hij de wereld rondom ons in een digitale handelsvloer veranderde. Elk bericht dat hij verstuurde, elk telefoontje dat hij pleegde, was een stap in een dans die hij al jaren choreografeerde. Voor hem was dit allemaal business as usual, voor mij voelde het als balanceren op een slappe koord. In de stijl van Brusselmans.

 

Het derde doelpunt was een kunstwerk van Eristavi, die na een solo die begon op eigen helft, vier tegenstanders het nakijken gaf. Zijn dribbel was zo sierlijk dat het meer weg had van een balletuitvoering dan van een voetbalactie. Toen hij eindelijk voor de keeper verscheen, lepelde hij de bal met een subtiele voetbeweging in de verre hoek, elegant en dodelijk tegelijk.

 

Terwijl ik toekeek hoe Ewald een tegenstander op vernederde, voelde ik mijn mobiele telefoon trillen. Vassilis, altijd gekleed als een maffiabaas in een zomerse misdaadfilm, zat aan de andere kant van het stadion maar hield mij op de hoogte via WhatsApp. Zijn berichten kwamen binnen als kleine bommetjes die de lucht even deden trillen.

 

"First game is Apollon Limassol at home." Apollon, het voetbalbolwerk dat al bijna het landskampioenschap had binnengetikt, was niet bepaald de tegenstander waar je in een halve finale tegen wilde uitkomen. Dat ze thuis speelden was voor niemand een geruststelling.

 

Vassilis' volgende bericht was kort en bondig, als een doodsbericht in de krant: "They play Pafos, John." Opluchting vloeide door me heen. Pafos, de nummer drie, ook geen makkelijke. Wij waren dus veroordeeld tot een thuiswedstrijd tegen Omonaia Nicosia, een van de steunpilaren van het Cypriotische voetba, maar dit seizoen niet meer dan een middenmoter. De realiteit van deze loting kwam binnen, dit was in principe de best mogelijke loting. De vraag was alleen of we uit of thuis zouden spelen. 

 

De telefoon trilde weer. "Omonaia at home, mate. Fuck." Typisch, dacht ik, hoe we ons door het toernooi hadden gevochten, alle verwachtingen hadden overtroffen, en nu dit. Naast me veerde een andere coach op, zijn blik strak op het veld. "Dit is het dan," mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen hem. "Uit tegen Omonaia." Een uitwedstrijd met het vooruitzicht van een stunt die ons rechtstreeks de geschiedenisboeken in kon schieten. Maar ook het besef dat elke fout genadeloos afgestraft kon worden.

 

De rest van de wedstrijd tegen APEA veranderde in een blur. De loting had iets in gang gezet, een mix van nervositeit en anticipatie die met geen pen te beschrijven was, maar die elke vezel van mijn wezen deed trillen. Voetbal, dacht ik, terwijl ik toekeek hoe Ewald een schijnbeweging maakte, voetbal is het mooiste wat er is. Vooral als het pijn doet.

 

Skyum maakte het feest enkele seconden compleet met een kopbal uit een voorzet van Ewald, vlak voor tijd. Zijn sprong was zo getimed en zijn kopstoot zo krachtig dat je voor minder naar een sportkanaal zou zappen. Skyum landde en werd besprongen door zijn teamgenoten, een tafereel van broederschap en euforie.

 

Als de vieringen iets toonden, dan was het wel dat de teamgeest terug was, levendiger dan ooit. Onderweg terug naar de kleedkamer voelde ik me als een dirigent die zojuist een symfonie van Beethoven had geleid. Elk doelpunt was een noot in een meesterwerk van collectieve inspanning. 

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

11 uur geleden zei ElMarcos:

Oh oh oh John, wat doe je jezelf aan. Eleni mag een sirene zijn, maar wel een uit verhalen van zeelieden die weten dat hun verleiding nooit goed kan aflopen. 

 

Maar net als in de verhalen is ook deze sirene onweerstaanbaar.

 

11 uur geleden zei Djurovski:

Het water liep als een waterval uit mijn mond hoe het eten weer beschreven. Al is de lofzang voor Eleni ook prachtig?

 

Ik probeer er wat van te maken. Ik geloof dat ik dat nummer ongeveer 20 keer heb afgespeeld tijdens het uitwerken van de update. Gewoon om te testen of het ongeveer matcht.

 

10 uur geleden zei Marius:

Na zo'n maaltijd krijg je nog even deze Eleni op je bord. Dan moet je toch even slikken.

 

Helaas moest zij niet slikken  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[ElMarcos]

Mister K lijkt zijn kans te willen slaan met John nu de spelers hot en happening zijn. Zelf zal John vooral met zijn hoofd bij de beker zitten nu de promotie een kwestie van tijd lijkt. Misschien wacht hij ook best nog even met de deals op een mogelijke nieuwe stunt. 

[bas huijsmans]

16 uur geleden zei Nom de Guerre:

Je vormde de BASis voor het persoontje. Heb jij geen gespierde torso en vierkante kaaklijn dan?

Pff als je dat verwacht heb ik denk ik te weinig tijd om dat nog te trainen voor de borrel

[Marius]

De berichten waren belangrijker dan de wedstrijd zelf. Jammer van de verplaatsing, maar dan kan je nog meer de rol van underdog opeisen.

[Nom de Guerre]

 

CXLVIII. Een simpele overwinning

 

De woensdagavond hing in de lucht als een belofte van rust. In de hoek van het stadion, waar de schaduwen zich verzamelden als oude vrienden, stonden de fans van Spartakos, hun gejoel een constant geruststellend geruis op de achtergrond. Mijn tactiek voor de wedstrijd tegen Assia was als een oude jazzplaat: vertrouwd maar met ruimte voor improvisatie.

 

Ngingi, onze onvoorspelbare spits uit Congo, opende de score al in de zeventiende minuut. Hij ontving de bal op de linkerflank, dribbelde naar binnen alsof de verdedigers niet meer waren dan kegels op een trainingsveld, en liet een schot los dat meer boog dan de wenkbrauwen van menig scepticus in het publiek. Het was een schoonheid van een goal, die de netten deed bollen als een zucht in de nacht.

 

Osei-Kuffour, onze Ghanese middenvelder met voeten zo wendbaar dat het leek alsof hij dansles had bij Nurejev, verdubbelde de score nog voor de rust. Een vrije trap net buiten de zestien. Hij mat de afstand, nam een aanloop, en met een gracieuze zwaai van zijn rechtervoet krulde hij de bal over de muur. De keeper van Assia kon slechts een bewonderende blik werpen op het ronddwarrelende leer voordat het besloot te rusten in de rechterbovenhoek van het doel, ver weg van zijn graaiende handen.

 

Tussen deze twee meesterstukjes door, was het spel soms slordig, een mengeling van haastige passes en gemiste kansen, als een student die te laat begonnen is met studeren voor een belangrijk examen. Maar dat deerde niemand echt. De focus lag al op de bekerwedstrijd tegen Omonaia, waar elke speler, elke fan, elke persoon verbonden aan Spartakos, naar uitkeek.

 

Na het fluitsignaal dat het einde van de wedstrijd markeerde, waren de gesprekken kort. De blikken waren vooruit, op wat komen zou. De nacht viel over het stadion, de lichten doofden, en ergens in de verte klonk nog het gelach en gejoel van de Spartakosaanhang, die al droomden van grotere overwinningen.

 

De tribunes waren een kolkende massa van euforie en geluk. Fans hadden zich in de meest uitbundige kostuums gehesen, de clubkleuren schreeuwden vanuit elke hoek. Fakkels verlichtten de nacht, en de rook die ze uitbraakten, voegde een nevelige, bijna mythische kwaliteit toe aan het spektakel. Overal waar je keek, dansten mensen met elkaar, op de tribunes, in de gangen, zelfs op de stoeltjes.

 

Bier vloog door de lucht als champagne in een Formule 1-podiumviering. De geur van verschraald bier en goedkope worsten vermengde zich tot een parfum dat alleen in voetbalstadions thuis leek te horen. Hier en daar werd er gezongen, uit volle borst en hartstochtelijk vals, de teksten soms vergeten maar de melodie was duidelijk herkenbaar. 

 

De fans leefden elke minuut alsof het een laatste was, elke seconde op de tribune was een moment om te koesteren. De vreugde was niet te temmen, het was een wild beest dat losgelaten was en nu vrij door de aderen van elke supporter stroomde. Het was een festijn van passie, een viering van gemeenschap en voetbal, zo intens en levend dat zelfs de nachtelijke hemel jaloers zou zijn.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke. 

 

Spoiler

4 uur geleden zei ElMarcos:

Mister K lijkt zijn kans te willen slaan met John nu de spelers hot en happening zijn. Zelf zal John vooral met zijn hoofd bij de beker zitten nu de promotie een kwestie van tijd lijkt. Misschien wacht hij ook best nog even met de deals op een mogelijke nieuwe stunt. 

 

Ik denk dat de promotie al in kannen en kruiken is. 

 

54 minuten geleden zei bas huijsmans:

Pff als je dat verwacht heb ik denk ik te weinig tijd om dat nog te trainen voor de borrel

 

Ik dacht dat jij de adonis van de groep was.

 

5 minuten geleden zei Marius:

De berichten waren belangrijker dan de wedstrijd zelf. Jammer van de verplaatsing, maar dan kan je nog meer de rol van underdog opeisen.

 

Daar gaan we absoluut voor.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Djurovski]

Twee prima overwinningen en flinke loting op het programma. 

[Marius]

Met de sfeer onder de supporters zit het alvast snor. En dan moet de partij tegen Omonaia volgen.

[Nom de Guerre]

 

CXLIX. Maar dat mag niet!

 

Toen ik de kleedkamer binnenstapte, stond daar Marios, de controleambtenaar wiens aanwezigheid ongeveer net zo welkom was als een rat in een restaurantkeuken. Hij stond daar, zijn rug recht als een liniaal, een blik op zijn gezicht alsof hij het wel en wee van de wereld in zijn handen had. Hij werd vergezeld door twee assistentes, Cypriotische matrones van halverwege de vijftig die eruitzagen alsof glimlachen hen fysieke pijn zou doen.

 

Marios had de charme van een deurwaarder op een slechte dag. Zijn ogen scanden de kleedkamer, zijn lippen een dunne, rechte lijn. Hij had de geur van bureaucratische zelfgenoegzaamheid om zich heen hangen, en zijn stem had de warmte van een vergeten kelder.

 

"Good evening, gentlemen," begon hij, zijn stem even kil als een winterochtend in Siberië. "We are here to conclude a doping test. No funny business this time, please"

 

Ik rolde met mijn ogen, meer voor mezelf dan voor hem. Marios had de timing van een klok die altijd net te laat is. Net nu we wat momentum hadden, kwam hij de boel verstoren met zijn naalden en potjes. Het was alsof hij ervan genoot om hoop te doorprikken, om dromen in urine om te zetten.

 

"Certainly, Marios," zei ik terwijl ik een kunstmatige glimlach opzette. "We just love having you over. You are with us so often, I’m starting to wonder if you are not just a fan."

 

Marios reageerde in eerste instantie niet, maar ik zag de spieren in zijn kaak strakker worden. Sommige mensen, zo leek het, konden echt niet tegen een grapje. Na een minuut van frommelen aan zijn apparaten keek hij op, zijn ogen even kil als de tegels onder onze voeten. "John, there’s no getting around it this time. We’re doing a thorough test, no excuses, no interventions."

 

Ik probeerde de situatie lichter te maken, iets wat bij Marios zelden werkte. "Come on, Marios, you brought your aunts to watch over us?"

 

De vrouwen keken niet op of om bij mijn grap, maar Marios trok slechts één wenkbrauw op. "They're professional nurses, John. They’re here to ensure that everything goes by the book. We can’t have another... incident."

 

Ik zuchtte, mijn blik flitste naar mijn spelers die één voor één de kleedkamer binnen druppelden, zich ongemakkelijk bewust van de extra ogen op hen gericht. "Alright, Marios, have it your way. But remember, these boys are clean. They play hard, they train hard. That’s the only magic we need."

 

Marios knikte, maar de ernst bleef op zijn gezicht gebeiteld. "Let’s hope so, John. For your sake, let’s hope so."

 

Terwijl de eerste speler zich morrend voorbereidde om getest te worden, keek ik naar de onverstoorbare gezichten van de Cypriotische matrones. Hun aanwezigheid vulde de ruimte met een zware, ongemakkelijke energie die zelfs het zweet leek te laten stollen. Dit was geen moment voor zwakte. Dit was een moment van waarheid.

 

Toen Marios met zijn karakteristieke efficiëntie de kleedkamer instrueerde, werd de sfeer onmiddellijk grimmig. De lucht was nog zwaar van de overwinningsroes, maar zijn aankondiging dat een selectie van spelers onmiddellijk een urinetest moest afleggen, drukte snel de stemming. De spelers keken elkaar aan, een ondeugende twinkeling in hun ogen; ze hadden dit al eerder meegemaakt.

 

Terwijl Marios zijn routineuze instructies over de te volgen procedures gaf, liet Osei-Kuffour zijn karakteristieke grijns zien. Hij begon met zijn handen te zwaaien alsof hij zich al voorbereidde op zijn beruchte sproeierdans, die hem in onze kleedkamer de bijnaam 'De Fontein' had opgeleverd.

 

"Alright, you need to urinate in this bottle," sprak Marios droog, terwijl hij een collectie gesteriliseerde flesjes presenteerde.

 

Osei-Kuffour begon quasi-elegant met een pirouette, maar net toen hij zich in positie wilde stellen voor zijn volgende beweging, trad een van de meegereisde matrones op de voorgrond. Een stevige vrouw, type onverbiddelijke schooljuffrouw, met grijze strengen in haar verder donkere haar. Ze benaderde Osei met een vastberadenheid die de rest van de spelers deed verstijven, pardon the pun.

 

Zonder enige aarzeling greep ze Osei bij wat ongetwijfeld het meest gevoelige deel van zijn anatomie was. "Stop that, you dirty boy!" siste ze met een stem die ijzig genoeg was om een ijshockeyteam op te laten schaatsen. De rest van de kleedkamer viel stil, doodstil. Je kon de gezichten zien verstrakken, de mondhoeken die naar beneden trokken in een grimas. Sommige spelers wendden hun blik af, anderen keken gefascineerd toe hoe Osei's ogen groot werden van schrik en verbazing.

 

Marios leek even te genieten van de ontstane orde, zijn blik strak gericht op de nog steeds grijnzende Osei, wiens grijns nu wat geforceerd leek. De matrone hield de 'sproeier' vast alsof ze een onhandelbaar stuk tuingereedschap temde, haar lippen strak op elkaar.

 

Een zware stilte hing in de lucht, de soort die voorafgaat aan een storm of misschien de stilte na de storm. In die ogenblikken van ongemakkelijke stilte leek de tijd uitgerekt, elke seconde tikte voorbij met de zwaarte van een hamerslag. 

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

16 uur geleden zei Djurovski:

Twee prima overwinningen en flinke loting op het programma. 

 

Het gaat peentjes zweten worden.

 

10 uur geleden zei Marius:

Met de sfeer onder de supporters zit het alvast snor. En dan moet de partij tegen Omonaia volgen.

 

De meest gunstige loting op zich.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[bas huijsmans]

Dit voorval is nog wel eens iets wat ook uitstekend tegen de pittige dame gebruikt kan gaan worden. De vraag is alleen of ze daar in Cyprus ook zo streng op zijn als hier in Nederland

[Marius]

Valt dit soort praktijken niet onder 'ongewenste intimiteiten'? Kwestie van nog iets achter de hand te houden om eventueel als klacht te gebruiken  

[ElMarcos]

Nu maar hopen dat de matrones zich niet vertilt aan de ongetwijfeld indrukwekkende sproei-installatie van Osei. Al kan deze interventie ook zomaar een grof schandaal teweeg brengen binnen het Cypriotische voetbal, want ik lees nergens de toestemming van Osei terug voor deze 'aanraking'. 

[Nom de Guerre]

 

CL. De-escaleren kun je leren

 

De sfeer in de kleedkamer kookte over. Marios, met het gezicht van iemand die het zinkende schip ziet maar de reddingsboten niet kan vinden, snelde naar zijn collega. Zijn armen zwaaiden wild, pogend de situatie te kalmeren, maar de vonk was reeds overgeslagen. "This is not what it looks like," herhaalde hij, zijn stem dun en gespannen.

 

Osei-Kuffour was inmiddels in alle staten, zijn gebruikelijke brede glimlach verdrongen door een grimas van woede. "She, that devil woman!" schreeuwde hij, wijzend naar de onverstoorbare matrone. "She touch my trouser snake. You cannot do that! That is not testing for drugs," bulderde hij, zijn woorden een ongecontroleerde stroom van beschuldigingen.

 

Ewald, altijd de man voor een dramatisch moment, had zijn telefoon opgestoken en filmde het hele tafereel. Zijn commentaar in gebroken Engels met een dik Duits accent sneed door de chaos: "Ja, zis is so wrong."

 

Buiten de kleedkamer hoorde je Vassilis, zijn stem gedempt door de muren, waarschijnlijk bellend met iemand van hogerop om deze catastrofe te managen.

 

De matrone, ogenschijnlijk onaangedaan door de beschuldigingen en de groeiende woede om haar heen, hield haar hoofd koel. "That dirty boy needs manners," mompelde ze, onverstoorbaar als een standbeeld in een storm.

 

Bougafer en Kluiters, opgewonden en boos, maakten aanstalten om verhaal te halen. Bougafer's stem, doordrenkt met straattaal, echode door de ruimte. "Ewa broer, dat is toch niet normaal ey. Vriend, zag je dat? Coach, dat is niet cool!" riep hij uit, terwijl ik een hand op zijn schouder legde in een poging hem terug te houden.

 

De kleedkamer was een kruitvat dat juist was ontstoken, een wervelwind van emoties en ongeloof over de ongewenste intimiteiten. Het was een moment waarop alles kon escaleren, waar de dunne lijn tussen controle en chaos gevaarlijk dichtbij kwam. 

 

Mijn stem was laag, bijna een fluistering, maar messcherp in de gespannen kleedkamer. "Mate, you better take your aunties and equipment and fuck off, sharpish. This is sexual assault, by an official as well."

 

Marios, zijn gezicht een mix van woede en zorg, antwoordde snel, zijn woorden scherp als glasscherven. "Okay, let's not make this any more complicated than it needs to be. We'll leave, but this... incident stays between us."

 

Ik knikte strak. "Of course. As long as those tests disappear and this...never happened."

 

Hij keek even naar de matrone, die nog steeds stoïcijns voor zich uit staarde, en dan weer naar mij. "Agreed. We're leaving now." Hij gebaarde naar zijn collega’s, die snel begonnen hun spullen te pakken.

 

Terwijl ze de kleedkamer verlieten, keek ik naar Osei-Kuffour, die nog steeds een mix van schok en woede vertoonde. Ik sloeg hem op zijn schouder. "Let's focus on the next game, mate. We have a cup semi final to win."

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

20 uur geleden zei bas huijsmans:

Dit voorval is nog wel eens iets wat ook uitstekend tegen de pittige dame gebruikt kan gaan worden. De vraag is alleen of ze daar in Cyprus ook zo streng op zijn als hier in Nederland

 

Iets meer casual, maar niet heel veel.

 

18 uur geleden zei Marius:

Valt dit soort praktijken niet onder 'ongewenste intimiteiten'? Kwestie van nog iets achter de hand te houden om eventueel als klacht te gebruiken  

 

Dat was dus wel de bedoeling  

 

14 uur geleden zei ElMarcos:

Nu maar hopen dat de matrones zich niet vertilt aan de ongetwijfeld indrukwekkende sproei-installatie van Osei. Al kan deze interventie ook zomaar een grof schandaal teweeg brengen binnen het Cypriotische voetbal, want ik lees nergens de toestemming van Osei terug voor deze 'aanraking'. 

 

Een hernia oplopen lijkt me niet handig.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Marios mag alweer zijn boeltje pakken. So long azijnpisser!