[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[ElMarcos]

Op het moment dat John 'zijn' Eleni eindelijk voor zich lijk te winnen komt er een hebberige speler die zijn plannen kan gaan verstoren. Niet het soort afleiding en zorgen die John nodig heeft zo net voor het duel met APOEL. Hopelijk is het hem gelukt om de stress buiten de deur te houden, want dit is een wedstrijd die heel veel kan betekenen. Voor John en voor de club.

[Marius]

Niks mis met de mentaliteit in ieder geval. En als je dan leest dat APOEL een moeilijk seizoen doormaakt, weet je dat het wel eens kan gaan spoken.

[Nom de Guerre]

 

CXXIX. APOEL - de eerste helft

 

De eerste helft tegen APOEL ontvouwde zich als een soort David versus Goliath verhaal, maar dan ontdaan van alle bijbelse franje en teruggebracht tot de harde realiteit van het voetbalveld. In zo'n scenario zou de underdog, dat waren wij, tegen alle verwachtingen in de eerste klap uitdelen. Dat deden we ook, met een verrassingsaanval recht vanaf de aftrap, die even briljant als kortstondig was. Maar zoals het vaak gaat in gevechten, en zeker in voetbal, wordt het gevecht zelden beslist met die eerste, vluchtige stoot.

 

Ja, die eerste klap was een daalder waard, zeker als je daarmee het voordeel van de verrassing kunt benutten om een snelle serie treffers toe te dienen. Maar zo werkt het niet in het voetbal, niet echt. 

 

We begonnen met wat je een blitzkriegtactiek zou kunnen noemen. Direct vanaf de aftrap speelden we alsof we door een horde wilde honden werden achtervolgd. Pittaras gaf de aftrap terug aan Skyum, die geen moment aarzelde om Trifunovic in te spelen. Trifunovic, de man wiens passen zo scherp zijn dat je er groente mee zou kunnen snijden, lanceerde een lange bal naar Eristavi aan de linkerkant. De kleine dribbelaar, die langs zijn tegenstander gleed alsof hij op ijs schaatste, vond vanaf een meter of twintig de rechterbenedenhoek van het doel. Wat volgde was pandemonium op de tribunes. Met een volle bak van 1000 supporters leek het alsof elke ziel zijn eigen pyroshow hield. Het was een ongefilterd feest van vreugde en vlammen.

 

Maar zoals het gezegde gaat: na de vreugde komt de kater. APOEL nam de controle over de wedstrijd over, we werden rondgespeeld, geduwd, getrokken, en bij tijd en wijle leek het alsof we op een kermisattractie zaten waarvan de snelheid steeds verder werd opgevoerd. APOEL, met hun techniek, hun tactische slimheid en hun kille efficiëntie, zette ons onder druk. Hun spelers, groot en sterk en ongelooflijk snel met de bal, sloegen terug met een raffinement dat we niet konden evenaren.

 

Onze verdediging, hoewel stug en vastberaden, werd gestaag teruggedrongen naar onze eigen helft, hun aanvallen absorberend met de wanhopige hoop dat we het gelijke spel konden vasthouden tot aan de rust. Het was een half uur van tactisch geschaak waarin elke zet van hen leek te resulteren in een bijna-doelpunt, en elke zet van ons leek meer op een noodkreet dan op een strategische tegenaanval.

 

Na een half uur tactisch en technisch hoogstaand voetbal van hun kant, kwamen ze langszij. Een prachtige aanval die door onze verdediging sneed alsof het warme mes door boter was, eindigde met Ben die de gelijkmaker binnen tikte. 

 

Daarna was het aan ons om de schade te beperken en met man en macht de gelijke stand te verdedigen tot aan de rust. Het werd een periode van graven in de loopgraven, met het zweet op onze voorhoofden en het hart kloppend in de keel. Elk fluitsignaal, elke onderbreking was een geschenk, een moment van adempauze in een gevecht waar we steeds meer het gevoel kregen tegen de touwen te hangen.

 

De strijd om met een gelijkspel de rust te halen was niet alleen fysiek maar ook mentaal uitputtend. Terwijl ik langs de zijlijn ijsbeerde, zag ik de vermoeidheid en de vastberadenheid in de ogen van mijn spelers. Dit was niet zomaar een wedstrijd. Dit was een test van ons karakter, van onze wil om te vechten tegen de overmacht. En terwijl de scheidsrechter eindelijk voor de rust floot, haalden we adem, bereidden ons voor op de tweede helft, wetende dat elke minuut die volgde zou tellen. Dit was voetbal, dit was oorlog, en we waren nog lang niet klaar met vechten.

 

Deze eerste helft was als een les in nederigheid en doorzettingsvermogen, een herinnering dat in voetbal, net als in het leven, voorsprongen fragiel zijn en de realiteit vaak een stuk weerbarstiger is dan de dromen die we najagen. Het was een gevecht, ruw en rauw, maar we waren nog niet klaar met knokken.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

17 minuten geleden zei ElMarcos:

Op het moment dat John 'zijn' Eleni eindelijk voor zich lijk te winnen komt er een hebberige speler die zijn plannen kan gaan verstoren. Niet het soort afleiding en zorgen die John nodig heeft zo net voor het duel met APOEL. Hopelijk is het hem gelukt om de stress buiten de deur te houden, want dit is een wedstrijd die heel veel kan betekenen. Voor John en voor de club.

 

Stelletje zeikerds zijn het ook he...

 

5 minuten geleden zei Marius:

Niks mis met de mentaliteit in ieder geval. En als je dan leest dat APOEL een moeilijk seizoen doormaakt, weet je dat het wel eens kan gaan spoken.

 

Like a haunted house...

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[bas huijsmans]

Als je het zo leest is voetbal inderdaad net oorlog. Ondanks dat je de eerste slag won, wordt een oorlog over een langere termijn uitgevochten en dat zie je met de tegentreffer terug komen. Eens kijken of jullie het fysiek en mentaal vol kunnen houden.

[Marius]

Meteen opnieuw op de verrassing spelen bij het begin van de tweede helft? Of stoot een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen? En kan John dan nog iets anders uit zijn hoge hoed toveren? Met de fysieke kracht van APOEL in het achterhoofd lijkt het er toch op dat zij nog een tweede keer zullen scoren. En dan heb je zelf ook (minstens) een doelpunt nodig natuurlijk.

[Nom de Guerre]

 

CXXX. APOEL - de pauze

 

Ik stapte de kleedkamer binnen waar de sfeer timide was, bijna tastbaar met de nervositeit die in de lucht hing. De Britten noemen dit een key moment; de tweede helft van de grote wedstrijd stond op het punt van beginnen en de manier waarop we deze tweede helft zouden aanvliegen, zou bepalen hoe de rest van het seizoen eruit zou zien. De jongens zaten daar, hoofden gebogen, alsof de last van de wereld op hun schouders lag. Hun blikken verrieden dat we de eerste helft, ondanks onze bliksemstart, vooral achter de feiten hadden aangelopen.

 

Ik klapte in mijn handen, een scherp geluid dat door de kleedkamer galmde als het startschot van een race, en iedereen keek op. Ik had hun aandacht nodig, en wel nu direct. Mijn stem, doordrongen van een urgentie die zelfs de meest afgeleide geest zou raken, doorbrak de stilte die zwaar hing tussen de bezwete voetbaltenues en de geur van verslagenheid. "Lads, listen up!" riep ik, mijn woorden klinkend als het bevel van een kapitein die zijn schip door woeste wateren loodst.

 

De hoofden kwamen omhoog, als bloemen naar de zon, terwijl ogen zich op mij richtten, doordringend, zoekend naar dat ene sprankje hoop, een vonkje licht in de duisternis van onze situatie. Elk gezicht een open boek van spanning en de stille smeekbede om iets dat hun bevende harten kon stillen. Elk paar ogen weerspiegelde een diepe behoefte aan zekerheid, de universele vraag: "Wat nu?" Die blikken, geladen met de zware last van halftijdse twijfels, zochten naar iets in mij dat hen kon geruststellen, iets dat meer was dan alleen maar woorden.

 

Met een dramatische beweging balde ik mijn vuist en sloeg deze in mijn open hand, een gebaar zo oud als conflicten zelf, symbolisch voor de innerlijke strijd die we voerden. "We came into this game thinking about the cup, about the cheers, the damn scoreboard. That ends now," zei ik, mijn stem sterk en resoluut, echoënd door de kleedkamer die even stil was als een grafkamer. Elk woord sneed door de lucht, strijdlustig en scherp, een mes dat de dikke mist van angst en onzekerheid aan flarden sneed. "We're not here to win a cup today, not yet. We’re here to win this half, this moment. The road to victory starts with one step, right here, right now."

 

Ik liep langs de houten banken, waarop mijn spelers zaten als de laatste overlevenden van een veldslag. Een voor een keek ik hen in de ogen, waar ik veelal een mengeling van twijfel en vrees, maar ook een vonk van mogelijkheden bespeurde. Mijn stem, rustig maar geladen met een urgentie die vibreerde door de ruimte, bracht een boodschap die zo eenvoudig was als ze cruciaal was. "Forget the crowds. Forget the score. It’s just us here. Every pass, every tackle, make it count." Elk woord hing zwaar in de lucht, een belofte, een bevel, een beroep op hun eigenste ikken om boven zichzelf uit te stijgen. Het was een oproep tot actie, puur en simpel, recht uit het hart van het spel dat ze zo goed kenden.

 

De spanning die eerst als een dichte mist in de kleedkamer hing, begon langzaam weg te trekken, vervangen door een groeiend gevoel van vastberadenheid. De jongens zaten nog altijd op hun plek, maar je zag aan hun houding dat ze zich begonnen op te laden, de ruggen rechtten zich, de blikken werden scherper. Ik stopte midden in de kleedkamer, draaide me abrupt om en mijn ogen flitsten van de ene naar de andere speler. Ik staarde ze allemaal aan, een voor een, mijn blik zo doordringend alsof ik hun zielen kon zien. Het was een stil moment, maar de lucht trilde bijna van de opgebouwde energie. "And if you think you can’t do it, if you think you’re out of this game, you’re wrong. You’re Spartakos. You fight until the whistle, until there’s nothing left."

 

Een korte stilte viel, zwaar en vol verwachting, als de rust voor de storm. Een mooi, theatraal gebaar leek me op zijn plaats. Ietwat pathetisch misschien, maar kom op, ik noemde mezelf The Very Special One, dus een stukje theater hoorde onlosmakelijk bij de show. Met die gedachte begon ik te klappen, langzaam en met nadruk, elke klap een echo in de stilte van de kleedkamer.

 

Irakli Maisuradze, mijn aanvoerder, een man zo stoïcijns als de oude helden uit de klassieke literatuur, pikte het ritme op zonder een woord te zeggen. Zijn grote handen kwamen samen in een solide geluid dat kracht en leiderschap uitstraalde. Daarna volgde Ewald, de blonde Duitse machine, wiens klappen scherp en nauwkeurig waren, als zijn schoten op het veld. Bougafer, met zijn artistieke flair, voegde een bijna muzikaal element toe aan het klappen, terwijl Trifunovic, altijd de stille kracht, subtiel maar met vastberadenheid zijn bijdrage leverde.

 

Langzaam maar zeker werd de hele kleedkamer gevuld met een ritmisch, verenigend geluid van klappende handen. Het was alsof elke klap de lucht met meer energie vulde, de hoofden van mijn spelers opheffend, hun blikken vastberaden en hun harten ontstoken met het vuur van mogelijkheid.

 

Daar stonden we dan, een team, niet meer verslagen door de angst voor het aankomende gevecht, maar verenigd en sterk. Elk paar ogen dat mij nu aankeek, deed dat met een nieuwe schittering, een weerspiegeling van de herwonnen hoop en de pas ontdekte kracht. Dit was Spartakos, niet zomaar een team, maar een broederschap, klaar om de strijd aan te gaan, ongeacht de tegenstander, ongeacht de kansen. Met deze simpele, gezamenlijke handeling hadden we meer bereikt dan met duizend woorden: we waren klaar. Klaar voor de tweede helft, klaar voor recordkampioen APOEL, klaar voor de strijd.

 

In zijn kenmerkende enthousiasme, vergelijkbaar met dat van een jonge, nog niet geheel zindelijke puppy die voor het eerst de vrijheid van een open veld proeft, deed Paul ook een duit in het zakje. Met een onbezonnen energie die je alleen bij echte optimisten vindt, sprong hij voor de groep. "We go as one. Spartakos on three. One, two, three—"

 

"Spartakos!" brulde de hele ploeg in koor. Als ik het zelf had gedaan, was het ongetwijfeld over the top geweest, belachelijk bijna. Maar voor Paul was het simpelweg een uiting van zijn inborst, een deel van zijn ongepolijste charme. Op dat moment was het in ieder geval perfect.

 

De hele kleedkamer vibreerde met een energie die even robuust was als Pauls onverwoestbare optimisme. Terwijl zijn roep nog nagalmde in de kleine ruimte, stond iedereen op, de ruggen recht, de gezichten strak van vastberadenheid, maar met een nieuwe glans van vertrouwen in hun ogen. Voor een moment was Paul niet meer de klunzige assistent; hij was de katalysator die nodig was om het team te transformeren van een verzameling individuen in een eenheid met een enkel doel.

 

En terwijl we de kleedkamer verlieten om het veld weer op te gaan, voelde ik een mix van trots en amusement. Paul, met zijn ongetemde energie en onvoorwaardelijke loyaliteit, had precies gedaan wat nodig was. Misschien was dat het geheim van een goede leider: weten wanneer je zelf de regie moet houden, en wanneer je de teugels moet laten vieren en anderen hun moment moet gunnen. Paul had zijn moment gegrepen, en Spartakos was er sterker door geworden.

 

Ze stonden klaar in de spelerstunnel, nu een eenheid, een enkele vaste formatie van vastberadenheid en gedeelde moed. Toen ze het veld op liepen, elk met de passen zwaar en doelbewust, wist ik dat er iets fundamenteels veranderd was. Dit waren niet langer gewoon de spelers van Spartakos, dit was een broederschap, gesmeed in de kleine brandhaarden van persoonlijke angsten en collectieve uitdagingen. Klaar om te vechten, voor elke seconde, voor elke bal, voor elkaar.

 

En terwijl ze uit mijn zicht verdwenen, hun silhouetten opgaand in het felle licht van het stadion en het uitgestrekte groen van het veld, voelde ik een diepe, onwrikbare trots in me opwellen. Spartakos was meer dan een team; het was een idee, een levend testament van wat kan worden bereikt als individuen hun krachten bundelen voor een gemeenschappelijk doel. Vandaag, misschien wel vandaag, zouden ze de wereld laten zien hoe onvoorstelbaar krachtig dat idee kon zijn. Ze zouden laten zien dat Spartakos niet zomaar een naam was, maar een belofte aan zichzelf en elkaar, geschreven in zweet, volharding en de onverzettelijke wil om te overwinnen, ongeacht de kansen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

3 uur geleden zei bas huijsmans:

Als je het zo leest is voetbal inderdaad net oorlog. Ondanks dat je de eerste slag won, wordt een oorlog over een langere termijn uitgevochten en dat zie je met de tegentreffer terug komen. Eens kijken of jullie het fysiek en mentaal vol kunnen houden.

 

Dat was wel de insteek. Misschien een beetje over the top, maar daar werk ik nog aan.

 

3 uur geleden zei Marius:

Meteen opnieuw op de verrassing spelen bij het begin van de tweede helft? Of stoot een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen? En kan John dan nog iets anders uit zijn hoge hoed toveren? Met de fysieke kracht van APOEL in het achterhoofd lijkt het er toch op dat zij nog een tweede keer zullen scoren. En dan heb je zelf ook (minstens) een doelpunt nodig natuurlijk.

 

Na de volgende update weet je meer  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Aan motivatie geen gebrek. John heeft in ieder geval de juiste snaar weten te raken.

[bas huijsmans]

John weet het juiste te zeggen en weet ook wanneer hij juist niets moet zeggen. Misschien is het geheim van een goede leider ook om de juiste mensen om je heen te verzamelen. Die ook weten wanneer ze hun moment moeten grijpen. Zeer benieuwd naar de tweede helft.

[ElMarcos]

Duidelijk is dat de ploeg zijn huid duur wil verkopen tegen APOEL, wat de spelers mogelijk nog groter en legendarischer maakt. 

[Djurovski]

Een lastige 1e helft maar de woorden in de rust lijken een gevoelige snaar te raken

[Nom de Guerre]

 

CXXXI. APOEL - het deksel op de neus

 

In de tweede helft leken we herboren, alsof mijn woorden niet enkel woorden waren, maar bezweringen gedoopt in El ϸousto. Mijn spelers kregen vleugels; ze renden harder dan APOEL, ze dekten meer kilometers, en elk duel gingen ze aan met een vuur dat het technische overwicht van APOEL volledig neutraliseerde. 

 

We veranderden de wedstrijd in een slagveld, een gevecht voor elke vierkante meter gras. Ondanks dat APOEL gevaarlijk bleef, creëerden we zelf ook kansen. Pittaras kopte rakelings over uit een hoekschop, Eristavi zigzagde door de verdediging met een elegantie die bijna pijnlijk was om naar te kijken omdat het steeds net niet genoeg was, en Ewald lanceerde met zijn gevoelige rechtervoet een vlammend afstandsschot dat de vuisten van de APOEL-doelman op de proef stelde.

 

Langs de zijlijn stond ik mee te leven, mijn gedrag een bizarre mengeling van Diego Simeone en José Mourinho. Ik leefde elke pass, elk schot, en elke tackle mee, alsof ik zelf op het veld stond. Ik liep elke meter die mijn mannen moesten afleggen, betrokken bij elk duel, mijn stem schor van het schelden en het aanmoedigen, mijn lijf trillend van adrenaline. Het was een chaos van passie en energie, mijn hart bonzend in het ritme van het spel. Elk fluitsignaal van de scheidsrechter voelde als een persoonlijke aanval of triomf, afhankelijk van het voordeel voor mijn team. 

 

Dit was geen voetbal meer, dit was oorlog. En in deze strijd was elke actie cruciaal, elke beweging kon het tij van de wedstrijd keren. Met mijn aanwezigheid en passie probeerde ik mijn team het geloof in een overwinning in te blazen, hen te overtuigen dat ze konden winnen, dat ze moesten winnen. In de arena van het voetbal, waar alles mogelijk is, waren wij Spartakos, niet zomaar een team, maar een broederschap klaar om de geschiedenis in te gaan.

 

Hoewel APOEL zeker zijn momenten had en ook dreigend voor ons doel opdook, was onze Georgische sluitpost, Chochishvili, een regelrechte nachtmerrie voor hen. Elke keer dat de bal enigszins dreigend in de buurt van ons doel kwam, stond hij daar, vastberaden als een middeleeuwse kasteelheer die zijn fort bewaakt. Voor zover APOEL langs de onwrikbare Kreubel en de spijkerharde Trifunovic wist te komen, liepen ze steeds weer tegen de muur die Chochishvili was.

 

Ik stond daar aan de zijlijn, te kijken hoe mijn team langzaam maar zeker het tij van de wedstrijd begon te keren. Het was alsof ik een zeegevecht aanschouwde, waarbij onze kanonnen eindelijk de juiste richting vonden en hun spervuur begonnen af te vuren. Het gevoel dat het momentum in ons voordeel veranderde, borrelde in me op, een mix van adrenaline en bijna tastbare elektriciteit in de lucht.

 

Zwaaiend, schreeuwend, vloekend en tierend alsof mijn pure energie alleen al de ploeg kon voortstuwen, stond ik langs de zijlijn. Elk zenuwuiteinde in mijn lichaam leek geladen met elektriciteit, elk gebaar was een explosie van passie. Paul, de onvermoeibare sidekick die ik had, stond achter me en zwiepte het publiek op, zijn armen dirigerend alsof hij een orkest van menselijke emoties leidde.

 

Op dit moment voelde ik pas echt de ware betekenis en kracht van het publiek als de twaalfde man. Het was alsof de geluidsgolven, het gejuich, het gestamp en het geroep van de fans een fysieke kracht vormden die ons voortduwde, ons voortstuwde naar voren, elke keer als onze benen begonnen te verzuren. Het stadion leek een levend wezen, elk deel ervan pulserend met het hart van Spartakos.

 

De energie van onze supporters was een windvlaag in onze rug, een storm die ons immer voorwaarts dreef, voorbij vermoeidheid, voorbij twijfel. Met elke aanmoediging die uit de tribunes neerdaalde voelde ik hoe mijn spelers groeiden, sterker werden, meer vastberaden. Het was alsof we met elke seconde die voorbijging minder tegen een team speelden en meer tegen de limieten van onze eigen verwachtingen.

 

Daar stond ik, de gekke dirigent van dit alles, zwaaiend en tierend, gedreven door iets dat groter was dan mezelf. Het was meer dan alleen voetbal; het was een gevecht voor erkenning, voor trots, voor glorie die misschien eens, in deze zeldzame momenten, binnen ons bereik lag.

 

Met elke minuut die voorbij tikte, groeide mijn overtuiging. Deze wedstrijd kon van ons zijn als we de druk vasthielden, als we bleven jagen, blijven drukken, alsof het onze laatste kans was. En met Chochishvili als onze rots in de branding, begon ik echt te geloven dat we deze historische overwinning konden vastklemmen binnen de klauwen van Spartakos.

 

Zoals zo vaak gebeurt in de wrede wereld van het topvoetbal, toen het moment suprême daar was, de sfeer zinderend van spanning en de klok onverbiddelijk verder tikte, ging het juist mis voor de underdog. Trifunovic, normaliter de rots in de branding, nam net iets te veel risico met een inspeelpass. APOEL, altijd op de loer, onderschepte genadeloos en de sluwe Braziliaan Maicon Bolt, wiens naam voorspelde wat kwam, was al in de ruimte achter Trifunovic geslopen. 

 

Voor ik het wist, was de bal al tussen de verdedigers door gespeeld. Maicon Bolt, met de snelheid van zijn naamgenoot, greep zijn kans. Kreubel, onze trouwe verdediger, deed een moedige, maar uiteindelijk vruchteloze poging om hem te bereiken. Zelfs Chochishvili, onze Georgische muur, kon geen redding bieden; het schot was te goed geplaatst, te zuiver, en het zeilde buiten zijn bereik in het net. 1-2 voor APOEL.

 

De klok toonde nog een kleine twintig minuten speeltijd, twintig minuten die aanvoelden als een eeuwigheid, waarin alles nog kon gebeuren. De energie in het stadion veranderde van triomfantelijk naar gespannen. Langs de zijlijn voelde ik hoe mijn hart een slag oversloeg. Hoe nu verder? Zouden we deze achterstand nog kunnen ombuigen, of was dit het moment waarop de droom uiteenspatte?

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

18 uur geleden zei Marius:

Aan motivatie geen gebrek. John heeft in ieder geval de juiste snaar weten te raken.

 

Dat hopen we dan.

 

18 uur geleden zei bas huijsmans:

John weet het juiste te zeggen en weet ook wanneer hij juist niets moet zeggen. Misschien is het geheim van een goede leider ook om de juiste mensen om je heen te verzamelen. Die ook weten wanneer ze hun moment moeten grijpen. Zeer benieuwd naar de tweede helft.

 

Ieder z'n kwaliteiten, toch?

 

16 uur geleden zei ElMarcos:

Duidelijk is dat de ploeg zijn huid duur wil verkopen tegen APOEL, wat de spelers mogelijk nog groter en legendarischer maakt. 

 

Daar gaan we voor, een heldenepos dat zijn weerga niet kent.

 

11 uur geleden zei Djurovski:

Een lastige 1e helft maar de woorden in de rust lijken een gevoelige snaar te raken

 

Nu nog een keer opnieuw proberen met die donderspeech.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Een tegentreffer net wanneer je het niet verwacht. De doodsteek, of net het startschot van geweldige comeback?

[Djurovski]

Ai de wetten van het voetbal als je zelf niet scoort doet de tegenstander het. Nu hopen op een comeback

[Nom de Guerre]

 

CXXXII. APOEL - de ommekeer

 

Wat doe je in zo'n geval? Doorgaan met het spel zoals je bezig was, terwijl de tegenstander op de loer ligt om de wedstrijd in het slot te gooien met een counter? Alles op de aanval gooien en het risico nemen om in het scherpe mes van APOEL te lopen? Het publiek maakte het er niet makkelijker op; hun gebrul vulde het stadion, een sonische storm die tegen de APOEL-supporters in het uitvak gierde en ook de verraderlijk verspreide fans in de thuisvakken niet spaarde. Het lawaai was zo intens dat helder denken bijna een bovenmenselijke taak leek.

 

Ik keek vertwijfeld om me heen, mijn ogen schoten van het veld naar de tribunes, naar mijn bank, op zoek naar een vonk van inspiratie, een teken van boven, iets dat me de weg zou wijzen. Maar de enige antwoorden die ik vond in de gezichten van mijn spelers waren vermengde uitdrukkingen van vermoeidheid en vastberadenheid. Niemand leek een pasklaar antwoord te hebben, niemand behalve misschien het lot zelf.

 

Op het veld bewogen mijn spelers met een soort wanhopige energie, aangedreven door de wetenschap dat de tijd niet hun vriend was. Elke pas, elke beweging nu geladen met een gewicht dat zwaarder leek dan de lucht die ze inademden. Ik voelde hoe mijn eigen hart tegen mijn borstkas hamerde, een ritmische echo van de klok die onverbiddelijk de seconden wegtikte.

 

Wat te doen? De vraag bleef door mijn hoofd spoken, een eindeloze lus van twijfel en strategie. Het was een schaakspel op snelheid, en ik was op dat moment niet zeker van mijn volgende zet. Het enige wat zeker was, was dat elke keuze, elke beslissing nu, kon leiden tot roem of ondergang.

 

Een strofe van het gedicht "Charge of the Light Brigade" schoot door mijn hoofd. 

 

"Half a league, half a league,

Half a league onward,

All in the valley of Death

Rode the six hundred.

“Forward, the Light Brigade!

Charge for the guns!” he said.

Into the valley of Death

Rode the six hundred."

 

Deze woorden, geladen met de echo's van een historische en haast roekeloze aanval, zoemden door mijn hoofd terwijl ik de situatie op het veld overzag. Mijn hele leven had ik alles op mijn manier gedaan, risico's genomen die anderen waanzinnig noemden, alles op mijn eigen voorwaarden. En deze wedstrijd zou niet anders zijn. Forward! Charge for the guns dus.

 

Met een diepe zucht en een knikje naar mijn assistent, gaf ik het teken. De moegestreden Pittaras, wiens longen en benen hun grenzen hadden bereikt, maakte plaats voor Ngingi, een frisse kracht met benen vol sprintvermogen en een hart vol vuur. Onze backs schoven verder naar voren, hun schaduwen bijna verstrengeld met die van de tegenstanders, een teken dat ze meer druk zouden gaan zetten. Maisuradze werd een soort commandant op het middenveld, gepositioneerd als een derde verdediger, een extra slot op de deur die net voor de achterhoede hing, klaar om elke doorbraak te stuiten.

 

De aanwijzingen waren gegeven, de dobbelstenen geworpen. Het was een tactiek die evenveel over moed als over wanhoop sprak, een laatste stoot kracht in een poging de balans van het spel om te keren. Terwijl onze spelers zich herpositioneerden, voelde ik een mix van angst en adrenaline door mijn aderen stromen. Dit was het dan, een gok die ons alles kon brengen of alles kon kosten. Maar dat was voetbal, dat was het leven: een serie van kansen die je greep, soms blindelings, altijd met hart en ziel.

 

Gesteund door ons bloedfanatieke publiek, dat op dat cruciale moment besloot nog maar eens een lading fakkels af te steken, waardoor het stadion baadde in een rood-gouden gloed, leek het alsof de vlammen zelf ons vurige verlangen naar overwinning weerspiegelden. De atmosfeer was elektrisch, de lucht dik van de rook en het lawaai van de fans die hun keel schor schreeuwden, een onophoudelijk, allesverzengend geluid dat de nacht in scheurde.

 

Met deze infernale achtergrond begonnen we aan onze opportunistische belegering van het strafschopgebied van APOEL. Het was alsof elke speler, elke supporter wist dat dit het moment was, de laatste kans om het tij te keren. Trifunovic, Kreubel en Maisuradze, de ruggengraat van onze verdediging, transformeerden plotseling in de generaals van onze aanval. Ze hadden duidelijke instructies gekregen: ofwel Ngingi in de diepte te lanceren met een messcherpe pass die door de verdediging van APOEL zou snijden als een hete dolk door boter, ofwel een van onze flankspelers, snelle jongens met benen als turbo’s, in een een-op-een situatie te brengen waar ze hun man konden uitspelen.

 

Met deze tactiek, zo simpel als hij was brutaal, zetten we APOEL onder een druk die ze niet hadden verwacht. Onze aanval was onorthodox, bijna wanhopig, maar gedreven door een bijna tastbare wil om te winnen. Elke pass was een belofte, elke beweging een bedreiging. De supporters stuwden ons voort, hun gezangen en het knetteren van de fakkels een constante herinnering aan wat er op het spel stond. 

 

Het was meer dan een voetbalwedstrijd; het was een strijd, een oorlog waarin elke centimeter gewonnen terrein gevierd werd als een overwinning. De spelers op het veld waren niet langer alleen atleten; ze waren gladiatoren in een arena, en elk duel was een gevecht op leven en dood, elk schot een kans om onsterfelijk te worden.

 

Ngingi, met de snelheid van een hongerige cheeta, ging er als een speer vandoor, dribbelde langs een verdediger alsof hij niet meer was dan een trainingspop. Bij de tweede tegenstander forceerde hij met een abrupte beweging een corner, een perfecte uitkomst gezien de situatie. Zonder aarzelen werd de complete luchtmacht, onze langste en sterkste spelers, richting het strafschopgebied gedirigeerd.

 

De corner werd genomen, een hoge, draaiende bal die als een roofvogel over het veld scheerde, richting het doelgebied waar de vijandige shirts wemelden. Het leek even op een veldslag uit een oude oorlogsfilm, waarbij lichamen tegen elkaar opbotsten, armen en benen overal, een scrum van epische proporties.

 

In het hart van deze chaos sprongen Chanturia, Ngingi en Trifunovic omhoog, elk met hetzelfde doel voor ogen. De bal werd eerst door Chanturia getoucheerd, die de bal richting het doel kopte. Zijn kopbal werd echter geblokkeerd door een woud van lichamen, zowel van ons als van APOEL. Ngingi, altijd op de juiste plek, probeerde een voet tegen de bal te krijgen, wat resulteerde in een schot dat afketste tegen het uitgestoken been van een tegenstander.

 

De bal, nu volledig onvoorspelbaar en als een razende pinball tussen de spelers pingpongend, kwam uiteindelijk bij Trifunovic terecht. Zijn poging om het leder te temmen en op doel te schieten mislukte, maar zorgde voor nog meer verwarring. De bal stuiterde weg, weg van het doelgebied, maar werd opgepikt door Bougafer, die op de rand van het strafschopgebied stond te wachten als een jager op de loer.

 

Met een kalmte die haaks stond op de chaos om hem heen, haalde Bougafer uit. Zijn schot was krachtig, zuiver, maar werd van richting veranderd door een ongelukkige voet van een verdediger, waardoor het een onhoudbare curve kreeg voor de doelman van APOEL. De bal vond het net, en terwijl het geluid van het gejuich van onze supporters het stadion vulde, een crescendo van geluid dat door merg en been ging, wisten we dat we terug waren in de wedstrijd. Het was een moment van puur, rauw, ongefilterd voetbalgeluk.

 

Een korte adempauze was alles wat we kregen in deze snelle, hartslagverhogende wedstrijd. Het stadion trilde nog na van het gejuich, de lucht zinderde van opwinding, en mijn hoofd tolde van de mogelijkheden en risico's. De score was nu gelijk, en daar stond ik dan, langs de lijn, zwetend, het zweet niet alleen van inspanning maar ook van de zenuwen. Consolideren of doordrukken? Dat was de vraag die als een razende door mijn hoofd schoot.

 

Aan de ene kant was daar het verleidelijke idee om op veilig te spelen, het spel te kalmeren, de bal in de ploeg te houden en tevreden te zijn met een gelijkspel tegen een team als APOEL. Dat zou logisch zijn, rationeel zelfs. Maar sinds wanneer volgde ik het boekje? Sinds wanneer deed ik wat logisch was?

 

Aan de andere kant borrelde de verleiding om alles op alles te zetten, de tegenstander niet alleen te raken maar te verpletteren onder een onstuitbare aanval. Doordrukken, met de moed van de wanhoop, met de bravoure van een gokker die alles op één kaart zet. Het publiek zou het vreten, de spelers zouden opgezweept worden, en ik, ik zou weer die adrenaline voelen, rauw en echt, zoals alleen voetbal dat kan geven.

 

Daar stond ik dan, mijn hart een trommel in mijn borst, mijn hoofd een wervelwind van tactieken en twijfels. Ik keek naar mijn spelers, mijn jongens, die daar op het veld hun longen uit hun lijf liepen, hun hart erbij, en ik wist dat ik geen andere keus had. Wij zijn Spartakos, wij gaan niet voor minder. Wij drukken door. En zo, met een knikje naar mijn assistent, zette ik de volgende fase in gang. Vooruit, naar voren, op naar de overwinning of de ondergang. Dat is voetbal, dat is het leven.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

7 uur geleden zei Marius:

Een tegentreffer net wanneer je het niet verwacht. De doodsteek, of net het startschot van geweldige comeback?

 

Gelukkig het tweede.

 

3 uur geleden zei Djurovski:

Ai de wetten van het voetbal als je zelf niet scoort doet de tegenstander het. Nu hopen op een comeback

 

Met wat kunst- en vliegwerk is dat gelukt.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Djurovski]

Dat gaat een spannende slotfase worden. De dood of de gladiolen

 

Hier had een mooi plaatje niet mistaan overigens

 

Citaat

Gesteund door ons bloedfanatieke publiek, dat op dat cruciale moment besloot nog maar eens een lading fakkels af te steken, waardoor het stadion baadde in een rood-gouden gloed, leek het alsof de vlammen zelf ons vurige verlangen naar overwinning weerspiegelden. 

 

[Marius]

Bam. Erop en erover nu. Of is dat iets te simplistisch ingeschat?

[Nom de Guerre]

 

CXXXIII. APOEL - de apotheose 

 

De wedstrijd was veranderd in een ware bokspartij, waarbij de absolute favoriet, APOEL, een onverwachte uppercut op de kaak had moeten incasseren. Ze hingen nu, onder luid gejoel en gejuich van het thuispubliek, in de touwen, wanhopig hopend het einde van de ronde te halen. Zichtbaar aangeslagen leunden ze achterover, hun spel reducerend tot verdedigende reflexen, terwijl ze probeerden de storm te overleven die wij ontketend hadden.

 

Ngingi, nog fris en fel als een haas in de ochtenddauw, joeg de verdedigers op als een duveltje uit een doosje. Zijn energie was besmettelijk, zijn snelheid een wapen dat we efficiënt inzetten. Ondertussen sloten Chanturia, Eristavi, en Ewald, elk met de precisie van een ervaren jager, de passlijnen af die naar het middenveld leidden. Onze beide backs schoven op, agressief dekking gevend aan de middenvelders van APOEL, hen dwingend tot lange, wanhopige ballen die meer weg hadden van noodkreten dan van doordachte passes.

 

Deze strategie transformeerde de wedstrijd in een slagveld waarbij elke vierkante meter bevochten werd alsof het om de laatste bastion ging. De strijd zou worden beslist op duelkracht en grinta, twee elementen waarin wij uitblonken. Met een bijna dierlijke intensiteit vochten we voor elke bal, elke pass, elk schot, gedreven door de brullende menigte en de wetenschap dat de geschiedenis binnen handbereik lag.

 

Deze fase van het spel was ruw, ongepolijst en puur; het was voetbal in zijn meest rauwe vorm, een test van wilskracht en uithoudingsvermogen. Elk duel was een verhaal op zich, elke actie een potentiële heldendaad of tragedie. Wij waren Spartakos, de underdogs die weigerden zich neer te leggen bij de voorspellingen, die vochten tegen elke verwachting in. En terwijl het zweet en de modder van ons afspatten, wisten we diep vanbinnen: dit was ons moment, dit was ons gevecht.

 

De laatste minuten van de blessuretijd tikten onverbiddelijk weg en de beloning voor ons harde beuken leek in de dikke nevel van het strijdgewoel op te gaan. Toch, met een gelijkspel tegen APOEL als potentiële buit, kon je al van een prestatie spreken. Maar het voetbal, altijd vol verrassingen, had nog een onverwachte wending in petto. 

 

Gedreven door een publiek dat geen moment van vermoeidheid toonde en gevoed door kratjes el pousto, joeg Ngingi weer eens als een bezetene achter een bal aan. Zijn woeste sliding miste de bal, maar het lukte hem wel het spel van richting te veranderen. Op het middenveld stond Maisuradze klaar om maar weer eens zijn hoofd te gebruiken, letterlijk, en won een kopduel. De bal belandde bij Trifunovic die met een slimme draai Chanturia bereikte. De sluwe Georgiër, met een trucje zo glad als een paling in een emmer snot, ontdeed zich van zijn bewaker en vond Ewald aan de rechterflank.

 

Ewald, de Duitse creatieveling, dribbelde richting het strafschopgebied met de koelbloedigheid van een chirurg. Zijn ogen scanden het veld en vingen de loopactie van Skyum. Met de finesse van een oude meester lepelde hij de bal sierlijk over de verwarde achterhoede. Skyum, op dat moment zo alleen als een monnik in gebed, vond zich oog in oog met de doelman. Mijn hart sloeg een beat over, harder dan een hoofdact op een muziekfestival, maar Skyum, koel als een Scandinavische winter, schoof de bal met chirurgische precisie langs de keeper.

 

Het net ruiste, het stadion ontplofte in een cataclysme van geluid, kleur en beweging. Fans sprongen op, armen geheven, stemmen schor van het juichen. De spelers stortten zich op Skyum, een kluwen van lijven, een wirwar van emoties. In die chaos, in die jubel, in die ontlading van spanning, was het alsof de tijd even stil stond. De klok tikte verder, maar voor ons was het moment eeuwig. Dit was niet zomaar een doelpunt; dit was een overwinning op alles wat ons was voorgehouden. Spartakos, eens de underdog, nu reuzendoder.

 

Terwijl ik richting de kluwen van feestende spelers spurtte, een meute vreugde, zweet en gras, echoëden de woorden van Tennyson door mijn hoofd. Ze mixten met het geraas van het stadion, de geur van vuurwerk en de bitterzoete smaak van overwinning die in mijn mond hing.

 

"When can their glory fade?

O the wild charge they made!

All the world wondered.

Honour the charge they made!

Honour the Light Brigade,

Noble six hundred!"

 

De woorden leken geschreven voor dit moment, voor deze mannen, mijn mannen, die tegen alle verwachtingen in een wilde charge hadden gemaakt tegen de giganten. Met elk woord dat door mijn hoofd hamerde, verhoogde mijn hartslag, alsof elke lettergreep mijn bloed sneller door mijn aderen joeg.

 

De wereld had misschien niet gewonderd, maar zeker wel opgelet. En nu, nu ze ons zagen, zouden ze zich herinneren, misschien niet als de nobele zeshonderd, maar als de dappere elf van Spartakos. We hadden onze eigen versie van de Light Brigade gevormd, niet met sabels en kanonnen, maar met voetballen en vechtlust.

 

Terwijl ik de zwetende, juichende hoop van mijn spelers bereikte, omhelsde ik hen één voor één. "We did it!" schreeuwde ik boven het lawaai uit, mijn stem hees van emotie. We vierden niet alleen een doelpunt of een waarschijnlijke overwinning. We vierden onze geest, onze moed, onze onbreekbare wil.

 

Het was een moment van ongefilterde glorie, wild en ongetemd, en als ik ooit had getwijfeld aan de keuzes die ons hier hadden gebracht, dan werden die nu weggevaagd door de pure, rauwe vreugde van het moment.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

17 uur geleden zei Djurovski:

Dat gaat een spannende slotfase worden. De dood of de gladiolen

 

Hier had een mooi plaatje niet mistaan overigens

 

 

 

Niet aan gedacht, ik ben niet zo visueel ingesteld.

 

14 uur geleden zei Marius:

Bam. Erop en erover nu. Of is dat iets te simplistisch ingeschat?

 

Soort van  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

9 mei bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

Niks beter dan deze apotheose, toch? Behalve dit verslag lezend op een feestdag onder het genot van een kopje zwart goud dan. Prachtige prestatie.

[bas huijsmans]

Ik heb er verder niets aan toe voegen Marius. Precies dezelfde gedachte en situatie

[Nom de Guerre]

 

CXXXIV. Een vervelende nasmaak

 

In de kleedkamer werd het feest met onverminderde intensiteit voortgezet. Het was alsof we niet in een benauwde ruimte onder een stadion waren, maar in een nachtclub zonder sluitingstijd. Champagneflessen werden als trofeeën omhoog gehouden, de kurken ervan afgeschoten met explosies die leken op miniatuurversies van vuurwerk. Het gesis en spetteren van de champagne die wild werd rondgespoten vormde een natte, alcoholische neerslag over alles en iedereen.

 

Spelers liepen rond in staat van ontklede euforie, hun voetbaltenues herleid tot niets meer dan accessoires om de nek of, in sommige gevallen, louter gedragen als geïmproviseerde hoofdbanden. Ze zongen, of beter gezegd, brulden, liederen die meer weg hadden van strijdkreten dan van weloverwogen melodieën. De kleedkamer galmde van de stemmen, elk lied een testament van hun overwinning, elke noot gedragen met een trots die je normaal alleen in operahuizen vindt.

 

De muren, die talloze keren het echoënde geluid van nederlagen hadden weerkaatst, waren nu getuige van een orkaan van vreugde. Tafels waren geïmproviseerde podia geworden waarop de kleinere spelers stonden te dansen, hun silhouetten scherp afgetekend tegen de felverlichte achtergrond van kleedkamerlampen.

 

Overal waren lachende gezichten, de warme gloed van overwinning die elk gezicht verlichtte, elke lach dieper maakte, elke omhelzing intenser. Trainers en stafleden werden niet gespaard; zij werden net zo hard meegezogen in de feestvreugde, bedolven onder omhelzingen en besproeid met champagne alsof ze zelf de doelpunten hadden gescoord.

 

Paul, nog altijd niet volledig hersteld van zijn beschonken staat tijdens de wedstrijd, had de rol van DJ op zich genomen, al was zijn keuze van 'overwinningsmuziek' even chaotisch als zijn dansbewegingen. Toch, op een of andere manier, paste alles perfect in het moment.

 

Het was een feest van ongebreidelde vreugde, een viering van alles wat we hadden bereikt, een nacht waarvan niemand wilde dat hij eindigde. En terwijl de muziek speelde en de champagne bleef vloeien, wist ik dat dit een van die herinneringen zou zijn die, net als de echo's van onze overwinning, nog lang in de gangen van Spartakos zouden naklinken.

 

De vreugde, wild en ongetemd als ze was, werd abrupt onderbroken toen Vassilis, mijn baas en vriend, met een gezicht zo donker als een onweerswolk de kleedkamer binnenstormde. Zijn gebruikelijke grijns, die meer weg had van een slecht geslepen mes dan van een uitnodiging tot vriendschap, was nergens te bespeuren. Zijn ogen flitsten heen en weer alsof hij in elke hoek van de kamer een verborgen vijand verwachtte.

 

"The referee wants a word," zei hij, zijn stem scherp en snijdend door de muziek en het gejoel heen. Het was een zin die viel als een guillotine, plots en definitief, de vrolijke chaos meteen omvormend tot een verstikkende stilte.

 

De muziek stierf weg, de dansende silhouetten bevriezend in een tableau van plotselinge angst. De spelers keken elkaar aan, hun eerder zo vrolijke gezichten nu vertrokken in verwarring en bezorgdheid. Champagneflessen, nog halfvol, werden achteloos neergezet, de alcoholige zoetheid ineens bitter in de mond.

 

Ik voelde hoe mijn maag een knoop legde, een nare voorspelling van wat die 'word' zou kunnen inhouden. In een wereld zoals de onze, waar elke overwinning met zweet en tranen betaald werd, was elke oproep van een scheidsrechter na een wedstrijd een onheilspellend teken.

 

Met lood in de schoenen, en de rest van het team in mijn kielzog, volgde ik Vassilis naar buiten, naar een confrontatie die wellicht al onze eerdere vieringen zou overschaduwen. Het was een koude douche, een ontnuchtering, net toen we dachten dat de avond niet meer stuk kon.

 

Terwijl we ons een weg baanden door de schemerige gangen van het stadion, voelde ik hoe de adrenaline van de wedstrijd plaatsmaakte voor een beklemmende spanning. "What does he want?" vroeg ik aan Vassilis, mijn stem scherp, gehaast, alsof het uitspreken van de woorden de situatie kon beheersen.

 

Vassilis, die gewoonlijk de rust zelve was, leek nu zelf op een vat vol nerveuze energie. Hij ontweek mijn blik en staarde naar de grauwe betonnen vloer alsof het antwoorden bevatte. "APOEL have complained about how energetic our players were," mompelde hij, zijn stem een mix van woede en bezorgdheid. "They want to have them tested."

 

De woorden kwamen als een klap. "Tested?" Ik stopte midden in de gang, mijn hart klopte in mijn keel. "Now?"

 

"Right now," bevestigde hij, zijn gezicht strak. "They're throwing around accusations, saying maybe there's something... illicit boosting our performance."

 

Dit was een scenario waar ik bang voor was geweest, een nachtmerrie in het echt. Ik keek hem direct aan, mijn stem een fluistering van urgentie. "Vass, we can't have that test now. You know what's at stake."

 

Hij knikte, duidelijk worstelend met de situatie. "I know, mate, I know. But how do you propose we dodge this bullet?"

 

"We need a delay," zei ik, denkend aan elke mogelijke uitweg. "Any excuse that buys us time."

 

Vassilis wreef nerveus over zijn kin, zijn ogen schoten heen en weer. "What about a paperwork snafu? Administrative delay? Could buy us enough time to... you know, clean house."

 

Ik knikte, al wist ik hoe dun het ijs was waarop we dansten. "Do it. Get on it, Vass. Talk to the officials, play up the bureaucracy angle. Anything. Just... keep them from our boys tonight."

 

Hij sloeg een vuist in zijn palm, een besluitvaardig gebaar. "Right. I'll handle it. Let's hope our luck holds out a bit longer." Zijn stem was vastberaden nu, de man die ik kende als de stille kracht achter Spartakos.

 

"I'll get Leandros on the horn, maybe he knows a way out," zei Vassilis, zijn stem doordrenkt met een mengeling van hoop en wanhoop. Ik keek bedachtzaam naar hem terwijl hij de naam noemde. Leandros, dat was iemand die je aan je zijde wilde hebben in dit soort netelige situaties. Een politiek dier, een ware Houdini in de wirwar van bureaucratische en politieke kluwen.

 

Leandros was niet zomaar iemand. Hij had een vinger in elke pap en was uitstekend op de hoogte van de schimmige zaakjes die zich afspeelden in de diverse achterkamertjes. Hij wist altijd precies uit welke hoek de politieke wind waaide en hoe hij die in zijn voordeel kon laten waaien. Zijn talent om tussen de regels door te lezen en tussen de druppels door te dansen zonder nat te worden, was legendarisch.

 

Vassilis haalde zijn mobiel tevoorschijn, zijn vingers dansten over het scherm terwijl hij Leandros' nummer zocht. "Als iemand ons hier uit kan sleuren, dan is het Leandros wel," mompelde hij terwijl hij wachtte op de verbinding.

 

Ik knikte, mijn gedachten racend door alle mogelijke scenario's. Leandros was onze beste kans, een man die even behendig was met woorden als een chirurg met een scalpel. Als er een achterdeurtje was, een vergeten regeltje of een sluwe omweg, dan zou Leandros het vinden. Hij was niet alleen onze back-up; in veel gevallen was hij ons geheime wapen.

 

Terwijl Vassilis in gesprek was, probeerde ik de onrust in mijn hoofd te bedaren. De kleedkamer was nu stil, een schril contrast met de uitbundigheid van zojuist. De spelers keken ons aan, hun gezichten gespannen, hun ogen zoekend naar antwoorden. Ik wist dat we ze niet in de steek konden laten, niet nu.

 

"Leandros, we're in a bind" hoorde ik Vassilis zeggen, zijn stem nu een mengeling van smeekbede en bevel. "We need your help, man. Think, there's got to be a way."

 

De volgende minuten leken uren te duren terwijl ik wachtte op het oordeel van Leandros. Wat hij ook zou zeggen, het zou onze volgende stappen bepalen, misschien zelfs onze toekomst. In deze momenten, op deze kruispunten van lot en toeval, worden legendes geboren of begraven. En Spartakos, mijn Spartakos, was nog lang niet klaar om begraven te worden.

 

Vassilis stopte zijn telefoon weg met een snelle beweging en een subtiele glimlach brak door zijn normaal zo strenge façade. "Leandros has an idea, John," zei hij, de opluchting duidelijk hoorbaar in zijn stem.

 

Ik leunde naar voren, mijn nieuwsgierigheid gewekt. "What's the play?"

 

"Well," begon Vassilis, terwijl hij nerveus de achterkant van zijn nek krabde, een gewoonte die hij had wanneer hij op het punt stond iets listigs te bespreken. "He suggests we pitch the consumption of El ϸousto as a cultural heritage thing. You know, for our South American players, it's a traditional ritual. They see the team as family, and it’s normal within their familial circle."

 

Ik trok een wenkbrauw op, het concept was een beetje ver gezocht maar het had potentieel om te werken. "And the tests?"

 

Vassilis grijnsde, het soort grijns dat verschijnt wanneer je een slinkse troef achter de hand hebt. "We argue that testing them for this would essentially be discriminating based on ethnicity. It's practically racism. We're talking about a cultural practice here, after all."

 

"Racism, eh?" mijmerde ik, terwijl ik het idee in mijn hoofd liet rondgaan alsof ik een dobbelsteen in mijn handen had. "That’s woke enough to work."

 

"Yup," knikte Vassilis, zijn stem daalde tot een samenzweerderige fluistertoon. "It’s so woke it might just make them hesitate. No one wants to be the bad guy, stepping on cultural toes."

 

Ik grinnikte, de spanning nam iets af. "Leandros really is a clever bastard, isn’t he?"

 

"The cleverest," bevestigde Vassilis, terwijl de hoeken van zijn ogen zich vulden met amusement. "Laten we hopen dat de officials erin trappen."

 

Terwijl we terugliepen om de nasleep te beheren, kon ik niet anders dan een mix van bewondering en bezorgdheid voelen. Het was een gewaagde strategie, laverend tussen culturele gevoeligheid en regelrechte misleiding. Maar als het werkte, zou het weer een bewijs zijn van de sluwe diepten waarin we waren gezonken om onze ploeg te beschermen. Dit spel was meer dan alleen voetbal; het was schaken, en we speelden op het scherpst van de snede.

 

Onze wegen scheiden zich bij de deur van de kleedkamer, elk beladen met een zware taak. Terwijl hij wegging om de crisis te beheren, stond ik voor een moment stil, de zwaarte van onze keuzes drukkend op mijn schouders. We waren in een hoek gedreven, maar zoals altijd zou Spartakos vechten, tot de laatste ronde, tot de laatste bel.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

23 uur geleden zei Marius:

Niks beter dan deze apotheose, toch? Behalve dit verslag lezend op een feestdag onder het genot van een kopje zwart goud dan. Prachtige prestatie.

 

Lovely words of praise, thank you, kind sir. 

 

20 uur geleden zei bas huijsmans:

Ik heb er verder niets aan toe voegen Marius. Precies dezelfde gedachte en situatie

 

Dank je wel .

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[bas huijsmans]

Dan kan je als APOEL zoveel titels gewonnen hebben, maar ze laten toch zien dat het zeer kleine verliezers zijn. Ondanks dat ze toch zeker een punt hebben.

[Marius]

Geen uitvlucht of excuus te flauw als het werkt natuurlijk! (Om niet te zeggen geniaal bedacht  )

[Nom de Guerre]

 

CXXXV. De persconferentie

 

De perszaal was gevuld met een ongeduldige energie toen Vassilis het podium betrad. De lampen flikkerden terwijl de microfoons werden getest, een schril contrast met de zware stilte die neerdaalde toen hij begon te spreken.

 

"Goedemiddag, dames en heren," begon Vassilis, zijn stem vast maar met een duidelijk waarneembare trilling die sprak van onderliggende spanning. "Ik sta hier vandaag om een belangrijke verklaring af te leggen betreffende de beschuldigingen en de daaropvolgende eisen voor drugstests bij onze spelers."

 

Hij pauzeerde even, zijn ogen scannend over de menigte van journalisten die elk woord opvingen. "Het is ons ter ore gekomen dat er een klacht is ingediend door APOEL over de vermeende energieniveaus van onze spelers. Volgens hen zou dit het gevolg zijn van prestatieverhogende middelen." Vassilis liet de woorden in de ruimte hangen, zijn blik strak.

 

"Let me be absolutely clear," vervolgde hij, zijn stem scherp als een scheermes. "Spartakos will not participate in this witch hunt. There has been an inappropriate and frankly discriminatory focus on our South American players, based solely on their heritage and traditional practices."

 

De zaal rommelde met gemompel en het geklik van camera's. Vassilis leunde voorover, zijn handen stevig op het spreekgestoelte.

 

"The consumption of El ϸousto is a cultural heritage thing. For our South American players, it's a traditional ritual. They see the team as family, and it’s normal within their familial circle." Zijn stem steeg iets in volume, de emotie rauw en ongefilterd. "To target them for testing on this basis is nothing short of racial profiling."

 

Een journalist stond op, de nerveuze energie bijna tastbaar. "Are you saying the federation is being racist?"

 

Vassilis keek de journalist recht in de ogen, zijn gezicht strak. "Yes, that is exactly what I am saying. We are witnessing an injustice based not on facts, but on stereotypes. And Spartakos will not stand for it."

 

De ruimte was nu geladen met een elektrische spanning, journalisten schoven ongemakkelijk op hun stoelen. Vassilis nam een laatste blik over de menigte.

 

"We will fight this. Not just for our players, not just for our club, but for the principle that in sport, like in life, fairness should be the only game in town. Thank you."

 

Met die woorden liep Vassilis van het podium af, de klikkende camera's en gefluisterde commentaren achter zich latend. De persconferentie was misschien voorbij, maar het echte gevecht was net begonnen.

 

Toen ik mijn blik liet glijden over de verzameling van gezichten in de zaal, zag ik vooral journalisten die driftig aantekeningen maakten of hun toetsenborden martelden. Een paar functionarissen van APOEL stonden daar met gezichten als onweerswolken, overduidelijk not amused door de beschuldigingen die zojuist de ether in waren geslingerd. 

 

Aan de rand van het zaaltje, net buiten de felheid van de schijnwerpers waarin de persconferentie werd gehouden, stond echter ook Eleni. Haar armen strak over elkaar, een houding die zowel afstandelijkheid als bescherming uitstraalde. Haar ogen volgden Vassilis terwijl hij het podium verliet, en in die blik lag een mengeling van bewondering en respect die je niet vaak zag. Het was het soort blik dat je zou verwachten bij iemand die zojuist heeft gezien hoe iemand anders een heldendaad verrichtte.

 

Diep in mijn binnenste, ergens tussen de stoofpot van emoties die constant sudderden, voelde ik een scherpe steek. Jaloezie, onmiskenbaar en bijtend, kroop omhoog langs mijn ruggengraat. Het was een gevoel dat ik probeerde te onderdrukken, maar net zoals een goed gekoelde El ϸousto, weigerde het genegeerd te worden.

 

Terwijl ik daar stond, omringd door het gezoem van discussies en het geklik van camera’s, realiseerde ik me dat deze persconferentie meer blootgelegd had dan alleen een controversieel issue. Het had ook iets in mij blootgelegd, een rauwe, ongepolijste kant die ik liever niet onder ogen kwam. Eleni’s blik had iets in mij wakker gemaakt, een verlangen om de man te zijn naar wie zij opkeek, de man die zij bewonderde. Het was een pijnlijke, maar onvermijdelijke realisatie, geserveerd met brute eerlijkheid.

 

~= = = = =~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Op 10-5-2024 om 09:46 zei bas huijsmans:

Dan kan je als APOEL zoveel titels gewonnen hebben, maar ze laten toch zien dat het zeer kleine verliezers zijn. Ondanks dat ze toch zeker een punt hebben.

 

De schavuiten kunnen gewoon niet tegen hun verlies. Ondanks het feit dat ze een punt hebben, uiteraard.

 

22 uur geleden zei Marius:

Geen uitvlucht of excuus te flauw als het werkt natuurlijk! (Om niet te zeggen geniaal bedacht  )

 

Een beetje het echte leven parodiëren kan geen kwaad

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Daar is onze muze nog eens. Ze werd al gemist! 

[Nom de Guerre]

 

CXXXVI. De markt op

 

Met alle tumult en emotionele achtbanen in de achtergrond, was het bijna een verademing om weer eens ongecompliceerd over voetbal te kunnen praten. Aspis Pylas was onze tegenstander van de dag en eerlijk gezegd, ze speelden meer als leden van een sjoelclub dan als professionele voetballers. Het werd een walkover, een simpele 5-0 zege waarbij onze mannen meer leken op roofdieren dan op voetballers.

 

De score werd geopend door Skyum, onze blonde Viking. Hij ontving een pass van Bougafer die zo scherp was dat je er je brood mee kon snijden. Met een vurige draai schudde hij zijn bewaker af alsof hij een vervelende vlieg was en haalde vernietigend uit; de bal sloeg onder de lat door als een kanonskogel. De fans explodeerden in gejuich, de tribunes schudden op hun grondvesten.

 

Het tweede doelpunt was wederom een showcase van Skyum’s niet te temmen kracht. Deze keer stormde hij de diepte in na een ingenieuze kopbal van Maisuradze die de verdedigingslinie opbrak. Skyum’s afwerking was koel, kalm en verzameld - de bal rolde langs de uitkomende keeper alsof hij uit ging voor een zondagse wandeling.

 

Kluiters, onze altijd lachende verdediger, tekende voor het derde doelpunt. Vanaf een meter of twintig besloot hij maar eens uit te halen, zijn schot was zo hard dat je bijna medelijden kreeg met het net, dat bijkans uit zijn voegen barstte. Het stadion was nu een kolkende massa van gelukzalige geluiden.

 

Ngingi, onze kleine dribbelaar uit Congo, danste door de defensie voor het vierde doelpunt. Het was pure poëzie in beweging; hij slalomde door de tegenstander alsof ze pionnetjes waren in een behendigheidsspel. Toen hij uiteindelijk schoot, was het met de precisie van een scherpschutter. De hoek waarin de bal verdween was zo scherp dat je er een wiskundige formule op kon loslaten.

 

Bougafer sloot de scorelijn af met een doelpunt dat typerend is voor zijn speelstijl: energiek en onvoorspelbaar. Van buiten de zestien joeg hij een granaat van een schot in de kruising, de keeper achterlatend als een standbeeld.

 

Elk doelpunt werd gevierd alsof het een overwinning op zich was, de fans zongen en dansten, de vlaggen zwierden door de lucht. De geur van El ϸousto, weliswaar als cultureel erfgoed nu, mengde zich met de geuren van vers bier en de onmiskenbare adrenaline die door het stadion gierde. Op momenten als deze leek het leven, ondanks zijn complexiteit, verbazingwekkend simpel en uiterst vreugdevol.

 

Terwijl het spektakel op het veld zich ontvouwde en onze jongens Aspis Pylas aan het verslaan waren alsof het een potje tafelvoetbal betrof, dwaalden mijn gedachten af. Eleni of geen Eleni, begon ik te overwegen, wat extra geld op de bank kon absoluut geen kwaad. Misschien was het de aanblik van al die nullen op de rekening, of misschien was het de kolkende mensenmassa die mijn bloed sneller deed stromen, maar op dat moment besefte ik dat ik een plan moest smeden. Vassilis, zo redeneerde ik, zou zich niet verraden voelen als de ploeg er beter van werd. Het was een kwestie van zakelijk denken, niet van persoonlijke aangelegenheden.

 

Terwijl Skyum, Ngingi en de rest de tegenstander tot moes speelden, zag ik ook andere kansen. Door onze verrassend goede prestaties dit seizoen kon ik in een andere vijver gaan vissen. Clubloze talenten, die zich nu nog te goed voelden voor het derde niveau van Cyprus, zouden na het sluiten van de markt een stuk wanhopiger zijn. Het is een ijzeren wet van de voetbalmarkt: naarmate de tijd verstrijkt, worden de opties minder en de wanhoop groter. Onze nakende promotie en sterke prestaties in de beker konden we als lokmiddel gebruiken. 

 

Het idee om het leeuwendeel van de ploeg te verkopen en gratis te vervangen begon vaste vormen aan te nemen in mijn hoofd. Dit was niet zomaar een ingeving, het was een strategie, koud en berekenend, zoals de noordenwind die in de winter over het eiland jaagt. Ik zou Spartakos niet alleen redden, ik zou het transformeren, en mezelf daarbij ook.

 

Terwijl ik daar zat, in de dugout, met de echo's van de menigte die rond zoemden als bijen in een korf, voelde ik een vreemde mix van schuld en opwinding. Schuld omdat ik wist dat ik mijn vriend Vassilis misschien wel voor de bus gooide, opwinding omdat ik wist dat wat ik van plan was, zou kunnen werken, en niet alleen dat, het zou revolutionair zijn. Spartakos zou meer zijn dan een voetbalclub; het zou een fenomeen worden, een wonderverhaal dat nog jaren zou nagalmen in de krochten van het Cypriotische voetbal.

 

Mijn vingers dansten over het scherm van mijn smartphone, terwijl ik berichten uitwisselde met Mister K. De spanning was te snijden, zelfs via het digitale medium. "We're talking about moving the entire Eastern bloc here, K. I need solid numbers, not peanuts," tikte ik, mijn ogen strak op het scherm gericht.

 

Mister K., een sluwe vos als het op onderhandelen aankwam, was echter niet van gisteren. "My friend, these are second-tier Bulgarian clubs we're talking about. They're not exactly flush with cash. But let me work my magic," kwam zijn antwoord.

 

"Magic is fine, K., but it needs to turn into real money. We're not running a charity here," antwoordde ik, terwijl mijn vingers over de toetsen van mijn mobieltje dansten. Het geduld voor de strapatsen van Mister K., die enigmatische makelaar met een voorliefde voor het laatste woord, begon stevig op te raken.

 

Ik keek geërgerd naar het scherm, wachtend op zijn antwoord. De tijd leek stil te staan in de kleine, rommelige kantoorruimte waar ik me bevond. Papieren lagen verspreid over mijn bureau, een getuigenis van de chaos die mijn leven de laatste tijd kenmerkte. Buiten het kantoor klonken de gebruikelijke geluiden van de trainingsvelden, een schril contrast met de spanning die in de lucht hing.

 

"Look, K., I need those numbers crunched by tonight. We're on a tight schedule here," drukte ik, mijn stem vol irritatie. Het leek alsof ik tegen de wind in sprak.

 

Mister K. liet me niet lang wachten. "I'm pushing, mate, pushing hard. These Bulgarians are tough nuts to crack, but I'm on it. Trust me," kwam zijn antwoord uiteindelijk via de chat.

 

"Trust is good, K., but results are better. Remember, no results, no commission," typte ik terug, mijn lippen een dunne lijn. De druk die ik voelde was niet alleen financieel; het was een mengelmoes van verwachtingen en verplichtingen.

 

De onderhandelingen waren net een gecompliceerd dansnummer, en elke misstap kon fataal zijn. De kunst was om Mister K. precies genoeg ruimte te geven om te werken, maar hem ook strak genoeg aan de lijn te houden zodat hij wist wie er echt aan de touwtjes trok. Het was een vermoeiende, maar noodzakelijke balansact.

 

Het spel van cijfers en percentages dat volgde was inderdaad vergelijkbaar met een schaakpartij. "Look, K., they're solid players. Worth at least 100k altogether. Make it happen," drukte ik hem op het hart, terwijl ik de lijn strak hield.

 

Hoewel ons gesprek tekstueel was, kon ik Mister K. bijna horen zuchten aan de andere kant van de lijn. "I'll push for it, but I'm taking a bigger cut if I pull this off. 15%," kwam zijn antwoord, met die typische inhalige ondertoon die ik zo goed van hem kende.

 

Ik wreef nadenkend over mijn kin, terwijl ik alle opties overwoog. "Alright, K., 12.5%, and that's my final offer. Get me that 100k, and it's yours," stelde ik voor, wetend dat ik zo dicht mogelijk bij mijn doel wilde blijven zonder de deal te riskeren.

 

"Deal, my friend. Let me work my magic. I'll get back to you," reageerde Mister K. nu verrassend snel en met merkbare energie. Zijn motivatie leek hernieuwd, aangewakkerd door de uitdaging en de potentie van een vette commissie.

 

Ik legde mijn telefoon neer en leunde achterover in mijn stoel, de nerveuze spanning van de onderhandelingen nog nagalmend in mijn hoofd. Ik wist dat ik nu afhankelijk was van Mister K.'s bekwaamheid om de deal door te drukken, een oncomfortabele positie, maar een noodzakelijke. Buiten klonken de fluitjes en de roepen van de training, een verre echo van de strijd die ik hier op kantoor voerde. Het was een constante balansact tussen risico en beloning, en elke keer dat de telefoon zoemde met een nieuw bericht, kon dat het nieuws zijn dat alles veranderde.

 

Zo zat ik daar, in mijn dugout, starend naar het scherm, wachtend op een deal die onze Oostblokkers naar Bulgarije zou sturen en onze kas zou spekken. Elk bericht van Mister K. bracht ons dichter bij een overeenkomst of het afbreken van de deal, een constante dans van woorden en getallen. Dit was het spel dat ik speelde, het spel waarin elke zet telt.

 

De wedstrijd was inmiddels gespeeld en in feite al een vage herinnering geworden, een bijzaak, want de echte hoofdprijs lag ergens anders te glinsteren aan de horizon. Het was geen trofee of medaille die daar blonk, maar de blinkende vooruitzicht van financiële winst, die mij nachtenlang wakker hield. Terwijl de spelers op het veld hun zweet en tranen vergoten hadden voor een overwinning, waren mijn gevechten meestal met cijfers, percentages en de onvermijdelijke vraagstukken van ethiek versus economie.

 

Het was een spel waarbij de inzetten hoog waren en de beloningen soms nog hoger. De geur van vers gemaaid gras was voor mij inmiddels vervangen door die van koud, hard contant geld. Het was een wereld waarin elke geslaagde transfer niet alleen een kwestie was van een speler van A naar B verplaatsen, maar van het nauwgezet balanceren op de dunne lijn tussen risico en rendement.

 

Ik slofte door de stille gangen van ons stadion, mijn gedachten alweer bij de volgende deal, de volgende onderhandeling. Buiten klonken nog de echo's van de overwinning, het gejuich van de fans die niets wisten van de ware spellen die gespeeld werden in de bestuurskamers en op de smartphones van de clubmanagers. Elk succes op het veld was voor mij slechts een opstapje naar de volgende financiële maneuver. 

 

Het was een leven van constante alertheid, waarbij elke nieuwe e-mail of elk telefoontje het begin kon zijn van een nieuwe strijd of een nieuwe overwinning. Het voetbal was slechts het zichtbare deel van deze ijsberg; de werkelijke massa lag verborgen onder de oppervlakte, in de donkere, diepe wateren van de financiële machinaties.

 

~ = = = = = ~

 

Reactie.

 

Spoiler

 

20 uur geleden zei Marius:

Daar is onze muze nog eens. Ze werd al gemist! 

 

Dan zit er in de toekomst nog wel een en ander voor je in het vat  

 

Voor @ElMarcos en @bas huijsmans, ik ben jullie gastrollen niet vergeten. Ze komen er aan.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

12 mei bewerkt door Nom de Guerre