[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[ElMarcos]

Wederom een heerlijk geschreven update en het hoge woord van de gemiste penalty's is eruit.... Het brengt weer een heel nieuw web van intrige en gevaren voor John met zich mee. Een waar Vass en zijn vader ongetwijfeld bij moeten helpen waarmee John mogelijk nog verder gevangen raakt in een web van onmogelijke keuzes.

[Marius]

Match fixing. Dat kon er ook nog wel bij natuurlijk  

[Nom de Guerre]

 

CVIII. Pissen in een potje?

 

Het leven bij Spartakos was inderdaad nooit saai, en dat stond steviger als een paal boven water dan een oude eik in een Hollands landschap. Toen ik de dag na onze bijna mythische bekerwinst het kantoor binnenstapte, iets wat leek op een normale werkdag te worden, werd ik verrast door de aanwezigheid van een pezig, kaal mannetje met een blik die sluwer was dan een stadsrat. "Who the bloody hell are you?" vroeg ik, met de subtiliteit van een olifant in een porseleinkast.

 

Vassilis, altijd de man om een situatie te de-escaleren, onderbrak mijn ondervraging met een kalme handgebaar, alsof hij een woeste hond probeerde te bedaren. "This is Markellos. He's a doctor, mate. The FA want to start testing us for forbidden substances. Clubs are jealous. Markellos, he knows all the tricks. He will help us," legde hij uit, zijn stem zo rustig alsof hij het over het weer had.

 

Daar stond ik dan, oog in oog met Markellos, de vermeende dokter en meester van de duistere kunsten van dopingtests omzeilen. Het hele concept dat hij zou helpen om ons netjes binnen de lijntjes te kleuren in deze door paranoia gedreven tijden van sportieve rechtvaardigheid, was bijna ironisch. Het was als het inhuren van een pyromaan om als brandweerman te dienen. De ironie was zo dik dat je het kon snijden en opdienen bij de koffie. Maar hier waren we, in de wildernis van het moderne voetbal, waar elke dag een nieuwe absurditeit zich aandiende als een clown op een kinderfeestje.

 

"Markellos Séfer," stelde hij zichzelf voor, met een zelfverzekerdheid die grensde aan arrogantie, alsof hij de geheime formule voor eeuwige jeugd had ontdekt, of tenminste de winnende loterijnummers wist. "I used to work for the FA, but Demetrious pays better." Zijn grijns was breed, bijna roofzuchtig, en het spreidde over zijn gezicht alsof het een scheur in een oude vaas was. 

 

"I have a few plans, contingencies." Zijn toon was die van een schaker die vier zetten vooruit denkt, zeker van zijn overwinning voordat de stukken überhaupt op het bord zijn geplaatst. "I also have contacts, so we will know when they come to check us." Hij klonk als een spion uit een Koude Oorlog-film, iemand die gewend is aan het slingeren tussen de schaduwen van geheimen en leugens.

 

Daar stond hij, Markellos Séfer, de zelfbenoemde tovenaar van de dopingwereld, klaar om ons door het mijnenveld van sportieve rechtvaardigheid te loodsen met niets meer dan een paar goed geplaatste vrienden en een arsenaal aan slinkse plannen. Het was bijna lachwekkend, als het niet zo verontrustend was, en ik kon alleen maar hopen dat zijn zelfvertrouwen gerechtvaardigd was. Want in de wereld van het voetbal, zoals in de meeste zaken van het leven, zijn het vaak de onzichtbare draden die het krachtigst trekken.

 

Ik leunde tegen een oud, met papieren overladen bureau dat kreunde onder het gewicht van de vergeten verslagen en verwaarloosde documenten. "Alright, so the next match, we play with mostly reserves, yeah? If they get caught, it’s no big deal." Mijn stem klonk zo nonchalant als een zondagswandelaar in het park, maar de onderliggende spanning was tastbaar, als de elektriciteit die zoemt rond een oude neonreclame. Ik keek de kamer rond, mijn blik scherp als een mes dat net geslepen was. Het was een plan dat even brutaal als noodzakelijk was, geboren uit de schoot van wanhoop en slim spel, typisch iets wat je zou verwachten in de krochten van het professionele voetbal, waar de grenzen tussen fair play en vuil spel vaak vager zijn dan de lijnen op een slecht onderhouden voetbalveld.

 

Vassilis krabde bedachtzaam aan zijn kin, alsof hij probeerde een eeuwenoud mysterie op te lossen met niets meer dan zijn vingertoppen. "Yes, if the reserves are clean, even better. And if there are starters who are clean, they can play as usual." Zijn woorden waren bedachtzaam, gemeten, alsof hij elk woord op een weegschaal legde voordat hij het uitsprak. Het was duidelijk dat hij het spel kende, de kunst van het balanceren op het scherp van de snede, waar elke beslissing kon leiden tot glorie of naar de goot. Vassilis keek me aan met een blik die zowel vastberadenheid als de diepe vermoeidheid van dit eeuwige kat-en-muisspel toonde.

 

Markellos keek ons fronsend aan, zijn voorhoofd gerimpeld als een versleten spijkerbroek. Hij zuchtte, een zucht zo diep en zwaar alsof het gewicht van de wereld, inclusief de maan en een paar nabijgelegen sterren, op zijn schouders rustte. "I need full disclosure. We know who's clean and who isn't, right?" Zijn stem droeg de urgentie van iemand die probeert een lekkend schip met een theelepeltje leeg te scheppen. De ernst van zijn woorden was onmiskenbaar, en het was duidelijk dat Markellos niet zomaar een figurant was in dit spel van schaduwen en geheimen, maar iemand die de touwtjes stevig in handen had, of op zijn minst dacht dat hij ze had.

 

Ik keek bedenkelijk naar deze dubieuze sportarts, wiens voorkomen en handelingen net zo twijfelachtig waren als de kwaliteit van een broodje kebab na middernacht. "Those parties are a mess, nobody really knows what happens during those parties, who does what. What we need is a fail-safe, something solid." Mijn stem klonk sceptisch, alsof ik een tweedehands auto inspecteerde die net iets te glimmend was om betrouwbaar te zijn.

 

Markellos, die daar stond met een uitdrukking op zijn gezicht alsof hij net een citroen had doorgeslikt of op het punt stond een bank te beroven, knikte langzaam. "Markellos, what can you do?" vroeg ik, mijn toon dringend, als een generaal die een laatste strategie bespreekt voor de allesbepalende slag. Het was duidelijk dat we op dun ijs dansten, en ik wilde zeker weten dat als we erdoorheen zakten, er tenminste reddingsboeien klaar zouden liggen.

 

Markellos boog zich voorover naar ons toe, dichtbij genoeg dat ik de hint van samenzwering in zijn adem kon ruiken, vermengd met de onmiskenbare geur van iemand die te veel koffie heeft gedronken. Zijn stem was een fluistering, zo zacht en geheimzinnig alsof hij ons het recept voor de eeuwige jeugd verklapte. "We can switch the urine samples with a fake bladder. I’ve done it before. It’s risky, but it’s foolproof if done right."

 

Zijn woorden hingen in de lucht als een illegale sigarettenrook in een niet-rokersruimte. Riskant maar waterdicht, als een goed geplande bankroof. 

 

Ik staarde hem aan, mijn blik doordrenkt met een mix van immoraliteit en de pure waanzin van het plan dat hij zojuist had ontvouwd. Vassilis daarentegen, leek een stuk enthousiaster, zijn ogen bijna fonkelend. "A fake bladder, huh? Sounds like something out of a spy movie." Hij leek oprecht onder de indruk, alsof hij net een trailer van een nieuwe James Bond-film had gezien.

 

Ik kon mijn scepsis echter niet verbergen, mijn wenkbrauwen zo hoog opgetrokken dat ze bijna een eigen leven leidden. "A spy movie? You mean a slapstick comedy?" merkte ik droogjes op, de absurditeit van het geheel niet helemaal kunnende vatten.

 

Markellos bleef echter onverstoorbaar, zijn gezicht zo neutraal alsof hij een pokerwedstrijd speelde. "Well, football these days is more espionage than sport, my friend." Zijn stem droeg een ironische ondertoon, alsof hij zelf ook besefte hoe belachelijk zijn uitspraak klonk.

 

Vassilis knikte bedachtzaam, alsof hij de informatie net had verwerkt. "Alright, set it up. But keep it tight, only people who need to know, yeah? We can’t afford any leaks, not with this." Zijn toon was serieus, de ernst van de situatie duidelijk makend.

 

Markellos grijnsde breed, bijna triomfantelijk. "Understood, sir. We’ll keep it under wraps. I’ll take care of the preparations. Trust me, gentlemen, you’re in good hands." Zijn vertrouwen was zo overtuigend dat het bijna besmettelijk was, alsof hij een verkoper was die je zojuist had overtuigd om een levensverzekering te kopen op de top van een brandende vulkaan.

 

En zo werden we deelnemers aan een plan dat zo gedurfd was dat het grensde aan het krankzinnige, een verhaal dat, indien ooit onthuld, zeker als een bizarre voetnoot in de annalen van het voetbal zou eindigen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

7 uur geleden zei ElMarcos:

Wederom een heerlijk geschreven update en het hoge woord van de gemiste penalty's is eruit.... Het brengt weer een heel nieuw web van intrige en gevaren voor John met zich mee. Een waar Vass en zijn vader ongetwijfeld bij moeten helpen waarmee John mogelijk nog verder gevangen raakt in een web van onmogelijke keuzes.

 

Ja, er zat een lange aanloop in deze twist  

 

2 uur geleden zei Marius:

Match fixing. Dat kon er ook nog wel bij natuurlijk  

 

Kan natuurlijk niet ontbreken in een dergelijke novelle.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Djurovski]

Matchfixing , sjoemelen met de doping controles i love it

[Marius]

Deze passage deed mij helemaal denken aan het verhaal van het peertje van Michel Pollentier  

[bas huijsmans]

Misschien dat dit voor inspiratie kan zorgen. Doet me namelijk erg aan deze scene uit Blue Mountain State denken haha

 

[Nom de Guerre]

 

CIX. De B-keuze

 

Vlak voor de volgende wedstrijd, toen de spanning al hoog opliep als de koorts van een zieke hond, kregen we een seintje van onze dubieuze dokter, Markellos. Zijn informatie was zoals altijd even clandestien als een nachtelijke ontmoeting in een verlaten parkeergarage. Hij liet ons weten dat de controleurs, die speurneuzen van de sportrechtvaardigheid, na de wedstrijd tegen Lympia aanwezig zouden zijn om hun potjes te vullen met de urine van onze spelers.

 

Zijn boodschap kwam binnen als een sms die je liever niet had willen ontvangen, het soort bericht dat je avond en mogelijk je hele week verpest. Maar daar stonden we dan, gewapend met de voorkennis van een geplande overval, ons voorbereidend op de nasleep van wat wel eens een zeer interessante voetbalwedstrijd kon worden.

 

De lucht hing zwaar boven het stadion, beladen met de geur van angstzweet en vers gemaaid gras, een combinatie die in de wereld van het voetbal vaak voorkwam maar zelden zo geladen was met implicaties. We keken elkaar aan in de kleedkamer, onze blikken een mengeling van vastberadenheid en de stille vraag of we wel klaar waren voor wat komen zou.

 

"We’ve got a plan, lads," zei ik, terwijl ik probeerde wat moed in te spreken, alsof ik een troep soldaten toesprak voor een veldslag. "Let’s focus on the game and leave the rest to Markellos and his magical pig bladders."

 

Qua opstelling had ik wat schuifwerk verricht dat zelfs een ervaren pizzabakker duizelig zou maken. Onze Zuid-Amerikanen, die normaal gesproken met de bal dansten alsof het een hete aardappel was, waren naar de bank verbannen. Je kon aan hun gezichten zien dat ze het begrepen, maar er toch de pest in hadden, alsof ze waren uitgenodigd voor een feestje en dan te horen kregen dat ze alleen mochten helpen met de afwas.

 

In plaats daarvan had ik wat meer reservespelers opgesteld, van die jongens die normaal net zoveel speeltijd krijgen als een ijsbeer in de Sahara. Ook enkele spelers die al een contract elders hadden getekend, kregen nu een basisplek. Dit waren gasten die al met één been buiten stonden, hun gedachten misschien al bij hun nieuwe club, waar de grasmat groener leek en de ballen ronder.

 

De tactiek was duidelijk: mochten er problemen ontstaan met de aangekondigde dopingcontroles, dan zouden de gevolgen meer lijken op een klein krasje op een oude fiets dan een deuk in een glanzende Ferrari. Slim, misschien een beetje laf, maar in de wereld van het voetbal, waar elke schaduw kon wijzen op een valstrik, was het beter om op safe te spelen dan achteraf met gebalde vuisten naar de hemel te schreeuwen. 

 

Zo stond ik daar, langs de lijn, mijn opstelling observerend met de intense blik van een schaker die net zijn pion heeft opgeofferd in de hoop op een groter gewin. Het spel was bezig, en hoewel de bal rolde zoals altijd, was het een geheel andere partij die gespeeld werd, een partij waarvan de regels nog geschreven moesten worden.

 

Zelfs met een B-ploeg, die meer leek op een verzameling reserveonderdelen dan op een geoliede voetbalmachine, waren we enkele maatjes te groot voor Lympia. We walsten over hen heen als een zware stoomwals over een hoop herfstbladeren, met een verpletterende 6-0 als triomfantelijk eindresultaat.

 

Ngingi opende de score, met een doelpunt dat zo onverwacht kwam dat de keeper van Lympia erbij stond alsof hij getuige was van een UFO-landing. Hij schoot van buiten de zestien, de bal zo scherp draaiend dat het leek alsof hij persoonlijk door de hand van God was aangeraakt.

 

Vervolgens nam Konstantinou het stokje over. Hij dartelde door de verdediging alsof hij op een zondagmiddag door een park jogde, en tikte de bal met een geniepige precisie in het net, als een postbode die een brief door de smalste brievenbus schuift.

 

Jangveladze, niet te overtreffen, nam de derde voor zijn rekening. Zijn doelpunt was de definitie van brute kracht; hij ramde de bal in de bovenhoek, waar het met zoveel geweld insloeg dat het leek alsof het doel de volgende dag nog zou naschudden.

 

Bajrovic deed ook een duit in het zakje met een vrije trap die zo mooi was dat het de schilderijen in het Louvre naar de kroon stak. De bal vloog over de muur, daalde neer in het doel, en liet iedereen in het stadion achter met open monden.

 

Caetano's goal was een solonummer dat je zou verwachten in een balletvoorstelling, niet op een voetbalveld. Hij weefde door de verdediging met de elegantie van een ballerina, en zijn afwerking was zo zacht en nauwkeurig dat de bal leek te huilen van geluk toen hij het net raakte.

 

Mura schoot de vijfde treffer van afstand binnen, de bal suizend door de lucht als een komeet. Het was zo'n schot waarvan je wist dat het doel zou treffen nog voordat het de voet verliet, bestemd om de netten te doen zwellen.

 

En tenslotte was het Trifunovic die de kers op de taart zette. Zijn doelpunt was een listige kopbal, waarbij hij zo hoog sprong dat je zou zweren dat hij tijdelijk de zwaartekracht had afgeschaft.

 

Zo werd het een 6-0 afslachting, een ballet van doelpunten waarbij elke treffer een ode was aan het onvoorspelbare en prachtige spel dat voetbal heet.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

15 uur geleden zei Djurovski:

Matchfixing , sjoemelen met de doping controles i love it

 

Het betere werk.

 

15 uur geleden zei Marius:

Deze passage deed mij helemaal denken aan het verhaal van het peertje van Michel Pollentier  

 

Dat zegt me toevallig niets? Waar gaat het over?

 

1 uur geleden zei bas huijsmans:

Misschien dat dit voor inspiratie kan zorgen. Doet me namelijk erg aan deze scene uit Blue Mountain State denken haha

 

 

Zoiets ja  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Jónstærke]

Blijven lachen en dansen, zelfs met onweer op komst! P(l)as maar op!

[Marius]

Ook de reserves kunnen er wat van!

 

Pollentier is een voormalig wielrenner die in de Tour dopingfraude pleegde door urine in een rubberen peertje binnen te smokkelen voor zijn controle, maar hij werd betrapt. 

[Djurovski]

I love it when a plan comes together

[Nom de Guerre]

 

CX. The great switch

 

Na de wedstrijd, terwijl het zweet nog stoomde op de rug van mijn spelers en het stadion langzaam leegliep als een goedkoop biertje op een warme dag, stonden er inderdaad een paar mannetjes te wachten met trechters en bekers. "You piss here," commandeerden ze, met de autoriteit van een verkeersregelaar op een lege kruising. Hun amateurisme was zo dik dat je het kon snijden en serveren met een sausje van ongemakkelijkheid.

 

Ze controleerden willekeurig, kozen spelers uit als een slechte quizmaster die willekeurig namen trekt uit een hoed. Maar, en hier komt het mooie, ze liepen niet mee met de spelers naar de toiletten. Amateurisme ten top, alsof ze ons op een dienblad de gelegenheid gaven om te rommelen.

 

En daar kwam Markellos, onze dubieuze dokter en meester van de misleiding, glanzend in zijn rol als de grote Houdini van de urinetests. Ongehinderd door toezicht, voerde hij zijn grote wisseltruc uit. Het was een spektakel waardig van een podium, hoewel uitgevoerd in de schaduwen van de kleedkamers.

 

Met de behendigheid van een goochelaar wisselde hij de echte urine voor de inhoud van nepblazen, gevuld met onberispelijk schone vloeistof. Elke beweging was minutieus gepland, elke handeling zo vloeiend dat het leek alsof hij dit al duizend keer eerder had gedaan. Misschien was dat ook zo. De nepblazen waren klein kunstwerken op zich, meesterlijk gecreëerd om elke test te doorstaan die de sportautoriteiten konden bedenken.

 

Markellos, met zijn tas vol trucs, leek op een chef-kok die een exotisch gerecht bereidt onder de neuzen van nietsvermoedende critici. Het was kunst, het was wetenschap, het was bedrog, allemaal mooi verpakt in één onberispelijke uitvoering.

 

Toen de spelers een voor een terugkeerden, hun gezichten een mengeling van vermoeidheid en stiekeme voldoening, wist ik dat Markellos had gezegevierd. De controleurs, nog steeds onbewust van de magie die zich recht onder hun neuzen had afgespeeld, pakten hun spullen en vertrokken, tevreden met hun 'steekproeven'.

 

En daar stonden we dan, de lachende winnaars van niet alleen de wedstrijd, maar ook van het grote spel dat zich afspeelde achter de schermen, een spel waarin wij, met Markellos aan onze zijde, de onbetwiste kampioenen waren.

 

Markellos stak grijzend een duim naar ons op, zijn grijns zo breed dat het bijna zijn oren raakte. Kat in het bakkie. Zijn gezicht straalde een soort triomfantelijke tevredenheid uit die je normaal alleen ziet bij mensen die net de loterij hebben gewonnen of bij een kat die stiekem de goudvis van de buren heeft opgegeten.

 

Nooit geweten dat het zo eenvoudig was om als bedrieger de kost te verdienen. Daar stond hij, onze Markellos, alsof hij net een kindertrucje had uitgevoerd op een verjaardagsfeestje, maar in werkelijkheid had hij zojuist de sportautoriteiten om de tuin geleid met de finesse van een veteraan die nog steeds een paar goeie trucs achter de hand heeft.

 

Zijn lach, zijn opgestoken duim, en zijn grijns waren allemaal delen van het masker van een man die zijn brood verdient in de schaduwen, waar de lijnen tussen juist en onjuist niet alleen vaag zijn, maar soms ook helemaal niet bestaan. In zijn wereld, een wereld waarin elke stap voorzichtig moet worden gezet en elke handdruk twee keer moet worden gecheckt, was Markellos een meester.

 

En terwijl hij daar stond, trots als een pauw, besefte ik dat in de donkere hoeken van ons vak, waar de schijnwerpers zelden schijnen, mannen als Markellos niet alleen overleven, maar ook bloeien, gedijen op de randjes van wat toelaatbaar is, altijd dansend op het slappe koord van bedrog. Al met al had ik niet het gevoel dat er nu nog iets mis kon gaan.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

21 uur geleden zei Jónstærke:

Blijven lachen en dansen, zelfs met onweer op komst! P(l)as maar op!

 

Je moet toch wat  

 

19 uur geleden zei Marius:

Ook de reserves kunnen er wat van!

 

Pollentier is een voormalig wielrenner die in de Tour dopingfraude pleegde door urine in een rubberen peertje binnen te smokkelen voor zijn controle, maar hij werd betrapt. 

 

Ah kijk, dat is dus niet mijn sport. Nou ja, het idee hier is hetzelfde  

 

10 uur geleden zei Djurovski:

I love it when a plan comes together

 

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Ik voel dat hier nog een staartje aan komt  

[Jónstærke]

Zo mensen blijven bloeien tot het moment dat ze bloeden.. Dat kan niet blijven goed gaan (tenzij je je territoriaal werkterrein zorgvuldig uitkiest natuurlijk en niet op uitbreiding bent gericht) 

[Nom de Guerre]

 

CXI. Say hello to my little friend

 

Terwijl de rest van de ploeg zich als een stel uitgelaten schoolkinderen op weg naar een schoolreisje richting het appartementencomplex begaf voor de afterparty, zat ik nog verzonken in het papierwerk dat bij de dopingcontrole hoorde en beantwoordde ik een paar mailtjes over mogelijke versterkingen voor het team. Mijn bureau was een slagveld van papieren en openstaande digitale vensters, een testament van de chaos die de voetbalwereld soms kan zijn.

 

Ik hoorde voetstappen bij de deur en zonder op te kijken, reageerde ik, veronderstellend dat het Vassilis was die waarschijnlijk kwam zeggen dat ik me moest opschieten. "I will be right along, Vass, mate." Mijn stem had de nonchalance van iemand die gewend is aan late avonden.

 

De reactie die volgde was echter niet de joviale bevestiging die ik verwachtte. "No, you will not," kwam het antwoord terug, in een Oostblokaccent zo dik dat je het kon doorzagen en als brandhout verkopen. Het accent liet mijn haren overeind staan, een onaangenaam voorgevoel kriebelend in mijn maag.

 

"We will have a word with you, mister John." De woorden waren geladen met een dreiging die de temperatuur in de kamer leek te doen dalen. Ik draaide me langzaam om, mijn hartslag versnellend, niet zeker wetend wat ik zou aantreffen maar bereid om mijn mannetje te staan.

 

Daar stonden ze, twee bonkige figuren die meer leken op ontsnapte personages uit een Koude Oorlog film dan op iets anders. Hun blikken waren hard en koud, hun posturen zo dreigend als wolven die een gewonde hert hebben gespot. Op dat moment wist ik dat deze avond allesbehalve zou eindigen met het feestgedruis van de afterparty.

 

De grootste van het duo, een kerel zo breed dat hij waarschijnlijk horizontaal door deuren moest, stapte naar voren. Zijn beweging was traag en bedachtzaam, alsof hij de tijd had om over elke stap na te denken en te besluiten of hij zijn energie er wel aan wilde verspillen. "Congratulations, mister John. A fine win. You can party later. Our boss, he wants a word," zei hij, zijn stem was diep en onheilspellend, het soort stem dat je verwacht bij een slechterik in een oude film noir.

 

De manier waarop hij 'party' zei, klonk alsof het iets was wat je deed aan het einde van de wereld, niet iets om vanavond te vieren. En 'our boss, he wants a word' klonk bijna als een doodvonnis, uitgesproken met de onverbiddelijkheid van een rechter die zijn hamer neerlegt.

 

Ik slikte, mijn keel droog. Het was duidelijk dat deze ontmoeting geen deel uitmaakte van de gebruikelijke festiviteiten van een voetbaloverwinning. De schaduwen van de kamer leken dieper te worden, de stilte zwaarder, terwijl ik nadacht over wie hun 'boss' kon zijn en waarom hij, uit alle mensen, een woord met mij zou willen wisselen. Dit waren niet zomaar bezoekers; dit was iets ernstigs, iets potentieel gevaarlijks. De avond had ineens een heel andere wending genomen, en niet ten goede.

 

Met een theatraal, haast komisch aandoend gebaar zwaaide zijn kompaan richting de deur. Het was zo overdreven dat het bijna uit een slechte slapstickfilm leek te komen, compleet met een denkbeeldige tromroffel op de achtergrond. De grote baas maakte zijn opwachting, en wat een opwachting was dat. Ik knipperde even met mijn ogen, probeerde het beeld te verwerken dat zich voor mij ontvouwde. In de deuropening stond namelijk een lilliputter, strak in pak, met een uitstraling die zowel autoriteit als onverwachte ironie uitstraalde. 

 

Nu heb ik vaker de neiging om eerst te praten en daarna pas na te denken, een gewoonte die meer dan eens heeft geleid tot situaties die achteraf gezien beter vermeden hadden kunnen worden. Helaas was dit geen uitzondering op de regel. Zonder het te kunnen onderdrukken, en misschien ook een beetje aangemoedigd door de surrealistische situatie, floepte de woorden eruit: "What's next lads, say hello to my little friend?" 

 

Het was bedoeld als een luchtige opmerking, een referentie naar een beroemde filmscène, misschien zelfs een poging om de spanning te breken. Maar zodra de woorden mijn mond verlieten, voelde ik hoe de atmosfeer in de kamer verdichtte, de lucht zwaarder werd met een ongemakkelijke stilte die zich om ons heen wikkelde als een onzichtbare mist.

 

De lilliputter, die tot dan toe een neutrale uitdrukking had gehouden, vernauwde zijn ogen, en de temperatuur in de kamer leek een paar graden te dalen. Het was duidelijk dat mijn poging tot humor misschien niet de beste zet was geweest in een spel waarvan ik de regels nog niet helemaal begreep.

 

Een van de bonkige figuren, vermoedelijk een lijfwacht of misschien wel een afgezant van de onderwereld, liet zijn hand langzaam en dreigend naar de onderkant van het revers van zijn jasje glijden. Je kon bijna de soundtrack van een oude spaghettiwestern horen spelen op de achtergrond, terwijl zijn bewegingen zo bedachtzaam waren dat je tijd zou hebben om een kop koffie te zetten en die rustig op te drinken voordat hij klaar was met zijn actie.

 

Maar voordat de situatie kon escaleren tot een scene die niet zou misstaan in een misdaadfilm, maande de lilliputter, de onbetwiste boss van dit gezelschap, hem met een subtiel maar onmiskenbaar handgebaar tot stilte. Het was het soort gebaar dat geen tegenspraak duldde, uitgevoerd met de precisie en autoriteit van een dirigent die een symfonie orkestreert.

 

Als reactie verstijfde de lijfwacht onmiddellijk, zijn lichaam zo rigide als een oud standbeeld in het park dat meer duivenpoep dan bezoekers ziet. Hij bleef roerloos staan, een perfecte waakhond, zijn ogen vastgenageld op zijn baas, wachtend op een volgende opdracht of misschien wel de toestemming om te ademen. De spanning in de kamer was te snijden, dikker dan de bodem van een ongewassen koffiepot, en het was duidelijk dat dit spelletje nog lang niet uitgespeeld was.

 

"Mister John, I am Grigori." De woorden kwamen eruit met de zware, onverzettelijke klank van een oude klok die middernacht slaat. "You have been asking after our business, so here I am." Grigori stond daar in de deuropening, klein van stuk maar met de aanwezigheid van een reus. Zijn stem droeg een accent zo dik dat je het met een bijl zou moeten kappen om het te begrijpen.

 

Hij zwaaide grijnzend naar zijn twee lijfwachten, twee kolossen die meer weg hadden van gepantserde voertuigen dan van mensen. "Roman and Giorgi here are good players," zei hij, en zijn grijns was zo breed dat het leek alsof hij het hele eiland Cyprus daarmee kon opslokken. 

 

Het was duidelijk dat Grigori en zijn trawanten niet alleen maar in Cyprus waren voor de zon en de zee. "We are here also for... opportunities," vervolgde hij, zijn ogen glinsterend van de sluwe plannen die zich achter zijn kalme façade verscholen. "Smuggling, laundering... Cyprus is perfect." Zijn tong rolde bijna smakelijk om de criminele activiteiten heen die hij opsomde alsof het gerechten op een menu waren.

 

"Spartakos could be... an interesting partner," ging Grigori verder, terwijl hij bedachtzaam een sigaret tussen zijn lippen stak. "The story with Pittaras and Maisuradze was a test, you see." Zijn blik was scherp, alsof hij door me heen kon kijken, recht mijn gedachten in. "If serious opportunities for collaboration arise, we will arrange things less... conspicuously. And maybe there's even something in it for you, sport-wise."

 

De mogelijkheid van versterkingen klonk bijna te goed om waar te zijn, een verleidelijk aanbod dat zo uit de koker van een geniepige geest kon komen. Grigori zwaaide opnieuw naar zijn lijfwachten. "These guys, Roman and Giorgi, not only good with their fists but also on the field."

 

Ik aarzelde, maar niet lang. Het was duidelijk dat in de wereld van Grigori het ijzer gesmeed werd als het heet was. "That sounds like a plan, Grigori. What do we do next?" Mijn stem was vastberadener dan ik me voelde, maar in dit spel moest je wel.

 

Grigori's grijns werd zo mogelijk nog breder. "First, we celebrate our new friendship," zei hij, terwijl hij een dikke, dure fles wodka uit zijn jas tevoorschijn haalde. "Then we talk business, real business."

 

Terwijl de fles rondging en de rook van Grigori's sigaret de kamer vulde met de geur van samenzweringen en geheime deals, wist ik dat Spartakos zich misschien wel op een heel nieuw speelveld bevond, een speelveld waar de spelregels door heel andere scheidsrechters werden geschreven. En hoe dit spel zou eindigen, was een vraag die zelfs de beste gokker niet kon beantwoorden.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

22 uur geleden zei Marius:

Ik voel dat hier nog een staartje aan komt  

 

Dat is wel een beetje het terugkerende thema  

 

21 uur geleden zei Jónstærke:

Zo mensen blijven bloeien tot het moment dat ze bloeden.. Dat kan niet blijven goed gaan (tenzij je je territoriaal werkterrein zorgvuldig uitkiest natuurlijk en niet op uitbreiding bent gericht) 

 

I hope you were not disappointed.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Djurovski]

Dit klinkt niet al te positief voor John

[Marius]

Opportunities ... daar lijken ze in Cyprus allemaal wel mee bezig  

[Nom de Guerre]

 

CXII. Interlude met alcohol

 

Deze nieuwe aanwas van Georgische versterkingen, zowel voor op het veld als achter de schermen, wakkerde uiteraard pittige discussies aan binnen de organisatie van Spartakos. Vassilis, gewoonlijk de kalme kracht, was verrassend genoeg niet degene met wie ik het meest in de clinch lag. Het was Demetrious, altijd al meer een vat vol vuurwerk dan een stille water, wiens gemoederen tot ongekende hoogten opliepen.

 

Het idee van een face-to-face tussen Grigori en Demetrious kwam dan ook niet uit de lucht vallen, eerder als een noodzakelijke stap om een uitbarsting te voorkomen. De ontmoeting werd gearrangeerd in een achterkamertje van het clubhuis, een plek die meer weg had van een spionnenhol uit de Koude Oorlog dan een kantoor in een sportcomplex.

 

Toen de twee mannen elkaar eindelijk onder vier ogen spraken, hing de spanning in de kamer dikker dan de rook van Grigori’s eeuwige sigaret. Maar wat een uitbarsting van woede of een onverzoenlijke ruzie had kunnen zijn, werd iets geheel anders, dankzij het beruchte olijfolieverhaal.

 

Demetrious, in een poging om de ijzige sfeer te breken, lanceerde in zijn typische flamboyante stijl een anekdote over hoe zijn grootvader olijfolie gebruikte om zowel zijn salades als zijn huwelijk te redden. Het verhaal, rijk aan overdrijvingen en bizarre zijwegen, had in een andere context misschien op een beleefde glimlach kunnen rekenen.

 

Echter, tot ieders verbazing, inclusief die van mij, barstte Grigori uit in een ongelooflijke schaterlach. Het geluid van zijn lachen was zo aanstekelijk en ongebruikelijk, dat het leek alsof een doos vol verrassingen plots was opengevlogen. Zijn reactie verlichtte de stemming aanzienlijk en transformeerde de zware lucht in iets dat bijna als camaraderie voelde.

 

Die lach brak alle barrières. Plotseling waren de gespannen gesprekken vervangen door gegrinnik en gegniffel, en de vergadering, die gestart was als een diplomatieke krachtmeting, eindigde als een avond in een kroeg waar oude vrienden anekdotes delen. Het was absurd, onvoorspelbaar, en perfect passend bij de bizarre wereld van het voetbal waarin wij leefden. Een wereld waarin zelfs de kleinste gedeelde menselijkheid een weg kan banen door de dichtste mist van concurrentie en conflict.

 

Het doorbreken van deze grens leidde inderdaad tot een soort onderlinge broederschap, een samenhorigheid die sinds mensenheugenis niet meer was gevoeld tussen deze twee kanten van het spectrum. Cyprus en Georgië, elk met hun diepgewortelde wijntradities, vormden de perfecte achtergrond voor een avond die zich zou ontvouwen rond de rijke aroma's van Cypriotische commanderiawijn en Georgische saperavi. 

 

Het was een avond waarbij de wijn niet alleen als drank diende, maar als een medium dat diepere verbindingen smeedde, verbindingen die verder reikten dan de gebruikelijke oppervlakkige zakelijke interacties. Terwijl we de verschillende wijnen proefden, ontspinde zich een gesprek dat rijker was dan welke wijn dan ook die we die avond dronken.

 

Om de feestvreugde verder te vergroten sloten ook Yannis en Eleni aan. Yannis, altijd op zoek naar manieren om zijn zakelijke belangen te verstevigen, zag de veranderde omstandigheden als een kans om zijn netwerk uit te breiden. Eleni, daarentegen, had minder zakelijke motieven. Zij wilde simpelweg de avond doorbrengen met haar verloofde, weg van de complexiteit van hun dagelijks leven.

 

Ondanks de mogelijke onderhuidse spanningen en de zware last van de eerder besproken thema's, viel er de hele avond geen onvertogen woord. Het was alsof de alcohol, vloeiend en verzachtend als zij is, een schild vormde tegen de scherpe randjes van onze realiteit. Alcohol verbroedert, dat stond als een paal boven water, en van die broederschap werd die avond ruimschoots akte genomen.

 

De gesprekken ebden en vloeiden als de wijn in onze glazen, en terwijl de avond zich verdiepte, deed het er steeds minder toe waar ieder van ons vandaan kwam of wat onze individuele agenda's waren. Voor die paar kostbare uren waren we gewoon een groep mensen, genietend van goed gezelschap en uitstekende wijn, verenigd door de universele taal van vriendschap en wederzijds respect. Een klein wonder, gezien de omstandigheden, en een zachte herinnering aan de dingen die echt belangrijk zijn in het leven.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

11 uur geleden zei Djurovski:

Dit klinkt niet al te positief voor John

 

Het is in ieder geval nooit saai  

 

11 uur geleden zei Marius:

Opportunities ... daar lijken ze in Cyprus allemaal wel mee bezig  

 

Ik probeer er wat van te maken zo  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[ElMarcos]

Doping, Grigori met nieuwe kansen en het aanstaande huwelijk van Vass en Eleni. Het klinkt als een diep in de kerosine gedrenkte aansteeklont in een kruitvat waar een grote asbak vol smeulende sigarettenpeuken op staat.    

[Marius]

Alcohol verbindt ... dat is een certitude  

[Nom de Guerre]

 

CXIII. Daar is ze weer

 

Naarmate de avond vorderde en de wijn zijn verbroederende werking deed voelen, kreeg ik de kans om Eleni even te spreken. We stonden een beetje afzijdig van de rest, bij een balkon dat uitkeek over de verlichte tuin waar de schaduwen van de feestgangers dansten op de maat van een zachte, haast melancholische melodie. De nachtlucht was fris, en het geluid van onze stemmen leek op te stijgen samen met onze adem, zichtbaar in de koele avondlucht.

 

Daar stond ik dan, stamelend als een tiener die voor het eerst een bh probeert los te maken. Eleni's durf en charisma hadden me volledig uit het veld geslagen. Elk woord dat ik probeerde te vormen, verdween sneller dan mijn zelfvertrouwen op een high school reünie. "Eleni, I am sorry… I mean… I didn’t… I can’t…"

 

Eleni's gezicht, verlicht door het zachte maanlicht, vertoonde een mengeling van verdriet en woede. Haar ogen, normaal zo sprankelend, leken nu diepe bronnen van onuitgesproken frustratie. "Sorry changes nothing, John. My chance to escape as an influencer, to leave Cyprus... it’s gone. Now I have to marry Vassilis to secure my family’s fortune."

 

Ik stak mijn handen op, een universeel teken van overgave en verontschuldiging, alsof ik probeerde een woeste beer met een bordje 'Sorry' te temmen. Het was een belachelijk zicht, mijzelf zien staan daar, de armen geheven alsof ik verwachtte dat mijn excuses kogels konden tegenhouden. "I can only imagine how you must feel. If there’s anything I can do to help..."

 

Eleni onderbrak me, haar stem zacht maar doordringend als de geur van versgebakken brood op een vroege ochtend. "Hush," zei ze, en het was alsof de tijd even stil stond, haar woorden snijdend door mijn gestamel heen als een warm mes door boter. Resoluut, alsof ze orde schiep in de chaos van mijn excuses. "You don’t understand, John. It’s not just about the money. It’s about not letting down my family, about societal expectations. I’m trapped." Haar stem brak bijna en het was duidelijk dat ze vocht tegen haar emoties, tegen de rol die haar door het lot was toebedeeld.

 

"I care about you, Eleni. Maybe there's another way, a way out of this..."

 

Eleni keek snel om zich heen, haar blik schichtig alsof ze verwachtte dat de struiken oren hadden, en legde toen haar vinger op mijn lippen. "Hush, John, not now. You never know who is listening." De ernst in haar stem sneed door de avondlucht, en haar vinger op mijn lippen voelde zowel koel als dringend.

 

Ik gooide het over een andere boeg, zo radicaal als een communist tijdens de koude oorlog. Het liefst wilde ik Eleni in mijn armen nemen en troosten, haar zeggen dat alles wel goed zou komen, zoals een moeder tegen een kind dat zijn knie heeft geschaafd. Maar die mogelijkheid was net zo acuut verdwenen als een fles whisky op een schrijversconferentie. Een pijnlijke, onoverkomelijke realiteit, als een klap in je gezicht op een koude winterochtend. "Okay, we’ll talk when it’s safer. Just know, I’m here for you, Eleni."

 

Ze knikte, een tragische glimlach speelde om haar lippen. "I know, and I... I do have feelings for you. But it’s all so complicated." Terwijl ze sprak, was het alsof de last van de wereld op haar schouders rustte, een last die ze droeg met de gratie van een geboren overlever, doch geketend door de onzichtbare maar allesoverheersende ketens van familie en traditie.

 

Ik wilde haar aanraken, troosten, haar opnemen in een omhelzing die meer zei dan duizend woorden. Maar ik aarzelde, als een kat voor een bad. Ondanks haar zachte woorden straalde Eleni een soort afstandelijkheid uit, alsof ze een onzichtbaar schild had opgetrokken, vergelijkbaar met de glazen wand tussen bezoekers en dieren in een zoo. Daar stond ze, mooi maar onbereikbaar, als een kostbaar schilderij in een museum waarbij de bordjes nadrukkelijk waarschuwen: 'niet aanraken'. "We'll find the right time, the right way to discuss this. There has to be a way."

 

Eleni sloeg haar armen om zichzelf heen, een zelfomhelzing die zo kil was als de ontvangstcomité van een belastinginspecteur. Ze huiverde even, een subtiele rilling die door haar heen trok alsof ze net een spookverhaal had gehoord op een verlaten kerkhof. Daar stond ze, eenzaam en ongenaakbaar, als een standbeeld dat zelf zijn marmer probeert te verwarmen. "Yes, maybe. Thank you, John. For understanding."

 

Met die woorden trok ze zich terug en mengde zich weer onder de andere gasten, haar houding die van de perfecte gastvrouw, terwijl haar hart ongetwijfeld huilde.

 

Ik bleef achter, staarde haar na terwijl ze wegging, elk van haar bewegingen getekend door de dualiteit van haar bestaan. Het feest ging door, de muziek speelde zachtjes verder, maar voor mij had de avond nu een gewicht dat geen wijn kon verlichten. Het was een avond van openbaringen, van verborgen pijn en stille beloftes, gesponnen in de schaduw van de nacht.

 

Terwijl de echo's van een lachende Eleni nog nazinderden in de koelte van de avondlucht, verscheen Vassilis plots naast me. Zijn grote gestalte doemde op uit de schaduwen als een oud Grieks standbeeld dat tot leven was gekomen, minus de perfecte proporties en het marmer. Hij sloeg een arm om mijn schouder, een gebaar zo robuust dat het me bijna uit balans bracht. "You know, John, this might just be the best damn thing that has ever happened to me... All because of you, my friend. My football club is thriving, our business is booming and I am going to marry a beautiful woman. Isn't life just great?"

 

Zijn stem bulderde naast mijn oor, een mengeling van euforie en de typische zelfgenoegzaamheid die mannen zoals hij bezaten wanneer alles in hun leven op rolletjes liep. Ondertussen stond ik daar, knikkend als een boer met kiespijn, terwijl ik mijn best deed om de bitterheid die in mijn keel opwelde weg te slikken. "Yeah, life is... great."

 

Mijn stem klonk geforceerd, alsof ik elk woord over een veld vol glasscherven sleepte. Vassilis, echter, merkte mijn onvrede niet op, of koos ervoor deze te negeren, wat in zijn wereld waarschijnlijk op hetzelfde neerkwam. Hij was een man die gewend was de zon altijd te zien schijnen, zelfs als het regende. "I mean, look at us, man! Who would have thought? You and me, we're making a killing. And Eleni, she’s wonderful, isn’t she?"

 

Hij klopte me op de rug, een klap die klonk als een echo van zijn onverbeterlijke optimisme. Ik slaakte een lichte zucht, mijn blik gericht op de flikkerende lichten die de tuin verlichtten, mijn gedachten mijlenver weg van Vassilis' perfecte plaatje. "Yeah, she’s... something."

 

Mijn antwoord was zo lauw als bier dat te lang in de zon heeft gestaan op een hete zomermiddag. Vassilis leek echter niets op te merken. Hij was te druk bezig met zijn eigen geluk om de nuances in mijn stem te vatten. "We should celebrate, John! Let’s get another drink. What do you say?"

 

Voor ik een antwoord kon formuleren, trok hij me mee terug naar de kern van het feest, terug naar de muziek en het gelach, een wereld die hij begreep en waarin hij floreerde.

 

Terwijl we ons een weg baanden door de menigte, een zee van lichamen die dansten en zich vermaakten onder de sterren, voelde ik me steeds meer als een acteur in een toneelstuk waarvan ik het script niet kende. Vassilis' wereld was er een van ongebreideld succes en geluk, maar onder die oppervlakte borrelde mijn eigen wereld van twijfels en subtiele pijn.

 

De avond sleepte zich voort, een schaduwspel waarin iedereen zijn rol speelde, behalve ik. Ik was de vreemdeling op het feest, de man die lachte zonder vreugde, die danste zonder ritme. En terwijl Vassilis verder ging met vieren, stond ik daar, glimlachend als een boer met kiespijn, stilletjes hopend op een einde of een begin dat nooit leek te komen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

2 uur geleden zei ElMarcos:

Doping, Grigori met nieuwe kansen en het aanstaande huwelijk van Vass en Eleni. Het klinkt als een diep in de kerosine gedrenkte aansteeklont in een kruitvat waar een grote asbak vol smeulende sigarettenpeuken op staat.    

 

Absoluut. En dan hebben we het nog niet eens over jouw aanstaande gastrol gehad  

 

1 uur geleden zei Marius:

Alcohol verbindt ... dat is een certitude  

 

Het maakt ook meer kapot dan je lief is  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Altijd blijven lachen John!

[bas huijsmans]

Wat Marius zegt inderdaad. Veel meer is er nu helaas niet te doen voor John. Toch verwacht ik dat er na dit dal toch weer een piek aan zal komen.

[Djurovski]

Always look on the bright side of life

[Nom de Guerre]

 

CXIV. Extra versterkingen

 

De deal met Grigori en zijn Georgische kornuiten, die allemaal zo schimmig waren als een steegje in Tbilisi bij nacht, resulteerde in de aankomst van vier nieuwe spelers bij de club per 1 januari. Deze mannen hadden hun voetbalsporen verdiend in Georgië, voor wat dat waard was, want laten we wel wezen, de Georgische topcompetitie heeft ongeveer evenveel internationale allure als een middelbare school voetbaltoernooi in Vlaanderen.

 

Giorgi Chochishvili, de keeper van 25 jaar oud, was een reus van een vent, 1 meter 92, met handen als kolenschoppen en een blik die tegenstanders op afstand al kon intimideren. Zijn reflexen waren zo scherp dat je zou zweren dat hij stiekem een set extra ogen had. Zijn grootste zwakte was echter zijn spelvoortzetting; de man kon een bal niet nauwkeurig over twintig meter passen als zijn leven ervan afhing.

 

Roman Chanturia, een spits van 28, was een ander verhaal. Met zijn 1 meter 85 en atletisch postuur zag hij eruit als een spits uit het boekje. Hij had zelfs 8 interlands op zijn naam staan, wat in Georgië ongeveer gelijk staat aan heiligverklaring. Roman was snel en had een neusje voor de goal, maar zijn tactisch inzicht was zo beperkt dat hij soms leek te verdwalen op het veld.

 

Giorgi Eristavi, een vleugelspeler van 30 jaar, was de veteraan van het stel. Op zijn dag kon hij vleugelverdedigers doen duizelen met zijn dribbels, maar die dagen werden zeldzamer nu zijn snelheid afnam door de genadeloze tand des tijds. Zijn ervaring was welkom, zijn afnemende snelheid een punt van zorg.

 

Grigol Chabradze, de 28-jarige back, was zo solide als een rots. Fysiek sterk, met een goed gevoel voor positionering, maar helaas gezegend met de technische vaardigheid van een baksteen. Zijn inzetten waren soms meer een gevaar voor toeschouwers dan voor de tegenstander.

 

Deze heren waren dus de nieuwe aanwinsten, klaar om de lokale competitie onveilig te maken of op zijn minst te proberen. Met deze geïmporteerde krachten moest onze ploeg wel klaargestoomd worden voor de op handen zijnde promotie. Of de versterkingen nu een zegen of een vloek zouden zijn, tijd zou het leren, maar één ding was zeker: het leven bij de club was er niet saaier op geworden.

 

Het was niet alleen een kwestie van het versterken van het team met deze Georgische gladiatoren, maar ook een kwestie van keiharde munt. De aanwezigheid van zoveel nieuwe spelers opende de deur naar een klein financieel paradijs, want nu konden we enkele van onze lokale helden, die zich verdienstelijk hadden gemaakt in de ogen van grotere clubs, van de hand doen. Met elk van deze transfers was mij een smakelijk percentage van 25% beloofd, en plotseling zag ik mezelf al zitten op een fluwelen stoel, een sigaar rokend, terwijl de euro's binnenrolden.

 

De gedachte alleen al liet een grijns op mijn gezicht verschijnen die zelfs een rouwende weduwe aan het lachen zou krijgen. Er waren genoeg spelers die zich in de kijker hadden gespeeld, jongens die klaar waren voor het grotere werk, en hier was ik, klaar om te oogsten wat ik zorgvuldig had gezaaid. Dit was meer dan een side hustle; dit was de start van mijn financiële imperium, een ondergronds netwerk van voetbaltransfers waarbij elke deal die ik sloot mijn bankrekening spekte.

 

Naarmate ik langer nadacht over deze lucratieve mogelijkheden, begonnen de contouren van een echt plan zich af te tekenen in mijn gedachten. Een plan zo sluw en doordacht dat het de lokale maffia nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Ik zou niet alleen de touwtjes in handen hebben in de kleedkamer, maar ook de financiële touwtjes van elke deal die door mijn vingers ging. Met elk contract dat werd getekend, zou mijn toekomst zekerder worden, elke euro die binnenkwam een stapje dichter bij mijn ultieme doel: totale financiële onafhankelijkheid.

 

Dus daar zat ik dan, achterover leunend, de funderingen leggend van wat zonder twijfel een nieuwe fase in mijn leven zou worden. Een leven waarin elk fluitje van de scheidsrechter niet alleen het begin van een wedstrijd inluidde, maar ook het rinkelen van mijn kassa. Ah, het leven kon soms zo heerlijk simpel zijn.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

3 uur geleden zei Marius:

Altijd blijven lachen John!

 

Zelfs als het als een boer met kiespijn is.

 

3 uur geleden zei bas huijsmans:

Wat Marius zegt inderdaad. Veel meer is er nu helaas niet te doen voor John. Toch verwacht ik dat er na dit dal toch weer een piek aan zal komen.

 

Pieken en dalen, life is a rollercoaster. 

 

3 uur geleden zei Djurovski:

Always look on the bright side of life

 

Monty Python classic!

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Djurovski]

Benieuwd of de Georgische sterren ook schitteren op het veld