[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

XCVI. Better the devil you know, than the devil you don’t

 

Vassilis leunde tegen mijn bureaublad aan, een uitdrukking van schijnbare wijsheid op zijn gezicht, terwijl hij een sigaret tussen zijn vingers liet dansen. "So, boss, the goalie dilemma, eh? Are we picking the lesser of two evils here?"

 

Ik zuchtte, een stapel scoutingrapporten over potentiële keepers negerend die verspreid over mijn bureau lagen. "Yeah, it's like choosing between a rock and a hard place. What's your take, Vassilis?"

 

Vassilis lachte schamper, zijn blik gericht op de muur vol met aantekeningen en strategieën. "Well, we know Statham's antics all too well, don't we? But he's our devil, you know. This Danbury kid could be a whole new kind of disaster."

 

Ik knikte langzaam, peinzend over de mogelijkheid om Statham opnieuw in het team op te nemen. "True, at least with Statham we know where the landmines are."

 

Vassilis blies rook uit en grinnikte. "Exactly, boss. Better the devil you know. Besides, how much worse can it get? The chap's practically part of the furniture here."

 

Ik schoot in de lach, ondanks de ernst van onze situatie. "Alright, let's roll the dice with Statham. But if he blows it this time, it's on us."

 

Vassilis knikte, gooide zijn sigaret in een asbak en klapte in zijn handen alsof hij een besluit nam. "It's settled then. Statham gets his gloves back. And let’s hope he doesn't trade them for a camera this time around. On a side-note, how's the peace talks with Yannis going? Demetrious handling it?"

 

Ik schudde mijn hoofd, een wrange glimlach om mijn lippen. "Well, Demetrious is on it, but it’s more like a bloody spy novel now. Turns out Yannis has some... colorful friends in Latin America, and guess what? They're not just into olives and halloumi."

 

Vassilis' wenkbrauwen schoten omhoog, zijn interesse gewekt. "Latin America, eh? Sounds like a telenovela. But what about Eleni? She’s the key to her old man’s heart, right?"

 

Ik zuchtte, mijn telefoon omhoog houdend met het scherm dat een groot geblokkeerd symbool toonde. "Well, she’s blocked me. So much for using the daughter’s charm."

 

Vassilis lachte, een wrang geluid dat zowel humor and medeleven uitdrukte. "Blocked, huh? That's cold, mate. But maybe it's for the best. Mixing business with... whatever it was you were doing."

 

Ik rolde met mijn ogen. "Thanks for the sympathy. But seriously, if Demetrious pulls this off with his narco-novela friends, I might just nominate him for a peace prize."

 

Vassilis proestte het uit, knikkend naar mijn telefoon. "Yeah, and maybe Eleni will unblock you as a bonus prize. Keep dreaming, boss."

 

Ik grinnikte, mijn telefoon wegleggend. "Dreaming is all I’ve got left at this point, Vassilis. Let’s just hope Demetrious’ telenovela has a happy ending, not like most of his deals."

 

Vassilis stond op, zich uitrekkend. "Well, I'm off to see if I can find us a goalie who doesn’t attract drama like a magnet. You handle the soap opera."

 

Met een schalkse grijns stond ik op, mijn jas aantrekkend. "I'll do my best. Just make sure that goalie knows how to handle a soap opera too. He’ll need it."

 

We proostten met onze koffiemokken, het geluid echoënd door de kille kamer, een bizar ritueel om een besluit te bezegelen dat net zo goed onze ondergang kon betekenen als onze redding. Nu moest ik het Michael nog mededelen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

7 uur geleden zei Marius:

Eleni. Dat is het enige waar John nu aan moet denken. Door Statham een herkansing te geven, is er misschien ook weer een kans om terug bij haar in de gratie te komen.

 

Haha, je krijgt je zin hoor, ze komt vanzelf weer terug in het verhaal  

 

7 uur geleden zei Kyrill:

Hahhahahah FMMA lol

Leuk en grappig stukkie weer

 

 

Dank je.

 

6 uur geleden zei bas huijsmans:

Zo even de updates van een week bij gelezen. John heeft niet stil gezeten de afgelopen week. Wat een gedoe allemaal zeg. John lijkt wel een kat. Hij lijkt altijd op zijn pootjes terecht te komen en ik begin ook steeds meer te denken dat hij 9 levens heeft.

 

Dat is alleszins waar. Uit nieuwsgierigheid, hoe lang heb je er over gedaan om alles bij te lezen qua tijd? En was het je die tijd waard? Ik worstel nog een beetje met tempo en dergelijke. Ik wil te snel gaan, heb ik het idee, waardoor mensen afhaken.

 

5 uur geleden zei ElMarcos:

Keuzes die even onaantrekkelijk zijn als het zien van John zonder onderbroek in het heldere TL licht. Kiest hij voor een kans op een hereniging en wilde nacht met Eleni als Yannis straks uitgeschakeld is en kiest hij voor de man die het eerder genoemde beeld in dimlicht verspreidde met de wereld. Of kiest hij voor een bang hertje die beter een zwarte onderbroek en keepersbroek aan kan doen om bruine vlekken voor een eerste redding te voorkomen? 

 

Fraai gekozen metaforen en vergelijken, vriend Marcos. Ik vrees dat John een beetje een laffe herder is, zoals we dat hier in Limbabwe plachten te zeggen.

 

2 minuten geleden zei Djurovski:

3e keus of Stratham oef lastig

 

Die derde keuze was echt echt echt echt heel erg slecht  

 

Voor mijn kleine doch trouwe schare lezers heb ik een vraag, een soort kwellende twijfel die mij 's nachts wakker houdt (niet echt, maar zoals je al gemerkt heb, overdrijf ik graag. Also, hi fourth wall!), drijvend op een oceaan van whisky en gin. Ga ik te snel? Ik benader mijn verhalen zoals ik leef: zonder al te veel omwegen. Recht door zee, recht naar de afgrond soms.

 

Ik voel de drang om mijn gedachten te ontrafelen, om de naakte waarheid van mijn ziel bloot te leggen voordat het te laat is, voordat de woorden vervliegen als as van een vergeten sigaar. Maar ben ik een razende raaskaller, een literaire speedfreak die zijn publiek meesleurt in een wervelwind van woorden, waar ze ademloos en mogelijk verward uit tevoorschijn komen?

 

Misschien is het tijd om het gaspedaal minder hard in te trappen, om mijn lezers de kans te geven om hun adem te hervinden. Maar ja, wie ben ik om mijn eigen stijl te beteugelen? Wat denk jij, o wijze lezer, moet ik vertragen of vol gas blijven geven op de snelweg van mijn literaire avonturen?

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Kyrill]

Statham terug halen, slecht idee pfffff

Gaat denk ik voor alleen maar weer nieuwe problemen zorgen(alsof je daar nog niet al genoeg van hebt)

[Djurovski]

Ik heb Hoël nog als laatste strhalm , betreft het tempo doe het wat jou het beste ligt ik lees het wek wanneer het mij uitkomt

[Jónstærke]

5 euro op Demetrious en zijn mannetjes, dat kan ik nog wel missen  

 

edit: qua snelheid maakt het mij echt niet uit, als je echt interactie van me wil dan kan het zijn dat ik al eens een paar updates mis, maar bijlezen doe ik sowieso. Denk dat het ook moeilijk voor je is om updates als deze te plannen. Als de inspiratie er is, moet je typen. En om zelf een beetje in het verhaal te blijven en nie te ver voor te lopen, heb je zelf ook best niet een te grote voorraadstapel updates klaar liggen.

19 april bewerkt door Jónstærke

[Marius]

Statham it is!

 

Qua tempo moet je vooral je eigen zin doen. Het enige waar je rekening mee kan houden is dat je lezers mogelijks niet de gelegenheid hebben om te reageren indien het tempo (te) hoog ligt. In het ergste geval zouden ze ook kunnen afhaken. Persoonlijk maakt mij het allemaal niet te veel uit. Ik haak aan wanneer ik zelf de mogelijkheid heb om bij te lezen.

[Nom de Guerre]

 

XCVII. De terugkeer van Statham

 

Niets is zo gecompliceerd en tegelijkertijd noodzakelijk als het overstijgen van je eigen trots. Trots, die oude, koppige hond die liever in de regen buiten blijft staan dan toe te geven dat het binnen warmer is. Het is een innerlijke strijd, een gevecht dat meer inspanning vereist dan welke fysieke inspanning ook. Want je eigen trots overstijgen, dat betekent toegeven dat je fouten hebt gemaakt, dat je niet alles onder controle had, dat je misschien, heel misschien, niet altijd het middelpunt van het universum bent. En laat ons wel wezen, wie geeft dat nu graag toe?

 

Daarnaast is er niets dat zo verdomd goed rationele beslissingen kan compliceren als een fikse dosis bedrog in de liefde. Je zou het bedrog kunnen noemen, ja, dat is een fijn, beladen woord voor de situatie waar je jezelf in terugvindt als je onaangekondigd een kamer binnenloopt en je vriendin daar aantreft, innig verstrengeld met je baas, in een pose die weinig aan de verbeelding overlaat, wat een fraai eufemisme is voor zijn pik zat in haar kont. Dan sta je daar, met je mond vol tanden, terwijl je hart een duikvlucht maakt en je hersenen koortsachtig proberen te beslissen of je nu moet schreeuwen, huilen, lachen of iets kapotslaan. Bedrog in de liefde, het zet je wereld op z'n kop, en hoe rationeel je ook probeert te zijn, op zo'n moment ben je niets meer dan een hoopje ellende op zoek naar een manier om dit drama te boven te komen.

 

Met die wrange kennis als een knagend achtergrondkoor in mijn hoofd, trok ik eropuit om een poging te wagen Michael Statham over te halen zijn keepershandschoenen weer aan te trekken voor FC Spartakos. De kerel was na de hele videofiasco een schim van zichzelf geworden, verban naar de duistere krochten van de reservebank, waar hij meer tijd besteedde aan het filmen van mokkende selfies dan aan ballen stoppen. Maar nood breekt wet, en met onze eerste doelman Stratilatis als een getroffen pion op het schaakbord van het leven, hadden we Statham's onvoorspelbare talenten nodig, meer dan ooit. Het zou geen makkelijke taak zijn, hem weer in het gareel te krijgen, wetende dat elke bal die hij tegen zou houden, niet alleen een overwinning voor de ploeg was, maar ook een persoonlijke overwinning tegen de demonen van zijn recente verleden.

 

Michael zat daar, weggestopt in een hoek van de kleedkamer, een beetje zoals je een stuk oude kaas vindt achterin je koelkast: onverwacht en een beetje ongewenst. Hij was bezig met het schoonmaken van zijn schoenen, waarbij elk strijkje met de borstel een gefrustreerde veeg leek te zijn die meer zei dan duizend woorden. De stilte om hem heen was haast tastbaar, alsof zijn medespelers instinctief wisten dat het beter was om rond Michael een bufferzone te handhaven, een soort gedemilitariseerde zone waarbinnen de spanningen konden worden genegeerd, al was het maar tijdelijk.

 

“Fuck off, John. I have nothing to say to you.” Zijn hele houding straalde wrok en bitterheid uit, als een oude theezakje dat te lang in een kopje bittere levenservaringen had gehangen. Zijn rug was gebogen, zijn wenkbrauwen gefronst, en zelfs zijn handen leken de spons te wringen met een soort giftige overgave. Ergens was dat wel begrijpelijk, gezien de omstandigheden, alleen moest ik nu proberen door die gepantserde facade van misnoegen heen te prikken. Een delicate operatie, vergelijkbaar met het ontwijken van landmijnen in een mijnenveld van gefaalde verwachtingen en verloren dromen.

 

De aanval is de beste verdediging, dus koos ik voor een directe aanpak, recht door zee, zoals een torpedo die zijn doelwit zoekt in de stille wateren van ongemakkelijke stiltes. 

"Michael, mate,”  begon ik, mijn stem zo scherp als het lemmet van een nieuw geslepen mes, "let's cut the crap. We need you back in goal, and you need us to set you right before you hit the road. How about it?"  Geen subtiliteit, geen omwegen, gewoon de naakte waarheid, recht voor zijn raap, als een rechtse directe op de kaak van een bokser die zijn dekking even had laten vieren.

 

Michael lachte schamper, een geluid dat meer weg had van het schuren van zandpapier op ruw hout dan van amusement. Hij stond op, zijn lichaam strak van de spanning, en wees met een beschuldigende vinger naar me. "You," zei hij, zijn stem een mengsel van verwijt en bitterheid, “why the hell should I help you? After everything, you think I owe you lot anything? Mate, I might just let a few easy ones slip by, for a laugh." Zijn hand beefde lichtjes van de emotie, de vinger nog steeds gestrekt als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd.

 

Ik kruiste mijn armen en fronste mijn wenkbrauwen, mijn gezicht vertrokken in een uitdrukking van onverzettelijke ernst. Het was duidelijk dat ik niet voor de grap hier stond. Michael mocht dan denken dat hij de situatie in handen had, maar ik was niet van plan om dit gesprek licht op te vatten. De sfeer tussen ons was te snijden, dikker dan de rook in een overvolle kroeg na middernacht. "Let a few balls slip, eh? Right in front of the cameras? That’ll be a viral hit, Michael. Sabotage ain't a good look on a professional goalie. Even an influencer should know that."

 

Hij haalde zijn schouders op, zijn houding zo overduidelijk gemaakt onverschillig dat het bijna lachwekkend was. Zijn ogen verraadden echter de echte strijd die in hem woedde; een twijfel die ronddanste als een dronken ballerina op een gladde vloer. Je zag aan alles dat hij niet zeker wist of hij de brug die hij bijna had verbrand weer over wilde steken. "You're saying I should play nice, just because it might look bad?"

 

Ik grijnsde als een verkoper van tweedehandsauto's die, diep van binnen, zich verheugt op de wanhoop van zijn klant. Die arme ziel voor me had de opties afgewogen, maar net als bij een oude roestbak die toch nét rijdt, wist hij dat hij weinig keuze had. En daar stond ik dan, mijn glimlach breed, mijn ogen twinkelden van de onuitgesproken overwinning. "I'm saying play smart. You've got a career ahead, and clubs will wonder why you got benched. Let’s get you back in form, make those highlight reels shine, eh?"

 

De berusting druppelde van hem af zoals regen van een verweerd dak. Zijn schouders zakten als de fundamenten van een verlaten huis, en zijn stem had de doffe klank van een oude kerkklok, nog nauwelijks in staat om de gewijde stilte te doorbreken. Alles aan hem schreeuwde capitulatie, maar het was een stille schreeuw, ingehouden, zoals de laatste adem van een uitdovende ster. "And what's in it for me, then?"

 

Met een grijns die ik nauwelijks kon onderdrukken, voelde ik de triomf door mijn aderen stromen. Voorzichtig hield ik mijn gezicht in de plooi, want het zou niet chic zijn om mijn voldoening te laten omslaan in leedvermaak. Maar daar binnenin, waar niemand het kon zien, danste ik een klein, smalend overwinningsdansje. "Well, apart from not becoming the next meme? How about proving you’re bigger than any mess you got dragged into. Plus, there’s always a clean slate waiting elsewhere."

 

Opluchting gleed over Michaels gezicht alsof het een dun laagje ochtenddauw was dat op het punt stond verdampt te worden door de opkomende zon. Zijn trekken verzachtten, en voor een moment leek het alsof de zware last van de voorgaande weken van hem af viel. "A clean slate, huh? That sounds tempting. But if I catch any whiff of funny business, I’m out faster than you can say 'own goal.'"

 

Ik boog me naar voren, mijn gezicht dicht bij dat van Michael, mijn ogen onafgebroken in de zijne geboord. "Fair enough, Michael," begon ik, mijn stem een fluistering die door de kleedkamer sneed als een scherp mes door zachte boter, "but remember, it’s your hands that'll either save or sink us. No pressure, though!"

 

Michael streek met een trage hand door zijn haar, een gebaar van berusting dat zo zwaar was van verslagenheid dat het bijna tastbaar werd in de bedompte lucht van de kleedkamer. Zijn ogen, eerst vol vurige wrok, doofden langzaam uit als sterren aan het einde van hun levenscyclus. "Alright, I’ll think about it. But only because I fancy making those saves more than I fancy the drama."

 

Tevreden met mezelf stapte ik de kleedkamer uit, de deur zachtjes achter me dichttrekkend. Ik had een potentieel gevaarlijke klip omzeild, gereduceerd tot een voetnoot in de turbulente geschiedenis van FC Spartakos. Met een grijns die net zo breed was als mijn gevoel van overwinning, dacht ik bij mezelf: wat kon er nu nog fout gaan? De vraag hing in de lucht, bijna uitdagend, alsof het lot op de loer lag, klaar om die grijns van mijn gezicht te vegen op het moment dat ik het minst verwachtte.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

9 uur geleden zei Kyrill:

Statham terug halen, slecht idee pfffff

Gaat denk ik voor alleen maar weer nieuwe problemen zorgen(alsof je daar nog niet al genoeg van hebt)

 

Natuurlijk, maar het scheelt dat hij in januari weg is.

 

9 uur geleden zei Djurovski:

Ik heb Hoël nog als laatste strhalm , betreft het tempo doe het wat jou het beste ligt ik lees het wek wanneer het mij uitkomt

 

Dat is fijne feedback, thanks. 

 

9 uur geleden zei Jónstærke:

5 euro op Demetrious en zijn mannetjes, dat kan ik nog wel missen  

 

edit: qua snelheid maakt het mij echt niet uit, als je echt interactie van me wil dan kan het zijn dat ik al eens een paar updates mis, maar bijlezen doe ik sowieso. Denk dat het ook moeilijk voor je is om updates als deze te plannen. Als de inspiratie er is, moet je typen. En om zelf een beetje in het verhaal te blijven en nie te ver voor te lopen, heb je zelf ook best niet een te grote voorraadstapel updates klaar liggen.

 

Interactie is fijn, maar geen harde eis. De wetenschap dat mensen überhaupt lezen vind ik belangrijker in dat opzicht. Het is qua tempo een beetje als die ketchupflestheorie van Ruud van Nistelrooy. Je weet wel, zoals wanneer je wanhopig probeert die laatste klodders ketchup uit zo’n fles te wurgen. Je schudt, je slaat op de bodem, misschien vloek je zelfs een beetje – iets wat ik nooit zou doen, behalve dan altijd – en dan, plotseling, als bij toverslag, komt het allemaal eruit gespoten, veel meer dan je eigenlijk nodig had.

 

Zo gaat het ook met het schrijven van verhalen. Je zit daar, starend naar een ellendig knipperende cursor op een beschamend leeg scherm, je geest zo droog als de humor van een belastinginspecteur. Je duwt en je trekt, je probeert je hersens op elke mogelijke manier te manipuleren, te masseren en te mishandelen om er iets van substantie uit te krijgen. En dan, na uren van geestelijke constipatie, wanneer je bijna op het punt staat om de hele handel de handel te laten en te gaan vissen, gebeurt het wonder.

 

Ineens begint het te stromen, de woorden, de zinnen, de paragrafen, ze spuiten eruit als ketchup uit een goed geschudde fles, en je kunt bijna niet snel genoeg typen om het bij te benen. Het verhaal ontvouwt zich sneller dan een schandaal in een klein dorp, en voor je het weet, heb je pagina’s vol.

 

7 uur geleden zei Marius:

Statham it is!

 

Qua tempo moet je vooral je eigen zin doen. Het enige waar je rekening mee kan houden is dat je lezers mogelijks niet de gelegenheid hebben om te reageren indien het tempo (te) hoog ligt. In het ergste geval zouden ze ook kunnen afhaken. Persoonlijk maakt mij het allemaal niet te veel uit. Ik haak aan wanneer ik zelf de mogelijkheid heb om bij te lezen.

 

Vooralsnog stroomt het verhaal er min of meer vanzelf naar buiten, dus dan laat ik het lekker stromen. Ik heb wel een buffertje van 10 updates ofzo, maar ik wil jullie niet overstromen.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Jónstærke]

Ik zou toch maar niet te zeker van Stathams goede wil. Gevaarlijke operatie dit

[Marius]

Nog meer dan genoeg kan er mis gaan, en dat zal John ook wel beseffen.

[Nom de Guerre]

 

XCVIII. Een wedstrijd met twee gezichten

 

“Mother fucker!” In de rust ontplofte onze aanvoerder Maisuradze. Zijn Engels was gebroken, maar de emotie was kristalhelder. "Son of bitch!" bulderde hij, terwijl hij op Statham afstormde. "You take money to have goals scored? My grandfather is better keeper. He is blind and has only one leg! You cannot be this shit?!"

 

Het begon allemaal zo voorspoedig op een zwoele avond in het kleine stadion van FC Spartakos, waar de lampen flikkerden alsof ze op het punt stonden de geest te geven, wat de surrealistische sfeer alleen maar versterkte. 

 

Caetano opende de score voor ons met een prachtige krul van buiten het strafschopgebied die in de linkerbovenhoek zeilde, onhoudbaar voor de keeper van de tegenpartij. Kovacevic verdubbelde de score niet veel later met een afstandsschot dat door een woud van benen het net vond, waardoor onze fans even de hoop kregen op een makkelijke avond.

 

Maar die hoop werd al snel de kop ingedrukt. Onze tegenstander, AEP Polemidion, normaal gesproken een voetnoot in de competitie, leek plotseling geïnspireerd te spelen. Misschien lag het aan de al dan niet bewuste fouten van Statham, onze keeper, die niet zijn beste dag had. Dat is trouwens een eufemisme voor hij keepte echt heel erg slecht. Bij de eerste goal liet hij een ogenschijnlijk ongevaarlijke bal door zijn vingers glippen, recht in de voeten van een tegenstander, die niet twijfelde. De tweede goal was nog gênant. Een schot van middelmatige afstand dat hij normaal zou pakken, glipte onder hem door als een slinkse straatkat.

 

Vanwege deze wanprestatie was de kleedkamer een kookpot van frustratie. Ik stond daar, half tussenbeide komend, terwijl ik probeerde de boel te sussen, wetend dat we de tweede helft nog moesten spelen. Maar met Statham’s zelfvertrouwen zo duidelijk aan flarden, wist ik dat we voor een zware taak stonden.

 

Terwijl de woede in de kleedkamer opborrelde als een overkokende pan spaghetti, stapte ik naar voren, klakte met mijn tong en spreidde mijn armen uit als een scheidsrechter die een wedstrijd onderbreekt. "Settle down, lads," zei ik, mijn stem geladen met meer autoriteit dan een Londense bobby.

 

"Listen," begon ik, terwijl iedereen's blik naar me toe trok, "I know it looks like we're in the gutter right now, but remind yourselves who we are. We're FC Spartakos, damn it. We've got a whole half ahead of us, and I'm certain we can turn this around. We are the better side here."

 

De jongens keken me nog steeds aan, sommigen met opgetrokken wenkbrauwen, anderen met gekruiste armen. Ik ging verder. "Those two goals against us, they were flukes, freak accidents. A keeper makes mistakes; that's part of the game. But you know what else is part of the game? Fighting back. Working harder than ever to show that one bad half doesn’t define us."

 

Ik liep naar Statham, legde mijn hand op zijn schouder. "Michael, shake it off, mate. Everyone makes mistakes, but real champions, they rise up. Show what you're worth in the second half."

 

"And you," adresseerde ik me de rest van de ploeg, "each of you knows we can turn this around. We’re going back out there, and we're going to show how dominant we really are. We're going to make their nets bulge, one by one, until they beg for mercy."

 

Het geroezemoes in de kleedkamer begon zich te transformeren in knikkende hoofden en vastberaden blikken. "We are Spartakos," herhaalde ik, "and we never give up. Never. So, heads up, chests out. Let’s grab those points."

 

Terwijl de spelers elkaar oppepten met schouderklopjes en dreunende kreten van strijdlust, leunde ik naar Michael toe, die wat afgezonderd van de groep stond.

 

"Oi, fuckface," fluisterde ik, mijn stem zo scherp als het lemmet van een scheermes. "Remember what I said? Get your act together, or these match clips are going straight to your new boss, including my suspicions you're deliberately throwing the game."

 

Michael keek me aan, zijn ogen groot en zijn gezicht verbleekte. De boodschap was overgekomen. Hij knikte, eerst aarzelend, dan beslister. Geen woorden nodig. De blik in zijn ogen zei alles: Hij zou zijn best doen. 

 

"Good lad," knikte ik, en klopte hem bemoedigend op zijn schouder. "Now, let’s turn this around. Show me what you’ve got."

 

We liepen samen terug naar het veld, de zwaarte van het moment hing tussen ons in als een zware mantel. Maar er was ook een sprankje hoop. Misschien, heel misschien, had dit kleine onderonsje de toon gezet voor een comeback.

 

Aan de rand van het veld bleef ik staan, terwijl de rest van de ploeg langs me stroomde. Op de periferie van de arena waar ons fortuin werd gemaakt, voelde ik de energie veranderen. Puntverlies was niet langer een optie. We waren klaar om te vechten, om onze eer en ons zelfvertrouwen terug te winnen.

 

Na de rust, met de peptalk nog nagalmend in hun oren, grepen Kovacevic en Caetano de wedstrijd bij de keel. Kovacevic, onze Slavische krachtpatser, ontving een scherpe pass van Mura en zag de muur van verdedigers voor zich. Met een bulldozermentaliteit wist hij zich, in pure Balkan-stijl, een weg door de linies te banen, schijnbewegingen makend alsof hij op de dansvloer stond. Toen hij eenmaal in schietpositie was, hamerde hij de bal laag en hard langs de keeper, de bal slechts een flits in het net. 

 

Caetano, die niet overvleugeld wilde worden, nam het stokje over. Bij een hoekschop klom hij hoger dan de rest, zijn kopstoot was snoeihard. Maar in plaats van een direct doelpunt, werd zijn kopbal een assist voor zichzelf. De bal ketste tegen de lat, en in een reflex die meer aan een kat dan aan een voetballer deed denken, volleerde hij de terugkaatsende bal in een spectaculaire omhaal terug het doel in. 

 

Wat de Cyprioten misschien niet 'grinta' noemen, maar gewoon goed, oud voetbalvuur, zorgde voor een ommekeer. En Statham, oh, Statham, de man met meer levens dan een kat, stond zijn mannetje onder de lat. Messcherpe coaching vanaf de zijlijn had zijn effect. Hij plukte voorzetten uit de lucht alsof het niets was en zijn reddingen waren van de soort die keepers een man-van-de-wedstrijd titel opleveren. De eerder zo bekritiseerde man was nu de rots in de branding.

 

Na het laatste fluitsignaal, toen de adrenaline nog nazinderde en de zweetdruppels glinsterden onder de stadionlampen, stapten we met een mengeling van opluchting en trots van het veld. De sfeer was uitgelaten, bijna feestelijk, alsof we niet gewoon drie punten hadden gewonnen, maar alsof we persoonlijke demonen hadden overwonnen. Elk schouderklopje, elke omhelzing tussen de spelers voelde geladen met een betekenis die verder ging dan de sportieve prestatie. Het was een avond waarop de spoken van twijfel en onzekerheid waren verdreven, vervangen door een hernieuwd geloof in wat mogelijk was met een beetje grinta en een dosis geloof in eigen kunnen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

4 uur geleden zei Jónstærke:

Ik zou toch maar niet te zeker van Stathams goede wil. Gevaarlijke operatie dit

 

Waarvan akte. Onbetrouwbaar sujet. Je mag niet eens meer andermans vriendin naaien...

 

1 uur geleden zei Marius:

Nog meer dan genoeg kan er mis gaan, en dat zal John ook wel beseffen.

 

Altijd blijven lachen is het devies, zelfs als alles mis loopt.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Eind goed, al goed wat betreft Statham. Of zou dat te voorbarig zijn?

[Jónstærke]

John Smits, naast scheefpoeper en voetbalcoach, nu ook te boeken als motivational speaker!

[Kyrill]

Je Michael Statham is op deze manier nog meer sensatie dan Jaston Statham in menig actie film

[Nom de Guerre]

 

XCIX. Die zag ik niet aankomen

 

Na de wedstrijd, terwijl ik nog steeds bezig was met het verwerken van onze overwinning en het verdringen van mijn frustraties over het noodgedwongen huwelijk dat in de steigers werd gezet, trilde mijn telefoon onophoudelijk in mijn broekzak. Ik viste het ding eruit, en zag een bericht van Vassilis oplichten op het scherm: "Meeting with my dad, pronto." Verdomme, dat kon ik nu echt missen als kiespijn.

 

Shit. Geen zin in. Echt niet. Maar ja, alsof ik veel keus had. De onzichtbare draden die Demetrious en de zijnen over ons leven spanden, lieten weinig ruimte voor persoonlijke voorkeur of afkeer. Dus daar ging ik dan, met lood in mijn schoenen en een onbestemd gevoel van naderend onheil, op weg naar een ontmoeting waarvan de uitkomst mijn hele avond kon verpesten. Wat kon er nog meer misgaan?

 

In zijn kantoortje was de spanning om te snijden. Demetrious zat achter zijn bureau, de schaduwen van de schemerige kamer speelden over zijn gezicht terwijl hij zijn punt maakte met een dramatische verwijzing die bijna komisch was in deze sombere setting. Vassilis leunde tegen de muur, een grimas van ongeloof op zijn gezicht terwijl hij probeerde te verwerken wat er net gezegd was.

 

De oude man nam het woord. "Our mutual friends do not like it when business is disrupted; the spice must flow." Volgens mij dacht hij dat hij er Godfather-achtig uitzag zo, zittend achter dat enorme mahoniehouten bureau, met die diep gefronste wenkbrauwen en die bijna theatrale handgebaren als hij sprak. Een grote sigaar miste nog net niet in het beeld om het compleet te maken. 

 

Maar eerlijk is eerlijk, het effect was meer een lokale maffiabaas uit een B-film dan een echte Don Corleone. Het ontbrak hem aan de subtiele terughoudendheid die Marlon Brando zo moeiteloos tentoonspreidde. Vassilis' vader, met zijn iets te glimmende pak en iets te luide stem, was eerder een karikatuur van macht dan het echte werk. Maar ach, wie was ik om hem dat kwalijk te nemen? In deze gekke wereld van ons was elke illusie van controle mooi meegenomen.

 

Daarnaast sloeg dat commentaar natuurlijk nergens op. Alsof ik Dune niet gelezen had. Ik bedoel, kom op, wie dacht hij wel niet dat ik was? Een of andere ongeletterde hooligan? Ik had Dune verslonden in een nacht, ondergedompeld in de woestijnzanden en de politieke intriges alsof ik zelf op Arrakis rondliep, spice snuivend en zandwormen ontwijkend. Het feit dat hij verbaasd was over mijn literaire kennis was bijna beledigend. Frank Herbert was basiskennis, kinderspel, fast food literatuur voor mensen zoals ik die zich verloren in fictieve universums om de verveling van het echte leven te ontvluchten. Maar goed, laten we doen alsof zijn verbazing gerechtvaardigd was. Misschien stelde het hem gerust, in zijn wereldbeeld waarin voetbalcoaches alleen maar bezig zijn met buitenspelvalletjes en 4-4-2 opstellingen.

 

Ik vond het moeilijk om het ongeloof uit mijn stem te houden. "Did you just quote fucking Dune to me?" En dan die belachelijke keuze om spice als eufemisme voor cocaïne te gebruiken. Het leek wel alsof Demetrious z'n inspiratie uit een afgezaagde Hollywood-film haalde, een waarvan de scenarioschrijver dacht dat het toevoegen van science fiction-verwijzingen het geheel wat intellectueler zou doen lijken. "Spice, Demetrious? Really?" vroeg ik met een mengeling van amusement en irritatie. Maar hij keek me alleen maar aan met die ondoorgrondelijke blik die waarschijnlijk bedoeld was om diep en betekenisvol te zijn, maar op mij het effect had van een licht verwarde bibliothecaris die probeert te herinneren waar hij 'Lord of the Rings' heeft gelaten. "Yes, spice, it sounds good, no? Exotic," zei hij uiteindelijk, met een zweem van zelfvoldaanheid die mij alleen maar meer irriteerde. "Sometimes old truths are the best, my friend. Even in new times. This... is how we ensure our future. Stability, John, stability is what they demand, and what we must deliver."

 

Vassilis, die het gesprek tot nu toe zwijgend had gevolgd, schoof ongemakkelijk heen en weer. Hij wist wat er ging komen, maar dat maakte de woorden niet gemakkelijker om te verteren. "And this... arrangement? Are we really going through with this?"

 

Demetrious grijnsde als een kat die zag dat de kooi van de kanarie open stond. Zijn grijns was zo breed en zo vol van zelfvertrouwen dat het bijna leek alsof hij de hele wereld aankon, of op z'n minst een klein, overzichtelijk deel ervan. Het was het soort grijns dat je zag bij mannen die dachten dat ze de sleutel tot het universum hadden gevonden in het achterzakje van hun afgezakte spijkerbroek. "Yes. Yannis gets a bigger slice, and we, unfortunately, take the cut. That's the price for peace." Ik keek naar hem, mijn eigen gezicht zo neutraal mogelijk houdend, wetend dat achter die grijns een plan broeide dat waarschijnlijk meer problemen zou veroorzaken dan oplossen. 

 

Ik keek van Demetrious naar Vassilis, de absurditeit van de situatie indrinkend als een dorstige die na dagen in de woestijn een oase vindt, maar dan eentje gevuld met zout water. Daar stonden ze dan, de een grijnzend als een maffiabaas die net een nieuwe afpersingstruc had bedacht en de ander met een blik die fluctueerde tussen ongeloof en de stille wens dat hij ergens anders was, misschien op een plek waar de grootste zorg de keuze was tussen ouzo of kebab, in plaats van gedwongen huwelijken en drugsmetaforen. Mijn hoofd voelde zwaar, alsof iemand er langzaam lucht uit liet lopen, en ik wist dat ik ergens in dit gesprek de controle volledig was verloren. "And let me guess, the grand gesture to seal this deal? A wedding?"

 

Demetrious knikte weer, nu met een serieuzere blik, alsof hij van het ene op het andere moment was veranderd van een schelmenfiguur in een tragedieheld. Zijn gezicht, normaal gesproken zo vol grijnzen en schalkse blikken, was nu strak en ondoordringbaar, als de deur van een kluis waarachter de grootste geheimen veilig worden bewaard. Zijn ogen, die vaak dansten van plezier bij het uitvoeren van zijn kleine intriges, waren nu diep en donker, alsof ze al het licht in de kamer opzogen. "Exactly. Eleni and Vassilis. It ties the families together, reinforces bonds. It’s good for business, good for everyone."

 

Het bloed trok weg uit mijn gezicht. Dit was ongetwijfeld het moment waarop mijn leven officieel was veranderd in een B-film, een parodie op al die maffiafilms die ik vroeger met een bak popcorn verslond, onwetend dat ik ooit zelf in zo'n belachelijke plotwending terecht zou komen. De situatie was zo absurd dat als een regisseur het had voorgesteld, hij waarschijnlijk uitgelachen zou worden. Maar hier zat ik, oog in oog met een man die dacht dat hij Al Pacino was, in een situatie die zo cliché was dat het bijna pijn deed.

 

Vassilis liet een diepe zucht horen, zwaar en geladen als een oude vrachtwagen die moeizaam optrekt op een steile helling. Zijn gezicht toonde een cocktail van emoties; verbazing was erin gemengd met een snufje frustratie en een flinke scheut berusting. Zijn ogen leken te zeggen: "Wat nu weer?", terwijl zijn schouders zonken onder het gewicht van weer een nieuwe bizarre wending in ons al zo gecompliceerde bestaan. Met treurige hondenogen keek hij me aan. "I am sorry, John. I didn't know... I mean, it wasn't my intention to—"

 

"Save it, Vass," onderbrak ik hem, mijn stem iets scherper dan bedoeld. De vijandigheid droop van mijn stem als een ongestopt lekkende kraan in een aftands appartement op de Veldstraat in Roermond, waar de ratten soms vrolijk paradeerden alsof ze de nieuwste modecollectie van de onderwereld presenteerden. Niet dat ik het zo bedoeld had, want Vassilis, de arme kerel, kon er eigenlijk niets aan doen. Hij was slechts een figurant in het theaterstuk dat mijn chaotische emotionele leven bleek te zijn.

 

Echter, terwijl ik daar stond, met mijn armen over elkaar en een blik die waarschijnlijk kouder was dan de blik van een belastinginspecteur, moest ik toegeven dat mijn gevoelens voor Eleni misschien wel dieper gingen dan het puur lichamelijke. Dat was een nieuw en tamelijk irritant inzicht. Eleni, met haar lange haren die altijd roken naar iets wat tussen vers brood en wilde bloemen lag, had iets in me losgemaakt. Iets wat ik liever begraven had onder een berg van cynisme en sporadische romantische escapades die meestal eindigden in het niets.

 

"John, I really didn’t know," zei Vassilis, met een stem die trilde als een espenblad in de herfstwind.

 

"I know, Vass," antwoordde ik, mijn stem nu iets zachter, maar nog steeds geladen met een dosis misplaatste dramatiek, "it’s not your fault. This shit just keeps happening to me."

 

Vassilis knikte, niet helemaal zeker van wat hij moest zeggen, en waarschijnlijk bang om iets verkeerd te doen dat mijn innerlijke vulkaan opnieuw zou activeren. We stonden daar, twee verloren zielen in een wereld die te complex was om met een paar simpele woorden te vatten. En ergens, diep van binnen, wist ik dat deze emotionele chaos de brandstof was die mijn motor gaande hield, hoezeer ik ook wenste dat het anders was.

 

Vassilis zuchtte diep, zo'n zucht die je kon horen doorheen de miezerige kroeg waar we stonden, een plek waar zelfs de motten een depressie zouden krijgen van de interieurkeuzes. Hij vermeed mijn blik, waarschijnlijk uit angst dat hij in mijn ogen zou verdrinken zoals een ongelukkige mug in een goedkoop glas bier. Zijn ogen zwierven af naar de plakkerige vloer, een plek waar menig dromen en occasionele frieten hun einde hadden gevonden.

 

"It’s just so…," begon hij weer, zijn stem een mengeling van een excuus en een wanhoopspoging, "so very complicated, no?"

 

Complicated - het woord leek op een understatement, zoals zeggen dat Max Verstappen 'een beetje talent heeft'. Mijn gedachten over Eleni waren een warboel, een knoop zo stevig dat zelfs een padvinder er zijn mes bij zou weggooien.

 

"Yup, Vass," zei ik, mijn stem verzachtend. "Life is a crappy soup and we're just two floating peas, trying not to get slurped up by the big spoon of fate."

 

Vassilis knikte, waarschijnlijk niet helemaal meekrijgend met mijn metaforen, maar besefte dat hij, ondanks zijn goede bedoelingen, slechts een bijrol speelde in het theater van mijn existentiële crisis. We stonden daar, onder het schijnsel van een lamp die zo dof was dat zelfs motjes er geen interesse in hadden, te filosoferen over dingen die te groot waren voor ons, of misschien voor iedereen.  "I'm sorry, John. Truly. I didn't want to step on any toes, you know?"

 

Ik nam een moment, staarde naar het stoffige plafond van de kroeg, waar de spinnenwebben ambitieuzer waren dan de gemiddelde klant die hier zijn avonden doorbracht. Mijn ademhaling was diep en gecontroleerd, een poging om niet te ontploffen als een slecht bewaarde fles Belgisch bier op een zomerse dag. Met elke inademing probeerde ik mijn woede te smoren, en met elke uitademing hoopte ik een beetje van mijn irritatie te verdrijven, als een roker die zijn laatste sigaret uitblaast in de hoop dat het iets zal veranderen.

 

"You know, Vassilis," zei ik, terwijl ik terugkeek in zijn onzekere ogen, "sometimes it feels like we're just floating in an ocean of our own nonsense, without floaties, clinging to what we think will save us?"

 

Vassilis knikte, de schouders ophalend, zijn blik even verloren als een kind dat voor het eerst het huis uit loopt en zich realiseert dat de wereld groter is dan zijn achtertuin. "John, I…"

 

"Ssst," onderbrak ik hem, ""let it be. Sometimes silence is the best answer to all our questions. It’s okay. We just have to get through this. We can do that, right?"

 

Hij aarzelde, z'n ogen schoten naar Demetrious, die lui in zijn bureaustoel achterover leunde. Geen hulp daar. Vassilis slikte, wist dat hij dit alleen moest rooien. Alleen, volstrekt alleen. "Sure, John. Sure, we can. No hard feelings, yeah?"

 

No feelings. Makkelijker gezegd dan gedaan. Maar voor nu, knikte ik. "No hard feelings."

 

Vassilis lachte opgelucht, alsof hij net een zware, stinkende rugzak vol bakstenen en mislukte dromen had afgegooid. Zijn schouders leken lichter, bijna veerkrachtig. De sfeer in de kroeg lichtte op, alsof iemand onzichtbaar de lucht had opgeklaard. Eindelijk, een moment van bevrijding in de eindeloze sleur. "Bloody hell, married to Eleni? That's a twist I didn’t see coming."

 

Altijd blijven lachen, dat is het devies. Ook al lach je als een boer met kiespijn, een boer die net ontdekt heeft dat zijn beste koe alleen nog maar zure melk geeft. Je grijnst, grijpt naar de fles alsof die je beste vriend is, en proost op de ellende. Want zelfs een pijnlijke lach is beter dan de grimmige stilte van het niet-lachen. In deze klucht die we leven noemen, is elke grijns een overwinning op de absurditeit. "At least she's got looks, mate. Could be worse, could be marrying Yannis."

 

Demetrious, die tot dan toe stilzwijgend en met een schijn van onverschilligheid onze interactie had gevolgd, barstte plots hardop in lachen uit. Zijn lach was luid en schel, doorspekt met een cynisme dat de muren van de kroeg leek te laten trillen. Het idee alleen al, dat blijven lachen een soort verweer kon zijn tegen de absurditeit van het leven, vond hij blijkbaar hilarisch. Daar stond hij, te schateren als een hyena die een grapje had ontdekt in het verval van de wereld. "Now, that would be a sight. But seriously, Vassilis, this is good. It’s not just about business. Think of it as... expanding your horizons."

 

Vassilis wreef vermoeid over zijn gezicht, zijn vingers slepend over de stoppels alsof hij probeerde de realiteit van zijn huid te schrapen. Het idee dat hij moest blijven lachen, zelfs als een boer met kiespijn, zat hem dwars, wrong in zijn gedachten als een oud, ongewassen sok in een schoen. Worstelend met de belachelijkheid en het onvermijdelijke van het advies, zuchtte hij diep, een zucht die klonk als het laatste restje lucht uit een leeggelopen fietsband. "Expanding horizons, right. Into a minefield maybe."

 

Ik haalde mijn schouders op, onverschillig, alsof ik net gevraagd was of ik liever margarine of boter op mijn brood wilde. Ik zag het probleem niet zo. Lachen, niet lachen; wat maakte het uit? Het leven is een aaneenschakeling van zinloze keuzes, gepresenteerd op een dienblad van banaliteit. Waarom dan niet kiezen voor het lachen, zelfs als het zo pijnlijk is als het trekken van een rotte kies? Zonder veel poespas of diepere overwegingen stond ik daar, een filosoof van het alledaagse, die zich afvroeg waarom iedereen zo moeilijk deed over iets dat zo vanzelfsprekend leek. "Come on, Vass. A little adventure. Who knows? Might end up liking being a family man."

 

Vassilis keek mij aan, zijn blik nu iets zachter, en begon zijn monoloog met een half-grinnik, half-zucht. "You know, mate," begon hij, leunend tegen de bar alsof hij zich schrap zette voor een lange rit, "I've been thinking a lot about this whole family man gig. And the truth is, I'm just not cut out for it. It's like, either I end up under the thumb, you know, completely domesticated, fetching slippers and nodding along to whatever mad idea comes out of her mouth. Or, I'm clinging onto my freedom like it's a life raft and I'm in the middle of the Atlantic. Either way, it ends in a storm, doesn't it? Disagreements, shouting matches over who forgot to take the bins out or why I'm late for dinner when I'm just having a pint with the boys. It's a lose-lose, John. Maybe I'm too selfish, or maybe I'm just too bloody fond of doing what I want when I want. And let me tell you, if that puts me on the couch, mate, I’m crashing at your place. I mean, who needs that kind of hassle? I like my life simple, no strings, no fights over trivial stuff that doesn't matter in the grand scheme of things. Yeah, I reckon I’m better off alone, at least for now. Freedom's a hard thing to give up, John. Once you've had a taste of it, everything else feels a bit too tight around the collar, if you know what I mean."

 

We lachten, de spanning in de kamer voor een moment verlichtend. Demetrious sloeg op zijn knieën, de deal bezegelend met zijn kenmerkende charisma. "Done! Then it's settled. Let the spice flow, let the wedding bells ring, and let’s keep the peace. As for Yannis... let’s just keep him happy, eh?"

 

We knikten allemaal, het besluit accepterend met een mix van sarcasme en ernst. Wat een wereld, waarin de paden van Dune, huwelijkse voorwaarden, en oude vendetta's elkaar kruisen in de backrooms van de voetbalwereld. 

 

Vassilis leek opgelucht, alsof hij zojuist had besloten om niet alleen de ketenen van huiselijke verplichtingen, maar ook een paar liter bier die hij over de avond had verspreid te lozen. "I am going to take a piss. Be right back, yeah?" zei hij met een grijns die verried dat zijn blaas op springen stond. Zonder een verdere plichtpleging draaide hij zich om en beende richting één van de smerige, met graffiti bedekte toiletten van het stadion, waar de geur alleen al genoeg was om een minder geharde ziel te doen omdraaien. De deur zwaaide achter hem dicht met een klap die overging in een moment van stilte, een perfecte begeleiding voor de opluchting die hij ongetwijfeld ging ervaren.

 

Demetrious zat tegenover me, een nieuw aangestoken sigaar tussen zijn vingers. Hij blies een rookwolk uit terwijl hij me aankeek, zijn uitdrukking ondoorgrondelijk. Ik keek Demetrious vragend aan, met een blik die zo diep en indringend was dat hij bijna de ziel uit zijn lijf kon zuigen. Demetrious, met zijn typische houding van een verdwaalde toerist, haalde slechts zijn schouders op, zijn ogen groot en leeg als de glazen voor hem. "Why not me? I got us into this mess after all."

 

Demetrious glimlachte, een grijns die zo breed was dat het leek alsof hij mijn vraag al van mijlenver had zien aankomen. Zijn ogen twinkelden met een mix van amusement en iets dat leek op medelijden, alsof hij wist dat geen antwoord mijn verwarring echt zou kunnen oplossen. "John, my friend, you are not from here. You're a fantastic manager, but you're not Cypriot. These families... they have long memories and old-fashioned ideas about marriage and alliances."

 

Ik leunde achterover, fronsend. De waarheid was soms moeilijker te verteren dan de fictie. "So, it’s all about being Cypriot? That’s why I'm not the groom? That’s why Vassilis will be the one marrying Eleni?"

 

Demetrious leunde voorover, zijn blik scherp als een mes dat door zachte boter snijdt. Hij keek me doordringend aan, alsof hij in mijn ziel kon kijken en daar de restjes van mijn laatste gedachten kon lezen, gedachten die rondslingerden als lege bierblikjes na een nacht doorzakken. "Partly. Look, Vassilis is seen as a good catch here. He’s local, comes from a respected family. You, my friend, you're here to do a job. It’s nothing personal, just how things work here."

 

Ik knikte langzaam, terwijl de rauwe realiteit van de situatie me eindelijk doordrong. Het pragmatisme ervan was als een koude douche na een te lange, beschonken nacht. Daar zat ik dan, eindelijk begrijpend dat de wereld draait op het onverbiddelijke ritme van onverschillig praktisch denken. "And Eleni? Does she get a say in this?"

 

Demetrious leunde achterover, vouwde zijn handen nonchalant achter zijn hoofd, en liet zijn stem zakken tot bijna een fluistering. Hij keek me aan met een blik vol geheimen, alsof hij op het punt stond de diepste mysteries van het universum te onthullen. "Eleni will understand. It's for the greater good, and frankly, she likes Vassilis well enough. It could be much worse."

 

Ik kon me er nog niet bij neerleggen, voelde hoe een laatste restje verzet in me opborrelde, bruisend als een te snel geopende fles goedkope champagne. Het was dat stukje van mijn trots dat weigerde te buigen, als een oude, roestige spijker in een verweerde plank. "And what if she doesn’t want to? What if she refuses?"

 

Demetrious lachte zacht, een geluid dat bijna spijtig klonk, als het zachte ruisen van een oude radio die net niet goed is afgestemd. Zijn lach droeg een echo van mededogen, alsof hij het treurspel van mijn weerstand volledig begreep maar wist dat het allemaal deel was van het grotere, onvermijdelijke spel. "John, this isn’t a Hollywood movie. Refusing isn’t really an option for her. This is about more than just personal choice. It’s about keeping peace, maintaining stability."

 

Ik zuchtte diep en wendde mijn blik af, alsof ik plotseling geïnteresseerd was in het schilferende behang van de kroeg, waar de geschiedenis van duizend verspilde avonden in was opgesloten. Het was een vermoeide zucht, zwaar van onuitgesproken frustraties en het besef dat sommige gevechten het vechten gewoon niet waard zijn. "Feels like we’re back in the dark ages sometimes."

 

Demetrious lachte, maar het was een lach die klonk als een boer met kiespijn, scherp en geforceerd. Een soort lach die meer pijn dan plezier verraadde, alsof hij probeerde een grap te smoren die te bitter was om voluit te uiten. Het geluid hing even in de lucht, ongemakkelijk en zwaar. "Maybe, but remember, we’re not dealing with ordinary circumstances. This isn’t just business; it’s survival. These alliances, they make or break futures."

 

Ik keek hem aan, mijn ogen scherp als scheermesjes, terwijl ik probeerde te ontdekken of er enige twijfel in de zijne schuilging. Zijn blik was echter zo ondoorgrondelijk als een nacht zonder maan. Elk spoor van onzekerheid leek zorgvuldig verborgen achter de onverschillige glans van zijn pupil, net als een smokkelaar zijn waren verbergt onder een dik dekzeil. "And Yannis? Is he on board with this? Really on board?"

 

Demetrious haalde zijn schouders op, zo nonchalant dat het bijna kunst was, maar zijn blik was ernstig, geladen met het soort zwaarte dat je meestal vindt in de ogen van een oude bokser die te veel klappen heeft geïncasseerd. Het was een ernst die iets onuitgesproken en zwaar met zich meedroeg, alsof elk knipperen van zijn oogleden een verhaal verborgen hield dat te somber was om te vertellen. "Yannis has no choice, John. He’s been... convinced. Plus, this arrangement gives him more than he loses. He's settling for security over satisfaction."

 

Ik knikte langzaam, het idee verwerkend dat we allemaal niet meer dan pionnen waren in een grotesk en ondoorgrondelijk schaakspel, gespeeld door handen die we nooit zouden zien. Met elke knik leek mijn hoofd zwaarder te worden, beladen met de cynische wijsheid dat ons lot misschien wel voorbestemd was, onze bewegingen voorgeschreven door een script dat we niet hadden helpen schrijven maar waarin we toch de sterren moesten spelen, gewillig of niet. "It’s just... rough, knowing you’re part of something that feels so... orchestrated."

 

Demetrious stond op, een beweging zo vloeiend alsof hij de zwaartekracht voor de gek hield. Hij klopte de as van zijn sigaar af, een handeling vol desinteresse, alsof hij niet enkel de as, maar ook zijn zorgen en twijfels van zich af kon schudden. De as viel neer op de grond, uiteenvallend in grijze flarden, elk deeltje een verloren moment uit zijn leven dat nooit meer terug zou komen, een metafoor voor dit vluchtige moment. "All life is orchestrated to some extent, John. The trick is to keep playing the game, knowing the rules might change any moment."

 

Toen Vassilis terugkwam, viel het gesprek stil, en we wendden ons tot veiliger onderwerpen. Maar de woorden van Demetrious echoden nog lang na in mijn hoofd, een herinnering aan het complexe web van macht en traditie waarin we verstrikt waren geraakt.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

18 uur geleden zei Marius:

Eind goed, al goed wat betreft Statham. Of zou dat te voorbarig zijn?

 

Alle opties blijven open.

 

16 uur geleden zei Jónstærke:

John Smits, naast scheefpoeper en voetbalcoach, nu ook te boeken als motivational speaker!

 

Emile Ratelband in het zuur  

 

10 uur geleden zei Kyrill:

Je Michael Statham is op deze manier nog meer sensatie dan Jaston Statham in menig actie film

 

Dank je!

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Kyrill]

 Wat een geweldig stuk!!! Twist ik echt NIET zag aankomen!! Langer stuk dan normaal, maar 150% waard!!

[Jónstærke]

Denk niet dat dat de oplossing was die John zelf voor ogen had..

21 april bewerkt door Jónstærke

[Marius]

Deze twist zag ik ook niet komen. John heeft in ieder geval moeite om zich in dit compromis te vinden, maar of hij er zich ook daadwerkelijk zal tegen verzetten is een andere zaak natuurlijk.

[ElMarcos]

Na een paar heerlijke updates waarin verraad elke seconde op de loer lagen heb je ons nu weer een plottwist gegeven die niemand zag aankomen. Eleni die met Vass moet gaan trouwen. Iets zegt mij dat deze sluwe Femme Fatale John en Vass straks stevig bij hun kloten heeft en de dienst gaat uitmaken. 

[Nom de Guerre]

 

C. De stip aan de horizon

 

Te midden van deze orkaan aan emoties en gebeurtenissen, waar liefdesperikelen en persoonlijke crises de dagelijkse routine meer verstoorden dan een luidruchtige buurman, moest er ook nog gevoetbald worden. Spartakos, die dappere kleine club die tegen de windmolens van het lot vocht, lag op promotiekoers. De titel was ons doel, een glanzend baken in de mist van onze bestaan, een symbool van hoop en overwinning in een wereld die meer wankelde dan een dronkenman op een kermis. Iedere wedstrijd was een veldslag, elke baltoets een statement, elke goal een schreeuw tegen het universum dat hier, op dit stukje gras, wij de regisseurs van onze eigen verhalen waren.

 

Latsia bood in ieder geval bar weinig tegenstand, wat een geluk was, gezien de geestelijke toestand waarin sommige van onze spelers verkeerden. De eerste goal kwam van Caetano, die met een sluwe beweging langs twee verdedigers slalomde alsof ze kegels waren, en vervolgens de bal laag en hard in de hoek schoot, ver buiten het bereik van de verbouwereerde keeper. Zijn tweede goal was een prachtstuk van opportunistische finesse: hij pikte een slechte terugspelbal op, omspeelde de keeper met de arrogantie van een straatkat en tikte de bal zachtjes binnen.

 

Danowski Franco, onze hoekschopspecialist, sprong hoger dan een hongerige luipaard en kopte de bal met zoveel kracht dat je zou zweren dat het net zou scheuren. Trifunovic, die een vrije trap nam alsof hij de natuurwetten wilde herschrijven, krulde de bal met een boog over de muur die doel trof, de bal zo sierlijk draaiend dat zelfs de tegenstanders even applaudisseerden.

 

En dan Ewald, oh Ewald, met een omhaal die de geschiedenisboeken in zou gaan. Vanuit een bijna onmogelijke hoek, met zijn rug naar het doel, lanceerde hij zichzelf de lucht in en stuurde de bal met een acrobatische gratie in het net, een doelpunt dat zelfs de zwaarste harten onder ons een moment van pure vreugde bezorgde. Elk doelpunt was een klein meesterwerk, een schop tegen de sleur van alledag, een bevestiging dat ondanks alles, er nog steeds schoonheid te vinden was in het spel.

 

Door een of andere vreemde tic van de competitieplanner, die waarschijnlijk zijn kalender had samengesteld tijdens een nacht van wilde passie met de godin van chaos, was het zo dat zo'n beetje tweederde van alle wedstrijden voor januari afgewerkt waren. Met de kerst in zicht kon ik dan ook vrij veilig constateren dat we royaal op koers lagen voor een landstitel. Professioneel gezien had ik dolblij moeten zijn, zo blij als een kalkoen die het Thanksgiving-overleeft heeft, maar in mijn hart was ik met andere zaken bezig, zaken zwaarder dan de gemiddelde soapserie.

 

Voor de buitenwereld acteerde ik als de gelukkige manager. Ik gaf schouderklopjes alsof ik een brooddeeg was dat rijp was voor de oven, glimlachte bij elke persconferentie alsof ik net een nieuwe liefde had ontmoet en mijn leven een eindeloze reeks van gelukkige gebeurtenissen was. Altijd blijven lachen, dat was het devies. Lachen als een boer met kiespijn, lachen als een clown met een gebroken hart. Maar onder die lach lag een oceaan van onrust, van twijfels en vragen, van emotionele spaghetti die zich om mijn gedachten wond en ze verstikte als klimop rond een oude boomstam.

 

Zo balanceerde ik op het dunne koord tussen succes en persoonlijke stilstand, een koorddanser met lood in de schoenen, voor wie elke stap zowel een overwinning als een last was. Ik was de gelukkige manager, ja, maar alleen voor wie niet keek naar de barsten onder het oppervlak. 

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

21 uur geleden zei Jónstærke:

Denk niet dat dat de oplossing was die John zelf voor ogen had..

 

Ik weet zeker dat hij de toekomst rooskleuriger voor ogen had.

 

17 uur geleden zei Marius:

Deze twist zag ik ook niet komen. John heeft in ieder geval moeite om zich in dit compromis te vinden, maar of hij er zich ook daadwerkelijk zal tegen verzetten is een andere zaak natuurlijk.

 

John enigszins kennende...

 

23 uur geleden zei Kyrill:

 Wat een geweldig stuk!!! Twist ik echt NIET zag aankomen!! Langer stuk dan normaal, maar 150% waard!!

 

Soms schrijft een stuk zichzelf. Dat was hier. Ik zag pas na afloop hoe lang het geworden was. Ik heb nog overwogen om het op te delen in kleinere stukken, maar dat voelde gewoon niet goed.

 

44 minuten geleden zei ElMarcos:

Na een paar heerlijke updates waarin verraad elke seconde op de loer lagen heb je ons nu weer een plottwist gegeven die niemand zag aankomen. Eleni die met Vass moet gaan trouwen. Iets zegt mij dat deze sluwe Femme Fatale John en Vass straks stevig bij hun kloten heeft en de dienst gaat uitmaken. 

 

Ik heb nog een paar pareltjes in petto.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Zolang de sportieve prestaties niet lijden onder de situatie zal Jan met de pet - of het Cypriotische alternatief daarvoor - zich wellicht ook geen vragen gaan stellen.

[Kyrill]

Een keer geen ''trouble'' in ''Paradise'' maar gewoon heerlijke en mooie zege zonder teveel belangrijke bijzaken....

[ElMarcos]

Drie punten en een historische promotie die al niet meer mis lijkt te kunnen gaan. Voor een onervaren manager toch een hoogtepunt zou je denken. Alleen oogt John net zo gelukkig als een depressieve drugsverslaafde na twee weken in een afkickkliniek diep in de winter in de bossen van Lapland waar hij slaapt in een tentenkamp omheind met prikkeldraad. 

[Nom de Guerre]

 

CI. Spannend…

 

De volgende wedstrijd was er een die daadwerkelijk voor onrust zorgde op de club. De nerveuze energie was zo tastbaar als het plakkerige bier op de vloer van onze lokale stamkroeg na een zaterdagnacht. In de derde ronde van de Coca Cola Cup speelden we tegen Karmiotissa, een ploeg die speelde in de hoogste divisie alsof ze daar per ongeluk terecht waren gekomen na een verkeerd genomen afslag.

 

Bij winst zouden we in de kwartfinale staan, en dan was een topwedstrijd tegen een absolute topploeg als APOEL of Anorthosis geen vage droom meer, maar een mogelijke realiteit, zo dichtbij dat je het bijna kon ruiken, als de geur van vers gezette koffie in de ochtend. De gedachte alleen al veroorzaakte rimpels van spanning op de voorhoofden van de spelers, als golven op een anders kalm meer.

 

De trainingssessies voor de wedstrijd waren geladen met een soort ernst die je normaal alleen ziet bij begrafenisondernemers tijdens een dienst. Spelers gingen tackles aan alsof ze vechten moesten voor hun laatste maaltijd, en de tactische besprekingen waren zo intens dat zelfs de whiteboardmarkers er nerveus van werden.

 

"Everyone, of course, wants to play against APOEL or Anorthosis," zei ik tijdens een teambespreking, mijn stem zo stabiel als een trillende hand met parkinson. "But first, we need to get past Karmiotissa, and that's like trying to pull a lump of fat out of a drain—it's possible, but don't expect it to be a pleasant experience."

 

Zo stonden we dan, op de drempel van iets wat misschien wel een sprookje zou kunnen worden, of een nachtmerrie, afhankelijk van hoe je het bekeek. En in die onzekerheid, die spanning van wat kon zijn, vond ik mezelf terug, lachend als een gek, altijd blijven lachen, zelfs als je mondhoeken ervan scheuren.

 

Qua selectie had ik, op de situatie rondom de keeper na, geen problemen. Mijn sleutelspelers waren allemaal beschikbaar, fit en klaar om te vechten als straatkatten in een donker steegje. Maar ondanks deze luxe voelde ik iets wat ik als speler nooit had gevoeld; zenuwen. Ze kronkelden door mijn maag als hongerige aalwormen.

 

Zou het ons lukken om te stunten in de beker? Die vraag zoemde in mijn hoofd als een vervelende mug op een hete zomernacht. We stonden op de rand van iets groots, iets wat misschien wel verhaald zou worden in de voetbalannalen of tenminste tot het einde van het seizoen in de kroeg zou worden besproken. De gedachte alleen al maakte dat mijn handen trilden, mijn hart bonkte alsof het probeerde te ontsnappen uit mijn borstkas.

 

Ik liep langs het veld, keek naar het gras dat zo perfect gemaaid was dat het leek alsof het met een nagelschaartje was bijgeknipt. Ik probeerde mijn zenuwen te temmen, ze te bedwingen als een cowboy een wild paard. Maar het was moeilijk, moeilijker dan ik had verwacht. Als manager sta je aan de zijlijn, machteloos zodra het fluitsignaal klinkt. Je kunt niets anders doen dan toekijken hoe je plannen uitgevoerd worden of in duigeilsn vallen.

 

Stunten in de beker... het klonk zo mooi, zo mogelijk, en toch zo ongrijpbaar als het vangen van de wind. Alles wat restte was hopen, hopen dat mijn team de zenuwen beter in bedwang had dan hun coach.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

3 uur geleden zei Marius:

Zolang de sportieve prestaties niet lijden onder de situatie zal Jan met de pet - of het Cypriotische alternatief daarvoor - zich wellicht ook geen vragen gaan stellen.

 

Christos met de pet. 

 

3 uur geleden zei Kyrill:

Een keer geen ''trouble'' in ''Paradise'' maar gewoon heerlijke en mooie zege zonder teveel belangrijke bijzaken....

 

Soms mag het een keer. Niet te vaak he, maar soms.

 

2 uur geleden zei ElMarcos:

Drie punten en een historische promotie die al niet meer mis lijkt te kunnen gaan. Voor een onervaren manager toch een hoogtepunt zou je denken. Alleen oogt John net zo gelukkig als een depressieve drugsverslaafde na twee weken in een afkickkliniek diep in de winter in de bossen van Lapland waar hij slaapt in een tentenkamp omheind met prikkeldraad. 

 

Er staat hem nog het een en ander te wachten.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

John die nog eens zenuwachtig wordt van een voetbalwedstrijd. Het is eens wat anders na al die andere stressvolle gebeurtenissen afgelopen tijd.

[ElMarcos]

Nu de zenuwen toenemen bij John is het tijd voor hem om zicht echt te bewijzen als manager. Ik kan mij zomaar voorstellen dat Demetrious toch een soort quid pro quo verwacht voor het oplossen van de problemen. 

[Djurovski]

Oef die zag ik niet aankomen met Eleni. Op het veld gaat het gelukkig nog altijd crecendo