[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Djurovski]

Die gaat met wat lood in de schoenen de sardientjes voeren 

[Marius]

Dat probleem wordt dus ook wel van de baan geruimd. Ik vraag mij alleen af hoe Eleni daar op zal reageren.

[Jónstærke]

Het kostte me één oog tijdens de UCL-wedstrijden, maar we zijn weer bij! Je begeeft je steeds meer langs de Cypriotische achterpoortjes en lijkt gewend te geraken aan de manier van doen. Van je slecht uitgedraaide bondgenootschap met Eleni en Michael tot de manier waarop je je pro license bemachtigde, allemaal tekens dat je je thuis voelt in de Cypriotische chaos. Dat doet me ook vermoeden dat het Yanis-probleem eerder vroeg dan laat, zij het met hulp, van de baan wordt geveegd 😁

[ElMarcos]

Of het nu de kop van een Mouflon wordt in zijn bed, sardientjes voeren met betonklompen aan of zijn zaak die afbrand, Yannis lijkt nog niet jarig. Daarmee lijkt John alleen nog verder in net Cypriotische web verstrikt te raken. 

[Nom de Guerre]

 

XCI. Secundaire arbeidsvoorwaarden

 

Met de geruststellende woorden van Demetrious nog nagalmend in mijn hoofd, vond ik eindelijk weer de focus die ik nodig had om te duiken in de glibberige wereld van voetbaltransfers. De leegte die Statham achterliet, schreeuwde om een nieuwe sluitpost, terwijl het gat in de gelederen, ontstaan door de uittocht van enkele basisspelers, schreeuwde om opgevuld te worden. 

 

Dus daar ging ik weer, de molen in, snuffelend naar talent. Ik spendeerde uren aan het bestuderen van videobeelden van doelmannen die meer leken op balletdansers dan op de bullebakken die het doel verdedigen zouden moeten. Tegelijkertijd zocht ik naar versterkingen die bereid waren om op de bank te beginnen, maar die hoopten op meer. Ik werd weer een vaste klant van obscure voetbalfora, belde met zaakwaarnemers die vaker loogden dan spraken, en keek wedstrijden van teams waarvan de namen meer klonken als exotische ziektes dan voetbalclubs. Het was een terugkeer naar de grind, een immer doordraaiende carrousel van hoop en opportunisme, bevolkt door de voetbalzielen die net als ik droomden van dat ene gouden ticket.

 

Met een mix van behendigheid en bluf, het type waarbij je je afvraagt of ik meer geluk dan wijsheid heb, knutselde ik een lijst in elkaar van vijftien spelers die elk zouden kunnen doorgaan voor de verloren zonen van het voetbal. Stuk voor stuk jonge honden uit Europa, wiens wieg stond in de jeugdopleidingen van clubs die de middenmoot ontstijgen. Neem nu Luuk Kluiters, een knaap die via de achterdeur van AZ bij Lille was binnengeslopen, alleen om daar te ontdekken dat zijn voeten toch niet echt pasten in de schoenen die daar voor hem klaarstonden. Wij zagen echter wel brood in een tweede kans voor hem.

 

Dan hadden we Ilyas Bougafer, die bij PSV nooit verder was gekomen dan wat rondjes rennen met Jong PSV. Een linksback met aanvallende neigingen die, als hij zichzelf wat serieus zou nemen, bij ons kon uitgroeien tot een lokale legende.

 

Elke speler op die lijst sleepte een rugzak vol met verhalen mee, en nu was het zaak om hen te overtuigen dat hun toekomst lag op een zonovergoten eiland, spelend voor peanuts maar met de kans op een nieuw begin. De echte uitdaging was niet het vinden van deze jongens; het was hen laten geloven in een avontuur in de Cypriotische voetbalwildernis, op het derde niveau nog wel.

 

De echte troeven die we in handen hadden, waren niet het salaris of de zekerheid van een vet contract. Nee, het waren de minder tastbare, maar daarom niet minder verleidelijke zaken zoals de eeuwige zon, de eindeloze stranden en de ongedwongen sfeer waarin we leefden. Feestjes tot in de kleine uurtjes, de Mediterrane levensstijl die we omarmden en een trainingsregime dat meer weg had van een vakantie dan van arbeid; dat alles bleek uit de filmpjes die onze Michael in elkaar had gedraaid. Op aanraden van Leandros hadden Vassilis en ik ons gehaast om al het beeldmateriaal te archiveren, waarbij we handig de beelden waarop Statham te prominent aanwezig was, naar de achtergrond hadden gedrukt. Wat overbleef, waren montagestukken die Cyprus toonden als een paradijs waar elke jonge voetballer wel wilde vertoeven. Het waren deze filmpjes, slim aangepast om het minder over Statham en meer over het eiland en ons team te hebben, die we gebruikten als een stille kracht in onze onderhandelingen. Elk frame schreeuwde 'kom hier en leef je uit', een lokroep die moeilijk te negeren was.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

16 uur geleden zei Kyrill:

 Hoppa! Genieten dit daddy will take care of it 

 

Dat zinnetje klinkt zo dirty... 

 

13 uur geleden zei Djurovski:

Die gaat met wat lood in de schoenen de sardientjes voeren 

 

Het is een optie... 

 

12 uur geleden zei Marius:

Dat probleem wordt dus ook wel van de baan geruimd. Ik vraag mij alleen af hoe Eleni daar op zal reageren.

 

Ligt een beetje aan de manier van oplossen. Zoutzuur levert een andere oplossing en daarmee reactie op dan steekpenningen.

 

10 uur geleden zei Jónstærke:

Het kostte me één oog tijdens de UCL-wedstrijden, maar we zijn weer bij! Je begeeft je steeds meer langs de Cypriotische achterpoortjes en lijkt gewend te geraken aan de manier van doen. Van je slecht uitgedraaide bondgenootschap met Eleni en Michael tot de manier waarop je je pro license bemachtigde, allemaal tekens dat je je thuis voelt in de Cypriotische chaos. Dat doet me ook vermoeden dat het Yanis-probleem eerder vroeg dan laat, zij het met hulp, van de baan wordt geveegd 😁

 

Sorry   Ik ben wat productief geweest de laatste tijd. Hopelijk was het geen verspilling van je tijd.

 

Zojuist zei ElMarcos:

Of het nu de kop van een Mouflon wordt in zijn bed, sardientjes voeren met betonklompen aan of zijn zaak die afbrand, Yannis lijkt nog niet jarig. Daarmee lijkt John alleen nog verder in net Cypriotische web verstrikt te raken. 

 

Als je dat maar weet  

 

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[ElMarcos]

Ik voel al weer een hele lading met paradijsvogels aankomen. Benieuwd welke Femme Fatale deze heren met zich meeslepen. Wellicht een dame die banden onderhoud met de Yakuza of Gamora. 

[Kyrill]

Leuk en toffe stukken weer, ben weer helemaal bij.

[Jónstærke]

Verspilling was het zeker niet, aangenamer dan anderhalf uur tegen een Madrileense muur op te moeten kijken.. 

 

Benieuwd wat voor figuren je nu weer naar Cyprus lokt. Zolang ze van Eleni blijven is het allemaal goed en wel zeker? 😛

[Nom de Guerre]

 

XCII. Alweer een gemiste penalty

 

Terwijl Vassilis zich ergens in een donkere hoek van een rokerige kroeg bevond om met enkele getalenteerde voetbalkinderen te onderhandelen over een oversteek naar het zonnige Cyprus, rolden wij op het veld Lympia op. Het was een wedstrijd die zou eindigen in een spectaculaire 6-0 overwinning voor ons, wat me deed denken aan de dagen dat ik zelf nog met een bal aan de voet, en niet aan de lijn, rondliep.

 

Konstantinou opende de score met een slimme lob over de uitgekomen keeper heen na een snelle counter. Zijn juichen was bijna net zo scherp en gevat als zijn afwerking. Caetano, onze kleine dribbelaar, danste door de verdediging van Lympia alsof het kegeltjes waren bij een trainingsoefening en schoof de bal keurig langs de keeper in de verre hoek. Jangveladze liet zien waarom hij bekend staat om zijn kopkracht door een perfect getimede voorzet bij de tweede paal binnen te knikken, terwijl zijn directe bewaker nog aan het uitzoeken was hoe hij zo hoog kon springen.

 

Bajrovic, die de dag van zijn leven had, scoorde zijn eerste van de middag door een afgeslagen bal op te vangen en met een volley van buiten het strafschopgebied de bal snoeihard in het dak van het doel te jagen. Zijn tweede was een kunstwerkje waarbij hij drie verdedigers in de wind zette voordat hij de bal in de korte hoek prikte. Zijn hattrick completeerde hij met een strakke kopbal uit een hoekschop, waarbij hij zijn springvermogen en timing etaleerde.

 

Pittaras, aan de andere kant, wist zijn strafschopkarma niet te keren. Met een aanloop die meer twijfel dan overtuiging uitstraalde, schoot hij de bal zo hoog over het doel dat de bal meer gevaar opleverde voor de geparkeerde auto's achter het stadion dan voor het net van de tegenstander.

 

Vloekend haalde ik Pittaras naar de zijlijn. "Pittaras!" brulde ik zodanig dat een nabijgelegen meeuw opvloog alsof hij persoonlijk was beledigd. "What the hell are you doing?" Pittaras keek me met grote, treurige puppyogen aan en haalde zijn schouders op, een gebaar zo hulpeloos dat het me bijna tot medelijden bewoog. Bijna.

 

"Oi, Pitta, mate, you gotta buck up. What's the deal with those penalties, eh? You're shootin' like you're trying to hit the moon!" Pittaras keek op, z'n ogen groot en onzeker, terwijl hij wanhopig naar woorden zocht die maar niet wilden komen. Irakli, ever the captain, plofte naast hem neer en wierp me een blik die boekdelen sprak. "He say, he not good with the English, Mister John. He think too little, he do too much. He very sad, say sorry, will do better."

 

Ik zuchtte diep, een zucht die begon in het diepst van mijn ellendige ziel en eindigde in de vrije lucht van Cyprus. Daar stond ik dan, te staren naar mijn topschutter en aanvoerder, twee kerels die meer leken op verdwaalde toeristen dan op voetballers van enig niveau. "Wat moet ik in godsnaam met jullie aanvangen?" mompelde ik. Voetbal, dacht ik, kan soms zo eenvoudig zijn en tegelijk zo godvergeten gecompliceerd. "Right, thinking’s good, Pitta. We need that brain in gear, not just your boots. Next time, just place it, don't blaze it, yeah?"

 

Pittaras knikte, en er speelde zo'n flauw glimlachje rond zijn mondhoeken dat je zou denken dat hij net een binnenpretje had begrepen. De woorden van Irakli, gevolgd door mijn semi-preek, leken door een babylonische vertaalmachine te zijn gehaald, waardoor het ergens in zijn brein als een zacht, humoristisch deuntje was aangekomen. Hij stond daar, half grinnikend, alsof de ernst van de situatie hem ontging, of misschien juist omdat hij volledig besefte dat voetbal, in al zijn complexiteit, soms gewoonweg te absurd is voor serieuze contemplatie.

 

Ik probeerde de moed erin te houden. "Alright, next time we'll nail it. No more moon shots, straight into the net." Daar stond ik dan, als een doorgedraaide Emile Ratelband, met gebalde vuisten voor Pittaras en Maisuradze, mijn stem vol van een soort maniakale hoop die hen hopelijk zou inspireren tot grootse daden. "Tsjakka! Je kunt het!" schreeuwde ik in gedachten, half serieus, half besmuikt door de absurditeit van mijn eigen theatraliteit. Het was een scene die zo grotesk was dat het bijna uit een slecht geschreven komedie leek te komen. Pittaras en Maisuradze keken elkaar even aan, duidelijk niet zeker wetend of ze nu moesten lachen of rennen.

 

Irakli gaf Pittaras een klop op zijn rug, zo'n robuuste, mannelijke klap dat het bijna klonk als het begin van een heroïsche filmsoundtrack. Het was een gebaar van broederlijke solidariteit dat zo dik in de verf gezet was dat zelfs de meest cynische toeschouwer zou kunnen denken dat er een emotionele draad doorheen liep, zo eentje die je normaal enkel in films ziet waar broers na lang lijden weer herenigd worden. En daar stonden ze, midden op het voetbalveld, zichzelf en elkaar troostend, alsof ze niet twee volwassen mannen waren, maar twee protagonisten in een tragikomedie die zich afspeelde onder de schijnwerpers van het stadion. "He do better, Mister John. We all do better."

 

Pittaras schuifelde terug naar het veld met zijn kop iets hoger dan zojuist, zijn houding een mengsel van hernieuwde vastberadenheid en die typische voetballersstoïcijnse nonchalance. Hij leek vastbesloten om de volgende keer de netten te laten trillen in plaats van de vogels in de lucht te laten schrikken met zijn ballen. Hij mompelde hij in zichzelf, met die onverzettelijke grijns die voetballers eigen is als ze tegenslag proberen te pareren met humor. We gingen het zien. De manier waarop hij terugkeerde naar zijn positie op het veld was bijna een fysieke belichaming van de 'schouders eronder en doorgaan'-filosofie. Ja, we gingen inderdaad zien wat er zou gebeuren. Altijd blijven lachen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

7 uur geleden zei ElMarcos:

Ik voel al weer een hele lading met paradijsvogels aankomen. Benieuwd welke Femme Fatale deze heren met zich meeslepen. Wellicht een dame die banden onderhoud met de Yakuza of Gamora. 

 

Er komen allerhande pareltjes binnen, dat is absoluut waar.

 

7 uur geleden zei Kyrill:

Leuk en toffe stukken weer, ben weer helemaal bij.

 

Hopelijk was het amusant.

 

1 uur geleden zei Jónstærke:

Verspilling was het zeker niet, aangenamer dan anderhalf uur tegen een Madrileense muur op te moeten kijken.. 

 

Benieuwd wat voor figuren je nu weer naar Cyprus lokt. Zolang ze van Eleni blijven is het allemaal goed en wel zeker? 😛

 

Kansenpareltjes, alleen maar kansenpareltjes.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Zo lang er maar gewonnen wordt, kan zo'n gemiste strafschop er toch wel bij, nee? Kwestie van nu ook weer niet té veel van gaan verwachten.

[Jónstærke]

De winst blijft het belangrijkste, maar het strafschopgemis moet niet meer te vaak gebeuren vooraleer het een eigen verhaal gaat leiden.

[Nom de Guerre]

 

XCIII. Rocky in het zuur

 

De keuze om Eleni te benaderen was geen eenvoudige. Ware gevoelens of plat opportunisme? Wat dreef me werkelijk? Was het haar lach, of de onrustbarende inhoud van die blikjes die we promootten? Zulke vragen spookten door mijn hoofd terwijl ik mijn telefoon pakte en Whatsapp opende. De kans was groot dat dit een catastrofe zou worden, zeker omdat een ontmoeting met haar onvermijdelijk betekende dat ik in de buurt zou komen van Yannis – en zijn slagersgereedschap. 

 

Maar goed, ik stuurde haar een bericht, hopend dat ze na haar dienst zou antwoorden. De seconden tikten weg, en ik staarde naar de scherm, wachtend op de blauwe vinkjes die mijn lot zouden bezegelen. Misschien was dit het moment dat alles zou veranderen, of het moment waarop ik zou wensen dat ik nooit uit mijn bed was gestapt.

 

In ieder geval zat ik daar, mijn mobiel als een soort totem van moderne communicatie angstvallig in de gaten houdend. De moderne liefde, zo zal ik het maar noemen, het wachten op blauwe vinkjes die je zielenroerselen zouden moeten bevestigen. "Kom ik wel, kom ik niet," het moderne equivalent van een madeliefje plukken. De vinkjes werden blauw, sneller dan verwacht, sneller dan mijn hartslag goed kon hebben. Eleni's antwoord was kort maar veelbelovend: "My shift ends at 10.30." Daar ging ik dan, vastberaden om tegen half 11 ‘s avonds in de buurt van de taveerne te zijn, klaar om te praten of om weg te duiken, afhankelijk van of Yannis met zijn hakbijl aan de deur zou staan. Dit kon twee kanten opgaan en geen van beiden leek bijzonder aantrekkelijk als je er goed over nadacht.

 

Hoe dan ook, rond kwart over 10 was ik in Larnaca, verscholen pp de hoek van een zijstraatje van de boulevard, waar de geur van ouzo en gegrilde octopus in de lucht hing. In de schemering van de matig verlichte zijstraat liep ik pardoes de enige persoon in Larnaca die ik niet wilde tegenkomen tegen het lijf; Yannis. Zijn gezicht verried onmiddellijk herkenning en afkeuring, en zijn ogen versmalden zich tot spleetjes.

 

"John," begon hij, zijn stem druipend van minachting. "You made big mistake coming here."

 

Zonder een moment te verspillen, zette ik de toon. "Yannis, it was inevitable," zei ik, wetende dat praten ons nergens zou brengen. Soms zijn woorden nutteloze dingen die zweven in de lucht als nutteloze ballonnen. Waarom tijd verspillen aan praten als je het gevoel hebt dat elke lettergreep een mijl aan leegte creëert?

 

Hij lachte honend, zijn hand balde zich in een vuist. Sneller dan ik had verwacht, kwam zijn eerste stoot. Ik dook weg, rolde over mijn schouder en kwam weer overeind, net op tijd om een tweede stoot te ontwijken. Yannis was niet meer de jonge man die hij ooit was geweest, maar hij had de kracht en woede van een boze stier, een woedende vader die de eer van zijn dochter verdedigde. 

 

De straatlampen wierpen lange schaduwen terwijl we elkaar aftastten, zoekend naar een opening. Ik wachtte niet lang; met een snelle stoot testte ik zijn verdediging. Hij blokkeerde, maar niet voordat ik een korte rechter direct op zijn kaak plantte. Yannis deinsde terug, geschrokken van de snelheid.

 

Hij herstelde snel en lanceerde een reeks van brute slagen die ik nauwelijks kon ontwijken. Een uppercut miste mijn kin op een haar na. "You fight like a tourist!" schreeuwde hij, zijn stem vol spot.

 

Ons gevecht trok de aandacht van de mensen die over de boulevard struinden, die een veilige afstand bewaarden terwijl ze toekeken hoe twee mannen in het midden van de straat een ouderwetse vuistgevecht hielden. De omstanders vormden een halve cirkel rondom ons, alsof ze naar een straattheater keken waarvan ze de plot nog moesten ontdekken. Hun hoofden draaiden mee met elke slag, als toeschouwers bij een tenniswedstrijd. Sommigen hielden hun adem in, anderen gaven commentaar als goedkope sportcommentatoren. Niemand greep in, natuurlijk niet, want dit was entertainment van de bovenste plank: twee volwassen kerels die elkaar te lijf gingen midden op de boulevard van Larnaca, tussen de ijsverkopers en zonnebrilboetieks. Hun blikken brandden op mijn rug, Yannis' vuisten probeerden hetzelfde te doen op mijn gezicht.

 

Yannis, nu rood aangelopen, haalde uit met een rechtse directe die me tegen de muur van een van de gebouwen in de zijstraat smeet. De klap was hard, mijn rug schreeuwde van pijn. Maar toen hij aanzette voor wat de knock-out zou moeten zijn, handelde ik puur op instinct, gevormd door jaren van kleine knokpartijtjes op de Donderberg en later op de Veldstraat. 

 

Op het allerlaatste moment, net voordat zijn vuist mijn gezicht kon veranderen in een abstract kunstwerk, boog ik naar voren, dicht bij de grond, en liet zijn vuist mijn positie in de ruimte radicaal miskennen. Yannis, zijn momentum te sterk om nog af te remmen, vloog met een theatrale overdrijving over me heen, zijn armen molenwiekend in een poging niet te vallen. Hij smakte tegen de muur achter mij aan, de klap resoneerde door de straat. De mensen om ons heen slaakten een collectieve "ooh", alsof ze getuige waren van vuurwerk. Ik krabbelde overeind, mijn adem zwaar, mijn lichaam gierend van de pijn en de adrenaline. Yannis lag even stil, zijn borstkas ging hevig op en neer, en voor een moment was het alleen het geluid van onze hijgende ademhaling dat de stilte doorbrak.

 

Met een snelle beweging, die meer instinct dan techniek was, zwaaide mijn been tussen zijn benen door. Mijn voet schoot met de snelheid van een ontsnappende cobra naar voren, recht op het doel af. Het was een beweging zo snel, dat Yannis alleen tijd had om zijn ogen te verwijden voordat de onvermijdelijke pijn hem trof. Een doffe klap, gevolgd door een gekreun dat meer leek op het loeien van een gewonde stier, vulde de lucht. Terwijl hij voorover boog, gekrompen van de pijn, voelde ik een vreemde mix van triomf en spijt. Yannis bleef kreunen, zijn lichaam lag ineengekrompen kronkelend op de grond, zijn handen krampachtig vastklampend aan zijn kruis.

 

Terwijl Yannis op de grond kronkelde, klonken er vanuit het publiek verscheidene kreten van zowel schrik als vermaak. De lucht was gevuld met het zilte aroma van de zee, maar dat werd abrupt overstemd door de scherpe, zure geur van angst en zweet die uit Yannis' poriën spoot. De menigte die zich had verzameld, vormde een cirkel rond ons, hun smartphones in de aanslag, klaar om deze stedelijke tragedie vast te leggen. Mijn hart bonsde in mijn keel, mijn handen trilden - niet alleen van de naschokken van de confrontatie, maar ook van de realisatie van wat ik zojuist had gedaan. Ik stond daar, mijn ademhaling zwaar, terwijl ik keek naar de gevallen reus voor me, wiens kreten van pijn nu weg ebden in de geluiden van de avond.

 

Terwijl hij daar lag, kreunend van pijn, rechtte ik mijn rug, veegde het zweet van mijn voorhoofd en keek om me heen. De toeschouwers fluisterden en staarden, sommigen met open mond. Ik voelde hun ogen op mij gericht als de spots van een schouwburg op een acteur die net zijn grote scène heeft gespeeld. Er hing een sfeer van schok en sensatie in de lucht, alsof ik zowel de held als de schurk was in dit absurde theaterstuk. Mijn ademhaling was zwaar, mijn hart klopte in mijn keel. 

 

"Daddy! What have you done?!" Eleni kwam uit de menigte gevlogen, recht op mij af. Ik wilde een stap in haar richting doen, maar haar woorden waren niet gericht aan haar vader over wat hij mogelijk misdaan had, maar wel degelijk aan mij, over wat ik in godsnaam met haar vader had uitgespookt. De schok in haar stem was net zo goed een dolksteek in mijn toch al overbelaste geweten.

 

Voor een moment was het alsof de tijd stilstond. Daar stond ze, Eleni, met een uitdrukking van pure verbijstering en ongeloof op haar gezicht. Haar ogen, normaal zo levendig en sprankelend, waren nu groot en vochtig, alsof ze elk moment kon gaan huilen. Mijn mond was droog, mijn keel voelde als schuurpapier. Wat had ik gedaan? Ik had haar vader, tussen zijn benen getrapt, openbaar, voor het oog van een publiek dat zowel geschokt als vermaakt leek. 

 

En daar stond zij, de vrouw die de spil was van mijn huidige, hoogst ingewikkelde liefdesperikelen, die mij nu aankeek alsof ik een monster was. Wat voor man was ik, dat ik dit over me heen kon laten komen? Wat voor man was ik, dat ik zulke keuzes maakte, dat ik zulke acties ondernam? Ik wilde iets zeggen, mijn daden uitleggen, mezelf verdedigen, maar de woorden stierven op mijn lippen. Ik stond daar maar, machteloos, een antiheld in mijn eigen tragikomedie.

 

Ik draaide me om, liet Yannis achter mij aan zijn lot over, liet Eleni en haar verwijtende blik achter mij, en met elke stap die ik van hen wegliep, probeerde ik de echo's van het gefluister en de starende blikken achter me te laten. Shit.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

16 uur geleden zei Marius:

Zo lang er maar gewonnen wordt, kan zo'n gemiste strafschop er toch wel bij, nee? Kwestie van nu ook weer niet té veel van gaan verwachten.

 

Extra plottwist voorbereiden  

 

2 uur geleden zei Jónstærke:

De winst blijft het belangrijkste, maar het strafschopgemis moet niet meer te vaak gebeuren vooraleer het een eigen verhaal gaat leiden.

 

Maar jullie komen toch allemaal voor de eigen verhalen rondom het voetbal?  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

19 april bewerkt door Nom de Guerre

[Djurovski]

Pitta kan beter op American Football

 

Oef vader aftuichen doet het meestal niet goed bij de meisjes

[Marius]

De confrontatie met Yannis was onvermijdelijk, maar dat Eleni de kant van haar papa zou kiezen was dat eigenlijk ook.

[ElMarcos]

Uiteindelijk lijkt de onvermijdelijke confrontatie Yannis op te leveren wat hij wil, dat Eleni bij John weg blijft. Of zal ze hem vergeven? Mocht Pitta stoppen met voetballen, dan kan hij zoals @Djurovski stelt, zich altijd melden bij een NFL team. Al weet ik niet of hij ook van grote afstanden kan schoppen

[Nom de Guerre]

 

XCIV. No more Pitta penalties!

 

Nu was het moment daar dat een ingreep van Demetrious niet alleen wenselijk was, maar ook absoluut noodzakelijk om de complete implosie van de situatie te voorkomen. Voor mij was het een kwestie van persoonlijke eer en mogelijk een paar ledematen; voor Demetrious draaide het om klinkende munt en een niet te onderschatten dosis prestige. De man had genoeg invloed om de zon te laten schijnen in de stromende regen, dus ik hoopte vurig op een klein wonder.

 

In de competitie moesten we het opnieuw opnemen tegen Assia. Dat potje voetbal werd een demonstratie van onze superioriteit. We veegden de vloer aan met Assia en toen het eindsignaal klonk, stond er een niet te miskennen 5-0 op het scorebord. Een eclatante overwinning, waarbij onze tegenstanders niet veel meer waren dan figuranten in een show die volledig door ons gedomineerd werd. Het was een wedstrijd waarbij elke pass aankwam, elke dribbel leidde tot gevaar en elk schot leek te veranderen in een doelpunt. Assia's keeper had de dag van zijn leven, en toch kreeg hij er vijf om de oren. Zo gaan die dingen soms.

 

Maisuradze, onze Georgische tank, opende de score toen hij besloot vanaf zo'n twintig meter gewoon eens uit te halen. Zijn schot was zo krachtig dat de bal het net bijna uiteenreet. De keeper van Assia stond erbij, keek ernaar, en kon slechts de bal uit het net vissen.

 

Bajrovic, onze sluwe vos op het middenveld, deed wat hij het beste doet: scoren. Zijn eerste doelpunt was een listig tikje na een scherpe voorzet vanaf de rechterflank. Met een soepele beweging verschalkte hij de keeper aan de eerste paal.

 

Het tweede doelpunt van Bajrovic kwam na een sublieme solo. Hij dribbelde langs drie verdedigers alsof ze verkeerskegels waren, om vervolgens de bal koeltjes in de hoek te plaatsen. De keeper had het nakijken.

 

Voor zijn hattrick besloot Bajrovic een vrije trap te nemen. Zijn schot, strak en laag, vond de weg naar het net via de paal. Het was een meesterstukje van precisie en kracht.

 

Zijn vierde en laatste doelpunt was een kopbal uit een hoekschop. Hij torende boven iedereen uit en knikte de bal hard onder de lat door. Dit was Bajrovic op zijn best, een man voor de grote momenten.

 

Pittaras, onze onfortuinlijke penalty-specialist, leek wel vervloekt te zijn. Toen hij aanliep voor de strafschop, leek het alsof een onzichtbare banaan onder zijn schoenzool was geplaatst. Zijn voet gleed weg juist op het moment suprême, waardoor de bal meer een verzoekschrift dan een schot werd. De keeper van Assia, die bijna een dutje deed, hoefde enkel op te staan en de bal op te rapen als een kind een toffie. Opnieuw een gemiste kans door Pittaras, die inmiddels bekender stond om zijn missers dan zijn treffers.

 

"Fuck me, Pitta..." Met een gebaar dat even dramatisch was als een Shakespeare-monoloog wenkte ik hem naar de kantlijn. Zijn shirt kleefde aan zijn lichaam, een stille getuige van zijn inspanningen, of bij gebrek daaraan, zijn zenuwen. "What was it this time? Are you sure you're not doing this on purpose?" Het klonk misschien harder dan ik bedoelde, maar de frustratie van het zien van nog een gemiste penalty was als een boemerang die telkens weer bij mij terugkwam.

 

Pittaras keek me aan, zijn ogen groot en onschuldig, alsof hij net uit een cartoon was gestapt. Voordat hij iets kon zeggen, kwam Maisuradze ertussen, zijn arm om Pittaras heen geslagen alsof hij een gewonde soldaat ondersteunde. "He slip on bird shit, boss," zei Maisuradze in zijn gebroken Engels, zijn stem serieus maar zijn ogen dansend van het onderdrukte lachen.

 

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, probeerde te beslissen of ik moest lachen of schreeuwen. Het was het soort excuus dat zo belachelijk klonk dat het wel waar moest zijn. Hoe kon je zoiets verzinnen? Ik draaide me om, keek naar het strafschopgebied waar de vermeende vogelpoep een carrière had geknakt, en zuchtte diep.

 

"Clean it up, then," mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen iemand anders. Ik gebaarde naar de reservebank waar onze ongelukkige keeper zat, die waarschijnlijk dacht dat zijn kansen om te spelen hoger waren dan de kans dat Pittaras een penalty zou missen. "And get someone to take the next one. No more Pitta penalties."

 

Maisuradze knikte, een grijns nu openlijk op zijn gezicht terwijl hij Pittaras terug naar het veld leidde, waarschijnlijk om de plek des onheils te vermijden. De rest van de ploeg was alweer bezig met de wedstrijd, onverstoord door het kleine drama aan de zijlijn.

 

Ik keerde terug naar mijn coachzone, mijn gedachten al bij de training van morgen. Misschien moest ik een nieuwe penaltytrainer inhuren. Of misschien een vogelverschrikker. Wat het ook was, het kon niet erger zijn dan dit seizoen van gemiste kansen. Want laten we wel wezen, in een competitie waar elke goal telt, was elke gemiste strafschop een kleine tragedie. En met Pittaras hadden we al een hele soapserie aan tragedies gehad.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

1 uur geleden zei Djurovski:

Pitta kan beter op American Football

 

Oef vader aftuichen doet het meestal niet goed bij de meisjes

 

No Pitta, no party!

 

Nee, de dames trekken in het algemeen geen slakkensporen bij het zien van geweld. En mocht je er wel zo eentje treffen; RUN FOR THE HILLS! Dikke red flag.

 

1 uur geleden zei Marius:

De confrontatie met Yannis was onvermijdelijk, maar dat Eleni de kant van haar papa zou kiezen was dat eigenlijk ook.

 

Ik kan altijd nog als scenarist voor GTST aan de slag  

 

44 minuten geleden zei ElMarcos:

Uiteindelijk lijkt de onvermijdelijke confrontatie Yannis op te leveren wat hij wil, dat Eleni bij John weg blijft. Of zal ze hem vergeven? Mocht Pitta stoppen met voetballen, dan kan hij zoals @Djurovski stelt, zich altijd melden bij een NFL team. Al weet ik niet of hij ook van grote afstanden kan schoppen

 

Zoveel mooie opties en mogelijkheden om nieuwe verhaallijntjes op te zetten he  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[ElMarcos]

De vloek van de penalty's..... Dit is toch meer een slechte klucht dan een Griekse tragedie. In tegenstelling tot de verboden liefde van John.

[Marius]

He slip on bird shit  Had het nu nog van een verdwaalde uitgemergelde koe geweest op een veredelde akker daar in Cyprus had ik het misschien nog geloofd  

[Kyrill]

3 updates achter elkaar gelezen, heerlijk

En wat een heerlijk Street Fighter gevecht tussen John en Yanis. Genieten

Oh en penalty's missen is gewoon des FM24 hoor, kan Pitta weinig aan doen

 

[Nom de Guerre]

 

XCV. Murphy’s law strikes again

 

Het noodlot, dat schijnbaar altijd toevallig ergens in de buurt schuilt als een straatrover in een donker steegje, heeft een bijzondere timing. Precies op de momenten waarop alles vlekkeloos lijkt te lopen, als een zorgeloos ritje in een cabriolet op een zonnige dag, precies dan besluit het noodlot in te grijpen. Het is als een regenbui op een tuinfeest, een lekke band op een afgelegen landweg, of een inzinking net voor een grote presentatie. Waarom het altijd zo moet lopen, is me een raadsel. Misschien is het universum een oude, grijnzende casinobaas die de dobbelstenen van het bestaan naar believen gooit, en wij, de argeloze gokkers, die onze fiches telkens op het verkeerde nummer inzetten. Kortom, het noodlot is die ongenode gast op je feestje die, net als je denkt dat je alles onder controle hebt, besluit de muziek te veranderen en een dansje te wagen op de tafels van je zorgvuldig geplande leven.

 

Het noodlot manifesteerde zich in de persoon van onze eerste doelman Stratilatis, die op een zeer ongelukkige wijze een blessure opliep. Tijdens de afterparty voor de zege op Assia, toen de maan half verscholen ging achter onschuldige wolkjes alsof ze getuige was van een verlegen spel, besloot onze onbetwiste eerste doelman, Stratilatis, dat hij nodig naar het toilet moest. De avond was jong en zijn bloed stroomde als de rivier van Dionysus; vol met de goddelijke nectar van ongeremde overmoed.

 

Met de gratie van een nijlpaard in een balletvoorstelling nam hij spurtte hij in de richting van het toilet, zo sierlijk als een neushoorn op rollerskates, waarbij hij een nietsvermoedende, glazen terrasdeur die van top tot teen glansde onder de fluorescerende buitenverlichting compleet over het hoofd zag.

 

Zijn spurt was krachtig, zijn gevoel voor richting... catastrofaal. De transparante barrière, helderder dan de moraal van een straatoplichter, gaf geen krimp onder de aanval van zijn dubbelzichtige moed. Met een klap die klonk als een orkest van brekend glas gemengd met de zucht van de verzamelde toeschouwers, ontmoette zijn gezicht het onverzettelijke glas. Het resultaat? Een symfonie van pijn.

 

Stratilatis stortte achterover, zijn neus bloedde als een fontein op een Italiaans plein, zijn oog zwol op als een ballon op een kinderfeestje. Om hem heen vormde zich een kring van verbaasde, deels vermaakte, deels bezorgde kroeggangers, die niet goed wisten of ze moesten applaudisseren of een ambulance moesten bellen. In zijn ogen stond de verwarring te lezen, alsof hij in een vertraagde film probeerde te achterhalen welke scène nu eigenlijk gedraaid werd.

 

Vassilis, die toevallig ook in de bar was en eerder bezig was met het beoordelen van de lokale bierselectie dan met babysitten, snelde naar zijn zijde. Met een arm om Stratilatis heen geleidde hij de gestruikelde held naar buiten, terwijl hij mompelde over 'de onvoorspelbaarheid van het lot' en 'de fragiliteit van een carrière'.

 

Zo eindigde de avond van Stratilatis niet met sterrenkijken, maar met het tellen van de sterren die rond zijn hoofd dansten. Zijn avontuurlijke uitstap naar de zwaartekracht had hem een gebroken neus, een blauw oog, en een verscheurde ego opgeleverd. De volgende ochtend was zijn gezicht een landschap van blauw en paars, een artistiek stilleven van pijn en spijt, en een stille herinnering aan de nacht waarop hij besloot te vliegen, maar vergat hoe te landen.

 

Dus daar stond ik dan, aan de rand van het zwembad van ons niet al te glorieuze appartementencomplex, starend naar de even glanzende als onbetrouwbare gezichten van mijn twee overgebleven keepers. Het lot van Stratilatis had hem tijdelijk onschadelijk gemaakt, zoals een goed glas oude whisky een doorgewinterde drinker kan vellen. En nu dit. Ik moest kiezen tussen de Scylla en Charybdis van ons doel: de jonge Hanbury, wiens ervaring in het grote werk ongeveer zo indrukwekkend was als de bijdrage van Liechtenstein aan de wereldpolitiek, of Statham, de afvallige held, nu meer bekend om zijn rol in de ondergangsvideo's dan om zijn reddingen op het veld.

 

Hanbury keek me aan met de onschuldige ogen van een lam dat naar het slachthuis wordt geleid, terwijl Statham daar stond, de schim van de man die hij eens was, met een blik die smeekte om verlossing of misschien gewoon om een kans om zijn smeulende puinhoop van een carrière te redden.

 

Wat een keuze. Het was alsof ik moest kiezen tussen een week oud broodje tonijn en een dag oude sushi. Beide opties waren onaantrekkelijk en potentieel gevaarlijk, maar noodzakelijk als ik wilde dat mijn team de komende weken enigszins competitief zou blijven. Met de zware last van deze beslissing op mijn schouders, slofte ik terug naar mijn kantoor, de stappen weerklonken in de gang als de tikken van een klok die het onvermijdelijke aftelt.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

2 uur geleden zei ElMarcos:

De vloek van de penalty's..... Dit is toch meer een slechte klucht dan een Griekse tragedie. In tegenstelling tot de verboden liefde van John.

 

Het is in ieder geval niet saai  

 

2 uur geleden zei Marius:

He slip on bird shit  Had het nu nog van een verdwaalde uitgemergelde koe geweest op een veredelde akker daar in Cyprus had ik het misschien nog geloofd  

 

Zeemeeuwen. Koeien tref je daar niet veel aan. Geiten dan weer wel, maar dat zijn kleine, harde keuteltjes. Die lijken een beetje op dropjes. Daar glijd je niet over uit. 

 

40 minuten geleden zei Kyrill:

3 updates achter elkaar gelezen, heerlijk

En wat een heerlijk Street Fighter gevecht tussen John en Yanis. Genieten

Oh en penalty's missen is gewoon des FM24 hoor, kan Pitta weinig aan doen

 

 

FMMA  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Eleni. Dat is het enige waar John nu aan moet denken. Door Statham een herkansing te geven, is er misschien ook weer een kans om terug bij haar in de gratie te komen.

[Kyrill]

Hahhahahah FMMA lol

Leuk en grappig stukkie weer

 

[bas huijsmans]

Zo even de updates van een week bij gelezen. John heeft niet stil gezeten de afgelopen week. Wat een gedoe allemaal zeg. John lijkt wel een kat. Hij lijkt altijd op zijn pootjes terecht te komen en ik begin ook steeds meer te denken dat hij 9 levens heeft.

[ElMarcos]

Keuzes die even onaantrekkelijk zijn als het zien van John zonder onderbroek in het heldere TL licht. Kiest hij voor een kans op een hereniging en wilde nacht met Eleni als Yannis straks uitgeschakeld is en kiest hij voor de man die het eerder genoemde beeld in dimlicht verspreidde met de wereld. Of kiest hij voor een bang hertje die beter een zwarte onderbroek en keepersbroek aan kan doen om bruine vlekken voor een eerste redding te voorkomen? 

[Djurovski]

3e keus of Stratham oef lastig