[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Kyrill]

Twee geweldige toffe, spannendne en leuke stukken. Zieke cliffhangers.

[Marius]

Dat wordt een anticlimax voor John lijkt het 😁

[Nom de Guerre]

 

Het moment dat Angie, of Angelos Papastopoulos zoals zijn moeder hem bij zijn geboorte waarschijnlijk genoemd had, uit de schaduwen trad, voelde als een slechte grap. Hij was een spook uit mijn recente verleden, een herinnering aan de bizarre omstandigheden die me naar de positie van hoofdtrainer hadden gekatapulteerd. Zijn gezicht, eens de uitdrukking van frustratie en verslagenheid, was nu getransformeerd in een grimas van bittere voldoening. "Hello, motherfucker. You failing today, son of bitch," sprak hij met een zwaar accent dat het midden hield tussen Grieks en pure wrok.

 

Zijn woorden sneden door de bedompte lucht van de gymzaal als een mes door warme boter. Dat Angie geen liefde meer voor mij koesterde, was zonneklaar, maar dat hij zich zou verlagen tot examinator bij een bondsexamen – en dan specifiek het mijne – was een plotwending die zelfs de meest creatieve schrijver niet had kunnen bedenken.

 

Daar stond ik dan, tegenover een man wiens carrière ik onbedoeld een nekschot had gegeven, nu klaar om de trekker over mijn eigen ambities te halen. Ironie kon wreed zijn, maar dit was ronduit sadistisch. Angie's grijns was breed en kwaadaardig, alsof hij al wist hoe dit verhaal zou eindigen. Maar ik was niet van plan het script zomaar te volgen. "Let's get this over with," antwoordde ik, mijn stem een mengsel van uitdaging en onverschilligheid. In een wereld die zo van de pot gerukt was, wat had ik nog te verliezen?

 

Onverstoorbaar, alsof ik de hoofdrolspeler was in een Griekse tragedie die zich voltrok in een tempo dat zelfs een slak nog zou frustreren, nam ik plaats. De blikken van Sokratis en Angie, doordrenkt met een mix van anticipatie en pure animositeit, negeerde ik met het gemak waarmee je een ongewenst reclamefoldertje weggooit. 

 

Voor me lagen veertig meerkeuzevragen die schreeuwden om aandacht, maar ik gaf ze de koude schouder. Ik was terug op BC Broekhin, zittend voor een proefwerk waar ik geen snars van snapte. Veertig keer A, een gokstrategie die net zo goed een stille opstand kon zijn tegen het absurde universum waarin ik me bevond. 

 

Dan het tweede vel, een blanco canvas dat smachtte naar woorden. Een tekst schrijven? Hoe dan, als de instructies voor mij net zo onbegrijpelijk waren als het idee dat liefde eeuwig is? Blanco inleveren, die hap. Als een statement, een middelvinger naar een systeem dat me vroeg te dansen terwijl het zelf de muziek niet eens verstond. 

 

Dus daar zat ik, tekenend voor mijn lot met het potlood van onverschilligheid, klaar om deze farce achter me te laten.

 

Het moment dat ik het blanco blaadje verfrommelde, voelde als een klein, persoonlijk protest tegen het absurde theaterstuk waarin ik een onvrijwillige hoofdrol speelde. Zonder aarzeling stond ik op, mijn besluit vast om dit farcespel te beëindigen, en liep naar de tafel om mijn meerkeuzeformulier in te leveren. 

 

"Is no good," kwam Sokratis’ stem uit het niets, alsof hij commentaar gaf op een dieper, filosofisch concept over de zinloosheid van het bestaan. "Excuse me?" kaatste ik terug, de frustratie nauwelijks verbergend. "You need two piece," ging hij verder, zijn accent zo dik dat 'two piece' klonk als een oproep tot een sanitaire stop. 

 

In een opwelling van rebellie, besloot ik mezelf te vermaken met deze taalverwarring. "I don't have to piss, mate. But thanks for caring," antwoordde ik, de absurditeit van de situatie ten volle omarmend. Sokratis, wiens gevoel voor humor blijkbaar zo afwezig was als zijn kennis van het Engels, leek niet geamuseerd. Hij tikte op het ingevulde formulier. "No, no. You need two piece on the table." Mijn gemaakte verbazing was bijna geloofwaardig. "I usually piss on the toilet, mate. This is a bit weird."

 

Op dat moment greep Angie in, zijn geduld duidelijk op. "No, you son of bitch motherfucker. You need two piece with us, or no good." Zijn taalgebruik was net zo verfijnd als een nacht in een louche kroeg. Ik lachte luid. "I need to piss in front of you two? Give your head a wobble, you numptie." Hun gezichten, een canvas van verwarring en irritatie, waren het hoogtepunt van mijn dag. 

 

Angie en Sokratis barstten uit in een waterval van Engels, Grieks en een Cypriotisch dialect, vloekend en tierend als twee vissers wiens netten leeg terugkwamen. Ondanks hun woede besloot ik mezelf als de morele winnaar te zien. Met een brede grijns stapte ik de ruimte uit, de echo van Angies laatste verwensing achter me latend. "You no good exam, cock-a-sucker."

 

Terwijl ik de gymzaal verliet, voelde ik me vreemd bevrijd. Ja, mijn carrière als voetbalcoach in Cyprus hing aan een zijden draadje, maar op dit moment kon het me niet schelen. In de strijd tegen absurditeit had ik mijn gevoel voor humor behouden. En dat, op zich, was misschien wel de grootste overwinning die ik kon behalen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

3 uur geleden zei Djurovski:

Wie oh wie is de man in de schaduw? Een oude bekende of vijand?

 

Uiteraard een vijand, want anders is het niet leuk.

 

3 uur geleden zei bas huijsmans:

Die tweede examinator moet haast Frans Bauos wel zijn met de mededeling dat je in de Cypriotische versie van Bananasplit zit

 

Leuk idee, maar helaas.

 

3 uur geleden zei ElMarcos:

Ik vermoed dat de tweede examinator de vader van Eleni is die er voor gaat zorgen dat John het diploma haalt na het onteren van zijn duivelse dochter. 

 

Het was een optie geweest  

 

2 uur geleden zei Kyrill:

Twee geweldige toffe, spannendne en leuke stukken. Zieke cliffhangers.

 

Dank je.

 

2 uur geleden zei Marius:

Dat wordt een anticlimax voor John lijkt het 😁

 

Daar heeft het alles van weg.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

 

[Kyrill]

Hahhahahahhaha plas humor

[Marius]

Die twist had niemand zien komen wellicht 😁 

[bas huijsmans]

Haha hij zei piss

 

Was het maar Frans Bauos die uit de schaduw stapte, dan was deze absurde scene nooit gebeurd. Benieuwd wat dit met de managerscarriere gaat doen

[Titan]

Wat een (k)leuterhumor. Maar eh, zo houd je ons weer lekker in het ongewisse rondom de vraag wie de krachtigste straal heeft.

[Willem]

Nog een geluk dat je niet two sheet nodig had

[Nom de Guerre]

12 minuten geleden zei Willem:

Nog een geluk dat je niet two sheet nodig had

 

Of a fok onna de table.

[Djurovski]

Mooie eigenwijze actie of het slim is is een tweede

[Nom de Guerre]

 

Toen ik Vassilis over het examendebacle vertelde, zag ik zijn gezicht veranderen van ontkenning naar woede, alsof hij in real-time door de vijf fasen van rouw ging, maar dan zonder de acceptatie. "Fuckers... They took my money and they fucked us over," bromde hij, de woorden leken als stenen uit zijn mond te vallen.

 

Ik knikte instemmend, een bittere glimlach speelde om mijn lippen. "Yup, and we can't even complain about it. I mean, who do you complain to about someone taking your bribe and then fucking you over?" Het was een retorische vraag, het soort vraag waarvan je weet dat er geen bevredigend antwoord op is, alleen de echo van je eigen frustratie.

 

Vassilis zat daar, met zijn handen begraven in zijn vettige, olieachtige haar, alsof hij hoopte dat hij door hard genoeg te wrijven een oplossing uit zijn hoofdhuid kon masseren. "We still have a few weeks," mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Het klonk alsof hij probeerde zichzelf te overtuigen, een mantra voor een hopeloze zaak.

 

Op dat moment, gezeten in de stoffige keuken van Vassilis, omgeven door een aura van falafel en verschaald bier, kon ik me moeilijk voorstellen dat er een simpele oplossing voor dit probleem was. We waren schaakmat gezet in een spel waarvan we de regels nog aan het leren waren, door tegenstanders die de handleiding hadden geschreven.

 

"I mean, what now? Do we call upon the Greek gods for a miracle?" grapte ik, maar mijn humor voelde zo gortdroog aan als de kebab die Vassilis nog van vorige week op het aanrecht had liggen.

 

Vassilis keek op, zijn blik ergens tussen wanhoop en vastberadenheid in."Maybe we do, John. Maybe we need to create our own gods in this godforsaken place." Zijn stem droeg een gewicht dat ik niet eerder bij hem had opgemerkt, een soort ernst die je niet verwacht bij iemand wiens idee van een crisismanagement bestaat uit het omkopen van examinatoren.

 

"Or maybe," vervolgde ik, terwijl ik een halflege fles bier van het aanrecht pakte en de inhoud beschouwde alsof het antwoorden bevatte,"we just need to accept that we're living in an absurd play, written by a director who hates his audience."

 

Vassilis knikte, een droeve erkenning van de situatie. "Welcome to Cyprus, John. The land where logic comes to die."

 

Daar zaten we dan, twee verloren zielen gevangen in een farce, te midden van een eiland dat meer mysteries en intriges verborg dan de gemiddelde soapserie. Het enige wat we konden doen, was de absurditeit omarmen en hopen op een deus ex machina die nooit zou komen. Het leven, zoals ik had geleerd sinds mijn aankomst in Cyprus, was een spel waarvan de regels constant veranderden. Het enige wat je kon doen, was meespelen, lachen om de ongerijmdheden, en hopen dat je aan het einde van de rit nog kon lachen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

7 uur geleden zei Kyrill:

Hahhahahahhaha plas humor

 

Gortdroog.

 

7 uur geleden zei Marius:

Die twist had niemand zien komen wellicht 😁 

 

Echt niet? Ik vond het er best dik bovenop liggen  

 

7 uur geleden zei bas huijsmans:

Haha hij zei piss

 

Was het maar Frans Bauos die uit de schaduw stapte, dan was deze absurde scene nooit gebeurd. Benieuwd wat dit met de managerscarriere gaat doen

 

Italian man who went to Malta.

 

 

7 uur geleden zei Titan:

Wat een (k)leuterhumor. Maar eh, zo houd je ons weer lekker in het ongewisse rondom de vraag wie de krachtigste straal heeft.

 

Het scheelt dat het geen literatuur hoeft te zijn  

 

2 uur geleden zei Willem:

Nog een geluk dat je niet two sheet nodig had

 

Two sheet on the table had gekund  

 

1 uur geleden zei Djurovski:

Mooie eigenwijze actie of het slim is is een tweede

 

Uiteraard is het dom  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

 

[Djurovski]

Zeer benieuwd wat Vassilis nog in petto heeft. Die broed weer op een vaag plannetje 

[Marius]

Uit één of andere hoge hoed zal nog wel een plannetje getoverd worden neem ik aan. 

[Kyrill]

Spannend hoor naar waar Vasi mee komt.

[Nom de Guerre]

 

De saga rondom Statham en Eleni was een verhaal apart, een soort Griekse tragedie, maar dan zonder de noodlottige helden en met meer alcohol. Toch voelde ik dat het tijd was om ook Eleni haar vet te geven, hopend dat het mij misschien op andere gedachten zou brengen. Ergens in het achterhoofd koesterde ik de naïeve hoop dat ze misschien dacht dat ze iets goed te maken had, en zo niet, dan kon ik tenminste beweren dat ik een poging had gedaan. Misschien, heel misschien, zou een wandeling door Larnaca me nieuwe inzichten bieden, of op zijn minst een frisse neus. 

 

Dus daar ging ik, met de moed van een man die op het punt staat een tandartsafspraak af te zeggen omdat hij plotseling inziet dat tandpijn misschien niet het ergste in het leven is. Misschien zou een confrontatie met Eleni me leren dat mijn eigen problemen, in vergelijking met de draaikolk van absurditeit waarin ik me bevond, niet meer waren dan een storm in een glas water. Of misschien, heel misschien, zou het me simpelweg een excuus geven om even niet aan alles te hoeven denken.

 

Aangekomen bij Yannis' etablissement, leek het alsof ik onaangekondigd een filmset was binnengelopen. Michael, die zich inmiddels meer influencer waande dan doelman, zwaaide met zijn GoPro's alsof het verlengstukken van zijn armen waren, terwijl Eleni, als een Griekse godin van de moderne media, zich in allerlei bochten wrong om maar zo voordelig mogelijk op beeld te verschijnen. Yannis, de patriarch van dit spektakel, hield het geheel in de gaten vanuit de schaduw van zijn terrasoverkapping. Zijn ogen misten niets, vooral Michaels handen niet, die zich in een gevaarlijk spel begaven van 'kijk maar niet aanraken'. 

 

Het tafereel had iets weg van een slecht gechoreografeerde dans, waarbij elke beweging werd geleid door de onzichtbare hand van sociale media. En daar stond ik dan, als een toeschouwer bij een toneelstuk waarvan ik niet zeker wist of ik het tragisch of komisch moest vinden.

 

Het moment dat hun blikken de mijne vingen, was als een scène uit een film waarin elk personage zijn eigen subplot heeft. Michael, met zijn meewarige blik, leek alsof hij hoopte op een onzichtbaar schild dat hem zou beschermen tegen de storm die hij voelde aankomen. Yannis, daarentegen, had de uitstraling van een man die het lot een list had afgetroggeld; zijn grijns sprak boekdelen over zijn schaamteloos amusement over de situatie. Maar Eleni, ah, Eleni was het meesterwerk van het tafereel. Haar gezicht was een levend canvas dat in een flits van emoties veranderde, een snelle dans van schok naar berekening en uiteindelijk naar een uitdrukking van medeleven die zo nauwkeurig was afgesteld dat het bijna wetenschappelijk leek. Elk van hen bood een raam naar een ander verhaal, maar samen vormden ze een tableau dat de complexiteit van menselijke interacties onderstreepte.

 

Het moment dat Michael "Unlucky boss" zei, met een toon die ergens tussen spot en ernst balanceerde, voelde ik al nattigheid. Toen Eleni eraan toevoegde met een quasi-bezorgde uitdrukking, "Poor mister John, you have been racially abused," leek de wereld voor een moment stil te staan. "You... I... What now?" stamelde ik, compleet uit het veld geslagen door deze onverwachte wending.

 

Eleni greep deze gelegenheid aan om me, met een vastberadenheid die ik niet eerder bij haar had gezien, bij de arm te nemen. "Yes, you poor man. You should have been given English questions. The fact that the former Spartakos manager was also there is also unfair," zei ze, haar woorden zorgvuldig kiezend om maximale impact te maken.

 

Terwijl ik probeerde te bevatten wat er werd voorgesteld, ratelden ze verder over de ongelijkheid en discriminatie waar ik zogenaamd het slachtoffer van was geworden. Michael, nooit verlegen om een opportunistische kans aan te grijpen, voegde eraan toe, "It's a clear violation of your rights, mate. We live in a global society now; these kinds of prejudices can't be tolerated."

 

Eleni vervolgde met een reeks argumenten die zo doorspekt waren met woke termen en concepten dat het leek alsof ze zich voorbereid had op dit moment door de hele nacht door sociale rechtvaardigheidsliteratuur te bladeren. "We must stand up against this injustice," verklaarde ze plechtig, "It's about making a statement, showing that we will not accept unfair treatment based on nationality."

 

De ironie dat deze plotselinge bekeringservaring van Michael en Eleni ten behoeve van mijn 'zaak' net zo opportunistisch was als hun eerdere ondernemingen, ontging me niet. Maar op een of andere manier, door hun overtuiging of door de absurditeit van de situatie, begon ik bijna te geloven dat hun plan net gek genoeg was om te werken.

 

"Okay, okay," zei ik uiteindelijk, mijn scepticisme opschortend. "Let's say I go along with this... how exactly do you propose we tackle this?"

 

Michael en Eleni wisselden een blik die zowel samenzweerderig als triomfantelijk was. "Leave it to us, boss," zei Michael met een knipoog. "We've got the perfect plan."

 

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

12 uur geleden zei Djurovski:

Zeer benieuwd wat Vassilis nog in petto heeft. Die broed weer op een vaag plannetje 

 

Gegarandeerd  

 

11 uur geleden zei Marius:

Uit één of andere hoge hoed zal nog wel een plannetje getoverd worden neem ik aan. 

 

Meer hoge hoeden aanwezig dan in een hoedenwinkel  

 

7 uur geleden zei Kyrill:

Spannend hoor naar waar Vasi mee komt.

 

Vage shit, ouwe  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

 

[Willem]

In de handen van een Influence goalie en zijn woke partner in crime, hopen dat dit wel wat oplevert.

[Marius]

De influencer voor je kar spannen? Lijkt nog niet eens zo'n slecht idee. Zeker als hij er zelf, al dan niet ingefluisterd, mee komt opzetten  

[ElMarcos]

John lijkt na het debacle zijn lot te leggen in de handen van misschien wel de sluwste dame op Cyprus en haar handpop die ze om haar vingertje heet gewikkeld. 

[Kyrill]

Hhahaha het blijft vol met cliffhangers, heerlijk

Ben benieuwd waar dit heen gaat!

[Djurovski]

Dit gaat spektakel opleveren

[Nom de Guerre]

 

Terwijl ik daar stond, half meegesleept in hun laatste krankzinnige schema, kon ik niet anders dan me afvragen in welk script ik terecht was gekomen. Maar in de waanzin van dit alles vond ik een vreemd soort troost; misschien, heel misschien, was er een uitweg uit deze waanzinnige komedie waarin ik de onwillige protagonist was geworden.

 

Dus daar stond ik dan, in plaats van mijn autoriteit te gebruiken om Eleni een halt toe te roepen in de verkoop van dubieuze energydrinks, of me voor te bereiden op ons aankomende bekerduel met Ypsonas. Ik was verzeild geraakt in een situatie waarin ik zowel voor als achter de camera stond in een filmpje dat door Michael en Eleni werd geregisseerd. Ik, het onderwerp en tevens het lijdend voorwerp, speelde de rol van mijn leven in een scenario dat ik zelf nooit had kunnen bedenken. 

 

Terwijl Michael de camera op mij richtte en Eleni me aanwijzingen gaf die rechtstreeks uit een handboek voor amateuracteurs leken te komen, besefte ik hoe absurd mijn leven was geworden. Ik was een pion in hun spel, een speelbal in een verhaal dat zowel belachelijk als bizar was. En het ergste van alles, ik liet het gebeuren.

 

In de schaduw van een verlaten steegje, ergens tussen de geur van versgebakken brood en de echo's van een stad die nooit slaapt, stonden we daar: Michael, Eleni en ik, een onwaarschijnlijk trio verenigd door een gezamenlijke vijand - onrechtvaardigheid.

 

"Look, mate," begon Michael, zijn camera even vergetend, "what happened at your exam was bloody outrageous. Questions in Greek? It's like they set you up to fail from the get-go."

 

Eleni, met haar armen gekruist en een blik die door staal kon snijden, viel bij. "Absolutely. It's discrimination, pure and simple. And having that sourpuss Angie there? Might as well have had a lion guard the gazelle's waterhole."

 

Ik knikte, een wrange lach onderdrukkend. "Yeah, no neutral third party either. It's as if the deck was stacked against me."

 

Michael's ogen lichtten op, een idee vormend. "We should make this public. Put it all out there. How you were set up to fail."

 

Eleni tikte bedachtzaam op haar lippen. "Yes, but we'll play the woke card. Frame it as a cultural insensitivity issue. They wouldn't dare ignore that."

 

Ik staarde hen beiden aan, verbaasd over het gemak waarmee ze manipulatieve strategieën bedachten. "So, we're doing a social justice warrior act now?"

 

Michael grijnsde. "Mate, in this world, you either play or get played. And I don't plan on being on the losing side."

 

Eleni knikte instemmend. "It's not just about winning, mister John. It's about highlighting the flaws in their system. If we can make them look bad, maybe we can force some changes."

 

Daar stonden we dan, klaar om de wereld op zijn kop te zetten, gewapend met niets meer dan een GoPro en een onwrikbaar geloof in de kracht van het woord. In een vlaag van onverwachte solidariteit voelde ik me meer verbonden met deze twee dan ooit tevoren. Misschien, heel misschien, hadden we een kans om dit gevecht te winnen.

 

Na de opnames, met een mengeling van trots en nervositeit, zette Michael het filmpje online. Terwijl ik toekeek hoe hij de laatste hand legde aan ons meesterwerk, besefte ik dat ik het gesprek over de energydrinks had laten varen. De klok tikte genadeloos richting onze confrontatie met Ypsonas in de beker. 

 

Ergens in mijn achterhoofd maakte ik me zorgen over de gevolgen van het filmpje, maar die gedachten werden overschaduwd door de onmiddellijke dreiging van de wedstrijd. Ypsonas was geen tegenstander om licht op te vatten, en terwijl Michael en Eleni zich verheugden op de mogelijke impact van het filmpje, was ik gefocust op het veld. 

 

Het was een vreemde paradox; aan de ene kant de digitale wereld waarin we een strijd voerden tegen onrecht, en aan de andere kant de tastbare realiteit van gras, zweet en de kans op bekersucces. Twee werelden, en ik, gevangen in het midden.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

4 uur geleden zei Willem:

In de handen van een Influence goalie en zijn woke partner in crime, hopen dat dit wel wat oplevert.

 

Spektakel.

 

3 uur geleden zei Marius:

De influencer voor je kar spannen? Lijkt nog niet eens zo'n slecht idee. Zeker als hij er zelf, al dan niet ingefluisterd, mee komt opzetten  

 

Ik vond het zelf wel een aardige twist.

 

3 uur geleden zei ElMarcos:

John lijkt na het debacle zijn lot te leggen in de handen van misschien wel de sluwste dame op Cyprus en haar handpop die ze om haar vingertje heet gewikkeld. 

 

Femme fatale.

 

1 uur geleden zei Kyrill:

Hhahaha het blijft vol met cliffhangers, heerlijk

Ben benieuwd waar dit heen gaat!

 

Naar de kloten  

 

1 uur geleden zei Djurovski:

Dit gaat spektakel opleveren

 

Gegarandeerd.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

 

[Marius]

This is going viral I guess 😁

[ElMarcos]

Hier kan natuurlijk niks goed van komen na het hele omkoopverhaal van onze vriend Vassilis 

[Djurovski]

Disaster incoming

[Nom de Guerre]

 

In de schemer van een typische Cypriotische avond namen we het op tegen Ypsonas, een ploeg uit de tweede klasse die zich, getuige hun nonchalante warming-up en de licht spottende blikken in onze richting, duidelijk superieur waande. Ze waren naar Kiti gekomen met het idee van een eenvoudig avondje voetbal, een gedachte die hen al snel zou berouwen.

 

Onze spitsen, Mura en Pittaras, leken wel bezeten door de geest van het doelpunten maken. Ze scoorden elk twee keer, een prestatie die de Duitsers zo treffend 'Doppelpack' noemen. Het was een voetballesje in efficiëntie en killersinstinct, een demonstratie die Ypsonas deed wankelen op hun fundamenten van zelfoverschatting.

 

Het had zelfs 5-0 kunnen staan, ware het niet dat Pittaras besloot om, in een moment van overmoed of misschien lichte verstandsverbijstering, een penalty zo hoog over het doel te jagen dat zelfs Jaap Stam in zijn hoogtijdagen er meewarend bij zou hebben geknikt. Het was een moment dat zowel hilariteit als lichte frustratie opwekte bij de fans, een klein smetje op een verder vlekkeloze overwinning.

 

Ypsonas, zo overduidelijk onderschatting als hun tactiek was geweest, leek versteend op het veld. Elke pass, elke beweging van ons was alsof we hen telkens opnieuw verrasten, en hun spelers leken meer op toeschouwers dan deelnemers in deze ongelijke strijd.

 

Na de wedstrijd, in de kleedkamer, was de sfeer uitgelaten maar gefocust. Dit was een eenvoudige overwinning, ja, maar het was ook een bewijs van onze kracht en samenhang als team. Onze beide spitsen werden op de schouders genomen, terwijl de misser van Pittaras met een grijns werd afgedaan als iets dat 'nu eenmaal bij het spel hoort'.

 

De kleedkamer zoemde nog na van onze overwinning, toen Vassilis binnenstormde, een energie met zich meedragend die alleen hij kon produceren. Met een grijns van oor tot oor en die typisch Cypriotische flair van hem, begon hij te stuiteren rond de ruimte als een pinball op steroïden.

 

"Mate," riep hij, terwijl hij een high five uitdeelde aan iedereen binnen arm's bereik, "in the next round of the cup, all the big teams from the top tier enter the cup. We could draw a very big team, John!"

 

De kleedkamer viel stil, de zoete euforie van de overwinning gemengd met een plotselinge spanning. De gedachte alleen al, om tegen een van de grote jongens te spelen, liet een elektrische lading door de ruimte gaan.

 

Ik keek naar Vassilis, probeerde zijn enthousiasme te temperen met een gezonde dosis realisme. "And what? Get absolutely hammered by some top-tier behemoth?"

 

Vassilis wapperde met zijn handen, alsof hij mijn scepticisme weg kon wuiven. "Come on, John. It's the cup! Anything can happen. Imagine the glory if we pull off an upset."

 

Ik schudde mijn hoofd, maar kon niet helpen een glimlach te onderdrukken. "Vassilis, your optimism is infectious, but let's not count our chickens before they hatch."

 

"Ah, but think about it, John. The exposure, the thrill, the chance to prove ourselves. It's what the cup's all about!"

 

Terwijl ik daar stond, omringd door mijn team, een mix van veteranen en jonge honden, begon ik het te zien. Vassilis had gelijk. Dit was onze kans om iets speciaals te doen, om een stempel te drukken. En wie weet, misschien was een klein mirakel wel mogelijk.

 

"Alright, Vassilis. Let's dream big then. But first, let's enjoy tonight's victory."

 

En terwijl Vassilis verder stuiterde, begon ik te geloven in het onmogelijke. In voetbal, zoals in het leven, was niets onbereikbaar. In de reflectie van deze overwinning besefte ik hoe ver we waren gekomen. Van een onzekere start van het seizoen, met een team dat leek te wankelen op de rand van de afgrond, naar dit moment van triomf. Ypsonas had ons onderschat, ja, maar dat was hun fout, niet de onze.

 

We hadden bewezen dat we meer waren dan een stel individuen; we waren een team. Dit was slechts het begin van een mooie reis.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

3 uur geleden zei Marius:

This is going viral I guess 😁

 

Het zou wel leuk zijn voor het verhaal, lijkt me zo.

 

1 uur geleden zei ElMarcos:

Hier kan natuurlijk niks goed van komen na het hele omkoopverhaal van onze vriend Vassilis 

 

Nou ja, een dag zonder drama is ook maar een saaie dag.

 

1 uur geleden zei Djurovski:

Disaster incoming

 

You know it!

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr