[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

X. Cypriotische chaos

 

Vassilis, die normaal de rust zelve was, een man wiens kalmte zo onverstoorbaar was als de rotsen die de Cypriotische kustlijn bewaken, was plotseling veranderd in een vulkaan op het punt van uitbarsten. "Mother fucker!" Zijn stem sneed door de zinderende lucht als een mes door boter, terwijl hij tegenover de manager van Spartakos staat. De manager, een kerel wiens competentie in het voetbal ongeveer net zo overtuigend is als die van een goudvis in een wielerwedstrijd, kan alleen maar met open mond toekijken.

 

Angelos Papasthopoulos, of Angie voor de weinigen die het aandurfden hem als hun vriend te beschouwen, was het huidige onderwerp - sommigen zouden zeggen het lijdend voorwerp - van Vassilis tirade. Daarnaast was hij de manager van Spartakos Kitiou. Een kereltje zo klein en muisachtig dat je hem over het hoofd zou zien, ware het niet voor zijn haviksneus die zo prominent was dat het leek alsof zijn gezicht eromheen gebouwd was. 

 

Angie, nu het mikpunt van Vassilis' vulkanische woede, keek wat verongelijkt voor zich uit, alsof hij probeerde te ontsnappen aan zijn lot door zich te concentreren op een niet-bestaand punt in de verte. Toen hij antwoordde, was het in een stortvloed van Grieks, gekruid met een Cypriotisch accent zo dik dat je het kon snijden met een mes. Het was een taalbad dat zo ondoordringbaar was, dat zelfs de meest vloeiende sprekers van de Griekse taal zouden struikelen over zijn woorden, een verdedigingsmechanisme zo effectief dat het bijna bewonderenswaardig was.

 

Aangezien mijn kennis van de Griekse taal net zo ontoereikend was als mijn vermogen om water in wijn te transformeren, een kunstje dat zelfs in mijn wildste dromen buiten bereik bleef, besloot ik mijn aandacht te verleggen naar de zogenaamde verrichtingen van de selectie op het trainingsveld. Dit illustere gezelschap, dat de term 'voetballer' een geheel nieuwe, ietwat tragikomische dimensie gaf, hanteerde de bal met de elegantie van een olifant op rolschaatsen. Hun bewegingen, een poging tot wat in de verste verte op voetbal moest lijken, waren zo inspiratieloos dat zelfs de spaarzame grassprieten op het veld zich uit pure verveling leken om te draaien. Het was een schouwspel dat zowel een glimlach als een traan ontlokte, een perfecte metafoor voor het leven zelf, bedacht ik, terwijl ik me afvroeg waar ik in vredesnaam aan begonnen was.

 

Op dit trieste toneel schuifelden zeven ongeïnteresseerde mannen rond, pielend met een bal alsof het een vreemd object is dat ze nog nooit eerder hadden gezien. "Where are the players?" briest Vassilis, zijn ogen spuwden vuur, op zoek naar een antwoord dat waarschijnlijk net zo teleurstellend zal zijn als het spel van zijn team.

 

Angie, nu lichtelijk hersteld van de initiële schok van Vassilis' uitbarsting, ratelde vrolijk verder in het Grieks. Ik mocht dan wel zo Grieks spreken als een Noorse eland, toch had ik al rap in de smiezen dat je de wendingen van een conversatie uitstekend kunt opmaken uit iemands lichaamstaal en gelaatsuitdrukking. Je had geen tolk nodig om te snappen dat de situatie net zo gespannen was als het elastiek van een te klein onderbroek. De dans van hun mimiek en gestes was een open boek voor wie wilde lezen, en jongen, wat stond er een verhaal geschreven op die twee smoelwerken.

 

Vassilis, die luisterde met een gezicht dat transformeerde in een schakering van rood die niet eens op het palet van de meest gepassioneerde schilder te vinden zou zijn, was de personificatie van pure, onversneden frustratie. Een onweerswolk in menselijke vorm, dreigend en donker, klaar om elk moment een stortvloed aan woede los te laten op wie dan ook dapper – of dom – genoeg was om in zijn buurt te staan. Tegenover hem stond Angie, wiens gezicht een uitdrukking droeg die je normaal zou verwachten bij een kind dat betrapt wordt met zijn hand in de koektrommel. Iemand had duidelijk de grenzen van het toelaatbare overschreden, en zoals we dat in Roermond zouden zeggen, iemand kreeg nu, op ziene flikker. Het toneel was gezet voor een confrontatie waarbij woorden als mokerslagen zouden dienen, in een duel waar geen echte winnaars te verwachten waren.

 

Ik kon een grijns niet onderdrukken. Als iemand die dit schouwspel van een veilige afstand kon gadeslaan, zag ik er de humor wel van in. Ondanks mijn beperkte ervaring stond een ding voor mij als een paal boven water: in de wereld van Spartakos Kitiou leek chaos de enige constante te zijn, een team dat meer weghad van een tragikomedie dan van een professionele voetbalclub. Maar goed, is het niet juist deze wanorde die het leven een beetje kleur geeft? Altijd blijven lachen, al is het maar om je eigen ellende.

 

=====

 

Het gebruikelijke gemetsel in de spoiler.
 

Spoiler

 

Op 15-3-2024 om 12:01 zei Marius:

Laat die updates maar komen hoor. Dat je er nu tussendoor eentje kan lezen, of er een paar na mekaar moet inhalen, vervelen doen deze voor mij persoonlijk nooit. Dit blijft een genot om volgen.

 

Vooralsnog lijkt een tempo van twee á drie per dag haalbaar, maar we gaan zien hoe lang ik het kan volhouden.

 

Op 15-3-2024 om 12:07 zei Titan:

Het is maar goed dat je niet op de rollerbank wordt gezet nu je je begrenzer eraf hebt gehaald  . Laat de updates inderdaad maar komen, want ze werken als olijfolie: het glijdt zo naar binnen.

 

Uitlaatklep eh.

 

Op 15-3-2024 om 12:39 zei Kyrill:

Heerlijke update weer, genieten hoor. Love it. 

 

We gaan zien of jouw dynamietstem d'r door komt.

 

Op 15-3-2024 om 12:48 zei Djurovski:

Leest als een heerlijk boek dus laat die updates maar komen

 

Ha, als dit ooit een boek wordt, dan gaat er iets ernstig mis met de wereld.

 

Op 15-3-2024 om 14:39 zei ElMarcos:

Wederom een mooie en intrigerend stuk. Soms heb je een periode dat de woorden, ideeën en alles komen in een enorme flow. Gewoon lekker doorgaan dus!

 

Op dit moment is het net diarree, het schiet er gewoon uit.

 

Morgenvroeg sluit ik de poll voor sleutelwoord drie. Stemmen kan nog via https://www.surveymonkey.com/r/RW6XZVQ

 

De update met het vorige sleutelwoord (Duitse legerhelm) zal morgen gedurende dag ergens geplaatst worden.

 

Tags voor  @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @neva @Mascini

 

9 april bewerkt door Nom de Guerre

[Djurovski]

Hahahaha doelde trouwens meer op als ik een goed boek lees , ik die moeilijk kan weg leggen en zo is het ook met deze updates. Reikhalzend uitkijkend naar de volgende update 

[Marius]

Heel veel beter kon je deze scène niet beschrijven denk ik. Het is alsof je als lezer het zelf vanop een afstandje meemaakt. 

[Kyrill]

Dit is werkelijk fantastisch. Ongekend boeiend, grappig en spannend. Leest heerlijk weg. 

[Nom de Guerre]

 

XI. Always look on the bright side of life

 

Mijn interesse in deze hele clusterfuck van een toestand was gewekt door de ongekende uitbarsting van Vassilis, een man die normaal gesproken de sereniteit zelve leek. Vassilis, wiens gezicht een palet van woede en teleurstelling tentoonstelde, alsof iemand zijn favoriete kroeg in brand had gestoken, begon zijn hart uit te storten.

 

"My friend," begon hij, zijn stem trillend van frustratie, "this club operates on a budget that wouldn’t even cover a decent wedding. So yes, most of our players are on amateur contracts. It’s cheaper, you see? They get a match fee if they win, and maybe some bonuses on special occasions, but no base salary. Sounds like a smart plan until you realize they have the freedom to come and go as they please. And boy, do they ever take advantage of that."

 

Hij pauzeerde even, alsof hij de bittere smaak van de werkelijkheid probeerde weg te slikken. "It’s like training a group of cats for the circus. The moment you think you’ve got their attention, they’re distracted by the first passing mouse."

 

Ik knikte, proberend het plaatje te vormen. Het was een situatie die zowel hilarisch als diep tragisch was, een delicate balansact, een absurdistische comedy van fouten waar de clou vaak de harde waarheid is.

 

"And here we are," vervolgde Vassilis met een zucht, "with a team more hole-ridden than the average Swiss cheese. Match day is like Russian roulette. Who will show up? Will the goalkeeper decide his mother-in-law’s birthday is more important than the semi-final?"

 

Het was duidelijk dat Vassilis, ondanks zijn frustraties, een diepe, bijna masochistische liefde voor de club koesterde. Het was zijn kruis om te dragen, zijn strijd om te strijden. En ergens, diep vanbinnen, kon ik niet anders dan bewondering voelen voor deze man die, tegen alle verwachtingen in, bleef dromen van glorie op het voetbalveld.

 

"So, John, that’s pretty much it. Welcome to Spartakos Kitiou, where every new season feels more like a soap opera than football," besloot Vassilis met een wrange glimlach.

 

Nu ik mijn eerste inkijk had gehad in de chaotische wereld van Spartakos Kitiou, kon ik alleen maar denken aan het avontuur dat voor me lag. Een avontuur dat ongetwijfeld gevuld zou zijn met meer plotwendingen en cliffhangers dan de meest meeslepende televisiedrama's.

 

Ik kon de spanning in de lucht bijna proeven, dus ik sloeg Vassilis op de schouders met de nonchalance van een man die gewend is aan het navigeren in de ruige wateren van het leven. "Cheer up, mate," zei ik, mijn stem doordrenkt met een optimisme dat zo aanstekelijk is dat het bijna illegaal zou moeten zijn. "It might all turn out fine. Always look on the bright side of life, you know. Always keep smiling."

 

Vassilis, wiens gezicht een moment van verbazing en vervolgens een sprankje amusement toont, kan niet anders dan lachen. "Are you out of your mind?" reageert hij, maar de zwaarte in zijn stem lijkt al iets lichter.

 

"Come on," drong ik aan, terwijl ik Vassilis meetrok in de richting waar ik de dichtstbijzijnde kroeg vermoedde, "let's go to a pub for an extensive lunch with wine, on the club's dime." Als ik iets echt wil, dan kan ik behoorlijk overtuigend zijn. Mijn stem heeft dan die typische flair, een mengeling van bravoure en scherpzinnigheid, alsof elk moment een scène uit een film zou kunnen zijn. Mensen zijn daar gevoelig voor. Iedereen wil de hoofdpersoon zijn in de film van zijn eigen leven en als je mensen dat gevoel geeft…

 

Terwijl we door de stoffige straten van Kiti liepen, leek de somberheid van ons gesprek plaats te maken voor een hernieuwde vriendschap en kameraadschap. De kroeg, een etablissement dat de essentie van het dorp ademde met zijn verweerde houten tafels en een barman die iedereen bij naam kende, verwelkomde ons als verloren zonen.

 

De wijn vloeide rijkelijk, de meze verscheen in golven op tafel, en voor even leek het alsof de problemen van Spartakos Kitiou niet meer waren dan een verre echo. Vassilis en ik, verenigd in onze strijd tegen de absurditeit van hun situatie, hieffen onze glazen.

 

"To the bright side of life," toastte ik, terwijl Vassilis instemmend knikte, beiden wetende dat ondanks de onzekerheden, het leven – net als een goed glas wijn – het beste geserveerd wordt met een flinke dosis hoop en humor. Altijd blijven lachen.

 

=====

 

Reacties and such in de spoiler.
 

Spoiler

 

Op 15-3-2024 om 20:22 zei Djurovski:

Hahahaha doelde trouwens meer op als ik een goed boek lees , ik die moeilijk kan weg leggen en zo is het ook met deze updates. Reikhalzend uitkijkend naar de volgende update 

 

Thanks  

 

Op 15-3-2024 om 21:10 zei Marius:

Heel veel beter kon je deze scène niet beschrijven denk ik. Het is alsof je als lezer het zelf vanop een afstandje meemaakt. 

 

Dat vind ik mooi om te horen.

 

Op 15-3-2024 om 23:26 zei Kyrill:

Dit is werkelijk fantastisch. Ongekend boeiend, grappig en spannend. Leest heerlijk weg. 

 

Merci.

 

De poll voor sleutelwoord drie is gesloten. 

 

 

De update van de Duitse legerhelm volgt vandaag nog, dynamiet zal zondag of maandag aan de beurt zijn. Jullie mogen voor sleutelwoord 4 kiezen via deze poll >> https://www.surveymonkey.com/r/JDKPYGG

 

Tags voor  @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @neva @Mascini

 

 

9 april bewerkt door Nom de Guerre

[Kyrill]

Heerlijk stuk weer 

Ik zie een I.. D... S aankomen. 

[Marius]

Aan die amateurcontracten zal op korte termijn ook niet veel veranderd kunnen worden natuurlijk. Maar laat ons vooral focussen op wat écht het telt, het nodige drama  

[Djurovski]

Dat werkt niet heel erg lekker voor een trainer als spelers kunnen komen en gaan. Lunchen met wijn is altijd prima

[Nom de Guerre]

 

XII. There's ouzo in the jar

 

Ik ontwaakte uit een roes die zo doordrenkt was met alcohol dat ik me afvroeg of ik de avond ervoor niet per ongeluk in een vat whisky was gevallen. Terwijl de eerste zonnestralen mijn kamer binnendrongen, begonnen de herinneringen van gisteren mijn brein binnen te druppelen, flard voor flard, alsof iemand langzaam de kraan van mijn geheugen opendraaide.

 

De middag was begonnen als een onschuldige lunch, een genereus samenzijn dat echter al snel ontspoorde in een festijn waarbij Dionysus zelf nog van zou blozen. Ergens tussen de derde fles wijn en de vierde schaal meze begonnen twee serveersters, die met elk glas aantrekkelijker leken te worden, een belangrijkere rol in de avond te spelen. Wat begon als onschuldig geflirt, escaleerde in een scenario dat meer thuis hoorde in een Londense achterkamer dan in het rustige Kiti.

 

Terwijl ik probeerde de fragmenten van de avond te ordenen, herinnerde ik me een bijzonder moment waarbij een fles olijfolie tevoorschijn kwam. "It's more authentic this way," had een van de dames gezegd, haar stem zoet als honing, terwijl ze de olijfolie als een soort heilige graal boven haar hoofd hield. "It's the Greek way."

 

Het volgende wat ik wist, was dat hij zich in een situatie bevond die, zacht uitgedrukt, nogal gecompliceerd was. Het beeld van Vassilis, pafferig en zwetend maar helemaal opgaand in het moment, zijn bleke en puisterige billen kletsten tegen het achterwerk van serveerster nummer een, terwijl nummer twee mijn Duitse legerhelm aan het polijsten was, met een hoogtepunt op komst.

 

Terwijl ik mijn hoogtepunt bereikte en mijn potentiële erfgenamen ejaculeerde in de keel van een Cypriotische serveerster, voelde het geheel door de aanblik van mijn Cypriotische metgezel die een tweede serveerster doggystyle onder handen nam als een bijna-doodervaring, waarbij mijn leven aan me voorbij flitste, terwijl ik werd geconfronteerd met de onuitsprekelijke horror van Vassilis die zichzelf en de serveerster bedroop met olijfolie, een beeld dat zich op mijn netvlies brandde en zich in mijn geheugen etste alsof het daar thuis hoorde? 

 

Nou, tot voor kort zou ik hebben geantwoord dat mijn bestaan te triviaal was voor zulke cinematografische dramatiek. Maar dat was voordat ik verzeild raakte in een situatie die zo bizar was dat zelfs de meest doorgewinterde horrorfilmregisseur er nog een puntje aan kon zuigen. Over ergens puntjes aan zuigen gesproken, mijn bijna-doodervaring werd er niet beter op toen ik naar beneden keek. Gepijpt worden door iemand die bij nader inzien toch niet zo aantrekkelijk is, kun je vergelijken met op de rand van een diep ravijn staan. "Niet naar beneden kijken," is dan een heel verstandig advies.

 

Enfin, daar zat ik dan, te midden van een tafereel dat de definitie van 'absurd' naar nieuwe hoogtes tilde. Het was alsof het universum, in een moment van ongekende wreedheid, had besloten dat het tijd was voor mijn persoonlijke apocalyps. De horror was niet van het bloederige soort, nee, het was erger. Het was het soort horror dat je ziel aanraakt, dat je doet twijfelen aan alle levenskeuzes die je ooit hebt gemaakt.

 

Mijn hart bonsde in mijn keel, mijn adem stokte, en daar was het dan: mijn leven, dat in een reeks ongelukkige en gênante herinneringen aan mij voorbijtrok. Elk beschamend moment, elke verkeerde afslag, ze waren er allemaal, gepresenteerd in een ongenadige montage die geen regisseur beter had kunnen samenstellen.

 

Was dit het dan? Was dit de manier waarop ik mijn einde tegemoet zou zien, omringd door de groteske absurditeit van mijn eigen bestaan? Het leek erop. Maar zoals altijd, wanneer je geconfronteerd wordt met de onverbiddelijke absurditeit van het leven, is er maar één ding dat je kunt doen: lachen, schouderophalend accepteren dat het universum een vreemd gevoel voor humor heeft, en hopen dat, wanneer dit alles voorbij is, je ten minste een goed verhaal hebt om te vertellen.

 

Terwijl ik uit deze contemplatie kwam, was er er eigenlijk maar een accurate samenvatting van deze escapade c.q. escalatie. "Christ, what a night," fluisterde ik voor me uit, terwijl ik me afvroeg of ik dit avontuur ooit aan iemand zou kunnen vertellen zonder dat ze me voor gek zouden verklaren of ik me dood zou schamen.

 

Vassilis, die naast me wakker werd met een kreun die alle vissen in de Middellandse Zee naar huis zou sturen, keek me aan met een blik die een mengeling van spijt en trots uitstraalde. "We might have overdone it a bit, mate," mompelde hij, zijn stem rauw van de alcohol.

 

"Just a bit," antwoordde ik droogjes, terwijl ik probeerde niet na te denken over de hoeveelheid olijfolie die voor andere doeleinden gebruikt was dan waarvoor het goudkleurige goedje oorspronkelijk bedoeld was.

 

Terwijl we daar lagen, elk verzonken in hun eigen gedachten over de waanzin van de nacht, was er een onuitgesproken overeenkomst dat wat er ook gebeurd was in die achterkamer, het zou blijven tussen de muren van het restaurant, de serveersters en de fles olijfolie.

 

De rest van de dag werd doorgebracht met het lijmen van onze gebroken ego's en het herstellen van een kater die voelde alsof een Griekse god persoonlijk wraak had genomen voor het ontheiligen van zijn olijfolie. Het avontuur in Kiti, hoewel nu voorzien van een ietwat gênante voetnoot, was een ervaring rijker geworden, een verhaal dat nu aan papier kan worden toevertrouwd, goed verpakt in lagen van fictie en ontkenning. Het leven kan soms de vreemdste scenario's schrijven, scenario's die zelfs de meest creatieve geest niet kan bedenken.

 

=====

 

In de spoiler vind je een lading mededelingen, reacties en dergelijke.
 

Spoiler

 

Op 16-3-2024 om 09:07 zei Kyrill:

Heerlijk stuk weer 

Ik zie een I.. D... S aankomen. 

 

Ik ben nog geen week bezig, dus zullen we dergelijke lauweren nog even achterwege laten  

 

Op 16-3-2024 om 09:53 zei Marius:

Aan die amateurcontracten zal op korte termijn ook niet veel veranderd kunnen worden natuurlijk. Maar laat ons vooral focussen op wat écht het telt, het nodige drama  

 

Met de beste wil van de wereld kan ik er ook geen profcontract van maken, dus het wordt nog lachen als blijkt dat ze straks wel iets kunnen. Dan loopt alles voor niks de deur uit  

 

Op 16-3-2024 om 14:22 zei Djurovski:

Dat werkt niet heel erg lekker voor een trainer als spelers kunnen komen en gaan. Lunchen met wijn is altijd prima

 

Wel handig als ze er geen kut van kunnen, dan zijn ze ook weer gratis weg.

 

Via https://www.surveymonkey.com/r/JDKPYGG kun je nog iets zeggen over het nieuwe sleutelwoord. 

 

Daarnaast overweeg ik nog links en rechts wat gastrolletjes uit te delen. Dat zal volkomen arbitrair door mij bepaald worden, maar ik wilde het wel even laten weten.

 

Tags voor  @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @neva @Mascini

 

9 april bewerkt door Nom de Guerre

[Djurovski]

Dat ze er minder knap uitzag doet mij weer herinneren aan Boedapest laatst.... Verder weer een heerlijk stukje

[Marius]

Dat mag al een portie drama genoemd worden. Maar voor hetzelfde geld is het nog maar een voorspel voor wat volgen gaat  

[Nom de Guerre]

 

XIII. Het is nog erger dan ik dacht...

 

Ik herinner me nog goed de dag dat ik, met een mengeling van scepsis en naïeve hoop, mezelf de vraag stelde: hoe erg kan het nou echt zijn? Spartakos Kitiou, een voetbalteam zo divers als de inhoud van een gemiddelde rommelmarkt, bestond uit postbodes die sneller brieven dan ballen trapten, vissers die beter waren in het opvissen van ballen die in zee waren geschoten dan het spelen met een bal, marktkooplui die meer gewend waren aan het onderhandelen over prijzen dan aan het geven van passes, wijnboeren wier enige loopwerk bestond uit het najagen van verdwaalde geiten die de oogst bedreigden, en kantoorbedienden die hun dagen sleten achter een bureau in plaats van aan hun conditie te werken. Deze bonte verzameling van alledaagsheid werd aangevuld met een incidentele veterane semi-prof, wiens gloriejaren zo ver achter hem lagen dat zelfs hij ze niet meer aan de horizon kon ontwaren?

 

Hoe konden zij het nu echt verneuken? De vraag stellen is het antwoord in feite zelf al invullen. Ze verneukten het. En hoe. Onze voorbereiding was twee wedstrijden onderweg en elke wedstrijd opnieuw ontspon zich voor mijn ogen een spektakel dat meer weg had van een klucht dan van een sportwedstrijd. Passes die meer leken op wanhopige pogingen om de bal voor eens en altijd kwijt te raken, tackles die verdacht veel weg hadden van een persoonlijke vendetta tegen de grasmat, en schoten op doel die vaker in een baan om de aarde terechtkwamen dan in het net.

 

Ik had verwacht dat het samenbrengen van zoveel divers talent, of het gebrek daaraan, zou resulteren in een soort van underdog-verhaal, waarin Spartakos tegen alle verwachtingen in zou zegevieren. In plaats daarvan werd het een wekelijkse bevestiging van de universele waarheid dat hoop een gevaarlijk ding is, vooral wanneer het gebaseerd is op het voetbalvermogen van een team dat het best beschreven kan worden als 'eclectisch'.

 

De wedstrijden van Spartakos werden een soort masochistische routine voor me, een wekelijkse beproeving waarbij elke fluitsignaal het begin markeerde van een nieuw hoofdstuk in een eindeloos boek van teleurstellingen. Maar ergens, diep vanbinnen, kon ik het niet helpen maar houden van deze club. Misschien was het de onwankelbare toewijding van de spelers, ondanks hun duidelijke tekortkomingen, of misschien was het de manier waarop de gemeenschap achter de club stond, ongeacht de uitslag.

 

Hoe erg kon het zijn? Vreselijk, zo bleek. Maar in die vreselijkheid vond ik een vreemd soort schoonheid, een herinnering aan de onvoorspelbaarheid van het leven en de sport. Spartakos Kitiou, met al zijn gebreken en gloriemomenten, werd een deel van mijn verhaal, een getuigenis van de kracht van hoop, humor, en het menselijk vermogen om door te gaan, wat er ook gebeurt.

 

Onze eerste oefenwedstrijd tegen Olympiacos, een team zo doordrenkt met succes dat hun kleedkamers waarschijnlijk naar overwinning roken, ging ruimschoots verloren. Maar laten we wel wezen, niemand, inclusief de meest optimistische Spartakos-fan die zijn hoop op wonderen baseerde, had iets anders verwacht. Een 4-0 nederlaag tegen deze Griekse giganten viel inderdaad nog mee, bijna als een zachte bries vergeleken met de orkaan die we hadden kunnen treffen.

 

Echter, de echte eyeopener, of beter gezegd, de mokerslag die onze collectieve illusies verpulverde, was de 6-3 zeperd tegen ons buurdorp Xylotybou. Een naam die inderdaad klinkt alsof iemand een bak met letters van de trap heeft gegooid en de manier waarop ze op de grond belandden als een goddelijk teken voor hun clubnaam heeft aangenomen. Die nederlaag was niet zomaar een verlies; het was een schaamteloze openbaring dat onze selectie elke vorm van kwaliteit ontbeerde.

 

Het was alsof iemand ons met de neus op de feiten drukte: "Kijk, dit is jullie niveau." En het niveau was, zacht uitgedrukt, bedroevend. Het deed me denken aan de keer dat ik als kind probeerde te koken, vol goede moed en enthousiasme, om uiteindelijk te eindigen met iets dat noch vis noch vlees was, letterlijk noch figuurlijk.

 

Terwijl ik daar stond, aan de zijlijn, met mijn armen over elkaar, vervloekend waarom ik ooit had gedacht dat dit een goed idee was, kon ik niet anders dan denken aan de tragikomische realiteit van ons bestaan. Spartakos Kitiou, met al zijn dromen en ambities, was niet meer dan een stoffige voetnoot in de annalen van het voetbal, een team dat meer weg had van een groep verdwaalde toeristen dan van professionele atleten.

 

Maar ergens, tussen de wanhoop en de desillusie, vond ik een vreemd soort troost. Misschien was het de onwankelbare geest van de spelers, die, ondanks de vernederende nederlaag, hun hoofd hoog hielden. Of misschien was het de gedachte dat, in de grandioze chaos van het universum, onze pogingen, hoe futiel ook, er toch op een of andere manier toe deden.

 

Dus daar stond ik getuige van de glorieuze mislukkingen van Spartakos Kitiou, met een halfslachtige grijns op mijn gezicht. Want als je niet kunt winnen, kun je maar beter verliezen met stijl, en daar waren we verdomd goed in. Altijd blijven lachen.

 

~ = = = = = ~

 

You know the drill...
 

Spoiler

 

Op 16-3-2024 om 16:26 zei Djurovski:

Dat ze er minder knap uitzag doet mij weer herinneren aan Boedapest laatst.... Verder weer een heerlijk stukje

 

Do tell... Klinkt als een goed verhaal.

 

Op 16-3-2024 om 19:52 zei Marius:

Dat mag al een portie drama genoemd worden. Maar voor hetzelfde geld is het nog maar een voorspel voor wat volgen gaat  

 

Ik heb zo het gevoel dat er nog meer gaat gebeuren.

 

Tags voor  @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @neva @Mascini

 

12 mei bewerkt door Nom de Guerre

[Djurovski]

Zag er van achter wel leuk uit. Lekker aan het dansen tot ze zich omdraaide... En op dat moment was ik al kachel dus als ze er dan nog altijd niet uitziet dan zegt dat wel genoeg toch? Verliezen in stijl ik voel wat heerlijke rode kaarten en gebroken botten aankomen

[Marius]

De kennismaking met het Cypriotische voetbal verloopt al even hartelijk als met de Cypriotische dames uit de vorige update kan je misschien wel stellen. Laat ons hopen dat er op beide vlakken beterschap op komst is dan maar.

[Kyrill]

Spijt me, ik neem het terug van je weet wel wat

Iig weer lekker bezig, en mooie en toffe updates weer.

[Nom de Guerre]

 

XIV. De femme fatale

 

Daar zaten we dan, Vassilis en ik, op een terras aan de boulevard van Larnaca, terwijl we ons vergaapten aan het flanerende vrouwelijk schoon dat de zomerse hitte leek te trotseren met niets dan gratie en stijl. Tussen de slokken bier en wijn door, die dienden als onze vloeibare inspiratie, klaagden we over de ellende die Spartakos Kitiou heette. De meze op tafel leken de enige getuigen van ons leed die er daadwerkelijk toe deden.

 

"So what happens next?" vroeg ik, terwijl ik een olijf plette tussen mijn vingers, een symbolische handeling voor de druk die we voelden. "The money is gone, or has never been there at all and with this lot, we are sure to end up relegated."

 

Vassilis nam een slok van zijn wijn, een bedachtzame blik in zijn ogen. "We need new players, but we cannot afford to sign anyone. John, my friend, we are fucked. There is not enough olive oil in the world to grease the mechanics of this team. What do we do?" Zijn vraag hing in de lucht, een retorische zin die meer vragen opriep dan antwoorden bood.

 

We zaten daar, verloren in onze overpeinzingen, terwijl de wereld om ons heen doordraaide. Het leek erop dat we voor een onmogelijke opgave stonden, een dilemma dat zelfs de wijste filosofen tot waanzin zou drijven. Maar ergens, diep vanbinnen, wist ik dat opgeven geen optie was. Spartakos Kitiou was meer dan een voetbalclub; het was een test van ons karakter, een strijd die we niet konden verliezen, niet zozeer voor de club, maar voor onszelf.

 

Dus daar zaten we, Vassilis en ik, te midden van onze dromen en nachtmerries, zoekend naar een uitweg in een wereld die leek te genieten van onze verwarring. Maar zoals altijd, was de volgende ronde drankjes onderweg, een tijdelijke oplossing voor een probleem dat veel dieper zat dan de bodem van onze glazen ooit kon bereiken.

 

Met een soeverein gebaar van Vassilis, als was hij een Romeinse keizer die de spelen opende, kwam de serveerster een nieuw rondje brengen. Mijn aandacht werd onmiddellijk gekaapt door een heupwiegende verschijning die door het terras navigeerde met de gratie van een zomerbries. Haar kort rokje en laag uitgesneden decolleté boden een fraai uitzicht op al het moois dat Cyprus te bieden heeft, alsof de goden zelf een glimp van hun schepping wilden opvangen. Toen mijn blik, haast magnetisch getrokken, omhoog gleed naar haar gezicht, ontsprong in mijn hoofd een herinnering die eerder was ondergedompeld dan vergeten.

 

Eleni, zo heette ze. Het meisje met de uitstraling die suggereerde dat ze het chroom van een trekhaak kon zuigen zonder blikken of blozen, maar volgens papa Yannis niets minder dan een "good Christian girl" was. Een paradox die me meer intrigeerde dan de raadsels van het oude Egypte. En ze herkende mij blijkbaar ook, want met een knipoog die zowel belofte als gevaar in zich droeg, verzegelde ze onze onuitgesproken verbintenis.

 

"Looks like you've made an impression," merkte Vassilis op, een grijns spelend rond zijn lippen alsof hij een geheime kennis deelde die alleen voor ingewijden bestemd was.

 

"Or maybe it's just a twitch," antwoordde ik, terwijl ik mijn innerlijke onrust probeerde te maskeren met een nonchalance die ik verre van voelde. De knipoog van Eleni had iets in gang gezet, een kettingreactie die niet meer te stoppen was.

 

Terwijl Eleni wegliep, haar silhouet een belofte van avontuur in de gouden gloed van de ondergaande zon, voelde ik me als Odysseus, verleid door de Sirenen. Papa Yannis' woorden echoëden in mijn hoofd, een waarschuwing of misschien wel een uitdaging.

 

De rest van de avond kabbelde voort, een stroom van gesprekken, lachsalvo's en het klinken van glazen, maar mijn gedachten waren elders, gevangen in het net dat Eleni onbewust (of was het bewust?) had uitgeworpen. Vassilis en ik, twee drenkelingen in de zee van het leven, navigeerden door de avond met de zorgeloosheid van mensen die niets meer te verliezen hebben.

Maar ergens, diep vanbinnen, wist ik dat deze ontmoeting met Eleni geen toeval was. Het was een kruispunt, een beslissend moment dat de koers van mijn verblijf in Cyprus onherroepelijk zou veranderen. De vraag was niet of, maar wanneer. En terwijl de avond langzaam overging in nacht, voelde ik de anticipatie groeien, een ongeduldig beest dat niet langer in toom gehouden kon worden. Cyprus, met al zijn verrassingen en valkuilen, had me weer stevig in zijn greep.

 

~ = = = = = ~

 

As before.
 

Spoiler

 

Op 16-3-2024 om 21:21 zei Djurovski:

Zag er van achter wel leuk uit. Lekker aan het dansen tot ze zich omdraaide... En op dat moment was ik al kachel dus als ze er dan nog altijd niet uitziet dan zegt dat wel genoeg toch? Verliezen in stijl ik voel wat heerlijke rode kaarten en gebroken botten aankomen

 

In Australië noemen ze zo'n dame een prawn, een garnaal. Keep the body, lose the head. 

 

Qua prestaties vrees ik dat ze zelfs de handelingssnelheid ontberen om die rooie kaart te pakken.

 

Op 16-3-2024 om 21:34 zei Marius:

De kennismaking met het Cypriotische voetbal verloopt al even hartelijk als met de Cypriotische dames uit de vorige update kan je misschien wel stellen. Laat ons hopen dat er op beide vlakken beterschap op komst is dan maar.

 

Het niveau is bedenkelijk in die lagere regionen.

 

Op 16-3-2024 om 23:22 zei Kyrill:

Spijt me, ik neem het terug van je weet wel wat

Iig weer lekker bezig, en mooie en toffe updates weer.

 

No need to be sorry. Gewoon geen druk leggen.

 

Tags voor  @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @neva @Mascini

 

12 mei bewerkt door Nom de Guerre

[Kyrill]

Tof en goed stuk weer, fijn dat Eleni terug is!!

[Djurovski]

Here comes trouble 

[Nom de Guerre]

 

XV. En zo begint ons avontuur

 

Terwijl we daar zaten, nippend van onze drankjes die meer als troost dan als verfrissing dienden, verzuchtte Vassilis in een moment van verrassende helderheid: "It's a shame people don't want to pay for the privilege of calling themselves professional footballers. It would kill two birds with one stone." Zijn blik dwaalde af naar een groepje jongens die verderop op straat voetbalden met een blikje als bal.

 

De ironie van zijn opmerking was niet aan mij verloren. Onze financiële problemen, die zich opstapelden als de afwas na een feestmaal, zouden inderdaad kleiner worden als we rijke dromers konden vinden die bereid waren te betalen voor het voorrecht. Tegelijkertijd bestond er een reële kans dat deze nieuwe spelers in ieder geval niet slechter waren dan de huidige selectiespelers, die de bal behandelden alsof het een handgranaat was.

 

"Imagine that," vervolgde ik, meegaand in zijn fantasie, "a team of players who actually pay to play. At the very least, we'd have a more motivated squad."

 

Vassilis knikte, een glimlach speelde om zijn lippen. "Exactly. And who knows, maybe we'd even win a match or two."

 

Daar zaten we dan, dromend van een wereld waarin ons meest krankzinnige idee misschien wel onze redding kon zijn. Het was een bitterzoete gedachte, doordrenkt met de humor en tragiek die het leven zo rijk maken.

 

Eleni, die terugkeerde met een nieuw rondje verfrissingen, had blijkbaar flarden van ons gesprek opgevangen tussen het gesjirp van de cicaden en het geroezemoes van de andere terrasgangers. Met een houding die zowel zelfverzekerd als nonchalant was, iets wat alleen Cypriotische serveersters echt goed lijken te beheersen, boog ze zich naar ons toe. "I might have an idea," zei ze, haar stem vol van een mysterieus soort belofte.

 

"My boyfriend played professionally for the youth academy of a professional team. He didn’t make the grade but I am sure he would love another shot," vervolgde ze, terwijl ze met een theatraal gebaar een paar glazen op tafel zette. Haar woorden hingen in de lucht als een onverwachte zomerbries, die verkoeling bracht maar ook vragen opriep.

 

Vassilis en ik wisselden een blik uit, een mengeling van verbazing en nieuwsgierigheid. Het was alsof het universum, na ons eerst een rake klap te hebben verkocht, nu een reddingsboei toewierp. "Tell us more," zei ik, terwijl ik me realiseerde dat Eleni, met haar verschijning en haar voorstel, misschien wel de sleutel in handen had tot een oplossing die we zo hard nodig hadden.

 

Daarnaast leek het me absoluut geen slecht idee om dit heerlijke schepsel, Eleni, wat dichter bij me in de buurt te krijgen en de kans te grijpen om haar beter te leren kennen. En dat in een context waar haar chagrijnige vader Yannis, die ook nu weer op de achtergrond een oogje in het zeil hield, geen roet in het eten kon gooien. Zijn aanwezigheid hing als een donkere wolk boven elk gesprek, een constant toezicht dat de lucht even zwaar maakte als een zomeronweer boven Larnaca.

 

De mogelijkheid om via Eleni en haar vriendje wat fris bloed naar Spartakos Kitiou te brengen, was een bijkomend voordeel, maar ik zou liegen als ik zei dat het mijn enige drijfveer was. Nee, de gedachte aan lange zomeravonden waarin ik, onder het genot van een glas wijn en zonder de strenge blik van papa Yannis, dieper kon duiken in de wereld van Eleni, was minstens zo verleidelijk.

 

Het was een kans om twee vliegen in één klap te slaan, of beter gezegd, om het nuttige met het aangename te verenigen. En hoewel het me duidelijk was dat de weg bezaaid zou zijn met hindernissen - niet in de laatste plaats vanwege Yannis' beschermende blik - was de uitdaging alleen maar een extra prikkel. Zoals vaker in het leven was het de mix van persoonlijk belang en algemeen nut die de richting bepaalde. En deze richting, hoe onduidelijk ook, leek me alleszins de moeite waard om te verkennen.

 

~ = = = = = ~

 

You know the drill...

 

Spoiler

 

Op 17-3-2024 om 10:30 zei Kyrill:

Tof en goed stuk weer, fijn dat Eleni terug is!!

 

We zullen haar stukken beter leren kennen, beloofd.

 

Op 17-3-2024 om 11:08 zei Djurovski:

Here comes trouble 

 

Zeker weten!

 

Tags voor  @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @neva @Mascini

 

12 mei bewerkt door Nom de Guerre

[ElMarcos]

Wederom een heel mooi stuk, maar hier komen de problemen natuurlijk dubbel en dwars aan zeg! 

[Kyrill]

Weer een heel tof , mooi en goed stuk. Benieuwd waar dit heen gaat

[Djurovski]

Ons moeder zei nog doe dat nou niet maar ik deed het toch

 

Dit kan niet goed aflopen 

[Nom de Guerre]

 

XVI. De influencende keeper

 

En zo had ik het nummer van ene Michael Statham bemachtigd, een 21-jarige Brit die het leven leidde waar de meesten alleen maar van konden dromen, of nachtmerries van kregen, afhankelijk van je standpunt. Op zijn negentiende was deze jonge god uit de opleiding van Nottingham Forest getrapt, een prestatie op zich, en had besloten dat de wereld zijn speelveld was. Hij transformeerde zichzelf in een soort influencer, een beroep dat in mijn tijd niet eens bestond, waarbij hij elk moment van zijn nomadische bestaan documenteerde.

 

Zijn avonturen leidden hem door Australië, waar hij waarschijnlijk meer kangoeroes heeft gezien dan wedstrijden heeft gespeeld, door Thailand, waar zijn enige doelpunten waarschijnlijk in de lokale bars werden gescoord, en door de VS, een land dat zo groot is dat je er makkelijk in verdwaalt, net zoals Michael in zijn zoektocht naar zichzelf.

 

Uiteindelijk was hij op Cyprus neergestreken, misschien aangetrokken door de zon, de zee, of misschien wel door het gebrek aan voetbaltalent, iets waar hij zich perfect in kon mengen. Hoe dan ook, met Michaels nummer op zak voelde ik een sprankje hoop. Misschien was deze influencer precies wat Spartakos Kitiou nodig had: een verloren zoon op zoek naar een thuis.

 

Naast het feit dat deze doelman, met zijn dubieuze voetbaltalenten en zijn connectie met de heerlijke Eleni, al een interessante aanwinst leek, zag ik nog een glinsterende mogelijkheid aan de horizon. Zijn social media presence, die in mijn ogen een mengeling was van ijdelheid en het onvermogen om in het moment te leven, kon wel eens het onverwachte redmiddel zijn voor onze zieltogende club. Als Michael, de wandelende selfie-stick, bereid was om wat filmpjes, foto's en reels over Spartakos te plaatsen, dan konden we misschien nog wat verloren zielen aantrekken. Zielen die, net zoals hij, door een grotere club aan de kant waren geschoven en nu doelloos door het leven dwaalden, op zoek naar een plek waar ze alsnog hun dromen konden najagen.

 

Het idee dat onze club, Spartakos Kitiou, bekend zou kunnen worden door de lens van een Britse influencer, was zowel belachelijk als briljant. Misschien zouden we, dankzij zijn digitale kunsten, niet alleen nieuwe spelers kunnen aantrekken, maar ook de harten winnen van fans die we anders nooit zouden bereiken. Het was een gok, zeker, maar in deze tijden van wanhoop was elke strohalm het vastgrijpen waard.

 

Ik kromde een vinger en gebaarde dat Eleni moest komen. Haar vader, die vanaf een afstandje toekeek, deed dat met een blik die net zo afkeurend was als een pastoor die een heavy metal concert bijwoont. Maar schijt daaraan. Hoe kwaad kon de man werkelijk worden? We hadden tenslotte voor een paar honderd euro gegeten en gedronken in zijn etablissement, waarbij we ongetwijfeld te veel betaalden voor zijn zogenaamde gastvrijheid.

 

Terwijl ze naderde, besloot ik de charmeur uit te hangen, gewapend met een lijn die zo glad was dat je erop uit kon glijden. "If I can make you come with one finger, imagine what I can do when I use my whole body?" Haar lach vulde de lucht, een geluid zo aanstekelijk dat zelfs de meest stugge kroegbezoeker erdoor zou ontdooien. "Silly mister John," zei ze, haar hoofd schuddend alsof ik een kind was dat weer eens een grapje uithaalde.

 

Prachtig wezen, dacht ik. Eleni bezat die zeldzame combinatie van schoonheid en scherpzinnigheid die zo kenmerkend is voor de vrouwen die in de verhalen van Guy Ritchie figureren. Ze was niet zomaar een serveerster; ze was de belichaming van het mysterie en de charme die Cyprus te bieden had.

 

"I think we will be offering Michael a trial, see what he can do," vervolgde ik, mijn aandacht weer richtend op de zaak waarvoor we hier waren. Het was een statement, een plan, een sprong in het diepe. Wie wist wat deze Michael, met zijn Instagram-waardige levensstijl en dito voetbalkunsten, kon betekenen voor Spartakos Kitiou?

 

Eleni knikte, duidelijk opgelucht dat haar vriend de kans kreeg die hij zo hard zocht. "I'll tell him," zei ze, haar ogen twinkelden van dankbaarheid. "He will be thrilled."

 

Terwijl ze weg liep, draaide ik me naar Vassilis. "Well, that's settled then. Let's see if this influencer can actually play ball." Vassilis, die tot dan toe stil was gebleven, liet een grinnik horen. "Or at least bring some followers to our matches. Heaven knows we need the attention."

 

We proostten op onze nieuwe onderneming, wetende dat we een gok waagden. Maar in deze gestoorde wereld, waar de lijn tussen genialiteit en waanzin flinterdun is, was elke gok het waard. En wie weet? Misschien was deze Michael Statham, met zijn reislustige ziel en digitale charisma, precies wat Spartakos Kitiou nodig had om uit de as te herrijzen. Misschien.

 

In het schemerlicht van Larnaca, tussen de laatste slokken wijn en de laatste happen meze door, voelde ik een vleugje optimisme. Het was een lang schot, een sprong in het onbekende, maar zoals het oude gezegde gaat: wie niet waagt, wie niet wint. En winnen, dat was wat we van plan waren te doen, tegen alle verwachtingen in.

 

~ = = = = = ~

 

Daar gaan we weer...
 

Spoiler

 

Op 18-3-2024 om 09:23 zei ElMarcos:

Wederom een heel mooi stuk, maar hier komen de problemen natuurlijk dubbel en dwars aan zeg! 

 

De voortekenen zijn er wel naar, toch?

 

Op 18-3-2024 om 09:41 zei Kyrill:

Weer een heel tof , mooi en goed stuk. Benieuwd waar dit heen gaat

 

Smerige, vieze verhalen vol ongure praktijken. What else?

 

Op 18-3-2024 om 10:16 zei Djurovski:

Ons moeder zei nog doe dat nou niet maar ik deed het toch

 

Dit kan niet goed aflopen 

 

Die kan zit er dik in.

 

Tags voor  @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @neva @Mascini

 

12 mei bewerkt door Nom de Guerre

[Titan]

Die Brit heeft in amper drie levensjaren al veel van de wereld ontdekt en overal laten zien wat er mis is met zijn generatie. Ach, hij kan ook een inspiratiebron zijn voor zijn leeftijdsgenoten, als hij de club maar niet in no time omtovert tot een walhalla voor TikTokkies en andere influencers.

[Djurovski]

Komt Jason ook nog langs? Benieuwd wat onze influencer kan laten zien. Af en toe die Eleni filmen zal geen kwaad kunnen