[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Marius]

Ga er maar aan staan. Een derde van de selectie weg. Foetsie. Misschien moet John toch maar eens een telefoontje plegen naar zijn bevriende makelaar. Misschien heeft die nog wat spelers op overschot  

[Nom de Guerre]

 

CDXXII. Leave him alone

 

"I'm not sure..." begon ik, al wist ik niet eens zeker wat ik ging zeggen. Een smeekbede? Een protest? Wat voor woorden kun je eigenlijk gebruiken tegen iemand die zijn beslissingen al met cement heeft ingegoten? Verder kwam ik niet. Raúl hief zijn arm met een bruusk gebaar, alsof hij een vlieg wegjaagde, en snoerde me onmiddellijk de mond. Zijn lippen tuitten lichtjes, en zijn ogen fonkelden met een mix van irritatie en superioriteit.

 

"Get it done," beet hij me toe, zijn stem hard en onmiskenbaar dwingend. Hij leunde iets naar voren in zijn stoel, alsof hij zijn woorden nog extra gewicht wilde geven. "Use that Mayan scumbag to scout for all I care, but get it done."

 

De woede die in zijn stem doorklonk was niet voor mij bedoeld, of misschien toch wel. Het was moeilijk te zeggen. Raúl sprak zoals een man die gewend was om de hele kamer te domineren, elke discussie te winnen, gewoon door harder en langer te praten dan iedereen om hem heen. De minachting in zijn woorden was bijna tastbaar, vooral bij het woord "Mayan". Hij spuugde het uit als een belediging, alsof hij Miguel niet eens zag als een mens, maar als een lastig obstakel dat hij liever had weggewerkt.

 

Ik voelde mijn kaken zich spannen. Mijn ogen flitsten kort naar Miguel, die nog steeds bij de deur stond, zijn hoofd lichtjes gebogen alsof hij hoopte onzichtbaar te worden. Maar zijn vuisten, die strak langs zijn lichaam hingen, vertelden een ander verhaal. Hij hoorde elke lettergreep, elke belediging, en hij slikte het in zoals alleen iemand kan die zijn hele leven gewend is geraakt aan dit soort vernedering.

 

Raúl merkte het niet of deed alsof. Voor hem was Miguel geen persoon, geen man, maar een stuk gereedschap dat toevallig handig kon zijn. "I don’t care how you do it," vervolgde hij, zijn toon nu bijna zakelijk, alsof hij zojuist een boodschappenlijstje dicteerde. "But get it done. We need results, not excuses."

 

Ik voelde de woede in me opborrelen, zoals een glas bier dat te snel wordt getapt. Mijn handen balden zich automatisch tot vuisten, mijn nagels drukten in mijn handpalmen. Ik was een kind van de Donderberg in Roermond, een wijk waar je niet werd beoordeeld op waar je vandaan kwam, maar op hoe je je gedroeg. Een multiculturele smeltpot, waar afkomst niets uitmaakte en loyaliteit alles was. Je stond voor elkaar klaar, of je kon vertrekken. Simpel.

 

Hier in Guatemala was dat anders, compleet anders. Alles leek te draaien om wie je kende en waar je vandaan kwam. En nu stond ik hier, oog in oog met een man die geen moeite deed om zijn minachting voor Miguel, een van de weinigen die ik hier kon vertrouwen, te verbergen. Het enige wat ik voelde, was de intense drang om iets te doen. Niet morgen, niet straks, maar nu.

 

Mijn hele lichaam leek het uit te schreeuwen. Handelen! Nu! Ik keek naar Raúl, die zichzelf alweer in zijn stoel liet zakken, alsof hij net klaar was met een toespraak op de VN-top. Zijn houding straalde uit dat het gesprek voorbij was, dat ik kon opdonderen om zijn wil uit te voeren. Het was niet alleen zijn woorden, het was de hele houding. De nonchalance waarmee hij Miguel afdeed als een stuk vuil. Het was alsof ik een brand voelde woeden in mijn borst, iets wat ik niet kon negeren.

 

Ik keek naar Miguel, die nog steeds stijf langs de deur stond, zijn schouders lichtjes gebogen alsof hij de ruimte in wilde krimpen. Zijn gezicht was strakgetrokken in een masker van professionele onverschilligheid, maar ik kende hem inmiddels goed genoeg om te zien wat erachter schuilging. Woede. Gekrenkte trots. En een pijn die niet eens meer verbaasde, alsof dit de standaard was geworden in zijn leven.

 

Ik wilde iets zeggen, iets doen, hem laten zien dat hij niet alleen stond. Maar hoe? Raúl keek me nu niet eens meer aan, zijn aandacht al verschoven naar zijn sigaar, die hij met bijna religieuze toewijding begon aan te steken. Hij blies de rook uit met een achteloze grijns, alsof hij al wist dat ik niets zou doen.

 

Maar ik kon niet niets doen. Ik had in Roermond geleerd dat je voor je vrienden opkomt, altijd. En hier in deze kamer, in dit vreemde land, was Miguel mijn enige vriend. Dat maakte het simpel. Misschien niet verstandig, maar simpel.

 

"Leave him alone!" 

 

De woorden barstten uit me voordat ik ze kon tegenhouden, begeleid door het harde geluid van mijn vuist die tegen de muur sloeg. Het was niet gepland, niet doordacht. Het was puur instinct, puur woede, en het trok eindelijk Raúl’s aandacht. Hij keek langzaam op van zijn sigaar, zijn gezicht een mengeling van verrassing en irritatie. Ik voelde Miguel achter me verstijven, alsof hij verwachtte dat Raúl me nu zou laten verdwijnen met een enkel knikje.

 

"You’re a bully, Raúl," begon ik, mijn stem laag en strak, maar met een randje dat aangaf dat er meer woede onder de oppervlakte lag. "That’s what you are. A damn bully. You think you can treat people like trash just because you’ve got money and power. Well, guess what? That doesn’t work with me."

 

Raúl blies een rookwolk uit, langzaam, alsof hij tijd wilde kopen. Zijn blik bleef op me gericht, koud en berekenend, maar hij zei niets. Goed. Dan zou ik doorgaan.

 

"This way of doing business," vervolgde ik, mijn stem nu harder, de woorden sneller, alsof ik het momentum niet wilde verliezen, "it’s going to be the death of this club. You think you’re untouchable, that you can run things however you like, but let me tell you something: you’re not. You’re driving this place into the ground with your arrogance and your hatred."

 

Miguel keek niet naar me. Hij bleef naar de vloer staren, zijn gezicht strak, alsof hij zich probeerde te beschermen tegen wat er nu ging komen. Maar ik kon niet stoppen. Ik was te ver gegaan, en er was geen weg terug.

 

"I’m not a yes-man, Raúl," zei ik, en mijn stem brak bijna bij die woorden, puur van de emotie die ik voelde. "I’m not here to kiss your ass or to nod along to every insane decision you make. I’m here to do a job. To make this team work. To win. And I’ll do that, but only if you treat me and the people who work for me like human beings."

 

Ik leunde iets naar voren, mijn hand nog steeds tegen de muur gedrukt, en keek hem recht in de ogen. "Miguel works for me. He’s loyal, hardworking, and the best damn scout and assistant you could ask for in this place. And you treat him like garbage because of where he comes from? That’s unacceptable."

 

Mijn ademhaling was zwaar, mijn vuist nog steeds gespannen tegen de muur. Raúl bleef me aankijken, zijn gezicht onveranderd, maar ik zag een lichte trilling in de hand waarmee hij zijn sigaar vasthield. Of het woede was of iets anders, wist ik niet. Maar hij zei nog steeds niets.

 

"So here’s how it’s going to be," besloot ik, mijn stem weer wat lager, maar met een scherpte die de woorden sneed. "You’re going to let me do my job, and you’re going to treat me and my team with respect. Because if you don’t, I swear, Raúl, you’ll lose more than just this club. You’ll lose everything."

 

De kamer viel stil, op het zachte tikken van de klok na. Mijn hart bonkte in mijn borst terwijl ik wachtte op zijn reactie. Misschien had ik net mijn baan opgeblazen, misschien erger. Maar op dat moment kon het me niets schelen. Dit was een strijd die gevoerd moest worden, en ik had net mijn standpunt duidelijk gemaakt.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

Op 30-11-2024 om 17:03 zei Djurovski:

Oef dit is niet fijn werken zo. Zomaar 10 spelers weg zonder overleg... Hopelijk waren het alleen de echte kneusjes...

 

Niet helemaal haha, al is het verschil tussen de kneusjes en niet-kneusjes niet heel erg duidelijk.

 

Op 30-11-2024 om 19:38 zei Marius:

Ga er maar aan staan. Een derde van de selectie weg. Foetsie. Misschien moet John toch maar eens een telefoontje plegen naar zijn bevriende makelaar. Misschien heeft die nog wat spelers op overschot  

 

Mister K.? Misschien is zo'n sriracheklysma dan toch prettiger  Aardige vent, maar heel emotioneel en niet altijd even betrouwbaar in dit verhaal.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Titan @Kevinreijnen

 

[Marius]

Die uitval van John had ik niet meteen zien aankomen. Hopelijk heeft hij er zijn eigen doodvonnis niet mee getekend  

[Djurovski]

Blufpoker op zijn best

[Nom de Guerre]

 

CDXXIII. Cojones

 

Raúl lachte, een diepe, bulderende lach die door de kamer galmde alsof hij net de beste grap van zijn leven had gehoord. Zijn ogen knepen half dicht, zijn mondhoeken krulden omhoog in een uitdrukking die evenveel amusement als dreiging uitstraalde.

 

"You have big cojones, balls," zei hij uiteindelijk, terwijl hij opstond en me met een bijna vaderlijke blik aankeek. "I like that." Hij liep naar me toe, zijn arm zwaaide met een gemak om mijn schouder alsof we oude vrienden waren. Zijn sigaar rookte nog steeds in zijn andere hand, de rook kringelde langzaam omhoog tussen ons in.

 

"Let me tell you a story," begon hij, zijn stem zachter nu, alsof hij een geheim ging onthullen. Hij trok me dichter naar zich toe, zijn gezicht dichterbij dan ik comfortabel vond. Miguel bleef stokstijf staan bij de deur, zijn blik strak naar de grond gericht, alsof hij elk moment kon besluiten weg te rennen.

 

"I am from a small village. A little... ¿cómo se dice? Hole in the earth. Poor. We had nothing, only animals. One neighbor, he had a big toro, a bull. This toro, muy grande, very big. And the toro, he don’t listen. He do what he want. Destroy fences, scare people. The neighbor, he ask my papa for help."

 

Raúl nam een lange trek van zijn sigaar, de rook langzaam uitblazend terwijl hij een moment pauzeerde, alsof hij zijn gedachten verzamelde. Zijn grip op mijn schouder werd iets steviger. "My papa, he was a smart man. Muy sabio. He took a knife. Not a normal knife, no. It was... jagged, crooked, rusty. And he go to the toro. He grab the toro, and... snip." Hij maakte een beweging met zijn hand die geen verdere uitleg behoefde. "Off go the balls."

 

Ik voelde mijn maag samenkrimpen. Raúl glimlachte breed, alsof hij een gouden levensles had gedeeld die ik nu moest koesteren.

 

"The toro, he listen after that," ging hij verder, zijn stem bijna triomfantelijk. "He was very quiet, very... ¿obediente? How you say? Submissive. A good toro. No more problems."

 

Hij stapte een halve stap terug en liet zijn arm van mijn schouder glijden. Zijn ogen ontmoetten de mijne, donker en glinsterend, vol met iets dat zowel charme als dreiging uitstraalde. "The lesson, John. You can have big balls, but... if someone is ready to cut them off, you behave. You walk the line. Si?"

 

Hij glimlachte weer, breed, en klopte me op mijn rug alsof hij net iets ontzettend waardevols had gedeeld. Ik keek hem aan, probeerde mijn gezicht strak te houden, maar voelde de ongemakkelijkheid zich diep in mijn botten nestelen. Miguel verroerde zich niet, maar ik zag zijn schouders iets meer naar voren zakken, alsof hij de dreiging in de lucht kon voelen hangen.

 

Raúl nam nog een trek van zijn sigaar, zijn blik weer gericht op mij. "I like you, John. But remember. Everyone has balls. And everyone can lose them." Zijn lach galmde opnieuw door de kamer, alsof hij net een grap had verteld die alleen hij begreep.

 

Raúl liep kalm naar een massief houten ladekast die in de hoek van het kantoor stond, zijn sigaar nonchalant tussen zijn vingers bungelend. Met een theatraal gebaar trok hij een lade open en boog hij iets naar voren, alsof hij een soort schatkist tevoorschijn ging halen. Zijn gezicht vertrok in een grijns terwijl hij met één hand een object uit de lade haalde en het langzaam omhoog hield. Het glinsterde in het felle zonlicht dat door de jaloezieën naar binnen sijpelde.

 

"Still have the blade," zei hij, bijna liefdevol, terwijl hij het mes in zijn hand bewoog. Het ding was angstaanjagend. Een karambit, met een vervaarlijk gebogen lemmet dat meer deed denken aan een klauw dan aan een gebruiksvoorwerp. Het staal had een matte glans, als een roofdier dat geduldig wachtte op zijn prooi. Het handvat was zwart, met een ruwe textuur, ontworpen om zelfs in een bezwete hand stevig te blijven zitten. Het zag eruit alsof het bedoeld was voor precisiewerk, maar met een vleugje brute kracht.

 

Raúl draaide het mes langzaam in zijn hand, alsof hij een oude vriend begroette. "My papa used this blade," vervolgde hij, zijn stem iets lager nu, bijna eerbiedig. "He say, un hombre tiene que estar preparado. A man must always be ready. For anything."

 

Zijn ogen richtten zich op mij, met een intensiteit die me ongemakkelijk maakte. Het mes rustte nu in zijn hand alsof het daar thuishoorde, alsof het een verlengstuk van zijn persoonlijkheid was. Hij liet het lemmet langs zijn vingertoppen glijden, niet om te snijden, maar om de scherpte te demonstreren. Zelfs op afstand kon ik zien hoe het staal bijna moeiteloos over zijn huid gleed.

 

"Sometimes," zei hij, terwijl hij weer opstond en naar mij toeliep, "you don’t need to use it. Just showing it... is enough." Hij stak het mes uit in mijn richting, niet dreigend, maar als een soort statement. Een boodschap. Zijn glimlach was zoetzuur, alsof hij me uitdaagde om zijn les in twijfel te trekken.

 

 

Miguel, die in stilte bij de deur had gestaan, hield zijn blik strak op de vloer gericht. Zijn ademhaling was oppervlakkig, alsof hij elk moment wilde verdwijnen. Ik voelde een koude rilling over mijn rug lopen terwijl Raúl het mes weer naar zich toe trok en het met een bijna tedere beweging terug in de lade legde.

 

"Sometimes, you need a little reminder," zei hij uiteindelijk, terwijl hij de lade dichtduwde met zijn heup en weer rechtop ging staan. Zijn glimlach was weer breed, bijna joviaal, alsof er net helemaal niets was gebeurd.

 

Raúl leunde nonchalant tegen de rand van zijn bureau, zijn hand rustend op het gladgepolijste hout. Hij nam een lange trek van zijn sigaar, liet de rook langzaam ontsnappen en keek me aan met een blik die tegelijk ontspanning en dreiging uitstraalde. Het was die typische blik van een man die wist dat hij de macht had en dat graag even wilde benadrukken.

 

"Keep in mind," begon hij, zijn stem laag en bijna vaderlijk, alsof hij me een wijze les meegaf in plaats van een duistere dreiging uitte. "I have a basement under my hacienda." Hij liet een korte stilte vallen, waarin alleen het zachte tikken van een oude wandklok te horen was. Zijn ogen vernauwden zich net genoeg om de sfeer te veranderen, de kamer leek ineens kleiner te worden, benauwder.

 

"No-one can hear you scream there." Hij sprak het uit met een ijzingwekkend rustige toon, alsof hij het had over de weersverwachting of de kwaliteit van de koffie. Zijn lippen krulden omhoog in een glimlach die nergens heen leek te gaan. Geen spoor van humor, geen ironie. Gewoon een vaststelling, een feit dat in de lucht hing zoals de rook van zijn sigaar.

 

Miguel verstijfde naast me. Hij stond daar als een standbeeld, zijn gezicht strak naar voren gericht, maar ik zag zijn ogen snel van Raúl naar de grond flitsen. Zijn ademhaling versnelde net genoeg om het op te merken, alsof hij onbewust een stap naar achteren wilde doen, weg van die woorden die nu in de lucht hingen.

 

Raúl rechtte zijn rug en klopte het as van zijn sigaar af in een kristallen asbak op het bureau. Hij keek me aan alsof hij me wilde meten, wilde inschatten hoe ik dit zou opnemen. Zijn glimlach werd breder, maar zijn ogen bleven even koud als staal.

 

"Just so you know," voegde hij eraan toe, alsof hij mij een gunst deed door dit alles met me te delen. Zijn stem kreeg een bijna joviale ondertoon, een soort onuitgesproken "niets persoonlijks". Het contrast tussen de luchtige toon en de inhoud van zijn boodschap maakte het alleen maar grimmiger.

 

Ik voelde mijn kaakspieren zich aanspannen terwijl ik zijn blik probeerde vast te houden, niet van plan om te laten zien hoe ongemakkelijk ik me voelde. Maar diep vanbinnen wist ik dat hij zijn punt had gemaakt. Raúl de Leon was niet iemand die blufte.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

16 uur geleden zei Marius:

Die uitval van John had ik niet meteen zien aankomen. Hopelijk heeft hij er zijn eigen doodvonnis niet mee getekend  

 

Een leuke verwijzing naar het sleutelwoord van @ElMarcos moet volstaan  

 

15 uur geleden zei Djurovski:

Blufpoker op zijn best

 

Zeer zeker, maar Raúl verhoogt de inzet.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kevinreijnen

 

2 december bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

Je mag zelfs balls of steel hebben, van dit soort uitspraken schrik je toch even terug. En dat zal bij John niet anders zijn.

[ElMarcos]

John is duidelijk in een wereld beland waar hele andere regels gelden. Waar een dreigement bij Alex bijna klinkt als een soort liefdesbrief. De kelder komt al mooi in beeld en ik vermoed dat John zich bedenkt voor hij weer uitvalt. Al zie ik John straks, na een half dronken bui, ook al op een stoel zitten in die kelder met het mes net iets te dicht op zijn Cojones.....

[Djurovski]

Arme arme John. Eerst gepenetreerd worden door een pistool en nu bedreigd worden dat zn ballen er af kun gaan. Arm menneke 

[Nom de Guerre]

 

CDXXIV. Thank you

 

Miguel stond naast me, zijn blik gericht op de grond, alsof hij daar iets belangrijks verwachtte te vinden. Hij hield zijn handen nonchalant in zijn zakken, maar het tikken van zijn voet tegen de vloer verried dat er iets in hem aan het werk was. Hij zuchtte, langzaam, alsof hij een gewicht van jaren probeerde kwijt te raken.

 

"Thank you." De woorden kwamen er stil uit, bijna onhoorbaar. Hij keek me niet aan toen hij sprak, alsof hij niet zeker wist hoe dat moest. Hij haalde een hand door zijn haar, dat vettig glansde in het felle licht van Raúls kantoorgang. "No one... no one ever did that for me before. Por nada. Nunca." Zijn stem brak een fractie, maar hij herstelde zich snel. Hij keek vluchtig naar me, alsof hij peilde of ik het serieus nam of het misschien zelfs grappig vond. 

 

"Men like Raúl," ging hij verder, met een snelle beweging zijn woorden vergezeld door een schouderophalen dat even veel berusting als bitterheid uitstraalde. "They do what they want, porque tienen poder. Because they have money. They see someone like me..." Hij pauzeerde even, zijn lippen strak op elkaar geperst, en maakte een vaag gebaar naar zichzelf. "Someone from the pueblos, Mayan, indígena... And they think we are nothing. Less than nothing." 

 

Zijn stem daalde een octaaf, alsof hij sprak over iets dat hij niet wilde uitspreken. "People disappear aquí. You know? Not just criminals. Good people, decent people. Porque no les gustan. Because they don’t like them. Because they can. And no one stops them. Porque nadie quiere problemas."

 

Hij zweeg even, zijn ademhaling onregelmatig, zijn ogen starend naar de muur alsof die iets terug zou zeggen. Toen draaide hij zich naar me toe, zijn blik fel, bijna uitdagend, alsof hij me testte. "But you..." Hij wees met een kromme vinger naar me, zijn hand licht trillend, "You said something. You did something. To Raúl, el hombre más peligroso en Guatemala." Zijn stem werd zachter, bijna fluisterend. "Nobody does that, boss. Nobody."

 

Zijn mondhoeken trokken omhoog in een zwakke glimlach, maar zijn ogen bleven troebel, gevuld met iets wat ik niet helemaal kon plaatsen. Respect? Wantrouwen? Dankbaarheid? Misschien een mengeling van alles. "Thank you," herhaalde hij, dit keer met meer zekerheid in zijn stem. 

 

Hij knikte kort, alsof hij daarmee het gesprek beëindigde. Zijn schouders ontspanden zich iets, maar de schaduw van wat hij had gezegd bleef hangen in de ruimte tussen ons. Hij sloeg zijn ogen neer, schuifelde even met zijn voeten, en liep toen langzaam weg, zijn hoofd licht gebogen, alsof hij zichzelf probeerde te herpakken.
 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

Op 2-12-2024 om 12:23 zei Marius:

Je mag zelfs balls of steel hebben, van dit soort uitspraken schrik je toch even terug. En dat zal bij John niet anders zijn.

 

Het is en blijft een gevoelig onderwerp.

 

Op 2-12-2024 om 13:53 zei ElMarcos:

John is duidelijk in een wereld beland waar hele andere regels gelden. Waar een dreigement bij Alex bijna klinkt als een soort liefdesbrief. De kelder komt al mooi in beeld en ik vermoed dat John zich bedenkt voor hij weer uitvalt. Al zie ik John straks, na een half dronken bui, ook al op een stoel zitten in die kelder met het mes net iets te dicht op zijn Cojones.....

 

Het kan altijd erger, dat blijkt maar weer.

 

20 uur geleden zei Djurovski:

Arme arme John. Eerst gepenetreerd worden door een pistool en nu bedreigd worden dat zn ballen er af kun gaan. Arm menneke 

 

Het zit niet bepaald mee.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kevinreijnen

 

[Djurovski]

Bij Miquel kun je even niet meer stuk

[Marius]

Fijn dat Miguel het apprecieert. Of het John echt iets gaat bijbrengen is een andere vraag.

[Mascini]

[ElMarcos]

Miguel waardeert duidelijk wat John deed voor hem, maar wellicht snapt hij ook de implicaties van John zijn actie. Wordt ongetwijfeld vervolgt. 

[Nom de Guerre]

 

CDXXV. Een nieuwe aanpak

 

Ik zat in mijn kamer, met een halflege fles goedkope rum op het nachtkastje en een steeds groter wordend gevoel van onmacht in mijn borst. Tien spelers. Tien spelers, zomaar weg. Midden in de voorbereiding, zonder dat ik het had kunnen voorkomen of ook maar had zien aankomen. In plaats van mezelf in te graven in WyScout en eindeloos filmpjes te bekijken van spelers die hun eigen hoogtepuntjes hadden samengesteld, inclusief totaal irrelevante beelden van hoe ze hun shirt recht trekken na een doelpunt, besloot ik het over een andere boeg te gooien.

 

De volgende dag verzamelde ik de overgebleven selectie op het trainingsveld. Het was vroeg, de zon was net op, en de meeste spelers leken liever nog in bed te liggen. Santi stond te geeuwen alsof hij zijn kaken uit de kom wilde trekken, terwijl Niño de Guzmán met zijn vinger in zijn oor peuterde. Cuadros stond er strak bij, alsof hij zich afvroeg waarom hij ooit met amateurs als dit had getekend. Miguel stond naast me met zijn armen over elkaar, zijn gezicht een uitgestreken pokerface.

 

Ik nam een slok water, niet om mijn dorst te lessen, maar om mijn woorden te verzamelen. "Listen up," begon ik, en Miguel vertaalde direct met een mengeling van enthousiasme en lichte spot in zijn stem. "You all know what happened. Raúl sold half the team. We need replacements, and we need them fast."

 

Ik liet mijn blik over de groep gaan. Ortega schudde langzaam zijn hoofd, alsof hij al wist wat ik ging zeggen. Cuadros fronste, en Santi draaide demonstratief een flesje water open. "I need your help. If you know players, friends, family, guys who can actually play football,  let me know. But make sure they’re not worse than the guys who just left, okay?"

Miguel schraapte zijn keel en begon mijn woorden te vertalen. Hij gaf er zijn eigen flair aan, met wilde gebaren en een nadruk op bepaalde woorden die ik nooit zo uitgesproken had. De spelers luisterden, sommige knikten traag alsof ze het begrepen. Santi trok een wenkbrauw op en keek me recht aan. "You serious, boss?" vroeg hij in zijn beste Engels, wat niet verder kwam dan deze drie woorden.

 

"Yes, I’m serious," antwoordde ik. "Do you want to be stuck in this league forever? Because I don’t."

Santi snoof en haalde zijn schouders op. Cuadros was de eerste die zijn hand opstak. "I know a guy," zei hij. Miguel stak een duim op naar mij en begon uitgebreid in het Spaans te vragen wie het was en wat hij kon. Terwijl de anderen langzaam over het idee nadachten, vroeg ik me af of dit een meesterzet was of gewoon een wanhoopsdaad. 

De trainingssessie daarna was niet veel bijzonders. Maar in de kleedkamer, na afloop, kwam Ortega met een suggestie.

 

"Mi primo," mompelde hij in het Spaans, met een lichte verlegenheid. "Es rápido, muy rápido." Miguel vertaalde, terwijl Ortega zich bijna leek te schamen dat hij zijn familie aankaartte. Cuadros kwam er direct achteraan met de naam van een voormalige ploeggenoot. Zelfs Santi bromde iets over een vriend die een goed schot had, al zei hij erbij dat de man wel eerst aan zijn conditie moest werken.

 

Ik knikte bij elke suggestie, deed alsof ik het serieus nam, en probeerde ondertussen niet te veel mijn ogen te rollen. Dit was geen strategische masterclass, maar wie weet, misschien zou er één ruwe diamant tussen zitten. Misschien.

 

De rest van de ochtend liep ik met Miguel langs de spelers, die steeds meer namen begonnen op te hoesten. Het was alsof er een soort ongeschreven competitie gaande was om de meest absurde suggestie te doen. Niño de Guzmán vertelde over een jeugdvriend die ooit een hattrick had gemaakt in een regionale competitie, maar er nu als taxichauffeur een 'rustiger' leven op nahield. Ortega kwam met een andere neef, niet dezelfde snelle, maar een lange jongen die volgens hem uitstekend kon koppen. "He's two meters tall, boss. Un gigante." Miguel vertaalde met een blik alsof hij het zelf ook niet helemaal serieus kon nemen. Cuadros probeerde nog een oud ploeggenoot van hem te slijten, "but only if he stops drinking." Hij haalde zijn schouders op, alsof dat slechts een formaliteit was.

 

Santi bleef lang stil, leunend tegen een muur terwijl hij een sigaret opstak. Niemand zei er iets van. Toen we bijna klaar waren, keek hij me aan met die typische blik van minachting die hij vrijwel altijd droeg. "I know someone," zei hij langzaam. Miguel spitste zijn oren. "But he's trouble." Natuurlijk. Het kon niet anders dan dat Santi met een probleemgeval zou komen. Hij wachtte tot iedereen stil was en begon toen te vertellen.

 

"His name is José Luis Vargas, but everyone calls him 'El Diablo.' You know why?" vroeg Santi retorisch. Niemand antwoordde. "Because he plays like the devil himself. Quick, strong, a killer in front of goal. But..." Hij pauzeerde, nam een diepe trek van zijn sigaret, en blies de rook met theatrale traagheid uit. "He has a temper. He got banned from the league last year for punching a referee. Twice."

 

"Twice?" vroeg ik ongelovig. Santi knikte en grijnsde. "Sí. First punch was because of a bad penalty call. Second was because the ref tried to red card him for the first punch." De anderen begonnen te lachen, maar ik voelde de migraine al opkomen. Natuurlijk, het laatste wat we nodig hadden was een losse kanonskogel die het team in een chaos kon storten.

Miguel draaide zich naar me toe, zijn gezicht serieus. "Boss, we need players. Maybe... maybe he is worth the risk?"

Ik keek hem aan en probeerde uit zijn mimiek wijs te worden of hij dit echt meende of gewoon een grap maakte. "Are you seriously suggesting we bring in someone nicknamed 'El Diablo' who punches referees?"

 

Miguel haalde zijn schouders op. "We already have Santi."

 

Hij had een punt. Ik zuchtte diep en knikte uiteindelijk. "Fine. Bring him in for a trial. But if he so much as looks at a referee the wrong way, he's gone."

 

Miguel vertaalde en Santi lachte breeduit. "Good choice, boss. He will be perfect." Ik hoopte maar dat hij gelijk had.

Toen we het trainingsveld verlieten, overwoog ik wat ik zojuist had gedaan. Ik had mezelf vrijwillig in een situatie gebracht waarin ik een gevaarlijke, onvoorspelbare speler moest managen. Maar misschien was dat precies wat dit team nodig had. Iemand die het vuur aanwakkerde, zelfs al brandde hij daarbij soms dingen af. In ieder geval was het nu te laat om terug te krabbelen. Zoals altijd in het voetbal: risico's nemen of falen.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

18 uur geleden zei Djurovski:

Bij Miquel kun je even niet meer stuk

 

Die heb ik hard nodig  

 

18 uur geleden zei Marius:

Fijn dat Miguel het apprecieert. Of het John echt iets gaat bijbrengen is een andere vraag.

 

De toekomst zal het uitwijzen  

 

18 uur geleden zei Mascini:

 

 

18 uur geleden zei ElMarcos:

Miguel waardeert duidelijk wat John deed voor hem, maar wellicht snapt hij ook de implicaties van John zijn actie. Wordt ongetwijfeld vervolgt. 

 

Zeer zeker weten!

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt 

 

[Marius]

Here comes more trouble  Het was al een zootje ongeregeld, dus voor nog wat extra randgevallen is er zeker wel nog plaats in de selectie. Zeker als ze bij momenten toch nog aardig tegen een balletje kunnen trappen.

[Djurovski]

Leuke bijnaam iig. Oorlog in de 16 krijgt zo wel een andere betekenis 

[ElMarcos]

Een speler die regelmatig de scheidsrechter een poffert op de neus verkoopt, wat kan er mis gaan. 

[Nom de Guerre]

 

CDXXVI. El Diablo

 

Je kunt maar een keer een eerste indruk maken, wat per definitie waar is, omdat een tweede indruk nooit de eerste kan zijn. En laten we eerlijk zijn, de meeste mensen verknallen die eerste kans ook meteen. Een handdruk die net te slap is, een lach die iets te wanhopig oogt, of het onhandige moment waarop je probeert slim over te komen, maar uiteindelijk een opmerking maakt die zelfs een gemiddeld kind van acht belachelijk zou vinden. Het zijn die kleine dingen die mensen onthouden. De eerste indruk is een rotsblok dat van een berg afrolt; probeer het maar eens tegen te houden als het eenmaal in beweging is.

 

Het cynische is dat de meeste eerste indrukken weinig te maken hebben met wie iemand daadwerkelijk is. We baseren ze op oppervlakkigheden, op dingen die binnen de eerste drie seconden waarneembaar zijn. Of je haar goed zit. Of je schoenen gepoetst zijn. Of je net iets te veel naar knoflook ruikt. Mensen zijn oppervlakkig, en de eerste indruk is de ultieme speeltuin voor oppervlakkigheid. Het maakt niet uit dat je later misschien een Nobelprijs wint of een huis vol weeskinderen runt. Als je bij die eerste ontmoeting een stukje spinazie tussen je tanden had, ben je voor altijd "die kerel met die spinazie."

 

En wat doe je eraan? Niets. Je kunt je hele leven besteden aan het perfectioneren van dat ene moment. Het juiste pak, het juiste kapsel, de perfecte openingszin. En toch zal er altijd wel iemand zijn die je niet mag, alleen omdat je lijkt op die verre neef die ooit zijn auto heeft gekrast. Eerste indrukken zijn de tombola van het leven. Het enige wat je kunt doen, is hopen dat je geen waardeloze prijs trekt.

 

El Diablo straalde iets uit wat moeilijk te benoemen viel, maar wat iedereen meteen opviel. Hij was de belichaming van de klassieke Latino macho: donker, golvend haar dat iets te lang was om beschaafd genoemd te worden, maar net kort genoeg om niet wild over te komen. Zijn kaaklijn leek met een passer en een liniaal ontworpen, zo scherp en symmetrisch dat je vermoedde dat hij elke ochtend een kwartier voor de spiegel stond. Donkere ogen die constant een mengeling van minachting en zelfverzekerdheid uitstraalden, de blik van een man die precies weet wat hij wil en meestal ook krijgt. Zelfs in rust leek hij een bepaalde spanning met zich mee te dragen, alsof hij elk moment in actie kon schieten, niet per se om te voetballen, maar om te vechten, te dansen of iemand het hof te maken.

 

Zijn houding was nonchalant, met de hand op zijn heup en een lichte buiging in zijn rug, alsof hij altijd op het punt stond een gevatte opmerking te maken of een fles rum te openen. Hij droeg zijn clubshirt met een soort minachting, de mouwen nonchalant opgestroopt zodat zijn gespierde onderarmen goed zichtbaar waren. Er zat iets in zijn houding en uitstraling dat je instinctief nerveus maakte; alsof hij het type was dat je glimlachend in de rug zou steken als je hem een steek liet vallen, maar het daarna met zo’n charmante grijns zou uitleggen dat je hem bijna vergaf.

 

Zijn bijnaam, El Diablo, paste perfect. Hij straalde de energie uit van iemand die even snel de hemel kon bestormen als de hel in kon stappen. Een aura van gevaar en onvoorspelbaarheid omhulde hem, alsof je hem liever op het veld wilde zien scoren dan hem na de wedstrijd in een donkere steeg tegenkomen. Dit was een man die geboren leek om chaos te veroorzaken, op het veld en daarbuiten.

 

Ondanks het feit dat Santi hem persoonlijk had aangedragen als versterking, op zichzelf al een zeldzaam moment van actieve betrokkenheid, was het meteen duidelijk dat we nu met twee kapiteins op één schip zaten. Santi, de onbetwiste leider van de aanval, en El Diablo, de vers gearriveerde vedette die eveneens een plek voorin claimde, met een houding die boekdelen sprak. De sfeer tussen die twee was ijziger dan een vriesvak op standje maximaal. Waar de rest van de ploeg elkaar met schouderklopjes en halfbakken complimentjes probeerde op te peppen, voerden deze twee een stille oorlog.

 

Het begon al bij de warming-up. Terwijl El Diablo met een air van superieure professionaliteit zijn stretches uitvoerde, keek Santi naar hem alsof hij een slecht uitgevoerde soapopera aanschouwde. "¿Qué haces, ballerina?" mompelde hij net luid genoeg om zijn medespelers aan het lachen te krijgen. El Diablo draaide zijn hoofd traag om, alsof hij de tijd nam om te overwegen of Santi überhaupt waard was om zijn blik te vangen. Hij zei niets, maar zijn gezichtsuitdrukking – een mengeling van minachting en ingehouden woede – vertelde meer dan duizend woorden. De andere spelers staarden naar de grond. Niemand wilde in de vuurlinie terechtkomen.

 

Tijdens de pass-oefeningen werd de spanning alleen maar erger. Wanneer Santi de bal naar El Diablo moest spelen, kwam die óf veel te zacht óf met de snelheid van een katapult aan. "¡Qué precisión tan ridícula!" sneerde El Diablo, terwijl hij zijn handen in een sarcastische slow clap sloeg. Santi’s gezicht vertrok, zijn kaak klemde zich vast alsof hij op het punt stond zijn tanden aan gruzelementen te bijten. "¡Cállate, Diablo! ¿O quieres que te enseñe cómo se juega de verdad?" riep hij dreigend. Zijn stem schoot omhoog, een toon die direct door de hele trainingsgroep resoneerde. 

 

De climax kwam tijdens de partijvorm. Santi, zoals altijd geobsedeerd door zijn eigen grootheid, had de bal op een meter van het doel. El Diablo stond volledig vrij en schreeuwde om de bal. "¡Aquí, Santi!" Maar nee, natuurlijk niet. Santi besloot eigenhandig de ster van het moment te worden en joeg de bal keihard over het doel. "¿Tal vez la próxima vez, payaso?" El Diablo’s stem droop van sarcasme. Zijn handen gingen omhoog in een overdreven gebaar van teleurstelling, alsof hij een toneelstuk opvoerde voor het publiek.

 

Santi draaide zich om, zijn gezicht een combinatie van schaamte en woede. "¡Cierra la boca, Diablo!" beet hij terug. Zijn woorden kwamen uit zijn mond als kogels, scherp en destructief. El Diablo gaf geen krimp. Hij keek Santi strak aan, de spieren in zijn kaak spanden zich aan. "Haz que me calle," zei hij, zacht maar met een dodelijke ernst die de hele ploeg in stilzwijgen deed vervallen.

 

De rest van het team hield zich koest, niemand die ook maar in de buurt van deze vulkaanuitbarsting wilde komen. Zelfs Miguel, normaal altijd goed voor een diplomatieke grap of een relativerende opmerking, leek ineens gefascineerd door het grondpatroon van het trainingsveld. Het was duidelijk: twee kapiteins op één schip, en er stond iemand op het punt overboord te worden gegooid.

 

De oefenwedstrijd begon nog enigszins hoopgevend. Santi en El Diablo stonden samen opgesteld in wat op papier een droomcombinatie leek: brute kracht en geraffineerde techniek, de klassieke yin-yang van een winnende ploeg. Maar al snel bleek dat dit geen harmonie zou worden, maar een kakofonie van ego's en onderdrukte woede.

 

Vanaf de aftrap was het al mis. Santi, met zijn gebruikelijke flair, probeerde een bal van veertig meter op de slof te nemen in plaats van de eenvoudige pass naar El Diablo te geven, die volledig vrij stond. El Diablo stak zijn armen omhoog, zijn gezicht een toneelstuk van ingehouden woede en sarcastische verbazing. "¡¿Por qué no pasas, imbécil?!" schreeuwde hij. Santi negeerde hem demonstratief, maar de toon was gezet.

 

Het hoogtepunt, of beter gezegd dieptepunt, kwam in de 43e minuut. El Diablo had de bal op het middenveld en begon aan een solorun alsof hij dacht dat hij Lionel Messi in zijn hoogtijdagen was. Hij dribbelde langs twee tegenstanders, maar net toen hij zich aan een derde probeerde te ontworstelen, sprintte Santi naar hem toe en kaapte de bal letterlijk van zijn voeten, zonder pardon. "¡Es mi turno, Diablo!" riep hij over zijn schouder, terwijl El Diablo als aan de grond genageld bleef staan, zijn gezicht paars van woede.

 

De tweede helft begon, en de spanning tussen de twee was voelbaar. Bij de eerste de beste situatie waarbij een tegenstander tussen hen in stond, maakten ze beiden een tackle op dezelfde bal en op elkaar. Santi, altijd grof in zijn benadering, vloog vol met zijn knie tegen El Diablo's scheenbeen aan, terwijl El Diablo in een reflex zijn elleboog in Santi's ribben plantte. De tegenstander lag kermend op de grond, maar daar hadden ze beiden geen boodschap aan. Ze stonden oog in oog, klaar om elkaar naar de strot te vliegen.

 

De scheidsrechter, die het allemaal al zat was, floot furieus en trok twee rode kaarten tegelijk, alsof hij de finale van een spaghettiwestern in scène zette. "¡Fuera! ¡Los dos!" schreeuwde hij, terwijl hij wild met zijn armen gebaarde naar de kleedkamers. Santi en El Diablo keken elkaar even aan, hun gezichten vertrokken van minachting, voordat ze hun eigen weg kozen richting de uitgang. Het publiek op de tribunes, een handjevol nieuwsgierige locals, keek met open mond toe. Het leek meer op een aflevering van een telenovela dan een voetbalwedstrijd.

 

De spelers in het veld durfden elkaar amper aan te kijken, bang dat ze de volgende slachtoffers zouden zijn van deze onderhuidse oorlog. Ondertussen stonden Miguel en ik aan de zijlijn, met de armen over elkaar, ieder met zijn eigen blik van wanhoop. "This is a disaster," mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen hem. Miguel haalde zijn schouders op. "Maybe they need therapy... or a boxing ring."

 

In de kleedkamer durfde niemand te kijken wat er gebeurde. De deur was dicht, maar de gestommel en het geschreeuw binnen waren duidelijk hoorbaar. Niemand wist zeker of het luid gekletter dat we hoorden afkomstig was van een omgevallen fles Gatorade of een van de houten bankjes. Eén ding was zeker: dit duo was niet zomaar te lijmen, zelfs niet met een emmer vol lijm en een week vakantie in een luxe resort.

 

Uiteindelijk moest ik wel mijn gezag doen gelden, want laten we eerlijk zijn: het gaf geen pas dat die twee ongeleide projectielen de hele kleedkamer aan puin sloegen alsof ze in een low-budget versie van Fight Club zaten. De andere spelers stonden buiten, nerveus om zich heen kijkend, alsof ze vreesden dat de kleedkamer elk moment zou exploderen. Miguel leunde tegen de muur, zijn gezicht een mengeling van lichte amusementswaarde en pure paniek. "Boss, you should do something," zei hij uiteindelijk, al klonk het meer als een gebed dan als een suggestie.

 

Ik voelde een knoop in mijn maag. Iedereen wist dat het gezag nu aan mij was, de gringo met de grote mond die het zogenaamd allemaal beter wist. Maar dit soort taferelen, twee testosteronbommen die bezig waren elkaar de hersens in te slaan, had ik niet op het curriculum van mijn trainerscursus, die ik nooit had gevolgd, zien staan. Wat was de procedure hiervoor? Waren er protocollen? Waarschijnlijk niet. 

 

Ik twijfelde. Trapte ik de deur open, stormde ik naar binnen als een soort sheriff in een goedkope western, hopend dat mijn grootse entree hen zou doen opschrikken? Maar dat bracht risico’s met zich mee. Santi had me misschien nog net genoeg respect om niet direct mijn kaak te breken, maar El Diablo zou me zonder blikken of blozen een karatetrap verkopen. Aan de andere kant, als ik beleefd zou kloppen, zou ik elke machocredibiliteit verliezen. Beleefdheid wordt in dit soort culturen al snel gezien als een zwaktebod, iets dat alleen mannen met te veel gevoel voor etiquette doen. En eerlijk gezegd had ik al het gevoel dat mijn gezag als een baksteen in het zwembad lag.

 

Ik draaide me om naar Miguel. "What do you think? Kick the door open or...?"

 

Miguel trok zijn gebruikelijke grimas en haalde zijn schouders op, alsof ik hem had gevraagd of de zon morgen zou opkomen. "Depends, boss. You want to look strong or smart? Can’t be both."

 

Ik snoof minachtend en wreef mijn handen over mijn gezicht, deels om mijn zenuwen onder controle te houden en deels om de zweterige kater van de ochtend uit mijn poriën te wrijven. Het geluid van brekend glas uit de kleedkamer bracht me weer met een ruk in de realiteit. Ik had geen tijd om een strategisch plan uit te denken. Tijd om een beslissing te nemen. Ik keek achterom en ik zag dat iedereen, behalve Miguel, een veilig heenkomen had gezocht.

 

"Alright, fuck it," mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen Miguel. Ik voelde hoe het bloed naar mijn hoofd steeg terwijl ik mijn schouder naar achteren rolde en richting de deur liep. Het was nu of nooit.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Excuses voor de kortstondige onderbreking. Normaliter post ik er braaf minstens één update per dag bij, maar het waren even hectische dagen thuis.

 

Op 4-12-2024 om 16:13 zei Marius:

Here comes more trouble  Het was al een zootje ongeregeld, dus voor nog wat extra randgevallen is er zeker wel nog plaats in de selectie. Zeker als ze bij momenten toch nog aardig tegen een balletje kunnen trappen.

 

Drama op het veld en ernaast dit keer  

 

Op 4-12-2024 om 19:23 zei Djurovski:

Leuke bijnaam iig. Oorlog in de 16 krijgt zo wel een andere betekenis 

 

Als ze üiberhaupt lang op het veld staan.

 

Op 5-12-2024 om 09:41 zei ElMarcos:

Een speler die regelmatig de scheidsrechter een poffert op de neus verkoopt, wat kan er mis gaan. 

 

Gekoppeld aan heetbloedige latino's.  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt 

 

[Djurovski]

Uhm waarom raadde Santi die speler aan als hij niet er niet mee kan samenwerken? Of kreeg hij een wat geld mee als ie iemand noemde? Hoe dan ook dit gaat spektakel opleveren

[Marius]

Geen twee kapiteins op één schip is ook duidelijk hier van toepassing  Maar de beste stuurlui staan natuurlijk aan wal. Kom op John  

[Nom de Guerre]

 

CDXXVI. Niet-functioneel naakt

 

Met een welgemikte trap knalde ik de deur open, alsof ik in een goedkope actiefilm speelde waar ik zowel de held als de slechterik moest vertolken. De klap van de deur tegen de muur weerkaatste door de kleedkamer, waar de chaos tot stilstand leek te komen, al was het maar voor een fractie van een seconde. De lucht hing vol met zweet, testosteron en een vleugje goedkope deodorant, het soort geur waarvan je neusgaten spontaan dichtklapten.

 

Ik stapte naar binnen met het theatrale gewicht van iemand die geen idee heeft wat hij nu moet doen, maar dat wel overtuigend probeert te verbergen. "What the fuck is going on here?" bulderde ik, mijn stem een octaaf lager dan normaal, alsof dat de situatie beter zou maken.

 

De klap van de deur die ik open trapte, leek hen te bevrijden uit een trance. Santi en El Diablo keken op, hun gezichten blozend als twee pubers die betrapt waren terwijl ze iets deden wat god noch trainer ooit zou goedkeuren. Hun huid glom van het zweet, alsof ze net een halve marathon hadden gelopen, en hun ogen flitsten wild door de ruimte, op zoek naar een uitweg die er niet was. Maar het meest opvallende en daar zat ik totaal niet op te wachten, was het feit dat ze allebei volkomen naakt waren. Geen shirts, geen shorts, zelfs geen sokken. Alleen maar huid en schaamte, in elkaar verstrengeld alsof ze een artistieke interpretatie van een Griekse worstelscène naspeelden.

 

"What the fuck..." Ik hoorde de woorden uit mijn mond ontsnappen voordat ik kon nadenken. Een tweede keer knipperen maakte de situatie niet beter. Het was wat het was. Een klucht. Een nachtmerrie. En dat alles in de kleedkamer van een voetbalclub waar ik net zo'n beetje enige vorm van orde en professionaliteit probeerde te introduceren. De blik van El Diablo verraadde woede, niet op zichzelf, niet op Santi, maar op mij, omdat ik het lef had binnen te stormen. Santi leek meer een mengeling van verlegenheid en misplaatste trots uit te stralen, alsof hij dacht dat hij een of ander historisch moment had neergezet.

 

Ik voelde de woede in me opborrelen, maar deze keer liet ik het niet naar buiten sijpelen in één grote vloek. Nee, dit was pure frustratie die ik moest kanaliseren. Snel denken, John. Snel denken. "We are going to talk," zei ik, mijn stem luid en vastberaden, alsof ik de generaal was die een troep deserteurs weer in het gareel moest brengen. "And you two are going to shut up and listen!"

 

De echo van mijn stem stierf langzaam weg in de kleedkamer. Het zweet druppelde van El Diablo’s gezicht. Santi keek schijnheilig naar de vloer alsof hij ineens heel geïnteresseerd was in de tegelvoegen.

 

"Miguel!" brulde ik, terwijl ik mijn hoofd naar de deur draaide. "Get the fuck in here and close the fucking door!"

 

De voetstappen van Miguel klonken aarzelend op de gang, alsof hij zich instinctief realiseerde dat wat hij hier zou aantreffen zijn dag niet beter zou maken. De deur piepte toen hij hem openduwde, zijn gezicht eerst bezorgd, daarna perplex, en uiteindelijk de onhandige grimas van iemand die wanhopig niet wil lachen maar toch bijna niet anders kan. Hij dekte zijn mond met zijn hand, keek naar mij, en toen naar het tableau vivant van naakte ellende dat voor hem stond.

 

"Mierda," mompelde hij zachtjes. Vervolgens, en dit was misschien wel het meest frustrerende van alles, sloot hij netjes de deur achter zich zoals ik had gevraagd, alsof dit allemaal een normale dinsdagmiddag was.

 

Ik draaide me weer om naar de twee idioten voor me. "Now," zei ik, met een stem die nauwelijks mijn kokende frustratie kon verhullen. "Explain."

 

Mijn schoenen klakten als een metronoom op de koude tegels terwijl ik met stevige passen naar het midden van de kleedkamer liep. Iedere stap was een aanklacht, iedere echo een reminder aan het totale gebrek aan fatsoen van de twee troela’s voor me. Ik bleef stil staan, recht tegenover hen, en keek ze strak aan, mijn handen in mijn zij, mijn lippen op elkaar geklemd.

 

El Diablo, die altijd al de uitstraling van een menselijk mijnenveld had, snoof luid. Het was een dierlijke, dreigende klank, alsof hij elk moment met zijn neus vuur kon spuwen. Met een woeste beweging veegde hij zweet en frustratie van zijn gezicht met zijn onderarm. Zijn ogen stonden strak en donker, zoals die van een stier vlak voor de dolk erin gaat, en zijn knokkels waren wit terwijl hij zich aan het houten bankje vasthield. Dat bankje, bedacht ik me, was niet zomaar een bankje meer. Het was nu een potentieel moordwapen, klaar om Santi’s ego, of zijn hoofd, ermee te verpletteren.

 

Santi, aan de andere kant, was de belichaming van arrogantie. Hij stond erbij alsof hij net een Champions League-trofee had gewonnen, zijn armen demonstratief over elkaar geslagen. Zijn zelfingenomen blik straalde een minachting uit waar je geen woorden voor nodig had. Alsof hij niet alleen boven El Diablo stond, maar ook boven mij, boven de club en boven de rest van de wereld. Hij leunde lichtjes naar achteren, zijn borst naar voren geduwd, alsof hij elke seconde verwachtte dat er een standbeeld van hem zou worden onthuld.

 

Ik keek van de één naar de ander en haalde diep adem. "Well?" Mijn stem was schraperig, geladen met een sarcasme dat ik niet eens probeerde te verbergen. "Are you going to explain yourselves, or are we just going to stand here playing Who’s Got the Bigger Dick?"

 

Het effect was onmiddellijk. El Diablo’s blik verschoof naar mij, zijn neusvleugels trillend van ingehouden woede. Hij leek elk moment een stap naar voren te willen zetten, zijn zware gestalte klaar om te exploderen. Maar hij bleef staan, zijn tanden op elkaar geklemd alsof hij zichzelf met pure wilskracht in toom hield.

 

Santi, aan de andere kant, koos voor een andere tactiek. Hij rolde overdreven met zijn ogen, zijn hele lichaamstaal een theatrale vertoning van verveeld onbegrip. "Qué carajo estás diciendo," mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen mij, alsof ik degene was die hier het probleem vormde en niet de naakte machtsstrijd die net had plaatsgevonden.

 

Ik voelde de woede in me opborrelen, maar ik dwong mezelf om kalm te blijven. Dit waren mijn vedetten, mijn sterspelers, mijn gouden kippen. Alleen waren het op dit moment vooral twee vechtende hanen, en ik stond midden in de arena. "Miguel," zei ik over mijn schouder zonder mijn blik van hen af te wenden, "tell them to start talking. Now."

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

9 uur geleden zei Djurovski:

Uhm waarom raadde Santi die speler aan als hij niet er niet mee kan samenwerken? Of kreeg hij een wat geld mee als ie iemand noemde? Hoe dan ook dit gaat spektakel opleveren

 

Lovers  Und was liebt sich, das neckt sich. 

 

8 uur geleden zei Marius:

Geen twee kapiteins op één schip is ook duidelijk hier van toepassing  Maar de beste stuurlui staan natuurlijk aan wal. Kom op John  

 

Probeer er maar eens wat van te maken dan   Wat zou jij gedaan hebben?  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt 

 

[Djurovski]

Dan sta je wel even met de mond vol tanden 

[Marius]

Van de ene klucht na de andere. En Miguel stond erbij en keek ernaar. Zelf zou ik ze toch ook ter orde geroepen hebben. Show them who's the boss  

[Nom de Guerre]

 

CDXXVII. Lovers

 

Miguel stapte tussen de twee kemphanen in alsof hij een onverschrokken VN-mediator was in een conflictgebied. Hij draaide zich om naar Santi en El Diablo en vuurde een spervuur van vragen op hen af, met de snelheid van een automatisch geweer. De woorden vlogen door de kleedkamer, een mix van Spaans dat zo snel werd uitgespuugd dat het klonk alsof hij een lang vergeten flamencolied opdreunde. Santi en El Diablo antwoordden allebei tegelijk, elkaar in de rede vallend, schreeuwend, met wilde handgebaren alsof ze elkaar net zo hard in woorden aan het slaan waren als eerder met hun vuisten. 

 

Ik probeerde het gesprek te volgen, maar het was alsof ik naar een Latijns-Amerikaanse soap keek zonder ondertiteling. Zinnen liepen in elkaar over, stemhoogtes stegen en daalden, en de enige herkenbare woorden waren de occasionele scheldwoorden die met verve werden uitgespuwd. "Miguel," riep ik uiteindelijk, mijn hoofd bonzend van de onbegrijpelijke woordenstroom. "What the fuck is going on?"

 

Miguel draaide zich om, zijn ogen lichtjes verwilderd, zijn haar verward alsof hij net door een orkaan was gelopen. Hij haalde diep adem, alsof hij zich klaarmaakte om een episch verhaal te vertellen. "Boss, I think I know. Es complicado, pero… listen." Hij gebaarde naar de twee, die nog steeds in de hoek van de kleedkamer stonden, hun armen over elkaar geslagen, als twee kinderen die straf hadden gekregen maar te trots waren om sorry te zeggen.

 

Miguel begon te spreken, en zoals altijd gingen zijn woorden gepaard met een choreografie van wilde handgebaren die het verhaal net zoveel vertelden als zijn stem. "Santi and Diablo… they love each other, boss. Like, real love. Amor. But also… hate. Is like…" Hij maakte een explosief gebaar met zijn handen, alsof hij een vuurwerk nabootste. "They can’t play together because… they want to be the star. El numero uno. Both of them. But when they apart, también problemas. Santi, he drinks. Mucho. Rum, whiskey, tequila… whatever. And Diablo…" Miguel sloeg zijn vuist in zijn hand voor effect, zijn ogen groot en dramatisch. "He fights. Everyone. Anyone. Like a torro loco."

 

Ik keek naar de twee, die nu met betraande ogen naar de vloer staarden, alsof ze allebei wisten dat Miguel hen zojuist volledig had doorgrond. "So what you’re saying is," begon ik langzaam, terwijl ik probeerde de waanzin van de situatie te bevatten, "that these two lunatics are in a toxic relationship… with each other?"

 

Miguel knikte heftig, zijn handen open naar me gericht alsof hij een priester was die de waarheid predikte. "Sí, boss. Es amor, pero…" Hij maakte opnieuw dat explosieve gebaar met zijn handen. "Volcán. They love, they fight, they play… and if they not together, everything fall apart. But if they together, también problemas."

 

Ik sloot mijn ogen en liet mijn hoofd zakken in mijn handen. Dit was niet zomaar een sportteam. Dit was een psychologisch experiment gone wrong. Santi en El Diablo, de sterspelers die tegelijkertijd de beste en de slechtste invloed op elkaar waren. Hoe ga je daarmee om? "Miguel," zuchtte ik, terwijl ik naar hem keek met de wanhoop van een man die zojuist hoorde dat zijn huis in brand stond en tegelijkertijd onder water liep, "what the fuck do we do with this?"

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

Op 7-12-2024 om 09:29 zei Djurovski:

Dan sta je wel even met de mond vol tanden 

 

Nog een geluk dat er niks anders in de mond zat  

 

Op 7-12-2024 om 10:31 zei Marius:

Van de ene klucht na de andere. En Miguel stond erbij en keek ernaar. Zelf zou ik ze toch ook ter orde geroepen hebben. Show them who's the boss  

 

Veel meer kun je niet doen

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt 

 

[Marius]

Net als je denkt dat het niet veel gekker kan  Begin deze knoop maar eens te ontwarren John!