[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[bas huijsmans]

Het sprookje duurt maar voort

[Nom de Guerre]

 

CLXXIV. Pafos; de respons

 

De mannen uit Pafos, die net een figuurlijke klap hadden geïncasseerd, stonden er even bij alsof ze een harde stoot in de maag hadden gekregen. Hun aarzeling was zichtbaar, als een bokser die probeert zijn adem terug te vinden terwijl de scheidsrechter tot acht telt. Maar zoals het geval is met door de wol geverfde vechters, duurde dit moment van kwetsbaarheid niet lang.

 

Na de eerste schok, een moment van collectieve verwarring en het hergroeperen van hun tactische linies, schudden de Pafos-spelers hun aarzeling van zich af. Waar ze in de openingsfase nog afwachtend hadden gespeeld, een beetje zoals een kat die vanaf een afstandje een muis bestudeert, kozen ze nu voor een meer agressieve benadering. De schakelaar werd omgezet, en plotseling leek het alsof ze beseften dat de tijd van observeren voorbij was.

 

Met hernieuwde felheid gingen ze de duels aan. Het was alsof ze plotseling inzagen dat er meer op het spel stond dan alleen hun trots; dit was een strijd om overleving in de voetbaljungle. Onze spelers, die het moment daarvoor nog genoten van een korte periode van overwicht en controle, vonden zichzelf plotseling onder een zware druk gezet. Pafos zette hen direct vast, met de intensiteit van een hongerige roofdier dat eindelijk het hek rond zijn kooi heeft zien openen.

 

De duels werden harder, de tackles scherper, en elke pass van onze kant werd beantwoord met een directe en agressieve respons. Het veld werd een schaakbord waarop elke zet meteen werd gevolgd door een tegenzet, elke aanval gepareerd met een counter. Het spel was geen vriendelijk potje meer; het was een strijd, een test van wilskracht en uithoudingsvermogen.

 

Deze omschakeling in de dynamiek van de wedstrijd zorgde voor een zichtbare verandering in de houding van beide teams. Waar er eerst nog ruimte was voor subtiele passes en tactische manoeuvres, was het nu een arena geworden waarin alleen de sterksten en meest vastberaden zouden overleven. En terwijl ik daar stond, langs de lijn, kon ik alleen maar hopen dat onze spelers de storm die nu over hen heen raasde, zouden doorstaan en misschien, met een beetje geluk en veel doorzettingsvermogen, zelf het tij konden keren.

 

Het verschil in klasse werd al snel zichtbaar op het veld, zo helder als de glazen van een bril die net gepoetst zijn. Pafos, met hun spelers afkomstig uit de hoogste divisie, demonstreerde een technisch surplus dat onmiskenbaar was. Hun balbehandeling was als poëzie, vloeiend en bijna moeiteloos, terwijl ze onder druk stonden. Het was alsof ze een extra zintuig hadden, een manier om de tijd net een fractie te vertragen, waardoor ze steeds net dat beetje meer ruimte en tijd hadden dan mijn jongens van Spartakos.

 

Mijn team, hoewel fysiek fit en onvermoeibaar, had niet de technische finesse die Pafos tentoonspreidde. Ze compenseerden dit gebrek met pure wilskracht en zweet. Ze liepen harder, hun longen brandend van inspanning, hun spieren gespannen als de snaren op een viool. Het was een heroïsche poging om het gebrek aan verfijning te overbruggen met brute kracht en vastberadenheid.

 

We speelden compact, als een groep die instinctief weet dat ze enkel samen sterk kunnen staan tegen de geraffineerde aanvallen van de tegenstander. De ruimtes werden klein gehouden, de linies dicht op elkaar als de pagina's van een dichtgeslagen boek. Dit collectieve blok van lichamen en wilskracht maakte het moeilijk voor Pafos om door te breken, ondanks hun technische superioriteit.

 

De spelers van Pafos, onaangedaan door onze fysieke stijl, bleven hun spel van hoge kwaliteit spelen, elk balcontact een bewijs van hun hogere opleiding en ervaring in de top van het voetbal. Hun passes sneden door onze verdediging alsof het zachte boter was, en hun bewegingen waren synchroon en doelgericht, elke stap en elke draai een stukje van een groter plan.

 

En daar stond ik, langs de zijlijn, toe te kijken hoe mijn team vocht als leeuwen, elke centimeter van het veld verdedigend met een verbetenheid die grensde aan het waanzinnige. Het was een strijd, niet alleen tegen Pafos, maar ook tegen onze eigen beperkingen, een gevecht om respect en erkenning, een poging om de natuurlijke orde te verstoren en misschien, heel misschien, een wonder te bewerkstelligen op deze avond in Nicosia.

 

Na een minuut of acht braken de mannen van Pafos door onze verdedigingslinie, maar daar stond gelukkig onze reddende engel; Trifunovic, een verdediger wiens aanwezigheid op het veld synoniem stond voor tactische scherpzinnigheid en een onwrikbare houding in de ruwste vorm van de kunst die voetbal heet. Zijn tegenstander van dat moment was niet zomaar iemand, maar Peniel Mlapa, de robuuste spits wiens kracht en snelheid een constante dreiging vormden. Mlapa, met de bal alsof deze aan zijn voeten was gelijmd, dribbelde met een energie die zelfs de meest doorgewinterde verdedigers zou intimideren. Gelanceerd door een handige steekpass van de Tsjech Josef Kvida stormde hij vooruit, zijn lichaam een toonbeeld van kracht en dreiging, richting het doel van Spartakos.

 

Trifunovic, wiens ogen de bewegingen van Mlapa met de precisie van een roofdier volgden, berekende zijn moment. Zijn lichaam was gespannen, maar zijn geest was fluïde en scherp, klaar om te reageren op de onvoorspelbare bewegingen van Mlapa. Terwijl het publiek zijn adem inhield en de lucht in het GSP-stadion trilde van spanning, zette Trifunovic een beslissende stap vooruit. Zijn beweging was die van een ervaren krijger die precies weet wanneer hij moet toeslaan.

 

Met sublieme timing, verkregen door jaren van confrontaties op het hoogste niveau, gleed Trifunovic naar voren. Zijn tackle was als een meesterviolist wiens strijkstok subtiel over de snaren van zijn instrument glijdt, krachtig en tegelijk beheerst, een paradox die alleen in het voetbal bestaat. Zijn voet raakte de bal met een tederheid die in schril contrast stond met de agressie die nodig is om een speler als Mlapa te stoppen. Het was alsof de tijd even stilstond, en in die fractie van een seconde werd het stadion een arena van verstilde actie.

 

Mlapa, verrast maar ongedeerd, struikelde licht maar herstelde snel, een bewijs van zijn ongeëvenaarde fysieke capaciteiten. De uitdrukking op zijn gezicht was een mengeling van frustratie en respect, een zeldzaam moment waarop zelfs hij de meesterlijkheid van zijn tegenstander moest erkennen.

 

Trifunovic stond op, veegde het gras van zijn broekje en keek even naar de tribunes, waar de fans van Spartakos hun waardering lieten blijken door een donderend applaus en gejuich. Zijn gezicht vertoonde een flauwe glimlach, de glimlach van een man die wist dat hij zojuist deel had genomen aan een moment van pure voetbalmagie.

 

In die enkele actie, in dat ene moment, werd alles dat voetbal zo prachtig maakt, weerspiegeld. Het was niet alleen een fysieke confrontatie, maar ook een duel van intellect, instinct en kunst. En terwijl het spel doorging, bleef de echo van die tackle hangen in het stadion, een symbool van de eeuwige strijd tussen aanvaller en verdediger.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

5 uur geleden zei Marius:

Afvallende ballen kunnen o zo belangrijk zijn. Tenminste, als er iemand staat om ze op te vangen. En dat is dan weer een tactische - meester - zet van John. Een droomstart in ieder geval, nu nog een droomeinde?

 

De eerste voortekenen zijn goed, nu gaan we voor het Hollywoodeinde. 

 

2 uur geleden zei bas huijsmans:

Het sprookje duurt maar voort

 

The neverending story.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Pompen, en hopelijk niet verzuipen. Vooral die eerste storm overleven. Want ook die gaat wel een keer terug liggen.

[ElMarcos]

Na de mooie voorsprong lijkt de tegenstander wakker en vastberaden om niet de volgende achter de zegewagen van John te worden. Nu is het een kwestie van pompen of verzuipen tot de storm weer gaat liggen.

[Nom de Guerre]

 

CLXXV. Pafos; op de counter

 

Pafos begon druk te ontwikkelen, de mannen van Spartakos plooiden terug en verdedigden het eigen strafschopgebied. Een lange bal van de ploeg uit Pafos was wederom een prooi voor Trifunovic, die de bal opzij kopte richting Maisuradze, de dirigent van onze ploeg, die met een mengeling van vermoeidheid en onverzettelijkheid de bal onder controle bracht. Met een zeldzame elegantie en rust die kenmerkend is voor ware meesters, keek hij op en zag de achterhoede van Pafos splijten als de Rode Zee voor Mozes.

 

Maisuradze speelde de bal over ruim veertig meter naar Pittaras, die een prachtige eerste aanname had en richting het doel van Pafos dribbelde. De achterhoede had geleerd van de openingstreffer en onze sluwe aanvalsleider kreeg de ruimte niet om uit te halen. In plaats van een actie te forceren en daarmee een kansrijke situatie om zeep te helpen, hield Pittaras het overzicht.

 

Vanuit zijn ooghoeken merkte hij de loopactie van Chanturia op, die op volle snelheid buitenom kwam aanzetten. Pittaras bleef rustig en op precies het juiste moment speelde hij de bal met een subtiele voetbeweging door tikte naar de aanstormende Chanturia. Chanturia, zijn gezicht een masker van concentratie en vastberadenheid, liep op volle snelheid richting het doel. Zijn ogen waren gefixeerd op de bal, alsof niets anders ter wereld ertoe deed.

 

Terwijl hij het strafschopgebied naderde, versnelde hij nog een laatste keer, zette zijn voet tegen de bal en krulde deze met een verfijning en precisie die alleen de grootste spelers bezitten, in de verre hoek van het doel. De Pafos doelman kon slechts toekijken hoe de bal langs hem vloog, net buiten zijn bereik, een volmaakte combinatie van kracht en precisie.

 

De energie die volgde was explosief; Chanturia draaide weg, zijn armen wijd gespreid, een uitbarsting van pure extase en opluchting op zijn gezicht. Zijn medespelers stortten zich op hem in een wirwar van blauwe shirts, vermoeide lichamen en emotionele uitbarstingen, terwijl onze fans in het stadion hun vreugde uitschreeuwden.

 

Onze droomstart, die al onwaarschijnlijk genoeg was, kreeg het perfecte vervolg met een snelle tweede treffer, wat in de brute wereld van FPS-games een 'double tap' genoemd wordt. Alsof het lot zelf besloten had zich voor één avond te kleden in de kleuren van Spartakos en mee te spelen op het veld, bewerkstelligden mijn jongens een scenario dat zelfs de meest fantasierijke voetbalromanticus slechts in zijn wildste dromen zou durven opschrijven.

 

De finale was technisch gezien nog niet beslist, maar de klok tikte genadeloos door. Desondanks was het zo dat de tegenstander natuurlijk nog steeds gevaarlijk was, maar met twee doelpunten op zak en de wind zo stevig in de rug dat het leek alsof Zeus zelf ons voortblies, hadden we alles in eigen hand. De sfeer in het stadion deed weliswaar meer denken aan een begrafenis dan aan een voetbalwedstrijd door de schaarse bezetting, maar het deel waar onze fans zaten leek elektrostatisch geladen met de verwachting van iets groots.

 

De spelers van Pafos, hun gezichten verdwaasd en troosteloos, leken even hun onoverwinnelijkheid kwijt te zijn. Ze dwaalden over het veld als schimmen, schijnbaar vergetend dat de wedstrijd nog gaande was, terwijl wij, Spartakos, leken te groeien, onze schaduwen zich uitstrekkend over het gras alsof we reuzen waren.

 

Op dat moment, terwijl ik langs de zijlijn ijsbeerde met de zenuwen van een jonge vader in de kraamkamer, wist ik dat we getuige waren van een van die zeldzame voetbalmomenten die de geschiedenisboeken halen. Met iedere pass, iedere uittrap van de keeper, leek het lot een pagina om te slaan in het grote voetbalboek, ons stevig neerzettend in het hoofdstuk van de onverwachte kampioenen.

 

Toch, ondanks de bijna tastbare overwinning die in de lucht hing, bleef ik op mijn hoede. Voetbal, zoals het leven, heeft de neiging om je hoop en dromen te bespotten net op het moment dat je denkt dat je ze kunt grijpen. Maar voor nu, op dit moment in de schaduw van de ondergaande zon, met onze vijand wankelend en onze helden op de piek van hun krachten, konden we even geloven, echt geloven, dat de cup al de onze was.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

18 uur geleden zei Marius:

Pompen, en hopelijk niet verzuipen. Vooral die eerste storm overleven. Want ook die gaat wel een keer terug liggen.

 

Het perfecte vervolg in dat opzicht.

 

41 minuten geleden zei ElMarcos:

Na de mooie voorsprong lijkt de tegenstander wakker en vastberaden om niet de volgende achter de zegewagen van John te worden. Nu is het een kwestie van pompen of verzuipen tot de storm weer gaat liggen.

 

All hands on deck!

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[bas huijsmans]

Dit is wel een cliffhanger hoor

[Marius]

Je kan natuurlijk op geen betere manier de angel eruit halen dan zelf een keer succesvol tegen te prikken. Nu met 0-2 de rust in en de tegenstander die meteen na de koffie bij de eerste beste aanval de aansluitingstreffer scoort, of is dat te veel FM voorspelbaarheid?

[Djurovski]

De winst is bijna te ruiken

[Nom de Guerre]

 

CLXXVI. Pafos; de worsteling

 

De mannen uit Pafos, die niet voor niets tot in deze finale waren geraakt, lieten zich niet zomaar naar de slachtbank leiden. Met de veerkracht van een kat die van een wolkenkrabber valt en toch op zijn poten terechtkomt, bleven ze aanvallen, gedreven door de moed der wanhoop en het besef dat een enkele aansluitingstreffer het tij kon keren in deze tumultueuze zee van een voetbalwedstrijd.

 

Het technische surplus van Pafos werd duidelijk zichtbaar, zelfs in de beperkte ruimtes waar het veld meer weg had van een overbevolkte stranddag dan van een voetbalarena. In de één-op-éénduels flitsten hun spelers langs onze verdedigers met een gemak dat zowel bewonderenswaardig als frustrerend was. De dreiging was constant, als het zachte getik van een tijdbom in de achtergrond, elk moment klaar om de wedstrijd op zijn kop te zetten.

 

Maar Spartakos, niet onbekend met de kunst van het overleven, antwoordde met tactische slimmigheidjes die het midden hielden tussen briljant en brutaal. Kleine professionele overtredingen werden niet geschuwd; een shirtje trekken hier, een subtiele duw daar, allemaal uitgevoerd met de grijns van een straatartiest die weet wanneer hij net over de grens kan gaan zonder gepakt te worden.

 

Bovendien maakten we veel vuile meters, renden we ons de ziel uit het lijf, alsof elke sprint die we trokken ons dichter bij de verlossing bracht. Het was een strijd, hard en ongepolijst, waarin elke speler zijn deel van het zware werk op zich nam, zijn lichaam gooide in elke strijd, zijn hart en longen verbrandde in het vuur van de competitie.

 

De tactische discipline van Spartakos was zoals het roet onder de nagels van een monteur, een teken van hard werk en doorzettingsvermogen. Het was niet altijd mooi, soms zelfs ronduit lelijk, maar het was effectief. Een laag blok, compact spelen, rugdekking geven. Het was voetbal op zijn meest rauw, een spel van overleven en sluwheid, waarbij elk fluitsignaal van de scheidsrechter zowel een zegen als een vervloeking kon zijn.

 

Zo ontvouwde de wedstrijd zich, een chaotisch ballet van aanvallen en verdedigen, waarbij Spartakos elke aanval van Pafos pareerde met de hardheid van een bokser en de sluwheid van een straatvechter. Het was niet de elegantie van het spel dat ons naar de overwinning zou leiden, maar de rauwe wil om te overleven en te zegevieren, ongeacht de esthetiek van onze methoden.

 

Terwijl de tijd zijn meedogenloze mars voortzette op het veld van de finale, strandde aanval na aanval van Pafos op de granieten muur die de achterhoede van Spartakos was geworden. Het was alsof elke poging van Pafos om door te breken op een onzichtbare barrière stuitte, een barrière gevormd door discipline, doorzettingsvermogen en een onverbiddelijke wil om niet te buigen.

 

Ja, speler voor speler beschouwd, was Pafos zonder twijfel superieur. Hun technische vaardigheden, hun individuele flair, het was allemaal van een hoger niveau. Maar voetbal, zoals de meest bittere lessen van het leven vaak bewijzen, is geen sport van individuen. Het is het samenspel, de eenheid, de gezamenlijke strijd die telt. Op dat vlak schoten de mannen van Pafos tekort. Hun spel, hoewel esthetisch aangenaam en technisch verfijnd, miste de ruwe, ongepolijste samenhang en opofferingsgezindheid die Spartakos tentoonspreidde.

 

De lessen van Bas, onze onverschrokken coach, wiens filosofieën soms meer weg hadden van guerrillaoorlogsvoering dan van traditioneel coachen, werden tot in de perfectie uitgevoerd. "Vechten, werken en bikkelen," dat waren de mantra’s die hij ons had ingeprent, en vechten deden we. Elk duel was een gevecht, elke balbezit een oorlog op zich. Spartakos transformeerde het spel in een fysieke uitputtingsslag, waarbij elke speler zijn deel van het vuile werk op zich nam, zonder klagen, zonder twijfel.

 

De wanhoop van Pafos groeide met de minuut. Je kon het zien in de manier waarop ze hun schouders lieten hangen na weer een mislukte aanval, in de gefrustreerde blikken die ze wisselden na weer een afgebroken spelmoment. Hun spel werd gehaaster, minder doordacht, terwijl de klok genadeloos tikte. Hun pogingen waren als golven die braken op een rotsachtige kust, krachtig maar uiteindelijk vruchteloos.

 

Want die metaforische kust, daar stonden wij, de mannen van Spartakos, als een rots in de branding, onwrikbaar en onoverwinnelijk in onze eenvoudige, maar effectieve strategie. Het was geen kwestie van mooi voetbal of technische hoogstandjes; het was een kwestie van overleven, van het uithouden tot het eindsignaal, van het beschermen van onze voorsprong alsof ons leven ervan afhing.

 

De finale naderde de rust, en terwijl Pafos wanhopig zocht naar dat ene moment van magie dat hun overmacht zou bevestigen, hield Spartakos stand, een toonbeeld van collectieve kracht en mentale vastberadenheid. Dit was ons moment, ons gevecht, en niemand kon ons dit afnemen.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

Op 12-6-2024 om 09:29 zei bas huijsmans:

Dit is wel een cliffhanger hoor

 

Dat is wel een beetje een terugkerend thema. 

 

Op 12-6-2024 om 09:38 zei Marius:

Je kan natuurlijk op geen betere manier de angel eruit halen dan zelf een keer succesvol tegen te prikken. Nu met 0-2 de rust in en de tegenstander die meteen na de koffie bij de eerste beste aanval de aansluitingstreffer scoort, of is dat te veel FM voorspelbaarheid?

 

Dat is wel een beetje het clichéverloop van zo'n potje inderdaad.

 

9 uur geleden zei Djurovski:

De winst is bijna te ruiken

 

De voortekenen zijn erg gunstig.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Wat een nagelbijter moet dit zijn voor John. Je voelt dat je ploeg onder druk staat, maar tegelijkertijd kan het plannetje niet beter uitgevoerd worden. Benieuwd of Dame Fortuna op zijn schouder blijft staan.

[ElMarcos]

Het beloven nog minimaal 45 spannende minuten te worden, want Pafos is duidelijk nog op zoek naar de goal om aansluiting te vinden. Iets zegt mij dat kort na rust dit verhaal nog een onverwachte plottwist kan opleveren of het startschot van een glorieus epistel dat elk droom te boven gaat over deze bekerfinale. 

[Nom de Guerre]

 

CLXXVII. Pafos; de kers op de taart

 

Met het tikkende geluid van de tijd die wegglipte als een aftellende bom in een thriller, brak er een moment aan waarop elke seconde zwaarder woog dan een loodzware steen. Chanturia, onze vinnige vleugelspeler, wiens dribbels soms meer op danspassen leken, was bezig met een wanhopige poging om zijn bewaker te omspelen aan de zijlijn. Met een paar schijnbewegingen die meer geschikt zouden zijn voor een stierenvechter, dreef hij zijn tegenstander tot wanhoop. De verdediger, met de elegantie van een dronken zeeman, zag zich genoodzaakt de bal in een laatste reflex over de achterlijn te glijden. Een hoekschop, met nog maar een flinterdunne minuut blessuretijd op de klok.

 

Het was zo'n moment waarop je als coach je waarde kon bewijzen, of je kon falen als een generaal wiens plannen in rook opgaan. Ik stond daar, aan de zijlijn, mijn armen zwaaiend als een molen in een zware storm, mijn spelers dirigerend. "Go on, get in there!" schreeuwde ik, mijn stem gespannen van de urgentie. Alle kopsterke spelers werden naar het front gestuurd, de voltallige Spartakosluchtmacht kwam in actie.

 

Dit was het moment waarop helden geboren werden, in de donderende arena van het beslissende gevecht. Onze verdedigers, normaal de stille bewakers van de achterhoede, transformeerden nu in de speerpunten van onze aanval. Met de zwaarte van het moment op hun schouders, liepen ze naar het strafschopgebied van Pafos, hun gezichten strak van concentratie, hun harten bonzend als trommels in de nacht.

 

De hoekschop zelf was meer dan een routineuze trap; het was een lanceerplatform voor de laatste aanval, een vuurpijl die klaar stond om afgeschoten te worden in de donkere hemel van de wedstrijd. Ik keek toe, mijn adem ingehouden, mijn handen gebald tot vuisten, terwijl onze specialist zich over de bal boog. De zwaai van zijn been was als het strijken van een dirigent zijn stok, de bal draaide door de lucht, een draaiende meteoriet op weg naar zijn bestemming.

 

Terwijl de bal door de lucht zoefde, leek de tijd even stil te staan. Elk paar ogen in het stadion volgde de zweefvlucht van de bal, elke supporter hield zijn adem in. Dit kon het moment van de definitieve knockout zijn, de uppercut die het gevecht zou beslissen. Als we het goed uitspeelden, als het universum ons gunstig gezind was, zou deze bal het begin zijn van een explosie van vreugde voor Spartakos, een vreugde die zou echoën in de harten van onze fans, lang nadat de laatste fluit had geklonken.

 

De bal vloog door de lucht, over de hoofden van vriend en vijand, een perfecte parabool beschrijvend tegen de avondhemel van Nicosia. Maisuradze, die zich enigszins afzijdig had gehouden van het gewoel in het strafschopgebied, had zijn positie ingenomen buiten de zestienmeter. Zijn ogen volgden de bal met de intensiteit van een roofdier dat zijn prooi in het vizier heeft.

 

Toen de bal daalde, leek de tijd te vertragen. Irakli berekende de baan van de bal, zijn lichaam al in beweging voordat zijn brein de commando’s volledig had verwerkt. Hij bewoog met een elegantie die zijn voetbalintelligentie en technische vaardigheid tentoonspreidde, en net op het moment dat de bal binnen bereik kwam, leek het alsof de hele wereld zijn adem inhield.

 

Met een beweging die zowel brutaal als adembenemend was, nam hij de bal op de volley. Zijn rechtervoet zwaaide door de lucht, raakte de bal vol op de wreef, en stuurde deze met een ongelooflijke snelheid en precisie terug naar het doel. De bal sloeg in het net voordat de keeper goed en wel kon reageren, een staaltje van pure voetbalkunst dat alleen door de allergrootsten kan worden uitgevoerd.

 

De mimiek van Irakli na het doelpunt was een studie waard: een mix van triomf en nonchalance, alsof hij zelf maar half geloofde dat hij zoiets subliems had gepresteerd. Zijn armen spreidde hij uit, een held uit een Grieks epos waardig, terwijl hij richting het plukje jubelende fans liep. 

 

3-0, zo net voor de pauze. Ongeloof en vreugde, die twee tegenstrijdige emoties, duelleerden in de harten van iedereen die betrokken was bij deze bizarre voetbalshow. Wat gebeurde hier in vredesnaam? Het leek wel alsof de goden van het voetbal besloten hadden om alle voetballogica overboord te gooien en Spartakos een wonderbaarlijke avond te gunnen.

 

De grote klok van het stadion tikte onverbiddelijk naar het einde van de eerste helft. De fans van Pafos, die eerst nog hun team met hoopvolle gezangen hadden aangemoedigd, staarden nu in verbijstering naar het spektakel voor hun ogen. Hun monden vielen open, alsof de onderkaak even een pauze nam van het bovenste deel. Hun gezichten waren studiemateriaal voor iedereen die geïnteresseerd is in de menselijke expressie van totale ontreddering.

 

Aan de andere kant, de Spartakos-aanhang, die waarschijnlijk met niet meer dan een voorzichtige hoop op een goede afloop naar het stadion waren gekomen, waren nu getuigen van een voetbalmirakel. Hun vreugde kende geen grenzen. Mannen en vrouwen, jong en oud, ze sprongen op en neer, hun armen zwaaiend, hun keeltjes schor van het schreeuwen, een chaotische orkest van ongebreidelde blijdschap. 

 

Ik, de coach, stond aan de zijlijn, mijn handen op mijn hoofd, mijn brein racend om bij te benen wat mijn ogen zagen. Dit was het soort moment waarop je jezelf afvraagt of je misschien in een droom gevangen zit, een zoete, onmogelijke droom waaruit je niet wilt ontwaken. De tactieken die we hadden geoefend, de strategieën die we hadden gesmeed - het leek allemaal te convergeren in een perfecte storm van voetbalsucces.

 

Het fluitsignaal voor de rust klonk, een bevrijdende adempauze in een tot dusver ademloze wedstrijd. De spelers van Spartakos jogden naar de kleedkamer, hun gezichten een mengelmoes van vermoeidheid en extase. In de kleedkamer zou ik ze terug moeten brengen naar de aarde, hen herinneren aan de tweede helft die nog gespeeld moest worden, maar voor nu, voor dit moment, was het moeilijk om niet mee te gaan in de roes van deze onverwachte voorsprong.

 

3-0 op slag van rust. Het was meer dan een voetbalwedstrijd. Het was een verhaal dat nog jaren verteld zou worden, een verhaal over underdogs en onverwachte helden, over ongeloof en vreugde die hand in hand gingen op een koel avond in een verlicht stadion. Wat gebeurde hier in vredesnaam? Wat het ook was, het was magisch.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

 

4 uur geleden zei Marius:

Wat een nagelbijter moet dit zijn voor John. Je voelt dat je ploeg onder druk staat, maar tegelijkertijd kan het plannetje niet beter uitgevoerd worden. Benieuwd of Dame Fortuna op zijn schouder blijft staan.

 

Vrouwe Fortuna is een vieze slet  Die eet gewoon van twee of meer walletjes hoor.

 

2 uur geleden zei ElMarcos:

Het beloven nog minimaal 45 spannende minuten te worden, want Pafos is duidelijk nog op zoek naar de goal om aansluiting te vinden. Iets zegt mij dat kort na rust dit verhaal nog een onverwachte plottwist kan opleveren of het startschot van een glorieus epistel dat elk droom te boven gaat over deze bekerfinale. 

 

Ik kan oprecht zeggen dat het een spannende finale was.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Of hoe de voetbalterm "een gevleide voorsprong" wel een heel andere dimensie krijgt. Dit gaat Spartakos toch nooit meer weggeven, toch? 

[ElMarcos]

Met deze voorsprong lijkt het toch wel haast niet meer mis te kunnen gaan, maar tja.... we kennen jou en we kennen dit verhaal

[Nom de Guerre]

 

CLXXVIII. Pafos; de rust

 

Terwijl de spelers een voor een de kleedkamer binnenstrompelden, glanzend van zweet en bekleed met de glorie van hun tot dusver spectaculaire prestatie, zat ik daar, een beetje verloren in mijn eigen gedachten, piekerend over de juiste woorden. Het is merkwaardig, inderdaad, hoe complex het kan zijn om de juiste woorden te vinden, zelfs als de stand op het scorebord het rechtvaardigde om achterover te leunen en te ontspannen met een sigaar en een biertje.

 

Wat zeg je tegen een ploeg die, tegen alle verwachtingen in, de gedoodverfde favoriet in een grote finale op een schier onoverkomelijke 3-0 achterstand heeft gezet? "Lekker bezig, jongens" leek inderdaad te zwak, bijna beledigend in zijn nonchalance, terwijl een stortvloed van lof en bewieroking het gevaar zou kunnen meebrengen dat ze te zelfgenoegzaam zouden worden, tevreden in hun voorsprong, wat in de tweede helft fataal kon zijn.

 

Het is een delicate dans, die van een coach in de rust van zo'n wedstrijd, waarbij je de balans moet vinden tussen erkennen en aansporen, tussen vieren en waarschuwen. De kleedkamer was gevuld met een rumoer van opgewonden stemmen, een bijenkorf van activiteit waarin iedereen nog nasudderde van de eerste helft, maar mijn geest was ergens anders, verzonken in strategische overwegingen.

 

Voordat ik ook maar een woord kon uitbrengen, barstte Vassilis het kleedlokaal binnen, zo extatisch en energiek alsof hij persoonlijk een halve krat El ϸousto naar binnen had gewerkt. Zijn woordenstroom was een waterval van verwondering en verbazing: "Fuckin'- What the fuckin'. Fuck. Who the fuck fucked this fucking... How did you fucking fucks... FUCK!" Zijn uitbarsting, hoewel royaal doorspekt met krachttermen, brak de spanning op een manier die niets anders had gekund. Plotseling grijnsde iedereen van oor tot oor, terwijl langzaam het besef doordrong van wat we zojuist gepresteerd hadden.

 

Ewald, nooit iemand die een kans om droog te reageren voorbij liet gaan, reageerde met zijn kenmerkende Teutoonse onderkoelde stijl: "Vell, zat really showcases ze diversity of ze word, ja?" Zijn opmerking, die hij uitsprak met een uitgestreken gezicht en een perfect getimede pauze, maakte de meeste jongens aan het lachen.

 

De sfeer in het kleedlokaal, eerst nog geladen met de zware lucht van anticipatie en nerveuze energie, was nu volledig omgeslagen. Wat eerst een bastion van gespannen focus was, voelde nu aan als de achterkamer van een kroeg waar een onverwachte overwinning op het punt stond grondig gevierd te worden. Vassilis, nog steeds hijgend alsof hij net een marathon had gelopen, sloeg een hand op mijn schouder, zijn ogen twinkelden van de adrenaline en voldoening.

 

"Man, what a game," zei hij, zijn stem schor van het geschreeuw. "If we keep playing like this, it really can’t go wrong for us, right?" Zijn vraag was retorisch, maar het zette de toon voor de rest van de pauze.

 

Ik keek rond, zag de bezwete gezichten, de opengevallen monden nog half in een lach, en wist dat dit de momenten waren die je voor altijd bijbleven, of je nu wilde of niet. Dit was meer dan voetbal; dit was een verhaal dat we samen schreven, een herinnering die we samen etsten in de eeuwigheid van ons collectieve geheugen. 

 

Met een laatste blik op mijn horloge wist ik dat het tijd was om de focus terug te brengen. Ik schraapte mijn keel, de stilte die volgde was haast tastbaar. "Gentlemen, your play has been nothing short of phenomenal so far," begon ik, mijn stem gemeten om geen enkele emotie te verraden die niet berekend was. "But," en hier pauzeerde ik, zodat het woord in de lucht hing als een guillotine boven het hoofd van een veroordeelde, "it’s not over yet. Three-nil is a beautiful score, but only if it holds until the final whistle."

 

Ik keek rond, ving hun blikken, sommige nog steeds verhit van de inspanning, andere al koel van de opkomende realisatie. "This lead gives us control, yes, but it’s also a test—a test of your focus, your professionalism. We need to stay sharp, fight for every ball as if the score is 0-0."

 

De boodschap was duidelijk, en terwijl ik sprak, zag ik hoe de raderen in hun hoofden begonnen te draaien, de realisatie dat dit inderdaad de realiteit was, dat overmoed onze grootste vijand kon worden. Het was mijn taak als coach om ze geaard te houden, geworteld in de realiteit dat een voetbalwedstrijd—vooral een finale—vol verrassingen kan zitten.

 

"We keep up the pressure, we keep playing as we started. No complacency, no self-satisfaction. We are Spartakos, and we have forty-five minutes to go." Mijn stem steeg, vol vuur nu, de tactische kalmte vervangen door de passie van een man die gelooft in het onmogelijke, dat op de rand staat van het tastbare.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

18 uur geleden zei Marius:

Of hoe de voetbalterm "een gevleide voorsprong" wel een heel andere dimensie krijgt. Dit gaat Spartakos toch nooit meer weggeven, toch? 

 

Never underestimate the predictability of stupidity.

 

13 uur geleden zei ElMarcos:

Met deze voorsprong lijkt het toch wel haast niet meer mis te kunnen gaan, maar tja.... we kennen jou en we kennen dit verhaal

 

Ik kan oprecht bekennen dat ik aan het eind van de wedstrijd het zweet in de bilspleet had staan en dan niet vanwege de temperatuur.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

14 juni bewerkt door Nom de Guerre

[ElMarcos]

Geen vuiltje aan de lucht in de rust en Vass lijkt nu al door het dolle heen. John lijkt door te hebben dat de tweede helft scherpte vereist is, mogelijk indachtig aan de finale tussen A.C. Milan en Liverpool. Ik kijk nu al uit naar de update met de heerlijke titel zweet in de bilspleet.  

[Marius]

Het optimisme temperen bij zo'n tussenstand is niet eenvoudig. Je zou ook zelf bijna de neiging hebben om er mee in te gaan als coach. Toch weet John de voetjes op de grond te houden. Of zo lijkt het toch althans.

[Djurovski]

3-0 voor lekker hoor.  Dit mag normaal niet meer mis gaan. En Vassilis had de dag er voor The Boondock Saints gekeken geloof ik 

[Nom de Guerre]

 

CLXXIX. Pafos; het slagveld

 

Na de pauze, met de smaak van hun eigen bloed nog in de mond, kwam Pafos verrassend fel uit de kleedkamer gestormd. Het was alsof ze zich, ondanks de vernederende achterstand, hadden volgezogen met een cocktail van woede en ongeloof tijdens de rust. Ze waren niet klaar om de handdoek in de ring te gooien; er brandde nog een vlam van hoop, hoe klein ook.

 

De frustratie bij Pafos was echter tastbaar, voelbaar in elke charge en elke strijd om de bal. De wedstrijd, die begonnen was als een nobel schaakspel, veranderde langzaam maar zeker in een ruige kroegvechtpartij. Binnen een kwartier na de hervatting van de wedstrijd hadden de spelers van Pafos zich ontpopt tot ware hooligans, met tackles die meer thuishoorden in een rugbywedstrijd dan op het voetbalveld.

 

De scheidsrechter, een man die tot nu toe de wedstrijd met een koele distantie had geleid, vond zichzelf plotseling in de rol van vredestichter op een slagveld. Eén, twee, drie en toen de vierde Pafos-speler werd op de bon geslingerd, elk vanwege overtredingen die steeds grimmiger en smeriger werden. Het was alsof ze hun technische superioriteit overboord hadden gegooid en nu probeerden ze onze spelers fysiek te breken.

 

Elke fluit van de scheidsrechter snijdend door het geluid van de strijd heen, elke gele kaart die uit zijn borstzakje werd getrokken, voelde als een klein triomfje in een oorlog die steeds meer werd gedomineerd door guerrillatactieken. De mannen van Pafos, hun gezichten een grimas van frustratie en woede, verloren langzaam het laatste beetje zelfbeheersing.

 

Op het veld was het een chaos. Spelers van Spartakos moesten dansen en springen om de aanslagen op hun ledematen te ontwijken, terwijl ze probeerden de voetballende superioriteit, die ons in de eerste helft zo goed had gediend, te herwinnen. Maar het spel was veranderd; het ging niet langer alleen om voetbal, het was een overlevingsstrijd geworden.

 

Het dieptepunt was een clash tussen Ewald en de Argentijn Melluso op het middenveld. De rappe Duitser was gelanceerd voor een steekballetje van Maisuradze, maar zijn opmars werd gestuit door een professionele overtreding van de Argentijn, die hem met de schouder opving. Het was een ogenschijnlijk onschuldige botsing, zo'n moment waarop twee spelers net doen alsof ze meer op de bal letten dan op elkaar. Maar natuurlijk wist iedereen beter. De botsing escaleerde snel toen beide spelers opstonden. Ewald, die al enkele aanslagen ternauwernood had ontweken, stapte dreigend naar Melluso toe met een mimiek die leek te zeggen "Kom maar op als je durft".

 

Melluso, die nooit een uitdaging uit de weg ging, reageerde met een soortgelijke houding, zijn borst vooruit duwend alsof hij Ewald met zijn lichaamstaal alleen al kon terugdringen. De gezichten van de mannen waren slechts centimeters van elkaar verwijderd, en de woordenwisseling die volgde was niet bepaald bedoeld voor gevoelige oren. Hun teamgenoten en de scheidsrechter, laatstgenoemde duidelijk geïrriteerd dat hij moest optreden als vredestichter, probeerden tussenbeide te komen.

 

De handen van Ewald bewogen wild gesticulerend, terwijl Melluso, die een meester was in het provoceren, met opgetrokken wenkbrauwen en een grijns die zo irritant was dat het bijna een kunstvorm leek, bleef staan. Het opstootje, dat meer weg had van een slecht geregisseerde dans, trok de aandacht van iedereen in het stadion.

 

Uiteindelijk, na wat leek op een eeuwigheid maar slechts enkele spannende minuten duurde, werd de orde enigszins hersteld. De scheidsrechter deelde een gele kaart uit aan Melluso als souvenir van het incident, en het spel werd hervat, maar de energie en de spanning bleven nog lang voelbaar.

 

In de tussentijd, langs de zijlijn, keek ik toe, mijn armen gekruist, mijn blik zo strak als het gevoel in mijn maag. Dit was niet het voetbal waarvan ik hield, maar het was het spel dat nu gespeeld moest worden. Met elke nieuwe overtreding, met elke kaart die werd getoond, met elke schreeuw van pijn of woede, werd de overwinning zowel zoeter als bitterder.

 

Terwijl ik toekeek hoe mijn team vocht, niet alleen voor de overwinning maar voor hun eigen veiligheid, wist ik dat deze wedstrijd, hoe hij ook zou eindigen, ons lang zou bijblijven, gegrift in ons geheugen met de donkere inkt van strijd en weerstand.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Op 14-6-2024 om 11:55 zei ElMarcos:

Geen vuiltje aan de lucht in de rust en Vass lijkt nu al door het dolle heen. John lijkt door te hebben dat de tweede helft scherpte vereist is, mogelijk indachtig aan de finale tussen A.C. Milan en Liverpool. Ik kijk nu al uit naar de update met de heerlijke titel zweet in de bilspleet.  

 

Het wordt hoe dan ook een kraker.

 

Op 14-6-2024 om 12:46 zei Marius:

Het optimisme temperen bij zo'n tussenstand is niet eenvoudig. Je zou ook zelf bijna de neiging hebben om er mee in te gaan als coach. Toch weet John de voetjes op de grond te houden. Of zo lijkt het toch althans.

 

Vooralsnog...

 

Op 14-6-2024 om 20:16 zei Djurovski:

3-0 voor lekker hoor.  Dit mag normaal niet meer mis gaan. En Vassilis had de dag er voor The Boondock Saints gekeken geloof ik 

 

Magistrale film  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Wanhoop. De aard van een slechte verliezer? Wie zal het zeggen. Zolang de spelers van Spartakos zich maar kunnen beheersen en zich geen rode kaart laten aannaaien of geblesseerd moeten afdruipen.

[Djurovski]

Absoluut absoluut kan hem keer op keer blijven kijken . Wat een pareltje

 

Ze worden wanhopig, ze weten het niet meer. Deze is binnen hoor

[Nom de Guerre]

 

CLXXX. Pafos; de knock-out

 

Wanneer een ploeg meer gericht is op het raken dan de tegenstander dan de bal, dan geeft zo'n ploeg vanzelf kansen en ruimte weg. We hadden al enkele keren verzuimd om de trekker over te halen en de wedstrijd definitief in het slot te gooien, toen Ewald, onze behendige Duitse middenvelder met de lichtvoetigheid van een balletdanser en de onvoorspelbaarheid van een straatgoochelaar, besloot weer eens een dribbel te wagen. Het was zo’n moment in de wedstrijd waarbij je voelt dat er iets gaat gebeuren, iets magisch, iets dat straks in alle samenvattingen en hoogtepunten terug te zien is.

 

Met een bal aan zijn voeten, alsof die met onzichtbare draden aan zijn schoenen vastzat, begon hij zijn dans. Eerst langs de middenlijn, met de elegantie van een man die weet dat hij bekeken wordt, de ogen van het publiek gevangen houdend. Hij benaderde het strafschopgebied, de zone waar de lucht dikker wordt van de spanning, en waar de verdedigers meer lijken op gladiatoren die hun leven verdedigen dan op voetballers.

 

Terwijl Ewald een verdediger van Pafos naderde, een grote kerel die meer weg had van een kast dan van een mens, bereidde hij zich voor op een beweging die in voetbalannalen gegrift staat als de Cruijff turn. Het is zo’n beweging die, als je niet beter wist, bedacht lijkt door iemand die het fysieke begrip heeft van een tekenaar van stripboeken.

 

Op het moment suprême, met de verdediger die zich opmaakte om Ewald te stoppen alsof hij een stormram hanteerde, tikte Ewald de bal lichtjes naar voren, net genoeg om zijn tegenstander te laten denken dat hij zou versnellen. Maar in plaats van vooruit, draaide hij zich ingenieus om zijn eigen as, zijn rechtervoet haakte de bal achter zijn standbeen langs, terwijl zijn lichaam in de tegenovergestelde richting draaide. Het was een pirouette, een flitsende wending die de verdediger deed verstenen.

 

Deze schijnbeweging liet de tegenstander verward en gedesoriënteerd achter. Ewald, nu met vrije doortocht naar het doel, leek voor een moment niet op een voetballer maar op een kunstenaar die zijn doek met een meesterlijke penseelstreek voltooide.

 

De menigte juichte, eerst uit verbazing, dan uit waardering voor het kunstwerk dat ze zojuist hadden gezien. Het was een beweging die zowel de schoonheid van het voetbal illustreerde als de brutaliteit ervan bespotte, een herinnering aan waarom we naar deze sport kijken: voor momenten van onverwachte schoonheid die zich ontvouwen op het groene canvas.

 

Zoals het vaak gaat in de wereld van het voetbal, waar schoonheid en bruutheid hand in hand gaan als twee verliefden op een stormachtige nacht, werd de kunstige dribbel van Ewald niet door iedereen op waarde geschat. Nee, in de harde realiteit van de grasmat vinden sommigen het nodig om de lichtheid van dergelijke momenten te verduisteren met een dosis rauwe agressie. En zo geschiedde ook nu.

 

Patrick Twumasi, een stevig gebouwde Ghanees met de snelheid van een jachtluipaard maar helaas ook met de subtiliteit van een sloophamer, zag het sierlijke kunstwerk van Ewald niet als iets om te bewonderen, maar als iets om te vernietigen. Met de finesse van een buldozer in een porseleinwinkel zette hij een sliding in die meer weg had van een noodlanding dan van een getimed verdedigende actie.

 

De manier waarop Twumasi zich lanceerde, benen gestrekt, ogen wild, was een pijnlijk gezicht voor elke voetballiefhebber met een hart voor de esthetiek van het spel. Het gras spatte op, de studs van zijn schoenen flitsten gevaarlijk in het stadionlicht, en met een impact die je tot achterin het stadion kon voelen, raakte hij niet de bal — die was slechts een onschuldige toeschouwer in dit drama — maar de benen van Ewald.

 

De Duitse danser, nog steeds in de roes van zijn eigen voetbalkunst, werd abrupt uit zijn trance gehaald. Zijn benen werden onder hem vandaan geveegd, en hij belandde op het gras met de elegantie van een neergeschoten vogel. De pijn op zijn gezicht was duidelijk, een stille getuige van de bruutheid waarmee zijn schoonheid was beantwoord.

 

Terwijl Ewald op de grond lag, kreunend en zijn schenen vastklampend, ontstond er een woordenwisseling op het veld. Teamgenoten, coaches, en zelfs de scheidsrechter kwamen erbij, elk met hun eigen interpretatie van de gebeurtenissen. Twumasi, zijn gezicht een masker van verdedigende onschuld, probeerde te pleiten dat zijn actie gerechtvaardigd was, een noodzakelijk kwaad in het heetst van de strijd.

 

Maar voor de spaarzame toeschouwers, en voor iedereen die het spel in zijn puurste vorm waardeert, was het duidelijk: dit was geen daad van verdediging, dit was een aanslag op de kunst van het voetbal, een brute poging om de schoonheid die Ewald had gecreëerd, uit te wissen. Strafschop voor Spartakos, geel voor Twumasi.

 

Daar stond hij dan, Captain Fantastic, Irakli Maisuradze, de Georgische veteraan met de uitstraling van een stoïcijnse oorlogsheld die meer veldslagen heeft gezien dan de meeste mannen sterren aan de hemel. Zoals altijd wanneer de druk het hoogst is, was het Maisuradze die de bal opeiste na de overtreding op Ewald. Hij pakte het stuk leer met een zelfverzekerdheid die alleen echte leiders bezitten, terwijl de doelman van Pafos pogingen deed om hem te intimideren met blikken zo scherp als het mes van een slager. Maisuradze, echter, liet dit van zich afglijden alsof het niets meer was dan wat ochtenddauw op zijn schouders.

 

Met een rust en precisie die het best te vergelijken is met een kunstenaar die zijn penseel in de verf doopt, plaatste hij de bal op de stip. Hij stond daar vervolgens, handen in de zij, zijn blik vastberaden en onbewogen gericht op een onzichtbaar punt in de tribune, alsof hij in een meditatieve trance was die niemand durfde te verstoren.

 

Toen het schrille geluid van het fluitje van de scheidsrechter door het stadion galmde, was het alsof een startschot afging in Maisuradze's hoofd. Hij nam een korte aanloop, drie stappen, nauwkeurig en bedachtzaam, alsof elke pas een deel van een oude dans was die hij duizendmaal had uitgevoerd. Zijn standbeen plantte hij stevig neer, een pilaar van marmer, en toen zwaaide zijn krachtige rechtervoet naar voren.

 

Met de precisie van een scherpschutter en de kracht van een kanonskogel werd de bal richting het doel gelanceerd. Nog voor de echo van de doffe dreun waarmee Maisuradze de bal had geraakt was weggezakt, knalde de bal met een angstaanjagende snelheid in de linkerbovenhoek van het doel. De keeper, die nog een wanhopige duik maakte, had net zo goed een toeschouwer kunnen zijn, gezien de futiele aard van zijn poging.

 

4-0 voor Spartakos. De tribunes explodeerden in een orgie van vreugde, het geluid als een golf die over ons heen spoelde, terwijl Maisuradze slechts een korte vuistpomp maakte als teken van triomf. Het was wellicht een andere tak van sport, maar zelden waren de woorden "game, set, and match" beter van toepassing geweest. Het was een demonstratie van de koele, berekende kracht en onverstoorbaarheid van deze man, een moment dat in de annalen van Spartakos’ geschiedenis gegrift zou worden als de dag waarop Captain Fantastic meer was dan alleen een bijnaam.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

17 uur geleden zei Marius:

Wanhoop. De aard van een slechte verliezer? Wie zal het zeggen. Zolang de spelers van Spartakos zich maar kunnen beheersen en zich geen rode kaart laten aannaaien of geblesseerd moeten afdruipen.

 

Dat zou niet heel handig zijn, nee  

 

15 uur geleden zei Djurovski:

Absoluut absoluut kan hem keer op keer blijven kijken . Wat een pareltje

 

Ze worden wanhopig, ze weten het niet meer. Deze is binnen hoor

 

Fingers crossed! Boondock Saints is zo'n heerlijke popcornfilm. Lekker onderuitgezakt op de bank, bakje popcorn en een paar biertjes, topavondje.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Frustratie neemt helemaal de bovenhand bij de tegenstander, maar met 4-0 op het bord voor Spartakos kan er nu toch helemaal niets meer misgaan (zou je denken)!

[Djurovski]

Vind het echt samen met Platoon , True Romance en Reservoir Dogs films die ik gewoon keer op keer kan blijven kijken en gewoon mijn persoonlijke favorieten zijn

 

Die is beker is nu echt wel binnen hoor

[Nom de Guerre]

 

CLXXXI. Pafos; na het zoet komt het bitter

 

Eén ding moet je de mannen uit Pafos geven; opgeven stond duidelijk niet in hun woordenboek. Nu, of dat kwam door een diepgewortelde winnaarsmentaliteit of door een onvermogen om de futiliteit van hun situatie te bevatten, was een vraag voor filosofen. Maar feit bleef dat Pafos onze verdediging bleef bestoken met een soort vastberadenheid die grensde aan het irrationele.

 

De druk die Pafos uitoefende was onvermoeibaar, als de golven van de zee die blijven beuken tegen de kust, ongeacht de weerstand die ze ondervinden. En zoals elke dijk uiteindelijk moet buigen of breken onder de continue aanval van het water, zo begon ook onze defensie tekenen van vermoeidheid en slijtage te tonen.

 

Het onvermijdelijke gebeurde bij een scherpe, lage voorzet vanaf de vleugel. Peniel Mlapa, de oersterke spits van Pafos, die de hele wedstrijd al een titanenstrijd voerde met onze verdedigers, vond eindelijk een moment van vrijheid. Met de behendigheid van een ontsnapte gevangene schudde hij zijn bewakers van zich af en positioneerde zich voor het doel. In dat kritieke moment, met slechts een fractie van een seconde tot zijn beschikking, haalde hij uit met een schot dat meer weg had van een kanonskogel dan van een voetbal.

 

De bal vloog laag, hard, en onverbiddelijk richting de korte hoek van het doel, waar onze keeper, Chochisvili, zich uitstrekte in een wanhopige poging het onvermijdelijke te voorkomen. Maar zelfs hij, met al zijn katachtige reflexen en heldhaftige intenties, kon niet op tegen de brute kracht van Mlapa’s schot. De bal sloeg tegen het net, een geluid als een klap in het gezicht van onze tot dan toe onneembare vesting.

 

Pafos kreeg zo hun eretreffer, een doelpunt dat misschien meer een kwestie van trots was dan van invloed op het resultaat van de wedstrijd. Maar het was een moment dat de onuitputtelijke geest van de ploeg beloonde, een bewijs dat zelfs in de meest hopeloze situaties, vasthoudendheid iets van waarde kan produceren.

 

Daar stonden ze, onze tegenstanders, hun shirts doorweekt van zweet en regen, hun gezichten uitgeput maar verlicht door een glimp van voldoening. Het was een klein lichtpuntje in een verder duistere avond voor hen, en hoewel de wedstrijd al beslist was, voelde dit doelpunt als een teken van weerstand, van weigering om zachtjes in de nacht te verdwijnen. Game on, al was het maar voor hun eigen eer.

 

Pafos, aangevuurd door die ene eretreffer, bleef stormen alsof de smaak van het doelpunt naar meer verlangde, alsof het verre flikkeren van een onwaarschijnlijke comeback hen opjoeg. Het was een zichtbare verschuiving in energie, een laatste stuiptrekking van een ploeg die weigerde zich neer te leggen bij de onvermijdelijke nederlaag. En daar, in het oog van die storm, stond Peniel Mlapa, een eenmansleger, een kwelling voor elke verdediger die het ongeluk had zijn pad te kruisen.

 

Mlapa, met de onvermoeibare kracht van een oude oorlogsmachine, bleef sleuren en beuken tegen onze defensielinie. Trifunovic en Kluiters, normaal een rots in de branding, vonden in hem een tegenstander die hen tot het uiterste dreef. Vooral Kluiters, die gedurende de wedstrijd al verschillende malen door Mlapa was getest, leek de tol van de strijd te betalen. Zijn bewegingen werden langzamer, zijn reacties minder scherp, de tekenen van een krijger die op het punt stond te bezwijken onder de voortdurende druk.

 

Uiteindelijk, toen het duidelijk werd dat Kluiters zijn grenzen had bereikt, murw gebeukt en moegestreden, werd hij vervangen door Kreubel. Deze wissel was als het toedienen van vers bloed aan een uitgeput lichaam, een noodzakelijke verandering om het tij van de aanhoudende aanvallen van Pafos te weerstaan.

 

Ondertussen, achter onze moeizaam strijdende verdediging, stond Chochisvili, onze keeper, als de laatste bastion tegen de oprukkende vijand. Hij was een toonbeeld van vastberadenheid en behendigheid, voortdurend in beweging, steeds klaar om in te grijpen. Meerdere keren moest hij handelend optreden, zijn lichaam en geest tot het uiterste drijvend om verdere averij te voorkomen. Elke redding die hij maakte was niet alleen een fysieke actie, maar ook een mentale boodschap aan zijn team en de tegenstander: wij zullen niet breken.

 

Deze laatste fases van de wedstrijd, met Pafos dat bleef drukken en Spartakos dat weerstand bood tegen de toenemende druk, hadden iets episch. Het was als het kijken naar een oude veldslag, waar de vermoeidheid van de strijders bijna tastbaar was, hun gezichten getekend door uitputting en spanning, maar hun geesten ongebroken. Elk fluitsignaal van de scheidsrechter, elk contact met de bal, elke gil van de toeschouwers voegde een extra laag toe aan het verhaal dat zich op het veld ontvouwde. Terwijl de tijd wegtikte, was het duidelijk dat deze wedstrijd, ongeacht de uitkomst, voor altijd een plek zou vinden in de herinneringen van diegenen die het hadden meegemaakt.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.
 

Spoiler

Op 17-6-2024 om 10:20 zei Marius:

Frustratie neemt helemaal de bovenhand bij de tegenstander, maar met 4-0 op het bord voor Spartakos kan er nu toch helemaal niets meer misgaan (zou je denken)!

 

Iets met de huid van de beer verkopen  

 

13 uur geleden zei Djurovski:

Vind het echt samen met Platoon , True Romance en Reservoir Dogs films die ik gewoon keer op keer kan blijven kijken en gewoon mijn persoonlijke favorieten zijn

 

Die is beker is nu echt wel binnen hoor

 

Het wordt oprecht nog spannend.

 

Eens qua films, dat zijn van die evergreens die je altijd kunt blijven kijken.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager