[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Djurovski]

Een gastrol is wel leuk op welke manier dan ook

[Nom de Guerre]

 

LXXXIII. Drunken master

 

Terwijl Yannis op me afstapte, voelde ik hoe mijn hartslag zich versnelde, elk klopje een donderslag in mijn borstkas. Ik probeerde me te herinneren of ik wel genoeg goed had gedaan in mijn leven om deze confrontatie te verdienen. Beelden flitsten door mijn hoofd, willekeurige herinneringen aan zorgeloze dagen, gelach met vrienden, de eerste kus, de laatste ruzie. En nu dit. Staande in een smerige wc, met de geur van urine die mijn neusgaten binnendrong alsof hij mijn laatste ademtocht wilde zijn.

 

"Is dit het dan?" vroeg ik me af. "Eindigt het hier, in een toilet, met een woedende Cypriotische vader die over zijn familie-eer waakt alsof het de Heilige Graal is?" Het leek me een nogal anticlimactisch einde voor iemand die had gedroomd van grootsheid, of op zijn minst van een rustige aftocht.

 

Mijn leven, dat zich afspeelde als een slecht geregisseerde film, leek even zinloos als tragisch. De ironie dat mijn laatste gedachten over de absurditeit van mijn situatie zouden gaan, ontging me niet. Ik dacht aan Eleni, aan de complicaties die liefde met zich meebracht, aan alles wat onuitgesproken bleef. "Als ik hier uitkom," fluisterde ik tegen niemand in het bijzonder, "dan zweer ik dat ik mijn leven ga beteren." Maar zelfs terwijl ik het dacht, wist ik dat de kans klein was dat Yannis me die gelegenheid zou geven.

 

Dus, met een soort van doodsverachting, waarschijnlijk meer ingegeven door de ouzo dan door werkelijke moed, zette ik de vlucht naar voren in. "Maybe we can work this out?" zei ik, terwijl ik mijn beste poging deed om standvastig te klinken, al beefde mijn stem. Yannis gaf geen antwoord, maar haalde uit met zijn sikkelvormige mes. 

 

In een reflex die ik zelf niet voor mogelijk had gehouden, dook ik weg. Yannis, met de behendigheid van een honkballer die op het punt staat een homerun te slaan, haalde opnieuw uit met zijn mes. Het licht van de tl-buizen glinsterde even op het blanke staal, terwijl het door de lucht suisde, gevaarlijk dicht bij mijn hoofd. "Fuck me," dacht ik, terwijl ik nog net op tijd bukte. "Dat was bijna het einde van John." Yannis vloekte luid in een mengeling van Grieks en Engels, duidelijk geïrriteerd dat zijn doelwit – ik dus – zich sneller bewoog dan verwacht.

 

Met een onvoorspelbaar ritme, als een marionet die zijn eigen touwtjes hanteert, wankelde ik door de krappe ruimte, mijn bewegingen een parodie op de dronken meester van de oude vechtkunstfilms. Elke stap leek toeval, elke beweging een gelukkig ongeval, maar achter de schijnbare chaos school een berekening. De tl-buizen boven ons flikkerden, waardoor mijn schaduw op de muren danste als een bezetene. "Let’s go," grijnsde ik, mijn stem een mengeling van uitdaging en spot. 

 

Yannis, die tegenover me stond, fronste, duidelijk niet zeker wat hij moest maken van deze dans die evenveel dreigde als dat hij belachelijk maakte. Zijn handen balden zich tot vuisten, maar in de zee van mijn bewegingen leken ze geen ankerpunt te vinden. "Fucking bastard," siste hij, zijn irritatie duidelijk. Maar ik, de dronken meester in deze kleine arena, wist dat de eerste regel van overleven soms was om niet geraakt te worden, en dat betekende bewegen, altijd bewegen, of het nu sierlijk was of niet.

 

Zoals een rat in de val, zag ik geen andere uitweg dan richting de deur te sprinten, hopend op een wonder of op zijn minst een toevallige voorbijganger die mijn wanhopige poging om te ontsnappen zou bemerken. Met elke stap die ik zette, voelde ik de adem van Yannis in mijn nek, de woede en frustratie van een man wiens eer besmeurd was. "Dit is het dan," dacht ik, "het moment waarop ik ofwel mijn grote ontsnapping maak, of op dramatische wijze ten onder ga." Maar ik rende, gedreven door de pure wil om te overleven, naar de deur, mijn laatste bastion van hoop.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

4 uur geleden zei Marius:

Er zijn van die momenten dat je gerust John's plaats wil innemen, maar dit is er geen van

 

PS: ik ben wel kandidaat voor een gastrolletje, al dan niet in een scène met Eleni  

 

I'll be in touch  

 

4 uur geleden zei Willem:

Ai ai ai, dat klinkt niet heel optimistisch.

 

Castratie klinkt mij ook niet bijzonder prettig in de oren, nee.

 

1 uur geleden zei Djurovski:

Een gastrol is wel leuk op welke manier dan ook

 

Jij bent numero vier. 

 

Nog een plekje te vergeven, voor de liefhebbers.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Marius]

John laat zich niet zo maar te grazen nemen natuurlijk. En hoe zou niet de eerste keer zijn dat hij meesterlijk (of was het nu gewoon klungelig  ) weet te ontsnappen.

[Nom de Guerre]

 

LXXXIV. Pisvlekken en balans

 

Het concept van balans is een fascinerend iets. Als je erover nadenkt, is het eigenlijk vrij bizar hoe het universum werkt, alsof het een soort van boekhouder is met een gigantische rekenmachine die ervoor zorgt dat alles uiteindelijk op nul uitkomt. Tot nu toe had ik redelijk op een roze wolk geleefd, alsof ik op de beurs alleen maar aandelen had gekocht die stegen. Maar zoals elke doorgewinterde belegger je kan vertellen, komt er altijd een moment waarop de markt corrigeert. En blijkbaar was mijn persoonlijke markt rijp voor een correctie. 

 

Ik had het kunnen weten, eigenlijk. Het leven is als een pendule, altijd heen en weer slingerend tussen goed en kwaad, geluk en pech, vreugde en verdriet. Mijn pendule had te lang te veel naar de goede kant doorgeslagen, dus was het logisch, haast onvermijdelijk, dat er een moment zou komen waarop het ding met een zwaai terug zou gaan naar de andere kant. Karma, het kosmische evenwicht, de universele boekhouder; hoe je het ook wilt noemen, het was tijd voor mij om de rekening vereffend te zien worden.

 

Dus daar lag ik dan, languit op de kille, hardvochtige tegelvloer van een schijnbaar onschuldig toilet in een visrestaurant, een plek die je normaal gesproken associeert met een moment van rust of verlichting. Maar het enige wat ik op dat moment voelde was de koude, natte omhelzing van urine die mijn wang streelde en de nabije kennismaking van mijn voorhoofd met de onverbiddelijke betonnen muur, die even onbuigzaam en onverschillig bleef onder mijn schedel als de Cypriotische zon op het heetst van de dag. 

 

De ironie van het uitglijden in een plas urine, in een poging om te ontsnappen aan de ongetwijfeld nog pijnlijkere confrontatie met een woedende Cypriotische restauranteigenaar, ontging me niet. Het was de ultieme vernedering, een soort poëtische gerechtigheid die zelfs de meest cynische geest niet had kunnen verzinnen. Mijn hoofd bonsde, mijn trots was gekrenkt en mijn lichaam voelde aan alsof het net een gevecht met een betonmixer had verloren. Dit was het dan, mijn moment van karmische correctie, geleverd door het universum met een sinistere precisie en een gevoel voor dramatiek waar zelfs de beste Griekse tragedie niet aan kon tippen.

 

Terwijl ik daar lag, een hoopje ellende, hulpeloos en doordrenkt in urine, voelde ik hoe mijn lot in de handen van de goden lag. Maar blijkbaar hadden diezelfde goden nog een laatste verrassing voor mij in petto. De deur zwaaide open, en daar stond hij, Vassilis, mijn reddende engel, zijn gezicht een mengeling van bezorgdheid en verwarring. "Bloody hell, John! What the fuck happened here?"

 

Ik probeerde overeind te komen, een belachelijk gezicht waarschijnlijk, als een pasgeboren giraf die zijn eerste wankele stappen zet. "Slipped," wist ik uit te brengen, mijn stem gedempt door de vernedering.

 

Yannis stond daar, zijn gezicht een masker van woede dat langzaam maar zeker plaatsmaakte voor een grimmige berusting. "You are lucky, John. Lucky that your friend came. But don't think this is over. You owe me, and I will collect."

 

Ik knikte zwakjes, wetend dat dit niet het moment was om te argumenteren. Vassilis stapte de kamer binnen, keek van mij naar Yannis, en weer terug. "Well, I guess it's time to leave, eh?" Zijn toon was luchtig, maar zijn ogen vertelden een ander verhaal. 

 

Terwijl we de kamer verlieten, keek ik niet om. Ik wist dat Yannis' blik ons volgde, zijn onuitgesproken dreigement zo duidelijk als het sikkelvormige mes dat hij zojuist nog in zijn hand hield. Maar voor nu was ik veilig, dankzij Vassilis. Terwijl we door de verlaten gangen van het restaurant liepen, probeerde ik de pijn in mijn hoofd te negeren, samen met de naderende hoofdpijn die deze hele situatie ongetwijfeld nog zou veroorzaken.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

Gastrolletjes komen er aan voor @Djurovski, @Titan, @Marius. 

 

1 minuut geleden zei Marius:

John laat zich niet zo maar te grazen nemen natuurlijk. En hoe zou niet de eerste keer zijn dat hij meesterlijk (of was het nu gewoon klungelig  ) weet te ontsnappen.

 

Balans, mijn waarde.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Marius]

De lichaamsbalans was hier wel even ver te zoeken zo blijkt  

[Kyrill]

Ik vind de een na laatste update, de tofste tot nu toe. Ben weer helemaal bij gelezen. 

[Nom de Guerre]

 

LXXXV. Alles terug op de rails

 

Het was een vreemde paradox, dat hoe meer je probeerde de chaos in je leven te ordenen, des te meer het universum zich inspande om je te herinneren aan je inherente onmacht. Alsof de kosmos een perverse vreugde schiep in het verdraaien van je lot naar haar grillige capriolen. Met het sikkelmes van Yannis als een constante herinnering aan mijn kwetsbaarheid en de wankele relatie met de realiteit, vond ik mezelf terug op de training, starend naar een groep spelers die onbewust van mijn persoonlijke dilemma's hun drills afwerkten.

 

Het voetbal, dat eens een zuivere ontsnapping bood, was nu vermengd met de schaduw van dreiging en onzekerheid. Elk fluitsignaal, elke schreeuw van Paul, het leek allemaal gedempt, alsof ik door een dikke, geluidsdempende sluier observeerde. De problemen die zichzelf oplosten, waren als zandkorrels die door mijn vingers glipten, slechts om plaats te maken voor nieuwe, grotere stenen van zorg.

 

Het vertrek van Statham naar Lincoln City was een zucht van opluchting in een anders verstikkende atmosfeer van verwikkelingen. De papieren waren in orde, wat me een zekere mate van legitimiteit verschafte, maar de vreugde werd getemperd door het weten dat ik nu een open rekening had bij een woedende restauranthouder.

 

En terwijl de spelers hun pass- en trapoefeningen vervolgden, voelde ik me als een dirigent van een orkest dat op het punt stond uit elkaar te vallen. De muziek van het spel, ooit zo helder en opbeurend, was nu een toonbeeld van dissonantie en conflict. Hoe kon ik mijn team naar succes leiden als mijn eigen leven een slagveld was van emotionele en fysieke dreigingen?

 

Misschien was het tijd om mijn eigen raad op te volgen en opnieuw te focussen op de bal, op het veld, op het spel. Het voetbal had me tot hier gebracht, en het voetbal zou me erdoorheen slepen. Maar ergens, in het diepste van mijn gedachten, wist ik dat de confrontatie met Yannis, vroeg of laat, onvermijdelijk was.

 

De wedstrijd tegen Geroskippou ontpopte zich als een verkwikkend intermezzo in een seizoen dat meer weg had van een Griekse tragedie dan van een voetbalcompetitie. De 7-2 overwinning voelde als een koude pint op een zwoele zomeravond, noodzakelijk en verfrissend. 

 

Pittaras opende de score met een schot dat zo scherp was dat het de netten bijna in tweeën sneed. De bal, die de keeper kansloos liet, boorde zich met chirurgische precisie in de hoek van het doel. Maisuradze volgde niet lang daarna met een kopbal die meer weg had van een kanonskogel dan van een voetbal. Het was duidelijk: we waren hier niet om de toerist uit te hangen.

 

Osei-Kuffour danste door de verdediging van Geroskippou alsof het poppetjes van papier-maché waren, en rondde af met een nonchalance die grensde aan arrogantie. Kreubel, onze stille kracht op het middenveld, besloot ook zijn duit in het zakje te doen met een afstandsschot dat de keeper slechts kon nakijken.

 

Bajrovic, die vaker wel dan niet ons geheime wapen bleek, liet zien dat hij ook van buiten de zestien kon scoren. Zijn vrije trap, een meesterwerk van precisie en kracht, liet de keeper versteend achter. 

 

Mura, onze sluipmoordenaar, de man die vaker schaduwen besloop dan dat hij in het volle licht trad, scoorde tweemaal. Zijn eerste doelpunt was typisch Mura: een stille toevoeging aan het scorebord vanuit het niets. Zijn tweede doelpunt was een toonbeeld van opportunisme, waarbij hij profiteerde van een fout van de keeper die meer met zijn verdedigers leek te debatteren dan zich op de bal te concentreren.

 

De twee tegendoelpunten waren kleine smetjes op een anders smetteloze avond. Het eerste was een strafschop, toegekend na een handspel dat meer weg had van ballet dan van bewust balcontact. Het tweede was een moment van onachtzaamheid in onze verdediging, een herinnering dat zelfs de grootste overwinningen hun gebreken kennen.

 

Toch, terwijl het fluitsignaal klonk en de avond overging in een feest van overwinning, wist ik dat deze momenten van triomf slechts tijdelijke afleidingen waren in de soap die mijn leven was geworden.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

4 uur geleden zei Marius:

De lichaamsbalans was hier wel even ver te zoeken zo blijkt  

 

Zo zie je maar hoe belangrijk balans is. 

 

4 uur geleden zei Kyrill:

Ik vind de een na laatste update, de tofste tot nu toe. Ben weer helemaal bij gelezen. 

 

Er komt straks een monster aan bij #99. Benieuwd hoe die gaat bevallen.

 

Karel krijgt ook een gastrol, dus ik heb er nog eentje te vergeven.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Marius]

Op de rails. Tot de trein ontspoort natuurlijk. En daar is John zich uitermate bewust van.

[Nom de Guerre]

 

LXXXVI. Stilte voor de storm

 

Er zijn van die zeldzame momenten in het leven van een mens, vooral in het leven van een voetbalmanager in Cyprus, waarop de chaos even lijkt te wijken voor iets wat verdacht veel lijkt op vrede. De dagen na onze overwinning op Geroskippou waren van zulke momenten. De stilte voor de storm? Misschien. Maar even geen gezeik aan mijn hoofd.

 

Geen Eleni om me emotioneel door de mangel te halen. Geen vileine vader met een sikkelmes die me naar het leven stond. Geen opgefokte energydrinks die de gezondheid en het moraal van mijn team ondermijnen. En vooral, geen Michael Statham die met zijn GoPro de kleedkamer verdeeld hield of mijn tactische besprekingen op sociale media slingerde. Nee, Michael zat nu in de reserveploeg, waar zijn grootste publiek de reservekeeper en een verdwaalde zeemeeuw waren.

 

Alles leek op rolletjes te lopen. Te goed bijna, waardoor elke tik van de klok me deed denken aan een tikkende tijdbom. Want in dit leven, en zeker in dit beroep, is rust meestal slechts een voorspel tot meer chaos. Maar voor nu, voor dit moment, kon ik even ademhalen en genieten van de rust. En ik moet zeggen, dat voelde verdomd goed.

 

De wedstrijd tegen Kouris stond symbool voor de ogenschijnlijke rust die ik had weten te creëren in de chaos die mijn leven was. We domineerden het spel vanaf het eerste fluitsignaal tot het laatste. Het leek wel alsof het universum me eindelijk een moment van adempauze gunde.

 

Pittaras opende de score met een doelpunt dat even bizar als briljant was. Een voorzet die meer weg had van een verdwaalde vogel vond per ongeluk zijn voet. Zijn reactie was zo onverwachts dat de keeper nog stond na te denken over de waarschijnlijkheid van het gebeuren terwijl de bal al het net liet bollen.

 

Mura volgde met een doelpunt dat het midden hield tussen een klucht en een meesterwerk. Na een scrimmage voor het doel waarbij de bal meermaals werd gered en weer verloren, tikte hij de bal met zijn teen over de doellijn terwijl hij zelf op zijn rug lag. Zelfs hij kon zijn lach niet onderdrukken toen hij opstond, bedekt met zowel glorie als grasvlekken.

 

Caetano sloot de doelpuntenreeks af met een schot dat zo slecht was dat het goed werd. Vanaf twintig meter schoot hij, de bal stuiterde twee keer onhandig op de grond voordat het op miraculeuze wijze de binnenkant van de paal raakte en het doel in caramboleerde. De keeper van Kouris kon slechts zijn schouders ophalen; sommige dagen heb je gewoon pech.

 

Het was 3-1, de thuisploeg scoorde een troostdoelpunt in de slotminuten, maar het was te weinig te laat. Terwijl ik langs de zijlijn liep, met de tevredenheid van een man die wist dat hij, al was het maar voor even, de storm had overleefd, voelde ik de oude bekende zwaarte weer op mijn schouders landen. Elk rustig moment was slechts de stilte voor de storm. Maar voor nu, voor dit moment, was er vrede in de chaos.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

18 uur geleden zei Marius:

Op de rails. Tot de trein ontspoort natuurlijk. En daar is John zich uitermate bewust van.

 

Hoe saai zou het verhaal worden als alles naast het veld OOK goed ging?  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Lensherr]

Geniet van de rust en vrede! Alles kan snel weer omslaan.

[Kyrill]

2 updates gemist maar ben weer bij! Gaat erg lekker zeg. Goed dat Statham weg is!!!

 

[Marius]

De titel van dit stuk belooft veel goeds in ieder geval 😁Laat die storm maar komen!

[Nom de Guerre]

 

LXXXVII. That takes balls

 

Het was een uitdagend spelletje wat ik speelde, een soort van moderne versie van Russische roulette met voetballers in plaats van kogels. De spelersmarkt had ik eerder getrotseerd, maar nu de helft van mijn startelf verkocht was—tegen belachelijk hoge prijzen, dat wel—moest ik weer aan de bak. De ijle hoogten van onze competitietop, samen met de zoete geur van aankomende promotie, maakten ons aantrekkelijk voor hongerige, jonge spelers en doorgewinterde profs die hun laatste dagen wilden slijten op een zonnig eiland.

 

Dus daar ging ik, met mijn laptop opengeklapt, glurend naar YouTube compilaties waarin zelfs de meest middelmatige voetballer eruitzag als een mengeling van Pele en Maradona. WyScout tabs stonden als een leger soldaten op wacht langs de zijlijn van mijn scherm, en mijn telefoon trilde continu met nieuwe berichten van tussenpersonen die allemaal beweerden dat zij de nieuwe Messi hadden gevonden—of tenminste, een speler die niet struikelde over zijn eigen voeten.

 

Het was een duistere wereld, vol gladde praatjes en glanzende filmpjes die zorgvuldig alle missers, miskleunen en middelmatigheden verborgen. Maar ik, in mijn cynische wijsheid na maanden in deze slangenkuil, wist de juweeltjes wel te vinden. Of althans, ik hoopte dat mijn laatste gokken niet zouden eindigen als financiële stropdassen rond de nek van onze clubkas.

 

Promotie naar een hogere divisie was een mooie droom, een luchtkasteel nog steeds stevig met beide benen in de modder van de realiteit. Elke nieuwe speler was een gok, elke transfer een dobbelsteenworp. Maar zo gaat dat in het voetbal en zeker hier, op dit heerlijke, chaotische eiland, waar elke dag weer een nieuw avontuur was. Wat kon er nou echt misgaan? Famous last words, natuurlijk.

 

Terwijl ik daar zat, verzonken in gedachten over potentiële voetbaltalenten en toekomstige transfers, werd mijn idylle ruw verstoord door het schelle geluid van een scooter. Het ding kwam uit het niets, gierde langs het terras waar ik zat, en voordat ik het wist, gebeurde er iets bizar. Een schaduw op de scooter, een figuur met een helm, zwaar en onherkenbaar, gooide met een theatrale zwaai iets mijn kant op. Met een doffe klets landden twee vreemd uitziende, bloederige objecten op mijn tafel.

 

Het geluid van de scheurende scooter was al weggestorven toen de realisatie van wat er net gebeurd was mij bereikte.  Eerst leek het alsof mijn brein de verbinding met de realiteit had verloren, maar toen drong het tot me door. Twee bloederige testikels, glanzend en glad als natte kiezels, lagen daar, een macabere decoratie op het witte tafelkleed. Ik staarde ernaar, mijn espresso vergeten, de zon hoog en ongenaakbaar aan de hemel. Yannis, die woeste patriarch, had duidelijk een statement gemaakt, een herinnering aan zijn belofte of dreiging, net hoe je het bekijken wilde.

 

De terrasbezoekers naast mij trokken vragende wenkbrauwen op of gaven discreet hun tafeltje op, vermoedelijk uit angst om betrokken te raken bij wat ongetwijfeld een maffiafilm leek. Ik zat daar maar, tussen verbazing en angst, onzeker over of ik moest lachen om de absurditeit of rennen voor mijn leven.

 

Was dit hoe mijn tijd hier zou eindigen? Met een paar schapentestikels als teken aan de wand? Het was absurd, grotesk, en toch ook weer zo passend binnen het theater van de absurditeit dat mijn leven de laatste maanden geworden was. Misschien was het tijd om een gesprek met Yannis te plannen, of misschien was het tijd om maar eens na te denken over een enkeltje terug naar de normaliteit. Maar eerst, dacht ik terwijl ik een ober wenkte om het gruwelijke stilleven te verwijderen, eerst nog maar een espresso. Misschien zelfs iets sterkers.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

4 uur geleden zei Lensherr:

Geniet van de rust en vrede! Alles kan snel weer omslaan.

 

Daar ga ik min of meer wel van uit  

 

2 uur geleden zei Kyrill:

2 updates gemist maar ben weer bij! Gaat erg lekker zeg. Goed dat Statham weg is!!!

 

 

Nog niet helemaal he, we zitten nog in januari.

 

1 uur geleden zei Marius:

De titel van dit stuk belooft veel goeds in ieder geval 😁Laat die storm maar komen!

 

Stormachtig genoeg?

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Marius]

Zou John misschien niet beter zelf het heft in handen nemen? Volgens mij is dat het wel waard  

[Djurovski]

Zo even moeten bijlezen maar het was weer zeker de moeite waard. Op het veld gaat het heerlijk daarbuiten is het goed uitkijken voor John

[Nom de Guerre]

 

LXXXVIII. Op zoek naar een uitweg

 

Ik zat daar dan, met een telefoon in mijn hand die ik eigenlijk niet wilde gebruiken. Eleni was verdwenen uit mijn directe blikveld, en met het verdwijnen van Statham uit de eerste selectie, leek zij ook haar gezicht niet meer te laten zien. Bij het appartementencomplex waar de spelers verblijven, was ze een spook geworden, een herinnering die nog nasmeulde in de gangen. Ik wilde naar Yannis' taveerne gaan, maar het beeld van die bloederige schapentestikels weerhield me; het was duidelijk een slecht idee.

 

Dus, wat restte mij anders dan mijn toevlucht te nemen tot technologie, een koude, kille poging om een brug te slaan via WhatsApp. Het was een wanhopige, bijna kinderlijke poging om haar toch als bemiddelaar in te zetten, een hoop dat zij misschien Yannis kon kalmeren. Want ondanks alles, was het niet te bevatten dat ik, een voetbalcoach op een rots in de Middellandse Zee, opeens verwikkeld was in een tragedie die meer weg had van een Griekse mythe dan van het dagelijks leven. Ik stuurde haar een bericht, mijn vingers trillend boven de verlichte toetsen, en wachtte op een reactie die misschien nooit zou komen.

 

Eleni's antwoord, via een haastig getypt bericht, was even simpel als ontnuchterend. "Can't talk, John. Daddy is watching." Zo'n zin die je opslaat in je geheugen voor latere reflectie, maar op dat moment kon ik alleen maar de kille finaliteit van de situatie voelen. Daar stond ik dan, mijn enige potentiële bondgenoot in dit drama was onder huisarrest geplaatst door haar eigen vader, de man die mij naar het leven stond. Haar woorden echoden na in mijn hoofd als een nagalm van de bliksem, snel en fel, waarna alleen de dreigende donder overbleef. Waar had ik mezelf in verzeild laten raken? Elk scenario speelde zich af als een slechte film, met mij in de hoofdrol van een tragische held wiens cape te strak om zijn nek zat.

 

De wedstrijd tegen Deryneia was de onvermijdelijke climax van een week die op zijn zachtst gezegd chaotisch was. Terwijl ik langs de zijlijn dwaalde, een zogenaamd beeld van rust en tactisch vernuft, was mijn hoofd een slagveld van chaotische gedachten. Angst, die zich als een olievlek verspreidde bij elke scooter die ik in de verte hoorde; berusting, omdat ik wist dat Yannis mogelijk ergens in een donkere hoek met een slijpsteen en zijn sikkel zat; lust, een smeulende herinnering aan Eleni, die danste als een vlam in de nacht, ongrijpbaar en onvermijdelijk.

 

Het was allemaal zo intens dat de wedstrijd zelf aanvoelde als een achtergrondgeluid, een monotoon zoemen dat mijn werkelijke gevoelens probeerde te overstemmen. Ik zag hoe onze spits een doelpunt maakte, maar het juichen van het publiek kwam bij me binnen alsof het door water werd gefilterd. Een assistent tikte me aan, waarschijnlijk om een wissel te bespreken, maar zijn woorden bereikten me alsof ze van heel ver kwamen, gedempt door de surrealistische bubbel waarin ik me bevond.

 

Elke fluit van de scheidsrechter, elke schreeuw van een speler, het kon me niet meer raken. Alles was een vervaging, een achtergrond voor de film die in mijn hoofd afspeelde, met Yannis als de sinistere antagonist die de draden van mijn lot in zijn bloedbesmeurde handen hield.

 

Nu zat ik vast in een patstelling van mythische proporties, geketend tussen de rotsen van Scylla en Charybdis. Aan de ene kant de vaderlijke furie van Yannis, aan de andere kant het onwankelbare verlangen om alles te herstellen. Wat moest ik doen? In de dugout zittend, tuurde ik over de rand van mijn koffiekopje naar de voetballers op het veld, in mijn beleving slechts passanten, zoekend naar een teken, een ingeving die maar niet wilde komen. Het zweet parelde op mijn voorhoofd, niet enkel door de brandende Cypriotische zon, maar ook door de innerlijke hitte van mijn dilemma. Moest ik vluchten, vechten, of was er een derde weg, een list misschien, zoals Odysseus die had gebruikt om aan de Sirenen te ontsnappen? Elk geluid, elke beweging liet me opschrikken, in de ijdele hoop op een oplossing die als manna uit de hemel zou vallen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.
 

Spoiler

13 uur geleden zei Marius:

Zou John misschien niet beter zelf het heft in handen nemen? Volgens mij is dat het wel waard  

 

Moeten de omstandigheden dat wel toestaan  

 

13 uur geleden zei Djurovski:

Zo even moeten bijlezen maar het was weer zeker de moeite waard. Op het veld gaat het heerlijk daarbuiten is het goed uitkijken voor John

 

Trouble is never far away.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Marius]

Als zelfs Eleni zelf terugdeinst … Watch your back John!

[ElMarcos]

Dit lezende lijkt er voor John slecht één oplossing te zijn en dat is vluchten. Eleni kan hem niet helpen en ook Vasillis lijkt hier niet in mee te willen gaan. 

 

Als er nog ruimte is voor een gastrol, dan hou ik mij aanbevolen! 

[Kyrill]

Wat een update, die een na laatste update, niet normaal zeg! 

[Nom de Guerre]

 

LXXXIX. Afgeleid en afleiding

 

Terwijl ik met mijn demonen worstelde, speelde de wedstrijd zich voor mijn neus af. Ik kreeg er niks van mee. We wonnen moeizaam met 2-0 van Deryneia. Ewald scoorde met een ziedend afstandsschot, voordat Tenekedzhiev het eindstation werd van een vloeiende futsalaanval over vele schijven. Het kon me niet bekoren. Mijn aandacht werd volledig opgeslokt door mijn eigen levensverwachting op Cyprus. De angst dat elke schaduw de voorbode kon zijn van een wraakzuchtige Yannis, elke brommer die langsreed de brenger van een nieuw, bloederig cadeau. Ik voelde me als een moderne Prometheus, gebonden aan de rots van mijn eigen beslissingen, wachtend op de arend die kwam om mijn lever uit te rukken. Maar er was geen arend, alleen het sluipende, knagende besef dat ik iets moest doen.

 

Op het moment dat Vassilis naar me toe kwam, wist ik dat hij iets belangrijks te zeggen had. Hij leunde naar me toe, zijn stem vermengd met de geluiden van het leeglopende stadion.

 

"What is up with you, mate? You looked like you were miles away the whole game." Zijn stem had een aarzelend timbre, alsof hij door een mijnenveld liep en bij elke stap twijfelde of hij zijn been nog zou hebben. Elk woord dat hij uitsprak leek overwogen, alsof hij het eerst op een gouden weegschaal legde, bang om het verkeerde te zeggen. In de context van ons gesprek, een gesprek dat mogelijke explosies van emoties kon bevatten, leek elke lettergreep te resoneren met een onderhuidse spanning. Ik kon de nervositeit bijna proeven, bitter en scherp, hangend tussen ons in als een onzichtbaar gordijn dat elk moment kon scheuren.

 

Ik zuchtte diep, terwijl mijn ogen over het verlaten veld dwaalden waar net nog het strijdtoneel was van onze zojuist behaalde overwinning. Het gras, platgetrapt en verwoest door de strijd, leek nu meer op een slagveld dan een voetbalveld. Ondanks de overwinning voelde het hol, als een echo in een lege kamer. De tribunes, nu leeg, hadden de vreugde van de fans opgeslokt, waardoor alleen de kilte van de avondlucht achterbleef. Het was een vreemd soort tegenstrijdigheid, een overwinning die zo leeg voelde dat het leek alsof we eigenlijk verloren hadden. "Just got a lot on my mind, Vassilis. It’s nothing to do with football."

 

Vassilis knikte weliswaar, maar zijn ogen bleven me priemend aankijken alsof hij door mijn schedel heen kon kijken, op zoek naar wat zich in mijn hoofd afspeelde. Het was een blik die doordrenkt was met een soort journalistieke nieuwsgierigheid, vermengd met de sceptische inslag van iemand die zich in de loopgraven van het leven heeft bevonden. Het type blik waarmee een man probeert te peilen of de ander het spel meespeelt of dat er onder de oppervlakte iets broeit dat de sfeer zou kunnen doen omslaan. "You can’t let the outside crap ruin your game, John. You're better than that."

 

Ik wierp Vassilis een flauwe glimlach toe, een poging om de façade van onverschilligheid hoog te houden. Hij had gelijk, natuurlijk had hij dat, maar het voelde anders. Het was alsof mijn emoties door een gehaktmolen waren gedraaid en nu onherkenbaar vermalen op de vloer van mijn psyche lagen. Ik probeerde mezelf op te peppen met de gedachte dat dit gewoon weer een van die momenten was waarop het leven je test, je op de proef stelt om te zien of je echt zo taai bent als je pretendeert te zijn. Maar deep down wist ik dat het een façade was, een dun laagje vernis dat op elk moment kon barsten. "Easier said than done, my friend," zuchtte ik.

 

Vassilis klopte me op de schouder, een blijk van solidariteit of misschien wel medelijden, het was moeilijk te zeggen. Zijn stem, zacht en voorzichtig, sneed door de kille avondlucht alsof hij bang was dat zelfs de woorden die hij sprak de fragiele balans van de nacht konden verstoren. "Try and leave it behind you, John," zei hij, zijn woorden zwaar van onuitgesproken adviezen. De eenvoudige aanraking van zijn hand en de resonantie van zijn stem deden me bijna struikelen over de chaos in mijn hoofd, een struikelpartij die ik net niet kon verhinderen. Mijn zenuwen, al gespannen als de snaren van een viool, leken op het punt te staan om te breken onder de druk van onuitgesproken zorgen en het gewicht van zijn verwachtingen.

 

"Oh, by the way, my father wants to speak to you. Seems important."

 

Mijn hart stokte even, alsof het getroffen werd door een plotselinge stormvlaag, bij het horen van de woorden 'mijn vader'. Alarmbellen begonnen in mijn hoofd te rinkelen, een kakofonie van dreigend onheil dat zich een weg baande door mijn zenuwstelsel. Het voelde alsof iemand koud water in mijn nek had gegoten en me tegelijkertijd een dreun tegen mijn slapen had gegeven. De wereld om me heen vertraagde, terwijl mijn brein overuren draaide, elk scenario afwegend waarin het noemen van zijn vader een voorbode kon zijn van iets dat mijn al niet te stabiele situatie hier op Cyprus nog verder kon ondermijnen. "Is he now? What about?"

 

Vassilis haalde zijn schouders op, een spijtig gebaar dat wel iets weg had van een oude man die te lang in de regen heeft gestaan zonder paraplu. Hij keek me verontschuldigend aan, alsof hij zich ervan bewust was dat hij meer onrust in mijn toch al stormachtige leven had gebracht, een leven dat de laatste tijd meer weg had van een onstabiele zeilboot op een ruige zee dan van het gestructureerde bestaan dat ik ooit gekend had. "Didn’t say, but knowing him, it’s either something about the club... or it could be something else."

 

Ik knikte, terwijl mijn gedachten als wilde paarden door mijn hoofd galoppeerden. Die twee woorden, "mijn vader", deden een stroom van scenario's door mijn hoofd schieten, elk wilder en minder welkom dan de vorige. Wat nu weer? Wat kon Demetrious nu van mij willen? Was het een nieuw plan, een nieuwe pion in het schaakspel dat mijn leven op Cyprus was geworden, of gewoon een goedbedoelde uitnodiging voor een kop koffie? Ik schudde lichtjes mijn hoofd, alsof ik de absurde mogelijkheden fysiek uit mijn bewustzijn kon schudden. "Alright, let’s see what he has to say."

 

We liepen zij aan zij, het enige geluid dat van onze voetstappen op het beton van de catacomben. Het licht van de tl-buizen wierpen lange schaduwen voor ons uit, als voorboden van de duisternis die ons gesprek mogelijk zou omhullen. Vassilis keek vooruit, zijn gezicht een masker van stoïcijnse rust, terwijl mijn eigen gezicht een grimas van anticipatie toonde. Wat kon zijn vader van me willen na alles wat er gebeurd was? Terwijl we de hoek omsloegen, naar het onbekende toe, voelde ik de spanning stijgen. Dit was een nieuw hoofdstuk, een dat met donkere inkt geschreven zou worden, vol onzekerheid en de echo's van beslissingen die nog gemaakt moesten worden.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

2 uur geleden zei Marius:

Als zelfs Eleni zelf terugdeinst … Watch your back John!

 

Lijkt me niet onverstandig in de slangenkuil van het Cypriotische voetbal.

 

1 uur geleden zei ElMarcos:

Dit lezende lijkt er voor John slecht één oplossing te zijn en dat is vluchten. Eleni kan hem niet helpen en ook Vasillis lijkt hier niet in mee te willen gaan. 

 

Als er nog ruimte is voor een gastrol, dan hou ik mij aanbevolen! 

 

Maar waarheen en hoe? 

 

Die gastrol is prima, dan ben je de vijfde en laatste. 

 

56 minuten geleden zei Kyrill:

Wat een update, die een na laatste update, niet normaal zeg! 

 

In a good way?

 

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Kyrill]

In een spannende way hèhè. Zoas nu ook weer. Benieuwd waar dit heen gaat. 

[Marius]

Hulp vanuit onverwachte hoek? Of nog meer trouble natuurlijk.

[ElMarcos]

In mijn hoofd is er bij deze update een soort drieluik aan opties ontstaan en jouw kennende opent zich deur nummero vier in de grond. 

[Nom de Guerre]

 

XC. Demetrious regelt het wel

 

Demetrious pakte een dikke sigaar uit zijn borstzakje en stak hem bedachtzaam aan, de rook kringelend in het schaarse licht van de straatlantaarns. Vassilis leunde tegen een muur aan het einde van de catacomben, zichtbaar ongemakkelijk bij het onderwerp dat ter tafel kwam.

 

"You are distracted, John. Why?" vroeg Demetrious direct. Het was de directheid van een oud-strijder die gewend was om zowel op het slagveld als in duistere achterkamertjes zijn mannetje te staan. Met een stem die even koud en scherp was als de nachtlucht om ons heen, vuurde hij zonder enige omhaal zijn vraag op me af.

 

De zucht die uit mijn mond rolde was diep en leek wel vanuit mijn tenen te komen, een tastbare uitdrukking van de innerlijke storm die in me woedde. Frustratie over de chaos die me leek te volgen en opluchting dat ik dit eindelijk kon delen met iemand die misschien, heel misschien, een oplossing had. "It's Yannis... He's made threats. Not just idle ones."

 

Terwijl Demetrious zijn sigaar naar zijn lippen bracht, versmalde hij zijn ogen tot spleetjes. De gloeiende kers aan het einde van de sigaar flakkerde fel op in de duisternis, werpende een kortstondige gloed op zijn doordringende blik. Het was alsof hij de wereld in een ander licht zag, scherp en doordringend, terwijl de rook langzaam uit zijn mondhoeken krulde. "Threats? What kind of threats?"

 

"Serious ones," vulde Vassilis aan, zijn blik zorgelijk. "He's not just talking bullshit, dad."

 

Demetrious blies een wolk rook uit die even in de lucht bleef hangen voordat het langzaam optrok tegen de kille nachtlucht. Zijn gezicht verstrakte, de lijnen rond zijn ogen werden dieper, en zijn mond werd een dunne streep van afkeuring. "We can't have that, John. This is not just about you; it's about the entire team, our image, our operations here. I will sort it out."

 

"How?" Ik kon het niet helpen dat mijn stem een octaaf steeg, mijn woorden haast verstikt in de zwaarte van de situatie. "He's not the kind of man you can just push around." Mijn stem trillende als een te strak gespannen gitaarsnaar.

 

Demetrious lachte kort, een geluid dat meer koude rillingen veroorzaakte dan geruststelling bood. Het was geen vrolijke lach, maar een die uit de diepten van een donkere, rokerige kroeg had kunnen komen. "John, there are ways to handle men like Yannis. Ways he won't even see coming." Maar hoe hij het zei, hoe zijn ogen niet meelachten, dat stelde allesbehalve gerust.

 

Vassilis knikte langzaam, omdat hij zowel de efficiëntie als de onverbiddelijkheid van Demetrious' methoden kende. "You just focus on the football, John. Let papa handle the rest."

 

Met die woorden draaide Demetrious zich om, zijn gestalte vermengend met de nacht alsof hij een schaduw was die zich terugtrok in zijn natuurlijke habitat. Ik stond daar, alleen met mijn bonzende hart en een hoofd vol met racende gedachten. Wat had ik nu weer over mezelf afgeroepen? Demetrious' tussenkomst kon net zo goed een zegen als een vloek zijn. De consequenties waren onvoorspelbaar, net als het weer in Cyprus, waar een zonnige dag binnen minuten kon omslaan in een

onverwachte storm.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

2 uur geleden zei Kyrill:

In een spannende way hèhè. Zoas nu ook weer. Benieuwd waar dit heen gaat. 

 

The road to disaster, waar anders.

 

1 uur geleden zei Marius:

Hulp vanuit onverwachte hoek? Of nog meer trouble natuurlijk.

 

Een beetje van allebei, maar feel free to speculate.

 

13 minuten geleden zei ElMarcos:

In mijn hoofd is er bij deze update een soort drieluik aan opties ontstaan en jouw kennende opent zich deur nummero vier in de grond. 

 

Dat vind ik een mooi compliment. Oprecht lekker om te horen dat ik wel met een verrassing kan komen.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Kyrill]

 Hoppa! Genieten dit daddy will take care of it