[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Kyrill]

Ik kan je tempo niet bijhouden , ouwuh reus. De kwaliteit blijft iig onverminderd goed

 

[Djurovski]

Een heerlijke bekerrun in de maak. Het hercules van Cyprus

[Marius]

De charme van de beker. Het blijft iets magisch.

[Nom de Guerre]

 

In de gezellige drukte van Yannis' taveerne, te midden van een feestmaal dat de goden waardig zou zijn, keek ik Vassilis aan over een tafel die kreunde onder het gewicht van sardines, octopus, halloumi, en bifteki. De ouzo vloeide rijkelijk, en terwijl ik een hap van een uitzonderlijk sappige sardine nam, kon ik het niet laten om op te merken: "Since you are buttering me up, you must want something from me, Vassilis."

 

Vassilis, een man die zelden om woorden verlegen zat, leek even te aarzelen. Zijn blik dwaalde af naar de dansende vlammen van de nabijgelegen grill voordat hij terugkeerde naar mij. "John, my friend... Do you remember Guido?"

 

"Yep, the greasy Italian from Vicenza." Ik grijnsde bij de herinnering aan onze ontmoeting, waar de zelfverzekerde houding van de Italiaan bijna tastbaar was.

 

Vassilis nam een slok ouzo, alsof hij zich moed in moest drinken voor wat hij vervolgens zou zeggen. "They are buying him from us, for 20,000 euro."

 

Mijn grijns bevroor op mijn gezicht. "Twenty thousand? For Mura? That's... that's a lot of money for a very average player."

 

"John, we never intended Spartakos as a way to make money, but this is our first real transfer for money. Ever," sprak Vassilis enthousiast, zijn gebruikelijke bravoure extra uitvergroot. "Plus there are more foreign clubs sniffing around, we could sell half the team in January."

 

Ik leunde achterover, de complexiteit van de situatie overpeinzend. "I get it, Vassilis. You want to cash in on what is happening on the pitch right now. We will lose momentum in the title race though. We may even lose the championship."

 

Vassilis knikte, zijn blik ernstig. "I know, but consider this. It's about sending a message. We produce talent that bigger clubs want. It could open doors for us."

 

"Or it could send us spiraling down the table without our top scorer and maybe even more players. Have you thought about that?" Ik was niet langer aan het genieten van mijn maaltijd, de realiteit van de situatie drukte zwaar.

 

Vassilis zuchtte, een man verscheurd tussen loyaliteit aan zijn club en de harde realiteit van financiële mogelijkheden. "Yes, I have. But sometimes, John, to build something lasting, you have to make tough decisions."

 

Ik nam een slok ouzo, de kruidige drank brandde op een troostende manier. "Alright, Vassilis. If we're doing this, we do it right. We make sure Mura goes to a place where he'll grow. Oh, and one more thing…"

 

Terwijl de ouzo ons beiden wat moed had ingegeven, leunde ik naar voren, mijn ogen vast op Vassilis gericht. "Since I scouted him and developed him as a player, I want 25% of the transfer sum." Het was een gok, maar in dit spel van hoge inzetten moet je soms je fiches op tafel gooien.

 

Vassilis verslikte zich bijna in zijn ouzo, zijn ogen even wijd opengesperd van verbazing. Maar dan, bijna net zo snel als zijn schrik kwam, verdween deze en maakte plaats voor een begrijpende knik. "Alright, John. 25% it is."

 

Zijn snelle toestemming verraste me enigszins, een bewijs van de wanhopige tijden waarin de club verkeerde. Maar ook een teken van respect, een erkenning van de rol die ik had gespeeld in de ontwikkeling van Mura. Terwijl Vassilis instemde, realiseerde ik me dat dit het begin was van een nieuw hoofdstuk. Voor zowel Mura als voor ons.

 

Terwijl we ons maal voortzetten, met de gedachte aan de naderende verkoop van een van onze sterren, wisten we beiden dat dit slechts het begin was van een reeks moeilijke beslissingen. Maar op dit moment, met de ouzo en de hartelijke gastvrijheid van Yannis, was het bijna mogelijk om te geloven dat alles goed zou komen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

17 uur geleden zei Kyrill:

Ik kan je tempo niet bijhouden , ouwuh reus. De kwaliteit blijft iig onverminderd goed

 

 

Deze hele novelle kan het tempo niet bijbenen. Ik heb net updates 71, 72 en 73 af, terwijl dit pas update 63 is in het topic. Daarnaast ben ik nog niet eens voorbij de maand november gekomen. Al moet ik wel zeggen er na de maand december amper nog wedstrijden gespeeld worden op Cyprus.

 

17 uur geleden zei Djurovski:

Een heerlijke bekerrun in de maak. Het hercules van Cyprus

 

Het Groningen van Cyprus  

 

15 uur geleden zei Marius:

De charme van de beker. Het blijft iets magisch.

 

Een leuke stunt hoort er bij, nietwaar?

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

 

[Marius]

Kan die Guido met zijn gladde streken soms geen papierwerk regelen voor John?  

[Djurovski]

Dat is een mooie gage die 25%

[Nom de Guerre]

 

Op een doordeweekse avond, die zo typisch was voor de Cypriotische herfst, met een temperatuur die meer deed denken aan een Belgische zomer, togen wij, de onverschrokken krijgers van Spartakos Kitiou, naar het domein van Iraklis Gerolakkou. Wat volgde was een vertoning van voetbal die zo eenzijdig was dat zelfs de meest verstokte fans van Iraklis niet anders konden dan respectvol applaudisseren voor onze superioriteit.

 

Pittaras, onze onverschrokken aanvoerder wiens doelpuntenlust zo onverzadigbaar is als de eetlust van een tiener, opende de score met een doelpunt dat getuigde van zowel technische finesse als brute kracht. Echter, in een herhaling van een ongelukkig scenario, miste hij later in de wedstrijd een strafschop. Ditmaal stuurde hij de bal niet naar de maan, zoals Jaap Stam in zijn legendarische misser, maar meer naar Mars, wat toch een indicatie was van enige verbetering.

 

Caetano, onze Braziliaanse magiër, wiens voeten zo snel bewegen dat zelfs de camera’s moeite hadden om ze bij te houden, scoorde een hattrick. Elke goal was een kunstwerk op zich, getekend door de samba die door zijn aderen stroomt.

 

Maisuradze, de Georgische tank, voegde een doelpunt toe aan de slachtpartij door simpelweg over alles en iedereen heen te walsen die het waagde hem in de weg te staan. Zijn goal was minder een toonbeeld van techniek dan wel een demonstratie van pure onverzettelijkheid.

 

In de benauwde kleedkamer, die meer rook naar zweet en oude voetbalschoenen dan naar de geur van overwinning, riep ik Mura bij me. Zijn gedachten waren duidelijk ergens anders, niet hier bij ons, niet op dit veld. "Oi Nico, get your head in the game." Zijn reactie was een grijns, half verontschuldigend, half berustend. "Scusi padrone, issa Vicenza." De manier waarop zijn schouders op en neer gingen bij die woorden, alsof hij een oude Italiaanse nonkel was die uitlegde waarom de wijn dit jaar niet te drinken was, vertelde me alles wat ik moest weten.

 

"Right then, you're off," besloot ik zonder enige twijfel in mijn stem. Ik keek de kleedkamer rond, mijn blik zoekend naar de juiste vervanger. "Patrick, you're on. Show me what you've got." Patrick, onze jonge belofte, keek op, verrast en hongerig tegelijkertijd.

 

Ik trok Patrick even apart, legde een hand op zijn schouder. "Listen, mate," begon ik, mijn stem lager zodat alleen hij het kon horen. "This is your moment. You've been waiting, training hard, showing us all what you're capable of. Now's the time to shine, to make your mark."

 

Patrick knikte, zijn ogen glinsterend van vastberadenheid. "Forget about Nico and Vicenza. This is about you, about Spartakos. Go out there, make the most of every ball, every chance. Show me, show us, why you deserve to be on that pitch."

 

Zijn jeugdige energie was bijna tastbaar, een vonk die klaar stond om een vuur te ontsteken. "You've got the skill, the drive, the passion. Use it. Make them remember the day Patrick stepped onto the field and changed the game."

 

Terwijl de jongens zich klaarmaakten om het veld weer op te gaan, gaf ik Patrick een laatste klopje op zijn rug. "Make me proud, son."

 

Patrick sprintte het veld op, vol vuur en klaar om de wereld te laten zien waartoe hij in staat was. Mura keek toe, een spoor van nostalgie in zijn blik, terwijl ik me afvroeg of dit het moment was waarop een ster zou opstaan uit de schaduwen van een vertrekkende held.

 

Na rust, als een verrassing uit de hoge hoed, kwam Ngingi, onze invaller, een man die normaliter meer tijd op de bank doorbrengt dan een gepensioneerde op een parkbankje. Hij scoorde twee keer, met doelpunten die deden vermoeden dat ook hij meer aanspraak wilde maken op een vaste plaats in het basiselftal.

 

De 7-0 overwinning op Iraklis Gerolakkou was zo overtuigend dat het bijna leek alsof we tegen een jeugdteam speelden. Niet dat Iraklis Gerolakkou dat was, maar zo voelde het wel. Hun verdediging was zo lek als een mandje, en hun aanval was zo dreigend als een pasgeboren kitten.

 

Na de wedstrijd, terwijl wij onze overwinning vierden met de gebruikelijke ouzo en mezze, kon ik niet anders dan nadenken over de ironie van het lot. Hier waren we, een bonte verzameling van misfits, outcasts, en onvervulde beloftes, samengekomen onder de Cypriotische zon, het creëren van momenten van pure voetbalmagie.

 

Iraklis Gerolakkou was slechts een voetnoot in onze mars naar glorie, een klein obstakel op de weg die wij, Spartakos Kitiou, vastberaden aflegden. Met elke wedstrijd die kwam en ging, groeide het besef dat deze reis, ongeacht waar hij ons zou leiden, legendarisch zou zijn.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

21 uur geleden zei Marius:

Kan die Guido met zijn gladde streken soms geen papierwerk regelen voor John?  

 

Een Italiaan in dienst van een Italiaanse club heeft op Cyprus niet zo gek veel te zeggen, denk ik.

 

20 uur geleden zei Djurovski:

Dat is een mooie gage die 25%

 

á la Knutsen  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

 

[Lensherr]

7-0 is even spartaans uithalen.

[Djurovski]

Volgens mij had de tegenstander alle spelers van ajax gehuurd

[Marius]

De ploeg dendert in ieder geval lekker door.

[Kyrill]

Twee geweldige updates helemaal bijgelezen nu, heerlijk.

Gaat erg goed. En mooie updates. 

8 april bewerkt door Kyrill

[Nom de Guerre]

 

Het leven, zo concludeerde ik op een nacht terwijl ik vanaf het balkon van mijn appartement uitkeek over de verlichte straten van Larnaca, is een eeuwige dans van dualiteit. Een constante strijd tussen licht en donker, tussen vreugde en verdriet, tussen overwinning en verlies. Het leek alsof voor elke opwaartse beweging in het universum, een gelijke en tegenovergestelde reactie moest bestaan om het kosmische evenwicht te behouden.

 

Aan de ene kant stonden onze sportieve prestaties, glanzend en goud, als de belichaming van alles wat goed was. We speelden als goden op het veld, met een zekere flair en een honger naar overwinning die alles en iedereen overschaduwde. De video van Michael en Eleni, een onverwachte wending in mijn persoonlijke tragedie, zorgde voor reuring, voor een tweede kans. Misschien zou ik uit de as herrijzen, Phoenix-gewijs, met mijn eer en titel als coach intact.

 

Maar met elke actie komt een reactie, en niet altijd een goede. De consumptie van El ϸousto tierde welig, als een hardnekkig onkruid dat niet uit te roeien viel. Het dreigde de basis van ons succes te ondermijnen, ons te verzwakken waar we het sterkst leken. De potentiële verkoop van mijn halve ploeg hing als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd, klaar om op het meest ongelegen moment naar beneden te komen. Mijn status als manager hing aan een zijden draadje, een voortdurende herinnering aan de onzekerheid die ons omringde.

 

En dan was er Yannis. De gedachte aan wat hij met me zou doen als hij erachter kwam wat ik met zijn dochter had uitgespookt, liet me soms 's nachts zwetend wakker worden. Zijn goedkeuring was als zand door mijn vingers geglipt; nu restte slechts de angst voor zijn wraak. 

 

Dit alles overpeinzend, besefte ik dat het leven een eindeloos balanceren is op de dunne lijn tussen licht en donker. We streven naar het goede, maar moeten het kwade onder ogen zien. We zoeken naar balans, naar harmonie, terwijl we dansen op de melodie van het universum.

 

Misschien is dat de ware schoonheid van het leven, bedacht ik me. De onvoorspelbaarheid, de constante strijd, de zoektocht naar evenwicht. Misschien is het niet de bestemming die telt, maar de reis erheen. Misschien, dacht ik terwijl ik mijn blik van het donkere landschap afwendde en terug naar de stilte van mijn kamer keerde, is dat wat het allemaal de moeite waard maakt.

 

Starend in de verte, over de oneindige horizon die Larnaca's nachtelijke skyline vormde, kon ik het niet helpen maar te denken dat alles misschien, tegen alle verwachtingen in, goed zou komen. We stonden fier bovenaan in de competitie, onze namen geschreven in de sterren, onze voeten stevig op het pad naar roem. De beker bood ons een thuiswedstrijd tegen een strompelende reus, een degradatiekandidaat uit de hoogste afdeling, een kans op heldendom die ons op een presenteerblaadje werd aangeboden.

 

En dan was er nog APEP Kyperounta, de hekkensluiter, een tegenstander die meer op een hinderlijke vlieg leek dan op een waardige rivaal. Ik wilde het bijna niet hardop zeggen, bang om het lot uit te dagen, om de boze ogen op ons te richten met mijn overmoed. Maar het gevoel van een onvermijdelijke zege, van een seizoen dat ons naar de annalen van de sportgeschiedenis zou katapulteren, was te sterk om te negeren.

 

Alles leek op zijn plaats te vallen, als sterren die zich aligneerden om ons te begeleiden naar onze onvermijdelijke glorie. Het was een tijd van hoop, van dromen, en ja, van een beetje angst. Maar vooral, was het een tijd van mogelijkheden, van wat kon zijn. En dat, bedacht ik me, was meer dan genoeg.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

19 uur geleden zei Lensherr:

7-0 is even spartaans uithalen.

 

Spartaans zou eerder een bescheiden 1-0 zijn. 7-0 is grandioos, welhaast episch. Vind ik he, het is natuurlijk ook een kwestie van referentiekader. Als je normaliter elke wedstrijd met 10 doelpunten verschil wint, dan is 6-0 een spartaans verhaal. 

 

17 uur geleden zei Djurovski:

Volgens mij had de tegenstander alle spelers van ajax gehuurd

 

Jerrol Hota, Mivert Sannsverk, Tenneth Kaylor, Uba Chakpom, nu je het zegt...

 

13 uur geleden zei Marius:

De ploeg dendert in ieder geval lekker door.

 

De Spartakos stoomtrein komt er aan.

 

34 minuten geleden zei Kyrill:

Twee geweldige updates helemaal bijgelezen nu, heerlijk.

Gaat erg goed. En mooie updates. 

 

Dank je  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

 

[Marius]

Er schuilt een filosoof in John, voor zover we dat nog niet beseften natuurlijk 😁

[Djurovski]

Het dingetje met Eleni blijft als een zwaard van Damocles boven John hangen

[Nom de Guerre]

 

Op een zaterdagmiddag, zo grijs en troosteloos dat zelfs de meeuwen besloten om landinwaarts te trekken, namen we het op tegen APEP Kyperounta. Het spel leek wel een parodie op voetbal, met acties die meer thuishoorden in een slapstickfilm dan op het groene veld. De openingstreffer was zo'n komisch hoogtepunt, een cadeautje van de keeper van APEP, die zich volledig verkeek op een indraaiende voorzet van Ewald. De bal maakte een lachwekkend traag boogje, als een dronken libelle, en passeerde de doellijn met dezelfde snelheid waarmee ketchup uit een fles komt: tergend langzaam en met tegenzin.

 

De verbijstering op het gezicht van de keeper, die zich realiseerde dat hij zojuist de hoofdrol had gespeeld in wat zeker een virale video zou worden, was bijna aandoenlijk. Ewald daarentegen keek alsof hij net de winnende loterijticket had gevonden op straat. Hij schudde zijn hoofd in ongeloof, haalde zijn schouders op en vierde zijn doelpunt met een grijns die het midden hield tussen schaamte en amusement. Het was het soort doelpunt dat je aan je kleinkinderen vertelt, niet omdat het mooi was, maar omdat het zo belachelijk onwaarschijnlijk was.

 

Bij de tweede treffer kreeg het absurde schouwspel een nieuw hoofdstuk. Een hoekschop, zo scherp genomen dat het leek alsof Pittaras persoonlijk wraak nam op de bal, vond zijn weg richting het kader van APEP. De keeper, in een moment van pure heroïek dat niet zou misstaan in de verhalen van Homerus, wierp zich met een dramatische duik naar de bal, slaagde erin het onheil af te wenden met een redding die het midden hield tussen een dans en een gevecht met een onzichtbare vijand.

 

Maar het noodlot sloeg toe in de vorm van een overijverige verdediger, die in zijn ijver om de held van de dag te worden, de bal met zoveel kracht richting veiligheid probeerde te werken dat hij onbedoeld Trifunovic's gezicht als tussenstation koos. Het resultaat was een scène die even komisch als pijnlijk was: de bal stuiterde van Trifunovic's beteuterde gezicht het net in, terwijl hijzelf naar de grond ging, grijpend naar zijn neus.

 

De score was 2-0, de keeper van APEP bulderde van woede en frustratie, terwijl Trifunovic met een bloedneus en een per ongeluk gescoord doelpunt op zijn naam het veld moest verlaten. Wat een wedstrijd.

 

En toen, als klap op de vuurpijl van deze klucht van een eerste helft, Pittaras aan de penaltystip. Onze Griekse Adonis, de man wiens voeten gewoonlijk gedrenkt leken in goud, besloot dat het tijd was voor theatraliteit. Een Panenka, zo aangekondigd dat zelfs de traagste schildpad zich had kunnen voorbereiden, werd ingezet. De uitvoering echter, was zo bedroevend traag dat je bijna medelijden zou krijgen. Het leek wel alsof de bal door de lucht zweefde in slowmotion, een vliegende schotel op zoek naar intelligent leven. 

 

De keeper van APEP, die tot dan toe de reactiesnelheid van een verdwaasde ezel had getoond, had dit keer alle tijd van de wereld. Hij bleef even roerloos liggen, mogelijk uit verbazing, stond toen op, en ving het bal zo makkelijk alsof het een cadeautje was. Pittaras stond daar maar, een schim van de held die hij geacht werd te zijn, terwijl de bal en de kans op een grotere voorsprong in de armen van de keeper eindigden.

 

Na de pauze, toen de rook van de mislukte strafschop nog in de lucht hing, sloeg Ewald weer toe. Zijn schot, oorspronkelijk zo ongevaarlijk dat zelfs de ballenjongens onbewogen bleven, kreeg een verraderlijke draai na een ongelukkige aanraking met het achterwerk van een verdediger. De keeper, al op het verkeerde been, kon slechts toekijken hoe de bal als een stiekeme dief in de nacht zijn doel binnensloop. De tribunes, tot dan toe een toonbeeld van ongeloof en frustratie, barstten los in een uitgelaten gejuich.

 

Het ultieme moment van vernedering voor APEP kwam toen Maisuradze de eindstand op het scorebord zette. Een simpele voorzet transformeerde in een komische vertoning van miscommunicatie tussen de keeper en zijn verdedigers. Terwijl zij elkaar aanstaarden in een stille vraag van "Jij of ik?", was het Maisuradze die, als een havik die zijn prooi ziet, zonder aarzelen toesloeg. De bal rolde het net in, een stille getuige van de chaos die heerste in de defensie van APEP. Zo werd een wedstrijd, die al lang beslist leek, gegraveerd in de annalen als een les in opportunisme en alert blijven tot het laatste fluitsignaal.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

9 uur geleden zei Marius:

Er schuilt een filosoof in John, voor zover we dat nog niet beseften natuurlijk 😁

 

Hij is verrassend erudiet.

 

8 uur geleden zei Djurovski:

Het dingetje met Eleni blijft als een zwaard van Damocles boven John hangen

 

Als je dat maar weet.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Djurovski]

Kelderklasse in Cyprus i love it

[Marius]

Slapstick van de bovenste plank toch wel  

[Nom de Guerre]

 

Terug in de bus, terwijl het landschap van Cyprus aan me voorbijtrok als een monotone film, was er een gedachte die me niet losliet. Het was een overwinning zoals uit de boekjes, netjes en zonder al te veel poespas, een resultaat waar je normaal gesproken een fles ouzo op zou kraken. Maar er broeide iets, een sluimerend ongemak dat zich ergens in de krochten van mijn geest had genesteld. Ik probeerde het te negeren, mezelf te overtuigen dat het de vermoeidheid was, of misschien de nasleep van Ewald’s en Maisuradze’s toevallige doelpunten, maar het lukte niet. Het was alsof er een schaduw over de wedstrijd hing, een voorgevoel dat er iets in de lucht zat dat spoedig zou neerdalen en alles zou veranderen. Maar wat dat 'iets' was, dat bleef een mysterie, verborgen in de nevelen van het onbekende. Het was een onrustig gevoel, als een jeuk die je niet kunt krabben, en het liet me niet met rust.

 

De bus reed voort, zijn monotone dreun een perfecte achtergrond voor het drama dat zich begon te ontvouwen. "Oi, Paul, get over here," riep ik. Een schichtige en nerveuze Paul kwam mijn kant uit geschuifeld. Mijn hele onderbuikgevoel schreeuwde naar me dat er iets aan de hand was. Paul, de assistent wiens trouw en intellect beide even twijfelachtig waren, leek plots het middelpunt van mijn universum te zijn geworden. Zijn aanwezigheid irriteerde me mateloos, maar zijn mogelijke kennis intrigeerde me. Zijn schichtige blik en nerveuze houding waren een dode giveaway; hij wist meer dan hij liet blijken.

 

"Paul, look at me when I'm talking to you," drong ik aan, mijn stem een mengeling van irritatie en nieuwsgierigheid. "There's something you're not telling me. Spit it out!"

 

Paul schudde zijn hoofd, zweetdruppeltjes parelden langs zijn slapen. "I swear, Mister John, I know nothing. I just do the training, that's all."

 

Ik snoof minachtend. "Bullshit. You're as trustworthy as a chocolate teapot. Now, for the last time, what the hell is going on?"

 

Maar Paul bleef ontkennen, zijn blik afgewend, zijn houding defensief. "I really don't know, Mister John. Please, believe me."

 

Het was duidelijk dat deze aanpak me nergens zou brengen. Paul was een muur, ondoordringbaar en nutteloos. Ik had behoefte aan antwoorden, maar het was duidelijk dat ik die niet van hem zou krijgen.

 

"Fine, Paul. But remember, if I find out you're lying, there will be consequences. Now, fuck off and let me think."

 

Met een diepe zucht liet ik me achterover vallen in mijn stoel, mijn gedachten een wervelwind van vragen en theorieën. Wat was er aan de hand? Was het iets met de spelers? Een probleem met de club? Of, erger nog, iets dat ik over het hoofd had gezien?

 

De onrust in mijn maag groeide met de minuut. Ik besloot dat het tijd was voor actie. Ik moest zelf op onderzoek uitgaan, want als er één ding duidelijk was, dan was het wel dat ik van Paul geen zinnig woord kon verwachten. Met een vastberaden blik staarde ik uit het raam, klaar om het mysterie dat mijn team omhulde te ontrafelen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

13 uur geleden zei Djurovski:

Kelderklasse in Cyprus i love it

 

De táxi kelári of τάξη κελάρι  

 

12 uur geleden zei Marius:

Slapstick van de bovenste plank toch wel  

 

Een beetje wel.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[ElMarcos]

Tussen alle goede resultaten door is een volgende duistere, bizarre of catastrofale plotwending nooit ver weg. John lijkt duidelijk niet te zijn gemaakt voor een rustig en gelukkig bestaan. Hij balanceert tussen dromen en de afgrond.

[Nom de Guerre]

 

Uiteindelijk besloot ik om mijn hulplijn in te zetten. "Oi Michael." Onze influencende keeper dook, voorzien van camera, op als een duveltje uit een doosje. De avond viel over Kiti, maar in de schemer van de bus was Michael Statham een bron van energie, zijn GoPro's een verlengstuk van zijn lichaam. "Alright, Michael. You know those penalty misses? I want to have a closer look at them. Just... to see if there's a pattern or something we can tweak," legde ik uit, terwijl ik probeerde zijn blik te peilen.

 

"Ah, looking for a bit of the old secret sauce, are we?" Michael's grijns was breed. "I've got every moment, boss. Every failed run-up, every shanked shot. What's the angle, though? Gonna turn it into a bit of a motivational speech for the lads?"

 

Ik knikte nonchalant, terwijl ik in mijn achterhoofd de echte reden omfloerste. "Something like that, yeah. Need to make sure we turn those misses into hits, don't we?"

 

Michael knikte, duidelijk tevreden met zijn rol als filmmaker. "You got it, boss. I'll have the clips sent to your laptop. Anything else you need?"

 

Ik schudde mijn hoofd. "No, that should do it. Thanks, Michael."

 

Terwijl Michael zich weer terugtrok in zijn wereld van lenzen en licht, bleef ik achter met mijn gedachten. Was ik op het punt gekomen dat ik mijn spelers niet meer vertrouwde? Was ik paranoia geworden, of was er daadwerkelijk iets aan de hand dat een nader onderzoek vereiste?

 

Het antwoord zou hopelijk te vinden zijn in de beelden die Michael zou leveren. In de tussentijd moest ik mijn eigen twijfels en onzekerheden onder ogen zien. Was dit werkelijk de manier waarop ik mijn team wilde leiden? Met wantrouwen en achterdocht? Het antwoord kwam niet, verloren in de ruis van de naderende nacht.

 

Daarnaast had ik nog meer zaken aan mijn hoofd, want misery loves company. Terwijl ik op mijn telefoon door appjes van Vassilis scrolde, waarop de namen van mijn spelers naast bedragen stonden die ik nooit had durven dromen, voelde ik me als een boer met kiespijn. Aan de ene kant zou het accepteren van deze aanbiedingen de clubkas spekken, maar aan de andere kant zou het ongetwijfeld het einde betekenen van onze glorieuze campagne. Het leek alsof ik moest kiezen tussen de pest en de cholera.

 

"Fuck me," mompelde ik terwijl ik de cijfers nog eens naliep. De aanbiedingen varieerden van een bescheiden 5.000 euro voor een reservesepeler uit Duitsland tot een duizelingwekkende 25.000 euro voor Lukas Danowski Franco. In totaal had de club de mogelijkheid om bijna 120.000 euro te verdienen aan spelers die enkele maanden eerder gratis waren gekomen. De verleiding was groot, maar ik wist dat elk van deze spelers moeilijk vervangbaar was voor het team. Aan de andere kant zou ik 25% opstrijken, hetgeen neerkwam op 30.000 euro.

 

Dan was er nog het El ϸousto verhaal. Michael en Eleni hadden de aandacht op mijn situatie weten te vestigen met een slim stukje PR, maar ik kon niet toestaan dat deze energydrank, met dubieuze ingrediënten en nog dubieuzere effecten, onze ploeg zou ruïneren. Ik moest een manier vinden om dit aan te pakken zonder Eleni voor het hoofd te stoten. De balans tussen dankbaarheid en verantwoordelijkheid was een lastige.

 

Ik zuchtte diep. "Alsof ik niet al genoeg aan mijn hoofd had," mompelde ik tegen mezelf. De beslissing over de transfers moest ik nog even uitstellen. Eerst maar eens die verdomde El ϸousto kwestie oplossen. Maar hoe pak je zoiets aan zonder je bondgenoten tegen je in het harnas te jagen? Het was een vraag waarop het antwoord zich niet gemakkelijk aandiende.

 

Terwijl ik daar zo zat, werd het me duidelijk dat het managen van een voetbalclub veel weg had van het jongleren met granaten; op elk moment kon één verkeerde beweging leiden tot een catastrofe. Toch was het ergens ook opwindend. Het spel buiten het veld was minstens zo intens als dat op het gras.

 

Met een diepe zucht schakelde ik mijn telefoon uit. Het was tijd om knopen door te hakken, te beginnen met een gesprek met Eleni en Michael over El ϸousto. Wat die transfers betrof, daar zou ik later een besluit over nemen. Eerst de huidige problemen oplossen, daarna pas nieuwe creëren. Het leven van een voetbalmanager in een notendop.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.
 

Spoiler

3 uur geleden zei ElMarcos:

Tussen alle goede resultaten door is een volgende duistere, bizarre of catastrofale plotwending nooit ver weg. John lijkt duidelijk niet te zijn gemaakt voor een rustig en gelukkig bestaan. Hij balanceert tussen dromen en de afgrond.

 

De twists en wendingen zijn ook het leukst voor mij, FM is een beetje het vehikel dat de hele zooi verbindt  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

 

[Marius]

Onrustig vaarwater voor John momenteel. Maar misschien is het niet meer dan een storm in een glas water.

[Djurovski]

Laten we hopen dat de problemen meevallen

[Mascini]

Blijft leuk om te volgen! 

[Nom de Guerre]

 

LXIX. Tegen Aspis Pylas

 

Terwijl de zon zich langzaam achter de horizon verborg en de lichtmasten van het stadionnetje hun bleke gloed over het veld wierpen, trapten we af tegen Aspis Pylas. Het was een van die avonden waarop je van tevoren al voelde dat het geen makkelijke pot zou worden. Misschien was het de zware lucht, of misschien de loomheid die over de spelers hing als een klamme deken; een gevolg van de vele nachtelijke escapades, de alcohol die nog steeds in hun aderen scheen na te zinderen, of de nasleep van de stimulerende middelen die als pepermuntjes rondgingen. 

 

De wedstrijd was amper op gang gekomen of Pittaras, onze sluipschutter, had al twee keer het net gevonden. Twee schoten zo scherp en doeltreffend dat zelfs de keeper van Pylas er slechts naar kon grijpen als naar een vervlogen droom. Maar daarna, alsof een onzichtbare hand de pauzeknop had ingedrukt, verviel ons spel in een soort lethargie. Passes kwamen niet aan, lopen werd sjokken, en de scherpte voor het doel leek te zijn verdampt als alcohol onder de hete zon.

 

Statham, onze roekeloze doelman met de flair van een Hollywood-ster, liet zich verrassen door een vrije trap in de korte hoek. Een fout die zo knullig was dat het bijna komisch werd, ware het niet dat het de tegenstander terug in de wedstrijd hielp. Plotseling was de comfortabele 2-0 voorsprong teruggebracht tot een nagelbijtende 2-1.

 

De rest van de wedstrijd was een oefening in frustratie. We domineerden, dansten rond hun strafschopgebied als bijen rond een pot honing, maar de beslissende steek bleef uit. Het was alsof we de laatste stap naar extase niet konden zetten, verlamd door een onzichtbare angst om op het laatste moment te falen.

 

Pas in de dying moments van de wedstrijd, toen de supporters al begonnen te morren en de hoop op een derde treffer leek te vervliegen, was het Osei-Kuffour die de ban brak. Een gekraakt schot van Mura, meer een smeekbede dan een schot, vond via een carambole zijn voet. Van dichtbij werkte hij de bal over de lijn, alsof hij de goden smeekte ons niet te verlaten op deze moeizame avond.

 

3-1. Het was genoeg voor de overwinning, maar het gevoel dat na het laatste fluitsignaal overheerste, was er een van opluchting, niet van triomf. Terwijl ik mijn spelers van het veld zag sjokken, hun gezichten een mengeling van vermoeidheid en voldoening, wist ik dat er gesproken moest worden. De balans tussen plezier en professionaliteit was zoek. Maar dat was een zorg voor morgen. Voor nu was er alleen de nacht, en de zachte gloed van de overwinning die als een dunne deken over onze zonden lag.

 

Terwijl de avond zich als een donkere deken over Larnaca vlijde, dwaalden mijn gedachten af naar de onvermijdelijke confrontatie die me te wachten stond. Eleni. Haar naam alleen al deed mijn hart sneller slaan, maar nu voelde het alsof er een ijzeren vuist omheen geklemd was. Het gesprek over El ϸousto, het drankje dat langzaam maar zeker de ruggengraat van onze club dreigde te worden – en niet op een goede manier. Daarnaast was mijn eigen positie als hoofdtrainer nog steeds zo onzeker als het weer in de bergen. Ik kon het niet helpen dat mijn stappen zwaarder leken naarmate ik dichter bij Yannis' taveerne kwam, alsof ik niet alleen mijn lot, maar ook dat van mijn ploeg met me meesleepte. Hoe kon ik haar overtuigen om te stoppen met iets dat zo duidelijk uit de hand liep, terwijl mijn eigen toekomst nog in de sterren geschreven stond?

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

13 uur geleden zei Marius:

Onrustig vaarwater voor John momenteel. Maar misschien is het niet meer dan een storm in een glas water.

 

Geloof je het zelf wel?  

 

13 uur geleden zei Djurovski:

Laten we hopen dat de problemen meevallen

 

Dan wordt het verhaal wel een pak saaier.

 

11 uur geleden zei Mascini:

Blijft leuk om te volgen! 

 

Dank je  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr   

[Marius]

Aspis Pylas. Klinkt als een brand name die hand in hand kan gaan met El ϸousto.