[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

De confrontatie met AEP Polimidion had alles van een Griekse tragedie, minus de tragedie en plus de absurditeit van een voetbalwedstrijd die zich ergens in de schemerzone van amateurisme en pure genialiteit afspeelde. Het was op een donderdag, een dag die zo grijs was dat zelfs de wolken leken te klagen over hun existentiële crisis, toen we aankwamen in wat vermoedelijk het episch centrum van het universum moest zijn, als je tenminste de lokale bevolking mocht geloven.

 

Nicolo Mura, een kerel die zo Italiaans was dat hij waarschijnlijk pasta kon zweten, opende de score met een doelpunt dat zo listig was dat zelfs Inzaghi vanuit zijn luie stoel waarschijnlijk zou opstaan om te applaudisseren. Het was een goal die je kon ruiken aankomen vanaf het moment dat de bal het middenveld verliet, traag en onvermijdelijk, als een bejaarde op weg naar het buffet.

 

Dan was er Kreubel, een man met zoveel krullen dat schapen jaloers op hem zouden zijn, die uit een hoekschop wist te scoren. Het was zo'n typisch moment waarop je wist dat elke tegenstander in het strafschopgebied te druk was met zich af te vragen of zijn kapsel het resultaat was van een elektrische schok of een genetische speling van de natuur, in plaats van op de bal te letten.

 

Kovacevic, aan de andere kant, scoorde na een futsalaanval die zo ingewikkeld was dat je er een wiskundige voor nodig had om het te ontleden. Het was een aanval over vele schijven, een dans die zo gecoördineerd was dat het leek alsof de spelers de nacht ervoor hadden doorgebracht met het oefenen van ballet in plaats van zich voor te bereiden op een voetbalwedstrijd.

 

Maar zoals altijd, bij elk feestje is er een partypooper. In ons geval was dat Statham, onze doelman die, bij een hoekschop, zo mis zat dat je zou zweren dat hij de nacht ervoor daadwerkelijk een balletvoorstelling had bijgewoond in plaats van te slapen. Zijn poging om de bal te vangen was zo aandoenlijk dat zelfs de tegenstanders een moment van stilte hielden, uit respect voor zijn poging.

 

Dus daar stonden we, na 90 minuten voetbal die ergens tussen kunst en klucht in bungelde, met een overwinning van 3-1. Het was een resultaat dat ons meer voldoening gaf dan een goed gekruide moussaka, en dat wil wat zeggen.

 

Na de wedstrijd, waarin de bal net iets vaker in over de zijlijn danste dan dat een gemiddelde bezoeker van een Cypriotische discotheek op zaterdagavond zou doen, merkte ik dat Vassilis, die normaal gekleed ging alsof hij net van een tweedehands kledingmarkt kwam, zich had uitgedost alsof hij een sollicitatiegesprek had bij een bank. Of op z'n minst bij een bankoverval. Met een stropdas die strakker zat dan de verdediging van AEP Polimidion en een colbertje dat waarschijnlijk meer kostte dan de hele outfit van onze bankzitters bij elkaar, stond hij daar. Trots als een pauw die net een leeuw in schaakmat heeft gezet.

 

Aan zijn zijde stond een figuur die zo uit een Italiaanse film leek te zijn gestapt, compleet met haar strak naar achteren gekamd alsof er een permanente windvlaag van voren kwam, een gouden kruisje dat fonkelde in het zonlicht - of wat daarvoor moest doorgaan onder de felle stadionlampen - en een zonnebril die zo duur was dat je er een kleine auto voor zou kunnen kopen. Vassilis introduceerde hem met een glimlach die aangaf dat hij zelf ook wel inzag hoe absurd deze ontmoeting eigenlijk was. "John, dit is Guido, een oude bekende van de familie. Hij is scout voor Vicenza."

 

Guido stak een hand uit die eruitzag alsof hij meer gewend was om contracten te ondertekenen dan handen te schudden. "Piacere, John. A pleasure," zei hij met een stem glad als olijfolie, ervaren in het vleien en slijmen, ongetwijfeld twee essentiële vaardigheden in zijn vakgebied.

 

Terwijl ik zijn hand schudde, kon ik het niet helpen maar denken aan de absurditeit van deze situatie. Hier stonden we dan, na een wedstrijd die meer weg had van een slapstick comedy dan een sportevenement, te praten over mogelijke transfers naar Italië met een man die zo Italiaans was dat hij waarschijnlijk espresso dronk in plaats van bloed had stromen door zijn aderen.

 

Guido leek geïnteresseerd in een paar van onze spelers, hoewel ik me afvroeg of hij daadwerkelijk talent had gezien of gewoon een goed verhaal nodig had voor wanneer hij terug zou keren naar Italië. "We houden alle opties open," verzekerde hij ons met een grijns die zowel charmant als gevaarlijk was.

 

Vassilis leek opgetogen bij het vooruitzicht, hoewel ik me niet kon onttrekken aan het gevoel dat dit soort deals net zo vluchtig waren als de rook van de sigaret die Guido nonchalant opstak terwijl hij ons observeerde. Dit was het voetbal, een wereld waar wonderen en waanzin hand in hand gingen, en waar een gesprek met een scout in een vaal verlicht stadion het begin kon zijn van een nieuw avontuur. Of, in het geval van Vassilis, gewoon een goede reden om zijn nieuwe colbertje te dragen.

 

"That little guy upfront, Nicolo," begon Guido, zijn Engels doorspekt met Italiaanse flair, "he issa special, capisce? A bitta like Inzaghi. You no see him for 89 minutes, he score goal."

 

Ik was licht verbaasd over de plotselinge interesse en wierp een blik op Vassilis, die breed grijnsde alsof hij net de loterij had gewonnen. "Nicolo? He's got potential, sure, but he's still raw." gaf ik toe. "He’s got a knack for being in the right spot at the right time."

 

Vassilis knikte enthousiast. "Yes, killer instinct. He can find space where you thought no space could be find. Just like Houdini."

 

Guido leunde naar voren, zijn blik intens. "I see potentia here… Maybe even diamanti if we can… polish him?" Zijn gebroken Engels leek bijna poëtisch in de schemering van het stadion.

 

"He is very young, very rough around the edges," merkte ik op, voorzichtig om niet te veel hoop te vestigen op een enkele scout's belangstelling.

 

Guido wuifde zijn bezorgdheid weg met een nonchalant handgebaar. "Ah, but we like these kind of players, yes. Who knows what happens with the right training? "I think, with a little polish, he could shine in Serie B, maybe even Serie A. Vicenza could be his stage, si?"

 

De gedachte aan een van zijn spelers die de sprong naar een Italiaans team waagde, bracht een mix van trots en nervositeit bij me teweeg. Vassilis, aan de andere kant, zag alleen maar eurotekens.

 

"We will see, Guido. We will see," zei ik uiteindelijk, de toekomst van Nicolo Mura overpeinzend.

 

Op de terugweg in de bus, terwijl sommigen van ons probeerden de restanten van hun waardigheid bij elkaar te rapen en anderen gewoon probeerden niet te denken aan de fysieke training die ons de volgende dag te wachten stond, kon ik het niet helpen maar glimlachen. Voetbal, in al zijn glorie en absurditeit, was echt een prachtige puinhoop. En ergens, in deze kleine hoek van het universum, hadden we onze eigen, perfecte chaos gevonden.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

3 uur geleden zei Kyrill:

Heeerlijk en geweldig stuk 

 

Dank je, dank je  

 

3 uur geleden zei Marius:

Elke opportuniteit om tijd door te brengen met Eleni moet je met twee handen grijpen natuurlijk 😁

 

Niet het hoofddoel in dezen  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr    

 

[bas huijsmans]

Misschien is het een idee om ook eens een onderzoekje te doen of Statham niet aan omkoping doet. Ik heb zo namelijk vermoedens van, maar heb natuurlijk geen bewijs.

[Marius]

Altijd opletten met Italianen. Zeker met de naam Guido.

 

 

😁

[Kyrill]

Een Guido enters the chat 

En 3-1 winnen, is nog steeds winnen. Tof stuk weer. 

[Djurovski]

Even moeten bijlezen. Een Venezulaanse jij en ik was alle sterke drank die in de bar stond in een glas. Vuurtje erbij en dan shaken op de hand. Longdrink glas wat in een keer op moet en je het goedje door je lichaam voelt branden. De wedstrijden worden gewonnen en de papieren lijken in orde te komen. Verder nog wat schimmelige deals hier en daar

[Nom de Guerre]

 

Terwijl ik daar stond, de avondlucht van Cyprus inademend, kon ik niet anders dan mijmeren over de absurde situatie waarin ik me bevond. Een voetbalcoach zonder de juiste papieren, met een keeper die zich ontpopte tot een dubieuze merkambassadeur van een nog dubieuzer energiedrankje. 

 

Vassilis leek echter vol vertrouwen, onverstoorbaar door de potentiële storm die op ons afkwam. "Mate, I have already paid the man who will examine your skills. Don't worry about it," verzekerde hij me met een grijns die zowel vertrouwen als een lichte mate van roekeloosheid uitstraalde.

 

Ik kon het niet helpen, maar voelde een onheilspellende knoop in mijn maag vormen. "There is absolutely no way this can go wrong?" vroeg ik, terwijl ik probeerde mijn twijfel te maskeren met een lichte toon.

 

Vassilis sloeg me op de rug, een gebaar dat bedoeld was als bemoedigend maar voelde als de laatste duw richting de afgrond. "Absolutely not, my friend. This is Cyprus. Things work differently here, you know? Relax, have a drink. Enjoy the ride."

 

Zijn nonchalante houding deed niets om mijn zorgen te verlichten. Integendeel, het bracht me alleen maar meer op de rand van een zenuwinzinking. De gedachte dat mijn hele carrière afhing van de integriteit van een man die net zo goed door Vassilis kon zijn uitgekozen omdat hij de laagste prijs vroeg, was niet bepaald geruststellend.

 

En daar, in het schemerdonker van de Cypriotische avond, met de geur van zeezout in de lucht en de geluiden van een nacht die tot leven kwam, voelde ik hoe de realiteit van mijn situatie me insloot. Als een hoofdpersoon in een Guy Ritchie-film, gevangen in een web van intriges en dubieuze beslissingen, kon ik alleen maar hopen op een wonder.

 

"Let's just hope your guy is as reliable as you think he is," verzuchtte ik, mijn blik gericht op de sterren die boven ons begonnen te verschijnen, op zoek naar een teken van fortuin in het firmament.

 

Vassilis lachte enige vorm van zorg weg. "Trust me, everything will be fine. And if not, we'll make it an adventure to remember."

 

Een avontuur om te onthouden, dacht ik bij mezelf. Iets vertelde me dat dit avontuur nog lang niet voorbij was.

 

Avontuur, dacht ik bij mezelf, is als die derderangs wodka die je koopt omdat je portemonnee zegt dat het moet, niet omdat je gehemelte erom smeekt. Te veel op een avond en je eindigt ergens op een plek waar je liever niet had willen zijn, met hoofdpijn die voelt alsof een bende woeste Cyprioten een sirtaki op je schedel danst. En dus, met de wijsheid van iemand die te vaak die dans heeft meegemaakt, besloot ik het hele circus rond Statham en zijn zijcarrière als merkambassadeur van dat verduivelde drankje even op pauze te zetten. Tot na mijn examen, welteverstaan.

 

Want zie, daar lag de echte kopzorg. Een examen. Een proeve van bekwaamheid waarvan het succes afhing van de diepte van Vassilis' zakken en de morele flexibiliteit van de examinator. Dit was Cyprus, waar alles mogelijk was zolang je maar de juiste mensen kende, of beter gezegd, zolang de juiste mensen jou kenden en genegen waren je te helpen – voor een prijs.

 

Dus daar zat ik, in de vale gloed van de ondergaande zon, terwijl ik een sigaret opstak en de rook in cirkels de lucht in blies, mijmerend over de absurditeit van mijn situatie. Een voetbalcoach die misschien binnenkort officieel erkend zou worden, of niet, afhankelijk van hoe goed Vassilis de juiste handen had geschud. En ondertussen dobberde Statham ergens in de periferie van mijn zorgen, een symptoom van een groter probleem waar ik op dit moment even geen antwoord op had. 

 

Soms, dacht ik terwijl ik de laatste trek van mijn sigaret nam en de peuk naar de grond smeet, is het beter om even te doen alsof je neus bloedt en gewoon door te gaan. Het examen eerst. De rest zou wel volgen. Of niet. Maar dat was van later zorg.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

5 uur geleden zei bas huijsmans:

Misschien is het een idee om ook eens een onderzoekje te doen of Statham niet aan omkoping doet. Ik heb zo namelijk vermoedens van, maar heb natuurlijk geen bewijs.

 

Dat is een hoek die ik ook nog uit kan  

 

5 uur geleden zei Marius:

Altijd opletten met Italianen. Zeker met de naam Guido.

 

 

😁

 

Ambetant volk. Guido's dan he, niks tegen Italianen.

 

4 uur geleden zei Kyrill:

Een Guido enters the chat 

En 3-1 winnen, is nog steeds winnen. Tof stuk weer. 

 

Een wilde ook nog.

 

2 uur geleden zei Djurovski:

Even moeten bijlezen. Een Venezulaanse jij en ik was alle sterke drank die in de bar stond in een glas. Vuurtje erbij en dan shaken op de hand. Longdrink glas wat in een keer op moet en je het goedje door je lichaam voelt branden. De wedstrijden worden gewonnen en de papieren lijken in orde te komen. Verder nog wat schimmelige deals hier en daar

 

Dat klinkt als een recipe for disaster en verschroeide gehemeltes.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr    

 

[Djurovski]

Het was iig een ervaring opzich. Die papieren lijken er wel te komen. Hoe dat is de vraag maar lijkt al rond te zijn

 

[Marius]

De Cypriotische lucht doet wat met een mens kennelijk  

[Nom de Guerre]

 

Vol frisse tegenzin, een contradictie die enkel in mijn huidige levensfase zinvol lijkt, stapte ik in de richting van Nicosia. De stad waar mijn "examen" zou plaatsvinden, een proeve van bekwaamheid, een formaliteit eigenlijk, als ik Vassilis mocht geloven. Hij had me immers op het hart gedrukt dat het een fluitje van een cent zou zijn, gezien de examinator reeds een extra enveloppe had ontvangen om het geheel 'soepel' te laten verlopen. 

 

De reis naar Nicosia was een meditatie op zich, een moment om te reflecteren op de absurditeiten die het leven soms voor je in petto heeft. Hier was ik dan, een coach zonder papieren, op weg om officieel een coach mét papieren te worden, door middel van een proces dat evenveel met bekwaamheid te maken had als een cactus met een verfrissend bad.

 

Bij aankomst in Nicosia werd ik begroet door een stad die zinderde onder de middagzon, een warmte die zelfs de meest hardnekkige optimist tot pessimist zou ombuigen. Mijn 'examen' zou plaatsvinden in een onopvallend gebouw dat meer weg had van een verlaten pakhuis dan van een instituut waar toekomstige voetbalcoaches worden gemaakt.

 

Binnen werd ik opgewacht door een man die het archetype van een bureaucraat zo perfect belichaamde dat hij zo uit een instructieboekje voor corrupte ambtenaren kon zijn gestapt. Zijn glimlach was zo breed dat het leek alsof hij elk moment zijn eigen oren zou inslikken.

 

"Ah, you are famous coach. I am Sokratis," begroette hij me, terwijl zijn handen wrijvend bij elkaar kwamen alsof hij zich opwarmde bij een denkbeeldig vuur. Sokratis, een man die zijn naam ongetwijfeld te danken had aan een ouder met een voorliefde voor filosofie of een bijzondere vorm van humor, leek de belichaming van een Grieks cliché, als dat al bestond. Zijn accent was zo dik dat je het met een mes kon snijden, en zijn zelfverzekerdheid zo onwankelbaar dat het bijna bewonderenswaardig was. 

 

De absurditeit van de situatie was niet te bevatten. Hier stond ik, op het punt om beoordeeld te worden door iemand wiens enige criterium voor succes de dikte van Vassilis' enveloppe leek te zijn. De ironie was bijna tastbaar.

 

Maar goed, het spel moest gespeeld worden. Met een zucht en een gevoel van onwerkelijkheid begaf ik me naar de 'examenkamer', klaar om mijn rol in dit schimmenspel te vervullen. Het was tijd om te doen alsof, om door deze farce heen te komen, zodat ik terug kon naar het echte werk: voetbal.

 

Sokratis ging me voor en babbelde onderweg tegen me. "Me and friend," begon hij, een introductie die me het idee gaf dat ik op het punt stond deel te nemen aan een schimmige aflevering van een reality-tv-show waar niemand ooit van gehoord had. De manier waarop hij 'vriend' zei, suggereerde dat deze kompaan waarschijnlijk net zoveel van voetbal wist als ik van kwantumfysica, wat wil zeggen: bar weinig.

 

Terwijl we door de gangen van het gebouw dwaalden, dat meer weg had van een doolhof dan van een plek waar serieuze examens werden afgenomen, kon ik het niet helpen me af te vragen in welke film ik terechtgekomen was. De muren hadden de kleur van vergeelde tanden en de lucht rook naar een mengeling van stof en vervlogen dromen.

 

"We watch your exam today," vervolgde Sokratis, met een grijns die vermoedelijk geruststellend moest zijn, maar meer weg had van een roofdier dat zijn volgende maaltijd had gespot. "You very special, my friend. You get extra attention." 

 

Deze zinnen, uitgesproken met een soort plechtige ernst, klonken in mijn oren als een onheilspellend voorteken. Het idee van 'extra aandacht' kreeg plots een heel andere lading, alsof ik op het punt stond in de ring te stappen met een tegenstander die zijn bokshandschoenen had ingeruild voor loden pijpen.

 

Ik knikte, meer uit gebrek aan alternatieven dan uit overtuiging, en volgde Sokratis verder het gebouw in. Op dit punt in het verhaal had ik net zo goed de protagonist kunnen zijn in een Griekse tragedie, klaar om te vechten tegen het noodlot met niets meer dan blinde hoop en een gezonde dosis scepsis.

 

Wat er ook zou gebeuren, ik was er klaar voor. Nou ja, zo klaar als je kunt zijn voor een examen dat meer weg had van een achterkamerdeal dan van een legitieme test van vaardigheden. Maar wie weet, misschien had Sokratis gelijk en was ik inderdaad 'very special'. Alleen de tijd zou het leren.

 

Als José Mourinho zichzelf met trots "the special one" kon noemen, dan zag ik geen enkele reden waarom ik mezelf niet kon opwaarderen tot "the very special one". Niet uit een gevoel van grandeur, maar eerder als een knipoog naar de absurditeit van mijn huidige situatie. Laat de mensen maar raden, dacht ik, laat ze hun hoofden breken over de vraag in welk universum, onder welke bizarre omstandigheden, iemand als ik deze titel verdient. Is het mijn unieke talent om in ongeëvenaard ongemakkelijke situaties te belanden? Of misschien mijn onnavolgbare vermogen om uit elke situatie, hoe netelig ook, op mijn voeten terecht te komen? Laat ze maar speculeren. In een wereld die bol staat van de zelfverklaarde goeroes en experts, wat maakt het uit als er een "very special one" bij komt? Het was een titel zo ambigu en lichtelijk ironisch dat het perfect paste bij het script van mijn leven.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

12 uur geleden zei Djurovski:

Het was iig een ervaring opzich. Die papieren lijken er wel te komen. Hoe dat is de vraag maar lijkt al rond te zijn

 

 

Ah, maar het moet niet te saai worden, he  Qua alcoholconsumptie ben ik trouwens best wat gewend, maar zoiets als gewoon alles willekeurig in een glas flikkeren lijkt me niet een ervaring die ik wil meemaken.

 

11 uur geleden zei Marius:

De Cypriotische lucht doet wat met een mens kennelijk  

 

Het is een wonderlijk eiland. Wel mooi om naar toe te gaan trouwens.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

    

[Kyrill]

Het is wat zeg hahaahaha, leuk stukkie weer

 

[Kyrill]

Cliffhanger en spannend stuk zeg, leuk hoor. ''special attention'' eheheheheh

[Marius]

In John’s plaats zou ik er niet gerust op zijn. Die Sokratis lijkt me het type dat nooit genoeg enveloppes kan ontvangen.

[Djurovski]

Was jouw anekdote in de podcast de inspiratie voor Stratham? 

 

Die Socrates lijkt mij geen zuivere koffie. 

[ElMarcos]

Hier krijg je toch niet meteen enorm veel vertrouwen van als je John bent zou ik denken. Het voelt meer alsof hij betrapt is bij kaarten tellen in een Cypriotisch casino en nu mee moet. Zeer benieuwd hoe dit gaat eindigen

[Lensherr]

Top stukje weer van the very special one.

[bas huijsmans]

Wel mooi dat John zich na enkele gewonnen potjes al met Mourinho durft te vergelijken. 

[Nom de Guerre]

 

De gymzaal waarin ik me bevond, leek eerder op een decor uit een oude film over de Sovjet-Unie dan op een plek waar je een examen zou verwachten dat je carrière als voetbalcoach zou kunnen bepalen. De muren, ooit wit, waren nu een canvas van vergeling en verveling. In het midden van deze ruimte, alsof het een altaar was voor het ritueel dat zich spoedig zou voltrekken, stond een enkele tafel, geflankeerd door een enkele stoel. Het geheel badend in een straal zonlicht dat door een van de ramen naar binnen viel, waardoor de rond dansende stofdeeltjes zichtbaar werden, als een zwerm minuscule dansers in de spotlights.

 

Sokratis, met zijn gestalte die het midden hield tussen een uitgerangeerde bokser en een mislukte acteur, ging me voor en gebaarde naar de tafel. "Please, sit, sit. My friend will bring exam and we start." Zijn stem klonk alsof het door een mengeling van gravel en ouzo was gefilterd.

 

Het voelde meer als een opzetje voor een beroving dan als een examen. Maar wat had ik te verliezen? Behalve dan mijn integriteit, mijn waardigheid en misschien, heel misschien, een sprankje hoop dat er in deze wereld nog zoiets als eerlijkheid bestond. Schouderophalend, met een fatalisme dat me de laatste tijd vaker vergezelde dan mijn eigen schaduw, begaf ik me naar de tafel en stoel. Ik ging zitten, me al te goed bewust van de absurditeit van de situatie.

 

Terwijl ik daar zat, in een stoffige gymzaal in Nicosia, wachtend op een examen dat met alle waarschijnlijkheid minder te maken had met mijn vaardigheden als coach en meer met de dikte van Vassilis' portemonnee, kon ik niet anders dan lachen om de ironie van het lot. Hier was ik dan, "the very special one", gevangen in een toneelstuk waarvan ik noch de regisseur, noch de hoofdrolspeler leek, maar eerder een figurant wiens lot al lang besloten was.

 

Toen Sokratis' 'vriend' uiteindelijk de kamer binnenkwam met een stapel papieren onder de arm, begreep ik dat dit het moment was. Het examen. Een papieren formaliteit die mij tot een 'legitieme' coach zou kronen. Of misschien was het slechts het volgende hoofdstuk in de absurditeit die mijn leven was geworden. Hoe dan ook, ik was er klaar voor. Klaar om mijn rol te spelen in dit stuk, klaar om de farce te omarmen. Want in een wereld zo onvoorspelbaar als deze, wat kun je anders doen dan meedansen met de stofdeeltjes in het zonlicht?

 

Achter me kraste het geluid van een deur die een verboden wereld opende. Sokratis, wiens naam me nog steeds deed denken aan een Griekse tragedie, snelde voorbij alsof hij plots deelnam aan de Olympische Spelen, categorie snelwandelen. Ik draaide me om, maar de beide Cyprioten stonden verborgen in een van de schaduwrijke hoeken van de gymzaal. Was dit een drugdeal? Een uitwisseling van geheimen? Of slechts een banaal gesprek over het weer? Mijn fantasie ging met me op de loop.

 

Sokratis kwam terug, in zijn hand een bruine envelop die er uitzag alsof hij minstens drie wereldoorlogen en een economische crisis had overleefd. Met een plechtigheid die volkomen misplaatst was in deze aftandse gymzaal, haalde hij er twee vellen papier uit. "You ready, yes?" vroeg hij, met een grijns die mij zowel op mijn gemak stelde als de angstzweetdruppels over mijn rug deed lopen.

 

Was ik klaar? Klaar voor wat? Om de titel "The Very Special One" in de prullenbak van de geschiedenis te gooien omdat een man genaamd Sokratis en zijn schimmige vriend besloten hadden dat ik een voetbalcoach was? Het hele tafereel voelde aan als een sketch die te absurd was voor Monty Python.

 

"Sure," antwoordde ik, met een stem die hopelijk meer overtuiging uitstraalde dan ik me voelde. Sokratis legde de papieren voor me neer. Het ene vel was een multiplechoicevragenlijst die eruitzag alsof het was samengesteld door iemand wiens laatste contact met voetbal was toen Pelé nog een puber was. Het andere was een leeg blad papier, ongetwijfeld bedoeld voor mijn diepgaande filosofische beschouwingen over het spel.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

7 uur geleden zei Kyrill:

Het is wat zeg hahaahaha, leuk stukkie weer

 

 

Merci  

 

7 uur geleden zei Kyrill:

Cliffhanger en spannend stuk zeg, leuk hoor. ''special attention'' eheheheheh

 

Je moet er wat van maken.

 

7 uur geleden zei Marius:

In John’s plaats zou ik er niet gerust op zijn. Die Sokratis lijkt me het type dat nooit genoeg enveloppes kan ontvangen.

 

Ik peins dat er nog een paar verborgen konijnen uit de hoge hoed getoverd worden.

 

5 uur geleden zei Djurovski:

Was jouw anekdote in de podcast de inspiratie voor Stratham? 

 

Die Socrates lijkt mij geen zuivere koffie. 

 

Yep   Mensen die Socrates heten zijn zo mogelijk nog erger dan mensen die Guido heten.

 

5 uur geleden zei ElMarcos:

Hier krijg je toch niet meteen enorm veel vertrouwen van als je John bent zou ik denken. Het voelt meer alsof hij betrapt is bij kaarten tellen in een Cypriotisch casino en nu mee moet. Zeer benieuwd hoe dit gaat eindigen

 

In een puinzooi, hoe anders?  

 

4 uur geleden zei Lensherr:

Top stukje weer van the very special one.

 

Ik vond het een passende bijnaam  

 

3 uur geleden zei bas huijsmans:

Wel mooi dat John zich na enkele gewonnen potjes al met Mourinho durft te vergelijken. 

 

Nog beter he  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

 

[Djurovski]

Toch wel zeer benieuwd naar de vragen in dit examen

[bas huijsmans]

Nog specialer hoeft natuurlijk niet nog beter te zijn he

 

Heel benieuwd naar de vragen en wat de test nou daadwerkelijk inhoudt

[Willem]

Ik hoop dat het een test is uit het jaar 1960 en dat je op het lege vel een kopgalg moet tekenen.

[Marius]

Nu nog een enveloppe met de antwoorden? Daar zou ik John zijnde toch op hopen  

[Nom de Guerre]

 

Toen de realiteit van mijn situatie zich tot mij doordrong, voelde het alsof ik in een komische aflevering van een verder tragische Griekse soap was beland. De vragen voor mij waren niet meer dan krabbels, onleesbare tekens die evengoed oude Keltische runen hadden kunnen zijn. "Oi mate, are there any other questions in that enveloppe of yours? This set is entirely in Greek," riep ik naar Sokratis, terwijl ik probeerde mijn groeiende frustratie onder controle te houden.

 

De vragen in casu, gefotografeerd als bewijsmateriaal.

 

Sokratis draaide zich om met de grijns van een man die net de loterij had gewonnen. "You are taking exam to be manager in Cyprus, yes? In Cyprus, we speak Greek, so questions are in Greek." Zijn logica was waterdicht, als je negeerde dat de voetbaltaal universeel is en mijn Grieks beperkt bleef tot het bestellen van een biertje en het vriendelijk afwijzen van souvlaki op straat.

 

"I can neither read, write nor speak in Greek," legde ik uit, mijn stem een mengeling van verbijstering en smeekbede. 

 

Sokratis' lach vulde de ruimte, ongetwijfeld geamuseerd door mijn ongemak. "That sounds like, how you say... a you-problem, not a me-problem." Zijn woorden waren als zout op een open wond, pijnlijk maar onvermijdelijk.

 

De absurditeit van het geheel sloeg in als een bom. Hier stond ik, in een vergeelde gymzaal, met een examen dat mijn toekomst als coach kon bepalen, en de enige barrière was een taal die voor mij net zo begrijpelijk was als oude Sumerische teksten. 

 

"Mate, you can't be serious," probeerde ik nog, in de hoop op een sprankje mededogen of op zijn minst een Engelstalige versie van het examen. 

 

Sokratis leunde achterover, zijn blik een mengsel van amusement en onverschilligheid. "Welcome to Cyprus, my friend. Here, we do things differently." 

 

De ironie ontging me niet. Ik, "the very special one", stond op het punt te falen, niet vanwege een gebrek aan kennis of vaardigheden, maar omdat ik het Grieks niet machtig was. Een moderne toren van Babel, waarin de enige gemeenschappelijke taal de universele humor van het lot leek te zijn.

 

"Mijn vriend Vassilis, hij heeft dit allemaal geregeld, hij zei dat het allemaal goed zou komen," wierp ik op, mijn stem doordrenkt van een wanhoop die ik mezelf niet eerder had toegestaan te voelen. Het was een laatste, wankele poging om grip te krijgen op een situatie die met de minuut meer op een slechte grap begon te lijken. 

 

Maar Sokratis, die inmiddels zoveel amusement uit deze farce leek te halen dat ik me afvroeg of hij niet stiekem een verborgen camera op me had gericht, lachte alleen maar. Zijn reactie was zo onverbiddelijk onverschillig dat het bijna bewonderenswaardig was. "Oh, maybe you can take it up with my friend." Met een weidse zwaai van zijn arm, alsof hij een toneelspeler was die zijn publiek naar de volgende scène dirigeerde, gebaarde hij naar de tweede examinator, die nog altijd gehuld was in schaduw, alsof hij het mystieke antwoord op al mijn problemen was.

 

Terwijl ik opstond en naar de schaduwrijke figuur liep, voelde elke stap zwaarder dan de vorige. Het leek wel alsof met elke beweging de realiteit van mijn situatie dieper tot me doordrong. Hier was ik, verstrikt in een web van absurditeit, gecreëerd door een man die ik beschouwde als een bondgenoot, een vriend zelfs.

 

Toen de figuur uit de schaduw trad, sloeg mijn hart een slag over. Niet omdat ik bang was, maar omdat de onthulling van deze mysterieuze tweede examinator alles was wat ik had gevreesd en meer. De realisatie dat Vassilis' oplossingen vaak meer problemen veroorzaakten dan oplosten, was nooit scherper geweest. 

 

Daar stond ik dan, klaar om het op te nemen tegen een situatie die zo belachelijk was dat het elke poging tot logica tartte. "The very special one," inderdaad. Het was een titel die ik op dat moment net zo goed kon omarmen, want wat was er nog over van mijn verhaal dan pure, onversneden waanzin?

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

15 uur geleden zei Djurovski:

Toch wel zeer benieuwd naar de vragen in dit examen

 

Slapstick  

 

15 uur geleden zei bas huijsmans:

Nog specialer hoeft natuurlijk niet nog beter te zijn he

 

Heel benieuwd naar de vragen en wat de test nou daadwerkelijk inhoudt

 

Dat was de implicatie inderdaad.

 

14 uur geleden zei Willem:

Ik hoop dat het een test is uit het jaar 1960 en dat je op het lege vel een kopgalg moet tekenen.

 

Helaas.

 

11 uur geleden zei Marius:

Nu nog een enveloppe met de antwoorden? Daar zou ik John zijnde toch op hopen  

 

Ik zou er niet op rekenen.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

 

4 april bewerkt door Nom de Guerre

[Djurovski]

Wie oh wie is de man in de schaduw? Een oude bekende of vijand?

[bas huijsmans]

Die tweede examinator moet haast Frans Bauos wel zijn met de mededeling dat je in de Cypriotische versie van Bananasplit zit

4 april bewerkt door bas huijsmans

[ElMarcos]

Ik vermoed dat de tweede examinator de vader van Eleni is die er voor gaat zorgen dat John het diploma haalt na het onteren van zijn duivelse dochter.