[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

Terwijl de onheilspellende gedachte aan mijn gebrek aan officiële papieren door mijn hoofd dwaalde als een ongewenste gast, vond ik mezelf terug op de boulevard van Larnaca. Een zachte bries waaide door mijn haar, alsof de wind probeerde de zorgen uit mijn geest te blazen. Vassilis, de man van actie en mysterieuze plannen, was naar het bondsbureau vertrokken, op een missie om de bureaucratische knoop te ontwarren die mijn carrière als voetbalcoach bedreigde. Zo liet hij mij achter, alleen met mijn gedachten en een groeiende honger.

 

Bijna zonder erbij na te denken, merkte ik dat mijn voeten me hadden geleid naar de voordeur van een taveerne die zo vettig was dat je er bijna van kon glijden. Het was de taveerne van Eleni's vader, Yannis, een man wiens reputatie van dubieuze hygiëne en culinaire roekeloosheid de ronde deed in de stad. De geur van gefrituurd alles vulde de lucht, een aroma dat tegelijkertijd walgelijk en verleidelijk was.

 

Daar stond ik dan, voor de drempel van deze dubieuze culinaire vesting, mij afvragend of mijn maag sterk genoeg was om de uitdaging aan te gaan. Maar ja, honger maakt rauwe bonen zoet, of in dit geval, maakt het de vettige hap van Yannis verdomd aantrekkelijk.

 

Yannis zelf, de ongekroonde koning van vettigheid, stond bij de ingang, breeduit alsof hij de wachter was van de culinaire onderwereld. "Oh, it is you. Back to ogle at my daughter, are you?" Zijn stem droop van sarcasme, alsof hij me beschuldigde van een misdaad die in zijn wereld gelijkstond aan het stelen van zijn laatste olijf. Ik moest inwendig lachen; als hij toch eens wist. Maar natuurlijk liet ik geen grijns mijn gezicht bereiken. Slapende honden wakker maken was wel het laatste wat ik nodig had, zeker bij een man die zijn vriendelijkheid vermoedelijk al had opgebruikt bij de geboorte van Eleni.

 

Terwijl ik daar stond, voor de poorten van wat misschien wel de meest beruchte taveerne van Larnaca kon zijn, verscheen Yannis als een Griekse god van de cholesterol, zijn borst vooruit alsof hij de persoonlijke beschermheer was van elke frituurpan binnen een straal van tien kilometer.

 

"Ah, Mister John, the tales of your escapades with my daughter have even reached the ears of an old man like me," begon Yannis, zijn stem zo vet als zijn keuken.

 

Ik keek hem aan, een glimlach spelend om mijn lippen. "Yannis, my friend, I'm just here for the food. Your daughter's beauty is just a... bonus to the ambiance."

 

"The ambiance, eh?" Yannis grijnsde breed. "My tavern has many things, but ambiance? That must be that famous sense of humour of yours."

 

"You know, Yannis, in Roermond we say hospitality is like a good meal; you need to share it to enjoy it. But I've also learned you have to protect your daughters like they're the crown jewels."

 

Yannis leunde naar voren, een plagerige blik in zijn ogen. "And you, Mister John, seem quite interested in my... 'crown jewels'."

 

Ik kon niet anders dan lachen. "Yannis, I assure you, I'm here more for your kebabs than for your jewels. Though I must say, your daughter could turn any man into a poet."

 

"Kebab, eh?" Yannis sloeg op zijn dij. "Listen, the day I trust a man who says he's here for the kebabs and not for my daughter is the day I trade my deep fryers for a salad bar."

 

"So, what you're saying is there's hope for a healthier lifestyle in Larnaca?" plaagde ik terug.

 

"The only hope you should have, Mister John, is that my daughter doesn't take your advances too seriously, or I will use my kebab knife for other purposes. But come in. I'll serve you our specialty of the day. And don't worry, it contains enough cholesterol to keep your cold heart warm."

 

Terwijl ik de taveerne binnenliep, achter Yannis aan die als een trotse generaal door zijn rijk marcheerde, kon ik niet anders dan denken aan de vreemde dans van Cypriotische gastvrijheid en vaderlijke bescherming. Het was een wereld apart, maar op een vreemde manier voelde het als thuis. Misschien was het de geur van de keuken, of misschien de manier waarop Yannis sprak over zijn dochter - met een mix van trots en lichte paranoia. Hoe dan ook, ik was klaar om me over te geven aan de culinaire 'ambiance' van de avond, wetende dat het leven hier, net als de keuken van Yannis, altijd vol verrassingen zat.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.
 

Spoiler

3 uur geleden zei Marius:

Even een telefoontje naar België, daar hebben ze ook wel vaker creatieve oplossingen voor trainers zonder het juiste diploma.

 

Waarom verbaast dat me niet?  

 

3 uur geleden zei Willem:

Dat in een land als Cyprus zoiets bureaucratisch bestaat is wel even schrikken. Ik weet zeker dat het goed gaat komen met dat papiertje, anders is een stroman ook geen enkel probleem lijkt me.

 

Aan de andere kant, manager Paul? Really?

 

2 uur geleden zei Kyrill:

Men in Black 

Heerlijk stuk weer. Papiertje komt er vast wel. Paul was lekker bezig met Michael. 

 

Gaat goed komen.

 

2 uur geleden zei Djurovski:

Dus de tegenstander had allemaal guido's en Berry's in het elftal of bedoel je wat anders met grijze spelers 

 

Oh oh geen papiertje maar in dat soort landen is vast wel wat te fixen

 

Ik meen me te herinneren dat jij niet grijs bent en ik amper. Ik doelde meer op spelers zonder contract die allemaal niet echt bestaan.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr    

 

[Djurovski]

Was ook meer een gebbetje richting onze leeftijd haha. Hmm uitkomen bij de papa voor hopelijk een schimmig papiertje?

[Marius]

Ben ik de enige die hoopt dat Eleni ook aanwezig is?  

[Glenn08]

Voor het einde van deze novelle gaat Yannis zich ontpoppen tot een spurtbom die achter je aan komt met een kapbijl.

[Nom de Guerre]

 

Daar zat ik dan, in de schaduw van Yannis' twijfelachtige culinaire imperium, mij tegoed doend aan gegrilde sardines en halloumi, zo zoutig en heerlijk dat elke hap leek te zeggen: "Vergeet je diploma's, jongen, hier gaat het om." Terwijl ik uitkeek over de baai van Larnaca, liet ik de zilte zeebries mijn gezicht strelen, een natuurlijke spa-behandeling die geen cent kostte. Op dat moment was ik de koning te rijk, volledig zen, met mijn zorgen drijvend op de golven van de Middellandse Zee, richting de horizon waar ze thuishoren. Het was een perfect moment van rust, een zeldzame pauze in het tumultueuze leven van een voetbalcoach zonder de juiste papieren in een land dat even mooi als bureaucratisch is. Voor even waren er geen trainingsschema's, geen strategieën, alleen ik, de zee, en een bord vol Cypriotische delicatessen.

 

Natuurlijk, zoals het lot bepaalt in het leven van een voetbalcoach verstrikt in het web van Cypriotische charmes, was mijn moment van zen zo vluchtig als de geur van versgebakken brood op een drukke markt. Net toen ik dacht dat ik kon ontsnappen aan de complexiteit van het leven, kwam Eleni aan, heupwiegend alsof ze de ster was in haar eigen muziekvideo, met een bord baklava dat zo glinsterde onder de avondzon dat het bijna misdadig was.

 

"Why, Mister John, are you here for the food, or for other...'delicacies'?" vroeg ze, haar stem druipend van dubbelzinnigheid, terwijl ze een suggestieve blik wierp op het bord in haar handen.

 

Ik moest lachen, besefte me terdege bewust van de spelletjes die gespeeld werden, een schaakspel met blikken en woorden. "Eleni, I'm just a simple man, trying to navigate the complex world of Cypriot cuisine and its... many temptations."

 

"Oh, is that so?" zei ze, haar wenkbrauw optrekkend op een manier die zowel uitdagend als uitnodigend was. "Because it seems to me you're quite adept at indulging in all kinds of... delicacies."

 

Ik pakte een stuk baklava van het bord, de zoetheid beloofde een tijdelijke ontsnapping uit de realiteit. "Well, when in Larnaca, do as the Larnacans do, right? Though, I must say, not all delicacies are as sweet as this baklava."

 

Eleni leunde iets dichter naar me toe, haar stem een zachte fluistering die beloofde van geheimen en verboden vruchten. "Maybe, Mister John, you just haven't discovered all the delicacies we have to offer."

 

De spanning tussen ons was elektrisch, een spel van kat en muis waarvan de regels nog geschreven moesten worden. "Perhaps," antwoordde ik, terwijl ik nog een stuk baklava nam, "but I'm willing to explore, under the right guidance, of course."

 

Eleni lachte, een geluid dat de omringende lucht leek op te lichten. "Then maybe, Mister John, you should let yourself be guided more often. You might discover... 'delicacies' you never knew existed."

 

Terwijl de laatste noten van haar lach wegstierven in de avondlucht, werd Eleni plots serieus. Ze leunde naar voren, de speelsheid in haar ogen maakte plaats voor een onverwachte ernst. "But seriously, Mister John. Can I have a word about Michael? I know you punished him for his mistake, but he has to play in the next game, or his vlogs are shit."

 

Ik kon een grijns niet onderdrukken, terwijl ik een stukje baklava tussen mijn vingers draaide. "Aren't they always, Eleni?" antwoordde ik, de ironie van de situatie volledig omarmend.

 

Ze rolde met haar ogen, een gebaar zo overdreven dat het bijna komisch was. "Oh, come on. You know what I mean. His followers are expecting to see him on the field. It’s part of his... charm."

 

"Charm?" Ik hief een wenkbrauw, mijn blik op het bord baklava voor me alsof het de antwoorden op al mijn levensvragen bevatte. "Is that what we're calling it these days?"

 

Eleni zuchtte, duidelijk gefrustreerd door mijn gebrek aan medewerking. "Mister John, be serious. If he doesn’t play, it affects his mood, and then, it affects... us."

 

"Us?" Ik leunde achterover, de puzzelstukjes op hun plaats vallend. "Is this a business proposition, or are you just trying to secure your boyfriend a starting spot by flirting with the manager?"

 

Haar wangen kleurden licht, een teken dat ik een gevoelige snaar had geraakt. "Maybe a bit of both," gaf ze toe, haar blik ontwijkend. "But it’s not just for him. It’s good for the team, right? Good publicity?"

 

Ik knikte, een plan vormend in mijn hoofd. "Okay, Eleni, I will see what I can do."

 

Eleni glimlachte, haar zorgen tijdelijk vergeten. "Thank you, Mister John. I will make it worth your while, yeah?"

 

Terwijl ik daar zat, peinzend over de paradox van Cypriotische gastvrijheid vermengd met het spel van onderhandelingen en subtiele dreigementen, keek ik naar Eleni die druk in de weer was met het uitschrijven van rekeningen. De pen waarmee ze werkte, diende tijdelijk als een pauze voor haar gedachten, terwijl ze erop kauwde alsof het antwoorden op mijn onuitgesproken vragen bevatte.

 

Haar ogen vingen de mijne, een glimlach speelde om haar lippen. "Maybe you need to go and take a piss, Mister John." Haar toon was luchtig, maar de onderliggende boodschap was duidelijk: misschien was het tijd om even afstand te nemen, letterlijk en figuurlijk.

 

Ik schoot in de lach, getroffen door haar directheid. "Eleni, is that your polite way of telling me I'm too caught up in my own head?"

 

Ze zette de pen neer en leunde naar voren, haar blik ondeugend. "Maybe. But then again, maybe it's just good advice. Seems to me like you could use a break. And who knows, maybe you'll come back with a fresh perspective. Or at least, less full of... thoughts."

 

Ik knikte, haar punt erkennend. "Alright, Eleni, point taken. A little walk to clear the head, and who knows, maybe the solution to all my problems is waiting for me by the urinal."

 

Eleni grijnsde, duidelijk geamuseerd door het idee. "Just don't make it a spiritual journey, Mister John. We wouldn't want you getting lost on the way back."

 

Ik stond op en liep naar de achterkamers van de taveerne, waar de wc’s waren. Terwijl ik door de taveerne liep, kon ik het niet helpen maar denken aan de vreemde wendingen van het leven hier in Larnaca. In een land waar oude mythen hand in hand gaan met dagelijkse realiteit, zou het antwoord op een voetbalcoach's dilemma zomaar kunnen liggen in de eenvoud van een moment van bezinning... of op zijn minst in de humoristische wijsheid van een serveerster met een scherpe tong.

 

Ik liep het toilet op en deed mijn ding. Terwijl ik mijn handen stond te wassen, kwam Eleni binnen met een blos op haar wangen. Met een vlugge beweging deed ze de knip op de deur. "Let me relieve you of your stress, mister John."

 

Voor ik goed en wel in de gaten had wat er aan de hand was, zat ze op haar knieën voor me en frommelden haar handen aan mijn broek. Overweldigd door de snelheid van haar handelen, leek ze op een panter die in de schaduwen loert, wachtend op het perfecte moment om toe te slaan. De verrassing was compleet, een moment van pure instinctieve reactie, waarbij rationeel denken vervangen werd door de ruwe, ongetemde kracht van natuurlijke impuls. Ze was een force majeure, een overweldigende kracht van de natuur, tegen wie elke poging tot verzet zinloos leek. 

 

Tegenover haar onverwachte daadkracht stond ik, ontwapend en onvoorbereid, een schip op de golven van haar capricieuze zee. De intensiteit van het moment overspoelde me, een vloedgolf die elke twijfel wegspoelde en niets dan onvervalste acceptatie achterliet. Ik gaf me over, niet uit zwakte, maar uit de erkenning dat sommige krachten buiten de menselijke invloedssfeer liggen. Het was alsof ik meegevoerd werd door een stroomversnelling, waarbij elk verzet niet alleen futiel was, maar ook ongewenst.

 

De kamer waarin we ons bevonden, vervaagde tot een onscherpe achtergrond, terwijl elk zintuig hypergevoelig werd voor de aanwezigheid van de ander. De lucht tussen ons knetterde met een elektriciteit die tastbaar was, een geladen atmosfeer die onze ademhaling synchroniseerde en onze hartslagen tot een gezamenlijk ritme bracht.

 

In dat moment van overgave, waar de lijn tussen twee individuen vervaagt en samensmelt tot één entiteit, vond ik een vorm van vrede. Het was een vrede die niet voortkwam uit stilte of rust, maar uit de erkenning en acceptatie van de ontembare natuurkracht die zij vertegenwoordigde. Ik liet het gebeuren, een blad op de wind van haar wil, klaar om meegevoerd te worden naar waar ze ook heen zou waaien.

 

Na een tijdspanne die aanvoelde als een eeuwigheid, maar in werkelijkheid slechts enkele minuten omvatte, bereikten we het hoogtepunt, de climax van ons samenzijn. Het was als het moment net voor de storm losbarst, wanneer de lucht zwanger is van anticipatie en de wereld in ademloze afwachting wacht. Een ontlading van opgekropte spanning, waarbij elke zenuw, elke vezel in ons lichaam tot het uiterste gespannen was en toen, plots, de bevrijding kwam. Een explosie van energie, een overweldigende golf van emotie en fysieke sensatie die ons overspoelde, ons meenam op een stroom van pure extase. In die enkele momenten van volledige overgave was er geen ruimte voor gedachten, geen plek voor zorgen, alleen de ruwe, ongefilterde essentie van het zijn. En toen het stof zich had gelegd en de laatste echo's van onze samensmelting wegstierven, bleef er een diepe, tevreden stilte achter, een stille getuige van wat zojuist had plaatsgevonden.

 

Terugkerend naar mijn tafel, na deze verfrissende onderbreking, was ik klaar om de wereld weer aan te gaan, gewapend met een nieuwe dosis humor en misschien, heel misschien, een vleugje wijsheid van de goden... of op zijn minst van Eleni. Vooralsnog was de baklava zoet, de avond jong, en mijn avontuur in Cyprus nog lang niet voorbij.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

17 uur geleden zei Djurovski:

Was ook meer een gebbetje richting onze leeftijd haha. Hmm uitkomen bij de papa voor hopelijk een schimmig papiertje?

 

Wie weet, wie weet...

 

17 uur geleden zei Marius:

Ben ik de enige die hoopt dat Eleni ook aanwezig is?  

 

Zoiets bedoel je?

 

20 minuten geleden zei Glenn08:

Voor het einde van deze novelle gaat Yannis zich ontpoppen tot een spurtbom die achter je aan komt met een kapbijl.

 

Met een sikkel.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr    

 

[Djurovski]

Eleni weet van wanten

[Willem]

Ik verwacht dat ons vlogkeepertje als eerste op het wedstrijdformulier staat de komende wedstrijden.

[Kyrill]

Statham gaat wel spelen ja, zo op deze manier. Geweldige 2 stukken weer haha, genoten

 

[Nom de Guerre]

 

Nagenietend van mijn kleine avontuur, wilde ik gaan afrekenen. Binnen trof ik Yannis aan, leunend tegen de bar alsof het zijn enige vriend was op deze wereld. Zijn blik toen hij me zag, was die van een detective die net een verdachte had betrapt met zijn handen nog in de koekjestrommel.

 

"Where did you go?" vroeg hij, zijn stem doordrenkt met een mengeling van nieuwsgierigheid en beschuldiging, alsof mijn korte afwezigheid een persoonlijke belediging was.

 

"To take a piss," antwoordde ik, zo nonchalant mogelijk, terwijl ik een onzichtbaar pluisje van mijn shirt plukte.

 

"Ah," Yannis knikte langzaam, zijn ogen vernauwend alsof hij probeerde te beslissen of mijn verhaal water hield of dat ik in werkelijkheid een geheime ontmoeting had gehad met internationale spionnen. "Took you long enough. Did you get lost?"

 

"Lost? In your establishment? Yannis, my friend, your place might be a labyrinth of culinary delights, but I assure you, the way to the restroom is firmly engraved in my memory."

 

Een glimlach brak door op zijn gezicht, een zeldzaam zicht als een zonsverduistering. "Ah, so you admire my cooking then?"

 

"I admire the way you can turn anything into a deep-fried masterpiece, Yannis. But let's just say, my admiration doesn't extend to the restroom facilities."

 

Yannis barstte uit in lachen, een geluid dat oprechte verrassing en amusement verraadde. "You Brits, always so polite yet so direct. Come, let me pour you a drink. One that'll make sure your next visit to the restroom will be even more memorable."

 

Terwijl hij een ondefinieerbare drank inschonk, die meer op motorolie leek dan op iets consumabels, kon ik niet anders dan denken aan de absurditeit van het moment. Hier stond ik, in een taveerne in Larnaca, te banteren met een man wiens kookkunsten zowel gevreesd als geliefd waren, over de kwaliteit van zijn toiletten.

 

"Thanks, Yannis. But let's make a deal. If I survive this drink, you upgrade the restroom. Deal?"

 

Yannis grijnsde breed. "Deal, Mister John. But be warned, this drink might just make you forget all about the restroom... and everything else."

 

Yannis had niet overdreven. Dit brouwsel, ongetwijfeld in een achteraf schuurtje gedistilleerd, voelde alsof ik een vlammenwerper had ingeslikt. Terwijl ik hoestte en proestte, een worsteling om de vlammen in mijn keel te doven, slaagde ik erin het demonische vocht binnen te houden. "Fuck me, Yannis, are you trying to kill me?"

 

Zijn lach vulde de ruimte, een geluid zo rijk en warm dat je bijna vergat dat je zojuist bijna gecremeerd was van binnenuit. "Not yet, Mister John. Only if I ever catch you with my daughter."

 

Ik wreef over mijn borst, in de hoop de brand te blussen. "Is that the Cypriot way of saying 'welcome to the family' or 'stay the hell away'?"

 

"Oh, it's a bit of both," Yannis antwoordde met een knipoog. "Consider it... a friendly warning."

 

"‘Friendly’ he says," mompelde ik, terwijl ik een glas water greep alsof het mijn laatste reddingsboei was. "Your ‘friendly’ is someone else's chemical warfare."

 

Yannis schoof een glas water naar me toe, een grijns die zijn hele gezicht in beslag nam. "Just remember, Mister John, this drink is as fiery as my love for Eleni."

 

Terwijl ik het water gulzig naar binnen werkte, besloot ik dat sommige avonturen, zoals het navigeren van Cypriotische sociale etiquettes en het overleven van Yannis' drankjes, beter waren dan welke adrenalinekick dan ook. Misschien, dacht ik, terwijl ik een nieuwe hoestbui onderdrukte, was het dat allemaal waard.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.
 

Spoiler

11 uur geleden zei Djurovski:

Eleni weet van wanten

 

Die kan er een puntje aan zuigen, ja.

 

11 uur geleden zei Willem:

Ik verwacht dat ons vlogkeepertje als eerste op het wedstrijdformulier staat de komende wedstrijden.

 

Je zou het haast zeggen he  

 

11 uur geleden zei Kyrill:

Statham gaat wel spelen ja, zo op deze manier. Geweldige 2 stukken weer haha, genoten

 

 

Dank je wel.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr    

 

[Djurovski]

klinkt als een Venezuelaanse Jij en Ik

[Kyrill]

Tja deze bijna dood ervaring, komt niet uit het niets iig. Je fuckt dan wel zijn dochter, Yanis laat niet met zich fucken. 

[Marius]

Voor Eleni moet je wat over hebben  

[Nom de Guerre]

 

In een wereld waar het gras aan de andere kant altijd groener lijkt, tenzij je de tuinman van Spartakos Kitiou bent, want dan is het gras aan jouw kant het groenst, vooral na een regenbui, leek niets de opmars van onze ploeg te kunnen stuiten. Dit ondanks de kakofonie van problemen die zich naast het veld opstapelden als de vuile vaat na een feestmaal waarbij niemand zin heeft om af te wassen.

 

De thuiswedstrijd tegen Lympia, een clubnaam die doet vermoeden dat de oprichter in een ver verleden worstelde met dyslexie en eigenlijk Olympia in gedachten had, maar ergens halverwege de o en de l verstrikt raakte in een web van verwarring, werd een demonstratie van voetbal die zo overtuigend was dat zelfs de meest kritische toeschouwer zich afvroeg of we niet stiekem elixers aan het nuttigen waren. We wonnen met 9-0, een uitslag die in voetbaltermen gezien kan worden als een ongekend pak slaag.

 

De doelpunten vielen sneller dan beloftes tijdens een verkiezingscampagne, met het verschil dat onze beloftes daadwerkelijk werden ingelost. Bij elke goal die de netten liet bollen, voelde je de energie in het stadion stijgen, alsof we collectief getuige waren van iets magisch, iets dat in de sterren geschreven stond maar niemand echt geloofde tot het zich voor onze ogen ontvouwde.

 

En te midden van deze glorie stond Michael Statham, onze doelman, die recentelijk bevrijd was van zijn verslaving aan energiedrankjes en nu, met een helderheid die hij in weken niet had gekend, de nul hield. Elk schot op doel wist hij met een katachtige reflex te weren, als een bewijs dat zijn nieuwgevonden levensstijl vruchten afwierp. Na afloop, terwijl de rest van het team de overwinning vierde, ving ik een moment op waarin hij diep inademde en een blik van pure tevredenheid over het veld wierp. Het was alsof hij voor het eerst echt de schoonheid van het spel inzag, ontdaan van de chemische nevel waarin hij zo lang had verkeerd.

 

De zon begon langzaam onder te gaan, de laatste stralen wierpen lange schaduwen over het veld, een natuurlijk teken dat het einde van de wedstrijd nabij was. Spartakos stond voor, een comfortabele voorsprong die meer leek op een kloof tussen ons en Lympia. Terwijl ik daar stond, genietend van de laatste minuten, voelde ik plots een hand op mijn schouder. Ik draaide me om en zag Eleni staan, haar gezicht verlicht door de laatste zonnestralen van de dag.

 

"Michael is playing well today. We got the bad drink out of him," zei ze, met een tevreden glimlach die haar gezicht deed oplichten. Op dat moment, alsof hij onze woorden aanvoelde, keek Michael even richting de zijlijn en zwaaide. 

 

Ik grijnsde naar Eleni. "Was it a team effort, Eleni? I thought it was mostly Paul who made him sweat out the stuff."

 

Eleni lachte koket, een geluid zo aanstekelijk dat het zelfs de meest stoïcijnse toeschouwer aan het lachen zou krijgen. "I have ways of getting fluids out of men," zei ze, haar stem een mix van mysterie en amusement.

 

Paul, die blijkbaar ons gesprek had gevolgd, verslikte zich bijna in zijn AA. Ik voelde hoe mijn hoofd kleurde, een mix van verlegenheid en verbazing over Eleni's openhartigheid. Haar klaterende lach vulde de lucht, een geluid dat boekdelen sprak.

 

"Careful, Eleni," waarschuwde ik, mijn stem schor van de inspanning om mijn lachen te onderdrukken. "You might give Paul ideas, and we can't have him dehydrated before the season ends."

 

Eleni knipoogde. "Don't worry, Mister John. I'm sure Paul can handle a little dehydration. Besides, it looks like my... methods worked wonders for Michael."

 

Paul, die zich inmiddels had hersteld van zijn verstikking, keek ons aan met een blik die schommelde tussen amusement en pure schrik. "Yeah, well, let's just keep it to training, shall we? I'm not sure my heart can handle your kind of... recovery methods."

 

We lachten allemaal, de spanning van de wedstrijd afnemend terwijl de laatste minuten wegtikten. Terwijl we toekeken hoe de scheidsrechter de fluit naar zijn lippen bracht voor het laatste fluitsignaal, was het duidelijk dat deze overwinning meer was dan alleen punten op het scorebord. Het was het bewijs van onze veerkracht, onze eenheid, en ons vermogen om samen te werken, zowel binnen als buiten het veld. En ergens, in het midden van al deze overpeinzingen, wist ik dat dit seizoen, met al zijn ups en downs, een seizoen was dat ik nooit zou vergeten.

 

Lympia, of hoe die arme zielen ook genoemd mogen worden, was slechts een voetnoot in onze odyssee, een herinnering dat in de chaotische dans van het leven, voetbal ons moment van orde in de chaos was, een symfonie van voetenwerk, passie en onverwachte helderheid.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

9 uur geleden zei Djurovski:

klinkt als een Venezuelaanse Jij en Ik

 

Geen ervaring mee, maar ik geloof je op je woord. Waar liggen de overeenkomsten voornamelijk, voor jouw gevoel?

 

9 uur geleden zei Kyrill:

Tja deze bijna dood ervaring, komt niet uit het niets iig. Je fuckt dan wel zijn dochter, Yanis laat niet met zich fucken. 

 

Dat moge duidelijk zijn  

 

8 uur geleden zei Marius:

Voor Eleni moet je wat over hebben  

 

She'll be the death of John.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr    

 

[Marius]

Een tienklapper had misschien nog mooier geweest, maar een doelman op het rechte pad is ook al wat.

[Kyrill]

Heerlijke update. 9-0 winst, altijd mooi. 

[Nom de Guerre]

 

In een wereld waar zekerheden schaarser zijn dan een veganist op een barbecuefeest, was onze uitwedstrijd tegen APEA een welkome afwisseling van routine. Het was alsof we een wekelijkse bijeenkomst van de lokale breiclub bijwoonden, maar dan zonder de breinaalden en met meer testosteron. We wonnen met 5-0, een score die zo ruim was dat zelfs de meest optimistische APEA-fan waarschijnlijk al in de rust naar huis was gegaan om iets nuttigers te doen, zoals het alfabet achterstevoren leren.

 

Pittaras opende de score, met een schot dat zo krachtig was dat ik zweren zou dat het door de tijd reisde, alleen om terug te keren en het net te vinden. Trifunovic, onze libero die meer wegheeft van een wandelende berg dan van een mens, maakte het tweede doelpunt. Hij stormde naar voren als een stier die de rode lap had gezien, en in plaats van te stoppen bij het rode licht, besloot hij het maar gewoon omver te kegelen.

 

Ewald, de kleine Duitser met de snelheid van een gazelle en de precisie van een Zwitsers horloge, pikte ook zijn graantje mee. Zijn doelpunt was een staaltje van puur vakmanschap, alsof hij het leer met chirurgische precisie door de lucht stuurde.

 

En dan Caetano, onze dribbelkont uit Gibraltar, die twee keer scoorde. Zijn eerste doelpunt was een solonummer dat deed denken aan een oude Pele, of misschien een oude Zidane, afhankelijk van je geografische en voetbalvoorkeur. Waarbij ik wel de kanttekening plaats dat het echt om beide heren gaat zoals ze nu zijn (n.b. Pele leefde nog op het moment dat deze pot werd gespeeld). Zijn tweede was eenvoudiger, maar niet minder indrukwekkend, een bewijs van zijn neusje voor de juiste plaats op het juiste moment.

 

Alles leek voorspoedig te verlopen. Echter, het leven zit vol verrassingen, net als een doos bonbons waarvan de helft gevuld is met tandpasta in plaats van pralinecrème. Zo'n verrassing kregen we tijdens deze wedstrijd tegen APEA, een team dat zo middelmatig was dat ze waarschijnlijk zelf verbaasd waren dat ze überhaupt op het veld stonden. Maar de echte verrassing kwam niet van de spelers, maar van de scheidsrechter, een kereltje zo oud dat hij vermoedelijk nog heeft gefloten bij wedstrijden waarbij de bal een opgeblazen varkensblaas was.

 

Onze libero, Trifunovic, een kerel zo robuust dat hij de bijnaam 'De Muur' had gekregen (niet te verwarren met 'De Koelkast', dat was ik na de derde helft), maakte een perfect getimede sliding op een van hun aanvallers. Volgens iedereen met een minimale visuele capaciteit was er niets aan de hand. Echter, onze bejaarde vriend met het fluitje dacht hier anders over en, tot verbazing van vriend en vijand, maakte hij het VAR-gebaar. Een zucht ging door het stadion. VAR? Hier? Was dit een grap?

 

Het antwoord op die vraag kwam in de vorm van een jochie, niet ouder dan twaalf, die het veld op sprintte met een oude iPhone in zijn handen. Het bleek de kleinzoon van de scheidsrechter te zijn. Hij filmde de hele wedstrijd, waarschijnlijk als een soort high-tech scouting voor opa.

 

Met een serieuze blik bekeek de scheids het scherm, dat niets meer liet zien dan een paar rood-zwarte en blauw-witte pixels die elkaar ontmoetten in een digitale dans. Na een kort moment van overpeinzing haalde hij een rode kaart tevoorschijn. De rode kaart was een feit. Verbijstering maakte plaats voor hilariteit. We hadden net deelgenomen aan de eerste analoge VAR beslissing in de geschiedenis van het amateurvoetbal.

 

De rest van de wedstrijd was een formaliteit. Elke keer als de bal in de buurt van een speler van APEA kwam, keken we angstvallig naar de zijlijn, half verwachtend dat het jochie weer het veld op zou rennen voor een nieuwe ‘VAR-check’.

 

Na de wedstrijd, terwijl we de overwinning vierden met goedkope blikken bier en een hoop gelach, kon ik het niet helpen maar denken aan de absurde schoonheid van het moment. In een wereld die steeds meer gedomineerd wordt door technologie en precisie, was het onze kleine, gerimpelde scheidsrechter die ons herinnerde aan de chaos en spontaniteit die het leven – en voetbal – zo heerlijk maakt.

 

En Trifunovic? Die kreeg de lachers op zijn hand door de rest van de avond rond te lopen met een zelfgemaakte VAR-afstandsbediening gemaakt van karton. Misschien hadden we dan geen technologie aan onze zijde, maar we hadden wel humor. En soms, zo bleek maar weer, is dat alles wat je nodig hebt.

 

De terugreis was in ieder geval een feest. In de bus heerste een sfeer die het midden hield tussen carnaval in Rio en een Britse pub na het winnen van de wereldcup door Engeland – iets wat theoretisch gezien nog altijd kan gebeuren, maar praktisch gezien waarschijnlijk niet.

 

Dit soort wedstrijden herinnert ons eraan waarom we van voetbal houden. Niet vanwege de onvermijdelijke nederlagen of de momenten waarop het lijkt alsof het universum tegen ons samenspant, maar vanwege de pure, onvervalste vreugde van het spel. Van het samen komen als een team en het overtreffen van de som der delen. En natuurlijk, van het winnen met 5-0 tegen een team dat waarschijnlijk beter was in het breien dan in het voetballen.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

5 uur geleden zei Marius:

Een tienklapper had misschien nog mooier geweest, maar een doelman op het rechte pad is ook al wat.

 

Voor zolang het mag duren dan  

 

5 uur geleden zei Kyrill:

Heerlijke update. 9-0 winst, altijd mooi. 

 

Sportief gaat het ons voor de wind.

 

Voorlopig even geen nieuwe steekwoorden meer, omdat ik merk dat ik verhaallijntjes genoeg heb. Ik moet sikkel nog altijd verwerken, dus het is goed zo. Als ik merk dat ik moeite krijg, haal ik ze wel weer van stal. Overigens, de volgende update is nummertje 50 alweer. Zou men een soort inhoudsopgave in de openingspost waarderen? En iets van hoofdstuktitels?

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr    

 

 

[Kyrill]

Ja dat zal ik wel waarderen 🔝

Thnx. Mooi en tof stuk weer, goede winst 0-5.

[Willem]

Het gaat wel heel var met die scheidsrechters tegenwoordig.

[Nom de Guerre]

 

Te midden van het feestgedruis, waarbij het schuim van de bierblikjes zich vermengde met het zweet van een goed gespeelde wedstrijd, trof ik Vassilis aan. Hij was druk in gesprek met een of andere schimmige figuur, maar onderbrak dat gesprek onmiddellijk toen hij me zag aankomen.

 

"Mate, it's nearly the end of the month. How about my coaching papers?" vroeg ik, terwijl ik probeerde het onderwerp zo luchtig mogelijk aan te snijden. Je weet wel, op die nonchalante manier alsof het me niet echt iets kon schelen, terwijl het in werkelijkheid het enige was waar ik aan kon denken.

 

Vassilis knikte begrijpend, zijn ogen glinsterden van iets dat het midden hield tussen samenzwering en amusement. "Yes, Mister John. I nearly have it all arranged."

 

"Arranged my papers? How?" Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik had visioenen van nachtelijke studiesessies, omringd door voetbaltheorieboeken zo dik als bakstenen.

 

Vassilis leunde naar voren, zijn stem daalde in volume tot samenzweerderig gefluister. "Well, you see, I found us a... special examiner. You'll take an accelerated exam, we'll make sure it... goes smoothly, and presto, your papers are sorted."

 

Ik keek hem aan, mijn wenkbrauwen ergens tussen verbazing en bewondering. "An accelerated exam? And a 'smooth' process? You mean..."

 

Vassilis knipoogde. "Let's just say the examiner will be very understanding of your unique situation. A little donation to his... educational fund, and you're officially a certified coach."

 

"A donation to his educational fund, eh?" herhaalde ik, het idee langzaam tot me door latend dringen. "A donation to his educational fund, eh?"

 

"Enough education to see you pass with flying colors," grinnikte Vassilis. "Don't worry, John. By the time we're done, you'll have more papers than the toilet of Yannis’ restaurant."

 

Terwijl ik daar stond, lachend om Vassilis' analogieën en de absurditeit van de situatie, realiseerde ik me dat dit soort dingen waarschijnlijk alleen in films gebeuren. Of in Cyprus, blijkbaar. Het land waar coaching papieren net zo makkelijk te regelen zijn als een bestelling bij de snackbar.

 

"So," zei ik, "I just show up, nod and smile, and voilà, I'm a certified coach?"

 

"Exactly," bevestigde Vassilis. "And then we celebrate you becoming one of the fastest certified coaches in history. Maybe you should start thinking about a specialty. How does 'expert in bribing examiners' sound?"

 

We proestten het uit, ons realiserend dat als je niet kunt lachen om je eigen situatie, je waarschijnlijk het grotere plaatje mist. En in dat moment, tussen het lachen en de vooruitzichten van vervalste papieren, voelde ik een diepe band met deze gekke voetbalcultuur. Cyprus, je bent misschien klein, maar je avonturen zijn groot.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

15 uur geleden zei Kyrill:

Ja dat zal ik wel waarderen 🔝

Thnx. Mooi en tof stuk weer, goede winst 0-5.

 

Dank je, Karel.

 

15 uur geleden zei Willem:

Het gaat wel heel var met die scheidsrechters tegenwoordig.

 

 

Nummertje vijftig  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr    

 

[Marius]

Als ik John was, zou ik er toch pas gerust op zijn wanneer ik de papieren werkelijk in handen had. 

[Kyrill]

Oh oh Vasilis, dit klinkt wel Shady zeg hoor... Weer leuk e ngrappig stukje.

[bas huijsmans]

Zo weer eens even wat updates bijgelezen. Op het veld gaat het uitstekend. Buiten het veld gaat ook alles nog steeds goed. De vraag is alleen of dit ook zo blijft, want er wordt toch met vuur gespeeld. Figuurlijk gezien dan he. Alhoewel dat drankje kwam aardig in de buurt van vuur als ik het geloven mag

[Nom de Guerre]

 

Terwijl de bus zich een weg baande door het landschap, richting het hart van Kiti, zat ik daar, half in slaap, tot Paul besloot mijn rust te verstoren met een smartphone die onder mijn neus werd geduwd. "Look at what he is doing now, mister John," zei hij, met een toon van urgentie die je normaal alleen gebruikt als er echt iets aan de hand is.

 

"Who is doing what now, Paul? You are making even less sense than usual," antwoordde ik, mijn ogen nog aan het aanpassen aan het heldere scherm in het donker van de bus.

 

Paul leek amper te luisteren naar mijn vraag en ratelde verder in zijn uniek gebroken Engels. "Michael," zei hij, "he is pushing El ϸousto at Yannis' tavern, the father of his girlfriend Eleni. The drink, it is becoming more and more mainstream, and the demand is rising."

 

Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Michael is what? Selling that dodgy drink at Yannis’ place?" De situatie klonk als een slecht geschreven sitcom, niet iets dat je zou verwachten in het echte leven.

 

"Exactly, mister John. And not just selling, he is like, how do you say, an ambassador for it. Making videos, posting on social media. Everyone loves it."

 

Ik zuchtte diep, me afvragend hoe ik ooit in deze soap was beland. "Paul, do you realize the can of worms this could open? What if there are health risks that come to light, or worse, someone gets caught in a doping test?"

 

Paul krabde aan zijn hoofd, duidelijk niet nagedacht hebbend over de potentiële gevolgen. "I did not think about that, mister John. But what do we do now?"

 

Ik dacht even na, het dilemma overwegend. Aan de ene kant was er de potentie voor serieuze problemen, aan de andere kant was er de onmiskenbare populariteit van het drankje. "First, we talk to Michael. We need to understand exactly what's going on. Then, we need a plan. If this blows up, it could be bad news for everyone involved."

 

"Plan?" Paul leek het concept van vooruitdenken vreemd te vinden.

 

"Yes, Paul, a plan. Something that helps you manage when things go south."

 

Terwijl ik daar zat, in die rammelende bus, met Paul's verwarde blik op me gericht, besefte ik dat dit één van die kruispunten was. Een moment waarop je een beslissing moet nemen die de toekomst van vele mensen kan beïnvloeden. En hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik me realiseerde dat er meer op het spel stond dan alleen een voetbalseizoen of het imago van een energiedrankje.

 

Terwijl de bus zich een weg baande terug naar de basis na een glorieus maar onrustig avontuur, wendde ik me tot Paul met een instructie die meer klonk als een bevel dan een verzoek. "Go and fetch Michael, Paul." Zonder een woord te zeggen, maar met een uitdrukking die alles zei, draaide Paul zich om en verdween in de richting waar onze doelman vermoedelijk zijn laatste overwinning aan het vieren was.

 

Michael, onze doelman met de reflexen van een bezopen kat en de zakelijke inzicht van een straatventer, was snel ter plekke. Hij zag er uit alsof hij op het punt stond om een tegengoal te voorkomen, zijn ogen groot en alert.

 

"Michael, from what I hear you've been dipping your fingers in the pie, haven't you? And here I was thinking you were a straight shooter, that your latest session with Paul was sufficiently clear." Mijn toon was licht, maar onderliggend met een serieusheid die de kamer vulde.

 

Michael schudde zijn hoofd, zijn haar wapperde mee alsof hij zich nog op het veld bevond. "I don't touch the stuff anymore, mister John. You never said anything about selling the stuff though. In our line of work, the pie's got so many fingers in it, it's more finger than pie."

 

Ik keek naar Paul, die probeerde de situatie te volgen met zijn gebroken Engels en verwarring duidelijk zichtbaar op zijn gezicht. "He is saying, he is not eating pie, mister John. Only selling?" probeerde Paul te verhelderen, maar het maakte de situatie alleen maar vager.

 

"Paul, mate, let's not get lost in translation here. The point is, Michael, you're turning into quite the entrepreneur, aren't you? Pushing El ϸousto at Yannis' place? That's bold. But, mate, you're playing with fire. What if there are health issues, or worse, doping scandals?"

 

Michael wreef over zijn kin, peinzend, alsof hij voor het eerst overwoog dat zijn zakelijke ondernemingen gevolgen zouden kunnen hebben die verder gingen dan alleen geld verdienen. "I hadn't thought about that, mister John. It was just... business, you know?"

 

Paul, die probeerde bij te blijven, voegde toe: "Business can be good, but health is, how you say, more gooder, yes?"

 

Ik kon een lach niet onderdrukken bij Paul's poging om bij te dragen aan het gesprek. "Yes, Paul, 'more gooder'. Look, Michael, I'm not going to tell you what to do outside the pitch, but remember, whatever you do reflects on us all. And right now, we don't need the kind of attention that comes with health scares or doping."

 

Michael knikte, zijn blik nu ernstig. "Understood, mister John. I'll... I'll sort it out. I will need to sort it out with Eleni though. I mean, this was her idea to begin with." Zijn blik straalde een emotie uit die het midden hield ergens tussen hoop en vrees, een jongleur die zijn ballen te hoog had gegooid.

 

Paul en ik, we wisselden zo'n blik uit, je kent ze wel, het soort dat boekdelen spreekt. Deze Eleni, ze was als de regisseur van een schimmenspel, altijd een stap verwijderd van het licht, maar haar aanwezigheid onmiskenbaar voelend.

 

"Don't worry about Eleni, Michael. I will sort her out," verzekerde ik hem, met meer bravoure dan ik daadwerkelijk voelde. Het idee om het op te nemen tegen deze Griekse godin van list en bedrog deed iets met een man - en niet noodzakelijk iets goeds.

 

Michael's blik verduisterde, alsof ik net had voorgesteld zijn favoriete voetbal in de rivier te gooien. "She's my girlfriend, mister John, I can handle it." Zijn stem droeg die mengeling van trots en wanhoop, kenmerkend voor mannen verstrikt in de spinnenwebben van een femme fatale.

 

Ik kon het niet laten om schamper te lachen. "Yes, we have seen how well you can handle a fiery woman like her. Like I said, I'll handle it." Mijn woorden hadden de lichtheid van een veer, maar de impact van een voorhamer. Paul, zijn ogen groot van de anticipatie van het drama dat zich voor hem ontvouwde, kon alleen maar stamelen in zijn uniek mengsel van Engels en lokale tongval.

 

"Uh, mister John, maybe is not good idea. Eleni, she is like... how you say... hot halloumi?"

 

"Hot halloumi, Paul?" Ik grinnikte. "More like a grenade with the pin pulled out. But don’t you worry, I’ve dealt with worse."

 

Michael zuchtte, een geluid zo zwaar dat het leek alsof hij de last van de hele wereld droeg. "Fine, but if she or her dad mess you up, don't say I didn't warn you."

 

Terwijl de bus verder reed, een stofwolk achterlatend in de koele avondlucht, leunde ik achterover, mijn plan overpeinzend. Met een beetje geluk, en veel overtuigingskracht, konden we misschien net iets positiefs halen uit deze puinhoop. En wie weet, misschien zou El ϸousto niet het einde van ons zijn, maar juist een nieuw begin.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

2 uur geleden zei Marius:

Als ik John was, zou ik er toch pas gerust op zijn wanneer ik de papieren werkelijk in handen had. 

 

Ik heb zo het vermoeden dat het moment dat dit gaat gebeuren nog eventjes op zich laat wachten. Er komt nog een onverwachte speler op het toneel.

 

2 uur geleden zei Kyrill:

Oh oh Vasilis, dit klinkt wel Shady zeg hoor... Weer leuk e ngrappig stukje.

 

Het klinkt niet alleen shady...

 

1 uur geleden zei bas huijsmans:

Zo weer eens even wat updates bijgelezen. Op het veld gaat het uitstekend. Buiten het veld gaat ook alles nog steeds goed. De vraag is alleen of dit ook zo blijft, want er wordt toch met vuur gespeeld. Figuurlijk gezien dan he. Alhoewel dat drankje kwam aardig in de buurt van vuur als ik het geloven mag

 

En het leest lekker weg, hoop ik althans.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr    

 

2 april bewerkt door Nom de Guerre

[Kyrill]

Heeerlijk en geweldig stuk 

[Marius]

Elke opportuniteit om tijd door te brengen met Eleni moet je met twee handen grijpen natuurlijk 😁