[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

XXI. Why scout when you can WyScout?

 

Na dagenlang aan de laptop van de club geplakt te zitten, alsof ik een nerd was die zich opmaakte voor een epische no-life sessie World of Warcraft, was het me gelukt: ik had een selectie samengesteld. Het was een bonte verzameling van personages die rechtstreeks uit een roman van Herman Brusselmans geplukt konden zijn. Flamboyante paradijsvogels, die met hun extravagantie de grauwe dagen in Kiti opfleurden, stoere legionairs, wier verhalen van verre landen en verloren liefdes iedereen aan de toog van de lokale kroeg konden boeien, gelukszoekers en avonturiers, wiens dromen net zo groot waren als hun kans op falen, naïeve jongelingen, die de wereld in keken met een blik vol ongebreidelde hoop en schaamteloze opportunisten, die elk moment aangrepen om hun eigen hachje vooruit te helpen.

 

Ze streken neer in Kiti, elk met hun eigen droom om de heilige graal in de wacht te slepen; een contract bij Spartakos. Onze bescheiden club was plotseling het centrum van het universum geworden voor deze bonte stoet van dromers en dwazen. Het was alsof we een kruising hadden georganiseerd tussen een talentenjacht en de vreemdste familiebijeenkomst die je je maar kon voorstellen.

 

De trainingssessies die volgden, waren een spektakel op zich. Er werd gevloekt, gestruikeld, geschitterd en gefaald. Michael, onze illustere doelman en onofficiële PR-manager, legde alles vast met zijn GoPro's, terwijl Vassilis en ik vanaf de zijlijn toekeken, af en toe hoofdschuddend, af en toe onderdrukt lachend.

 

"It looks like a circus," merkte Vassilis op een dag op, terwijl we een speler bekeken die zijn eigen schoenveters aan elkaar had gebonden en nu probeerde uit te vogelen hoe hij weer op moest staan.

 

"Maybe," antwoordde ik, "but who knows, there might be a real star among these clowns." Het was een gok, een sprong in het diepe, maar in de wereld van Spartakos Kitiou, waar het onwaarschijnlijke net zo vaak gebeurde als het ontbijt, was elke kans er een die het waard was om genomen te worden.

 

Zo begon het avontuur, met een groep mannen die zowel de hoop als de wanhoop van Spartakos belichaamden. Het was een experiment, een avontuur, een risico. Maar in de woorden van de grote filosoof Brusselmans: "In het leven moet je soms risico's nemen, anders eindig je als een middelmatige sukkel die nooit heeft geweten hoe het is om echt te leven." En als er iets was dat we met Spartakos niet wilden zijn, dan was het wel middelmatig.

 

Uiteindelijk had ik een bonte menagerie van bijzondere gevallen samengesteld, waaronder Felix Ewald, een Duitser rechtstreeks uit de opleiding van Union Berlin. De kerel was retesnel, had een goeie pass in de benen, maar bezat ook een kort lontje en een voorliefde voor de mooie zaken des levens die zwaarder leek te wegen dan zijn sportieve prestaties. Hij was het type dat liever een avond doorbracht in een chique club, omringd door flessen champagne en bewonderaars, dan op het trainingsveld. Een talent met een handleiding, dat was duidelijk, maar in dit circus dat Spartakos heette, was hij slechts een van de vele acts.

 

Edvin Bajrovic, een exportproduct uit de opleiding van Hammarby, verdiende ook zeker speciale aandacht. Een veelzijdig talent, zowel in de verdediging als op het middenveld inzetbaar, gezegend met een gezonde dosis spelinzicht dat hem onderscheidde van zijn medespelers. Maar, en dit is een grote maar, af en toe leek het alsof er een rood waas voor zijn ogen trok en hij de meest domme dingen deed die je op een voetbalveld kon bedenken. Een ingezonden moment van waanzin, zo nu en dan, maakte hem een riskante maar intrigerende aanwinst voor de club. Een gok waard, dacht ik, in dit maffe voetbaluniversum van ons.

 

Lukas Danowski Franco, onze Colombiaanse Duitser uit de opleiding van Frankfurt, was eveneens een bijzonder geval. Fel in de duels, voorzien van de snelheid van een jachtluipaard en de kracht van een stier, had hij alles in zich om te imponeren op het veld. Echter, wanneer je hem zag spelen, kreeg je de indruk dat de dozen nog om zijn voetbalschoenen zaten. Een beetje alsof hij elke bal voor het eerst zag en dacht: "Wat moet ik hiermee?" Zijn onhandigheid met de bal was bijna poëtisch, een danser die zijn schoenen nog moest vinden. Een raadselachtige speler, dat zeker.

 

Samuel Osei-Kuffour, een Ghanese Duitser, stond te boek als een atletische verschijning, sterk, met een fijne techniek en een dito inzicht dat menig tegenstander tot wanhoop dreef. Zijn voetbalbrein werkte op volle toeren, maar helaas leek zijn lichaam niet helemaal mee te willen werken. Conditioneel was de man een wrak, niet in staat om langer dan een half uur te voetballen zonder naar adem te happen alsof hij net de marathon had gelopen. Het was bijna komisch; een speler met de fysieke gesteldheid van een bejaarde in een lichaam dat gemaakt leek voor de sport. Een paradox op voetbalschoenen.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Op 20-3-2024 om 09:56 zei Kyrill:

Erg tof en leuk stuk weer!!!

 

Merci.

 

Op 20-3-2024 om 10:21 zei Djurovski:

Een relatief normale update. Ook wel eens leuk voor de verandering

 

Het kan niet elke aflevering raak zijn, sorry.

 

Op 20-3-2024 om 10:48 zei Marius:

Een paar updates moeten inhalen maar het moet gezegd, een geniale ingeving toch weeral met die influencer/doelman. Dit blijft dan ook enorm boeien.

 

Zet me trouwens maar in de vaste taglijst, kwestie van een reminder te krijgen als ik eens een update zou missen. Het tempo blijft hier immers hoog. 

 

Ik heb nog veel meer moois in petto. Just wait. Een tag kan geregeld worden.

 

Op 20-3-2024 om 10:58 zei Titan:

Lijkt die landloper met zijn GoPro warempel iets op te gaan leveren voor de club. Slim om aan de voordeur al een schifting te maken, want voor je het weet creëer je daar een Ter Apel voor gelukszoekende voetballers.

 

Nou, als je de selectie bekijkt, dan klopt dat Ter Apel verhaal wel aardig.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill  @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

2 juni bewerkt door Nom de Guerre

[Titan]

Allemaal doodgoede jongens, what can possibly go wrong?  

[ElMarcos]

Pareltjes voor het verhaal deze nieuwe jongens, maar de kans dat ze écht kunnen voetballen schat ik bijna nihil in. 

[Marius]

De naam van die Ghanese Duitser lijkt bijna een belletje te doen rinkelen, maar dat zal vast wel toeval zijn.

[Kyrill]

Genieten dit hoor om te smullen. Heel fijn! De rien, mon ami. 

[Djurovski]

Een mooie bonte verzameling. Of er een team van gemaakt kan worden is een tweede

[Nom de Guerre]

 

XXII. De oefenpotjes

 

De rest van de oefenwedstrijden waren als een ritje op een achtbaan waarvan de veiligheidsgordels niet helemaal betrouwbaar leken. Angie, de man die het roer van Spartakos Kitiou stevig in handen had, leek een voorliefde te hebben voor de lokale jongens, ondanks de bonte verzameling internationale talenten die we hadden verzameld. Vassilis, wiens temperament even vluchtig was als de Cypriotische zomer heet, had gescholden, gefulmineerd en met zijn vuist op tafel geslagen in een poging Angie van gedachten te laten veranderen. Angie, echter, had hem aangekeken alsof hij een licht verstoord kind was, zijn schouders opgehaald en was onverstoorbaar zijn eigen weg gegaan.

 

Vassilis maakte zich zorgen. Zoveel was duidelijk. In een poging het tij te keren, regelde hij een afspraak met zijn vader, Demetrious. Het plan was simpel: wij moesten Demetrious ervan overtuigen om de buitenlandse spelers een kans te geven. Naar de eigenaar moest Angie immers wel luisteren. Het plan was om de oude man te overtuigen dat de internationale spelers meer waren dan alleen maar een kostenpost; ze waren een investering, zowel op het veld als daarbuiten.

 

"Let's make it clear to him," zei ik tegen Vassilis terwijl we onze argumenten voorbereidden. "These young players represent capital, but they can also generate some income."

 

Vassilis knikte. "Exactly. If the club provides board and lodging, and dad uses his... less savory connections to provide entertainment in the evenings, we could break even at the very least. And if they perform well, we could even make a profit."

 

Het was een slim plan, een beetje schimmig misschien, maar in deze oneerlijke wereld, waar elk personage zijn eigen schaduwzijde heeft, leek het bijna een kinderspel.

 

In een beweging die meer thuishoorde in een actiefilm dan in de dagelijkse realiteit van een Cypriotische voetbalclub, nodigde Demetrious ons uit op zijn motorjacht, om daar, dobberend op de kristalheldere wateren rond Cyprus en vissend op sardines, het gesprek over de toekomst van Spartakos Kitiou voort te zetten.

 

Terwijl het jacht zich een weg baande door de golven, met de kustlijn van Larnaca langzaam vervagend aan de horizon, voelde het alsof we een parallel universum waren binnengestapt. Hier, ver verwijderd van het stoffige voetbalveld en de tribunes die schreeuwden om een likje verf, leek alles mogelijk.

 

"So, what's this grand plan of yours then?" vroeg Demetrious, terwijl hij ontspannen achterover leunde in de kapiteinsstoel, zijn blik strak op de oneindige blauwe horizon.

 

"We think that with the right mix of local talent and foreign flair, we can really make a difference," begon Vassilis, zijn stem vol overtuiging. "Not just for the club, but for the whole community."

 

Demetrious knikte, duidelijk geïnteresseerd, maar nog steeds sceptisch. "And how do you propose we finance this... mix?"

 

"That's where the foreign players come in," voegde ik toe. "Their social media presence, their stories, it could bring attention, sponsors, and maybe even some investment to the club."

 

Demetrious liet de woorden even bezinken, zijn blik nog steeds op de zee gericht. "You're asking me to gamble on the unknown, based on Instagram followers and YouTube compilations?"

 

"It's more than that," wierp Vassilis tegen. "It's about creating a brand, a story that people want to be a part of. It's about making Spartakos a name that resonates not just in Kiti, but beyond."

 

Demetrious aarzelde, zijn blik verloren in de ondergaande zon die de horizon in vuur en vlam zette. "We can seriously make some money here, but Angie... he's a problem," mompelde hij, terwijl hij een sigaar opstak en de rook in bedachtzame kringen de lucht in blies. De oude man leek een figuur uit een andere tijd, een strategische geest gevangen in het lichaam van een doorleefde zeeman.

 

De stilte die volgde was zo dik dat je hem met een mes kon snijden. Vassilis en ik wisselden ongemakkelijke blikken uit, ons afvragend wat er nu zou komen. Na wat leek op een eeuwigheid, maar in werkelijkheid slechts een paar minuten was, opende Demetrious een compartiment naast het stuur en haalde er een soort staaf uit.

 

Terwijl het jacht zachtjes over de golven gleed, draaide Demetrious zich naar ons om, een vastberaden blik in zijn ogen. "I love profit," zei hij, de rook van zijn sigaar krullend tegen de achtergrond van de ondergaande zon. "I don't like risk. Wherever possible, I try to eliminate all risks." Zijn woorden droegen het gewicht van jarenlange ervaring in de zakenwereld, een wereld waar elke verkeerde gok je ondergang kon betekenen. In die paar zinnen vatte hij zijn hele filosofie samen, een die hem had gemaakt tot de man die hij nu was. Het was duidelijk: in de ogen van Demetrious was voetbal niet alleen een spel, maar ook een investering, een waarbij hij van plan was om te winnen.

 

Demetrious, met de zee als getuige van zijn volgende daad, hield de staaf tegen het gloeiende uiteinde van zijn sigaar. Tot onze verbazing begon een lont te branden, een scène rechtstreeks uit een actiefilm. Met een achteloosheid die alleen mannen zoals Demetrious kunnen uitstralen, wierp hij de staaf overboord. Zijn blik, scherp en doordringend, ketende ons vast terwijl de tijd leek te vertragen.

 

Enkele seconden later klonk er een doffe dreun, een geluid dat door merg en been ging. Het water rondom het jacht trilde van de impact, alsof de zee zelf even de adem inhield.

 

"Sometimes," zei Demetrious, terwijl hij rustig een nieuwe sigaar opstak, "you need to show a little fireworks to make sure people understand you're serious."

 

Zijn boodschap was duidelijk: in zijn wereld was risico iets dat je niet alleen moest managen, maar soms ook demonstreren. Het was een les in macht, een herinnering dat, hoewel Demetrious het over rendement en risico's had, hij altijd klaarstond om zijn punt met vuur en vlam te benadrukken. 

 

Terwijl de stilte van de explosie werd vervangen door het suizen van golven en de aanblik van dode vissen die naar het wateroppervlak dreven, toverde Demetrious een grijns op zijn gezicht die je niet snel zou vergeten. "Talk about being effective," zei hij met een tevredenheid die bijna griezelig was. Zijn blik draaide naar ons, volgende op zijn woorden die zo koel waren als de zeebries. "Angie will have to go. There is no way he will go along with this, he is old school."

 

Zijn ogen fixeerden zich op Vassilis. "Son, you are going to fire Angie, but in a respectful way. He has worked for us for many years." Vervolgens keek hij naar mij, een blik vol verwachting. "Hollander, this is your time to shine. Laat maar zien dat je het kunt."

 

De opdracht hing in de lucht, een uitdaging die zowel een kans als een beproeving was. Demetrious' methoden waren misschien onorthodox, misschien zelfs aan de rand van de waanzin, maar zijn boodschap was duidelijk. Met de ondergang van Angie in het vooruitzicht en de toekomst van Spartakos op het spel, was het mijn beurt om het spel te spelen.

 

Daar stond ik dan, op het punt om hoofdtrainer in het betaalde voetbal te worden. Mijn adem stokte, ergens gevangen tussen ongeloof en pure adrenaline. Dit was het dan, mijn kans om echt iets van mezelf te maken, om mijn dromen en idealen niet alleen te koesteren, maar ze tot leven te wekken op het veld. 

 

Het voelde alsof ik op een kruispunt stond, waar elke richting die ik kon kiezen me zou leiden naar een toekomst vol mogelijkheden. Het was spannend, ja, maar ook hoopvol. Ik had altijd geloofd dat als je hard genoeg werkt en je passie volgt, je uiteindelijk je plek in de wereld vindt. En nu, nu leek die plek zich eindelijk aan mij te openbaren.

 

Dit was mijn moment. Niet als een figurant in de verhalen van anderen, maar als de hoofdpersoon in mijn eigen verhaal. Een verhaal van strijd, van doorzettingsvermogen, van voetbal. Soms voelt je leven aan als een film, vol plotwendingen en karakterontwikkeling, maar nu stond ik klaar om mijn eigen scène te spelen. Dit was mijn kans, en ik was vastbesloten hem met beide handen aan te grijpen.

 

De wind speelde met de vlag van het jacht terwijl Demetrious langzaam opstond, zijn handen leunend op de reling, kijkend naar de verte. "I'll take your gamble. But remember, this isn't just about football. It's about the legacy of Spartakos, about my legacy. Don’t fuck this up"

 

Terwijl we terugvoeren naar de haven, met de ondergaande zon die de hemel in vlammen zette, voelde ik een mengeling van opwinding en angst. Dit was meer dan een gesprek over voetbal; het was een sprong in het diepe, een gok op de toekomst.

 

Demetrious had ons zijn zegen gegeven, maar nu rustte het gewicht van de verwachtingen op onze schouders. Het was aan ons om Spartakos Kitiou niet alleen te redden, maar om het te transformeren in iets legendarisch.

 

En terwijl het jacht langzaam aanmeerde en we terugkeerden naar de realiteit, wist ik dat dit het begin was van iets groots. Het was een scenario dat een Hollywoodblockbuster waardig zou zijn, vol onzekerheid, avontuur en de belofte van een onvergetelijk verhaal. De toekomst van Spartakos Kitiou lag open, en het was aan ons om het script te schrijven.

 

=====

 

En dat was de aflevering dynamiet.
 

Spoiler

 

 

 

Op 20-3-2024 om 13:55 zei Titan:

Allemaal doodgoede jongens, what can possibly go wrong?  

 

Seks, drugs, rock & roll. 

 

Op 20-3-2024 om 14:01 zei ElMarcos:

Pareltjes voor het verhaal deze nieuwe jongens, maar de kans dat ze écht kunnen voetballen schat ik bijna nihil in. 

 

Mwah, ze zijn bijna allemaal echt te goed voor dit niveau, dus dat wel.

 

Op 20-3-2024 om 14:15 zei Marius:

De naam van die Ghanese Duitser lijkt bijna een belletje te doen rinkelen, maar dat zal vast wel toeval zijn.

 

Je doelt op Sammy Kuffour, van o.a. FC Bayern, AS Roma en Ajax. Ja, die lijkt dezelfde naam te hebben, maar die is wel een pak ouder. Deze gozer komt uit de opleiding van Hapoel Beer-Sheva. Ik heb verder geen idee hoe frequent de namen Osei en Kuffour in Ghana zijn, misschien is het zoiets als Janssen en De Vries. 

 

Op 20-3-2024 om 14:16 zei Kyrill:

Genieten dit hoor om te smullen. Heel fijn! De rien, mon ami. 

 

Benieuwd wat je van de dikke biem vindt.

 

Op 20-3-2024 om 16:06 zei Djurovski:

Een mooie bonte verzameling. Of er een team van gemaakt kan worden is een tweede

 

Een team wel, of het een goed team is, dat is de hamvraag.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill  @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

1 oktober bewerkt door Nom de Guerre

[Titan]

Door de uiterst gebalanceerde en achtzame Demetrious naar voren worden geschoven om te zorgen dat er winst wordt gemaakt, helemaal niks aan het handje! 

[Kyrill]

Ik vind de dikke biem geweldig, genoten, echt super tof
 

[bas huijsmans]

Zo'n grote vuurbal jonguh. Worden, naast de trainer, nu ook alle spitsen richting de uitgang gebonjourd?

[Willem]

Zo, de touwtjes zijn in de juiste handen, tijd om te vlammen!

[Djurovski]

Een sprong in het diepe. Na een nederlaag zie ik de voorzitter nog wel met een pistool het veld te betreden

[Marius]

Net een actiefilm  Tijd voor nog wat meer vuurwerk. Op het veld. Of daarnaast. Het maakt al niet uit wat mij betreft. Maar alle elementen ervoor zijn wel aanwezig.

[Nom de Guerre]

 

XXIII. De mazzel, ouwe!

 

Pats. Het geluid van brekend glas vulde de lucht, gevolgd door een scherpe knal die de stilte van de avond ruw verstoorde. Een bierflesje, het slachtoffer van pure frustratie, lag in scherven op de grond, terwijl een stortvloed aan Cypriotische vloeken de lucht vulde. Angie, wiens gezicht rood aanliep van woede, stond daar, zijn handen nog trillend van de worp die hij zojuist had uitgevoerd.

 

"Ya bleeding bastard!" schreeuwde hij, zijn stem scherp als het glas op de grond. Zijn ogen spuwden vuur, gericht op Vassilis, die ongemakkelijk heen en weer schoof, duidelijk niet voorbereid op deze explosie van woede.

 

Vassilis, die het gevaar inzag van blijven staan wanneer een woedende coach zijn richting uitkeek, koos eieren voor zijn geld. Met een snelheid die menig speler op het veld jaloers zou maken, zette hij het op een lopen, zijn vlucht begeleid door nog meer vloeken en scheldwoorden van Angie.

 

Zo te zien was Angie allesbehalve blij met zijn ontslag. De lucht was geladen met spanning, een mix van verraad, verontwaardiging, en de rauwe emotie van een man die alles verloren had. Het was een moment, rechtstreeks uit een actiefilm, waar conflicten niet worden opgelost met woorden, maar met actie, hoe impulsief ook.

 

Terwijl ik daar stond, getuige van dit chaotische tafereel, kon ik niet anders dan denken aan de ironie van het lot. Spartakos Kitiou, een club die op zoek was naar verandering, had zeker meer gekregen dan waar ze om had gevraagd. En ik, midden in deze wervelwind van passie en woede, realiseerde me dat dit slechts het begin was van een nieuw hoofdstuk. Een hoofdstuk waarin elke actie onvermijdelijk zou leiden tot nieuwe confrontaties, nieuwe uitdagingen, en uiteindelijk, hopelijk, naar nieuwe overwinningen.

 

Meer Cypriotische vloeken vulden de lucht, als donderslagen bij een opkomende storm, terwijl Angie zijn woedende blik op mij richtte. "Bastard. Fuck off," siste hij, zijn gebalde vuisten een stille getuige van de kolkende woede die in hem borrelde. Zijn stem, doordrenkt met de bitterheid van verraad, was als het geluid van schurend metaal.

 

Ik, vastgenageld aan de grond onder de intensiteit van zijn blik, kon mijn ogen niet afhouden van een pulserende ader op het voorhoofd van Angie. Het was fascinerend en beangstigend tegelijk, een levendige illustratie van pure, ongefilterde woede. Een deel van mij vroeg zich af of hij zichzelf naar een hersenbloeding kon schreeuwen, terwijl een ander deel zich zorgen maakte over de onmiddellijke fysieke dreiging die van hem uitging.

 

Terwijl meer Cypriotisch gevloek de lucht vulde, maakte ik de snelle berekening dat dit misschien wel het moment was om mijn tactiek te herzien. Confrontatie met Angie leek op dit moment even zinvol als discussiëren met een orkaan.

 

"Duly noted, Angie," zei ik, mijn stem kalm, een poging om de situatie te de-escaleren zonder mijn eigen standpunt te verliezen. "But this is how it's going to be."

 

In de loop der jaren, als jongen van de straat, ontwikkel je een fijn afgestemde radar voor agressie. Je leert snel het verschil tussen écht kwaad en gewoon wat stoom afblazen. Gaat iemand je fysiek te lijf of is het slechts een theatervoorstelling van schelden en schreeuwen? Je wordt een expert in het onderscheiden van de honden die alleen maar blaffen van degenen die ook echt bijten. Het is een vaardigheid, bijna kunst, om in een oogopslag te zien of je te maken hebt met een windbuil of een daadwerkelijke dreiging. Een cruciale kunst, die meer dan eens van pas komt.

 

Het werd al snel duidelijk dat Angie weliswaar pissig was, maar de intentie om over te gaan tot fysieke actie ontbrak volledig. Zijn furie was als onweer in de verte; veel geluid en bluf, maar zonder de daadwerkelijke blikseminslag. Een storm in een glas water, zogezegd.

 

Angie's antwoord was een snuif en nog een vloek, voordat hij zich omdraaide en wegliep, zijn woede nog steeds als een tastbare wolk om hem heen.

 

Terwijl ik daar stond, in de nasleep van deze confrontatie, realiseerde ik me dat dit het leven in de voetbalwereld was: intens, onvoorspelbaar, en altijd op de rand van chaos. Maar ondanks de dreiging en de woede, was er ergens, diep van binnen, een onblusbaar vuur dat me dreef. Dit was mijn wereld nu, en ik wilde er iets moois van maken.

 

Vassilis, die als een ware Houdini was verdwenen op het moment suprême, dook plots weer op uit de schaduwen nu het gevaar geweken leek. Zijn blik schoot heen en weer tussen de plek waar Angie stond en mij, zijn gezicht een mengelmoes van opluchting en nieuwsgierigheid.

 

"Did he fuck off?" vroeg hij, een spottende grijns om zijn lippen.

 

Ik lachte, de spanning van het moment afschuddend. "Yep, he fucked off. So you can change your diaper now," antwoordde ik, de situatie niet serieuzer nemend dan nodig.

 

Vassilis rolde met zijn ogen, een geamuseerde zucht ontsnappend. "Oh, hilarious. Remind me to sign you up for the next comedy festival. You'll kill it."

 

"I'm already killing it, haven't you noticed? Angie's probably cooling off somewhere, plotting his revenge or writing a strongly worded letter," zei ik, terwijl ik deed alsof ik bibberde van angst.

 

"Strongly worded letter?" herhaalde Vassilis lachend. "What's he gonna do? Challenge you to a duel at dawn with feather dusters?"

 

We schoten beide in de lach, de spanning definitief uit de lucht. Ik gaf Vassilis een duwtje. “He probably smelled you shitting yourself and decided he didn’t really need any of that.

Vassilis rolde met zijn ogen, een glimlach spelend rond zijn lippen. "Ha-ha, very funny. I was strategically retreating. You know, to plan our next move."

"Oh, is that what they call it these days?" kaatste ik terug. "Strategically retreating? I'll have to remember that next time I'm running for my life."

Vassilis gaf me een speelse duw. "Shut up. At least I'm here now.”

 

Het was een typisch moment; een mix van spanning, humor en de onvoorspelbare wendingen van het leven. Ondanks de soms harde realiteit, was er altijd ruimte voor een grap, een lach, een moment van lichtzinnigheid. Het was dit soort momenten dat het allemaal de moeite waard maakte.

 

=====

 

Reacties en dergelijke in de spoiler.
 

Spoiler

 

 

 

Op 21-3-2024 om 09:53 zei Titan:

Door de uiterst gebalanceerde en achtzame Demetrious naar voren worden geschoven om te zorgen dat er winst wordt gemaakt, helemaal niks aan het handje! 

 

Verder een heel rationele kerel. Ook niet superemotioneel ofzo.

 

Op 21-3-2024 om 10:04 zei Kyrill:

Ik vind de dikke biem geweldig, genoten, echt super tof
 

 

Binnenkort gaan we het hebben over Boliviaans marcheerpoeder.

 

Op 21-3-2024 om 10:07 zei bas huijsmans:

Zo'n grote vuurbal jonguh. Worden, naast de trainer, nu ook alle spitsen richting de uitgang gebonjourd?

 

Nope. Laten we een klein beetje realistisch blijven  

 

Op 21-3-2024 om 10:08 zei Willem:

Zo, de touwtjes zijn in de juiste handen, tijd om te vlammen!

 

Dat gaat helemaal goed komen, zowel op als naast het veld.

 

Op 21-3-2024 om 10:25 zei Djurovski:

Een sprong in het diepe. Na een nederlaag zie ik de voorzitter nog wel met een pistool het veld te betreden

 

Vuurwerk in het strafschopgebied  

 

Op 21-3-2024 om 11:16 zei Marius:

Net een actiefilm  Tijd voor nog wat meer vuurwerk. Op het veld. Of daarnaast. Het maakt al niet uit wat mij betreft. Maar alle elementen ervoor zijn wel aanwezig.

 

Guy Ritchie en diens films en nieuwe serie zijn wel een inspiratiebron.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill  @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

1 oktober bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

Blaffende honden bijten niet. Zo blijkt maar weer.

[Djurovski]

Een matpartij in het cafe was ook wel leuk geweest maar dit was misschien wel een betere keus. Of heeft Angie nog snode plannen?

[Kyrill]

Wat een heerlijk stuk weer, genieten

 

[Nom de Guerre]

 

XXIV. Assistent Paul

 

Nu de verantwoordelijkheid voor de ploeg op mijn schouders rustte, werd me snel duidelijk dat bezopen op de club verschijnen geen optie meer was. Niet dat ik me daar voorheen vaak schuldig aan maakte, maar je weet hoe het gaat: een mens heeft z'n zwakke momenten, en soms is zo'n moment vloeibaar en komt het uit een fles. Echter, met de titel 'hoofdtrainer' op mijn visitekaartje kon ik het me niet permitteren om me te laten zien als een personage uit een slechte komedie, wankelend en wel, met een adem die kon concurreren met de gemiddelde stookruimte.

 

Je kunt maar één keer een eerste indruk maken, zo luidt het gezegde, en ik was vastberaden om ervoor te zorgen dat mijn moment zou tellen. Niet als een aangeschoten grap, maar als de regisseur van dit voetbalgezelschap, klaar om Spartakos Kitiou naar ongekende hoogten te leiden. Of op z'n minst, uit de modder te trekken waar we al te lang in hadden liggen rollen. Het was tijd voor verandering, tijd om serieus genomen te worden, en dat begon bij mij. En serieus, zonder de hulp van de fles.

 

Altijd al een voorstander zijnde van het principe 'liever lui dan moe', viel mijn keuze op Angie's assistent, Paul Pshykionis, om de zware last van de veldtrainingen op zijn ietwat gezette schouders te nemen. Paul, een jongeman wiens krullenbos dichter leek dan het oerwoud van de Amazone, keek me eerst aan alsof ik hem vroeg om een marathon te lopen in de Sahara zonder water. Maar gezien de genadeloze hitte op het eiland en onze semi-professionele status, hielden we het bij één trainingssessie per dag. Dat leek hem enigszins te sussen.

 

De spelers leken deze regeling ook wel te kunnen waarderen. Eén keer per dag je in het zweet werken onder de brandende Cypriotische zon was nog net te behappen. Voor mij was het een ideale situatie: ik kon mijn energie bewaren voor de echt belangrijke zaken, zoals het uitdokteren van tactieken die we waarschijnlijk toch niet zouden begrijpen, of het ontwijken van Demetrious' volgende explosieve demonstratie van 'risicomanagement'. Zo zag ik mezelf, een tactisch genie dat de kunst van het delegeren tot in de puntjes beheerste. Mijn luiheid was niet meer dan een strategische keuze.

 

Ik dook terug in mijn geheugen, naar de tijd op de Donderberg, bij EMS, waar ik in het groen-wit speelde. Onder de bezielende leiding van Lei, een man die elke wedstrijd een half pakje zware shag wegpaft alsof zijn leven ervan afhing. Zijn stem, zwaar en schor van de rook en het geschreeuw, commandeerde ons over het veld met een vocabulaire dat beperkt leek tot semi-monosyllabische kreten. "John, rechts!" klonk het dan, gevolgd door "Ap, mid!" en "Cel, doordekken!" 

 

Het was voetbal in zijn meest pure, ongefilterde vorm, waar tactiek minder over gedetailleerde plannen ging en meer over het instinctief reageren op de brullende aanwijzingen van Lei. Ik realiseerde me dat deze simpele, directe benadering precies was wat ik nodig had om orde te scheppen in de chaos die nu mijn team was. Misschien was de sleutel tot succes niet het vinden van een revolutionaire tactiek, maar het teruggrijpen naar de basis; duidelijke, eenvoudige commando's die zelfs de meest flamboyante paradijsvogels konden begrijpen. Wie had gedacht dat de lessen van Lei, tussen de rookwolken door, de inspiratie zouden bieden voor mijn grootste uitdaging tot nu toe?

 

=====

 

Reacties en dergelijke.
 

Spoiler

 

 

 

Op 21-3-2024 om 13:22 zei Marius:

Blaffende honden bijten niet. Zo blijkt maar weer.

 

Dat is zeker waar, al moet ik toevoegen, nog niet.

 

Op 21-3-2024 om 13:52 zei Djurovski:

Een matpartij in het cafe was ook wel leuk geweest maar dit was misschien wel een betere keus. Of heeft Angie nog snode plannen?

 

In ieder geval heb ik de mogelijkheid dat hij nog iets doet  

 

Op 21-3-2024 om 14:11 zei Kyrill:

Wat een heerlijk stuk weer, genieten

 

 

Dank je.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill  @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

1 oktober bewerkt door Nom de Guerre

[Kyrill]

"Dichter dan het amazone woud" 

Prachtig weer, geweldig zeg. Hang aan je lippen!! 

[ElMarcos]

Een paar prachtige en heerlijk geschreven updates weer. John die et de paradijsvolgels aan de gang gaat lijkt toch meer op een klucht dan een serieuze poging van de club om beter te worden. Al heeft hij zich tot op heden een meesterlijke kameleon getoond die overal mee weg lijkt te kunnen komen, dus ook dit kan zomaar een succes worden. 

[Nom de Guerre]

 

XXV. Tactiek is niet moeilijk

 

Bij EMS, in die tijd dat voetbal nog voetbal was en niet een soort hogere wiskunde met buitenspelregels ingewikkelder dan de theorieën van Einstein, speelden we altijd heel eenvoudig. Het was ordinaire, oude en vertrouwde 4-4-2 formatie. Je weet wel, twee centrale verdedigers die de deur op slot hielden alsof hun leven ervan afhing, twee vleugelverdedigers die de lijnen bestreken alsof ze landbouwers waren, vier middenvelders die het spel maakten en verdeelden alsof ze goden van de Olympus waren, en twee spitsen die op doel schoten alsof dat de poorten naar het paradijs waren.

 

Lei, onze coach, een man wiens tactische inzichten dieper verborgen lagen dan de verloren stad Atlantis, zweerde bij dit systeem. Volgens hem was voetbal simpel. "Jongens, voetbal is net als dansen," zei hij altijd met een peuk bungelend uit zijn mondhoek, "maar dan met een bal. En in plaats van een danspartner, heb je tegenstanders die je probeert te ontwijken." Zijn filosofie was zo rechttoe rechtaan dat zelfs een kind het kon begrijpen. En eerlijk is eerlijk, in die dagen leek het te werken. Wij, de groen-witte brigade van EMS, marcheerden over het veld met de precisie van een Zwitsers horloge, ons strikt houdend aan de 4-4-2 opstelling alsof het de heilige graal van het voetbal was.

 

We trainden niet op ingewikkelde tactieken of verborgen spelstrategieën. Nee, onze trainingen bestonden uit eindeloze rondjes lopen, passes oefenen totdat we erbij neervielen, en schieten op doel alsof we het vuur op de vijand openden. Lei stond langs de zijlijn, zijn stem schor van het roepen, tevreden knikkend als we iets goed deden en bulderend als we de mist in gingen. "Pass die bal, verdorie, dit is geen soloshow!" of "Verdedigen, jongens, alsof je leven ervan afhangt!" waren standaarduitdrukkingen die wekelijks over het veld galmden.

 

De 4-4-2 formatie was voor ons meer dan een opstelling; het was een levenswijze. Het gaf ons structuur in een wereld die steeds complexer leek te worden. Terwijl andere teams experimenteerden met exotische formaties en vernieuwende speelstijlen, hielden wij vast aan onze beproefde methode. En op een of andere manier werkte het. We waren geen team van sterren, maar een sterrenteam, waarbij het collectief altijd belangrijker was dan het individu.

 

Nu, terwijl ik voor de uitdaging stond om Spartakos Kitiou uit de voetbalobscuriteit te trekken, vroeg ik me af of de simpele principes van de 4-4-2 ons ook hier zouden kunnen redden. In een wereld die schreeuwt om innovatie en complexiteit, is er misschien juist kracht te vinden in de eenvoud. Misschien was het tijd om een lofzang op de 4-4-2 te brengen, hier, op dit eiland, ver weg van de Donderberg maar dichtbij de essentie van het spel dat we allemaal liefhebben.

 

=====

 

Het gebruikelijke riedeltje.
 

Spoiler

 

 

 

Op 22-3-2024 om 11:44 zei Kyrill:

"Dichter dan het amazone woud" 

Prachtig weer, geweldig zeg. Hang aan je lippen!! 

 

Ik probeer er iets van te maken.

 

Op 22-3-2024 om 12:38 zei ElMarcos:

Een paar prachtige en heerlijk geschreven updates weer. John die et de paradijsvolgels aan de gang gaat lijkt toch meer op een klucht dan een serieuze poging van de club om beter te worden. Al heeft hij zich tot op heden een meesterlijke kameleon getoond die overal mee weg lijkt te kunnen komen, dus ook dit kan zomaar een succes worden. 

 

Hoogte- en dieptepunten zullen elkaar snel afwisselen.

 

Sleutelwoord vijf > https://www.surveymonkey.com/r/JZX7HG3

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill  @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

1 oktober bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

Niets mis met een old school 4-4-2, al zal er in het moderne voetbal toch al gauw één of ander sausje over gegoten worden om het niet zo te moeten benoemen.

[ElMarcos]

Een ouderwetse 4-4-2 is in het huidige voetbal misschien wel het meest inventief en complex door zijn eenvoud. Daarmee ligt er voor John juist een lastige taak, want dingen simpel en eenvoudig houden is het meest lastige wat er is. 

[Kyrill]

Oh je doet meer dan er wat van proberen te maken, in mijn bescheiden mening. Niks mis met een 4-4-2 prachtige formatie! Leuke update weer.

[KayDeManaager]

Prachtig verhaal wat je fantastisch geschreven in elkaar zet Nom! Graag een tag voor je mede-Fortunees.