Nom de Guerre Geplaatst 11 maart Share Geplaatst 11 maart (bewerkt) Tabula contentorum Deel 1 - Cyprus Spoiler I. Dramatis personae II. Oh, we're going to Cyprus III. Salami in je reet IV. Deus ex fucking machina V. The plot thickens VI. Over olijfolie VII. An offer I can't refuse VIII. Over FC Spartakos IX. Male bonding X. Cypriotische chaos XI. Always look on the bright side of life XII. There's ouzo in the jar XIII. Het is nog erger dan ik dacht... XIV. De femme fatale XV. En zo begint ons avontuur XVI. De influencende keeper XVII. Michael Statham XVIII. Go, Michael, go! XIX. De oefencampagne XX. Een aanzuigende werking XXI. Why scout when you can WyScout? XXII. De oefenpotjes XXIII. De mazzel, ouwe! XXIV. Assistent Paul XXV. Tactiek is niet moeilijk XXVI. De rollen XXVII. Mijn debuut voor Spartakos XXVIII. Een euforische ervaring XXIX. Eleni neemt het heft in handen XXX. XXXI. XXXII. XXXIII. XXXIV. XXXV. XXXVI. XXXVII. XXXVIII. XXXIX. XL. Deel 2 - Turkije I. Dramatis personae Ik zag het levenslicht als kind van reizende kermisklanten, te midden van het kermisgewoel van Roermond. Mijn ouders, kermisklanten pur sang, brachten me groot in een wereld van knipperende lichtjes, vette frieten en schreeuwende mensen. Een ideale omgeving voor een kind, zou je denken. Nou, niet bepaald. Mijn ouders waren geen voorbeeld van stabiliteit; ze hielden meer van een pintje in de diverse cafés naast een gemiddeld kermisterrein dan van het opvoeden van een fatsoenlijk kind. Door het ontbreken van die supervisie van mijn ouders werd ik uiteindelijk grootgebracht volgens de harde regels van de straat op de Donderberg. Het was een ruwe en rauwe wereld waarin ik me moest zien te redden, maar ergens diep vanbinnen had ik een hart dat op de juiste plek zat. Jatten was prima, maar je deelde wel met je maten of iemand die het minder had. Ik kwam voor mezelf op, ook al stond ik vaak op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Als er een ruit gesneuveld was, kon je erop rekenen dat ik erbij stond. Niet omdat ik het gedaan had, maar omdat ik altijd op de verkeerde plek leek te zijn. Maar ondanks mijn reputatie als een onruststoker, was ik altijd bereid een helpende hand uit te steken naar degenen die het nodig hadden. Of het nu ging om een buurman die zijn boodschappentassen liet vallen of een vriend die in de problemen zat, ik stond altijd klaar om te helpen. Het leven op straat leerde me vele lessen, sommige harder dan andere. Maar het maakte me ook tot wie ik was: John Smits, met al mijn gebreken en tekortkomingen, maar met een hart dat altijd op de juiste plek zat, ongeacht wie je was of waar je vandaan kwam. Op de Donderberg, die smeltkroes van diversiteit, leerde ik al vroeg om iedereen te accepteren, ongeacht of ze nu uit Timboektoe of Tuvalu kwamen. Het maakte geen hol uit welk geloof je aanhing of welke taal je sprak, zolang je maar kon lachen om mijn flauwe grappen en af en toe een biertje met me kon drinken. Daar op straat, tussen de geur van kebab en couscous, speelden we samen voetbal alsof onze levens ervan afhingen. Marokkaanse broeders, Turkse maten, en Hollandse jongens zoals ikzelf, we waren één grote, bonte familie. Het maakte niet uit of je Allah aanriep of 's avonds een kruisteken maakte voor het slapengaan, we waren allemaal mens. Mijn ouders hebben me niet veel geleerd, maar één les is me altijd bijgebleven. Je moet respect hebben voor anderen, en dat nam ik mee in mijn omgang met mijn bonte buurtgenoten. Ze zeiden altijd: "Als je met iemand kan lachen, maakt het geen zak uit waar hij vandaan komt." En zo was het ook. Op de Donderberg was diversiteit geen probleem, maar onze grootste kracht. Daar, tussen de schallende minaretten en de galmende kerkklokken, leerde ik dat we allemaal maar mensen zijn. Het maakte niet uit of je gebeden fluisterde richting Mekka of je zonden opbiechtte bij de pastoor. Zolang je maar een goed hart had en een biertje met me kon drinken, was je mijn maat. Dat is een les die ik nooit ben vergeten, al heeft het lang niet altijd in mijn voordeel gewerkt. Op jonge leeftijd ontdekte ik, samen met mijn maatjes van de Donderberg, mijn passie voor voetbal, waar ik me al snel ontpopte tot de spits die je liefst niet in je team had. Luier dan een kat in de zon en zo nonchalant als een dronken clown op een eenwieler. Maar hey, regelmatig scoorde ik een doelpunt, tussen het roken van een sigaret door, natuurlijk. Vanwege die doelpuntendrang werd ik een soort legende in de plaatselijke competitie. Niet dat iemand er echt wakker van lag. Mijn liefdesleven was als een rollercoaster die voortdurend van de rails gleed. Twee keer ben ik in het huwelijksbootje gestapt, twee keer ben ik er weer uit getuimeld als een dronken aap op een karretje. De eerste keer trouwde ik met Priscilla, een vrouw met het temperament van een tijger en de stem van een opgevoerde tractor. De vonken vlogen eraf, vooral tijdens de ruzies. Na maanden van schreeuwen en slaande deuren, gaven we er de brui aan. Toen ontmoette ik Shanaya. Ze was alles wat Priscilla niet was: rustig, vriendelijk en gewillig om mijn gezeur over voetbal aan te horen. We dachten dat we het beter zouden doen, maar helaas, het leven lachte ons wederom uit. Shanaya vertrok met een Italiaanse pizzabakker die ze ontmoette op onze huwelijksreis naar Rimini. Ik zei nog tegen haar dat ze op moest passen voor die gladde kerels, maar ja, wie luistert er nou naar mij? Iedereen respecteren is een mooi idee, maar het moet wel een beetje twee kanten uit werken. Na mijn tweede scheiding belandde ik in een diepe put van ellende. Mijn voetbalcarrière zakte als een overrijpe tomaat in de zon, en ik verloor mijn baan als bouwvakker omdat ik meer tijd doorbracht met klagen over mijn mislukte liefdesleven dan met daadwerkelijk werken. Geldnood dreef me recht in de armen van de verkeerde vrienden. Weliswaar allemaal jongens die ik nog kende van vroeger, van die types waarvan je na een gesprek al zin kreeg om je portemonnee dubbel vast te houden. Leuke jongens hoor, maar je kon ze voor geen meter vertrouwen. Voor ik het wist, zat ik tot over mijn oren in duistere deals en schimmige zaakjes. Maar weet je wat? Ik ben John Smits uit Roermond, van de Donderberg, en ik laat me niet zomaar kisten. Ook al ben ik niet de slimste, de rijkste of de meest succesvolle kerel in de buurt, ik blijf lachen. Want in het leven is er altijd wel iets om te lachen. Meestal ben ik dat zelf, zoals jullie gaan merken. 1 oktober bewerkt door Nom de Guerre Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Bogatyr Geplaatst 11 maart Share Geplaatst 11 maart De langverwachte novelle van Guido. #herewego! Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
ElMarcos Geplaatst 11 maart Share Geplaatst 11 maart Mooie banner een een leuk begin van een novelle! Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Jónstærke Geplaatst 11 maart Share Geplaatst 11 maart Van de intro heb ik alvast genoten! Benieuwd naar meer van John Smits' kuren Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 11 maart Share Geplaatst 11 maart Nu al zeer benieuwd naar het vervolg … de intro is alvast veelbelovend en doet naar nog veel meer smaken! Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Djurovski Geplaatst 12 maart Share Geplaatst 12 maart Heerlijke intro. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 12 maart Auteur Share Geplaatst 12 maart (bewerkt) II. Oh, we're going to Cyprus Deze tekst, mijn avonturen van de afgelopen jaren, deze pennenstreken vanuit de geurige en kraakheldere omgeving van een Thaise bak zijn het resultaat van jarenlang sjoemelen en mensen tegen het verkeerde been schoppen. En nu, hier in mijn cel, omringd door de geuren van diarree, onrecht en vervlogen dromen, kan ik niet anders dan terugkijken op mijn avonturen en me afvragen hoe het zo ver heeft kunnen komen. Daarom moet ik jullie allereerst meenemen naar Cyprus. Op dat kleine eiland voor de Turkse kust, waar de zon altijd schijnt en de zee zo blauw is dat het je haast verblindt, daar begon mijn verhaal vol contrasten en avonturen. Cyprus, doordrenkt van geschiedenis, is als een openluchtmuseum waar je op elke hoek overblijfselen van oude beschavingen vindt. Van de oude Grieken tot de Romeinen en van de Byzantijnen tot de Ottomaanse heersers, elk volk heeft er zijn stempel gedrukt. De ruïnes van tempels en theaters fluisteren verhalen uit lang vervlogen tijden, terwijl middeleeuwse kastelen als stille wachters hoog boven de kust uitrijzen. Maar Cyprus is niet enkel geschiedenis en oudheid. Het is een bruisende smeltkroes van culturen, waar Oost en West elkaar ontmoeten in een betoverende mix van tradities en gebruiken. Op de kleurrijke markten prikkelen de geuren van verse kruiden en exotische specerijen je zintuigen, terwijl de lokale keuken, met haar verrukkelijke mezze en smaakvolle gegrilde vis, je smaakpapillen op een waar festijn trakteert. Maar het echte leven op Cyprus, dat zit in zijn mensen. Gastvrij, warm en vol levenslust, ontvangen de Cyprioten je met open armen en een brede glimlach. Of je nu een babbeltje maakt met de vriendelijke visser aan de haven of luistert naar de wijze woorden van een oude Griekse dame over traditionele lekkernijen, je voelt je er altijd welkom. Pas echter op, Cyprus kent ook zijn duistere kanten. Het verdeelde eiland, met een muur die het Griekse zuiden van het Turkse noorden scheidt, herinnert ons eraan dat vrede niet vanzelfsprekend is. De littekens van het verleden zijn nog steeds voelbaar en politieke spanningen liggen altijd op de loer. Daarnaast hebben de mensen het niet breed daar, wat zorgt voor een stukje creatief boekhouden met andermans geld.. Het oplichten van buitenlanders op Cyprus, dat is als een soort volkssport daar. Het begint al zodra je van het vliegveld af stapt en je met een glimlach zo breed als een Cheshire kat wordt begroet door de lokale taxichauffeurs die je graag een ritje willen aanbieden voor slechts het tienvoudige van de normale prijs. Dat is nog maar het begin van de rit. Eenmaal in de stad beland, wordt het pas echt interessant. Overal waar je kijkt, word je belaagd door enthousiaste verkopers die je zogenaamd authentieke souvenirs willen aansmeren voor belachelijke prijzen. Denk je een koopje te hebben gescoord, kom je er thuis achter dat je voor een paar stenen een fortuin hebt neergelegd. Maar de echte kampioenen van de oplichterij zijn de restauranthouders. Je denkt een gezellig hapje te gaan eten in een schilderachtig restaurantje aan het strand, maar voor je het weet staat er een bord met een rekening voor je neus waar je spontaan een hartverzakking van krijgt. Als je durft te protesteren, kijken ze je aan alsof je zojuist hun moeder hebt beledigd. Dat is hoe ik Yannis, die oude Cypriotische rattenkop, en zijn fraaie dochter Eleni leerde kennen. Toen ik over de boulevard van Larnaca slenterde, mijn gedachten afdwalend terwijl ik me een weg baande langs de kraampjes en restaurants, ving ik plotseling een flits van perfectie op - een serveerster boog zich gracieus voorover, haar fraaigevormde derrière als een kunstwerk van Moeder Natuur. Ik bleef bewonderend staan, mijn mondhoeken krulden automatisch omhoog in een goedkeurende grijns. Helaas werd dit moment van contemplatie ruw onderbroken door de zware stem van een man achter me. "Enjoying the show, my friend?" De stem is vettig, dik en doordringend, en John draait zich langzaam om. Achter me staat een man die perfect past bij zijn stem. Vettig en dik, licht kalend maar met doordringende, bijna koolzwarte ogen in een vlezig gezicht. Met een zakdoek was de vettige man voortdurend zweet van zijn voorhoofd aan het deppen. Ontkennen leek me niet heel geloofwaardig. Het was niet als vroeger met voetballen wanneer er een ruitje sneuvelde, ik was weer eens op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Uiteraard had ik nu wel degelijk iets gedaan, maar als ik iets geleerd had op de Donderberg, dan was het altijd blijven ontkennen. Ik keek de dikke man recht in zijn flonkerende ogen, mijn grijns nog steeds op mijn gezicht. "What can I say? I appreciate a thing a of beauty when I see it." De dikke man keek me indringend aan, waarbij zijn gezicht vertrok in een gemene glimlach. Langzaam kwam hij dichterbij, zijn adem zwaar van knoflook en vislucht. "I am sure you do, but you see, this is my daughter Eleni. She is a good Christian girl, you understand?" Ik liet een nonchalante lach horen, mijn armen lichtjes gespreid, handen open met de palmen naar boven in een sussend gebaar. "Don’t worry, my friend. I didn’t catch your name by the way.” De Cyprioot leek niet onder de indruk. “I am not your friend, kolós. I am Yannis and I own this place. Either you buy a meal, or be on your way.” De dame in kwestie, die schijnbaar Eleni heette, had zich omgedraaid en keek me uitdagend aan. Good Christian girl, my ass. Ze zag eruit alsof ze het chroom van een trekhaak kon zuigen. “Maybe I will sample the wares on offer. I am a big fan of seafood, especially mussels.” De zenuwtic rond zijn linkeroog verraadde een schot in de roos. “You son of a…” Met een grijns op mijn bakkes draaide ik me om, wetende dat ik niet alleen Yannis op zijn plek hhad gezet als een jonge hond die zijn territorium afbakende, maar ook dat ik een nieuwe vijand had gemaakt. De gedachte aan deze triomf gaf mijn stappen een veerkrachtige tred terwijl ik langs de waterkant slenterde, de geur van zilte zeelucht die mijn neus streelde als een verleidelijke minnares, of in mijn geval als een goedkope snol van de Veldstraat na vier Breezers. Ik liet mijn gedachten afdwalen, de zonnestralen die speels dansten op het wateroppervlak riepen herinneringen op aan dagen van onbezorgdheid en avontuur. Misschien was het tijd om wat van die oude vonken weer aan te wakkeren, om het leven te omarmen met de onstuimige hartstocht van mijn jeugd. Maar voor dat moment genoot ik van de rustige cadans van de zee, de kalme deining die een gevoel van sereniteit over me heen legde als een warme deken op een koude winteravond. Een paar deuren verderop liep ik naar binnen voor een maaltijd, maar uiteindelijk betaalde ik bijna 40 euro voor een glas wijn, wat inktvisringen en wat vis. Waarschijnlijk was die vent weer ingeseind door deze Yannis. Dag sereniteit. Kolerelijers. Kortom, oplichting op Cyprus is als een soort ritueel voor de locals, een manier om wat extra zakgeld bij elkaar te sprokkelen ten koste van goedgelovige toeristen. Maar hey, het hoort er allemaal bij, toch? Ergens snapte ik het ook wel, dus ik voelde me er thuis, daar op Cyprus. Al heb ik nu nog steeds niks verteld over hoe ik op Cyprus ben aanbeland. ====== Reacties in de spoiler. Als je de behoefte voelt om getagd te worden, dan lees ik het wel. Spoiler Op 11-3-2024 om 15:07 zei Marius: Nu al zeer benieuwd naar het vervolg … de intro is alvast veelbelovend en doet naar nog veel meer smaken! De hoeveelheid FM wordt dunnetjes in deze hoor. Niet helemaal á la @Mascini, maar ik zie het vooral als een oefening in creatief schrijven. Op 11-3-2024 om 15:06 zei Jónstærke: Van de intro heb ik alvast genoten! Benieuwd naar meer van John Smits' kuren Ik beloof dat je niet teleurgesteld zult worden. Op 11-3-2024 om 14:58 zei ElMarcos: Mooie banner een een leuk begin van een novelle! Midjourney kan best mooie dingen met de juiste input Dank je, hopelijk bevalt het vervolg ook. Op 11-3-2024 om 14:57 zei Bogatyr: De langverwachte novelle van Guido. #herewego! Langverwacht? Hehe, vorig jaar heb ik alleen met Ik, Burak een poging gewaagd en toen liep ik er al snel tegenaan dat ik veel te snel speel om een novelle bij te houden. 9 april bewerkt door Nom de Guerre Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 12 maart Share Geplaatst 12 maart Veel of weinig FM, dat maakt me eerlijk gezegd niet uit. Deze schrijfsels zijn heerlijk om volgen! Van die gastvrijheid in Cyprus lijkt momenteel nog niet veel merkbaar trouwens 😁 Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Jónstærke Geplaatst 12 maart Share Geplaatst 12 maart Hahaha, leuk stukje weer. John is duidelijk niet op z'n mond gevallen Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Djurovski Geplaatst 12 maart Share Geplaatst 12 maart Gaat dus vooral een mooi verhaaltje worden. Absoluut niet erg Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
bas huijsmans Geplaatst 12 maart Share Geplaatst 12 maart Mij mag je taggen hoor Guido. Het begin is veelbelovend Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Whitewolf345 Geplaatst 12 maart Share Geplaatst 12 maart Mij mag je ook een tag geven Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Willem Geplaatst 12 maart Share Geplaatst 12 maart Geef mij maar een tag John! Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Kyrill Geplaatst 12 maart Share Geplaatst 12 maart Ik wil ook graag een tag aub, maestro. Heerlijke stukken tot dusver, genieten. Hopelijk blijf je dit lang doen en volhouden. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 12 maart Auteur Share Geplaatst 12 maart (bewerkt) III. Salami in je reet Ik belandde op Cyprus als een gebroken man, achtervolgd door schaduwen van mijn eigen ellende en een stel woedende Siciliaanse boeren. Als dat ingewikkeld klinkt, dan ben zie je het net zo goed als Loensoog Lowie, wat wil zeggen dat je de helft niet meekrijgt. In feite is het antwoord zo simpel en cliché dat het te zeer voor de hand liggend lijkt, maar daarmee niet minder waar. Ik vluchtte naar Cyprus vanwege de liefde. Verdomme, liefde. Dat geniepige serpent dat zich vermomt als een zachte omhelzing, maar in werkelijkheid niets meer is dan een wrede bitch die genoegen schept in het vermorzelen van harten en dromen. Ze lokt je met beloften van geluk en eeuwige passie, maar zodra je haar omhelst, trapt ze je zonder pardon recht in je ballen en spuwt ze je vervolgens nog eens vol in je gezicht, alsof ze wil zeggen: "Denk maar niet dat je me ooit kunt temmen, sukkel." Ja, liefde is een meedogenloze beul die geniet van het zien van je gebroken en verslagen, terwijl ze triomfantelijk haar triomftocht vervolgt over de puinhopen van je ziel. Als overtuigd romanticus wilde ik mijn Shanaya terug, ik zou haar hart terugwinnen. Ze had me weliswaar verlaten voor die Siciliaanse pizzabakker met meer charme dan goed voor hem was, maar ik was overtuigd van het feit dat ik de embers van onze liefde kon doen oplaaien tot inferno waar die steenoven van die pizzabakker niks bij was. De wanhoop en de liefde, die verraderlijke tweelingszussen, dreven me naar Sicilië, op zoek naar het boerengat waar ze zich hadden teruggetrokken. Na wat speurwerk in Palermo lukte het me om hun verblijfplek te achterhalen. Met een charmante glimlach, de belofte van een paar honderd euro en een goeie vingersessie in een steegje, wist ik een plaatselijke barsloerie zover te krijgen dat ze me vertelde waar ik Salvatore en Shanaya kon vinden. Met het vuur van de liefde razend door mijn hele lijf, doch wel op zijn hevigst in mijn lagere regionen, scheurde ik met een oude Fiat naar hun liefdesnestje, vastbesloten om Shanaya terug te winnen. Uiteindelijk vond ik ze terug in de pizzeria van Salvatores familie. In de schaduwrijke achterkamers van de pizzeria, waar de geur van versgebakken deeg vermengd werd met de zwoele lucht van verlangen, kon ik hen horen. Het geluid van kreten van passie vulde de ruimte, vermengd met het kletsen van vlees op vlees, als een symfonie van verlangen die de muren deed trillen. Ik wist wat me te wachten stond bij het horen van deze geluiden. Ik had slim kunnen zijn, ik had misschien zelfs wel slim moeten zijn. Wie weet hoe alles dan was gelopen. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer. Ik aarzelde nog heel even bij de deur, de deurknop in de hand. Durfde ik de confrontatie met mijn ergste angst aan? Mijn gewenste liefdesverhaal zou veranderen in een verhaal van verraad en bedrog dat mijn liefde voor Shanaya voor altijd zou veranderen. Altijd blijven lachen, toch? Het bloed kruipt waar het niet kan gaan en ik wilde het zeker weten. Met een ruk opende ik de deur. Bij het betreden van de achterkamer zag ik het ondenkbare: Salvatore, die smerige Siciliaanse pizzabakker, die Shanaya droog in d'n hol pakte. Hij had haar voorover gebogen staan over een vat met olijfolie, kreunend en steunend van genot, terwijl die kleine kabouter op een kratje balancerend stond te pompen. Een rode waas verscheen voor mijn ogen. De smeerlap. De schoft. Waarom mocht die groezelige Siciliaan zijn salami in haar artiesteningang steken, terwijl ik dat nooit mocht doen. Verstrengeld in elkaar en in de greep van hun passie hadden ze me nog niet opgemerkt. Ik wilde hen pijn doen, ik wilde hen laten voelen welke lijdensweg ik doormaakt. Ik greep instinctief naar het eerste voorwerp voor handen, in dit geval de eikenhouten pizzaschep die tegen de muur stond. Mijn handen trilden van woede terwijl ik op Salvatore afliep. De confrontatie was onvermijdelijk. Met elke stap voelde ik de hitte van mijn razernij opborrelen. Toen ik hem bereikte, liet ik al mijn ingehouden woede los in een wervelwind van klappen. Het was een moment van pure catharsis, een uitbarsting van opgekropte emoties. Ik voelde de pijn van verraad, de woede van vernedering en de bitterheid van verlies. Maar bovenal voelde ik een gevoel van bevrijding, alsof ik eindelijk een langverwachte gerechtigheid had gekregen. Het kletsende geluid bleef voortduren, maar de kreten van genot sloegen al snel om in schrille angstkreten en woeste uithalen vol pijn en vernedering. Toen ik eindelijk tot rust kwam en het rode waas voor mijn ogen vertrokken, keek ik naar de ravage om me heen. Salvatore lag verslagen op de grond, terwijl Shanaya huilend in een hoekje zat. Het was een trieste aanblik, maar tegelijkertijd voelde ik een zekere voldoening. Ik had laten zien dat ik niet zomaar over me heen liet lopen. En dat, hoe pijnlijk het ook was, gaf me een gevoel van trots. Het spreekt echter voor zich dat mijn onbarmhartige onderbreking van hun liefdesspel de aandacht had getrokken van Salvatores familie. In die donkere achterkamer van een Siciliaanse pizzeria borrelde chaos op als een naderende storm. In het schaarse licht van een eenzaam peertje kwamen de duistere silhouetten van enkele neven en ooms in beeld. Een van hen had een slagersmes in handen, een ander had zich gewapend met een stevig stuk hout, terwijl een derde druk rommelend probeerde om enkele hagelpatronen in een roestig jachtgeweer te drukken. Hun intentie was echter duidelijk, ze rukten op als een hongerige roedel wolven op zoek naar hun prooi. Gevangen in wat zeer binnenkort een draaikolk van geweld zou worden, wist ik dat het tijd was om de benen te nemen. Ik schopte het vat olijfolie waar mijn Shanaya net overheen gebogen had gestaan om en in de chaos van glibberende, glijdende en vooral vloekende Italianen wist ik met een sliding waar Marco Materazzi zich niet voor geschaamd had drie man in een beweging ondersteboven te kegelen, waardoor ik met de adrenaline pompend door mijn anderen het hazenpad kon kiezen. Op het veld was ik nooit dol geweest op sprinten, maar nu rende ik door de nauwe steegjes van dat Siciliaanse boerendorp, het geluid van mijn voetstappen overstemd door het kabaal van boze kreten achter me. Salvatore's familie, aangewakkerd door een krachtige mix van woede en verraad, zette de achtervolging in als wrekende engelen van gerechtigheid, of als een Marokkaanse supermarkteigenaar die merkt dat je een snoepje hebt gepikt. Het verschil was vooral dat deze mensen mij niet achtervolgden met een slipper, maar met messen, knuppels en een jachtgeweer. Hun stemmen weerklonken tegen de afbrokkelende muren, zwanger van de belofte van snelle, doch bloederige vergelding voor de chaos die hen ten deel was gevallen. En zo, met de woede van een opgejaagd dier en de snelheid van een vluchtende rat die het zinkende schip probeert te verlaten, verdween ik in de labyrinthische straten dit dorpje, een spoor van chaos en gebroken dromen achterlatend in mijn kielzog, op weg naar mijn huurauto en daarna een vlucht naar de eerstvolgende bestemming vanuit Palermo naar weet-ik-veel-waar. Met de toorn van een Siciliaanse familie valt niet te spotten. ===== Mocht je na het lezen van bovenstaande pulp nog altijd de behoefte voelen om dit verhaal te volgen, dan laat het even weten in de comments. Volgen op eigen risico, het gaat alleen maar verder bergafwaarts qua niveau. Spoiler De reacties. Op 12-3-2024 om 18:45 zei Kyrill: Ik wil ook graag een tag aub, maestro. Heerlijke stukken tot dusver, genieten. Hopelijk blijf je dit lang doen en volhouden. We gaan eens zien hoe lang het duurt vooraleer ook in dit aspect de beruchte writer's block toeslaat. Op 12-3-2024 om 18:13 zei Willem: Geef mij maar een tag John! Sjonnie zegt: "Boks, ouwe." Ik neem aan dat het daarmee goed is. Op 12-3-2024 om 17:10 zei Whitewolf345: Mij mag je ook een tag geven Op eigen risico. Op 12-3-2024 om 16:38 zei bas huijsmans: Mij mag je taggen hoor Guido. Het begin is veelbelovend Het wordt alleen maar erger qua niveau, dus wees gewaarschuwd. Op 12-3-2024 om 12:32 zei Djurovski: Gaat dus vooral een mooi verhaaltje worden. Absoluut niet erg Mooi is natuurlijk wel subjectief, maar we gaan eens zien waar we eindigen. Op 12-3-2024 om 10:34 zei Jónstærke: Hahaha, leuk stukje weer. John is duidelijk niet op z'n mond gevallen Inspiratie uit Britse gangsterfilms. Groot fan van Guy Ritchie hehe. Op 12-3-2024 om 10:04 zei Marius: Veel of weinig FM, dat maakt me eerlijk gezegd niet uit. Deze schrijfsels zijn heerlijk om volgen! Van die gastvrijheid in Cyprus lijkt momenteel nog niet veel merkbaar trouwens 😁 Vooralsnog geen enkele FM-referentie, maar wel anale seks. De mensen op Cyprus zijn in het algemeen echt heel leuk, als je de toeristische hotspots een klein beetje vermijdt qua souvenirs kopen of iets eten. Voor de mensen die dit nog lezen, ik heb best vaak last van writer's block. Omdat dit meer creatief schrijven is dan echt in opdracht van of richting een bepaald doel, wil ik er een element van freestyle ingooien. https://www.surveymonkey.com/r/26GZQ28 Door die poll in te vullen bepalen jullie direct hoe een van de toekomstige updates er uit komt te zien. Stemmen mag, maar moet niet. Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem. Jezelf uit dit illustere rijtje wissen is ook heel makkelijk. Stop een vinger in je reet en roep heel hard: "Haal me hier uit!" Als dat niet werkt, kun je het ook proberen door het gewoon te vragen. 9 april bewerkt door Nom de Guerre Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Kyrill Geplaatst 12 maart Share Geplaatst 12 maart Oh nee hoor, ik haak zeker niet af hahhahaahah Ik blijf juist volgen, dit was echt prachtig en humoristisch hahaha Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 12 maart Share Geplaatst 12 maart Wat een geweldige mix van humor en emoties. Je zou het inderdaad niet zeggen dat je wel eens last hebt van een writer's block. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 12 maart Auteur Share Geplaatst 12 maart 27 minuten geleden zei Marius: Wat een geweldige mix van humor en emoties. Je zou het inderdaad niet zeggen dat je wel eens last hebt van een writer's block. Je moest eens weten... Aan de andere kant, je kunt het controleren. Strikerless is niet meer zo actief als het ooit was. Niet vanwege een gebrek aan ideeën, wel omdat ik het niet op papier krijg. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Djurovski Geplaatst 12 maart Share Geplaatst 12 maart Heerlijk stukje weer geef maar vaste tag Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Jónstærke Geplaatst 12 maart Share Geplaatst 12 maart Geef mij ook maar een tag! Jongens, toch.. echt briljant hoe je met humor de platte gebeurtenissen met rijke tekst beschrijft en in alinea's aan elkaar lijmt! Echt hardop gelachen tijdens het lezen, top gewoon Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 13 maart Auteur Share Geplaatst 13 maart (bewerkt) IV. Deus ex fucking machina De eerste vlucht naar weet-ik-veel-waar bleek Paphos International te zijn. Met een kleine voorsprong van maar liefst twee minuten lukte het me om langs de douaniers te komen alvorens een woedende Salvatore en zijn neven en ooms me te grazen konden nemen. In de wetenschap dat er een fikse lading niet-Siciliaanse getuigen aanwezig waren, draaide ik me om met mijn allerbeste kermisklantengrijns om. “Well, well, well, look what the cat dragged in. A bunch of limp-wristed wannabe tough guys chasing after little ol' me?” De pizzabakker en zijn familie vonden dat geen grappige opmerking. De meerderheid sprak geen Engels, maar qua lichaamstaal en gebaren was de boodschap duidelijk. Ze waren niet zo blij met me. Salvatore nam het woord. Die mislukte spaghettisliert sprak zo’n stereotypisch Engels-Italiaans mengelmoesje dat je in slechte maffiafilms ook hoort. “You think you're funny, tough guy?”, siste hij met een van woede vertrokken gezicht. Dit is het punt waar de straatjongen in me de overhand kreeg. Weglopen was verstandiger geweest, maar zoals de jeugd altijd zegt; YOLO. “Funny? Nah, mate, just stating the facts. I mean, here you are, running around like headless chickens, trying to catch a bloke half your size. Must really bruise your delicate egos, eh? Speaking of bruises…” Ik gebaarde naar de bonte verzameling blauwe plekken en bloederige schrammen op zijn gezicht en lijf. Ondanks hun gebrekkige talige ontwikkeling hadden de neven en ooms ook door dat ik vervelend was. Een bonte kakofonie aan gegrom en Siciliaans gevloek steeg op uit hun kelen, uiteraard vergezeld door de nodige emotionele handgebaren. “You will be sorry you said that, you bastardo!” De woorden schoten zijn mond uit als giftige pijlen, vergezeld met de nodige klodders spuug. Wellicht had ik ook een paar tanden losgetikt met die pizzaschep. Die eikenhouten dingen kunnen stevig aankomen. “Regret? Ha! I'll tell you what I regret - wasting my time dealing with a bunch of overgrown toddlers who couldn't catch a cold if their lives depended on it.” Dit was het moment mic drop. Omdraaien en weglopen, een bar zoeken en mezelf lazarus zuipen alvorens ik aan boord kon stappen van de vlucht richting wat later mijn lotsbestemming zou blijken. Want in feite sta je dan daar, temidden van het leven, met de klamme handen van het lot die je bij de ballen grijpen als een sadistische folteraar die zijn slachtoffer geen genade gunt. Het is alsof het universum je uitdaagt, je confronteert met zijn willekeurige grillen en je dwingt om te dansen op zijn onvoorspelbare melodieën. Je voelt je als een marionet aan de touwtjes van het noodlot, gedwongen om te gehoorzamen aan de ondoorgrondelijke wil van een onzichtbare kracht die je lot lijkt te bepalen zonder dat je er enige zeggenschap over hebt. Ik zou naar Cyprus vluchten, daar berooid een weekje rondzwerven om dan met hangende pootjes terug naar Nederland te zwalken, als een zatlap die om half 4 ‘s nachts op zoek is naar de Ali Baba voor een goeie döner. Maar, net wanneer je denkt dat alle hoop verloren is, verschijnt daar plotseling je heuse eigen deus ex machina, als een verlossende engel die uit de hemel neerdaalt om je te redden van de klauwen van het noodlot. Het was een ontmoeting die je doet twijfelen aan de grenzen van het toeval, alsof het universum zelf een spelletje speelt met je lot en je een kans biedt om te ontsnappen aan je noodlot. Maar weet je wel zeker dat je deze reddende hand moet grijpen, of is het slechts een illusie die je nog dieper in de krochten van het lot zal sleuren? Want daar, te midden van de chaos van mijn bestaan, dook mijn reddende engel op in de vorm van een onwaarschijnlijke metgezel genaamd Vassilis. Met zijn haveloze voorkomen en de penetrante geur van knoflook en goedkope wijn die hem omgaf als een verstikkende wolk, leek hij meer op een vergeten personage uit een louche Griekse tragedie dan op een heldhaftige redder in nood. Zijn halflange, vettige haren, strak naar achteren gekamd en doordrenkt met een overvloed aan olie, straalden een vreemde mix uit van arrogantie en verwaarlozing. Er zat zoveel olie in zijn haar dat het een klein wonder was dat de VS nog geen invasie aan het voorbereiden was. Maar ondanks zijn onwaarschijnlijke verschijning bleek Vassilis een onverwachte bron van troost te zijn in een wereld vol chaos en verwarring. Onder zijn ruwe uiterlijk school een warme en betrouwbare ziel, bereid om mij te leiden door de duisternis en mij te behoeden voor de valkuilen van het lot. Het was alsof het universum een grapje met me uithaalde door mijn redder te vermommen als een Griekse herbergier met een voorliefde voor knoflook en wijn, maar ik kon niet anders dan dankbaar zijn voor zijn onverwachte bijstand in mijn moment van nood. Het hielp wel dat Vassilis zo zat als een aap was. Ondanks of misschien zelfs wel dankzij zijn benevelde staat, bleek Vassilis een ware belichaming van Cypriotische gastvrijheid te zijn. Met zijn onophoudelijke glimlach en zijn gulheid in het delen van wijn, kaas en brood, deed hij mijn zorgen al snel vergeten. Samen zaten we aan de bar van het luchthavenrestaurant, omringd door enkele lege flessen wijn, broodkruimels en de echo's van onze luidruchtige gesprekken. Het was alsof we oude vrienden waren die elkaar al jaren kenden, onze gedeelde passie voor voetbal bracht ons samen terwijl we ouwehoerden over de hoogtepunten en dieptepunten van het spel. Met een glas wijn in de ene hand en een stuk brood in de andere, dwaalden onze gesprekken af naar de teloorgang van Barcelona, de genialiteit van Pep Guardiola en de veelbelovende opkomst van jonge talenten zoals Erling Haaland. In de wereld van Vassilis en mij, bestonden er geen grenzen of verschillen, alleen de eindeloze connectie die voetbal ons bood en de vreugde van het delen van dit moment van geluk, temidden van de chaos van het leven. Met een kop als een overrijpe meloen en een lijf dat voelde alsof het door een bende losgeslagen gorilla's was gebruikt als voetbal, strompelde ik als een aangeschoten aasgier de loopplank op richting het vliegtuig. Met een laatste vage knik naar de crew, liet ik me zonder enige gratie in mijn stoel vallen als een uitgeputte zeekoe op een zandbank. De volgende flard van bewustzijn die ik op wist te vangen, was het abrupte gevoel van een landing die ruw was als gepijpt worden door iemand met een beugel. Met mijn gezicht vastgeplakt aan het raam door een mengsel van speeksel en schaamte, opende ik mijn ogen om te beseffen dat we in Paphos waren aangekomen. Waar de vlucht vol had kunnen zijn met adembenemende vergezichten en betoverende zonsondergangen, had ik er geen ene moer van meegekregen. In plaats daarvan had ik mijn kostbare vliegtijd verspild aan een diepe, comateuze slaap, waarschijnlijk de hele cabine laten ruiken als een verlopen bierkelder op een broeierige zomerdag. Maar goed, daar zat ik dan, ontwakend in Paphos met een kater zo groot als de Sint-Pietersbasiliek en een wazige herinnering aan een vlucht die ik nooit heb beleefd. Ach ja, het leven van een reiziger draait niet altijd om luxe - soms gaat het gewoon om het vermijden van het toilet in een vliegtuig wanneer je zo straalbezopen bent als een zwerver op een vrijgezellenfeest. ===== Tags, reacties en dergelijke volgen hieronder. Je was gewaarschuwd voor het niveau. Spoiler Op 12-3-2024 om 21:15 zei Djurovski: Heerlijk stukje weer geef maar vaste tag Je weet het zeker? Op 12-3-2024 om 22:04 zei Jónstærke: Geef mij ook maar een tag! Jongens, toch.. echt briljant hoe je met humor de platte gebeurtenissen met rijke tekst beschrijft en in alinea's aan elkaar lijmt! Echt hardop gelachen tijdens het lezen, top gewoon Het is op eigen risico he? Ik sta niet in voor de mogelijke gevolgen. Koffie tegen het beeldscherm of zo. Op 12-3-2024 om 20:29 zei Marius: Wat een geweldige mix van humor en emoties. Je zou het inderdaad niet zeggen dat je wel eens last hebt van een writer's block. Brusselmans meets Guy Ritchie, on acid. Op 12-3-2024 om 20:13 zei Kyrill: Oh nee hoor, ik haak zeker niet af hahhahaahah Ik blijf juist volgen, dit was echt prachtig en humoristisch hahaha Dank je. Let op, dit is wel fictief he. Voordat je dadelijk denkt dat ik een agressieve, jedoch welbespraakte tokkie van de Donderberg ben. Met betrekking tot de uitgezette enquête, hartelijk dank voor de stemmen. We gaan het over olijfolie hebben. Jottem. Dat zal over één á twee updates zijn. Prepare your anus, we're going in hard. Mochten jullie zo genegen zijn, dan staat er weer een nieuwe poll open. https://www.surveymonkey.com/r/53SCCBH Ook hier is het aloude credo van kracht dat de meeste stemmen gelden en dat ik wel zie hoe ik het in mijn verhaal ga verwerken. Ik durf het nog niet helemaal aan om een blanco optie toe te voegen in de poll, waardoor jullie zelf suggesties kunnen doen. Tags voor het illustere gezelschap @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke. Jullie waren gewaarschuwd. 9 april bewerkt door Nom de Guerre Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Kyrill Geplaatst 13 maart Share Geplaatst 13 maart Hardop lachen, geniaal. Nog geen invasie door de VS, vanwege de hoeveelheid olie in zijn haar Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
ElMarcos Geplaatst 13 maart Share Geplaatst 13 maart Ik heb een paar updates gemist zie ik al. Dus graag een tag! Je schrijft leuk en deze novelle is echt geweldig om te lezen zeg. FM of niet, maakt niet zoveel uit als je zo'n hoog niveau haalt. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Titan Geplaatst 13 maart Share Geplaatst 13 maart Ik neem aan dat je schrijfplezier flink omhoog is geschoten bij het maken van deze novelle. Zo leest het nochtans wel . Puike beeldspraak, niveautje! Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 13 maart Share Geplaatst 13 maart Een hele kunst eigenlijk om hier toch namen als Haaland en Guardiola in te zien voorbij komen. Ik val in herhaling, maar dit blijft heerlijk om lezen. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Aanbevolen berichten
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.