Marius

Wat een seizoen zeg! Kampioen op het tweede niveau was al één, maar die bekerwinst is toch wel heel knap. In mijn ogen is Sirius niet meteen een stap omhoog, maar je moet vooral doen waar je zelf lekker zin in hebt. EDIT: Ik zie net dat er zelfs al een nieuwe update staat op de volgende pagina. Zweden it is! Succes daar in het hoge noorden!

Zeker het verslaan van Malmö mag toch wel knap genoemd worden. Slavia is een zeer pittige tegenstander. Je bent in de wetenschap dat je ze al een keer geklopt hebben en je kan dus gewoon vrijuit je kans gaan.

- 20. De bekerfinale, deel II - De eerste helft ging me in een waas voorbij. Het joelende publiek, de tierende uitsupporters, de TV camera's, het besef dat dit een finale was ... Het was alsof ik daar ter plekke voor de dug-out tot het besef kwam wat we nu exact gerealiseerd hadden. De omstandigheden maakten een diepe indruk op me en ik had tijd nodig om dat te verwerken. Hier en daar gaf ik wel wat flauwe instructies, maar ik moet toegeven dat het vooral de jongens zelf waren die het hoofd boven water hielden in de eerst helft. Want dat deden ze wel degelijk. Meer zelfs. Eigenlijk waren we de bovenliggende ploeg. Al is dat niet helemaal af te lezen van de heatmap. Veel middenveldspel. Geen uitgespeelde kansen. Een paar schoten langs beide kanten, maar amper op doel gericht. Wel een dwarrelende bal van Boavista die de paal wist te raken. Meer was het niet. En toch voelde je aan alles dat wij, als grote underdog, de bovenhand hadden. Maar voetbal is niet altijd eerlijk. Niet altijd wint de beste ploeg. Niet altijd de beste ploeg komt altijd als eerste tot scoren. Daar lag dan ook mijn taak. Ervoor te zorgen dat voetbal vandaag wel zou zegevieren. Wat deze jongens aan het presteren waren, verdiende een beloning. En de enige faire beloning zou het in de lucht steken van die beker worden. 'Guys, you're making me proud. To be honest, I was deeply impressed by the circumstances. All the noise, all the yelling. It struck me by surprise. But you, you kept the head above the water. You survived. Even more, you made sure that everybody saw that we were the better team. I guarantee you that we have a decent shot at lifting that trophy after 90 minutes if we can continue this way.' Ik zag de verbeten blik bij de jongens die op adem probeerden te komen terwijl ze daar zaten in de kleedkamer. Ze zwegen. Ze keken me aan. Maar het vuur in hun ogen ging alleen maar meer oplichten. Ze waren op een missie. En ze waren niet zomaar van plan om op te geven. Deze kans kregen ze nooit van hun leven meer. Ze beseften maar al te goed dat ze er dan ook alles aan wilden doen om deze te grijpen. Bij het ingaan van de tweede helft ging ik resoluut voor de dug-out staan. Ik zou me niet meer uit lood laten slaan en onze jongens gedurende de komende 45 minuten bijstaan op elke mogelijke manier. Met elke minuut die voorbij tikte, ging ik harder schreeuwen. De jongens leken mijn aanwezigheid ook te gaan voelen en hun vertrouwen leek ook met de minuut nog meer te gaan stijgen. Ze namen de wedstrijd nog meer in handen. Minuut 68. Een domme overtreding van één van de verdedigers van Boaviste in hun eigen zestien. De scheidsrechter floot. Ik hield mijn adem in. Samen met al die duizenden Beira-Mar supporters. En dan die beweging. Een gestrekte arm. Wijzend naar de strafschopstip. Hij wees hem toe! We kregen een penalty! Diogo Ribeiro twijfelde niet. Als kapitein zou hij zijn verantwoordelijkheid nemen. Hij ging de bal ophalen en legde hem resoluut neer. Terwijl de tegenstand hem probeerde te intimideren, liet hij zich geen moment afleiden. Met evenveel vertrouwen als dat hij de bal had neergelegd, trapte hij hem staalhard binnen. De doelman lag uitgeteld in de andere hoek. Het stadion ontplofte. Van ongeloof bij de supporters van onze tegenstanders. Van totale blijdschap en geluk bij de onze. Ik keek in de tribunes achter mij en zag Mister Miranda met beide armen in de lucht. Tatiana ernaast sprong hevig in het rond. Op en rond onze bank vloog iedereen mekaar in de armen. Terwijl een muur van geluid nog niet eens was verdwenen, kreeg onze andere spits, Niang, de bal aangespeeld op ongeveer dertig meter van de goal. Hij besloot op wandel te gaan, hield een paar verdedigers op afstand en ondertussen ook aan de praat. Een kleine versnelling was genoeg om plots de zestien in te duiken. Hij bleef zelfs koel genoeg om op doel te schieten. En ook die bal verdween tegen de netten! In enkele luttele minuten waren we op een 2-0 voorsprong gekomen. Het gejuich bleef van de tribunes rollen. Nog minder dan 20 minuten op de klok. Gingen we écht een sprookje schrijven? Een doemscenario kwam natuurlijk ook al bij mij op, maar deze tegenstander had nog te weinig laten zien vandaag om ons écht zorgen over te maken. We probeerden de wedstrijd volwassen uit te spelen. Tot minuut 89. Boavista vond met Ibrahima een vrije man aan de rand van de zestien. De hoek was scherp maar met de moed der wanhoop besloot hij toch op doel te trappen. Met een enig mooie krul verdween de bal in de rechter bovenhoek. Het werd stil. Langs één kant van het stadion toch. Langs de andere kant barstte het net los. Vertwijfeling langs onze kant. Vernieuwde moed langs de andere kant. Het contrast kon bijna niet groter zijn. De resterende minuten tikten in slow motion voorbij. Elke beweging, elke baltoets, elke controle leek wel een eeuwigheid te duren. Maar wat bleek? Het was enkel en alleen een eerredder. Meer niet. Tijdens de laatste minuten konden ze niet meer voor gevaar zorgen. Het laatste fluitsignaal klonk strak en scherp. We hadden het geflikt. Onze ganse bank stormde het terrein op, waar sommige jongens uitgeteld neervielen op het veld. De wereld viel van mijn schouders. We hadden het geflikt. Reacties

Wat een heerlijke periode! In de eigen competitie lijk je al op weg naar de titel en in de CL sta je plots zelfs in de top 8 ... waar gaat dit eindigen?

Stevig potje nog tegen die Zweden. Tegen Levski ging het daarna behoorlijk vlot, en in de return tegen Livingston kon je de puntjes op de i zetten. Het heeft je wat punten gekost in de competitie maar ik zou ook voorrang gegeven hebben aan Europa. De loting lijkt bovendien ook nog perspectieven te bieden.

Miguel had duidelijk zijn redenen om te verdwijnen, maar hij zal toch moeten leren Raul onder ogen te komen. Anders heeft John ook niets aan hem, zoals hij terecht aangeeft. Qua prono, meteen debuteren met een droge 6-0?

- 19. De bekerfinale, deel I - Zondag 26 mei. De dag van de bekerfinale. Een dag voor de geschiedenisboeken. De finale zou plaats hebben in het Estadio Nacional de Jamor, gelegen in één van de buitenwijken van Lissabon. Een vergane glorie, want ondanks dat het stadion in het verleden vaak genoeg dienst heeft gedaan als gastheer voor de nationale ploeg, heeft het al betere tijden gekend. Maar dat zouden de fans van beide ploegen zich niet aan het hart laten komen. Er was plaats voor 37.000 mensen. Helemaal vollopen zou het echter niet. Elke ploeg had zo'n 15.500 kaartjes aan de man weten te brengen. Voor ons als vierdeklasser was dat natuurlijk een enorm aantal. Gezien hoe de wedstrijd echter leefde onder de inwoners van Aveiro was het geen verrassing. Alles en iedereen die ook maar een beetje sympathie had voor de club zou mee de verplaatsing naar Lissabon maken. Een ganse kolonne aan bussen werd ingelegd om de trip te maken. Het was nochtans een pittige trip van meer dan 3u doordat er meer dan 250km diende overbrugd te worden. Heel wat supporters hadden dan ook besloten om de trein te nemen. Zelf waren we al een dag eerder afgereisd. Op de vooravond van de finale hadden we zelfs al een keertje getraind in het stadion. Het werd geen intensieve training meer maar het was vooral een moment om de spieren wat op te warmen en los te gooien. Onder het oog van de camera's en enkele kijklustigen liet ik ook het inoefenen van stilstaande fases achterwege. Daar hadden we al een week lang genoeg op geoefend na de beelden van onze tegenstander geanalyseerd te hebben. Mijn ervaring op dit niveau was dan wel beperkt, maar met mijn logisch verstand was nog steeds niets mis. De sfeer onder de jongens was meer dan prima. Enkele jongens hadden onderling afgesproken om hun haar te kleuren. Anderen hadden weddenschappen afgesloten om een tattoo te laten zetten indien we de match zouden winnen. Er werd dus genoeg gegrapt en gegrold, maar tegelijkertijd was er ook voldoende focus aanwezig. De ervaren jongens klopten in handen en gebruikten een luide stem om iedereen scherp en geconcentreerd te houden. Maar eigenlijk besefte iedereen goed genoeg wat er op het spel stond. Negentig minuten was alles wat er tussen hen stond en de mogelijkheid om levende legendes te worden. Tijdens de opwarming schalden opzwepende songs uit de boxen en zetten de supportersgroepen van beide clubs al duchtig hun keel open. Het ene deel van het stadion was geelzwart gekleurd, het andere witzwart. Het zorgde voor een kleurenspel in het stadion waar menig fan een vlag had meegebracht en wild stond mee te zwaaien. Ik keek toe vanaf de zijlijn en moet toegeven dat ik best onder de indruk was. De jongens stonden op te warmen op het veld en ik vroeg me af hoe zij zich hierbij voelden. Zij stonden straks aan de aftrap en alle ogen zouden op hen gericht zijn. Dat gevoel probeerde ik naar te vertalen en over te brengen tijdens de laatste minuten voor de aftrap in de kleedkamer. 'I have been watching you guys during the warm-up. I have tried to imagine myself being you on the field. Surrounded by these thousands of people. People that look up to you and that will still remember your name and face in 30 years. Because that's what they will do. It has been a unique achievement to reach this final. And whatever the result will be, you will become legends after this game. Go out and try to give all you've got inside you. And you might be remembered as a legend that actually won the final too. Breath in, and take it all in you when you step on the field. Don't let the fans of the other side get to you. Let it be wasted energy and focus on what we have been training for. That's all I can ask of you.' Onder luid gejoel betraden beide teams even later het veld. De zenuwen gierden ondertussen nog meer door mijn keel. En dat was bij sommige van onze jongens wellicht niet anders. De momenten tot de aftrap leken wel uren te duren. Niet verwonderlijk met een obligate foto en het nationale volkslied dat ook nog eens de revue moesten passeren. En dan zwijg ik nog over de plaatselijke miss die de aftrap kwam geven. Maar dan klonk uiteindelijk toch het eerste fluitsignaal. De bal was rond. Anything could happen. Reacties

Klinkt als het begin van een wilde nacht

De Ligue 1 blijf ik altijd een interessante competitie vinden. Ook voor Nantes heb ik eigenlijk altijd wel een boontje gehad. Zeker leuke keuzes dus wat mij betreft! Succes!

In eigen land loopt het zeker voorspoedig. In de CL is er inderdaad nog wat werk aan de winkel, maar ook nog genoeg wedstrijden op de planning.

Na vorig seizoen voelt dit misschien net iets minder, maar je pakt natuurlijk wel weer een prijs en deed ook volop mee op alle fronten.

De profielen van die sterspelers zijn zeker OK, maar ik kan me voorstellen dat de rest heel wat minder zal zijn. Werk aan de winkel in ieder geval, maar met dat salarisbudget is het ook niet onmogelijk om het één en ander voor mekaar te krijgen.

Voor Limassol waren er misschien nog kansen tegen Hajduk. Dat zie je ook aan het geringe verschil.

Wat een overwinning in de beker zeg!

De opdracht is in ieder geval duidelijk! Maar eenvoudig is een andere zaak

Dat begin loopt meer dan vlot in ieder geval!

Met dit soort resultaten zal de poulefase op de Afrika Cup ook wel lukken.

Prima resultaten. De loting voor het WK had wellicht altijd zwaar geweest.

Vijfentwintig wedstrijden moeten spelen, en dan in de allerlaatste minuut van de verlengingen promotie afdwingen. Je kan het zo gek niet bedenken. Maar het belangrijkste is dat het jouw kant opging! Op naar het hoogste niveau!

Lekker gehandeld zonder een cent uit te geven! Die eerste Europese klip moet te doen zijn.

Ik had het niveau van de nationale ploeg misschien al iets hoger ingeschat, maar je weet in ieder geval voor welke opdracht je staat.

Die Delort kon ook al een aardig gemiddelde voorleggen in de wedstrijden die hij mocht spelen.

Meet 'Rudi De Leeuw' Of iets dergelijks in het Vlaams dan. Maar dan wordt het meteen een pak minder indrukwekkend. Met deze beste man lijk je liever niet in discussie te gaan.

- 18. Bekerkoorts - We waren er afgelopen seizoen al meerdere keren mee geconfronteerd geweest. Bekerkoorts. Als vierdeklasser zouden we normaal gezien geen rekening moeten houden met een lang bekeravontuur, maar dit jaar was duidelijk een uitzondering. Gaandeweg we verder doordrongen in het tornooi, gingen de wedstrijden steeds meer leven en steeg de spanning zienderogen. Verschillende keren dachten we dat die het hoogtepunt bereikt had, maar het sprookje bleef maar duren. Om nu een ultiem hoogtepunt te bereiken. De bekerfinale. Sinds de halve finale anderhalve maand geleden draaide het eigenlijk nergens anders meer om. Natuurlijk hadden we ondertussen de play-offs afgehaspeld. Mede omdat die zo vlot verliepen, kwamen we zelfs niet in de verleiding om onze focus te verleggen. De enige datum die ons bleef bezig houden, was die van 26 mei. Vijfentwintig jaar nadat de club haar enige andere bekerfinale wist te spelen, gingen we dat nu dunnetjes overdoen. Destijds werd de finale gewonnen. Nog steeds de belangrijkste prijs die de club in haar geschiedenis wist te veroveren. Tegenstander toen was Campomaiorense, een kleine club die in de jaren '90 enkele jaren op het hoogste niveau speelde. Jimmy Floyd Hasselbaink was er ook nog een seizoen actief. In het seizoen '98-'99 struikelden de drie traditionele topclubs vroegtijdig in het bekertornooi waardoor we een finale kregen tussen twee kleinere clubs. De finale zelf stond bol van dramatiek met twee rode kaarten voor geelzwart. Toch slaagde Beira-Mar, toen het met een man minder stond, om op voorsprong te komen. Dat ene doelpunt bleek uiteindelijk voldoende voor de overwinning. Vijfentwintig jaar na datum leefde de droom meer dan ooit om de bekertriomf nog eens over te doen. In het stadion hingen de supporters afgelopen weken talloze banners omhoog met referenties naar de aankomende finale. Maar ook buiten het stadion kon je er niet aan ontkomen. Ook in de stad keek iedereen reikhalzend uit naar de wedstrijd en was het aankomende duel het favoriete gespreksonderwerp. In de media werd er ook al wekenlang bericht over het feit dat een vierdeklasser de finale had bereikt. Er waren zelfs ook al een paar cameraploegen uit het buitenland langs gekomen om een reportage te schieten over ons unieke verhaal. Onze spelers stonden in het middelpunt van de belangstelling en beseften dat ze levende legendes zouden kunnen worden op 26 mei. In eigen land stelde de media vooral de vraag of het wel verantwoord zou zijn dat Beira-Mar Europa zou ingaan bij een eventuele winst. En of er geen achterpoortje was om onze club een Europees ticket te ontzeggen. Die vraag kwam ook bij onze staf en de spelers terecht, maar dit was allerminst iets waar we ons zorgen over maakten. We waren enkel bezig met de wedstrijd zelf, en niet met "als" en "indien". Ik had ook het gevoel dat niets of niemand ons echt kon verstoren en we bleven profiteren van de roze wolk waar we nu al een hele tijd op dreven. Wie niet op een wolk zat was onze tegenstander in de finale. Boavista had zich héél verrassend weten te kwalificeren nadat het in de halve finale had afgerekend met Sporting. In de heenwedstrijd had het zich een prima uitgangspositie weten te verschaffen na een nipte 3-2 nederlaag. In de return won het met kleinste verschil, ondanks dat het twee derde van de wedstrijd met een man minder diende af te werken. Het was voor Boavista een ferme opsteker op dat moment omdat het ook maar net boven de degradatiestreep parkeerde in de competitie. Van haar laatste 7 competitiewedstrijden gingen er echter 5 verloren. De overige twee werd er een punt gepakt maar dat was niet voldoende om zich te redden en zo degradeerde Boaviste op de laatste speeldag. Een week voor de bekerfinale belandde de ganse club dus in diepe rouw. Een gouden opportuniteit voor ons? Reacties

Tijd genoeg om in de sportschool door te brengen daar lijkt het