Marius

Het afscheid van zijn trouwe luitenanten zorgt ervoor dat het Turkse hoofdstuk helemaal afgesloten lijkt. En het is toch ook een beetje een stilzwijgend teken van respect tussen enkele mensen die toch enkele maanden intensief én goed samengewerkt hebben. Dit voelt toch wat fijner aan dan het eerste afscheid als je 't mij vraagt. Op naar een nieuw begin nu!

Leuke extra dimensie om de uitdaging groter te maken. Succes!

Met twee prijzen doe je nog beter dan vorig seizoen! Het enige wat nog ontbreek, zoals hier nog al aangehaald werd, is de CL.

Starten met winst tegen Brondby is altijd een opsteker natuurlijk!

Niemand die op dit tornooi zit te wachten, maar in FM is het toch een beetje de absolute bekroning op clubniveau. Geweldig om op die manier de kroon op het werk te kunnen zetten van deze novelle!

Wat een cijfers. Ongezien voor een team op dit niveau, zeker met die bekerresultaten.

Een sterke reeks zorgt ervoor dat je nu eigenlijk al niet meer uit minstens de plaatsen die recht geven op een play-off plek kan zakken. Meer zelfs, in deze vorm lijkt rechtstreekse promotie niet uit te sluiten.

Met de landstitel toch een ferme hoofdprijs afgeschoten. In het tussenseizoen ook weer een big spender geweest, dus wie weet volgt er nog meer vuurwerk!

Met het mes tussen de tanden werd in het verleden wel bijna letterlijk genomen

Leuke bestemming! Benieuwd hoe snel je ze naar de top kan leiden. Succes alvast!

Koudweg. Het heeft zelfs wat weg van Alex haar stijl. Ik had niet durven voorspellen dat dit zo eenvoudig zou verlopen. Maar je kan er natuurlijk al donder op zeggen dat die foto John ooit nog in de problemen gaat brengen. PS: Ik ben een Bond fan avant la lettre, dus ik heb geprobeerd je opinie niet te veel in me op te nemen

Met zo'n start kan je niet klagen! Dat Bayern überhaupt kan volgen, mag een half mirakel genoemd worden.

Als je na iets meer dan 20 minuten al 3-0 voor staat, weet je dat het zo goed als binnen is. Lekker om zo overtuigend de beker met de grote oren te pakken!

Geen vuiltje aan de lucht te bespeuren. Alles dat verloopt zonder maar enig onverwacht obstakel onderweg. Dit klinkt haast te mooi om waar te zijn.

- 06. Lamelas Away - José en Tomas hadden meteen door toen ik terug kwam van het onderhoud met Mister Miranda dat ik op het matje geroepen was. Zij kenden hem al langer en wisten hoe veeleisend hij kon zijn. Het uitwisselen van enkele blikken en een bescheiden schouderklopje was voldoende om mekaar te laten weten dat we elkaar begrepen. De trainingsarbeid werd gedurende de rest van de week wat opgedreven en ervaren krachten zoals onze spits Diogo Ribeiro en doelman Santana hadden ook al gauw door dat er wat aan de hand was. Het waren dan ook zij die het voortouw namen in de kleedkamer vooraf de wedstrijd. Enkele scheldwoorden vlogen over en weer, vergezeld van enkele gebalde vuisten en stoere blikken. De jongens leken er klaar voor. Ik knikte instemmend naar Diogo en besloot het verder kort te houden. 'We have been working hard the past week lads. Now go out and show me that hard work pays off. Vamos!' Nog geen vijf minuten waren we onderweg of Diogo wist met een rake kopslag na een perfecte corner de 0-1 op het bord te zetten. Hij vierde met een vinger richting de bank. Ik reageerde met een gebalde vuist. De opgekropte frustratie kwam naar boven en moest eruit. De thuisploeg stond aan de grond genageld en het eerste doelpunt had meteen hun zwakke plek blootgelegd. Centraal achterin wisten ze geen blijf met onze kopbalsterke jongens. Na een kleine twintig minuten hadden we dat nog twee keer weten uit te buiten en stond het al 0-3. Daar bleef het niet bij. Vlak voor de scheidsrechter zou gaan fluiten voor de rust stond het zelfs al 0-6. De eerste vijf doelpunten waren allemaal rake kopballen. Enkel het laatste doelpunt kwam er via gewoon veldspel en kwam van de voet van Serginho. We leken wel onoverwinnelijk en de jongens keken wellicht al uit naar mijn felicitaties tijdens de rust. Dat leidde tot een moment van nonchalance waar de thuisploeg van profiteerde om toch nog voor een eerredder te kunnen tekenen. Toch kon ik alleen maar positief zijn tijdens de rust. De jongens maakten er een galavertoning en speelden mijn positie safe. Zonder dat ze dat misschien allemaal goed en wel beseften. Maar toch. Ze verdienden één voor één een pluim. De tweede helft was logischerwijs grotendeels een maat voor niets maar toch deden we er nog twee doelpunten bij. Het eerste kwam er na een aanval uit het boekje, het tweede nadat we de vrije man vonden aan de rand van de zestien, en die verwoestend kon uithalen. Man van de match werd uiteindelijk Diogo. Hij had niet alleen het voortouw genomen vooraf. Hij had ook het pad geëffend door de score te openen, en deed er uiteindelijk nog twee doelpunten bij. Ik voelde me dan ook meer dan gesteund door één van leiders binnen de spelersgroep. Vlak na affluiten ontving ik ook nog een Whatsapp bericht van Mister Miranda: 'You've got some big balls Santos. Class reaction.' En daarmee leek het brandje geblust. Reacties

Benieuwd naar het vervolg in Europa. Estland zelf lijkt me inderdaad uitgespeeld!

De geldbuidel werd weer stevig opengetrokken!

Al lekker op dreef. Zeker die Finnen zijn toch wel hoger in te schatten dan een Maltese club normaliter. Slavia is nu helemaal een ander niveau, maar je kan zonder druk aan de bak.

John is zeker van zijn stuk. Maar zal hij dat ook nog zijn op het moment dat hij de trekker moet overhalen? Om één of andere reden ben ik er nog steeds niet van overtuigd dat dit zal lopen zoals John uitgestippeld heeft. De grafische toevoegingen zijn zeker geslaagd wat mij betreft.

Dit klinkt leuk inderdaad. Zwier mij ook maar op de lijst van volgers. Succes verder!

Vingers in de neus. En dan ook nog eens een keeper die zijn bijdrage levert qua scorend vermogen. Het lijkt erop dat de puzzelt helemaal in mekaar gevallen is.

John met de ultieme revanche op Alex. Alles leek erop te wijzen dat hij dit zou laten rusten, maar dit plaatst natuurlijk alles in een ander perspectief. Maar nu moet het plan nog uitgevoerd worden natuurlijk.

Geen groots afscheid, geen grote afscheidswedstrijd. Alleen maar verplichte nummertjes. Ik zou er meer van verwacht hebben in John's plaats. Zeker ook vanwege zijn luitenanten, die minder trouw blijken dan gedacht. Op naar betere oorden John!

Verbluffende cijfers. Ook de dag van vandaag staat dat nog als een paal boven water.

- 05. Het buitenhuissyndroom - Na vijf speeldagen telden we 11 punten. Onze drie thuiswedstrijden hadden we gewonnen. Met verve. Op de openingsspeeldag werd het 2-0, op speeldag 5 werd het 3-1 en tussendoor hadden we zelfs een 7-2 pandoering uitgedeeld. In eigen huis waren we baas. Dat was duidelijk. Maar buitenshuis was een ander paar mouwen. Op speeldagen 2 en 4 bleven we telkens steken op een 1-1 gelijkspel. Zodoende was er al snel sprake van een zogenaamd buitenhuissyndroom. Dat was ontstaan in de media maar leefde ondertussen ook binnen de club. In die mate zelfs dat onze voorzitter, Mister Miranda, me al op het matje had geroepen. Twee dagen voor onze verplaatsing naar Lamelas, liet José, onze conditietrainer me weten dat ik voor de training te starten even mocht (of beter te zeggen moest) binnen springen in zijn kantoor. José en mijn hulptrainer Tomás zouden alvast beginnen met de training. Geïrriteerd stapte ik naar het kantoor van Mister Miranda, die alvast de deur van zijn kantoor had laten openstaan. Hij stond bij het imposante raam dat uitkeek over het veld en dus met zijn rug naar mij toe. Ik klopte dan ook maar zacht op de deur terwijl ik al langzaam binnenwandelde. 'Présidente' mompelde ik terwijl ik mijn hand uitstak. De voorzitter gebaarde echter dat ik moest gaan zitten en deed geen moeite om mijn richting uit te komen. Hij liep rechtstreeks terug naar zijn bureau en liet zich met een zucht zakken in zijn bureaustoel. Die kraakte en piepte vervolgens onder het gewicht van zijn lichaam. Dat schatte ik zelf op een goede 120 kg en dus schrok ik niet al van die geluiden. Zoals we gewend waren op de club had hij ook ditmaal een dikke sigaar in de hand. Die bracht hij traag naar zijn lippen, trok er gedurende enkele seconden aan, en wist vervolgens de stinkende rook in mijn richting te blazen. Wellicht was het een poging tot intimidatie. Ik werd er in ieder geval bepaald ongemakkelijk van. Bovendien prikte de rook ook in mijn ogen waardoor het moeilijk was om een zelfverzekerde blik vast te houden. Na wat een eeuwigheid leek geduurd te hebben stak hij toch van wal: 'Santos, it's time to step up your game.' Met een halfopen mond keek ik hem aan. 'Je hebt je kans hier gekregen. Het is tijd om deze met beide handen te grijpen' ging hij verder. 'Volgend jaar wil ik de ploeg een niveau hoger zien spelen en dat zal niet lukken als we alleen maar in eigen huis wedstrijden weten te winnen.' Ik schoot meteen in de verdediging: 'Maar Présidente, we hebben nog niet verloren. En statistisch kom je al een heel eind door je thuiswedstrijden te winnen.' Nog voor ik kon verder gaan onderbrak hij me: 'Bullshit. I don't care about statistics. I care about how people look at our team. Other clubs need to fear us. And not only when they have to travel to our stadium, but also when we visit theirs.' Ik knikte om duidelijk te maken dat ik de boodschap begrepen had. Het was me duidelijk dat ik deze battle niet ging winnen. 'I want to see a reaction from our team on Sunday. And I want to see that reflected by grabbing up three points. Is that clear?' Ik knikte nogmaals. Mister Miranda keek nors. Misschien liet ik te makkelijk over me heen lopen maar ik voelde niet de kracht om er veel tegen in te brengen. Hij deed er dan nog maar een schepje bovenop. 'Don't let me regret my decision to have appointed you as our head coach. If needed, I will not hesitate to correct my own mistakes.' Met een wuivend handgebaar maakte hij duidelijk dat het gesprek erop zat. 'I won't' stamelde ik nog terwijl ik zijn kantoor verliet. Terwijl ik door de gangen liep, vroeg ik mezelf af wat hier net was gebeurd. Waren het de aankomende voorzittersverkiezingen? Mister Miranda was toch gewoon favoriet om zichzelf op te volgen? Of was er meer aan de hand? En had hij een punt? Elf op vijftien leek me toch niet zo'n slecht rapport? Natuurlijk was er een verschil tussen onze uit- en thuiswedstrijden. In eigen huis speelden we voor meer dan 2.000 enthousiastelingen, terwijl er verplaatsing slechts een paar honderd langs het veld stonden. Eén ding stond vast: we zouden het tij moeten keren. Reacties