Marius

Dit klinkt leuk inderdaad. Zwier mij ook maar op de lijst van volgers. Succes verder!

Vingers in de neus. En dan ook nog eens een keeper die zijn bijdrage levert qua scorend vermogen. Het lijkt erop dat de puzzelt helemaal in mekaar gevallen is.

John met de ultieme revanche op Alex. Alles leek erop te wijzen dat hij dit zou laten rusten, maar dit plaatst natuurlijk alles in een ander perspectief. Maar nu moet het plan nog uitgevoerd worden natuurlijk.

Geen groots afscheid, geen grote afscheidswedstrijd. Alleen maar verplichte nummertjes. Ik zou er meer van verwacht hebben in John's plaats. Zeker ook vanwege zijn luitenanten, die minder trouw blijken dan gedacht. Op naar betere oorden John!

Verbluffende cijfers. Ook de dag van vandaag staat dat nog als een paal boven water.

- 05. Het buitenhuissyndroom - Na vijf speeldagen telden we 11 punten. Onze drie thuiswedstrijden hadden we gewonnen. Met verve. Op de openingsspeeldag werd het 2-0, op speeldag 5 werd het 3-1 en tussendoor hadden we zelfs een 7-2 pandoering uitgedeeld. In eigen huis waren we baas. Dat was duidelijk. Maar buitenshuis was een ander paar mouwen. Op speeldagen 2 en 4 bleven we telkens steken op een 1-1 gelijkspel. Zodoende was er al snel sprake van een zogenaamd buitenhuissyndroom. Dat was ontstaan in de media maar leefde ondertussen ook binnen de club. In die mate zelfs dat onze voorzitter, Mister Miranda, me al op het matje had geroepen. Twee dagen voor onze verplaatsing naar Lamelas, liet José, onze conditietrainer me weten dat ik voor de training te starten even mocht (of beter te zeggen moest) binnen springen in zijn kantoor. José en mijn hulptrainer Tomás zouden alvast beginnen met de training. Geïrriteerd stapte ik naar het kantoor van Mister Miranda, die alvast de deur van zijn kantoor had laten openstaan. Hij stond bij het imposante raam dat uitkeek over het veld en dus met zijn rug naar mij toe. Ik klopte dan ook maar zacht op de deur terwijl ik al langzaam binnenwandelde. 'Présidente' mompelde ik terwijl ik mijn hand uitstak. De voorzitter gebaarde echter dat ik moest gaan zitten en deed geen moeite om mijn richting uit te komen. Hij liep rechtstreeks terug naar zijn bureau en liet zich met een zucht zakken in zijn bureaustoel. Die kraakte en piepte vervolgens onder het gewicht van zijn lichaam. Dat schatte ik zelf op een goede 120 kg en dus schrok ik niet al van die geluiden. Zoals we gewend waren op de club had hij ook ditmaal een dikke sigaar in de hand. Die bracht hij traag naar zijn lippen, trok er gedurende enkele seconden aan, en wist vervolgens de stinkende rook in mijn richting te blazen. Wellicht was het een poging tot intimidatie. Ik werd er in ieder geval bepaald ongemakkelijk van. Bovendien prikte de rook ook in mijn ogen waardoor het moeilijk was om een zelfverzekerde blik vast te houden. Na wat een eeuwigheid leek geduurd te hebben stak hij toch van wal: 'Santos, it's time to step up your game.' Met een halfopen mond keek ik hem aan. 'Je hebt je kans hier gekregen. Het is tijd om deze met beide handen te grijpen' ging hij verder. 'Volgend jaar wil ik de ploeg een niveau hoger zien spelen en dat zal niet lukken als we alleen maar in eigen huis wedstrijden weten te winnen.' Ik schoot meteen in de verdediging: 'Maar Présidente, we hebben nog niet verloren. En statistisch kom je al een heel eind door je thuiswedstrijden te winnen.' Nog voor ik kon verder gaan onderbrak hij me: 'Bullshit. I don't care about statistics. I care about how people look at our team. Other clubs need to fear us. And not only when they have to travel to our stadium, but also when we visit theirs.' Ik knikte om duidelijk te maken dat ik de boodschap begrepen had. Het was me duidelijk dat ik deze battle niet ging winnen. 'I want to see a reaction from our team on Sunday. And I want to see that reflected by grabbing up three points. Is that clear?' Ik knikte nogmaals. Mister Miranda keek nors. Misschien liet ik te makkelijk over me heen lopen maar ik voelde niet de kracht om er veel tegen in te brengen. Hij deed er dan nog maar een schepje bovenop. 'Don't let me regret my decision to have appointed you as our head coach. If needed, I will not hesitate to correct my own mistakes.' Met een wuivend handgebaar maakte hij duidelijk dat het gesprek erop zat. 'I won't' stamelde ik nog terwijl ik zijn kantoor verliet. Terwijl ik door de gangen liep, vroeg ik mezelf af wat hier net was gebeurd. Waren het de aankomende voorzittersverkiezingen? Mister Miranda was toch gewoon favoriet om zichzelf op te volgen? Of was er meer aan de hand? En had hij een punt? Elf op vijftien leek me toch niet zo'n slecht rapport? Natuurlijk was er een verschil tussen onze uit- en thuiswedstrijden. In eigen huis speelden we voor meer dan 2.000 enthousiastelingen, terwijl er verplaatsing slechts een paar honderd langs het veld stonden. Eén ding stond vast: we zouden het tij moeten keren. Reacties

Prima eerste fase afgewerkt. De verschillen zijn nog overbrugbaar en zo kan het nog alle kanten uit in de play-offs!

Alleen maar positief nieuws! Enkel in Europa had je inderdaad misschien op iets meer gehoopt nadat je er even een Portugese ploeg had uitgeknikkerd.

Het was afgelopen periode wat spannender, maar je laat opnieuw geen enkele steek vallen.

Je kwam aardig in de buurt van de titel afgelopen seizoen. Met dan ook nog eens een halve finale plek in de CL kan je het zeker een geslaagd seizoen noemen.

Arsenal als tegenstander in de CL finale. Dat klinkt niet als een onmogelijke opgave. De loting voor het WK is op zich ook prima.

Op deze manier klinkt het niet als een bestemming waar je met heel veel zin naartoe zou trekken. Maar die 5.000 dollar zal de pijn ook wel verzachten. En John kan sowieso niet ver genoeg van Turkije vandaan reizen natuurlijk.

Guatemala it is! Qua vrouwelijk schoon - geen onbelangrijk detail - misschien ook wel de beste keuze. Je weet nooit of er nog zo'n engel als Eleni opduikt

- 04. Speeldag 1 - Op 20 augustus was het dan zo ver. Mijn grote debuut als hoofdtrainer bij een professionele voetbalploeg. Dat klinkt grootser dan het eigenlijk in werkelijkheid is. Beira-Mar treedt immers aan in het Campeonato de Portugal Prio B, oftwel de zogenaamde vierde klasse. Dat niveau telt vier reeksen met telkens 14 clubs. De twee hooggeplaatste ploegen uit elke reeks stomen door naar de eindronde voor promotie. Op een totaal van 56 clubs worden wij trouwens gezien als de op twee na sterkste ploeg. De druk was dan ook voelbaar in aanloop naar de eerste wedstrijd. De zenuwen stonden strak gespannen bij mezelf. Na een moeilijke nacht had ik met mezelf geen blijf geweten tot ik bij het stadion aankwam. Maar ook daar werd het niet heel veel beter. We telden slechts 300 abonnementhouders, maar voor onze eerste match kwamen er nog eens 2.000 extra in de tribunes te zitten. Het nieuwe seizoen leefde ook onder de supporters. Onder begeleiding van wat pompende beats werd de sfeer alvast aangewakkerd. Het maakte de stilte in de kleedkamer alleen maar meer voelbaar. Ongemakkelijk dan ook. Enkele jongens staarden naar de vloer, in de hoop dat die antwoorden zou bieden. Anderen zaten te frunniken aan hun veters of kousen. Onze doelman, die pas afgelopen zomer bij de club was gearriveerd, was de eerste die recht stond. Je zag enkele jongens opkijken met vraagtekens in hun ogen. Santana - dat was zijn roepnaam geworden tijdens zijn eerste weken - sloeg zijn handen heftig in mekaar. Aangezien ze zo groot als kolenschoppen waren, was dat een uiterst impressionant beeld. 'Let's get them lads' brulde hij er achteraan. Het enige wat ik zelf kon uitbrengen was een instemmende 'Yes, let's do this'. Tijdens de eerste helft ijsbeerde ik zowat de ganse tijd voor de dug-out. Na onze voorbereiding had ik gedacht dat we er wel klaar voor zouden zijn. Maar van dat vertrouwen bleef al niet veel meer over vanochtend, laat staan na onze eerst helft. Niet dat het slecht was. Verre van. Maar scoren was ons niet gelukt. Onze tegenstander deed het niet beter. Maar zij waren wel het dichtst bij een doelpunt geweest. Santana had immers een strafschop weten te keren en ons zo van een achterstand weten te behoeden. Een schouderklop en een welgemeende 'well done' was zijn aandeel bij het binnentreden van de kleedkamer. De andere jongens wilde ik niet schoferen maar ik wees hen er wel op dat het beter moest, zeker gezien de vele goede dingen die ik tijdens de voorbereiding had gezien. De boodschap was in ieder geval goed aangekomen. Na nog geen vijf minuten spelen ging onze spits Ribeiro de bal ophalen op het middenveld, om die op rechts mee te geven aan Ivandro. Die ging zijn flank verder af, dook de zestien in en wist de bal perfect klaar te leggen voor onze andere spits, die van dichtbij de openingstreffer kon binnen tikken. De ban was gebroken. We behielden het overwicht en na goed 65 minuten kwam de bal opnieuw bij Ribeiro terecht. Die ging in samenspel met zijn spitsmaatje Niang, die van aan de rand van de zestien goed wist weg te draaien en met een kruisraket de 2-0 op het bord wist te zetten. Het publiek smulde ervan en kirde van plezier. Ook bij mij waren de zenuwen weggeëbt. Het begin was moeilijker dan gedacht, en ik had mijn eigen onzekerheid misschien wel te veel afgestraald op de spelers. Maar onder impuls van onze ervaren jongens hadden we wel het laken naar ons weten te trekken. De start was geslaagd. Het kon nu écht gaan beginnen. Reacties

Alleen maar positieve signalen aan het begin van het nieuwe seizoen! Persoonlijk vind ik het trouwens wel nog een behoorlijk verraderlijke loting voor de CL groepsfase.

Als zelfs de prestaties op het veld John niet meer kunnen boeien ... dan weet je hoe diep hij ziet. Hopelijk geven de spelers hem toch nog een gepast afscheid.

Zo'n ommekeer in ambities heb ik ook nog niet te vaak gezien

Dat kon er ook nog wel bij zeker? Alweer 1-0 voor de tegenpartij. Hoe meer John wint op het veld, hoe meer de nederlagen zich opstapelen ernaast.

Alweer een periode waarin de verdediging (bijna) niet te kloppen lijkt. Dit is toch een ongelofelijk wapen zeg!

Totale dominantie in de eigen competitie! De beker kan je dan wel gestolen worden als je dat Europees parcours bekijkt!

Aan het scoreverloop te zien spannender dan de einduitslag doet blijken. Het belangrijkste dat je als winnaar van het veld wist te stappen!

Een pretje was het daar toch niet helemaal als je zo terugblikt.

Heel veel vertrouwen kan je niet opdoen uit zo'n voorbereiding, maar vaak zegt het ook niets over het vervolg natuurlijk.

Zet 'm op John. Leef je maar een keer uit en laat alle frustratie van afgelopen tijd maar eens los. Misschien niet het beste advies, maar het is hem zo gegund

Europees toch wel een opsteker om een Noorse club uit te schakelen.