Marius

Prima seizoen. Europees toch wel een beter gevoel zou ik denken. Uitgeschakeld worden door een ploeg als Bayern is immers nooit een schande.

Een stunt van jewelste toch wel om op Union te gaan winnen. Het Europese seizoen kan je op die manier inderdaad erg geslaagd noemen!

- 2. Uit een boekje - Begin juli stond ik voor het eerst op het trainingsveld tegenover een groep van 22 spelers die het dit seizoen voor ons zouden moeten gaan waar maken. En de opdracht was dan ook niet van de poes. Het bestuur ambieerde immers rechtstreekse promotie. Maar dat mocht misschien ook wel voor een club die in 1999 nog de nationale beker won. Na een financiële malaise was ze meer dan 10 jaar geleden echter gedegradeerd uit de hoogste divisie en ondertussen weggegleden tot op het vierde niveau. Met een stadion - speciaal gebouwd voor het EK 2004 - dat over een capaciteit van 30.000 mensen beschikte was bovendien alles aanwezig om Beira-Mar terug naar de top te loodsen. Liefst van al wou ik natuurlijk ook kunnen uitpakken met wat verzorgd voetbal maar ik was me er maar al te goed van bewust dat op dit niveau technische hoogstandjes alleen niet voldoende zouden zijn. Van het type elftal dat ik tijdens de voorbereiding had gesmeed waren er dan ook 7 basisspelers 27 jaar of ouder. Vijf zijn er zelfs 30+. Ervaring is op dit niveau dan ook onontbeerlijk in mijn ogen. Of het ontbrak ons verder gewoon aan de nodige kwaliteit. Van de 22 spelers waar ik over beschikte leken er maar 15 à 16 goed genoeg om een rol van betekenis te spelen. Tactisch moest ik van deze jongens dan ook geen meesterlijk inzicht gaan verwachten. Ik probeerde de zaken dan ook zo eenvoudig mogelijk te maken. Een modewoord als gegenpressing kon daarbij nog net wel. Dat hadden ze allemaal wel al eens in gehoord in de nabeschouwing van één of andere topwedstrijd op TV natuurlijk. Zo lang ze maar begrepen dat het enkel nut had om met zijn allen druk te zetten wanneer ze de bal heroverden en op dat moment de snelheid erin te houden. Met een enkeling die loopt druk te zetten, kom je immers ook nergens. Onze doelman, een Braziliaan van 33 die al jaren in Portugal vertoeft, is een boom van een kerel met elke hand zo groot als een kolenschop. Sterk in de lucht, maar zijn lichaamsbouw zorgt ervoor dat hij af en toe ook wat klungelig overkomt. Liefst van al zie ik de aanval al bij hem vertrekken, maar geheel risicoloos is dat niet. Met de voetballende kwaliteiten van onze hele achterlijn is het trouwens niet heel veel beter gesteld. Aan felheid ontbreekt het hen nochtans niet, en ze zullen zich dan ook niet zo maar door hun rechtstreekse tegenstander in de wind laten zetten, maar de term wingbacks wil ik op dit moment hier liever niet introduceren. Kwestie van niemands petje te boven te gaan. Het middenveld is dan weer behoorlijk in balans. Lassana Mané, een 23-jarige Afrikaan geboren en getogen in Portugal, doet dienst al volleerde stofzuiger en kan ook rekenen op de kwaliteiten en ervaring van Paulo Grilo naast hem. Die laatste heeft met zijn 32 jaren op de teller al de nodige watertjes doorzwommen en beschikt niet alleen over de nodige vechtlust, maar kan ook tegen een bal trappen. Althans, voor dit niveau wel te verstaan. Op de flanken vinden we twee lichtgewichten. Niet dat het hen veel voordeel qua snelheid oplevert, maar toch hoop ik dat hun aanvallende kwaliteiten ons genoeg verder kunnen helpen. Dat zal ook nodig zijn want hun rol is cruciaal in het succes van ons systeem. Net zoals onze twee pionnen voorin. Daarin posteer ik twee uit de kluiten gewassen jongens waar je liever niet tegenaan botst. Diogo Roberio is al 32 en deinst er niet voor terug om de verdedigers die de taak hebben hem te dekken van het veld te blaffen. Ideaal als leermeester voor de 21-jarige Cheick Niang die naast hem loopt. Een systeem zonder al te veel franjes, dat zelfs het kleinste kind zou moeten kunnen begrijpen. Al weten we allemaal dat er genoeg leeghoofden rondlopen tussen die voetballers. Hopelijk steken ze er toch wat van op als ik een modewoord als gegenpressing laat vallen. Het zou zo uit een boekje kunnen komen, nee? Wat ook uit een boekje zou kunnen komen is onze voorbeeldige voorbereiding. In vijf wedstrijden vonden we net geen 30 keer het doel, en moesten we amper één tegendoelpunt slikken. Dankzij onze status als voormalig Portugees eersteklasser wisten we ook nog een wedstrijd te fixen tegen een ploeg uit La Liga. Een ware galawedstrijd. Die ging natuurlijk wel verloren, maar zelfs dan bleven de cijfers bescheiden. Uit een boekje zei ik toch? Reacties

Wraak voor John. Na alles wat hij afgelopen tijd heeft meegemaakt, is het hem ook van harte gegund. Hopelijk kan hij Kevin eens goed te grazen nemen.

Doodzonde als je naar dat puntentotaal kijkt maar Bayern kende dan ook een uitzonderlijk seizoen. Volgend jaar dan maar een trapje hoger!

Je blijft maar winnen. Die paar tegentreffers kan je dan wel hebben. Niets om je zorgen over te maken.

Een lading nieuwe spelers erbij zo te zien.

Logisch dat de focus lag op de minst vertegenwoordigde positie. De resultaten tijdens de voorbereiding zouden je kunnen doen twijfelen, maar we weten al langer dat je daar niet alleen mag op verder gaan.

Hoorde de dame in kwestie gewoon niet bij Kevin? Wellicht een Cindy?

Van een succesvolle start gesproken!

Fijn om de titel nu al te kunnen vieren. Nu nog twee finales winnen om de kers op de taart te zetten!

Ferme uppercut nog om uit te delen, ondanks dat het de laatste loodjes zijn en de motivatie ook al op vakantie vertrokken is.

Met vallen en opstaan ... maar zo kom je er uiteindelijk wel!

Prima versterkingen, en bovendien ook een realistische aanpak in mijn ogen. Mijn complimenten!

Eén offday in het slot zou je momenteel de titel kunnen kosten, maar dat kan natuurlijk ook Bayern nog overkomen. Het beloven nog twee heel spannende speeldagen te worden!

Een prima debuut van Louis, maar wat hadden we anders verwacht? Uitkijken naar de eerste échte test!

Het wonder van Bern. Mooi hoe je daar zo op terugblikt!

Qua voetballend vermogen niet de meest aantrekkelijke keuzes. Qua bestemming valt het daarentegen allemaal wel mee. Behalve Bulgarije dan misschien. Uitgezonderd van bepaalde contreien in de zomer ga je daar niet heel vrolijk van worden denk ik. Maak je trouwens geen zorgen over de toon. Die is wat mij betreft prima in balans.

- 1. Welkom in 'Venetië' - Venetië? Niet helemaal natuurlijk. Al wordt Aveiro wel het Venetië van Portugal genoemd. Een naam die het te danken heeft aan de typische vrolijke kleurrijke bootjes die je hier kan terug vinden en door de vele kanaaltjes varen. Ze hebben ook wat weg van die typische Venetiaanse gondels en dan is de vergelijking natuurlijk snel gemaakt. Hoe ik hier terecht kwam? Zes jaar geleden verbleef ik enkele dagen in Lissabon voor een conferentie. Toen ik terug naar huis moest vertrekken, besliste ik in één seconde - noem het gerust zinsverbijstering - om niet meer terug te keren maar in Portugal te blijven. Het leven in Lissabon was aangenaam, maar het leven in een grootstad kwam met een bepaalde prijs. Kosten die voor mij op dat moment misschien wel net iets te veel van het goede waren. En dus ging ik op zoek naar een andere plek om te leven, in enige zin vergelijkbaar met de geneugten die Lissabon kon bieden. En zo kwam ik terecht in Aveiro. Dichtbij de kust, waar je kan genieten van het zachte klimaat, maar even goed van de prachtige natuur, unieke architectuur, typische Portugese gezelligheid en natuurlijk ook de overheerlijke keuken. Ik had het slechter kunnen treffen. Ook met het vrouwelijk schoon was hier niets mis. Al blijft het af en toe wennen aan het donkere haar op de bovenlip bij sommige - verder prachtige - exemplaren. Op zich had ik het dan ook beter voor mekaar dan in België. Het enige wat ontbrak was mijn passie. Nee, niet het vrouwelijk schoon. Wel 22 mannen die achter een bal lopen op een veld. In mijn thuisland onderhield ik immers een bijbaantje als trainer van de plaatselijke amateurclub. Hier, in Aveiro, was daar geen sprake van. Aanvankelijk sprak ik niet eens de taal, en het kostte me ook wat tijd om helemaal te integreren in de Portugese cultuur. Na een jaar of drie was me dat dan toch gelukt en kon ik aan de slag bij de plaatselijke voetbalclub. Aanvankelijk op vrijwillige basis maar geleidelijk aan wist ik me op te werken. Vanaf dit seizoen mocht ik mezelf zelfs hoofdtrainer noemen. En het was tijd om me hier helemaal thuis te gaan voelen. Reacties

Heerlijk om het op eigen kracht te kunnen afmaken. Op het eerste zicht zou je zeggen dat Union nu een maatje te groot is, maar tegelijkertijd kan je ook gewoon vrijuit je kans gaan.

Prima seizoentje. Zonder een echt hoogtepunt echter. In de CL had het misschien iets meer mogen zijn dat een uitschakeling door Gala.

Uitstekend bezig in eigen land. Ik zou alles op het kampioenschap zetten, want ik ruik toch wel kansen. In de CL zijn sommige tegenstanders nog een maatje te groot maar met de machtsvertoning tegen Napoli heb je wel een statement kunnen neerzetten.

John aan het filosoferen. Is het de drank die spreekt? Of gewoon zelfkennis? Mij lijkt in ieder geval dat er ergere dingen zijn in het leven dan soms jezelf op de eerste plaats te zetten.

Meteen tweemaal prijs en nog geen enkel tegendoelpunt in de eerste vijf wedstrijden. Veelbelovend begin. Die goede defensie zal je ook kunnen gebruiken in de CL, want die loting had inderdaad eenvoudiger gekund.

- Achtergrond - - Voorwoord - Zal ik maar gewoon beginnen met mij even voor te stellen? Mijn naam is Santos, 39 jaar jong (of oud) en sinds enkele jaren woon ik niet langer in mijn thuisland België. Zoals je dan al kan raden is Santos niet de naam waarmee ik geboren werd. Maar aangezien de mensen hier moeite hebben om die uit te spreken heb ik maar een roepnaam aangenomen. De reden dat ik niet meer in België woon? Simpel. De liefde. En nee, niet vanwege een zeemzoeterig romantisch verhaal. Integendeel. Een gebroken hart lag aan de basis van mijn vertrek. Ik ben immers mijn thuisland ontvlucht nadat mijn grote liefde mijn hart in 10.000 stukken brak en mij verliet. Om terug naar haar gezin te gaan. Misschien was het wel gewoon mijn verdiende loon omdat ik had besloten aan te pappen met een getrouwde vrouw. Zes jaar geleden is dat ondertussen. Voor het werk was ik destijds naar hier afgereisd om deel te nemen aan een conferentie. Niet dat ik er met mijn gedachten ook maar 1 seconde bij was. Ook niet bij het bruisende leven in de stad, of de prachtige natuur hier trouwens. Daar had ik allemaal geen oog voor. Toen ik echter terug op het vliegtuig naar huis moest stappen, heb ik gewoon rechts omgekeerd gemaakt en ben ik een taxi gestapt met de vraag om me naar een goedkoop hotelletje te brengen. Een dag later was mijn ontslagbrief onderweg naar mijn werkgever en thuis werd de boel verkocht. Zelfs vanop afstand lukt dat tegenwoordig wonderwel. En zo ziet ik hier ondertussen al zes jaar. In het warme zuiden. En vanaf morgen is het tijd voor een nieuw avontuur.