[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

CCCLXVII. In de val

 

De taxi reed weg, een laatste restant van de buitenwereld dat verdween in de duisternis, terwijl ik voor de deur van Alex’ villa stond. Ik wist niet goed waarom, maar ik had verwacht dat ze zelf de deur zou openen, zoals een soort perverse gastvrouw die me vriendelijk zou binnenlaten in dit huis vol leugens en dreiging. Maar het was een van Grigori’s gorilla’s die zwijgend de deur opende, zijn gezicht vertrokken in een uitdrukking die ergens tussen verveling en minachting zat. Hij wuifde me naar binnen, als een koning die zijn handlanger de weg wijst, zonder ook maar een woord te zeggen. Geen welkom, geen woorden, alleen een nors gebaar.

 

Ik volgde de gang, mijn voeten maakten nauwelijks geluid op het dure marmer, maar mijn hart bonkte alsof het in mijn borstkas probeerde te ontsnappen. In de woonkamer zat Grigori, breed grijnzend, alsof ik een oude vriend was die hij al tijden niet had gezien. Alex zat naast hem, onverschillig, alsof mijn aanwezigheid haar niets kon schelen. De andere gorilla’s stonden in de schaduw, hun blikken koud en leeg. Dit was geen huis meer, dit was een toneelstuk met de rekwisieten al klaar op het podium.

 

"Ah, mister John." Grigori's stem klonk opgewekt, maar ik hoorde de kilte erdoorheen sijpelen. Zijn ogen glinsterden als die van een roofdier dat net zijn prooi had gevangen. "As always, late to the party." Hij leunde achterover, nonchalant, maar je zag aan alles dat hij de touwtjes strak in handen had. Dit was zijn moment.

 

Alex keek me niet eens aan. Haar blik was gericht op het glas dat ze achteloos ronddraaide in haar hand. "Will you tell him, or shall I?" Haar stem was ijskoud, alsof het haar allemaal geen zak kon schelen. Het was die koele onverschilligheid die het angstaanjagend maakte.

 

Grigori grijnsde, zijn tanden ontbloot in een spottende lach. De kamer voelde ineens veel kleiner aan, alsof de muren op me afkwamen. Wat zouden ze me vertellen? Wat voor spel was hier aan de gang, en waarom had ik het gevoel dat ik hier de enige was die de spelregels niet kende?

 

De spanning hing in de lucht, zwaar, bijna tastbaar. Grigori’s ogen bleven op mij gericht, alsof hij elk moment kon besluiten dat het spel afgelopen was en ik de verliezer zou zijn.

 

Alex haalde haar schouders op met een achteloze beweging, alsof ze me net vertelde dat de koffie op was, niet dat mijn leven aan een zijden draadje hing. "Might as well be me. Grigori and I, we reached an agreement." Haar stem was zo kalm, zo beheerst, dat het een seconde duurde voor de betekenis van haar woorden echt tot me doordrong. Ik keek haar aan, vol ongeloof.

 

"Agreement?" Mijn stem klonk schor, alsof ik al jaren niet had gesproken. Maar Alex gaf geen krimp, geen teken van spijt of schuld. "I get to step away from the agreement, for a modest fee. You are part of the deal, you are going back with him to Cyprus as soon as the season here is concluded."

 

De kamer leek plotseling te draaien. De wanden, de gezichten, alles vervaagde voor een moment. Verraad. Dit was geen simpele twist in een zakelijk gesprek, dit was verraad van de hoogste orde. Ik had gedacht dat we bondgenoten waren, dat we samen optrokken in dit wespennest van macht en intrige. Maar Alex... die koude bitch had me zojuist verkocht. Mijn handen balden zich automatisch tot vuisten, de knokkels wit van de spanning. Ik voelde hoe de adrenaline door mijn aderen stroomde, mijn ogen schoten naar de Sarsilmaz die ik in de band van mijn broek droeg.

 

In een fractie van een seconde overwoog ik het. Grijpen, richten, schieten. Het zou niet eens zo moeilijk zijn. De gorilla’s, Grigori, ze zouden niet weten wat hen overkwam. Maar Alex... Nee, die sluwe heks had dit gepland. Dit was precies wat ze wilde. Als ik het pistool trok, zouden de lijfwachten en Grigori mijn eerste doelwitten zijn. Zij zou met haar onschuldige ogen toekijken, misschien zelfs vluchten terwijl de chaos losbarstte. Ze wist dat ik dan in haar val zou lopen.

 

Nee, dat spel speelde ik niet mee. Niet vandaag. Ik ontspande mijn handen langzaam, mijn hart nog steeds bonkend in mijn borstkas. Dit was een schaakspel, geen western. Mijn kans om weg te komen zou zich ongetwijfeld voordoen. Het enige wat ik nu moest doen, was kalm blijven. Ademhalen. Wachten op het juiste moment.

 

Alex keek me aan, haar gezicht nog steeds diezelfde maskerachtige onverschilligheid. Grigori grijnsde zijn tanden bloot. Ik was in de val gelopen, maar het spel was nog niet afgelopen.

 

Grigori zat daar, overduidelijk in zijn element. Hij vond de spanning bijna komisch, alsof hij naar een slechte soap zat te kijken waarvan hij wist hoe het af zou lopen. Zijn grijns was breed en bijna karikaturaal, een reflectie van de rotte kern van zijn ziel. Met een nonchalante knip van zijn vingers zette hij de toon. "Woman, make us drinks, so we can toast to a business deal well done." 

 

Alex wierp een blik naar me, haar ogen half gesloten, bijna lui. Er zat iets in die blik, een soort uitdagende verwachting, alsof ze wilde zien of ik zou breken. "Aren't you going to respond, John?" Haar stem klonk laag, kalm, maar met een duidelijke ondertoon van minachting. Dit was geen vraag. Dit was een bevel, verpakt in ironie. 

 

Ik haalde mijn schouders op, het ultieme teken van onverschilligheid. Ze wilde me op scherp zetten, me dwingen om te reageren, maar ik had geen zin om haar dat genoegen te geven. Ik wist precies hoe ze het wilde. Een uitbarsting, een of andere dramatische reactie. Iets waar ze haar tanden in kon zetten, me kon kleineren. Maar ik speelde haar spel niet mee. Niet op haar voorwaarden.

 

Ze trok haar lippen in een dunne, verachtelijke glimlach. "Guess you take it lying down... like a little bitch." De woorden waren bedoeld als een mes, scherp en diep snijdend, maar ik voelde ze nauwelijks. Het was allemaal zo voorspelbaar. Haar poging om me te vernederen gleed van me af als water van een eend. Ze wilde iets kapotmaken, maar er was niets meer over om te breken. 

 

Grigori daarentegen vond het prachtig. Zijn lach vulde de kamer, hard en schel, als het gekrijs van een kraai op een bloedhete middag. "Speaking of bitches, how about that drink?" Zijn ogen glommen van plezier, alsof hij het hele tafereel beschouwde als de climax van een of ander slecht toneelstuk. 

 

Alex draaide zich traag om, haar kaken duidelijk op elkaar geklemd. Haar ogen samengeknepen tot spleetjes, vol met een mengeling van haat en ergernis. Ze zei niets, maar haar lichaamstaal sprak boekdelen. Elke stap die ze zette richting de drankkast voelde als een stomp in de maag. Hier stond een vrouw die gewend was te domineren, die altijd het laatste woord had. Maar nu was ze gedegradeerd tot de rol van dienster, een pion in Grigori’s spel. 

 

En ik? Ik zat daar, rustig, mijn ogen volgden haar bewegingen zonder enige emotie. Ik wist dat dit slechts een moment was, een opmaat naar wat zou komen. De spanning in de kamer hing zwaar in de lucht, maar ik voelde geen enkele behoefte om het te doorbreken. Dit spel was nog lang niet voorbij.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

2 uur geleden zei ElMarcos:

Sportief succes en de titel lijken inmiddels meer bijzaak dan ooit. Vermoedelijk heeft Alex hem het pistool met slechts een doel gegeven. Om haar dirty work op te knappen wanneer onze Georgische dwerg niet instemt met haar voorstel. 

 

Het is alleszins een optie  

 

1 uur geleden zei Kyrill:

Natuurlijk ben je kampioen geworden op het 3e niveau van Turkije, vanzelfsprekend. Schoten duizend gedachten door mij heen, vind ik heel mooi en poetisch nu John net pistool meenam in zijn broekzak

 

Poëtisch toeval dus.

 

46 minuten geleden zei Marius:

The endgame. Maar voor wie? Onze Georgische vriend? Alex? Of nog iemand anders? Spanning ten top in ieder geval!

 

Only one way to find out...  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[Marius]

Ik zit nu al op een repliek van John te komen à la "Who's the little bitch now?" na één of andere gebeurtenis die nog moet komen  Maar misschien ga ik iets te veel mee in het verhaal  

[Djurovski]

Say hello to my little friend ( of dat het pistool word of de mini Maffia baas geen idee )

[Kyrill]

Leuk stuk weer, die ellendige Alex ook altijd...

[Nom de Guerre]

 

CCCLXVIII. De onvermijdelijke twist

 

Alex kwam snel terug, haar schouders iets te recht, haar passen net iets te kortaf, alsof ze elk moment kon exploderen. Het dienblad dat Alex vasthield, was een perfect voorbeeld van de oude, bijna pompeuze stijl waar je tegenwoordig alleen nog maar over leest. Het was van donker, gepolijst hout, de randen licht versleten maar nog steeds glanzend, met die typerende flauwe krassen die een geschiedenis van jarenlang gebruik verraadden. Aan de zijkanten zaten twee koperkleurige handvatten, die vroeger misschien indrukwekkend hadden geleken, maar nu meer weg hadden van goedkope decoraties.

 

In het midden stond een kristallen karaf, gevuld met rakia die als gesmolten glas leek te schitteren in het rode licht van de kamer. Het kristal zelf was van die zware soort, een ouderwetse designkeuze die deed vermoeden dat het al generaties meeging. De bijbehorende glazen stonden netjes in een kring, precies op hun plek, alsof ze een ceremonie vormden. Elk glas was versierd met een sierlijk gegraveerd wapen, iets dat ongetwijfeld indruk moest maken, maar in werkelijkheid alleen maar overdreven overkwam, een vergeefse poging om klasse uit te stralen.

 

De onderzetters waren van blauw fluweel, iets dat ooit chique geweest moest zijn, maar nu vooral deed denken aan een kitscherig kasteel uit een slechte detective. Het contrast met de situatie waarin we ons bevonden, was bijna lachwekkend. Het hele tafereel had iets absurds, alsof het dienblad en de glazen deel uitmaakten van een toneelstuk waarin we allemaal tegen onze wil meespeelden, met Alex als de regisseur die het scenario naar haar hand wilde zetten.

 

De glazen rinkelden bijna onmerkbaar door haar ingehouden woede, maar ze bleef strak in haar rol. De fles rakia, dat scherpe lokale vuurwater met die onmiskenbare anijssmaak, leek de perfecte keuze voor deze giftige setting.

 

Haar gezicht sprak boekdelen. Ze dacht dat ze de volledige controle over haar uitdrukking had, maar haar kaken waren op elkaar geklemd. Haar ogen verrieden de onrust die onder het oppervlak borrelde. Ze schonk de glazen in, een voor een, waarbij ze geen woord wisselde met de mannen om haar heen. Eerst Grigori, die haar een veel te brede grijns toewierp, alsof hij precies wist hoe dicht ze bij de rand van de afgrond stond. Zijn ogen volgden elke beweging van haar handen, alsof hij genoot van haar vernedering. 

 

De lijfwachten kregen hun glazen zwijgend aangereikt, maar de echte spanning zat in de laatste twee glazen. Eentje voor haarzelf, natuurlijk, maar de voorlaatste was voor mij. Ze gaf me het glas zonder me aan te kijken, haar hand net iets te lang trillend bij het overhandigen, alsof ze me het liefst in één beweging met het glas zou hebben gewurgd. Haar lippen op elkaar geperst, ze maakte geen oogcontact. Ik nam het glas aan zonder een woord te zeggen, zonder haar die voldoening te geven.

 

Toen ze zichzelf uiteindelijk inschonk, deed ze dat haast mechanisch, als een robot die zijn laatste functie uitvoerde. Haar vingers omklemden het glas, haar ogen strak vooruit, zonder ook maar een spoor van genot of verwachting in haar bewegingen. Dit was geen viering, dit was een verplicht nummer. Een ritueel vol wrok.

 

Niemand bewoog. De spanning in de kamer leek de muren naar binnen te drukken, terwijl iedereen op het juiste moment wachtte. De lijfwachten zaten roerloos, hun ogen op Grigori gericht, alsof ze pas durfden te ademen als hij het teken zou geven. Grigori zelf leunde achterover in zijn stoel, een halve grijns op zijn gezicht, terwijl hij Alex nauwlettend in de gaten hield. "Ladies first, just in case you poisoned the drinks, my dear," smaalde hij. Zijn stem droop van het neppe beleefdheid, een toneelstukje dat hij voor de gelegenheid opvoerde. 

 

Alex haalde haar schouders op alsof het haar niets deed, maar ik zag het knappen van de zenuwen. Een microscopische beweging van haar lippen, een snelle krulling die net niet op tijd werd onderdrukt. De woede kookte onder de oppervlakte. Ze pakte het glas op, haar vingers klemden zich er net iets te strak omheen, en ze nipte zonder te knipperen. Haar ogen bleven strak naar voren gericht, haar rug recht, alsof ze door pure wilskracht de kamer onder controle hield. Dit was haar moment van overleven. 

 

"Cheers," mompelde ze met een stem die even kil klonk als de rakia die ze doorslikte. Geen enkele warmte, geen enkele oprechte emotie. Het was een mechanische beweging, een noodzakelijk kwaad.

 

Grigori’s grijns werd breder. Zijn tanden blikkerden in het vale licht, als de tanden van een roofdier dat op het punt staat toe te slaan. "To a deal well done," schreeuwde hij met zijn schelle, schrille stem, die door merg en been ging. Zijn lach klonk als het piepen van een verroeste scharnier, iets wat pijn deed om te horen. Het was alsof hij zichzelf de grootste grap van de avond vertelde, en alleen hij wist hoe het zou eindigen.

 

De lijfwachten volgden gedwee. Zonder een woord te zeggen tilden ze hun glazen op, alsof ze Grigori’s bevelen in stilte gehoorzaamden, en namen een slok. Hun ogen bleven leeg, hun gezichten uitdrukkingsloos. Pionnen in een spel dat ze niet eens probeerden te begrijpen.

 

Mijn beurt. Ik hield mijn glas even voor me, keek naar de doorzichtige vloeistof, zag hoe het licht erdoorheen brak, en nam toen een slok. De anijssmaak brandde op mijn tong, scherp en bitter, alsof het glas gevuld was met pure spanning. De vloeistof gleed traag door mijn keel, maar de bitterheid van de situatie bleef hangen.

 

Ik keek naar Alex, haar ogen stonden nog steeds strak gericht op een onzichtbaar punt ergens ver voorbij deze kamer, ver voorbij dit moment. Grigori grijnsde nog steeds, zijn gezicht een karikatuur van valse jovialiteit. 

 

Het was een vreemd moment van stilte, die halve minuut waarin niemand iets zei, maar waarin de spanning in de kamer bijna tastbaar was. Je voelde dat er iets in de lucht hing, iets zwaars, alsof elk glas dat naar de lippen werd gebracht een klein stukje dichter bij een onontkoombaar einde bracht. Grigori, de lilliputter van een maffiabaas, dronk als eerste, gevolgd door zijn gorilla's. En dan, ineens, was het gedaan met die gemaakte gezelligheid.

 

Zijn gezicht trok eerst strak, een bijna onmerkbare verandering, maar al snel begon hij te hoesten, een droog, schokkend geluid dat de stilte bruut doorbrak. Het glas in zijn hand gleed los uit zijn vingers, alsof hij plots vergat dat hij het vasthield, en het rinkelde met een schrijnende melodie toen het op de marmeren vloer uiteenspatte. "Boss!" De lijfwachten sprongen op, maar de schok op hun gezichten was kortstondig, een moment later zonk de eerste als een zak aardappelen naar de grond. Zijn ogen draaiden naar boven, en toen volgde de tweede, bijna synchroon, alsof ze de dans van de dood samen hadden geoefend.

 

De derde, met ogen vol paniek, graaide naar zijn pistool, maar zijn bewegingen waren traag, alsof zijn spieren niet meer luisterden. Hij keek naar Alex, een blik vol verwarring en verraad. "You...bitch..." Hij kreeg het nog net uit zijn keel geperst voordat hij, net als zijn kameraden, in elkaar zakte als een slap poppenkastfiguur. De woorden hadden nauwelijks kracht meer, en dat was misschien het meest tragische eraan. Zelfs zijn haat werd hem ontnomen.

 

Mijn eigen lichaam reageerde nauwelijks beter. Een snerpende pijn in mijn borst, mijn longen die vochten om adem te halen, maar elke hap lucht leek waardeloos. Mijn spieren weigerden dienst, alsof iemand de stekker uit mijn brein had getrokken. Ik hoorde mijn eigen gefluister, het woord "poison" ontsnapte mijn mond alsof het vanzelf kwam, als een automatisch slotwoord.

 

En daar stond ze, Alex, de stoïcijnse manipulator, het glas nog steeds in haar hand, alsof ze wilde toasten op haar overwinning. Haar ogen bewogen nauwelijks, keken zonder emotie naar het tafereel dat zich voor haar afspeelde. Een halve grijns speelde rond haar lippen, de enige erkenning van de ravage die ze had aangericht. Dit was geen toeval, geen paniek, maar pure controle. Ze had de boel allang doorzien en speelde dit spelletje met een precisie die ijzingwekkend was.

 

In dat laatste moment, voordat alles zwart werd, drong één gedachte zich nog op: dit was geen nederlaag voor haar. Dit was haar triomf.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

16 uur geleden zei Marius:

Ik zit nu al op een repliek van John te komen à la "Who's the little bitch now?" na één of andere gebeurtenis die nog moet komen  Maar misschien ga ik iets te veel mee in het verhaal  

 

Don't poke the bear  Alex lijkt me nu weer net het type dat je niet boos moet maken.

 

11 uur geleden zei Djurovski:

Say hello to my little friend ( of dat het pistool word of de mini Maffia baas geen idee )

 

Absoluut een optie, al schat ik dat jullie deze twist niet zagen aankomen.

 

9 uur geleden zei Kyrill:

Leuk stuk weer, die ellendige Alex ook altijd...

 

Vrouwen...

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[Marius]

That little bitch ... Is er iets waar Alex niet mee weg komt? 
Women. Never underestimate them  

[ElMarcos]

Het lijkt erop dat Alex alle mannen weer te sluw af was. Waarom zou je de drank vergiftigen als je het ook met de glazen kunt. 

[Nom de Guerre]

 

CCCLXIX. Als een schurk uit een Bondfilm

 

Ik ontwaakte uit mijn onvrijwillige sluimering in exact dezelfde positie, mijn lichaam verlamd, en met moeite kon ik mijn ogen openhouden. Alex keek me geringschattend aan, die typische kille blik die haar altijd leek te omhullen. "Ah, and mister John awakens as well." Haar stem klonk bijna opgewekt, alsof ze een bijzonder boeiende show aankondigde. Ze klapte in haar handen, een droog, afgemeten geluid dat de spanning in de ruimte alleen maar groter maakte. Het voelde alsof ze een schoolklas tot stilte maande, maar dit was geen school en ik was zeker geen leerling.

 

“Excellent. Let's carry on,” vervolgde ze, alsof het hele tafereel slechts een onderbreking was geweest. Ik kon niet bewegen, maar ik had genoeg zicht om de slachting om me heen te zien. Grigori zat roerloos in zijn stoel, zijn ogen halfgesloten, zijn mond nog open alsof hij wilde protesteren maar er nooit de kans voor kreeg. Zijn drie lijfwachten lagen verspreid over de vloer als omgevallen pionnen in een macaber spel. Alex stond daar, een zelfverzekerde glimlach om haar lippen, haar ogen gevuld met een ongezonde mix van minachting en triomf.

 

“Do you understand now, John?” Haar stem was zacht, bijna melodieus, maar de ondertoon van kille, berekende controle was onmiskenbaar. “This is the game I play. And you? You never really played it. You just thought you did.” Ze liet de woorden hangen in de lucht, genietend van de macht die ze op dat moment over me uitoefende.

 

Ik probeerde iets te zeggen, mijn lippen te bewegen, mijn spieren te dwingen om te gehoorzamen, maar het was alsof mijn lichaam had besloten dat ik niets meer te zeggen had in deze situatie. Mijn stem, gevangen in dezelfde verlamming, bleef onhoorbaar, net zoals mijn woede en wanhoop opgesloten zaten in mijn lichaam. 

 

Alex bleef me aankijken, diezelfde glimlach op haar gezicht, alsof ze genoot van het feit dat ze me had verslagen, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Het was haar triomf en ik was slechts een toeschouwer in mijn eigen ondergang.

 

"You thought you were so smart, didn't you?" Alex lachte, een onheilspellend vrolijk geluid dat door de ruimte echode. Het klonk te echt, te oprecht, alsof ze werkelijk plezier had in deze situatie. "You saw through my first plan, but I always had this backup in place." Haar ogen fonkelden van plezier, terwijl ze een Sarsilmaz tevoorschijn haalde, een pistool dat me angstvallig bekend voorkwam. Natuurlijk kon ik het niet controleren door het vast te houden, maar dat leek verdomd veel op het pistool dat ze mij had gegeven.

 

"Ah, you recognise the gun, I see?" Ze hield het wapen in het licht, haar ogen smal van genot terwijl ze het bewonderde alsof het een kunstwerk was. Het koude staal weerkaatste het licht en benadrukte elke dodelijke curve. Op dat moment viel het me op. Ze droeg handschoenen. Het glanzende leer spande om haar vingers terwijl ze het pistool sierlijk heen en weer draaide. 

 

Ze volgde mijn blik, haar glimlach werd breder. "My, oh my, what a clever little boy. Did you connect the dots, John?" Haar stem daalde een octaaf, alsof ze een verraderlijk geheim fluisterde dat al lang bekend had moeten zijn. 

 

Ik voelde hoe het net zich om me heen sloot, maar ik kon niets doen. Geen enkele beweging was mogelijk. Handschoenen. Geen vingerafdrukken. Geen sporen. Ze had overal aan gedacht, elke stap vooruit gepland, elke ontsnappingsroute voor mij afgesneden. Drie keer raden wiens vingerafdrukken wel op het wapen en de kogels zouden staan. Mijn hoofd begon te draaien, niet van de gifstof die door mijn lichaam gonsde, maar van de realisatie dat ik vanaf het begin had verloren. Ze had me met een ongeziene finesse in een hoek gedreven, en nu, met dat verdomde pistool in haar handschoenen, leek ze klaar om de laatste zet te doen.

 

"Poor John," siste ze, met een medelijden dat niet verder van echt kon zijn. "You were always outmatched. In a battle of wits, you came unarmed." Haar ogen schitterden van triomf.

 

"Let's take care of business first," zei Alex kalm, alsof ze het over het doen van de boodschappen had. Met een achteloos gebaar richtte ze het zware pistool, de loop trilde niet eens, en zonder enige aarzeling haalde ze de trekker over. De knal was oorverdovend in de stille kamer, gevolgd door een korte, scherpe flits. Het lichaam van een van Grigori’s lijfwachten schokte heftig, als een marionet waarvan de touwtjes plots doorgesneden waren. Het geluid van zijn val was dof, zijn lichaam sloeg hard tegen de marmeren vloer aan. Een karmozijnrode plas bloed begon zich traag uit te spreiden onder zijn levenloze lichaam, als een smerige inktvlek die het verder onberispelijke marmer langzaam besmeurde.

 

Alex keek er nauwelijks naar. Haar ogen waren nog steeds op mij gericht, haar lippen licht getuit in een bijna verveelde grijns. "Dead men tell no tales, right?" Haar stem was nu laag, zacht, bijna sensueel, alsof ze me een duister geheim vertelde waar alleen wij tweeën van mochten weten. "Such a delightful poison, you can hear, see and feel everything, but you cannot move a muscle." Ze sprak het uit met een bijna kinderlijk genoegen, alsof ze een nieuw speeltje had gevonden en er net achter was gekomen hoe het werkte.

 

Mijn hart bonkte in mijn borst, maar ik was machteloos, gevangen in mijn eigen lichaam. Haar ogen ontmoetten de mijne opnieuw, haar blik koud en berekenend, alsof ze de volgende zet al klaar had. Dit was geen spel meer voor haar. Dit was een executie, en ze genoot van elke seconde.

 

Alex slenterde nonchalant langs de tweede lijfwacht, alsof ze een avondwandeling maakte, en zonder te stoppen haalde ze de trekker over. Een korte, droge knal, en de kogel boorde zich door de schedel van de man. Ze wierp niet eens een blik op zijn lichaam, alsof ze net een vlieg had doodgemept.

 

“How I did it, you ask?” Ze grinnikte in zichzelf, een kil, leeg geluid dat door de kamer galmde. "Well, I poisoned the rakia, obviously." Ze bleef stilstaan, draaide haar hoofd even naar me toe, de pretlichtjes in haar ogen onmiskenbaar. "You were all so sure of yourselves. I drank the antidote before I returned with the tray. No harm done." Ze knipoogde bijna achteloos, alsof ze een kunstje uitlegde dat voor een kind nog te begrijpen was.

 

Ze zette haar wandeling voort, bijna sierlijk, en passeerde de derde gorilla. Nog een schot, deze keer laag, recht in de borst. Het lichaam schokte even, het hoofd viel naar voren en toen was het stil. "I needed a way out of this, without it ever coming back to me." Haar toon was weer zakelijk, alsof ze een deal aan het bespreken was in plaats van een bloedbad aan te richten. "The tiny man will die last and you, dear John, are my scapegoat." 

 

Ze stopte voor me, het pistool nog steeds losjes in haar hand. Haar ogen waren koud en doordringend, zonder een spoor van genade of emotie. "Once the season is over, you will fuck off, never to return to Erzincan or even Turkey. These four gangsters will probably never be found, but if they are, I have a gun with your prints all over it and matching ballistics." 

 

Haar mondhoeken trokken omhoog in een halve glimlach, niet van plezier, maar van triomf. Dit was haar eindspel, haar meesterzet. En ik, ik was de pion die ze had opgeofferd om te winnen.

 

Het voelde haast alsof ik was beland in een oude Bondfilm, zo eentje waarin de slechterik een witte kat op schoot heeft terwijl hij zijn hele plan uit de doeken doet, overtuigd dat de held toch niet levend uit deze situatie zou komen. Alleen hier was geen kat, en Alex, die dacht alles in handen te hebben, had geen enkele behoefte om haar overwinnaarsrol subtiel te spelen.

 

Ze had datzelfde zelfvoldane lachje, dat je verwacht van iemand die ervan overtuigd is dat ze aan de winnende hand is, alsof ze haar vijanden allang had uitgespeeld en ze nu enkel nog opgeruimd hoefde te worden. Het pistool, dat ze bijna achteloos in haar hand hield, voelde als een verlengstuk van haar machtspositie. “You always underestimated me, John,” zei ze op datzelfde kille, belerende toontje. "And that was your biggest mistake."

 

Ze genoot er zichtbaar van. Niet alleen van de macht die ze had, maar van het feit dat ze mij, net als die geharde schurken van Grigori, langzaam richting een einde dreef dat onvermijdelijk leek. Zoals elke slechterik in een Bondfilm geloofde ze dat ze alles al gewonnen had, dat het spel gespeeld was. Terwijl ze haar eigen monoloog opvoerde, voelde ik een golf van cynisme door me heen spoelen. Dit was haar ultieme moment, haar kans om te stralen. 

 

Maar in haar zelfingenomenheid had ze één ding over het hoofd gezien: ik was nog steeds hier, nog steeds in leven. En een kat in het nauw... die maakt soms rare sprongen. Niet dat ik daar vooralsnog veel gelegenheid voor zag, maar je wist maar nooit.

 

Alex bewoog langzaam door de kamer, alsof ze alle tijd van de wereld had, het pistool nog steeds in haar hand, zwaaiend als een kind dat met een speeltje pronkt. "So here we are," zei ze met een toon die zo vol minachting was, dat het bijna een fysieke klap was. "I wish I could get rid of you as well, John, but you're useful. Someone to blame, in case their friends come looking." Ze wees met het pistool naar de ineengezakte Georgiërs, haar gezicht vertrokken in een valse glimlach.

 

"You're not going to live to see another day," vervolgde ze, haar ogen vol kilte. Grigori keek op dat moment naar me, de doodsangst af te lezen in zijn blik, en hoewel ik zelf niet beter af was, was het een vreemd soort gedeelde angst die tussen ons hing. Alsof we wisten dat de kans op overleven minimaal was, maar we probeerden elkaar ergens moed in te praten met onze blikken.

 

Alex draaide zich naar Grigori, haar ogen spleetjes van haat. "But before I finish you off, I'm going to take my time. A bitch, am I? Stick to the kitchen, eh?" Ze lachte hardop, maar het was een geluid dat elk sprankje hoop uit de ruimte zoog. "Fuck you, little man, and I do mean that literally... just wait and see."

 

Ze blies ons allebei een kushandje toe, alsof het een klein grapje was, en draaide zich vervolgens om, langzaam uit ons blikveld verdwijnend. De stilte die achterbleef was oorverdovend, alleen onderbroken door de rasperige adem van Grigori. We staarden elkaar aan, beide gevangen in dezelfde verschrikking, beide beseffend dat we niks meer in handen hadden.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

2 uur geleden zei Marius:

That little bitch ... Is er iets waar Alex niet mee weg komt? 
Women. Never underestimate them  

 

Ik heb er straks vier thuis zitten, dus dat hoef je mij niet te vertellen  Ik denk dat je de volgende episode helemaal top gaat vinden, getiteld "And now you get fucked, little man"

 

15 minuten geleden zei ElMarcos:

Het lijkt erop dat Alex alle mannen weer te sluw af was. Waarom zou je de drank vergiftigen als je het ook met de glazen kunt. 

 

Cold as ice, that woman...

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[ElMarcos]

Met dezelfde kille kou als een Siberische winter maakt Alex haar reputatie weer waar. Drie man dood en of het nu een voorbind wordt of een ander pijnlijk voorwerp of Sriracha saus als glijmiddel, het wordt de minst prettige ervaring die één of beide mannen ooit zullen ervaren. Dat kan niet anders. 

[Marius]

Alex lijkt echt de überbitch. En dan moet het beste nog komen  John lijkt wel gespaard te worden. Al komt dat ook met een prijs.

[Nom de Guerre]

 

CCCLXX. And now you get fucked, little man

 

Het klikklakken van Alex’ hakken weerkaatste door de ruimte, elke stap een dreigende voorbode van wat zou komen. Grigori en ik lagen nog steeds vastgenageld aan de grond, machteloos, en de angst sloop in mijn botten. Ze verscheen weer in ons blikveld, haar gezicht een masker van ijzige kalmte, maar haar ogen fonkelden gevaarlijk. 

 

Ze stond daar, gekleed in strak zwart leer dat om haar lichaam spande als een tweede huid. Het glanzende materiaal ving het licht van de kamer op, reflecteerde zachtjes en accentueerde elke curve van haar lichaam. De hoge, naaldhakken klikten scherp op de marmeren vloer, een ritmisch geluid dat de spanning in de ruimte alleen maar leek te vergroten. Haar houding was ontspannen, bijna achteloos, maar de subtiele trekjes rond haar mondhoeken verrieden een stille triomf. De smalle, nauwkeurige blik achter haar donkere bril legde elke beweging vast, alsof ze alles onder controle had en niets haar zou ontgaan.

 

Haar handen, gehuld in lange, zwarte leren handschoenen, bewogen langzaam, bijna bedachtzaam, terwijl ze haar vingers door het luchtledige liet glijden, alsof ze iets onzichtbaars vastpakte. Ze had een zekere zelfverzekerdheid, een onbetwistbare autoriteit die in elke beweging doorsijpelde. Alles aan haar uiterlijk leek te wijzen op een diepere, ongeziene macht, van de hoge kraag rond haar hals tot de strakke lijnen van haar leren korset, alles ademde controle uit.

 

Ze keek met een kille blik naar haar gezelschap, haar ogen glinsterden van amusement, alsof ze al lang wist wat er zou gebeuren, terwijl iedereen om haar heen nog in onzekerheid verkeerde. De stilte was geladen met onuitgesproken woorden, en in die spanning lag haar ware kracht.

 

“We will see which one of us is the bitch, little man,” fluisterde ze zacht, maar elk woord sneed door de lucht als een mes. Grigori’s blik, normaal zo zelfverzekerd en meedogenloos, verraadde nu pure, rauwe angst. Zijn ogen waren groot, schichtig, alsof hij probeerde weg te kruipen, maar zijn lichaam was verraden door het gif.

 

Ze grijnsde breed, haar tanden bloot in een wrede glimlach. "You will find out why they called me Analex in high school." Haar stem droop van de spot, alsof ze plezier haalde uit de volledige controle die ze nu had, haar woorden een tergend spel van vernedering. De kilte in de kamer werd bijna tastbaar, en ondanks mijn eigen wanhoop voelde ik een golf van walging. Grigori was gebroken, volledig onderworpen aan haar zieke spel. Angst en afgrijzen hielden ons gevangen, terwijl zij triomfeerde in haar wraak.

 

Alex sprak met een toon die achteloos klonk, alsof ze bezig was met iets banaals, terwijl ze de handboeien tevoorschijn haalde. “The poison will wear off soon, precautions need to be taken," zei ze met een bijna zangerige ondertoon, alsof dit slechts een praktische stap was in een verder routineuze dag. Ik voelde hoe ze mijn armen achter mijn stoel ketende, haar vingers traag en precies in hun bewegingen, alsof ze elk moment volledig onder controle had. Er was geen haast, geen nervositeit in haar handelingen. Enkel kalmte. Te veel kalmte.

 

Ze boog zich naar voren, haar adem streek lichtjes langs mijn oor, en ik voelde de rillingen over mijn rug kruipen. Ze streek met een nagel langs mijn wang, langzaam en bedachtzaam, alsof ze me aan het markeren was, alsof mijn huid haar persoonlijke canvas was. “We wouldn’t want you to interrupt what’s coming, do we?” Haar stem had iets ijskouds, maar tegelijkertijd zat er een onderliggende speelsheid in, alsof dit voor haar een vermaak was, een spel waarin ze de regels bepaalden en ik slechts een pion was.

 

Mijn adem stokte even, maar haar gezicht bleef onbewogen, de uitdrukking op haar gezicht was een mengeling van minachting en kalme vastberadenheid. Dit was voor haar een geplande, gecontroleerde handeling. Mijn angst, mijn machteloosheid, dat was voor haar slechts bijzaak.

 

Alex richtte haar blik op Grigori met een blik van pure minachting. “Now, as for you, little man...” Haar stem droeg een luchtige, bijna verveelde toon, alsof dit slechts een alledaagse taak was. Maar haar ogen verraadden iets anders, kille berekening, een vleug van genot bij wat er zou komen. Met een snelle, hardhandige beweging dumpte ze hem uit de zetel. Grigori’s lichaam klapte neer op de lage koffietafel, zijn gezicht pijnlijk naar voren geduwd terwijl zijn ledematen in een vreemde hoek bungelden.

 

Zonder woorden ketende ze zijn handen en voeten vast aan de tafelpoten. Haar bewegingen waren efficiënt, zonder aarzeling. Ze boog even over hem heen, haar gezicht ondoorgrondelijk, en haalde vervolgens een rubberen balletje met een leren band tevoorschijn. Ze hield het even omhoog, als een macabere trofee, voordat ze het hardhandig in zijn mond duwde en de band strak om zijn hoofd vastsnoerde.

 

“I don’t like it when they scream,” fluisterde ze, alsof ze een geheim deelde. Haar stem was laag en koud, maar toch vreemd betrokken, bijna intiem, alsof dit haar versie van genegenheid was. Grigori’s ogen schoten wijd open, vol doodsangst, terwijl hij spartelde tegen de boeien. Maar Alex bleef onverstoorbaar, haar lippen trokken lichtjes omhoog in een kille grijns. Haar blik gleed naar mij terwijl ze rechtop stond, haar houding vol zelfvertrouwen. Dit was haar spel, haar regels. 

 

De spanning in de kamer was bijna tastbaar, als een koord dat elk moment kon breken. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen, terwijl elke beweging die ze maakte vol was van een dreiging die nog niet uitgesproken was, maar al duidelijk voelbaar. 

 

Uiteindelijk verraste ze zowel Grigori als mij. De rubberen voorbinddildo werd met een zwierige beweging tevoorschijn gehaald door Alex, terwijl ze zichzelf een paar seconden gaf om de gespjes zorgvuldig vast te maken. Ze deed het traag, bijna theatraal, alsof ze het effect dat het had op Grigori nog even wilde laten sudderen. Zijn ogen, die net nog vol zelfverzekerde spot hadden gestaan, werden groot als schoteltjes, getekend door een plotselinge, onmiskenbare angst. De blik in zijn ogen gleed langzaam van wantrouwen naar paniek.

 

Alex keek hem aan, haar gezicht emotieloos, maar haar stem sneed door de lucht als een ijzige mespunt. "And now, little man, you get what’s coming to you. You get fucked like a bitch, by a bitch."

 

De stilte die volgde was ijzingwekkend. De lucht leek te vibreren van onderdrukte spanning, alsof de ruimte zich had gevuld met onuitgesproken dreiging. Grigori probeerde zich te bewegen, maar zijn spieren leken bevroren door pure angst. Zijn ademhaling werd sneller, oppervlakkiger. 

 

Alex’ mondhoeken krulden zich lichtjes op, een fractie van een seconde, een vleugje van een duivelse glimlach die niet langer hoefde te bestaan dan dat ene moment waarin ze alle controle in handen had. Het was alsof de tijd heel even stil stond, terwijl de angst zichtbaar door Grigori's lichaam trok.

 

Het vooruitzicht was biologisch gezien een no-brainer. Het was een kwestie van simpele wiskunde: als je dertig centimeter inbrengt in een torso misschien net twee keer zo groot is, dan weet je dat het misgaat. De vraag was alleen wanneer, en hoe hard. Mijn oom Berry had altijd dat soort boerenwijsheden paraat: "Scheurt het niet, dan rekt het wel." Maar in dit geval? Dit zou niet rekken. Alles aan Grigori’s verkrampte gelaat sprak boekdelen. Hier zou het alleen maar scheuren, barsten, en hij wist het net zo goed als ik.

 

Ik keek weg, wilde dit niet aanschouwen. Niet dat het iets zou veranderen, maar de groteske wending die dit alles genomen had, was niet bepaald iets waar ik op zat te wachten. Het was alsof de tijd zichzelf in een zieke lus had gevouwen, met elke seconde die verstreek als een meedogenloze voorbode van wat onvermijdelijk zou komen. 

 

Alex, met die onaangedane blik, leek de spanning haast te voeden. Ze genoot van elke fractie van angst die in Grigori’s ogen glinsterde. "Buigen of barsten," mompelde ik zachtjes in mezelf, en meteen daarna voelde ik de bittere smaak van ironie op mijn tong.

 

De beelden van wat volgde zullen nooit van mijn netvlies verdwijnen, hoe hard ik ze ook probeerde weg te drukken. Een lilliputter, spartelend als een vis op het droge, vastgeketend aan een koffietafeltje, terwijl hij met elke beweging verder aan stukken werd getrokken. Zijn lichaam, gespannen tot het uiterste, vocht tegen de boeien die geen enkele genade boden. Zijn ogen wijd opengesperd, gevuld met angst en pijn, smekend om een einde dat niet zou komen. En daar, erboven, als een onaantastbare, zelfgenoegzame kracht, stond Alex, een Turkse matrone in leren outfit met een voorbinddildo van 30 centimeter, zelfverzekerd en berekenend. 

 

Ze bewoog zonder aarzeling, bijna routineus, terwijl ze controle had over elk grimas van pijn die over Grigori’s gezicht gleed. Ze pompte er op los, steunend en kreunend. “Now you get fucked, little man.” Grigori bracht minder geluid uit. Zijn stem was gesmoord door de rubberen bal in zijn mond, maar de kreten, de geluiden van pure doodsangst, die zag je terug in elke verkrampte spier, elke poging om te ontsnappen aan wat onvermijdelijk was. 

 

Het hele tafereel was zo grotesk dat het absurd werd, alsof je naar een verknipte parodie op een slecht uitgevoerde misdaadfilm keek. Maar de pijn, de angst, die waren echt. Te echt.

 

Op een gegeven moment kon ik het niet meer aanzien en sloot ik mijn ogen, alsof ik daarmee de werkelijkheid buiten kon sluiten. Het geluid van Grigori’s gekerm en gesmoorde gekreun vulde de kamer, iedere ademhaling zwaarder en wanhopiger. Het werd uiteindelijk een gesmoord krijsen, een geluid dat door merg en been ging, tot het opeens, abrupt, stilviel. De stilte was haast ondraaglijk. 

 

Toen ik mijn ogen weer opende, zag ik hoe Alex zonder enige haast wegliep van het tafereel. Grigori lag bewegingloos, zijn lichaam vastgesnoerd op de koffietafel, terwijl een karmozijnrode poel bloed zich als een langzaam uitdijende vlek om hem heen vormde. Ze draaide zich langzaam om, haar ogen glinsterend van de triomf, en ze gaf me een bijna verveelde blik. 

 

"Now as for you, dear John..." Haar stem was laag en kalm, bijna teder, maar elke ondertoon droeg een belofte van wat er komen ging. Haar gezicht was onaangedaan, bijna sereen, alsof ze net een glas wijn had ingeschonken in plaats van wat ze net had gedaan. De spanning in de kamer drukte op mijn borst als een zware last, mijn spieren verstijfden. Dit was niet het einde van de nachtmerrie; het was slechts het begin van mijn rol daarin.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

4 uur geleden zei ElMarcos:

Met dezelfde kille kou als een Siberische winter maakt Alex haar reputatie weer waar. Drie man dood en of het nu een voorbind wordt of een ander pijnlijk voorwerp of Sriracha saus als glijmiddel, het wordt de minst prettige ervaring die één of beide mannen ooit zullen ervaren. Dat kan niet anders. 

 

Het werd zelfs een dodelijke ervaring. Doodgeneukt met een rubberen voorbinder. 

 

4 uur geleden zei Marius:

Alex lijkt echt de überbitch. En dan moet het beste nog komen  John lijkt wel gespaard te worden. Al komt dat ook met een prijs.

 

"Gespaard"  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[Marius]

Ik neem mijn woorden terug  Laat ons hopen dat John gespaard wordt. Want zo'n dood als Grigori lijk je niemand toe te wensen, toch?  

[Djurovski]

Wow zoiets zag ik echt niet aankomen. Wat een akelige dood zoiets wens je je ergste vijand nog niet toe. Helaas werken de wijsheiden niet altijd

[Nom de Guerre]

 

CCCLXXI. Een invasieve ingreep

 

Het was alsof de kamer plotseling kouder werd toen ze de Sarsilmaz van tafel pakte, haar vingers zachtjes langs het metalen oppervlak glijdend, alsof het wapen iets kostbaars was. Ze keek me aan, een speelse maar dodelijke blik in haar ogen. "You need to learn your lesson, you naughty boy," fluisterde ze, haar stem klonk als zijde, maar met een scherpe rand. "But what can I do to make sure you learn it good and proper?" 

 

Ze pauzeerde even, streelde de loop van het pistool alsof ze haar gedachten ordende, alsof ze het antwoord in het staal zelf zocht. Haar linkerhand krulde zich om de slede, en ze liet haar duim langzaam over de gladde lijnen van het wapen glijden. Ze glimlachte, maar het was een koude glimlach, zonder warmte, puur voor het effect.

 

"I can't shoot you," ging ze verder, haar stem zakte een octaaf, alsof ze iets vertrouwelijks deelde. Langzaam kwam ze dichterbij, haar bewegingen die van een roofdier, gecontroleerd, zonder haast, als een panter die haar prooi langzaam maar zeker in het nauw dreef. De stilte in de kamer was oorverdovend, alsof zelfs de lucht de adem inhield.

 

Mijn adem stokte, mijn spieren spanden zich aan, maar mijn lichaam bleef verlamd, gevangen in dat moment van pure spanning. Ze bleef me aankijken, haar ogen glinsterden met een soort kwaadaardig plezier, terwijl ze steeds dichterbij kwam. De lucht om ons heen trilde van spanning. Angst stroomde door mijn lichaam als ijswater.

 

De koude loop van het wapen gleed langs mijn wang, net zacht genoeg om me te doen rillen. Haar adem streek langs mijn oor, en ik wist dat ik geen enkele uitweg had.

 

"But I can make you listen..." Haar stem was laag, dreigend, alsof ze net besloten had dat mijn lot al bezegeld was. Het voelde alsof elke ademhaling een laatste zou kunnen zijn. Ik probeerde iets te zeggen, maar alles wat eruit kwam, was een onsamenhangend gesteun en gekreun, geluiden die alleen maar de machteloosheid van de situatie benadrukten. Het bracht haar zichtbaar genoegen.

 

"Hurt your pride, hurt your manliness." De woorden droopten van minachting. Ze sprak langzaam, alsof ze elke letter zorgvuldig uitkoos, wetende dat elke zin die ze uitsprak me dieper in de afgrond duwde. Ik kreunde opnieuw, een instinctieve, zinloze reactie. Ze had me in de palm van haar hand, en we wisten het allebei.

 

"I am going to teach you about respect," fluisterde ze, haar stem bijna vriendelijk nu, alsof ze me een waardevolle les ging geven. Maar dat maakte het alleen maar erger. Haar toon was zacht, bijna teder, maar vol belofte van pijn. De vriendelijke maskerade waarmee ze de angst voedde, was het meest verontrustende van alles.

 

Mijn hart bonkte in mijn borst, mijn ademhaling versnelde, maar het voelde alsof elke ademteug in mijn keel bleef steken. Haar ogen boorden zich in de mijne, die kilte in haar blik, die beheersing. Alex genoot ervan, en elke beweging van haar gezicht, elk woord dat ze fluisterde, verraadde dat dit haar spel was, en ik was de speelbal.

 

"You and I... We are going to make a deal." Haar stem had nu iets zachts, bijna intiems, maar dat maakte het alleen maar bedreigender. Ik zat daar muisstil, als een dier dat de jagers om zich heen voelt sluiten. Mijn ademhaling was kort, oppervlakkig, alsof elk moment de lucht uit mijn longen gezogen kon worden. De kou van de metalen loop van de Sarsilmaz drukte tegen mijn huid, ijskoud en onheilspellend. 

 

Een golf van misselijkheid trok door mijn lijf toen ik naar de muur keek. Leeg. Zo leeg als de hoop die ik ooit had gehad om nog iets anders van mijn leven te maken. Maar nu? Nu was er alleen dreiging, spanning, en geen enkele uitweg.

 

Alex duwde het pistool verder naar beneden, de loop streek langs mijn kaak, over mijn lippen, als een gestolen aanraking. Het voelde als een grap, een gruwelijke grap zonder punchline, zonder een lach. Alleen spanning, alleen dreiging. Alles in me sidderde, mijn spieren verkrampt, maar ik kon niets doen. Ik was vastgeketend in haar spel, en ze wist dat ik op het punt stond te breken.

 

De stilte in de kamer leek oorverdovend. Geen uitweg, geen ruimte om te ontsnappen. Alex wilde niet dat ik knapte met een klap, dat ik in opstand kwam. Nee, ze wilde iets veel subtielers: dat ik brak met een fluistering, dat ik gehoorzaamde zonder enige weerstand. Dat ik capituleerde zonder trots.

 

Met een plotselinge, felle beweging werd ik met stoel en al omver geduwd, waardoor ik met een doffe klap tegen de vloer sloeg. De pijn schoot door mijn gezicht, scherp en onverwacht, alsof ik op een betonnen muur was gestoten. Mijn handen, vastgebonden op mijn rug, konden niets uitrichten om de val te breken. Het was alsof de wereld even stil bleef staan, alle geluiden vervaagden, behalve het kloppen van mijn hart in mijn oren.

 

Alex, kalm als altijd, hurkte naast me neer. Haar ademhaling was nauwelijks hoorbaar, maar de koele vastberadenheid in haar houding sprak boekdelen. Ze frunnikte aan mijn boeien, een kort, kil geluid van metaal dat tegen metaal klikte. De stilte die volgde, voelde als een dreiging op zich. Ik kon haar ogen niet zien, maar ik voelde haar blik, doordringend, alsof ze wachtte op een reactie die niet kwam.

 

"Comfortable, John?" Haar stem klonk zoet, bijna te vriendelijk voor de situatie. Het sarcasme droop van haar woorden af, als een injectie van gif vermomd als honing. Ze liet de stoel wegschuiven, het geluid van de poten die over de vloer schraapten, ging door merg en been. Het was de stilte daarna die mijn ademhaling versnelde. Wat nu?

 

Ik lag daar machteloos, mijn borstkas rees en daalde snel door de opkomende paniek. Haar aanwezigheid naast me was beklemmend, dreigend zonder directe actie. Het was alsof elke seconde die verstreek, het touw strakker om mijn nek werd aangetrokken. 

 

"No need to answer, my dear," vervolgde ze, haar stem zwaarder nu, koud en meedogenloos. Ik voelde haar vingers kort langs mijn pols glijden, even, bijna zachtjes. Maar het was diezelfde aanraking die me deed sidderen. Het spel was van haar, de regels waren van haar, en ik was niet meer dan een pion in haar hand.

 

Alex kleedde me uit, haar bewegingen snel en geroutineerd, alsof ze dit al honderd keer had gedaan. Geen spoor van aarzeling of ongemak, alleen een koude efficiëntie in haar handelingen. Ze opende de knopen en de gulp van mijn broek, en met een vloeiende beweging schoof ze deze, samen met mijn onderbroek, omlaag. Mijn huid voelde plots koud aan, blootgesteld aan de lucht, en een vreemd gevoel van kwetsbaarheid overmande me. Ik keek haar aan, maar haar gezicht bleef onbewogen, zonder een glimp van emotie, alsof ik niet meer was dan een object dat ze moest afhandelen. Mijn ademhaling versnelde, een reflex, alsof mijn lichaam het gevoel had dat er iets niet klopte. Haar ogen ontmoetten de mijne even, onverschillig, terwijl ik me bewust werd van mijn eigen naaktheid en hulpeloosheid in dat moment.

 

Alex positioneerde zich achter me, haar bewegingen soepel en berekend. "This may hurt a bit," zei ze, met een grijns die meer dreiging dan geruststelling uitstraalde. De hoek van haar mond trok omhoog, maar haar ogen bleven koud, zonder enige glinstering van medeleven. Mijn schouders spanden zich instinctief aan, mijn adem stokte, terwijl de verwachting van wat ging komen me meer verlamde dan de situatie zelf. Die grijns, die subtiele opgetrokken wenkbrauw, ze gaf me het gevoel alsof ik onderdeel was van een spel dat zij volledig onder controle had, en ik, machteloos, slechts een pion was. De kamer leek ineens ijskoud, of misschien was dat gewoon mijn eigen angst die door mijn lijf kroop.

 

Ik voelde hoe het koude staal langs mijn onderrug streek, steeds verder omlaag. Dat was het pistool, dat kon niet anders. Mijn ademhaling versnelde, maar ik probeerde het onder controle te houden. Alex stond vlak achter me, haar adem warm tegen mijn nek, een kil contrast met het ijzige metaal dat over mijn huid gleed. "Feeling nervous, John?" Haar stem was zacht, bijna plagend, alsof dit allemaal een spelletje voor haar was, een spel dat ze genoot om te spelen. Mijn kaakspieren spanden zich aan, mijn handen vormden strakke vuisten, maar ik wist dat verzet nu geen zin had. Haar grijns, die ik niet hoefde te zien om te voelen, hing in de lucht. Dit moment was van haar, en ze liet me dat op iedere mogelijke manier voelen.

 

Het koude staal van de Sarsilmaz gleed langzaam, moeizaam naar binnen, en ik voelde hoe mijn lichaam instinctief probeerde zich te verzetten tegen de ongenode bezoeker. Mijn spieren spanden zich aan, alsof ze een laatste poging deden om de invasie te stoppen. De kamer was stil, behalve het geluid van mijn versnelde ademhaling. "A little uncomfortable, isn’t it?" Alex’ stem klonk bijna spottend, terwijl ze met een beheerste beweging de loop verder duwde.

 

In het begin was er geen pijn, niet echt. Alleen dat wrange gevoel van machteloosheid, alsof ik elk beetje controle over de situatie stukje bij beetje verloor. Mijn kaakspieren spanden zich vanzelf, alsof ze zich instinctief klaarmaakten voor iets dat zou komen. Toch wist ik dat verzet zinloos was. Hoe verder de thermometer naar binnen schoof, hoe meer mijn lichaam reageerde. Het ongemak maakte snel plaats voor pijn. Niet de scherpe pijn die je verwacht van een klap of een snee, maar een doffe, zeurende pijn, alsof iets diep vanbinnen werd verdraaid. Mijn adem stokte, mijn vingers verstrakten tot klauwen in een reflex. Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, maar elk spiertje verraadde de angst die onder mijn huid kroop.

 

"Imagine what would happen if I pulled the trigger right now?" Haar stem klonk luchtig, bijna nonchalant, alsof ze een alledaagse vraag stelde, maar de dreiging lag er dik bovenop. Ik voelde mijn mond droog worden. Mijn adem stokte even, maar ik probeerde het onder controle te krijgen, terwijl het koude staal nog steeds tegen mijn huid drukte. 

 

Alex leunde iets dichter naar voren, haar adem warm tegen mijn oor. Ik durfde niet te bewegen, niet eens te slikken, uit angst dat ze het zag als een teken van zwakte. "A very explosive klysma," flitste het door mijn hoofd, maar ik hield mijn mond. Dit was niet het moment voor een grap. Haar grijns was voelbaar, zelfs zonder dat ik haar hoefde aan te kijken. Ze genoot ervan, dat was duidelijk. Iedere seconde dat ze de controle had, genoot ze van mijn ongemak, van de macht die ze over me had.

 

"I take it I have made my point?" Haar stem klonk kalm, maar er zat een ondertoon van minachting in die ik niet kon negeren. De druk op mijn rectum verminderde langzaam, net op het moment dat ze de Sarsilmaz terugtrok. Ik haalde diep adem, al voelde het niet als een opluchting, meer als een kort moment van uitstel. 

 

"You will finish the season here and fuck off, never to return to Turkey." 

 

Haar woorden waren scherp, zonder ruimte voor discussie, alsof ze een doodvonnis uitsprak met dezelfde achteloosheid waarmee iemand een kopje thee bestelt. Point taken. Mijn kaakspieren waren zo strak aangespannen dat het pijn deed, maar ik hield mijn mond. Haar ogen vernauwden zich toen ze naar me keek, nog steeds met diezelfde koele, kille glimlach op haar lippen. Ze wist dat ik geen keus had, en dat genot straalde van haar gezicht af.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

15 uur geleden zei Marius:

Ik neem mijn woorden terug  Laat ons hopen dat John gespaard wordt. Want zo'n dood als Grigori lijk je niemand toe te wensen, toch?  

 

Death by dildo. Het lijkt mij beslist geen pretje.

 

13 uur geleden zei Djurovski:

Wow zoiets zag ik echt niet aankomen. Wat een akelige dood zoiets wens je je ergste vijand nog niet toe. Helaas werken de wijsheiden niet altijd

 

Ik denk trouwens wel dat oom Berry een vast terugkerend karakter gaat worden, een beetje zoals mister K. 

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[Marius]

Alex heeft duidelijk een fetisj die gelinkt is aan haar bijnaam   Voor John kan deze ervaring alleen maar een ware verschrikking geweest zijn. Revanche op Alex is hem eigenlijk wel gegund.

[Djurovski]

Analex doet haar naam eer aan. Maar hopelijk geeft John haar dit advies

 

Si vis pacem, para bellum

[ElMarcos]

In vergelijking met Grigori komt John er nog redelijk genadig vanaf, met de nadruk op redelijk. Analex is nog zieker dan wij ons konden indenken. 

[Nom de Guerre]

 

CCCLXXII. Nummer 100

 

Gedemotiveerd. Ja, dat was het woord. Alles voelde zinloos. Het seizoen was zo goed als voorbij, de titel was binnen, promotie verzekerd. Maar ik? Ik was kapot. Kapot van het spel dat nooit ophield, de eindeloze manipulaties, het gedoe buiten het veld. Elke keer dat ik op de training verscheen, voelde het alsof ik een acteur was die op de set opdook zonder tekstboek. Colin en Aykut hadden de touwtjes in handen genomen. Ze regelden de trainingen, bepaalden de opstellingen, en niemand leek het erg te vinden dat ik me steeds verder terugtrok.

 

Het was ook niet dat iemand het vroeg. Iedereen zag het. Mijn afwezigheid, mijn onverschilligheid, maar niemand stelde de vraag. Misschien omdat ze het antwoord al wisten: ik gaf er gewoon geen fuck meer om. Wat was het punt? De glorie? Het succes? Allemaal oppervlakkig gelul. Trots? Trots was iets voor idioten die nog geloofden dat het iets uitmaakte in deze corrupte wereld.

 

De fles werd mijn constante metgezel. Het werd een ritueel. ’s Ochtends een scheut in de koffie om de dag te beginnen. Tijdens de training slokjes uit een discreet weggemoffelde fles in de kleedkamer. En na afloop? Dan dook ik mijn kantoor in, deed de deur op slot en vulde het glas tot de rand. Colin en Aykut, die zagen het wel, dat kon niet anders. Ze lieten het gewoon gebeuren. Colin, met zijn verdomde grijns, zijn blik die leek te zeggen: "Laat maar, hij gaat toch kopje-onder." Aykut, die alles met een zwijgende stoïcijnse blik aanschouwde, alsof hij begreep dat ik bezig was met mijn eigen ondergang.

 

En wat kon het me schelen? Dit was toch allemaal tijdelijk. We zouden de promotie vieren, ik zou nog wat foto's maken voor de pers en daarna? Dan was het game over. Weg uit Erzincan, weg uit Turkije. De fles was mijn beste vriend geworden, de enige die nog eerlijk tegen me was. Het cynisme vrat me van binnenuit op, maar tegelijk was het ook een schild geworden. Je kunt geen pijn voelen als je je nergens meer druk om maakt. Wat maakte het nog uit? Ik dronk en de wereld draaide verder zonder mij.

 

De wedstrijd tegen Kırşehir FSK begon zoals elke wedstrijd tegen een ploeg die niets meer te verliezen heeft en waarvan iedereen verwacht dat ze gewoon hun plicht doen. De spelers van 24Erzincanspor liepen het veld op met het soort ingehouden energie dat je verwacht van mannen die weten dat ze al gewonnen hebben, zelfs voordat de eerste bal getrapt is. De lucht was zwaar, het publiek nog zwaarder. Dat soort sfeer waarin je je afvraagt of iedereen niet beter thuis had kunnen blijven en naar een gare serie op Netflix had kunnen kijken. Maar nee, we waren hier, in een halfvol stadion, om die honderdste goal van het seizoen binnen te harken.

 

De eerste twintig minuten? Niets om over naar huis te schrijven. Slordige passes, onnodige overtredingen, en wat voorzetten die ergens richting de tribunes vlogen. Het soort voetbal waar je geen fan van wordt, maar waarvan je toch blijft kijken, net zoals je blijft kijken naar een crash in slow motion. Iedereen leek te wachten op dat ene moment waarop iets, wat dan ook, zou gebeuren. En toen, in de eenentwintigste minuut, gebeurde het.

 

Arda Okan Kurtulan kreeg de bal, meer door toeval dan door een doordachte aanval. De bal rolde voor zijn voeten alsof hij er geen zin meer in had en gewoon klaar was met de hele situatie. Arda, niet bepaald een speler die bekendstaat om zijn verfijnde techniek, had echter zijn moment van glorie. Hij controleerde de bal zoals een amateur dat zou doen, klungelig, halfslachtig, maar het schot dat volgde was keihard. De bal suisde in het net en ineens stonden we op 1-0. Het publiek klapte, maar het was het soort beleefd applaus dat je hoort bij een mislukte goocheltruc. Zelfs de spelers leken zich af te vragen of dit echt het moment was om uit hun dak te gaan.

 

Maar goed, de honderdste was binnen. We konden weer verder met het afwerken van deze formaliteit. Het tempo trok wat aan, alsof de spelers zich ineens herinnerden dat ze voetballers waren en geen acteurs in een slechte soap. En daar was Colin Kazim-Richards, onze zelfverklaarde veldheer. Hij stond op de juiste plek, zoals altijd, en schoot de bal binnen alsof het hem eigenlijk allemaal niet kon schelen. 2-0 na drieëndertig minuten en de wedstrijd was gespeeld. Colin draaide zich om, nauwelijks een spier vertrokken op zijn gezicht.

 

De tweede helft? Vergeet het maar. Kırşehir FSK probeerde nog wat, maar je zag de moedeloosheid in hun ogen, alsof ze wisten dat het allemaal zinloos was. Ze liepen rond op het veld als kinderen die verplicht worden om buiten te spelen terwijl ze liever binnen zitten met een videospel. Het enige wapenfeit kwam van hun kant in de achtenzestigste minuut, toen Colin met een blauwe enkel strompelend het veld moest verlaten. Een late tackle had hem uitgeschakeld, maar laten we eerlijk zijn: het was het meest opwindende dat in die tweede helft gebeurde.

 

Toen, eindelijk, het verlossende eindsignaal. 2-0. Geen vuurwerk, geen drama, gewoon de afsluiting van een seizoen waarin alles al was beslist. De spelers liepen het veld af alsof ze net een saaie kantoordag hadden afgesloten. Zelfs het publiek leek opgelucht dat het voorbij was. En wij? Wij hadden onze honderdste goal en nog drie punten, maar iedereen wist dat het er niet echt meer toe deed.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Op 16-10-2024 om 11:51 zei Marius:

Alex heeft duidelijk een fetisj die gelinkt is aan haar bijnaam   Voor John kan deze ervaring alleen maar een ware verschrikking geweest zijn. Revanche op Alex is hem eigenlijk wel gegund.

 

Er is wel een bepaald causaal verband aanwezig in dat opzicht. De vraag is nu of je iemand die een pistool in je chocolade sterretje duwt wil dwarszitten.

 

Op 16-10-2024 om 11:56 zei Djurovski:

Analex doet haar naam eer aan. Maar hopelijk geeft John haar dit advies

 

Si vis pacem, para bellum

 

Ik denk dat John kiest voor een verblijf elders. Ik durf het zelfs met zekerheid te zeggen  

 

Op 16-10-2024 om 14:53 zei ElMarcos:

In vergelijking met Grigori komt John er nog redelijk genadig vanaf, met de nadruk op redelijk. Analex is nog zieker dan wij ons konden indenken. 

 

Ik ga dat als een compliment opvatten  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

[Djurovski]

Zeer benieuwd wat de nieuwe bestemming gaat worden

[Marius]

Je zou het voor minder allemaal wat aan je laten voorbij gaan. Mooie mijlpaal nog, maar als ik John was, maakte ik me nu toch wel zo snel mogelijk uit de voeten. 

[spoedt]

Ben benieuwd waar John terecht komt. Gaat vast weer een avontuur worden!

[Nom de Guerre]

 

CCCLXXIII. Het zwarte gat

 

Ergens diep vanbinnen voelde ik het wel, dat zwarte gat dat langzaam maar zeker mijn bestaan opslokte. Het begon onschuldig, zoals dat altijd gaat. Eerst een glas, dan een fles, en voor je het weet is er geen onderscheid meer tussen dag en nacht, tussen wakker zijn en slapen. Ik was bezig om te verdwijnen, beetje bij beetje. En ik wist het. Ik wist dondersgoed dat ik na dit seizoen aan de kant gezet zou worden, ontslagen zonder veel poeha. Misschien een beleefd applausje, een schouderklopje, en dan hop, de deur uit, zonder om te kijken. Maar wat kon het me schelen?

 

Ik had het idee dat ik iets had opgelopen. Geen fysieke blessure, maar iets veel ergers. Een trauma misschien? Ja, dat woord dekte de lading wel. Niet door een klap op het veld, maar door het leven zelf, dat me langzaam maar zeker in elkaar had geslagen. Al die jaren van vechten, van proberen iets te bereiken, voor wat? Om uiteindelijk in een of andere middelmatige club in het Turkse achterland te belanden, waar niemand me werkelijk kende of om me gaf. De ironie was bijna om te lachen, als ik de energie ervoor had gehad.

 

En ja, ik wist dat alcohol geen oplossing was. Natuurlijk wist ik dat. Ik ben niet achterlijk. Alcohol is een demper, een verdoving, een laagje troost dat je over de rauwe, schrijnende werkelijkheid legt. Maar als het verdampt, blijft diezelfde werkelijkheid daar, nog lelijker en harder dan ervoor. Alleen, het interesseerde me niet. Het voornaamste feit was dat het me allemaal geen reet kon schelen. Drinken was geen oplossing, maar waarom zou ik een oplossing willen? Voor wat precies? Voor dit leven dat al lang niet meer de moeite waard was om wakker voor te blijven?

 

Iedereen wist dat ik aan het afglijden was, dat was geen geheim. Ze zagen het aan me, voelden het misschien zelfs. Maar er was niemand die de moeite nam om iets te zeggen. En waarom zouden ze? Ik was immers al halverwege de afgrond en iedereen weet dat iemand die valt, niet te redden is. Dus liet ik me vallen. Misschien niet meteen, maar uiteindelijk, als dit seizoen eindelijk voorbij was en de restanten van mijn carrière als een kapotte vaas op de grond lagen, zou ik verdwijnen. Voorgoed.

 

Cynisch? Misschien. Maar ergens was dat cynisme ook een vorm van zelfbescherming geworden. Het hield me overeind, gaf me de ruimte om te blijven ademen in een wereld die me anders allang had verstikt.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

17 uur geleden zei Djurovski:

Zeer benieuwd wat de nieuwe bestemming gaat worden

 

Een tropische, maar wel eentje met een hoop criminaliteit.

 

17 uur geleden zei Marius:

Je zou het voor minder allemaal wat aan je laten voorbij gaan. Mooie mijlpaal nog, maar als ik John was, maakte ik me nu toch wel zo snel mogelijk uit de voeten. 

 

John ziet even geen uitweg meer.

 

13 uur geleden zei spoedt:

Ben benieuwd waar John terecht komt. Gaat vast weer een avontuur worden!

 

Ik heb er wel bepaalde ideetjes bij.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill  @Titan @Kevinreijnen

 

[Marius]

Na zo'n traumatisch ervaring is het niet zo heel gek dat John even zijn toevlucht zoekt in verdovende middelen. Hopelijk komt er snel toch nog eens wat goed nieuws zijn richting uit. Een engel à la Eleni die plotsklaps uit de hemel komt vallen bijvoorbeeld?  

[ElMarcos]

 

John lijkt inmiddels in een depressie gevallen te zijn dieper dan de ravijnen op weg naar de top van Mount Everest. Iemand die het plezier in het leven heeft verloren en wie kan het hem kwalijk nemen? Op het veld deed hij het onmogelijk en als beloning is hij bespot, vernederd, vergiftigd en tot slot bedreigd en na oraal nu ook anaal misbruikt met de loop van een ijskoud pistool. Benieuwd wie of wat John bij elkaar veegt wanneer hij de bodem raakt. Het zal niet Analex zijn. Die zou nog eerder over de resten van zijn lijf plassen wanneer John niet meer is dan hem helpen.  

 

22 uur geleden zei Nom de Guerre:

Ik ga dat als een compliment opvatten  

Dat is het ook absoluut.

 

[Djurovski]

Met wat John allemaal al heeft meegemaakt is de fles een logisch gevolg. Nu zichzelf nog bij elkaar rapen.