ElMarcos Geplaatst 7 oktober Share Geplaatst 7 oktober Wederom een prachtig stuk en de Escher vergelijking met de gehele situatie van John is passend. Zelf lijkt John nog te denken dat hij vrijwillig kiest om deel te blijven nemen aan het trappenstelsel van krankzinnigheid, maar mogelijk is onderbewust een andere realiteit ingedaald. Namelijk, dat wanneer hij besluit eruit te stappen dit tot een bijna zekere dood zal leiden. Al is het maar vanwege de lijken in de spreekwoordelijke kasten die hij kent. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 7 oktober Auteur Share Geplaatst 7 oktober CCCXXXIV. Lont in het kruitvat Alex stond daar, gekleed in een zakelijk broekpak, zoals altijd beheerst en zelfverzekerd, alsof zij zich nergens druk om maakte. Ze opende de deur van de presidential suite zonder een woord te zeggen, maar het gebaar was veelzeggend genoeg. Alsof ze wilde zeggen: “Kijk eens aan, dit is ons territorium.” Ik stapte naar binnen en de lucht van overweldigende luxe sloeg me direct in het gezicht. De suite leek wel de belichaming van decadentie, een monument voor zij die aan de top stonden en geen idee hadden wat ze met hun geld moesten doen. De woonkamer alleen al had de omvang van een gemiddeld Turks appartement, maar de vergelijking hield daar ook direct op. Dit was geen gewone woonkamer, dit was een paleis op zichzelf. Het vloerkleed was van dik, ivoorkleurig tapijt, zo zacht en wollig dat je bij elke stap een beetje dieper leek weg te zakken. Het patroon erop? Subtiele geometrische figuren in gouden tinten, alsof een interieurdesigner het idee had gehad om de vloer te voorzien van een vleugje art deco in een moderne jas. De muren waren bekleed met dure stoffen, een mengeling van fluweel en zijde die elk geluid dempten en de ruimte een serene, bijna plechtige sfeer gaven. Het soort bekleding waar je geen vingerafdrukken op zou willen achterlaten, laat staan een kras. De enorme ramen boden een uitzicht dat rechtstreeks uit een postkaart leek te komen. De Bosporus, met zijn flonkerende lichten, zich uitstrekkend tot aan de horizon. Elk detail, van de strakke skyline tot de schepen die loom door de zeestraat trokken, leek perfect georkestreerd om indruk te maken. De lucht begon al wat te verduisteren, en de eerste schaduwen vielen speels over de stad. Vanuit dit perspectief voelde het bijna alsof je letterlijk boven alles en iedereen stond. In het midden van de kamer stond een koffietafel van zwart marmer, zo glanzend dat je erin kon verdrinken als je te lang keek. De tafel leek nauwelijks op zijn plek te staan, alsof hij niet bedoeld was voor een kopje koffie of een whiskyglas, maar eerder om bewonderd te worden. Daaromheen stonden fauteuils en een massieve, crèmekleurige bank. De stoelen leken met hun hoge rugleuningen op vorstelijke tronen, de stoffen bekleding gedrapeerd als een sierlijke, weelderige mantel. Op elk kussen prijkte een borduursel van complexe patronen in goud, zilver en diepblauw. Het soort kussens dat alleen maar bedoeld was voor decoratie en waar je absoluut niet comfortabel op kon zitten, maar dat deed er niet toe. Het ging hier om de show, om het imponeren van elke bezoeker die deze ruimte betrad. In een hoek, verscholen maar niet ongezien, stond een bar van donker ebbenhout, gevuld met rijen kristallen karaffen en glazen. Elk glas was zorgvuldig gepolijst, alsof de hotelstaf een halfuur per stuk had besteed om ervoor te zorgen dat ze perfect blonken. De flessen in de bar varieerden van gangbare labels tot exclusieve drankmerken waarvan de namen zelfs mij weinig zeiden. Er hing een zwak parfum van dure whisky, cognac en een hint van verse bloemen. Witte lelies, fris en scherp geurend, stonden in een vaas op de bar en gaven de hele ruimte een lichte, bloemige ondertoon die perfect contrasteerde met de muffe geur van dure sigaren die duidelijk nog in de lucht hing. Ik kon me nauwelijks voorstellen hoeveel tijd, geld en energie in de inrichting van deze ruimte moest zijn gestoken. Elk detail, hoe klein ook, leek te schreeuwen: dit is exclusief. Dit is niet voor iedereen. Dit is voor hen die het gemaakt hebben, voor hen die de regels dicteren. Het was overweldigend, bijna intimiderend, maar dat was waarschijnlijk precies de bedoeling. Het was geen kamer, het was een trofee. Een ruimte die niet bedoeld was om in geleefd te worden, maar om mee te pronken. Intimidatie, niets meer en niets minder. Het was een doorzichtig spelletje, bijna kinderachtig in zijn eenvoud: de financiële spierballen laten rollen en hopen dat de ander geïmponeerd genoeg is om te breken. Het soort tactiek waar de rijke elite zich graag op beroept, in de veronderstelling dat geld alles kan oplossen. Want als je alles kunt kopen, waarom zou je de moeite nemen om je gedrag aan te passen? En eerlijk is eerlijk, het werkte. Elke vezel in mijn lichaam wist dat dit gesprek verdomd onaangenaam ging worden. Dat wist ik vanaf het moment dat ik mijn voet over de drempel van die suite zette en door Alex zwijgend naar binnen werd geloodst. Die kleine glimlach om haar lippen, haar ogen die straalden van iets dat op minachting leek, alsof ze van tevoren al wist dat ik door de mand zou vallen, dat ik me zou laten overdonderen door de pracht en praal. Ze genoot ervan. Haar slanke vingers streken achteloos over de rugleuning van de fauteuil naast haar, alsof ze zich niet eens bewust was van de obscene luxe die ons omringde. Een kamer waar een normaal mens een hypotheek voor zou moeten afsluiten om er überhaupt één nacht te mogen slapen. Van het zachte tapijt dat elk voetstap dempte tot het uitzicht over de Bosporus dat zelfs de meest geharde cynicus een knoop in zijn maag zou bezorgen. Nee, dit was geen huiselijk gesprek tussen familieleden of een zakelijke discussie tussen gelijkgestemden. Dit was een krachtmeting. Een wedstrijd armworstelen waarbij zij het voordeel had van een met goud beslagen hand. En ik? Ik zat erbij, me volledig bewust van mijn positie, als een pion op een schaakbord waar de regels stiekem al in mijn nadeel waren herschreven. Gökhan zat daar met een gezicht dat het midden hield tussen ingehouden woede en iets dat verdacht veel leek op zenuwen. Zijn ogen waren bloeddoorlopen, en de rimpels op zijn voorhoofd leken dieper dan normaal. In zijn rechterhand hield hij een tumbler vast, de kostbare inhoud daarvan langzaam golvend tegen de wanden van het glas, alsof hij zich met geen mogelijkheid kon concentreren op wat er gezegd moest worden. Hij liet de amberkleurige vloeistof langzaam rondkolken, een tikje nerveus, een tikje afwezig, terwijl hij me strak aankeek. De spanning in de ruimte was tastbaar, alsof je elk moment een stroomschok kon krijgen als je je verkeerde been bewoog. Met zijn vrije hand gebaarde hij achteloos naar een lederen fauteuil die ergens tussen een kunstwerk en een martelwerktuig balanceerde. Comfortabel, maar duidelijk niet bedoeld om je op je gemak te voelen. Nee, deze stoel was ontworpen om je te laten weten dat jij de gast was, de indringer, de outsider. “Go and sit down, John.” De woorden klonken scherp, bijna sissend, en in zijn stem lag een vermoeidheid die ik niet eerder had gehoord. Dit was niet het gebruikelijke nonchalante geblaf van een zelfingenomen man. Het was feller, snijdender, alsof hij op het punt stond iets te zeggen dat hij zelf nauwelijks kon geloven. Ik bleef staan, verbijsterd, alsof ik net uit een andere dimensie was getrokken en niet precies wist waar ik was beland. Een ‘impending transfer’? Wat de fuck? Van alle mogelijke uitkomsten van dit gesprek, was dit er eentje die zelfs in mijn wildste scenario’s niet had gefigureerd. Gökhan’s lippen trokken zich samen tot een dunne streep, zijn kaken zichtbaar klemmend. De spier in zijn wang trilde lichtjes, een teken van zijn verkrampte zelfbeheersing. Zijn ogen flitsten even naar Alex, die hem een veelbetekenende blik toewierp. Daarna wendde ze zich tot mij, haar gezicht volledig in de plooi, maar haar ogen glommen van geniepig plezier. Dit spelletje speelden ze samen, en ik was het konijn dat in de val was gelopen. “We need to discuss your impending transfer,” herhaalde hij, dit keer langzamer, de woorden zwaar van implicaties. Mijn brein draaide overuren, probeerde de boodschap te decoderen terwijl de adrenaline door mijn lijf raasde. Maar alles in zijn toon, zijn lichaamshouding, zelfs de manier waarop hij zijn glas vast bleef houden, alsof hij zich aan dat stuk kristal moest vastklampen om niet uit elkaar te spatten, verraadde dat dit geen bluf was. Het voelde alsof mijn keel werd dichtgeknepen. Het gebruikelijke cynisme en de vlotte oneliners bleven achter in mijn verwarde hoofd, als kinderen die bang waren om voor het eerst het schoolplein op te stappen. Ik slikte de brok in mijn keel weg, dwong mezelf tot een soort wankel evenwicht. “What are you talking about?” probeerde ik nog, mijn stem verrassend kalm voor de chaos in mijn gedachten. Zijn mondhoeken trokken zich kort omhoog in een beweging die nog het meest weg had van een spasme. De spieren in zijn gezicht stonden strak gespannen, alsof hij met dat ene lachje een doos vol opgekropte woede en irritatie in bedwang probeerde te houden. De tandpasta-glimlach van iemand die geen flauw idee heeft hoe hij in godsnaam deze situatie onder controle moet houden, maar toch koste wat het kost de indruk wil wekken dat hij weet waar hij mee bezig is. De woorden kwamen eruit alsof hij zichzelf moest dwingen om niet in razernij uit te barsten. “You heard me the first time.” Zijn stem had diezelfde krakerige ondertoon van iemand die net te lang in de rook van een brandende hoop bladeren heeft gestaan. Hij spuugde de woorden bijna uit, het was geen uitspraak, het was een doodvonnis. Zijn blik was intussen op me gefixeerd, zijn pupillen als kleine speldenknopjes, de rest van zijn ogen bloeddoorlopen, als die van een hondsdolle hond die zijn prooi besnuffelt. Geen oogwenk, geen enkel teken van spijt. Toen, met een bijna onmerkbare beweging, kantelde hij zijn hoofd iets naar rechts, alsof hij probeerde om mijn reactie vanuit een ander perspectief te beoordelen. Zijn ogen, die eerst nog vol zelfverzekerdheid stonden, versmalden langzaam, verwachtingsvol. De stilte die viel was bijna ondraaglijk, een elastiek dat op knappen stond, terwijl zijn lippen zich vervormden tot iets wat grijnsachtig leek, maar bij de minste provocatie kon omslaan in een dodelijke blik van verachting. Een uitdrukking die zich maar moeilijk liet lezen, was het nu triomf, minachting, of een vreemd soort teleurstelling? “You will be leaving the club at the end of the season.” Zijn stem zong zachtjes door de ruimte, nauwelijks meer dan een fluistering. Geen harde woorden, geen opgelegde nadruk. Maar juist die kalmte gaf zijn uitspraak iets onheilspellends. Het was als het geluid van een langzaam dichtklappende kist, een slot dat definitief werd omgedraaid. Geen ruimte voor discussie of tegenspraak. Hij bleef me strak aankijken, wachtend op mijn reactie, alsof hij hoopte dat ik zou uitbarsten, zou gaan schreeuwen, hem misschien zelfs zou aanvliegen. Maar in plaats daarvan zweeg ik. Mijn lichaam voelde loodzwaar, mijn handen tintelden, maar ik kneep ze stevig samen om de controle te bewaren. Het voelde alsof de lucht om me heen plotseling een paar graden kouder was geworden. Zijn lach verstomde, de spanning rond zijn mond verdween even snel als ze was gekomen. Hij hief zijn glas opnieuw naar zijn lippen en nam een langzame slok. Het kristal tegen zijn lippen liet een zacht, breekbaar geluid horen, bijna alsof het glas zelf bezweek onder de druk van zijn greep. Toen hij eindelijk weer sprak, kwam zijn stem laag en kil over, alsof hij sprak tegen een vervelend insect dat hij met zijn schoen van zich af wilde schudden. “Enjoy the rest of your time here, John. Make it count.” Alex schoof naar voren, haar benen elegant over elkaar geslagen, alsof ze zich verheugde op het slotakkoord van een goed uitgevoerde opera. “You see, John, everyone at the club has his price... even you,” fluisterde ze zachtjes, haar stem doordrenkt met een vreemd soort genegenheid, alsof ze een kind uitlegde waarom het niet nog een koekje mocht. De kille blik in haar ogen zei echter genoeg. Ze waren serieus. Ze hadden een plan. En ik? Ik stond daar, als een complete dwaas, terwijl het besef langzaam over me heen sijpelde dat ik dit gesprek had onderschat. Dat ik hen had onderschat. Reacties en dergelijke. Spoiler 2 uur geleden zei Marius: Van een geweldige prestatie op het veld naar de bittere realiteit. Of zouden Alex en Gökhan in de mood zijn voor een feestje? Het kan niet genoeg over the top zijn wat mij betreft. Tarantino, maar dan met woorden. Dat is een beetje hoe ik het verhaal hier beleef. High praise Tarantino is wel de held van de cult 2 uur geleden zei Titan: Iemand gaat de lift vastberaden verlaten om tegelijk te ontsnappen uit de escheriaanse wereld. Het tempo zit er weer in, hopelijk houd ik alles nu wel bij Ik schat dat ik binnenkort ineens veel minder frequent ga updaten 1 uur geleden zei ElMarcos: Wederom een prachtig stuk en de Escher vergelijking met de gehele situatie van John is passend. Zelf lijkt John nog te denken dat hij vrijwillig kiest om deel te blijven nemen aan het trappenstelsel van krankzinnigheid, maar mogelijk is onderbewust een andere realiteit ingedaald. Namelijk, dat wanneer hij besluit eruit te stappen dit tot een bijna zekere dood zal leiden. Al is het maar vanwege de lijken in de spreekwoordelijke kasten die hij kent. Ik ben zelf ook erg tevreden met die metafoor Dat schilderij (een replica) hangt hier in de docentenkamer, maar ik vond het wel passend. Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill @Titan Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 7 oktober Share Geplaatst 7 oktober Dat John zijn lot geen lang leven was beschoren in de Turkse provincie was al langer te vermoeden. Dat Alex en Gökhan er zich mee gingen bemoeien, kwam misschien toch als een verrassing. Althans, toch voor John. Adviseren om te gaan lopen kunnen we beter niet doen. John heeft ondertussen al genoeg vijanden gemaakt. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Djurovski Geplaatst 7 oktober Share Geplaatst 7 oktober Dat gaat nog gezellig worden tot het einde van het seizoen. Overigens refereerde ik vanochtend aan de de wedstrijd gister in de Arena. Had bijna deja vu gevoel met hoe jij de tweede helft van jouw beker Pot speelde Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 8 oktober Auteur Share Geplaatst 8 oktober CCCXXXIV. Vlucht naar voren Mijn hart sloeg op hol, alsof iemand plotseling een elastiek rond mijn borstkas had gespannen en het nu genadeloos aantrok. De stilte in de ruimte leek oorverdovend, als een zware deken die op me drukte. Mijn ogen flitsten van links naar rechts, zoekend naar antwoorden die er niet waren. Waarom? Waarom nu? Mel, Abdullah, Gökhan, Alex; iedereen leek ineens een mogelijke vijand, een verrader, een pion in een spel waarvan ik de spelregels niet kende. Was dit hun manier om me terug te pakken? Om me te straffen voor mijn eigen machinaties? Mijn gedachten draaiden als een mallemolen. Misschien had het te maken met die transfer, dat stomme contract waar Mel haar handtekening op had gezet. Had ik daarmee het wespennest opgestookt? Of ging het dieper? Was er een wisseling van de wacht gaande en zat ik aan de verkeerde kant van de tafel? De adrenaline schoot als een elektrische stroom door mijn lijf, mijn spieren spanden zich aan alsof ik elk moment op zou springen, zou schreeuwen, mijn vuisten in zijn gezicht zou planten. Fight, freeze, flight. De drie klassieke reacties op bedreiging. Mijn hoofd schreeuwde het uit, mijn lichaam stond in de startblokken, maar wat was de juiste zet? Vechten? Gökhan kon me vermoorden met een enkel telefoontje. Vluchten? Waarheen? Ik was godverdomme nog steeds contractueel verbonden aan de club. En freeze? Zitten en luisteren? Als een lammetje dat zich klaarmaakt voor de slacht? Ik voelde mijn nagels in mijn handpalm snijden terwijl ik mijn vuisten zo hard balde dat de knokkels spierwit werden. Doe iets. Doe iets nu. Mijn brein probeerde mijn lichaam aan te sturen, maar de woorden leken vast te blijven zitten in mijn keel. Gökhan zat daar, zelfverzekerd, kalm, elke beweging van hem een demonstratie van controle. Ik kon hem niet zomaar onderbreken, niet zonder iets te verraden; mijn paniek, mijn onzekerheid, mijn wanhoop. “Why?” Het woord ontsnapte mijn lippen als een klapband die plotseling knalt. Mijn stem klonk schor, rauw. Gökhan’s ogen vernauwden zich en hij leunde iets naar voren, alsof hij zich had voorbereid op een explosie, een woede-uitbarsting. De klootzak. Hij genoot ervan, dat zag ik in de subtiele trekjes van zijn gezicht, in de manier waarop zijn lippen zich net iets verder krulden. Zijn lichaamstaal ademde kalmte, maar in zijn blik zag ik dat hij elk moment op scherp stond. Waarom? Had ik iets over het hoofd gezien? Een verkeerde inschatting gemaakt? Of was dit allemaal een groter spel waarvan ik slechts een pion was? Gedachten vlogen als kogels door mijn hoofd, maar geen enkele kogel trof doel. Ik voelde mijn ademhaling versnellen, de muren van de kamer leken op me af te komen. Doe iets, verdomme! Mijn hart bonkte in mijn keel, de adrenaline golfde als een woeste rivier door mijn aderen. Elk instinct in me schreeuwde dat ik moest handelen, maar hoe? Wat was de volgende zet? De woorden verlieten mijn mond als kogels uit de loop van een pistool. Direct, hard, zonder enige omweg. Ik voelde mijn kaken zich vastklemmen, mijn borstkas zich opblazen alsof ik een moment van mijn plek zou springen. Dit was het dan. De aanval. De enige zet die ik nog kon maken zonder totaal gezichtsverlies te lijden. De vluchtroute werd afgesloten op het moment dat ik mijn lippen opendeed, het was erop of eronder. "Is it because Abdullah is leaving the club?" Elke klank doordrenkt met spanning, mijn stem net iets te luid in de stille, luxueuze ruimte. Gökhan’s reactie was onmiddellijk. Zijn hoofd schoot omhoog, zijn ogen schoten vuur, en de spieren in zijn kaken spanden zich aan. Alsof hij met een stomp in de maag werd getroffen. Voor een fractie van een seconde, amper merkbaar voor iemand die niet op de details lette, zag ik een flikkering van... was het twijfel? Verrassing? Wat het ook was, het gleed meteen weer van zijn gezicht af, als olie van een glanzend oppervlak. Hij herpakte zich razendsnel, maar ik had het gezien. Ik had die kleine, maar oh zo belangrijke glimp opgevangen. Hij liet zijn blik op me rusten, dieper, donkerder dan daarvoor. Een glimlach, ijskoud en berekend, gleed langzaam over zijn gezicht. “What did you say?” Zijn stem klonk laag, beheerst, maar ik hoorde het daarachter. Die spanning. Die felle, onstuimige energie die hij probeerde te verbergen. Het was alsof we op een koord dansten, hoog boven de grond zonder vangnet. Een verkeerde beweging, en één van ons zou vallen. Mijn handen, die ik in mijn schoot probeerde te houden, trilden lichtjes. Ik hoopte dat hij het niet zou zien. Maar mijn ogen verlieten de zijne niet, vastbesloten om niet als eerste weg te kijken. Hij liet zijn tumbler rustig op de tafel zakken, alsof hij het gesprek zojuist opnieuw overnam. De lichte tik van het glas op de tafel klonk oorverdovend. Gökhan leunde langzaam achterover in zijn stoel, zijn blik strak op die van mij gericht, zonder met zijn ogen te knipperen. “What do you mean, Abdullah is leaving my club?” Hij liet het woord ‘my’ vallen als een loden kogel, alsof het gewicht ervan de vloer zou doen beven. Mijn hart zat in mijn keel, kloppend als een op hol geslagen stoommachine. Wat was dit? Bluf? Was hij zichzelf aan het indekken? Had ik een nerveus trekje gezien in die ogen van hem of had ik dat verdomme zelf verzonnen? Ik kon het niet zeggen. Maar zijn stem… nee, die trilde niet. Hij klonk als een generaal die een nederlaag toedient aan een ondergeschikte, vol zelfverzekerdheid. Gökhan boog zich iets naar voren, zijn vingers steunden lichtjes op zijn knieën. Zijn blik was intens, zijn lichaam volledig stil. “You can’t sell Abdullah, John” fluisterde hij, de woorden als een zwoele bries in de doodse stilte. “I need to validate all outgoing deals. I learned that trick from your Cyprus playbook.” Hij trok zijn mondhoeken iets omhoog, de spieren in zijn gezicht aanspannend in die sluwe, zelfgenoegzame grijns die ik ondertussen zo goed kende. Alsof hij alles al gewonnen had, alsof elke uitkomst, hoezeer ik ook probeerde de touwtjes naar me toe te trekken, in zijn voordeel uitpakte. Mijn handpalm voelde klam aan, ik klemde mijn vingers om de leuning van de stoel alsof dat de enige reddingsboei was in een woelige zee van onzekerheid. Hij geloofde het niet, verdomme. De adrenaline pulseerde door mijn lijf, elke vezel in mijn lichaam schreeuwde om actie. Maar welke actie? Wat was de volgende zet? Reacties en dergelijke. Spoiler 15 uur geleden zei Marius: Dat John zijn lot geen lang leven was beschoren in de Turkse provincie was al langer te vermoeden. Dat Alex en Gökhan er zich mee gingen bemoeien, kwam misschien toch als een verrassing. Althans, toch voor John. Adviseren om te gaan lopen kunnen we beter niet doen. John heeft ondertussen al genoeg vijanden gemaakt. Nou ja, hij moet ook nog een vluchtroute bepalen. 15 uur geleden zei Djurovski: Dat gaat nog gezellig worden tot het einde van het seizoen. Overigens refereerde ik vanochtend aan de de wedstrijd gister in de Arena. Had bijna deja vu gevoel met hoe jij de tweede helft van jouw beker Pot speelde Oh, die referentie had ik even gemist. Ja, potjes tegen de grote drie eindigen vaak zo. Je hebt het gevoel dat je leuk meedoet en dan slaan ze ineens toe. Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill @Titan Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 8 oktober Share Geplaatst 8 oktober Next level mindgames. Gotta love it. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
ElMarcos Geplaatst 8 oktober Share Geplaatst 8 oktober De spelletjes zijn langzaam maar zeker van onschuldig, naar politiek en nu ogenschijnlijk op leven of dood gegaan. Het begint inmiddels een gevaarlijke situatie te worden voor John en de vraag die blijft hangen; waar gaat hij heen? Een andere club of toch 6 feet under? Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 8 oktober Auteur Share Geplaatst 8 oktober CCCXXXV. De climax Alles of niets, ik kon er net zo goed meteen werk van maken. "You heard me, Gökhan. Abdullah is leaving. You didn’t handle the contract properly, so they approached him and signed him." De woorden rolden van mijn tong met een kilte die zelfs mij verraste. Ze bleven als een verstikkende nevel in de kamer hangen, de lucht voelde zwaar en geladen, zoals vlak voor een onweersbui. Alsof elke ademhaling zich met moeite door de dichte atmosfeer heen moest wurmen. Dit was het punt waarop iemand moest breken, waarop de kaarten op tafel moesten worden gegooid. Het was buigen of barsten. Maar wie zou als eerste knakken? Gökhan’s gezicht vertrok. Zijn lippen, normaal gesproken strak en dun als een scheermes, verstrakten nog verder tot een bleke streep. Je kon de spanning in zijn kaaklijn bijna zien trillen, zoals een brug die onder het gewicht van teveel verkeer begint te bezwijken. Hij keek me aan met ogen die fonkelden van woede, maar het was een woede die hij probeerde te verbergen achter een laag van geveinsde kalmte. De spieren in zijn nek stonden strak, zijn neusvleugels trilden lichtjes. Het was alsof hij elk moment kon ontploffen, maar toch bleef hij zitten, zijn gezicht vertrokken in een grimas die evenveel zelfbeheersing als onderdrukte agressie verried. “You…” Hij schraapte zijn keel, probeerde zijn stem terug te krijgen. Toen hij eindelijk sprak, was zijn stem een rauw gefluister, vol gevaar. “You actually have the nerve…” Zijn woorden klonken schor, als met moeite uitgeperst. Zijn handen, die nog steeds dat verdraaide glas vasthielden, trilden lichtjes. Je zag de pezen op zijn hand opzwellen, als touwtjes die elk moment konden knappen. “To stand here and blame me for this?” Zijn ogen priemden in de mijne, fel, vol razernij, alsof hij me met pure wilskracht wilde verbrijzelen. De adem stokte in mijn keel, maar ik hield me staande. Dit was het moment waarop alles kantelde. Zijn stem zakte nog verder, een nauwelijks hoorbaar gefluister, zwaar van dreiging. “You’re saying I fucked up?” Ik voelde de spanning in mijn eigen schouders en in mijn nek. Maar ik bleef zitten, mijn rug recht. Mijn blik bleef die van hem kruisen, geen enkel teken van zwakte toonde ik. Mijn mondhoeken trilden even, maar niet genoeg om hem een overwinning te gunnen. “That’s exactly what I’m saying, Gökhan.” Mijn stem klonk, tot mijn eigen verbazing, vastberaden. “You didn’t take care of it, so they took him.” Het leek alsof er een klap in zijn gezicht kwam. Zijn ogen sperden zich even wijd open, maar onmiddellijk daarna herstelde hij zich, schudde hij zijn hoofd. Zijn mondhoeken trokken iets omhoog, maar het was geen glimlach. Het was een grimas, een vertrokken, halfslachtige poging om niet te laten zien hoeveel pijn de opmerking deed. “You…” fluisterde hij, de klanken zo zacht dat het haast een snik leek. “You think you’re so smart, huh? So… untouchable.” Hij rechtte zijn rug, liet het glas met een trillende hand op het tafeltje zakken, en boog zich voorover. Zijn gezicht kwam vlakbij het mijne, zijn adem, zwaar en heet, streek langs mijn wangen. De geur van dure whisky en opgekropte frustratie hing om hem heen als een walm van bitterheid. “If that’s what you want,” siste hij, elke lettergreep uitgespuwd als vergif, “then we’ll see… just how smart you really are.” Er gleed een duistere, halfslachtige glimlach over zijn gezicht, maar zijn ogen straalden niets dan kilte en woede uit. De stilte die volgde was oorverdovend. Het was alsof de muren van de kamer zelf zich om ons heen sloten, elk geluid smorend, elke beweging verstikkend. Maar ik bleef zitten, mijn hart bonkte, mijn bloed raasde door mijn aderen. Dit was het moment van waarheid. De verbijstering op Alex’ gezicht sprak boekdelen. Haar mond stond half open, haar ogen zo groot dat je kon zien dat het kwartje nog niet gevallen was. “Mel wouldn’t let Abdullah leave,” fluisterde ze, aarzelend, alsof ze zelf niet geloofde wat ze zei. Haar stem brak bijna. “Gökhan, what’s happening here?” Gökhan draaide zich om, een donkere blik die bliksemde door de kamer. Hij balde zijn vuist om de tumbler in zijn hand en voor een fractie van een seconde dacht ik dat hij zichzelf zou bedwingen. Maar nee, geen kans. Met een rauwe, krachtige beweging slingerde hij het glas door de kamer, een woeste schreeuw in zijn ogen. De tumbler vloog als een verdomde raket door de lucht en sloeg met een doffe klap tegen de ruit. Het glas explodeerde in een wolk van kristalsplinters en amberkleurige whisky die als een vloeibare zwerm door de kamer spatte. De druppels parelden even op het gladde oppervlak van de ruit voordat ze langzaam naar beneden gleden, als een spoor van gefnuikte woede. Hij hijgde, zijn borstkas ging op en neer, de ader op zijn slaap klopte wild, als een beest dat uit zijn kooi probeerde te breken. Zijn blik was op mij gefixeerd, puur gif droop van zijn ogen. “You…” Zijn stem was een snerpende fluistering, door tanden die zo hard op elkaar geklemd stonden dat je dacht dat hij ze elk moment zou versplinteren. “I don’t know how you did it… but you had a hand in this!” Hij spuugde de woorden uit, alsof ze hem zelf vergiftigden. Zijn lippen trokken omhoog in een verwrongen grimas, een kruising tussen een grijns en een snauw. Zijn vuisten trilden, het leek alsof hij elk moment op me af zou stormen. De spanning in de ruimte werd bijna tastbaar, als een koord dat op het punt stond te knappen. De ader op zijn slaap was een pulserend teken van zijn woede, een klein, ritmisch tikje dat overeenkwam met de razernij die zijn hele lichaam leek over te nemen. Het zweet brak hem uit, glanzend in het felle licht van de suite, terwijl zijn borstkas nog steeds heftig op en neer ging, elke ademhaling een strijd op zich. Alex stond erbij als aan de grond genageld, haar blik ging van mij naar hem en weer terug. Je kon zien hoe ze probeerde te begrijpen wat er in godsnaam net gebeurd was, maar ze leek de grip op de realiteit kwijt. Haar mond bewoog zonder geluid te maken, alsof ze woorden wilde vormen, maar niet wist welke. Gökhan stak zijn vinger uit, priemde ermee in mijn richting alsof hij me met die ene beweging kon doorboren. “You had a hand in this, you son of a bitch!” Zijn stem brak bijna, maar hij herpakte zich, zijn gezicht vertrokken van haat. Zijn ogen dwaalden even af, zoekend naar iets om zich op af te reageren, iets wat hij aan stukken kon scheuren. Zijn handen openden en sloten zich als klauwen, alsof hij probeerde zichzelf te beheersen, maar het was duidelijk dat hij een haarbreedte verwijderd was van volledig door te slaan. Dit was een man op het randje van de afgrond. En ik stond erbij, vol verbazing over hoeveel effect mijn woorden hadden gehad. Ik grijnsde breed, ondanks de situatie. “How could I have done that, mate? I never handled contracts.” Mijn toon was achteloos, bijna speels, alsof ik zojuist had gezegd dat ik net een kop koffie had gezet en niet dat er een bom was ingeslagen in hun zorgvuldig opgebouwde wereld. Gökhan’s gezicht vertrok nog meer bij mijn woorden. De ader op zijn voorhoofd leek op het punt te staan om te ontploffen, maar ik wist dat ik nu de touwtjes in handen had. Chaos was in mijn voordeel. Alex echter… haar blik was iets anders. Een mengeling van walging en pure, onversneden haat. Ze keek me aan alsof ik een insect was dat ze graag met één welgemikte klap zou verpletteren. Haar lippen trilden, haar neusvleugels bewogen in snelle, korte stoten. “Why are you actively trying to destroy this club, Gökhan’s lifework?” Haar stem was laag, sissend bijna, alsof ze de woorden door haar tanden perste. De hypocrisie was ongekend. Alsof zijzelf geen enkele rol had gespeeld in de machinaties achter de schermen. Ik hield haar blik vast, mijn ogen geen moment wijken, en ik voelde een kort moment van twijfel. Zou ik nu echt alles op tafel gooien? Haar erbij betrekken? Maar in for a penny, in for a pound. “Alex…” Ik pauzeerde, plaatste de toppen van de vingers van beide handen tegen elkaar, alsof ik de zelfverklaarde meesterstrateeg was die een volgende zet overwoog. “You actively told me to undermine Gökhan at every possible turn. What the hell?” De reactie was precies zoals ik had gehoopt. Haar ogen schoten vuur, haar mond viel open, alsof ik haar zojuist een harde klap had verkocht zonder zelfs maar op te staan. Ze hapte naar adem, haar handen balden zich tot vuisten en ze zette een stap naar voren, de beweging ruw en ongecontroleerd. “You…” begon ze, haar stem schor van woede, “You… lying bastard!” Gökhan keek van haar naar mij, zijn gezicht vertrokken in een grimas die ergens tussen pijn en verwarring balanceerde. Zijn ogen zochten de hare, alsof hij antwoord zocht op de beschuldigingen die in de lucht hingen, op het scherp van de snede. De stilte die volgde was allesbehalve leeg. Het zinderde van onuitgesproken woorden, van verdenkingen en wrok die zich hadden opgebouwd tot een vulkaan die elk moment kon uitbarsten. “Am I?” antwoordde ik kalm, mijn stem droop van ironie. “Or are you just pissed off because I’m saying out loud what you’ve been scheming all along?” Ik leunde iets naar voren, mijn ogen vernauwden zich tot spleetjes. De woorden dropen van het cynisme, als trage druppels gif. “Don’t play the saint, Alex. Not after everything we both know.” De grimas op haar gezicht werd alleen maar strakker, haar tanden ontbloot als die van een razende hond. “You son of a…” “Enough!” Gökhan’s stem galmde door de kamer, krachtiger dan ik in tijden van hem had gehoord. Zijn hand zwaaide door de lucht in een woeste beweging, alsof hij het gesprek letterlijk van zich af wilde slaan. “Both of you! Shut up!” Zijn ogen priemden zich eerst in de mijne, toen in die van haar. “What the hell is happening here?” Zijn stem trilde, maar er zat iets rauws in, iets dreigends. Hij zette een stap naar achteren, zijn handen schuddend alsof hij iets onzichtbaars van zich af wilde werpen. “I don’t know who to trust anymore…” Dat was het. Dat ene moment van twijfel, die ene barst in de façade van de man die altijd dacht alles in de hand te hebben. En ik genoot ervan. Elk seconde dat zijn blik schichtig van haar naar mij en weer terug schoot, voelde als een triomf. Ik zou die momenten opzuigen, opslaan in mijn geheugen voor de momenten waarop het weer tegenzat, want dit, dit was mijn overwinning. Alex stond daar met haar handen lichtjes trillend voor haar borst, alsof ze zichzelf wilde beschermen tegen een onzichtbare aanval, maar haar blik was allesbehalve bang. In die ogen schuilde iets duisters, iets wat leek te loeren op de perfecte gelegenheid om toe te slaan. Haar stem was laag, slechts een fluistering die nauwelijks het oppervlak van de spanning in de kamer beroerde. “Darling, do you really trust the word of this man, who forced himself on me?” Haar woorden waren geladen, alsof ze een geladen revolver in zijn richting richtte. De stilte die volgde was zo dreigend dat je een speld kon horen vallen, als die speld tenminste de moed had gehad om in deze ruimte te vallen. Gökhan, die zich net nog schreeuwend en briesend had opgesteld, bevroor midden in een beweging. Zijn hele lichaam leek versteend, de tumbler, zojuist nog verwoestend door de kamer geslingerd, niets meer dan een triviaal detail in het grotere drama dat zich nu afspeelde. Het leek alsof er een donker, bijna tastbaar aura om hem heen hing, alsof elke vezel van zijn wezen met pure woede en ongeloof was gevuld. Zijn ademhaling werd zwaarder, zijn schouders trilden lichtjes en zijn ogen… God, die ogen. Ogen die priemden als ijskoude dolken, gericht op eerst Alex en dan op mij, afwisselend, als in een macabere tenniswedstrijd. De lucht in de kamer voelde ineens ijl, moeilijk in te ademen, alsof we allemaal gevangen zaten in een glazen stolp waarin het zuurstofgehalte snel afnam. “What is this?” vroeg hij, zijn stem zo kil en beheerst dat het me kippenvel bezorgde. De woorden waren bijna een fluistering, maar juist dat maakte het zoveel enger. Ze hadden de kracht van een allesvernietigende explosie, een oerkracht die elk moment los kon barsten. Alex, de vrouw die normaal gesproken met woorden en daden een man als Gökhan wist te beheersen, zette nu een paar onzekere stapjes achteruit, haar lippen trillend, haar wangen rood van ingehouden emotie. “A while back, after one of the celebrations, John…” Haar stem brak, de pauze precies lang genoeg om de betekenis te laten doordringen. “He followed me and he… he…” Ze snikte, een perfect getimede snik, alsof het een symfonie was die ze al honderd keer eerder had uitgevoerd. “I didn’t want to, but he was so much stronger than me.” Als blikken konden doden, dan zou ik nu allang in mijn graf liggen. Gökhan’s ogen stonden strak op haar gericht, zijn gezicht een masker van doodse ernst, terwijl hij zijn vuisten balde. Zijn kaak trilde van de ingehouden woede, de spieren zo strak gespannen dat het leek alsof hij elk moment zijn tanden kapot zou bijten. Zijn blik verplaatste zich naar mij en weer terug naar haar, alsof hij zich probeerde te oriënteren in een totale chaos van emoties. “Why didn’t you tell me?” vroeg hij, zonder zijn blik van haar los te maken. Zijn stem, die normaliter de zelfverzekerde controle van een maffiabaas uitstraalde, klonk nu laag, haast vertwijfeld, alsof hij al wist dat er iets afschuwelijks zou volgen, maar het nog niet onder ogen durfde te zien. Alex snikte weer, haar ogen wanhopig en gevuld met tranen die precies op het juiste moment begonnen te glinsteren. “I was afraid you wouldn’t want me anymore.” Ze liet haar hoofd hangen, als een geslagen hond, en keek naar de vloer, haar schouders licht schokkend van emotie. Een meesterlijke zet. De kilte in Gökhan’s blik leek een fractie te breken, alsof een dun laagje ijs even barstte. Hij zuchtte diep, alsof hij probeerde zichzelf te kalmeren, maar toen hij zijn blik weer op mij richtte, vlamde de woede weer op, feller dan voorheen. De moordlust was bijna tastbaar, zijn ogen stonden wijd open, de pupillen als zwarte poelen vol vernietigingsdrang. “And you… I trusted you…” Zijn stem schoot omhoog in volume, de toonhoogte een octaaf hoger dan normaal. Een man op het randje van controleverlies. Hij zette een stap in mijn richting, zijn schouders trilden van de opgekropte agressie. Alex zag haar kans schoon en gooide er nog wat extra olie op het vuur. “I have evidence,” siste ze, haar stem doordrenkt van zelfvoldaan venijn. Haar gezicht was weer in de plooi, de vrouw die zojuist huilde leek niet meer dan een vage schim van haar ware zelf. “DNA on my skirt.” De kamer leek samen te krimpen, het plafond zakte bijna naar beneden, de muren kwamen dichterbij. Het licht viel op haar gelaat en maakte de grimas op haar gezicht scherp en verontrustend. Ze stond daar, met een blik die zelfgenoegzaamheid en triomf uitstraalde, alsof ze zojuist een konijn uit de hoge hoed had getoverd. Mijn mond voelde droog aan. Mijn eigen hart bonkte luid in mijn oren, mijn hoofd duizelde. Alles wat ik kon zien, alles wat ik kon horen, was het geraas van mijn eigen gedachten en de echo van haar woorden. Gökhan leek op het punt te staan om zich op mij te storten, als een leeuw die zijn prooi te pakken had. Zijn ademhaling was zwaar en onregelmatig, de spieren in zijn nek trilden zichtbaar. Er was niets meer dat ik kon zeggen, niets dat ik kon doen om de stroom te keren. De kaarten waren op tafel gelegd en het voelde alsof ik met een blanco hand in de hoogste inzet zat. Een simpele beschuldiging, maar haar timing was perfect. In een fractie van een seconde had ze het spel volledig naar haar hand gezet. Ik keek van haar naar hem, wachtend op de eerste explosie, het eerste woord dat het einde zou betekenen. De stilte hield aan, dus ik besloot zelf actie te ondernemen. Ik had namelijk ook nog een troefkaart in handen, eentje die ik vastbesloten was om uit te spelen. Mijn handen gingen omhoog, mijn vingers gespreid in een gebaar van defensieve kalmte, alsof ik een wilde tijger probeerde te temmen. Gökhan’s ogen flitsten van mijn handen naar mijn gezicht en weer terug. Zijn hele lichaam stond strak van de spanning, als een opgetrokken boog. De kilte van zijn blik kon ik bijna voelen, een bevroren muur van pure, onversneden haat. "Easy there, tiger," zei ik, mijn stem laag, met net genoeg kalmte om hem een fractie te doen aarzelen. Een korte pauze. Even, een moment, waarin ik de controle leek te grijpen. "I’m not denying nothing happened." Ik liet de woorden bewust langzaam en haast onverschillig over mijn lippen rollen, alsof het allemaal slechts een kwestie van interpretatie was. Zijn ogen vernauwden zich, een adertje in zijn hals begon gevaarlijk te kloppen. Alex keek me aan, haar gezicht wit weggetrokken van verbazing, de gebruikelijke vleug van arrogantie had haar plotseling verlaten. Haar lippen waren stijf opeengeperst, de woede en angst vochten om de voorgrond. Perfect. Mijn blik gleed weer terug naar Gökhan, en met een kleine grijns die alleen maar olie op het vuur kon gooien, leunde ik lichtjes naar voren, alsof ik hem een groot geheim ging vertellen. "But your wife came onto me." Het venijn in haar blik was bijna tastbaar. Ik voelde hoe haar ogen zich als priemen in mijn huid boorden, maar ik hield mijn focus op Gökhan. *Sorry Alex, je bent even bijzaak nu*. Ik nam mijn tijd, rekte de stilte op tot een dunne draad die elk moment kon knappen. De spanning was zo dik dat je die met een bot mes zou kunnen snijden. “And while we’re discussing the merits of marriage and being faithful…” Ik liet de woorden in de lucht hangen, zag hoe Gökhan’s wenkbrauwen zich langzaam samenpersten tot een diepe frons van verwarring en wantrouwen. Mijn hand ging traag naar mijn jaszak, geen haast, geen plotselinge bewegingen. Zijn blik volgde elk klein gebaar, alsof hij verwachtte dat ik een wapen zou trekken. Met een theatraal gebaar haalde ik mijn telefoon tevoorschijn. Ik hield hem even voor me op, de donkere glans van het scherm weerkaatste het schemerlicht in de suite. Een paar snelle bewegingen met mijn vingers, even swipen, en daar stond het: het filmpje. De troefkaart waar ik zo zuinig op was geweest, het geniepige wapen dat ik achter de hand had gehouden voor precies dit moment. De duivelse grijns die op mijn gezicht kroop, liet niets aan de verbeelding over. Ik keek Alex even aan, haar ogen wijd opengesperd van schrik en ontzetting. Alle kleur was uit haar gezicht weggetrokken, ze zag eruit alsof ze zojuist een geest had gezien. De normaal zo beheerste en berekenende vrouw leek plotseling een trillend hoopje angst. “How about that, little miss Hypocrite?" siste ik, mijn stem een fluistering vol minachting en triomf. Ik richtte de telefoon op haar, de eerste seconden van het filmpje speelden af, en de wereld leek even stil te staan. Gökhan’s blik gleed langzaam van mijn gezicht naar het scherm en weer terug, het ongeloof in zijn ogen vermengd met iets wat ik nog niet eerder had gezien: pure, onversneden verwarring. De eerste beelden toonden precies datgene wat ik wilde dat hij zag. Alex, giechelend en kirrend, Colin’s armen om haar heen. En daarna, de intieme bewegingen die de schijnwerpers zetten op de duistere kant van deze farce. Gökhan’s mond zakte langzaam open, zijn kaken trilden, en ik zag hoe zijn ogen donkerder werden, een schaduw van diepe, kolkende woede trok over zijn gelaat. Alex probeerde iets te zeggen, haar lippen bewogen, maar er kwam geen geluid uit. Het leek alsof haar stembanden bevroren waren, alsof elk woord, elke leugen die ze nog in de aanbieding had, verstikte in haar eigen keel. Haar handen gingen naar haar mond, haar ogen flitsten wanhopig tussen Gökhan en mij, terwijl haar borstkas schokte van paniekerige ademhalingen. Gökhan’s hele lichaam verstijfde, zijn ademhaling was een sissende woede, en hij balde zijn vuisten tot zijn knokkels wit werden. “What… what the fuck is this?!” brulde hij plotseling, de woorden braken als een mokerslag door de kamer. Hij stond op, zijn bewegingen ongecontroleerd, bijna wankelend, alsof hij net een stoot in zijn maag had gekregen. “Calm down, mate,” zei ik, mijn stem zo beheerst mogelijk, terwijl ik het filmpje stopte en mijn telefoon langzaam weer in mijn jaszak liet glijden. Ik voelde hoe mijn handen lichtjes trilden, maar ik wist de façade van controle overeind te houden. “You see, the truth is a slippery thing. So before we start throwing accusations around, maybe you should have a good, long look in the mirror.” Zijn blik was wild, ongrijpbaar, maar er zat ook iets van verwarring in, iets dat nog niet helemaal op zijn plek viel. De dynamiek was verschoven, het spel een totaal andere wending genomen. Alex stond daar, machteloos, haar hele plan, haar zorgvuldig opgebouwde façade, in een keer verpulverd door mijn tegenaanval. Misschien zou dit me niet redden, misschien bracht ik mezelf alleen maar dieper in de problemen, maar in dit moment, met Gökhan’s woedende blik die heen en weer flitste tussen ons, voelde ik voor het eerst dat ik het script aan het herschrijven was. De regie lag weer even in mijn handen. Voor hoe lang? God mocht het weten. Ik had argwaan moeten krijgen. De manier waarop Alex totaal niet leek te schrikken van mijn onthulling, geen spier vertrok, geen gefronste wenkbrauw, geen snelle blik van paniek—het had als een alarmbel door mijn hoofd moeten galmen. Maar nee, ik was verblind door mijn eigen bravoure, door het venijn in mijn woorden en het genot van mijn vermeende overwinning. Ach ja, achteraf is het altijd makkelijk lullen. Mosterd na de maaltijd, zoals mijn grootmoeder dat vroeger zei, terwijl ze achteraf opmerkte hoe de thee al koud was toen ik mijn mond verbrandde. Het moment dat de grond onder mijn voeten vandaan zakte, kwam toen Gökhan’s hand omhoog schoot, niet naar mij of naar Alex, maar naar zijn eigen borstkas. Zijn vingers verkrampte om de revers van zijn overhemd, die kleine beweging waarin al zijn kracht en energie leek samen te vloeien. Zijn ogen sperden wijd open, alsof hij plots een wapen in mijn hand zag dat er niet was. En toen hoorde ik het, een rauw, gorgelend geluid, alsof hij probeerde een schreeuw te onderdrukken die vastzat in zijn keel. “Gökhan!” riep Alex, maar er zat niets van echte bezorgdheid in haar stem. Het was theater, een halve, verdraaide imitatie van paniek. Ik keek haar aan, mijn ogen nog vol van adrenaline en het idee dat ik het spel had gewonnen. En zij? Zij keek rustig terug, haast verveeld, alsof ze het hele tafereel al eens had gezien. En misschien had ze dat ook. Een fractie van een seconde later zonk Gökhan door zijn knieën. Zijn gezicht was asgrauw geworden, kleine zweetdruppeltjes parelden op zijn voorhoofd. De man die zonet nog brulde van woede, die zijn woeste kracht door de kamer had laten golven, kromp nu ineen als een kind dat een zware straf verwachtte. Hij keek me recht aan, zijn ogen gevuld met een wanhoop die mijn bloed deed stollen. Zijn mond opende zich, maar er kwam geen geluid. Zijn lippen bewogen woordeloos, als de vinnen van een vis die plots op het droge was gegooid. “Fuck… Gökhan?” stamelde ik, de verbijstering in mijn stem was niet te onderdrukken. De machteloosheid sloeg als een ijskoude golf over me heen. Dit… dit hoorde niet. Ik was niet degene die een hartaanval kreeg, hij zou moeten breken, smeken, knielen desnoods. Dit paste niet in het scenario dat ik voor ogen had. Zijn adem stokte, zijn hele lichaam trilde. Hij zakte verder in elkaar, zijn schouders schokten, zijn borstkas ging hortend op en neer, alsof hij vocht tegen een monster dat hem van binnenuit verscheurde. De hand die zijn borst vastgreep, trok nu krampachtig aan het stof van zijn hemd, de knopen sprongen los door de kracht van zijn verkrampte vingers. “Gökhan! Gökhan, oh my God!” Alex rende naar hem toe, knielde naast hem neer. Maar zelfs toen was er geen spoortje van echte paniek in haar houding, geen echte emotie in haar stem. Haar hand rustte halfhartig op zijn rug, een schamele vertoning van troost. Ze keek even naar mij op, en ik zag het: die blik van kil, berekenend triomf. Ze had het geweten, de sluwe teef had het allemaal geweten. En ik? Ik had als een dom schaap precies gedaan wat ze wilde. “Call an ambulance, John!” riep ze, maar haar stem klonk al bijna gedempt, als in een droom. De adrenaline maakte plaats voor een verlammende, misselijkmakende wanhoop. Mijn hand greep instinctief naar mijn telefoon, maar ik had moeite om de cijfers te zien door de vertroebeling van mijn blik. Mijn hart bonsde zo hard dat ik het voelde dreunen in mijn slapen. Het hele tafereel leek zich in slow motion af te spelen. Gökhan lag nu half op de grond, zijn borstkas kwam nauwelijks nog omhoog, elke ademteug klonk als een pijnlijke, gesmoorde piep. Zijn ogen fladderden een paar keer, een schokkende beweging van zijn hoofd was het enige teken dat hij nog bij bewustzijn was. En toen… niets. Een verstikkende stilte die de kamer vulde als een verstikkende deken. “Shit… oh shit… Gökhan, stay with us, man,” fluisterde ik, maar mijn woorden hadden even goed door de muren van een gevangeniscel kunnen weerklinken. De realiteit sloeg als een mokerslag toe. Hij kreeg een hartaanval, hier, nu, voor mijn ogen. Mijn handen trilden, mijn knieën werden week. Alles vervaagde, behalve die ene, ijskoude gedachte: als hij nu sterft… ben ik dan de schuldige? En Alex? Ze keek weer op, haar ogen kalm, haar lippen nauwelijks bewogen. “You did this, John,” zei ze met een fluistering die net hard genoeg was om door te dringen. Die woorden verpletterden elke laatste zekerheid die ik nog in me had. Gökhan’s lichaam lag daar, levenloos, maar zij was het die de moordzuchtige blik in haar ogen had. “You just killed him.” Reacties en dergelijke. Spoiler 18 minuten geleden zei Marius: Next level mindgames. Gotta love it. Zag je deze ontknoping aankomen? 6 minuten geleden zei ElMarcos: De spelletjes zijn langzaam maar zeker van onschuldig, naar politiek en nu ogenschijnlijk op leven of dood gegaan. Het begint inmiddels een gevaarlijke situatie te worden voor John en de vraag die blijft hangen; waar gaat hij heen? Een andere club of toch 6 feet under? Lekkere foreboding "Leven en dood" pakte inderdaad heel letterlijk als zodanig uit. Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill @Titan Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 8 oktober Share Geplaatst 8 oktober Een discussie die uitdraaide op leven en dood. Maar toch met de persoon waarvan je het op zich het minst zou verwachten als slachtoffer. Oftewel, nee, deze zag ik niet aankomen Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
ElMarcos Geplaatst 8 oktober Share Geplaatst 8 oktober Dit was een wending die ik toch niet meteen zag aankomen, maar je weet wat ze zeggen. Kill your darlings. Alex heeft dat letterlijk genomen, want die sluwe feeks zal vast iets met die fles gedan hebben. De volgende stap is toch dat klysma met Sriracha saus voor John denk ik, want het enige wat nog ontbreekt is een goede ouwe pijnlijke marteling. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
spoedt Geplaatst 8 oktober Share Geplaatst 8 oktober Wat een update. Alles op tafel en een twist die ik niet zag aankomen. Ben benieuwd hoe dit gaan eindigen. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 8 oktober Auteur Share Geplaatst 8 oktober CCCXXXVI. De nasleep Alex’ gezicht veranderde in luttele seconden van grimmige woede naar een ijzige, emotieloze kalmte. Haar lippen trokken zich strak naar beneden, de ogen knepen samen tot kleine spleetjes, alsof ze me bestudeerde, als een insect dat je eerst platdrukt om het daarna rustig te dissecteren. Ze haalde diep adem, haar borstkas kwam amper omhoog, en toen ze sprak, was haar stem als de scherpe rand van een scheermes, geruisloos maar snijdend. “That’s what we will tell everyone anyway,” sprak ze langzaam, de nadruk op elk woord leggend alsof ze wilde dat ze zich als spijkers in mijn hoofd boorden. Ze leunde naar voren, haar handen nog steeds half rustend op Gökhan’s bewegingloze schouders, maar haar hele houding straalde niets anders uit dan berekenend gif. “Gökhan and you had a discussion, things got heated…” Haar stem gleed weg in een sinistere fluistering, de toon alsof ze het scenario dat ze zojuist had bedacht al honderd keer had gerepeteerd. Haar ogen boorden zich in de mijne, geen enkele emotie in die kille, blauwe vijvers. “…and he had a heart attack.” De woorden bleven even hangen in de lucht. Haar mondhoeken trokken nu iets omhoog, maar het was geen echte glimlach, eerder een grimas van iemand die tevreden is met een lugubere vondst. Ze hief haar kin iets omhoog, het gezicht vol minachting, alsof ik een ongewenst kind was dat ze een standje gaf voor het morsen van melk op een tafelkleed. “Poor man had a bad coke habit, which didn’t help matters.” Het sarcasme droop van haar stem, bijna hoorbaar in de kille stilte die nu in de kamer hing. Ze tuitte haar lippen even, alsof ze zich afvroeg wat voor effect haar woorden hadden, of ze hun doel raakten. Maar die ogen, die spiedende, koude ogen, lieten niets aan het toeval over. Dit was niet iemand die gokte. Dit was iemand die zeker wist dat ze alles in de hand had. Mijn mond voelde droog aan, de klamme zweetdruppels op mijn voorhoofd gaven me het idee dat ik elk moment kon flauwvallen. Ik keek naar Gökhan’s roerloze lichaam, naar zijn hand die nog steeds half in de lucht hing alsof hij naar adem greep, naar de tumbler die daar in scherven op de vloer lag, omringd door donkere vlekken whisky op het glanzende marmer. En dan weer terug naar Alex. Die blik van haar was onverzettelijk, onverwoestbaar, als die van een roofdier dat zijn prooi had vastgezeten. “Really… really sad case, Gökhan. Couldn't handle a bit of stress and…” ze maakte een nonchalant wuivend gebaar met haar hand, alsof ze een vervelende vlieg verjoeg, “…his poor heart just gave out.” Daarna bleef het stil. Het enige geluid dat de kamer vulde was het trage, schokkende geluid van mijn eigen ademhaling. Ze hield mijn blik vast, haar gezicht een maskerade van grimmige vastberadenheid en ironische amusementswaarde. Alsof ze genoot van het feit dat ik langzaam begon te beseffen wat er zojuist was gebeurd. Wat de gevolgen zouden zijn. Wie de schuldige zou zijn. “People will understand,” vervolgde ze. Haar stem klonk nu bijna geruststellend, alsof ze me een dienst bewees. “And it’s not even a lie, John. He did have a bad habit. It’s only fair… to blame it on something he couldn’t control, right?” Ze knikte bedachtzaam, alsof ze zichzelf overtuigde, maar die blik in haar ogen sprak boekdelen. Ze had het hele scenario al uitgestippeld. Ik was de pion die precies naar haar pijpen danste, zonder dat ik het zelf door had. En ik? Ik voelde mijn eigen benen in pudding veranderen, mijn knieën die bijna dreigden te bezwijken onder het gewicht van wat ze zei. De woorden kwamen als donderslagen bij heldere hemel aan. Wat kon ik in godsnaam nog zeggen? Ze had de controle, elke uitweg was vakkundig dichtgetimmerd, elke hoop op een wederwoord verstikte ze in die ijzige sereniteit. “So what was the plan, Alex?” vroeg ik, mijn stem laag, bijna verstikt door de spanning die in de kamer hing. Haar reactie kwam meteen, een korte, spottende lach die meer weg had van een verongelijkte boer die zijn mislukte oogst probeerde weg te wuiven. “Believe it or not, John, but we are pleased with your work.” Haar stem gleed bijna nonchalant door de ruimte, maar haar ogen spraken een heel ander verhaal. Die waren ijskoud, berekenend, als die van een slager die een groot stuk vlees fileert. Ze tuitte haar lippen even, alsof ze een zure smaak van haar tong wilde verdrijven. “The Georgians were impressed with your efforts and they wanted to bring you back to Cyprus, to take over a top tier side.” Ze stopte even, nam een langzame, diepe ademteug en liet haar blik over de kamer dwalen, alsof ze elk hoekje en kiertje van deze luxueuze suite wilde memoriseren. Alsof ze alle materiële overvloed waar ze zich nu in baadde in zich wilde opnemen, om het vervolgens weer als een giftige cocktail over me uit te spuwen. Ze leunde tegen de rand van het bureau en vouwde haar armen over elkaar, haar kin een tikje naar voren gestoken in een arrogante pose. “Even easier to make money with quality players, my dear,” vervolgde ze op luchtige toon, maar de snerende ondertoon in haar woorden was onmiskenbaar. Haar mondhoeken kropen omhoog in een flauwe glimlach die geen enkele warmte uitstraalde. Diep vanbinnen leek ze zelfs een beetje te genieten van de verwarring op mijn gezicht. Ze wist dat ze het mes diep in mijn rug stak, en ze draaide er nog even extra aan om te voelen hoe ik langzaam leegliep. Die verdomde zelfvoldane blik op haar gezicht… Ze gaf geen krimp, alsof ze zich geen moment zorgen maakte over de explosieve situatie. Geen rilling, geen knipperende ogen. Alleen die schijnheilige glimlach die bijna pijn deed om naar te kijken. Haar ogen keken me aan met een minachting die door merg en been sneed. “They saw your potential, John. All the good work you’ve been doing… managing the transfers, the loans, and the deals. You’re the perfect errand boy.” De klemtoon die ze legde op die laatste twee woorden, alsof ze ze in een koperen ketel had gegoten en hard had laten afkoelen, maakte mijn handen trillen van ingehouden woede. Ze wist het. Ze wist dat dit me van binnen opvrat, maar het kon haar geen flikker schelen. Ze wilde dat ik het voelde. Dat ik het zou slikken, mijn tanden op elkaar zetten en het met een grimas verteren. “Perfect position for you, don’t you think? With better players, more resources… More pressure, of course, but also… more rewards.” Haar stem gleed als zijde door de ruimte, maar die ogen… die ogen waren staalhard. Ieder woord was een dolk die ze in mijn richting gooide, terwijl ze het publiek speelde met die subtiele handgebaren en dat lichte hoofdschudden. Alsof ik een kind was dat een standje kreeg omdat het zijn speelgoed niet goed had opgeruimd. “Imagine that, John,” fluisterde ze nu, haar stem plotseling zachter, bijna intiem. Ze boog zich naar voren, haar mond nu vlak bij mijn oor, de geur van dure parfum die me bijna deed kokhalzen. “Imagine what you could achieve there… But of course…” Haar ogen vernauwden zich tot spleetjes, die wolfachtige grijns weer op haar gezicht, “…if you decide to be difficult… well, you know what they say… there’s always an easier way to cut dead weight.” De kilte in haar stem deed mijn nekhaar recht overeind staan. Mijn mond voelde als een woestijn, mijn hart bonkte als een bezetene. Ze leunde achterover, het gevaarlijkste roofdier in de kamer, en sloeg haar armen losjes over elkaar, haar blik nog steeds vast op mij gericht. Alsof ze wachtte tot ik zou ineenkrimpen, tot ik zou buigen, me zou laten onderwerpen aan haar smerige spel. Ik slikte, een gevoel van misselijkheid borrelde op in mijn keel. “What the fuck did you promise them, Alex?” Ze haalde haar schouders op, alsof het antwoord er helemaal niet toe deed. Alsof mijn wanhoop slechts een voetnoot in haar zorgvuldig georkestreerde plannetje was. “Oh, just a few things here and there,” fluisterde ze zacht, haar glimlach nu breed en zonder enige spijt. “Nothing that would inconvenience you… much.” En daar stond ze dan. Alex. De ongenaakbare, berekenende Alex, die elk woord afwoog als kogels die ze in een revolver stopte, klaar om de loop tegen mijn slaap te zetten en af te drukken. Reacties en dergelijke. Spoiler 4 uur geleden zei Marius: Een discussie die uitdraaide op leven en dood. Maar toch met de persoon waarvan je het op zich het minst zou verwachten als slachtoffer. Oftewel, nee, deze zag ik niet aankomen Missie geslaagd in dat opzicht Dit was trouwens een overkoepelende verhaallijn die vanaf moment één gepland was. Het hoe en wanneer, dat is pas kortgeleden bedacht. 2 uur geleden zei ElMarcos: Dit was een wending die ik toch niet meteen zag aankomen, maar je weet wat ze zeggen. Kill your darlings. Alex heeft dat letterlijk genomen, want die sluwe feeks zal vast iets met die fles gedan hebben. De volgende stap is toch dat klysma met Sriracha saus voor John denk ik, want het enige wat nog ontbreekt is een goede ouwe pijnlijke marteling. Een les uit het boekje van George R.R. Martin. Er komt overigens nog een prachtige marteling aan, in de nabije toekomst zelfs. 2 uur geleden zei spoedt: Wat een update. Alles op tafel en een twist die ik niet zag aankomen. Ben benieuwd hoe dit gaan eindigen. Rommelig, want hoe kan dit nog goed aflopen? Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill @Titan Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Titan Geplaatst 8 oktober Share Geplaatst 8 oktober Altijd weer die vrouwen . Een errand boy voor dergelijke figuren is niet de classificatie die je graag wilt horen. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 8 oktober Share Geplaatst 8 oktober Once a bitch ... Alex lijkt John in de tang te hebben, maar hij heeft natuurlijk al voor meerdere hete vuren gestaan. This is not over yet. Denk ik Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Djurovski Geplaatst 8 oktober Share Geplaatst 8 oktober Deze is kouder dan een lijk die al op ontbinden staat de tering Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 9 oktober Auteur Share Geplaatst 9 oktober CCCXXXVII. De afhandeling "So back to Cyprus..." Mijn woorden kwamen er gebroken uit, de angst lag als een zware steen op mijn borst. Niemand zat daar op mijn terugkeer te wachten. Ik zag de hoekjes van haar mond omhoog kruipen, die kenmerkende grimas die niets met vreugde of plezier te maken had. Het was alsof ze haar gezicht half optilde in een vlaag van sarcasme. Alex grijnsde naar me, maar die grijns was leeg, zonder warmte, zonder oprechtheid. Alleen een kille, meedogenloze plooitrekking die aangaf dat ze elk sprankje hoop dat ik misschien nog had, met alle plezier zou willen verpletteren. “You might be in luck though, John.” Haar stem sneed als een scheermes door de lucht, scherp en klinisch. Elk woord was afgewogen, als een chirurg die precies wist welke ader hij moest doorsnijden om de patiënt te laten bloeden zonder hem meteen te doden. “I have been looking to cut ties with the Georgians.” Ze liet de woorden even hangen, haar ogen half gesloten alsof ze nadacht over een moeilijk rekensommetje. “I'm still undecided if they can have your sorry carcass as a parting gift...” Ze kantelde haar hoofd iets, haar ogen als een roofdier dat net had besloten nog wat met zijn prooi te spelen voordat het de dodelijke beet uitdeelde. Haar stem zakte een octaaf, werd zachter, intiemer bijna, alsof ze me een bekentenis deed die alleen tussen ons tweeën mocht blijven. “Or if I am willing to spite them, just to show them I mean business.” De bewegingen van haar mond waren minimaal, de woorden kwamen er bijna ingehouden uit, als een fluistering die zich door de kamer sloop en zich in mijn oren vastklampte. Haar blik stond onverschillig, maar die ogen... die ogen verraadden de intensiteit van de situatie. Ze kneep haar lippen op elkaar, even, net lang genoeg om die spanning te laten hangen, en toen kantelde haar hoofd weer de andere kant op, alsof ze zich verveelde. Ik kon het nauwelijks verdragen hoe gemakkelijk ze leek te beslissen over mijn lot, alsof ik een afgedankte pion was die ze zonder moeite van het schaakbord kon vegen. Ze haalde haar schouders bijna onmerkbaar op, als om te zeggen dat het allemaal om een futiliteit ging, iets waar ze later misschien nog eens over zou nadenken, of misschien ook niet. De manier waarop ze haar vingers over de leuning van de stoel liet glijden, zachtjes, als een liefkozing voor een huisdier dat op haar bevel zou kwispelen... Het deed mijn maag omdraaien. “Just imagine it, John. I could make one call, tell them you’ve been a thorn in my side and that I want to make things right with a nice, juicy offer.” Haar stem werd lichter, bijna vrolijk, maar die vreugde was gespeend van alle empathie. “Or…” Ze keek me strak aan, een blik vol kilte en berekening. “Or I could simply say fuck it, and let you walk away. Just like that.” Ze grijnsde opnieuw, maar het was een vreugdeloze, klinische vertoning, alsof ze een walgelijk gerecht voorgeschoteld kreeg waar ze nu toevallig even mee moest doen. “Decisions, decisions…” Haar tong gleed kort langs haar lippen, alsof ze de smaak van mijn angst proefde. “So you better start being very, very convincing about why I should bother to let you go.” Het was een spel. Een sadistisch spel waar ik geen invloed op had, en zij wist dat. Ze wist dat ik gevangen zat in deze kooi van woorden, vastgebonden door de touwen van haar dictaat, en dat ik niets anders kon doen dan toegeven. Haar ogen volgden elke beweging, elke zenuwtrekking in mijn gezicht. De intensiteit was verstikkend. Ze kantelde haar hoofd nogmaals, nu net iets dieper, alsof ze aan het overwegen was om het mes in mijn hart te steken, alleen om te zien of ik nog zou kronkelen als ze het deed. “Cat got your tongue?” Haar stem was nu nauwelijks meer dan een fluistering, maar het bracht me terug naar de realiteit, een kille, akelige realiteit waarin ik slechts een speelbal was van haar grillen. Ik kon niet anders dan mijn kaken op elkaar klemmen en proberen niet te bezwijken onder de druk. “I’d prefer to stay away from Cyprus.” De woorden klonken als een smeekbede, maar ik slikte de laatste restjes van mijn waardigheid door en hield mijn gezicht in de plooi. Alex keek me aan, haar ogen scherp als scheermessen, alsof ze elk woord van mijn mond wilde schrapen. Haar wenkbrauwen trokken een fractie omhoog, die typisch minachtende blik waarmee ze altijd naar de zwakkeren keek, de pechvogels die in haar web verstrikt raakten. “Considering the shitshow you created there…” Haar lippen krulden zich op in een gemene grijns, een blik die je normaal zou associëren met een slager die net zijn mes heeft geslepen. “I fully understand.” Ze draaide de woorden om in haar mond alsof ze ze wilde proeven, ze liet elk syllabe vallen met de finesse van een chirurgische ingreep. “However, I want you gone from Erzincan,” vervolgde ze met een ijzige kalmte, terwijl ze nonchalant met haar vingertoppen over de rugleuning van de fauteuil gleed, haar houding alsof ze een kat was die haar klauwen in een muis sloeg. “... and to me,” ze hief haar kin iets op, haar blik vol dedain, “this is the easy way out.” Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Ze hield me in haar blik gevangen als een roofdier dat met zijn prooi speelt, de hint van een geniepige glimlach spelend om haar mondhoeken. De stilte was ondraaglijk, gevuld met een spanning die in elke hoek van de kamer kroop, alsof zelfs de luxueuze meubels het niet durfden op te nemen tegen de kilte van haar woorden. Ze liet haar hand weer zakken en hief één vinger op, alsof ze me een lesje ging leren, haar stem laag, doordrenkt met een bijtende spot. “It all comes down to if the Georgians are willing to let me get out of our arrangement.” Haar stem zakte nog verder, tot een fluistering die zich vastklampte aan de kille lucht tussen ons in. De vingers van haar opgeheven hand tikten langzaam, dreigend, tegen haar slaap. Eén, twee, drie keer, alsof ze de tikkende seconden in mijn hoofd kon horen, elke tik een slag van de klok die aangaf hoe weinig tijd ik nog had. Haar blik bleef gefixeerd op mijn gezicht, zoekend naar een reactie, naar die ene zwakke plek die ze kon benutten om me voorgoed onder haar duim te houden. “See, John…” Ze leunde iets naar voren, haar ogen halfdicht, de woorden kwamen traag en weeg uit haar mond, alsof ze me elk syllabe in wilde prenten. “It’s not really about what you prefer. You don’t have the luxury of preferences right now.” Ze pauzeerde even, liet die woorden op me inwerken, de spanning nog verder opbouwend. “You’re like a piece on the board that nobody wants to move. A nuisance, really.” Ik beet op mijn lip om niet uit te vallen, om de vloek die op het puntje van mijn tong lag, te onderdrukken. Alex keek me zwijgend aan, haar hoofd iets schuin, haar ogen smal, een mix van nieuwsgierigheid en minachting. Toen grinnikte ze kort, een geluid dat op geen enkele manier enige vorm van vreugde uitdrukte. “Oh, don’t look at me like that,” siste ze, haar stem nu weer hard, koel. “It’s nothing personal. Just business.” Ze trok haar mondhoeken verder omhoog, die giftige grijns weer op haar gezicht, een wrede parodie van een glimlach die geen enkel medeleven toonde. Haar blik bleef onveranderd op mijn ogen gericht, zonder een spoortje van twijfel of aarzeling. Alsof ik niets meer was dan een schaakstuk dat ze zonder pardon van het bord kon vegen. “Speaking of just business…” De woorden kwamen eruit voordat ik er erg in had, mijn hoofd knikkend naar het levenloze lichaam van Gökhan dat als een misplaatst decorstuk op de grond lag. Alex volgde mijn blik en iets in haar gelaat verstrakte. Haar ogen vernauwden zich even, haar kaaklijn verstevigde. Toen was daar plotseling die bekende grijns, alsof ze een vuile grap hoorde die alleen zij echt kon waarderen. Het puntje van haar tong gleed kort over haar onderlip, alsof ze de situatie proefde, de smaak ervan absorbeerde. “Right.” Haar stem sneed als een mes door de ruimte, kil en emotieloos. Ze rechtte haar rug, haalde diep adem en zette een paar stappen naar het lichaam, de hoge hakken van haar schoenen tikten luid op de marmeren vloer. Ze bleef een moment over hem heen staan, haar hoofd iets naar voren gebogen, alsof ze een verwarde blik op hem wilde werpen, maar het was meer een uitdrukking van berekening dan van medeleven. “We should call an ambulance,” zei ze bijna nonchalant, met een koele zakelijke toon die totaal niet paste bij de situatie. Haar hand gleed in een vloeiende beweging naar haar telefoon, alsof ze dit al honderd keer eerder had gedaan, alsof het scenario voor haar een script was dat ze in gedachten aan het afspelen was. Haar vingers tikten over het scherm, maar haar ogen bleven strak op mij gericht, de glans in haar blik was van iemand die een puzzelstukje eindelijk op zijn plek zag vallen. “Dead on arrival,” vervolgde ze, haar stem nu wat lager, alsof ze in een vergadering zat met een paar collegamanagers die net slecht kwartaalcijfers hadden gehoord. “But those things happen.” Haar schouders zakten ontspannen naar beneden, haar gezicht gleed weer in die bekende uitdrukking van alledaagse minachting, haar lippen in een dunne lijn getrokken. Ze haalde een keer diep adem, alsof ze zich klaarmaakte voor het grote toneelstuk. “Traffic here in Istanbul is hectic,” zei ze luchtig, met een kort, achteloos lachje erbij, alsof ze een triviale opmerking maakte over het weer. Ze hief haar handen even op, een gebaar van ogenschijnlijke onschuld, haar blik bleef onveranderd, als een marmeren buste van kilte en onverschilligheid. “You and me…” Ze tikte haar vingers even tegen haar kin, alsof ze zich diep in gedachten bevond, maar de fonkeling in haar ogen verraadde dat dit slechts onderdeel van het spel was. “We went to have a drink, came back and found him like this.” Ze maakte een flauw gebaar richting het zielloze lichaam, alsof ze hem aanwees als een stuk vuil dat uit de weg geruimd moest worden. “Shame, really.” De schouders iets omhoog, een vleugje schijnheilige spijt op haar gelaat. “But hey, what can you do?” Ik slikte, de droge brok in mijn keel voelde aan alsof ik een stuk schuurpapier naar beneden probeerde te werken. Ze keek me recht aan, haar ogen vastgeklemd op de mijne, alsof ze elke zenuwtrek, elk klein micro-expressietje op mijn gezicht wilde opnemen en analyseren. Toen glimlachte ze weer, die scherpe, ijzige glimlach die haar tanden als een rij aanstormende kogels liet lijken. “John,” zei ze met een honingzoete zachtheid die in schril contrast stond met de kille oprechtheid van haar woorden, “you’re not thinking of doing something stupid, are you?” Haar hoofd kantelde iets naar rechts, haar ogen glinsterden van voorbedachte rade. “Because…” Haar stem zakte tot een nauwelijks hoorbare fluistering. “I would hate to have to deal with another unfortunate accident tonight.” Die grijns, die wolfachtige grijns waarbij ze haar tanden ontblootte zoals een roofdier dat zijn prooi monsterde, bleef nog een paar seconden op haar gezicht plakken, terwijl de stilte zich weer om ons heen nestelde als een verstikkend deken. Reacties en dergelijke. Spoiler 18 uur geleden zei Titan: Altijd weer die vrouwen . Een errand boy voor dergelijke figuren is niet de classificatie die je graag wilt horen. Ze is kneiterhard, dat is een ding dat zeker is. Dominatrix welhaast. 17 uur geleden zei Marius: Once a bitch ... Alex lijkt John in de tang te hebben, maar hij heeft natuurlijk al voor meerdere hete vuren gestaan. This is not over yet. Denk ik Ik heb nog twee á drie seizoenen extra in het vat zitten. 11 uur geleden zei Djurovski: Deze is kouder dan een lijk die al op ontbinden staat de tering Weinig emotie inderdaad. Gebaseerd op iemand die ik ken, helaas. Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill @Titan Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 9 oktober Share Geplaatst 9 oktober Alex aan het ratelen. Zou dat een vrouwelijk trekje zijn? Eenmaal ze daarmee stopt, wordt het voor John misschien wat makkelijker om terug wat helder te denken en een uitweg te zoeken. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Kyrill Geplaatst 9 oktober Share Geplaatst 9 oktober Ik heb nu 4/5 update's gelezen in één ruk en ben helemaal bij. Ik kan je tempo niet bijbenen ouwe reus, maar helemaal mooi om er dan meerdere achter elkaar te lezen. Man, wat is er een hoop gebeurt! Terug naar Cyprus holy shiiiit... Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
ElMarcos Geplaatst 9 oktober Share Geplaatst 9 oktober Alex is kouder dan een winter in Siberië moeten doorbrengen in je onderbroek. Eigenlijk is het een wonder dat de testikels van John er niet zijn afgevroren door haar aanraking. John is nu letterlijk en figuurlijk aan haar grillen overgeleverd, met geen enkele kracht die nog tegenwicht biedt. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 9 oktober Auteur Share Geplaatst 9 oktober (bewerkt) CCCXXXVIII. De bodem van een fles Life goes on. Wat een verschrikkelijke dooddoener. En dat is dan weer een zeer matige woordspeling. Gökhan was niet meer. De Turkse voetbalwereld had kortstondig gerouwd, wat in feite neerkwam op een paar obligate statements op sociale media en een min of meer misplaatst rouwlintje tijdens een wedstrijd. De verontwaardiging verdween met de snelheid van een nachtelijke tweetstorm en het enige wat achterbleef was het kil-getikte glas van mijn lege whiskey tumbler op de rand van het bureau. Alex had het inmiddels als vanzelfsprekend opgepikt. Het lijkt een aangeboren eigenschap te zijn bij haar soort, alsof ze gemaakt is om in de voetsporen van gestorven potentaten te treden zonder ook maar een spoor van emotie te vertonen. De nieuwssites stonden vol met haar vastberaden, zogenaamd nobele blikken terwijl ze de vlag van 24Erzincanspor nog hoger hees dan haar overleden man ooit had gedaan. Het gepeupel slikte het als zoete koek, klapte zelfs af en toe. Cynisme lag in die zin niet meer aan de basis van mijn gedachtegang; ik constateerde slechts, vanuit een verzuurde distantie. Abdullah was vertrokken, dat hoofdstuk was gesloten. Geen overdrachtssom, geen langdurige onderhandelingen, gewoon een slinks getekende overeenkomst en een enkele koffer in de achterbak van een zwarte Mercedes. Mel verdween daarmee als vanzelf uit het zicht. Geen dagelijkse telefoontjes meer over zijn speeltijd, geen dwingende aanwezigheid langs het trainingsveld. Ze was het vuil dat je na een regenbui zonder veel moeite van je schoenen veegt. Alleen Alex bleef. Vastberaden om 24Erzincanspor naar de volgende divisie te stuwen, want zoals ze het zelf had samengevat, met een luchtig handgebaar alsof ze een mug wegwuifde: "If I want to sell the club, it is worth more in division 2 than division 3." Fair enough, dacht ik. Niet dat mijn mening er nog echt toe deed. Ik was verworden tot een bijrolspeler in mijn eigen toneelstuk, een figurant die stilletjes hoopt dat de regisseur hem niet uit het script schrapt voor het doek valt. Het lag er maar net aan hoe de Georgiërs zich zouden opstellen bij hun bezoek om de banden te 'vernieuwen'. Alsof er überhaupt banden te vernieuwen waren; die relatie was puur zakelijk, gebaseerd op wederzijdse afkeer en opportunisme. Just my luck dat juist zij moesten langskomen. De wolven die bleven krabben tot er geen vlees meer van het karkas viel af te scheuren. Naar mijn lot had Alex zich in het openbaar nauwelijks uitgesproken. Tegenover de pers hield ze een diplomatiek antwoord gereed, die vrij vertaald neerkwam op: “John is een waardevolle schakel in het succes van de club, en hij blijft bij ons tot het einde van het seizoen.” Ergens tussen de regels door leek ik bijna mijn ontslagbrief te proeven. Wat dat seizoen daarna gebeurde, wie het wist mocht het zeggen. Ik had het gevoel dat ik weer richting Cyprus werd gemanoeuvreerd, zoals een kind met de wind mee op een drijvend vlot dat afstevent op de waterval, zonder dat iemand de moeite neemt om te waarschuwen. De Georgiërs, ja. Dat leek me ook typisch zo'n situatie waar je, als je er geen zin in hebt, toch mee geconfronteerd wordt. Een soort universum dat lacht om je ellende en je juist die rotkaart toeschuift waar je niet op zat te wachten. Misschien had ik moeten zorgen dat Gökhan een fatsoenlijke hartaanval kreeg zonder de randverschijnselen, maar helaas, de tijd kun je niet terugdraaien. Life goes on, zeggen ze dan. Wat een dooddoener, en ja, opnieuw een matige woordspeling. De uitvaart was een troosteloze aangelegenheid, een droefgeestig toneelstuk met acteurs die hun teksten mompelden zonder overtuiging. Zwart geklede familieleden, verre ooms en tantes die in geen twintig jaar meer een woord met Gökhan hadden gewisseld, sjokten als een kudde schapen achter de imam aan. Zelfs in de dood leek Gökhan een magneet voor de types die hun neus tegen de ruit drukken om te zien wat er te verdelen valt. Het enige dat ontbrak, was een draaideur bij de ingang van de moskee om de opportunisten makkelijk in en uit te laten glijden. Ondanks mijn gebrek aan geloof, mocht ik de ceremonie bijwonen. "Out of respect for your services to Gökhan," had Alex gezegd met een blik die verried dat het haar eigenlijk weinig kon schelen of ik daar stond of niet. Respect? Dat zou ze eens moeten proberen te spellen. Toch stond ik daar, tussen de kwijnende bende, omringd door een geur van wierook en, zo leek het, een diepgewortelde hypocrisie. Want zo’n uitvaart is natuurlijk niet alleen een ritueel voor de doden, maar vooral voor de levenden, om hun eigen façade van vroomheid op te houden. Wat er precies gezegd werd door de imam, het ging grotendeels langs me heen. Ik herinner me wat zinnen over verdraagzaamheid en naastenliefde, volslagen onzinnig als je bedenkt wat voor types het dode lichaam dat op een houten plank voor ons lag, in het leven had omringd. Terwijl hij daar lag, netjes in een lijkwade gewikkeld, toonden de gezichten om me heen vooral afwezigheid. Zelfs zijn naaste familie, versuft door verdriet of, waarschijnlijker, door een mix van kalmeringsmiddelen en nepempathie, keek alsof dit het zoveelste zakelijk evenement was dat simpelweg doorstaan moest worden. Tegen die tijd had ik, door de omstandigheden en gebeurtenissen van de dagen die aan zijn dood voorafgingen, mijn heil gezocht in de fles. Verdiende Gökhan meer dan dat? Ongetwijfeld. Maar op dat moment kon ik het niet opbrengen om die vraag ook maar een seconde serieus te overwegen. Ook ik ben menselijk en ik had mijn breekpunt wel zo'n beetje bereikt. De uitvaart voelde als een soort ironische coda op de misère die de laatste maanden mijn leven was gaan beheersen. Mijn brein voelde wattenachtig en verdoofd aan door de alcohol die door mijn aderen kabbelde. Het was alsof ik niet helemaal daar was, alsof ik mezelf van een afstand zag staan, observerend met een vage blik, half afwezig. De sfeer was kil en zielloos, en ik herinner me vooral dat ik tegen mijn gevoel in steeds maar weer aan mijn flesje water nipte, water, ja, om de geur van drank niet te veel op te laten vallen. De belachelijk ironische gedachte dat ik zelfs in deze setting nog mijn imago wilde beschermen, dwong me bijna tot een wrange lach, maar ik hield me in. Ik weet niet hoe lang ik er heb gestaan, luisterend naar dat monotone gezang en het gestommel van de familieleden die zich naar de voorste rij wrongen voor de schijn. Allemaal klaar om hun neppe verdriet tentoon te stellen, allemaal wanhopig op zoek naar die volgende knik van goedkeuring van een ander die even weinig gaf om Gökhan als zijzelf. Ze hebben het lichaam weggedragen, in hun armen, en ik volgde, meer om niet uit de toon te vallen dan uit daadwerkelijke rouw. Mijn voeten bewogen zich als vanzelf, stap na stap door de korrelige, stoffige moskeegronden, alsof ze van zichzelf wisten waar ze heen moesten. Uiteindelijk liep ik maar gewoon mee, zoals iedereen. Op weg naar de begraafplaats, als een akelige parade zonder een greintje betekenis. Niets meer dan een stel automatons in het zwart, die zich door de laatste riten sleepte omdat het nu eenmaal moest. Als ik terugdenk aan die dag, blijft er weinig van over. Alles vervaagt, alsof het bedekt is met een dikke waas. De mensen, de woorden, de tranen (echt of nep, wie zal het zeggen?), het was een blur van zinloos verdriet. Misschien was dat nog het meest treurige van alles. Dat zelfs het afscheid van een man die ooit een belangrijke speler was in mijn leven, niet meer indruk op me maakte dan een kater na een nacht te veel drinken. Een zompige, naslepende kater vol zelfmedelijden en spijt, maar uiteindelijk niet meer dan dat. Ik weet nog dat ik aan het eind van de ceremonie naar het graf staarde, mijn blik op die koude, donkere kuil gericht. Dát was het dan. Hier eindigde het bestaan van Gökhan. Hier eindigde het leven van de man die dacht alles onder controle te hebben, die zijn netwerk had opgebouwd als een spinnenweb vol connecties, vrienden en vijanden, wie het zelfs in zijn laatste maanden lukte om iedereen in zijn greep te houden. En nu? Weg. Opgelost in het niets. Alle macht, al het geld, alle invloed, verdampt in de kille ochtendlucht van een troosteloze dag op een troosteloze begraafplaats. Life goes on, ja, dat cliché herhaalde zich weer in mijn hoofd. De wereld had niet stilgestaan. Ik staarde nog een tijdje naar de hoop aarde die zijn lichaam bedekte, een laatste ironische handdruk met de eeuwigheid. De levenden om hem heen waren allang begonnen met de volgende ronde van intriges en streken. Moet je voorstellen, dat hele circus, en uiteindelijk... Tja, wat blijft er dan over? Niks. Gewoon een kist in de grond en een flard herinnering die vervaagt in het geheugen van mensen die zich nog net herinneren wie je was, om je vervolgens te vergeten zodra ze hun eigen problemen weer in het gezicht staren. Misschien was ik er alweer te veel aan gewend geraakt, aan dit schouwspel van machtsspelletjes, intriges en mensen die me trachtten te naaien. Cyprus of niet, Turkije of niet. Het landschap veranderde, maar het spel bleef hetzelfde. Ik zuchtte en reikte naar mijn glas. “To life,” mompelde ik. De ironie droop er nog net niet vanaf. Reacties en dergelijke. Spoiler 8 uur geleden zei Marius: Alex aan het ratelen. Zou dat een vrouwelijk trekje zijn? Eenmaal ze daarmee stopt, wordt het voor John misschien wat makkelijker om terug wat helder te denken en een uitweg te zoeken. "Zagen" zeggen ze dan in Vlaanderen Ken jij vrouwen die daarmee stoppen? Ik ook niet... 5 uur geleden zei Kyrill: Ik heb nu 4/5 update's gelezen in één ruk en ben helemaal bij. Ik kan je tempo niet bijbenen ouwe reus, maar helemaal mooi om er dan meerdere achter elkaar te lezen. Man, wat is er een hoop gebeurt! Terug naar Cyprus holy shiiiit... Er komen nog een paar curveballetjes aan. We gaan hoe dan ook NIET naar Cyprus. 4 uur geleden zei ElMarcos: Alex is kouder dan een winter in Siberië moeten doorbrengen in je onderbroek. Eigenlijk is het een wonder dat de testikels van John er niet zijn afgevroren door haar aanraking. John is nu letterlijk en figuurlijk aan haar grillen overgeleverd, met geen enkele kracht die nog tegenwicht biedt. Run for the hills, that is the only option! Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill @Titan 9 oktober bewerkt door Nom de Guerre Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 9 oktober Share Geplaatst 9 oktober Afscheid van een vriend zou je al bijna gaan denken. Maar dat zou te veel eer zijn voor Gökhan. Zo lang John er maar voor zorgt dat hij zelf niet onder een hoopje grond terecht komt. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Nom de Guerre Geplaatst 10 oktober Auteur Share Geplaatst 10 oktober CCCXXXIX. For Gökhan! De wedstrijd tegen Giresunspor begon in een sfeer die je haast kon aanraken, zo dik hing de spanning in de lucht. De afgelopen week had de club en haar spelers tot op het bot uitgeput. Het was alsof de geest van Gökhan nog steeds door de kleedkamer spookte, het overlijden van de voorzitter een ondraaglijke leegte achterlatend. “For Gökhan!” hadden ze geroepen, maar dergelijke kreten leken niet opgewassen tegen de realiteit van het veld. Een dode voorzitter inspireert, zeker, maar inspireert hij genoeg om de benen te laten bewegen, de tackles harder te maken, de longen dieper te laten ademen? Bij het eerste fluitsignaal leek de spanning te exploderen. De tribunes, normaal een kolkende massa van lawaai en vlagvertoon, waren even stil, als bij een minuut stilte die nooit officieel was afgekondigd. Toch, het was een eerbetoon op zich. En het team... wat een antwoord! Colin Kazim-Richards, de man die als een rots in de branding door alle stormen heen was blijven staan, nam zijn verantwoordelijkheid. Met een lichaamshouding als die van een soldaat die elke opdracht zonder aarzelen uitvoert, stond hij daar in de elfde minuut, de bal aan zijn voeten, de ogen gefixeerd op het doel. Een explosie van energie volgde, een trap die de bal in een rechte lijn naar het doel stuurde, alsof de bal zelf zich bewust was van het belang van dit moment. Via een ongelukkige verdediger in het net. Een fortuinlijk doelpunt, maar een doelpunt voor Gökhan. Het publiek ging los, maar Colin niet. Hij stond daar, het vuur nog in zijn ogen, de blik omhoog naar de hemel. En toen, langzaam, bijna majestueus, draaide hij zich om, wees naar het clublogo en bleef even staan, onbeweeglijk als een standbeeld. De boodschap was duidelijk: dit was niet zomaar een doelpunt. Dit was voor een man die ze allemaal schatplichtig waren. Vanaf dat moment vloeide de spanning weg uit de lichamen van de spelers. Schouders ontspanden zich, passes werden scherper en met meer vertrouwen gegeven. De vleugelspelers flitsten weer, het tempo ging omhoog. Maar dat is natuurlijk wanneer je het gevaarlijkst bent. Giresunspor, vastbesloten zich niet de schlemiel van de week te laten noemen, sloeg terug. Een onverwacht, snoeihard schot vloog via de binnenkant van de paal binnen. 1-1. De wil om Gökhan te eren was er nog steeds, maar zou dat genoeg zijn? Je kon het op de gezichten van de spelers aflezen: twijfel. Maar waar een wil is, is een weg. Koray Yağcı, de man die bekendstaat om zijn wilskracht en fysieke aanwezigheid, was het die de twijfel verdreef. Een klutsbal kwam na een rommelige situatie zijn kant op, en zonder aarzeling dook hij erop af, gleed met zijn hele lijf naar de bal alsof zijn leven ervan afhing. Via de paal in het doel, langs de verbouwereerde keeper. 2-1. Geen gejuich, geen gekte, maar een kille bevestiging van wat iedereen al wist: Gökhan’s geest was nog steeds hier. De strijdlust die hij zijn spelers had ingeprent, was nog niet uitgeblust. Colin rook bloed. Hij had zichzelf voorgenomen om zijn voorzitter met een hattrick te eren. En met een sublieme trap vanaf de rand van het strafschopgebied schoot hij zijn tweede binnen. 3-1, maar niet zomaar een doelpunt. Elke beweging, elk schot was doordrenkt met een onverzettelijke energie, een bewijs van zijn wilskracht. Zijn lichaamstaal was haast uitdagend: kom maar op, wie durft nog te twijfelen aan de missie van deze ploeg? Niemand. De gezichten van de Giresunspor-spelers stonden vol wanhoop, gebrokenheid. Dit was geen normale wedstrijd meer, dit was een exorcisme van alle angsten en onzekerheden die de club de afgelopen weken hadden geteisterd. Recep Niyaz voegde nog een extra hoofdstuk toe aan deze triomftocht. Toen hij in de 77e minuut de bal op de slof nam en deze met een verwoestende kracht in de kruising joeg, voelde het bijna overbodig. De gezichten op de tribune, waar vreugdetranen in de ogen stonden van menig fan, getuigden echter van het tegenovergestelde. Ze begrepen wat hier gebeurde: dit was catharsis. Dit was het moment dat alles, al het verdriet, alle frustratie, naar buiten werd gegooid in de vorm van voetballend geweld. Toen de scheidsrechter affloot en de spelers elkaar omhelsden, voelde het alsof de grond zelf trilde van de emotie. Het was niet alleen de 5-1 uitslag. Het was de manier waarop. De strijd, de overgave, de verbetenheid. Dit was het 24Erzincanspor dat Gökhan had willen zien. Elk lichaam dat die middag over het veld was gegaan, straalde hetzelfde uit: we hebben onze belofte ingelost. Gökhan had zijn eerbetoon gekregen. Colin, moe maar met een glimlach die het lijden van de afgelopen weken leek te verzachten, legde een arm om de schouders van Koray. Lichamen rechtop, hoofd geheven, borst vooruit. Ze hadden gestreden, ze hadden gewonnen, en ze hadden eer betoond aan hun gevallen leider. Reacties en dergelijke. Spoiler 13 uur geleden zei Marius: Afscheid van een vriend zou je al bijna gaan denken. Maar dat zou te veel eer zijn voor Gökhan. Zo lang John er maar voor zorgt dat hij zelf niet onder een hoopje grond terecht komt. Zo'n vaart loopt het voorlopig niet. Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90 @Kyrill @Titan Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Marius Geplaatst 10 oktober Share Geplaatst 10 oktober De beste man heeft er niet veel meer aan, maar het is natuurlijk wel een mooi eresaluut. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Djurovski Geplaatst 10 oktober Share Geplaatst 10 oktober Op het veld is er gelukkig nog weinig aan de hand. Mooi dat ze de voorzitter hebben kunnen eren Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Titan Geplaatst 10 oktober Share Geplaatst 10 oktober Mooie zege, strik erom en samen met Gökhan de geschiedenisboeken in. Blik op de toekomst, hoe onduidelijk die ook nog is op het moment. Citeren Link naar opmerking Deel via andere websites More sharing options...
Aanbevolen berichten
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.