[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Djurovski]

Zo dat klinkt als een prima soepje in een prachtig optrekje

[Nom de Guerre]

 

CCXXVI. De kaarten zijn geschud

 

Terwijl Gökhan verder ratelde over koetjes, kalfjes en het wel en wee van 24 Erzincanspor, bekeek Alex me met onverholen nieuwsgierigheid. In een zeldzame, althans, zo leek het, adempauze van Gökhan, greep ze haar kans. "So how does a renowned manager from Cyprus end up here? I mean, you could play in Europe with Spartakos next season?"

 

Ik glimlachte flauwtjes, een combinatie van ongemak en spijt. "Well, Alex, it’s a long story," zei ik, terwijl ik mijn stem iets probeerde te verlagen om de spanning te verbergen. Mijn blik dwaalde kort af naar de dampende pan soep voordat ik haar weer aankeek. "To keep it short, I was looking for a new challenge," vervolgde ik, mijn stem trilde lichtjes bij het woord 'challenge'. "Things got... complicated back in Cyprus." De woorden rolden moeizaam over mijn lippen, alsof ze vastzaten aan de herinneringen die ik liever wilde vergeten. Alex knikte begripvol, maar haar nieuwsgierigheid was nog niet volledig gestild.

 

"Complicated how?" vroeg Alex, terwijl ze een wenkbrauw optrok, haar nieuwsgierigheid onmiskenbaar. Haar stem had een licht dwingende toon, alsof ze niet van plan was het daarbij te laten. Ik voelde haar blik branden en mijn ongemak groeide. 

 

"Let’s just say," begon ik, zoekend naar de juiste woorden terwijl ik de vloer een fractie van een seconde langer bestudeerde dan nodig was, "there were issues with payments. The club was selling players left and right to make ends meet, and I got caught in the middle of it." Mijn stem klonk schor, bijna fluisterend, terwijl ik probeerde het verleden van me af te schudden. "In the end, it’s all about money. Or rather, the lack of it. Besides selling my team out from under me, the club wasn’t paying me what they owed, and there were constant delays and excuses. I figured it was time to move on."

 

Alex knikte begrijpend, maar haar ogen bleven strak op me gericht. "So you left a club that was going to play in Europe for one in the Turkish third division. That’s quite a jump," zei ze, haar stem een mengeling van nieuwsgierigheid en ongeloof. Haar wenkbrauwen trokken omhoog, wachtend op een verklaring die de kloof tussen mijn woorden en de realiteit zou overbruggen.

 

Ik slikte en voelde mijn keel droog worden. "Yeah, it does sound mad, doesn’t it? But sometimes you need a fresh start, a new challenge," antwoordde ik, terwijl ik probeerde overtuigend te klinken. Mijn blik gleed even weg van haar intense staren, maar keerde snel weer terug. "I guess it's not always about the prestige, is it? Sometimes you just need a fresh start, a new adventure. And believe me, I’ve had my fill of drama for a while."

 

Gökhan, die zijn adempauze blijkbaar ook nuttig had besteed om naar ons gesprek te luisteren, haakte in. "And we’re thrilled to have you here, John. With your experience, we can take 24 Erzincanspor to new heights."

 

Ik knikte instemmend, maar mijn gedachten bleven hangen bij de woorden van Alex. Ze had een punt; het was een grote stap, en niet per se een voor de hand liggende. Maar het voelde goed, en dat was op dit moment het belangrijkste. 

 

Alex glimlachte weer, dit keer iets vriendelijker, haar gezicht meer ontspannen. "Well, I hope you find what you’re looking for here, John. And if you ever need anything, just let us know. We’re all in this together," zei ze, haar stem nu zachter en iets meer begripvol. Haar ogen glinsterden van nieuwsgierigheid en vastberadenheid, alsof ze wilde doorgronden wat me echt hierheen had gebracht. Ze hield haar blik op mij gericht, maar de spanning in haar houding leek iets te verminderen. Haar woorden hingen nog in de lucht terwijl ik knikte, dankbaar voor de vriendelijkheid, maar nog steeds worstelend met de warboel in mijn hoofd.

 

Alex glimlachte nog steeds, maar er was een zekere spanning in haar houding te bespeuren toen ik haar vraag beantwoordde. "Thanks, Alex. I appreciate it." Ik besloot de rollen om te draaien. De aanval is immers de beste verdediging, dus koos ik voor de aanval en vroeg: "I couldn't help but notice your accent is rather American, how did you end up here?"

 

Alex keek een beetje ongemakkelijk om zich heen, haar ogen schoten kort naar Gökhan voordat ze zich weer op mij richtte. "Well, it's quite a story," begon ze, haar stem vol nostalgie en een tikkeltje spijt. "I grew up in Los Angeles, in a pretty conservative family. My dad and Gökhan's father were business partners, you see. They wanted to strengthen their partnership through marriage. So, voilà, here I am, all the way in Erzincan."

 

Ze lachte zachtjes, maar haar ogen verraadden een zekere melancholie. "It wasn't easy at first. I mean, imagine growing up in sunny LA, with the beach and the hustle and bustle of the city, and then suddenly finding yourself here, in the middle of nowhere. But, you know, you adapt. You find your own little pieces of happiness, make friends, learn the language."

 

Haar stem werd zachter, bijna een fluistering. "And Gökhan, well, he's a good man. It was a different kind of love story, not the fairy tale kind, but it worked. We found our rhythm, our way of supporting each other. And now, I can't imagine my life any other way. It's funny how things turn out, isn't it?"

 

Terwijl ze sprak, was haar mimiek een mengeling van weemoed en berusting, haar handen bewogen sierlijk om haar woorden kracht bij te zetten. De hele kamer leek even stil te vallen, alsof iedereen luisterde naar een verhaal uit een andere wereld, een wereld vol dromen en teleurstellingen, maar ook vol hoop en veerkracht.

 

Ik besloot nog een balletje op te gooien. Ik ging niet wrijven in de olievlek van een gearrangeerd huwelijk, maar ik was wel nieuwsgierig naar het zakelijke aspect. "So your parents knew each other as business partners."

 

Alex en Gökhan wisselden een korte, maar veelzeggende blik uit. Sommige mensen kunnen een heel gesprek voeren door elkaar alleen maar aan te kijken, en deze twee mensen vielen overduidelijk in deze categorie. De spanning in de kamer was tastbaar, alsof er een verborgen geschiedenis in de lucht hing die niemand durfde uit te spreken.

 

Gökhan gaf antwoord en legde tegelijkertijd zijn vrouw het zwijgen op met een bruusk handgebaar. "Let's say they are in the import and export business, John. I heard you have some experience in that trade yourself with the El ϸousto resources, yes?" Zijn ogen priemden in de mijne, zijn stem kalm maar beladen met onderliggende dreiging.

 

Een ongemakkelijke stilte volgde. De sfeer was plotseling omgeslagen, als een zwoele zomerdag die abrupt werd onderbroken door een donderwolk. Mijn maag draaide zich om, en ik voelde het koude zweet op mijn rug parelen. Wat wist hij precies? Was dit een test, een waarschuwing, of iets anders?

 

Alex keek naar de grond, haar handen rusteloos bewegend, alsof ze de woorden wilde vinden maar niet durfde te spreken. Gökhan's ogen bleven strak op mij gericht, wachtend op mijn reactie. Het was een spel van macht en intimidatie, en ik zat gevangen in het midden, balancerend op een dunne lijn tussen waarheid en overleving.

 

"Import and export," herhaalde ik zachtjes, mijn stem beheerst maar met een ondertoon van nervositeit. "Yes, I suppose you could say that. But that was a different life, Gökhan. I'm here to build something new, to create, not to destroy."

 

Zijn ogen vernauwden zich even, een nauwelijks merkbare glimlach verscheen op zijn lippen. "Good," zei hij uiteindelijk. "Then we understand each other. Now, let's enjoy our dinner, shall we?"

 

De spanning bleef hangen, maar de dreiging leek even te zijn geweken. Ik wist dat dit nog maar het begin was, dat er meer lagen waren in dit spel van macht en invloed. Maar voor nu, moest ik me richten op het hier en nu, op de kansen en gevaren die voor me lagen in dit nieuwe avontuur.

 

Terwijl het gesprek verderging over voetbal en het leven in Erzincan en de geur van de soep sterker werd, voelde ik me langzaam maar zeker meer op mijn gemak. Misschien was dit wel de frisse start die ik zo hard nodig had. Het avontuur dat voor me lag, zou ongetwijfeld vol uitdagingen zijn, maar met mensen zoals Gökhan en Alex aan mijn zijde, voelde ik me klaar om alles aan te pakken wat op mijn pad zou komen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

14 uur geleden zei ElMarcos:

John zijn avontuur in Turkije begint precies zoals je het verwacht. Met veel chaos en bombarie. Benieuwd of dit prachtige optrektje werkelijk van onze voorzitter is of dat hij het mag lenen, als handpop van dezelfde georganiseerde misdaad die ook John in zijn macht heeft. In ieder geval weer een recept voor tweede act vol chaos, list, bedrog en angstige momenten!

 

In ieder geval komt er veel emotie bij kijken.

 

14 uur geleden zei Marius:

De naam van zijn vrouw klinkt in ieder geval ook niet heel Turks. Die soep des te meer. John lijkt alvast met "zijn gat in de boter gevallen". Of hij moet nu toch nog op één of ander gammel kamertje terecht komen.

 

Oh, John zal er best in slagen om de boel te verneuken.  

 

7 uur geleden zei Djurovski:

Zo dat klinkt als een prima soepje in een prachtig optrekje

 

Yep en nu gang ik langzaam naar het FM-deel van het verhaal toe.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Dat duurde alvast niet lang om de sfeer te doen omslaan. Misschien toch maar deze mensen even te vriend houden, veel houvast heeft John immers verder niet momenteel.

[Nom de Guerre]

 

CCXXVII. De eerste training

 

Een dag later stond ik op het trainingsveld van 24 Erzincanspor. De club zou een persmoment regelen, maar ik wilde vooral kennismaken met de selectie. En dat bleek een ervaring die ik niet snel zou vergeten.

 

De zon scheen fel, een vijandige bal die mijn netvlies leek te willen verbranden. Ik zette mijn pet op en keek naar de mannen die zich een voor een op het veld begaven. Wat een zootje ongeregeld. Het leek meer op een casting voor een remake van The Three Stooges dan op een voetbaltraining. 

 

Daar was Ahmet, de doelman, een bonkige kerel met het reactievermogen van een slak. Terwijl hij op zijn gemak naar zijn plek strompelde, viste hij een pakje sigaretten uit zijn sok en stak rustig een peuk aan. Walmende rook markeerde zijn plek in het doelgebied, waar hij tegen een van de palen stond te leunen, wachtend tot de bal in zijn buurt kwam. Het was alsof hij op een terrasje zat, genietend van zijn pauze, in plaats van op een voetbalveld. Hij blies een rookwolk uit, keek verveeld om zich heen en leek totaal onaangedaan door het gebrek aan actie.

 

Ondertussen probeerde Mehmet, een verdediger met de souplesse van een houten plank, richting het middenveld te dribbelen. Hij raakte de bal twee keer, zag de bal van zijn voet springen, overcompenseerde en trapte toen op de bal, die omhoog schoot in zijn eigen kruis. Hij viel neer als een omgezaagde boom, met een gezicht dat pijn en verbijstering uitstraalde. 

 

"Hé, Mehmet, je moet de bal tussen de lijnen houden!" riep ik, niet dat het veel zin had. Zijn enige antwoord was een pijnlijk gekreun. Hij verstond geen Nederlands en Engels, ik sprak geen Turks en Gökhan had waarschijnlijk betere dingen te doen dan elke training bij te wonen als een soort veredelde tolk. Terwijl ik daar stond te schreeuwen in een taal die niemand begreep, voelde ik me meer een mime-artiest dan een trainer. Het was alsof ik een stel kleuters moest uitleggen hoe ze moesten fietsen zonder zijwieltjes, terwijl ik zelf geen idee had hoe een fiets werkte.

 

In de voorhoede stond Hasan, de aanvaller die blijkbaar dacht dat hij Ronaldo was, maar speelde als een natte krant. Hij begon aan een dribbel, probeerde een schaarbeweging en viel toen over zijn eigen benen. "Misschien moeten we je aanmelden voor het circus," mompelde ik, terwijl ik mijn hoofd schudde.

 

Aan de andere kant van het veld was er een groepje middenvelders bezig met een pass- en trapoefening. Althans, dat was het idee. Wat er in werkelijkheid gebeurde, leek meer op een potje Twister zonder kleuren. Ze liepen elkaar constant in de weg, schoten de bal alle kanten op behalve de goede en waren vaker bezig met zichzelf overeind helpen dan met voetballen. Ali, een speler met een kapsel dat zo uit de jaren '80 leek te komen, schopte de bal met een onnavolgbare kracht weg, recht in het gezicht van zijn teamgenoot Yasin. Deze ging neer alsof hij door een sniper was geraakt, terwijl Ali geen enkele poging deed om zijn verbazing te verbergen.

 

"Misschien moeten we deze oefeningen iets simpeler maken," mompelde ik, maar eerlijk gezegd wist ik niet zeker of zelfs dat zou helpen.

 

De spitsen stonden ondertussen met elkaar te praten, compleet negerend wat er om hen heen gebeurde. Toen ik hen vroeg om een oefening te doen waarbij ze moesten schieten op doel, schoten ze consequent over, naast of raakten ze elkaar in plaats van de bal. De enige keer dat de bal daadwerkelijk in het doel terechtkwam, was omdat Ahmet nog steeds tegen de paal leunde en de bal gewoon voorbij liet gaan.

 

Om het geheel af te maken deed Baris ook mee. In een poging om de bal te koppen, timede onze bonkige controleur verkeerd. Hij miste de bal volledig met zijn hoofd, maar zag de bal op zijn knie belanden. De bal deed wat ballen doen en stuiterde omhoog, recht op Baris' haviksneus, waarna hij vloekend op de grond stortte, zijn gekwetste reukorgaan omklemmend. Het was een slapstick waardig moment, alsof hij deelnam aan een komische sketch in plaats van een serieuze training. Zijn gevloek galmde over het veld, terwijl ik mijn handen ten hemel sloeg en me afvroeg hoe ik ooit iets van deze chaos moest maken.

 

Toen ik uiteindelijk mijn fluitje gebruikte om de training te beëindigen, voelde ik me meer een kinderoppas dan een voetbaltrainer. Dit zou een lange, zware klus worden. Terwijl de spelers zich naar de kleedkamers begaven, keek ik naar het veld. Het leek wel een slagveld, met hier en daar een bal, een schoen en een paar waterflessen die omgevallen waren. Dit was niet de droomstart die ik voor ogen had, maar als er iets was dat ik in mijn carrière had geleerd, was het wel dat je altijd moest blijven lachen, hoe hopeloos de situatie ook leek. Dit team had meer nodig dan een goede trainer; ze hadden een wonder nodig.

 

Ze zeggen wel dat voetbal een universele taal is, maar dat is complete onzin als je het mij vraagt. Daar stond ik dan, in het verre Erzincan, omgeven door een stelletje halve garen die zelfs een simpele pass niet fatsoenlijk kunnen uitvoeren. Probeer maar eens uit te leggen dat je moet overspelen als je geen woord Turks spreekt. Het is alsof je een stel kinderen uit de kleuterklas probeert te vertellen hoe ze een atoom moeten splitsen. En wat doe je dan? Je gaat handen en voeten gebruiken. Letterlijk.

 

Ik stond daar als een idioot, wild gebarend, wijzend naar de bal, naar het doel, naar alles wat maar enigszins op een voetbalveld leek. "Pass! Shoot! Run!" Ja, hoor, ze knikten allemaal braaf, maar het leek wel alsof ik tegen een stel zombies stond te praten. Geen reactie, geen begrip, niks. Gewoon lege blikken.

 

En dan dat moment dat je eindelijk denkt dat ze het snappen en Mehmet ineens besluit om de bal compleet de verkeerde kant op te schieten. Of dat Ahmet midden in de training een sigaret opsteekt alsof hij op een terras in Bodrum zit. Hoe moet je dan in hemelsnaam aan complexere tactieken beginnen? Vergeet het maar. Het enige wat je kunt doen is blijven lachen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

21 uur geleden zei Marius:

Dat duurde alvast niet lang om de sfeer te doen omslaan. Misschien toch maar deze mensen even te vriend houden, veel houvast heeft John immers verder niet momenteel.

 

Het kan alleszins geen kwaad  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[bas huijsmans]

Kelderklasse taferelen

[Rob1981]

Als er ooit een verfilming komt van dit verhaal kunnen ze de cast van All Stars gebruiken voor deze scene....

[Marius]

Slapstick eerste klasse. Al past die woordkeuze duidelijk niet bij het niveau van deze spelers 😁

[Jónstærke]

Poeh hé nog steeds gaande, respect!  Dit wordt wel even een serieus karwei om me terug beetje bij beetje bij te lezen, maar je zal me ongetwijfeld weten te boeien als de posts niet aan niveau hebben ingeboet! 

[Nom de Guerre]

 

CCXXVIII. De sergeanten

 

Die avond zat ik aan de keukentafel, omringd door papieren en halflege kopjes koffie, en probeerde ik een oplossing te verzinnen voor mijn drieledige probleem. Ten eerste, ik kon me niet verstaanbaar maken. Elke poging om instructies te geven mondde uit in een potje charades waar de gemiddelde kleuter nog om zou lachen. Ten tweede, de ploeg kwam hoe dan ook kwaliteit tekort. Zelfs als ze mijn instructies zouden begrijpen, zouden ze nog steeds geen bal kunnen raken zonder daarbij hun eigen neus te breken. En ten derde waren er hooggespannen verwachtingen door mijn entree. In Turkije verwachten ze blijkbaar dat je een paar gevestigde namen aantrekt om die ambities kracht bij te zetten.

 

Kortom, ik zat vast. Ik had ervaren spelers nodig die nog niet uitgerangeerd waren, die me konden helpen met de taalbarrière en die ook nog eens het niveau hadden om dit team naar een hoger plan te tillen. Maar er was een addertje onder het gras: in de derde divisie mocht ik alleen spelers met een Turks paspoort vastleggen. Dit was geen simpele puzzel meer, dit was een ware Gordiaanse knoop aan het worden. En dan maar hopen dat er ergens een Turkse Alexander de Grote rondliep die deze knoop voor me kon doorhakken.

 

Die Turkse Alexander bleef uiteraard uit, maar in mijn tijd bij Spartakos had ik wel geleerd dat je via internet veel kunt vinden, mits je de juiste plekken kent om te zoeken en de juiste zoekopdrachten weet in te voeren. WyScout en Transfermarkt waren ongekende bronnen van informatie in dat opzicht. Het was als schatgraven op een digitale archeologische site. Ik ging aan de slag met mijn laptop, het blauwe scherm verlichtte mijn gezicht in het halfduister van de keuken.

 

WyScout, mijn oude vertrouwde vriend, was de eerste stap. Deze database stond vol met gedetailleerde statistieken, videobeelden en analyses van spelers van over de hele wereld. Ik typte "Turkije derde divisie" in de zoekbalk en begon door de lijst met namen te scrollen. Het was een lange lijst, gevuld met spelers waarvan ik nog nooit had gehoord. Sommigen hadden indrukwekkende cijfers, anderen waren duidelijk bezig aan het afbouwen van hun carrière.

 

Transfermarkt, de digitale beurs van voetballers, was de volgende halte. Hier kon ik zien welke spelers beschikbaar waren, wat hun marktwaarde was en welke clubs interesse toonden. Ik voelde me als een speurneus, op zoek naar dat ene juweeltje dat iedereen over het hoofd had gezien. Het was een vermoeiende zoektocht, maar langzaam maar zeker begon ik een lijst samen te stellen van potentiële aanwinsten. Spelers die niet alleen het niveau konden opkrikken, maar ook de ervaring en het leiderschap mee zouden brengen dat zo hard nodig was in dit team van misfits.

 

Uiteindelijk had ik een tweetal ervaren krachten op het oog om toe te voegen aan de bonte menagerie die de selectie van 24 Erzincanspor vormde. De eerste was een cultheld in de ogen van veel Feyenoorders: Colin Kazim-Richards. Een imposante figuur, met zijn gespierde lichaam en een uitstraling die je deed denken aan een moderne krijger. Hij sprak goed Engels en Turks en kon daarnaast als fysiek sterk aanspeelpunt een attractie worden in onze divisie. Kazim-Richards was een speler die je zowel qua spel als persoonlijkheid niet over het hoofd kon zien. Hij had de bravoure en het talent om een wedstrijd te beslissen, en dat was precies wat we nodig hadden.

 

Mijn tweede target op de transfermarkt was Aykut Demir, een verdediger die zijn strepen had verdiend in het Turkse nationale team, maar wiens wieg in Breda had gestaan. Hij had de Nederlandse nuchterheid gecombineerd met de Turkse strijdlust, en was daarmee een waardevolle toevoeging aan ons team. Demir was een man die zowel op als naast het veld een leider kon zijn. Hij was niet bang om zijn mond open te trekken en zijn teamgenoten aan te sporen om alles te geven. Bovendien sprak hij vloeiend Turks en Nederlands, wat de communicatie binnen het team aanzienlijk zou verbeteren.

 

Sportief gezien waren het mannen met een meerwaarde. Oud-internationals met ervaring op het hoogste niveau, die wisten wat er gevraagd werd in de strijd om promotie. Ze spraken niet alleen de taal van het voetbal, maar ook de talen van de spelers in onze ploeg. Dat was een zeldzame en waardevolle combinatie.

 

Een bijkomend voordeel was dat ze allebei zonder club zaten en dus gratis waren qua aanschaf. In een wereld waar elke cent telde, was dat geen onbelangrijk detail. De financiële middelen van 24 Erzincanspor waren beperkt, maar met deze twee ervaren krachten aan boord, zou de investering in salarisruimtes zich hopelijk terugbetalen in sportief succes. Het waren jongens die zowel op het veld als in de kleedkamer het verschil konden maken. Het was een gok, maar in deze fase van mijn carrière, met alles wat er op het spel stond, was het een gok die ik moest nemen. Kazim-Richards en Demir zouden mijn soldaten worden in deze nieuwe strijd.

 

Deze twee oude krijgers zouden mijn sergeanten in het veld worden, het broodnodige verlengstuk van mijn intenties, mits ik ze zo gek kreeg om naar Erzincan te verhuizen. Kazim-Richards, met zijn imposante gestalte en charisma, zou de ideale leider van de aanval zijn. Hij had de bravoure en het zelfvertrouwen om het team op sleeptouw te nemen. Zijn aanwezigheid alleen al zou de tegenstanders doen sidderen. En Aykut Demir, de onverzettelijke verdediger, zou de linies sluiten als een generaal die zijn troepen naar de overwinning leidt. Hij had de ervaring en de strijdlust om de verdediging te organiseren en de jongere spelers te motiveren.

 

Maar om deze mannen zover te krijgen om naar Erzincan te komen, was een heel ander verhaal. Het was niet bepaald een bruisende metropool waar je je luxe leven kon voortzetten. Het was meer een stoffig dorpje in de Anatolische steppe, waar de geiten het voor het zeggen hadden en de dagen eindeloos leken. Niet bepaald de droomlocatie voor mannen die het wereldpodium hadden betreden.

 

Toch, als ik erin slaagde om ze over te halen, zouden ze de ruggengraat vormen van mijn team. Hun ervaring en leiderschap zouden van onschatbare waarde zijn in de strijd om promotie. Het zou niet makkelijk zijn, maar ik moest het proberen. Kazim-Richards en Demir waren de sleutel tot succes, de sergeants die mijn bevelen in het veld zouden uitvoeren en de jonge garde zouden sturen. Als zij de uitdaging aan wilden gaan, dan had ik een kans om iets bijzonders neer te zetten met 24 Erzincanspor. Het was een sprong in het diepe, maar dat waren we alle drie gewend.

 

De eerste mailtjes naar zaakwaarnemers gingen de deur uit, waarna ik besloot dat het mooi was geweest voor die dag. Mijn hoofd bonsde van alle strategische overpeinzingen en de koffie had inmiddels geen effect meer. De laptop klikte dicht met een bevredigende klap, alsof ik het boek van een lange, uitputtende dag had dichtgeslagen. De chaos van het opbouwen van een team in een vreemde omgeving was een uitdaging die ik met open armen had ontvangen, maar zelfs een man zoals ik had grenzen.

 

Ik liep door mijn tijdelijke appartement, de houten vloer kraakte onder mijn voeten. De muren waren kaal en de meubels functioneel, maar zonder enige vorm van charme. Een kale tafel, een eenzame stoel, en een bed dat schreeuwde om fris beddengoed. Alles had een tijdelijk karakter, net als mijn verblijf hier. Het voelde alsof ik in een wachtruimte zat, wachtend op het echte leven om te beginnen.

 

In de kleine kitchenette zette ik een pot thee op het vuur. Geen sterke koffie meer, mijn lijf had genoeg adrenaline gepompt voor vandaag. Terwijl de thee pruttelde, dwaalden mijn gedachten af naar Kazim-Richards en Demir. Zouden ze mijn aanbod serieus nemen? Zouden ze bereid zijn om hun comfortabele leven achter te laten en deze uitdaging aan te gaan?

 

De stoom van de thee vulde de kleine ruimte en bracht een moment van rust. Ik nam een slok en voelde de warmte zich verspreiden in mijn lichaam. Het was een kleine, maar welkome verademing na een dag vol hectiek. Nogmaals bekeek ik de kopieën van de contracten, de Engelse vertalingen ernaast, alles voorbereid en klaar voor de volgende stap. Het moest lukken. Het zou lukken. En als het niet lukte, dan zou ik gewoon een andere manier vinden om mijn doelen te bereiken. Dat was altijd mijn manier geweest. Altijd blijven lachen, zelfs als het huilen je nader stond.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

2 uur geleden zei bas huijsmans:

Kelderklasse taferelen

 

Gebaseerd op waargebeurde verhalen  

 

2 uur geleden zei Rob1981:

Als er ooit een verfilming komt van dit verhaal kunnen ze de cast van All Stars gebruiken voor deze scene....

 

Ik wil best met mijn eigen ploeg mee komen doen  

 

2 uur geleden zei Marius:

Slapstick eerste klasse. Al past die woordkeuze duidelijk niet bij het niveau van deze spelers 😁

 

Het is niet best, nee. Niveautje het heeft twee benen dus we stellen het op.

 

2 uur geleden zei Jónstærke:

Poeh hé nog steeds gaande, respect!  Dit wordt wel even een serieus karwei om me terug beetje bij beetje bij te lezen, maar je zal me ongetwijfeld weten te boeien als de posts niet aan niveau hebben ingeboet! 

 

Je hebt een stevige klus voor de boeg als je alles moet bijwerken. In Docs zit ik op een goeie 500 pagina's. Al moet ik er eerlijkheidshalve bijzeggen dat de helft van die pagina's voor minder dan de helft gevuld zijn.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Dat zijn nog eens imposante namen. Hopelijk lukt het plannetje van John en wil de jongens ook daadwerkelijk afzakken naar de club.

[ElMarcos]

John heeft zijn eerste hapje geproefd van wat er onder het Turkse oppervlakte borrelt, maar lijkt nog altijd vastberaden succesvol te zijn bij deze mooie en nieuwe uitdaging. Hij heeft twee grote namen op het oog die hem, zeker met de taal, een eind op weg kunnen helpen. 

[Djurovski]

In de vorige update leek het wel het script van Next goal wins. Zullen mooie namen voor deze slectie zijn benieuwd of je ze weet te halen

[Nom de Guerre]

 

CCXXIX. De Gordiaanse knoop der scouting

 

De daaropvolgende dagen vormden een opeenvolging van trainingen, waarin mijn jongens zich net zo vastberaden als onhandig bleken, en lange avonden achter de laptop. Met de hoop op wonderen en wat slimme zoektermen op WyScout en Transfermarkt slaagde ik er uiteindelijk in om een bonte verzameling spelers uit alle uithoeken van Europa te verzamelen. Ze hadden allemaal één gemeenschappelijke factor: een Turks paspoort. Het voelde als het vinden van naalden in hooibergen, maar met de nodige dosis geluk en doorzettingsvermogen had ik ze gevonden.

 

Elke ochtend startte ik de dag met een kop koffie, gevolgd door een kakofonie van commando’s op het trainingsveld. Mehmet en Ahmet begrepen me nog steeds niet helemaal, maar met handen- en voetenwerk kwamen we een heel eind. De routine werd een beetje vertrouwd, al bleef het een uitdaging om zelfs de simpelste oefeningen door hun dikke koppen te krijgen.

 

's Avonds kroop ik weer achter mijn laptop, op zoek naar die ene speler die het verschil kon maken. Mijn zoektocht bracht me door talloze databases en scoutingrapporten. Ik voelde me een moderne schattenjager, met de enige schat die ik zocht, verstopt in statistieken en videoclips. Colin Kazim-Richards en Aykut Demir waren mijn sergeanten in het veld, maar ik had meer nodig. Jong talent dat nog niet ontdekt was door de grote clubs, ervaren rotten die nog iets te bewijzen hadden. Elk profiel dat ik vond, bracht een nieuwe golf van hoop en motivatie.

 

Nadat ik een groep had samengesteld die leek te passen bij mijn visie, begon het echte werk: onderhandelen. Contracten, salarissen, bonussen—alles moest kloppen. En alsof dat nog niet genoeg was, moesten ook de persoonlijke eisen van de spelers en hun zaakwaarnemers worden ingecalculeerd. De onderhandelingen waren een ballet van geven en nemen, waarbij ik mezelf soms voelde als een schimmige makelaar, balancerend op de dunne lijn tussen belofte en werkelijkheid.

 

Mijn mailbox explodeerde met vragen, tegenvoorstellen en contractuele details. Ik was een meester in het jongleren geworden, elke dag weer bezig om de puzzelstukken op hun plek te krijgen. De telefoongesprekken verliepen in een mengelmoes van Engels, Turks en gebarentaal, terwijl ik probeerde om elke deal door te drukken. Soms voelde het alsof ik meer tijd besteedde aan praten dan aan daadwerkelijk trainen, maar het moest. De droom van 24 Erzincanspor, die moest ik waarmaken.

 

Na een week van mailen, onderhandelen en marchanderen was het me gelukt om een selectie samen te stellen. Het was een huzarenstukje geweest, een werkje dat net zoveel diplomatie als brutaliteit vergde. Colin en Aykut hadden me geholpen de slechtste appels uit de mand te verwijderen en die mannen had ik, met een flinke dosis geluk en geslijm, kunnen slijten aan andere clubs. Sommige deals leken bijna verdacht soepel te verlopen, alsof de ontvangende clubs de belabberde kwaliteit van de spelers niet eens doorhadden.

 

Maar daar stonden ze dan, mijn nieuwe troepen. Veertien kersverse gezichten die neerstreken in Erzincan als landverhuizers op zoek naar een nieuw leven. Het voelde als een wonder dat ik ze allemaal hier had gekregen, net op tijd, want onze oefencampagne stond op het punt van beginnen.

 

Het waren dagen van chaos geweest, mijn inbox een warboel van aanbiedingen, tegenvoorstellen en onderhandelingen die tot diep in de nacht doorgingen. Elke deal had gevoeld als een veldslag, elk contract een verovering. En nu, nu was het tijd om te zien of al die moeite ook daadwerkelijk iets had opgeleverd.

 

In deze mallemolen van onderhandelingen, administratieve rompslomp en eindeloze avonden achter het scherm, bleef ik lachen. Altijd blijven lachen, zelfs als de lach meer leek op een grimas van pure uitputting. Dit was mijn missie, mijn nieuwe leven. En ik was vastbesloten om te slagen, tegen alle verwachtingen in.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

17 uur geleden zei Marius:

Dat zijn nog eens imposante namen. Hopelijk lukt het plannetje van John en wil de jongens ook daadwerkelijk afzakken naar de club.

 

Ik was wel voornemens de zaak rondom die twee te bouwen, dus laten we gemakshalve uitgaan van het feit dat dit voornemen gaat slagen  

 

15 uur geleden zei ElMarcos:

John heeft zijn eerste hapje geproefd van wat er onder het Turkse oppervlakte borrelt, maar lijkt nog altijd vastberaden succesvol te zijn bij deze mooie en nieuwe uitdaging. Hij heeft twee grote namen op het oog die hem, zeker met de taal, een eind op weg kunnen helpen. 

 

Een kwestie van de sportieve belangen op geslaagde wijze mengen met de narratieve belangen  

 

10 uur geleden zei Djurovski:

In de vorige update leek het wel het script van Next goal wins. Zullen mooie namen voor deze slectie zijn benieuwd of je ze weet te halen

 

Een klein beetje wel  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Een blik aan nieuwe spelers open getrokken, en gezien het bedenkelijke niveau ook hoognodig. Nu er nog een team van zien te smeden John!

[ElMarcos]

John heeft weer gedaan waar John goed in is. Een flink blik nieuwe spelers binden aan zichzelf en de club. Nu maar hopen dat de eigenaren, de Georgiërs en de fans er blij mee zijn. 

[Djurovski]

Veel nieuwe spelers benieuwd hoe snel het een team is

[Nom de Guerre]

 

CCXXX. Het zou iets kunnen worden

 

Het trainingsveld leek op een mierenhoop toen ik er aankwam. Spelers in nieuwe trainingspakken, met verschillende gezichten en accenten, stonden te kletsen, te lachen en hun nieuwe omgeving te verkennen. Colin en Aykut stonden ernaast, alsof ze de troepen inspecteerden.

 

"Alright, lads," begon ik, mijn stem schor van het vele praten en te weinig slapen. "We’ve got work to do. Our pre-season campaign starts soon and I want you all to be ready. This is your chance to show what you can do, to earn your place in the team."

 

Er hing een mix van nervositeit en opwinding in de lucht. De nieuwe jongens keken me aan met diezelfde blik die ik al zo vaak had gezien: hoop, ambitie en een beetje angst. Ze wilden allemaal hun waarde bewijzen, hun stempel drukken op dit nieuwe avontuur.

 

"Listen carefully," vervolgde ik, mijn stem door de lucht snijdend als een mes. Mijn ogen gleden over de gezichten van de spelers, zoekend naar een glimp van begrip. "Colin and Aykut are here to help you. Listen to them, learn from them. They know what they’re talking about." Ik voelde mijn hart bonzen in mijn borstkas, elke beat een herinnering aan de uitdaging die voor ons lag.

 

Colin grijnsde breed, zijn tanden flitsten wit tegen zijn zongebruinde huid. Hij klopte een paar van de nieuwe jongens op de rug, zijn hand stevig en geruststellend. "We’re gonna make something great, right?" Zijn stem was vol van zelfvertrouwen, de belofte van grootse dingen. Zijn ogen glinsterden met een ondeugende vonk, alsof hij precies wist welke magie hij teweeg zou brengen.

 

Aykut knikte instemmend, zijn gezicht strak van vastberadenheid. "Exactly. We’re in this together." Zijn stem was laag, maar stevig, elk woord doordrenkt met de ernst van zijn belofte. Zijn blik ontmoette die van mij, een stille verstandhouding die onze gedeelde missie bekrachtigde. De spelers om hem heen stonden rechtop, hun gezichten een mengeling van hoop en vastberadenheid.

 

Deze mannen, mijn sergeanten, waren de sleutel tot succes. Hun passie en vastberadenheid zouden de vonk zijn die het vuur in ons team zou ontsteken. En met die gedachte wist ik dat we klaar waren voor de strijd die voor ons lag. Dit was mijn team, mijn project. Het was tijd om aan de slag te gaan en te laten zien dat we niet zomaar wat bij elkaar geraapte spelers waren, maar een team dat klaar was om te knokken, te winnen en te verrassen.

 

Daarna begonnen mijn sergeanten aan de ondankbare taak om mijn clichégebabbel te vertalen naar een inspirerend verhaal in het Turks. Colin, met zijn brede grijns en Cockney-Engels, probeerde wat flair aan mijn woorden toe te voegen. Hij zwaaide zijn armen rond alsof hij een opzwepende preek gaf, terwijl de spelers aandachtig luisterden. Aykut, met zijn no-nonsense houding, voegde er een rauwe, straatwijze toon aan toe, zodat de jongens wisten dat dit geen tijd was voor spelletjes.

 

Terwijl Colin en Aykut zich door mijn speech heen werkten, zag ik de gezichten van de spelers veranderen. Van een mengeling van verwarring en nervositeit, naar een vlam van vastberadenheid. Mijn woorden, door hun monden, leken plotseling meer gewicht te krijgen, meer betekenis.

 

"Bu bizim zamanımız [Dit is onze tijd]," riep Colin, wiens stem over het veld schalde. Zijn ogen fonkelden van enthousiasme en zijn brede grijns gaf zijn woorden extra kracht. "Hadi, birlikte başaralım!" [Kom op, laten we er samen voor zorgen dat het gebeurt]. Zijn stem had iets hypnotiserends, alsof elke klank een directe impact had op de gemoedstoestand van de spelers.

 

Aykut volgde op de voet, zijn stem laag en intens. "Bu takım için savaşacağız. Bu bizim şansımız!" [Wij zullen voor dit team vechten. Dit is onze kans!]. Zijn ogen waren samengeknepen tot spleetjes, zijn kaken strak gespannen. Hij leek door de jongens heen te kijken, recht hun ziel in. De vastberadenheid in zijn stem was onmiskenbaar, alsof hij met elk woord een belofte smeedde die hij zelf zou afdwingen, koste wat kost.

 

De jongens stonden daar, geboeid door de performance van mijn sergeanten, hun gezichten weerspiegelden een mix van bewondering en ontzag. Elk woord, elke beweging van Colin en Aykut had hen veranderd. Ze waren niet langer alleen een stelletje bij elkaar geraapte spelers, ze waren een team, klaar om te vechten, klaar om te winnen.

 

Ik kon niet anders dan glimlachen. Wat voor hen begon als een hoop loze woorden, leek nu omgesmeed te worden tot een vuist van ijzer. De spelers knikten, stootten elkaar aan, en hun energie steeg met de minuut. Dit was precies wat we nodig hadden. 

 

Toen de laatste woorden waren gesproken, en de jongens klaar stonden om te beginnen, wist ik dat dit het begin was van iets bijzonders. We waren misschien een bont gezelschap, maar we hadden hart, passie, en nu ook de juiste woorden om ons op weg te helpen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

20 uur geleden zei Marius:

Een blik aan nieuwe spelers open getrokken, en gezien het bedenkelijke niveau ook hoognodig. Nu er nog een team van zien te smeden John!

 

#injohnwetrust

 

19 uur geleden zei ElMarcos:

John heeft weer gedaan waar John goed in is. Een flink blik nieuwe spelers binden aan zichzelf en de club. Nu maar hopen dat de eigenaren, de Georgiërs en de fans er blij mee zijn. 

 

Die laatsten zullen blij zijn, voor de rest gaan we het zien  

 

14 uur geleden zei Djurovski:

Veel nieuwe spelers benieuwd hoe snel het een team is

 

Het scheelt wel als je een Kazim-Richards erbij hebt  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Altijd handig voor de trainer om een verlengstuk op het veld te hebben met twee zo'n ervaren jongens.  Deze mannen worden ongetwijfeld van goudwaarde voor John.

[ElMarcos]

Op het veld lijkt er wat vreugde en energie te ontstaan. Met alle vizieren op John gericht lijkt dat ook wenselijk, maar de vraag is. Gaat het straks als de fluit klinkt ook zo voorspoedig?

[Djurovski]

De eerste indrukken zijn goed

[Nom de Guerre]

 

CCXXXI. If it ain’t broken…

 

If it ain't broken, don't fix it. Het is een fraaie en vooral praktische uitdrukking. Bij Spartakos hadden we succes geboekt met een 4-4-2 formatie, vanuit een laag blok counteren. Waarom zou ik iets veranderen dat al gewerkt had? Alleen was dit Turkije, niet Cyprus, en soms moet je de gevestigde tactieken een beetje aanpassen aan de nieuwe omgeving. Bij 24 Erzincanspor wilde ik dezelfde 4-4-2 formatie hanteren, maar dan vanuit een hoog blok. Het idee was om de tegenstander eerder onder druk te zetten, agressiever te zijn in onze aanpak.

 

Met snellere verdedigers in de ploeg en iets meer zekerheid achterin, kon dit werken. De libero, ooit onze onmisbare slot op de deur, moest nu plaatsmaken voor een inschuivende verdediger. Een nieuwe dynamiek, eentje die de opbouw van achteruit zou versterken en onze controle over de bal zou vergroten. Deze verandering zou ons in staat stellen om de half-back, die meer defensief ingesteld was, te vervangen door een pure spelmaker. Iemand die het spel kon dicteren, de bal kon rondspelen en de aanval kon leiden met zijn visie en passing.

 

De gedachte aan een pure spelmaker in het middenveld deed me bijna watertanden. Iemand die de bal kon oppikken en in een oogwenk de perfecte pass kon geven, die de verdediging van de tegenstander in tweeën kon snijden. De creativiteit en flair die zo'n speler meebrengt, zouden van onschatbare waarde zijn voor een team als het onze.

 

Een sleutelrol was weggelegd voor de rechterback, een pion in het schaakspel die je niet zomaar even op het bord zet. Nee, deze positie vroeg om een tactisch genie, iemand die instinctief wist wat te doen, wanneer te bewegen, wanneer te blijven. Hij zou vooral naar binnen knijpen als extra centrumverdediger tijdens de eerste fase van de opbouw. Een soort schaakstuk dat zich als een koningin over het bord bewoog, steeds weer een nieuwe zet voorbereid, altijd een stap voor op de tegenstander.

 

Als we verder van ons eigen doel speelden, kon hij als een behoudende back meer op de vleugel gaan staan, maar altijd waakzaam voor de loopacties van onze inschuivende verdediger. Een rol die veel vergde van een speler – constant schakelen tussen aanvallen en verdedigen, tussen steun bieden en waakzaam zijn. Een rol die op het lijf geschreven was van Aykut.

 

Aykut, de man met de scherpe blik en de snelle reflexen, die zowel een tegenstander kon uitschakelen als een aanval kon opzetten. Hij begreep het spel, voelde de nuances aan en was altijd op zoek naar de perfecte balans tussen aanvallen en verdedigen. Zijn vermogen om de ruimte te lezen, zijn inzicht in het spel en zijn tactisch vernuft maakten hem de ideale speler voor deze positie.

 

Het was alsof hij geboren was voor deze rol. De complexiteit van de positie, het continue schakelen tussen verschillende taken en verantwoordelijkheden, het voelde voor hem als een tweede natuur. Zijn aanwezigheid zou stabiliteit brengen in onze defensie, een rustpunt in de chaos van de wedstrijd. En precies dat hadden we nodig – een speler die de chaos kon beheersen en omzetten in gecontroleerde agressie, die de balans kon vinden tussen aanval en verdediging en die altijd een stap voor was op de tegenstander. Aykut was onze sleutelspeler, de man die de motor van het team zou zijn, en ik had er alle vertrouwen in dat hij deze rol met glans zou vervullen.

 

Op de rechtervleugel stond een tweede spelmaker geposteerd, een meester van de vrije ruimte, iemand die de bal aan een touwtje leek te hebben. Hij had de vrijheid om te zwerven, de grenzen van zijn positie te verkennen en in balbezit het spel naar zijn hand te zetten. Hij was een artiest op het veld, een tactisch brein dat de tegenstander constant hoofdbrekens bezorgde.

 

Deze spelmaker was geen klassieke vleugelspeler die alleen maar langs de lijn rende en voorzetten gaf. Nee, hij was veel meer dan dat. Hij had het inzicht en de intelligentie om te weten wanneer hij breed moest blijven en wanneer hij naar binnen moest knijpen om ruimte te creëren voor zijn teamgenoten. In balbezit was hij de architect van onze aanvallen, een creatieve kracht die de verdediging van de tegenstander voortdurend op de proef stelde.

 

En het mooiste was dat hij dit alles kon doen met de wetenschap dat er een behoudende back achter hem stond om de flank te bewaken. Deze back, altijd alert en defensief ingesteld, gaf onze spelmaker de vrijheid om te experimenteren, om risico's te nemen zonder dat het team kwetsbaar werd. Hij was de veiligheidsgordel die ervoor zorgde dat onze aanvallende impulsen niet resulteerden in gevaarlijke tegenaanvallen.

 

Het was een delicate balans tussen vrijheid en veiligheid, tussen creativiteit en controle. Onze spelmaker had de technische vaardigheden en het tactische inzicht om deze balans te vinden en te behouden. Hij was de sleutel tot ons aanvallende spel, de man die het verschil kon maken met een slimme pass, een onverwachte dribbel of een briljante steekbal. En met een solide back achter hem, kon hij zijn magie laten zien zonder zich zorgen te maken over de verdediging.

 

Dit samenspel tussen de spelmaker en de back was cruciaal voor ons succes. Het was een dynamisch duo dat onze rechterflank zowel aanvallend als verdedigend sterk maakte. Samen zouden ze de tegenstander onder druk zetten, ruimte creëren en kansen verzilveren. In deze formatie vond ik de perfecte mix van flair en stabiliteit, van aanvallende potentie en defensieve zekerheid. 

 

In de voorhoede zou Colin eveneens een sleutelrol vervullen als inzakkende spits. Hij was een brok graniet met de finesse van een sierlijke ballerina, die als een levend baken fungeerde in de eerste fase van de aanval. Zijn rol was niet zomaar die van een targetman; hij was het verdeelstation, de draaischijf waar alles omheen draaide. Als een magneet trok hij de bal naar zich toe, om vervolgens met een feilloze steekpass of een slimme kaats de aanval op gang te brengen.

 

Colin's spelintelligentie was van het hoogste niveau. Hij wist precies wanneer hij moest afzakken naar het middenveld om aanspeelbaar te zijn en de bal vast te houden. Zijn brede schouders en krachtige torso maakten het bijna onmogelijk voor verdedigers om hem van de bal te zetten. Terwijl hij de bal beschermde, scande hij het veld met haviksogen, op zoek naar openingen en loopacties van zijn teamgenoten.

 

Zijn gebrek aan pure snelheid, een kwaal die menig spits de das om zou doen, werd door zijn spelinzicht en positionering gecamoufleerd. Terwijl de tegenstander zich op hem focuste, sloop hij stiekem het strafschopgebied in, een wolf in schaapskleren, klaar om toe te slaan in de afrondende fase van de aanval. Zijn bewegingen waren geraffineerd, een meester in het vinden van ruimte waar die eigenlijk niet was.

 

Als bliksemafleider was hij van onschatbare waarde voor de tweede aanvaller. Colin creëerde chaos en trok verdedigers naar zich toe, waardoor er ruimte ontstond voor zijn partner in crime om de genadeklap uit te delen. De verdediging moest kiezen: gingen ze vol voor Colin, met het risico dat hij een slimme pass gaf, of hielden ze afstand en gaven ze hem de kans om zelf te scoren? Het was een duivels dilemma dat de tegenstander voortdurend hoofdbrekens zou bezorgen.

 

Zijn rol in het team was veelomvattend en complex, maar Colin was de man voor de klus. Hij had de ervaring, de skills en het tactische vernuft om deze rol perfect uit te voeren. Met hem als spil in de voorhoede had ik vertrouwen in onze aanval. Colin was niet zomaar een spits; hij was het strategische brein, het verdeelstation en de sluipschutter ineen. Een onmisbare schakel in de machine die 24 Erzincanspor zou worden.

 

Maar voetbal is geen spel van enkel theorieën en schema’s. Het is ook een kwestie van gevoel, van het begrijpen van de dynamiek tussen spelers, van weten wanneer je moet aanvallen en wanneer je moet terugzakken. Het was aan mij om deze balans te vinden, om de juiste mix van agressie en zekerheid te creëren die ons naar de overwinning zou leiden.

 

Het plan was duidelijk in mijn hoofd, maar de uitvoering ervan zou de echte test zijn. Met de juiste aanpassingen, en met de steun van Colin en Aykut als mijn ogen en oren op het veld, zou dit kunnen werken. Ik kon niet wachten om te zien hoe deze nieuwe formatie zich zou vertalen naar het veld, om te zien hoe de spelers het zouden oppakken en om te bewijzen dat dit team, met al zijn nieuwe gezichten en strategieën, een kracht zou worden om rekening mee te houden.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 19-7-2024 om 08:55 zei Marius:

Altijd handig voor de trainer om een verlengstuk op het veld te hebben met twee zo'n ervaren jongens.  Deze mannen worden ongetwijfeld van goudwaarde voor John.

 

Dat was in ieder geval wel de bedoeling.

 

Op 19-7-2024 om 11:56 zei ElMarcos:

Op het veld lijkt er wat vreugde en energie te ontstaan. Met alle vizieren op John gericht lijkt dat ook wenselijk, maar de vraag is. Gaat het straks als de fluit klinkt ook zo voorspoedig?

 

Het is vooral het stuk buiten het veld waar ik me zorgen om maak  

 

19 uur geleden zei Djurovski:

De eerste indrukken zijn goed

 

Zeer zeker weten!

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Op een bepaalde manier vasthouden aan een gekend systeem zorgt in ieder geval al voor een dosis vertrouwen, maar de kleine aanpassingen aan de tactiek laten je toe om toch nog flexibel te zijn, en de kwaliteiten van elke speler optimaal te benutten. Op papier ziet het er dan ook alvast goed uit voor John.

[Djurovski]

Het klinkt heel doordacht. En de sleutel spelers zouden het moeten kunnen. Nu de rest nog. Die spelen niet voor niets op het 3e niveau. Of John ziet iets wat de rest mist natuurlijk 

[Nom de Guerre]

 

CCXXXII. Het begin van de oefencampagne

 

Nu de selectie op oorlogssterkte was gebracht, kon ik de oefenwedstrijden gaan regelen om de ploeg te laten wennen aan mijn uitgedokterde strijdplan. De eerste stap was gezet; de jongens waren op papier een team, maar nu moest dat papier werkelijkheid worden op het veld. Het was tijd om te zien of mijn tactische meesterplan in de praktijk net zo effectief zou zijn als op de tekentafel.

 

Op voorspraak van Colin en Aykut besloten we in eerste instantie vooral tegen lokale ploegen te spelen. Een slimme zet, want deze wedstrijden zouden ons de kans geven om de basisprincipes van onze speelstijl in te slijpen zonder meteen te worden overlopen door sterkere tegenstanders. Lokale ploegen, de bakker en slager in het team, dat werk. Geen Messi’s of Ronaldo’s, maar eerder Mehmet die net zijn dienst bij de plaatselijke brandweer had afgerond.

 

Colin, die altijd wel in was voor een praatje, begon met zijn bekende Cockney-accent aan zijn betoog. "Guvnor, listen up. It's like this, right? We start with the small fry, you know, the local lads who are just happy to be on the pitch. Gives the boys a chance to get their confidence up, yeah? Get a feel for the game, get used to each other. Then, when we up the ante, they're not shitting bricks 'cause they've got some wins under their belt. Simple as that, innit? Build 'em up, piece by piece. Then, when we face the big guns, they know the drill. They know what they're doing. It's all about the process, guvnor, trust me."

 

Zijn ogen glinsterden van enthousiasme terwijl hij zijn handen gebruikte om zijn woorden kracht bij te zetten. Hij leunde iets naar voren, alsof hij een geheim aan het onthullen was. "You see, those small games, they're not just for the scoreboard. It's where we drill the patterns, the plays. They get the muscle memory going, so when the pressure's on, they don't have to think, they just do. It's like clockwork, right? Tick tock, tick tock. Smooth as a baby's bottom."

 

Ik knikte, terwijl Colin verderging, zijn stem vol overtuiging. "And when they make a mistake, 'cause they will, it's no big deal. We fix it in the next game. They learn, they adapt. By the time we're playing the big boys, they're ready. They know the system, they trust each other. It's all about building that foundation, guvnor. Can't build a house without a solid foundation, can ya?"

 

Hij sloeg me vriendschappelijk op de rug, zijn glimlach breed en oprecht. "So don't you worry, mate. We'll get there. Just gotta take it one step at a time, yeah? Piece of piss, really."

 

Terwijl Colin sprak, kon ik de passie en het vertrouwen in zijn stem horen. Hij had gelijk, natuurlijk. Het was een solide plan. De weg naar succes was geplaveid met kleine overwinningen, leren van fouten en het opbouwen van vertrouwen. Ik voelde een golf van opluchting en hernieuwde energie. Dit was de juiste aanpak. Dit was hoe we 24 Erzincanspor naar nieuwe hoogten zouden brengen. 

 

Terwijl de oefencampagne werd opgezet, werden ook de eerste voorrondes van de diverse Europese toernooien afgewerkt. Spartakos had een gewaagde zet gedaan door Paul Psykhiones, voormalig assistent en fulltime dorpsgek, aan te stellen als mijn opvolger. Psykhiones, met zijn onorthodoxe methoden en maniakale lach, had blijkbaar besloten om een zuivering door te voeren in de selectie. 

 

Hij had een aantal door mij vastgelegde spelers weer verhuurd, vermoedelijk in een poging om alle sporen van mijn invloed te wissen. Maar de ironie wilde dat deze verhuurde spelers voornamelijk bij clubs uit de hoogste afdeling terechtkwamen. Dit was niet alleen een bevestiging van de kwaliteit van de aangetrokken krachten, maar ook een stille, onbedoelde ode aan mijn inzichten en oordeel. 

 

Paul Psykhiones, met zijn fladderende armen en verwilderde blik, leek vastberaden om zijn stempel te drukken op Spartakos. De spelers die hij wegstuurde, bloeiden op bij hun nieuwe clubs, en elke week verschenen er artikelen in de sportsecties die hun prestaties prezen. Het was alsof elke goal, elke assist, elke succesvolle tackle een stille schreeuw was van mijn nalatenschap, een onuitwisbaar bewijs van mijn werk.

 

Ik kon me de beelden zo voor de geest halen: Psykhiones op het trainingsveld, wild gesticulerend, zijn ogen gevuld met een koortsachtige glans terwijl hij probeerde zijn visie over te brengen op het team. De spelers keken hem aan met een mengeling van verwarring en vermaak, niet wetende of ze moesten lachen of huilen om de circusvoorstelling die zich voor hun ogen afspeelde. Maar ondanks zijn excentrieke aanpak en zijn pogingen om mijn erfenis uit te wissen, bleef mijn invloed onmiskenbaar aanwezig.

 

Het was een bizarre wending in het verhaal van Spartakos. Terwijl ik mijn nieuwe avontuur bij 24 Erzincanspor aanving, bleef mijn geest ronddwalen in de straten van mijn oude club. Elke prestatie van mijn voormalige spelers was een stille triomf, een bewijs dat mijn aanpak had gewerkt, ongeacht wat de dorpsgek ook deed. Het gaf me een vreemde voldoening, wetende dat, ondanks alle chaos en gekte, mijn werk niet tevergeefs was geweest.

 

De schaduw van Spartakos hing nog steeds over me heen, maar in plaats van me te verlammen, gaf het me juist kracht. Het was een herinnering aan wat ik had bereikt en een motivatie om door te gaan. Terwijl Paul Psykhiones zijn vreemde capriolen uitvoerde, bleef ik gefocust op mijn nieuwe missie, vastberaden om van 24 Erzincanspor een succes te maken. Het was een nieuw hoofdstuk, maar de lessen uit het verleden zouden me blijven begeleiden.

 

De eerste oefenwedstrijd was tegen Erzincan Ulalal Spor, een team dat duidelijk bestond uit parttimers en liefhebbers. We wonnen met gemak, maar belangrijker dan de uitslag was de manier waarop we speelden. De nieuwe jongens begonnen hun plek te vinden, de linies sloten beter aan en Colin en Aykut zorgden ervoor dat iedereen zich aan de afspraken hield. Mijn plan begon vorm te krijgen, als een puzzel waarvan de stukjes langzaam op hun plaats vielen.

 

Na een paar van deze eenvoudige wedstrijden tegen Girerunspor en Afjet Afjonspor verhoogden we de moeilijkheidsgraad. De tegenstanders werden sterker, professioneler, de spelers die echt wat in hun mars hadden. Tegen Batman Petrol Spor en Sivas Dört Eylül ondervonden we meer tegenstand. Dit waren de wedstrijden waarin we echt getest zouden worden, waarin de zwakke plekken in ons systeem zichtbaar zouden worden. Het was een noodzakelijke stap, want zonder tegenslag leer je niets. Beide wedstrijden eindigden in krappe overwinningen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

 

Spoiler

 

Op 20-7-2024 om 19:53 zei Marius:

Op een bepaalde manier vasthouden aan een gekend systeem zorgt in ieder geval al voor een dosis vertrouwen, maar de kleine aanpassingen aan de tactiek laten je toe om toch nog flexibel te zijn, en de kwaliteiten van elke speler optimaal te benutten. Op papier ziet het er dan ook alvast goed uit voor John.

 

Dit is inderdaad een lichte aanpassing van de tactiek die ons bij Spartakos zoveel succes heeft gebracht. Waarom moeilijk doen?

 

17 uur geleden zei Djurovski:

Het klinkt heel doordacht. En de sleutel spelers zouden het moeten kunnen. Nu de rest nog. Die spelen niet voor niets op het 3e niveau. Of John ziet iets wat de rest mist natuurlijk 

 

De meeste nieuwkomers waren actief op het tweede niveau of bankzitter op het hoogste niveau.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Batman, altijd een te duchten tegenstander natuurlijk. De voorbereiding lijkt in ieder geval voor het nodige vertrouwen te zorgen.