[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Djurovski]

Een plan wat zou kunnen werken

[Marius]

Ook deze was niet te voorspellen, nee  Maar de uitweg voor John lijkt steeds dichterbij te komen. Voor je 't weet ligt hij ergens op een Turks strand. 

[Nom de Guerre]

 

CCXII. In Famagusta

 

Ik dwaalde door de oude binnenstad van Famagusta, of Gazimağusa zoals het nu heette, en hing de toerist uit. Berry’s mannetje had nog wat regelwerk te doen, terwijl Leandros ook hard aan het werk was. Teamwork makes the dream work, zullen we maar zeggen. Er zijn ergere steden mogelijk om een middag in rond te dwalen. Almere bijvoorbeeld. Enfin, Famagusta dus.

 

De smalle straatjes kronkelden als aderen door het hart van de stad, elk hoekje en gaatje een verhaal uit het verleden. De Venetiaanse muren die de stad omringden, torenden hoog boven me uit, een herinnering aan vervlogen tijden waarin Famagusta een juweel van de Middellandse Zee was. De zon brandde fel op mijn gezicht, een genadeloze herinnering aan de Cypriotische zomer. Zweet druppelde langs mijn slapen terwijl ik door de geplaveide straten slenterde, mijn schoenen kletterden op de oude stenen.

 

De geur van verse kruiden en specerijen drong mijn neusgaten binnen. Kleine winkeltjes met kleurrijke stoffen, handgemaakte sieraden en lokale lekkernijen trokken mijn aandacht. Ik stopte bij een kraampje waar een oude man sinaasappelsap perste. Zijn handen, gerimpeld en gebruind door de zon, bewogen behendig terwijl hij de vruchten uitperste. Ik bestelde een glas en de verkoelende vloeistof gleed als nectar naar binnen. De zoetheid van de sinaasappels mengde zich met een vleugje bitterheid, precies zoals mijn gedachten op dat moment.

 

Ik vervolgde mijn weg en passeerde oude kerken en moskeeën, elk met hun eigen unieke architectuur en geschiedenis. De Lala Mustafa Pasha-moskee, ooit een gotische kathedraal, stond trots in het midden van de stad. De gotische bogen en spitsen contrasteerden met de islamitische minaret die later was toegevoegd. Het was een symbool van de complexe geschiedenis van Cyprus, een eiland dat door de eeuwen heen talloze heersers had gekend.

 

De straatjes waren bezaaid met kleine cafés en restaurants. Ik zag toeristen die genoten van meze, de traditionele Cypriotische tapas. De geur van gegrild vlees, versgebakken brood en pittige dips drong mijn neusgaten binnen. Mijn maag knorde, maar ik besloot nog even door te lopen. De verhalen die de stenen van deze stad konden vertellen, waren te fascinerend om te negeren.

 

Ik bereikte de oude haven, waar vissersboten zachtjes deinden op de golven van de Middellandse Zee. De zee was helder blauw, een uitnodiging om te ontsnappen aan de hitte van de stad. Een paar kinderen speelden op de kade, hun gelach echode door de lucht. Ik bleef staan en keek naar de horizon, waar de hemel en de zee in elkaar over leken te vloeien. Het was een moment van rust temidden van de chaos van mijn gedachten.

 

Mijn pad voerde me langs het Othello-kasteel, genoemd naar de beroemde tragedie van Shakespeare. De massieve muren en torens stonden stevig, alsof ze elke aanval konden weerstaan. Ik liep naar binnen, mijn voetstappen weerklonken in de stille gangen. De koelte van de stenen muren bood een welkome afwisseling van de brandende zon buiten. Ik stelde me voor hoe het geweest moest zijn om hier te leven, omringd door de geuren van buskruit en zeewater, altijd op je hoede voor vijandelijke aanvallen.

 

Terug in de stad merkte ik de contrasten op tussen oud en nieuw. Moderne winkels en boetiekjes waren ingebed in eeuwenoude gebouwen. Een jonge vrouw met een hoofddoek liep naast een toerist in korte broek en een T-shirt. De diversiteit van Famagusta was zowel een zegen als een uitdaging, een symbool van de vele lagen geschiedenis die dit eiland rijk was.

 

Ik dwaalde verder en kwam bij een kleine taverne terecht. De eigenaar, een gezette man met een vriendelijke glimlach, nodigde me uit om te gaan zitten. Ik bestelde een bord met verse halloumi, olijven en tomaten. Terwijl ik at, keek ik om me heen en zag de lokale bevolking die hun dagelijkse leven leefde, ogenschijnlijk onaangedaan door de geschiedenis die hen omringde.

 

De uren verstreken terwijl ik door de straten van Famagusta dwaalde. De zon begon te zakken en kleurde de hemel in tinten oranje en roze. De stad kwam tot leven in het gouden licht van de avond, de schaduwen van de gebouwen werden langer en dieper. Ik voelde een vreemde mix van rust en onrust. Mijn gedachten waren nog steeds een warboel, maar de schoonheid en geschiedenis van deze plek boden een tijdelijke ontsnapping.

 

Terwijl de avond viel, keerde ik terug naar de oude markt voor een maaltijd. Mijn hoofd zat vol met indrukken en gedachten. Famagusta had me een glimp gegeven van zijn ziel, een ziel die gevormd was door eeuwen van strijd en verovering, maar ook van veerkracht en schoonheid. Terwijl ik mijn ogen sloot, hoorde ik nog steeds de echo van mijn voetstappen op de oude stenen en rook ik de geur van sinaasappels en kruiden. De stad had een onuitwisbare indruk achtergelaten, een herinnering die ik met me mee zou dragen op mijn verdere reis.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

11 uur geleden zei Djurovski:

Een plan wat zou kunnen werken

 

Het klinkt minder vergezocht dan een trouwerij met laxeermiddel in het dessert, toch?  

 

11 uur geleden zei Marius:

Ook deze was niet te voorspellen, nee  Maar de uitweg voor John lijkt steeds dichterbij te komen. Voor je 't weet ligt hij ergens op een Turks strand. 

 

Ik vermoed dat het de binnenlanden van Oost-Anatolië gaan worden, dat gevoel bekruipt me zomaar ineens.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius 

 

[Marius]

Je waant je zo een metgezel van John die mee door de straatjes kuiert met dit soort updates. Het kan eigenlijk niet genoeg benadrukt worden maar je blijft er toch steeds in slagen om met al je omschrijvingen de zaken geweldig goed tot leven te brengen!

[ElMarcos]

John lijkt te kunnen gaan ontsnappen, maar verbrand daarmee alle bruggen die hij opbouwde op Cyprus. Hopelijk tart het lot hem eens en moet hij met een club terugkeren voor een Europees avontuurtje. Verder blijf je prachtig schrijven en ons meenemen op een unieke manier!

[Djurovski]

Je kunt zo als reisleider aan de slag

[bas huijsmans]

John heeft toch nog wat ontspanning gevonden in deze hectische gebeurtenissen allemaal.

[Nom de Guerre]

 

CCXIII. Goed nieuws

 

Terwijl ik op het terras van Astava genoot van een gigantische mixed grill, kreeg ik snel na elkaar twee berichten binnen. Rustig genietend van een ijskoude raki en de perfect gegrilde lamskoteletten, köfte, kokoreç en lamskebabs las ik de berichten door. De geur van geroosterd vlees en kruiden hing zwaar in de lucht, mengend met de zilte zeelucht die vanaf de kust naar het terras waaide.

 

De eerste was van Leandros. Goed nieuws. Hij had het een en ander gevonden en zou het balletje aan het rollen brengen via de pers. Daarnaast had hij het nummer van een betrouwbare advocaat voor me. Ik kon de glimlach op mijn gezicht niet onderdrukken terwijl ik een stuk köfte in mijn mond stopte. De sappigheid van het vlees, de perfecte mix van kruiden en de lichte rooksmaak brachten me een moment van puur genot.

 

Het tweede bericht was van Berry. Hij stuurde me een tijd en een plek om scheep te gaan, waarna ik richting het Turkse vasteland zou worden gebracht. De spanning die al dagen op mijn schouders drukte, leek plotseling te verdwijnen. Ik nam nog een slok raki, voelde de warme, anijsachtige smaak mijn keel binnenglijden, mijn zenuwen kalmerend. Life was good.

 

De lamskoteletten waren perfect gegrild, het vlees viel bijna van het bot en smolt op mijn tong. De kokoreç had die typische, ietwat intense smaak die niet iedereen waardeerde, maar voor mij voelde als een ontdekking van pure, ongefilterde smaak. De lamskebabs waren sappig en vol van smaak, perfect gecombineerd met de verfrissende, ijskoude raki die mijn smaakpapillen schoonspoelde en elke hap opnieuw een avontuur maakte.

 

Met elke hap en elke slok voelde ik de hoop in me groeien. De berichten van Leandros en Berry boden me een uitweg, een toekomst, een nieuw begin. Terwijl ik daar zat, onder de warme Cypriotische zon, kon ik bijna de vrijheid proeven die binnen handbereik lag.

 

Ik nam nog een slok raki en leunde achterover, mijn ogen sluitend terwijl ik de geuren en smaken in me opnam. Het was een moment van rust temidden van de storm, een moment waarop alles even op zijn plek leek te vallen. De weg naar vrijheid was nog lang, maar met vrienden als Leandros en Berry aan mijn zijde, voelde ik me sterker en hoopvoller dan ooit.

 

De zon begon te zakken, het gouden licht veranderde de stad in een magisch tafereel. Ik bleef nog even zitten, genoot van mijn maaltijd en de wetenschap dat er een plan was, dat er mensen waren die om me gaven en me hielpen. Het leven had me een curveball toegeworpen, maar ik was klaar om hem terug te slaan.

 

Als Leandros gelijk had, dan zou mijn contract bij Spartakos worden ontbonden. Ik was dan vrij om te gaan en te staan waar ik wilde in voetballand, voorzien van de allerhoogste diploma's. Goed, ik had die diploma's niet zelf verdiend, maar dat mocht de pret niet drukken. Het idee alleen al gaf me een gevoel van vrijheid dat ik in tijden niet meer had gevoeld.

 

De gedachte dat ik opnieuw zou kunnen beginnen, ergens ver weg van de chaos en het verraad, was als een balsem voor mijn gekwelde ziel. Terwijl ik de laatste slok van mijn raki nam, voelde ik de warmte zich in mijn maag verspreiden, als een voorbode van betere tijden. Leandros had gezegd dat hij alles zou regelen, en hoewel ik meestal een gezonde dosis wantrouwen had, voelde ik deze keer dat ik hem kon vertrouwen.

 

Ik beeldde me in hoe het zou zijn om een nieuw team te coachen, ergens in een rustig hoekje van de voetbalwereld. Misschien een kleine club met potentie, waar ik mijn vaardigheden en kennis kon inzetten om iets moois op te bouwen. De mogelijkheden leken eindeloos, en de hoop in mijn borst groeide met elke gedachte aan de toekomst.

 

Terwijl de zon langzaam onderging en de lucht in tinten oranje en roze kleurde, voelde ik de spanning van de afgelopen weken van me afglijden. Leandros had me een uitweg geboden, en Berry zou me helpen om die uitweg te nemen. Het was alsof de sterren eindelijk in mijn voordeel stonden, en ik was vastbesloten om deze kans met beide handen aan te grijpen. Life was good, en ik was klaar voor wat komen ging.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

19 uur geleden zei Marius:

Je waant je zo een metgezel van John die mee door de straatjes kuiert met dit soort updates. Het kan eigenlijk niet genoeg benadrukt worden maar je blijft er toch steeds in slagen om met al je omschrijvingen de zaken geweldig goed tot leven te brengen!

 

Het helpt wel als je zelf in dergelijke steden bent geweest. Dat wordt binnenkort een pak lastiger, want in die regio van Turkije ben ik nog nooit geweest.

 

19 uur geleden zei ElMarcos:

John lijkt te kunnen gaan ontsnappen, maar verbrand daarmee alle bruggen die hij opbouwde op Cyprus. Hopelijk tart het lot hem eens en moet hij met een club terugkeren voor een Europees avontuurtje. Verder blijf je prachtig schrijven en ons meenemen op een unieke manier!

 

Wie weet, wie weet  

 

18 uur geleden zei Djurovski:

Je kunt zo als reisleider aan de slag

 

Volgens mij kan ik daar geen droog brood mee verdienen  Ik zou zo'n veredelde Anthony Bourdain zijn, ik weet niet of mensen dat willen.

 

16 uur geleden zei bas huijsmans:

John heeft toch nog wat ontspanning gevonden in deze hectische gebeurtenissen allemaal.

 

Tijdelijk. John gaat nog heel erg veel beleven.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius 

 

[ElMarcos]

Het leven lijkt John toe te lachen, dus ik wacht al op de volgende zwabberbal met een stuiter die ergens door vingers glipt en weer een bak ellende brengt voor John.

[bas huijsmans]

Altijd blijven lachen lijkt meer en meer Altijd kunnen lachen te worden. Oftewel: Ik wacht op dezelfde zwabberbal als ElMarcos

[Nom de Guerre]

 

CCXIV. In de haven

 

Vol goede moed toog ik naar het havendistrict voor mijn afspraak met Berry's mannetje. Vanuit Famagusta was er een overzeese verbinding met de havenstad Mersin in Turkije. De vraag was nu of ik als passagier of als verstekeling zou reizen, maar daar had ik dus Berry's mannetje voor; logistieke problemen voor me oplossen. 

 

De haven was een levendige chaos van mensen, vrachtwagens en schepen. Het geluid van scheepshoorns, roepende arbeiders en het constante geratel van ladingen die werden geladen en gelost, vulde de lucht. De geur van zout water, diesel en verse vis vermengde zich tot een bedwelmend aroma dat me meteen wakker schudde. De zon stond laag aan de hemel, werpend lange schaduwen over de kades en schepen.

 

Ik liep langs de krioelende menigte en tuurde om me heen, op zoek naar een teken van Berry's mannetje. Mijn hart bonsde in mijn borstkas, niet alleen van de spanning, maar ook van de opwinding. Dit was mijn kans om te ontsnappen, om een nieuw leven te beginnen, en ik was vastbesloten om die kans te grijpen.

 

Na een paar minuten zag ik een man in een donker jack en een pet nonchalant tegen een stapel kratten leunen. Zijn ogen volgden me terwijl ik naderde, en hij knikte bijna onmerkbaar toen ik dichterbij kwam. "You must be John," zei hij, zijn stem laag en rustig, maar met een ondertoon van urgentie.

 

"That's right," antwoordde ik, mijn stem vastberaden. "Berry sent me."

 

Hij knikte weer en gebaarde me om hem te volgen. We slalomden door de drukte, langs schepen die aan het laden waren en vrachtwagens die haastig door de smalle straten manoeuvreerden. De man leidde me naar een afgelegen hoek van de haven, weg van de drukte en het zicht van nieuwsgierige ogen.

 

"Alright," zei hij, terwijl hij zijn pet rechtzette. "Here’s the deal. We can get you on a cargo ship headed to Mersin. You’ll be traveling as a 'special package,' so no official paperwork. It’s not the most comfortable way, but it’s the safest."

 

Ik knikte, de opluchting voelde als een golf die over me heen spoelde. "That works. When do we leave?"

 

Hij keek op zijn horloge. "In about an hour. We’ll get you settled in a container. It’s not luxurious, but you’ll be safe. Once you’re in Mersin, Berry’s contact will take it from there."

 

Mijn hart maakte een sprongetje van opwinding. Dit was het, mijn kans om te ontsnappen en opnieuw te beginnen. "Thank you," zei ik, mijn stem oprecht.

 

De man knikte en klopte me op de schouder. "Good luck, John. You’re gonna need it."

 

Met die woorden leidde hij me verder de haven in, naar een gebied waar de containers opgestapeld stonden als een labyrint van staal. Terwijl we liepen, voelde ik een mengeling van spanning en hoop. Dit was mijn kans, mijn uitweg, en ik was vastbesloten om er het beste van te maken. De chaos van de haven vervaagde terwijl we verder liepen, en ik wist dat ik op het punt stond een nieuw hoofdstuk in mijn leven te beginnen.

 

De container waarin ik zou reizen stond al klaar. De man opende de deur en gebaarde me naar binnen. "It’s not much, but it’ll do the job," zei hij met een knipoog. "Just hang tight, and we’ll get you out of here."

 

Ik stapte naar binnen, mijn hart bonsde nog steeds, maar de hoop brandde fel. Dit was het begin van iets nieuws, en ik was klaar om de sprong te wagen. Terwijl de deur achter me dichtging en de duisternis me omhulde, voelde ik een vreemd soort rust over me heen komen. Life was good, en ik was klaar voor wat komen ging.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

2 uur geleden zei ElMarcos:

Het leven lijkt John toe te lachen, dus ik wacht al op de volgende zwabberbal met een stuiter die ergens door vingers glipt en weer een bak ellende brengt voor John.

 

Curveball incoming, batter up!

 

1 uur geleden zei bas huijsmans:

Altijd blijven lachen lijkt meer en meer Altijd kunnen lachen te worden. Oftewel: Ik wacht op dezelfde zwabberbal als ElMarcos

 

Waag eens een poging om te voorspellen hoe we verder gaan  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[bas huijsmans]

Dat is altijd het nadeel van een zwabberbal. Die zijn niet te voorspellen. Toch doe ik een gokje en duik ik een hoek in. De 'Good luck, John. You're gonna need it' voorspelt niet veel goeds namelijk. Wellicht is het geen enkeltje richting het Turkse vaste land, maar de terugweg van een retourtje naar Cyprus?

[Marius]

John ziet het leven momenteel alleen maar door een roze bril heb ik zo ook het gevoel. Helemaal gerust zou ik echter niet stappen in zo’n container die dan ook nog eens op een schip gaat geladen worden.

[Djurovski]

Hopelijk heeft het mannetje je wel in de goede container gezet , een 6 of 9 kun je met te veel raki wel eens verwisselen

[Nom de Guerre]

 

CCXV. Uit de container, maar in de shit

 

Uiteraard verwachtte ik dat er met de container geschoven zou worden. Zo'n metalen kast verplaatst zichzelf niet. Waar ik niet op had gerekend, was dat iemand probeerde om de container te openen. What the actual fuck...

 

Het geluid van de vergrendeling die losschoot, maakte mijn hart een slag overslaan. Met ingehouden adem luisterde ik naar de voetstappen buiten, zware, vastberaden stappen die over het stalen dek galmden. Plotseling werden de deuren met een ruk opengetrokken en felle, verblindende lichtbundels schoten naar binnen. Ik kneep mijn ogen dicht en hield mijn hand boven mijn gezicht in een poging om iets te kunnen zien.

 

"Get out, now!" klonk een ruwe stem. Ik hoorde het onmiskenbare geluid van de slede van een pistool die werd teruggetrokken, een teken dat het wapen doorgeladen werd. Het was alsof de grond onder me wegzakte en ik voelde de koude greep van angst om mijn keel sluiten. Trillend stond ik op en strompelde naar de opening van de container.

 

"Hands up!" schreeuwde de stem opnieuw, en ik stak mijn handen in de lucht, mijn hele lichaam schreeuwde van paniek. De contouren van een paar gewapende mannen werden zichtbaar tegen het felle licht. Mijn hart bonsde in mijn borstkas als een bezetene, de adrenaline schoot door mijn aderen terwijl ik probeerde mijn gedachten te ordenen.

 

Terwijl ik daar stond, voelde ik de ijzige realiteit van de situatie zich over me heen sluiten. Dit was geen simpel logistiek probleem meer; ik zat tot mijn nek in de shit. Alweer. What the actual fuck... 

 

Mijn hart begon als een bezetene te bonzen, een zwaar gebons in mijn borstkas. De plotse verblinding maakte me compleet weerloos, alsof ik een konijn was gevangen in de koplampen van een vrachtwagen. De angst greep me bij de keel en mijn ademhaling versnelde, een benauwde rasp die door de stilte sneed. Alles in mijn lichaam schreeuwde om weg te rennen, maar mijn benen waren als verlamd. 

 

Mijn gedachten raasden door mijn hoofd, elke mogelijke uitweg afwegend en vervolgens verwerpend. De enige constante was de groeiende paniek die zich meester van me maakte. De geluiden om me heen - voetstappen, het kraken van de container, de gespannen stilte die voorafging aan wat ongetwijfeld een confrontatie zou zijn - maakten de situatie alleen maar erger.

 

"Step out slowly, and keep your hands where we can see them," klonk een ruwe stem met een Oostblokaccent. Ik kon de dreiging erin voelen, elke lettergreep een belofte van geweld als ik niet gehoorzaamde. Langzaam, met mijn handen trillend als een blad in de wind, stapte ik naar de opening van de container. Mijn ogen begonnen iets te wennen aan het licht, en ik zag schimmen van mannen, gewapend en klaar om te schieten.

 

"Move it," beval een andere stem, en ik voelde een duw in mijn rug. Mijn lichaam schokte voorwaarts, en ik strompelde de container uit, mijn benen zwak onder me. 

 

Mijn hart sloeg over toen ik de wapens zag, de loop van een pistool die me recht in het gezicht staarde. Mijn keel voelde droog aan, alsof alle vocht in mijn lichaam was weggezogen door de angst. Ik slikte, maar het hielp niet. Mijn stem kwam schor en zwak uit mijn keel toen ik eindelijk iets durfde te zeggen. "Who are you? What do you want?"

 

Ik wist het antwoord op de vraag, maar bevestiging is veel waard. Mijn hart klopte als een bezetene, mijn gedachten draaiden overuren. De kilte van zijn stem en de zelfverzekerde grijns maakten het alleen maar duidelijker. Ik was in de val gelopen, en er was geen ontkomen aan.

 

Zoals verwacht, geen antwoord, alleen de kilte van staal en de vastberaden blikken van mannen die hun werk serieus namen. Mijn gedachten gingen uit naar Berry's mannetje, en de hoop dat dit niet zijn fout was, maar die hoop was flinterdun. De situatie leek hopeloos en mijn brein werkte overuren om een manier te vinden om hier levend uit te komen.

 

Ik stond daar, blootgesteld en weerloos, terwijl de zon langzaam onderging en de schaduwen langer werden. Mijn toekomst, die er een moment geleden nog zo veelbelovend uitzag, leek nu onzeker en duister. 

 

Altijd blijven lachen, maar het huilen stond me nader dan het lachen. Mijn benen trilden als rietjes, en de koude zweetdruppels liepen over mijn rug. De felle lichten verblindden me, en de angst kneep mijn keel dicht. Dit was geen grap meer, dit was bittere, ijzige realiteit.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

17 uur geleden zei bas huijsmans:

Dat is altijd het nadeel van een zwabberbal. Die zijn niet te voorspellen. Toch doe ik een gokje en duik ik een hoek in. De 'Good luck, John. You're gonna need it' voorspelt niet veel goeds namelijk. Wellicht is het geen enkeltje richting het Turkse vaste land, maar de terugweg van een retourtje naar Cyprus?

 

Nee, nee, Turkije gaat door.

 

15 uur geleden zei Marius:

John ziet het leven momenteel alleen maar door een roze bril heb ik zo ook het gevoel. Helemaal gerust zou ik echter niet stappen in zo’n container die dan ook nog eens op een schip gaat geladen worden.

 

Wie illegaal het land wil ontvluchten, zit niet bepaald ruim in de keuzes. Wie überhaupt de behoefte voelt om illegaal een land te ontvluchten, moet zijn keuzes in het leven nog eens tegen het licht houden.

 

9 uur geleden zei Djurovski:

Hopelijk heeft het mannetje je wel in de goede container gezet , een 6 of 9 kun je met te veel raki wel eens verwisselen

 

En ineens... "Welcome to Mogadishu."  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Rob1981]

Als ik een gok moet doen ben je zomaar weer ergens terecht gekomen waar je het helemaal niet had verwacht, maar is er eerst een houdini-act nodig om te zorgen dat je daar achter mag komen. 

[Marius]

En John zit alweer in de rats. Of het is gewoon allemaal een vergissing. Maar zo naïef is zelfs John niet 😁

[ElMarcos]

Zo diep in de rats heeft John pas een keer gezet. Al lijkt onze Griekse restauranthouder een lief konijntje bij deze mannen. Je Cypriotische vrienden achterlaten in een letterlijke shitstorm is één, maar een maffiabaas uit Georgië? 

[bas huijsmans]

7 uur geleden zei Nom de Guerre:

ik zat tot mijn nek in de shit.

Die John heeft toch wel wat met shit en poep hoor. Turkije gaat door dus, maar ik heb het idee dat er nog wel wat probleempjes opgelost dienen te worden

[Djurovski]

John zit diep in de puree

[Nom de Guerre]

 

CCXVI. Deepthroat, maar niet op de goede manier

 

Grigori, het hoofd van de Georgische maffia op Cyprus, had me te pakken. Gezien zijn temperament en positie aan het hoofd van een misdaadsyndicaat, ging ik er niet vanuit dat hij gezellig wilde bijkletsen. Zijn reputatie ging hem ver vooruit: een man met ijzeren vuisten en een hart van steen. Hij was niet iemand die zijn tijd verspilde aan trivialiteiten.

 

De mannen die me vasthielden, drukten me steviger naar de grond. Mijn knieën kraakten, mijn ademhaling versnelde. Grigori stapte naar voren, zijn schaduw viel dreigend over me heen. Zijn gezicht, gehard door jaren van geweld en macht, stond strak van de vastberadenheid. De kille blik in zijn ogen maakte duidelijk dat dit geen ontmoeting was die goed zou aflopen voor mij.

 

"John," zei hij langzaam, zijn stem dooraderd met een zware Georgische tongval. "You’ve been a very difficult man to find. But here we are."

 

Ik slikte moeizaam, mijn keel droog van angst. "What do you want from me?" bracht ik uit, mijn stem zwak en breekbaar.

 

Grigori’s mondhoeken trokken omhoog in een koude, zelfverzekerde glimlach. "It’s simple, really. You owe me. And now, it’s time to pay."

 

Zijn woorden dreunden door mijn hoofd als een doodvonnis. De lucht om me heen leek zwaarder te worden, de werkelijkheid verkleinde zich tot deze confrontatie. Grigori was niet hier voor onderhandeling of vergeving. Hij was hier om zijn zin te krijgen, koste wat kost. En ik wist dat ik diep in de problemen zat.

 

"No, seriously, John. You pull a stunt like that and you think you can get away with it?" Grigori’s stem klonk dreigend en scherp, doordrenkt met een mengeling van woede en minachting. Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes terwijl hij naar me keek, zijn lippen in een strakke lijn.

 

"You see, in my line of work, there are rules, codes of conduct. It’s not just about money or power, it’s about respect. And what you did, my friend, was the ultimate disrespect. You think you can humiliate me, make me look weak, and just walk away? Nah, it doesn’t work that way."

 

Hij begon te ijsberen, zijn handen gebald tot vuisten. "Respect is everything. It’s the foundation of any organization, any relationship. Without it, you have chaos. And I can’t afford chaos. I’ve worked too hard, sacrificed too much, to let someone like you tear it all down."

 

De woede in zijn stem werd intenser, zijn gezicht rood van opgekropte frustratie. "You made me look weak, John. And in my world, weak doesn’t survive. Weak gets eaten alive. So now, I have to show everyone that I’m not weak. That I’m still the one in control. And that means dealing with you."

 

Hij stopte abrupt voor me, zijn gezicht slechts een paar centimeter van het mijne verwijderd. Ik voelde zijn adem op mijn huid, warm en dreigend. "This is about more than just revenge. This is about sending a message. To everyone. That you don’t mess with Grigori and get away with it. That there are consequences. Severe, painful consequences."

 

Grigori’s gezicht vertrok in een grimas van pure haat. "So now, I have to make an example out of you. I have to show everyone that you don’t cross me and live to tell the tale. It’s not personal, John. It’s business. It’s about survival. And in this game, I intend to survive."

 

Zijn woorden hingen in de lucht, zwaar en onontkoombaar. De dreiging in zijn stem en de vastberadenheid in zijn ogen lieten er geen twijfel over bestaan. Dit was een man die niets ontzag, niets vergaf. En ik, ik was het slachtoffer van zijn behoefte om zijn machtspositie te bevestigen.

 

Mijn hart bonkte in mijn borstkas, de angst kneep mijn keel dicht. Grigori’s monoloog had elke hoop op vergeving of genade weggenomen. Ik had een sterk vermoeden dat ik hier niet levend uit zou komen, tenzij er een wonder gebeurde. Maar wonderen waren zeldzaam in de wereld van mannen zoals Grigori. En ik, ik stond op het punt het hoogste offer te brengen in zijn spel van eer en wraak.

 

Toch moest ik een poging wagen om hier onderuit te komen. "Please, Grigori, I can make this right. I can pay you off!" 

 

Grigori’s ogen vernauwden zich, zijn blik onverbiddelijk. "Really, John? You think this is about money? You think you can just buy your way out of this?"

 

Ik slikte moeizaam, voelde de kou van angst door mijn lichaam trekken. "Look, Grigori, I know I messed up. But I have connections, resources. I can get you whatever you need. Just give me a chance. I can fix this."

 

Mijn stem trilde, en ik voelde het zweet langs mijn slapen lopen. "I can pay you, Grigori. Big money. You want a villa on the coast? Done. You want a fleet of luxury cars? Consider it done. Just let me live. I’m worth more to you alive than dead."

 

Grigori lachte zachtjes, maar zijn ogen bleven hard. "And why should I believe you, John? You think I haven’t heard these desperate pleas before? What makes you different?"

 

Ik zocht naar de juiste woorden, mijn gedachten raceten. "Because I know the game, Grigori. I’ve been in it long enough to understand how it works. I know you need people who can get things done. And I can be that guy. I can be useful to you. Think about it, a man on the inside, someone who owes you his life."

 

Ik zag een flikkering van interesse in zijn ogen, maar hij bleef stil. "I’m a survivor, Grigori. I adapt, I find ways to make things work. Let me prove it to you. You don’t need to spill blood to send a message. Use me as an asset. Let me make things right. Just give me a chance."

 

Grigori’s gezicht bleef ondoorgrondelijk, zijn ogen boorden zich in de mijne. "You’re desperate, John. Desperation makes people say anything. How do I know you won’t run the moment I let you go?"

 

Ik schudde mijn hoofd heftig, mijn stem brak van emotie. "I swear, Grigori, I won’t. I’ll do whatever it takes to make things right. Just give me the opportunity to prove myself. I’m not asking for forgiveness, just a chance."

 

De spanning in de lucht was om te snijden. Grigori’s ogen leken mijn ziel te doorgronden, zijn gezicht een masker van hardheid. Ik wist dat dit mijn laatste kans was, mijn enige hoop om hier levend uit te komen.

 

Met ingehouden adem wachtte ik op zijn reactie, elke zenuw in mijn lichaam gespannen. De angst om mijn keel, de hoop in mijn hart. Grigori’s beslissing zou mijn lot bezegelen, en ik kon alleen maar hopen dat mijn smeekbede hem had bereikt.

 

~ = = = = = ~

 

Spoiler

 

7 uur geleden zei Rob1981:

Als ik een gok moet doen ben je zomaar weer ergens terecht gekomen waar je het helemaal niet had verwacht, maar is er eerst een houdini-act nodig om te zorgen dat je daar achter mag komen. 

 

Dat is wel een beetje het terugkerende thema van dit verhaal  

 

6 uur geleden zei Marius:

En John zit alweer in de rats. Of het is gewoon allemaal een vergissing. Maar zo naïef is zelfs John niet 😁

 

Ik denk niet dat het hier om een eenvoudige vergissing gaat  

 

2 uur geleden zei ElMarcos:

Zo diep in de rats heeft John pas een keer gezet. Al lijkt onze Griekse restauranthouder een lief konijntje bij deze mannen. Je Cypriotische vrienden achterlaten in een letterlijke shitstorm is één, maar een maffiabaas uit Georgië? 

 

Heel gek, maar die vindt dat dus niet tof. Je snapt het niet  

 

1 uur geleden zei bas huijsmans:

Die John heeft toch wel wat met shit en poep hoor. Turkije gaat door dus, maar ik heb het idee dat er nog wel wat probleempjes opgelost dienen te worden

 

In feite hebben we allemaal iets met poep. Ik hoop althans dat je regelmatig iets met poep hebt. Een goede stoelgang is belangrijk, Bas. Het belang van een goede stoelgang wordt vaak onderschat, maar geloof me, er is weinig zo belangrijk als dat. Stel je voor: je begint je dag met een stevig ontbijt, een kopje koffie, en je lichaam geeft je dat subtiele seintje. Het is tijd. Een goede stoelgang zorgt ervoor dat je je licht en energiek voelt, alsof je de wereld aankan. Het is niet alleen een fysiek proces, maar een ritueel dat de toon zet voor de rest van de dag.

 

Een slechte stoelgang daarentegen, is als een donkere wolk die boven je hoofd hangt. Je voelt je opgeblazen, ongemakkelijk, en elke stap die je zet herinnert je eraan dat er iets niet helemaal goed zit. Je zit op kantoor, probeert je te concentreren op werk, maar je gedachten dwalen steeds af naar dat knagende gevoel in je buik. Het is alsof je hele systeem uit balans is.

 

Dan is er ook nog de psychologie van de zaak. Een goede stoelgang geeft je een gevoel van voldoening en controle. Je hebt iets bereikt, al is het maar iets kleins. Het is een moment van rust en reflectie in een vaak hectische wereld. Dus ja, onderschat het belang van een goede stoelgang niet. Het is de basis van een gezonde, gelukkige dag.

 

1 uur geleden zei Djurovski:

John zit diep in de puree

 

Absoluut  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

10 juli bewerkt door Nom de Guerre

[bas huijsmans]

Poeh he. Zo heb ik er nog niet over nagedacht. Zelf zie ik het altijd als een momentje

om tot jezelf te komen. Even alleen zijn. Niet alleen het gevoel van opluchting, maar ook van verlichting.

Even geen andere zorgen of verplichtingen aan je hoofd hebben. Een

privé moment, ten minste dat is bij mij zo, zodat je zowel fysiek als mentaal even bevrijd kan worden. 

 

Vergeet vooral niet om de eerste letters van de regels van mijn reactie even achter elkaar te zetten.

 

Voor John ziet het er op dit moment echter nog niet zo rooskleurig uit.

10 juli bewerkt door bas huijsmans

[Marius]

Die had ik weer even niet zien komen. John zal er zich wel even uitlullen, maar de aflossing zal ook niet min zijn vrees ik.

[Nom de Guerre]

 

CCXVII. Een ontsnappingsmogelijkheid

 

Met een van walging vertrokken gezicht stak de Lilliputter mafiosi zijn hand uit naar een van zijn trawanten. "Pistol," op dezelfde toon waarop andere mensen zouden vragen of je de boter kon aanreiken aan tafel. Het was alsof hij net een schijfje citroen had gekauwd, zo zuur keek hij me aan. De trawant, een reus van een kerel met een blik die je rillingen bezorgde, overhandigde het wapen zonder aarzelen.

 

Grigori kwam direct voor me staan, zijn ogen boorden zich in de mijne. "Open your mouth," eiste hij, zijn stem was laag en dreigend. Het was niet alsof ik veel keuze had. De loop van het pistool verdween direct in mijn mond, de koude metalen smaak verspreidde zich over mijn tong en gaf me kippenvel tot aan mijn ruggengraat.

 

Ik voelde mijn hart in mijn borst bonzen als een gekooide vogel die wanhopig probeerde te ontsnappen. Mijn ademhaling versnelde en mijn ogen begonnen te tranen van de spanning. Het zweet brak me uit, mijn hele lichaam trilde van angst en de pure adrenaline die door mijn aderen pompte. De wereld leek plotseling stil te staan, de enige geluiden die ik nog hoorde waren mijn eigen gesmoorde ademhaling en het snelle kloppen van mijn hart.

 

Grigori’s grimas van walging werd dieper terwijl hij de loop verder in mijn mond duwde. Ik voelde de harde, kille loop tegen mijn tanden en gehemelte drukken, een constante herinnering aan de fragiliteit van mijn bestaan. De man die mijn lot in handen had, genoot zichtbaar van mijn angst. Zijn ogen glommen van plezier terwijl hij zijn macht tentoonstelde.

 

Ik probeerde niet te kokhalzen, de metaalachtige smaak vermengde zich met het bittere gevoel van wanhoop. Grigori leunde nog dichter naar me toe, zijn gezicht vlak bij het mijne. "You think you can buy your way out of this?" siste hij. "You think money will save you now?"

 

Mijn benen begonnen te knikken, en ik voelde de koude tegelvloer onder mijn knieën. Het wapen in mijn mond voelde als een zwaard van Damocles, een constant dreigend gevaar. Mijn ogen smeken om genade, maar ik wist dat deze man geen genade kende. De macht en wraaklust in zijn blik vertelden me dat hij niet van plan was om mijn smeekbedes te beantwoorden. 

 

Elke seconde leek een eeuwigheid terwijl ik wachtte op zijn volgende beweging, mijn lot onzeker en mijn angst allesoverheersend.

 

Hij spuugde op de grond. "You have no honour. I would be wasting a good bullet." De loop van het wapen werd uit mijn mond gehaald. Grigori had een zijden zakdoekje tevoorschijn getoverd en poetste mijn spuug van de loop van het wapen, alsof hij een antiek familiestuk oppoetste. Zijn bewegingen waren traag en doelbewust, alsof hij van elk moment genoot. Vervolgens gaf hij het wapen terug aan zijn handlanger, die het met een knik aannam.

 

"So how do you intend to pay, John? You have no assets to speak of. I know that for a fact, because we checked." Hij grinnikte, zijn ogen glinsterden van sadistisch plezier. "She cleaned you out, no? Hope it was good pussy, because you paid for it tenfold."

 

Zijn mannen schaterden, een geluid dat meer uit beleefdheid dan uit oprechte lol voortkwam, maar het sneed toch door me heen. Niet zoveel pijn als de loop van een pistool die in je gehemelte drukte, maar toch... Het deed pijn. De schaamte en vernedering brandden in mijn wangen, mijn blik ging naar de grond terwijl ik probeerde mijn tranen in te houden.

 

Grigori’s gezicht vertrok in een gemene grijns, zijn ogen boorden zich in de mijne met een mix van minachting en voldoening. "So tell me, John, how do you plan to make this right?" Zijn stem droop van sarcasme, elke lettergreep een nagel aan mijn doodskist. 

 

Ik slikte, mijn keel droog en pijnlijk. "I... I can find a way. I can get you the money."

 

Zijn wenkbrauwen schoten omhoog in een geamuseerde uitdrukking. "Oh, really? And how do you propose to do that? You’re broke, John. You’re a beggar. A loser."

 

Ik voelde de tranen branden achter mijn ogen, maar ik kneep mijn ogen dicht en dwong mezelf om te blijven staan, om niet in te storten. "I have connections. I can work something out. Just give me time."

 

Grigori lachte hardop, zijn tanden blikkerden in het felle licht. "Time? Time is not something I have in abundance, John. You see, respect and fear, they don’t wait. They demand immediate satisfaction."

 

Zijn mannen knikten instemmend, hun ogen op mij gericht als aasgieren die wachten tot hun prooi bezwijkt. De minachting in hun blikken voelde als een messteek, een constante herinnering aan mijn vernedering. Grigori boog zich naar me toe, zijn gezicht slechts een paar centimeter van het mijne verwijderd. "You better come up with something good, John. Something real good. Because if you don’t, I’ll make sure you regret every single moment of your pathetic existence."

 

Zijn woorden echoden in mijn hoofd terwijl ik naar adem hapte, mijn keel voelde alsof hij dichtkneep. De spanning in de ruimte was om te snijden, en ik wist dat ik diep in de problemen zat. Grigori was niet iemand die lichtvaardig met bedreigingen omging, en ik moest snel iets bedenken om mijn hachje te redden.

 

"Fortunately, I have a plan. You see, we liked what you did at Spartakos." Ik grijnsde, ondanks alles, van trots. "Not winning games, making money by selling the team. That is smart business." Mijn grijns verdween als sneeuw voor de zon. Niet bepaald een moment in mijn leven waar ik met trots op terugkeek. "We want you to do this again, John. We have a club owner who owes us, so we can all stand to make a little money here. Right now, you are a football manager without a club. And without a club, what is a football manager but a failed idea looking for purpose?"

 

Grigori haalde zijn schouders op met een nonchalante beweging, alsof hij het over een routineklus had in plaats van over mijn leven. "So you either take our offer or you go swimming with concrete boots, yes?"

 

Zijn woorden sneden door de lucht, scherp en onontkoombaar. De dreiging was duidelijk en de keuze die hij me gaf was geen echte keuze. Ik slikte moeizaam, mijn keel voelde droog en pijnlijk. Mijn gedachten draaiden overuren, zoekend naar een uitweg, een manier om hier levend uit te komen.

 

"Alright," zei ik uiteindelijk, mijn stem trilde nog steeds van angst en opluchting. "I'll do it. I'll take the offer."

 

Grigori glimlachte, een koude, berekenende glimlach die geen enkele warmte of medeleven toonde. "Good choice, John. You see, this could be the beginning of a beautiful partnership. Or it could be the end of you. It's all up to you now."

 

Zijn mannen lieten me los en ik viel bijna voorover, mijn knieën knikkend van de spanning die eindelijk wegebde. Grigori draaide zich om en liep weg, zijn handlangers volgden hem zonder een woord te zeggen. Ik bleef achter, nog steeds op mijn knieën, de realiteit van mijn nieuwe situatie begon langzaam door te dringen.

 

Ik had een kans gekregen, een nieuwe kans om te overleven, maar de prijs was hoog. Mijn ziel voelde zwaar, beladen met de wetenschap dat ik opnieuw in de wereld van manipulatie en verraad zou moeten duiken. Maar de keuze was gemaakt, en nu moest ik verder. Het was dat of de bodem van de zee ontmoeten, en dat laatste klonk bepaald niet aantrekkelijk.

 

Langzaam krabbelde ik overeind, mijn lichaam voelde zwak en uitgeput. Dit was het begin van een nieuwe uitdaging, een nieuwe strijd. En ik wist dat ik alles op alles zou moeten zetten om hier levend uit te komen. Grigori had zijn eisen duidelijk gemaakt, en nu was het aan mij om te laten zien dat ik deze taak aankon. Altijd blijven lachen, zelfs als de wereld om je heen instort. Dat was nu mijn enige houvast.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

14 uur geleden zei bas huijsmans:

Poeh he. Zo heb ik er nog niet over nagedacht. Zelf zie ik het altijd als een momentje

om tot jezelf te komen. Even alleen zijn. Niet alleen het gevoel van opluchting, maar ook van verlichting.

Even geen andere zorgen of verplichtingen aan je hoofd hebben. Een

privé moment, ten minste dat is bij mij zo, zodat je zowel fysiek als mentaal even bevrijd kan worden. 

 

Vergeet vooral niet om de eerste letters van de regels van mijn reactie even achter elkaar te zetten.

 

Voor John ziet het er op dit moment echter nog niet zo rooskleurig uit.

 

I see what you did there 💩💩💩

 

9 uur geleden zei Marius:

Die had ik weer even niet zien komen. John zal er zich wel even uitlullen, maar de aflossing zal ook niet min zijn vrees ik.

 

Je mag een gokje wagen omtrent de bestemming van John.  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

John moest niet alleen door het stof, zijn broek moest nog eens omlaag ook … Ik vermoed dat zijn bestemming dan ook geen pretje zal zijn. In plaats van een cocktail aan het strand wordt het wellicht een bestemming met een iets minder zacht klimaat vermoed ik 😁