[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

CXCIV. Overpeinzingen

 

De auto hobbelde voort over de kronkelige wegen, op weg naar Larnaca, op weg naar de trouwlocatie. Het gezoem van de airconditioning en het zachte geratel van de oude motor vulden de stilte. Eleni en Vassilis zaten voorin, hun handen losjes in elkaar verstrengeld, hun blikken gericht op de weg voor hen. Ik zat achterin, in gedachten verzonken, terwijl het landschap aan mij voorbij gleed. De rit was een gelegenheid om na te denken, om te reflecteren op alles wat er was gebeurd en alles wat er nog zou komen.

 

Vriendschap en liefde. Twee begrippen die zo nauw met elkaar verweven zijn, en toch zo verschillend. Vassilis was meer dan een vriend voor mij geworden. Hij was een broer, een partner-in-crime, iemand die er altijd voor me was geweest. Maar liefde, ware liefde, dat was iets anders. Dat was iets wat ik voelde voor Eleni. Een allesoverheersend gevoel dat me zowel vreugde als pijn bracht.

 

Vriendschap is gebaseerd op wederzijdse steun, op gedeelde ervaringen en de bereidheid om voor elkaar door het vuur te gaan. Maar liefde... Liefde is een beest. Het neemt je hart in beslag en laat je achter met een leegte die niets anders kan vullen. Liefde maakt je kwetsbaar, blootgesteld aan de grillen van een ander.

 

Ik had altijd gedacht dat ik een man van moraliteit was, iemand die de juiste keuzes maakte, die zijn vrienden boven alles plaatste. Maar sinds Eleni in mijn leven was gekomen, waren die overtuigingen op losse schroeven komen te staan. Wat is moraliteit als het hart iets anders wil? Is het moreel verwerpelijk om te verlangen naar de vrouw van je beste vriend? Of is het juist menselijk, het ultieme bewijs van onze feilbaarheid?

 

Vassilis verdient beter, dacht ik bij mezelf. Hij verdient een vrouw die hem met haar hele hart liefheeft. En Eleni... zij verdient iemand die haar adoreert, die haar gelukkig maakt. Maar wie verdient het om ongelukkig te zijn? Moet ik mezelf opofferen op het altaar van moraliteit? Moet ik mijn gevoelens opzijzetten om de vriendschap te behouden, wetende dat ik nooit echt gelukkig zal zijn?

 

Nalatenschap. Een woord dat vaak door mijn hoofd spookte. Wat laat je achter als je weg bent? Vriendschappen, liefdes, herinneringen... Ik wilde een erfenis achterlaten, iets dat meer betekende dan mijn eigen bestaan. Maar wat als die erfenis gebouwd was op een fundament van leugens en onderdrukte verlangens?

 

De auto reed verder, de zon begon langzaam onder te gaan, waardoor de hemel een palet van oranje en roze kleuren kreeg. Mijn gedachten dwaalden af naar de toekomst, naar de keuzes die voor me lagen. Vassilis en Eleni zouden binnenkort trouwen, hun levens zouden met elkaar verstrengeld raken. En ik, ik zou aan de zijlijn staan, toekijkend, mezelf afvragend of ik de juiste beslissing had genomen.

 

Ware liefde versus vriendschap. De eeuwige strijd. Ik wist dat er geen eenvoudig antwoord was. Misschien zou de tijd het leren, misschien zou ik ooit vrede vinden met mijn keuzes. Maar op dit moment, terwijl we dichter bij de trouwlocatie kwamen, voelde ik alleen maar een diepe, knagende onzekerheid.

 

De auto maakte een laatste bocht en daar was het, de locatie waar alles zou gebeuren. Het was prachtig, een plek die zowel groots als intiem aanvoelde. Maar voor mij was het ook een plek van innerlijke strijd, een plek waar ik geconfronteerd zou worden met mijn eigen demonen.

 

"Here we are," zei Vassilis, zijn stem doorbrak de stilte als een baksteen die door een ruit gaat. "Our wedding venue." Zijn woorden rolden over zijn lippen, gedragen door een mengsel van trots en een soort premature nostalgie, alsof hij al terugkeek op dit moment vanuit de verre toekomst.

 

Eleni glimlachte naar hem, haar gezicht verlicht door een mengeling van maanlicht en pure vreugde. Haar ogen fonkelden van opwinding, alsof ze in dat ene moment alle dromen die ze ooit had gedroomd, gerealiseerd zag worden. "It's perfect," fluisterde ze, en haar stem was zacht, bijna heilig, alsof ze sprak over een wonder, niet slechts over een locatie voor een bruiloft.

 

De lucht om hen heen leek te vibreren met de onuitgesproken beloften van toekomstige gelukzaligheid en de echo's van voorbije liefdesgeschiedenissen. Ik stond een beetje apart, de zelfbenoemde toeschouwer van hun geluk, mijn handen diep in de zakken van mijn jas begraven. Het contrast tussen hun stralende toekomst en mijn schimmige aanwezigheid kon niet groter zijn. Terwijl zij daar stonden, verzonken in elkaar, voelde ik me meer dan ooit een buitenstaander, een verdwaalde bezoeker in het museum van hun gezamenlijke geluk.

 

Ik stapte uit de auto, mijn blik gericht op de imposante locatie voor ons. Dit was het dan. De plek waar de toekomst zou worden bepaald. Ik haalde diep adem en probeerde mijn gedachten te ordenen. Wat er ook zou gebeuren, ik moest sterk blijven, voor Vassilis, voor Eleni, en misschien wel het meest voor mezelf.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

3 uur geleden zei Marius:

Ik zou niet in John's plaats willen zijn. Hij kan natuurlijk wel een plan b gaan denken, maar dat Eleni een stukje toneel opvoeren is natuurlijk al langer geweten. En dus kan die fotoshoot ook voor haar zo maar een farce zijn. 

 

Het zijn mysterieuze wezens, die vrouwen. 

 

3 uur geleden zei ElMarcos:

Twijfel slaat toe en dat is altijd een slechte raadgever ook voor John. Al rijst wel de vraag, waarom nam Eleni John mee naar deze shoot? 

 

Wie naait wie uiteindelijk?

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[ElMarcos]

Ik denk dat John nu vooral diep van binnen hoopt dat hij niet voor het laatst heeft genaait met onze Femme Fatale. 

[Marius]

Een ogenschijnlijk kalme scène, maar de spanning is duidelijk te snijden bij John. Wanneer barst de bom?

[Nom de Guerre]

 

CXCV. The Enigma

 

We stapten naar binnen bij The Enigma, het beste en meest exclusieve restaurant van Larnaca. Vanaf het moment dat ik mijn voet over de drempel zette, voelde ik de luxe en verfijning die deze plek uitstraalde. Het was alsof we een andere wereld binnenstapten, ver weg van de stoffige wegen en de alledaagse zorgen.

 

De entree van The Enigma was verlicht met zachte, kleurrijke lichten die een uitnodigende en mysterieuze sfeer creëerden. De neonlichten speelden subtiel op de donkere marmeren gevel, en de glazen deuren weerspiegelden het levendige lichtspektakel. Het voelde alsof we een exclusieve club binnenliepen, een plaats die alleen voor de uitverkorenen was bestemd.

 

Binnen was het restaurant adembenemend. De lange eettafels waren elegant gedekt met glanzende borden en bestek, perfect uitgelijnd onder de warme gloed van stijlvolle tafellampen. Het zilverwerk blonk, en de glazen weerspiegelden de delicate lichtjes die als een sterrenhemel boven ons hingen. De stoelen waren bekleed met rijk fluweel, comfortabel en toch chic, en uitnodigend om te blijven zitten.

 

De inrichting van The Enigma was een meesterwerk van modern design en tijdloze elegantie. Grote ramen gaven een panoramisch uitzicht op de stad, terwijl de met planten versierde muren een vleugje natuur toevoegden aan de kosmopolitische sfeer. De verlichting was zorgvuldig gekozen om elke hoek van de ruimte te benadrukken, van de glinsterende bar tot de intieme hoekjes waar stelletjes zich konden terugtrekken.

 

Aan de zijkant van de eetruimte bevond zich de Gambino Bar, een blikvanger op zichzelf. De bar was een feest van glazen flessen en kristallen glazen, allemaal perfect gerangschikt en badend in een gouden gloed. De barkrukken, hoog en elegant, stonden netjes opgesteld, klaar om gasten te ontvangen die wilden genieten van een perfect gemixte cocktail. De barman werkte snel en behendig, zijn handen een waas van beweging terwijl hij drankjes bereidde met de precisie van een meesterkunstenaar.

 

Het personeel van The Enigma bewoog zich geruisloos en efficiënt, elk gebaar zorgvuldig en professioneel. Ze begroetten ons met beleefde glimlachen en leidden ons naar onze tafel, waar de kaarsen al brandden en het servet met een sierlijke draai was gevouwen. Het voelde alsof we de eregasten waren op een koninklijk banket.

 

Vassilis en Eleni namen plaats, hun gezichten een open boek van opwinding en pure vreugde, als twee kinderen die net een verborgen snoepwinkel hadden ontdekt. "This place is amazing," fluisterde Eleni, haar ogen groot van bewondering, glanzend als twee kleine zonnen onder de sterrenhemel.

 

Vassilis knikte instemmend, zijn blik verzacht door de schemerige gloed van de lantaarns die het pad naar hun toekomstige geluk leken te verlichten. "It's perfect. Just like tonight will be." Zijn stem droeg een gewicht van zekerheid, alsof hij de toekomst al had gezien en goedkeurend had bevonden.

 

Ik stond een beetje verderop, mijn armen gekruist over mijn borst, een stille getuige van hun voorbereidingen. Hun geluk was bijna tastbaar, een dichte mist van toekomstige beloftes en dromen die uit zouden komen. Het contrast tussen hun lichte gestalten en de donkere schaduwen die ik met me mee leek te dragen, was schrijnend.

 

Het toneel voor me was alsof ik naar een levend schilderij keek, een compositie van liefde en toewijding, perfect georchestreerd door het lot zelf. En daar stond ik, gevangen in mijn eigen cynisme, een toeschouwer aan de zijlijn van een spel waar ik nooit echt deel van had uitgemaakt.

 

Eleni lachte zachtjes, een geluid zo puur dat het zelfs de cynische rafels van mijn hart leek te verzachten. Ze leunde naar Vassilis toe, legde een hand op zijn arm en keek hem aan met een diepte van affectie die boekdelen sprak. Ze waren een eenheid, een gesloten cirkel waarbinnen geen ruimte was voor twijfel of angst.

 

"I can't believe this is really happening," zei ze, meer tegen zichzelf dan tegen Vassilis, een bekentenis van haar eigen verbazing over het sprookje dat haar leven was geworden.

 

Vassilis, ooit de nuchtere van de twee, kon zijn eigen grijns niet onderdrukken. "Believe it, love. Everything we've dreamed of, it's all coming true."

 

Terwijl ze daar zo zaten, verloren in elkaar, voelde ik een steek van verlies, een diepe, zeurende pijn die meer over mijzelf zei dan ik wilde toegeven. Het was een pijn van gemiste kansen, van paden die ik nooit had bewandeld, van woorden die ik nooit had uitgesproken.

 

De avond trok verder, en de sterren boven ons schenen onverschillig voor mijn innerlijke tumult. Eleni en Vassilis stonden op, hand in hand, hun silhouetten samensmeltend in het zwakke licht als een belofte van eeuwigheid. En ik, verloren in de schaduw van hun geluk, wist dat geen enkele avond, hoe perfect ook, de kloven in mijn ziel kon overbruggen.

 

Ik liet mezelf in de comfortabele stoel zakken, mijn ogen namen elk detail in zich op. Ondanks de prachtige omgeving en de luxe, voelde ik een knoop in mijn maag. Dit was de plek waar alles samen zou komen, waar de avond zou veranderen in een nacht die niemand zou vergeten.

 

Eleni en Vassilis, altijd een beetje anders dan de rest, hadden besloten dat hun huwelijk pas na middernacht voltrokken zou worden. Een nachtelijk ja-woord, onder de sterren, alsof ze alleen in het geheim konden beloven eeuwig bij elkaar te blijven. Dus, in volledige strijd met elke denkbare traditie, zou het diner voor de ceremonie plaatsvinden.

 

De gasten, een bonte verzameling vrienden en familie die gewend waren aan hun onconventionele manieren, vonden het allemaal prachtig. De tafels waren rijkelijk gedekt, met kaarsen die flikkerden als kleine vuurtorens in de nacht, en bloemen die zo weelderig waren dat je bijna zou vergeten dat het geen lente was.

 

Terwijl we wachtten op de eerste gang, kon ik niet anders dan denken aan de ironie van de naam van het restaurant. The Enigma. Een puzzel, een mysterie dat ontrafeld moest worden. Vanavond zouden alle geheimen aan het licht komen, elke laag van het bedrog zou worden afgepeld tot niets meer overbleef dan de naakte waarheid.

 

De ober, een stille schim in de avond, zette met een zekere ceremonie een bord voor me neer. De eerste gang van de avond, een stifado, een Griekse stoofschotel die zowel rijk was aan geschiedenis als aan smaak. Terwijl de gesprekken aan tafel aanzwollen tot een gezellig geroezemoes, was mijn geest nog steeds verzonken in de diepe wateren van persoonlijke twijfels en onuitgesproken plannen.

 

Het gerecht voor me was een visueel kunstwerk; zacht gestoofd konijnenvlees, ondergedompeld in een dieprode saus vol kruidige nuances. Elke hap was een explosie van smaak: de zoetheid van de kleine, bijna gekarameliseerde uitjes, de diepe, bijna aardse tonen van de rode wijn die in de saus verweven was, en de scherpe, bijna pikante hints van kaneel en kruidnagel. De vleesstukken smolten op de tong, elk zo mals dat ze bijna geen weerstand boden.

 

De geur van het gerecht vulde mijn neusgaten, een rijke samensmelting van geuren die de zintuigen prikkelden en even, heel even, de stilte in mijn hoofd doorbraken. De zachte geur van laurierbladeren vermengde zich met de meer uitgesproken aroma's van knoflook en tomaten, een geurig palet dat zowel uitnodigend als troostend was.

 

Maar zelfs de sublieme smaken van de stifado konden de innerlijke storm niet volledig bedaren. Dit was de avond waarop alles zou veranderen. Met elke hap van het voortreffelijke gerecht besefte ik dat de uren die volgden beslissend zouden zijn. Ergens tussen de zoetheid van de uien en de kruidige diepte van de saus, was het alsof mijn geweten luid en duidelijk sprak: bereid je voor, want na vanavond is niets meer zoals het was.

 

En terwijl ik daar zat, alleen met mijn gedachten in een zee van feestelijke geluiden en geuren, nam ik nog een hap, probeerde ik de complexiteit van de smaken te doorgronden, net zoals ik probeerde de complexiteit van mijn eigen emoties te begrijpen. Het was een moment van zeldzame helderheid, gemengd met een onmiskenbaar gevoel van dreigend noodlot.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 26-6-2024 om 14:04 zei ElMarcos:

Ik denk dat John nu vooral diep van binnen hoopt dat hij niet voor het laatst heeft genaait met onze Femme Fatale. 

 

Het wordt hoe dan ook een knallend einde.

 

4 uur geleden zei Marius:

Een ogenschijnlijk kalme scène, maar de spanning is duidelijk te snijden bij John. Wanneer barst de bom?

 

Soon, very soon.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Niet de eerste keer dat een mens begint te watertanden bij een update in dit verhaal. Aan de gasten zou ik zeggen: bon appétit! Geniet er van zolang het kan!

[ElMarcos]

Het was weer een heerlijke update om te lezen. Vooral de beschrijving van het eten was weer een genot. Krijg bijna zin om naar de Griek te gaan vanavond! 

[Nom de Guerre]

 

CXCVI. Het diner

 

De gerechten volgden elkaar op met een snelheid die je normaal alleen in een goed geoliede machine zou verwachten. Elk gerecht was een hoofdstuk in een gastronomisch epos, zorgvuldig gecomponeerd om de avond te transformeren in een onvergetelijke symfonie van smaken en geuren.

 

De eerste van deze culinaire hoogstandjes was de forel met spanakorizo, een klassieker maar dan met een twist. De forel was tot in de perfectie gebakken, de huid krokant en het vlees van binnen sappig en zacht, bijna smeltend op de tong. Het spanakorizo, een mengeling van spinazie en rijst, was een rijk en hartig bijgerecht dat de fijne smaak van de forel prachtig aanvulde. Daarnaast was er geroosterde venkel die een bijna zoetige, anijsachtige noot toevoegde aan het geheel, en de confit cherrytomaten explodeerden bij elke beet in een uitbarsting van zoete en diepe umami-flavours.

 

Vervolgens werd de Anari Ravioli geserveerd. Dit gerecht was een eerbetoon aan de lokale kaascultuur, met zowel verse als gerijpte Anari-kaas die de vulling een rijke, complexe smaak gaf. De toevoeging van pijnboompitten zorgde voor een knapperige textuur die verrassend aangenaam contrasteerde met de zachte ravioli, terwijl de opnieuw aanwezige confit cherrytomaten een consistente draad in het menu vormden, hun geroosterde zoetheid nu een vertrouwde troost.

 

Als derde gang was er de Souvlaki, opgediend met een schuim van tzatziki en kruimels van pitta. Dit gerecht was een ode aan de traditionele Griekse keuken, maar dan deconstructief benaderd. De souvlaki, typisch een simpel gerecht, was hier verheven tot een kunstvorm, met mals, sappig vlees dat zorgvuldig was gekruid. Het tzatziki-schuim was licht en luchtig, met een frisse, romige smaak die het gegrilde vlees prachtig accentueerde. De pitta-kruimels boden een heerlijke crunch, een perfecte aanvulling op de zachte texturen van de souvlaki en het schuim.

 

Het slotstuk waren de beefcheeks, de kalfswangetjes, die geserveerd werden met texturen van kolokasi, een lokale knol, wortelen en stifado-saus. De wangen waren langzaam gegaard tot ze boterzacht waren, met een diepte van smaak die alleen urenlang sudderen kan bereiken. De Kolokasi werd op verschillende manieren bereid – sommige stukken waren nog romig en zacht, andere krokant – wat zorgde voor een spannende variëteit aan texturen. De wortelen waren zacht en zoet, en de stifado-saus, rijk en robuust met hints van kaneel en kruidnagel, wikkelde alles in een warme, kruidige omhelzing.

 

Elk gerecht was een uitdrukking van culinaire excellentie, een sierlijke dans van smaken en geuren die de zintuigen verleidde en uitdaagde. Terwijl ik elk gerecht proefde, voelde ik een mengeling van bewondering en een stille melancholie, wetend dat deze avond, ondanks de prachtige gerechten, misschien een voorbode was van een bitterzoet afscheid.

 

Het diner ging door en de gesprekken om me heen kabbelde voort als een rustig beekje, terwijl ik daar zat, een eiland van stilte in een zee van woorden. De mensen aan mijn tafel, een assortiment van verre familieleden en oude kennissen van Eleni en Vassilis, betrokken mij met een soort gedwongen hartelijkheid in hun dialogen. Ze feliciteerden mij met de sportieve successen van Spartakos, hun woorden net zo leeg als de glazen die ze voortdurend hieven. "Well done with the team," zeiden ze met een glimlach die net zo snel verdween als hij verscheen, alsof ze een script voor beleefdheid opdreunden.

 

Maar zo'n beetje iedere gast was op de hoogte van mijn voorgeschiedenis met Eleni, wat deze interacties doordrenkte met een onuitgesproken spanning, een bewustzijn van het drama dat zich achter de schermen had afgespeeld. Het was alsof mijn aanwezigheid, hoewel fysiek noodzakelijk, emotioneel ongemakkelijk was. Ze spraken met mij als een verplicht nummer, hun blikken af en toe afdwalend, hun stemmen net iets te hoog of te snel. Het was duidelijk dat ze niet echt wisten wat ze met mij aan moesten, deze geest uit het liefdesverleden van de bruid.

 

Ik voelde me als een schilderij aan de muur; aanwezig, maar over het algemeen genegeerd tenzij direct aangesproken. En zelfs dan was het gesprek oppervlakkig, een dun vernislaagje over de diepere lagen van ongemak. "How are you doing on the transfer market?" vroegen ze, en ik antwoordde met platitudes, algemeenheden, mijn woorden net zo leeg als hun interesse.

 

De lucht om me heen was gevuld met de geluiden van bestek tegen borden, het zachte klingelen van glazen, en de zoete geur van de gerechten die ons werden voorgezet. Maar onder die harmonie van dinerklanken zat een dissonantie, een stilte die sprak over verloren liefdes en wat-als. Het was een isolatie die niet doorbroken kon worden door de sporadische toast of het passeren van de broodmand.

 

De realiteit was dat ik hier was als een herinnering die niemand echt wilde oproepen, een levende voetnoot in het liefdesverhaal van Eleni en Vassilis. Ik was het ongemakkelijke hoofdstuk dat men liever oversloeg, maar dat noodzakelijk was voor het begrijpen van de plot.

 

Terwijl de avond vorderde, en de lachsalvo's en vrolijke gesprekken steeds meer leken te escaleren, voelde ik me steeds meer vervreemd. Met elk glas wijn dat ik dronk, werd de bitterheid van mijn situatie scherper, de afstand tussen mij en de anderen groter. Ik was een buitenstaander, respectvol behandeld maar nauwelijks geaccepteerd, beleefd doodgezwegen terwijl iedereen voorzichtig danste rond de olifant in de kamer.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke. 

 

Spoiler

14 uur geleden zei Marius:

Niet de eerste keer dat een mens begint te watertanden bij een update in dit verhaal. Aan de gasten zou ik zeggen: bon appétit! Geniet er van zolang het kan!

 

Groot fan van de Griekse keuken  

 

2 uur geleden zei ElMarcos:

Het was weer een heerlijke update om te lezen. Vooral de beschrijving van het eten was weer een genot. Krijg bijna zin om naar de Griek te gaan vanavond! 

 

Gewoon gaan  Zit er een beetje een goeie Griek in de buurt?

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Met dergelijke mensen aan zijn tafel wordt de ganse avond nog meer een marteling voor John. Wat een engelengeduld weet hij op te brengen!

[ElMarcos]

De wijn, het beleefde doodzwijgen en de soms nikszeggende woorden lijken op te borrelen als een soort bom die elk moment kan barsten. De vraag is of de bom lang genoeg in het doosje blijft voor John de kans krijgt Eleni mee te nemen of dat hij voor het eten klaar is de borden op deze bruiloft stuk op de grond gooit met het toetje nog in aantocht.....

[Nom de Guerre]

 

CXCVII. Het dessert

 

Voor het dessert stond iets speciaals op het menu, verzekerde Marcos ons. De grijzende, doch zwetende chef-kok, wiens reputatie die van een culinaire magiër was, had aangekondigd dat het nagerecht een ervaring zou worden die we nog lang zouden heugen. Gezien de voortreffelijke gerechten die eerder op de avond waren gepasseerd, had hij een zekere verwachting geschept die bijna tastbaar in de lucht hing. Iedereen aan tafel leek gespannen en opgewonden, alsof ze zich opmaakten voor een grand finale van een epische voorstelling.

 

Toch kon ik die opwinding niet delen. Het was alsof mijn zintuigen afgestompt waren door de emotionele malaise waarin ik me bevond. Terwijl de anderen verwachtingsvol vooruit keken naar de onthulling van Marcos' meesterwerk, voelde ik een diep verlangen om ergens anders te zijn, ver weg van de feestelijkheden die mijn innerlijke onrust alleen maar versterkten. De geuren van de eerder geserveerde gerechten zweefden nog in de lucht – de rijke, aardse aroma's van de stifado, de ziltige frisheid van de forel met spanakorizo, de delicate, nootachtige geur van de Anari ravioli. Het waren geuren die normaal gesproken een glimlach op mijn gezicht zouden toveren, maar nu alleen maar een wrang gevoel van leegte achterlieten.

 

Mijn gedachten dwaalden af naar een plek waar de feestelijke lachsalvo's en het getinkel van glazen niet konden reiken, een plek waar de druk van beleefdheid en sociale verwachtingen niet bestond. Terwijl de gesprekken om me heen doorgingen, met iedereen die luidop speculeerde over wat het dessert zou kunnen zijn, voelde ik me meer dan ooit geïsoleerd. Ik was een toeschouwer, niet alleen van de avond, maar van mijn eigen leven, gevangen in een situatie waaruit ik geen uitweg zag.

 

De flikkerende kaarsen op de tafels wierpen lange schaduwen, en in die schaduwen zag ik de reflectie van mijn eigen onzekerheden en onvervulde verlangens. Het was een vreemde sensatie, omringd te zijn door zoveel vreugde en toch zo'n intense melancholie te voelen. De mensen om mij heen waren gelukkig, opgewonden, en volledig ondergedompeld in de magie van de avond. En ik? Ik was liever ergens anders. De belofte van een onvergetelijk dessert kon niet concurreren met de echo van mijn eigen gedachten die me steeds weer terugtrokken naar een plek van innerlijke rusteloosheid.

 

Toen Marcos uiteindelijk naar voren stapte, met een trotse glimlach op zijn gezicht en zijn ogen die glinsterden van voldoening, kon ik alleen maar hopen dat dit laatste gerecht de kracht had om me, al was het maar even, te laten ontsnappen aan de greep van mijn sombere bespiegelingen.

 

"Bombe Alaska," verkondigde hij trots, zijn borst bijna zwellend van trots. "Prepare yourselves for an unforgettable experience." Marcos stond daar als een oude tovenaar die zojuist zijn meest indrukwekkende truc had aangekondigd, zijn ogen glinsterend van voldoening.

 

De woorden hingen in de lucht, en de opwinding aan tafel was bijna tastbaar. Mensen begonnen te fluisteren, hun stemmen een zachte kakofonie van verwachting en nieuwsgierigheid. De eerdere gerechten hadden al de lat hoog gelegd, en nu beloofde deze afsluiting een spektakel te worden dat alle voorgaande gangen zou overtreffen.

 

Mijn blik gleed over de tafel, zag de verrukking en de anticipatie in de ogen van de anderen. Ze waren klaar voor dit grandioze einde, klaar om zich te laten betoveren door de culinaire magie van Marcos. Maar in mij borrelde een diep gevoel van onverschilligheid. Het maakte me niet uit hoe indrukwekkend deze Bombe Alaska zou zijn; ik was liever ergens anders, ver weg van de vrolijke façade die deze avond kenmerkte.

 

Terwijl Marcos zijn assistenten aan het werk zette, werd het licht gedimd en de kaarsen flikkerden nog intenser, als dansende geesten in de halfduistere ruimte. Het was een toneelstuk, met Marcos als regisseur die elk detail beheerde, elk aspect van de presentatie perfect orkestreerde. De stilte viel als een deken over de tafel, iedereen gefixeerd op de meester die zijn meesterwerk voorbereidde.

 

In mijn hoofd was het echter een chaos van gedachten en gevoelens. De belofte van een 'onvergetelijke ervaring' klonk hol in de leegte die ik voelde. Wat zou er echt onvergetelijk zijn aan deze avond, behalve de herinnering aan wat had kunnen zijn? Terwijl de anderen zich lieten meevoeren door de magie van het moment, bleef ik hangen in de schaduwen van mijn eigen melancholie.

 

Marcos hief zijn armen en met een sierlijke beweging ontstak hij de flambé, die de Bombe Alaska in een verblindende vlam hulde. De gezichten aan de tafel lichtten op in de gloed, ogen wijd van bewondering en verrukking. Het was een spectaculair schouwspel, een climax die perfect paste bij de opbouw van de avond.

 

"Enjoy," zei Marcos met een knipoog, terwijl hij de vlammen meesterlijk controleerde en het dessert presenteerde als een triomf van zijn ambacht. De gasten applaudisseerden, hun enthousiasme bijna tastbaar in de warme lucht.

Maar voor mij was het slechts een moment in een avond die ik liever vergeten zou. Terwijl ik een hap nam van het prachtige, met vuur omhulde dessert, proefde ik de zoetheid, de warmte, de perfectie van de smaak. Maar het kon de bitterheid in mijn hart niet wegnemen, de bittere nasmaak van een liefde die nooit helemaal de mijne zou zijn.

 

Marcos grijnsde nog steeds, zijn ogen glinsterend met een ondeugende vonk. "I wonder if you can recognise the special ingredient," zei hij met een knipoog, alsof hij net een magische spreuk had uitgesproken. De obers waren al begonnen met het aansnijden en serveren van de Bombe Alaska, en de meeste mensen begonnen direct te eten toen ze hun bord kregen, zo onweerstaanbaar zag het eruit.

 

De geur van het dessert vulde de ruimte, een mengeling van zoete meringue en warme cake, doordrenkt met een hint van likeur die de lucht bijna tastbaar maakte. De gasten smulden ervan, hun gezichten uitdrukkingen van pure verrukking. Het leek een perfect einde aan een avond vol culinaire hoogstandjes.

 

Toen het eindelijk mijn beurt was om een portie te ontvangen, voelde ik een vreemde spanning in de lucht, alsof het noodlot zich samenbalde voor een laatste, wrede grap. De ober, een jonge man die duidelijk nerveus was, stapte naar me toe met mijn portie. Zijn handen trilden lichtjes, de spanning van de avond zichtbaar op zijn gezicht. En toen gebeurde het: hij struikelde over een oneffenheid in de vloer, en de Bombe Alaska vloog in een sierlijke boog door de lucht, om vervolgens met een klap over mijn schoot te landen.

 

Het hoongelach van de andere gasten was luid en meedogenloos, een wrede kakofonie die mijn oren vulde en mijn waardigheid verpulverde. Ik kon het gegiechel en de opmerkingen voelen branden op mijn huid, scherper dan het dessert dat nu mijn broek doorweekte. Zonder een woord te zeggen, stond ik op en vluchtte naar de wc, de galmende echo's van het gelach achtervolgden me als een slecht geweten.

 

In de toiletten probeerde ik de schade op te nemen. De spiegel toonde een man die eruitzag alsof hij door een storm was geraakt, met resten van meringue en cake die als een misplaatst kunstwerk over zijn kleren waren uitgesmeerd. Ik veegde het dessert van mijn schoot, mijn handen kleverig van de zoetigheid, en voelde de tranen van frustratie en schaamte opwellen.

 

Dit was het dan, dacht ik bitter. Het onvermijdelijke hoogtepunt van een avond die vanaf het begin al een farce was. Terwijl ik mijn best deed om de plakkerige resten van mijn kleren te verwijderen, kon ik niet anders dan denken aan de ironie van het moment. Marcos' 'onvergetelijke ervaring' had voor mij een heel andere betekenis gekregen. En terwijl het gelach van de gasten nog steeds door mijn gedachten spookte, wist ik dat deze avond voor altijd in mijn geheugen gegrift zou staan, niet als een triomf, maar als een bittere herinnering aan wat nooit had mogen zijn.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

19 uur geleden zei Marius:

Met dergelijke mensen aan zijn tafel wordt de ganse avond nog meer een marteling voor John. Wat een engelengeduld weet hij op te brengen!

 

Dat geduld lijkt me wel verstandig als buitenlander in een vreemd land   Bovendien ben je bekend met een deel van de gastenlijst  

 

18 uur geleden zei ElMarcos:

De wijn, het beleefde doodzwijgen en de soms nikszeggende woorden lijken op te borrelen als een soort bom die elk moment kan barsten. De vraag is of de bom lang genoeg in het doosje blijft voor John de kans krijgt Eleni mee te nemen of dat hij voor het eten klaar is de borden op deze bruiloft stuk op de grond gooit met het toetje nog in aantocht.....

 

We zijn allemaal wel eens op zo'n feestje geweest, toch?

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Mijn gedachten begonnen af te dwalen naar die scène uit een James Bond film met La Bombe Surprise, maar dit ging kennelijk toch een andere richting uit  Arme John. 

[Nom de Guerre]

 

CXCVIII. The shit has hit the fan

 

Terwijl ik redelijk tevergeefs probeerde om me op te frissen in de krappe ruimte van het toilet, hoorde ik dat de toespraken inmiddels waren begonnen. De stemmen van de sprekers klonken gedempt door de deur heen, een ritmisch gemurmel dat niets voor me betekende. Whatever. Het was allemaal in het Grieks en ik verstond er bar weinig van.

 

Mijn pogingen om de plakkerige resten van de Bombe Alaska van mijn kleren te vegen, waren zo goed als nutteloos. De meringue en de cake hadden zich diep in de stof genesteld, als een hardnekkige herinnering aan de vernedering van zojuist. De spiegel toonde een man die er nog steeds uitzag alsof hij door een zwerm boze bakkerijen was aangevallen, zijn gezicht een mengeling van frustratie en uitgebluste waardigheid.

 

De toespraken gingen door, elk woord een onbegrijpelijk gebrabbel dat me nog meer vervreemdde van de feestvreugde die daarbuiten gaande was. Ik kon de opwinding en het gelach van de gasten horen, hun stemmen vrolijk en onbekommerd, terwijl ik daar stond, gevangen in een klein, kil toilet, met een plakkerige broek en een humeur dat even donker was als de nachthemel buiten.

 

Het was een symbolische afsluiting van een avond die vanaf het begin gedoemd was. Terwijl de Griekse woorden door de ruimte weerkaatsten, klonk het voor mij als een vreemde, onbekende melodie. Het was een concert waar ik nooit echt deel van had uitgemaakt, een feest waarin ik altijd de buitenstaander zou blijven. En terwijl ik mijn gezicht waste en probeerde de kleverige resten van mijn handen te krijgen, voelde ik een diepe, wrange melancholie over me heen spoelen.

 

Dit was mijn rol geworden: de toeschouwer, de man in de schaduw, ver weg van de lichten en het gelach. De toespraken buiten gingen verder, vol lof en liefde, maar voor mij waren het slechts klanken die vervlogen in de leegte. Wat maakte het uit wat er werd gezegd? Ik was hier, opgesloten in mijn eigen klein, privé-drama, terwijl de rest van de wereld doorging met hun vieringen en hun vreugde.

 

Met een laatste, diepe zucht keek ik nog een keer naar mezelf in de spiegel. De man die terugkeek was iemand die zijn eigen plek in het verhaal nog niet had gevonden, verloren tussen de regels van andermans geluk. De toespraken gingen verder, maar ik had mijn woorden al lang geleden verloren.

 

Toen ik het toilet verliet, was Demetrious net begonnen aan zijn speech. De ruimte was gevuld met een aanstekelijke energie, en ik voelde de vibraties van het gelach en de vrolijkheid die door de zaal golfden. Demetrious stond daar, met een zelfverzekerde grijns op zijn gezicht, zijn ogen glinsterend van ondeugende humor en wijsheid.

 

"Ladies and gentlemen, gather 'round! Let me tell you about the secret to a good marriage," begon hij, zijn stem snel en scherp, als een machinegeweer dat humorvolle waarheden afvuurde. "It's all about mutual understanding, respect, and, of course, love. Now, I know what you're thinking: 'Demetrious, we've heard this all before.' But hold on, I've got a twist for you."

 

De zaal hing aan zijn lippen, zijn charme en charisma werkten als een magneet op de aandacht van de gasten. "You see, when things get a bit rough, when the going gets tough, and you're ready to throw in the towel, there's one thing you need to remember: olive oil. Yes, you heard me right, olive oil."

 

Er ging een golf van geamuseerd gemompel door de menigte, en Demetrious grijnsde breder. "Olive oil is not just for cooking, folks. When the bedroom feels a bit... stuck, just a little drizzle here and there can work wonders. And no, this is not a metaphor. I'm talking about literally using olive oil as a lubricant in the bedroom."

 

Links en rechts wisselden sommige gasten bezorgde blikken uit, hun gezichten vertrokken in een mengeling van verontwaardiging en ongemak. Dit leek een ongepaste wending in de speech, zeker in de context van wat een plechtige avond had moeten zijn. De woorden van Demetrious hadden een schaduw over de feestvreugde geworpen, een schaduw die moeilijk te negeren was.

 

Yannis, Eleni's vader, wisselde geregeld van kleur; eerst trok hij bleek weg, zijn gelaat een masker van schok en ongeloof, om vervolgens vuurrood aan te lopen van woede. Zijn handen balden zich tot vuisten, de aderen in zijn nek zwollen op als touwen onder spanning. Het was duidelijk dat hij moeite had zijn woede in bedwang te houden. Dit was zijn oogappeltje, zijn dierbare dochter, en de suggestie van olijfolie als smeermiddel in de slaapkamer was voor hem een klap in het gezicht.

 

Ik hield me zorgvuldig op de achtergrond, mijn gezicht een ondoorgrondelijk masker terwijl ik de tumultueuze reacties observeerde. Dit was precies het soort scène dat ik had willen vermijden, een knetterend vuur van emoties dat op het punt stond te ontbranden. Terwijl ik mijn positie aan de rand van de zaal innam, voelde ik de ogen van anderen op mij rusten, als stille getuigen van een drama dat zich in de lucht boven ons afspeelde.

 

Demetrious, zich blijkbaar onbewust van de chaos die hij had veroorzaakt, stond nog steeds zelfverzekerd voor de menigte, zijn grijns vastgeplakt aan zijn gezicht. Zijn woorden hadden een rimpeling veroorzaakt die door de hele zaal golfde, een rimpeling die moeilijk te bedaren was. Sommige gasten lachten ietwat geforceerd, ongemakkelijk en gegeneerd, terwijl anderen hun blikken afwendden, beschaamd door de brutaliteit van de opmerking.

 

De sfeer was veranderd, de magie van het moment verloren in de ongepaste humor van een enkele toespraak. Yannis keek naar Demetrious met een blik die messcherp was, een blik die niets minder dan absolute minachting uitdrukte. Dit was niet het feest dat ik me had voorgesteld, en terwijl de ongemakkelijke momenten zich opstapelden, voelde ik een diepe, wrange teleurstelling in mijn borst. De avond was een weerspiegeling van de complexe emoties en onuitgesproken spanningen die al die tijd onder de oppervlakte hadden gebroeid, en nu, dankzij een enkele opmerking, waren die spanningen naar de oppervlakte gekomen, zichtbaar voor iedereen.

 

Positief of negatief, Demetrious stond in het middelpunt van de belangstelling van alle aanwezigen. "So, my advice to the happy couple: always keep a bottle of olive oil handy. It’ll keep things running smoothly, in more ways than one." Zijn ogen glinsterden van plezier terwijl hij het glas hief. "To Vassilis and Eleni! May your love be as rich as the finest olive oil and as smooth as... well, you get the idea. Cheers!"

 

De zaal applaudisseerde beleefd, de glazen werden geheven, en de feestelijke sfeer werd alleen maar intenser. Terwijl ik toekeek, voelde ik een vreemde mengeling van amusement en bitterzoet verlangen. Demetrious' misplaatste woorden hadden de avond ietwat verpest voor de rest van de zaal, maar in mijn hart was die zwaarte al de hele tijd aanwezig.

 

De zaal was een zee van overwegend lachende gezichten en tegen elkaar klinkende glazen, maar voor mij bleef de wereld in sombere tonen gekleurd. Terwijl de toast werd uitgebracht, kon ik niet anders dan me afvragen of er ooit een moment zou komen waarop ik hetzelfde geluk zou vinden, of dat ik voor altijd aan de zijlijn zou blijven staan, toekijkend hoe anderen hun liefdesverhalen tot leven brachten.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Op 29-6-2024 om 08:57 zei Marius:

Mijn gedachten begonnen af te dwalen naar die scène uit een James Bond film met La Bombe Surprise, maar dit ging kennelijk toch een andere richting uit  Arme John. 

 

Ik hoop nog wel een paar leuke twists te leveren met dit verhaal, alvorens ik naar een ander land verkas.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius 

 

[Marius]

Die olijfolie mocht natuurlijk ook niet ontbreken op het huwelijksfeest  Benieuwd welke verrassingen er nog opduiken!

[Nom de Guerre]

 

CXCIX. En nu ook letterlijk

 

Ik had in alle geroezemoes en onrust rondom de toasts mijn plekje weer opgezocht. Vakkundig, jedoch beleefd, werd ik genegeerd door al mijn tafelgenoten. Hun gesprekken waren een barrière van beleefde afwijzing, hun blikken vermeden de mijne zoals men een ongewenste herinnering vermijdt. Het was een kunst, hoe ze me onzichtbaar konden maken, en ik voelde me meer dan ooit een schaduw aan de rand van dit lumineuze tafereel.

 

Vassilis vroeg de microfoon. Inwendig kreunde ik zachtjes, mijn hoofd zinkend in een stilzwijgende wanhoop. Wanneer was deze lijdensweg ten einde? Zijn ogen fonkelden in het licht van de kroonluchters, een man klaar om zijn moment te grijpen, onbewust of misschien onverschillig voor de storm van emoties die net was losgebarsten.

 

"Ladies and gentlemen," begon hij, zijn stem resonerend door de zaal, met een zelfverzekerdheid die alleen hij kon bezitten. "I want to thank you all for being here on this special evening." Zijn woorden klonken hol in mijn oren, een echo van zoveel andere gelegenheden waar ik hetzelfde had gehoord, maar nooit had gevoeld.

 

Hij sprak met een warmte en charme die het publiek onmiddellijk wist te betoveren. "Eleni and I have been looking forward to this day for a long time. And although the journey has been bumpy at times, we have taken every step together. This is not just a celebration for us, but a celebration of love, trust, and..." hij pauzeerde, een theatrale stilte die het moment groter maakte dan het was, "our future."

 

Terwijl hij verder praatte, leken de woorden op te lossen in de lucht om mij heen, een mist van loze beloften en verwachtingen. Mijn gedachten dwaalden af, weg van de kunstmatige glans van de feestzaal, naar de rustige schaduw van een wereld waar ik ooit hoopte dat Eleni en ik samen zouden zijn.

 

Ik keek naar haar, stralend naast Vassilis, haar ogen gevuld met een mengeling van vreugde en emotie. Het was duidelijk dat deze avond voor haar een droom was die werkelijkheid werd. En voor mij? Een nachtmerrie van onafgemaakte zinnen en onvervulde verlangens.

 

De zaal klapte en juichte, gevangen, geboeid door de betovering van Vassilis' woorden. Maar in mijn hart was er alleen stilte, een kille leegte die geen enkele toespraak kon vullen. Toen hij zich naar Eleni draaide om haar hand te nemen, voelde ik een steek van jaloezie en verlies. Dit was zijn moment, hun moment, en ik was slechts een toeschouwer aan de zijlijn van hun geluk.

 

De lijdensweg leek eindeloos, een uitgerekte marteling van emoties en herinneringen die me in hun greep hielden. Maar ergens diep van binnen wist ik dat ik hier doorheen moest, dat dit een hoofdstuk was dat gesloten moest worden voordat ik verder kon. En dus zat ik daar, een stille getuige van hun liefde, wachtend op het moment dat deze avond eindelijk voorbij zou zijn.

 

Helaas werd alles nog erger. "John," riep Vassilis met een stem die de stilte doorbrak als een kanonschot, "please, my friend. Step forward. Without you, none of this would have happened."

 

Met lood in de schoenen stond ik op en schuifelde naar voren, me pijnlijk bewust van alle blikken die op me rustten. Het voelde alsof ik door een veld van speren liep, elk paar ogen een scherpe punt die mijn huid doorboorde. En ik was me even pijnlijk bewust dat zo'n beetje alle aanwezigen op de hoogte waren van de voorgeschiedenis. Fucking brilliant.

 

Vassilis, die daar stond met een grijns die net iets te breed was, trok me naar zich toe. "Ladies and gentlemen," begon hij met een flair alsof hij een goochelaar was die net zijn assistent uit de hoed had getoverd, "this man here, John, is the reason we are all gathered here tonight. Without his hard work, dedication, and sheer bloody-mindedness, Spartakos wouldn’t be the success it is today. And without Spartakos, I would never have met Eleni."

 

De zaal keek toe, hun gezichten een mengeling van nieuwsgierigheid en ongemak. Ik voelde mijn mond droog worden, mijn hart bonzen als een trommel in mijn borst. Dit was niet het moment waarop ik had gewacht, niet de spotlight die ik zocht.

 

"John," vervolgde Vassilis, terwijl hij een arm om mijn schouder sloeg, "you've been a brother to me. And tonight, we celebrate not just our love, but the incredible journey we've all been on together. So, let’s raise a glass to friendship, to love, and to the adventures yet to come!"

 

Het voelde als een toneelstuk waarin ik een rol had gekregen zonder het script te kennen. De menigte hief de glazen, een gedwongen toast aan een herinnering die ik liever zou vergeten. Terwijl ik daar stond, gevangen in de schijnwerpers van hun aandacht, voelde ik de bittere smaak van ironie op mijn tong.

 

De pijn van het moment werd alleen maar scherper door de wetenschap dat iedereen wist van mijn gevoelens voor Eleni, van de momenten die we samen hadden gedeeld voordat Vassilis in het plaatje kwam. Elk glas dat werd geheven, elke lach die door de zaal klonk, was een messteek in mijn hart.

 

Met een geforceerde glimlach hief ik mijn glas, proberend de maskerade mee te spelen. Maar de echo van de toast, de woorden van Vassilis, bleven nagalmen in mijn hoofd, als een dreunende herinnering aan alles wat had kunnen zijn. 

 

"To John," riep Vassilis, zijn stem vol oprechte dankbaarheid, "the unsung hero of Spartakos!"

 

De zaal herhaalde de toast, maar voor mij was het slechts een schrijnende herinnering aan mijn plaats in deze tragedie. Terwijl ik mijn glas aan mijn lippen bracht, voelde ik de ogen van de gasten op me gericht, en ik wist dat dit moment, net als de rest van de avond, in mijn geheugen gegrift zou blijven als een pijnlijke voetnoot in het verhaal van hun geluk.

 

Vassilis depte met een servet een paar zweetparels van zijn voorhoofd, een nerveuze glimlach spelend op zijn lippen. De warme lucht van de zaal, verzadigd met geuren van voedsel en de emotionele geladenheid van de avond, leek op hem te drukken als een onzichtbare last. Hij ademde diep in, zijn ogen schoten even naar Eleni die hem bemoedigend toeknikte. Het was een klein gebaar, maar een dat hem zichtbaar kalmeerde.

 

Ik stond daar, nog steeds met dat geforceerde glimlachje op mijn gezicht, en voelde de ogen van de menigte branden op mijn huid. Het was alsof ik een insect onder een vergrootglas was, elke zenuw en gedachte blootgelegd voor hun analyse. Vassilis rechtte zijn rug en schonk mij een warme blik, vol dankbaarheid en vriendschap die alleen maar zwaarder op mijn schouders drukte.

 

"Thank you, John," zei hij, zijn stem iets zachter nu, bijna intiem. "You’ve always been there for me, for us. Tonight, we celebrate not just our love, but the friendship that made it possible."

 

De woorden dreunden na in mijn hoofd terwijl de menigte opnieuw hun glazen hief. Ik hief mijn glas, mechanisch, en nam een slok, het bittere gevoel van ironie en verdriet vermengde zich met de smaak van de wijn. Dit was hun moment, en ik was de ongewenste getuige, een schaduw in de stralende gloed van hun geluk.

 

Vassilis wreef met een verstrooid gebaar over zijn maag, alsof hij last had van indigestie, terwijl hij meer zweetdruppels van zijn hoofd depte. Zijn gezicht vertrok van ongemak, een lichte rilling gleed over zijn rug. Ik wierp een blik om me heen en zag meer zwetende, steunende mensen. De warme lucht van de zaal, geladen met spanning en de geur van te veel lichamen op één plek, maakte het alleen maar erger.

 

Op dat moment slaakte Vassilis een ijselijke kreet die door merg en been ging. Het was een geluid van pure pijn en paniek, en voordat iemand echt kon reageren, klapte hij voorover. "Oh my God, noooo!" Zijn uitroep werd onderstreept door een borrelend, nat geluid, een donkere vlek die zich razendsnel over zijn pantalon verspreidde, en een welhaast onbeschrijfelijke stank die de lucht vulde.

 

Had hij zich net bescheten? What the hell was going on? Op dergelijke momenten, als het absurdisme van het leven je in het gezicht slaat als een natte dweil, kom je in een fight, freeze, of flight toestand terecht. Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik bevroor. Ik deed helemaal niks.

 

Daar stond ik dan, versteend van schrik en verwarring, terwijl om mij heen de wereld leek in te storten. Vassilis, nog steeds kronkelend op de grond, was niet de enige die de onvrijwillige dans van vernedering uitvoerde. Het was alsof een onzichtbare regisseur de meest perverse komedie had geschreven, en wij, de ongelukkige acteurs, waren verplicht onze rollen te vervullen.

 

Mensen renden schreeuwend rond, sommigen in een wanhopige poging om weg te komen van de stank, anderen in een vergeefse zoektocht naar een uitweg. De chaos was compleet, een orgie van angst en afschuw vermengd met de ranzige lucht van menselijke ontlasting. Het geluid van kreunen, schreeuwen en het smakelijke geluid van meer ongelukken vulde de lucht.

 

Ik wist dat ik iets moest doen, bewegen, helpen, rennen, wat dan ook, maar mijn lichaam weigerde dienst. Mijn benen waren loodzwaar, mijn maag een knoop van misselijkheid, mijn brein een tikkende tijdbom van paniek. Het was alsof mijn voeten waren vastgelijmd aan de gepolijste dansvloer, terwijl mijn geest schreeuwde om actie.

 

De glanzende, eens zo trotse Vassilis lag nu hulpeloos in een plas van zijn eigen misère, een tragisch symbool van hoe laag het lot ons soms kan brengen. En ik, de vermeende held, de man die altijd klaarstond met een plan, kon alleen maar toekijken.

 

"John, do something!" hoorde ik iemand, volgens mij Eleni, schreeuwen, een stem doordrenkt van wanhoop. Maar wat kon ik doen? De situatie was te bizar, te walgelijk, en ik was te verlamd door mijn eigen onvermogen om te bewegen.

 

Terwijl ik daar stond, in de schaduw van deze nachtmerrie, realiseerde ik me hoe fragiel ons gevoel van controle echt is. Een moment zijn we de meesters van ons eigen lot, het volgende zijn we niet meer dan toeschouwers van onze eigen ondergang.

 

En zo bleef ik staan, een standbeeld van schaamte, terwijl de bruiloft van de eeuw degradeerde tot een farce van bijbelse proporties, een verhaal dat ongetwijfeld nog generaties lang doorverteld zou worden, niet als een lofzang, maar als een waarschuwing over de dunne lijn tussen triomf en tragedie.

 

De zaal verstijfde, ogen wijd van schok en ongeloof. Het geluid van bestek dat op borden viel en stoelen die verschoven werd overstemd door het verstikkende besef van wat er zojuist was gebeurd. Mensen deinsden terug, hun gezichten vertrokken van afschuw en walging. De geur was overweldigend, een misselijkmakende mix van verrotting en schaamte.

 

Eleni schreeuwde, haar handen voor haar mond geslagen, terwijl ze probeerde te begrijpen wat er met haar geliefde was gebeurd. Ik stond daar, verstijfd van afschuw en ongeloof, mijn gedachten een warboel van paniek en afgrijzen. Dit was niet hoe de avond had moeten verlopen, dit was een groteske nachtmerrie die zich voor onze ogen ontvouwde.

 

Mensen begonnen in paniek te raken, sommigen grepen naar hun telefoons, anderen probeerden Vassilis te helpen, maar de stank en de aanblik waren te veel. Het tafereel was surrealistisch, een bizarre draai in een avond die al doordrenkt was van emotionele turbulentie. Vassilis lag daar, zijn lichaam schokkend van pijn en vernedering, terwijl de wereld om hem heen leek in te storten.

 

De geur, de geluiden, de angstige kreten van de gasten, het was een symfonie van chaos en ellende. En ik, gevangen in het midden van deze storm, kon alleen maar staren naar de man die ooit mijn beste vriend was, nu een tragische figuur in een onvoorstelbaar drama.

 

Op dat moment werd een soort kettingreactie in werking gezet, een bizarre en absoluut onverwachte epidemie van de meest vernederende soort. De ene na de andere bruiloftgast liet, onder het slaken van afgrijselijke kreten, zijn ontlasting lopen. Het was een gruwelijk schouwspel, dat zich met een onvoorstelbare snelheid voor onze ogen ontvouwde.

 

Demetrious was plotseling de eerste die zich, gillend en kronkelend, midden op de dansvloer bezoldelde. Zijn eens zo sjieke maatpak, dat eerder op de avond nog zo prachtig glansde onder de feestverlichting, was nu besmeurd met donkere, onmiskenbare tekenen van zijn noodlottige toestand. Zijn kreten sneden door de muziek heen, schril en doordringend, terwijl de geur van zijn ongeluk zich als een giftige wolk door de zaal verspreidde.

 

Het gezicht van Demetrious was vertrokken in een grimas van intense pijn en diepe schaamte. Zijn ogen, groot en vol angst, flitsten paniekerig heen en weer terwijl hij krampachtig probeerde te bedekken wat niet meer te bedekken viel. Zijn handen, trillend en onhandig, grepen naar de zijkanten van zijn jasje in een vergeefse poging om zijn waardigheid te behouden. Maar het was te laat; de schade was zichtbaar, de stof van zijn broek doorweekt en verkleurd, een stille getuige van zijn plotselinge en vernederende lot.

 

De geur was weerzinwekkend, een zware, bijtende stank die zich onverbiddelijk in de neuzen van de aanwezige gasten boorde. Het was een lucht die je kon proeven, bitter en scherp, die de sfeer van de eens zo vrolijke viering volledig deed kantelen. Gasten deinsden achteruit, hun gezichtsuitdrukkingen variërend van geschokt tot misselijk, terwijl ze hun neus dichtknepen en hun mond bedekten.

 

De stem van Demetrious was rauw, elke kreet een pijnlijke uitbarsting die zijn fysieke en emotionele pijn onderstreepte. "Help me, please," smeekte hij, zijn woorden bijna verstikt door zijn snikken. De vernedering was compleet, zijn status als gevierd persoon vernietigd in een moment van oncontroleerbare menselijkheid.

 

Demetrious lag daar, een gebroken man op de dansvloer, zijn lichaam schokkend in een laatste poging om enige controle te herwinnen. Maar het was duidelijk dat de controle volledig verloren was gegaan, samen met elke illusie van onfeilbaarheid die hij ooit had gehad. Het was een rauwe, ongefilterde weergave van de menselijke kwetsbaarheid, uitgespeeld tegen de achtergrond van wat een nacht van viering had moeten zijn.

 

Yannis, de vader van de bruid, probeerde tevergeefs zijn familie te beschermen tegen de uitbrekende chaos, maar zelf werd hij overmeesterd door dezelfde vernietigende kracht. Zijn gezicht, rood aangelopen als een rijpe tomaat onder de hete Griekse zon, toonde de onmiskenbare tekenen van een man die zijn limiet had bereikt. De tranen van frustratie en wanhoop die in zijn ogen glinsterden, maakten zijn situatie des te pijnlijker.

 

Terwijl hij stond, een wanhopige poging doend om orde op zaken te stellen, begaven zijn ingewanden het plotseling. Een hoorbaar, gorgelend geluid, als een verstopte afvoer die vrijkomt, onderbrak zijn instructies. De geschokte uitdrukking op zijn gezicht was onbetaalbaar en tegelijkertijd tragisch. Een donkere vlek verspreidde zich razendsnel over zijn kostbare achterzijde, de stof van zijn broek donker kleurend met een onmiskenbare vochtigheid.

 

De stank die volgde was overweldigend, een brute aanval op de zintuigen, die de al aanwezige aroma's van paniek en schaamte overtrof. Yannis greep naar zijn achterste, zijn vingers krampachtig zoekend naar een verlossing die er niet was. Zijn stem, eerst krachtig en bevelend, brak in een reeks hese, onwaardige kreten, elke uitroep een mengeling van pijn en vernedering.

 

Markellos, de anders zo stoïcijnse clubdokter, had zijn menselijke limieten bereikt en worstelde op een tragisch-komische manier met zijn pantalon. Met een wanhopige ruk wist hij uiteindelijk de stof over zijn heupen te trekken, maar de opluchting die hij wellicht verwacht had, bleef uit. In plaats daarvan ontstond er een vreselijke scène van rondsproeiende diarree terwijl hij op handen en voeten, een groteske parodie op een kruipende baby, zich een weg naar het toilet probeerde te banen. De vloer onder hem werd een modderig pad van menselijke afscheiding, waardoor elk van zijn bewegingen gepaard ging met een nieuwe golf van chaos en ontsteltenis.

 

De geur in de zaal was inmiddels een helse cocktail van zweet, angst en fecaliën, zo indringend dat het bijna tastbaar werd in de lucht. Elk ademhaling was een beproeving, elke seconde in die ruimte een aanval op de zintuigen.

 

Ondertussen had Grigori, de beruchte lilliputter en ongekroonde koning van de Georgische maffia op Cyprus, een eigen plekje gevonden in deze chaos. Met een vreemde mix van vastberadenheid en waanzin had hij zich geïnstalleerd bovenop een plantenbak. Zijn korte benen zwierden in de lucht terwijl hij de palmboom in de bak effectief bevuilde, zijn uitdrukking was één van perverse triomf terwijl hij zijn territorium markeerde op de meest absurde manier denkbaar. Zijn kreten van ongemak en de schokkende geluiden die zijn lichaam produceerde, waren een bizarre symfonie die niemand ooit had willen horen.

 

De beide lijfwachten van Grigori lagen enkele meters verderop, elk gewikkeld in hun eigen persoonlijke hel. De eens zo onverzettelijke bewakers waren nu niets meer dan jammerende, kronkelende massa's, hun gezichten vertrokken in maskers van pijn en vernedering. Hun stoere, beschermende façades waren gesmolten onder de hitte van de interne strijd die zich in hun ingewanden afspeelde, terwijl hun

 

De paniek was tastbaar, de lucht gevuld met een mix van geschreeuw, gehuil en de penetrante geur van menselijke misère. De chique bruiloft was in een oogwenk veranderd in een rampgebied, waar elke gast vocht tegen zijn eigen vernedering en tegen de onverbiddelijke kracht van zijn lichaam.

 

Te midden van dit alles stond ik, half verdoofd door de surrealistische horror die zich ontvouwde. Mijn gedachten flitsten terug naar de vorige gangen van het diner, vraagtekens zettend bij wat dit had kunnen veroorzaken. Was het de vis? De ravioli? Of misschien de wijn? Wat het ook was, het had de bruiloft veranderd in een catastrofe, een schouwspel van menselijk lijden dat niemand had kunnen voorspellen.

 

En terwijl ik daar stond, omringd door de chaos, de kreten, en de allesoverheersende stank, voelde ik een diep medelijden met iedereen om me heen. Dit was niet hoe iemand zijn trouwdag zou moeten herinneren. Dit was een tragedie, grotesk en diep triest, en het enige dat ik kon doen was toekijken hoe alles uit elkaar viel.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

11 uur geleden zei Marius:

Die olijfolie mocht natuurlijk ook niet ontbreken op het huwelijksfeest  Benieuwd welke verrassingen er nog opduiken!

 

Ik vond het oprecht zo'n leuk stuk in het begin van dit hele epos, dat ik vond dat ik het nog een keer aan bod moest laten komen. Hopelijk vond je deze twist trouwens ook leuk. Ik noem het "the brown wedding", geïnspireerd door de red wedding uit Game of Thrones.  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius 

 

Bij de tags heb ik trouwens een hoop mensen weggehaald, die niet of niet meer reageren. 

 

[ElMarcos]

Wat een heerlijke update weer zeg! Ik heb mij kapot gelachen en ik hoop dat John zijn kans ruikt en Eleni uit deze shitshow redt. 

[Marius]

De Bombe Alaska lijkt te zijn afgegaan 😁 Wat een heerlijke twist! Tijd om te vluchten nu John!

[Nom de Guerre]

 

CC. Wat gaan we we doen?

 

Mijn blik viel op een gestalte gekleed in smetteloos wit. Ondanks de rampzalige omstandigheden die ons omringden, leek Eleni op de een of andere manier ongedeerd. Terwijl de rest van de zaal veranderde in een chaotisch tafereel van ontzetting en ellende, stond zij daar, een serene verschijning in de storm. Ze straalde een soort onaangetaste kalmte uit, alsof ze boven de walm van misère zweefde die de rest van ons had verzwolgen.

 

Eleni schonk me een betoverende glimlach, haar ogen glinsterend van een onverstoorbare helderheid die schril afstak tegen de grijze wanhoop om ons heen. Met gracieuze bewegingen tilde ze de zoom van haar bruidsjurk op, waardoor de witte stof geen contact maakte met de onwelriekende smurrie die zich als een smerig tapijt over de dansvloer had verspreid. Haar handelingen waren die van iemand die gewend is aan elegantie en gratie, zelfs in de meest afschuwelijke situaties.

 

Het contrast tussen haar ongerepte voorkomen en de apocalyptische scène die zich rondom ons afspeelde, was bijna surrealistisch. De manier waarop ze zich door de chaos bewoog, leek bijna choreografisch, een ballet van eenheid en schoonheid te midden van een opera van wanorde en verval.

 

Deze onverwachte kalmte en gratie voegden een laag van onwerkelijkheid toe aan het hele gebeuren, alsof ik getuige was van een scène uit een vervreemdend toneelstuk, waar tragedie en schoonheid hand in hand gingen. Eleni, in haar smetteloze witte jurk, was niet slechts een bruid op haar trouwdag; ze was de belichaming van de onverstoorbaarheid die zo vaak verloren gaat in de hectiek van menselijke drama's.

 

Terwijl ze daar stond, glimlachend en zwevend boven de chaos, kon ik niet anders dan me afvragen over de vreemde natuur van het lot. Hoe kon iemand zo onberoerd blijven, zo stralend, te midden van zoveel wanhoop? Het was alsof Eleni niet alleen mijn hart, maar ook de wetten van het universum trotseerde, een stille kracht te midden van een wereld die uit elkaar viel. 

 

Ze lachte naar me. "I told you, trust Marcos. This is our moment, my love." Haar ogen fonkelden met een combinatie van ondeugd en triomf, terwijl ze toekeek hoe de chaos zich verder ontvouwde.

 

Ik keek haar verbijsterd aan. "You mean to say... you planned this? The whole... explosive diarrhea thing?"

 

Eleni knikte, amper haar grijns onderdrukkend. "Exactly. A little chaos to create the perfect distraction. We needed something... impactful. And what's more impactful than a room full of... well, you know." Ze gebaarde naar de chaos om ons heen.

 

Het was alsof mijn hersenen even moesten resetten. "So, you're telling me that we're not really here for a wedding? You're not marrying Vassilis?"

 

Eleni schudde haar hoofd, haar lach zacht en samenzweerderig. "No, darling. There’s no wedding. Well, not for me and Vassilis, at least. It was all part of the plan. A spectacular, shitty plan."

 

Ik kon het bijna niet geloven. Om ons heen kreunden de gasten, sommigen nog steeds in de greep van hun onfortuinlijke staat. "And everyone ate it up, literally. You've got to admire Marcos’ commitment to the cause."

 

"Absolutely," zei ze, terwijl ze voorzichtig een stap zette om een bijzonder smerige plek op de vloer te vermijden. "He’s a genius in his own... special way. Now, let’s get out of here while everyone’s too busy dealing with their own... mess."

 

We glipten weg, langs het verwoeste buffet en door een zijdeur die naar de tuinen leidde. De frisse lucht was een verademing na de beklemmende stank binnen.

 

"Where will we go?" vroeg ik, terwijl we hand in hand de duisternis in liepen, weg van het spektakel van vernedering en chaos. Eleni keek me aan met een blik die beloofde dat, waar het avontuur ons ook zou leiden, het ons samen zou leiden, ver weg van dit debacle. "Anywhere," zei ze op zachte maar gedecideerde toon, haar stem vol belofte. "Anywhere but here."

 

Terwijl we door de schaduwen liepen, kon ik niet anders dan lachen om de absurditeit van onze ontsnapping. Marcos had met zijn culinaire ramp een onvergetelijk spektakel gecreëerd, een afleidingsmanoeuvre zo effectief dat het ons de perfecte uitweg bood.

 

Eleni kneep in mijn hand, haar vingers drukten de urgentie en de vrijheid van het moment. "This is our real moment, John. Just us, and a world of possibilities," fluisterde ze, terwijl een sluwe glimlach haar lippen krulde. Haar ogen twinkelden vol ondeugd.

 

Het idee was waanzinnig, onwerkelijk, en toch was het het mooiste plan dat ik ooit had gehoord. Terwijl we verdwenen in de nacht, ver weg van de chaos, voelde ik voor het eerst in lange tijd een gewicht van mijn schouders vallen. Vrijheid, met Eleni aan mijn zijde, voelde als het begin van een echt avontuur, een waar ik nooit van had durven dromen in de donkere hoeken van mijn bestaan.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

2 uur geleden zei ElMarcos:

Wat een heerlijke update weer zeg! Ik heb mij kapot gelachen en ik hoop dat John zijn kans ruikt en Eleni uit deze shitshow redt. 

 

Ik heb nog wat moois in petto voor jullie  

 

1 uur geleden zei Marius:

De Bombe Alaska lijkt te zijn afgegaan 😁 Wat een heerlijke twist! Tijd om te vluchten nu John!

 

Fire in the hole! Of out of the hole in dit geval. 

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius 

 

 

[ElMarcos]

Voor even lijkt het alsof John zijn droom uitkomt. Eleni verkiest hem boven Vasselis en de glibberende olijfolie. Toch borrelt er in mijn inborst iets.... iets wat mij zegt dat Eleni misschien wel veel meer in petto heeft.

[Marius]

The moment of truth. Nu zullen we pas echt zien waar Eleni John naartoe leidt. Want ik twijfel nog steeds aan een happy end eerlijk gezegd.

[Nom de Guerre]

 

CCI. Out of the frying pan...

 

Met een bruusk gebaar duwde ik de klapdeuren naar de keuken open, terwijl ik Eleni aan mijn zijde meetrok. De keuken was een warboel van roestvrij staal en flikkerende fluorescerende lichten, maar in het midden van deze chaos stond Marcos, breed grijnzend en met een schaal vol exotische hapjes.

 

"Ah, the mastermind!" riep ik uit terwijl we dichterbij kwamen. Marcos' grijns werd nog breder, bijna duivels, een schalkse twinkeling in zijn ogen terwijl hij ons benaderde. Zijn gezicht een masker van schavuitige voldoening, alsof hij net de sleutel tot eeuwige chaos had ontdekt en met plezier gebruikte.

 

"Bravo, Marcos! You turned a wedding into a gastro-intestinal apocalypse," lachte ik, terwijl ik mijn hand uitstak voor een stevige handdruk. Marcos schudde mijn hand met theatrale flair, zijn grijns zo breed dat het leek alsof zijn gezicht in tweeën zou kunnen splijten van pure, ongefilterde schurkenvreugde.

 

Eleni, nog steeds met een glimlach, prikte een bruingefrituurd balletje van de schaal. "So, Marcos, what's the next step in your grand escape plan?" vroeg ze terwijl ze het hapje nonchalant naar haar mond bracht. Haar stem was luchtig, maar haar ogen schitterden met een intense nieuwsgierigheid.

 

Marcos knikte naar Eleni en leunde tegen het aanrecht. "Well, my friends, I plan to vanish into the night, head to Turkey. It’s just across the water, and they can't find what they can't catch," zei hij met een knipoog.

 

"Turkey, huh?" zei ik, nadenkend over de implicaties. "That's a bold move. What about us? Are we invited to this little fugitive party?" Mijn stem droeg een mengeling van sarcasme en oprechte interesse, terwijl ik Marcos onderzoekend aankeek, benieuwd naar zijn antwoord op deze ietwat onorthodoxe uitnodiging.

 

Marcos lachte, een geluid dat overging in het sissen van de frituurpannen achter hem. "Of course, you are! This is our moment, folks. We shake off the dust of this island and start fresh. No looking back."

 

Eleni nam nog een hapje, haar ogen twinkelden van samenzwering en opwinding. "Sounds like a plan. But we need to move fast. How soon can we leave?" vroeg ze, terwijl ze nieuwsgierig en vastberaden naar Marcos keek. Haar stem was doordrenkt van urgentie, haar blik scherp en doelgericht.

 

"I’ve got a boat ready at the marina. It’s stocked with supplies, enough to get us to Turkey under the radar," antwoordde Marcos, terwijl hij naar een digitale klok aan de muur knikte. "We leave tonight. The chaos here will cover our tracks."

 

Ik nam een olijf van de schaal, terwijl mijn geest racete door de details van het plan. "Tonight, then. It’s a new beginning, eh? Just the three of us against the world," mijmerde ik hardop, met een mengeling van opwinding en een vleugje onzekerheid in mijn stem.

 

Eleni lachte en sloeg haar vrije arm om mijn middel. "Just the way I like it. Adventures, chaos, and, hopefully, less explosive events in the future," zei ze met een ondeugende twinkeling in haar ogen. Haar woorden droegen een speelse toon, maar haar greep was vastberaden en stevig.

 

Marcos knikte vastberaden. "Let’s make it a story worth telling, my friends. One for the ages," zei hij met een stem die trilde van vastberadenheid en avontuurlijke zin. Zijn gezicht was ernstig, zijn ogen brandden met het vuur van een man die klaar was om geschiedenis te schrijven.

 

De rest van de keuken leek te verdwijnen in een waas van irrelevante achtergrondactiviteit terwijl we daar stonden, een trio op de drempel van een onzekere, maar opwindende toekomst. Buiten deze keuken wachtte ons een wereld vol mogelijkheden en nieuwe avonturen. Met een laatste blik op de chaos die we achterlieten, voelden we de adrenaline van onze naderende vlucht door onze aderen stromen.

 

"Alright, let's get out of here," zei ik, mijn stem vol vastberadenheid. De woorden kwamen eruit met de kracht van een locomotief, gereed om door te denderen naar onbekende verten. Mijn blik was strak op de uitgang gericht, ik was klaar om te gaan.

 

Eleni greep nog een hapje van de schaal, haar blik zowel vastberaden als ondeugend. "To new beginnings," verklaarde ze speels, terwijl ze het hapje behendig in haar mond schoof. De twinkeling in haar ogen beloofde avontuur, terwijl haar glimlach een sluwe hint naar de onzekerheden van het onbekende gaf.

 

En met die woorden, zwaar geladen met belofte en spanning, kuste Eleni me vol op de mond. Haar lippen waren zacht, haar kus intens, alsof ze alle twijfels wilde wegwissen. We waren klaar om te gaan, vol optimisme en overmoed. Wat kon er nu nog misgaan?

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

1 uur geleden zei ElMarcos:

Voor even lijkt het alsof John zijn droom uitkomt. Eleni verkiest hem boven Vasselis en de glibberende olijfolie. Toch borrelt er in mijn inborst iets.... iets wat mij zegt dat Eleni misschien wel veel meer in petto heeft.

 

Als je dat maar weet  

 

9 minuten geleden zei Marius:

The moment of truth. Nu zullen we pas echt zien waar Eleni John naartoe leidt. Want ik twijfel nog steeds aan een happy end eerlijk gezegd.

 

De vraag is voor wie het einde happy is  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius 

 

[Marius]

Ondanks de hel in de feestzaal is de appetijt toch nog steeds niet verdwenen lijkt het! John kent in ieder geval nu het plan, tenzij er nog een plan b is natuurlijk.

[Nom de Guerre]

 

CCII. Into the fire

 

Plotseling, te midden van onze uitbundige ontsnappingsplannen, begon ik me vreemd te voelen. Het was een onbestemd gevoel, alsof er langzaam een onzichtbare hand mijn keel dichtkneep. De wereld rondom me leek te draaien, en een onverklaarbare angst kroop omhoog, mijn borstkas vullend met een koude, zware last.

 

Eerst was het gewoon een tinteling rond mijn lippen, bijna onschuldig, als een zachte kus van de natuur zelf. Maar binnen enkele seconden transformeerde dat gevoel in een brandende sensatie, die zich snel verspreidde naar mijn tong en keel. Het was alsof ik een hap genomen had van een zeer pikante saus, één die niet alleen je smaakpapillen, maar ook je ademhalingsweg kon verlammen.

 

Mijn ademhaling werd zwaar, elke teug lucht voelde als een strijd. Mijn borstkas voelde strak en beperkt aan, alsof een onzichtbare boa constrictor zich om mijn lichaam had gewikkeld en besloot om langzaam de lucht uit me te persen. Paniek begon zich meester van mij te maken, een wilde, razende paniek die elke rationele gedachte overstemde.

 

Ik greep naar mijn keel, mijn vingers klauwend naar iets ongrijpbaars. Eleni en Marcos keken me aan, eerst met een blik van verwarring, die al snel omsloeg in afgrijzen toen ze de ernst van de situatie inzagen. "I... I can’t breathe," wist ik met moeite uit te brengen, mijn stem een schorre fluistering die verloren ging in de opkomende storm van mijn lichaam.

 

Eleni keek me aan, haar gezicht uitdrukkingsloos en opvallend kalm in vergelijking met de wanorde die je normaal zou verwachten bij iemand die getuige is van een anafylactische shock. "Did you eat something you are allergic for? Shellfish perhaps?" Haar stem was scherp, analytisch bijna, terwijl ze me onderzocht met een blik die door mijn wanhoop sneed als een mes door boter.

 

Ik probeerde te reageren, mijn lippen te bewegen om woorden te vormen, maar de lucht wilde niet meewerken. Elke poging om te ademen was als het zuigen door een dun rietje, een wanhopige strijd tegen de verstikkende klem rond mijn keel. Mijn handen klauwden naar mijn nek, mijn vingers trilden terwijl ik probeerde de onzichtbare greep te verbreken die mijn luchtpijp in een ijzeren greep hield.

 

Eleni's ogen waren groot en vol van een soort wetenschappelijke nieuwsgierigheid, ontdaan van de paniek die je zou verwachten. Ze leek bijna te noteren hoe ik worstelde, de symptomen aan het catalogiseren die zich voor haar ontvouwden. Er was een vreemde disconnectie, alsof ze tegelijkertijd aanwezig was in het moment en toch mentaal een stap terug had gedaan om objectief te observeren.

 

Om ons heen was de keuken een tableau van chaos, maar hier, in deze kleine bubbel van crisis, was Eleni de rots in de branding, de stille waarnemer wiens aanwezigheid zowel geruststellend als bevreemdend was. Ze knielde naast me neer, haar hand koel tegen mijn voorhoofd.

 

"Try to relax, focus on your breathing," instrueerde ze, haar stem nu zachter, bijna moederlijk. "Help is on its way. You have to fight, John." Haar woorden waren een zachte echo in de verstikkende stilte die mijn oren vulde, een baken van hoop in de duistere zee van mijn paniek.

 

De ironie van het woord 'vechten' ontging me niet. Vechten, met lucht als wapen, leek een verloren strijd. Toch, ergens diep in mij, voelde ik de drang om te overleven aanzwellen, aangewakkerd door Eleni's rustige zekerheid.

 

Mijn wereld vernauwde zich tot het harde, koude oppervlak waarop ik lag en het gezicht van Eleni dat boven me zweefde, bijna als een engel in deze hel van lichamelijk lijden. Haar gezicht, meestal zo levendig en vol expressie, was nu een bastion van rust boven de chaos die in mijn lichaam woedde. Haar aanwezigheid was een anker, stevig verankerd in de woeste zee van mijn lijden.

 

De lucht in mijn longen was schaars; elk hapje lucht voelde aan als een kostbare gift die te klein was om mijn honger naar adem te stillen. Zwarte vlekken dansten voor mijn ogen, kleine macabere balletdansers die hun ronde deden op het ritme van mijn falende hartslag. De realiteit begon te vervagen, en het enige dat helder bleef, was Eleni’s stem, een zachte, doorlopende fluistering die me door de duisternis probeerde te leiden.

 

"You must fight, John," herhaalde ze, haar woorden een mantra dat echoode in de krochten van mijn verdoofde geest. Ik probeerde me eraan vast te klampen, maar de kracht om te vechten sijpelde weg, gestolen door de sluipende duisternis.

 

Langzaam zakte ik dieper weg, de geluiden om me heen verstomden en zelfs Eleni's gezicht werd een vaag silhouet. Het bewustzijn ontglipte me, en ik voelde hoe ik werd meegezogen in een diepe, donkere tunnel, een plek waar de pijn niet kon volgen. Daar liet ik los, mijn laatste gedachte een stille smeekbede dat dit niet het einde was.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

16 uur geleden zei Marius:

Ondanks de hel in de feestzaal is de appetijt toch nog steeds niet verdwenen lijkt het! John kent in ieder geval nu het plan, tenzij er nog een plan b is natuurlijk.

 

Zag je deze ontknoping ook aankomen?

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius 

 

[ElMarcos]

Een kus en plots dit? Geen goed nieuws voor John en vermoedelijk is onze Femme Fatale de grote bedenker achter dit kleine drama voor John. Benieuwd of hij wakker wordt met alles nog op zijn plaats.

[Marius]

The end? Het had zo maar gekund en we hadden als lezer alleen maar met vragen achter gebleven, want ook dit zagen we natuurlijk niet aankomen.

[Nom de Guerre]

 

CCIII. De vogels zijn gevlogen

 

Langzaam kwam ik weer bij bewustzijn, een proces dat voelde als het doorbreken van het oppervlak na een diepe duik in troebel water. Boven me stond Markellos, een man die normaal de uitstraling had van een gepensioneerde bibliothecaris, maar nu de urgentie van een veldslagchirurg uitstraalde. Hij stopte een spuit weg, zijn handen trilden licht, een stille getuigenis van de spanning die ook hem niet onberoerd liet.

 

Langzaam, tergend langzaam, begon het medicijn zijn werk te doen. Ik voelde hoe de verstikkende band rond mijn keel iets van zijn wurgende greep losliet, alsof de onzichtbare hand die mijn leven bedreigde eindelijk besloot om genade te tonen. Mijn ademhalingen werden dieper, elke teug lucht voelde als een overwinning, hoewel nog steeds doordrenkt met een scherp randje van pijn, een pijnlijke herinnering aan hoe dichtbij de dood had geloerd.

 

Mijn ogen vonden Markellos weer, zijn blik intens geconcentreerd alsof hij elk signaal van verbetering of verslechtering probeerde op te vangen. "He is going to make it," murmelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen mij, een poging om zijn eigen angst te bezweren.

 

Het geroezemoes van de chaos rondom ons was als een verre echo, gedempt door de nog nasuizende stilte in mijn oren. Elk geluid, elke beweging om me heen voelde gedistantieerd, alsof ik ze door een dikke, geluidsdempende deken waarnam.

 

Terwijl de kracht langzaam terugkeerde in mijn ledematen en de mist in mijn hoofd optrok, besefte ik hoeveel geluk ik had gehad. De koele vloertegels onder mijn rug boden een hard maar welkom comfort, een solide herinnering aan mijn terugkeer uit de schaduwen van het einde.

 

Het gevecht om te ademen had iets fundamenteels in me wakker geschud. Het besef dat elk moment ons laatste kon zijn, sloop als een sluipende schaduw terug mijn bewustzijn in, maar ditmaal met een scherpere contour. Dankbaarheid, vermengd met een onuitwisbare angst, vulde mijn borst. 

 

Terwijl ik daar lag, mijn rug geklemd tegen de onverbiddelijk koude en harde keukenvloer, speurde ik met verwijde ogen naar Eleni en Marcos. Maar wat ik ook deed, hoe ik ook mijn best deed om elke hoek van de kamer met mijn blik te vangen, ze waren er niet. What the fuck.

 

Een onbehaaglijke leegte nam de ruimte in waar zij zojuist nog hadden gestaan, alsof hun plotselinge afwezigheid een gat in de realiteit had geslagen. Mijn hart, dat juist wat tot rust was gekomen, begon weer sneller te slaan, nu gevoed door een nieuwe dosis adrenaline en verwarring. De naschokken van de anafylactische aanval waren amper vervaagd, of ik werd alweer opgeslokt door een nieuwe golf van onzekerheid.

 

Hoe kon dit? Waren ze weggeglipt terwijl ik vocht voor elke ademteug? Hadden ze de chaos gebruikt om zonder afscheid te verdwijnen? Mijn geest tolde terwijl ik probeerde de stukjes bij elkaar te krijgen, een logische verklaring te vormen die deze bittere pil zou vergulden.

 

De echo's van hun voetstappen vulden, in mijn hoofd althans, de stilte van de keuken. De smoezelige tegels onder mij voelden opeens kouder en harder, een fysieke manifestatie van de plotselinge isolatie die ik voelde. Mijn ademhaling, nog steeds niet helemaal normaal, haperde als de motor van een oude auto op een winterochtend.

 

Terwijl ik daar lag, worstelend om overeind te komen, met mijn handen die zich vastklampten aan het aanrecht om mezelf omhoog te hijsen, voelde ik me verraden. Verraad dat dieper sneed dan de fysieke pijn die nog nagalmde in elke vezel van mijn lichaam. Het was een kille, rauwe emotie die door mijn aderen stroomde, een kou die geen enkele deken kon verdrijven.

 

Waar waren ze heengegaan? Waarom hadden ze me achtergelaten? De vragen spookten door mijn hoofd, elke gedachte een dolksteek in mijn al geteisterde geest. De leegte van de keuken om me heen was een spiegel van de leegte die zich binnenin mij vormde. What the fuck…

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

2 uur geleden zei ElMarcos:

Een kus en plots dit? Geen goed nieuws voor John en vermoedelijk is onze Femme Fatale de grote bedenker achter dit kleine drama voor John. Benieuwd of hij wakker wordt met alles nog op zijn plaats.

 

Er is in ieder geval weer van alles gebeurd  

 

1 uur geleden zei Marius:

The end? Het had zo maar gekund en we hadden als lezer alleen maar met vragen achter gebleven, want ook dit zagen we natuurlijk niet aankomen.

 

Nah, ik heb sowieso nog een deel twee, drie en vier gepland.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius