[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Marius]

Pafos wordt dan toch beloond. Je zou bijna medelijden hebben ondertussen en dat doelpuntje ook wel gunnen, nee?

[Djurovski]

Gaat het dan toch nog stormen het is en blijft fm natuurlijk 

[Nom de Guerre]

 

CLXXXII. Pafos; de opluchting

 

Pafos, niet afgeschrikt door de weerstand van Spartakos, zette hun volgende stormloop in beweging, een orkaan van energie en vastberadenheid. Kvida, wiens ballen vaak net zo accuraat waren als de opmerkingen van een dronken filosoof, lepelde de bal met chirurgische precisie over onze laatste verdedigingslijn heen. De bestemming was niemand minder dan het oermens Mlapa, de beresterke Togolees die meer weg had van een tank dan van een voetballer.

 

Met een kracht die het midden hield tussen brute natuurkracht en berekende finesse, deelde Mlapa een schouderduw uit aan Kreubel die zo krachtig was dat zelfs een doorgewinterde rugbyer er respect voor zou hebben. De arme Kreubel leek wel een vogelverschrikker in een storm, compleet weggeblazen door de impact. Vervolgens, terwijl Trifunovic zich in een wanhoopspoging voor hem wierp met een sliding die meer weg had van een noodlanding, ontweek Mlapa hem met de behendigheid van een straatjongen die een valstrik ontwijkt.

 

Daar stond hij dan, Mlapa, oog in oog met Chochisvili, onze laatste man, de enige die nog tussen hem en het doel stond. Er was een moment van aarzeling, zo kort dat het bijna onmerkbaar was, maar lang genoeg om Chochisvili de kans te geven om te reageren. Als een dolle stier stormde de Georgische doelman van zijn lijn, met de desperate moed van iemand die weet dat dit het allesbepalende moment zou kunnen zijn.

 

Mlapa haalde uit, de bal nam vol op de slof, een schot geladen met de hoop van zijn hele team. Maar Chochisvili, met de reflexen van een kat en het lef van een gokker, stortte zich naar voren en kreeg de bal haast point blank tegen zich aan geknald. Het geluid van de impact was als een klap in de stilte van de nacht, en de bal stuitte weg, een dolle hond die weigert gevangen te worden.

 

Als een geschenk van de voetbalgoden zelf, belandde de wegstuiterende bal voor de voeten van Bougafer. De spanning in het stadion steeg naar een haast ondraaglijk niveau, de fans van Spartakos vastgeklonken aan hun stoelen, hun harten kloppend in hun kelen. Bougafer, plotseling met de kans van zijn leven voor zijn voeten, keek naar de bal, zijn gedachten waarschijnlijk een wirwar van mogelijkheden en gevaren.

 

In het tumultueuze geweld van het spel, met de echo van de zojuist voorkomen kans nog nazinderend in de oren van het publiek, bleef Bougafer koel onder druk. Zijn ogen scanden het veld met de precisie van een roofvogel. Toen, in een moment van helderheid, spotte hij Ewald, die vrij op de rechtervleugel stond te trappelen als een paard voor de start van een race.

 

Met een gracieuze zwiep van zijn begaafde linkervoet lanceerde Bougafer de bal over een afstand van veertig meter, een parabool die zowel de wetten van de fysica als de aspiraties van Pafos tartte. De bal landde, bijna liefkozend, in de voeten van Ewald, die op dat moment leek op een kunstenaar die net zijn favoriete penseel had ontvangen.

 

De uitgeputte mannen van Pafos zetten meteen de achtervolging in, hun longen brandend en hun benen schreeuwend om genade. Maar Ewald, met voetjes zo kwikzilverig dat ze de illusie wekten van dansen op wolken, liet zich niet vangen. Met een serie schijnbewegingen, elk uitgevoerd met de nonchalance van iemand die checkt of de kroeg nog open is, schudde hij zijn bewakers af alsof hij een jas van zich af liet glijden.

 

Zijn dribbel naar het doel was als een gedicht in beweging, een ode aan het voetbal dat zich afspeelde met de elegantie van een gazelle die over de savanne sprint. De Pafos-verdedigers, die hem achtervolgden, leken meer op oude mannen die een bus probeerden te halen die al op snelheid was. Ewald, eens in het bezit van de bal, had de giftige combinatie van snelheid en sluwheid, een mix die dodelijk was in de open ruimtes die nu voor hem lagen.

 

Terwijl hij naderde tot het vijandelijke doel, kolkte het stadion van anticipatie, de toeschouwers op het puntje van hun stoel. Ewald, met de bal aan een onzichtbare draad gebonden aan zijn voeten, leek voor een moment niet alleen het spel, maar de tijd zelf te beheersen. Elk tikje, elke draai, elke versnelling was een penseelstreek op het canvas van de wedstrijd, en terwijl hij zich voorbereidde om zijn meesterwerk te voltooien, kon je bijna de collectieve ademhaling van het publiek horen stokken, wachtend op de climax van deze briljante solo-onderneming.

 

Ewald, met de blik van een roofvogel, patrouilleerde het veld, zijn ogen glijdend over de grasmat, op zoek naar een kier in de verdediging van Pafos en een medespeler in beweging. Zijn vizier viel op Pittaras, die met een snode sluwheid zijn bewaker een subtiel zetje gaf—net genoeg om de scheidsrechter niet te alarmeren maar voldoende om wat kostbare ruimte te winnen. Pittaras, altijd de sluwe vos op het veld, glipte achter de laatste lijn van de tegenstander, zijn ogen gefixeerd op de bal die nog moest komen.

 

Met een zachte aanraking, als een kunstenaar die de laatste penseelstreek op een meesterwerk plaatst, krulde Ewald de bal vanaf zijn voet. De bal maakte een sierlijke boog over de hoofden van de verdedigers heen, vloeiend en onstuitbaar, als een blad op de wind. De precisie van de pass was zo, dat het leek alsof de bal en Pittaras voorbestemd waren om elkaar te ontmoeten in dit cruciale moment.

 

Pittaras, die de bal in volle sprint ontving, vond zichzelf plots oog in oog met de doelman van Pafos. De stilte van het moment hing zwaar in de lucht, als de kalmte voor een storm. Maar de ervaring en kalmte van Pittaras, gehard door talloze veldslagen en heroïsche momenten, lieten hem niet in de steek. Met een koelbloedigheid die kenmerkend was voor zijn karakter, wachtte hij tot de doelman zich committeerde.

 

Zodra de keeper bewoog, schoof Pittaras de bal met een rustige, bijna onverschillige beweging langs hem heen, naar de lange hoek. De bal rolde over de lijn, onvermijdelijk als het lot zelf, en nestelde zich in het net. Het stadion explodeerde in een catharsis van geluid, de fans van Spartakos juichend, de supporters van Pafos verstomd door de elegantie van de aanval.

 

Terwijl Pittaras wegdraaide om zijn treffer te vieren, kon je een glimlach op zijn gezicht zien, de glimlach van een man die weet dat hij zojuist iets speciaals heeft volbracht. Het was meer dan een doelpunt; het was een bevestiging van de meedogenloze efficiëntie en kalmte die Spartakos in dit toernooi had getoond, een symfonie van strategie, vaardigheid en koude berekening.

 

Negentig minuten waren verstreken, en de score was net opgelopen tot een glorieuze 5-1. Een schijnbaar onoverkomelijke marge, een onmiskenbaar bewijs van onze overmacht. Toen het bord van de vierde official omhoog ging en er zeven minuten blessuretijd aangekondigd werden, voelde het meer als een formaliteit, een bureaucratische noodzaak in de voetbalwereld, dan als een echte kans voor Pafos om iets te betekenen in deze match.

 

Echt, wat kon er nu nog fout gaan? De vraag hing in de lucht, onuitgesproken maar toch zo aanwezig als de geur van gras na een regenbui. Het was een vraag die doorgaans meer thuis hoort in de monden van de naïeven en de overmoedigen, die niet bekend zijn met de grillen en de wreedheden van het lot. Maar zelfs ik, normaal gesproken de eeuwige scepticus, de man die achter elke overwinning de schaduw van het komende verlies ziet, kon me niet meer druk maken.

 

De fans waren al begonnen met feesten, hun gezangen vulden het stadion, een orkaan van vreugde die geen enkele windvlaag kon verdrijven. De spelers op het veld hadden hun houding van scherpe concentratie laten varen en bewogen nu met de losheid van jongens die al wisten dat het werk gedaan was, de beloning veiliggesteld. De sfeer was elektrisch, verzadigd met het soort pure blijdschap dat je alleen vindt op plaatsen waar grote groepen mensen samenkomen om getuige te zijn van iets uitzonderlijks.

 

Ergens diep in mij was er een kleine stem die waarschuwde niet te vroeg te juichen, een stem die herinnerde aan de lessen van het verleden, aan al die keren dat het voetbal had bewezen net zo wispelturig te zijn als het lot zelf. Maar zelfs die stem was nu bijna niet meer te horen, overstemd door het kabaal van het succes, gedempt door de dikke laag van onze dominante prestatie.

 

Dus stond ik daar, langs de zijlijn, mijn armen gekruist, een lichte grijns spelend rond mijn lippen. Wat kon er nu nog fout gaan? Met nog zeven minuten te spelen, in een wedstrijd die al beslist leek, kon ik me bijna niet voorstellen dat het universum nog een twist in petto had die groot genoeg was om dit script om te draaien. Het was een moment van zeldzame, onbezorgde overgave aan de vreugde van het moment, een moment waarop alles perfect leek, waarop de sterren leken te zeggen: "Vandaag, hier, nu, is alles precies zoals het moet zijn."

 

~ = = = = = ~

 

 Reacties en dergelijke. 

 

Spoiler

 

20 uur geleden zei Marius:

Pafos wordt dan toch beloond. Je zou bijna medelijden hebben ondertussen en dat doelpuntje ook wel gunnen, nee?

 

Ik gun iedereen het beste, zolang ik het net ietsje beter heb  

 

20 uur geleden zei Djurovski:

Gaat het dan toch nog stormen het is en blijft fm natuurlijk 

 

Het gaat stormen.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Djurovski]

Een 5-1 mag en kun je niet meer weggegeven. Niet in zeven minuten .

[Marius]

En nog een doelpunt erbij! Vijf doelpunten scoren in de finale, zou er maar iemand in de entourage van Spartakos daar zelfs nog maar hebben over durven dromen vooraf?

[Nom de Guerre]

 

CLXXXIII. Pafos; de remontada?

 

Zeven minuten nog op de klok, een comfortabele 5-1 voorsprong glinsterend als een juweel in de kroon van onze prestatie. Op het eerste gezicht, ja, leek het dat er niets meer fout kon gaan. Maar hier, precies hier, beging ik niet één, maar twee kapitale fouten. En wat voor fouten: twee van de zeven hoofdzondes. Een vleugje hoogmoed vermengd met een scheut gemakzucht, een cocktail die in de voetbalgeschiedenis maar al te vaak heeft geleid tot onverwachte katers.

 

In mijn overmoed dirigeerde ik de ploeg om achteruit te leunen, de wedstrijd 'dood te maken', zoals dat zo mooi heet. Ik wilde ons overwicht niet alleen behouden, maar het ook demonstreren, benadrukken met elke pass die nergens heen ging, met elke minuut die verstreek zonder dat Pafos ook maar in de buurt van onze goal kon komen. Het was bedoeld om onze suprematie te onderstrepen, om te laten zien dat we de wedstrijd volledig onder controle hadden, dat we niet alleen hadden gewonnen, maar dat we de tegenstander hadden gedomineerd.

 

Achteraf gezien was het een beslissing die getuigde van een gevaarlijke zelfgenoegzaamheid. Door mijn ploeg opdracht te geven achteruit te leunen, haalde ik onbedoeld de scherpte uit ons spel. De dynamiek veranderde. Wat eerst een levendige, agressieve ploeg was, werd nu een afwachtende, bijna passieve groep. De spelers, tot dan toe hongerig en actief, begonnen de seconden weg te tikken, de bal rond te spelen zonder intentie, zonder de moordlust die ons die voorsprong had gegeven.

 

De tegenstander, Pafos, rook bloed. Zij zagen in onze plotselinge defensieve houding niet de tekenen van een superieure tegenstander, maar de zwakte van een jager die te vroeg denkt dat de prooi al is geveld. Hun aanvallen, eerst sporadisch en zonder overtuiging, begonnen frequenter en feller te worden. Hun spelers, die de nederlaag al leken te accepteren, waren ineens weer bezield met de hoop die doorgaans komt met de geur van een mogelijke ommekeer.

 

De speerpunt van alle inspanningen was Peniel Mlapa. In het strijdgewoel van het strafschopgebied, waar Mlapa, de menselijke stormram, oorlog voerde alsof zijn leven ervan afhing, ontstond pure chaos waar de Togolees zich begaf. Met de energie van een woedende stier denderde hij door de verdedigingslinies van Spartakos, zijn schouders en ellebogen als wapens gebruikend om ruimte voor zichzelf te scheppen. Zijn mimiek was die van een man bezeten, zijn ogen brandend van een haast demonische vastberadenheid.

 

Terwijl Spartakos wanhopig probeerde stand te houden, hun lichamen gespannen in een laatste verdediging tegen deze brute kracht, werd de bal een speelbal van het lot. Mlapa's laatste duw zorgde ervoor dat de bal, na een onfortuinlijke ricochet van een verdediger, de lucht in vloog als een ongeleid projectiel, zijn bestemming onbekend, zijn pad onvoorspelbaar.

 

Toen, alsof het script van dit drama geschreven was door de meest sadistische scenarioschrijver, kwam de bal naar beneden, recht voor de voeten van Kvida, die daar stond als een roofdier dat wacht op het perfecte moment om toe te slaan. Met de koelbloedigheid van een huurmoordenaar en de precieze lichaamshouding van een scherpschutter, nam Kvida de bal op zijn slof. Zijn beweging was vloeiend, bijna elegant in zijn vernietigende eenvoud. Hij haalde uit met een schot dat zo krachtig was dat het leek alsof de bal zelf geschrokken was van de brute kracht waarmee het werd voortgestuwd.

 

De bal zoefde door de lucht, snijdend door de wanhoop van Spartakos, en vond zijn weg naar het net met de onvermijdelijkheid van een oordeel. Het was een doelpunt dat zo snoeihard was, dat zelfs de netten leken te beven bij de impact. Het was de ultieme uitdrukking van Pafos' agressie, een fysieke manifestatie van hun weigering om zich gewonnen te geven, hoe grimmig de omstandigheden ook waren.

 

De wanhoop in de houding van de Spartakos-spelers was palpabel; hun schouders zakten, hun hoofden bogen, hun gezichten waren een masker van verslagenheid. Ze stonden daar, fysiek aanwezig maar mentaal verslagen, terwijl de spelers van Pafos zich verzamelden rond Kvida, hun vreugde rauw en ongetemperd, hun lichaamstaal die van overwinnaars in een veldslag die tegen alle verwachtingen in was gekeerd.

 

Het was een doelpunt dat meer was dan een statistiek; het was een verklaring, een bewijs van de brute realiteit van voetbal, waarin agressie soms de boventoon voert en wanhoop slechts een voetnoot is in het verhaal van de overwinnaar. Daarnaast was het een aanknopingspunt voor Pafos.

 

Met de stand nu op 5-2 in de tweede minuut van de blessuretijd, was de situatie voor Pafos plotseling niet meer geheel hopeloos, maar eerder een uitnodiging tot roekeloosheid. Wat hadden ze nog te verliezen? Niets, behalve misschien een wedstrijd die al bijna verloren was. Het doelpunt van Kvida fungeerde als een vonk in een kruitvat; het bood niet alleen ruimte voor hoop, maar ook voor de mogelijkheid tot volledige overgave aan het offensief.

 

De Pafos-spelers, nu minder gebukt onder de druk van een vernederende nederlaag, leken bevrijd van de ketenen van voorzichtigheid. Hun spel werd gedurfder, hun aanvallen meer gedreven door instinct dan door strategie. Voor hen was dit het moment om alles op alles te zetten, de laatste kaarten op tafel te leggen in een spel waarin ze eigenlijk niets meer te verliezen hadden.

 

Aan de andere kant van het veld stond Spartakos, dat na mijn strategische blunder van gemakzucht en hoogmoed, nu strak stond van de zenuwen. Elke vezel van hun wezen schreeuwde om het einde van de wedstrijd, elke blik op de klok een smeekbede om verlossing. De comfortabele voorsprong had hen eerst een gevoel van onoverwinnelijkheid gegeven, maar nu, met de klok die wegtikte in een wedstrijd die steeds meer begon te voelen als een nachtmerrie, was dat gevoel snel aan het verdampen.

 

De sfeer in het stadion sloeg om, geladen met de potentiële dramatiek van een laatste stand. Fans van Pafos, die eerder de hoop hadden laten varen, stonden nu op hun voeten, schreeuwend en klappend, hun stemmen een mengsel van hoop en wanhoop. Het geluid golfde door het stadion, een kleine stroom van geluid die de spelers vooruit duwde.

 

Pafos stormde voort, elke aanval scherper dan de vorige, elke pass gedreven door de pure wil om het onmogelijke te bereiken. Spartakos, daarentegen, was getransformeerd van een zelfverzekerde kampioen in ploeg die in de touwen hing, verdedigend met de angstige energie van een ploeg die plotseling alles te verliezen had.

 

De mannen van Pafos, met hernieuwde moed en ongetemde honger, bleven Mlapa zoeken, die zich inmiddels had ontpopt als de schrik van de Spartakosdefensie. Elke keer wanneer de bal in zijn buurt kwam, leek het alsof de lucht vibrerend dikker werd, geladen met de spanning van wat zou komen. Mlapa, de robuuste Togolees, liet weer zien waarom hij niet zomaar een spits was, maar een levende nachtmerrie voor elke verdediger. 

 

Met de kracht van een rijdende tank beukte hij zich langs Trifunovic, een verdediger die bekend stond om zijn stevigheid, maar nu leek hij meer op een verkeerskegel omzeild door een onstuitbare kracht. Echter, toen Mlapa zich eenmaal voorbij Trifunovic had gevochten, stond hij plotseling tegenover een overmacht aan Spartakosverdedigers. Het veld voor hem was een zee van rode tenues, een muur die niet te omzeilen leek.

 

In deze situatie, waar minder bedachtzame spelers zouden hebben gekozen voor een heldhaftige, maar gedoemde solo-actie, toonde Mlapa een verrassende mate van voetbalintelligentie. Met een blik over zijn schouder, die meer weg had van een sluwe straatvechter dan van een brute krachtpatser, tikte hij de bal achterwaarts met een elegante hakbeweging. Daar, alsof het door het lot zelf was besteld, vond hij Pedro Pelagio, de Portugese middenvelder van Pafos, vrij van enige directe druk.

 

Pelagio, met een moment van tijd en ruimte die zeldzaam was in deze hectische fase van het spel, controleerde de bal met een kalmte die in schril contrast stond met de chaos om hem heen. Met de precisie van een meester-schutter, en de kalmte van een sluipschutter, krulde hij de bal met een vloeiende beweging van zijn rechtervoet richting de verre bovenhoek van het doel. De bal vloog als een perfect getimede raket, de lucht doorklievend met een traject dat zowel onvermijdelijk als adembenemend was.

 

Toen de bal het net raakte, maakte het geluid een einde aan alle twijfel: 5-3, met nog vier minuten blessuretijd te spelen. De reactie in het stadion was elektrisch, geladen met een mix van wanhoop, hoop en pure voetbalpassie. Shit was on, en hoe! De laatste minuten van de wedstrijd beloofden niets minder dan puur spektakel te worden, een wanhopige strijd om elke centimeter, elke seconde, terwijl Pafos tegen alle verwachtingen in bleef vechten voor een inmiddels niet meer zo onwaarschijnlijke comeback.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

17 uur geleden zei Djurovski:

Een 5-1 mag en kun je niet meer weggegeven. Niet in zeven minuten .

 

It ain't over yet...

 

14 uur geleden zei Marius:

En nog een doelpunt erbij! Vijf doelpunten scoren in de finale, zou er maar iemand in de entourage van Spartakos daar zelfs nog maar hebben over durven dromen vooraf?

 

De meeste dromen zijn bedrog.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

20 juni bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

Of het echt een kapitale fout is van John om achterover te leunen, durf ik toch te betwijfelen. Welke trainer zou het immers niet overwegen in zulke omstandigheden? Dat de tegenstander dan nog plots komt opzetten lijkt vooral ongelukkig, of kan het écht zo gek dat ze nog twee keer weten te scoren?!

[Nom de Guerre]

 

CLXXXIV. Pafos; door het oog van de naald

 

De verslagenheid was te lezen op de gezichten van mijn spelers, alsof elk van die laatste doelpunten een persoonlijke aanval was op hun ziel. Langs de lijn stond ik, mijn gedrag grenzend aan het belachelijke, schreeuwend en gebarend als een volslagen debiel, in een wanhopige poging om wat leven terug te blazen in de vermoeide lichamen van mijn mannen. Nog vier minuten, dat was alles wat ons scheidde van wat nog steeds een overwinning kon zijn, ondanks dat de smaak ervan nu meer bitter dan zoet was.

 

Intussen, op het veld, toonde Mlapa de onverzettelijkheid van een hongerige wolf. Met een beweging die zowel wanhopig als vastberaden was, griste hij de bal uit de handen van Bougafer en sprintte terug naar de middencirkel, klaar om de wedstrijd zo snel mogelijk te hervatten. De energie die van hem uitging, was bijna tastbaar, geladen met de pure, rauwe wil om tegen de verwachtingen in te vechten.

 

Pafos rook bloed. De hele ploeg, aangevoerd door hun ontembare spits, was getransformeerd. Wat eens een gedisciplineerde voetbalmachine was, had zich ontpopt tot een wilde, chaotische bende, klaar om elke kans te grijpen, elke opening te exploiteren. De lucht was gevuld met hun roep om strijd, hun ogen glinsterden met de hoop op een comeback die zou worden onthouden als een van de meest dramatische in de geschiedenis van het toernooi.

 

Ik keek naar de klok, de seconden tikten weg met de traagheid van een slecht toneelstuk, elke tik een marteling, elke tock een test van mijn zenuwen. Mijn hart bonkte in mijn keel, mijn handen waren gebald tot vuisten, mijn stem was schor van het schreeuwen. Ik draaide en keerde, schreeuwde instructies en aanmoedigingen, in een poging om de onvermijdelijk lijkende implosie van mijn team te voorkomen.

 

De strijd was nu niet meer alleen een fysieke op het veld, maar ook een psychologische, uitgevochten in de hoofden van mijn spelers. Elk van hen worstelde met de vermoeidheid, de druk, de dreigende schaduw van een nederlaag die zich op het laatste moment aandiende. Maar terwijl Pafos hun aanval opvoerde, hielden we stand, elke seconde die verstreek een kleine overwinning op zich.

 

En daar stonden we, de laatste minuten aftellend, een team op de rand van zowel overwinning als ineenstorting, gedreven door een wanhopige, wilde hoop dat we dit zouden overleven, dat we deze storm zouden doorstaan. De adrenaline, de angst, de pure, rauwe emotie van het moment – het was voetbal in zijn meest dramatische, meest meeslepende vorm.

 

Pafos, gedreven door een cocktail van pure adrenaline en absolute wanhoop, leek op een razende storm, die elke seconde aan kracht won. De bal werd weer naar Mlapa gespeeld, de spits die zich ontpopte als een soort mythische figuur, een Homerisch wezen gevoed door de wil om te overleven en te domineren. De murw gebeukte verdedigers van Spartakos, hun uniformen klam en gezichten getekend door de strijd, probeerden de Togolese krachtpatser in bedwang te houden. Maar Mlapa, op dat moment een force majeure, was als een natuurkracht, een tornado die door niets of niemand te stoppen leek.

 

Met de bal die richting hem vloog, positioneerde Mlapa zich perfect. Hij nam de bal op de borst aan, een beweging zo soepel dat het leek alsof de bal even deel uitmaakte van hemzelf. Even keek hij op, bespeurde het beetje ruimte dat zijn uitgeputte bewakers hem gelaten hadden, een vergissing die fataal kon zijn. Met de behendigheid van een acrobaat en de kracht van een oorlogsgod, bereidde hij zich voor op een halve omhaal, een techniek die zowel wanhoop als schoonheid belichaamde.

 

Toen zijn lichaam zich in de lucht wierp, met een atletische elegantie die je zelden ziet buiten de hoogste niveaus van sport, leek de tijd te vertragen. Het stadion hield zijn adem in terwijl Mlapa's voet de bal raakte met de kracht van een kanonskogel. De bal schoot door de lucht, gericht op het doel alsof het geleid werd door het lot zelf.

 

Chochisvili, onze doelman, stortte zich met een wanhopige duik richting de hoek. Zijn vingers strekten zich uit tot hun uiterste limiet, de uiterste poging van een man die geconfronteerd wordt met zijn onvermijdelijke ondergang. Zijn vingertoppen raakten de bal nog net, een aanraking zo licht dat het meer een gebed dan een actie was. De bal veranderde van richting, maar niet genoeg om het uit zijn dodelijke baan te stoten. Met een geluid dat leek op het barsten van de wereld, knalde de bal tegen de lat, die trilde onder de impact.

 

Het geluid van de bal tegen het metaal was als het geluid van een klok die het einde aankondigde, niet alleen van deze aanval maar misschien ook van de wedstrijd. De bal stuiterde terug het veld in, een echo van wat had kunnen zijn. In het stadion barstte een collectieve zucht van verlichting los, een geluid dat de dunne lijn tussen wanhoop en verlossing belichaamde.

 

Mlapa, die nog op de grond lag na zijn heroïsche poging, keek op naar de hemel, zijn gezicht een mengsel van frustratie en ongeloof. Rondom hem waren de spelers van Spartakos even versteend, dankbaar voor de kleine genade van de voetbalgoden, terwijl de fans van Pafos hun handen op hun hoofden sloegen, getroffen door de wreedheid van het lot.

 

Chochisvili, die man met de reflexen van een roofdier en de moed van een oorlogsheld, liet zijn lichaam vallen op de stuiterende bal na die verwoestende omhaal van Mlapa. Met een vastberadenheid die alleen echte keepers bezitten, wikkelde hij zijn armen en benen om de bal, alsof hij een kostbare schat beschermde tegen piraten. Zijn lichaam vormde een menselijk schild, en geen enkele Pafosspeler kon in de buurt komen om deze laatste hoop te kapen.

 

Dit was onmiskenbaar het breekpunt. In het stadion, in de ogen van de spelers, langs de zijlijnen, overal hing een zichtbare verandering in de lucht. Je kon het bijna aanraken, zo dik was de sfeer van een definitief keerpunt. Als die omhaal van Mlapa doeltreffend was geweest, zou Spartakos ongetwijfeld verder in elkaar zijn gezakt, als een kaartenhuis dat zijn steun verliest. Maar nu, met die bal veilig onder de greep van Chochisvili, vloeiden de laatste krachten en het laatste geloof weg uit de benen en hoofden van de Pafosspelers.

 

De verslagenheid op hun gezichten was bijna tastbaar, als verf die van een oud, verdrietig doek druipt. Hun lichamen bewogen nog steeds, maar hun geesten leken zich al neer te leggen bij het onvermijdelijke. Ze hadden gegeven wat ze konden, hadden gevochten met de energie van de wanhopigen, maar nu, nu de natuurlijke conclusie zich voordeed, leken hun silhouetten te krimpen op het veld.

 

Aan de andere kant, bij Spartakos, ontsnapte een collectieve zucht van opluchting en hernieuwde moed. Dit was meer dan een sportieve overwinning; het was een psychologische overlevingstocht die ze ternauwernood hadden doorstaan. De spelers keken naar Chochisvili, hun keeper, met een mengsel van dankbaarheid en ontzag. Hij was niet alleen hun laatste verdedigingslinie; hij was de held die het beleg had doorstaan.

 

Terwijl de laatste minuten van de blessuretijd wegtikten, begonnen de tribunes al te bruisen. Fans van Spartakos, die momenten geleden nog vreesden voor een complete ineenstorting, bereidden zich nu voor op een uitbundig feest. Het laatste fluitsignaal had nog niet geklonken, maar in alle hoofden was de wedstrijd beslist. Spartakos zou deze slag winnen, gehavend, tot het uiterste gedreven, maar uiteindelijk triomfantelijk. 

 

Het was een bizar slot van een wedstrijd die al alles had gezien: prachtige goals, tactische blunders, en nu, een eindspel dat niemand had kunnen voorspellen. In de laatste momenten van de wedstrijd, met het scorebord als stille getuige van de gekte, was het duidelijk dat in voetbal, net als in het leven, niets zeker is totdat het echt voorbij is. 

 

De slotfase van deze finale was voor mij een les in nederigheid. Pafos scoorde niet eenmaal, maar twee keer in die laatste minuten, elke goal een klap in mijn gezicht, een direct gevolg van mijn eigen overmoed en gemakzucht. Terwijl het laatste fluitsignaal klonk en de score op 5-3 stond, was de smaak van de overwinning plotseling niet zo zoet meer. Het was een overwinning, ja, maar bezoedeld, overschaduwd door wat bijna een catastrofe was geworden als Mlapa ook nog had gescoord.

 

Daar stond ik dan, langs de zijlijn, een man die door het vuur van zijn eigen hoogmoed was gegaan en bijna was verbrand. De lessen waren hard, de fouten duidelijk. Voetbal, zoals het leven, vergeeft soms, maar het vergeet nooit. En ik, een coach die dacht dat hij boven de wedstrijd stond, moest erkennen dat de enige echte meester van het spel de nederigheid is.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

11 uur geleden zei Marius:

Of het echt een kapitale fout is van John om achterover te leunen, durf ik toch te betwijfelen. Welke trainer zou het immers niet overwegen in zulke omstandigheden? Dat de tegenstander dan nog plots komt opzetten lijkt vooral ongelukkig, of kan het écht zo gek dat ze nog twee keer weten te scoren?!

 

Ik trek het me op zich wel aan, hoor. 5-1 voor, 5-3 en dan nog een bal tegen de lat. Ik zweer het op mijn kinderen, als die bal erin gegaan was, dan had ik die vijfde treffer ook nog om de oren gekregen. Het momentum was helemaal op de hand van Pafos, terwijl wij helemaal in elkaar gezakt waren. Daar kun je tactisch ook niets meer mee. Verder naar voren toe spelen werkt niet, terwijl verder inzakken alleen maar zorgt dat je nog meer onder druk komt te staan. Die fucking Mlapa was ook niet meer af te stoppen door mijn vermoeide achterhoede.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

De tijd staat toch even stil op het moment dat je zo'n bal ziet uiteenspatten op het aluminium. Eind goed, al goed gelukkig. Laat de opluchting des te groter zijn en het feest beginnen!

[Nom de Guerre]

 

CLXXXIX. Pafos; de ontlading

 

Toen het laatste fluitsignaal door het stadion galmde, een verlossende kreet die het einde van de strijd betekende, werd ik onmiddellijk bestormd door een horde extatische reservespelers. Hun vreugde was rauw en ongefilterd, een explosie van emoties die zich dagen, weken, misschien zelfs maanden had opgebouwd. Ze grepen me vast met de kracht van overwinnaars, hun handen klauwend, als waren het adelaars die hun prooi nooit meer wilden loslaten. Ik werd opgetild en meegevoerd door deze feestende menigte, recht naar het vak met de Spartakosfans, die op hun beurt een geluid produceerden dat het rumoer van een opstijgende raket leek te evenaren.

 

De festiviteiten in het stadion waren een spektakel van pure extase. Spelers wierpen hun shirts de tribunes in, waar grijpgrage handen vochten om een stukje heilige stof. Sommigen dansten ongecontroleerd langs de zijlijn, hun lichamen bewegend op een innerlijke melodie die alleen zij konden horen, gedreven door adrenaline en opluchting. Vuurwerk knalde ergens buiten het stadion, alsof de hemel zelf deelnam aan onze viering, zijn kleurrijke tranen van vreugde stortend over de nacht.

 

Midden op het veld vormden de spelers een kring, armen om elkaars schouders, hun hoofden gebogen in een moment van collectieve dankbaarheid. Toen, als één entiteit, sprongen ze op, hun kreten gesynchroniseerd met de hartslag van elke aanwezige supporter. De energie was tastbaar, de lucht zinderend van vreugde, elke adem een lofzang op hun overwinning.

 

Keeper Chochisvili, de held van de avond, werd op handen gedragen door zijn teamgenoten. Zijn gezicht, een masker van vermoeidheid en triomf, droeg een glimlach die niet breder kon. Fans scandeerden zijn naam, een mantra die door de lucht golfde als een heilige bezwering. Hij zwaaide naar de menigte, zijn gebaren groot en dramatisch, alsof hij elk individu persoonlijk wilde bedanken.

 

In de waanzinnige kakofonie van de viering waren er nog meer taferelen die de vreugde en het ongeremde plezier van de spelers illustreerden. Elk van deze mannen had zijn eigen manier om deze overweldigende triomf te markeren, hun acties een persoonlijke stempel op een collectieve overwinning.

 

Osei-Kuffour had zijn shirt uitgetrokken en zwaaide het boven zijn hoofd als een lasso. Zijn torso, glimmend van zweet onder de stadionlampen, was bezaaid met littekens en tatoeages, elk een stille getuige van veldslagen uit het verleden. Hij rende rond, zijn stem rauw van het schreeuwen, terwijl fans zijn naam scandeerden in een ritme dat zo oud leek als de tijd zelf.

 

Ewald had ergens een fles champagne vandaan getoverd. Met de fles stevig in zijn hand, ontkurkte hij deze met een luide knal die zich vermengde met het gebrul van het publiek. De champagne spoot als een fontein uit de fles, douchend over zijn hoofd en het hoofd van iedereen binnen bereik. Zijn lach was breed en aanstekelijk, zijn ogen glinsterend van plezier terwijl hij rondliep en elke teamgenoot die hij tegenkwam een natte, bruisende omhelzing gaf.

 

Bougafer was druk bezig met het vastleggen van elk moment van deze historische avond. Hij manoeuvreerde behendig door de menigte, zijn mobiele telefoon in de aanslag, vastleggend lachende gezichten, tranen van geluk en de ongebreidelde feestvreugde. Zijn vingers bewogen snel over het scherm, terwijl hij foto's en filmpjes maakte, elk bestemd om de eeuwigheid van sociale media te betreden en misschien zelfs te overleven.

 

Trifunovic had de vlag van zijn land als een cape om zijn schouders gedrapeerd. De kleuren van de Servische vlag wapperden trots achter hem aan terwijl hij over het veld paradeerde, een levend symbool van nationale trots vermengd met persoonlijke voldoening. Hij bewoog zich met de gratie van een strijder die terugkeert van het front, de vlag niet alleen een teken van waar hij vandaan kwam, maar ook van de reis die hij had afgelegd.

 

Deze taferelen van feest, elk uniek maar verenigd in hun vreugde, vormden een levendige collage van menselijke emotie en verbondenheid, een feest van overwinning dat nog lang in de harten van iedereen die het meemaakte zou blijven resoneren.

 

Op de tribunes huilden volwassen mannen van geluk, hun gezichten nat van tranen die even echt waren als de zweetdruppels die op het veld vielen. Vrouwen dansten, hun bewegingen een mengeling van opluchting en ongeloof, hun ogen glinsterend van ongetemde vreugde. Kinderen, op de schouders van hun ouders, zwaaiden met vlaggen, kleine dirigenten die een orkest van chaos leidden.

 

En daar, te midden van dit alles, stond ik, meegevoerd in deze maalstroom van emotie, een dirigent die zijn orkest naar een climax had geleid, die nu zowel de vruchten als de zoetheid van absolute overwinning proefde. De avond was een levend tapijt van geluiden, kleuren en emoties, geweven met draden van doorzettingsvermogen en beproeving, nu glanzend onder de spotlights van het stadion. Elk gezicht, elke omhelzing, elk lied was een verhaal op zich, een verhaal van strijd en uiteindelijke triomf, geschreven niet alleen in de geschiedenisboeken van de club, maar vooral in de harten van degenen die het hadden beleefd.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

20 uur geleden zei Marius:

De tijd staat toch even stil op het moment dat je zo'n bal ziet uiteenspatten op het aluminium. Eind goed, al goed gelukkig. Laat de opluchting des te groter zijn en het feest beginnen!

 

Houd op, man  Zeven kleuren stront door het broekje hoor. 

 

 

Gewoon om te laten zien dat ik geen dichterlijke vrijheden heb genomen bij het omschrijven van de wedstrijd.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

 

[Marius]

Prachtige taferelen zo vlak na de wedstrijd! Ook John mag, of moet, hier nu even volop van genieten natuurlijk.

[Nom de Guerre]

 

CXC. In een roes

 

Een dag later, toen de roes van de overwinning was uitgedanst en de realiteit zich weer aandiende als een ongenode gast, werd ik wakker met een bonkend hoofd. Het voelde alsof er een team kabouters met drilboren binnenin mijn schedel een nieuw thuis probeerde te construeren. De herinneringen aan het feest van de avond ervoor kwamen in flarden en flitsen terug, elke flits vergezeld van een stoot pijn recht mijn hersenpan in.

 

Ewald, die koddige snuiter met een voorkeur voor feestelijke chaos, hanteerde flessen champagne alsof het waterpistolen waren tijdens een zomerse tuinvete. Met een grijns die het midden hield tussen die van een schooljongen en een volleerde anarchist, spoot hij de mousserende inhoud over de menigte. Het schuimende goud druppelde van het plafond als gevolg van zijn ongeremde spuitpartij, terwijl hij door de zaal danste met de zwier van een piraat die net een schat had gevonden. Mensen gilden en lachten, sommigen probeerden te schuilen, anderen openden hun monden in de hoop op een gratis slok.

 

Ondertussen had Osei-Kuffour, onze robuuste verdediger met een hart zo groot als zijn fysieke omvang, besloten dat het tijd was om zijn legendarische helikopterimpressie nog eens te doen. Midden op de dansvloer draaide hij rond, zijn armen gespreid, zijn grote lichaam tollend als een gigantische tol. Het was een gezicht dat tegelijkertijd hilarisch en hypnotiserend was, een toonbeeld van pure vreugde en ongeremde vrijheid. De mensen om hem heen juichten en klapperden, sommigen waagden zich zelfs dichtbij genoeg om de luchtstroom die hij creëerde te voelen.

 

Maar het ware spektakel van de avond was ongetwijfeld Eleni, die de show stal op de dansvloer. Met Vassilis aan haar zijde, transformeerde de ruimte rond hen tot een arena waarin alleen zij bestonden. Hun dans was zinsbegoochelend, geladen met een soort chemie die de wetten van de fysica leek te tarten. Eleni bewoog met de gratie van een zwaan en de precisie van een sluipschutter, elke beweging een uitnodiging, elke stap een verleiding. Vassilis, normaal de stoere spil van ons team, werd haar volgzaam canvas, samen creëerden ze een tableau dat even betoverend was als explosief.

 

Terwijl Eleni en Vassilis over de vloer zweefden, leek de tijd te vertragen. De menigte om hen heen vormde een levende haag, hun ogen gefixeerd op dit duo dat meer leek op personages uit een klassieke film dan op feestgangers in een nachtclub. Het was een dans die meer beloofde dan alleen voetbewegingen; het was een verhaal verteld in het ritme van hartslagen en het gefluister van de nacht.

 

En zo ging de nacht door, elk moment geëtst in het geheugen van de aanwezigen, elk gelach, elke danspas, en elke champagne douche deel van een groter geheel dat zou worden herinnerd als de nacht waarin alles perfect samen viel. 

 

Niet dat ik op dat moment veel gaf om die mooie herinneringen. Langzaam en met aanzienlijke tegenzin schopte ik de klamme lakens van me af, die vastgeklampt aan mijn lichaam zaten als een herinnering aan de nachtelijke escapades. Met een diepe zucht en een vloek bedekte ik mijn ogen met mijn onderarm, een zwakke verdediging tegen de verraderlijke zonnestralen die schaamteloos tussen de gordijnen door glipten. Die verdomde zon, dacht ik, heeft altijd een manier om de overblijfselen van een goed feestje te vinden en er genadeloos op te schijnen.

 

Met elke beweging voelde mijn hoofd zwaarder, mijn maag lichter, en mijn verlangen om ooit nog te bewegen kleiner. De grond van mijn kamer was bezaaid met de overblijfselen van gisteravond: verfrommelde kledingstukken, lege flessen en mysterieuze vlekken waarvan ik hoopte dat ze nooit hun ware aard zouden onthullen.

 

De lucht in mijn kamer was een mengsel van verlopen aftershave, zweet en een onmiskenbare hint van spijt. Terwijl ik daar lag, probeerde ik de puzzelstukjes van de vorige nacht bij elkaar te leggen, een mentale inspanning die voelde als het schrijven van een roman in een taal die ik nauwelijks sprak. Flarden van gesprekken, het gelach, de muziek die ooit als een bevrijdende hymne had geklonken, nu allemaal echo's in de krochten van mijn pijnlijke hoofd.

 

Tegen beter weten in probeerde ik op te staan, een proces dat meer weg had van een mislukte poging tot reïncarnatie dan van een menselijke beweging. Mijn benen waren het duidelijk niet eens met de beslissing van mijn brein om verticaal te gaan, en mijn evenwicht was zo wankel als mijn herinneringen. Buiten mijn bed wachtte de wereld, maar binnen was er slechts een man, een bonkend hoofd, en het langzame besef dat elke overwinning, op het veld of aan de bar, zijn prijs heeft. En de prijs van deze, bedacht ik terwijl ik nog een wanhopige poging deed om mijn waardigheid te herwinnen, was duidelijk een forse.

 

Toen ik, met een hoofd dat nog steeds bonkte als een techno-rave op zijn hoogtepunt, de slaapkamerdeur opentrok, werd ik bijna omvergeblazen door een geur die zo krachtig was dat het mijn zintuigen meteen op scherp zette. Het aroma van verse kruiden en geroosterde specerijen mengde zich met de onmiskenbare geur van smeulend buikspek, een symfonie van geuren die uit de keuken van mijn appartement kwam rollen als een welkome invasie.

 

Nieuwsgierigheid, aangewakkerd door de belofte van een heilzame maaltijd, dreef me de keuken in, terwijl mijn maag bij elke stap harder begon te rommelen. Het was alsof ik een culinair heiligdom betrad, waar de lucht dik was van beloftes en smeekbeden aan mijn smaakpapillen. De keuken, normaal een plek van halfslachtige pogingen tot koken en haastige snacks, was nu getransformeerd in een bastion van gastronomie.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

11 uur geleden zei Marius:

Prachtige taferelen zo vlak na de wedstrijd! Ook John mag, of moet, hier nu even volop van genieten natuurlijk.

 

Je weet nooit hoe lang je geluk aanhoudt.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Een wild feestje was natuurlijk te verwachten, maar het lijkt er alle schijn van te hebben dat ook John het weer (te) bont gemaakt heeft. 

[Djurovski]

Pfoe dat was nog even peentjes zweten maar de beker in binnen en het feest was er niet minder om

[Nom de Guerre]

 

CXCI. De introductie van Marcos

 

Het licht in de keuken was zacht, de muren leken de warmte van het fornuis te absorberen en terug te stralen met een rustige gloed. Op het fornuis stond een pan waaruit de geuren opstegen als geesten die eindelijk vrij waren gelaten uit hun gevangenis. Het buikspek siste en spetterde, het vet droop langs de randen, elk druppeltje een minuscule explosie van smaak die in de lucht barstte.

 

Ik leunde tegen de deurpost, nog steeds niet helemaal hersteld van de vorige nacht, maar diep dankbaar voor de reddende engel die besloten had om in mijn keuken een remedie tegen mijn kater te bereiden. Het voedsel rook niet alleen fantastisch, het was als een belofte van herstel, een zachte fluistering dat alles weer goed zou komen, al was het maar voor de duur van een maaltijd.

 

Terwijl ik daar stond, op de drempel van mijn eigen keuken, omhuld door de geur van wat beloofde een voortreffelijke brunch te worden, voelde ik een lichte trilling van vreugde - of was het de honger? - door mijn lichaam gaan. Dit was geen gewone zondagochtend; dit was een renaissance van de geest en het lichaam, dankzij de helende krachten van goed eten.

 

Op dat punt overviel mij ineens een prangende vraag, namelijk wie er in godsnaam stond te koken in mijn keuken, en waarom. Het was een bizarre en enigszins verontrustende gedachte, want normaal gesproken was mijn keuken niet veel meer dan een plek waar koffie wordt gezet en pizza wordt opgewarmd, en zelden het toneel van culinaire hoogstandjes. De mogelijkheid dat iemand zich vrijwillig had aangemeld om in mijn gastronomisch verwaarloosde habitat een maaltijd te bereiden, was zowel verbluffend als lichtelijk alarmerend.

 

Met een mengeling van nieuwsgierigheid en een lichte katerhoofdpijn liep ik verder de keuken in. De lucht was verzadigd met de geur van spek dat sissend in de pan lag, een geluid dat normaliter alleen in mijn dromen voorkwam. Mijn blik dwaalde af naar de figuur die behendig tussen de pannen manoeuvreerde. De kok, een silhouet tegen het felle licht van mijn keukenraam, was duidelijk iemand die wist wat hij of zij deed. De manier waarop de persoon de ingrediënten behandelde, met een soort tedere vastberadenheid, suggereerde een ervaring met de kookkunsten die ik zelden had tentoongespreid.

 

"Hallo?" sprak ik, mijn stem krakend als een oude vloerplank onder de druk van een onverwachte stap. "Who are you and what are you doing?" Het was niet de meest gastvrije begroeting, maar gezien de omstandigheden en mijn verwarring, leek het me gepast. Op dat moment stapte iemand anders de keuken binnen, iemand die ik wel kende. Eleni!

 

Met een stapel papieren onder haar arm stapte ze de keuken binnen alsof ze de eigenaar van het appartement was. "Oh, hi, John. You are finally up," merkte ze op met een toon die ergens zweefde tussen amusant en spottend. Ze nam me van top tot teen op, haar blik even scherp als het mes waarmee ik de avond ervoor een steak had geprobeerd te snijden.

 

"You look like shit and to be fair, you don't smell much better," zei ze vervolgens. De woorden kwamen eruit als een veroordeling door een rechter die overwoog me levenslang te geven vanwege een misdrijf tegen de menselijke hygiëne. Ik wreef over mijn gezicht, voelde de resten van de avond ervoor die zich als een tweede huid over mijn wang hadden vastgezet, en zuchtte diep.

 

Haar blik was niet zonder een zekere vorm van genegenheid, maar het soort dat je reserveert voor een oude hond die te veel in de vuilnisbak heeft gesnuffeld. Ze dropte de papieren op het aanrecht neer, de vellen schikten zich met een geluid dat te netjes was voor de wanorde die ik ervoer.

 

"What are those?" vroeg ik, mijn stem krassend als een oude deur die nodig gesmeerd moest worden.

 

"Plans, John. Plans for my wedding with Vassilis and plans for how the both of us are going to escape afterwards," antwoordde ze, terwijl ze een vel naar me toeschoof met de precisie van een croupier in een casino. Het papier voelde koud en officieel, een schril contrast met de warme chaos van mijn bestaan.

 

Ik staarde naar de letters, cijfers en grafieken die dansten voor mijn ogen, een ballet van bureaucratische poëzie, terwijl zij de keuken overnam als een veldmaarschalk. De dag was begonnen, onverbiddelijk en onontkoombaar.

 

"I want you to meet the man who will make magic happen, John." Met die woorden trok ze me aan mijn arm mee naar een hoek van de keuken waar een man zich diep geconcentreerd over diverse pannen boog. Zijn verschijning was die van een doorwinterde keukengeneraal, iemand die zijn sporen verdiend had op talloze culinaire slagvelden. Zijn schort, bezaaid met vlekken die getuigden van vele uren in de hitte van de strijd, leek een trofeeënkast van gespetterde sauzen en kruiden. 

 

De man keek op met een blik die de jaren van ervaring en de ontelbare gerechten die hij had bereid, verraadde. Zijn ogen hadden de rustige zekerheid van iemand die weet hoe hij de chaos van de keuken moet temmen. "Hello, John," zei hij met een stem die zowel verwelkomend als gebiedend klonk. "My name is Marcos. Prepare yourself for an evening you won’t soon forget."

 

Zijn handen bewogen met de elegantie van een dirigent, elke roer in de pan een nauwkeurige slag, elk ingrediënt toegevoegd met de precisie van een kunstenaar. Het was duidelijk dat deze man, ondanks de ogenschijnlijke chaos van de keuken, elke beweging en elk moment beheerste. 

 

 Ik keek Marcos vorsend aan, een gedrongen figuur met gemillimeterd haar die opviel door zijn typische kokstenue. Toch was het niet enkel zijn uiterlijk dat de aandacht trok; zijn aanwezigheid vulde de keuken met een soort gravitas die je niet vaak tegenkomt bij mensen die hun dagen slijten tussen potten en pannen.

 

"So, you’re the wizard behind the curtain for our big day?" vroeg ik, terwijl mijn blik probeerde te ontcijferen wat er achter die scherpe ogen schuilging. "I am sure the food will be spectacular, but I am also fairly certain that is not the sole reason why we are having this conversation."

 

Marcos glimlachte, een subtiel gebaar dat meer deed vermoeden dan het onthulde. "You’re right, John. There’s more to this than just food," antwoordde hij, zijn stem laag en bedachtzaam, alsof elk woord zorgvuldig gewogen werd voor het uitgesproken werd.

 

Ik leunde tegen het koele aanrecht, de koude steen voelde prettig tegen mijn handen. Marcos leek iemand die meer in zijn mars had dan alleen maar de perfecte biefstuk bakken. Zijn ogen, altijd observerend, misten weinig, en het was duidelijk dat hij gewend was aan controle en precisie, niet alleen over zijn gerechten maar over elke situatie.

 

"So what is it? What ties you and me together at this specific moment in time, besides the prospect of a wedding?" vroeg ik, terwijl ik probeerde de puzzelstukjes bij elkaar te leggen.

 

Marcos zuchtte diep, een geluid dat bijna verloren ging tussen het gesis en geborrel van de keuken. "It’s about a mutual acquaintance. Someone you and I both know and who thinks very highly of you."

 

Ik fronste mijn wenkbrauwen, nieuwsgierig en een beetje op mijn hoede. Dit gesprek nam een wending die ik niet had zien aankomen, en plotseling voelde de keuken een stuk kleiner.

 

Marcos leunde iets dichterbij, zijn blik scherp en doordringend. "You know, John, in kitchens like these, not only meals are prepared but also plans. Our mutual acquaintance thinks you could play a significant role in an upcoming project."

 

Ik rechtte mijn rug, mijn interesse geprikkeld door zijn woorden. "A project, huh? And what kind of project would require the involvement of a wedding guest and a chef?"

 

Marcos glimlachte, een glimlach die even mysterieus als veelzeggend was. "It's not culinary, I assure you. It’s about a little venture that involves some of your... unique talents."

 

Mijn nieuwsgierigheid schakelde over naar achterdocht. Mijn "unieke talenten" waren niet iets dat ik vaak in gesprekken bracht, zeker niet in een keuken vol bruisende potten en pannen. "And why would this acquaintance think I’d be interested in getting involved?"

 

"Because," Marcos vervolgde terwijl hij een pan van het vuur haalde en een saus roerde die rijk en donker was, "this venture might just be the opportunity you’ve been looking for. An opportunity to escape Cyprus and embark on new adventures. Plus, it involves a substantial... shall we say, reward."

 

De manier waarop hij 'reward' zei, beladen met betekenis, maakte dat ik nog meer op mijn hoede was. Wat voor beloning zou dit zijn en waarom klonk het alsof dit meer risico’s dan gebruikelijk met zich mee zou brengen?

 

"Listen, Marcos," begon ik, mijn stem laag, terwijl ik nog steeds probeerde te ontcijferen of dit een kans of een valstrik was. "I’m flattered, really, but before I can consider anything, I need more details. What are we talking about here?"

 

Marcos zette de pan neer en veegde zijn handen aan zijn schort af. "Fair enough," zei hij en keek me recht in de ogen. "Let’s just say it your involvement with 'El Pousto' and Spartakos has people interested in a man of your skills, so they are willing to offer you an escape from the mundane life in Cyprus, and new adventures that could change your life."

 

Het gesprek had een wending genomen die ik niet had verwacht toen ik vanochtend mijn katerige hoofd uit het kussen tilde. Van het voorbereiden van een huwelijksdiner naar het praten over ondergrondse loterijen en nieuwe avonturen, het was zeker niet de zondag die ik had gepland.

 

Eleni, die de toenemende spanning tussen ons merkte, haakte haar arm in de mijne en trok me een beetje weg van de drukke keuken, naar een stillere hoek van de ruimte. Haar stem was zacht, maar dringend. "John, Marcos has worked for years in a Georgian restaurant. He knows the culture, the people, and especially their... less legal affairs."

 

Bij mij viel het kwartje. Het ging niet alleen om een simpele vlucht uit Cyprus of een avontuurlijke onderneming. Dit was dieper, verweven met netwerken en kansen die zich normaal gesproken ver buiten mijn bereik bevonden. Eleni keek me aan, haar ogen glinsterden van een mix van angst en opwinding.

 

"Don’t you understand, John," vervolgde ze, terwijl ze mijn hoofd tussen haar handen pakte en me aanstaarde met haar betoverende ogen, "this is our chance. Not just to escape the grind here, but to truly start something new. Together."

 

Haar woorden raakten, uiteraard, een gevoelige snaar in mij. Ik had vaak gefantaseerd over een leven ver weg van de dagelijkse druk en de beklemmende sfeer van mijn huidige bestaan. Maar tot nu toe waren dat slechts dromen geweest, niet gehinderd door de realiteit van het daadwerkelijk realiseren van zulke plannen.

 

"And you think Marcos can help us with that?" vroeg ik, terwijl ik probeerde de mogelijkheden te overwegen. "Is he trustworthy? This sounds like something that could be... well, dangerous."

 

Eleni knikte ernstig. “I trust him, John. He has connections that can not only get us out of Cyprus but can also help us start a new life somewhere else. A life where we don’t have to constantly look over our shoulders.”

 

De gedachte alleen al om vrij te zijn, om samen met Eleni een nieuw begin te maken, was verleidelijk. Het risico, de onzekerheid, het was allemaal deel van de aantrekkingskracht. Maar het was ook een sprong in het diepe, een stap naar het onbekende.

 

"Okay," zei ik uiteindelijk, mijn besluitvaardigheid groeide met elke ademteug. "Let’s talk to him. Let’s see what kind of plan he has and... let’s go for it."

 

Eleni's glimlach was de belichaming van alles waar ik op hoopte. Terwijl we hand in hand terugliepen naar Marcos, voelde ik een mengeling van nervositeit en anticipatie. Dit kon het begin zijn van iets groots, iets gevaarlijks, maar onmiskenbaar iets samen.

 

Terwijl hij het zweet van zijn hoofd wiste en verder werkte aan zijn buikspek en de een of andere saus, bracht Marcos ons snel op de hoogte van zijn plan. Zijn gezicht toonde een ernst die ik niet eerder bij hem had gezien, wat de spanning in de lucht alleen maar deed toenemen.

 

"Alright," begon Marcos, zijn stem een fluistering tegen de achtergrond van sissende pannen en klaterende lepels. "The main part of the dinner will go as planned, spectacular in every culinary sense. But the dessert, that's where things will get interesting."

 

Hij pauzeerde even, zijn ogen schoten van mij naar Eleni en terug, alsof hij de impact van zijn woorden wilde meten, de zwaarte ervan wilde zien landen in onze gedachten. Zijn blik was scherp, doordringend, alsof hij door onze schedels heen kon kijken en de chaos daarbinnen kon observeren. De keuken was gevuld met het geluid van sudderende pannen en het zachte tikken van een lekkende kraan, maar in dat moment leek alles stil te staan, alsof de tijd zelf even pauzeerde om te luisteren naar wat Marcos ons te vertellen had.

 

Zijn aanwezigheid, normaal al imposant door zijn culinaire bekwaamheid, voelde nu bijna mythisch, alsof hij een moderne tovenaar was die niet alleen gerechten maar ook lotgevallen kon bereiden. De lucht tussen ons was dik met anticipatie, elke ademhaling geladen met de mogelijkheid van wat komen ging.

 

"The dessert won't just be a treat for the taste buds. It will be our cue, the moment for your grand escape. I've arranged for a small commotion, nothing dangerous, just enough to distract everyone. That’s when you two will slip out."

 

Eleni kneep in mijn hand, haar grip stevig en haar blik een tumultueuze cocktail van angst en opwinding. "How exactly will we get away? I mean, where do we go from here?" Haar stem trilde lichtjes, een subtiele vibratie die de lucht tussen ons met twijfel vulde.

 

Ik kon zien dat de gedachte aan het onbekende haar zowel beangstigde als opwond. De spanning die door haar vingers naar de mijne stroomde, was elektrisch, bijna te intens om vast te houden. Haar ogen, die normaal de rust zelve waren, flitsten nu heen en weer, alsof ze in elke hoek van de keuken een mogelijke valstrik of een onverwachte uitweg zocht.

 

Marcos knikte begripvol en haalde een kleine, kreukelige kaart uit zijn schort. "I have a van ready. It’s parked two blocks from here, in a quiet side street. It will take you to a safe house where you can lay low until it's safe to move on. From there, you can travel to wherever you’ve planned."

 

Ik keek naar Eleni, haar gezicht verlicht door de gloed van avontuur, een soort vurige schittering die je zelden ziet buiten de pagina's van een roman of de donkere hoeken van een verlaten café waar dromen en realiteit samensmelten. "And the others? What if they notice we’re gone?" Mijn stem droeg een mengeling van spanning en een niet te ontkennen bezorgdheid.

 

Eleni’s ogen flitsten even van opwinding naar bezorgdheid, haar blik die de ernst van mijn vraag erkende. Het was een legitieme zorg, de soort die knaagt aan de randen van elke gedurfde onderneming, de donkere schaduw die volgt op elke vlucht.

 

Marcos, die onze aarzeling opmerkte, glimlachte met de zelfverzekerdheid van een man die zijn hand niet voor de eerste keer overspeelt. "Trust me, they’ll be too caught up in the excitement and the chaos. By the time they realize anything, you’ll be sipping a cocktail on a beach far away."

 

Zijn antwoord, bedoeld om gerust te stellen, deed precies dat, al bleef de spanning hangen als de geur van sigarettenrook in een oude jazzclub. Zijn woorden waren een gok, maar zoals met alle gokken, was de beloning soms het risico waard.

 

Het plan klonk waanzinnig, haast te gewaagd om waar te zijn, maar de gedachte aan een leven vrij van de ketenen die ons hier bonden, gaf me een gevoel van dringendheid en doel. We knikten naar Marcos, een stille overeenkomst bezegelend met onze blikken.

 

"Let’s do this," zei ik tenslotte, vastberadener dan ik me ooit had gevoeld. Met een diepe adem haalde ik diep adem en bereidde me voor op de avond die niet alleen ons leven zou veranderen, maar ons ook een nieuwe start zou geven, ver weg van alles dat we kenden.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

23 uur geleden zei Marius:

Een wild feestje was natuurlijk te verwachten, maar het lijkt er alle schijn van te hebben dat ook John het weer (te) bont gemaakt heeft. 

 

De man kent geen maat.

 

12 uur geleden zei Djurovski:

Pfoe dat was nog even peentjes zweten maar de beker in binnen en het feest was er niet minder om

 

Het was op het randje.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Eleni. Natuurlijk heeft zij in alle stilte aan een plan gewerkt. Wat hadden we anders gedacht. Maar is het plan wel om werkelijk met John te vluchten? Of moeten we haar maar gewoon blindelings vertrouwen? 

[Djurovski]

Is Eleni wel eerlijk en kunnen we marcos wel vertrouwen?

[ElMarcos]

Na mijn vakantie weer even helemaal bijgelezen en precies op tijd voor mijn grote entree. Dit plan klinkt bijna te mooi om waar te zijn, dus tja.... dat zal het dan ook wel zijn. Zeer benieuwd waar John en Eleni eindigen en wat deze aquintance daarvoor terug wil zien

[Nom de Guerre]

 

CXCII. Afrodites rots

 

De zon stond de volgende dag hoog aan de hemel en wierp haar verzengende stralen op de stoffige wegen van Cyprus. We zaten in een oude, roestige auto die zuchtend en steunend vooruitkwam. De lucht in de auto was zwaar van de hitte en het gezoem van de airconditioning, die meer lawaai maakte dan effectief koelde. Vassilis zat achter het stuur, zijn gezicht ontspannen maar zijn ogen gefocust op de weg. Eleni zat naast hem, haar glimlach was even stralend als de zon buiten. Ik zat achterin, mijn gedachten een wirwar van emoties terwijl we op weg waren naar Afrodites Rots.

 

Vassilis draaide zich half om naar Eleni, zijn hand losjes op het stuur. "Eleni, did I ever tell you about the history and symbolism of Aphrodite's Rock?" vroeg hij met een glimlach die zijn witte tanden blootlegde. Zijn stem was vol enthousiasme, alsof hij een lang bewaard geheim ging onthullen.

 

Eleni lachte, schudde haar hoofd, en zei op een toon die zowel speels als uitdagend was: "No, you haven't. Tell me, I'm curious." Haar ogen fonkelden van verwachting en plezier, terwijl ze afwachtte wat Vassilis, met zijn eeuwige grijns en verhalen, nu weer uit zijn mouw zou schudden.

 

Vassilis knikte bedachtzaam en wierp via de achteruitkijkspiegel een snelle blik naar mij. Zijn stem was zacht maar vol belofte: "You too, John. You might find this interesting." Zijn ogen hadden een ondeugende twinkeling, alsof hij een geheim deelde dat hij wist dat mijn wereld zou kunnen kantelen.

 

Ik haalde mijn schouders op, alsof het me niets kon schelen, maar in werkelijkheid hunkerde ik naar afleiding van mijn innerlijke onrust. "Sure, enlighten us," mompelde ik, mijn stem een octaaf lager dan normaal.

 

Vassilis begon te vertellen, zijn stem was een mengeling van passie en kennis. "Aphrodite's Rock, or Petra tou Romiou, is not just a rock. It's a symbol of love and beauty. According to legend, Aphrodite, the Greek goddess of love, was born from the sea foam at this very spot. She rose from the waves, a vision of divine beauty, and stepped onto the shores of Cyprus. This place has been sacred ever since."

 

Hij pauzeerde even, zijn ogen glinsterend van opwinding. "The rock itself is said to possess mystical powers. Couples who swim around it together are blessed with eternal love. It's a place where the divine and the mortal meet, where love transcends time and space."

 

Eleni keek naar Vassilis met een blik die mengde bewondering met een soort kinderlijke verwondering. Haar ogen waren groot en glanzend, reflecterend de betovering van zijn woorden. "That's beautiful, Vassilis. I had no idea this place was so special," zei ze, haar stem doordrenkt met een ongefilterde oprechtheid die zelden werd gehoord in de cynische krochten van ons bestaan. 

 

Vassilis glimlachte trots en keek weer naar de weg. "Yes, it's a place of pilgrimage for lovers and romantics. It's said that if you visit Aphrodite's Rock, your heart's desires will be fulfilled. It's a place where dreams come true."

 

Ik zat verstild achterin, een passieve passagier in een scenario dat steeds meer voelde als een slecht geregisseerd toneelstuk. Mijn ogen staarden naar het landschap dat voorbijgleed, niets meer dan een vage blur van groen en grijs, een echo van de chaos in mijn hoofd. De woorden van Vassilis, hoe poëtisch ook, sloegen in als mokerslagen, elke zin een herinnering aan wat ik niet kon hebben.

 

Eleni en Vassilis, samen op weg naar een magische plek, een symbool van hun liefde, terwijl ik hier zat met niets dan mijn gedachten en een hart vol onvervulde verlangens. De pijn daarvan sneed dieper dan ik wilde toegeven, elke gedachte aan hun geluk een zoutkorrel in de open wond van mijn eigen eenzaamheid.

 

De knoop in mijn maag trok strakker bij elk woord dat over hun lippen kwam, een fysieke manifestatie van de jaloezie en het verlies dat ik voelde. Hoe kon ik blij zijn voor hen als elke vezel in mijn lijf schreeuwde om wat zij hadden? Het was een vraag zonder antwoord, een raadsel dat zich nestelde in de donkerste hoeken van mijn ziel, stevig en onwrikbaar.

 

Eleni leunde naar voren, haar ogen glinsterend van een soort kinderlijke nieuwsgierigheid die zelden bewaard blijft in de volwassenheid. "Do you believe in the legend?" vroeg ze zachtjes, haar stem gedragen door een mix van verwondering en een haast tastbare hoop. Haar blik was vastgepind op Vassilis, alsof hij de sleutel tot een verborgen rijk kon ontsluiten, een wereld vol geheimen en oude magie. Het was meer dan een vraag; het was een uitnodiging om te duiken in de diepe wateren van het onbekende, om zich te laten meevoeren naar een plek waar de grenzen van realiteit en mythe vervagen.

 

Vassilis lachte en knikte. "I do. I believe that places have power, that they can hold memories and emotions. And Aphrodite's Rock... it's one of those places. It's a testament to the enduring power of love."

 

Eleni glimlachte, een soort glimlach die diep uit haar ziel leek te komen en leunde achterover in haar stoel. Haar hand vond rust op Vassilis' arm, een gebaar zo natuurlijk alsof haar hand en zijn arm voor elkaar gemaakt waren. "I'm glad we're going there together," zei ze, haar stem gevuld met een warmte die de cabine van de auto leek te vullen. Het was meer dan een simpele uiting van genegenheid; het was een bevestiging van hun gezamenlijke avontuur, diep en oprecht. En aan de manier waarop ze keek, haar ogen zacht en vol overtuiging, leek het alsof ze het nog meende ook.

 

Wat moest ik hier nu mee aanvangen? Het ene moment smeedde Eleni plannen met mij, het volgende moment zat ze daar, haar hand op Vassilis' arm, kijkend naar hem met ogen die van pure adoratie leken te sprankelen. Ik draaide mijn hoofd weg, naar het raam, waar de horizon zich uitstrekte als een onbereikbaar verlangen. De woorden van Vassilis gonsden nog na in mijn hoofd, echo's van mijn eigen onvervulde wensen, van liefde die ik nooit had durven uitspreken.

 

Mijn gedachten dwaalden af naar de oude Griekse mythologielessen die ik jaren geleden had gevolgd. Aphrodite, de godin van de liefde en schoonheid, was altijd afgeschilderd als het toppunt van romantiek. Maar ironisch genoeg was ze allesbehalve een toonbeeld van huwelijkstrouw. Wat een wrange grap: de belichaming van liefde die zelf niet aan de ketenen van trouw kon vasthouden. Misschien was dat het wel, liefde was een complex en vaak tegenstrijdig beest, net als de godin zelf.

 

De pijnlijke ironie van mijn situatie was niet te missen. Hier zat ik, klem tussen mijn gevoelens voor Eleni en de realiteit van haar affectie voor Vassilis. Liefde, zo bleek, was net zo wispelturig en verraderlijk als de godin die erover heerste.

 

Aphrodite was namelijk getrouwd met Hephaestus, de god van de smeedkunst en het vuur. Hij was niet bepaald de knapste god op Olympus, met zijn misvormde voet en ruwe uiterlijk. Maar hij was een meester in zijn vak, een harde werker en een toegewijde echtgenoot. Het was een huwelijk dat door Zeus zelf was geregeld, misschien omdat hij dacht dat een mooie vrouw zoals Aphrodite een beetje nederigheid nodig had. Maar Aphrodite had andere ideeën.

 

Ze begon een affaire met Ares, de god van de oorlog. Ares, met zijn gespierde lichaam en woeste uiterlijk, was het tegenovergestelde van Hephaestus. Hij was gevaarlijk, onvoorspelbaar en opwindend. Voor Aphrodite was de aantrekkingskracht onweerstaanbaar. Ze hadden geheime ontmoetingen, zich niet bewust van het feit dat de zonnegod Helios alles zag en rapporteerde aan Hephaestus.

 

Hephaestus, gekwetst en woedend, smeedde een plan om hen te betrappen. Hij creëerde een onzichtbaar net, zo fijn dat het onzichtbaar was voor het blote oog, en plaatste het boven zijn bed. Toen Aphrodite en Ares weer samen in bed lagen, trok Hephaestus aan een verborgen koord en het net viel over hen heen, hen gevangen houdend in een compromitterende positie.

 

Hij riep alle goden naar zijn smidse om hen het schandaal te laten zien. De goden lachten en spotten met Aphrodite en Ares, maar uiteindelijk bevrijdden ze hen en dwongen Aphrodite om terug te keren naar Hephaestus. Maar het was te laat; het vertrouwen was gebroken en het huwelijk kon niet worden gered. Aphrodite bleef Ares zien en hun affaire ging door. Uiteindelijk werd het huwelijk tussen Aphrodite en Hephaestus ontbonden, een symbool van de onverzoenbare verschillen tussen liefde en verplichting.

 

De ironie van de situatie ontging me niet. Aphrodite, met haar onweerstaanbare schoonheid en verleidelijke charme, en daar was Vassilis, die iets van een moderne Adonis had, met zijn vurige toewijding en onuitputtelijke passie voor alles wat hij aanraakte. En dan stond ik daar, de eeuwige buitenstaander, verstrikt in een web van verlangens en schuldgevoelens, een toeschouwer in mijn eigen leven. Naarmate we dichter bij Afrodites Rots kwamen, een plaats doordrenkt van mythen en oude magie, voelde ik de zwaarte van deze verhalen drukken op mijn schouders, alsof de oude goden zelf hun blik op mij hadden gericht.

 

Het was alsof de geschiedenis zichzelf herhaalde in deze moderne setting, met mij rolvast als de tragische held, gedoemd om te verlangen naar wat nooit echt van hem kon zijn. Elk stukje van deze reis, elke blik die Eleni en Vassilis wisselden, wakkerde de vlammen van een oud, onuitgesproken verhaal aan. Een verhaal dat, vreesde ik, op een even tragische wijze zou eindigen als de mythen van weleer. Het gewicht van het onvermijdelijke, van een liefde die nooit vervuld zou worden, hing als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd, onzichtbaar maar scherp als altijd.

 

De rest van de rit werd gehuld in een dichte stilte, alleen onderbroken door het monotone geratel van de oude motor die klonk alsof hij elk moment de geest kon geven, en het zachte, bijna sussende gezoem van de airconditioning. De weg kronkelde zich een weg door het landschap, elke bocht een metafoor voor de onvoorspelbaarheid van het leven zelf. 

 

Terwijl we dichterbij Afrodites Rots kwamen, kon ik een vreemde spanning in de lucht voelen hangen, een bijna elektrische lading die de atmosfeer vulde met een zware verwachting. Het was alsof de legende van de rots, met haar verhalen van onsterfelijke schoonheid en tragische liefdes, reeds begonnen was met haar onzichtbare spel. De haren in mijn nek stonden overeind, een primitieve reactie op de naderende mystiek van de plaats.

 

Mijn gedachten dwaalden af, gevangen in de gelaagdheid van de oude mythen die deze grond doordrenkten. Eleni en Vassilis naast me leken onaangetast door de toenemende spanning, misschien verloren in hun eigen wereld of onbewust van de subtiele krachten die op ons inwerkten. Het was een vreemde, bijna surrealistische ervaring, rijden naar een plek zo doordrongen van verhalen, elk meer beladen dan het laatste.

 

Toen we uiteindelijk aankwamen en de rots in de verte zagen opdoemen, voelde ik een mix van ontzag en jaloezie. Dit was de plek waar legendes waren geboren, waar liefdes waren bezegeld. En toch was het ook de plek waar mijn hart gebroken zou worden, waar de waarheid aan het licht zou komen.

 

"Here we are," sprak Vassilis met een stem die doordrenkt was van verwachting en een soort plechtige opwinding. "Aphrodite's Rock. Let's make some memories." Zijn woorden rolden over zijn lippen als een plechtige belofte, doordrongen van de magie en mystiek die de plek omringde.

 

Terwijl hij daar zo stond, tegen de achtergrond van de rots die uit de zee oprees als een monument van liefde en schoonheid, leek hij bijna deel uit te maken van de legende zelf. Zijn ogen glinsterden met de reflectie van de late middagzon op het water, en zijn gezicht had de uitdrukking van iemand die op het punt stond iets groots te beginnen.

 

Ikzelf stond er wat ongemakkelijk bij, mijn emoties schoten op en neer tussen bewondering voor de schoonheid van de plek en een beklemmende angst voor de emotionele resonantie die het met zich meebracht. Aphrodite’s Rots, de plek van geboorte en hergeboorte van liefde, voelde ook als de arena van mijn persoonlijke tragedie, waar de onderstroom van onuitgesproken gevoelens en onvervulde wensen misschien eindelijk tot een onstuimige uitbarsting zou komen.

 

Eleni naast me glimlachte, al dan niet bewust van de interne stormen die ik probeerde te bedwingen, haar hand zocht de mijne, onschuldig en geruststellend op het eerste gezicht, maar volledig bewust van de ironie van onze gezamenlijke pelgrimage naar deze kathedraal van liefde en verlies.

 

De fotograaf, een energiek type met een camera groter dan zijn eigen hoofd, stond ons al op te wachten, trappelend van ongeduld. Hij wapperde met zijn handen als een dirigent die zijn orkest tot de orde roept en dirigeerde Vassilis en Eleni naar een nabijgelegen restaurantje. Daar zouden ze zich omkleden in hun bruiloftskleding, een vreemde gewaarwording zo een paar dagen voor het eigenlijke event. Maar ja, de geografische logistiek dicteerde de noodzaak; de afstand tussen de mythische rots en het stedelijke Larnaca maakte een fotoshoot op de dag van de bruiloft zelf een onmogelijke opgave.

 

Ik, als een soort ongewilde voyeur, was de gelukkige die van dit alles getuige mocht zijn. Daar stond ik dan, te kijken hoe twee bijna echtgenoten zich opmaakten voor een generale repetitie van hun grote dag, vermomd als een casual uitstapje. Het surrealisme van de situatie ontging me niet; een bruiloftsfotoshoot zonder de eigenlijke bruiloft, compleet met alle romantische opsmuk, terwijl de echte verbintenis nog in de sterren geschreven stond.

 

Als toeschouwer van dit theater van liefde, gekleed in de banaliteit van mijn dagelijkse kledij, voelde ik me een figurant op de set van een film waarvan het script nog geschreven moest worden. Het leven en zijn onverwachte scenario's.

 

Vassilis kwam al snel naar buiten. Hij droeg een klassiek donker pak, met een wit overhemd. Hij wilde een sigaret opsteken, maar ik pakte zijn aansteker af. "What the hell, John?" begon hij. "Mate, she won't like it if you smell like an ashtray. Happy soon-to-be wife, happy life." 

 

Vassilis rolde met zijn ogen, een gebaar zo overdreven dat het bijna komisch werd in het licht van zijn formele verschijning. "Since when are you an expert on women and marriages?" vroeg hij met een sarcastische ondertoon die de lucht tussen ons vulde met een spanningsveld van onuitgesproken conflicten.

 

"Since I started observing disasters up close," antwoordde ik droog. "And I don’t want your wedding to be another disaster on my conscience."

 

Vassilis zuchtte diep, een geluid dat meer zei dan woorden. Hij keek naar de sigaret in zijn hand alsof het een verloren vriend was en liet hem toen met tegenzin vallen op de grond. Met een precieze beweging van zijn glanzende schoen schraapte hij de sigaret over het asfalt, een kleine vonk van verzet die snel doofde onder zijn zool.

 

"You know, John," zei hij terwijl hij zich naar mij omdraaide, "sometimes I wonder if you enjoy my misfortune more than your own happiness."

 

Ik glimlachte alleen maar, een schijn van amusante berusting spelend om mijn lippen. "Maybe," zei ik, "but today is not the day to find out."

 

Vassilis knikte, misschien meer in overeenstemming met zichzelf dan met mijn woorden, en draaide zich om om terug te keren naar het restaurant waar Eleni zich ongetwijfeld aan het omkleden was in haar bruidsjurk. Toen ze naar buiten kwam, viel er een stilte die allesomvattend was. Ze droeg haar trouwjurk, die met zoveel zorg was uitgekozen dat het leek alsof elk detail speciaal voor haar was gemaakt. De jurk omhelsde haar figuur met een elegantie die de adem benam; het was een schouwspel van witte stof, subtiel versierd met fijne kant en delicate parels die fonkelden in het zonlicht.

 

Zowel Vassilis als ik waren even sprakeloos. Het was alsof de hele wereld even op pauze was gezet, enkel om haar schoonheid volledig tot zich te nemen. Met een zelfbewuste glimlach, volledig bewust van het effect dat ze had, draaide Eleni gracieus een rondje voor ons. De stof van haar jurk zwierde sierlijk mee, en toen ze stopte met draaien, keek ze ons aan en knipoogde.

 

Die ene simpele handeling, speels en zelfverzekerd, brak de betovering net genoeg om ons te laten beseffen dat dit nog steeds Eleni was, de vrouw die we kenden en liefhadden, nu alleen gehuld in een bijzonder spectaculaire vorm.

 

"So, what do you think?" vroeg ze, haar stem dansend tussen trots en speelse uitdaging.

 

Vassilis, nu herstellend van zijn initiële shock, bracht zijn hand naar zijn hart en liet een zucht ontsnappen die meer vertelde dan duizend woorden. "You look like a dream," zei hij zachtjes, de emotie hoorbaar in zijn stem.

 

Ik kon enkel knikken, nog steeds worstelend met het vinden van woorden die geschikt waren om de majesteit van het moment te beschrijven. "You look stunning, Eleni," voegde ik toe, mijn stem uiteindelijk hervindend. "Truly breathtaking."

 

Eleni's glimlach verdiepte zich, en haar ogen schitterden met vreugde en een tikje ondeugendheid. Dit was haar dag, of liever, de generale repetitie van haar dag, en ze genoot zichtbaar van elk moment.

 

We maakten ons klaar om naar de rots te lopen waar de fotograaf al ongeduldig wachtte. Terwijl we liepen, met Eleni in het midden, stralend als de zon zelf, wist ik dat dit een dag was die in ons geheugen gegrift zou blijven, gevuld met schoonheid, liefde, en een tijdloze charme die alleen ware liefde kan brengen.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 24-6-2024 om 09:29 zei Marius:

Eleni. Natuurlijk heeft zij in alle stilte aan een plan gewerkt. Wat hadden we anders gedacht. Maar is het plan wel om werkelijk met John te vluchten? Of moeten we haar maar gewoon blindelings vertrouwen? 

 

De vraag is of John überhaupt een keuze heeft.

 

14 uur geleden zei Djurovski:

Is Eleni wel eerlijk en kunnen we marcos wel vertrouwen?

 

Kun je iemand ooit vertrouwen, buiten jezelf?

 

1 uur geleden zei ElMarcos:

Na mijn vakantie weer even helemaal bijgelezen en precies op tijd voor mijn grote entree. Dit plan klinkt bijna te mooi om waar te zijn, dus tja.... dat zal het dan ook wel zijn. Zeer benieuwd waar John en Eleni eindigen en wat deze aquintance daarvoor terug wil zien

 

Als ik heel eerlijk ben, weet ik dat nog niet  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

John zit gevangen in een spinnenweb. Dit lijkt onmogelijk goed te kunnen aflopen. 

[ElMarcos]

De vergelijkingen tussen Eleni en Aphrodite lijken toepasselijk. De vraag is alleen, wie is Ares en wie is Hephaestus?

[Djurovski]

Mooi stukje geschiedenis zo op de dinsdag middag

[Nom de Guerre]

 

CXCIII. De fotoshoot

 

De fotoshoot begon tegen de adembenemende achtergrond van Aphrodite’s Rots, de zon langzaam dalend in de zee, spuitend goud over de golven die braken op het oude gesteente. De fotograaf, een man wiens passie voor zijn vak zichtbaar was in elke precieze beweging, nam de leiding met een natuurlijk gezag dat zelfs de meeuwen respecteerden.

 

"Move a little to the left, Vassilis, that’s it. Perfect," riep hij, terwijl hij door de lens van zijn grote camera tuurde. "Eleni, darling, tilt your head up. Yes, just like that, let the light catch your eyes." De fotograaf bewoog zich met een soort dansende gratie, nu eens hier, dan weer daar, zijn camera steeds klikkend in een ritme dat leek te passen bij het zachte ruisen van de zee.

 

Eleni en Vassilis gehoorzaamden elk commando met een lach, hun geluk zo tastbaar dat het bijna een fysieke aanwezigheid tussen hen in leek. "Now, look at each other and think about the day you met. Bring that love into your eyes," zei de fotograaf, zijn stem zacht maar dwingend.

 

Ik stond een eindje verderop, een stille getuige van dit alles, mijn handen diep in mijn zakken begraven en mijn blik onafwendbaar getrokken naar het paar. Het was een vreemd gevoel om hen zo te zien, bijna alsof ik naar een film keek waarin ik ooit de hoofdrol had verwacht te spelen. Nu was ik niet meer dan een figurant, verbannen naar de randen van het frame.

 

"Beautiful! Now, a little closer together. That’s it. Hold that pose," instrueerde de fotograaf. Hij was een kunstenaar, elk shot zorgvuldig componerend, elk beeld een meesterwerk in wording. Ondertussen verbeeldde ik me hoe het zou zijn om daar naast Eleni te staan, haar hand in de mijne, haar lach voor mij en niet voor Vassilis.

 

De fotograaf liet hen draaien, met hun gezichten naar de ondergaande zon. "Eleni, lean back into Vassilis. Trust him to hold you," klonk zijn aanwijzing. Zij leunde terug, en Vassilis sloeg zijn armen om haar heen, een natuurlijke, beschermende gebaar dat mijn hart een extra steek van pijn gaf.

 

De setting was perfect, de belichting goddelijk, en de chemie tussen Eleni en Vassilis was onmiskenbaar. Maar voor mij, op een afstandje toekijkend, was het een bitterzoete symfonie van wat had kunnen zijn. Ik probeerde de knoop in mijn maag te negeren, probeerde de jaloezie en het verlangen dat in mijn borst kolkte te onderdrukken.

 

"Alright, one last shot. Eleni, can you jump? I want to catch you in mid-air, the joy, the spontaneity," zei de fotograaf enthousiast. Eleni lachte, een sprankelende, zorgeloze lach, en sprong hoog, haar jurk wervelend om haar heen terwijl Vassilis haar hand vasthield.

 

De sluiter van de camera klikte, de echo ervan verloren in het geluid van de golven en mijn verbrijzelde dromen. Elke klik een herinnering aan mijn afwezigheid in hun wereld, elke foto een beeld dat ik nooit zou kunnen betreden.

 

Terwijl de shoot zijn einde naderde en de laatste stralen van de zon de hemel in vurige tinten van oranje en roze kleurden, keek ik toe hoe Eleni en Vassilis samen lachten, onbewust van de storm in mijn binnenste. Dit was hun moment, hun verhaal, en ik was slechts een schim, een vergeten notitie in de marge van hun hoofdstuk.

 

Ergens in het diepst van mijn hart wist ik dat Eleni en ik plannen hadden gemaakt, samenzweringen gesmeed om samen te ontsnappen, om de banaliteit van ons dagelijks bestaan achter ons te laten. Maar daar stond ze dan, glinsterend in het laatste licht van de dag, lachend en poserend met Vassilis alsof haar hele wereld daar en dan bij hem was. Het stak als een mes in mijn maag, telkens wanneer ik zag hoe haar ogen oplichtten terwijl ze naar hem keek.

 

Wat moest dit voorstellen? Waarom leek het alsof ze van elk moment genoot, alsof de camera elke twijfel die ze mogelijk had gehad wegwiste? Waar was de vrouw die naast me zat in het donker en fluisterde over een leven vrij van ketens, vrij van de verwachtingen die haar als een zwaar juk drukten?

 

Ik probeerde het te begrijpen, probeerde de knoop van emoties die mijn gedachten verstrikten te ontwarren, maar het was alsof ik een vreemde taal probeerde te lezen, waarvan ik slechts een paar woorden kende. Elk gebaar van haar, elke glimlach, elke blik die ze met Vassilis wisselde, voelde als een zin die ik niet kon vertalen.

 

De realiteit was dat, hoezeer ik ook wilde geloven dat zij en ik op dezelfde golflengte zaten, deze fotoshoot iets anders onthulde. Het was een spiegel waarin een andere waarheid werd gereflecteerd, een scenario waarin zij en Vassilis de hoofdrolspelers waren, en ik niet meer dan een bijfiguur, een schim in de achtergrond.

 

Misschien was ik wel naïef geweest. Misschien had ik de tekenen moeten zien, de subtiele aanwijzingen dat haar hart ergens anders lag. Maar de hoop, een verraderlijk beest, had me blind gemaakt. Nu, terwijl ik toekeek hoe ze samen voor de fotograaf dansten, kon ik niet anders dan de pijnlijke waarheid onder ogen zien.

 

Ik stond daar, verloren in mijn gedachten, terwijl de fotograaf hen dirigeerde naar hun volgende pose. "Just like that, perfect!" riep hij uit. Maar voor mij was er niets perfects aan deze situatie. Het was een tableau vivant van mijn eigen verlies.

 

Ergens diep in mezelf wist ik dat ik keuzes moest maken, dat ik moest beslissen hoe ik verder zou gaan, nu onduidelijk was hoe de plannen die Eleni en ik hadden gemaakt verder zouden gaan. Zo leken ze momenteel opgebouwd rond een illusie die zo broos was als de schuimkoppen op de golven beneden ons.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

21 uur geleden zei Marius:

John zit gevangen in een spinnenweb. Dit lijkt onmogelijk goed te kunnen aflopen. 

 

Het zou ook saai zijn als het goed afliep.

 

16 uur geleden zei ElMarcos:

De vergelijkingen tussen Eleni en Aphrodite lijken toepasselijk. De vraag is alleen, wie is Ares en wie is Hephaestus?

 

Dat zal de tijd uitwijzen  

 

16 uur geleden zei Djurovski:

Mooi stukje geschiedenis zo op de dinsdag middag

 

Educatief he  

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager 

 

[Marius]

Ik zou niet in John's plaats willen zijn. Hij kan natuurlijk wel een plan b gaan denken, maar dat Eleni een stukje toneel opvoeren is natuurlijk al langer geweten. En dus kan die fotoshoot ook voor haar zo maar een farce zijn. 

[ElMarcos]

Twijfel slaat toe en dat is altijd een slechte raadgever ook voor John. Al rijst wel de vraag, waarom nam Eleni John mee naar deze shoot?