[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

XXVI. De rollen

 

Dus daar stond ik, voor de gigantische taak om uit dit rariteitenkabinet van voetballers de juiste rollen te verdelen. Een beetje zoals een regisseur die een stel amateurs moet omtoveren tot een Oscarwaardige cast. Met een mengelmoes van talent, luiheid, techniek en temperament moest ik een team smeden dat niet alleen op papier bestond. Elk van deze kerels had zijn eigenaardigheden, maar ergens, diep verborgen onder die lagen van onverschilligheid of overdreven passie, was er potentie. Het was aan mij om deze te ontginnen, om van deze chaos een symfonie te maken. Showtime, dacht ik, terwijl ik mijn whiteboard erbij pakte.

 

Qua spelersrollen moest ik, net als bij de formatie, dus terugdenken aan mijn eigen team. Op doel stond Roger, een kerel wiens enige, maar dan ook echt enige, taak het was om ballen tegen te houden. Geen poespas met opbouw of gefriemel met de bal aan de voet, gewoon ballen uit het doel ranselen. En als de ruimte er was, dan ging de bal naar de laatste man. Geen ruimte? Dan werd de bal zonder pardon weggepeerd, het liefst naar voren, maar over de zijlijn was ook prima. Voetbal in zijn puurste vorm, zonder enige opsmuk of pretentie. Roger, de ongekroonde koning van het ‘weg met die bal’-principe. Een gewone keeper dus.

 

Onze laatste man was Marcel, door vriend en vijand Cel genoemd, en door de echte intimi liefkozend Sally. Een kerel gezegend met zowel talent als inzicht, maar helaas ook met een aangeboren aversie tegen het fenomeen 'lopen'. Aan fysieke inspanning buiten het strikt noodzakelijke had onze Sally een broertje dood. Echter, zodra we in balbezit kwamen, transformeerde hij ineens in een soort Beckenbauer-in-het-zuur, met een onverwachte neiging om naar voren te schuiven. Een paradox op noppen, die Sally, met zijn afkeer van rennen en zijn plotselinge drang om zich bij elke aanval te voegen, zolang het maar geen al te grote moeite kostte. Een echte libero.

 

Naast Sally, onze halfslachtige Beckenbauer, stond Abdel, beter bekend als Appie. Spijkerhard en razendsnel, een onvervalste mandekker die speelde alsof zijn leven ervan afhing. Met bloed aan de noppen en scheermesjes in de schoenen compenseerde hij Sally's chronische allergie voor lopen en zijn gemis aan verdedigende hardheid. Echter, voetballend was Appie ongeveer even nuttig als een tuinkabouter in een moestuin. Hij kon een tegenstander uitschakelen alsof het niks was, maar zodra hij de bal had, leek het alsof hij er het liefst zo snel mogelijk weer vanaf wilde zijn, ongeacht de richting of het einddoel. Een no-nonsens verdediger.

 

Op rechtsachter hadden we Jasko, een rustige en betrouwbare jongen die de balans in ons team bewaarde. Wanneer Sally besloot om zijn sporadische wandelingen met de bal te ondernemen, dan was het Jasko die verstandig wat meer naar binnen kneep en de boel achterin dichthield. Dit kwam onze Balkanboy eigenlijk wel goed uit. Jasko, die een sigaretje nooit afwees, was van mening dat al die meters die je naar voren rent, je ook weer terug moet. Dus waarom de moeite nemen? Een filosofie die hem, ondanks zijn rookpauzes, tot een onmisbare schakel in ons elftal maakte. Een inverted full-back.

 

Abdi was onze vaste waarde op linksachter, gezegend met longen die leken alsof ze speciaal voor de marathon van Athene waren ontworpen. Onvermoeibaar dravend naar voren en dan weer terug, alsof het veld voor hem slechts een speeltuin was. Toegegeven, zijn voortzettingen waren vaak net zo inspiratieloos als een regenachtige maandagochtend, maar met zijn tomeloze energie en niet aflatende loopacties wist hij wel de tegenstander zodanig bezig te houden dat onze andere spelers meer tijd en ruimte kregen. Abdi, de onvermoeibare werkpaard, wiens techniek misschien niet uit de voetbalschool van Barcelona kwam, maar wiens hart en longen goud waard waren. Een aanvallende wing-back.

 

Op rechtshalf hadden we Mario, een explosieve mix van Italiaans vuur en een ondefinieerbare wilde factor, honderd procent gestoord. In Italië zou hij een 'fantasista' genoemd worden, een speler die met een flitsende actie ruimte creëert voor de rest. Dribbelen was voor onze Mario net zo natuurlijk als ademhalen. Het echte probleem diende zich echter aan zodra we de bal verloren. Op dat moment leek het alsof Mario's persoonlijke controller op pauze ging, compleet met een onzichtbare 'AFK'-melding boven zijn hoofd. Fantastisch met de bal, maar zonder was het alsof hij even uitlogde uit de wedstrijd. Een wide playmaker.

 

Op de linkerflank pronkte Jamal, het technisch begaafdere neefje van Abdi. Waar Abdi het moest hebben van zijn onuitputtelijke motor, daar flitste Jamal over het veld met de elegantie van een gazelle en de bal aan een touwtje. Zijn snelheid en atletische vermogen waren bewonderenswaardig, maar het was zijn techniek die echt de show stal. Echter, eenmaal in balbezit transformeerde Jamal in een soort voetbalmagistraat: de bal werd zijn bezit, ongrijpbaar voor vriend en vijand. Het terugspeelconcept was hem vreemd, alsof delen een zonde was in zijn voetbalevangelie. Een solistische virtuoos, dat was Jamal ten voeten uit. Een inverted winger.

 

Midden op het veld, daar heerste Aijinathan, of liever Aiji, omdat niemand anders zijn naam fatsoenlijk over de lippen kreeg. Een kereltje dat misschien klein was qua postuur, maar groots in spelinzicht. Zijn aanwezigheid op het veld was als die van een veldheer, altijd precies op het juiste moment op de juiste plaats, met een feilloos oog voor de balans in het team. Wanneer de rest van de ploeg zich door aanvalskoorts liet meeslepen en naar voren stormde, was het Aiji die de kalmte bewaarde en ervoor zorgde dat er ook mensen achter de bal bleven. Een tactisch genie, in het lichaam van de underdog. Een anchor man.

 

Naast Aiji, de tactische tovenaar op het middenveld, speelde Givano, onze goedlachse Antilliaan die werkelijk alles kon. Aanvallend, verdedigend, het leek hem geen zier uit te maken waar hij stond; overal blonk hij uit. Het enige dat hem tegenhield om het verder te schoppen in de voetbalwereld was waarschijnlijk zijn iets te relaxte houding. Maar eerlijk gezegd, waren wij, zijn teamgenoten bij EMS, alleen maar blij dat hij zijn kunsten bij ons vertoonde. Zijn ongedwongenheid en voetbaltalent brachten een glimlach op het gezicht van eenieder die het geluk had hem te zien spelen. Een schitterende speler, die Givano. Een segundo volante.

 

Voorin, daar nam ik mijn positie in. Niet als een meevoetballende spits, maar meer als een balletjesafwachter, de sluipmoordenaar van het strafschopgebied. Met het adagium 'liever lui dan moe' als mijn voetbalmotto, kon je me vinden waar de inspanning minimaal was, maar mijn impact maximaal. Als een luipaard die wacht in de schaduw, geduldig, tot het moment rijp was om toe te slaan. En wanneer dat moment daar was, werd mijn lethargische houding verruild voor dodelijke precisie. In die momenten was ik niet langer de luie speler, maar de beslisser, de man die het verschil maakte. Een poacher.

 

Mijn speelstijl, die van de ultieme opportunist, leunde zwaar op Mounir, de tweede aanvaller. Een ware parel op het veld, sterk als een os en met een techniek waar je u tegen zegt. Maar hij had de agressiviteit van een zachtgekookt ei. Altijd op zoek naar de assist, te lief voor de voetbalwereld, waar je soms de tanden moet laten zien. Maar voor mij was hij perfect. Terwijl hij de tegenstanders bezighield met zijn fysiek, glipte ik stilletjes door naar voren, wachtend op zijn gouden pass. Het was een perfecte symbiose; Mounir, de gever, en ik, de nemer. Voetbalpoëzie in zijn zuiverste vorm. Een deeplying forward.

 

=====

 

Reacties en mededelingen.

Spoiler

 

 

 

Op 22-3-2024 om 14:05 zei Marius:

Niets mis met een old school 4-4-2, al zal er in het moderne voetbal toch al gauw één of ander sausje over gegoten worden om het niet zo te moeten benoemen.

 

Ik ben van mening dat je alleen met nieuwe sausjes mag werken als je kunt aantonen dat je de klassiekers beheerst. Anders doe je maar wat, zonder dat je weet waar het om draait of wat je wijzigingen nu eigenlijk effectief bewerkstelligen.

 

Op 22-3-2024 om 14:19 zei ElMarcos:

Een ouderwetse 4-4-2 is in het huidige voetbal misschien wel het meest inventief en complex door zijn eenvoud. Daarmee ligt er voor John juist een lastige taak, want dingen simpel en eenvoudig houden is het meest lastige wat er is. 

 

Het maakt het inkopen van spelers wel makkelijk. Geen rare rollen of posities.

 

Op 22-3-2024 om 15:02 zei Kyrill:

Oh je doet meer dan er wat van proberen te maken, in mijn bescheiden mening. Niks mis met een 4-4-2 prachtige formatie! Leuke update weer.

 

Dank je.

 

Op 22-3-2024 om 16:30 zei KayDeManaager:

Prachtig verhaal wat je fantastisch geschreven in elkaar zet Nom! Graag een tag voor je mede-Fortunees.

 

As you wish.

 

Stemmen op sleutelwoord vijf kan nog altijd via https://www.surveymonkey.com/r/JZX7HG3

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill  @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager

 

1 oktober bewerkt door Nom de Guerre

[Glenn08]

 

Wat een opwindende wending in het verhaal met de update waarin John voetbaltrainer wordt! Ik was blij verrast door deze ontwikkeling en ben erg benieuwd hoe dit nieuwe hoofdstuk zich zal ontvouwen.

Het is fascinerend om te zien hoe John zichzelf ontwikkelt en nieuwe uitdagingen aangaat. Als voetbaltrainer zal hij ongetwijfeld voor allerlei nieuwe obstakels komen te staan, van het vormen van een hecht team tot het ontwikkelen van tactieken en strategieën om te winnen.

Deze nieuwe rol biedt ook een interessante kans om dieper in te gaan op de persoonlijkheid en vaardigheden van John. Hoe zal hij omgaan met de druk van het trainerschap en het managen van verschillende persoonlijkheden binnen het team? Ik kijk ernaar uit om te zien hoe John deze uitdagingen zal aanpakken en hoe het zijn karakter verder zal vormen.

Bovendien biedt deze update een interessante verschuiving in de dynamiek van het verhaal. Het opent nieuwe mogelijkheden voor plotontwikkeling en intrigerende interacties tussen de personages. Ik kan niet wachten om te zien hoe deze verandering het verhaal zal verrijken en nieuwe spanning zal toevoegen.

Kortom, ik ben ontzettend enthousiast over de nieuwe richting die het verhaal is ingeslagen en kan niet wachten om meer te lezen. Bedankt voor het delen van deze boeiende update!

[Djurovski]

Player coach dus. Leuke verzameling voetballer en snap die rechtsback wel

23 maart bewerkt door Djurovski

[Marius]

Heerlijk hoe je al die verschillende rollen omschrijft! Je ziet het zo al meteen voor je.

[Kyrill]

Echt toffe introductie van alle spelers. Heel gaaf al die teksten erbij. 1e keeper is dus niet de influencer, Michael Statham, dat is wel opvallend. Leuk speler/coach rol. Genieten weer hoor dit. 

[Nom de Guerre]

 

XXVII. Mijn debuut voor Spartakos

 

De eerste officiële wedstrijd van het seizoen stond op het punt van beginnen en, zoals te verwachten viel in de grote wereld van het voetbal, was het tumult rondom het vertrek van Angie en het aantreden van een onbekende Nederlander als interimtrainer beperkt gebleven tot een paar ongeïnteresseerde regels in het plaatselijke sufferdje. Geen haan die ernaar kraaide, geen supporter die er een slaapeloze nacht van had. Mij best, moet ik zeggen. Beter een stille start dan meteen in de schijnwerpers staan en de verwachtingen van een hele natie op je schouders voelen drukken.

 

Zo kon ik me in alle rust en stilte voorbereiden op wat mijn vuurdoop zou worden in de onvoorspelbare jungle die het Cypriotische voetbal heet. Een wereld waarin de hitte je parten speelt, waar de bal soms meer stuitert dan rolt, en waar de lokale delicatessen zwaarder op de maag liggen dan de verantwoordelijkheid van het coachen zelf.

 

Met een selectie die meer weg had van een bijeengeraapt zooitje ongeregeld dan van een professioneel voetbalteam, stond ik voor de niet geringe uitdaging om van dit allegaartje aan paradijsvogels, gelukszoekers en tactische onbenullen een eenheid te smeden die in staat was de tegenstander meer angst in te boezemen dan een verdwaalde straathond.

 

Mijn tactische kennis, opgedaan in de krochten van de amateurcompetities in Nederland, waar voetbal meer overleeft op passie en wilskracht dan op technisch vernuft, zou nu de ultieme test ondergaan. Mijn strategie, gebaseerd op de nobele 4-4-2 formatie die me zo lief was, moest het fundament worden waarop ik deze club naar ongekende hoogten zou stuwen. Of in ieder geval, uit de degradatiezone zou houden.

 

Terwijl ik mijn notities doornam, de tactieken fijnstemde en mijn spelers observeerde tijdens de training, die soms meer leek op een ongecoördineerde dans dan op een serieuze voorbereiding op het komende duel, voelde ik de spanning toenemen. Elke pass, elke tactische beslissing, elk fluitsignaal bracht me dichter bij dat ene moment waarop alle ogen op mij gericht zouden zijn, de interimtrainer uit een ver land, wiens naam niemand fatsoenlijk kon uitspreken.

 

Maar ergens, tussen de twijfels en de zenuwen door, was er een vonkje hoop. Een stille overtuiging dat dit ratjetoe aan individuen, onder mijn leiding, zou kunnen verrassen. Misschien niet met verbluffend voetbal of tactische meesterzetten die de boeken in zouden gaan, maar met passie, inzet en een dosis onvoorspelbaarheid die zelfs de meest ervaren tegenstanders het hoofd zou kunnen bieden.

 

Dus daar stond ik, aan de vooravond van mijn eerste officiële wedstrijd als manager in het Cypriotische voetbal, klaar om mijn stempel te drukken. Of tenminste, om te proberen niet volledig af te gaan. In de wereld van het voetbal, net als in het leven, heb je soms maar één kans om iets van jezelf te maken. En die kans, hoe klein ook, was alles wat ik had. Met een mengeling van hoop en vrees keek ik uit naar het fluitsignaal dat het begin zou markeren van dit nieuwe hoofdstuk. Een hoofdstuk waarvan niemand, inclusief ikzelf, kon voorspellen hoe het zou eindigen. Maar één ding was zeker: saai zou het niet worden.

 

Vassilis, wiens timing altijd net zo verrassend was als een plotwending in een Guy Ritchie film, stak plotseling zijn hoofd om de hoek van de bezemkast die ambitieus als mijn kantoor was bestempeld. Zijn grijns was zo breed dat het leek alsof hij zojuist de loterij had gewonnen, of minstens een gratis drankje.

 

"Want to have a drink for good luck?" vroeg hij, zijn ogen twinkelden van voorpret.

 

Ik keek op van de tactische meesterplannen die ik op mijn laptop probeerde te smeden, een beetje verward door zijn plotselinge verschijning. "A drink? Now? Are you serious?"

 

"Absolutely," bevestigde hij, alsof het voorstellen van een borrel vlak voor de eerste grote wedstrijd het meest logische idee ter wereld was. "What's a little alcohol to loosen up the nerves, eh? Could do wonders for your strategy."

 

Ik schudde mijn hoofd, niet zeker of ik moest lachen of huilen. "I'm pretty sure my strategy doesn't involve getting hammered before the match, Vassilis."

 

"Ah, come on," drong hij aan, "one drink won't kill your tactics. If anything, it might just make them more... creative."

 

Ik kon het niet helpen maar glimlachen bij zijn onwrikbare optimisme. "Creative, huh? Is that what we're calling it these days?"

 

"Absolutely," bevestigde hij weer, "a little creativity might just be what we need to shock the opposition. They'll never see it coming."

 

"Because we'll be too drunk to find the pitch, you mean?" grapte ik terug, terwijl ik toekeek hoe hij een klein heupflesje tevoorschijn haalde.

 

"Exactly," zei hij met een knipoog. "Confuse the enemy, and victory is yours. Sun Tzu said that, I think."

 

"Pretty sure Sun Tzu never faced a Cypriot football team," mompelde ik, terwijl ik me afvroeg of historische strategen ooit hadden gedacht dat hun woorden gebruikt zouden worden ter verdediging van pre-match drankjes.

 

"Details, details," wuifde Vassilis weg. "So, are we doing this or what?"

 

Tegen beter weten in gaf ik toe, ik nam de heupfles die Vassilis me aanreikte in de hand en bracht deze aarzelend naar mijn neus. De geur die eruit opsteeg was van zo'n ondefinieerbare aard, dat het mijn neus binnendrong als een horde Perzen die de pas bij Thermopylae bestormt. Je vraagt je af of zulke luchten, die meer doen denken aan het resultaat van een chemisch experiment dan aan een drank, überhaupt geschikt zijn voor menselijke consumptie. Het was het soort goedje waarbij je, voordat je een slok nam, je leven nog eens snel aan je voorbij laat gaan, afvragend of dit het waard was. Een ware uitdaging voor zowel het reukorgaan als de lever.

 

Uiteindelijk ik nam een kleine slok, hopend dat deze daad van 'team building' ons niet de kop zou kosten. "For good luck then," zei ik, terwijl we het glas hieven.

 

"Exactly," glimlachte Vassilis. "For good luck, for creativity, and for whatever the hell happens out there, we're in it together."

 

Terwijl het alcohol zijn werk deed, voelde ik de zenuwen een beetje wegebben. Misschien had Vassilis gelijk. Misschien was een beetje creativiteit, een beetje losheid, precies wat we nodig hadden om deze wedstrijd aan te gaan. Of misschien was het gewoon een goed excuus voor een drankje. Hoe dan ook, ik was er klaar voor. Klaar om het veld op te gaan, klaar om de tegenstander te verbazen, en, met een beetje geluk, klaar om te winnen. Met Vassilis aan mijn zijde leek zelfs het onmogelijke net iets minder onmogelijk.

 

Ironisch was het zeker, dat ik, op de vooravond van onze eerste glorieuze verschijning in de Coca Cola Cup, stond te nippen aan een substantie die hoogstwaarschijnlijk in de eenzaamheid van een slecht verlichte badkamer was gestookt, in een badkuip die zijn beste tijd al had gezien. Je zou denken dat bij zo'n gelegenheid champagne of op zijn minst een fatsoenlijk biertje op zijn plaats zou zijn. Maar nee, hier stond ik, mijn gezondheid te riskeren met een drank die meer vragen opriep dan dat het antwoorden gaf. Het leven zit vol verrassingen, en niet allemaal even aangenaam.

 

=====

 

Reacties en een stukje duiding.

Spoiler

 

 

 

Op 23-3-2024 om 08:46 zei Glenn08:

 

Wat een opwindende wending in het verhaal met de update waarin John voetbaltrainer wordt! Ik was blij verrast door deze ontwikkeling en ben erg benieuwd hoe dit nieuwe hoofdstuk zich zal ontvouwen.

Het is fascinerend om te zien hoe John zichzelf ontwikkelt en nieuwe uitdagingen aangaat. Als voetbaltrainer zal hij ongetwijfeld voor allerlei nieuwe obstakels komen te staan, van het vormen van een hecht team tot het ontwikkelen van tactieken en strategieën om te winnen.

Deze nieuwe rol biedt ook een interessante kans om dieper in te gaan op de persoonlijkheid en vaardigheden van John. Hoe zal hij omgaan met de druk van het trainerschap en het managen van verschillende persoonlijkheden binnen het team? Ik kijk ernaar uit om te zien hoe John deze uitdagingen zal aanpakken en hoe het zijn karakter verder zal vormen.

Bovendien biedt deze update een interessante verschuiving in de dynamiek van het verhaal. Het opent nieuwe mogelijkheden voor plotontwikkeling en intrigerende interacties tussen de personages. Ik kan niet wachten om te zien hoe deze verandering het verhaal zal verrijken en nieuwe spanning zal toevoegen.

Kortom, ik ben ontzettend enthousiast over de nieuwe richting die het verhaal is ingeslagen en kan niet wachten om meer te lezen. Bedankt voor het delen van deze boeiende update!

 

Nou, dat is toch verdomd geruststellend, Glenn? Fijn om te horen dat je de updates tot nu toe zo opwindend, dynamisch en intrigerend vindt. Jouw enthousiasme is als een schot adrenaline recht in het hart, waardoor ik klaar sta om non-stop door te blijven rammen op dit toetsenbord.

 

Zie je, in dit wereldje van verhalen vertellen draait alles om jou op het puntje van je stoel te houden, smachtend naar meer bij elke plotwending. Ik ben hier om een cocktail van spanning, actie en intrige te serveren, met een vleugje humor en een snufje charme erbij voor de goede smaak.

 

Dus prepare yourself, want we zijn pas net begonnen aan deze wilde rit. Er wachten nog genoeg sensaties en spannende momenten om elke hoek, en ik zal verdomme zorgen dat je tot aan het einde geboeid blijft. Dus leun achterover, ontspan, en geniet van de show. We gaan nog een fantastische tijd tegemoet, vriend. Proost daarop!

 

Op 23-3-2024 om 09:28 zei Djurovski:

Player coach dus. Leuke verzameling voetballer en snap die rechtsback wel

 

Ik denk dat ik daar de mist in ben gegaan met de update. Het was bedoeld als een flashback naar zijn eigen tijd als voetballer, niet als een realistische beschouwing van de huidige kern. Ik heb minder Nederlanders en andere exoten in de ploeg   Excuses als dat onduidelijk is gebleken.

 

Op 23-3-2024 om 09:45 zei Marius:

Heerlijk hoe je al die verschillende rollen omschrijft! Je ziet het zo al meteen voor je.

 

Ik denk dat er voor menig amateurvoetballer wel iets van herkenning in dat verhaal schuilt  

 

Op 23-3-2024 om 10:31 zei Kyrill:

Echt toffe introductie van alle spelers. Heel gaaf al die teksten erbij. 1e keeper is dus niet de influencer, Michael Statham, dat is wel opvallend. Leuk speler/coach rol. Genieten weer hoor dit. 

 

Zoals ik bovenstaand ook al aangaf, ik ben bang dat ik niet duidelijk genoeg heb aangegeven dat het om een soort van herinnering gaat. Sorry daarvoor.

 

Stemmen op sleutelwoord vijf kan nog altijd via https://www.surveymonkey.com/r/JZX7HG3

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill  @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager

 

1 oktober bewerkt door Nom de Guerre

[Djurovski]

Heb het ook verkeerd kunnen lezen maakt ook niet uit verder.

 

Leuk die vergelijking met de Perzen aangezien ik momenteel het verloren leger aan het lezen ben wat ook daar afspeeld

[Marius]

Laat ons hopen dat het onbekende goedje uit die fles niet zwaar op de maag valt, want zo'n debuut wil je natuurlijk liefst optimaal zien verlopen.

[Kyrill]

Hele mooie, toffe en grappige post weer, lekker spannend zo. Benieuwd naar de 1e match verslag en uitslag.

[Nom de Guerre]

 

XXVIII. Een euforische ervaring

 

Euforie, een gevoel zo intens dat het bijna tastbaar was, vulde elke vezel van mijn lichaam na de verpletterende 0-3 overwinning bij Ermis Aradippou. Laten we wel wezen, we waren niet bepaald de bovenliggende partij. In feite werden we bij momenten over het veld gejaagd alsof we een stel uitgeputte hazen waren en zij een roedel bloeddorstige honden. Maar als het op efficiëntie aankwam, waren wij de sluipmoordenaars van de avond, koud en berekend in de omschakeling. Elk schot was als een goed geplaatste uppercut die de tegenstander deed wankelen en uiteindelijk neergaan.

 

Het was alsof alle puzzelstukjes, na jaren van zwerftochten door een woestijn van mislukkingen en teleurstellingen, plotseling besloten hadden om perfect in elkaar te vallen. De tactieken die we op het trainingsveld hadden uitgespeeld, de rollen die iedere speler had aangenomen, de moedige beslissingen die we hadden genomen – alles kwam samen in een symfonie van voetbal die zoet klonk in de oren van elke Spartakos-supporter.

 

Een droomdebuut, inderdaad. Alsof het universum, na jaren van ons als het lelijke eendje te hebben behandeld, besloot dat het tijd was voor onze zwaanmoment. Terwijl ik daar stond, te midden van juichende spelers en een uitgelaten staf, met het besef dat we iets bijzonders hadden neergezet, kon ik niet anders dan denken: dit is het begin van iets groots. Misschien was het de zelfgestookte alcohol die nog nasudderde, of misschien was het gewoon het onwankelbare geloof in mijn team. Hoe dan ook, op dat moment leek alles mogelijk.

 

In de wat troosteloze setting van het half ingestorte stadion van Ermis, dat meer weg had van een ruïne dan een sporttempel, pakten we al vroeg de leiding. Rechtshalf Ewald, die zich een weg baande door de verdediging alsof hij meedeed aan een wedstrijd 'wie vindt de uitgang van het doolhof', leek even te twijfelen. Maar op het moment dat iedereen dacht dat zijn soloactie zou eindigen in esthetische doch nutteloze schoonheid, haalde hij uit. Vanaf een meter of twintig schoot hij de bal met een boog die zo sierlijk was dat het leek alsof hij de wetten van de natuurkunde tartte. Het projectiel zeilde over de doelman heen, die erbij stond als een standbeeld, en landde in het net. 

 

De thuisploeg, zichtbaar aangeslagen door onze vroege voorsprong, zette aan alsof hun leven ervan afhing. Maar ze vonden hun Waterloo in onze ondoordringbare verdediging, die gegroepeerd stond als een groepje nonnen rond Magic Mike. Hoewel het veldoverwicht onmiskenbaar voor de thuisploeg was, leidde hun balbezit tot net zoveel echte kansen als een vis op het droge. De enige die misschien een glimlach niet kon onderdrukken bij het zien van onze speelstijl, zou Mourinho zijn. De man van de bus-parkeren-filosofie zou ongetwijfeld goedkeurend knikken. Ik, aan de zijlijn, voelde me voor even de meester van de tactische verdediging. Mourinho zou trots op me zijn.

 

Onze supporters, een bescheiden groep van vijftien man sterk, met een zichtbaar beschonken Vassilis voorop, besloten dat het tijd was om de sfeer wat op te peppen. Ze zetten een spreekkoor in dat zo subtiel was als een olifant in een porseleinkast. "I mána sou gamáei Toúrko," galmde het door het stadion, “je moeder neukt een Turk”, een tekst die nogal wat wenkbrauwen deed fronsen.

 

Naast me kon ik Vassilis' vrolijke gebral horen. "Hey, it's just a bit of fun, right?" lachte hij, terwijl hij een arm om mijn schouder sloeg.

 

Ik keek hem aan, een mix van amusement en verbazing. "A bit of fun? You realize we are playing an away game? That chant is like waving a red flag to a bull."

 

"Ach, they need to lighten up," wuifde Vassilis weg, duidelijk niet gehinderd door enige diplomatieke finesse. "It's football, not a peace conference."

 

Ergens tussen de verontwaardigde blikken en de reacties van het thuispubliek door, moest ik lachen. Alleen Vassilis kon een internationaal incident reduceren tot 'een beetje plezier'. Maar één ding moest ik hem nageven: onze supporters waren niet te negeren. En in de chaos van het moment, was dat misschien precies wat we nodig hadden.

 

Op slag van rust, in een moment dat de tegenstander meer gefocust leek op het beramen van wraak dan op het spel, breidden we onze voorsprong uit. Pittasas, met de elegantie van een Griekse god, won een kopduel voorin. De achterhoede van Ermis leek volledig van de wijs, vergat even hun basisvaardigheden en keek elkaar aan alsof ze de loterij hadden gewonnen, maar hun lot kwijt waren. In die chaos had Caetano alleen maar oog voor de bal, die hij met een kalmte die haast beledigend was, langs de keeper schoof. Het was alsof de tijd even stilstond, behalve voor ons.

 

Begeleid door een symfonie van fluitconcerten, de inhoud van willekeurig gegooide bekers bier, en een paar verdwaalde vissenkoppen die hun laatste reis vonden richting ons hoofd, zochten we de relatieve veiligheid van de kleedkamers op. Op de tribunes leek een mafklapper met een megafoon het zijn levensmissie te hebben gemaakt de 300 aanwezigen op te zwepen alsof hij Leonidas zelf was, aan de vooravond van Thermopylae. De absurditeit van het tafereel, met die ene dolgedraaide fan als een pseudo-generaal, gaf het geheel een bijna komische noot. Voetbal, dacht ik, het brengt de gekte in de mens naar boven.

 

Ermis drong aan, met aanvalsgolf na aanvalsgolf die richting onze achterhoede rolde als de onophoudelijke golven van de zee. Maar onze verdediging, zo onwrikbaar als de kliffen langs de kust, gaf geen krimp. Aangevoerd door onze ervaren keeper Stratilatis, die onze influencer-keeper naar de bank had verdrongen, weerstond elke aanvalsgolf. De solide viermansachterhoede leek wel een muur waar geen doorkomen aan was. Elke poging van Ermis om door te breken, eindigde in frustratie. Onze defensie, een bastion van vastberadenheid, liet zien dat sommige dingen, zoals een sterk verdedigingswerk, nooit uit de mode raken.

 

Juist op het moment dat de storm van Ermis enigszins luwde, alsof ze even ademhaalden voor de volgende wanhoopspoging, sloegen wij meedogenloos toe. Het was Bajrovic, onze man die eerder meer bekend stond om zijn vermogen om tegenstanders te intimideren dan om zijn finesse, die het slotakkoord voor zijn rekening nam. Met een vrije trap, zo kunstig over de muur gekruld alsof hij met een passer en lineaal was uitgemeten, liet hij de keeper verbouwereerd achter. Het was een moment van pure schoonheid, een herinnering aan de onvoorspelbaarheid van het spel, en een bewijs dat ook de ruwste diamanten kunnen schitteren.

 

Euforisch, dat was ik, badend in een zee van gelukzaligheid, zeker nu ik weet hoe het verhaal verder ging. Achteraf bekeken wou ik dat ik nog meer uit dat moment had gehaald, het tot op de laatste druppel had uitgeperst zoals je doet met een citroen waaruit je elke mogelijke zure toets wilt halen. Misschien had ik op het veld moeten dansen, of de supporters in hun vreugde moeten vergezellen, misschien zelfs de doelpalen moeten kussen. Maar in de euforie van toen leek het genoeg. Nu, echter, blijf ik achter met een nostalgische honger naar meer, naar dat ongrijpbare meer.

 

=====

 

Hier komen de reacties en dergelijke te staan.

 

Spoiler

 

Op 23-3-2024 om 11:07 zei Djurovski:

Heb het ook verkeerd kunnen lezen maakt ook niet uit verder.

 

Leuk die vergelijking met de Perzen aangezien ik momenteel het verloren leger aan het lezen ben wat ook daar afspeeld

 

Dat is van Valerio Massimo Manfredi toch? De Tienduizend van Xenophon? Die staat nog op mijn lijstje van to-read. Als je dergelijke historische romans interessant vindt en het era je bevalt, dan probeer "Poorten van vuur", van Steven Pressfield ook eens. Thermopylae, maar vanuit het perspectief van een slaaf die dient in het Spartaanse leger.

 

Op 23-3-2024 om 12:25 zei Marius:

Laat ons hopen dat het onbekende goedje uit die fles niet zwaar op de maag valt, want zo'n debuut wil je natuurlijk liefst optimaal zien verlopen.

 

De kater of de man met de hamer, afhankelijk van je perspectief, is nooit ver. What goes up, must come down.

 

Op 23-3-2024 om 20:23 zei Kyrill:

Hele mooie, toffe en grappige post weer, lekker spannend zo. Benieuwd naar de 1e match verslag en uitslag.

 

Dit dus. Al was ik niet van plan om het elke keer zo uitgebreid te doen.

 

Stemmen op sleutelwoord vijf kan nog altijd via https://www.surveymonkey.com/r/JZX7HG3

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager     

 

1 oktober bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

Met zo'n cijfers is een debuut altijd geslaagd, ongeacht of je nu de bovenliggende partij was of niet. Op naar meer!

[Kyrill]

Een geweldig en zeer geslaagd debuut. Lekekr zeg!! Prachtige tekst ook weer. 

[Djurovski]

En de eerste overwinning is een feit. Beter of niet dat boeit niet zo veel

 

Ja is van Valerio , ben nu over de helft en bevalt prima. Dus zal die tip van jou ook eens opzoeken

[Nom de Guerre]

 

XXIX. Eleni neemt het heft in handen

 

Overwinningen vieren, dat is een traditie die zo oud is als de mensheid zelf. Waar de barbaren en krijgers van weleer hun triomfen vierden door wijn te slurpen uit de schedels van hun verslagen vijanden, waren wij, de moderne gladiatoren van Spartakos, iets meer geciviliseerd in onze keuze van viering. Wij gaven de voorkeur aan bier, wodka en raki, genuttigd uit glazen, bekers, en voor de echte avonturiers onder ons, rechtstreeks uit de fles. Een bescheiden upgrade van de schedels, als je het mij vraagt.

 

De spelers van Spartakos waren tijdelijk ondergebracht in een appartementencomplex aan de rand van Kiti, een bouwwerk dat meer weg had van een vakantieresort voor de gemiddelde middenklasse toerist dan van een thuisbasis voor een voetbalteam. Het complex was uitgerust met een privézwembad, dat normaal gesproken diende als een stille getuige van onze dagelijkse beslommeringen, maar deze avond zou transformeren in het epicentrum van onze overwinningsroes.

 

De hele selectie, de technische staf en alle meegereisde fans – een bonte verzameling van vijftien man sterk – hadden zich in dit bastion van decadentie verzameld om het behaalde succes te vieren. Het werd een wild feest, een waar de god Bacchus zelf trots op zou zijn geweest. De drank vloeide rijkelijk, alsof we probeerden een binnenlandse zee te creëren met alcohol in plaats van water.

 

Verhalen van de wedstrijd werden overdreven en verfraaid, elk doelpunt werd opnieuw en opnieuw gescoord in de talloze hervertellingen, en elke speler werd voor even de held van zijn eigen epische saga. Zelfs Vassilis en Paul, die gedurende de wedstrijd meer hadden geleken op een paar mascottes dan op respectievelijk een voorzitter en een assistentmanager, werden op handen gedragen als de strateeg achter onze onwaarschijnlijke overwinning.

 

Naarmate de nacht vorderde, en de grenzen tussen vreugde en waanzin steeds vager werden, leek het alsof we collectief besloten hadden de realiteit achter ons te laten. We dansten, we zongen, en sommigen van ons – die de kracht van de raki hadden onderschat – deden pogingen tot zwemmen die meer leken op het naspelen van een schipbreuk.

 

Uiteindelijk was het privézwembad getuige van een slagveld dat geen krijger ooit had kunnen voorzien. Verslagen lichamen lagen verspreid over ligstoelen en het gras, overblijfselen van de nacht ervoor. Flessen, leeg en verlaten, stonden als monumenten van onze overwinning en het daaropvolgende feest.

 

Zelfs tijdens dit bacchanaal, waarbij de grenzen van beschaving en barbaarsheid vervaaglijk in elkaar overliepen, was Michael, onze influencer-doelman, druk in de weer met zijn GoPro. Teleurgesteld over zijn plek op de bank – een plek die volgens hem onwaardig was voor zijn onmiskenbare talent – liet hij zich echter niet kennen. Onverstoorbaar legde hij de uitspattingen van het feest vast, vastberaden om de wereld te tonen hoe het leven van een zogenaamde professionele voetballer op Cyprus eruitzag. Ongeschoren gezichten, halflege flessen raki en dansmoves die het daglicht niet konden verdragen; het werd allemaal onderdeel van zijn voortdurende documentaire over de party lifestyle in de marge van het voetbal.

 

Terwijl Michael de kunst van het feesten en voetballen balanceerde, voelde ik plots een hand op mijn schouder. Verwachtend een van de jongens aan te treffen met een nieuw bier of een volgend rondje raki, draaide ik me om en stond oog in oog met Eleni. "Mister John, I need a word," begon ze, haar stem een mix van ernst en iets wat je kon interpreteren als ondeugende voorpret.

 

"Sure, Eleni, what's up?" antwoordde ik, enigszins verrast haar hier over voetbalzaken te horen beginnen.

 

"I want you to play Michael in goal," zei ze, rechttoe rechtaan, haar ogen glinsterend van vastberadenheid... of was het manipulatie?

 

Ik grinnikte. "Eleni, you know it's not as simple as that. Michael’s got to earn his spot, just like everyone else."

 

"Oh, come on, Mister John," zei ze, terwijl ze iets dichterbij kwam. "There must be something I can do to... persuade you?"

 

Haar suggestieve toon deed mijn wenkbrauwen omhoog schieten. "Eleni, are you trying to bribe me? Or is this seduction? Because you're going to need a bigger boat."

 

Ze lachte, een geluid zo melodieus dat het bijna de muziek overstemde. "What if I told you I have some... special connections at the local spa? A full day treatment, on the house. You'll feel like a new man."

 

Ik keek haar speels aan. "Tempting, but it's going to take more than a spa day to get Michael between those posts. What else you got?"

 

Eleni leunde naar voren, alsof ze een staatsgeheim ging onthullen. "Okay, how about this? Free meals at my father's taverna for a month. His moussaka will make you forget all about goalkeeping concerns."

 

Ik barstte in lachen uit. "Eleni, as tempting as your offers are, I can't play favorites. Michael will have to prove himself. But... keep the moussaka offer on the table, will you?"

 

Ze zuchtte, een overdreven teken van nederlaag. "Fine, but you're missing out. Just remember, my offer stands. Moussaka, spa treatments... even my grandmother's secret baklava recipe. Are you sure I cannot persuade you."

 

Na de overtuigende verzoeken van Eleni bleef ik met een geamuseerde blik naar haar kijken. "Eleni, seriously, you think you can sway me with... personal favors?" vroeg ik, terwijl ik probeerde mijn lach te onderdrukken.

 

"Oh, mister John, you underestimate the lengths I'm willing to go for Michael," zei ze met een speelse twinkeling in haar ogen. "What if I told you I could arrange an exclusive behind-the-scenes tour of the local brewery? A VIP experience, just for you."

 

Ik schoot in de lach. "A brewery tour, huh? That's your idea of a... personal favor?"

 

Terwijl de muziek door de ruimte galmde en de overwinningsroes op zijn hoogtepunt was, leunde Eleni iets dichter naar me toe, haar stem zacht maar vol overtuiging. "Mister John, think about it. A tour through the brewery, sure, but think of the company. Just you, me, and an endless supply of Cyprus' finest. It's not just about the beer; it's about the experience. How can you resist?"

 

Haar blik, doordringend en vol belofte, liet me even stilstaan. Haar vinger streelde langs mijn wang, een gebaar zo uitdagend en vol belofte dat het bijna tastbaar was. De aanraking was zacht, maar de boodschap was hard en duidelijk. In dat ene, subtiele moment, lag een wereld van suggesties verborgen; een uitnodiging naar iets wat zowel onvoorspelbaar als onweerstaanbaar was.

 

De suggestie was duidelijk, de uitnodiging luchtig verpakt, maar de ondertoon onmiskenbaar. "Eleni, you're pushing the boundaries here," zei ik, een lach onderdrukkend. "You know I'm here to coach, right? Not to go on... adventures."

 

"Oh, but life is the greatest adventure, don't you think?" zei ze, haar hand lichtjes rustend op mijn arm. "And who knows what insights you might gain for the team... from a little... extra-curricular activity."

 

Ik keek haar aan, geamuseerd en geprikkeld door haar durf. "Alright, Eleni. Let's see where this adventure takes us. But remember, this is for the stories, the laughs, and maybe... just maybe, for Michael's shot at glory. But only if he earns it on the field."

 

Eleni's lach vulde de kamer, haar vreugde onmiskenbaar. "Deal, Mister John. But beware, Cyprus' finest might just surprise you in ways you can't imagine. Maybe you would like a little sample, no?"

 

Terwijl ze heupwiegend wegliep, voelde ik hoe mijn bloed begon te koken, geprikkeld door de onbekende avonturen die Eleni's uitnodiging beloofde. Cyprus had me reeds meer verrassingen geboden dan ik voor mogelijk hield, en nu, met haar voorstel, leek mijn verblijf hier uit te groeien tot een saga vol onverwachte wendingen. Haar terugblikkende blik, wenkbrauw uitdagend opgetrokken, leek te zeggen, "Kom je nog?" Ik stond op een kruispunt, verscheurd tussen verstand en verleiding. Wat zou ik doen? Volgen in de voetsporen van een onweerstaanbare sirene, of veilig aan wal blijven? Mijn besluit stond op het punt genomen te worden.

 

Maar toch, twijfel knaagde aan me, een innerlijke strijd zo heftig als de zee tijdens een storm. Aan de ene kant de onweerstaanbare Eleni, een Cypriotische sirene wiens lokroep mijn ziel beroerde. Aan de andere kant mijn geloofwaardigheid als manager, zo fragiel als het ochtendgloren. De implicaties van een nacht doorgebracht in haar gezelschap waren niet te overzien. Als dit uitkwam, en de waarheid heeft de neiging zich als een olievlek te verspreiden, dan zou Michael Statham, onze golden boy, mij ongetwijfeld de rug toekeren. En hoe zou de rest van de ploeg reageren? Michael was immers meer dan gewoon populair; hij was de lijm die de groep bijeen hield. Stond ik op het punt alles op het spel te zetten voor een moment van zwakte? Het gewicht van de beslissing drukte zwaarder dan de nachtlucht op Cyprus.

 

=====

 

Reacties, tags en voorbeschouwingen.

Spoiler

 

Op 24-3-2024 om 09:44 zei Marius:

Met zo'n cijfers is een debuut altijd geslaagd, ongeacht of je nu de bovenliggende partij was of niet. Op naar meer!

 

De uitdaging ligt er nu in dat ik niet te snel speel, zodat ik de interesse in het verhaal verlies. Ik heb echt heel veel ideeën die ik wil proberen uit te werken. 

 

Op 24-3-2024 om 10:05 zei Kyrill:

Een geweldig en zeer geslaagd debuut. Lekekr zeg!! Prachtige tekst ook weer. 

 

Dank je wel.

 

Op 24-3-2024 om 10:59 zei Djurovski:

En de eerste overwinning is een feit. Beter of niet dat boeit niet zo veel

 

Ja is van Valerio , ben nu over de helft en bevalt prima. Dus zal die tip van jou ook eens opzoeken

 

Eventueel De Tienduizend van Michael Curtis Ford ook eens onder de loep nemen.

 

Stemmen op sleutelwoord vijf kan nog altijd via https://www.surveymonkey.com/r/JZX7HG3

 

Voor de mensen die zich afvragen waarom ik nog niets over Boliviaans marcheerpoeder heb gezegd, dat stuk is al geschreven, maar voor mijn gevoel moest deze verhaallijn even eerder ingevoegd worden.

 

Voor mijn lezers een vraag, zouden plaatjes, alsof ze door John met zijn telefoon zijn gemaakt, iets toevoegen aan het verhaal?

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr    

 

1 oktober bewerkt door Nom de Guerre

[Bogatyr]

Ik ben helemaal bij. De Nederlands-Engelse combo leest wel heel erg lekker weg. Ook leuk dat je met de sleutelwoorden blijft werken. Ben zeker benieuwd naar het vervolg!

[Jónstærke]

Waar een namiddagje Gent-Wevelgem op de achtergrond niet allemaal goed voor is 😛 Een aantal pagina’s aan Cypriotisch avontuur kunnen inhalen, en het was me weer genieten.
 

Blij dat ik weer bij ben, hoop dat ik een iets minder drukke week inga morgen en kan blijven meevolgen, want ik ben benieuwd naar het gevolg, zowel sportief met je boeltje wanorde en extra-sportief is de spanning ook echt te snijden. Laat maar komen! 😁

24 maart bewerkt door Jónstærke

[Djurovski]

Oh oh oh denkend daar beneden  ipv het hoofd is meestal een recept voor destructie. 

[Marius]

Wanneer je beseft dat je toch maar beter het verstand laat zegevieren  

[Nom de Guerre]

 

Uiteindelijk bleek ik gewoon een sukkel voor de liefde, als je het tenminste zo zou willen noemen. Het is makkelijk om de schuld op Eleni af te schuiven, met haar sirenezang en heupwiegen dat meer hypnotiserend werkte dan de meest doorgewinterde charlatan. Maar laten we wel wezen: ik heb met volle verstand – nou ja, gedeeltelijk vol, beïnvloed door de roes van de overwinning en de belofte van het onbekende – de beslissing genomen om haar die kamer in te volgen. Om nog maar te zwijgen over de reeks aan activiteiten die daarop volgden, activiteiten waarvan de details gecensureerd zouden moeten worden in elk zichzelf respecterend blad.

 

N.B. In de spoiler tref je een AI-weergave aan van Eleni, omdat ik denk dat het voor het verhaal werkt. Als je liever je eigen fantasie gebruikt, raad ik je aan om de spoiler niet te openen.

 

Spoiler

Eleni, dansend, verleidend, onweerstaanbaar. De originele sirene van Cyprus.

 

Ik neem volledig de verantwoordelijkheid voor mijn daden. Het is niet zo dat Eleni me onder valse voorwendselen heeft meegelokt; ik ging gewillig als een lam naar de slachtbank, alhoewel een slachtbank met zachte kussens en gedimde verlichting. De ochtend erna, ontwakend met een gevoel dat schommelde tussen euforie en diepe zelfverwijt, realiseerde ik me de potentieel catastrofale gevolgen van mijn escapade. Het verlies van respect van Michael Statham, de populaire jongen, de invloed die het zou kunnen hebben op de teamdynamiek, en de vlek op mijn professionele integriteit.

 

Maar toen, te midden van mijn zelfopgelegde kruisiging, flitste een gedachte door mijn benevelde brein: is dit niet waar het leven om draait? Het nemen van risico's, het volgen van je hart (of andere lichaamsdelen, in dit geval), het ervaren van momenten van pure extase, zelfs als die extase gepaard gaat met mogelijke repercussies?

 

Ja, ik was een sukkel voor de liefde, of lust, afhankelijk van je perspectief. Maar liever een sukkel die leeft en liefheeft, dan een lafaard die nooit iets riskeert.

 

Zodra de deur achter ons in het slot viel, een geluid zo definitief als een zegel op een geheim verbond, waren Eleni en ik onvermijdelijk in elkaar verstrengeld. De passie waarmee ze me kuste, was intenser dan de middagzon die op de droge, Cypriotische aarde brandt. Haar tong, behendig en onvoorspelbaar, danste een dans die me tot het uiterste dreef van verlangen en waanzin. 

 

Elke aanraking was als een vonk die een onblusbaar vuur aanwakkerde, elke blik tussen ons geladen met de belofte van een avontuur dat zowel roekeloos als onontkoombaar was. Ze maakte me gek, met een vaardigheid en een overgave die in geen enkel boek beschreven kon worden, alsof ze de geheimen van Eros zelf had ontrafeld.

 

In die momenten, met de wereld buitengesloten en niets anders dan onze gedeelde hartslag vullend de ruimte, leek alles mogelijk. De complexiteit van het leven gereduceerd tot de eenvoud van aanraking, de smaak van verlangen dat zoeter was dan de rijpste vruchten van het eiland.

 

De kamer, onze tijdelijke cocon, hield elk geluid van de buitenwereld tegen, alsof zelfs de tijd stilstond, ons achterlatend in een eindeloze lus van passie en ontdekking. Eleni, met haar acrobatische kussen, liet me de wereld zien door een nieuwe lens, een van pure, ongetemde begeerte.

 

Het was een nacht die gegrift zou staan in mijn geheugen, een herinnering zo levendig en vurig als de zonsondergangen van Cyprus, een testament van het moment waarop ik me overgaf aan de onweerstaanbare kracht van spontane, rauwe emotie.

 

"Please stop, Mister John," zei Eleni, terwijl ze een vinger op mijn lippen legde, een gebaar zo zacht als de avondbries in Cyprus. "Let me show you how serious I am."

 

Haar woorden waren fluisterend, maar droegen de kracht van een belofte, een onuitgesproken overeenkomst die in de lucht hing tussen ons. De kamer vulde zich met een spanning die je kon snijden, elke ademhaling geladen met verwachting.

 

"Hush and just enjoy," vervolgde ze, terwijl haar vingers behendig begonnen aan de taak om mijn clubstropdas los te knopen. De stropdas, normaal een symbool van mijn rol en verantwoordelijkheden binnen de club, werd nu een instrument van een heel ander soort spel.

 

Voor ik het wist, was de stropdas om mijn ogen gebonden, een eenvoudige handeling die de wereld om me heen in duisternis hulde. Ik zag niets meer, maar de sensaties die volgden waren des te intenser.

 

De aanraking van Eleni, eens zacht en uitnodigend, was nu onzichtbaar en daardoor des te opwindender. Elke beweging, elke ademhaling van haar bracht een nieuwe golf van anticipatie teweeg. Mijn andere zintuigen scherpten, elk geluid, elke geur, elke aanraking werd versterkt in de afwezigheid van zicht.

 

In die duisternis, geleid door niets meer dan Eleni's fluisteringen en de aanraking van haar handen, bevond ik mij op een pad van ontdekking. Een pad waarop de grenzen tussen leidinggevende en volger, tussen zien en voelen, vervaagden in de gedeelde intimiteit van het moment.

 

Het was een spel van vertrouwen en overgave, onder de fluisterstille getuige van de Cypriotische nacht. En terwijl ik me liet leiden door Eleni, realiseerde ik me dat sommige lessen niet geleerd kunnen worden op het voetbalveld, maar alleen in de onvoorspelbare dynamiek van menselijke connectie.

 

Ik kon een zachte kreun van genot niet onderdrukken toen ze me in de mond nam en haar magische tong aan het werk zetten. Maar Eleni, zij pijpte niet. Nee, ze inhaleerde die pik alsof het de laatste zuurstofmolecule betrof in een universum dat langzaam aan het verstikken was. Schrokken, proppen, kokhalzen – het was een symfonie van gulzigheid die zelfs de meest geharde straatsloeires zou doen opkijken. De manier waarop zij te werk ging, had bijna niet meer te maken met wat je normaal gesproken mag verwachten. Het was een performance, een statement, een kunstvorm die zowel afstotelijk als fascinerend was.

 

Na een schijnbaar eindeloze opbouw, waarbij elke seconde meer geladen was met anticipatie dan de vorige, bereikten we uiteindelijk het moment van ontlading. Het was een ervaring zo intens dat het bijna voelde alsof de tijd zelf even pauzeerde om getuige te zijn van onze samensmelting.

 

Toen ik de blinddoek afnam, werd de kamer weer gevuld met het zachte, warme licht van de vroege ochtend. Eleni keek me aan, haar ogen stralend van voldoening, een glimlach speelde om haar lippen. "I take it Michael will start next game?" vroeg ze, de ondeugd duidelijk hoorbaar in haar stem.

 

Ik kon niet anders dan terug grijnzen, de absurditeit van de situatie volledig erkennend. "Yeah, he'll start," antwoordde ik, terwijl ik me afvroeg hoe ik ooit in deze bizarre onderhandeling verzeild was geraakt. "But he better keep a clean sheet or I'm blaming you."

 

Eleni schoot in de lach, een geluid zo vrolijk en aanstekelijk dat het alle resterende spanning deed verdwijnen. "Deal," zei ze. "But if he doesn’t, will you punish me?" Haar glimlach deed geen twijfel bestaan over hoe ze dat precies bedoelde.

 

"Let's not get ahead of ourselves," zei ik, terwijl ik mijn kleding fatsoeneerde. "One match at a time."

 

Terwijl we daar stonden, in het nagenieten van een nacht die zeker herinnerd zou worden, kon ik niet anders dan denken aan de absurde schoonheid van het leven. In een wereld gedomineerd door voetbalstrategieën en teammanagement, had Eleni me een waardevolle les geleerd over onderhandeling en morele flexibiliteit.

 

Met een knipoog en een laatste gedeelde lach, wist ik dat dit avontuur nog lang niet voorbij was. Maar voor nu, met Eleni's vraag beantwoord en de belofte van een toekomst vol onverwachte wendingen, was het tijd om terug te keren naar de realiteit. Of tenminste, een poging daartoe.

 

Toen we uiteindelijk naar buiten stapten, was Michael nog steeds druk bezig, een ware artiest met zijn GoPro, alsof hij in een onzichtbare oorlog verwikkeld was waarin de enige wapens beelden waren. Bij onze aanblik aarzelde hij even, zijn glimlach meer een vraag dan een bevestiging van welzijn. Hij stak een duim op, onzeker, zoekend naar een teken dat alles in orde was.

 

Met een brede grijns beantwoordde ik zijn stille vraag door beide duimen op te steken. "Alles gaat geweldig, maak je geen zorgen," leek mijn gebaar te zeggen. In werkelijkheid was 'geweldig' misschien een understatement, gezien de recente ontwikkelingen.

 

Eleni, de architect van dit alles, besloot dit als het perfecte moment om zich discreet terug te trekken. Met de gratie van een kat die net een potje melk had gestolen, maakte ze zich uit de voeten, haar aanwezigheid vervagend als de sterren bij dageraad.

 

Daar stond ik dan, tussen het naspel van een nacht vol verrassingen en een dag die beloofde even onvoorspelbaar te zijn. Het leven in Cyprus, dacht ik, was alles behalve saai. En terwijl Michael verder filmde, kon ik alleen maar hopen dat hij de schoonheid zag in de chaos die ons omringde.

 

In de kater die volgde, toen de realiteit zijn onvermijdelijke terugkeer maakte, werd het duidelijk dat deze nacht in de annalen van Spartakos zou worden opgetekend als legendarisch. Een nacht waarop we niet alleen een voetbalwedstrijd hadden gewonnen, maar ook hadden bewezen dat de ware geest van het team niet enkel op het veld te vinden was, maar ook in het vermogen om gezamenlijk de overwinning te vieren. Een wijsheid zo oud als de mensheid, inderdaad.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

4 uur geleden zei Bogatyr:

Ik ben helemaal bij. De Nederlands-Engelse combo leest wel heel erg lekker weg. Ook leuk dat je met de sleutelwoorden blijft werken. Ben zeker benieuwd naar het vervolg!

 

Mea culpa dat ik niet gelijk doorhad dat je getagd wilde worden. Zo vaak doe ik geen novelles. De sleutelwoorden houden het voor mezelf ook een beetje speels. In principe heb ik voor elk sleutelwoord al een scenario in gedachten.

 

3 uur geleden zei Jónstærke:

Waar een namiddagje Gent-Wevelgem op de achtergrond niet allemaal goed voor is 😛 Een aantal pagina’s aan Cypriotisch avontuur kunnen inhalen, en het was me weer genieten.
 

Blij dat ik weer bij ben, hoop dat ik een iets minder drukke week inga morgen en kan blijven meevolgen, want ik ben benieuwd naar het gevolg, zowel sportief met je boeltje wanorde en extra-sportief is de spanning ook echt te snijden. Laat maar komen! 😁

 

Vooralsnog lig ik op een schema van twee á drie updates per dag, sorry   Ik kan me voorstellen dat je een stevige lap tekst mocht wegwerken.

 

3 uur geleden zei Djurovski:

Oh oh oh denkend daar beneden  ipv het hoofd is meestal een recept voor destructie. 

 

In dit geval beginnen we met een ejaculatie, al kan ik niet uitsluiten dat de destructie nog volgt.

 

51 minuten geleden zei Marius:

Wanneer je beseft dat je toch maar beter het verstand laat zegevieren  

 

Wat, en de climax mislopen? 

 

Stemmen op sleutelwoord vijf kan nog altijd via https://www.surveymonkey.com/r/JZX7HG3

 

Met betrekking tot de plaatjes, ik ben er maar gewoon mee begonnen. We gaan het zien.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

    

[Djurovski]

Tja als ik die Eleni zo zie snap ik wel dat er wat minder met het bovenste deel wordt gedacht

[Kyrill]

Twee hele toffe en mooie updates weer. Genoten van elk woord en zin❤️

[Jónstærke]

Smerig typetje die Eleni, je in zo’n lastig parket brengen!! 😛 Zet em maar gewoon lekker op de bank hoor, benieuwd wat voor sensatie zich dan ontketend 👀

[Nom de Guerre]

 

Door een vreemde speling van het lot, of misschien wel door een ietwat sadistische competitieplanner die zijn dagen sleet in een donkere kamer omringd door speelschema's en een duivels genoegen schepte in het ontwrichten van het ritme van voetbalteams, hadden wij, de glorieuze strijders van Spartakos, na ons onvergetelijke bekeravontuur meer dan een maand lang geen officiële wedstrijd op de kalender staan. Deze onvoorziene pauze in onze competitieagenda leek op het eerste gezicht een geschenk, maar al snel realiseerde ik me dat het meer weg had van een Trojaans paard, gevuld met de verleidingen en afleidingen van het eilandleven.

 

Om deze gapende leegte in onze agenda te vullen, en om te voorkomen dat mijn spelers zouden transformeren in de nachtelijke schaduwen van Larnaca of Agia Napia, besloot ik een reeks oefenwedstrijden te plannen. Officieel was de reden natuurlijk om de spelers enigszins fit te houden, een nobel streven in de ogen van elke sportliefhebber. Maar de werkelijke reden, diep verscholen onder het oppervlak van deze beslissing, was om hen te herinneren aan het feit dat ze, in weerwil van de twijfelachtige nachtelijke escapades, nog steeds profvoetballers waren.

 

Naast het feit dat deze oefenpotjes bedoeld waren om de spelers bij de les te houden, dienden ze ook als een subtiele herinnering dat het bestaan als profvoetballer meer inhield dan het verkennen van de lokale uitgaansgelegenheden en het verzamelen van telefoonnummers sneller dan de gemiddelde tiener zijn Instagram-feed ververst.

 

Het was me ook niet ontgaan dat steeds meer jonge meisjes de weg naar ons appartementencomplex wisten te vinden, als bijen aangetrokken door de honing van roem en avontuur. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat Eleni, onze Cypriotische sirene, een niet onbelangrijke rol in dit verhaal speelde. Haar sociale netwerk leek uit te dijen als een olievlek, waarbij elke avond nieuwe gezichten opdoken rond het zwembad van het complex, lachend, drinkend, en ongetwijfeld zorgend voor meer afleiding dan een coach ooit zou kunnen wensen.

 

Deze meisjes, met hun giechelende charmes en vluchtige aandacht, vormden een constante test voor de discipline van mijn spelers. Een test die sommigen met vlag en wimpel leken te falen, gezien de toenemende frequentie waarmee ik spelers moest wakker bellen voor de training, hun hoofden zo zwaar van de nachtelijke escapades dat zelfs de gedachte aan voetbal hen leek te vermoeien.

 

Eleni, ondertussen, gedroeg zich als de onofficiële ceremoniemeester van deze bijeenkomsten, altijd aanwezig met een lach en een knipoog, haar rol in dit alles zo dubbelzinnig als haar intenties. Was ze simpelweg een sociaal dier, gedreven door de drang naar gezelschap en vertier? Of speelde ze een dieper spel, een dat ik nog niet helemaal kon doorgronden?

 

Wat het ook was, de realiteit was dat mijn taak als coach niet alleen lag in het trainen van voetbaltechnieken of tactische formaties, maar ook in het navigeren van deze sociale mijnenvelden, in de hoop mijn spelers niet alleen fysiek, maar ook mentaal voor te bereiden op de uitdagingen die nog zouden komen. In deze maand zonder officiële wedstrijden werd eens te meer duidelijk dat voetbal meer is dan een spel; het is een microkosmos van het leven zelf, vol met verleidingen, uitdagingen, en de eeuwige zoektocht naar balans.

 

=====

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

2 uur geleden zei Djurovski:

Tja als ik die Eleni zo zie snap ik wel dat er wat minder met het bovenste deel wordt gedacht

 

Dus het plaatje had een toegevoegde waarde in dat opzicht? 

 

51 minuten geleden zei Kyrill:

Twee hele toffe en mooie updates weer. Genoten van elk woord en zin❤️

 

Dank je.

 

38 minuten geleden zei Jónstærke:

Smerig typetje die Eleni, je in zo’n lastig parket brengen!! 😛 Zet em maar gewoon lekker op de bank hoor, benieuwd wat voor sensatie zich dan ontketend 👀

 

Echt he, de duivelse sirene. Ik durf rustig te zeggen dat er echt drama genoeg aan zit te komen.

 

Tags voor @Whitewolf345 @bas huijsmans @Titan @Willem @Djurovski @Kyrill @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @KayDeManaager @Bogatyr

 

[Marius]

Eleni, synoniem voor trouble. Dat lijkt nu al als een paal boven water te staan  

[bas huijsmans]

Om aan te sluiten bij Marius:

Is Eleni stiekem een Team Rocket lid die afgevaardigd is richting Cyprus?