[FM24] ''...dat zijn onze kleuren!''

[Tim']

Je hebt een mooi lijstje aan spelers binnengehaald. Leuk om net als het 'echte' NEC ook op de Japanse toer te gaan.

[Kevinreijnen]

 

De Tempelier

 

De lucht buiten was zwaar en broeierig die avond, een typisch late oktoberavond in Nijmegen. De bomen hadden hun gouden bladeren laten vallen en het had net geregend, waardoor de straten glommen in het schaarse licht van de lantaarnpalen. Iversen trok de kraag van zijn jas wat verder omhoog en stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij naar de ingang van De Tempelier liep. Het was een kroeg zoals zovelen in de stad, maar deze had iets speciaals voor hem. Het voelde authentiek, ouderwets, een plek waar het voetbal op de lippen van de stamgasten lag en iedereen elkaar kende. Iversen genoot van de anonimiteit die hij hier soms kon vinden, maar vanavond liep dat anders.

Bij binnenkomst gleed zijn blik over de houten bar, vol krassen en sporen van tientallen jaren geschiedenis. De geur van gemorst bier en oude rook hing in de lucht, gemixt met de zachte tonen van zojuist gepolijst hout. Een vleugje muziek speelde zachtjes uit een oude jukebox in de hoek, het geluid van The Rolling Stones vervloog bijna in het geroezemoes van de stemmen.

Alexander stapte naar de bar, gaf een knikje naar de barman, Mart, een man van middelbare leeftijd met een verweerd gezicht en grijzende stoppelbaard. "Een biertje, Mart," zei hij rustig. Mart knikte zonder een woord te zeggen en trok een flesje Hertog open, dat hij met een rustige beweging over de bar schoof. Alexander nam een slok, zijn rug licht tegen de bar leunend terwijl hij de ruimte in zich opnam. Aan de tafels zaten een paar vaste gasten, gezichten die hij vaker zag. Ze speelden kaartspelletjes, gooiden pijltjes of zaten urenlang verzonken in voetbalgesprekken.

Terwijl hij genoot van zijn biertje en de rust, kwam er plotseling een groep van vijf mannen binnen. Hun stemmen waren luid en vrolijk, gehuld in rood-groen-zwarte sjaals van NEC. Het was duidelijk dat ze in een jubelstemming verkeerden, waarschijnlijk door de goede vorm van hun club. Ze bestelden snel hun drankjes en merkten pas toen ze dichterbij kwamen dat Alexander daar stond, nonchalant met zijn biertje in de hand.

De jongste van de groep, een man met een grote bos krullen en een NEC-sjaal strak om zijn nek, keek verrast naar Iversen. "Nee toch… Dat is hem!" fluisterde hij tegen zijn vrienden, die allemaal snel opkeken.
"Jongens, dat is Iversen!" riep een ander, zijn ogen vol ongeloof.

Alexander voelde de ogen van de groep op zich gericht, en hoewel hij graag de avond rustig had willen doorbrengen, kon hij een glimlach niet onderdrukken. Voetbalcoach zijn in een stad als Nijmegen betekende dat je niet altijd onopgemerkt bleef.

"Trainer!" riep een van hen, een stevige man met een baard en een buik die over de rand van zijn spijkerbroek hing. "Mag ik je een biertje aanbieden? Geweldig seizoen tot nu toe, man!" Iversen grinnikte en hief zijn flesje naar de man. "Dank je, maar ik zit nog goed," zei hij vriendelijk.

De mannen sloten zich om hem heen, hun gezichten glunderend van enthousiasme. De krullenkop stapte als eerste dichterbij, zijn hand nerveus door zijn haar halend. "Hoe krijg je het voor elkaar, man? Elf wedstrijden en maar één verloren. Hoe hou je die jongens zo scherp?" Alexander haalde zijn schouders op, nam nog een slok van zijn bier en keek de jongen vriendelijk aan. "Het gaat niet alleen om mij. Het team heeft vertrouwen. Ze weten wat ze kunnen. Na de eerste paar moeilijke wedstrijden hebben we de juiste balans gevonden."

Een van de anderen, een wat oudere man met een lichte bierbuik en een NEC-trui, knikte instemmend. "Ja, ja, ik weet het. Maar dat Champions League-gelijkspel tegen Chelsea, dat was andere koek. We speelden niet slecht, maar hoe hou je dat vol met zo’n selectie? Chelsea, man! Die gasten hebben miljoenen!"

Iversen voelde de trots in zijn borst groeien. Het was waar, Chelsea had een team vol wereldsterren, en toch had NEC standgehouden. "Je moet slimme keuzes maken," legde hij uit. "We weten dat we niet altijd het balbezit kunnen hebben tegen zulke teams, dus we focussen ons op compact spelen. Wanneer we kansen krijgen, moeten we ze benutten. En verdedigend, dat is gewoon werken. Jenson, Yassin en Jonathan zijn echt sterk geworden in de organisatie achterin."
"Ja, ja, die Norbye!" riep de baardman, zijn stem vol bewondering. "Hij was toch een gok? Hij had wat moeite in het begin, toch?"

Iversen knikte, denkend aan de nerveuze eerste maanden van Norbye. "Klopt. Hij had tijd nodig om zich aan te passen aan het niveau. Maar het gaat nu stukken beter. Hij is jong, en dat vergeten mensen soms. Het team groeit met elke wedstrijd, en dat zie je bij jongens als Norbye."

De sfeer in de kroeg werd steeds gemoedelijker, de gesprekken vloeiden moeiteloos over van tactieken naar anekdotes over historische NEC-wedstrijden. De krullenkop wilde echter niet stoppen met vragen stellen. "En die penalty’s in de beker tegen Feyenoord? Wat een stress, hè? Hoe hou je het hoofd koel op zulke momenten?" Iversen lachte. "Stress hoort erbij. Het belangrijkste is om te blijven vertrouwen op het proces. We trainen veel op zulke momenten. En Moslih... die jongen is ijskoud. Hij gaf geen krimp bij die laatste penalty."

De oudere man met de NEC-trui leunde nu ook tegen de bar, zijn ogen glinsterend van trots. "Wat een seizoen, Iversen. Twee gelijke spelen, één verlies en acht keer winst. En dan nog die Champions League-wedstrijden. Kopenhagen, Villarreal, Chelsea. Hoe hou je die focus?" Alexander voelde de warmte van de complimenten, maar bleef nuchter. "Het seizoen is lang. We hebben nog veel werk te doen. Maar de jongens zijn hongerig. Ze willen meer."

De avond ging verder, het bier vloeide en de gesprekken werden dieper. De fans vroegen naar zijn persoonlijke leven, of hij tijd had om met zijn dochtertje Luna door te brengen, hoe hij zijn balans vond tussen werk en privé. Iversen glimlachte en vertelde over zijn reizen met Laura, over hun recente trip naar Japan en hoe hij daar zelfs nieuwe talenten had gescout. De fans hingen aan zijn lippen, maar hij wist ook dat dit de momenten waren die hen lieten zien dat hij niet alleen een coach was, maar een mens, net als zij.

Toen de avond eindigde en de fans hem vriendelijk gedag zeiden, bleef Alexander even in stilte achter bij de bar. Mart veegde de bar schoon, knikte naar hem en gaf hem een laatste biertje. Iversen nam een laatste slok en voelde de kalmte weer over zich heen komen. Het seizoen was nog lang, maar hier, in De Tempelier, voelde hij de steun van de stad. En dat was alles wat hij nodig had.

 

Spoiler

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius @Nom de Guerre @Total Football @Kyrill @Michaelinho* @jeffrey koole

Het seizoen is voor Iversen weer voortvarend begonnen! De fans lopen met Iversen weg, niet gek na zijn prestaties de afgelopen jaren. De nieuwe spelers worden langzaamaan ingepast in het systeem en krijgen de tijd om te wennen. Echter, er staan veel (én belangrijke) wedstrijden op het programma. Na drie wedstrijden - met drie punten als resultaat - staan de Nijmegenaren op een 26e plek: een plek die geen recht geeft op de volgende ronde. 

 

[Tim']

De steun van de stad, dat komt in Nijmegen wel goed meestal. En zeker als je prestaties zo goed zijn! De keerzijde van de bekendheid en populariteit: je bent je anonimiteit kwijt. Goede kroeg trouwens, alleen een beetje een matige bierkaart. Weinig nieuws toen ik er de vorige keer was

[Djurovski]

Leuke aanwinsten hoor. En de prestaties blijven heerlijk in het nieuwe seizoen 

[Marius]

Leuk om zo'n avond door te brengen met de fans terwijl het sportief ook weer meer dan prima loopt.

[Kevinreijnen]

 

''Warme'' winterdagen

 

De lucht buiten was helder en fris, het soort winterdag waarop de kou in je gezicht beet zodra je naar buiten stapte. Het weer waarvan je vingers pijn gingen doen wanneer je weer je heerlijk warme huis binnenkomt. In huize Iversen waren de kerstdagen net voorbij en de warmte van de feestdagen hing er nog in de lucht. Het huis was gevuld met de geur van dennennaalden en versgebakken koekjes, een erfenis van Laura’s liefde voor alles wat met Kerstmis te maken had. De kerstboom stond nog steeds pronkend in de hoek van de woonkamer, vol glinsterende ballen en twinkelende lichtjes. Luna, nu bijna twee, dartelde vrolijk door de kamer, haar wangen rozig van opwinding, terwijl haar grootvader met een glimlach naar haar keek vanaf de grote leren stoel bij het raam.

 

Alexander, bewust van het cruciale gesprek dat later die dag zou plaatsvinden, probeerde zich te ontspannen. Zijn vader, een stille man met grijze haren en een bezonnen blik, was nog even op bezoek voor de feestdagen. Terwijl Luna zich om hem heen wikkelde in haar onschuldige spel, keek hij af en toe op naar zijn zoon. De stilte tussen hen was vertrouwd, gevuld met wederzijds begrip zonder woorden.

 

Laura kwam de keuken uit met een schaal vol versgebakken broodjes en zette deze op tafel. “Zo, tijd om te eten,” zei ze met een glimlach, haar ogen kort naar Alexander gericht. Ze voelde zijn gespannen energie, maar zei er niets over. Ze wist dat het belangrijk was wat er die middag zou gebeuren, maar ze wist ook dat hij het onder controle had. Dat had hij altijd.

De ochtend was rustig, gevuld met het lachen van Luna en het zachte mompelen van Alexander en zijn vader, die praatten over vroegere tijden en voetbal. Maar in Alexanders hoofd gonsde het gesprek dat zou plaatsvinden. Een gesprek waar veel van afhing.

Goed of slecht nieuws?

Later die middag stapte Alexander het kantoor binnen, waar Marcel Boekhoorn, Carlos Aalbers en Wilco van Schaijk al op hem wachtten. Het was een luxueuze, minimalistisch ingerichte ruimte, met grote ramen die uitzicht boden op het veld van de Goffert. Een grijze lucht hing laag boven het stadion, maar binnen was de sfeer warm en verwachtingsvol.

 

Marcel Boekhoorn, altijd joviaal en energiek, stond op toen Iversen binnenkwam. “Alexander, goed je te zien, jongen!” Hij gaf hem een stevige handdruk en klopte hem op de schouder. Carlos Aalbers zat al in de leren stoel naast hem, met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht, terwijl Wilco van Schaijk op een wat afstandelijke maar professionele manier knikte.

“Ga zitten, Alexander,” zei Wilco, zijn ogen serieus maar vriendelijk. “We hebben veel te bespreken.”

 

Iversen ging zitten en voelde de druk van de situatie op zijn schouders rusten. Ondanks de recente successen, het kampioenschap in zicht en de prestaties in de Champions League, voelde hij altijd die onderhuidse spanning die elke coach kende. Eén verkeerde stap, één slechte maand en alles kon veranderen.

 

“Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen,” begon Wilco, terwijl hij een blik wisselde met Marcel. “We zijn enorm tevreden met je werk. Het team draait fantastisch, bovenaan in de competitie en we doen nog steeds mee in Europa. De sfeer binnen de club is geweldig en dat is grotendeels dankzij jou.”

 

Marcel, altijd een man van actie, nam het over. “We willen je contract verlengen, Alexander. Tot 2031. Je hebt bewezen dat je de juiste man op de juiste plaats bent.”

 

Alexander voelde een golf van opluchting door zich heen spoelen, maar hij liet zijn gezicht in de plooi. Hij was een professional en hoewel dit geweldig nieuws was, wist hij dat er nog veel werk aan de winkel was. “Dat is geweldig nieuws,” zei hij met een glimlach. “Maar we moeten het seizoen afmaken. Het is pas halverwege, en er komen nog zware wedstrijden aan.”

 

Carlos Aalbers knikte instemmend. “Dat klopt. Maar we geloven in je visie en in het team dat je hebt opgebouwd. We staan waar we nu staan dankzij jouw aanpak.”

 

Ze spraken verder over de toekomst van de club, over mogelijke versterkingen en de lange termijnvisie. Het verlies tegen TOP Oss in de beker kwam ter sprake, maar werd snel afgedaan als een ongelukkige uitschieter in een verder fantastisch seizoen. De focus lag nu op de competitie en Europa.

Presteren kun je leren

Het seizoen was boven verwachting verlopen. In oktober stond NEC nog op de tweede plek, maar door een sterke reeks van overwinningen was de ploeg nu opgeklommen naar de eerste positie in de Eredivisie. Al sinds speelronde dertien stond de ploeg daar, vastberaden om dit seizoen een historische prestatie neer te zetten.

 

In de Champions League was de reis uitdagend geweest, maar zeker niet zonder hoop. NEC had zich kranig geweerd tegen Europese grootmachten. Het gelijkspel tegen Roma (2-2) en de winst tegen Galatasaray (3-0) hadden de ploeg in de race gehouden, ondanks het verlies tegen Gladbach (1-2). Na zes speelronden stonden ze op een respectabele 21e positie op de ranglijst, maar de zware duels tegen Real Madrid en Bayer Leverkusen in het verschiet maakten duidelijk dat de Knock-Outs nog geen zekerheid waren.

Josué Lucas

Ondertussen stond er ook versterking voor de toekomst klaar. Josué Lucas, een jonge Braziliaan, was eerder al vastgelegd, maar nu pas oud genoeg om zich bij het team te voegen. Zijn komst had veel opwinding teweeggebracht binnen de club. De jonge middenvelder, afkomstig van het bescheiden Pouso Alegre, was een ruw talent dat nu de kans kreeg om te schitteren in Europa.

 

De introductie van Josué in Nijmegen was warm en uitbundig. . De jonge Braziliaan, zichtbaar nerveus maar opgetogen, werd verwelkomd met een rood-groene sjaal van NEC. Zijn ogen glinsterden van opwinding toen hij zijn nieuwe thuis zag.

 

De officiële presentatie vond plaats in het stadion, waar hij voor het eerst het veld betrad in zijn nieuwe tenue. Het was een moment van trots voor zowel hem als de club. Het publiek zou nog even moeten wachten voordat ze hem in actie zouden zien, maar de verwachtingen waren hoog.

De afsluiting van het gesprek

Terug in het kantoor keek Alexander om zich heen naar de gezichten van de mannen die vertrouwen in hem stelden. “Bedankt voor het vertrouwen,” zei hij, oprecht. “We gaan er alles aan doen om dit seizoen af te maken zoals het hoort.”

Marcel glimlachte breed. “Daar twijfelen we niet aan, Alexander. Op naar nog meer succes.”

 

Met dat en een nieuwe toekomst tot 2031 in het vooruitzicht, verliet Alexander het kantoor. Buiten begon het zachtjes te sneeuwen. De witte vlokken dwarrelden als een warme deken neer over de stad en terwijl Alexander terugliep naar zijn auto, voelde hij de verantwoordelijkheid op zijn schouders, maar ook de vastberadenheid. De kerstperiode had hem weer laten beseffen wat echt belangrijk was: zijn familie, zijn team en de trots van de stad Nijmegen.

 

 

Spoiler

Op 10-10-2024 om 16:55 zei Tim':

De steun van de stad, dat komt in Nijmegen wel goed meestal. En zeker als je prestaties zo goed zijn! De keerzijde van de bekendheid en populariteit: je bent je anonimiteit kwijt. Goede kroeg trouwens, alleen een beetje een matige bierkaart. Weinig nieuws toen ik er de vorige keer was

 

@Tim' De Nijmeegse driekleur staat sinds een aantal jaren steevast achter de ploeg. Met deze enorme successen worden zelfs de tegenvallende resultaten, zoals in de beker, weggelachen alsof het allemaal toch niet uitmaakt!

 

22 uur geleden zei Djurovski:

Leuke aanwinsten hoor. En de prestaties blijven heerlijk in het nieuwe seizoen 

 

@Djurovski Het is een stel goede jongens, ze hebben nog steeds niet allemaal hun debuut kunnen maken. Sommige spelers hebben al kort mogen ruiken aan het eerste elftal. Enkel Klappert en Kovacevic maken veel minuten in de hoofdmacht, Al Clark heeft helaas een groot deel van het lopende seizoen met een blessure moeten toekijken... 

 

20 uur geleden zei Marius:

Leuk om zo'n avond door te brengen met de fans terwijl het sportief ook weer meer dan prima loopt.

 

@Marius Het is de Nijmeegse, of beter gezegd Wijchens, nuchterheid die Iversen niet naast zijn schoenen laat lopen. Hij is nooit te groot om tijd te maken voor zijn fans, gezien het feit hij vroeger ook idolaat was van coaches van NEC. 

 

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius @Nom de Guerre @Total Football @Kyrill @Michaelinho* @jeffrey koole

 

[Kyrill]

Geweldig nieuws. Helemaal terecht!!

[Tim']

Hoe wil je de kerstdagen nog beter invullen dan zo'n mooi gesprek? Alexander kan rustig genietend het nieuw jaar ingaan en hopelijk is er dan nog een stunt mogelijk in de CL.

[Marius]

Die contractverlenging is natuurlijk meer dan dik verdiend!

[Djurovski]

Altijd zuur dat een aanwinst een tijd eruit ligt al opent dat wel deuren voor anderen. Mooi dat je nog altijd mee doet in Europa 

[Kevinreijnen]

 

Nieuwe aanwas

 

Iversen stond aan de zijlijn van het trainingsveld, het kunstgras kraakte zacht onder zijn voeten terwijl hij zijn blik over het veld liet glijden. Zijn handen rustten losjes in de zakken van zijn NEC-jack en hij keek met een intense concentratie naar de spelers die voor hem in actie waren. Het was een oefenwedstrijd van het hoogst aangeschreven jeugdelftal van de club, een gelegenheid om het jonge talent van dichtbij te observeren. Alexander had zijn ogen - vooral - gericht op één speler: Kristinn Kristjánsson, de zestienjarige centrale verdediger die zich in korte tijd als een van de meest veelbelovende talenten had laten zien.

 

Kristinn had iets magnetisch. Terwijl de rest van het team zich druk maakte om de bal, leek hij zich te bewegen alsof hij elk moment in slow motion analyseerde. Zijn lichaam was slank maar sterk, zijn bewegingen vloeiend en zonder overbodige stappen. Hij zette een tackle in met een precieze timing, ving de bal op en keek onmiddellijk naar voren om het spel op te bouwen. Zijn ogen, scherp en gefocust, scanden het veld als een ervaren strateeg. Alexander was onder de indruk; dit was geen jongen die overrompeld raakte door het tempo van het spel, maar iemand die het tempo bepaalde.

De Eendracht

Het trainingscomplex was doordrongen van een serene concentratie. De klanken van korte, scherpe aanwijzingen van de jeugdtrainer mengden zich met het geluid van balcontacten. Het was geen drukte, maar eerder een rustige energie die het complex vulde. Alexander observeerde nauwgezet, zijn adem langzaam zichtbaar in de koude lucht terwijl hij met zijn handen nog dieper in zijn zakken kroop.

 

Na een korte spelsituatie waarin Kristinn een slimme interceptie maakte, fluisterde de assistent-jeugdtrainer, die naast Alexander stond, hem toe: “Deze jongen heeft het echt, hè? Hij weet precies wanneer hij moet instappen en wanneer hij moet wachten.”

 

Alexander knikte, zonder zijn blik van Kristinn af te wenden. “Hij speelt met een volwassenheid die je zelden ziet op zijn leeftijd. Hij heeft dat instinct, dat gevoel voor positie. We moeten hem goed begeleiden, want hij kan een belangrijke rol gaan spelen in de toekomst van deze club.”

 

Terwijl hij dat zei, zag hij hoe Kristinn opnieuw een pass onderschepte en met een kalme, zelfverzekerde beweging de bal naar een middenvelder speelde. De beweging was sierlijk en efficiënt, alsof hij precies wist wat hij deed zonder erover na te denken.

Herhaling van een sprookje?

Terwijl de jeugdwedstrijd doorging, gingen Alexanders gedachten terug naar de recente prestaties van het eerste elftal. Het waren bizarre, maar vooral onvergetelijke maanden geweest voor NEC. Eerst was er de teleurstelling in de Goffert, waar Napoli met 2-3 te sterk bleek. Een pijnlijke nederlaag, maar eentje die hen niet uit het veld sloeg. De returnwedstrijd in Napels had alles veranderd. NEC speelde zonder angst, zonder terughoudendheid en overrompelde de Italiaanse grootmacht met een verbluffende 4-0 zege. Alexander herinnerde zich nog hoe hij na die wedstrijd sprakeloos was, hoe de fans hun adem inhielden totdat het laatste fluitsignaal klonk en het stadion in een orkaan van vreugde en ongeloof explodeerde.

 

De euforie hield echter niet lang aan. Manchester City was de volgende tegenstander  en ondanks een bewonderenswaardige inspanning van zijn team, bleek de Engelse kampioen uiteindelijk te sterk. Over twee wedstrijden werd het 3-6, met City die hun superieure aanvalskracht tentoonstelde. Maar Alexander voelde geen teleurstelling, alleen maar trots. Zijn team had gestreden en een statement gemaakt; ze waren niet zomaar een deelnemer, ze waren een uitdager.

 

In de competitie waren de zaken niet minder intens. NEC stond na de winterstop lang bovenaan, maar Ajax had langzaam het initiatief overgenomen. Toch was de titelstrijd verre van beslist. NEC stond op de tweede plek, op gelijke hoogte - maar met een minder doelsaldo - met de Amsterdammers en iedereen wist dat elke wedstrijd nu van levensbelang was. Het zou een race naar de finish worden en Alexander voelde die spanning elke keer als hij het veld opstapte.

Kristinn

De oefenwedstrijd liep ten einde en Alexander liep het veld op terwijl de spelers hun laatste inspanningen leverden. Kristinn stond iets buiten de groep, zijn handen op zijn knieën terwijl hij naar adem hapte na een lange sprint. Zijn ogen stonden helder, maar er lag een lichte vermoeidheid op zijn gezicht. Alexander stapte naar hem toe, Kristinn keek op, verrast door de benadering van de hoofdtrainer.

 

“Kristinn,” begon Alexander, zijn stem vriendelijk maar direct. “Je hebt vandaag laten zien waarom je hier hoort. Ik zie de manier waarop je beweegt, hoe je denkt op het veld. Dat is niet iets wat je kunt leren, dat zit in je.”

Kristinn rechtte zijn rug en knikte, nog steeds enigszins buiten adem. “Dank u, trainer. Ik probeer gewoon mijn best te doen.”

 

“Blijf dat doen,” vervolgde Alexander. “En als je dat kunt blijven combineren met het leren van je coaches, dan zie ik een toekomst voor je in het eerste team. Misschien eerder dan je denkt.”

Een licht van opwinding schoot door Kristinns ogen. Het was duidelijk dat hij verrast was door het directe compliment, maar hij bleef kalm en knikte opnieuw. “Ik zal mijn best blijven doen.”
 

De sfeer op De Eendracht bleef rustig toen de spelers van het veld af liepen en zich naar de kleedkamers begaven. Basisschoolkinderen vormden een soortement mierennest rondom de jonge talenten van de Nijmegen Eendracht Combinatie, maar Alexander bleef nog even staan, kijkend naar de langzaam uitdovende activiteit op het veld. Hij wist dat de komende maanden cruciaal zouden zijn, niet alleen voor zijn team, maar ook voor spelers zoals Kristinn, die misschien wel de volgende grote stap zouden maken.

 

Toen hij uiteindelijk richting het clubgebouw liep, kwamen er gedachten in hem op over de uitdagingen die nog zouden komen. De competitie zou een bloedstollende finale worden met Ajax, een strijd om elke centimeter van het veld. In Europa hadden ze zichzelf opnieuw op de kaart gezet met die legendarische avond in Napels, maar nu moesten ze dat momentum zien vast te houden, zelfs als de tegenstand zwaarder werd. En met talenten zoals Kristinn in de rangen, wist Alexander dat er hoop was.

 

Terwijl hij de deuren naar het clubgebouw opende, voelde hij de koude lucht zijn gezicht verlaten. Binnen wachtte de warmte, het licht en de energie van een club die klaar was om elke uitdaging aan te gaan. Alexander glimlachte, wetend dat ze nog lang niet klaar waren.

 

Spoiler

Op 11-10-2024 om 17:25 zei Kyrill:

Geweldig nieuws. Helemaal terecht!!

 

Op 11-10-2024 om 20:18 zei Marius:

Die contractverlenging is natuurlijk meer dan dik verdiend!

@Kyrill @Marius Gelukkig denkt iedereen binnen de club er ook zo over en met de prestaties in Europa én de competitie, voelt iedereen in het Nijmeegse dat er een voortvarende toekomst in het verschiet ligt.

 

Op 11-10-2024 om 19:07 zei Tim':

Hoe wil je de kerstdagen nog beter invullen dan zo'n mooi gesprek? Alexander kan rustig genietend het nieuw jaar ingaan en hopelijk is er dan nog een stunt mogelijk in de CL.

 

@Tim' Het mocht al een stunt heten dat wij de Napolitanen aan de kant wisten te schuiven. Helaas waren de Citizens een maatje te groot voor de Nijmeegse equipe. 

 

Op 11-10-2024 om 20:34 zei Djurovski:

Altijd zuur dat een aanwinst een tijd eruit ligt al opent dat wel deuren voor anderen. Mooi dat je nog altijd mee doet in Europa 

 

@Djurovski De beste man moet tot op heden helaas al 8 volledige weken voetbal verstek laten gaan... Tevens heeft hij, met slechts twee assists, ook zijn waarde nog niet echt weten prijs te geven wanneer hij wel ''fit'' was...
 

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius @Nom de Guerre @Total Football @Kyrill @Michaelinho* @jeffrey koole

 

[Kyrill]

Mooie comeback op Napoli,niks mis met verliezen tegen City. Vooral mooi talent die Kristianjsen benieuwd hoe ir zich ontwikkeld komende tijden.

[Marius]

Op dat Europees parcours mag je trots zijn. 

[Djurovski]

Van city verliezen is geen schande. Komt zo te lezen een prima talent door

[Kevinreijnen]

 

Apotheose van heb ik jou daar

 

Het was een zinderende zondagmiddag, de dag waar iedereen in Nijmegen en Amsterdam naar had uitgekeken. De spanning hing in de lucht alsof er een storm op het punt stond los te barsten. In de studio van ESPN zaten Jan-Joost van Gangelen en Kenneth Perez klaar, gehuld in strak gesneden pakken, met voor hen tafels vol statistieken, papieren en tablets. De studio was sfeervol verlicht, de camera's draaiden geruisloos, de grote schermen op de achtergrond toonden beelden van fans die zich verzamelden in de stadions van Sittard en Almelo. Het was tijd voor de laatste speeldag van het seizoen: alles was nog mogelijk.

Voorbeschouwing op ESPN

Jan-Joost leunde iets naar voren, zijn ogen oplichtend van opwinding. "Welkom allemaal bij deze absolute apotheose van het Eredivisie-seizoen! We staan op het punt een historisch spannende middag te beleven. NEC en Ajax, beide op 80 punten, vechten vandaag om de titel. Het doelsaldo is in het voordeel van Ajax, dus NEC zal meer punten moeten halen dan Ajax om zich kampioen te mogen noemen."

 

Kenneth Perez knikte instemmend en schoof zijn bril iets verder op zijn neus. "Kijk Jan-Joost, dit wordt een tactisch schaakspel op twee borden. NEC heeft het hele seizoen gevochten, maar het is opmerkelijk dat hun topscorer, Amar Pasic, slechts negen doelpunten heeft gemaakt. Daarentegen scoort Ajax-middenvelder Sivert Mannsverk, vooral dankzij zijn vijf rake penalty’s, maar liefst vijftien keer."

 

Op het scherm verschenen statistieken die de twee teams vergeleken: 84 doelpunten voor beide teams, maar het verschil lag in de defensie. Ajax had slechts 18 tegentreffers gekregen, terwijl NEC er 35 moest slikken. Jan-Joost wees naar het scherm. "Kenneth, als we puur naar deze cijfers kijken, zou je denken dat Ajax het vandaag zou moeten afmaken. Maar voetbal is geen spel van statistieken alleen, vandaag moet alles op het veld gebeuren."

 

De camera zoomde langzaam in op Kenneth, die zijn handen samenbracht alsof hij een gebed deed. "Het kan een spektakel worden. NEC speelt uit tegen Heracles in het Erve Asito, Ajax gaat op bezoek bij Fortuna Sittard. Het wordt zenuwslopend voor beide ploegen en hun fans."

Het startschot

De camera’s schakelden over naar het Erve Asito, waar NEC-spelers aan het opwarmen waren. Alexander stond langs de zijlijn, zijn blik strak, maar hij had een rustige uitstraling. Hij droeg een donkere trenchcoat en zijn handen waren stevig in de zakken gestoken. Terwijl zijn team zich klaarmaakte, nam hij een moment om over het veld te kijken en het immense belang van de wedstrijd in zich op te nemen.

 

De fluit klonk en de bal ging aan het rollen. De eerste minuten voelden gespannen, maar NEC begon direct fel, alsof ze het lot zelf bij de keel wilden grijpen. Al snel kwam het eerste doelpunt: Amar Pasic ontving de bal, draaide zich vrij en schoot koelbloedig de 0-1 binnen in de vierde minuut. Hij rende naar de zijlijn en schreeuwde het uit, de vreugde op zijn gezicht bijna tastbaar.

 

Nog geen vier minuten later kwam Jonathan Norbye omhoog na een schitterende corner en knikte de bal tegen de touwen. De NEC-bank sprong op, Alexander hief zijn armen de lucht in, je kon het geroezemoes van de commentatoren horen boven het gejuich van de fans: "NEC neemt hier een droomstart!"

 

Heracles was in shock en in minuut 11 kreeg NEC een penalty na een lompe tackle. Dirk Proper bleef ijzig kalm en schoot de 0-3 binnen. De fans van NEC, in hun kampioenskloffie, konden hun geluk niet op. Binnen 11 minuten hadden ze een voorsprong waar niemand op durfde te hopen.

Het Eerste Doelpunt in Sittard

Ondertussen flitsten de beelden naar het Fortuna Sittard Stadion. Ajax had het overwicht en na 18 minuten maakte Richarlison, na een flitsende aanval, de 0-1 voor de Amsterdammers. Het was een rustig tikje in de hoek van het net, een doelpunt dat als een mokerslag aankwam voor de hoopvolle NEC-fans die de beelden zagen op de schermen in het Erve Asito.

 

In Almelo begonnen de spelers zich zorgen te maken, maar Alexander bleef kalm en moedigde zijn team aan om de focus te behouden. “Blijf spelen zoals je begonnen bent, jongens. Dit is onze kans.”

Het Kwintet

Met briljante aanvallen en sterk verdedigen bleef NEC domineren. Holmen voegde in de 22e minuut de vierde treffer toe, waarna Raul Iordache na 39 minuten een perfecte voorzet van Pasic afrondde. Het was 5-1 bij rust, nadat Brian de Keersmaecker in de 31e minuut nog een tegendoelpunt had gemaakt voor Heracles. De sfeer was uitbundig, maar er heerste tevens spanning, de NEC-fans zongen uit volle borst, hun stemmen schor van vreugde.
 

Na de rust ging het licht iets uit voor NEC toen Calvin Verdonk met een harde tackle in de 58e minuut rood kreeg. Een speler minder, maar een voorsprong die nauwelijks meer te verliezen leek. Alexander bewoog zich langs de zijlijn, zijn schouders breed, zijn ogen scherp. “Compact blijven, rustig spelen,” schreeuwde hij naar zijn team. “We staan er goed voor!” NEC wist er, na 85 minuten spelen, zelfs 

 

In Sittard had Ajax inmiddels de 1-2 gescoord dankzij Kristjan Asllani. Maar de wedstrijd kantelde in minuut 87: Kian Fitz-Jim - de oud-Ajacied, dit jaar transfervrij overgekomen naar Midden- dan wel Zuid-Limburg - prikte de gelijkmaker binnen voor Fortuna Sittard. 2-2! Jan-Joosts stem barstte bijna uit zijn keel van opwinding: "WAT EEN MOMENT! Kian Fitz-Jim zorgt ervoor dat NEC nu weer virtueel op de eerste plek staat!"

Het Eindsignaal

Het was een zenuwslopende laatste fase in beide wedstrijden. In Almelo speelde NEC gecontroleerd de wedstrijd uit, ondanks de numerieke minderheid. De 5-1 voorsprong voelde veilig, maar de ogen van elke supporter waren op hun telefoons gericht, de spanning bijna ondraaglijk. Door het kijken naar de stand op teletekst, miste een groot deel van de meegereisde supporters de tegengoal 5-2. Uiteindelijk kwam het verlossende eindsignaal: 6-3 winst voor NEC.

 

Alexander liet zijn schouders zakken en sloot zijn ogen even, alsof hij een moment rust vond in de chaos om hem heen. Maar toen hoorde hij het, een gebrul uit het publiek dat ongekend was. Het was niet alleen voor de overwinning in Almelo. Ajax had niet gewonnen en dat betekende dat NEC, tegen alle verwachtingen in, opnieuw kampioen was geworden.

 

De vreugde was niet te beschrijven. Spelers en staf vlogen elkaar in de armen, Iversen werd haast bedolven onder het enthousiasme van zijn team. Het was een seizoen geweest vol spanning, strijd en onverwachte wendingen, maar op deze laatste dag hadden ze het wederom geflikt. NEC was opnieuw de kampioen van Nederland.

 

Spoiler

 

19 uur geleden zei Kyrill:

Mooie comeback op Napoli,niks mis met verliezen tegen City. Vooral mooi talent die Kristianjsen benieuwd hoe ir zich ontwikkeld komende tijden.

 

@Kyrill De beste man heeft helaas zijn debuut nog niet kunnen maken, maar heeft al wel een aantal weken mogen meetrainen met het eerste en het B-elftal. 

 

13 uur geleden zei Marius:

Op dat Europees parcours mag je trots zijn. 

 

Het is zeker een Europees avontuur geweest om trots op te zijn! Een jaar om niet gauw te vergeten.

 

@Marius

 

2 uur geleden zei Djurovski:

Van city verliezen is geen schande. Komt zo te lezen een prima talent door

 

@Djurovski Absoluut geen schande, hopelijk kunnen we komend seizoen iets dichter in de buurt van de Europese grootmachten komen! 

 

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius @Nom de Guerre @Total Football @Kyrill @Michaelinho* @jeffrey koole

 

[Djurovski]

Daar gaan heel wat vlaaien naar Sittard gok ik zo

[Marius]

Heerlijke apotheose natuurlijk! Zo smaakt een titel nog zoeter!

[Nom de Guerre]

Doe maar puddingkruimelvlaai  

[Kyrill]

Geweldig die Fortuna spelers! En heerlijk dat je zelf met 6-3 wint, gefeliciteerd met weer de landstitel <3  

[Kevinreijnen]

 

Tabloids: Waarheid of Waanzin? 

 

Daar waar het seizoen van NEC scheen als felle zonnestralen, was het nu een aardedonkere ochtend. Donkere wolken hingen laag, alsof ze de warmte van de zomerdag gevangen hielden en het dorp in een verstikkende greep namen. Het was een zaterdagochtend, en Alexander stond voor het huis van zijn vader. Hij keek omhoog naar de gevel die er, op wat vers afgebladderde verf na, precies hetzelfde uitzag als in zijn jeugd. Het gaf hem een gevoel van veiligheid, een ankerpunt na alle turbulente weken waarin zijn naam door de Engelse tabloids werd gegooid.

 

Binnen was de sfeer knus. De gordijnen hielden het licht van de straatlantaarns net buiten, terwijl er een zachte geur van vers gezette koffie door het huis trok. Zijn vader zat in zijn gebruikelijke fauteuil, een comfortabele stoel die inmiddels de contouren van zijn lichaam had aangenomen. Zijn zus zat op de bank met haar benen onder zich gevouwen, haar ogen scherp en geïnteresseerd. Alex nam plaats op een houten stoel aan de keukentafel, het meubelstuk waar ontelbare gesprekken waren gevoerd en beslissingen werden genomen.

 

"Nou, jongen," begon zijn vader, terwijl hij zijn koffie voorzichtig roerde, "heb je er al uit kunnen komen?" Zijn stem was rustig, maar zijn ogen verraadden een lichte bezorgdheid. De vraag hing in de lucht als een zwaard dat nog moest vallen. Alex leunde achterover, zuchtte en staarde even uit het raam naar de tuin, waar de oude schommel nog steeds aan de boom hing.

 

"Manchester United, hè?" zei zijn zus met een lichte grijns. "Ik bedoel, dat is niet niks. En ik weet hoe erg je altijd een keer naar Engeland wilde." Ze probeerde luchtig te klinken, maar haar nieuwsgierigheid was oprecht.

 

Alex schudde zijn hoofd en liet zijn handen door zijn donkerblonde haar glijden. "Het is inderdaad niet niks," antwoordde hij, met een glimlach die zijn vermoeidheid niet helemaal kon verbergen. "Maar het voelt... niet goed. Ze hebben me veel geboden, maar ik wil niet weg bij NEC. Niet nu." Zijn stem werd zachter en hij keek zijn vader recht aan. "Ik heb hier iets opgebouwd, iets moois. Deze jongens, ze hebben potentie. En ik geloof echt dat we nog iets speciaals kunnen neerzetten."

Zijn vader zette zijn kopje neer en vouwde zijn handen in elkaar, zijn blik vastberaden. "Jij moet doen wat goed voelt, Alex. Geld en roem, dat komt en gaat. Maar als je hier gelukkig bent, als je nog werk te doen hebt in Nijmegen, dan moet je dat niet opgeven."

 

Alex knikte langzaam, zijn ogen glanzend. "Het is niet alleen dat. Manchester United... het is een droomclub voor velen, maar niet voor mij. Als ik ooit naar Engeland ga, is het naar Liverpool. Dat weet ik al sinds ik een kind was." Zijn stem brak bijna bij het uitspreken van die woorden. Hij voelde zich ontladen, alsof hij een geheim had gedeeld dat hij al jaren verborgen hield.

 

Zijn zus keek hem aan met een mengeling van verbazing en trots. "Liverpool? Waarom heb je dat nooit eerder verteld?" vroeg ze zachtjes.

 

"Ik weet het niet. Misschien omdat het zo ver weg leek. Alsof het niet echt kon. Maar nu is alles veranderd, en ik weet dat ik daar ooit wil zijn. Maar niet nu." Hij boog voorover, legde zijn handen op de tafel en keek zijn zus en vader indringend aan. "Ik wil blijven werken met Amar, Yassin en Kodai. En die nieuwe jongens uit de jeugd, er zit zoveel potentie in hen. Als ik nu wegga, geef ik dat op. En dat kan ik niet."

 

Ze bleven nog uren praten, maar het voelde voor Alex alsof er een last van zijn schouders was gevallen. De gesprekken waren warm, vol herinneringen aan vroeger en tegen de tijd dat hij weer buiten stond, voelde hij zich lichter. Hij pakte zijn tas op en begon langzaam door zijn oude buurt te lopen. Kinderen speelden op straat, hun stemmen echoënd tussen de huizen en her en der werd hij herkend. Kleine jongetjes en meisjes kwamen op hem af gerend met een verwachtingsvolle blik. "Meneer Iversen! Mag ik een handtekening?" vroegen ze, hun ogen wijd open van opwinding.

 

Alex glimlachte breed en nam de tijd om handtekeningen uit te delen. Hij knielde voor een klein jongetje met een rood-groen-zwart NEC-shirt en schreef zijn naam zorgvuldig op het witte stuk stof van de '9' op de rug. "Blijf oefenen, oké? Misschien speel jij hier over een paar jaar ook," zei hij bemoedigend.

 

"Dat hoop ik, meneer!" antwoordde de jongen, zijn glimlach zo stralend dat Alex er even stil van werd. Hij voelde zijn telefoon in zijn zak trillen, maar besloot het te negeren. Dit moment, deze simpele vreugde, wilde hij even niet onderbreken.

 

Hij liep verder en kwam uiteindelijk uit bij een oud huis, waar een man met een ietwat nerveuze glimlach op de stoep stond. Fredrik, zijn oude vriend van de basisschool, stond daar, zijn handen diep in de zakken van zijn spijkerbroek gestoken. "Lang niet gezien, Alex," zei hij zachtjes, alsof hij zichzelf ervan moest overtuigen dat dit echt gebeurde.

"Fred! Hoe is het met je?" Alex liep op hem af en omhelsde hem stevig. Fredrik was altijd een timide jongen geweest, maar er was iets veranderd. Zijn blik was zelfverzekerder, hoewel zijn ogen nog steeds diezelfde bescheidenheid uitstraalden.

 

"Goed," antwoordde Fredrik, en hij haalde zijn schouders op. "Ik werk nu in de IT, maar ik heb iets anders opgepakt. Iets wat jij misschien wel interessant vindt." Hij glimlachte geheimzinnig en liet een korte stilte vallen voordat hij verder ging. "Ik heb een trainerscursus gevolgd."

 

Alex trok zijn wenkbrauwen op, verrast. "Een trainerscursus? Jij?" Hij lachte, niet spottend, maar verbaasd en enthousiast. "Dat is geweldig, Fredrik! Waarom heb je dat gedaan?"

 

Fredrik keek naar de grond, alsof hij zijn woorden zorgvuldig wilde kiezen. "Nou, ik zag jou op tv en het bracht iets bij me naar boven. Ik dacht altijd dat je iets heel bijzonders deed, Alex. En ik vroeg me af, misschien kan ik ook iets betekenen voor jonge spelers, net zoals jij doet. Ik wil niet zeggen dat ik een toptrainer wil worden, maar... ik wil het proberen." Zijn stem was zacht, bijna verlegen, maar de passie die erdoorheen klonk, was onmiskenbaar.

 

Alex legde een hand op Fredriks schouder en kneep er zachtjes in. "Dat vind ik echt fantastisch om te horen. Het maakt niet uit hoe ver je komt, het feit dat je het probeert, dat is alles wat telt." Hij keek Fredrik aan, met een warme blik in zijn ogen. "En wie weet, misschien werk je ooit bij NEC. Er is altijd plek voor mensen met passie."

 

De zon begon langzaam onder te gaan en de straten van Wijchen vulden zich met een zachte, oranje gloed. Alex en Fredrik bleven nog even praten, herinneringen ophalen aan vroeger en dromen delen over de toekomst. Alex voelde zich opnieuw verbonden met zijn verleden, zijn wortels dieper dan ooit verankerd in deze buurt. De keuze om bij NEC te blijven voelde meer dan goed. Het voelde, wederom, als thuiskomen. Helemaal met de hereniging met zijn boezemvriend: Fredrik. 

 

Spoiler

Op 13-10-2024 om 20:53 zei Djurovski:

Daar gaan heel wat vlaaien naar Sittard gok ik zo

 

@Djurovski Enkel vlaai zal niet genoeg zijn om de dank uit te spreken richting hen! 

 

13 uur geleden zei Marius:

Heerlijke apotheose natuurlijk! Zo smaakt een titel nog zoeter!

 

12 uur geleden zei Nom de Guerre:

Doe maar puddingkruimelvlaai  

@Marius Zoeter dan de puddingkruimelvlaai die richting Sittard, en @Nom de Guerre, is gegaan! 

 

8 uur geleden zei Kyrill:

Geweldig die Fortuna spelers! En heerlijk dat je zelf met 6-3 wint, gefeliciteerd met weer de landstitel <3  

 

@Kyrill Dankjewel! Niet meer verwacht, nadat Ajax een goede seizoenshelft draaide en - met alle respect - slechts tegen Sittard speelde op de laatste speelronde. 

 

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius @Nom de Guerre @Total Football @Kyrill @Michaelinho* @jeffrey koole

 

[Djurovski]

Snap ik

 

Spoiler

Straks zit er weer in op mijn pik in Sittard
Ahh ik ben een geile beer
Ik ken een meid in Weert, ze ging met mij tekeer
Kom klaar in een glaasje en zeg proost
Alle vrouwen drinken sperma in Sint Joost
Welkom in Limboland
Lekker veel vlaaien lekker veel naaien

 

Viespeuk ook die Alex... Man Utd is wel een mooie kans maar ook een trainerskerkhof dan liever even wachten op een belletje uit Liverpool

[Marius]

Interesse van een club als Manchester United moet natuurlijk sowieso het ego strelen, maar het is ook een grote stap. Een tussenstap lijkt me een betere keuze. 

[Tim']

Je moet sterk in je schoenen staan om een club als United af te wijzen, maar het project bij NEC is er duidelijk een voor de lange termijn dus je hebt nog genoeg te behalen daar.

[Kevinreijnen]

 

Hand in Eigen Boezem

 

De handtekeningen waren gezet. Fredrik keek naar de stapel papieren voor hem op het houten bureau van het trainingscomplex, zijn ogen glanzend van opwinding en ongeloof. Het was officieel: hij was nu assistent-trainer van de onder-19 van NEC. Alexander Iversen zat aan de andere kant van het bureau, zijn mondhoeken opgetrokken in een warme, tevreden glimlach. Hij leunde achterover in zijn stoel, zijn handen achter zijn hoofd gevouwen. Voor hem was dit een van de mooiste momenten sinds hij hoofdtrainer was geworden; hij had zijn jeugdvriend een kans kunnen geven, waarvan hij nooit had durven dromen dat hij dat zou kunnen.

 

“Het is echt gebeurd, hè?” zei Fredrik, bijna fluisterend, alsof hij zichzelf moest overtuigen. Hij legde zijn handen op de tafel, liet ze even rusten op de stapel contracten en keek Alex recht in de ogen. “Dit... dit betekent zoveel voor me, Alex. Ik had nooit gedacht dat ik hier zou zitten en al helemaal niet dankzij jou.”

 

Alex leunde naar voren, legde zijn hand stevig op Fredriks schouder en kneep er, wederom, zachtjes in. “Je hebt dit zelf gedaan, Fredrik. Je hebt ervoor gewerkt, cursussen gevolgd, de tijd erin gestoken. Ik heb alleen maar geholpen om de deur op een kier te zetten.” Zijn stem klonk vastberaden, met een vleugje emotie. “Ik weet hoeveel passie je hebt en ik weet dat je de jeugd hier iets bijzonders kunt bijbrengen. Daarom wilde ik dat je erbij kwam.”

 

Fredriks ogen werden vochtig. Hij knipperde snel om zijn tranen weg te vegen, maar hij kon een brede glimlach niet onderdrukken. “Je hebt geen idee hoeveel dit voor me betekent, Alex. Ik was altijd het stille jongetje dat nooit wist wat hij wilde, maar nu... nu heb ik een doel. En dat heb jij me gegeven.” Zijn stem brak even, maar hij herpakte zich snel. “Ik zal je niet teleurstellen.”

 

De twee stonden op en Alex omhelsde zijn vriend stevig. “Dat weet ik, Fredrik. We gaan iets moois bouwen hier, samen met de rest.” Ze lieten elkaar los en Fredrik haalde diep adem. “Nou, als het dan toch officieel is,” zei hij met een speelse grijns, “dan lijkt het me hoog tijd om dit te vieren. Vanavond, jij en ik, De Tempelier. De drankjes zijn op mij.”

 

Die avond zaten ze samen in de hoek van De Tempelier, een knusse, bruine kroeg in het centrum van Nijmegen. Fredrik kwam terug van de bar met twee volle glazen bier en zette ze voor hen neer op de tafel. “Op ons,” zei hij, terwijl hij zijn glas hief. “En op alles wat we gaan bereiken.” Alex tikte zijn glas tegen dat van Fredrik. “Op NEC,” zei hij simpelweg, maar er zat een belofte in zijn stem, een belofte van meer dan alleen overwinningen. Ze namen een slok en lieten de koude, bittere smaak even inwerken voordat ze weer spraken.

 

“Dus,” begon Fredrik, terwijl hij het schuim van zijn lippen veegde, “hoe zie jij de toekomst voor je? Voor NEC? En voor jezelf?” Zijn ogen waren nieuwsgierig, maar er was ook een serieuze ondertoon, alsof hij wilde weten of dit avontuur echt was, of slechts een tussenstation voor Alex.

 

Alex keek naar zijn glas, draaide het langzaam rond in zijn handen en dacht even na. “Ik wil dat NEC de club wordt die iedereen kent om zijn jeugdopleiding. Niet alleen een club die af en toe een paar talenten doorbreekt, maar een club die elk jaar spelers opleidt die overal kunnen schitteren, hier of elders. Ik wil dat we een basis leggen waar we op kunnen blijven bouwen, een fundament dat niet zomaar verdwijnt.” Hij keek op, zijn ogen glanzend van ambitie. “En ik wil dat we dit doen zonder onze identiteit te verliezen. Geen snelle successen kopen, maar echt iets opbouwen.”

 

Fredrik knikte langzaam, alsof hij de woorden van Alex probeerde op te nemen en te begrijpen. “Dat klinkt als een plan dat tijd kost,” zei hij, een lichte glimlach spelend om zijn lippen. “Ben je bereid om die tijd te nemen?”

“Absoluut,” zei Alex zonder aarzelen. “En daarom was Manchester United ook niet de juiste stap voor mij. Het is verleidelijk, natuurlijk, maar daar bouw je niets op. Je herstelt, je koopt, je wint. Hier... hier creëer je iets. En ik wil iets creëren.”

 

Fredrik’s glimlach werd breder. “Dat is precies waarom ik je zo bewonder, Alex. Je bent geen man van de kortetermijnsuccessen. Jij kijkt verder, en dat inspireert niet alleen mij, maar ook die jonge jongens op het veld. Ze zien dat, ze voelen dat, en daarom willen ze alles voor je geven.” Hij nam nog een slok van zijn bier, en zijn ogen kregen een zachtere uitdrukking. “Ik ben trots op je, weet je dat? Ik heb het misschien nooit gezegd, maar het feit dat je zo ver bent gekomen, dat je niet bent veranderd... dat betekent veel.”

 

Alex voelde zijn keel dichtknijpen. Hij was nooit iemand geweest die goed was in het uiten van zijn emoties, maar Fredriks woorden raakten hem. “Dank je, Fredrik. Dat betekent meer voor me dan je misschien denkt.” Hij legde zijn hand op Fredriks arm, als een manier om te zeggen wat hij met woorden niet kon uitdrukken. “En nu ben jij hier. Samen gaan we ervoor zorgen dat die jeugd het beste uit zichzelf haalt. Dat beloof ik je.”

 

Ze praatten verder, hun gesprek werd lichter naarmate de avond vorderde en de glazen zich ophoopten op hun tafel. Ze lachten om oude herinneringen, haalden anekdotes op van hun tijd op de basisschool en spraken over de toekomst, niet alleen van NEC, maar ook van henzelf. Fredrik vertelde over de twijfels die hij had gehad toen hij zijn trainerscursus begon, hoe hij bang was geweest dat hij niet goed genoeg zou zijn. “Maar toen ik jou daar zag, op dat veld, je jongens aanmoedigend, ik dacht... waarom zou ik het niet proberen? Misschien kan ik ook iemand helpen, zoals jij doet.”

 

Alex luisterde aandachtig, zijn ogen scherp, maar vol warmte. “Je gaat het geweldig doen, Fred. Ik geloof in je en dat zal ik blijven doen. Het feit dat je de stap hebt durven nemen, dat toont al aan dat je de juiste mentaliteit hebt.”

 

De uren vlogen voorbij en tegen de tijd dat ze naar buiten strompelden, voelden ze de warmte van het bier in hun aderen en de vriendschap in hun harten. Ze bleven even staan onder de sterrenhemel, de straat rustig en leeg om hen heen. Alex sloeg een arm om Fredrik heen, een beetje onvast door de drank, maar oprecht. “Bedankt voor vanavond, vriend,” mompelde hij. “Dit had ik nodig.”

 

Fredrik glimlachte, leunde even tegen Alex aan. “Het is niets, Alex. Jij hebt zoveel gedaan voor mij. Dit was het minste wat ik kon doen.” Ze bleven nog even staan, de koele nachtwind om hen heen, voordat ze langzaam hun eigen weg naar huis vonden. Maar terwijl ze wegliepen, wisten ze allebei dat deze avond meer was dan alleen een viering van een nieuwe baan. Het was een bevestiging van iets groters, een band die sterker was geworden en een toekomst die ze samen wilden bouwen, voor zichzelf en voor NEC.

 

Spoiler

18 uur geleden zei Djurovski:

Snap ik

 

  Toon verborgen inhoud

Straks zit er weer in op mijn pik in Sittard
Ahh ik ben een geile beer
Ik ken een meid in Weert, ze ging met mij tekeer
Kom klaar in een glaasje en zeg proost
Alle vrouwen drinken sperma in Sint Joost
Welkom in Limboland
Lekker veel vlaaien lekker veel naaien

 

Viespeuk ook die Alex... Man Utd is wel een mooie kans maar ook een trainerskerkhof dan liever even wachten op een belletje uit Liverpool

 

@Djurovski En wat kúnnen ze voetballen hè, daar in Limboland!  Shoutout naar Chantal Janzen.

 

 

1 uur geleden zei Tim&#x27;:

Je moet sterk in je schoenen staan om een club als United af te wijzen, maar het project bij NEC is er duidelijk een voor de lange termijn dus je hebt nog genoeg te behalen daar.

@Tim' Als een échte Red is de keuze om niet naar Manchester te gaan zo gemaakt! 
 

 

8 uur geleden zei Marius:

Interesse van een club als Manchester United moet natuurlijk sowieso het ego strelen, maar het is ook een grote stap. Een tussenstap lijkt me een betere keuze. 

 

@Marius Project NEC is nog niet afgelopen, niet voor Alex. Er is veel verwachting op meer, op betere prestaties. Alex is nog niet 'vervuld'!

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius @Nom de Guerre @Total Football @Kyrill @Michaelinho* @jeffrey koole

 

[Marius]

Altijd leuk als je samen met een boezemvriend kan bouwen aan succes!